18

Kater

Toen er werd gebeld voelde ik me alsof ik het toneel opging op het moment dat het doek werd opgehaald. Cassie stond erop dat ik opendeed en vast begon Porter het huis te laten zien. Ze had het nog druk in de keuken. Porter droeg een mooi zwartzijden sportjasje, een trui met een V-hals van dunne zwarte wol en een zwarte broek. Geen sieraden, behalve zijn gouden horloge. In zijn rechterhand hield hij een bos rode rozen en in zijn linkerhand een doos bonbons met een roze lint.

'Hoi, Sam, dit is voor jou.' Hij overhandigde me de doos chocola. 'Je zus vertelde me dat je van mintchocola houdt.'

Het verbaasde me meer dat Cassie hem had verteld waar ik van hield dan dat ik de doos chocola kreeg. Ik kon me niet onttrekken aan de gedachte dat ze wel heel veel over mij praatten.

'Je ziet er schitterend uit. Een prachtige jurk en heel mooi wat je met je haar hebt laten doen.'

De manier waarop hij me bekeek en naar me glimlachte maakte me dodelijk verlegen. Ik drukte de doos tegen mijn borst en bedekte mijn decolleté, want hij leek zijn ogen daar niet van te kunnen afhouden. Toen hij lachte, voelde ik me een beetje belachelijk omdat ik zo preuts deed. Wat verwacht je dan als je zo'n jurk aantrekt? Toen ik die jurk paste en in de spiegel keek, bloosde ik en begon mijn hart sneller te kloppen. Ik begreep nog steeds niet dat Cassie, die zoveel kritiek had op de kleding van de meisjes op school, deze jurk voor me had uitgezocht.

Ik deed een stap achteruit zodat hij naar binnen kon.

'Het ruikt hier heerlijk en ik bedoel niet alleen je verrukkelijke parfum,' voegde hij eraan toe, wat me nog zenuwachtiger maakte.

'Cassie heeft de hele dag staan koken. Ze had eindelijk het menu bepaald. Ze laat de filet graag urenlang marineren, en ze heeft een speciale couscous gemaakt. En niemand kan groenten zo goed stomen als zij, en het dessert...'

Ik zag aan zijn geamuseerde blik dat ik stond te brabbelen, en hield mijn mond.

'Je vader heeft me verteld dat ze geweldig kan koken. Ik heb de lunch vandaag overgeslagen zodat ik onfatsoenlijk veel kan eten vanavond.' Hij keek om zich heen. 'Wat een geweldig huis.'

'Cassie wil dat ik vast aan de rondleiding begin. Ze komt zo meteen,' zei ik.

'Dank je.'

Ik ging eerst met hem naar de zitkamer en begon uitleg te geven over de portretten. Ik vertelde hem het verhaal van Asa Heavenstone maar zei niets over de wijze waarop zijn vader was gestorven. Nadat ik de meubels had beschreven en de reden waarom mama zo van deze stijl hield, liet ik hem de kunstvoorwerpen zien, haar collectie uit Spanje, Hongarije en Engeland. Hij leek onder de indruk en zei dat ik het tegen de beste gidsen kon opnemen.

'Per slot is dit een historisch huis. Ik heb echt het gevoel dat ik in een museum rondloop, al heeft het', voegde hij er snel aan toe, 'een warme, bewoonde sfeer. Je moeder had een uitstekende smaak en heeft perfecte keuzes gemaakt.'

'Meestal zat ze in deze kamer,' zei ik, starend naar de bank waar ze urenlang kon zitten lezen. 'Ik zal je de hobbykamer laten zien.'

'Dit is het soort kamer waar ik van hou,' zei hij toen ik hem erheen bracht. Hij bewonderde papa's elektronica en vertelde me dat het allemaal state of the art was. Hij hield van de leren stoelen en bewonderde onze verzameling dvd's en cd's.

'Mijn moeder wilde alleen hier films zien. Ze hield net zoveel van deze kamer als mijn vader,' vertelde ik.

'Ik begrijp waarom.'

Toen ik met hem naar papa's kantoor ging, kwam Cassie naar ons toe. Hij overhandigde haar de rozen en ik liet haar mijn doos chocola zien.

'Wat attent van je. Dank je, Porter. Semantha, wil jij die rozen voor me in een vaas doen en op de eettafel zetten? Je kunt de salade klaarzetten om op te dienen en een van de flessen wijn openen die ik uit de kelder heb gehaald, zodat hij kan ademen.'

