27

De eed

‘Ik was echt trots op je daarbinnen,’ zei Kiera toen we naar huis reden. ‘Een paar van de meisjes waren bang dat je te jong was. Natuurlijk kennen ze je verleden niet. Opgroeien op straat, zien wat jij hebt gezien, heeft je beslist volwassener gemaakt dan zij zijn.’

‘Ik heb niet veel meer gezien dan arme mensen die probeerden aan eten te komen, Kiera.’

‘Je weet best wat ik bedoel.’

Dat wist ik niet, maar ik zei niets. Als ze dat dacht, mij best. Op het ogenblik leek het me beter het zo maar te laten.

‘Maar je kunt niet naar school in die kleren uit Alice in Wonderland,’ ging ze verder. ‘Ik zal je meer kleren van mij geven om te dragen. Mijn moeder moet beseffen dat je geen kind van tien meer bent, en jongens zullen je niet serieus nemen als je eruitziet als iemand uit Sesam Straat.’

‘Ricky schijnt me toch aardig te vinden.’

‘Hij is een van ons. Bovendien is hij maar één jongen. Je wilt toch zeker niet nu al afhankelijk worden van één jongen? Daar draait onze club nou juist om. Meisjes zijn gewoon fanatiek op zoek naar een vaste vriend. Het huis is te klein als ze geen date hebben om uit te gaan of voor het schoolbal of zo. Wij hebben geen last van al die angst en pressie.’ Ze glimlachte. ‘En het maakt de jongens helemaal gek dat we zo onverschillig doen. Wij hebben ons lot in eigen hand. Dat snap je toch, hè?’

‘Ja.’ Ik snapte het. Wat ze zei leek me zinnig en maakte me wat minder ongerust over wat ik gezworen had te zijn en te zullen doen.

Gelukkig was mevrouw March niet thuis toen we terugkwamen. Ik hoefde haar niet meteen te begroeten met bedrog. We gingen regelrecht naar onze kamers, maar Kiera wilde dat ik, als ik mijn huiswerk had klaargelegd, bij haar in de kamer kwam, zodat ze wat kleren voor me uit kon zoeken voor school. Dat was waar mevrouw March ons vond. Kiera had minstens vijf combinaties op bed uitgespreid.

‘Wat heeft dat te betekenen?’ vroeg ze, zodra ze bij Kiera binnenkwam.

‘Kleren die ik Sasha wil lenen, moeder. Ze heeft niks dat echt stijlvol is. Alena’s kleren zijn nu gewoon niet geschikt voor haar,’ zei Kiera.

‘Stijlvol? Ik kan de kleren die jij naar school draagt nauwelijks stijlvol noemen, Kiera.’

‘Dat zijn ze wel voor mij en mijn vrienden, moeder,’ zei ze, op een toon die ik voor Kiera opmerkelijk beheerst vond. Ze glimlachte zelfs naar haar moeder. ‘Je bent vergeten hoe het was om een tiener te zijn. Ik weet zeker dat jouw moeder ook klaagde over de kleren die je droeg.’

Mevrouw March kwam dichterbij om te zien wat er op het bed lag. ‘Ik kan me niet herinneren dat je dat ooit hebt gedragen.’

‘Waarom verbaast me dat niet?’ vroeg Kiera, rollend met haar ogen. ‘Sasha vindt ze leuk.’

Ik had er niets over gezegd, maar mevrouw March keek me aan alsof ze me betrapt had op verraad, en ontspande zich toen als iemand die haar nederlaag accepteert.

‘Hoe ging de auditie?’ vroeg ze.

‘We vonden het geen van beiden echt de moeite waard,’ zei Kiera. ‘We denken er nog eens over na.’

‘Waarom?’

‘Moeder, doe een beetje kalm aan. Sasha staat al genoeg onder druk omdat ze zich moet aanpassen op een nieuwe school, nieuwe vrienden moet maken, klarinet moet leren spelen, en wat dies meer zij.’

