4

'Dat kind was niet normaal', zei Charles tegen zijn collega's, die geamuseerd naar hem zaten te luisteren. 'Er kwam alleen volwassen praat uit. Griezelig!'

Hannah kwam het bureau binnen en wilde meteen actie. 'We zien elkaar binnen vijf minuten in het vergaderlokaal', zei ze. 'Ik wil dat er zo snel mogelijk schot komt in deze zaak.'

Ze zaten samen rond de vergadertafel en Charles liet de mand met zoetigheid rondgaan. Iedereen nam een suikerwafel, alleen Hannah bedankte. Ze stak van wal met een uitgebreid relaas van de gesprekken van de vorige dag.

'Eigenlijk zouden we alle kinderen moeten ondervragen die afgelopen zomer een taaikamp bij TopLingua hebben gevolgd', besloot ze met een zucht. 'Maar op acht weken zijn dat achthonderd kinderen. Zelfs als we alleen de meisjes ondervragen, is dat niet te doen. Vierhonderd kinderen interviewen is te veel.'

Ze schoof haar papieren bij elkaar en tikte met een balpen op het bovenste blad.

'Een brief naar alle ouders?' probeerde Kevin.

Hannah keek hem aan alsof hij gek was.

'Ben je gek?' vroeg ze dan ook, maar het was een retorische vraag. 'Dan krijg je de poppen pas echt aan het dansen. Ik wil ook niet dat de pers hier lucht van krijgt, want dan kunnen we niet meer werken. Voor je het weet vinden ze overal kinderen die ooit een taaikamp volgden bij TopLingua en daar aangerand zijn. Mensen komen net iets te graag met een sterk verhaal in de media.'

Ze haalde er de lijst bij met de personeelsleden die nog moesten ondervraagd worden.

'Ik stel voor dat we kijken welke monitoren en leerkrachten aanwezig waren op het kamp van Ada Vervoort én op dat van Margot Verstraeten', zei ze. 'Het lijkt me weinig waarschijnlijk dat er daar twee aanranders hebben rondgelopen, niet? Voorts wil ik dat de monitoren expliciet gevraagd wordt naar eventuele verhalen en geruchten die op de kampen circuleren. De kinderen nemen hen waarschijnlijk gemakkelijker in vertrouwen dan de leerkrachten.'

De collega's knikten instemmend.

'Jullie hebben gisteren een paar mensen ondervraagd', zei ze tegen Bob en Kevin. 'Is daar nog iets uitgekomen?'

'Nada', zei Bob kernachtig.

'Bij mij ook niets', antwoordde Kevin.

'Die Inge Dierckx moet opnieuw op de rooster gelegd worden', ging ze verder. 'Volgens mij weet ze meer dan ze wil loslaten. Het zou me niet verwonderen als ze in het verleden al vaker geconfronteerd is met gevallen van aanranding, maar gezwegen heeft om de reputatie van haar instituut hoog te houden. Daar is ze echt de vrouw wel naar.'

'Geen van beide kinderen was er trouwens 100 % zeker van dat de dader een man was', merkte Charles op. 'Wie zegt dat Inge Dierckx zelf zo onschuldig is? Het feit dat ze beide zaken in de doofpot wilde stoppen, pleit niet echt voor haar.'

'Ik dacht ook aan één van de oudere jongens', deed Kevin een duit in het zakje. 'Tenslotte zou het niet de eerste keer zijn dat een gast van vijftien een jonger meisje aanrandde...'

Hij zweeg en keek naar zijn collega's die hem niet-begrijpend, met opgetrokken wenkbrauwen aanstaarden. Tot zijn frank viel: '...maar dat kan natuurlijk niet want die jongens waren er maar één week.'

Hij keek nog eens de kring rond en besloot zich toch nog niet gewonnen te geven: 'Tenzij er een jongen op beide kampen is geweest natuurlijk', zei hij. 'Dan is het mogelijk.'

'Zoek het maar eens uit', zei Hannah. 'En Charles? Je hebt overschot van gelijk dat we Inge Dierckx niet als dader mogen uitsluiten. Ze gedraagt zich in elk geval erg verdacht.'

'Wat met het poets-en keukenpersoneel?' vroeg Bob, die zich tot dan toe opvallend afzijdig had gehouden.

'In principe slapen die 's nachts niet op het terrein', zei Hannah. 'De poetsploeg komt blijkbaar maar af en toe en de klusjesman beweert dat hij in Gentbrugge woont. Janina heeft kinderen en gaat elke avond naar huis. Zij heeft ook nog twee hulpjes in de keuken, maar die hebben we nog niet gezien. In elk geval ook de moeite om dat uit te zoeken.'