Ik knikte, en zij liet hem de rest van het huis zien. Ze bleven ruim een kwartier weg. Zodra ik ze de trap af hoorde komen, zette ik de salade op tafel.

'Wat een mooie eetkamer en tafel,' zei Porter, die bewonderend om zich heen keek. 'Wat is het land van herkomst van het meubilair, Semantha?' vroeg hij met een flauw glimlachje, alsof we een geheimpje met elkaar deelden.

'Spanje.'

'Dacht ik al,' zei hij. 'Wij verkopen natuurlijk niet zulke dure meubels, maar ik weet er wel iets van.'

'Dat is je geraden,' zei Cassie. 'We gaan onze handel langzamerhand upgraden.'

Cassies bord stond op de plaats van papa, ik zat rechts van haar en Porter links. Toen ze naar haar stoel liep, schoof Porter die haastig voor haar naar achteren en daarna mijn stoel.

'Mag ik?' vroeg hij terwijl hij zijn hand uitstak naar de wijn.

'Graag,' zei Cassie. 'Semantha drinkt vanavond ook wijn.'

'Goed zo,' zei hij. Hij schonk onze glazen in en toen zijn eigen glas.

Cassie boog zich voorover en fluisterde: 'Ik was vergeten je te zeggen dat je het brood binnen moest brengen. En de olijfolie.'

Ik sprong overeind en ging het snel halen. Ze had het brood, met een vleugje knoflook, al gesneden en in de broodwarmer geplaatst. Porter stond alweer overeind om mijn stoel voor me uit te schuiven toen ik terugkwam. Cassie knikte naar me alsof ze wilde zeggen: Dit is nou een gentleman zoals ik ze graag zie. Wen er maar aan.

Ik had me afgevraagd waarover we zouden moeten praten, maar Cassie had het antwoord al klaar - ze bleef doorpraten over de Heavenstone Stores, vooral het warenhuis waar Porter werkte. Ze gaf hem een compliment, maar ik kon zien dat hij veel meer ingenomen was met haar kritiek op de manager. Porter was zijn assistent. Toen ze in droge details met hem over haar financiële analyse van het warenhuis begon te discussiëren, zat ik er voor spek en bonen bij. Ik dronk mijn wijn voordat Cassie en ik naar de keuken gingen om het vlees te halen.

Toen we terugkwamen zag ik dat Porter mijn glas weer gevuld had, en ik keek naar Cassie om erachter te komen of ze het gezien had en het ermee eens was. Ze zei niets. Porter was lyrisch over het eten. Het smaakte allemaal heerlijk, maar het verbaasde me dat ik zo snel het effect van dat eerste glas wijn begon te voelen. Ik ging er zelfs langzamer door eten. Ik wilde niets zeggen en niet de indruk wekken van een stom kind dat geen twee glazen rode wijn kon verdragen. Ik kon me al voorstellen hoe mijn vrienden van school me zouden uitlachen. Maar het belangrijkste was dat ik Cassie niet in verlegenheid wilde brengen. Per slot was dit de eerste keer dat ze een jongeman thuis had uitgenodigd. Ik mocht het niet voor haar bederven.

Cassie noch Porter leek trouwens te merken hoe ik me voelde. Ze praatten maar door over de zaak en Cassies plannen om alles en nog wat te veranderen. Hun stemmen dreunden in mijn oren, hun woorden vloeiden in elkaar over tot ik ze niet meer van elkaar kon onderscheiden. Ik voelde me duizelig en legde mijn rechterhand op tafel om steun te zoeken. Het leek of de kamer eerst naar rechts en toen naar links helde. Ik had het idee dat alles van de tafel gleed. Ten slotte raakten hun woorden vervormd en werden ze langzaam en op diepere toon uitgesproken. Ik besefte dat Cassie iets tegen me zei, maar ik kon niet reageren. Ik was me er maar vaag van bewust dat Porter opstond, om de tafel heen liep en naar me toekwam. Ik meende dat ik een gil gaf toen ik van mijn stoel gleed en in zijn armen viel.

De rest van de avond leek één lange droom. Ik zweefde als een astronaut in de ruimte. Mijn lichaam was gewichtloos. Als een ballon zeilde ik over de trap omhoog, bonsde tegen een muur en zweefde toen mijn kamer in. Ik dacht dat ik Cassie en Porter hoorde praten, maar hun stemmen klonken heel ver weg en ik kon niet verstaan wat ze zeiden. Ik herinner me wel dat ik Cassies handen op mijn kleren voelde en zachtjes lachte omdat ik het idee had dat ik een banaan was die gepeld werd.

