28

Cat geloofde niet dat hij ooit eerder zo’n blik had gezien. Dells gezicht was vertrokken van een haat waartoe Cat hem niet in staat geacht had. Zelfs voordat Dell in beweging kwam, wist Cat dat het afgelopen was. Over een paar seconden zou Bochco weten wie hij was en waarom hij gekomen was. Dan zou hij op geen enkele manier meer bij Jinx kunnen komen. De enige kans die Meg en hij dan nog hadden, was de jungle in te rennen. Cat geloofde niet dat ze veel verder zouden komen dan de deur. De man die naast Dell stond legde een hand op diens schouder. Het was duidelijk dat hij zich afvroeg wat er aan de hand was. Dell schudde de hand af en liep de kamer door naar waar Bochco stond. Cat nam Meg bij de arm en begon met haar in de richting van de voordeur te lopen.

‘Gewoon doorlopen en luisteren,’ zei hij, haar door de menigte loodsend. ‘Er is hier iemand die me kent. We moeten vluchten. Zodra we bij de deur komen, rennen we naar de startbaan – en laat je door niets ophouden. Aan de andere kant van de baan gaan we de jungle in. Zorg dat je zo dicht mogelijk bij me blijft. Het is de enige kans die we hebben.’ Hij wilde dat hij gewapend was; wilde dat hij een kaart had, eten en water; hij wilde dat hij zelfs maar een zakmes had of een voorsprong van vijf minuten. Hij had geen van deze dingen.

Cat keek over zijn schouder naar Dell en bleef staan. Dell stond stokstijf in het midden van de hal en keek in de richting van Bochco’s groep, die misschien zo’n vijf meter van hem verwijderd was. Cat kon zijn gezicht niet zien, maar hij wist dat Dell Jinx in het oog had gekregen en dat hij haar voor het eerst zag. Hij kon niet geweten hebben dat zijn zuster hier was. Cat kneep in Megs hand. ‘Wacht bij de deur. Als er opschudding ontstaat, maak je dat je wegkomt.’ Hij liep bij haar weg en ging op Dell af, terwijl zijn ogen van Jinx naar hem schoten en weer terug. Ze had hem nog niet gezien.

Hij zocht zich een weg door de menigte, zo snel als hij kon zonder op te vallen, zich verontschuldigend terwijl hij langs mensen drong, een starre glimlach op zijn gezicht om zijn angst te verbergen. Jinx leek langs Bochco in het oneindige te staren. ‘Alsjeblieft, schat, zie mij niet, zie Dell niet,’ bad hij tot haar.

Hij kwam bij Dell, pakte zijn arm beet en draaide hem van Jinx weg. ‘Zeg niets, glimlach maar wat en kom met me mee.’

‘Wat…’ begon Dell.

‘Niet praten, glimlachen.’ Cat begon hem door de menigte naar een paar openslaande deuren aan de andere kant van het vertrek te loodsen. ‘Niet praten en gewoon meekomen,’ zei hij opnieuw. Cat kreeg de deur open en duwde Dell voor zich uit. Ze bevonden zich op een binnenplaats met een fontein, die aan alle kanten was omgeven door het huis.

‘Ze is dood,’ zei Dell. ‘Ze is toch dood?’

‘Nee, ze is niet dood. Dat is Jinx.’ Cat leidde hem naar de fontein en liet hem plaats nemen op de rand.

‘Wat gebeurt er allemaal?’ vroeg Dell met een benepen, angstige stem. ‘Waarom ben jij hier? Waarom is Jinx hier?’

‘Luister naar me,’ zei Cat. ‘Jinx is niet omgekomen op de boot, dat was een ander meisje. Ze werd van boord genomen toen ik bewusteloos was. Daar ben ik een paar weken geleden pas achter gekomen. Vanaf die tijd heb ik constant naar haar gezocht. Ik zag haar een minuut voordat jij haar zag.’ Hij zweeg en wachtte op een reactie.

