12. Een routineuze bepaling van bezittingen

De hele dag zei ik niets tegen Linden over zijn foto's. Toen hij eindelijk wakker werd, had hij zo'n kater, dat hij het grootste deel van de dag in zijn kamer lag te slapen terwijl moeder hem vertroetelde. Ik nam Thatcher weer onderhanden toen hij om een uur of twaalf opstond en beneden kwam om te ontbijten. Hij verontschuldigde zich uitvoerig en verzekerde me herhaaldelijk dat Linden zich echt geamuseerd had.

'Mijn vrienden stelden hem onmiddellijk op zijn gemak, Willow. Ze waren gevoelig ten opzichte van hem. Er waren zoveel mensen dat ik hem onmogelijk voortdurend in het oog kon houden, en bovendien dacht ik dat als we hem zouden behandelen als een invalide, hij zich als een invalide zou gedragen. Nu beseft hij in ieder geval wat hij wel en niet moet doen bij zulke gelegenheden.'

'Ik betwijfel of hij nog wel zoiets zal willen bijwonen.'

'O, wees daar niet te zeker van. Je wilt toch dat hij over zijn depressie heenkomt? Je weet dat het ongezond voor hem is om altijd alleen maar jou en Grace om zich heen te hebben. Hij moet andere mensen leren kennen, andere dingen doen. Anders kan hij net zo goed in een of andere kliniek zijn,' beweerde Thatcher.

Ik durfde niet over de foto's te beginnen, maar ze onderstreepten wel wat hij zei. Linden moest andere interesses krijgen, nieuwe vrienden.

'Ik maak me ongeruster over mijn moeder dan over Linden,' zei ik, en toen keek hij heel berouwvol.

'Ik weet het. Ik had geen idee dat Grace op zou blijven om op hem te wachten als de moeder van een tiener, anders zou ik hem hebben meegenomen naar een motel en hem eerst ontnuchterd hebben - niet dat ik zelf' zo nuchter was,' bekende hij grijnzend. 'Die drum in mijn hoofd overtuigt me daar wel van. Ik zal haar mijn excuses aanbieden.

'Weet je wat ik vandaag wil doen?' ging hij verder, naar het zwembad kijkend. 'Gewoon luieren. We moeten oefenen voor onze huwelijksreis, weetje.' Hij zoende me.

Ondanks zijn kater kwam er een glinstering van enthousiasme en opwinding in zijn blauwe ogen, zo helder als de kaarsen die je op kerstavond door een raam ziet. Hoe kon ik lang kwaad op hem blijven?

'Beschouw alles wat we nu doen maar als een repetitie. Het voornaamste evenement moet nog komen, Willow,' zei hij en pakte mijn hand.

'Eerst praatte je over ons huwelijk alsof het een film was, en nu doe je alsof het een bokswedstrijd is.'

Hij lachte.

'Dat vertel ik aan iedereen en iedereen vertelt mij dat jij een knock-out bent,' zei hij, en ik lachte met hem mee.

De rest van de dag brachten we door zoals hij dat wenste; we lagen bij het zwembad, dronken koele drankjes, luisterden naar muziek, zwommen en genoten van eikaars gezelschap. Nu mijn examens achter de rug waren en mijn eerste semester voorbij was, en het huwelijk met rasse schreden naderde, was dit een welkom ontspannen intermezzo.

Later ging hij naar boven om wat te slapen en ik ging bij moeder kijken, die nu veel kalmer en filosofischer was over het gebeurde. Thatcher was naar haar toe gegaan om met haar te praten en zich nogmaals te verontschuldigen.

'Misschien heeft Thatcher gelijk en ben ik te beschermend,' zei ze. ik beschouw Linden nog steeds als een kleine jongen, en vergeet hoe oud hij al is.'

'Dat is begrijpelijk,' zei ik.

'Ja, maar het is tijd om hem los te laten, eigenlijk al te laat.'

Ze zag er doodmoe uit. Ik wist dat ze een rusteloze nacht had gehad.

'Ga even liggen, moeder,' zei ik. 'Ik zorg wel voor Lindens eten.'

'Nee. ik -'

'Toe nou, moeder,' drong ik aan. 'Zorg dat je wat rust krijgt. We hebben een paar heel, heel drukke dagen voor de boeg. De laatste pasbeurt van mijn jurk. Jouw voorbereidingen, de komst van gasten.'

'Amou?'

'Ja. Ik kijk er zo naar uit!'

'Ik wil haar dolgraag leren kennen. Je vader sprak zo lovend en zo vaak over haar, dat ik het gevoel heb dat ik haar al jaren ken.'

ik weet het.'

We omhelsden elkaar en ze ging rusten. Ik ging naar de keuken en vroeg het dienstmeisje Lindens avondeten klaar te maken. Toen bracht ik het zelf naar zijn kamer. Hij zat rechtop in bed, zijn ogen halfgesloten. Hij zag nog wat bleek en hij had een kleine blauwe plek op de brug van zijn neus. Toen ik binnenkwam verscheen er wat kleur op zijn wangen en probeerde hij wat opgewekter te kijken.

