Vijf

'Het zint me niets,' zei Adrienne Halberd plotseling.

'Nu je me dat verhaal over de juwelen van mevrouw Clarron hebt verteld,' gaf Simon toe, 'begin ik het ook bedenkelijk te vinden. Het mocht eens in het brein van jouw minnaar opkomen om een inbraak te ensceneren, zo'n zaakje waarbij zij om het leven komt... En het er dan te laten uitzien als mijn werk.'

Haar smalle gezicht weerspiegelde haar concentratie.

'Ik neem aan dat jij wel voor jezelf kunt zorgen. Ik bedoelde het verhaaltje dat je oplepelde over een gangster die Bingo Brown heet en die getrouwd is met het zwarte schaap uit de familie van zijn vroegere vrouw

'Het was het beste dat ik kon verzinnen in de paar tellen die ik ervoor had.'

'Maar begrijp je dan niet dat dit hem ertoe kan brengen om snel iets te doen in de hoop er met de buit vandoor te kunnen zijn voordat jij hem te grazen kunt nemen ?'

'Dat beoogde ik er eerlijk gezegd ook mee.'

'Maar dat betekent een soort hulp aan de moord op een hulpeloze vrouw.'

'Toen jij hem vertelde dat je je man half gedood hebt,' zei de Saint, 'realiseerde je je toen niet, dat je hem aanmoedigde om zichzelf tot weduwnaar te maken in de wetenschap dat jij je mond wel zou moeten houden ?'

'Ik, hoopte dat ik hem aan het praten zou kunnen krijgen. En dan zou ik met een bandrecorder...'

'O, ik begrijp het al ... Net als in een romannetje. Misschien leest hij ook boeken! Het kon aan de andere kant de uitwerking hebben dat het hem zou aanmoedigen zijn werk te doen zonder erover te babbelen.'

Ze keek hem kwaad aan.

'Nou, als jij dan zo knap bent, hoe wil jij dan bewijzen vergaren over dit soort moorden?'

'Het is niet gemakkelijk, kindje, dat geef ik toe. Het enige dat je kunt doen, is zo dicht mogelijk bij hem in de buurt te blijven zodat je er bijna bij bent als hij nogmaals zijn kans waagt.'

'Maar je kunt een levend wezen... je kunt haar toch niet als een soort proefkonijn ..

'Mevrouw Clarron is, alles bijeengenomen, niet in groter gevaar dan ze ooit is geweest. Misschien is Reggie er nu wat meer op gebrand om de zaak af te werken, maar daar staat dan tegenover dat we nu met ons tweeën zijn om een oogje in het zeil te houden. "We zagen Reggie wegrijden. Ik heb sindsdien bij dit raam gezeten en ik heb net zulke scherpe oren als een waakhond. Als Reggie of wie ook in de buurt van dat huis komt, weet ik het

'Maar je kunt hier toch niet de hele nacht blijven ?'

'Ik kan me beroerdere dingen voorstellen.'

'Bedenk dan wat gezelliger gesprekstof

'Ik ben hier nu eenmaal zei hij, 'en als ik ervoor word uitgenodigd, blijf ik ook voor het diner.'

Ze stond op en liep de kamer rusteloos op en neer.

'O, wat mij betreft kun je blijven. Ik geloof trouwens ook dat dit beter is. Ik heb nog wel wat in de koelkast.'

'En ook nog wat bier?'

'Je hebt het laatste flesje leeggedronken.'

Hij stond op en rekte zich uit.

'Dat ziet er dorstig uit. Als jij je over het fornuis buigt, ga ik wat bier halen. Ik heb trouwens ook geen sigaretten meer.'

Ze aarzelde even.

'Ik ga wel, zei ze. 'Ik heb liever dat je hier blijft. Als er hiernaast iets gebeurt, kun jij beter hier zijn dan ik. Tenminste, wat de spierkracht aangaat.'

Hij dacht hierover even na, zijn ogen op haar gericht houdend en haalde dan zijn schouders op.

'Goed dan, breintje zei hij goedgehumeurd. 'Wil je mijn wagen nemen ?'

'Ik heb mijn eigen auto, dank je. Ik trek even een rok aan en ben dan binnen een minuut terug

Het duurde natuurlijk vijftien minuten voordat ze de kleine garage weer binnenreed. Ze had al gezien dat Simons auto niet meer naast het huis stond.

Ze probeerde echter vast te houden aan de hoop dat hij de wagen verder in de laan had geparkeerd om een terugkerende Clarron te doen geloven dat hij was verdwenen. Ze rende het huis binnen, zijn naam roepend. De lege kamers gaven echter geen antwoord.

Er lag een briefje op de koelkast.

Ik dacht dat ik de zaak slechts moeilijker voor je kon maken en daarom ben ik er maar vandoor gegaan. Bedankt. Mijn verontschuldigingen en veel succes.

De ondertekening had de vorm van een houterig figuurtje met een luchtig schuinstaande halo.

Ze rende het duister in, zijn naam bijna roepend. Het enige antwoord zou echter, naar ze al wist, het geluid zijn van de radio of de televisie in het aangrenzende huis. Ze keek achterom en omhoog over haar grasveld en zag het licht volop schijnen tegen het plafond van een slaapkamer op de bovenste verdieping.

Ze holde naar binnen en wierp zich op de telefoon.

Zeven

Reginald Clarron stapte om 10.12 uur 's avonds in Maidenhead uit de trein, wisselde een groet en een paar woorden over zijn reis met de stationschef, klom dan in de auto die hij bij het station had geparkeerd en reed op zijn normale gangetje naar huis terug.

Hij zag dat de vreemde wagen die van de Saint moest zijn geweest, niet langer naast het aangrenzende huis stond en dacht dat de zaken nog beter marcheerden dan hij had durven hopen.

Toen hij de voordeur ontsloot — hij was blij dat hem de moeite een inbraak te ensceneren bespaard was, want hij had natuurlijk overal laten weten dat mevrouw Jafferty een sleutel had — hoorde hij de gecultiveerde stem van de omroeper van de B.B.C. van boven komen. Precies zoals hij op iedere andere avond zou hebben gedaan, nam Clarron de moeite zijn hoed op de kapstok te hangen, zijn grote paraplu in de standaard te zetten, zijn handschoenen uit te trekken en ze op het tafeltje te leggen. Hij zou niet zo stom zijn om ooit maar iets van zijn normale routinehandelingen te vergeten. Hij ging zelfs naar de keuken, schonk zich daar een glas water in en dronk het leeg zoals hij elke avond deed alvorens naar bed te gaan.

Dan liep hij op zijn tenen de trap op en opende zacht de deur van de slaapkamer van zijn vrouw.

Het televisietoestel stond nog aan. Ook het lampje naast het bed brandde. Zijn vrouw scheen echter te slapen. Ze lag op haar buik met het gezicht begraven in de kussens.

'Lieveling,' zei Clarron hardop.

Ze bewoog zich niet.

De tafel was naar het voeteneinde van het bed geduwd. Eén blik leerde hem dat ze had gegeten en dat de wijn op was, ofschoon het schaaltje aardbeien nauwelijks was aangeroerd en de koffiekan nog voor tweederde vol was. Met zijn zakdoek om de hand nam hij het deksel van de schaal en zag dat deze bijna leeg was. Hij plaatste het deksel terug en liep weer naar het hoofdeinde van het bed.

'Lieveling,' zei hij en legde zijn hand op haar schouder als om haar om te draaien.

Haar gewicht weerstond zijn krachtsinspanning met onverwachte zwaarte en toen hij haar lichaam liet schieten, viel de vrouw zonder een kik te geven terug.

Clarron werd plotseling zeer actief. Van nu af kwam het op fracties van seconden aan.

Hij rende de kamer uit, de gang op en zijn eigen slaapkamer binnen. In de bovenste lade van zijn kast lag een paar schone witte handschoenen. Toen hij ze opnam en ze snel aantrok, werd een licht breekijzer zichtbaar dat eronder had gelegen. Het was zo'n stuk gereedschap dat gebruikt werd om kisten te openen. Mevrouw Jafferty had het een week tevoren bij de plaatselijke ijzerhandelaar gekocht. Clarron snelde ermee terug naar de kamer van zijn vrouw.

Haar juwelen werden bewaard in de bovenste lade van het nachtkastje, waar ze er gemakkelijk bij kon. Ter tegemoetkoming aan zijn bezorgdheid over de veiligheid ervan, had zij op het kastje een combinatieslot laten aanbrengen. Het was een spelletje voor haar geweest de combinatie geheim te houden, in weerwil van het feit dat hij herhaaldelijk had gezegd dat de lade niet sterker was dan het hout waarvan zij was gemaakt. Hij bewees de waarheid van die bewering in een paar seconden met een paar snelle bewegingen van het breekijzer, de voorkant van de lade versplinterend zonder veel gerucht te maken.

Hij trok het juwelenkistje naar voren en opende het op het nachtkastje. Snel deed hij de inhoud ervan naar zijn broekzakken verhuizen. Hij liet het breekijzer op de grond liggen waar het was gevallen. Hij bukte zich over zijn vrouw en maakte de sluiting van de saffieren hanger in haar hals los. Hij trok de hanger onder haar vandaan. Dan nam hij haar hand op om de ringen eraf te schuiven ...

Hij wist niet precies wat hem deed ophouden, of het een beweging was die hij uit zijn ooghoek opving of een vreemd gerucht en een zucht die ermede gepaard ging. Maar hij draaide zijn hoofd om en verstarde. De deur van een zware kast aan de andere kant van de kamer zwenkte langzaam open. De deur belette het licht van het bedlampje rechtstreeks in de kast te schijnen. De opening er achter was echter niet zo donker of Clarron ontwaarde en herkende de aan alle kanten uitpuilende gestalte van mevrouw Jafferty erin. Het duidelijkst nog zag hij het vreemd gekapte peenkleurige haar.

Clarrons ingewanden schenen in lood te zijn veranderd, zijn longen zakten diep in zijn buikholte weg en hem zodoende alle adem benemend. Een snerpende poolwind scheen over zijn huid te spelen en het zweet brak hem aan alle kanten uit.

'Kijk nou eens,' klonk de meest Ierse stem die in geheel Engeland te vinden was. 'Zie hem eens bezig zijn zich de blinkertjes van zijn lieve vrouw toe te eigenen, terwijl ze net dood is als gevolg van het vergift dat hij haar heeft toegediend

Zelfs Clarrons ijzeren zelfbeheersing bleek tenslotte een zwakke plek te hebben. Hij draaide zich om en rende gillend de kamer uit.

Hij had er geen idee van waarheen hij op weg was of wat hij zou moeten doen. Hij struikelde de trap af in schaamteloze vlucht, een vlucht om zijn leven, weg van dat volkomen onbegrijpelijke iets dat hem zojuist was overkomen. Hij moest in elk geval het huis zien uit te komen. Dan kon hij hopen op een ogenblik van respijt om de schade te overzien, de brokken te vergaren en de gebroken touwtjes weer aaneen te knopen, om in de chaos een zekere vorm te brengen, waardoor op magische wijze de catastrofe kon worden afgewend ...

Hij smeet de buitendeur open en botste met een vaart tegen de hierop wel berekende voorzijde van hoofdinspecteur Claud Eustace Teal's gestalte op.

Teal zei: 'O,' en greep hem, toen hij het evenwicht dreigde te verliezen. Teal zette Clarron in de gang op zijn voeten.

'Wat is er aan de hand, meneer Clarron?' vroeg de politieman, argwanend naar binnen stappend.

Toen zijn enorme lichaamsomvang tenslotte de deuropening vrij liet, werden twee geüniformeerde mannen op de stoep zichtbaar.

'Mijn vrouw,' stamelde Clarron. 'Dood in bed. De lade opengebroken, haar juwelen verdwenen ... en mevrouw Jafferty

Hier brak hij af. De eerste woorden waren eruit, weliswaar wat onsamenhangend maar toch zonder aarzelen, met een soort van geestelijke reflex, mogelijk gemaakt door de vele malen dat hij dat alleen-spraakje had gerepeteerd. Maar nu hij de naam van mevrouw Jafferty had uitgesproken, wist hij niet hoe hij moest verder gaan. Hij had zich nimmer voorgesteld in haar aanwezigheid over haar te zullen spreken.

Teal scheen de onderbreking echter niet te merken. Hij staarde over Clarrons schouder naar boven en zijn blauwe baby-ogen puilden op een vreemde manier uit zijn hoofd.

'Verdorie,' schalde een stem als een bazuin. 'Als dat mijn oude dikke vriend van Scotland Yard zelf niet is. Als gewoonlijk te laat natuurlijk.'

Clarron wendde zich om, gedrongen door een afschuwelijke doch onweerstaanbare neiging.

Een de ogen pijnigende vrouwelijke gedaante kwam de trap af-schrijden, het hoofd gekroond met een soort vogelnest van verward gemberkleurig haar.

'Zij moet het gedaan hebben,' stamelde Clarron hysterisch. 'Ik had haar nooit zonder goede referenties moeten aannemen. Ze had zich daarboven verborgen ...'

'Wat is dat voor een manier voor een heer om zo over een eerlijke, werkende vrouw te spreken, haar de schuld in de schoenen te schuiven ? En al die tijd liep hij met het plan rond om zijn lieve vrouw te vermoorden en er vandoor te gaan met die meid van hiernaast die ik hier verdorie al zie binnenglippen voordat die arme vrouw koud is ..

Teal wierp een blik over zijn schouder op Adrienne Halberd, die naast de twee agenten stond. Dan draaide hij zich weer naar de trap. Zijn nek begon rood te worden.

'Leg die belachelijke uitmonstering af, Saint,' brulde hij. 'En laat horen wat je hebt uitgehaald.'

'Tja, als je erop aandringt,' zei de Saint gewillig. 'Maar ik begon het net leuk te vinden.'

Hij knoopte de ouderwetse japon los, stroopte hem af en drapeerde hem over de trapleuning. Eronder droeg hij een soort opgevuld korset dat tot zijn knieën reikte en dat op de juiste plaatsen uitpuilde om de voluptueuze lichaamsvormen van mevrouw Jafferty te produceren. Hij trok dat ding vervolgend uit en hing het ook over de leuning. Terwijl hij de trap verder afdaalde, nam hij de pruik af en zette die zorgvuldig op een console die hij onderweg tegenkwam.

'Het is Templar,' kreunde Clarron. En voor een kort moment van opwinding voelde hij zich weer opgemonterd en onkwetsbaar. 'Hij deed het in die vermomming. Hij was vanmiddag bij mevrouw Halberd toen ik zei dat ik naar Londen ging. Zij is waarschijnlijk zijn medeplichtige..

'Juffrouw Halberd,' zei Teal met de klemtoon op het eerste woord, 'is een detective die onder mijn leiding werkt.'

'Zoals mij ook plotseling duidelijk werd,' zei de Saint. 'En er heeft nooit een mevrouw Jafferty bestaan, behalve wanneer Reginald zich in dat pakje stak. In plaats van te piekeren over een volmaakt alibi, iets dat al tal van knappe jongens fataal is geworden, verzon hij de perfecte zondebok. En voordat hij nog meer van die heldere invallen krijgt en voordat ik hier een stap vandaan doe, zou ik graag zien dat iemand zijn zakken doorzocht. Dan zullen jullie de juwelen van mevrouw Clarron vinden. En als hij daarna soms nog iets te zeggen heeft, vraag hem dan maar waarom hij die witte katoenen handschoenen draagt.'

Acht

'Wat bedoelde je toen je zei dat het je plotseling duidelijk was geworden dat ik van de politie was?' vroeg Adrienne Halberd wat gegeneerd.

Simon stak een sigaret op.

'De manier waarop je me bij Skindle's oppikte was nogal opzichtig,' zei hij. 'Maar goed, voor een tijdje slikte ik dat wel. Toen je me vertelde dat je ten behoeve van een verzekeringsmaatschappij een onderzoek instelde, nam ik dat voor een poosje ook. Er zijn natuurlijk inderdaad vrouwelijke particuliere detectives, ofschoon je meestal als man geen tweede blik aan hen verspilt. Toen je op de proppen kwam met het verhaal dat je sinds de tijd dat je met vlechten in je haar rondliep een van mijn trouwe bewonderaarsters was, legde je het. er wel dik op, maar ik kan mijn mond wijdopen doen en happen, als het moet. Ik heb, hoe gek het ook mag klinken, inderdaad van die rare vrouwen ontmoet. Maar met al die smoesjes had je het jezelf niet gemakkelijk gemaakt om je rol lang vol te houden. En onmiddellijk nadat je erachter was gekomen dat ik over geen enkele inlichting beschikte, behalve dan die welke je mij zelf had toegeschoven, veranderde je houding opvallend. De adorerende bewonderaarster was verdwenen: je werd ongeduldig, kritisch en zelfs zeurend. Je kon geen enkele verdienste zien in het verhaal dat ik op staande voet uit mijn duim zoog toen Reggie nieuwsgierig werd. En het was bovendien niet eens zo'n gek verhaal. Maar het maakte je bijna onvriendelijk

Als ik het me goed herinner,' zei ze, 'deed jij niet voor me onder.'

'Maar ik probeerde geen rol te spelen, liefje. Dat was jij. En de verandering kwam een beetje te snel. Een echte bewonderaarster zou alles wat ik verzon prachtig hebben gevonden, onverschillig hoe idioot het ook mocht klinken. En toen begon ik me iets te realiseren. Dit was de laatste zaak die Claud Eustace te behandelen zou krijgen en hij had me gewaarschuwd mijn neus eruit te houden. Ik had hem echter gezegd dat ik juist van plan was er zo diep mogelijk in te duiken. Ik kwam dus rechtstreeks naar Maidenhead. Niemand van de lokale binken was echter bij wijze van welkomstcomité present om Teals dreigementen kracht bij te zetten. Wat nog verrassender was, was dat er in geen velden of wegen een politieman te zien was om Reggie in de gaten te houden en ervoor te zorgen dat mevrouw Clarron niet op korte termijn naar het hiernamaals werd gestuurd. En toen begreep ik het. Jij was die rus. Teal had tijd genoeg om jou op te bellen terwijl ik onderweg was van London Airport .hierheen, om je te vertellen dat ik naar Skindie zou gaan, je instructies te geven hoe je met me moest aanpappen en me op sleeptouw kon houden. Het was niet moeilijk me jouw onwil voor de geest te halen die je tijdens dat telefoontje met Teal wel moest verbergen. En tevens hoorde ik als het ware de hersenen in Teals dikke hoofd werken en in gedachten zag ik zijn dikke snuit, stralend van tevredenheid over zijn eigen uitgekooktheid

Hoofdinspecteur Teal scheurde een pakje kaumgum open en liet de inhoud in zijn mond verdwijnen.

'Laten we het daar niet over hebben,' zei hij waardig. 'Maar wat gebeurde er nadat Miss Halberd jou in haar huisje alleen had gelaten?'

'Nadat ze mij had verlaten om jou op te bellen,' zei de Saint met een effen gezicht, 'liet ik mijn gedachten nog eens over de zaak gaan en dat overtuigde me ervan dat mijn visie juist was. Ik wist toen dat ik niet veel tijd meer zou hebben om op mijn eigen wijze te werk te gaan en ik begon me werkelijk zorgen te maken over het feit dat mijn plotselinge verschijning Reggie wel eens zou kunnen verleiden overhaaste dingen te doen. Ik besloot dus dat ik maar eens moest gaan kijken of ik soms in zijn huis geen aanwijzing kon vinden, iets dat jij zonder een bevel tot huiszoeking nooit zou hebben kunnen doen. Je kent mijn methode, Claud. Ik ben nogal impulsief. Ik nam dus de telefoon op en belde mevrouw Clarron op. Ik zei dat ik van de plaatselijke politie was ..

'Je hebt je dus valselijk uitgegeven voor een politiefunctionaris,' zei Teal bars.

'Voor welk feit ik gemakkelijk beboet kan worden met een paar pond,' zei de Saint spottend. 'Ik vertelde haar dat Clarron ons had gevraagd een oogje op haar te houden omdat hij een verdacht sujet in de buurt had gezien. Het was een hele opluchting toen ze niet verrast bleek te zijn. Reggie had haar voor de Saint gewaarschuwd. Ik vroeg dus of het goed was dat we een man zonden om te kijken of alles in orde was. Ze vond het goed, maar zei dat ze hem niet kon binnenlaten. Ik zei dat dat wel in orde was, omdat Clarron een sleutel bij ons had achtergelaten. Ik reed mijn wagen een eindje verder de weg op, liep terug en forceerde een slot, wat niet zo moeilijk is.'

'Hij brak dus in,' schreeuwde Clarron. 'Hij geeft het zelf toe

Niemand luisterde naar hem. Het was dan ook een weinig kans hebbende poging als men rekening hield met de berg juwelen die uit zijn zakken was gekomen en die een van de agenten thans aan het inventariseren was terwijl de andere ze op een uitgespreide zakdoek sorteerde.

'Ik zei haar dat ik alle ramen wilde controleren,' ging Simon verder. 'Dit gaf een goed excuus om door het huis te dwalen. Ik behoefde niet ver te gaan. Het eerste waarop mijn oog in Reggie's kamer viel was een ouderwetse theaterkist. Ik opende het deksel en bovenop lag deze pruik en eronder de uitmonstering.'

Hier zweeg hij even, als om zijn verhaal op dit punt te accentueren, iets dat hij zich niet wilde laten ontgaan. Hij blies 'n rookwolk uit.

'Als in een flits was alles me duidelijk. Dat haar maakte dat er geen vergissing mogelijk was. Ik had mevrouw Jafferty in de bar gezien, iets dat Adrienne kan bevestigen. En zij had me verteld dat hij een acteur was die vroeger met een reizend gezelschap had opgetreden. Ik kon me Reggie's gezicht zoals ik hem die middag had gezien weer voor de geest halen en natuurlijk was het dat van mevrouw Jafferty zonder de poeder en de rouge en de lippenstift en met deze hoornen bril op. Ik herinnerde me dat in de stukken die deze reizende groepen opvoeren, meestal een koddig vrouwspersoon voorkomt. Die rollen worden meestal door een man gespeeld.'

'Ga verder

'Wat een prachtige stunt, Claud. Hij gaf zich voor zijn eigen huishoudster uit en creëerde zo een vrouw. Een half dozijn winkeliers en andere dorpsbewoners zouden hun vingers durven en kunnen opsteken dat ze bestond. Tegelijkertijd vertelde hij zijn vrouw dat hij niemand kon vinden en nu het werk in huis maar zelf deed. Aangezien zij aan het bed gekluisterd was, zag ze hem nooit uitgaan of thuiskomen in dat kostuum, en ze kregen nooit bezoekers. Als zij dus dood zou worden gevonden en haar juwelen waren gestolen, zou mevrouw Jafferty verdwenen zijn en had hij geen enkel alibi nodig gehad. De knappe koppen van de politie zouden zo druk bezig zijn met het zoeken naar mevrouw Jafferty, dat ze aan niets anders zouden denken.'

'Maar wat deed jij toen?' vroeg Teal dreigend.

'Ik liet het daarbij natuurlijk niet. In de bovenste lade van zijn klerenkast vond ik de handschoenen die hij zojuist droeg en een klein breekijzer, dat nu op de vloer van zijn vrouws slaapkamer ligt. Ongetwijfeld zou er wel iemand te vinden zijn die kan zweren dat mevrouw Jafferty het heeft gekocht. Ik ging naar de kamers die bestemd waren voor het personeel. In een ervan lagen een paar kledingstukken en wat persoonlijke dingen van het soort zoals een vrouw als mevrouw Jafferty zou bezitten. Want zo uitgeslapen was hij ook wel. En ik vond er ook dit nog. Ik durf er heel wat onder te verwedden dat dit door mevrouw Jafferty is gekocht bij de plaatselijke drogist.'

Hij haalde een klein flesje uit zijn zak en stak het Teal toe.

'Geloof me, Teal, dat het een schok was. Ik had gehoopt hem te verleiden tot een onberaden stap, maar dan zou het iets moeten zijn waarbij ik snel voor de dag kon komen om tussen beide te schieten, bijvoorbeeld een slag met dat breekijzer. Ik was er nu zeker van dat het deze avond zou gebeuren nu hij naar Londen was en mevrouw Jafferty werd verondersteld haar vrije avond te hebben ... Maar vergif...;

Adrienne las over Teals schouder het opschrift op het etiket van het flesje. Haar gezicht was doodsbleek geworden.

'Ze had een schaal met heerlijk ruikende Irish Stew" ging de Saint opgewekt verder. 'Ik zei om me van de gegrondheid van mijn theorie te overtuigen: ik wed dat uw kokkin uit Ierland komt. Maar ze zei: o neen, we hebben al in weken geen personeel meer. Mijn man doet alles zelf en hij doet het zo goed ..

Een snik ontsnapte aan de talentvolle echtgenoot. Teal herinnerde zich wat laat dat de voorschriften hem noopten de arrestant een waarschuwing te geven.

'Meneer Clarron,' zei hij formeel. 'Het is mijn plicht u ervoor te waarschuwen dat alles wat u zegt zal worden genoteerd en als bewijs tegen u kan worden gebruikt. Wenst u soms een verklaring af te leggen?'

'Ik deed het,' zei Clarron verslagen. 'Alles. