8. Lunch met Whitney

Mijn leven begon Ie bewegen alsof God op een knop had gedrukt en in versneld tempo vooruit had gezet. Ondanks mijn reactie op Bunny's bemoeienissen met mijn en Thatchers huwelijksplannen, besloten moeder en ik dat het eigenlijk zo slecht nog niet was om haar het meeste te laten regelen. Om te beginnen had Bunny geen ongelijk dat moeder geen voeling meer had met de Palm Beach-society en de mensen met wie ze contact moest opnemen. Verder, met alles wat ik te doen had om me voor le bereiden op mijn studie en onze verhuizing, was het verstandig de zwaarste last op de schouders van de Eatons te leggen, mensen die niets anders te doen hadden met hun leven dan plezier maken.

'Bovendien,' merkte moeder op, 'moeten we het haar nageven dat ze meer weet over het organiseren van een formeel huwelijk dan ik.'

En dus, ondanks mijn instinctieve overtuiging dat Thatcher en ik gewoon ergens naartoe moesten gaan en trouwen, was ik het met moeder eens. We lieten dus via Jennings weten dat we alles graag zouden bespreken met Bunny. Als twee vijandige kampen die over een vredesverdrag onderhandelen, ontmoetten we elkaar op neutraal terrein, halverwege het strandhuis en het grote huis, de patio bij het zwembad. Bunny was al haar gang gegaan en had een tijdelijke secretaresse/assistente in dienst genomen, wal een waarschuwing had moeten zijn hoe uitgebreid en gecompliceerd het allemaal zou worden.

'Dit is Patricia Prescott, mijn tijdelijke persoonlijk assistent,' begon Bunny. 'Zij zal aantekeningen maken en onze besluiten uitvoeren.'

Patricia leek begin of midden dertig, had donker haar en een bleke teint. Van tijd tot lijd liet ze een vluchtig glimlachje zien, waardoor ze de indruk wekte dat elke uitdrukking van vrolijkheid of ontspanning verboden was. Ze mompelde 'Hallo' en ging snel zitten, maakte een aktetas open en haalde er een lange blocnote uit.

'Ik ben blij datje besloten hebt dit zo snel mogelijk aan te pakken, Grace,' zei Bunny tegen mijn moeder, waarna ze zich nadrukkelijk tot mij richtte. 'Ik hoop dat we niet als gekken rondhollen omdat je zwanger bent. Thatcher zou het me niet vertellen als dat zo was. Daar is hij te veel gentleman voor.'

'En ik ben daarvoor niet voldoende een lady, bedoelt u?' kaatste ik terug.

Haar assistente keek alsof ze wenste dat ze onder de tafel kon kruipen.

ik wilde het alleen maar even zeggen,' zei Bunny, alsof ze praatte over het luchten van stinkende kleren. 'Er is niets zo pijnlijk als een bruid in een witte bruidsjurk met een dikke buik.'

'Deze buik zal niet dik zijn!' zei ik met vlammende ogen.

Niets kon Bunny van de wijs brengen. Ze liet weer een van haar holle lachjes horen en wendde zich tot mijn moeder.

'Het schijnt dat jonge mensen tegenwoordig geen idee hebben waar ze aan beginnen, en meestal wordt het aan leden van onze generatie overgelaten om alles te doen wat nodig is.'

'Alles wat écht nodig is,' zei moeder zacht, met die vriendelijke glimlach van haar, 'is dat ze hun trouwakte krijgen en hun belofte afleggen tegen iemand die het recht heeft mensen in de echt te verbinden. De rest is vaak meer voor ons dan voor hen, vind je ook niet?'

Bunny keek even onthutst. Ik keek haar belangstellend aan toen ze worstelde om haar kalmte terug te krijgen.

'Nee, dat vind ik niet. Later zullen ze ons dankbaar zijn dat we het allemaal zo goed hebben gedaan en hun zo'n geweldige herinnering hebben gegeven. Ik heb altijd gewaardeerd wat mijn ouders voor me hebben gedaan, en ik weet dat Asher dat ook doet. Maar laten we niet kibbelen over filosofische kwesties. We hebben te veel te doen.' Ze draaide zich om naar haar assistente. 'Patricia.'

'Uitnodigingen,' reciteerde die als een papegaai.

'Precies. Ze moeten gegraveerd worden, met antwoordkaarten natuurlijk, al ben ik er vrijwel zeker van dat we een minimum aan afzeggingen zullen krijgen.' Ze leek aan de top van haar egomaatlat te staan. 'Deze gemeenschap heeft er al een tijd op gewacht om Thatcher Eaton gehuwd te zien. ledereen is natuurlijk verbaasd dat hij zo snel een besluit heeft genomen, maar que sera sera,' eindigde ze dramatisch.

Moeder en ik keken elkaar aan. Beiden moesten we een hysterische lachbui onderdrukken.

'Gegraveerd?' vroeg moeder in plaats daarvan, en Patricia zocht snel in haar aktetas.

'We zijn begonnen met informatie in te winnen. Hier zijn een paar voorbeelden die me geschikt leken,' zei Bunny. Patricia spreidde ze als tarotkaarten uit op de tafel. 'Een huwelijk als dit heeft een thema nodig, vind je niet? Dus hebben we de uitnodigingen gecoördineerd met het gastenboek, het fotoalbum en het souvenirboek.'

