Bidden

De twee vrouwen zaten ‘s middags aan de bar. Hun beroep was duidelijk, hun succes onverklaarbaar. De grootste van de twee was in volledige oorlogsbeschildering. De andere leek me buiten dienst en had een blauw oog. De eerste zei: “Ik zou ‘t niet doen, Miep. Je bereikt er niks mee. Kijk, rammen doen ze allemaal. Ik heb ‘t toch zelf ook bij de hand gehad, net als jij? ‘t Werd me te veel en ik gaf ‘m an. Maar toen ‘t voorkwam hadden we ‘t al lang weer bijgelegd. Ik zien ‘t nog. Die rus stond zo te lachen van ‘Nou hebben we ‘m eindelijk’. Maar ik trok me woorden terug. Ik zei: “Edelachtbare heer, ik zal ‘t wel gezegd hebben allemaal, maar ‘t was in een toestand van dronkenschap en ik weet er niks meer van.” Nou, toen werd-ie vrijgesproken. En die rus de pest in. Die zei tegen me: “Zet de bijl maar achter de deur, want nou kommen we alleen nog bij je, als je kapot bent.” Nou, zo loopt het met jou net eender.”

De kleine met het blauwe oog knikte.

En de grote zei: “‘t Hoort er nou eenmaal bij. Ik kom uit een gezin van twaalf kinderen en ik ben de enige die in ‘t leven is gegaan. Me moeder is nou tweeëntachtig. Ik kom wel eens bij d’r, met me zuster. En dan zeg ik: ‘Dag moe, ik ben ‘t – Ans. Je kent me toch nog wel?’ En dan zegt ze: ‘Nee, jou ken ik niet.’ Dat gaat nou al jaren zo. Alleen omdat ik in ‘t leven ben, wil ze me niet kennen. En ze pakt ook niks van me an. Gek hè? En ze houdt maar vol.”

Ze glimlachte.

“Ik heb geen ouwers meer,” zei de andere vrouw, zachtjes met haar vinger het blauwe oog beroerend.

“Ik heb alleen me moeder nog,” antwoordde Ans. “Me vader is overleden, een paar jaar terug. Maar die was heel anders, hoor. Die wilde me best kennen. Nou! Hij hield van ‘n borreltje en ik stiekte ‘m, hè. Dan ging ik de kroeggies in de buurt met hem af en dan riep hij overal trots: “Dat is mijn Ans. Dat is m’n mooiste dochter.” En dan fluisterde ik: “Doe ‘t nou maar, pa, doe ‘t nou gerust maar.” En dan zei hij: “Een rondje voor de hele zaak.” Ach gut, dat vond-ie zo fijn, die ouwe. Maar als ik ‘m niet stiekte, had-ie er geen poen voor, natuurlijk. Ja, me moeder zag ‘m ankommen. Die hield ‘m kort, hoor. Hij had een rotleven, die man. Thuis kreeg hij voortdurend op z’n lazerij van m’n broers en me moeder, want die kon ook goed beuken, hoor. Ik heb ‘m tenminste nog een beetje vreugde gegeven op z’n levensavond. En drie keer per jaar bezoek ik z’n graf – op z’n verjaardag, op z’n sterfdag en gewoon, als ‘t eens erg mooi weer is.”

Weer glimlachte ze.

Haar goedhartig gezicht drukte een grote vertedering uit.

“Ach, ik zal ‘m maar niet angeven,” zei de kleine vrouw, met een zucht. “Je hebt gelijk. Als ik straks me vingers moet opsteken trek ik ook me woorden terug. En hij kan heus wel eens jofel wezen. Maar hij heb zo van die periodes – ik weet niet, dan is ‘t iedere nacht ramme. En dan kom ik om vier uur doodmoe van me stekkie thuis. Ik heb me bed nog niet gezien. En als-ie dan in zo’n periode is…Kijk, ik ben zwaar katholiek, hè. Dus dan kniel ik effe in ‘t portaal en dan bid ik dat-ie zal slapen als ik boven kom. Vaak helpt ‘t, weet je dat? Dan ligt-ie te ronken. En dan kruip ik er muisstil in.”

En schouderophalend: “Maar vannacht ben ik niet verhoord.”