Maddie gooide haar weekendtas op bed en ritste hem open. Ze had een beetje hoofdpijn en ze wist niet of dat kwam door gebrek aan slaap, te veel drinken met Adele of luisteren naar de verhalen van haar vriendin over haar rampzalige liefdesleven.

Nadat ze bij Café Olé hadden geluncht waren Adele en Maddie naar Adeles huis in Boise gegaan om bij te kletsen. Adele had altijd heel grappige verhalen over haar liefdesleven - hoewel het soms niet de bedoeling was dat ze zo onderhoudend waren - en als een goede vriendin had Maddie geluisterd en wijn ingeschonken. Het was een hele tijd geleden dat Maddie grappige en onderhoudende verhalen over haar eigen liefdesleven had kunnen vertellen, dus meestal luisterde ze en soms gaf ze goede raad.

Voordat ze uit Boise was vertrokken, had ze Adele uitgenodigd om het volgende weekend naar Truly te komen. Adele had toegestemd en haar vriendin kennende wist Maddie zeker dat ze dan nog meer dating-horrorverhalen zou hebben om met haar te delen. Maddie haalde haar vieze kleren uit de tas en gooide ze in de wasmand. Het was net na twaalven en ze was uitgehongerd. Ze at een stuk kippenborst en wat selderij met roomkaas terwijl ze haar e-mails bekeek en beantwoordde. Ze controleerde haar antwoordapparaat: er was maar één bericht en dat was van een tapijtschoonmaker. Geen woord van sheriff Potter.

Ze wilde straks naar Mick toe gaan om hem te vertellen wie ze was en waarom ze in de stad was. Het moest gebeuren en ze wilde dat hij het van haar hoorde. Ze dacht dat ze hem waarschijnlijk in een van zijn twee cafés kon vinden en ze hoopte dat hij vanavond in Mort's werkte. Ze keek er helemaal niet naar uit om Hennessy's binnen te gaan, hoewel ze dat op een bepaald moment wel zou moeten. Ze was nog nooit in het café geweest waar haar moeder was doodgeschoten. Voor haar was Hennessy's niet gewoon een plaats delict waar ze voor haar boek naartoe moest. Ze zou de veranderingen moeten opschrijven en de plek moeten observeren. En hoewel ze absoluut niét bang was, vond ze het niet prettig.

Terwijl ze haar bord in de gootsteen afspoelde en in de vaatwasser zette, vroeg ze zich af hoe kwaad Mick zou worden. Tot haar vriendinnen het tegen haar hadden gezegd, was het niet bij haar opgekomen om haar Taser mee te nemen als ze het hem ging vertellen. Hoewel hij volkomen geweldloos leek, had hij Hellfire-raketten afgeschoten vanuit helikopters. Bovendien was zijn moeder gestoord geweest, en hoewel Maddie graag dacht dat ze een speciale psychopatenradar had, gescherpt door jaren van ontmoetingen met krankzinnigen die waren vastgeketend aan een tafel, kon het geen kwaad om het zekere voor het onzekere te nemen en een goede pepperspray bij zich te hebben.

De bel ging en dit keer was ze niet verrast dat ze Mick voor haar deur zag staan. Net als de vorige keer hield hij een visitekaartje tussen twee vingers, maar er was geen twijfel aan dat dit kaartje van haar was.Hij staarde naar haar van achter de blauwe glazen van zijn zonnebril en zijn lippen vormden een rechte streep. Hij zag er niet vrolijk uit, maar hij keek ook niet al te boos. Ze hoefde hem waarschijnlijk niet met pepperspray te bewerken. Als ze die in haar hand had gehad.

Maddie keek naar het kaartje. 'Waar heb je dat vandaan?'

'Jewel Finley.'

Shit. Ze had echt niet gewild dat hij er op deze manier achter kwam, maar ze was niet verbaasd. 'Wanneer?'

'Gisteravond bij Travis' honkbalwedstrijd.'

'Het spijt me dat je er op deze manier achter bent gekomen.' Maddie vroeg hem niet om binnen te komen, maar hij wachtte niet op een uitnodiging.

'Waarom heb jij het me niet verteld?' vroeg hij terwijl hij zich langs haar wrong; een één meter achtentachtig lange, vijfentachtig kilo zware, vastbesloten man. Proberen hem tegen te houden had net zo weinig zin als proberen een tank te stoppen.

Maddie deed de deur dicht en liep achter hem aan. 'Je wilde niets over me weten. Herinner je je dat nog?'

'Dat is onzin.' Het licht stroomde door de grote ramen naar binnen en scheen op de achterkant van de bank, de salontafel en de hardhouten vloer. Mick stopte midden in de lichtbundel en zette zijn zonnebril af. Maddie had zijn boosheid verkeerd ingeschat. De woede brandde als blauw vuur in zijn ogen. 'Ik wilde niets weten over je ex-vriendjes, je favoriete chocolade- koekje of wie er in de tweede klas naast je zat.' Hij hield het kaartje omhoog. 'Dit is anders, en doe maar niet net alsof dat niet zo is.'

Ze duwde haar haren achter haar oren. Hij had het recht om boos te zijn. 'Die eerste avond in Mort's was ik daar om mezelf voor te stellen en je te vertellen wie ik was en waarom ik in de stad was. Maar het was druk in het café en het was niet het juiste moment. Toen ik je op 4 juli in de ijzerwarenhandel zag, was Travis bij je en dat leek me ook geen geschikt moment.'

'En toen ik hier was?' Hij fronste zijn voorhoofd en schoof zijn zonnebril boven op zijn hoofd.

'Ik probeerde het je die dag te vertellen.'

'Is dat zo?' Hij liet het kaartje in de zak van zijn zwarte Mort's-poloshirt glijden. 'Voor of nadat je je tong in mijn keel had gestoken?'

Maddie hapte naar adem. Ja, hij had het recht om boos te zijn, maar niet om het verhaal te herschrijven. 'Jij hebt mij gekust!'

'Een geschikt moment,' zei hij alsof ze niet had geprotesteerd, 'was misschien geweest voordat je je aan me vastklampte.'

'Vastklampte? Jij hebt me tegen je aan getrokken.' Haar ogen vernauwden zich, maar ze wilde niet boos worden. 'Ik heb je gezegd dat je me niet kende.'

'En in plaats van me het heel belangrijke feit te vertellen dat je in de stad bent om een boek over mijn ouders te schrijven, dacht je dat ik liever zou willen weten dat je min of meer aan seksuele onthouding doet.' Hij liet zijn gewicht op één voet rusten en hield zijn hoofd schuin terwijl hij naar haar keek. 'Je was helemaal niet van plan om het me te vertellen.'

'Doe niet zo belachelijk.' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Dit is een klein stadje en ik wist dat je erachter zou komen.'

'En tot het zover was, wilde je met me naar bed om informatie van me los te krijgen.'

Niet boos worden, zei ze tegen zichzelf. Als je boos wordt, pak je misschien de Taser. 'Er kloppen twee dingen niet in jouw theorie.' Ze stak een hand op en stak één vinger omhoog. 'Het klopt niet dat ik informatie van je nodig heb.' Ze stak een tweede vinger omhoog. 'En het klopt ook niet dat ik van plan was om met je naar bed te gaan.'

Hij deed een stap naar haar toe en glimlachte. Het was niet een van zijn vriendelijke, charmante glimlachjes. 'Als ik meer tijd had gehad, had je op je rug gelegen.'

'In je dromen.'

'En jij liegt. Tegen mij en tegen jezelf.'

'Ik lieg nooit tegen mezelf.' Ze keek in zijn ogen, niet in het

minst geïntimideerd door de omvang van zijn woede. 'En ik heb nooit tegen jou gelogen.'

Zijn ogen vernauwden zich. 'Je hebt expres de waarheid verborgen, dat is verdomme hetzelfde.'