Weer keek mevrouw March naar mij om mijn reactie te zien. Ik zweeg. Ik zat al diep in een leugen, dacht ik, en had het gevoel dat ik in de val zat.

‘Goed,’ zei ze. ‘Ik heb een afspraak met je vader om te gaan dineren. Zorg dat mevrouw Duval en mevrouw Caro geen last van je hebben.’ Ze liep de kamer uit.

Ik wist dat mevrouw March zich bezorgd maakte over ons, maar Kiera keek alsof het haar niets kon schelen. Ze bleef kleren tevoorschijn halen en gooide op bed wat haar beviel met kreten van ‘Dit zal je geweldig staan! Dit is perfect!’

Ze deed een stap achteruit. ‘Je hebt ook wat sieraden nodig, en ik heb een horloge dat jij mag hebben. Hier.’ Ze haalde haar horloge van haar pols en gaf het aan mij.

‘Maar dat is jouw horloge.’

‘Ik heb er meer dan twintig, doe niet zo mal.’

‘Twintig?’

‘Het zijn echte diamanten, hoor.’

Ik bevestigde het horloge om mijn pols.

‘Staat je goed.’

Ze gooide een doos met oorbellen, armbanden en kettingen leeg op het bed naast de kleren en begon ze te combineren. Ze had zoveel dat ik dacht dat ze haar eigen juwelierswinkel zou kunnen openen.

‘Zijn er erg dure dingen bij?’

‘Ze zijn allemaal erg duur. Ik koop geen rommel, en ik laat mijn ouders ook geen rommel voor me kopen. Al zouden ze dat natuurlijk nooit doen. Er is niets bij waarvoor je je hoeft te schamen.’

‘Dat bedoel ik niet. Ik wil niet iets duurs verliezen. Dat maakt me zenuwachtig.’

Ze lachte. ‘Om te beginnen heeft papa onze juwelen verzekerd, en verder zou ik ook zonder verzekering alles zo kunnen vervangen, dus maak je daar maar niet druk over. Daar,’ zei ze en deed weer een stap achteruit. ‘Je hebt voor elke dag een andere outfit met de juiste oorbellen, kettingen, armbanden en ringen. Pas ze maar aan. O, wacht even!’ Ze onderzocht mijn oren. ‘Je hebt geen gaatjes. Heeft je moeder nooit je oren laten piercen?’

‘Nee. Ze vond me niet oud genoeg.’

‘Verdomme. Dan heb je niks aan de meeste van die oorbellen. We zullen je oren moeten laten piercen. We doen het dit weekend.’

Ik keek op het horloge dat ze me had gegeven.

‘Wil je eens ophouden met dat gepieker over je huiswerk? Na het eten laat ik je alleen. Ik beloof het je plechtig.’ Ze stak haar rechterhand op.

Ik begon haar kleren uit te proberen en was verbaasd dat alles zo goed paste. En het leek en rook allemaal nieuw. Over alles was ze enthousiast. De topjes zaten strak, hadden plooitjes en een lage halsuitsnijding. De rokjes waren kort en ook strakker dan ik normaal droeg. Er was een fuchsiakleurig haltertopje bij dat weinig aan de verbeelding overliet. Ik vond zelfs dat de kleren die ze mij gaf sexyer waren dan die ze zelf droeg.

‘Weet je zeker dat ik dit allemaal kan dragen op school?’

‘Natuurlijk. Je kleedt je niet anders dan de meeste meisjes. Bovendien moet je laten zien wat je hebt. Dat is mijn motto, en dat hoort ook dat van jou te zijn. Je hebt een prachtig figuur.’

Ik voelde nog steeds tegenzin. ‘Je moeder was nogal overstuur.’

‘Logisch. Ze geeft je Alena’s kamer, laat je op Alena’s klarinet spelen en Alena’s kleren dragen. We weten waarom, en we weten ook hoe we daarover denken, ja, toch?’

‘Ja.’

