Hoofdstuk 8

De bekentenis kwam er moeizaam uit. Hij keek haar aan, en voelde zich steeds minder op zijn gemak.

Ze staarde hem verbijsterd aan, niet in staat om ook maar iets te zeggen. Ze wist dat hij niet van haar hield. Hij vertrouwde haar niet. Hij had een enorm lage dunk van haar. Het enige wat hij wilde geloven, was dat het kind van hem was. Alleen maar omdat zijn broer had gezegd dat hij een condoom had gebruikt. Maar hij wilde wel met haar trouwen.

Ze begon te lachen. Het klonk hysterisch en schril.

Hij kneep zijn ogen samen en keek geïrriteerd. ‘Eigenlijk had ik een andere reactie verwacht.’

Haar ogen werden groot van verbazing. ‘Was dat een aanzoek?’ Met moeite onderdrukte ze haar lach.

Hij legde zijn hand in zijn nek. ‘Nee. Ja. Misschien. Uiteindelijk is dat wel mijn streven voor ons. Maar voordat het zover is, hebben we nog wel een lange weg te gaan. Ik wil alleen maar dat je zegt dat je nog om me geeft. Voldoende om te blijven en er samen met mij uit te komen. We doen het rustig aan en bekijken het per dag. Ik zal ervoor zorgen dat we geen herhaling krijgen van wat er tijdens de lunch is gebeurd.’

‘En hoe wil je dat voorkomen?’ vroeg ze zacht. ‘Hoe wil je ervoor zorgen dat je familie en vrienden mij accepteren? Want ze moeten me niet, Ryan. Je hebt me altijd gezegd dat ik het me inbeeldde, maar wees nu eens eerlijk. Je moeder kon me niet uitstaan. Je vrienden konden niet begrijpen wat je in me zag. En je broer dacht dat ik je wel ontrouw zou zijn. Iets wat jij van hem hebt overgenomen.’ Ze gleed van zijn schoot af op het bed.

Hij stond abrupt op. ‘Jij zei dat je niet over het verleden wilde praten. Prima, maar dan moet je er niet mee op de proppen komen wanneer het je zo uitkomt.’ Hij boog zich naar haar toe en plantte zijn handen aan weerskanten van haar benen op het bed. ‘Geef me nou gewoon maar antwoord, Kelly. Blijf je? Wil je het eigenlijk wel proberen? Wil je er met me uitkomen, zodat we samen misschien weer gelukkig kunnen worden?’

Ze likte haar lippen. Haar hart schreeuwde tegen haar dat ze niet goed snik was om weer iets met hem te beginnen. Haar verstand zei haar dat hun relatie zonder vertrouwen geen schijn van kans had. Maar ondanks alles voelde ze iets borrelen bij het idee om weer samen met Ryan te zijn.

Ze hield zich voor dat er niets mee mis was om bij hem te blijven tot haar kindje geboren was. Dan was ze tenminste geborgen. Ze had een dak boven haar hoofd en voldoende te eten. En een beetje luxe. Alles wat ze de afgelopen zes maanden had moeten missen.

Ze wist ook dat ze niet bij hem kon blijven zonder weer van hem te houden. Dus moest ze kiezen tussen vergeven en vergeten en de draad weer oppakken, of er voorgoed een punt achter zetten en nieuwe avonturen tegemoet gaan. Of misschien moest ze gewoon maar even genieten van de korte tijd die ze kon krijgen met de man van wie ze zielsveel hield, maar aan wie ze ook een hekel had.

Ze zag de hoop uit Ryans ogen verdwijnen. Blijkbaar had hij zich er al bij neergelegd dat ze nee zou zeggen. Onwillekeurig moest ze terugdenken aan die ene keer toen ze zo kwetsbaar voor hem had gestaan, hem smekend om zijn vertrouwen, zijn liefde en zijn steun.

‘Ik blijf,’ zei ze, maar het klonk allesbehalve blij.

Desondanks kreeg Ryan weer een hoopvolle blik in zijn ogen. Hij pakte haar bij haar armen en liet zijn handen over haar schouders naar haar nek glijden. Hij hield haar vast, terwijl hij een tedere kus op haar lippen drukte.

Die simpele liefkozing was beladen met emotie. Hij haalde hortend en stotend adem, en voor het eerst besefte ze hoe bang hij was geweest dat ze nee zou zeggen.

Ze geloofde niet zo in het lot, maar nu vroeg ze zich af of dit misschien zijn straf was. Om zich net zo te voelen als zij zich al die maanden terug had gevoeld. Die gedachte gaf haar echter geen voldoening. Dat gevoel wenste ze niemand toe.

Hij haalde zijn lippen van de hare, streek haar haren opzij en streelde de contouren van haar gezicht. ‘Laten we vanmiddag samen iets doen, Kell. Je moet wat eten. Ik bestel wel wat, en dan gaan we picknicken op het strand. En kijken naar de ondergaande zon.’

Ze krulde haar vingers om zijn hand waarmee hij haar gezicht streelde en drukte hem even tegen haar wang.

‘Dat lijkt me leuk,’ zei ze ten slotte.

Ze wandelden naar dezelfde parasol waaronder zij eerder die ochtend een dutje had gedaan. Hij spreidde een plaid uit op het zand, maakte een zitje voor haar en hielp haar, terwijl ze zich liet zakken. Daarna begon hij de picknickmand uit te pakken.

Hij ging naast haar zitten en ze gingen eten.

Kelly keek uit over het water, genietend van een van die zalige lekkernijen waarvan de naam haar was ontschoten. Wat erin zat, wist ze niet, maar het smaakte goed en ze had een enorme trek.