Er blonken tranen op Dells gezicht en hij haalde diep adem. ‘Rustig maar,’ zei Cat. ‘Probeer eerst wat tot bedaren te komen.’

‘Ik begri jp er geen flikker van,’ zei Dell. ‘Ik werk me uit de naad om een miljoen bij elkaar te krijgen, ik kom in deze te gekke tent en daar vind ik mijn dode zuster en jou, godbetert!’ Hij draaide zich om en keek Cat voor het eerst aan. ‘Waar is mam?’

‘Je moeder is wel omgekomen op de boot,’ zei Cat. ‘Daar was geen vergissing over mogelijk.’ Hij keek Dell onderzoekend aan. De jongen leek weer voor rede vatbaar, ‘Ik wil Jinx hier weghalen en het is belangrijk dat je niets doet dat de zaak kan verzieken.’

‘Verzieken?’ Dell schreeuwde bijna. ‘Jij bent degene die de zaak verziekt! Maar dat zal ik niet toelaten. Ik heb een miljoen dollar betaald, waarvan maar tweehonderdduizend van mij is, en ik zal zorgen dat ik krijg waarvoor ik gekomen ben. Ik kan niet met lege handen naar Miami terug. Ze maken me kapot!’

‘Dat is nu niet belangrijk meer,’ zei Cat. ‘Het is alleen nog belangrijk om Jinx hier weg te krijgen.’

‘Ben je helemaal gek geworden?’ vroeg Dell. ‘Weet je verdomme wel waar je bent? Je zit hier midden in de jungle en de enige manier om hier weg te komen is met de helikopter die je hier gebracht heeft.’

‘Je kan me niet uitleveren aan Bochco,’ zei Cat.

‘Aan wie?’

‘De man met de paardestaart.’

‘De Anaconda? Ja, natuurlijk kan ik dat. Dat wilde ik een minuut geleden ook doen, maar toen zag ik Jinx. Ik begreep het niet. Wat doet ze bij de Anaconda?’

‘Zijn naam is Bochco. Hij heeft haar ontvoerd of laten ontvoeren of gekocht – ik weet niet hoe dat gegaan is. Maar wat ik wel weet is dat ze hier tegen haar wil is.’

‘Nou, dat geloof ik niet; ze staat daar met mensen te praten alsof het huis van haar is. Ze is hier omdat ze dat wil. Ze zou anders een hoop spektakel maken.’

‘Spektakel maken? Ze zit midden in de jungle met een stelletje dealers. Wat moet ze doen, de politie bellen?’

‘Ik begrijp niet hoe jij wist dat ze hier was.’

‘Ze werd vastgehouden in een hotel in Cartagena. Ze wist bij een telefoon te komen en belde me. Ik kreeg wat hulp en heb haar ten slotte gevonden.’

Dell ging staan en begon voor de fontein heen en weer te lopen. ‘En dat moet ik allemaal geloven? Volgens mij ben jij hier omdat ik hier ben. Je bent hier omdat je achter deze deal van mij gekomen bent en me een kunstje wilt flikken.’

‘Dell, ik verzeker je dat ik pas wist dat je hier was toen ik je door die deur zag komen. Het kan me niet schelen wat je hier doet en ik zal het niet verzieken. Ik wil alleen Jinx hier weg hebben en om dat te doen heb ik jouw hulp nodig.’

Dell draaide zich met een ruk naar hem om. ‘Waar haal je verdomme het lef vandaan om mij om hulp te vragen, klootzak die je bent.’

‘Jinx heeft je hulp nodig. Heb je aan haar ook zo de pest?’

‘Natuurlijk niet!’

‘Doe dan in ieder geval het volgende voor me. Blijf uit mijn buurt en houd je mond dicht.’

‘En wat ga jij doen?’

‘Ik weet het niet, daar moet ik nog over nadenken. Bochco – de Anaconda – denkt dat ik hier om dezelfde reden ben als jij. Ik moest ook met een miljoen dollar op tafel komen.’ Cat haalde diep adem. ‘Luister, ik moet je in vertrouwen nemen. Kan dat?’