In mijn droom zag ik, als ik mijn hoofd naar rechts draaide, een volledig naakte Porter. Hij leek er een eeuwigheid over te doen om naar me toe te komen, maar eindelijk was hij er, en ik kon zijn handen voelen op mijn nu naakte borsten voor hij mijn heupen streelde en mijn benen optilde, zodat hij ertussen kon komen. Toen hij in me kwam, leek mijn hele lichaam op en neer te gaan als een golf in de oceaan. Het ging maar door, ik werd dieper de duisternis in geduwd en als ik boven dreigde te komen, weer teruggeduwd.

Ik kon hun stemmen weer horen. Deze keer klonken ze anders. Cassies stem klonk schriller, alsof ze kwaad was. Kort daarna voelde ik Porter weer op me, hij drong in me en ik veranderde weer in die op en neer bewegende golf. Ik dacht dat ik kermde en weer gilde, maar ik wist het niet zeker. Mijn eigen stem klonk nu heel ver weg. Het was alsof ik buiten mijn lichaam was getreden en naar een erotische scène keek die zich op het bed voor mijn ogen afspeelde.

Ik zou het nooit zeker weten, maar het leek of diezelfde scène zich bleef herhalen. Ik had geen idee van de tijd, hoe lang het doorging. Ik had geen enkele controle meer over mijzelf. Ik voelde me heen en weer gerukt, gedraaid en gepord, en ten slotte in de steek gelaten in die duistere ruimte, waar ik bleef rondzweven tot ik ten slotte tegen iets opbotste dat me naar licht en bewustzijn voerde. Ik besefte dat ik in mijn bed lag, dus dat was geen droom geweest. Ik was ook naakt. Toen ik probeerde overeind te komen begon mijn hoofd te bonzen, dus liet ik me weer op mijn kussen vallen. Het zwakke licht dat langs de gordijnen naar binnen viel maakte me duidelijk dat het bijna ochtend was. Mijn keel was zo droog dat mijn mond van schuurpapier leek toen ik slikte. Het enige wat ik kon doen was mijn ogen weer dichtdoen, en ik viel weer in slaap.

Toen ik mijn ogen weer opende, was het licht in de kamer en stond Cassie naast mijn bed naar me te kijken. Ze was in haar ochtendjas ,mama's ochtendjas, kan ik beter zeggen.

'Hoe voel je je?' vroeg ze.

'Wat is er met me gebeurd?'

'Je viel flauw tijdens het eten en we moesten je naar bed brengen. Ik heb je uitgekleed en laten slapen. Je had die wijn niet zo snel naar

binnen moeten slokken op een lege maag. Het spijt me. Ik had beter op moeten letten.'

'Ik heb die wijn niet naar binnen geslokt.'

'Alsjeblieft zeg. Je hebt vier glazen gedronken. Dat is een hele fles in je eentje, Semantha.'

'Echt waar?'

'Ik zal je de lege fles laten zien als je me niet gelooft. Je had je limiet moeten kennen.'

Ik wilde rechtop gaan zitten en kermde door de pijn in mijn slapen.

'Je hebt je eerste kater,' zei Cassie. 'Goed zo. Dat zal een waardevolle les voor je zijn, hoop ik.'

Ik liet mijn hoofd weer op mijn kussen vallen.

Toen begonnen bepaalde momenten uit mijn droom terug te komen.

'Was Porter hier toen je me uitkleedde?' vroeg ik.

'Waarom vraag je dat?'

'Ik had... een droom... ik zag hem.'

'Alsjeblieft, bespaar me je erotische fantasieën, Semantha. Ik zal vandaag niets aan je hebben. Ik zal je straks iets brengen dat tegen een kater schijnt te helpen, al zijn de meeste van die middeltjes niets waard. Ze zijn net als al die verschillende methodes om de hik te genezen.'

Ze wilde weggaan maar draaide zich toen weer om.

'Je had bijna een van mijn beste dinertjes verprutst, maar gelukkig heb ik de situatie weten te redden.'

'Het spijt me. Was Porter geschrokken?'

'Zoals elke man was hij meer geamuseerd dan geschrokken, al heb ik hem een uitbrander gegeven omdat hij je had aangemoedigd. Laten we dit maar niet aan papa vertellen. Dan zal hij zich overstuur maken en kwaad zijn op mij omdat ik je wijn heb laten drinken.'

