De avond voor Clares huwelijk ontmoetten de vier vriendinnen elkaar in Maddies huis in Boise. Ze zaten in Maddies zitkamer voor de grote open haard, die was gemaakt van rivierstenen. Het huis in Boise was gemeubileerd in bruine en beige nuances, en Maddie had net een fles Moët opengemaakt. De vier vrouwen hieven hun champagneglazen en toostten op Clares toekomstige geluk met haar verloofde Sebastian Vaughan.

Iets meer dan een jaar geleden waren ze alle vier single geweest. Nu was Lucy getrouwd en stond Clare op het punt te gaan trouwen. Adele geloofde nog steeds dat ze vervloekt was met rampzalige afspraakjes en Maddie was verliefd geworden en haar hart was gebroken. Adele was de enige van de vier met een leven dat niet drastisch was veranderd. Maddie had haar gevoelens voor Mick nog niet aan haar vriendinnen toevertrouwd. Dit was Clares avond, geen steunbijeenkomst voor Maddie. Het was een week geleden dat ze Mick en Tanya in het park had gezien en de herinnering maakte haar nog steeds ziek.

'Mijn moeder heeft half Boise voor het huwelijk uitgenodigd. Ze is in haar...' Clare stopte en boog naar links om achter Maddies stoel te kunnen kijken. 'Je hebt een kat in je huis.'

Maddie draaide zich om en keek naar Snowball, die overduidelijk de regels overtrad door in de zijden gordijnen te klimmen. Maddie klapte in haar handen en stond op. 'Snowball!' De kat keek naar Maddie en liet zich op de grond vallen.

'Ken je die kat?' vroeg Adele.

'Ik heb hem min of meer geadopteerd.'

'Min of meer?'

Lucy keek verbaasd op. 'Je hebt een hekel aan katten.'

'Ik weet het.'

Clare legde twee vingers op haar lippen. 'Je hebt je kat Snowball genoemd. Dat is zo schattig.'

'En helemaal niets voor jou,' voegde Lucy eraan toe.

Adele hield haar hoofd scheef en keek haar bezorgd aan. 'Is alles goed met je? Je gaat een paar maanden weg en komt terug met een kat. Wat heb je nog meer in Truly gedaan waarover we niets weten?'

Maddie pakte haar glas champagne en dronk het leeg. 'Niets.'

Lucy trok wantrouwig één wenkbrauw op. 'Hoe gaat het met het boek?'

'Dat gaat redelijk goed,' antwoordde ze naar waarheid. 'Ik ben iets over de helft.' Het tweede deel was het moeilijkst. Het was het deel waarin ze zou schrijven over de nacht waarin haar moeder stierf.

'Hoe is het met Mick Hennessy?' vroeg Adele. Maddie ging staan en liep naar de tafel. 'Ik weet het niet.' Ze schonk nog een glas champagne voor zichzelf in. 'Hij wil niet met me praten.'

'Heb je hem al verteld wie je bent?'

Maddie knikte en vulde de glazen van haar vriendinnen. 'Ja, ik heb het hem verteld en hij nam het niet zo goed op.'

'In elk geval ben je niet met hem naar bed geweest.'

Maddie keek weg en nam een slok uit haar glas.

'O, mijn god!' hijgde Clare. 'Heb je het met Mick Hennessy gedaan?'

Maddie haalde haar schouders op en ging zitten. 'Ik kon er niets aan doen.'Adele knikte. 'Hij ziet er lekker uit.'

'Zoveel mannen zien er lekker uit.' Lucy nam een slok terwijl ze Maddie bestudeerde. Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Je bent verliefd op hem.' 'Het maakt niet uit. Hij haat me.'

Clare, de zachtmoedigste van de vier, zei: 'Ik weet zeker dat dat niet waar is. Niemand kan jou haten.'

Dat was zo overduidelijk niet waar dat Maddie wel moest glimlachen, terwijl Lucy een hoestaanval kreeg.