‘Goed. Ik heb honger,’ verklaarde ze voor ik verder nog iets kon zeggen. ‘Laten we gaan eten. Hou dat aan. Ik wil het gezicht van mevrouw Duval wel eens zien als jij in kleren verschijnt die ik zou kunnen dragen.’ Ze pakte mijn hand en trok me mee.

Ze had gelijk wat mevrouw Duval betrof. Ze sperde haar ogen open en schudde zachtjes haar hoofd, in zichzelf mompelend toen ze heen en weer liep van de eetkamer naar de keuken.

Aan tafel herinnerde Kiera me eraan dat ik vrijdag de tatoeage van de club zou krijgen.

‘Dan laten we ook je oren piercen,’ zei ze.

‘Wat voor reden moeten we geven dat we niet meteen uit school naar huis gaan?’ vroeg ik. Mevrouw March zou de gaatjes in mijn oren waarschijnlijk goedkeuren, maar ik kon me niet voorstellen dat ze het eens zou zijn met een tatoeage.

‘Ik zal tegen mijn moeder zeggen dat ik langs het winkelcentrum moest om wat make-up te kopen. Dat is tenminste één ding dat ze begrijpt en goedkeurt, cosmetica. Bovendien begint dan het weekend. We hoeven niet halsoverkop naar huis om ons huiswerk te maken – niet dat ik dat ooit doe trouwens.’

‘Weet ze dat je een tatoeage hebt?’

‘Ik neem geen bad meer in bijzijn van mijn moeder, en zeker niet van mijn vader, Sasha. Bovendien weten ze allebei dat als ik zoiets wil doen, ik dat toch doe, met of zonder hun toestemming.’

Ik maakte me nog steeds zenuwachtig, maar vond dat ik nu niet meer kon terugkrabbelen zonder alle meisjes tegen me in te nemen. Kiera praatte er niet meer over. Ze had hele verhalen over de diverse jongens en meisjes op school die de clubleden op het oog hadden, en ze vertelde me meer over de meisjes zelf en naar wie ik meer moest luisteren en meer moest vertrouwen.

Het leek echt alsof ze me in vertrouwen nam en er niets was dat ze me niet zou vertellen. Maar ze kwam haar belofte na en stoorde me niet bij mijn huiswerk en als ik op mijn klarinet speelde.

De volgende dag haalde Grover me af van school omdat Kiera naar therapie moest. Overdag merkte ik wel dat meer jongens naar me keken dankzij de kleren die ik droeg. Ricky en Boyd zeiden dat ik er sexy uitzag en alle meisjes van de VA-club maakten me complimentjes. Ik zag ook de afgunst van de meisjes in mijn klas.

‘Je hebt ons nu meer nodig dan ooit,’ fluisterde Deidre. ‘De jongens zullen op je afkomen als vliegen op stroop. Doe geen beloftes en leg je niet vast voordat je met een van ons gesproken hebt.’

Ik had het gevoel dat ik zweefde toen ik pas op die dure school kwam, maar nu voelde ik me lichtzinnig en gelukkig. Ik durfde zelfs te denken dat ik misschien werkelijk mooi was; misschien was ik net zo mooi of nog wel mooier dan Kiera.

Grover was verbaasd en geamuseerd toen hij zag hoeveel jongens met me meeliepen naar het parkeerterrein en hoe ze allemaal hun best deden wat extra aandacht van me te krijgen.

‘Ik denk dat je je goed hebt weten aan te passen,’ zei hij toen ik in de auto stapte. Hij zei zelden iets, dus voelde ik me gevleid en bloosde zelfs. Ik zwaaide toen ik Kiera zag wegrijden, maar ze merkte het niet.

Misschien omdat we nu meer bevriend waren en ze meer de rol op zich nam van de oudere zus of omdat ze een beter inzicht had gekregen in zichzelf, maar Kiera klaagde steeds minder over haar therapie en was veel aardiger en beleefder tegen haar moeder. Ik zag nog steeds nu en dan een achterdochtige uitdrukking op het gezicht van mevrouw March, maar zelfs zij begon zich meer te ontspannen. Donderdagavond toen we na het eten naar boven wilden gaan en Kiera beweerde dat ze probeerde beter haar best te doen op school, vroeg meneer March me hem te volgen naar zijn werkkamer.

