Over winkelen

Daar mijn vrouw door kriebelhoest aan huis gekluisterd werd, deed ik enige dagen de boodschappen.
Een boeiende ervaring.
Je bent onbevoegd op bezoek in het rijk der vrouwen, waarvan je de zeden en gebruiken niet kent. Gewoonlijk kom ik alleen maar in sigarettenwinkels, waarin de zeer compacte handeling van het gelijk oversteken zich in een paar seconden voltrekt, of in boekhandels waar je eindeloos kunt rondhangen, zonder dateriemand verschijnt die wenst datje iets koopt.
Maar 'de boodschappen' brengen een man, die niet gewend is ze te doen, in een gans andere sfeer.
'Vrouwen hebben de tijd, ' schreef Viruly. In een winkel die handelt in schoonheidsmiddelen, waar ik - zo staat op mijn briefje - een bus poëtisch genaamde haarversteviger kopen moet, krijg ik de neiging hem gelijk te geven. Er is geen plaats ter wereld waar een man zich zó displaced voelt als in zo'n luidkeels geurende onderneming. Bij mijn binnentreden wordt er één mevrouw geholpen en staan er twee mevrouwen te wachten.
De mevrouw die wordt geholpen wil iets hebben om op haar gelaat te smeren.
Een op zichzelf eerbiedwaardig verlangen.
Maar door het vrije spel der maatschappelijke krachten in de kapitalistische samenleving blijken er negen verschillende merken van deze blubber op de markt te zijn en al die negen tubetjes neemt ze één voor één in haar hand om ze aandachtig te bekijken. De tijd verstrijkt - langzaam, maar dat deert haar niet. Zij is het type dat denkt: 'Ik ben aan de beurt en dat zullen jullie wéten ook', en zij moet madame de Staël voor ogen hebben gezweefd, toen ze verklaarde blij te zijn geen man te wezen, omdat ze dan een vrouw zou moeten trouwen.
Toch voel ik een zeker ontzag voor het karakter van schokbeton dat je moet bezitten om je, door de bijna tastbare hoeveelheid vrouwenhaat, die zich achter je rug in zo'n winkel opstapelt niet te laten haasten.
'Nou, geeft u mij deze dan maar. '
De aanloop tot de beslissing heeft, op de kop af tien minuten geduurd.
In die tijd kun je per straaljager Nederland doorkruisen, Hamiets monoloog op het kerkhof zeggen of, als je een niet al te grote smeerkees bent, je zonden biechten en absolutie ontvangen.
Als ze héél langzaam heeft betaald en de tube héél langzaam in haar tas heeft opgeborgen, verlaat ze de winkel met een triomfantelijke blik op de twee andere dames, die kil doch machteloos terugkijken.
Nu was déze mevrouw, die er duidelijk prijs op stelde haar aanwezigheid op aarde aan haar seksegenoten in te peperen, een helse uitzondering op een doorgaans hemelse regel.
In de levensmiddelenwinkel neemt de verkoopster achter de toonbank mij het door mijn vrouw opgestelde lijstje, dat ik wil gaan declameren, vriendelijk glimlachend uit de hand en stalt vervolgens, snel en efficiënt alles wat erop staat voor mij uit. Als ze daarmee gereed is, de kassa heeft doen reutelen en mijn geld heeft aangepakt, blijkt mij weer eens dat huisvrouw, ook als hetop 'de boodschappen' aankomt een vakkennis vereisend beroep is. Ik heb een grote tas bij me en begin in te pakken.
'Dat zou ik zó niet doen, meneer, ' zegt een moederlijke vrouw die naast me staat.
'Waarom niet?'
'Nou kijk, als u die eieren onderin laat liggen en dan de aardappels er bovenop... '
'O ja, natuurlijk. '
'En als ik het zeggen mag - die drie kilo appelen kunt u ook het best onderin houden, maar dan moet u dat zakje met dat trosje druiven er eerst weer uithalen, hoor. '
Waarmee ik maar zeggen wil dat cartoonist Cobean gelijk had, toen hij een vrouw tegen een man liet zeggen: 'Wat ik doe? Ik ben een vrouw. Is dat soms niet genoeg ?'