'Wat stel je voor?' vroeg Charles. 'Zullen we Dierckx ophalen? Vaak piepen ze wel anders als ze in een verhoorlokaal gezet worden.'

'Goed idee, Charles', zei Hannah. 'Kevin en jij halen haar op en we ondervragen haar hier.'

Een uur later kwamen Charles en Kevin met een verontwaardigde Inge Dierckx tussen hen in het politiekantoor in de Ridderstraat binnenwandelen. De directrice was gekleed in een donkergrijs mantelpakje van perfecte snit waaronder ze een rode bloes met een grote strik droeg. Rode schoenen en een grote lederen handtas in dezelfde kleur maakten het geheel af. Haar haren waren losjes maar met veel zorg opgestoken. Ze zag eruit als om door een ringetje te halen, maar haar gezicht stond op onweer.

'Mevrouw Dierckx', zei Hannah hartelijk toen ze de vrouw de gang zag oplopen. 'Bedankt voor uw komst. We willen u nog een paar vragen stellen. Mijn collega's zullen u begeleiden en ik zie u zo dadelijk.'

'Wat is hier in godsnaam de bedoeling van?' vroeg de directrice trillend van woede. 'Ik word uit mijn huis gehaald als de eerste de beste crimineel en moet me hier komen verdedigen tegen verhaaltjes van kinderen die zich interessant willen maken. U gaat uw boekj e ver te buiten!'

Hannah haalde haar schouders op. 'Better safe than sorry', zei ze. 'Als we helemaal zeker zijn dat die verhalen pure fantasie zijn, laten we u gaan. Maar op dit moment zijn we niet zeker. Integendeel!'

Ze zette een stap opzij en maakte een buiginkje, waarop haar collega's de verontwaardigde vrouw elk bij een elleboog namen en naar de verhoorkamer leidden.

'Bied je mevrouw Dierckx geen sigaret aan?' vroeg Hannah toen ze in de verhoorkamer zaten en Charles een sigaret op stak. Hij keek haar eventjes verbaasd aan maar offreerde het pakje dan prompt aan de directrice, die zonder aarzelen een sigaret nam en tussen haar lippen stak. Charles gaf haar een vuurtje en ze inhaleerde lang en krachtig.

'U rookt nog?' vroeg Hannah langs haar neus weg.

De directrice knikte afwezig. 'Af en toe', zei ze. 'Als ik nerveus ben.'

'Er is toch niets om zenuwachtig over te zijn', zei Hannah poeslief.

'Voor zover ik begrepen heb, heeft u niets te vrezen als hun verhalen verzonnen zijn.'

Inge Dierckx tikte nijdig de as van haar sigaret in het schoteltje dat Charles tussen hen in had gezet. Ze keek Hannah met half toegeknepen ogen aan.

'Ik ben ook niet bang', zei ze. 'Ik ga in deze volledig vrijuit. Twee meisjes verzinnen een verhaal en ik moet ervoor opdraaien! De wereld op zijn kop! Hebt u bijvoorbeeld al eens nagegaan of die twee elkaar niet kennen? Misschien zijn ze wel Facebook-vriendinnetjes en stoken ze elkaar op om de kampen van TopLingua in een slecht daglicht te stellen. Hebt u daar al eens aan gedacht?'

Ze klonk wel erg giftig nu en Hannah had het moeilijk om zelf niet bitsig te reageren.

'U bent alleen?' vroeg ze toen de directrice wat was uitgeraasd.

'Alleen, alleen... Wat bedoelt u met alleen?' vroeg Inge Dierckx verontwaardigd.

'Alleen als in: u hebt geen relatie', zei Hannah met uitgestreken gezicht.

'Dat hebt u me al een keer gevraagd', zei ze. 'Ik heb geen relatie, dat klopt. So what? Mijn werk is heilig en ik stop er al mijn tijd in. Maar in letterlijke zin ben ik zelden alleen. Ik woon en werk in het instituut en daar is altijd volk aanwezig. Kinderen, personeel... Dus 'alleen' zou ik mezelf niet noemen.' Ze onderlijnde haar woorden door met haar vingers haakjes rond het woord 'alleen' te zetten.

'Hoe omschrijft u uw relatie met uw personeel?' vroeg Charles. Hij blies een enorme wolk rook uit, waardoorheen hij haar met half toegeknepen ogen aankeek.

'Goed', zei Inge Dierckx. 'Zeer goed zelfs. Ik heb trouwe mensen die ik goed betaal.'

'U laat hen anders wel veel uren per dag werken, niet?' vroeg Charles terwijl hij zijn sigaret doofde in het schoteltje.

Inge Dierckx haalde haar schouders op. 'Niet meer dan ze contractueel verplicht zijn', zei ze hooghartig.

'Janina vertelde me dat ze om acht uur 's ochtends begint en om acht uur 's avonds weer naar huis gaat, viel Hannah Charles bij. 'Dat contract wil ik dan wel eens zien. Volgens mij is het niet wettelijk om mensen twaalf uur aan een stuk te laten werken.'

Inge Dierckx schudde boos haar hoofd. 'Och, heeft ze staan klagen, onze Janina? Het is onvoorstelbaar wat mensen allemaal durven! Ze begint inderdaad om acht uur en ze stopt pas om acht uur, tijdens het hoogseizoen tenminste, maar tussendoor mag ze wel naar huis. Het is zeker niet zo dat ze een hele dag moet werken.'

'Ze komt en gaat met de bus,' zei Hannah droogjes, 'en toch heeft ze volgens u tijd om over en weer te gaan?'

Inge Dierckx keek haar scherp aan. 'Ik wist niet dat ik hier bij de arbeidsinspectie zat', zei ze. 'Ik dacht dat jullie van zedenzaken waren.'

'Dat klopt', antwoordde Charles terwijl hij een volgende sigaret opstak zonder Inge Dierckx er een aan te bieden. 'Maar wie zegt dat onze vragen niets te maken hebben met zedenzaken? De leraars en monitors hebben contracten via een interimkantoor, maar de andere personeelsleden hebben een persoonlijk contract, juist?'

De directrice wendde zich tot Charles, ging wat verzitten, legde haar handen in haar schoot en trok haar gezicht in de plooi.

'De klusjesman, Janina en de keukenhulpjes wel. De poetsploeg komt elk weekend om de bungalows schoon te maken.'

'Zijn het allemaal mannen die poetsen?' vroeg Charles terwijl hij ijverig noteerde.

'Twee mannen, een vrouw', zei Inge Dierckx. 'Ze werken niet voor mij, maar voor een groot bedrijf dat mensen overal laat poetsen. Ik heb een contract met dat bedrijf, maar ik heb wel van bij het begin geëist dat ze altijd dezelfde ploeg zouden sturen. Ik heb geen zin om telkens opnieuw te moeten uitleggen hoe ze de bungalows en het hoofdgebouw moeten schoonmaken.'

'Janina is een Poolse, niet?' vroeg Hannah. Inge Dierckx knikte bevestigend. 'De anderen ook?'

'De keukenhulpjes komen ook uit Polen', antwoordde Inge Dierckx. 'De klusjesman is gewoon een Belg.'

'Een Belg?' zei Charles verbaasd. 'Die vind je niet vaak meer bereid tot dat soort jobs.'

'Dat klopt', zei ze gelaten. 'Maar hij is een uitzondering. Zijn vrouw is een paar jaar geleden gestorven en voor zover ik begrepen heb geraakte hij niet over zijn verdriet. Hij wilde een job waarbij iedereen hem met rust zou laten en toen hij solliciteerde heb ik hem meteen aangenomen. Hij is erg handig, hij doet wat nodig is en verder zien of horen we hem weinig.'

'Toen we vorige keer op het terrein kwamen, stond hij buiten in zijn ondergoed te roken', zei Hannah. 'Is dat niet vreemd?'

Ze zweeg even en liet het schoteltje met sigarettenpeuken rondjes draaien tussen haar vingers.

'Tenzij hij op het terrein woont natuurlijk.'

Inge Dierckx haalde diep adem voor ze antwoordde:

'Ik heb toch al gezegd dat er douches zijn in de kelder en dat het personeel zich daar soms wast. Zo vreemd is dat dus niet. Ik weet niet of hij thuis een douche heeft. U zou ervan verwonderd staan in wat voor omstandigheden sommige mensen wonen.'

Het werd allemaal uitgespuwd op een scherpe, vijandige toon die Hannah kippenvel bezorgde.

'Hoe heet de klusjesman eigenlijk?' vroeg Hannah.

'Stany', antwoordde Inge Dierckx meteen. 'Ik kan even niet op zijn achternaam komen.'

'Hij heeft een contract bij u?'

Inge Dierckx knikte.

'Wat deed u in de bungalow van Margot Verstraeten op de nacht dat zij werd aangerand?' veranderde Hannah handig het onderwerp. Inge Dierckx tierde. 'Ik zei toch al dat er niemand is aangerand! Die zaken zijn geklasseerd. Waarom blijft u daarop doorgaan?'

'Beantwoord gewoon de vraag', zei Charles neutraal. De spanning tussen de twee vrouwen hing zo zwaar in de lucht dat hij ze bijna kon aanraken. 'Wat deed u in de bungalow op de nacht van het incident met Margot Verstraeten?'

'Ik was aan het wandelen', zei Inge Dierckx. 'Dat doe ik wel vaker want ik ben een zeer slechte slaper. Elke avond doe ik mijn ronde en als ik niet kan slapen doe ik hem nog een keer.'

'Waarom?' vroeg Hannah. 'De poort is toch gesloten?'

'Gewoon,' zei de vrouw, 'omdat ik 's nachts graag buiten ben. Ik kwam toevallig voorbij de bungalow toen ik een kind hoorde gillen en ben meteen naar binnen gelopen om te kijken wat er aan de hand was. Ze stonden toen al met vier op de gang.'

'Volgens de verklaring van Margot Verstraeten stond ü al op de gang toen zij uit hun kamer kwamen', zei Hannah.

'We zullen er ongeveer gelijktijdig gestaan hebben', wuifde Inge Dierckx de opmerking weg.

'Kijk', zei Hannah. 'Er zijn twee mogelijkheden. Of u hebt zelf iets te maken met de aanrandingen, of u was daar naar iets aan het zoeken. Een andere verklaring heb ik niet. Ik kan me moeilijk voorstellen dat iemand midden in de nacht over een terrein gaat ronddwalen omdat ze niet kan slapen. Volgens Margot was u aangekleed en had u een zaklamp bij.'

Inge Dierckx vouwde haar armen over haar borst en keek Hannah met toegeknepen ogen aan.

'Als u nog één keer durft te beweren dat ik daar iets mee te maken heb, doe ik u een proces aan', zei ze. 'U weet ook niets af van slapeloosheid, blijkbaar. Ja, ik slaap niet veel en ja, tijdens die slapeloze uren dwaal ik rond op mijn eigen terrein. Mag het?'

Hannah zuchtte en keek Charles strak aan.

'Ik denk dat we mevrouw best een nachtje hier laten slapen', zei ze. '...of waken, in voorkomend geval... Intussen vraag ik dan alle papieren aan voor een huiszoeking bij de onderzoeksrechter. Wat denk jij?'

Charles stond op, liep naar de deur en wenkte Hannah dat ze hem moest volgen.

'Dat kun je toch niet maken?' fluisterde hij toen ze op de gang stonden.

'Op welke gronden ga je haar hier houden?'

'Belemmering van het onderzoek? Zoiets?' zei Hannah neutraal. 'En omdat ik niet wil dat ze haar kot leeghaalt voor wij er een kijkje genomen hebben.'

'De onderzoeksrechter zal een huiszoeking nooit goedkeuren', argumenteerde Charles. 'Wat zou ze te verstoppen hebben?'

'Ik heb geen flauw idee, Charles,' zei ze, 'maar ik wil het wel uitzoeken. Doe jij nu maar je werk en breng mevrouw Dierckx naar haar suite. Ik zorg wel voor de rest.'

Ze liep de gang door en wandelde rustig naar het bureau van de commissaris. Een uur later kwam ze weer naar buiten met de garantie dat ze een huiszoekingsbevel zou krijgen en dat Inge Dierckx een nacht mocht vastgehouden worden. Ze had al geweldige voorpret bij de gedachte aan de reactie van de directrice als die het nieuws zou vernemen.

'Morgen doen we een huiszoeking bij TopLingua', zei ze tegen de collega's die om haar heen samentroepten. 'Ik verwacht jullie om acht uur ter plaatse en zorg ervoor dat Inge Dierckx vervoer heeft naar Destelbergen. Ik wil dat iedereen op tijd aanwezig is. Al het vaste personeel moet ondervraagd worden.'

'Waar zoeken we naar?' vroeg Bob.

'Dat weet ik niet precies', zei Hannah. 'Ik wil de contracten van het personeel zien, ik wil te weten komen of Inge Dierckx een soort dagboek bijhield van gebeurtenissen op het domein... Dat soort zaken. Het is onmogelijk om vierhonderd kinderen te ondervragen, maar wie weet schreef de directrice dergelijke klachten wel op in een boekje. Verder wil ik ook weten of dat personeel wel degelijk naar huis gaat 's nachts.'

Ze zweeg even en bladerde door het dossier. 'Jullie hebben de voorbije dagen de monitrices en leerkrachten die op beide kampen waren gebeld of opgezocht. Is daar nog iets uitgekomen?'

Bob schudde zijn hoofd. 'Een heleboel waren zelfs niet op de hoogte van wat er gebeurd is. Die Inge Dierckx kan dat soort dingen blijkbaar goed verborgen houden.'

'Misschien moeten we toch nog wat monitoren bellen', zei Hannah bedachtzaam. 'Ook degenen die niet op die twee kampen waren. Tenslotte staan zij het dichtst bij de kinderen en hebben zij misschien ooit iets opgevangen. Ik stel voor dat jullie je daar de rest van de dag mee bezighouden en dan zie ik jullie morgen in Destelbergen.'