'O, nee. Hij heeft me ook wijn laten drinken aan tafel toen jij met Porter uitging. Maar niet meer dan één glas.'

'Blijkbaar heb je je bij hem dan beter gedragen dan bij mij. We moeten zorgen dat je bent opgestaan en je hebt gefatsoeneerd als hij thuiskomt.' Ze dacht even na. 'Zeg maar dat je ongesteld bent als hij iets vraagt. Dat werkt altijd bij een man.'

'Maar ik was twee weken geleden ongesteld.'

'Semantha, ik betwijfel sterk of je vader dat gemerkt heeft of het wist.' Ze dacht even na. 'Tenzij je het hem hebt verteld. Heb je dat?'

'Nee.'

'Goed, want ik denk niet dat hij erop gebrand is iets te horen over vrouwenproblemen. Als je problemen hebt, praat er dan met mij over, oké?'

Ik knikte.

'Ik zal je het drankje brengen, en neem dan een douche en loop wat rond om je bloedsomloop weer op gang te krijgen.'

'Dank je, Cassie. Het spijt me.'

Hoofdschuddend liep ze weg. Worstelend met mijn geheugen bleef ik achter. Waarom herinnerde ik het me niet dat ik zoveel wijn had gedronken? Waren het echt mijn eigen seksuele fantasieën die ik had gezien en gevoeld in mijn droom, zoals zij beweerde? Mijn benen deden pijn, en toen ik de deken terugsloeg om ernaar te kijken, zag ik iets dat op een smalle kras leek op mijn rechterdij. En er was nog iets dat me in de war bracht. Het was een ander laken dan ik zelf op bed had gelegd. Dat wist ik zo goed als zeker, want het laken waarmee ik mijn bed had opgemaakt had een geborduurde rand.

Het eerste wat ik Cassie vroeg toen ze terugkwam met de drank tegen de kater was: 'Heb ik overgegeven?'

'Ja. Laat me er maar niet over beginnen. Ik heb je moeten wassen en je bed verschonen. Gelukkig is de deken schoon gebleven. Herinner je je niets meer daarvan?'

'Nee,' zei ik.

'Drink dit nou maar op en denk er voorlopig niet meer aan. Neem een douche en kleed je aan. Ga naar buiten om wat frisse lucht te happen. Dan krijg je weer een beetje kleur op je wangen.'

'En Porter?'

'Wat is er met hem?'

'Is hij... zie je hem weer terug?'

'We zullen zien,' zei ze. 'Ik laat me niet aan de voeten van een man vallen, Semantha. Het duurt even voor je weet hoe iemand werkelijk is. Daarom probeerde ik altijd het je kalm aan te laten doen, vooral met die Kent. Nu je een man als Porter hebt ontmoet, zie je tenminste het verschil, hè?'

'Kent was maar een jongen van highschool. Hij is niet zo oud als Porter Andrew Hall.'

'Dat maakt geen verschil. Je hebt kwaliteit, of je hebt het niet. Maar genoeg hierover. We praten wel verder als het zo uitkomt. Drink dat glas leeg.'

Ik gehoorzaamde en ze pakte het lege glas op en staarde me even aan.

'Wat is er?'

'Ik wil dat je vitamines neemt, Semantha. Mama geloofde er niet in, omdat we altijd zo goed en gezond aten, maar er zijn bepaalde voedingsstoffen die je niet kunt halen uit de dingen die je koopt en eet. Die zijn te veel bewerkt. Ik zal ze morgen voor je kopen.'

'Jij neemt geen vitaminen.'

'Ik ga ermee beginnen. We zullen samen beginnen.' Ze glimlachte. 'Zoals zussen horen te doen, oké?'

'Oké.'

'Mooi.'

Ze liep weer weg en ik ging me douchen, aankleden en naar buiten zoals ze had gezegd. Al voelde ik me toen wel wat beter, toch was ik nog erg in de war en teleurgesteld omdat ik me zo weinig kon herinneren. Ik deed zo erg mijn best mijn geheugen op te frissen, dat mijn hoofd weer pijn begon te doen, dus hield ik ermee op en ging naar binnen om het huiswerk te maken dat mevrouw Underwood me had opgegeven voor het weekend. Dat viel niet mee. Ik kon moeilijk lezen met die doffe, kloppende pijn boven mijn ogen, maar het meeste had ik toch al gedaan toen papa thuiskwam.