Adele lachte. 'Maddie Jones heeft een kat en is verliefd. Pasen en Pinksteren zijn officieel samengevallen.'

De dag na Clares huwelijk pakte Maddie haar kat en reed naar Truly. Het huwelijk was prachtig geweest en tijdens de receptie had Maddie tot diep in de nacht gefeest. Verschillende mannen met wie ze had gedanst waren knap en single geweest, en ze vroeg zich af of ze ooit een moment in haar leven zou bereiken waaróp ze niet alle mannen met Mick Hennessy vergeleek.

Ze bracht de rest van september door met het schrijven en herbeleven van de dagen voor haar moeders dood. Ze voegde delen van interviews en dagboekfragmenten toe, met inbegrip van het allerlaatste:

Mijn meisje wordt volgend jaar zes en gaat dan naar groep drie. Ik kan niet geloven dat ze al zo groot is. Ik wou dat ik haar meer kon geven, Misschien lukt dat. Loch zegt dat hij van me houdt. Ik heb dat eerder gehoord. 'Hij zegt dat hij bij mij wil zijn en bij zijn vrouw weggaat. 'Hij zegt dat hij niet van Rose houdt, en dat hij haar gaat vertellen dat hij van haar wil scheiden. Dat heb ik ook eerder gehoord. Ik wil hem geloven. Nee, ik geloof hem !! Ik hoop alleen bat hij niet liegt. Ik weet dat hij van zijn kinderen houdt. Hij heeft het vaak over ze. Hij maakt zich zorgen dat zijn kinderen getuige moeten zijn van een enorme scene als hij zijn vrouwvertelt dat jij wil scheiden. Hij is bang dat ze met dingen gaat gooien of iets waanzinnigs doet zoals zijn auto in brand steken. Ik maak me zorgen dat ze Loch iet aandoet en dat heb ik hem verteld. Hij lachte en zei dat Rose niet in staat is om iemand pijn te doen. 

Het moeilijkste van het schrijven van het boek was niet dat ze de dood van haar moeder van moment tot moment herbeleefde, zoals ze altijd had gedacht. Dat was natuurlijk moeilijk geweest, maar het moeilijkste was om het eind te schrijven en afscheid te nemen. Tijdens het schrijven had ze zich gerealiseerd dat ze nooit afscheid van haar moeder had genomen. Dat ze die periode nooit had afgesloten. Nu deed ze dat, en het voelde alsof een deel van haar leven voorbij was.

Tegen de tijd dat ze het boek af had was het midden oktober en was ze fysiek en emotioneel uitgeput. Ze viel op bed en sliep bijna twintig uur. Toen ze wakker werd, had ze het gevoel dat er een doorn uit haar borstkas was verwijderd. Een doorn waarvan ze nooit had geweten dat die daar zat. Ze had zich losgemaakt van het verleden terwijl ze niet eens had geweten dat ze zich los moest maken.

Maddie gaf Snowball te eten en ging daarna onder de douche. Haar kat sliep nog steeds niet in de mand die ze voor haar had gekocht. Ze was gek op de dvd en ze verafschuwde de draagtas. Maddie had de regels laten varen. Snowball lag het liefst op de vensterbank of op Maddies schoot.

Maddie waste haar haar en scrubde haar lichaam met naar watermeloen geurende crème terwijl ze zich afvroeg wat ze met haar leven moest doen. Een heel vreemde vraag, als ze erover nadacht. Voordat het boek af was had ze zich niet gerealiseerd hoezeer ze in het verleden leefde. Het had haar toekomst bepaald zonder dat ze dat wist.

Misschien moest ze op vakantie gaan. Naar een warm land. Alleen zwemkleding en slippers inpakken en een mooi strand opzoeken. Misschien had Adele een onderbreking nodig van haar vicieuze cirkel van vervloekte afspraakjes.

Terwijl Maddie zich afdroogde dacht ze aan Mick. Ze was vierendertig en hij was haar eerste echte liefde. Ze zou altijd van hem houden, zelfs al was dat niet wederzijds. Maar misschien kon ze iets voor hem doen. Ze kon hem hetzelfde cadeau geven als ze zichzelf had gegeven.