'Nee, die is goed. Een moreel lesje van jou. Zeg eens, Mick, weten alle vrouwen met wie je naar bed gaat het van elkaar?'

'Ik lieg niet tegen vrouwen.'

'Nee, je brengt gewoon muizenmotels omdat je denkt dat je daarmee in hun slipje komt.'

'Daarom heb ik het muizenmotel niet gebracht.'

'En wie liegt er nu?' Ze wees naar de deur. 'Het is tijd om te vertrekken.'

Hij verroerde zich niet. 'Je kunt dit niet doen, Maddie. Je kunt niet over mijn familie schrijven.'

'Jazeker, dat kan ik wel, en dat ga ik doen ook.' Ze wachtte niet op hem maar liep naar de voordeur en deed hem open.

'Waarom? Ik heb alles over je gelezen,' zei hij terwijl hij naar haar toe liep, waarbij de hakken van zijn laarzen boos op het hardhout stampten. 'Je schrijft over seriemoordenaars. Mijn moeder was geen seriemoordenaar. Ze was een huisvrouw die genoeg had van het bedrog van haar man. Ze draaide door en vermoordde hem en daarna zichzelf. Dat is geen daad van een grote misdadiger, van een zieke klootzak zoals Ted Bundy of Jeffrey Dahmer. Wat er met mijn vader en moeder is gebeurd, is niet zo sensationeel dat de mensen erover willen lezen.'

'Ik denk dat ik beter dan jij in staat ben om dat te bepalen.'

Hij stopte op de drempel en draaide zijn gezicht naar haar toe. 'Mijn moeder was gewoon een zielige vrouw die op een avond doordraaide en haar kinderen als wees achterliet, als slachtoffers van haar geestelijke stoornis.'

'Al dat gepraat over jou en je familie, je schijnt te vergeten dat er nog een onschuldig slachtoffer was.'

'De serveerster is nauwelijks onschuldig te noemen.'

Eigenlijk had ze het over zichzelf gehad. 'Dus jij denkt net als

iedereen in dit stadje dat Alice Jones heeft gekregen wat ze verdiende.'

'Niemand heeft gekregen wat hij verdiende, maar ze rotzooide met een getrouwde man.'

'Dus jouw moeder stond helemaal in haar recht toen ze Alice in haar gezicht schoot.'

Zijn hoofd schoot naar achteren alsof ze hem had geslagen. Hij had duidelijk de foto's niet gezien of de verslagen gelezen.

'En je vader mag dan vreemdgegaan zijn, maar verdiende hij het dat je moeder drie keer op hem schoot en toekeek terwijl hij op de cafévloer doodbloedde?'

Zijn stem werd voor de eerste keer luider. 'Je kletst. Mijn moeder heeft niet toegekeken terwijl mijn vader stierf.'

Als hij haar niet had verteld dat ze kletste had ze hem gespaard, hoe boos ze ook was. 'Haar bloederige voetafdrukken stonden overal in het café. En ze stond niet op en liep niet rond nadat ze op zichzelf had geschoten.'

Zijn mond klapte dicht.

'Alice Jones had ook een kind. Verdiende die het om haar moeder te verliezen? Verdiende ze het om wees te worden?' Maddie legde haar hand op zijn borstkas en gaf hem een duw. 'Dus vertel me niet dat je moeder gewoon een zielige huisvrouw was die doordraaide. Ze had meer mogelijkheden dan moord. Veel meer.' Hij deed een stap naar achteren. 'Je moet niet denken dat je hiernaartoe kunt komen om me te vertellen wat ik moet doen. En het interesseert me niet of het je bevalt. Ik ga dat boek schrijven.' Ze probeerde de deur dicht te duwen, maar zijn arm schoot naar voren en hield hem open.

'Doe wat je niet laten kunt.' Hij pakte zijn zonnebril met zijn vrije hand uit zijn haren en zette hem op zijn neus, waarmee de woede in zijn blauwe ogen verborgen werd. 'Maar je blijft bij mij uit de buurt,' zei hij terwijl hij de deur losliet. 'En je blijft verdomme bij mijn familie vandaan.'