'Ik denk dat ik me als een idioot heb gedragen gisteravond,' zei hij. 'Ik heb Grace gezegd dat het me erg spijt, en dat zeg ik tegen jou ook.'

'Het is goed, Linden. Zolang jij je maar geamuseerd hebt. Maar je wist dat je met je medicijnen helemaal niet mocht drinken, laat staan zoveel. Het had veel erger kunnen aflopen.'

'Ik had mijn medicijnen niet ingenomen,' bekende hij. 'Ik heb er genoeg van me te voelen alsof ik aan de pest lijd.'

Hij keek naar het eten.

ik heb geen honger.'

'Eet zoveel je kunt,' zei ik.

Ik keek naar de ladekast en zag dat de foto's verdwenen waren. Ik kon me niet voorstellen dat moeder ze gezien had zonder er iets over tegen mij te zeggen.

Ik keek naar hem terwijl hij at en zag dat elke hap pijnlijk was.

'Hoe ben je gevallen en heb je je neus bezeerd. Linden?'

'Dat herinner ik me niet meer,' zei hij. 'Het spijt me als ik me idioot heb aangesteld en Thatcher in verlegenheid heb gebracht.'

'Dat kan me niet schelen. Ik weet zeker dat op een vrijgezellenfeest iedereen zich als een idioot aanstelt.'

Hij knikte.

'Thatcher ook,' zei hij. 'Ik stond verbaasd over sommige dingen die hij en zijn vrienden deden.' ik wil er niets over horen, Linden, maar ik wil het wél over iets anders met je hebben,' zei ik en trok de bureaustoel naar het bed. Hij at nog iets en zette het blad toen weg.

'Waarover?'

'Vanmorgen, toen ik bij je kwam kijken, zag ik de stapel foto's op je kast.'

Hij knikte en toonde zich allerminst ongerust.

'Het verbaasde me dat je zo'n inbreuk hebt gemaakt op mijn privacy, Linden. Vind je dat wel juist?' vroeg ik. Ik voelde me net als wanneer papa tegen me sprak toen ik nog een kind was en mijn adoptiemoeder een kleine overtreding onder zijn aandacht had gebracht.

'Hoe bedoel je? Ik heb je gezegd dat ik spontane momentopnamen van je zou nemen. Dat wist je,' verdedigde hij zich.

Dat is iets anders dan inbreuk maken op iemands meest intieme momenten. Hoe heb je dat gedaan?'

'Ik ben schilder. Ik beschouw dat niet als inbreuk maken op iemands privacy. Ik wilde een compleet beeld in mijn hoofd hebben, en dat heb ik nu. Je zult het zien.'

'Ik hoop niet datje een portret van me maakt terwijl ik op de wc zit, Linden,' zei ik streng.

'Natuurlijk niet, maar alles wat we doen onthult een ander aspect van onze persoonlijkheid. Dit is de manier waarop Arliss Thornbee te werk ging. Dat heb ik je verteld.'

ik heb nog nooit van Arliss Thornbee gehoord, Linden, en zelfs al was dat wél zo, dan betekent dat nog niet dat het juist is, of zelfs maar artistiek, om dit te doen.'

ik ben schilder. Ik zie jou niet als een naakte vrouw als ik je schilder. Ik zie de schoonheid in je, en die schoonheid komt tot uiting in alles wat je doet, zelfs als je naar de wc gaat.'

'Het geneert me, Linden. Ik hoop datje die foto's vernietigt.'

'Natuurlijk,' zei hij. ik heb ze niet meer nodig.'

'Je schendt iemands privacy niet zonder zijn of haar toestemming, Linden. Het feit dat je schilder bent is geen excuus.'

'Jij zult dat toch ook doen als je je psychotherapie toepast. Jij zult het rechtvaardigen door te zeggen dat het deel uitmaakt van wal je moet weten om je werk behoorlijk te kunnen doen.'

'Dat is iets anders.'

'Nee, dat is het niet. We zijn op de een of andere manier allemaal kunstenaars. Daarom noemen ze het de kunst van de geneeskunde,' zei hij glimlachend.

Ik staarde hem aan en stond op. 'Ik ben er niet blij mee. Linden. Je stelt me teleur.' 'Je zult niet teleurgesteld zijn als je je portret ziet,' beweerde hij. Hij weigerde mijn standpunt te erkennen. 'Je zult het me vergeven,' zei hij zelfverzekerd.

'Er zijn dingen die, al zijn ze nog zo mooi, de prijs niet waard zijn. Linden,' waarschuwde ik hem.

inclusief liefde en huwelijk?' kaatste hij terug. Er lag zoveel woede in zijn ogen dat ik onwillekeurig even huiverde.

inclusief alles,' zei ik zo vastberaden mogelijk. Ik stond op en zette de stoel weer achter het bureau. 'Drink je thee op,' adviseerde ik hem. Ik vroeg me af of het herstel dat ik in hem hoopte te zien niet erger was dan de kwaal.

Mijn confrontatie met Linden deed allerlei alarmbellen afgaan, maar de verwachte aankomst van Amou, mijn tante en mijn nichtje, om maar niets te zeggen over het leger mensen dat Bunny mee naar huis bracht om de huwelijksplechtigheid en de receptie voor te bereiden, eiste te veel van mijn aandacht op om lang over Linden na te denken. Hij trok zich terug in het heiligdom van zijn atelier, onder het mom dat hij nu toe was aan de creatie van zijn kunstwerk en daar al zijn tijd en energie aan moest spenderen. Hij deed de deur van het atelier op slot en kwam sommige dagen zelfs niet naar buiten om te eten. Joan en Mary kregen opdracht hem zijn eten te brengen, aan te kloppen en te wachten tot hij opendeed.

Ik zag dat het moeder verontrustte, dus probeerde ik haar gerust te stellen door haar te verzekeren dat het een goed teken was dat hij iets had wat hij graag deed om zich bezig te houden. Intussen kon ik er niets aan doen dat ik me onrustig voelde als ik me afvroeg hoe hel schilderij zou worden. Als hij het waagde een naaktportret van me te maken, zou Thatcher meer van streek zijn dan ik, en al waren Lindens bedoelingen nog zo goed, uiteindelijk zou het nog meer problemen voor ons veroorzaken dan we nu al beleefden. En een negatieve reactie van onze kant zou Linden beslist weer in een diepe depressie doen vervallen. Soms als ik door het huis liep en langs zijn atelier kwam, betrapte ik me erop dat ik mijn adem inhield.

En toen, leek het me, kwam de onvermijdelijke klap.

De vrouwen van de Club d'Amour waren erg zelfverzekerd geweest toen ze voorspelden dat Thatcher zou staan op huwelijksvoorwaarden. Ik was het bijna helemaal vergeten, en als ik er wel eens aan dacht, moest ik heimelijk glimlachen omdat we al zo dicht bij onze trouwdatum waren zonder dat hij er ooit over begonnen was.

Toen, vijf dagen voor het huwelijk, bleef hij even bij de deur staan toen hij naar zijn werk ging en vroeg me, alsof hij zich net iets herinnerde, 's middags even langs te komen op zijn kantoor.

'Waarom?'

'Ik moet iets met je bespreken,' zei hij. 'Kijk niet zo ernstig. Het is routine, maar ik wil het graag goed doen en het snel achter de rug hebben. Je zult het wel zien.' Hij gaf me een zoen voor hij wegging. Ik stond bij de deur erover na te denken, en mijn ongerustheid bleef toenemen tot het tijd was om naar zijn kantoor te gaan. Misschien was het iets heel anders, dacht ik.

Hij begroette me zo enthousiast waar zijn secretaresses en assistenten bij waren, dat ik me niet kon voorstellen dat hij over iets zou beginnen dat een smet zou werpen op onze stralende liefde. Toen deed hij de deur van zijn kantoor achter me dicht en liet me plaatsnemen voor zijn bureau, waar hij een klein stapeltje papieren opzij schoof.

'Ik zou een domme advocaat zijn als ik dit niet had gedaan,' begon hij. 'Zoiets als de schoenmaker zonder schoenen.'

'Wat is het, Thatcher?'

'Nou, de juridische uitdrukking is een akte van huwelijksvoorwaarden, maar dit heeft niets te maken met die stijve, formele contracten die ik voor sommige cliënten opstel. Dit is alleen maar wat we nodig hebben als we verstandig willen handelen, verder niets.'

'Verstandig?'

Hij leunde achterover en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar.

'Ik weet dat ik het leven van een bon vivant heb geleid, genotzuchtig en soms roekeloos. Een deel ervan kan ik op rekening van mijn ouders schuiven, die de society zo verdomd belangrijk vinden.

maar ik heb het voornamelijk aan mezelf te wijten.

'Maar,' ging hij verder, terwijl hij zich met een intense, theatrale blik naar me toeboog, 'het is geen geheim dat ik, toen ik jou ontmoet had, Willow, eens goed in de spiegel heb gekeken en besefte wie ik was en wat ik was en wat ik hoorde te zijn. Ik heb het al gezegd, en ik zeg het nog eens, door jou wil ik verantwoordelijk zijn. Volwassen en productief.' Hij glimlachte. 'Jij brengt het beste in me boven, de man in de jongen.'

'Wat heeft dat met dit alles te maken, Thatcher?' vroeg ik, met een knikje naar de papieren.

'Alles. Op een dag zullen we een gezin hebben, misschien eerder dan we denken, en zoals het gezin het fundament is van de maatschappij, is het huwelijk de kern van het gezin, de ruggengraat, en als die niet sterk en beschermd is, verzwakt het gezin. Door mogelijke conflicten te verminderen of te voorkomen die zich in de toekomst zouden kunnen voordoen, verminderen en voorkomen we stress, en je weet wat stress met mensen kan doen. Jij weet dat beter dan wie ook, Willow.'

'Ik heb die hele inleiding niet nodig. Ik voel me niet als een van je cliënten, Thatcher,' zei ik bits.

Hij kromp ineen en knikte.

'Sorry. Het is nu eenmaal mijn gewoonte om zo te praten.'

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg ik. Teleurstelling was als een lek in een boot en kon liefde en een relatie doen zinken, dacht ik.

'Trouwen betekent meer dan alleen een belofte om samen te leven en een toestemming voor een seksuele relatie. Het huwelijk is het aangaan van een serieuze juridische relatie, Willow. Het heeft verschillende gevolgen voor het eigendom van je geld en bezit, de manier waarop je je kinderen opvoedt, onze relatie met elkaar.'

'Dacht je dat ik dat allemaal niet wist?'

'Natuurlijk, maar als mensen samen praten en problemen uitwerken voordat ze trouwen, beschikken ze over een grotere capaciteit, betere middelen om gelukkig te blijven.

'Ik zeg tegen mijn cliënten dat ze dit moeten overwegen zoals ze een levensverzekering overwegen. Die sluit je niet af omdat je van plan bent dood te gaan, wel? Je neemt een levensverzekering om voor je geliefden te zorgen in het geval je komt te overlijden. Het is

gewoon een goede planning. Dat wil jij toch ook, Willow?'

'Ja,1 gal' ik toe, maar ik kon niet voorkomen dat mijn stem benepen klonk en mijn hart even stilstond.

'Deze papieren leggen slechts onze bezittingen vast en bepalen een methode waarop ze zullen worden verdeeld als we tot de conclusie zouden komen dat ons huwelijk een vergissing is, wat ik natuurlijk niet verwacht dat ooit zal gebeuren. Ik zal je niet te lang vervelen. In deze papieren is uitgewerkt wat onze individuele schulden op het moment zijn, hoe we moeten omgaan met geschenken aan een van ons of aan ons allebei, wat onze privé-bezittingen buiten het huwelijk zijn en hoe we daarmee om willen gaan, enzovoort.

'Je begrijpt toch wat ik hiermee bedoel, hè? Je begrijpt toch dat het totaal niets afdoet aan mijn liefde voor jou?'

In plaats van te knikken deed ik mijn ogen open en dicht.

'Maar, zoals ik al zei, wat voor indruk zou het maken als ik dat niet voor ons had gedaan? Ik zou aan alle kanten worden uitgelachen, en hoe zouden mijn cliënten en toekomstige cliënten dat vinden. hè? Je wil toch niet naar een dokter die zijn eigen gezondheid verwaarloost?'

'Ik hoef geen verdere verklaring, Thatcher. Ik zal de papieren lezen,' zei ik kortaf, en pakte ze op.

ik heb je van streek gemaakt,' zei hij, achteroverleunend, ik maak liever een stomme indruk.'

'Nee. Je hebt gelijk. Ik zal ze lezen. Om precies te zijn,' zei ik glimlachend, 'ik zal ze allemaal doorfaxen aan mijn advocaat, meneer Bassinger, die op ons huwelijk komt, en die ik om zijn commentaar zal vragen. Hoe vind je die goede, verstandige voorbereidingen?'

Hij staarde me aan.

ik wil alleen maar doen wat juist is voor ons, Willow, om jou en mijzelf en onze familie te beschermen.'

'En daarvoor ben ik je dankbaar. Je brengt ons er toch niets voor in rekening, hè, Thatcher?'

Hij keek verrast op en lachte toen ik hem glimlachend aankeek.

'Nu weet ik nog beter waarom ik zoveel van je hou,' zei hij. 'Je bent de meest volwassen en verstandige jonge vrouw die ik ooit heb ontmoet. Geweldig, en dat voor zo'n beeldschone vrouw.'

'Met complimentjes kom je overal,' zei ik. Hij glimlachte en kuste me.

'Je kunt mijn fax gebruiken als je wilt, en het meteen doorsturen naar meneer Bassinger.'

'Goed. Laten we dat doen.'

Hij riep zijn secretaresse en vroeg haar ervoor te zorgen.

'Zo,' zei hij, 'dat hebben we gehad. We zullen het er niet meer over hebben.'

'Tenzij mijn advocaat een suggestie heeft,' zei ik.

'Natuurlijk.'

Hij vertelde me dat hij een heel belangrijke zakelijke dinerafspraak had en vroeg of ik mee wilde.

'Nee. Ik denk dat ik vanavond liever thuisblijf. Morgen ga ik Amou afhalen van het vliegveld, en mijn moeder maakt zich erg zenuwachtig over alles.'

'Oké. Dan zie ik je later vanavond,' zei hij, en ik ging weg.

Ondanks zijn argumentatie en de redelijke klank van zijn stem, en hoe vaak ik mezelf ook voorhield dat hij alleen maar deed wat hem juist leek voor ons, toch kon ik niet beletten dat er iets hards en zwaars in mijn borst groeide, me pijn deed. Ik keek naar de lucht, die er donker en onheilspellend uitzag en regen en wind voorspelde. Ik ging nog sneller naar huis.

'Gaat het goed?' vroeg moeder zodra ze me zag.

'Ja,' zei ik, maar toen begon ik te huilen. Ze ging naast me zitten en luisterde terwijl ik haar mijn gesprek met Thatcher op zijn kantoor beschreef.

'Het klinkt niet erg romantisch, dat weet ik, maar de wereld is gecompliceerd geworden, denk ik. Ik kan begrijpen dat hij het als advocaat zo voelt; hij hoort die dingen te regelen, maar het neemt iets van het stralende licht van de kaarsen weg. Het is niet iets waar Romeo en Julia aan gedacht zouden hebben.'

Ik lachte.

'Ja, ik zie die scène al voor me. De monnik die hun beiden adviseert naar een advocaat te gaan, vooral gezien de vijandigheid tussen de twee families.'

We lachten en ik veegde een vluchtige traan van mijn wang.

'Ik heb het trouwens toch te druk om eraan te denken.'

'Natuurlijk, en ik weet zeker dat het nooit een probleem tussen jullie zal zijn.'

Meende ze dat, vroeg ik me af, of zeggen we allemaal de dingen waarvan we weten dat de ander ze wil horen? We negeren zoveel dingen over onszelf, vooral onze eigen sterfelijkheid. Misschien waren de Bunny Eatons van deze wereld beter af. Bekijk alles door een roze bril, ontken de macht van de donkere wolken over ons, vermijd droefheid en depressie in je leven. Streef daarnaar met zoveel kracht en energie, dat je nooit een reden hebt om te blijven stilstaan en na te denken en het verlies van je kinderlijke geloof te betreuren.

De storm bracht regen en sloot de sterren weg. Ik ging vroeg naar bed en wachtte niet op Thatcher, die laat thuiskwam.

Hoe welkom was dan ook de opgewekte verwachting waarmee ik de volgende dag bij de terminal stond te wachten tot Amou uit het vliegtuig zou stappen. Ik had haar zo lang niet meer gezien, en ik was blij toen ik zag dat ze wat dikker was geworden. Met haar lengte van ruim een meter zeventig was ze altijd aan de magere kant geweest. Toen ik nog klein was, maakte ik me ongerust dat ze zou wegkwijnen als een vrucht aan een wingerd en weg zou waaien door een harde windvlaag. Mijn adoptiemoeder was ook lang, maar leek veel steviger, misschien door haar harde optreden. Amou wekte altijd de indruk van een lichtgewicht in de ring tegenover een zwaargewicht, zodra mijn adoptiemoeder een confrontatie met haar aanging. Waarom Amou zo lang bij ons bleef, weet ik niet. Ieder ander die zo'n veeleisende werkgeefster had zou allang een excuus hebben gevonden om weg te gaan. Ik vertelde mezelf dat het alleen ter wille van mij was. Dat hoopte ik tenminste.

Amou was niet zo mooi als mijn adoptiemoeder, maar mijn adoptiemoeder was jaloers op Amous prachtige lange, rode haar, dat tot op haar schouderbladen hing. Vaak zat ik naast haar in haar kamer terwijl ze haar haar losmaakte en borstelde en borstelde, en me vertelde hoe belangrijk het was om je haar goed te verzorgen. Ze had een geheime formule voor een natuurlijke shampoo met olijfolie en eieren en andere ingrediënten die ze verzweeg, vooral voor mijn adoptiemoeder, die voortdurend zeurde waarom Amou haar haar niet liet afknippen.

'Waarom doe je zoveel moeite voor dat lange haar als je het toch

altijd opsteekt? Zonde van je tijd!' zei ze dan.

Amou knikte altijd alsof ze het ermee eens was, maar negeerde haar. Het was de manier waarop ze met mijn adoptiemoeder omging, een manier die me deed glimlachen bij de herinnering. Op haar manier was Amou een betere psychiater dan mijn vader, of minstens zo goed als het ging om de omgang met mijn adoptiemoeder. Ze had me haar geheim eens toegefluisterd.

'Denk eraan, Willow, een tak die niet buigt zal altijd breken. Buig mee met de wind om die voor de gek te houden. Laat de wind denken dal hij de baas is, en als hij stopt, keer dan terug naar watje oorspronkelijk was.'