Ik was zenuwachtig toen hij me zag, maar hij was zo geïnteresseerd in Cassies diner met Porter Andrew Hall dat hij nauwelijks op me lette. Daar had ik blij om moeten zijn, maar ik was ook jaloers op zijn belangstelling voor alles wat Cassie deed vergeleken met iets wat ik deed, ook al was het niet iets om trots op te zijn. Was dit de rivaliteit waar mama op doelde, maar dan bij mij in plaats van Cassie?

Om hem te beletten te veel vragen te stellen, begon ze hem uit te horen over zijn reis, en het duurde niet lang of ze waren in een diepgaande discussie gewikkeld over de Heavenstone Stores. Ik had niet veel honger toen we aan tafel gingen, maar ik was bang dat het papa's aandacht zou trekken, dus dwong ik me net zoveel te eten als altijd. Zodra ik de kans kreeg beweerde ik dat ik nog een hoop huiswerk had en excuseerde me.

'Semantha,' riep papa toen ik naar de trap liep.

'Ja, papa?'

'Ik heb niet je mening gehoord over Porter Andrew Hall.'

Ik keek even naar Cassie. Aan haar uitdrukkingsloze gezicht was niet te zien wat ze verwachtte dat ik zou zeggen.

'Hij lijkt me heel aardig,' zei ik. 'En hij heeft veel belangstelling voor onze warenhuizen.' Dat stemde Cassie tevreden.

'Je zus heeft gepleit voor zijn promotie. Ik zal er eens serieus over na moeten denken. Hoe gaat het met je lessen van mevrouw Underwood?'

Deze keer wist Cassie dat ik haar hulp zocht.

'De jury is nog niet terug, papa,' antwoordde ze voor mij.

'Hm, we zullen doen wat het beste is,' zei hij en ging toen naar de zitkamer voor de cognac.

Cassie gaf me een knikje, wat haar bewijs van goedkeuring was voor ze papa volgde.

De volgende dagen leken zo in elkaar over te vloeien dat ze niet meer van elkaar te onderscheiden waren. Cassie en papa hadden het erg druk met wat Cassie noemde een volledige herstructurering van onze warenhuisketen. Soms waren ze zo druk bezig dat ze zeiden dat ik zonder hen moest gaan eten. Afgezien van mevrouw Underwood, die nooit meer dezelfde was geworden sinds Cassie haar bekritiseerd had, gingen er soms hele dagen voorbij zonder dat er verder iemand tegen me sprak. Ik keek veel televisie, at junkfood uit verveling en sliep veel. Na drie weken merkte ik dat ik was aangekomen. Mijn gezicht leek opgezwollen en sommige jeans leken strakker in de taille. Cassie en papa viel het niet op, of als ze het zagen, hielden ze hun mond. Zelfs mevrouw Underwood zei niets, maar tegenwoordig keek ze minder naar me dan door me heen. Althans, zo voelde ik het.

Ze deed alles bijna automatisch, dicteerde mijn werk, legde dingen uit alsof ze in een bandrecorder sprak en niet tegen mij, en gaf weinig commentaar op het werk dat ik deed. Ik had het gevoel dat ze bang was me een complimentje te geven, bang dat Cassie haar de mantel zou uitvegen omdat ze werk prees dat niet echt bijzonder was. Een paar keer, als ik een wiskundesom maakte of een opstel schreef in mijn schrift, keek ze alsof ze elk moment in slaap kon vallen.

Op een dag hield ze even op en zei: 'Ik begrijp echt niet waarom je niet naar een openbare of particuliere school gaat, Semantha. Je bent niet invalide of aan huis gebonden door een ziekte. Mis je de omgang met andere kinderen van jouw leeftijd niet? Schoolactiviteiten, clubs, teams?' 'Ja,' gaf ik toe.

'Maar waarom...' Ze hief haar handen op. Ik gaf haar Cassies verklaring, maar ze schudde haar hoofd. 'Om te beginnen moet je nooit weglopen voor moeilijkheden. Je moet ze onder ogen zien en oplossen. Je in huis opsluiten is geen oplossing. Verder ben ik ervan overtuigd dat het allemaal nogal overdreven is. Ik wil niets afdoen aan de tragedie die jullie hebben meegemaakt, maar er zijn veel jonge mensen van jouw leeftijd die soortgelijke dingen hebben beleefd en niet in hun schulp zijn gekropen.