Mick keek op van de fles in zijn hand toen de vrouw de deur binnenkwam. Hij zette zijn Corona op de bar en keek naar haar terwijl ze tussen de tafels door liep. Mort's was uitgestorven, zelfs voor een maandagavond.

Haar haar krulde op haar schouders zoals de eerste keer dat hij haar had gezien en ze droeg een wijde zwarte sweater die de wonderen van haar figuur verborg. Ze had een doos onder haar arm. De laatste keer dat hij haar had gezien was op Founders Day, toen ze hem had verteld dat hij de waarheid over haar niet aankon. Ze had gelijk gehad. Hij kon het niet, maar dat betekende niet dat hij haar niet elke dag miste. Het betekende niet dat zijn ogen haar niet verzwolgen. Haar proberen te vergeten had niet geholpen. Niets had geholpen.

Boven het geluid van Tracé Adkins uit de jukebox zei ze: 'Hallo Mick.' Haar stem stroomde als warme brandewijn door hem heen.

'Maddie.'

'Kan ik ergens vertrouwelijk met je praten?'

Hij vroeg zich af of ze was gekomen om afscheid van hem te nemen en hoe hij zich daaronder zou voelen. Hij knikte en ze liepen naar zijn kantoor. Haar schouder raakte de zijne, waardoor het verlangen zich over zijn huid verspreidde. Hij wilde Maddie Jones. Hij wilde haar alsof hij uitgehongerd was, hij wilde boven op haar springen en haar opeten. Ze deed de deur dicht en het verlangen werd groter. Hij ging achter zijn bureau staan, zo ver mogelijk bij haar vandaan. 'Misschien moet je...''Laat me alsjeblieft praten,' onderbrak ze hem, en ze stak een hand op. 'Ik heb iets te zeggen en dan vertrek ik.' Ze slikte eens goed en staarde recht in zijn ogen. 'De eerste keer dat ik me herinner dat ik bang was, was ik vijf jaar. Ik heb het niet over angst voor spoken of Halloween. Ik heb het over misselijkmakende angst.

Een hulpsheriff maakte me wakker om me te vertellen dat mijn oudtante me kwam halen. Ik snapte niet wat er was gebeurd. Ik snapte niet waarom mijn moeder was verdwenen, maar ik wist dat ze nooit meer terugkwam. Ik heb zo hard gehuild dat ik de hele bank van mijn oudtante Martha's Cadillac heb ondergekotst.'

Hij herinnerde zich die nacht ook. Hij herinnerde zich de achterbank van de politieauto en Meg die naast hem zat te huilen. Wat had het voor zin om daaraan terug te denken?

'Toen ik jou ontmoette,' ging ze verder, 'verwachtte ik niet dat ik je zou mogen, maar dat was wel zo. Ik verwachtte zeker niet dat ik je zo leuk zou vinden dat we in bed zouden belanden, maar dat gebeurde wel. Ik verwachtte niet dat ik verliefd op je zou worden, maar ook dat gebeurde. Vanaf het begin wist ik dat ik je had moeten vertellen wie ik was. Ik wist dat ik het je op honderd verschillende momenten had kunnen zeggen. Ik wist dat ik het moest doen, maar ik wist ook dat ik je kwijt was als ik dat deed. Ik wist dat je weg zou gaan en nooit meer terug zou komen als ik het vertelde. En dat is ook gebeurd.'

