7

‘Naar de gang, en je komt pas terug als je het antwoord weet.’

Pieter kan niet geloven wat hij hoort. Shadi wordt de klas uitgestuurd? En ze heeft helemaal niets gedaan! Ze heeft de vraag gewoon niet gehoord.

Hij ziet hoe Shadi haar mond al opent om iets te zeggen.

Maar het is te laat. De hand van Miss Vetpuist klemt om haar bovenarm. In de straal zonlicht van buiten ziet Pieter de druppels glinsteren als Miss Vetpuist gilt: ‘Mijn lokaal uit!

Ik wil je niet meer zien!’

Wanhopig kijkt Shadi om zich heen. Dan klinkt een stem.

‘Het is een boek van Shakespeare, mevrouw.’

Even lijkt Miss Vetpuist te verstijven. Dan draait ze zich heel langzaam om. ‘Heb ik jou iets gevraagd, Karlijn?’

‘Eh, nou nee. Maar dat is het antwoord. Nu hoeft ze de klas toch niet uit?’

Pieter besluit dat hij zich niet afzijdig kan houden. Hij slikt een keer. ‘Nee, mevrouw. Dat is toch niet eerlijk? Ze heeft de vraag niet gehoord. Ikzelf trouwens ook niet.’

Het toch al bolle gezicht van Vetpuist zwelt op tot het formaat van een overrijpe tomaat die op springen staat. De puisten op haar gezicht vervagen in de rode gloed. Even lijkt ze sprakeloos, maar dan gilt ze met een stem die door alles heen snijdt: ‘Ik ben hier de baas en niemand anders!’

Ze rukt Shadi omhoog van haar stoel en sleurt haar mee naar de deur. Nadat ze Shadi naar buiten heeft gewerkt, plant ze de handen in haar zij. Uitdagend kijkt ze de klas in.

Dan zegt ze op een onheilspellende fluistertoon poeslief:

‘Karlijn en Pieter. Voor jullie is deze les ook afgelopen.’

Karlijn schiet omhoog. Met een klap klettert haar stoel tegen de grond. ‘Oké, ik ga al hoor.’

Copyright © Peter Hoogenboom 2011