In de kantine
Hij was er ook. Hij zat aan een tafel in de hoek iets te krabbelen op een stukje papier. Cleo tikte ongeduldig met haar voet op de grond en hoopte dat de rij voor het buffet een beetje opschoot. „Zeg het maar, jongedame."
„Soep en een broodje, alstublieft," zei Cleo afwezig, terwijl ze Steve scherp in de gaten hield. Ze had liever warme chocolademelk gehad, maar die rij was nóg langer. Ze greep een blad en een lepel, en liep met haar eten de kantine in. Ze liep veel te snel naar Steves tafel, waardoor ze de tomatensoep over haar broek morste, maar dat kon haar niets schelen.
„Hai!" Ze zette haar dienblad naast dat van hem. „Wat ben je aan het doen?" Ze keek over zijn schouder naar het stuk papier.
„Niks!" Steve greep het blaadje en propte het in zijn zak.
„Huiswerk?"
„Nee. Eh... ja, ja. Ik ben veel te laat met die opdracht begonnen. Maar ik moet weg. 'k Zie je nog wel." En weg was Steve.
Het was helemaal geen huiswerk, dacht Cleo verdrietig. Als het huiswerk was, had hij het niet hoeven verstoppen. Het was vast een brief. Ik weet het zeker. Aan een ander meisje. Hij wil me niet meer. Ze duwde haar soepkom aan de kant. Ze voelde zich te ellendig om iets eten - en in schoolsoep had ze al helemaal geen zin.