‘Ik wil je graag even spreken, Sasha.’

Ook Kiera bleef staan.

‘Jij kunt naar boven gaan, Kiera. Ik wil nu even alleen met Sasha praten.’

Kiera keek me met een angstige en waarschuwende blik aan, maar treuzelde niet. Mevrouw March volgde meneer March en mij. Hij glimlachte naar me toen we in zijn werkkamer waren.

‘Er is niets mis, Sasha,’ zei hij. ‘Kijk maar niet zo ongerust. Integendeel, het is alleen maar goed.’

Hij liep naar zijn bureau en pakte een sigaar uit een kistje. ‘Ga zitten,’ zei hij, en gebaarde met zijn sigaar naar de roodleren fauteuils. Ik ging zitten en hij stak zijn sigaar aan.

‘Je zou kunnen wachten tot ze weg is, Donald,’ zei mevrouw March. ‘Niet iedereen houdt van de stank van sigaren.’

‘O, sorry. Heb je er last van, Sasha?’

‘Nee, meneer.’

Er was een tijd geweest, nog niet zo lang geleden, dat vergeleken met de stank om me heen de geur van een sigaar op parfum leek.

Hij leunde tegen zijn bureau.

‘Allereerst,’ begon hij, ‘wil ik je bedanken dat je Kiera de kans geeft het goed te maken tegenover jou. Je hebt reden genoeg om elke vezel in haar lichaam te haten. Ik weet dat het lijkt alsof ik afstand neem van alles wat hier gebeurt, maar ik verzeker je dat ik dat niet doe. Mevrouw March en ik houden nauw contact met Kiera’s therapeut, en we zijn erg blij met haar vorderingen.’

‘In de hoop dat die waarheidsgetrouw zijn,’ zei mevrouw March.

‘Ik denk dat dokter Ralston daar beter over kan oordelen dan jij, vind je niet, Jordan?’

‘Ik hoop het. Ik heb een kastvol gebroken beloftes van haar aan ons beiden.’

Hij schudde even zijn hoofd, nam een trek van zijn sigaar, en richtte zich toen weer tot mij. ‘In ieder geval was het heel goed van je om haar te gunnen zich wat fatsoenlijker gedrag aan te meten. Ik ben ook onder de indruk van de invloed die je op haar hebt gehad. En, belangrijker nog, ik wilde je vertellen hoe goed het me doet te horen over jouw vorderingen en prestaties. Ik geef toe dat ik op mijn hoede was toen Jordan, mevrouw March, deze regeling voorstelde, maar ik ben erg blij dat ik me vergist heb. Is er iets wat je nodig hebt? Iets wat ik voor je kan doen?’

Ik keek naar mevrouw March, die eindelijk oprecht en hartelijk naar me glimlachte.

‘Nee, meneer, ik heb meer dan ik ooit heb kunnen dromen,’ zei ik. Hij lachte.

‘Jij en ik allebei, Sasha. Jij en ik allebei. Oké. Ik wilde je dit alleen maar even zeggen. Aarzel niet naar me toe te komen als ik verder nog iets voor je kan doen of als iets je dwarszit, oké? Ik weet dat je op mevrouw March kunt vertrouwen, maar ik wil dat je weet dat ik er ook voor je ben.’

‘Dank u.’

Hij glimlachte en liep naar zijn bureaustoel. Ik stond op, keek even naar mevrouw March, en liep toen haastig zijn kamer uit en de trap op. Kiera stond op me te wachten op de drempel van haar kamer.

‘Wat wilde hij?’ vroeg ze. ‘Probeerde hij een bekentenis van je uit te lokken? Daar moet mijn moeder achter zitten. Nou?’