'Dit is een exclusieve roze peau de soie geaccentueerd met uitgesneden bijpassende rozen,' begon Patricia. 'En dit is een strik van fijne organdie op moiré met een accent van roze satijn. Deze heeft een met parels bestikt satijnen lint, of je kunt satijnen brokaat kiezen met goudkleurige accenten op gebroken wit.'

Moeder en ik staarden naar de uitstelling.

'Hoe heb je dat allemaal zo gauw bij elkaar gekregen?' vroeg ik aan Bunny.

'O, Willow,' zei ze met een gerekt lachje, 'je denkt toch zeker niet dat ik dit van de ene dag op de andere heb gedaan? Zoals ik je al zei, ik heb al een tijdlang over Thatchers huwelijk nagedacht. Hij is heel serieus geweest met een aantal debutantes en jonge vrouwen uit gedistingeerde families. Ik heb vaak gedacht dat hij op het punt stond iemand ten huwelijk te vragen.'

Al had je hem er zelf toe moeten dwingen, dacht ik, denkend aan de societypagina's.

in ieder geval was ik niet van plan me te laten overvallen. Eerlijk gezegd,' ging ze verder, meer tegen moeder dan tegen mij nu, 'ik heb dit voortdurend bijgehouden. Het is gewoon iets waartoe ik me altijd verplicht heb gevoeld. Ik weet zeker dat jij dat zult begrijpen, Grace. Jij woonde hier toen we zoveel mooie feesten hier gaven, party's die de voorpagina's van de kranten haalden. We hebben er altijd een eer in gesteld op de hoogte te blijven van stijl, mode, en wat dies meer zij.'

'Het lijkt mij allemaal hetzelfde,' zei mijn moeder dromerig, verstrooid.

Bunny trok haar wenkbrauwen op. Ze keek even naar Patricia, die zich concentreerde op het rechtleggen van de voorbeelden.

'Nou ja, je weet wat ik bedoel,' zei Bunny. 'Ik voel het meest voor de organdie strik met het roze. Wat vind jij het mooist? Denk eraan, we houden dit motief aan in al het drukwerk, de uitnodigingen, de servetten, de attenties, alles.'

'Hij is mooi,' zei moeder.

'Precies. Begrijp je nu waarom ik rozen voorstelde voor het altaar, Willow?' vroeg Bunny op zangerige toon. 'Thema, thema, thema.'

'Mooi,' zei ik. Ik begon me een beetje bezorgd te maken over moeder. Ze knipperde met haar ogen en zag er plotseling minder energiek, zelfs een tikje melancholiek uit.

'Uitstekend,' zei Bunny, met een knikje naar Patricia, die een notitie maakte en de voorbeelden terugstopte in haar tas. 'Zoals Willow je waarschijnlijk heeft verteld, zijn we al begonnen met een onderzoek naar de catering. We geven natuurlijk een uitgebreid buffet. Je kunt morgen met mij en Angelo Di Vita het menu item voor item doornemen, als je wilt.'

'Dat is wel goed,' zei moeder. 'Voedsel is voedsel.'

'O, nee, Grace, voedsel is nooit zomaar voedsel in Joya del Mar. Ik hoop datje dat niet echt gelooft. We zullen erop staan dat we - '

'Wat je ook uitzoekt, wij vinden het goed,' viel ik haar in de rede. 'Ik weet zeker dat jij de geschikte dingen uit zult zoeken.'

'O. Nou ja, goed,' zei ze. Ze haalde diep adem. 'Wanneer denk je dat je je gastenlijst klaar hebt?'

'Morgen,' zei ik. Ik keek naar moeder.

'Ja, morgen,' gaf ze toe.

ik zal overal haast achter zetten,' zei Bunny. 'Zoals de mensen hier hun sociale agenda's plannen, zal dit heel moeilijk worden.'

'O, ik weet zeker dat jij wel tegen die taak bent opgewassen, Bunny.' Mijn sarcasme ontging haar en ze vatte het op als een compliment.

'Ja, ik zal zeker mijn best doen. Wil je me helpen bij het uitzoeken van je bruidsjurk? Ik heb morgen een afspraak met Rose Le

Carré. Iedereen maakt gebruik van haar diensten, hier en in Monte Carlo.'

'Nee,' zei ik. 'Dat is iets wat moeder en ik zelf doen.'

'O,' zei ze, zonder haar teleurstelling te verbergen. 'Goed, maar denk eraan dat dit een heel formele aangelegenheid is. Je moet een lange, tot op de grond reikende jurk hebben, met korte mouwen of mouwloos, met een lange sleep, een lange sluier en lange handschoenen. Ook de bruidsmeisjes moeten lange jurken hebben, een hoofdtooi en handschoenen.'

Ze zweeg en staarde me even aan.

'Je weet toch dat je minimaal vier tot twaalf bruidsmeisjes moet hebben, hè?'

'Ik zou niet weten wie, behalve misschien mijn nichtje uit Charleston,' zei ik. 'Ik heb haar bruiloft niet bij kunnen wonen, dus ik weet niet zeker of ze naar die van mij wil komen.'

'Natuurlijk wel. Maar één bruidsmeisje? Dat is belachelijk. Heb je geen goede vriendinnen, studievriendinnen, iemand van thuis die je erbij wilt hebben?'

'Nee,' zei ik. Er waren meisjes met wie ik begonnen was vriendschap te sluiten op de UNC, maar het leek me mal hun zo'n uitnodiging te sturen, en ik had het contact met mijn goede vriendinnen van highschool verloren.