Maddie gooide de deur dicht en haalde haar haren uit haar gezicht. Shit. Dat was niet goed gegaan. Hij was boos geweest. Zij was boos geweest. Jezus, ze was nog steeds boos.

Ze hoorde zijn truck starten en deed uit gewoonte de voordeur op slot. Ze had hem of zijn familie niet nodig om het boek te schrijven, maar eerlijk gezegd was het fijn geweest als ze hun medewerking hadden verleend. Vooral omdat ze zich moest verdiepen in de levens van Loch en Rose.

'Goed, dat was dan dat,' zei ze terwijl ze de zitkamer in liep. Ze zou het boek moeten schrijven zonder hun bijdrage. Haar moeders foto stond op de salontafel. Ze was zo jong geweest en had zoveel dromen gehad. Maddie pakte de foto en raakte het glas boven haar moeders lippen aan. De foto had de hele tijd op tafel gestaan terwijl Mick er was, en hij had hem niet gezien.

Ze had hem willen vertellen dat ze meer was dan een gewone auteur die een boek wilde schrijven. Dat zijn moeder van haar ook een wees had gemaakt. Maar nu wilde hij niets meer met haar te maken hebben en het leek niet belangrijk meer wie ze in werkelijkheid was.

Mick stopte zijn truck voor de Shore View Diner, waar Meg vijf dagen per week als serveerster werkte. Hij was nog steeds zo boos dat hij graag iemand of iets wilde slaan. Hij wilde Maddie Dupree bij haar schouders pakken en haar door elkaar schudden tot ze ermee instemde haar spullen te pakken en te vertrekken. Hij wilde vergeten dat ze ooit over de Hennessy's en hun verknalde levens had gehoord. Maar ze had hem heel duidelijk gemaakt dat ze nergens naartoe ging, en nu moest hij het aan Meg vertellen voordat ze het van iemand anders hoorde.

Hij zette de motor uit en leunde met zijn hoofd achterover. Had zijn moeder toegekeken terwijl zijn vader stierf? Dat had hij niet geweten, en hij wilde dat hij het nog steeds niet wist. Hoe kon hij de vrouw die twee mensen had vermoord in vredesnaam in overeenstemming brengen met de moeder die brood met pindakaas en aardbeienjam voor hem maakte, de korsten eraf haalde en het brood sneed zoals hij dat het liefst had? Hij hield van de moeder die hem in bad deed en zijn haren waste en hem 's avonds instopte. Hoe kon ze dezelfde vrouw zijn die in het hele café voetstappen met het bloed van haar man had achtergelaten?

Hij wreef in zijn gezicht en duwde zijn vingers onder zijn zonnebril om in zijn ogen te wrijven. Hij was zo verdomd moe. Nadat Jewel hem Maddies visitekaartje had gegeven, was hij naar zijn kantoor in Hennessy's gegaan en had zichzelf daar opgesloten. Hij had op internet naar informatie over Maddie gezocht, en hij had veel gevonden. Er waren vijf boeken van haar gepubliceerd en hij had foto's van haar gevonden, waaronder een waarop ze boeken signeerde. Er was geen twijfel aan dat de Maddie Dupree die hij beter had willen leren kennen de vrouw was die over psychotische moordenaars schreef. De Ma- deline Dupree die in de stad was om te schrijven over de nacht dat zijn moeder zijn vader had vermoord. Hij deed het autoportier open en stapte uit. Er was niets wat hij kon doen om haar te stoppen.

Zolang hij zich kon herinneren had de Shore View Diner hetzelfde geroken. Naar vet en eieren en tabak. Dit was een van de laatste plekken in Amerika waar iemand een Camel of een Lucky Strike bij zijn kop koffie kon roken. Het resultaat was dat het er altijd vol zat met rokers. Mick had geprobeerd Meg over te halen ergens te gaan werken waar ze niet het risico liep longkanker te krijgen van de rook van anderen, maar ze beweerde dat de fooien te goed waren om een andere baan te zoeken.