‘Nee, niks van dat alles. Hij wilde me vertellen dat hij blij was dat het goed ging tussen ons en we allebei zulke goede vorderingen maakten. Hij zei dat ik niet moest aarzelen als ik iets wilde of nodig had.’

‘Heeft mijn vader dat gezegd?’

‘Ja. Hij was erg aardig tegen me, aardiger dan hij ooit geweest is.’

Ze nam me even aandachtig op om te zien of ik de waarheid vertelde en glimlachte toen. ‘Echt iets voor mijn vader. Hij kan een echte charmeur zijn als hij wil. Dit is geweldig. Moeder zal ons nu misschien wat meer met rust laten. Oké. Ga je huiswerk maken,’ zei ze en liep naar haar kamer.

Zoals afgesproken kwamen alle VA-clubleden na schooltijd bijeen en volgden ons toen Kiera me naar een tatoeëerder bracht in West LA. De man die de tatoeages aanbracht zag eruit alsof elk mogelijk plekje van zijn lichaam ermee bedekt was. Op zijn rechterarm zag ik een slang die vanaf zijn pols omhoogslingerde, en op zijn linkerarm een ketting. Hij had zelfs een tatoeage op zijn keel.

Alle meisjes volgden ons naar een klein kamertje achterin, en het tatoeëren begon. Het was niet erg prettig, en twee keer stond ik op het punt te gillen dat hij op moest houden, maar Kiera stond vlak naast hem en de anderen vlak achter hem. Later bekeek ik mijn tatoeage in een lange spiegel door een andere spiegel vast te houden, waarin mijn rug weerspiegeld werd. Hij leek wat groter dan die van hen, en hij had gedaan wat ze hadden gevraagd, een kalligrafie.

Ze stonden erop om het te vieren. Kiera belde mevrouw March en vertelde haar dat we naar het winkelcentrum waren gegaan om mijn oren te laten piercen.

Ze vroeg of we met een paar vriendinnen naar een pizzarestaurant mochten. Een paar minuten nadat ze had opgehangen ging mijn telefoon, en mevrouw March vroeg me of we deden wat Kiera had gezegd dat we deden. Kiera wist natuurlijk dat het haar moeder was die me belde, en ze keek naar me en luisterde. Ik had geen keus, ik moest wel liegen.

‘Laten we naar het winkelcentrum gaan,’ zei Kiera. ‘We moeten toch echt je oren laten piercen?’

In plaats van daarna een pizza te gaan eten, gingen we naar Marcia’s huis. Ze had een jongere broer, maar haar ouders waren het weekend in San Diego en hadden hem meegenomen. Kiera had me verteld dat Marcia’s vader langs de hele kust autobedrijven had. Een meisje wier ouders slechts tot de middenklasse behoorden, zou het moeilijk vinden om vriendschap te sluiten met leden van de VA-club, dacht ik. Ze zou te veel onder de indruk zijn van hun kleren, hun juwelen, hun auto’s. Dat gevoel werd nog sterker toen ik Marcia’s huis zag, een lang gebouw van twee verdiepingen in Brentwood Park. Ze hadden ook een inwonende huishoudster, maar die had vanavond vrij.

We bestelden een pizza bij een thuisbezorger, en daarna kwamen er tot mijn verbazing een paar jongens. Eerst Ricky en Boyd, en toen nog drie andere jongens – Tony Sussman, Jack Martin en Ruben Weiner. Het waren allemaal jongens uit de hoogste klas. Feitelijk was ik de enige van het gezelschap die in een lagere klas zat. Net als de vorige keer leek niemand een speciale relatie te hebben met een ander. Als ze dansten, danste iedereen met iedereen. Ik zag dat er wodka werd bijgeschonken in de glazen met sap en mineraalwater, maar toen Marcia mij iets aanbood, kwam Kiera tussenbeide.

‘Sasha drinkt niet,’ zei ze. Ze zei het zo bits dat Marcia keek of ze een klap in haar gezicht kreeg.

‘Nou, neem me niet kwalijk. Ik wist niet dat we een mormoon in ons midden hadden.’

‘Ze is geen mormoon. Ik heb mijn moeder beloofd dat ik haar nooit iets zou laten drinken na wat er met haar ouders is gebeurd. Weet je nog? Ze zijn doodgereden door een dronken chauffeur.’

‘O, sorry,’ zei Marcia. Ze draaide zich met een treurige blik naar me om.

Kiera leek stiekem naar me te knipogen. Ze boog zich voorover en fluisterde: ‘Zij heeft drank nodig om plezier te hebben. Jij en ik niet.’

Later bracht Ricky meer tijd met me door. We praatten met elkaar en aten.

‘Ik moet morgen werken,’ zei hij. ‘Volgend weekend heb ik vrij, en dan krijg ik de boot.’

‘Ik ben nog nooit op een boot geweest.’

‘Dat gebeurt dan volgend weekend.’ Hij keek naar de anderen en bracht toen zijn lippen vlak bij mijn mond. Het was ook geen snel kusje. Het was een lange, innige zoen. Ik sloot mijn ogen en toen ik ze weer opende, verwachtte ik dat iedereen naar ons zou kijken, maar niemand lette op ons.

We zoenden elkaar telkens weer voordat het feest was afgelopen, maar daar bleef het bij. Ik was niet teleurgesteld, maar had er wel een beetje op gehoopt. Toen Kiera aankondigde dat we weg moesten, volgde Ricky ons naar buiten. Hij zoende me weer voor ik in de auto stapte. Ik wist dat Kiera op ons lette.

‘Tot gauw,’ zei hij, maar hield mijn arm vast. Toen boog hij zich naar me toe en bracht zijn lippen dicht bij mijn oor. ‘Ik hoor dat je bent opgenomen in de VA-club,’ fluisterde hij. ‘Ik hoop dat ik degene ben.’

Hij draaide zich om en liep naar binnen voordat ik kon reageren, al zou ik niet geweten hebben wat ik had moeten antwoorden. Toen ik instapte vroeg Kiera me onmiddellijk wat hij in mijn oor had gefluisterd. Ik vertelde het haar. Ik was verbaasd dat hij wist van het bestaan van onze club.

‘Hij is oké. Hij heeft het Good Sexkeeping Seal of Approval, het keuringszegel van goede seks,’ zei ze achteloos. Buiten het hek ging ze langzamer rijden en keek me aan. ‘Maar wat die ontgroening betreft, die beslissing ligt niet bij hem – of bij jou, wat dat betreft.’

‘Hoe bedoel je?’

‘We zullen het op de volgende bijeenkomst ter sprake brengen, en de leden zullen erover stemmen. Er zijn nog vier andere jongens die goedgekeurd zijn voor een ontgroening, op het ogenblik zijn er niet meer dan vier.’

‘Je bedoelt dat iedereen stemt welke jongen voor de eerste keer bij welk meisje komt?’

‘Natuurlijk. Op die manier maakt niemand een ernstige fout. Toen ik zei dat ik je beschermende oudere zus zou zijn, meende ik het. Dat is wel het minste wat ik kan doen, en ik waardeer het dat je het me laat doen. We zijn nu allemaal zusters van elkaar. De leden van de club denken helder en diepgaand na over de seksuele ervaringen van elk meisje. Iedereen in de club heeft veel meer ervaring dan jij. Waarom zou je niet profiteren van hun ervaring? Geloof me, mijn moeder zou een heel slechte adviseur zijn op het gebied van seks. Soms denk ik weleens dat zij en mijn vader het niet langer met elkaar doen.

‘Ondanks alles wat sommige mensen je vertellen, is de eerste keer seks het belangrijkst. Onze vier jongens weten hoe ze met een maagd moeten vrijen. We hebben geen klachten gehad,’ voegde ze er met een glimlach aan toe.

We reden verder.

De vraag lag op het puntje van mijn tong, maar ik vroeg het niet. Wat is er gebeurd met de liefde?