'Goed, wij zorgen wel voor de andere bruidsmeisjes. Ik heb vriendinnen met dochters die maar al te graag bij dit huwelijk willen zijn,' zei ze. ik dacht aan Whitneys kinderen als bloemenmeisje en ringdraagster. Ashers broer en zijn vrouw komen natuurlijk uit Texas, met hun twee getrouwde kinderen, van wie één een engelachtig dochtertje heeft dat de sleep kan dragen. Maak je daarover geen zorgen.'

'Oké,' zei ik. 'Dat is het?'

'Wat bedoel je?' Ze keek naar Patricia, die snel haar ogen neersloeg. 'Natuurlijk niet. Nu moeten we de muziek bespreken. Ik heb iemand aan het werk gezet om ons het Bill Renner Orchestra te bezorgen. Zesentwintig man. Ze zijn gewoonlijk al een jaar vooruit geboekt, maar er is een kans dat we ze kunnen krijgen.

'En dan moeten wc natuurlijk nadenken over uitgebreide bloemen- arrangementen, de cadeautjes voor de gasten, en de fotograaf. Ik denk dat we voor dit huwelijk minstens twee fotografen nodig hebben. Je zult heel veel foto's krijgen. Je weet hoe zo'n huwelijk is,' zei ze. 'Het brengt mensen bijeen die elkaar zelden te zien krijgen. Het is leuk om foto's te hebben van familieleden, en er zullen ook genoeg vips op het huwelijk komen. Daar wil je toch een visuele herinnering aan houden?

'En dan moeten er limousines zijn om de bruiloftsgasten op te halen en jou en Thatcher later naar het vliegveld te brengen. Ik weet zeker dat er nog veel meer is. Ik ben er zelf door overweldigd. Patricia?'

De assistente zocht in haar aktetas.

'Bunny, dit klinkt alsof het een vermogen gaat kosten,' zei ik.

'Natuurlijk doet het dat, Willow. Het is jouw en Thatchers huwelijk. Ik denk niet dat jullie dat zo vaak zullen doen. Tenminste, dat hopen we, hè, Grace?' zei ze lachend.

'Nee, maar ons inkomen is beperkt.'

'Ja, dat weet ik, vooral nu wij hier weggaan en je de huur mist. Maar ik kan Thatcher gewoon niet op een goedkope manier laten trouwen, toch? We zullen het later wel over de financiën hebben. Dat vind ik trouwens het saaiste en vervelendste deel ervan, vind je niet? Dat handelt Asher wel af.'

'Ja, eh...' De stem van mijn moeder stierf weg alsof die het gewicht van haar gedachten niet kon dragen.

ik wil je niet overhaasten, Grace, maar heb je al gedacht aan haar shower, als ze de huwelijkscadeaus in ontvangst neemt?'

'Shower?' Moeder keek naar mij. 'Nee, ik -'

'O. dat doet er niet toe. Ik kan het allemaal regelen voor we dit huis verlaten. Ik weet zeker dat Whitney zal helpen en misschien kan dat zelfs wel in haar prachtige huis gebeuren.'

'Weetje dat zeker?' vroeg ik op de man af.

'Natuurlijk. Whitney is altijd bereid me te helpen. Ik zou niet weten wat ik zonder mijn dochter zou moeten beginnen. Ik hoop dat jij op een dag hetzelfde zal voelen, Grace.'

'Dat doe ik nu al,' zei ze, voor het eerst op scherpe en vastberaden toon.

'Goed, dat is mooi.' Bunny richtte zich weer tot mij. 'Laat me zien wat voor jurk je hebt uitgezocht als je je keus hebt gemaakt,' ging ze verder en stond op. 'Patricia, we moeten onmiddellijk met dit alles aan de slag.'

'Ja, mevrouw Eaton,' zei ze. 'Prettig u te hebben leren kennen,' zei ze tegen moeder en mij. 'Veel geluk met alles.'

'O, het is geen kwestie van geluk,' beweerde Bunny. 'Het is een kwestie van een goede planning, logistiek, timing, onderhandelingen. Meestal is het verstandig om ruim de tijd te nemen voorde planning, maar wie is voorbereid op die hartstochtelijke verliefdheid van twee jonge mensen? We staan alleen een beetje onderdruk, maar we zullen doorzetten en overwinnen,' zwoer ze. Ze klonk zo dramatisch als een overspannen highschoolactrice. 'Ik hou contact met je, Grace.' Ze liep weg, aan één stuk door pratend tegen haar assistente.

'Het klinkt meer of ze een burgeroorlog plant,' mompelde moeder.

We lachten.

'Laat haar alles maar doen,' zei ze. 'Het geeft haar een doel in haar leven. Maar ik moet bekennen, Willow, dat ik me verheug op het uitzoeken van de bruidsjurk. Het is iets waarvoor ik zelf nooit de kans heb gekregen. Nu kan ik het doen via jou.'

'Oké, moeder. Ik ga er meteen mee aan de slag, zoals Bunny zou zeggen.'

Latere op de middag belde Thatcher, alleen vroeg hij niet naar mij. Hij vroeg Linden te spreken, die net terug was nadat hij op het strand had geschilderd en in zijn kamer was.

'Hij wil Linden spreken,' zei moeder, en riep hem.

'Wat is er?' riep hij terug.

'Thatcher Eaton is voor je aan de telefoon.'

'Thatcher Eaton?' Hij kwam de keuken in. 'Waarom wil hij mij spreken?'

'lk weet het niet. Linden,' zei moeder. Hij keek naar mij.

ik heb geen idee. Linden, ik zweer het je,' zei ik, en stak mijn rechterhand op.