‘Waarschijnlijk niet.’

‘Jij loopt bijna net zoveel gevaar als Jinx.’

‘O ja, hoezo? Ik voel me hier knap veilig.’

‘Maar het is hier niet veilig. Het Colombiaanse leger gaat hier in de komende dagen een inval doen.’

‘Wat een gelul. Denk je echt dat ik dat geloof?’

‘Je zal het wel moeten geloven. Ik was bij de voorbereiding. Ze gaan deze tent overvallen met alles wat ze hebben – helikopters, parachutisten, zwaar geschut – noem maar op. Dit wordt een oorlogsgebied.’

‘Hoe kunnen ze zelfs maar weten waar het is?’ vroeg Dell. ‘Geen kip die ons hier vindt.’

‘Ze weten al precies waar het is,’ loog Cat. ‘Er is een verklikker. Ze hebben hun troepen op nog geen driehonderd kilometer van deze plek samengetrokken, in een plaats net even over de Braziliaanse grens, en als ze toeslaan, zullen ze op alles schieten wat beweegt.’

‘Ik geloof je niet. Hoe kan ik je geloven?’

‘Je hoeft dit niet allemaal van mij aan te nemen. Denk maar eens aan wat je al van de waarheid weet. Een van Bochco’s naaste medewerkers heeft je moeder vermoord en je zuster ontvoerd. God mag weten wat ze met haar gedaan hebben. Het leven van je zuster hangt van jou af. En voor het geval je dat niet belangrijk genoeg vindt – je eigen leven hangt er ook van af.’

Dell liep een paar keer op en neer zonder iets te zeggen. Toen draaide hij zich om naar Cat. ‘Wat wil je dat ik doe?’ vroeg hij, achterdochtig.

‘Om te beginnen wil ik dat je bij Jinx uit de buurt blijft. We mogen haar niet verrassen zolang ze zich in deze menigte bevindt. Mocht ze je toch zien, zeg dan dat ze haar mond houdt en blijf bij haar weg. Ik bedenk wel een manier om haar te laten weten dat wij hier zijn. Ik ben hier meteen vrouw, Meg. Zij helpt me.’

‘Dit is waanzin,’ zei Dell, zijn hoofd schuddend, ‘Ik weet dat het waanzin is, maar je zit ermee – we zitten er allemaal mee. Ik moet Jinx bij die mensen weg zien te krijgen en verstoppen tot de overval voorbij is. We zullen ons waarschijnlijk ergens in de jungle moeten schuil houden tot het laatste schot gevallen is en ik zou het op prijs stellen als jij met ons meekwam. Je maakt hier weinig kans.’

Dell bleef staan en keek hem woedend aan. ‘Weet je wat ik doe? Ik ga naar binnen en de Anaconda over deze inval inlichten. Ik denk dat hij wel weet wat hij eraan moet doen.’

‘Wat kan hij doen?’ vroeg Cat. ‘Voor zover ik weet is iedereen met dezelfde helikopter voor zes passagiers naar deze bijeenkomst gekomen – er stond er niet nog een in Leticia. Als jij de Anaconda inlicht, weet je wat hij dan doet? Dan klimt hij aan boord van die helikopter en maakt hij dat hij hier wegkomt. De rest van het gezelschap zal hem een zorg zijn. Het wordt het Colombiaanse leger of de jungle – je mag kiezen.’

Dell lachte. ‘Dacht je echt dat hij hier zo maar weg zou lopen en dit hele complex zou laten vernietigen? Zie je niet hoeveel geld en werk erin gestoken is?’

‘Dell, dit complex vertegenwoordigt maar een fractie van het vermogen van de man. Hij heeft een kantoorgebouw en een huis in Cali die meer waard zijn dan dit, een heel netwerk van ondernemingen over heel Colombia verspreid en God mag weten hoeveel vestigingen in andere landen en die heeft hij niet gekregen door aardig voor mensen te zijn. Hij vliegt hier weg zonder zelfs maar om te kijken.’

‘Je kan doodvallen,’ zei Dell. Hij draaide zich om en beende naar de openslaande deuren. Tegen de tijd dat Cat bij de deur kwam, stond Dell in het midden van de grote hal, alleen. Iemand had twee grote deuren opengezet en de menigte was op weg naar een ander vertrek.

Dell volgde hen en Cat volgde Dell. Hij moest proberen om nog met hem te praten voordat hij bij Bochco kwam.

Maar Dell was weer blijven staan, had iets gezien. Cat voegde zich bij hem aan de rand van de groep en volgde zijn blik. Midden in de kamer stonden twee grote tafels. Op een ervan lag een reusachtige stapel geld, pakjes van honderd-dollarbiljetten. Op de andere lag een even grote stapel doorzichtige plastic zakjes, die allemaal met een wit poeder waren gevuld. Cat keek even naar Dell. Dell maakte een verbijsterde indruk.

Iemand trok aan zijn mouw en Meg vroeg: ‘Hoe staan de zaken ervoor? Valt het mee?’

‘Ik weet het niet,’ antwoordde Cat, terwijl hij zijn ogen op Dell gericht hield. ‘We–’

‘Heren!’ De stem kwam van de andere kant van de kamer. ‘Heren, mag ik even uw aandacht?’

Cat keek in de richting van het geluid en zag Vargas.

‘Heren, het is mij een genoegen om u nu voor te stellen aan de man die u hier gebracht heeft, de man die dit allemaal’ – hij spreidde zijn handen om het geld en de cocaïne aan te wijzen – ‘mogelijk heeft gemaakt. Heren – en dames – de Anaconda!’ Er werd enthousiast geklapt en Bochco stelde zich tussen de twee tafels op. ‘Goedenavond, heren,’ zei hij glimlachend. Hij gebaarde naar de tafel met het geld. ‘Hier hebben we de vruchten van uw inspanningen,’ zei hij. ‘Vijftig miljoen dollar.’ Vervolgens gebaarde hij met zijn andere hand naar de tafel met cocaïne. ‘En hier hebben we de vruchten van de mijne. Een partij absoluut pure cocaïne ter waarde van vijftig miljoen dollar. We zijn hier bijeengekomen om onze krachten tot ons beider voordeel te bundelen.’

Het was de eerste keer dat Cat Bochco had horen spreken en hij was onder de indruk. Zijn stem was diep en welluidend en zijn optreden ademde zelfverzekerdheid uit. Hij had de directeur van een dynamisch bedrijf kunnen zijn die zijn vertegenwoordigers toesprak. In feite, dacht Cat, is hij dat ook.

Bochco vervolgde: ‘De koopwaar is slechts een fractie van wat ik hier ga produceren en dit geld is zelfs een nog kleinere fractie van de bedragen waar u en ik mee werken. Een paar honderd meter van deze plek, in de jungle, wordt de laatste hand gelegd aan de grootste en modernste cocaïnefabriek die ooit is gebouwd. Vanaf volgende week zullen we ons niet meer ophouden met de primitieve en bewerkelijke methoden waarmee de partij is geproduceerd die u hier voor u ziet en breekt er een geheel nieuw produktietijdperk aan. Binnen een maand, wanneer we de kinderziektes uit het systeem hebben, zal onze produktie verachtvoudigd zijn, en dat is de reden waarom u hier bent.’

U, heren, met zorg gekozen vanwege uw succes in legale zaken, zult de basis vormen voor een nieuw distributie – en verkoopsysteem dat in zeer korte tijd de gehele wereld zal omspannen. Wij zullen u uiteraard voorzien van het beste, puurste produkt dat er op de markt is, maar we doen nog veel meer. Tijdens de week van uw verblijf hier zullen mijn medewerkers en ik u onderwijzen in onze beproefde werkmethodes – het beheer; het aantrekken van verkooppersoneel; de beveiliging van uw distributienet; het omkopen van overheidsdienaren; uw eigen bescherming tegen illegale activiteiten en – zo nodig – de bescherming en verdediging van uw operatie.

