Maddie stond met haar armen naar voren gestrekt terwijl Nan, de naaister, perzikkleurig satijn onder haar oksels vastspeldde. De twee andere bruidsmeisjes stonden ieder aan een kant van haar in verschillende stadia van ontkleding terwijl ze werden geduwd en geprikt.

'Je staat bij me in het krijt,' zei ze tegen haar vriendin Clare, de aanstaande bruid. Ze was vanochtend vanuit Truly hiernaartoe gereden en was van plan om straks met haar vriendinnen op stap te gaan en morgen weer terug te rijden.

'Je moet het maar zo zien,' zei Clare vanaf haar plek op de bank in Nans Bruidshuis. 'In elk geval zien deze jurken er niet zo goedkoop uit als de jurken die Lucy ons voor haar bruiloft heeft laten dragen.'

'Hé. Die jurken waren hartstikke mooi,' verdedigde Lucy haar jurkenkeuze terwijl een tweede naaister haar zoom vastspeldde.

'We zagen eruit alsof we rechtstreeks van het schoolgala kwamen,' zei Adele. Adele hield haar dikke krullende haar omhoog terwijl een naaister spelden in de achterkant van haar jurk stak. 'Maar ik heb erger gezien. Mijn nicht Jolene liet haar bruidsmeisjes paars-witte Toile de Jouy dragen.'

Clare, het toppunt van goede smaak, snakte naar adem.

'Toile? Zoals de pastorale prints die je op stoelen en behang ziet?' vroeg Maddie.

'Yep. Ze zagen eruit als banken. Vooral de vriendin van Jo- lene die wat dikker was dan de andere meisjes.'

'Dat is erg.' Lucy draaide zich om zodat de naaister aan de achterkant aan de zoom kon werken.

'Het was misdadig,' voegde Adele eraan toe. 'Sommige dingen zouden gewoon verboden moeten worden. En zo niet, dan zou er een soort vergoeding moeten worden gegeven als je mensen zo aan emotionele stress blootstelt.'

'Wat doet Dwayne nu?' vroeg Clare, zinspelend op Adeles ex-vriend.

Adele had twee jaar lang een relatie met Dwayne Larkin gehad en ze had gedacht dat ze als mevrouw Larkin zou eindigen. Ze had zijn minder prettige gewoonten genegeerd, zoals het ruiken aan zijn oksels als hij het warm had en had gezweet. Ze pikte zijn bier zuipen en Star Wars-obsessie omdat niet iedereen perfect was. Maar op het moment dat hij tegen haar zei dat ze net zo'n dikke reet als haar moeder begon te krijgen, had ze hem uit haar leven geschopt. Niemand gebruikte het D-woord met betrekking tot haar kont of beledigde haar overleden moeder. Maar Dwayne verdween niet helemaal. Om de paar weken vond Adele een of twee cadeautjes die ze hem had gegeven of spullen die ze in zijn huis had achtergelaten voor haar deur. Ze lagen er gewoon. Zonder briefje. Zonder Dwayne. Alleen wat spullen.

'Voor zijn verjaardag had ik hem een limited-edition Darth Vader gegeven.' Adele liet haar handen zakken en het dikke blonde haar viel op haar rug. 'Ik vond hem voor mijn deur, met het hoofd eraf gesneden.'

Maddie kon Dwaynes probleem met het cadeau begrijpen, maar om een andere reden. Als zij een verjaardagscadeau uitpakte en het een Darth Vader bleek te zijn, limited edition of niet, zou ze er behoorlijk de pest in hebben. Maar toch, geweld moest nooit licht worden opgevat, in welke vorm dan ook. 'Je moet een alarmsysteem nemen. En heb je de Taser nog die ik je heb gegeven?'

Adele stond stil terwijl de naaister de omtrek van haar arm mat. 'Die ligt ergens.'

'Je moet hem opzoeken en hem op Dwayne gebruiken.' Nan begon aan het lijfje van Maddies jurk en ze liet haar armen langs haar zij vallen. 'Of nog beter, ik koop een Cobra voor je, net zo een als ik heb, dan kun je hem een stroomstoot van vijftigduizend volt geven.'

Zonder haar lichaam te bewegen draaide Adele haar hoofd om en keek naar Maddie alsof ze niet goed bij haar hoofd was. 'Gaat hij daar niet dood van?'

Maddie dacht even na. 'Heeft hij hartklachten?'

'Ik denk het niet.'

'Dan niet,' antwoordde Maddie. Nan deed een stap naar achteren om haar vorderingen te bekijken. 'Hoewel hij zal stuiptrekken alsof je hem hebt vermoord.'

Adele en Clare lieten geschokt hun mond openvallen, alsof ze haar laatste restje gezond verstand verloren had, maar Lucy knikte. Zij had met een seriemoordenaar gevochten voor haar leven en ze wist uit ervaring hoe belangrijk het was om jezelf te kunnen verdedigen. 'En als hij op de grond ligt, spuit je pep- perspray op hem.'