Sceptisch maar nieuwsgierig liep hij naar de telefoon.

'Hallo,' zei hij, en luisterde, ik?' hoorden we hem na een ogenblik zeggen. 'Ik weet het niet. Waarom ik ?'Toen draaide hij zich naar mij om. Hij knikte alsof hij tegenover Thatcher stond. 'Oké, ik zal erover denken... Ik zei dat ik erover zal denken... Ja. Dag... Wat? Ja, ze is hier. Hij wil jou nu spreken,' zei hij, en reikte me de telefoon aan.

Ik liep de kamer door en nam hem in ontvangst. Linden vermeed mijn blik en haastte zich naar buiten. Hij bleef niet staan om mijn moeder iets te vertellen. Ze wachtte.

'Thatcher?'

'Hoi, hoe gaat het? Ik heb gehoord dat moeder vandaag een afspraak had met jullie.'

'Ja, het was een topconferentie. We hebben de Slag om de Ardennen gepland.'

Hij lachte.

'Ze zal het voortreffelijk doen. Maak je daar maar geen zorgen over.'

'Dat doe ik niet. Ik ben alleen bang dal ze het té voortreffelijk doet. Thatcher, ze plant een evenement dat waarschijnlijk honderdduizenden dollars zal kosten.'

'Ik verwacht niet anders,' zei hij, niet het minst onder de indruk.

'Nou, we kunnen ons niet veroorloven -'

'Maak je niet ongerust over de kosten. Koop jij gewoon je eigen bruidsjurk. Mijn ouders zorgen voor de rest. Ze zullen niet anders willen.'

'Maar ik... ik geloof niet dat we zo'n bruiloft nodig hebben.'

'We hebben het er later nog wel over, liefste. Ik moet terug naar kantoor.'

'Wat was er met Linden?'

'Ik heb hem gevraagd mijn getuige te zijn,' antwoordde hij.

'Je wilt dat Linden je getuige is?' herhaalde ik ter wille van moeder.

'Ja, het leek me een goed idee en het zou er misschien iets toe bijdragen om ons allemaal bij elkaar te brengen. Was het juist?'

'Ja, natuurlijk. Ik ben alleen verbaasd.'

'Hoor eens, er is een moment geweest waarop ik er half en half van overtuigd was dat Linden mijn halfbroer was. Ik wil dat hij zo over mij denkt.'

'Dat is heel aardig en attent van je, Thatcher.' 'Haal hem dan over.'

ik zal het proberen.'

'Ik heb de reserveringen in Eze, Frankrijk, voor ons kunnen krijgen,' zei hij.

'O, dat is geweldig.'

'Het is opwindend. Alles,' zei hij. 'Vind je niet?'

'Ja,' zei ik een beetje onwillig. Zevenhonderd of meer gasten, uitgebreide bloemenarrangementen, een orkest van zesentwintig man - dat móést toch wel opwindend zijn?

'lk bel je nog,' beloofde hij en hing op.

Moeder en ik keken elkaar alleen maar aan.

'Ik denk niet dat hij hel zal doen,' zei ze ten slotte. 'Jij?'

'Misschien,' zei ik, en liep naar zijn kamer.

Hij zat op zijn bed en staarde naar de grond. Ik klopte op de open deur en hij keek langzaam op, zo langzaam dat het bijna leek of zijn hoofd van steen was.

'Jij hebt hem daartoe aangezet, hè?' beschuldigde hij me voor ik een woord kon zeggen.

'Absoluut niet, Linden. Ik was net zo verbaasd als jij. Ik vind het heel aardig van hem en ik hoop datje het wilt doen.'

'Hij is een intrigant, altijd bezig met het smeden van complotten, aan het samenzweren,' mompelde hij.

Ik liep dichter naar hem toe.

'Kun je hem niet een kans geven. Linden?'

'Hem een kans geven? Vergeet dat ik mijn hele leven hier heb doorgebracht, en hij ook. Ik heb hem honderden kansen gegeven.'

'Probeer het alsjeblieft,' zei ik smekend, en ging naast hem zitten. Hij sperde zijn ogen open. 'Ik wil zo graag dat we allemaal goed met elkaar overweg kunnen, een echte familie zijn. Ik weet dat jij hel diep in je hart ook wilt, zowel voor moeder als voor ons, ja toch?'

Hij nam me even scherp op en wendde toen zijn blik af.

'Getuige. Ik, getuige? Ik veronderstel dat ik dan zo'n apenpak zal moeten dragen.'

'Natuurlijk. We steken ons allemaal in het gala. Moeder gaat met me mee om de trouwjurk uit te zoeken en ik zal haar overhalen een mooie nieuwe jurk te kiezen. Ik zal graag met je meegaan om je te helpen bij het laten maken van een nieuwe smoking,* bood ik aan.

Hij keek geïnteresseerd op.

'Wanneer vindt deze wereldschokkende gebeurtenis trouwens plaats?'

'Het laatste weekend in juni,' zei ik.

Hij keek peinzend voor zich uit.

'Ik zal het doen als ik jou een huwelijkscadeau mag geven.'

'Mag? Waarom zou jij niets mogen geven?' vroeg ik.

'Je zult me moeten helpen het te creëren,' zei hij. 'Het zal wat van je tijd in beslag nemen.'

'Wil je me weer schilderen ?' vroeg ik toen het tot me doordrong. 'Je hebt al zo'n mooi portret van me gemaakt. Linden,' zei ik zachtjes.