'Luister,' ging ze op zachtere toon verder, 'ik geef je een advies dat mij geld kost, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik me een beetje schuldig begin te voelen. Ik houd er niet van om van mensen te profiteren, zeker niet van jonge mensen. Wat doe je hier de hele dag als onze les is afgelopen? Komen er weieens vriendinnen op bezoek? Want daar heb ik je nooit over gehoord.' 'Nee, niemand.'

Hoofdschuddend keek ze me aan. 'En je vader keurt dat goed?' Ik haalde mijn schouders op. Hoe moest ik iemand die geen lid van de familie was uitleggen dat papa zo openstond voor Cassies wensen en ideeën? Hoe moest ik haar duidelijk maken dat mijn zus, die maar een paar jaar ouder was dan ik, zo volledig in de voetsporen van mijn moeder was getreden, tenminste wat het ouderschap betrof? Mijn vader was een belangrijke en invloedrijke zakenman in deze staat. Hij noemde senators en congreslieden, zelfs de gouverneur, bij hun voornaam, maar als het op mijn en Cassies opvoeding aankwam, leek hij niet in staat zich tegen haar te verzetten.

Mevrouw Underwood schudde haar hoofd. 'Ik geloof dat het tijd wordt dat ik eens een gesprek met hem heb,' mompelde ze. 'Ik wil niet dat je denkt dat ik je niet graag mag. Daar heeft het niets mee te maken, Semantha. Ik heb mijn leven lang in het onderwijs gezeten en altijd de belangen en behoeften van mijn leerlingen boven die van mijzelf gesteld. Je doet het werk dat ik je opgeef, maar je doet het automatisch. Ongeïnspireerd. Je toont geen speciale belangstelling voor enig vak, zoals je in de klas zou kunnen doen met een goede docent. Maar,' eindigde ze haar korte toespraak, 'dat zijn dingen die ik je vader moet vertellen en niet jou.'

Ik zei niet dat ze het niet moest doen. Alles wat ze had gezegd klonk verstandig en was feitelijk wat ik zelf in mijn hart geloofde. Bovendien begon ik claustrofobisch te worden. Afgezien van de tuinlieden zag ik verder niemand. Mijn langste wandeling was over de oprijlaan om de post te halen. Twee keer had ik Cassie gevraagd waarom Porter niet was teruggekomen of waarom ze niet nog een keer met hem afsprak. De eerste keer negeerde ze me. De tweede keer zei ze dat ze het op het ogenblik te druk had. Ik stelde niet de volgende vraag, al lag die op het puntje van mijn tong. Hoe kun je het te druk hebben om een paar uur per week vrij te nemen en je te amuseren?

Omdat mevrouw Underwood er niets meer over zei, nam ik aan dat ze gewoon over iets sprak zonder het ooit te doen, maar twee dagen later, voordat Cassie papa volgde naar zijn kantoor, kwam ze de keuken in terwijl ik stond af te wassen en zei dat mevrouw Underwood me niet langer les zou geven.

'Wat bedoel je?'

'Precies wat ik zeg. Mevrouw Underwood heeft hier afgedaan, Semantha.'

'Maar ze heeft me nog huiswerk gegeven voor vandaag.'

'We hebben haar gistermiddag uitbetaald. Ze had het lef om naar papa te gaan en hem te vertellen dat al mijn voorlopige voorstellen verkeerd waren. Papa riep me erbij en ik heb het in zijn aanwezigheid met haar uitgevochten. Het drong tot hem door dat ze maar een zwakke, onzekere, stomme vrouw was.

'Ik zal je zeggen wat ik denk,' ging ze verder. 'Ik denk dat ze op deze baan, deze kans, is afgesprongen, omdat ze ergens in dat verdorven brein van haar fantaseerde dat ze papa in de wacht kon slepen.'

'Papa in de wacht slepen? Hoe bedoel je?'

'Jemig, Semantha. Ze is weduwe. Papa is onlangs weduwnaar geworden en is een geweldige partij voor een vrouw.'

'Mevrouw Underwood? Maar ze is... ze is toch ouder dan hij?'

'Wat doet dat er nou toe? Er zijn duizenden mannen die worden verleid door oudere vrouwen, vooral als die mannen kwetsbaar zijn na een verlies te hebben geleden. Ik heb gezien hoe ze naar hem keek als ze hem in huis zag. Ik weet zeker dat ze dacht dat, als ze met dat verhaal naar hem toeging, wat erop uit zou draaien dat ze haar inkomen kwijtraakte, hij zo onder de indruk zou zijn dat hij haar terug zou willen zien of haar misschien zelfs zou smeken te blijven, waarna hij meer aandacht aan haar zou besteden. Ik kon haar gedachten bijna horen, maar ik heb ze in de kiem gesmoord. Daar kun je donder op zeggen!'

'Wat heb je gedaan?'

'Ik heb haar gelijk gegeven. Ze is op het ogenblik niet de juiste docent voor je. Ik heb papa uitgelegd, waar ze bij was, dat je niet vooruit bent gegaan in je studie, datje werk net zo middelmatig is als het altijd geweest is, zo niet nog slechter, en dat ze je niet in een voldoende snel tempo vooruithielp. Als we doorgingen met mevrouw Underwood, zou je achter zijn als je naar een goede particuliere school ging, en dan zou je naar een inhaalklas moeten.'

'Wat zei ze?'

'Ze pruttelde tegen, protesteerde en probeerde met me te redetwisten, maar tegen mij kon ze niet op. Het werd papa duidelijk en hij bedankte haar en gaf haar een extra maand salaris. Terwijl hij de cheque uitschreef bleef ik naast haar staan en hield haar met mijn  ogen in bedwang. Ze wist niet hoe gauw ze moest vertrekken. Vanaf morgen,' ging ze verder, 'zal ik je lessen overnemen tot we iemand anders vinden met voldoende kwalificaties.'

'En wanneer zal dat zijn?'

'Het schooljaar is bijna voorbij, Semantha. Er is geen reden om in paniek te raken.'

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Als mevrouw Underwood niet meer kwam, zou ik niemand anders zien dan papa en Cassie. In ieder geval had mevrouw Underwood voor enig gezelschap gezorgd.

'Hoe voel je je?' vroeg Cassie, plotseling van onderwerp veranderend. 'Heb je de vitaminen ingenomen die ik voor je heb meegebracht?'

'Ja. Waarom zaten ze in een medicijnflesje? Heb je ze niet in een winkel gekocht?'

'Nee. Dit zijn heel speciale, Semantha. Die krijgt niet iedereen. De meeste mensen kunnen zich die niet veroorloven. Wat heeft het voor zin om veel geld te hebben als je er niet van profiteert?' Ze keek op haar horloge. 'Ik moet ervandoor. Veel plezier met je vrije dag.'

'Vrije dag? Behalve de uren die ik met mevrouw Underwood doorbracht, verandert er niet veel.'

'Ik beloof je dat we voortaan wat meer zullen ondernemen. Ik hoef niet zo vaak op kantoor te zijn. Alles is onder controle en de veranderingen gaan gewoon door.' Ze glimlachte. 'Een goede leidinggevende, iemand die echt goed is, weet aan wie ze het werk opdraagt en op wie ze kan vertrouwen. Haal voor vanavond de varkensfricandeau uit de diepvries. Je weet nu hoe je die moet klaarmaken,' beval ze, alsof ze iets wilde bewijzen. Toen glimlachte ze naar me en ging weg.

In de weken daarop hield Cassie haar belofte- Wat ik aanvankelijk dacht dat een afschuwelijke tijd zou worden, bleek juist heel leuk te zijn. Eindelijk gedroegen we ons als twee zussen. Ze was bij me van de vroege ochtend tot de late avond. We gingen samen shoppen, lunchten buiten de deur, en werkten natuurlijk aan mijn studie. Zelden had ik haar zo geduldig meegemaakt als ik iets niet begreep van wiskunde of verkeerde antwoorden gaf op vragen over natuurkunde of maatschappijleer. Cassie gaf me het liefst les in Engels. Ze hield van grammatica en maakte er een spelletje van door de lessen in praktijk te brengen als we uitgingen. Ze draaide zich naar me om als een ober of serveerster iets had gezegd en vroeg dan als ze weg waren: 'Oké, wat was de grammaticale fout?'

Ook ons werk in de keuken tijdens het koken werd gezelliger. Gewoonlijk, als ik een fout maakte, zelfs iets zo simpels als het brood niet recht genoeg snijden of te veel van één groente en te weinig van een andere op de schalen leggen, ging ze tegen me tekeer, beweerde dat ik niet oplette als ik iets deed. Maar nu leek ze het echt leuk te vinden om me een nieuw recept te Ieren of een nieuwe methode om iets klaar te maken wat we gewoonlijk al aten.

Elke dag verwachtte ik te zullen horen dat ze weer een afspraak had met Porter, maar dat gebeurde nooit. Ik was bang om het te vragen, bang dat ze kwaad zou worden en we weer zouden vervallen in de oude situatie tussen ons. Ze noemde nooit zijn naam, maar ik hoorde haar met papa over hem praten, en altijd erg lovend. Het was duidelijk dat ze er bij papa op aandrong de huidige manager te ontslaan en Porter zijn verdiende promotie te geven. Als ze zoveel van hem hield, waarom wilde ze dan niet meer met hem uit? Ten slotte nam ik het risico het haar te vragen.

We lunchten in een klein Italiaans restaurant in de buurt van ons warenhuis in Lexington. Ik had oom Perry willen vragen ons te vergezellen, maar ik was bang Cassie te ergeren, ook al gingen we altijd naar goede restaurants en niet naar fastfoodgelegenheden. Onze lunches duurden meestal een uur of zo. Ik had me niet gerealiseerd hoeveel ik de laatste weken had gegeten, maar bij elke lunch at ik alles op wat ik bestelde, terwijl zij haar eten nauwelijks aanraakte. Ik zag dat het een glimlach bij haar opriep.

'Wat is er?' vroeg ik.

'Niks,' zei ze. 'Nou ja, misschien vind ik het gewoon prettig je te zien eten. Je hebt een gezonde eetlust.'

'Misschien is het niet zo gezond. Ik weet dat ik ben aangekomen, vooral hier.' Ik drukte mijn hand tegen mijn borsten.

'Je bent bezig op te groeien. De jongens zullen je alleen maar nog aantrekkelijker vinden. De meeste jonge meisjes proberen immers hun borsten omhoog te duwen, zodat ze een diep decolleté krijgen? Ze pronken met hun lijf, proberen de ogen van de jongens als een magneet naar zich toe te trekken. Ze zouden een opschrift op hun voorhoofd moeten hebben: Kijk naar me! Kijk naar me! Denk aan wat ik je vertelde. Diep in hun hart bewonderen jongens de meisjes die zelfverzekerd genoeg zijn om er geen zinloze jacht op te hoeven maken. Ze zijn iets heel bijzonders.'

'Zo ben jij altijd geweest, Cassie.'

'Natuurlijk.'

'Maar je hebt niet veel dates gehad.'

' Mijn normen liggen te hoog voor de jongens op onze school. Porter was de eerste jongeman die me überhaupt interesseerde.'

Dat was de opening die ik nodig had. 'Mag ik je vragen waarom hij dan niet meer komt, of waarom je niet meer met hem bent uit geweest sinds je eerste afspraak, Cassie? Ik weet dat je hem nog steeds graag mag. Ik weet hoe complimenteus je over hem bent tegen papa.'

'Dat is zakelijk,' antwoordde ze geprikkeld. 'Het ene heeft niets te maken met het andere. Porter is toevallig een veel betere manager dan de huidige, die op één cilinder loopt.'

Ik glimlachte. Het was een van papa's uitdrukkingen, een van zijn manieren om iemand te beschrijven van wie hij vond dat hij niet aan de verwachtingen voldeed of niet voldoende hart voor de zaak had: 'Hij loopt op één cilinder'.

'Hoe dan ook, ik ben nog niet aan zo'n relatie toe,' vervolgde ze. 'Ik heb nog een en ander te doen en ik wil niet dat mijn leven complexer wordt omdat ik rekening moet houden met andermans stemmingswisselingen en behoeftes. Ik wil niet de nodige compromissen moeten sluiten om een ander een plezier te doen.'

Ze zei dat alles op haar gebruikelijke scherpe toon, dus veranderde ik snel van onderwerp en praatte over het nieuwe boek dat ze me twee dagen geleden gegeven had. Omdat we mevrouw Underwood nog niet vervangen hadden, bepaalde zij nog steeds wat ik moest lezen en legde ze wat ze noemde de juiste fundering voor mijn officiële schoolopleiding als die weer zou beginnen.

'Moet ik niet een gediplomeerde docent hebben?'

'Maak je daar geen zorgen over. Het komt prima in orde. Geloof me, je zult makkelijk slagen voor je toelatingsexamen en beter voorbereid zijn dan de meeste kinderen op de school die we uitkiezen.'

'Wanneer gaan we die particuliere scholen bezoeken, Cassie?'

'Binnenkort. We hebben geen haast. Die scholen lopen niet weg.'

Ik ook niet, dacht ik, maar ik slikte het in. Ik wist toen niet dat de reden waarom ik me niet hoefde te haasten, in me groeide.