Ze had gelijk. Mijn adoptiemoeder hield ten slotte op met haar te bekritiseren, beweerde dat het tijdverspilling was als Amou haar advies toch niet wilde volgen. Amou zei niets. Er bleef een strak glimlachje spelen om die roze, volle lippen en ze keek naar mij met haar bruine groengespikkelde ogen. We waren samenzweerders geworden, bondgenoten in een oorlog in mijn eigen huis, zij en ik tegen mijn adoptiemoeder. Geen van beiden durfden we haar openlijk uit te dagen, maar kropen om haar heen, groeven onder haar, vlogen boven haar, vermeden haar, behandelden haar zoveel mogelijk alsof ze onzichtbaar was, tot ze, als een uitgeput, overwonnen leger besloot zich terug te trekken van het slagveld en zich nergens meer mee te bemoeien. Haar onverschilligheid werd onze overwinning.

'Amou!' riep ik en rende op haar af.

Ze omhelsde en zoende me. De tranen stroomden over haar wangen.

'Kijk toch eens. Lindo! Muito lindo. Mijn mooie Willow.'

'En jij, Amou. Je bent eindelijk wat dikker geworden.'

'Herinner me er niet aan,' zei ze lachend. 'Mijn zus denkt dat ik twee monden en twee magen heb als ze kookt, en je weet hoe erg ik het vind om goed voedsel te verspillen.'

'Het staatje goed.'

'Laat maar.'

'Kom mee. Ik popel van ongeduld om je voor te stellen aan moeder en Linden en vooral aan Thatcher.'

We pakten haar koffers op en reden terug naar Joya del Mar. Onderweg vertelde ik haar over Miles, de trouwe butler van mijn vader,

de begrafenis, en dat ik het landgoed had verkocht. Toen vertelde ik haar over Linden en zijn problemen.

'Verdriet voor seua mae, voor je moeder.'

'Ja, ze heeft zoveel verdriet gekend, maar ze is nu gelukkig, Amou. Ik geloof dat ze voor het eerst sinds jaren echt gelukkig is.'

'Ze heeft jou. Waarom niet? Jij hebt het licht in huis gebracht. Seu pai, hij heeft dat altijd gezegd, zo niet in woorden, dan met zijn ogen.'

'Hoe lang heb je de waarheid tussen mijn vader en mijn moeder gekend, Amou?'

Ze keek me even aan.

'Je wist het al heel lang, hè?' giste ik.

'Vanaf het begin. Seu pai vertrouwde me zijn diepste geheim toe. Hij wist dat ik het nooit zou verraden en hem ook niet, en dat ik jou niet in de steek zou laten voor ik zeker wist dat je me niet meer nodig had.'

'Ik zal je altijd nodig hebben, Amou.'

'Ja, maar nu op een afstand, Willow,' zei ze, en we moesten allebei lachen. Haar lach was als een golf van warme liefde, herinneringen... geliefde herinneringen, waarin ik me opnieuw koesterde in hoop en blijdschap.

ik kan gewoon niet geloven datje hier bent. datje echt hier bent!'

'Stop. Ik ben maar een oude vrouw, je moet niet méér van me maken,' waarschuwde ze.

'Geloof watje wilt,' zei ik. ik zal je behandelen als de wind en ik zal meebuigen.'

Ze lachte nog harder en schudde haar hoofd.

'Kon de dokter er ook maar bij zijn.'

'Dat is hij, Amou. Ik geloof dat hij dal is.'

ik ook,' zei ze. We reden door het hek van Joya del Mar.

'Wat een huis!' riep ze uit. 'Je bent echt een prinses geworden.'

'Nauwelijks,' verzekerde ik haar.

Zodra moeder en Amou elkaar ontmoetten, kon ik zien dat ze voorgoed vriendinnen zouden zijn. Zoals Amous gewoonte was, kuste ze moeder op beide wangen. Ze keken of ze allebei in huilen zouden uitbarsten.

'Bedankt datje de moeder voor mijn dochter bent geweest die ik niet kon zijn,' zei moeder tegen Amou.

'Dat was gemakkelijk met zo'n kind,' antwoordde Amou.

'Het was niet altijd gemakkelijk, Amou. Weet je nog toen ik de keukenmuren schilderde met honing en je daarna eeuwig mieren in de keuken had?'

'Tot op de dag van vandaag moet ik daaraan denken als ik ergens honing in doe,' bekende Amou.

Jennings bracht Amous koffers naar haar kamer, en moederen ik lieten haar Joya del Mar zien.

'Um palócio.r riep Amou uit. 'Dit is echt een paleis. Je zou denken dat er vorsten en vorstinnen wonen in Amerika.'

'Sommige mensen hier in Palm Beach geloven dat inderdaad, en sommigen zijn ook echt verwant met vorstenhuizen in Europa,' zei moeder.

Nadat we haar in huis hadden rondgeleid bracht ik haar naar haar kamer, zodat ze kon rusten en zich kleden voor het eten. Ik hoopte dat Linden zijn opwachting zou maken om te worden voorgesteld. Thatcher was op de rechtbank, maar had beloofd op tijd terug te zijn.