'Dit wordt anders,' hield hij vol. ik bekeek je toen met andere ogen. Nou?'

'Natuurlijk,' zei ik. 'Thatcher zal blij zijn het te horen.'

'Ik doe het voor jou,' zei hij.

'Maar het is toch een huwelijkscadeau? Dal betekent dat het voor ons allebei is.'

Hij dacht even na.

ik neem aan van wel. Hij heeft nooit echt commentaar geleverd op mijn werk, behalve om te zeggen dat het er mag zijn, wat dat ook betekent. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hij me achter mijn rug uitlachte.'

'Dat is onmogelijk. Vergeet niet dat hij heeft geholpen je werk bij een paar galeries onder te brengen, Linden. Ja toch?' hield ik vol.

'Waarschijnlijk, ja.'

'Geef hem een kans, een eerlijke kans, oké?'

Hij knikte.

'Dank je, Linden,' zei ik en gaf hem een zoen op zijn wang. Hij raakte zijn wang aan alsof de zoen daar nog was achtergebleven.

Er waren momenten waarop moeder en ik allebei wilden dat we de keus van mijn bruidsjurk en van de bruidsmeisjes toch maar aan Bunny Eaton hadden overgelaten. Wat we hadden gedacht dat maar een paar uur in beslag zou nemen, duurde de volgende dag de hele middag - maar het was niet alleen de tijd, het was het gevoel dat we echt in een vissenkom waren gevallen. Thatcher had gelijk wat be- treft de snelheid van de roddels en de sociale nieuwtjes. Ik vroeg me af of er nog iemand was binnen tachtig kilometer in de omtrek die nog niet wist dat ik Thatchers verloofde was en dat we ons huwelijk voorbereidden. Alleen al het noemen van mijn naam deed iedereen sneller lopen en bracht meer enthousiasme en belangstelling in hun stem.

Om te beginnen hoefden we niet eens te gaan zoeken waar we naartoe moesten om een bruidsjurk uit te zoeken. Nog geen uur na ons gesprek met Bunny Eaton begon onze telefoon te rinkelen. Drie bruidswinkels belden binnen tien minuten na elkaar. Een ervan was de winkel die Bunny had aanbevolen. Ik was voortdurend argwanend jegens Bunny's motieven en vermoedde dat ze haar spionnen daar had en op de een of andere manier de mening van moeder en mij zou beïnvloeden. We besloten tot de derde winkel, gewoon omdat de naam ons beviel, Bride's Nest. Nog voordat we bij de deur waren werd die al geopend, wat de suggestie wekte dat de verkoopster opdracht had gekregen met arendsogen naar onze komst uit te kijken.

Kruiperig behandeld alsof we van vorstelijke afkomst waren, werden we snel naar een showroom gebracht, waar drie vrouwen de ene jurk na de andere showden. De manager van de winkel, een Franse vrouw, Monique Patachou, gaf doorlopend beschrijvingen en commentaar, inclusief de namen van prominente vrouwen die jurken hadden gedragen van de diverse ontwerpers. Na de vijftiendejurk waren moederen ik uitgeput door de overdaad aan keus. We overlegden met elkaar en tot onze verbazing concentreerden we ons allebei op een jurk van zijden chiffon over zijden chantung, en een met kraaltjes bestikt kanten lijfje en een off-the-shoulder halslijn. De met kraaltjes bestikte kant was terug te vinden op de zoom van de rok en de afneembare sleep. We prefereerden allebei de ivoor- kleur.

Toen begon het passen. Toen ik uit de paskamer kwam, kon ik de blijdschap en opwinding zien in moeders ogen. Haar gezicht straalde en maakte mij ook blij.

ik zou u aanraden uw schoenen nu te kopen,' stelde Monique voor. 'U kunt ze nu en dan dragen om ze wat uit te lopen en ze iedere keer als u gaat passen aantrekken. En koop wat u gewend bent om te dra- gen. Ik zie dat u de voorkeur geeft aan flatjes. Ze stelde een satijnen schoentje voor met soutache, een soort gevlochten smal bandje.

Daarna zochten we de lange handschoenen uit. Bijna vier uur nadat we waren begonnen, waren we te moe om nog naar jurken voor de bruidsmeisjes te kijken. Maar Monique draaide zich om naar moeder en deed een paar suggesties voor een jurk voor haarzelf.

'Moeders stellen de keus van hun jurk altijd uit tot het laatste moment. Dat zou ik u niet aanraden. U moet iets hebben dat de keus van uw dochter aanvult. Ivoor en gebroken wit blijven de meest populaire kleuren voor de moeder van de bruid, en ik heb een selectie die allesbehalve matroneachtig is. Feitelijk zou een mooi halterjurkje met een jasje het juiste effect kunnen hebben. U zult er jong en trendy in uitzien.'

'Later,' smeekte moeder. 'Alsjeblieft.'

'We hebben gedaan wat we van plan waren voor vandaag,' legde ik uit. 'We komen binnenkort terug.'

'OUI,' zei Monique. 'Maar denk eraan dat u niet te lang wacht en niet te veel haast hebt. U denkt misschien nog een hoop tijd te hebben, maar met het passen en alle andere beslissingen die u moet nemen -'

ik begrijp het,' zei ik. 'Dank u.'

'We zullen u bellen voor de eerste pasbeurt. Misschien tot dan, madame,' zei ze tegen moeder, die enthousiast instemde.