Ze zette de doos waarin kopieerpapier had gezeten op zijn bureau. 'Ik wil je dit geven. Het is het boek waarvoor ik in Truly ben komen wonen en ik wil dat je het leest. Alsjeblieft.' Ze keek naar de doos. 'De disk zit erbij en ik heb de tekst van mijn computer gewist. Dit is de enige kopie. Doe ermee wat je wilt. Gooi het weg, rij er met je truck overheen of verbrand het. Dat is jouw keus.'Ze keek naar hem. Haar bruine ogen waren kalm. 'Ik hoop dat je me op een dag kunt vergeven. Niet omdat ik vergiffenis nodig heb, want dat is niet zo. Maar ik heb de afgelopen maanden iets geleerd. Als je weigert iets te accepteren, weigert om ernaar te kijken of erover na te denken, betekent dat niet dat het niet bestaat en dat het geen invloed heeft op jou en de keuzes die je in het leven maakt.'

Ze likte aan haar lippen. 'Ik vergeef je moeder. Niet omdat de Bijbel me vertelt dat ik moet vergeven. Ik ben bang dat ik niet zo'n goede christen ben. Ik vergeef haar ook niet omdat ik onzelfzuchtig ben. Ik vergeef haar omdat ik door haar te vergeven mezelf bevrijd van alle boosheid en verbittering uit het verleden, en dat wil ik voor jou ook.

Ik heb nagedacht over wat ik heb gedaan sinds ik in Truly ben komen wonen, en het spijt me dat ik je heb gekwetst, Mick. Maar het spijt me niet dat ik je heb ontmoet en verliefd op je ben geworden. Jou liefhebben heeft mijn hart gebroken en heeft me pijn gedaan, maar het heeft me tot een beter mens gemaakt. Ik hou van je, Mick, en ik hoop dat je ooit iemand vindt van wie je kunt houden. Je verdient meer in het leven dan een reeks vrouwen om wie je niet echt geeft en die niet echt om jou geven. Van jou houden heeft me dat geleerd. Het heeft me geleerd hoe het voelt om van een man te houden, en ik hoop dat ik ooit iemand vind die van me houdt op de manier zoals jij niet kunt. Omdat ik meer verdien dan een reeks mannen die niet echt om me geven.' Haar blik gleed over zijn gezicht en keerde toen naar zijn ogen terug. 'Ik ben hier vanavond naartoe gekomen om je het boek te geven en afscheid van je te nemen.'

'Ga je weg?' Hij hoefde zich niet meer af te vragen hoe hij zich zou voelen als ze afscheid nam.

'Ja. Ik kan niet anders.'

Het was het beste dat ze vertrok, hoewel het voelde alsof ze zijn hart opnieuw uit zijn lijf rukte. 'Wanneer ga je?'

Ze haalde haar schouders op en liep naar de deur. 'Ik weet het niet. Binnenkort.' Ze keek nog een laatste keer over haar schouder. 'Dag Mick. Ik hoop dat je een fijn leven krijgt.' Toen was ze weg en hij bleef achter met een grote leegte in zijn borstkas en de geur van haar huid die nog in het kantoor hing. Het rode vest dat ze had gedragen op de avond dat hij haar zijn kantoor in had gesleept, hing op een haakje achter de deur. Hij wist dat het nog steeds naar aardbeien rook.

Hij ging in zijn stoel zitten en leunde met zijn hoofd achterover. Hij dacht aan Reu ben Sawyer, de oude dronkaard die drie decennia lang op een barkruk had doorgebracht, verdrietig en zielig en niet in staat om verder te gaan en de pijn om het verlies van zijn vrouw achter zich te laten. Mick was niet zo zielig, maar hij begreep de oude Reuben op een manier zoals hij niet had gedaan voordat hij verliefd was geworden op Maddie Jones. Hij had niet naar de fles gegrepen. Hij bezat twee cafés en wist waar dat toe leidde, maar hij had een paar keer gevochten. Een paar dagen voordat hij Maddie in het park had gezien, had hij de Finley-jongens uit Mort's gesmeten. Normaal gesproken belde hij de politie om met klootzakken en leeghoofden af te rekenen, maar die avond had hij met zowel Scoot als Wes gevochten. Niemand had de Finley-jongens er ooit van kunnen beschuldigen dat ze slim waren, maar het waren vechters, en Mick en zijn barkeeper hadden ze de steeg in geduwd, waarna een gevecht was gevolgd zoals Mick sinds de middelbare school niet meer had meegemaakt.

