Hoofdstuk 20 

Eduardo had het gevoel of hij een nieuwe wereld in stapte: Jade was niet alleen onschuldig, ze was een held.

Maar wat hem het meest trof in zijn fonkelnieuwe fantastische wereld, was dat dit alles hem zo overweldigde dat hij uit dankbaarheid op zijn knieën wilde vallen om de grond te kussen.

Ze hield wel van hem.

Maar hij zag aan haar ongelukkige gezicht dat ze totaal verkeerde ideeën had over zijn emoties en beweegredenen. Hij moest niet alleen bewijzen wat hij nu voor haar voelde, maar wat hij altijd al voor haar had gevoeld.

Hij greep haar vast. 'Dacht je dat ik je zomaar zou laten weggaan?'

Ze worstelde zich los uit zijn krampachtige omhelzing, liep weg en draaide zich toen naar hem toe als een woedende tijger. 'Je kunt me nu niet meer chanteren. Ik zal de autoriteiten bewijzen dat ik de informatie die ik heb gevonden niet gebruikt heb om je te schaden, of er zelf een cent wijzer van te worden, en dat ik je software heb gegeven die miljoenen waard is.'

Harten konden niet van vreugde dansen, dat wist hij, maar toch voelde hij het zijne pirouetten draaien in zijn borstkas. Hij liep weer op haar toe, hopend dat ze hem ervan langs zou geven, en alle pijn die hij haar had aangedaan zou uiten. 'Waarom heb je die software niet eerder ontwikkeld en verkocht om Richard zelf uit de schulden te helpen?'

'Omdat het me maar niet lukte om het goed te krijgen. Deze keer was ik kennelijk zo gemotiveerd dat ik het eindelijk voor elkaar heb gekregen.'

Hij stond nu dicht genoeg bij om haar aan te raken, maar dat deed hij niet. Dat kwam zo wel. En daarna kon hij haar altijd aanraken. 'Waarom heb je het niet voor alle systemen geschikt gemaakt? Je had het dan overal kunnen verkopen en er miljoenen aan kunnen verdienen.'

Het ongemak dat haar bekentenissen haar bezorgde, maakte dat haar wangen zich rood kleurden. 'Als ik een versie had verkocht die bruikbaar zou zijn voor elk systeem, dan zou jouw versie gehackt kunnen worden. Dan zou jij er niets meer aan hebben.'

Hij knielde voor haar neer. 'Giada mia, ik smeek je nogmaals, vergeef me. Trouw met me.'

Tranen vielen op zijn opgeheven gezicht. 'O nee! Eerst vroeg je het uit eer- en plichtsgevoel, en nu komen daar nog schuld en dankbaarheid bij. Dat zijn geen redenen om met iemand te trouwen.'

Meteen sprong hij overeind. Hij rende naar zijn nachtkastje en knielde toen weer aan haar voeten neer.

Ze keek neer op het fluwelen doosje dat hij haar geopend voorhield. Toen begon ze te jammeren. 'Hoe kun je me dit aandoen?'

'Kijk dan, amore mio.' Hij pakte haar bevende handen en legde er het ene juweel na het andere in. 'Zie hier mijn redenen waarom ik met je wil trouwen.'

Jade wilde de wonderbaarlijke juwelen niet vasthouden. Hij had immers gezegd dat ze voor iemand anders waren. Voor wie dan ook, maar niet voor haar. Ze wilde er echt niet naar kijken, maar die rauwe passie in zijn stem was te sterk. Ze kon haar ogen niet van de juwelen afhouden.

Nu ontdekte ze wat er op een ingenieuze manier in het ingewikkelde ontwerp was verweven: haar naam, de datum van die dag toen alles in een nachtmerrie veranderde, en een belofte van eeuwige liefde en trouw.

'Ik hield van je vanaf het allereerste moment en wilde alleen nog wachten totdat dit klaar was. Dan zou ik je ten huwelijk vragen. Op de dag dat ik ze kreeg, dacht ik dat mijn wereld was ingestort. Ik zei tegen je dat ze voor welke vrouw dan ook waren, maar niet voor jou, in een zielige poging om je te kwetsen toen ik dacht dat niets wat ik zei je kon raken. Maar jij hebt bewezen dat je de vrouw was van wie ik ben gaan houden, en dit is mijn bewijs dat ik je de rest van ons gezamenlijke leven met liefde zal overstelpen. Wil je me vergeven, Giada mia? Wil je deel uitmaken van mijn leven?'

Deze keer kon ze onbezorgd blij zijn. Ze gooide zich in zijn armen en kon alleen nog maar uitbrengen: 'Ja, alsjeblieft.'

Eduardo reikte over Jades verzadigde lichaam naar zijn telefoon. Hij drukte een kus op haar schouder, terwijl hij hem op luidspreker zette en de sneltoets indrukte.

Grommend klonk het: 'Gezien de tijd waarop je belt, ga ik ervan uit dat je op sterven ligt.'

Eduardo grinnikte. 'Ik ben via een andere route in de hemel terechtgekomen, Durante. En dit is het moment om tegen je te zeggen: ik had het je toch gezegd?'

Lang bleef het stil. Toen ademde Durante zwaar uit en zei: 'Ik begrijp dat onze computer je brein gewist en opnieuw geformatteerd heeft. Alweer, maar deze keer ongetwijfeld voor altijd.'

'Minstens zo lang, amico. Ga maar vast oefenen om te zorgen dat je de beste getuige ooit wordt.'

Durante mompelde iets over ongeneeslijke domheid.

Toen nam Jade het over. 'Daar is wel een geneesmiddel voor, hoor. Hij is genezen omdat hij op zijn hart durfde te vertrouwen. Ik hoop dat jij een goede behandeling vindt voor die knorrige koppigheid van je.'

Weer bleef het stil. Toen snoof Durante. 'Weet je zeker dat ze niet te goed is om waar te zijn?'

Eduardo's ziel laafde zich aan Jades oneindige liefde. Hij dankte het lot nogmaals dat zelfs zijn boosheid zijn hart niet had kunnen raken, en dat hij nu genezen was.

Hij trok Jade tegen zich aan, Durante antwoordend en haar belovend: 'Ik ben nog nooit zekerder van iets geweest, en ik zal ook nooit meer zo zeker van iets zijn.'