'Wat is dat vermoeiend!' riep moeder uit toen we in mijn auto stapten en naar huis reden. 'Ik moet er niet aan denken dat ik al die dingen zou moeten doen die Bunny Eaton op zich heeft genomen.'

'Wat moet ze anders doen in haar leven? Toch hoop ik dat ik niet een grote fout maak met zo'n uitgebreide bruiloft. Ik zou er bij Thatcher meer op kunnen aandringen het bescheiden te houden, alleen voor de familie.'

'Nee, nee. Bunny Eaton heeft gelijk. Het zal een onvergetelijke dag worden.'

'Ik vraag me af of een groot huwelijksfeest een huwelijk extra sterk maakt,' zei ik. 'Lijkt je belofte daardoor blijvender en serieuzer? Is het een soort bekroning?'

'Ik fantaseerde vroeger over het huwelijk datje vader en ik zouden hebben. Het was altijd een eenvoudige plechtigheid, maar ergens waar het heel mooi was, niet in de achterkamer van een of andere vrederechter. Diep in mijn hart geloof ik dat hoe we ons ook voordoen, we allemaal naar iets romantisch en prachtigs verlangen, Willow. Het is een kans om een ster te zijn, om te stralen en te schitteren, de koningin van de dag.'

'Hier kun je geen koningin van de dag zijn, moeder,' zei ik. 'Het is een benoeming voor het leven of helemaal niets.'

Moeder lachte.

'Maar we zullen een hoop pret hebben,' zei ze.

Ik keek even naar haar terwijl we verder reden. Ze keek uit het raam, maar aan de dromerige blik in haar ogen zag ik dat ze meer in zichzelf keek dan naar het landschap. Ze herinnerde zich goede tijden, heerlijke tijden, liefdevolle tijden. Ik had geholpen die voor haar te doen herleven. Voorlopig had ik haar met dit alles iets kunnen geven, dacht ik. Het maakte dat ik me goed voelde. Niets wat Bunny Eaton deed zou daar verandering in kunnen brengen, dacht ik. We zouden de opgewekte sfeer terugbrengen in ons huis, Thatcher en ik, en moeder en Linden.

Een huwelijk was de tijd waarin mensen met heel hun hart geloofden in de uitspraak: 'En ze leefden nog lang en gelukkig.'

Laat het voor ons de waarheid zijn, bad ik in stilte.

Nu het huwelijk van Thatcher en mij een realiteit was, verbaasde het me niet dat ik een telefoontje kreeg van Thatchers zus, Whitney. Ze belde vlak voordat we zouden gaan eten. Thatcher had gebeld om te zeggen dat hij een diner had die avond, met een paar interessante nieuwe cliënten. Moeder en ik hadden zoveel plezier tijdens het koken dat Linden kwam kijken waar al die opschudding vandaan kwam. Ik zette hem aan het werk en liet hem aardappels schillen. Moeder en ik deden een imitatie van Bunny Eaton, en Linden bulderde van het lachen. Het waren de gelukkigste momenten die wc tot dusver met elkaar hadden doorgebracht. Het deed ons goed Lindens lach te horen. Moeder en ik straalden zo van geluk dat we geen lampen nodig hadden.

Toen belde Whitney.

'Nu dit allemaal werkelijkheid schijnt te zijn geworden,' begon ze, 'neem ik aan dat jij en ik eens met elkaar moeten gaan lunchen.'

'Ja, meestal wordt zoiets gevolgd door een lunch,' zei ik met een stem die droop van sarcasme. Het kwam door de manier waarop ze 'werkelijkheid' zei, alsof het een ziekte was en geen huwelijk en bruiloft.

Ze hoorde mijn sarcasme niet, misschien opzettelijk. Ik had Whitney pas een paar keer eerder ontmoet en haar altijd kil en afstandelijk gevonden. Ze was een lange vrouw, net zo lang of langer nog dan Thatcher. Ze had een lang, mager gezicht met dunne lippen als een lichtrode streep. Ze trok haar mondhoeken enigszins in als ze iemand aandachtig opnam of iemand hoorde spreken. In de korte tijd dat ik in haar gezelschap had verkeerd, was ze me opgevallen als iemand die altijd naar gebreken en zwakke plekken zocht bij anderen, en er behagen in schepte daarop te wijzen omdat het haar een superieur gevoel gaf.

Ik moest toegeven dat ze markante roestkleurige ogen had met zo'n krachtige uitstraling, dat ze zich leken vast te haken aan degene tegen wie ze sprak, en hem of haar te bevelen onverdeelde aandacht te schenken aan haar waardevolle commentaar en kritiek. Ze was het type vrouw bij wie je je nooit helemaal op je gemak voelde, maar als je in haar gezelschap was en ze selecteerde je niet voor haar kritiek, dan voelde je je dankbaar en zelfs een beetje superieur aan degenen die het slachtoffer waren.

Whitneys man, Hans Shugar, was, zoals Bunny me vertelde, jaren ouder dan Whitney, feitelijk oud genoeg om haar vader te kunnen zijn. Ze vormden een onwaarschijnlijk koppel, toonden nooit, wanneer ik ze ook zag, enige warmte of genegenheid voor elkaar. Ik zou hebben vermoed dat hun twee kinderen, Laurel van vijftien en Quentin van dertien, geadopteerd waren, als ze niet zoveel op hun ouders hadden geleken, Laurel meer op Whitneys kant van de familie, Quentin bijna een kloon van Hans.