Mick haalde zijn vingers door zijn haren en ging voorover zitten. Op de avond dat hij had ontdekt wie Maddie echt was, was hij in een hel terechtgekomen, en hij wist niet hoe hij daaraan moest ontsnappen. Zijn leven leek een aaneenschakeling van rotdagen. Hij had gedacht dat het beter zou worden, maar dat klopte niet en hij wist niet wat hij daaraan moest doen. Maddie was wie ze was en hij was Mick Hennessy, en hoe hij ook van haar hield, het echte leven verliep niet zoals in de televisiefilms op dat vrouwenkanaal waar Meg zo graag naar keek.

Hij bukte zich en trok de doos naar zich toe. Hij haalde het deksel eraf en zag een oranje disk en een stapel papier. Tot de

dood ons scheidt stond er in grote letters op de eerste pagina.

Maddie had gezegd dat dit de enige kopie was. Waarom gaf ze die aan hem ? Waarom deed ze zoveel moeite en besteedde ze zoveel tijd aan het boek, alleen om het aan hem te geven als ze klaar was?

Hij wilde het niet lezen. Hij wilde niet terug in de tijd gezogen worden. Hij wilde niet lezen over zijn ontrouwe vader en zijn gestoorde moeder en de nacht dat ze te ver was gegaan. Hij wilde de foto's niet zien en ook geen politieverslagen lezen. Hij had het meegemaakt en hij wilde niet terug naar het verleden, maar toen hij het deksel pakte om de doos dicht te doen zag hij de eerste zin.

'Ik beloof dat het dit keer andere wordt, liefje.' Alice Jones keek naar haar dochtertje, en keek daarna weer naar de weg. 'Je zult Truly geweldig vinden. Het lijkt een beetje op de hemel, en het wordt tijd dat Jezus ervoor zorgt dat we op een fijne plek terechtkomen.'

Haar dochtertje zei niets. Ze had het eerder gehoord...

Maddie duwde Snowballs dvd in de speler en zette haar in de kattenmand voor de televisie. Het was nog niet eens tien uur en ze had nu al genoeg van haar. 'Als je je niet gedraagt, stop ik je in de draagtas en zet ik je in de kofferbak van de auto.' Miauw.

'Ik meen het.' Snowball zat in een passief-agressieve fase. Ze miauwde omdat ze naar buiten wilde. Ze miauwde omdat ze naar binnen wilde, maar als Maddie de deur opendeed, rende ze weg. Je zou denken dat de kat dankbaarder zou zijn.

Ze wees naar Snowballs neus. 'Ik waarschuw je. Ik heb het helemaal gehad met je.' Ze stond op en liep op haar tenen weg. Snowball volgde haar niet, ze was heel even gebiologeerd door de parkieten die op het televisiescherm tjilpten.De bel ging en Maddie liep naar de deur en keek door het kijkgat. Toen ze gisteravond afscheid van Mick had genomen, had ze niet verwacht hem terug te zien. En nu stond hij hier, met een nogal ruig uiterlijk. De onderste helft van zijn gezicht was bedekt met stoppels, zoals alle keren dat ze laat op waren gebleven om de liefde te bedrijven. Ze deed de deur open en zag de doos in zijn hand. Het hart zakte haar in de schoenen. Al dat werk en hij had het niet eens gelezen.

'Vraag je me niet binnen?'

Ze deed de deur wijder open en deed hem achter hem dicht. Hij droeg een zwarte North Face-jas en onder de zwarte stoppels waren zijn wangen roze van de koude ochtendlucht. Terwijl hij haar naar de zitkamer volgde, bracht hij de geur van oktoberlucht en van zijn huid in haar huis. Ze hield van zijn geur, ze had die gemist.

'Kijkt je kat televisie?' Zijn stem was ook een beetje ruig.

'Op dit moment wel.'

Hij zette de doos op de salontafel. 'Ik heb je boek gelezen.'