‘We hebben een drukke week voor u op het programma staan, maar u hebt elke dag een halve dag en de hele avond vrij om u te ontspannen. We kunnen u alles bieden dat een goed hotel te bieden heeft – en misschien zelfs wat meer. Er is een grote bibliotheek, waar u boeken en videocassettes kunt krijgen; er kan gezwommen en getennist worden; er is een klein casino en er is zelfs een goede discotheek. Er zal ook in vrouwelijk gezelschap voorzien worden, al moet ik me verontschuldigen voor de onderbezetting. Al onze faciliteiten zijn in gebruik en het was ons niet mogelijk om extra dames voor deze gelegenheid aan te trekken.’ Hij glimlachte. ‘Maar onze dames zijn zeer bereidwillig en ik kan u verzekeren dat niemand de gehele week zonder gezelschap zal zijn.’

Cat huiverde. De jonge vrouwen die hij had gezien waren hier om het de gasten naar de zin te maken en Jinx was een van hen.

‘Ten slotte,’ zei Bochco, ‘wil ik u voordat we aan tafel gaan, wijzen op een paar huisregels. U kunt gaan en staan waar u wilt, onbeperkt rondkijken, behalve in de fabriek en in de jungle. De fabriek zult u onder begeleiding kunnen zien, maar we willen niet dat het werk door onaangekondigde bezoeken opgehouden wordt. Ga vooral de jungle niet in, want de kans dat u er levend uit terugkomt is gering. Het oerwoud is dichter dan u denkt en het is maar al te gemakkelijk om er te verdwalen en van het kamp weg te lopen terwijl je denkt dat je ernaar toe loopt. En dan zijn er uiteraard de nodige dieren die van mensenvlees houden. Ik moet u ook vragen om voor middernacht in uw verblijf te zijn en dat pas weer te verlaten als het licht is. We hebben hier ’s nachts een dubbele wacht en mijn mensen hebben de opdracht eerst te schieten en dan pas vragen te stellen. De laatste en belangrijkste regel die ik u moet vertellen is dat ik hier geen druggebruik duld. Ik wil trouwens niet dat ook maar één van mijn medewerkers drugs gebruikt en u, heren, bent ook gekozen omdat u geen middelen gebruikt. Toch is het mogelijk dat er iemand, ondanks mijn grondige onderzoek, door de mazen van het net is geglipt en ik waarschuw u nu – en ik ben bloedserieus – dat ik de eerste persoon die op gebruik wordt betrapt zonder verdere plichtplegingen doodschiet. Maar nu, dames en heren, kunnen we aan tafel. U vindt een naamkaartje bij elke stoel.’

Bochco maakte een armgebaar en er gingen weer twee enorme deuren open, die toegang gaven tot een reusachtig vertrek met een enkele lange tafel.

Cat bleef achter met Meg en zag hoe Dell met de anderen naar de eetzaal slofte. ‘Dat is mijn zoon Dell,’ zei hij tegen haar. ‘We hebben al jaren een slechte verhouding. Hij is hier als koper en ik kan je niet garanderen dat hij ons niet zal verraden, maar dat risico zullen we moeten nemen.’

‘O, leuk,’ zei Meg zachtjes.

‘En nog iets,’ fluisterde hij. ‘Jinx weet niet dat Dell en ik hier zijn en als het even kan wil ik niet dat ze ons onverwacht ziet. Ik weet niet of we bij elkaar zitten, maar probeer jij bij haar te komen en haar te vertellen dat zowel Dell als ik hier zijn, dan is ze in ieder geval gewaarschuwd. Probeer er, als je kunt, achter te komen waar hun kamer is en hoe we elkaar kunnen ontmoeten.’

‘Oké,’ zei Meg.

Ze gingen de eetzaal binnen en ontdekten dat iedereen zich bij één muur had verzameld, die van glas was en aan een kant een deur had. Cat en Meg voegden zich bij het gezelschap. Achter de glazen wand lag een stukje jungle, binnenshuis gehaald. Er waren veel planten en er liep een klein stroompje door het geheel. Toen zag Cat waar iedereen naar keek. Liggend op een boomtak, waar zijn lichaam op verscheidene plaatsen overheen hing, was de grootste slang die hij ooit had gezien. ‘Jezus,’ zei hij onwillekeurig.

‘Dat is een anaconda,’ zei Meg. ‘Ik heb er eerder al eens een gezien, maar die was een stuk kleiner.’

Het reusachtige beest leek zich niet van zijn publiek bewust en het gezelschap begon zich in de richting van de tafels te begeven, waar men de naamkaartjes bekeek.

Meg vond het hare en even later vond Cat het zijne aan de andere kant van de tafel, zo’n vijf à zes plaatsen van haar verwijderd, dicht bij het midden van de tafel. Hij zag dat Dell aan Megs kant zat, aan het eind. Dells ogen stonden afwezig, maar hij leek kalm. Toen zag hij Jinx plaats nemen, twee stoelen van Meg vandaan. Mooi, dacht hij. Meg zou misschien met haar kunnen praten. Even later ging Denny tussen hen in zitten.

Cat zat in Jinx’ gezichtsveld en daar maakte hij zich zorgen over, al was het wel zo dat zijn uiterlijk was veranderd. Toen Jinx hem voor het laatst had gezien, was zijn haar langer, had hij een volle baard en had hij ruim twintig kilo meer gewogen. Maar Jinx zou nog weten hoe hij eruit had gezien toen hij slanker was en zich schoor, uit de tijd dat ze nog een jonge tiener was. Toen keek ze hem recht aan.

Hij wendde zijn blik af en keek vervolgens snel terug. Ze had niet gereageerd. Denny zei iets tegen haar, maar ze luisterde niet en hij keek geërgerd. Ze ging demonstratief met haar rug naar hem toe zitten en begon een gesprek met de man aan haar andere kant.

Er kwam iemand naast Cat zitten. Hij ging zó op in zijn beschouwing van Jinx, dat hij de man negeerde tot deze tegen hem begon te praten.

‘Een mooi meisje, vindt u ook niet?’ vroeg de man.

Cat draaide zich om en zag dat Bochco naast hem zat. ‘Ja, dat is het zeker,’ zei hij. Vervolgens, na een ogenblik stilte, vroeg hij: ‘Hoe krijg je zo’n meisje zover om midden in de rimboe te gaan zitten?’ Cat voelde een drang om zijn vork te pakken en die de man in zijn gezicht te steken.

Bochco glimlachte een rij regelmatige, witte tanden bloot. ‘O, er zijn hier allerlei attracties. Bent u niet zuidoost?’

Het duurde even voordat Cat doorhad wat hij bedoelde. ‘O, ja. Ik ben Bob Ellis.’ Ze schudden elkaar de hand.

‘Nou, Bob, we gaan een rijk man van je maken.’

‘Ik ben al rijk,’ antwoordde Cat.

Bochco lachte luid. ‘Maar natuurlijk. Per slot van rekening heb je een miljoen dollar betaald voor een weekje in een hotel in de jungle.’

‘Inderdaad.’

‘Zeg eens, Bob. Wat wil je van het leven dat je nog niet hebt?’ Er speelde een flauw glimlachje om Cats lippen, ‘Ik wil net zo rijk worden als jij,’ zei hij.

Bochco lachte opnieuw, ‘Ik mag dat wel,’ zei hij. ‘Ik hou wel van een beetje ambitie. Jij zult het nog ver brengen, Bob, nog heel ver.’

Cat knikte naar de glazen wand. ‘Is dat niet een anaconda?’

‘Jazeker. De grootste die ooit gevangen is. Een paar Indianen die hier het terrein vrijmaakten kregen hem te pakken. Het leek zonde om hem dood te maken, dus hebben we een verblijf voor hem gebouwd.’

‘Wat geef je dat beest te eten?’