Ik sprak de volgende dag om één uur af met Whitney in het Brazilian Court's Chancellor-restaurant. Het was in de Australian Avenue, dus toen ik de volgende dag op weg erheen was, stopte ik bij de bruidswinkel om twee jurken op te halen, die moeder kon bekijken. Monique gaf ze me mee zodat moeder ze op haar gemak in haar eigen huis zou kunnen passen. Monique begreep dat we op die manier sneller zouden opschieten.

Whitney was er nog niet toen ik kwam, maar de gastvrouw van het restaurant bracht me naar onze tafel op het binnenplein bij de fontein. Na vijftien minuten bestelde ik een glas witte wijn. Het was een prettig en eigenlijk heel romantisch restaurant, maar nu ze me zo lang liet wachten begon ik me te ergeren. Bijna twintig minuten over één kwam Whitney binnengeslenterd, bleef staan om een paar mensen te begroeten en richtte toen eindelijk haar aandacht op mij.

'Hallo, Willow,' zei ze.

ik dacht datje één uur zei,' snauwde ik. ik kon zien dat ze niet van plan was zich te verontschuldigen omdat ze te laat kwam.

'Was je hier precies om één uur? ledereen in Palm Beach weet dat je twintig minuten te laat hoort te komen.'

ik kom niet uit Palm Beach, maar uit een plaats waar mensen hun best doen op tijd te zijn.'

Ze trok haar wenkbrauwen op. Ik dacht dat degene die haar adviseerde over haar make-up erg overdreef. Ze gebruikte te veel rouge en zette haar lippen veel te zwaar aan, waarschijnlijk om haar dunne lippen te maskeren.

ik had gehoopt dat we niet op de verkeerde voet zouden starten,' zei ze. Voor ik kon antwoorden wendde ze zich tot de ober en bestelde een champagne-split, ik heb besloten je shower in mijn huis te geven,' zei ze, weer naar mij kijkend. 'Je kunt me een lijst geven van de mensen die je wilt uitnodigen.'

ik ken hier eigenlijk nog niemand en ik denk niet dat iemand uit mijn stad of zelfs mijn familie hierheen zou vliegen voor een shower.''

'Waarom niet?' vroeg ze. 'Wc reizen niet meer in een huifkar. Ze zitten op z'n hoogst een paar uur in het vliegtuig, en dan zijn ze hier. Ik zou denken dal ze het een prachtig excuus zouden vinden om naar Palm Beach te komen.'

'Niet iedereen is zo gefascineerd door Palm Beach, Whitney. Ik denk dat te veel mensen die hier wonen met die illusie leven. Ik bedoel, we hebben hier niet bepaald de meest fascinerende natuur ter wereld, en je kunt tegenwoordig de huizen van rijke en beroemde mensen in tientallen plaatsen bewonderen, en ook op de televisie en in tijdschriften.'

'Als je zo je neus ophaalt voor Palm Beach, waarom heb je dan

besloten hier te gaan wonen?' snauwde ze.

ik heb niet gezegd dat ik mijn neus ervoor ophaal. Ik denk er alleen realistisch en nuchter over, en ik ben hier omdat het het thuis is van mijn moeder en mijn broer - en nu ook van mijn toekomstige man.'

De ober bracht haar champagne-split.

'Wilt u nog even wachten met bestellen?' vroeg hij.

'Nee, ik neem hetzelfde als altijd,' zei ze met een achteloos gebaar.

Ik keek even naar het menu en bestelde een garnalensalade.

'Dat is wat ik altijd neem.' merkte Whitney op alsof ik een prijs had gewonnen.

'Bof ik even!' zei ik schertsend.

'Ik dacht dat je wel iets dankbaarder kon zijn voor je shower, Willow.'

ik vraagje niet om iets voor me te doen, Whitney.' Ik leunde over de tafel heen om een van haar indringende starende blikken te beantwoorden. 'Ik weet hoe erg je je best hebt gedaan om te beletten dat Thatcher en ik ons zouden verloven en trouwen. Ik weet alles over het Kirby Scott-verzinsel.'

'Ik wist niet dat het een verzinsel was,' antwoordde ze. 'Maar ik maak geen excuus voor mijn moeder of mijzelf. Ik heb al heel lang op Thatcher moeten passen als hij weer een relatie had met een vrouw.'

'Pardon?'

Ze nam een slok champagne en boog zich naar voren.

ik moet op mijn broer passen. Als het om vrouwen gaat, verliest Thatcher zijn superieure intelligentie. Zijn hormonen winnen het van zijn verstand. Hij denkt met zijn penis.'

'En wat maakt jou zo superieur dat jij weet wie en wal het best voor hem is?'

Whitney glimlachte koel.

'Ik ken hem beter dan hij zichzelf kent. Wie denk je die hem bemoederd heeft toen hij dat het hardst nodig had? Bunny? Nauwelijks. Dat werd aan mij overgelaten, chronologisch maar een paar jaar ouder, maar mentaal en fysiek jaren ouder.

'Je hebt geen idee hoe vaak ik hem uit de problemen heb gehol- pen omdat hij weer eens met de verkeerde vrouw omging,' schepte ze op. 'Niemand weet het, maar ik ben degene die hem gered heelt van Mai Stone. Ik heb haar dingen verteld die haar beletten hem in haar gore handen te krijgen.'

'Je liegt. Hij zou je gehaat hebben.'

Ze lachte.

'Gehaat? Uiteindelijk kwam hij me bedanken. Misschien ken je mijn broer niet zo goed als je denkt, Willow. Misschien heeft mijn moeder gelijk: Jullie lopen te hard van stapel.'