'Obrigado, Willow,' zei Amou.

'Nee. Ik ben degene die jou moet bedanken, Amou. Dank je dat je deze reis hebt gemaakt en er voor me bent, om naast mij en mijn moeder te staan en deel te zijn van mijn familie.'

Ze glimlachte vertederd.

'Seu pui had me haar beschreven, niet in details, maar als een mooie vrouw, iemand die muziek en licht had gebracht in zijn leven. Dat is wat hij zei. "Zij is de vrouw die betekenis heeft gegeven aan het woord engel," zei hij. Als hij over haar sprak, had hij tranen in zijn ogen.'

'Bedankt datje me dat vertelt, Amou.' Ik omhelsde haar.

Ik dacht dat mijn hart zou barsten van vreugde.

Tot mijn blijde verrassing kwam Linden beneden om te eten. Hij had zich goed gekleed voor de gelegenheid en zijn haar geborsteld, en nam zelfs deel aan het gesprek, vroeg Amou hoe ik was als jong meisje. Sommige antwoorden waren gênant.

Toen Thatcher en zij aan elkaar waren voorgesteld, kon hij het niet laten haar te plagen met de verschrikkingen.

'Ze maakt zich er zelfs nu nog ongerust over,' zei hij schertsend.

'Hou op,' waarschuwde ik hem en keek hem woedend aan.

'Nee, nee, dat is in orde,' zei Amou. Ze keek naar Thatcher met een van haar beroemde, intense blikken - beroemd althans in mijn ogen. 'Ik hoop datje altijd de draak zult kunnen steken met de verschrikkingen,' zei ze na een lange stilte tegen hem.

Hij bleef glimlachen, maar het was of een profeet had gesproken. Hij veranderde van onderwerp en sprak over het nieuwste idee van zijn moeder voor het huwelijk. Later bekende hij me dat Amou imposanter was dan hij verwacht had.

'Ze is beslist niet dom, heel wijs en heel gevoelig. Je bofte met haar,' zei hij. 'Zelfs Linden gedroeg zich als een normaal mens in haar aanwezigheid.'

'Ze had voor mij altijd een soort magie.'

'Misschien kunnen we volgend jaar een reis naar Brazilië maken en haar opzoeken.'

'O, zou dat kunnen?'

'Wat let ons? We zullen jouw en mijn werkrooster checken en dan zullen we wel iets kunnen afspreken,' beloofde hij.

Die avond voelde ik me intens gelukkig, en we vrijden zo teder en hartstochtelijk als nooit tevoren. We vielen in slaap terwijl we ons aan elkaar vastklampten, alsof we allebei bang waren dat de slaap ons te ver weg zou voeren.

De volgende ochtend arriveerden tante Agnes en nicht Margaret Selby. Tante Agnes keek verbaasd op toen ze Amou zag en kon niet geloven dat ze helemaal uit Brazilië was gekomen om mijn huwelijk bij te wonen. Ze was hartelijk tegen moeder, maar iedereen kon merken aan de manier waarop ze tegen haar sprak en naar haar keek, dat ze nooit erg intiem of bevriend met haar zou zijn. De enige zinspeling die ze maakte op mijn vader was een verbaasde bekentenis.

'Mijn leven lang had ik mijn broer beschouwd als de meeste correcte, fatsoenlijke man die ik kende. Hij was zelfs als kleine jongen al serieus, zo bezorgd hoe hij op mensen overkwam, dat hij aan tafel na praktisch elke hap zijn mond afveegde met zijn servet. Te bedenken dat Claude een relatie had met een patiënte!

'Aan de andere kant hoor ik waarschijnlijk dankbaar te zijn,' zei ze met een onoprechte glimlach. 'Per slot, als jij er niet was geweest, zouden we Willow niet hebben, wel?'

Moeder voelde zich niet beledigd door iets wal tante Agnes zei. Later onthulde ze me fluisterend dat mijn vader 'je tante tot in de puntjes beschreven had'.

Toen Bunny kwam, waren zij en mijn tante onmiddellijk dikke maatjes en namen het bij elke gelegenheid voor elkaar op. Ook daarom moesten moeder en ik glimlachen. Amou kon niet stilzitten en ging naar de keuken om een van haar Portugese kipgerechten klaar te maken met piri-pirisaus, een hete saus, waar iedereen verrukt over was.

Margaret liep me de hele dag achterna. Ze legde zeker zes keer uit waarom haar man niet op mijn huwelijk kon komen. Drukke zaken beletten hem uit Savannah weg te gaan. Zoals ze over hem en hun huwelijk sprak, leek hij 90 procent van zijn tijd te besteden aan zijn werk en 10 procent aan haar, maar dat scheen ze niet erg te vinden. Ze bleef maar praten over haar sociale activiteiten, haar functies in liefdadigheidsverenigingen, haar drukke leven, dat mij in de oren klonk als een leven vol activiteiten die bestemd waren om de werkelijkheid niet onder ogen te hoeven zien.