'Dwayne is een idioot, maar hij is niet gewelddadig,' zei Adele. 'Hoewel, toen ik die Darth Vader zag moest ik aan iets verschrikkelijks denken.'

'Wat dan?' Als Dwayne Adele ooit had geslagen, zou Maddie hem opzoeken om hem zelf een stroomstoot te geven.

'Hij heeft mijn prinses Leia-slavenkostuum.'

Clare ging met een ruk rechtop zitten. 'Heb jij een slavenkos- tuum?'

Maddie had maar één vraag. 'Je maakt toch zeker een grap- je?'

Lucy had er twee. 'Wat is dat?' En: 'Bedoel je zo'n metalen bikini?'

Alsof een metalen slavenbikini een normaal onderdeel van een vrouwelijke garderobe was, knikte Adele. 'Ja. En ik wil hem heel graag heel terug.' Ze dacht even na en voegde eraan toe: 'En de armbanden en de halsband ook.' Blijkbaar zag ze de gezichtsuitdrukkingen van haar vriendinnen, die varieerden van ontzet tot bezorgd, want ze voegde eraan toe: 'Hé, ik heb een hoop geld voor dat kostuum betaald en ik wil het terug.' De naaister stapte naar achteren om een maat op te schrijven en Adele sloeg haar armen over elkaar. 'Vertel me niet dat jullie nooit een rollenspel hebben gedaan.'

Lucy schudde haar hoofd. 'Nee, maar ik deed altijd net alsof een ex-vriendje van me Jude Law was. Hij wist het niet, dus ik denk dat dat niet meetelt.'

Clare, die er altijd voor probeerde te zorgen dat iedereen zich prettig voelde, zei: 'Ik heb Sebastian een keer verteld dat ik kostuums en handboeien had.' Ze ging weer achterover zitten op de bank. 'Maar ik heb gelogen. Sorry.'

Maddie keek naar de drie naaisters om hun reacties te zien. Ze hadden net zo'n pokerface als de leerkrachten van de zondagsschool. Ze hadden waarschijnlijk ergere verhalen gehoord. Ze keek weer naar Adele, die haar hoofd opzij hield alsof ze ergens op wachtte.

'Wat?' vroeg Maddie.

'Ik weet dat jij ook kinky dingen hebt gedaan.'

Maddie kletste meestal maar wat mee. 'Ik heb me nooit verkleed,' zei Maddie. Ze dacht even na en in een poging Adele gerust te stellen biechtte ze op: 'Maar als je je er beter door voelt, ik ben wel eens vastgebonden.'

'Ik ook.'

'Natuurlijk.'

'Big deal.' Adele leek niet tevreden. 'Iederéén is wel eens vastgebonden.'

'Dat is waar,' zei Nan. Ze pakte een speld van het kussen op haar arm en keek naar Adele. 'En als het je geruststelt, ik verkleed me af en toe als Roodkapje.'

'Dank je, Nan.'

'Graag gedaan.' Ze maakte een ronddraaiend gebaar met haar hand. 'Je mag je omdraaien.'

Toen de bruidsmeisjes klaar waren met passen, reden ze naar hun favoriete lunchplek. Café Olé had niet het beste Mexicaanse eten van de stad, maar wel de beste margarita's. Ze werden naar een van hun favoriete tafels gebracht en met ma- riachimuziek op de achtergrond praatten ze elkaar bij. Ze bespraken Clares huwelijk en Lucy's plannen om een gezin te stichten met haar knappe echtgenoot Quinn. En ze wilden alles horen over Maddies leven, ruim honderd vijftig kilometer noordelijker in Truly.

'Het is eigenlijk niet zo erg als ik had gedacht,' zei ze, en ze bracht haar drankje naar haar mond. 'Het is er heel mooi en rustig - nou ja, behalve op 4 juli dan. De helft van de vrouwen in de stad heeft afgrijselijk haar, en de andere helft ziet er fantastisch uit. Ik probeer uit te zoeken of het een inboorling-ver- sus-toeristending is, maar tot nu toe kan ik dat niet zeggen.' Ze haalde haar schouders op. 'Ik dacht dat ik er stapelgek van zou worden om zoveel tijd opgesloten in mijn huis door te brengen, maar dat is niet zo.'

'Je weet dat ik van je hou,' zei Lucy, wat altijd werd gevolgd door een 'maar'. 'Maar je bent al stapelgek.'

Dat was waarschijnlijk waar.

'Hoe vordert het boek?' vroeg Clare toen de serveerster hun eten bracht.

'Langzaam.' Ze had tostada met kipsalade besteld en pakte haar vork zodra de serveerster wegliep. Ze had haar vrienden nog maar een paar weken geleden verteld over haar plannen om over haar moeders dood te schrijven, lang nadat ze de dagboeken had gevonden en haar huis in Truly had gekocht. Ze wist niet waarom ze had gewacht. Meestal had ze er geen probleem mee om de details van haar privéleven met haar vriendinnen te delen, soms met hun geschoktheid en afgrijzen tot gevolg. Het lezen van haar moeders dagboeken had haar echter zo aangegrepen dat ze tijd nodig had om zich aan te passen en alles te verwerken voordat ze er met iemand anders over kon praten.

'Heb je de Hennessy's ontmoet?' vroeg Adele terwijl ze aanviel op een enchilada die droop van de kaas en was bedekt met zure room. Adele trainde elke dag, met als resultaat dat ze kon eten wat ze wilde. Maddie daarentegen had een hekel aan sporten.

'Ik heb Mick en zijn neefje Travis ontmoet.'

'Wat was Micks reactie toen hij hoorde dat je het boek schrijft?'

'Hij weet het nog niet.' Ze nam een hap van haar salade. 'Er is gewoon nog geen goede gelegenheid geweest om het hem te vertellen.'

'Zo.' Lucy fronste haar wenkbrauwen. 'Waar heb je dan met hem over gepraat?'

Dat ze allebei niet wilden trouwen en dat hij vond dat ze een mooie kont had en lekker rook. 'Voornamelijk over muizen.' Wat min of meer de waarheid was.

'Wacht.' Adele stak een hand op. 'Hij weet wie je bent, hij weet wie je moeder was en hij wil alleen over muizen praten?'

'Ik heb hem niet verteld wie ik ben.' Haar vriendinnen stopten met eten en staarden haar aan. 'Als hij in zijn café aan het werk is of als iedereen rond een barbecue staat, kan ik moeilijk naar hem toe lopen om te zeggen dat ik Maddie Jones ben en dat zijn moeder mijn moeder heeft vermoord.' Haar vriendinnen knikten instemmend en richtten hun aandacht weer op hun maaltijd. 'En gisteren kwam er helemaal niets van. Ik had een rotdag gehad. Hij was heel lief en kwam me een muizenmotel brengen, en toen heeft hij me gezoend.' Ze prikte een stuk kip en avocado aan haar vork. 'Daarna ben ik het gewoon vergeten.'

De drie vriendinnen stopten weer met eten.

'Om jouw favoriete uitdrukking te lenen,' zei Lucy, 'je maakt toch zeker een grapje?'

Maddie schudde haar hoofd. Misschien had ze dat laatste voor zichzelf moeten houden, maar daar was het nu te laat voor.

Nu was het Clares beurt om haar hand op te steken. 'Wacht, je moet me iets uitleggen.'

'Inderdaad.' Maddie gaf antwoord op wat ze dacht dat de volgende logische vraag was. De vraag die zij zou hebben gesteld. 'Hij is heel sexy en hij zoent goed. Mijn dijbenen ontbrandden bijna spontaan.'

'Dat was de vraag niet.' Clare keek rond, zoals ze altijd deed als ze dacht dat Maddie zich in het openbaar onbehoorlijk gedroeg. 'Je hebt gezoend met Mick Hennessy en hij heeft er geen idee van wie je bent? Wat denk je dat er gebeurt als hij erachter komt?'

'Ik denk dat hij woedend wordt.'

Clare boog zich naar haar toe. 'Denk je dat?'

'Ik ken hem niet goed genoeg om te voorspellen hoe hij zich zal voelen.' Maar dat wist ze wel. Ze wist dat hij boos zou zijn, en ze wist dat ze dat min of meer verdiende. Hoewel, als ze eerlijk was tegen zichzelf, was er niet echt een goed moment geweest om het hem te vertellen. En zij was niet naar zijn huis gegaan om de adem uit zijn lijf te zoenen. Dat had hij bij haar gedaan.

'Als je het hem vertelt, zorg er dan voor dat je je Taser bij de hand hebt,' adviseerde Lucy haar.

'Hij is niet gewelddadig. Ik hoef hem vast geen stroomstoot te geven.'

'Je kent hem niet.' Adele wees met haar vork naar Maddie en bracht de situatie onder woorden. 'Zijn moeder heeft jouw moeder vermoord.'

'En zoals je altijd tegen ons zegt, moet je juist oppassen voor mannen die er heel normaal uitzien,' zei Clare tegen Maddie.

'En zijn we zonder zelfverdedigingsmiddelen allemaal schietschijven.' Lucy lachte en pakte haar drankje. 'En voordat je het weet draagt de een of andere vent jouw hoofd als hoed.'

'Help me even herinneren waarom jullie mijn vriendinnen zijn.' Misschien omdat ze de enigen waren die om haar gaven. 'Ik vertel het hem wel. Ik moet alleen het juiste moment afwachten.'

Clare leunde achterover. 'O, mijn god.'

'Wat?'

'Je bent bang.'

Maddie pakte haar margarita en nam een flinke slok. 'Ik noem het liever "een beetje ongerust".' Ze legde een warme hand op haar voorhoofd. 'Ik ben nergens bang voor.'