Was het mogelijk dat ze de waarheid sprak ? vroeg ik ine af. Ze was zo van zichzelf overtuigd, zo arrogant en zelfverzekerd. Misschien was er een deel van Thatcher dat ik niet kende of ooit zou kennen.

Zwijgend leunde ik achterover.

'Ik moetje één ding nageven,' ging ze verder. 'Mijn broer heeft nog nooit zo vastberaden en zo snel gehandeld. Je hebt hem gehypnotiseerd.'

ik zie het als liefde, niet als manipulatie, Whitney.'

'Wat dan ook. Waar het nu om gaat is dal we zullen moeten leren elkaar aardig te vinden ter wille van dc familie. Ik heb je gevraagd met me te lunchen om elkaar beter te leren kennen en ook om je aan te raden niet te proberen Thatcher los te weken van zijn familie.'

'Dat ben ik heus niet van plan. Thatchers onvrede met dingen die jij en Bunny hebben gedaan, schijnt een geschiedenis te hebben die aan mij vooraf is gegaan, Whitney.'

Weer gingen haar wenkbrauwen omhoog.

De ober bracht onze salades.

ik neem aan datje van plan bent je te installeren in Joya del Mar.'

'Ja.'

'Denk je dat het niet te moeilijk kan zijn om zo dicht op elkaar te leven? Ik bedoel, met die speciale problemen van je hallbroer?'

'Het lijkt me nauwelijks mogelijk om erg dicht op elkaar te leven in Joya del Mar. Het is zo groot als een hoop hotels. Naar wat Bunny me heeft verteld, gingen er dagen, soms zelfs weken voorbij zonder dat ze Thatcher zag.'

'Eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat ik met mijn moeder in hetzelfde huis zou wonen.' 'Dat is jouw moeder, niet de mijne,' antwoordde ik.

Ze kromp even ineen, maar pakte de handschoen niet op.

'Ben je nog steeds van plan je studie voort te zetten en een carrière uit te stippelen?'

'Natuurlijk.'

Ze glimlachte bij zichzelf, alsof ik mezelf misleidde.

'We hebben er al over gesproken, Whitney. Er is geen enkel probleem.'

ik beschouw beloftes tussen mannen en vrouwen altijd als uit hetzelfde hout gesneden als de beloftes die wij de indianen hebben gedaan. De meeste mannen, ook mijn broer, spreken met een gespleten tong.'

ik wil niet beweren dat ik een expert ben op het gebied van menselijke gedragingen of relaties, maar ik geloof dat ik veilig kan zeggen dat elke relatie moet beginnen met een hoge mate van vertrouwen. Heb jij dat niet met Hans?'

Ze begon zo hard te lachen dat ze achterover moest leunen.

'Hans? Hans Shugar? Mijn man heeft bedrog tot een vorm van kunst verheven. Hij brengt het van de zaken over in zijn persoonlijke relaties.'

Ik schudde mijn hoofd. Hoe kon een vrouw zo kritisch praten over haar man en toch met hem getrouwd blijven? Alsof ze mijn gedachten kon lezen, boog ze zich weer naar voren.

'Ik sta mezelf gewoon geen fantasieën toe, Willow. Ik ben een realiste, een koele realiste.'

'Ben je gelukkig?' vroeg ik op mijn beurt.

Ze knipperde snel met haar ogen, prikte met haar vork in haar salade, at iets, nam een slokje wijn, knikte naar iemand aan een andere tafel en antwoordde eindelijk: 'Geluk is te hoog gegrepen voor ons. Momenten van tevredenheid, voldoening, genot, zonder pijn en verdriet, is ongeveer alles wat we kunnen hopen te bereiken. Iedereen die iets anders denkt is...'

'Ja?'

'Een koorddanser zonder vangnet onder zich. Het is een harde val,' verklaarde ze.

Plotseling begreep ik haar volkomen, dacht ik. Whitney was bang. Misschien was ze haar hele leven al bang. Rekening houdend met de omgeving waarin ze was opgevoed en de ervaringen die ze had opgedaan met het huwelijk van haar ouders, was het begrijpelijk, maar ik zou haar niet toestaan donkere wolken te creëren boven mijn dagen en mijn toekomst.

'Weet je wat het betekent om vertrouwen te hebben, Whitney?'

'Ik heb zo'n idee dat jij me dat gaat vertellen,' zei ze.

'Het is bereid zijn een risico te nemen. Ja, het is alsof je koorddanst en misschien is het zonder net, maar als je jezelf in een cocon van cynisme plaatst, zul je nooit weten hoe het is om daarboven te zijn, vrij te zijn, de wind in je haar te voelen en de liefde in je hart.'

Ze keek me met een koel glimlachje aan.

'Je bent precies wat ik verwachtte,' zei ze. 'Met de benodigde kwetsbaarheid om een Thatcher Eaton-vrouw te zijn. Ik wens je veel geluk.' Ze hief haar glas op en ledigde het. 'Maar laten we het hier niet meer over hebben,' ging ze snel verder, 'en over de plannen voor je bruiloft praten.' Ze zocht in haar tas. ik heb een paar suggesties voor je nu ik met Bunny heb gesproken.'

Nu was het mijn beurt om bij mezelf te glimlachen.

Wat haar en Bunny betrof, kon Thatcher met de duivel trouwen. Het was het huwelijksfeest, dc receptie, die het belangrijkst waren.

Je kon het ze horen zeggen: Dit is Palm Beach.