‘Kleine dieren; af en toe mensenvlees.’

Cat kon niet zeggen of Bochco een grapje maakte. De soep werd opgediend en ze begonnen te eten.

‘Mag ik vragen,’ zei Cat, ‘hoe het komt dat ik naast de anaconda zit?’

‘Ik denk dat het zo uitkwam,’ antwoordde Bochco. ‘Ik heb niet speciaal om iemand gevraagd.’

‘Dat valt me nou tegen,’ zei Cat. ‘Ik dacht dat je me gekozen had.’

‘Nee, je moet begrijpen dat ik hier, afgezien van mijn medewerkers dan, niemand ken, dus ik had ook geen voorkeur kunnen hebben. Ik heb overigens wel gehoord dat je iemand hebt meegebracht.’

‘Ja, mijn partner.’

‘Een goede keus,’ zei Bochco, zijn blik op Meg gericht, ‘als ze net zo intelligent als aantrekkelijk is.’

‘Dat is ze.’ Cat kreeg een ingeving. ‘Tennis je?’

‘Zeker,’ antwoordde Bochco.

‘Meg en ik vormen een heel verdienstelijk gemengd dubbelpaar,’ zei Cat. Hij knikte naar Jinx. ‘Zouden jij en de jongedame misschien een partijtje tegen ons willen spelen? Tennist zij ook?’

Bochco knikte geestdriftig. ‘Ja, heel goed zelfs. Morgenochtend acht uur? Ik sta graag vroeg op; het wordt hier al snel warm.’

‘Acht uur is prima. Ik heb zo het idee dat ik vanavond maar beter nuchter kan blijven.’

Bochco lachte. Het hoofdgerecht werd gebracht en hij wendde zich tot de man die aan de andere kant van hem zat.

Cat keek in de richting van Jinx en zag dat haar plaats leeg was. Die van Meg was dat ook. Cat voelde een bijna overweldigende aanvechting om op te staan en hen te gaan zoeken, maar hij dwong zich om al zijn aandacht op de maaltijd te richten, die voortreffelijk was. Vijf minuten later keerde Jinx op haar plaats terug. Ze keek niet in zijn richting en begon direct met de man naast haar te praten. Even later kwam Meg ook terug, en ook zij keek niet naar hem. Ze leek in gedachten verzonken.

Bochco kwam overeind. ‘Heren, als u de koffie op heeft, gaan we van tafel. Voor degenen die het nachtleven nog in willen, is er op twee minuten lopen de disco en daar hebben we een kleine show voor u.’

Aan het eind van de tafel kwamen Cat en Meg samen en ze liepen achter de stroom mensen aan de kamer uit. ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij. ‘Heb je haar gesproken?’

‘Ik begrijp het niet,’ zei Meg. ‘Weet je zeker dat dat Jinx is?’

‘Waar heb je het over? Natuurlijk weet ik dat zeker!’

‘Nou, dan is dit erg vreemd.’

‘Wat?’

‘We waren alleen in het damestoilet boven. Ik begon haar over jou en Dell te vertellen en daar begreep ze geen woord van, tot ik Spaans tegen haar begon te praten. Dat meisje is een Zuidamerikaanse.’

‘Uitgesloten.’

‘Ik kon haar accent niet helemaal thuisbrengen. Spreekt Jinx Spaans?’

‘Tja, ze heeft het op school gehad, maar ik zou niet weten hoe ze het goed zou kunnen spreken.’

Meg zuchtte. ‘Luister, als jij ontvoerd was door een drugbaron en er kwam plotseling iemand naar je toe die je vertelde dat je vader beneden was, zou jij dan niet reageren? Ze zei, in het Spaans, dat ze niet wist waar ik het over had en liep weg. Weet je absoluut zeker dat dat je dochter is?’

‘Meg, geloof me, dat is Jinx. Denk je dat ik mijn eigen dochter niet ken?’

Meg keek hem niet aan. ‘Dat begin ik me af te vragen,’ zei ze.