Margaret was geïntrigeerd door Linden, die echter geen seconde aandacht aan haar schonk.

'Is hij gevaarlijk?' vroeg ze fluisterend.

'Alleen als je hem lastigvalt,' zei ik. Ze geloofde me en hield zich op een afstand.

Om haar bezig te houden en haar uit mijn buurt te houden, stelde ik haar voor aan de Butterworth-tweeling en later aan de meeste leden van de Club d'Amour. Ze kon met allemaal goed opschieten, al dacht ik dat Manon en haar groep haar eigenlijk alleen maar duldden en zich wat met haar amuseerden.

Met alle voorbereidingen op het laatste moment, had ik toch geen tijd om me erom te bekommeren. Moeder en Amou bleven dicht bij me. Bunny wilde mee toen ik voor het laatst mijn trouwjurk ging passen, wat ik gemakshalve vergat, denkend dat ze op het minste geringste iets aan te merken zou hebben, alleen omdat we haar raad niet hadden opgevolgd en niet de mensen in de arm hadden genomen die haar voorkeur hadden.

Thatcher had besloten dat hij de nacht buitenshuis zou doorbrengen. Hij vertelde me dat hij in het strandhuis zou slapen en dat zijn vriend, Addison Steele, zoals hij beloofd had uit Parijs was overgevlogen om ons huwelijk bij te wonen.

'We hebben daar zoveel geweldige nachten doorgebracht,' vertelde Thatcher me, 'dat het me alleen maar juist lijkt om de nacht voor ons huwelijk daar te gaan slapen.'

Ik was te nerveus om zelfs maar te luisteren naar de helft van wat hij vertelde. Voor iemand die het altaar had vermeden alsof het de guillotine was, leek hij daarentegen heel kalm en beheerst.

Toen we elkaar goedenacht kusten, vroeg ik waarom hij niet minstens zo zenuwachtig was als ik. Hij dacht er even over na. schudde toen zijn hoofd en haalde zijn schouders op.

'Ik denk omdat ik nog steeds hel gevoel heb dat hel iemand anders overkomt. Maar de werkelijkheid zal gauw genoeg tot me doordringen en dan zul je mijn knieën zien knikken,' beloofde hij. Hij gaf mc een zoen op het puntje van mijn neus en ging weg.

Een uur of zo later kreeg ik een telefoontje van meneer Bassinger, die net in Palm Beach was aangekomen en me belde vanuit zijn hotel.

'Ik moet me verontschuldigen, Willow. Ik was op zakenreis, en mijn vrouw en ik hadden afgesproken rechtstreeks hiernaartoe te vliegen voor je huwelijk. Ze hebben me pas een uur geleden de documenten doorgefaxt en ik ben net klaar met het bestuderen van de huwelijksvoorwaarden. Het enige ongewone lijkt me dat Thatcher zich deelgenoot maakt van jouw bezit vanwege een of andere overeenkomst die jullie hebben getroffen over het onderhoud ervan. Is dat correct? Betaalt hij dat?'

'Ja. Omdat het ons huis wordt.'

'Dat is best. Maar de manier waarop het geschreven is, geeft hem het recht er eventueel beslag op te leggen. Wil je dat ik het nog eens goed nakijk en de tekst verander? Er zijn nog een paar kleinigheden die ik zou willen veranderen.'

Ik dacht even na.

'Nee,' zei ik. 'Het spijt me dat ik u ermee lastiggevallen heb. Ik wil er niet eens aan denken. Vooral vanavond niet.'

'Dat kan ik begrijpen. Meestal worden die dingen veel langer van tevoren geregeld. We kunnen het er later nog eens over hebben, als je wilt.'

'Goed.'

'We verheugen ons erg op je huwelijk en op het weerzien met jou.'

'Dank u. Ik verheug me erop u weer te zien,' zei ik. Dat was waar, want hij was een van vaders intiemste vrienden geweest, en zijn aanwezigheid zou maken dal er ook iets van mijn vader was.

'Rust lekker uit,' zei hij, en hing op.

Ik dacht even na over zijn commentaar, maar zette dat toen resoluut uit mijn hoofd. Ik weigerde gehoor te geven aan de waarschuwing van mijn moeder, wat dit zou kunnen doen. Ik zou het licht van onze kaarsen door niets laten verzwakken.

Vanavond niet.

Nooit.

Denk je dat je realistisch bent, Willow? zou papa ongetwijfeld vragen.

Moeten we dat dan altijd zijn? Jij was ook niet altijd realistisch, papa. Vooral niet toen je verliefd werd op mijn moeder.

Had ik gelijk om zo te zijn ?

Ja, ja! schreeuwde ik tegen hem.

Hij verdween als een zeepbel uit mijn hoofd en liet me starend in de spiegel achter. Verwonderd.