Ze keek naar de klok boven de televisie om zich van de tijd te overtuigen. Ze had het boek aan hem gegeven om het te lezen en te vernietigen omdat ze van hem hield, en hij had het waarschijnlijk doorgebladerd. 'Dat heb je snel gedaan.'

'Het spijt me.'

'Dat hoeft niet. Sommige mensen zijn gewoon snelle lezers.'

De glimlach die hij haar gaf bereikte zijn blauwe ogen niet en toverde ook geen kuiltjes in zijn wangen. 'Nee. Het spijt me wat mijn moeder de jouwe heeft aangedaan. Ik geloof niet dat iemand in mijn familie je ooit verontschuldigingen heeft aangeboden. We waren allemaal te veel in beslag genomen door wat het met ons had gedaan om erbij stil te staan wat het voor jou betekende.'

Ze knipperde met haar ogen. 'O. Je hoeft je niet te verontschuldigen. Jij hebt niets verkeerd gedaan.'Hij lachte zonder humor. 'Probeer me niet te helpen, Maddie. Ik heb veel dingen verkeerd gedaan.' Hij ritste zijn jas los; hij droeg hetzelfde Mort's-poloshirt dat hij de vorige avond had gedragen. Die man moest er tientallen hebben. 'Ik dacht dat wat er in het verleden is gebeurd geen invloed op me had als ik er niet aan dacht, en dat was niet alleen verkeerd maar ook stom. Als ik er echt overheen was geweest, had het niet uitgemaakt wie jij bent. Het zou me hebben verbaasd en misschien zelfs geschokt, maar het zou niets uitgemaakt hebben.'

Het maakte hem echter wel uit. Zoveel dat hij haar uit zijn leven had geweerd.

'Ik ben de hele nacht opgebleven om je boek te lezen. Eerst wilde ik het niet lezen, omdat ik dacht dat het één lange waslijst zou zijn van de dingen die mijn ouders hadden gedaan, aangevuld met weerzinwekkende foto's. Maar dat was niet zo.'

Ze wilde haar hand uitsteken om hem aan te raken. Haar handen over zijn borstkas laten glijden en haar gezicht in zijn hals begraven. 'Ik heb geprobeerd eerlijk te zijn.'

'Je was verbazingwekkend eerlijk. Ik weet niet of ik zo eerlijk was geweest als jouw moeder de mijne had doodgeschoten. Ik voelde een soort vreemde band met mijn ouders. Met mijn leven als kind, en ik begrijp nu waarom alles zo verkeerd is gegaan. En ik begrijp ook dat je niet altijd een tweede kans krijgt om het juiste te doen.'

Ze wilde dat hij zijn hand uitstak en haar aanraakte. Dat hij zijn handen op haar wangen legde en zijn mond op de hare drukte. In plaats daarvan stak hij zijn handen in de zakken van zijn Levi's.

'Toen ik je in het park zag zei ik dat ik je niet kende, maar dat was een leugen. Ik ken je wel. Ik weet dat je grappig en slim bent en dat je het koud hebt als het buiten twintig graden is. Ik weet dat je hunkert naar kwarktaart, maar in plaats daarvan genoegen neemt met lotion met cakegeur. Ik weet dat je er een probleem mee hebt als mensen je vertellen wat je moet doen. En ik weet dat je wilt dat iedereen denkt dat je hard bent, maar dat je een kat met een overbeet in je huis opneemt. Alles wat ik over je weet zorgt ervoor dat ik meer wil weten.'

Ze voelde de vertrouwde pijn in haar hart en ze keek naar haar voeten omdat ze de emotie die door haar heen stroomde niet vertrouwde.

'Sinds ik in Truly terug ben heb ik het gevoel dat ik op één plek sta en dat ik me niet kan bewegen,' zei Mick. 'Maar ik stond niet stil. Ik wachtte. Ik denk dat ik op jou wachtte.'

Ze voelde het prikken achter haar ogen en beet op haar onderlip.