De lucht werd zachter. Pastelkleurige slierten sierden de horizon, terwijl de zon langzaam onderging. Ze sloot haar ogen en kalmeerde door het briesje.

De afgelopen maanden hadden enorm veel emotionele energie van haar gevergd. Ze wilde vrij zijn van al die stress, al was het maar voor even. Ze wilde al die nachten vergeten dat ze huilend in haar bed had gelegen.

Hier kon ze net doen alsof de afgelopen zes maanden er niet geweest waren. Dit had heel goed haar huwelijksreis kunnen zijn – een romantisch verblijf op een eiland.

Ryan had zich in elk geval prima gekweten van zijn taak als bezorgde echtgenoot.

‘Waar denk je aan?’

Haar blik gleed langzaam van de blauwe zee naar Ryan. ‘Ik dacht net hoe gemakkelijk het hier is om net te doen alsof.’

In zijn blauwe ogen verscheen een duistere gloed. ‘We kunnen net doen alsof,’ gaf hij toe. ‘Maar dat hoeft niet.’

‘Zijn de problemen met het hotel opgelost?’ vroeg ze, omdat ze niet verder op het onderwerp wilde ingaan. Ze zouden het niet over het verleden hebben. Deze week althans. Maar dan bleef er verder weinig over om over te praten.

‘Het is allemaal een misverstand. Maar ik kom er wel uit. Morgenochtend heb ik een bespreking met de plaatselijke aannemers en de opzichter. En als alles goed gaat, ben ik daarna vrij en kunnen we nog een paar dagen doen wat we willen.’

‘Wanneer moet je weer terug naar New York?’ vroeg ze angstig. Want ze wist dat er dan in één klap een eind aan deze droom zou komen.

‘Dat weet ik nog niet. Ik heb geen haast,’ zei hij, haar aankijkend. ‘Ik concentreer me nu liever even op de tijd die wij hier samen hebben.’

Ze knikte iets meer van harte nu ze aan het idee gewend was.

‘Wil je vanavond met me slapen, Kelly?’

Ze sperde haar ogen open.

Hij mompelde een verwensing. ‘Sorry, dat kwam er helemaal verkeerd uit. Ik wil graag samen met je slapen. Echt slapen. In hetzelfde bed. Ik wil je weer in mijn armen houden. Meer niet.’

Het idee in zijn armen te liggen, zich tegen hem aan te vlijen, haar benen met de zijne te verstrengelen… Het was zo aanlokkelijk, dat ze er opeens intens naar verlangde.

Ze haalde diep adem en knikte.

Hij pakte haar hand en hield hem alleen maar vast. Toen ging hij op zijn zij liggen, steunend op zijn elleboog en trok haar tegen zijn borst aan.

Zo bleven ze liggen tot het hotelpersoneel de fakkels langs het strand kwam aansteken. De schemering viel in en de sterren verschenen aan de hemel.

Vanaf het grote terras klonk gedempte muziek, die samenvloeide met het ruisen van de golven.

Ze leunde met haar hoofd achterover in de kromming van zijn nek en staarde dromerig naar de lucht. Hij drukte een kus op haar wang en keek toen eveneens omhoog.

‘Doe een wens,’ mompelde ze.

‘Ik heb niks meer te wensen. Doe jij het maar.’

Ze zoog even haar adem in. Toen sloot ze haar ogen en deed een wens. Plotseling werd ze verdrietig omdat ze wist dat sommige wensen nooit uit konden komen.

Even later duwde Ryan haar zachtjes iets naar voren zodat hij achter haar vandaan kon kruipen. Hij stond op, veegde het zand van zijn broek en stak zijn hand naar haar uit.

Met het idee dat hij weer terug naar hun suite wilde, liet ze zich door hem ophijsen. Maar in plaats van naar het hotel te gaan, liep hij met haar naar de rand van de zee.

De oceaan glinsterde zilverachtig in het maanlicht. De hemel was nu bezaaid met sterren, die sprookjesachtig twinkelden.

Zonder iets te zeggen nam hij haar in zijn armen en begon te bewegen op de muziek die uit de verte klonk. Hij drukte haar tegen zich aan, en ze vlijde haar hoofd onder zijn kin, samen met hem ritmisch wiegend op de klanken van de melodie en ruisen van de golven.

Ze smolten steeds dichter tegen elkaar aan totdat ze nauwelijks nog dansten. Ze was veilig geborgen in zijn armen, alsof ze daar hoorde.

Hij legde zijn wang op haar kruin en draaide heel langzaam in het rond. Uiteindelijk stopten ze helemaal met dansen en bleven stilstaan, hun armen stevig om elkaar heen. De duisternis viel in en de maan kwam op.

Ryan streek met zijn vingers door haar haar en drukte een kus op haar kruin.

Ze deed haar hoofd iets achterover zodat ze in zijn ogen kon kijken, die vervuld waren van lust en verlangen, maar ook van hoop.

Haar oogleden werden zwaar toen hij zich heel langzaam naar haar toe boog totdat zijn mond vlak bij de hare was. Hun adem vermengde zich, en ze bleven elkaar aanstaren.

Terwijl de muziek langzaam wegstierf, kuste hij haar.

Het was de meest romantische, verrukkelijkste kus die ze ooit gekregen had. Een kus die haar meer dan woorden zei dat deze man haar liefhad. Hij verlangde duidelijk naar haar.

Uiteindelijk beëindigde hij hun kus, maar hij bleef haar stevig vasthouden.