Het was twee uur 's middags en de tent was halfleeg toen Mick binnenkwam. Meg stond achter de balie, schonk Lloyd Brunners koffiebeker vol en lachte om iets wat hij zei. Haar zwarte haar zat in een paardenstaart en ze droeg een lichtroze bloes onder haar witte schort. Ze keek op en zwaaide naar hem.

'Hallo. Heb je honger?' vroeg ze.

'Nee.' Hij ging aan de bar zitten en duwde zijn Revo in zijn haren. 'Ik hoopte dat je vroeg vrij kon krijgen.'

'Waarom?' Haar glimlach verdween en ze zette de koffiekan op de toonbank. 'Is er iets gebeurd? Is er iets met Travis?'

'Met Travis is alles goed. Ik wil gewoon ergens met je over praten.'

Ze keek in zijn ogen alsof ze zijn gedachten kon lezen. 'Ik ben zo terug,' zei ze, en ze liep naar de keuken. Toen ze terugkwam had ze haar tas bij zich.

Mick stond op en volgde haar naar buiten. Zodra de deur achter hen dicht was vroeg ze: 'Wat is er?'

'Er is een vrouw in de stad. Ze schrijft boeken over waargebeurde misdaden.'

Meg kneep haar ogen dicht tegen de heldere zon terwijl ze over het grind naar zijn truck liepen. 'Hoe heet ze?'

'Madeline Dupree.'

Haar mond viel open. 'Madeline Dupree? Die heeft In Her Place geschreven, het verhaal over Patrick Wayne Dobbs, de seriemoordenaar die vrouwen vermoordde en hun kleren daarna onder zijn pak droeg. Dat boek heeft me zo bang gemaakt dat ik een week niet heb geslapen.' Meg schudde haar hoofd. 'Wat doet ze in Truly?'

Hij schoof zijn zonnebril naar beneden om zijn ogen te bedekken. 'Het ziet ernaar uit dat ze gaat schrijven over wat er met papa en mama is gebeurd.'

Meg bleef staan. 'Wat?'

'Je hebt me wel gehoord.'

'Waarom?'

'Jezus, ik weet het niet.' Hij stak een hand op en liet hem weer langs zijn zij vallen. 'Als ze over seriemoordenaars schrijft, snap ik niet wat ze zo verschrikkelijk interessant vindt aan papa en mama.'

Meg sloeg haar armen over elkaar en ze liepen verder. 'Hoeveel weet ze?' 'Ik weet het niet, Meg.' Ze stopten bij zijn truck en hij leunde tegen de voorbumper. 'Ze weet dat mama de serveerster in haar hoofd heeft geschoten.' Zijn zus vertrok geen spier. 'Wist je dat?'

Meg haalde haar schouders op en beet op haar duimnagel. 'Ja. Ik hoorde dat de sheriff dat tegen oma Loraine zei.'

Hij keek in de ogen van zijn zus en vroeg zich af of ze nog meer dingen wist die hij niet wist. Hij vroeg zich af of ze wist dat haar moeder niet meteen zelfmoord had gepleegd. Hij vermoedde dat het niet uitmaakte. Ze nam het nieuws beter op dan hij had verwacht. 'Gaat het?'

Ze knikte. 'Is er iets wat we kunnen doen om haar tegen te houden?'

'Dat betwijfel ik.'

Ze leunde tegen het portier en zuchtte. 'Misschien kun je met haar praten.'

'Dat heb ik gedaan. Ze gaat het boek schrijven en het interesseert haar niet wat wij daarvan vinden.' 'Shit.' 'Ja.'

'Iedereen zal er weer over gaan praten.'

'Yep.'

'Ze zal gemene dingen over mama schrijven.'

'Waarschijnlijk over alle drie. Maar wat kan ze zeggen? De enige mensen die weten wat er die nacht is gebeurd zijn dood.'

Meg keek weg.

'Weet jij wat er die nacht is gebeurd?'

Ze liet haar hand zakken. 'Alleen dat mama het niet meer aankoh en dat ze papa en de serveerster heeft vermoord.'

Hij wist niet zeker of hij haar geloofde, maar wat voor verschil maakte dat twintig jaar later? Meg was er niet bij geweest. Ze waren samen thuis geweest toen de sheriff 's nachts bij hun huis aanbelde.

Hij keek naar de heldere blauwe hemel. 'Ik was vergeten dat de serveerster een dochtertje had.'

'Dat klopt, maar ik kan me haar naam niet herinneren.' Meg keek naar Mick. 'Niet dat het me iets kan schelen. Haar moeder was een hoer.'

'Dat meisje kon er niets aan doen, Meg. Zij is ook zonder moeder achtergebleven.'

'Dat was waarschijnlijk het beste voor haar. Alice Jones had een verhouding met onze vader en het kon haar niet schelen wie dat wist. Ze pronkte overal in de stad met hun relatie, dus verwacht niet dat ik medelijden heb met een weesmeisje zonder naam of gezicht.'

Mick wist niet of ze had gepronkt, maar zelfs als dat zo was vond hij dat hun vader het grootste deel van de schuld droeg, omdat hij degene was die getrouwd was.

'Ga je dit trekken?'

'Nee, maar wat kan ik eraan doen?' Ze hing haar tas goed over haar schouder. 'Ik overleef het wel, net zoals ik al eerder heb gedaan.'

'Ik heb haar gezegd om bij Travis en jou uit de buurt te blijven, dus ik denk niet dat ze je met vragen lastig zal vallen.'

Meg trok een wenkbrauw op. 'Gaat ze jou dan wel lastigvallen met vragen?'

Er was meer dan één manier waarop een vrouw een man kon lastigvallen. Je moet niet denken dat je hiernaartoe kunt komen om me te vertellen wat ik moet doen. En het interesseert me niet of het je bevalt. Ik ga dat boek schrijven. Ze was boos en opstandig en enorm sexy geweest. Haar grote bruine ogen waren enigszins dichtgeknepen bij de hoeken toen ze de deur voor zijn neus dichtsmeet. 'Ze zal me niet lastigvallen met vragen.'Meg wachtte tot Micks truck van het parkeerterrein af reed voordat ze haar adem liet ontsnappen en haar handen voor haar gezicht sloeg. Ze duwde haar vingers tegen haar slapen en deed haar ogen dicht omdat de druk in haar hoofd toenam. Madeline Dupree was in de stad om een boek over haar ouders te schrijven. Er moest iets zijn wat ze konden doen om haar tegen te houden. Het moest dat mens niet worden toegestaan om... om levens te ruïneren. Er moest een wet zijn tegen het rondsnuffelen en graven in iemands verleden.

Meg deed haar ogen open en staarde naar haar witte Ree- boks. Het zou niet lang duren voordat iedereen in de stad het wist. Voordat ze begonnen te praten en te roddelen, en naar haar keken alsof ze elk moment kon exploderen. Zelfs haar broer keek soms naar haar alsof ze krankzinnig was. Mick dacht dat hij zo goed in staat was om het verleden te vergeten, maar er waren een paar dingen die zelfs hij nooit had kunnen vergeten. Tranen vertroebelden haar zicht en vielen voor haar schoenen op het grind. Mick dacht ook dat emotie een mentale stoornis was, maar dat kon ze hem niet kwalijk nemen. De kinderjaren met hun ouders hadden zich afgespeeld in een emotionele oorlog die was geëindigd met hun dood.

Een tweede truck reed het parkeerterrein op en Meg keek op toen Steve Castle het portier van zijn Tacoma opende en uitstapte. Steve was Micks vriend en de manager van Hennessy's. Meg wist niet veel van hem, behalve dat hij samen met Mick helikopters voor de luchtmacht had gevlogen en dat er een ongeluk had plaatsgevonden waarbij Steve zijn rechterbeen onder de knie was kwijtgeraakt.

'Hallo, Meg,' riep hij met zijn diepe stem, die over het parkeerterrein galmde terwijl hij naar haar toe liep.

'Hallo.' Meg veegde snel haar tranen weg en liet haar handen zakken. Steve was een grote man die zijn hoofd helemaal kaal- schoor. Hij was lang en had een brede borstkas en hij was zo... zo mannelijk dat Meg zich een beetje geïntimideerd voelde door zijn omvang.

'Heb je een moeilijke dag?'

Ze voelde dat haar wangen warm werden terwijl ze in zijn intens blauwe ogen keek. 'Het spijt me. Ik weet dat mannen vrouwen niet graag zien huilen.''Tranen maken me niet uit. Ik heb stoere mariniers zien huilen als kleine meisjes.' Hij sloeg zijn armen over elkaar, voor de afbeelding van de poker spelende honden op zijn T-shirt. 'Nou, waardoor ben je zo van streek, liefje?'

Meg deelde haar gevoelens normaal gesproken niet met mensen die ze niet kende, maar Steve had iets. Hoewel zijn omvang haar intimideerde, gaf deze haar tegelijkertijd een veilig gevoel. Of misschien was het gewoon omdat hij haar 'liefje' had genoemd; maar ze deed in elk geval haar mond open en nam hem in vertrouwen. 'Mick was hier net om me te vertellen dat er een schrijfster in de stad is die een boek gaat schrijven over de nacht dat mijn moeder mijn vader vermoordde.'

'Ja. Dat heb ik gehoord.'

'Nu al? Hoe ben je daarachter gekomen?'

'De Finley-jongens waren gisteravond in Hennessy's en praatten erover.'

Ze bracht haar hand naar haar mond en kauwde op haar duimnagel. 'Dan kan ik zeker wel aannemen dat de hele stad het weet en dat iedereen erover praat en speculeert.'

'Daar is niets aan te doen.'

Ze liet haar hand zakken en schudde haar hoofd. 'Ik weet het.'

'Misschien kun je met haar praten.'

'Dat heeft Mick geprobeerd. Ze gaat het boek schrijven, wat wij daar ook van vinden.' Ze keek naar haar schoenen. 'Mick heeft haar verteld dat ze uit de buurt van Travis en mij moet blijven.'

'Waarom zou je haar mijden? Waarom vertel je haar niet gewoon jouw kant van het verhaal?'

Ze keek in zijn ogen en naar het zonlicht dat op zijn glanzende hoofd weerkaatste. 'Ik weet niet of ze mijn kant wil horen.'

'Misschien niet, maar dat weet je pas als je met haar hebt gepraat.' Hij legde een grote hand op haar schouder. 'Als er één ding is wat ik weet, is het dat je overal met opgeheven hoofd op af moet gaan. Je kunt alles doorstaan als je weet waar je mee te maken hebt.'

Ze wist zeker dat het waar was en dat het een heel goed advies was, maar ze kon niet verder denken dan het gewicht van zijn hand op haar schouder. Het stabiele gevoel en de warmte van zijn aanraking verspreidden zich naar haar maag. Ze had sinds haar ex geen gevoelens meer voor een man gehad. De mannen in de stad praatten en flirtten wel met haar, maar ze leken nooit meer te willen dan een kop koffie.

Steve liet zijn hand naar beneden glijden en pakte haar hand. 'Ik heb me iets afgevraagd sinds ik in deze stad ben komen wonen.'

'Wat dan?'

Hij hield zijn hoofd scheef en bestudeerde haar. 'Waarom heb je geen vriend?'

'Ik denk dat de mannen in deze stad een beetje bang voor me zijn.'

Hij kneep zijn ogen half dicht en barstte in lachen uit. Een diepe, galmende lach waardoor zijn gezicht oplichtte.

'Het is niet grappig,' zei ze, maar op dat moment, omringd door Steve Castles lach, was het inderdaad een beetje grappig. En zo dicht bij hem staan, met haar hand in de zijne, was eigenlijk heel... fijn.