'Als ik bij je ben, voel ik een kalmte die ik mijn hele leven nog niet heb gevoeld. Ik ben verslingerd aan jou en jij bent verslingerd aan mij en dat voelt goed. Alsof het zo moet zijn. Ik hou van je, Maddie, en het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voor ik het weer tegen je kon zeggen.'

Ze keek naar hem op en glimlachte. 'Ik heb je gemist.'

Hij lachte en de kuiltjes kwamen eindelijk tevoorschijn. 'Je hebt me niet meer gemist dan ik jou heb gemist. Ik ben een idioot geweest.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en tilde haar van de vloer. 'Ik heb nooit geloofd dat mensen om een bepaalde reden doodgaan,' zei hij terwijl hij naar haar gezicht keek. 'Maar als onze levens anders waren geweest, was ik niet verliefd op je geworden.' Langzaam gleed ze langs zijn lichaam naar beneden tot hun bekkens elkaar raakten. Hij was klaar voor de liefde en zijn handen gleden onder haar shirt en liefkoosden haar naakte rug.

Hij boog zijn hoofd en kuste haar. Zijn mond was warm en nat en welkom. Straks zou ze zijn hand pakken en hem meenemen naar haar slaapkamer. Op dit moment wilde ze alleen zijn zoen voelen, die haar het gevoel gaf dat ze na een lange, koude winter in de zon liep, die haar tot in haar beenmerg verwarmde.

De zoen eindigde en Mick duwde zijn voorhoofd tegen het hare. 'Vanaf de eerste avond dat je in Mort's was zijn mijn ogen op jou gericht,' zei hij. 'Je was het enige wat ik kon zien, hoe ik ook probeerde om ergens anders naar te kijken.''Hm. Kijken of aanraken? Ik zag je in het park met Tanya praten.'

'Alleen kijken. Ik wil niemand anders.'

Ze sloeg haar armen om hem heen en haakte haar handen in elkaar. 'En Meg?'

Hij tilde zijn hoofd op. 'Wat is er met Meg?'

'Wat ga je haar vertellen? Ze heeft een hekel aan me.'

'Eigenlijk denk ik dat ze het te druk heeft met mijn vriend Steve om veel aan jou te denken.' Hij dacht even na en zei toen: 'Ik denk niet dat ze echt een hekel aan je heeft. Ze geeft je moeder de schuld van alles wat er is gebeurd, maar ze kent jou niet.'

Maddie lachte. 'Als ze me leert kennen is dat geen garantie dat ze me mag.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ik denk dat ze er wel overheen komt, omdat ze uiteindelijk wil dat ik gelukkig ben. Ze wil dat ik trouw met iemand van wie ik hou. Dat ik een vrouw heb en een gezin sticht. Ik had nooit gedacht dat ik kinderen zou willen, maar nu ik heb gezien hoe jij je kat opvoedt...' Hij stopte even om naar Snowball re kijken, die gebiologeerd was door de goudvissen. 'Je bent een natuurtalent.' Hij keek weer naar haar en glimlachte. 'Ik wil weten welke delen van mijn plan je aantrekkelijk vindt. Zo niet, dan maken we aanpassingen.'

'Dat lijkt erg op een bruiloft, een huis en een baby.'

Hij grinnikte. 'Wie had dat ooit gedacht?'

Maddie in elk geval niet. Ze had nooit gedacht dat ze een echtgenote zou worden of dat ze zou nadenken over het stichten van een gezin. Natuurlijk, ze had ook nooit gedacht dat ze verliefd zou worden of een kat zou krijgen. Haar leven was drastisch veranderd sinds ze naar Truly was verhuisd. Zij was veranderd.

Ze pakte Micks hand en nam hem mee naar haar slaapkamer. Misschien had hij gelijk. Misschien waren hun levens altijd verstrengeld geweest en hoorden ze bij elkaar. Als dat zo was, zou ze de rest van haar leven gelukkig verstrengeld met Mick Hennessy doorbrengen.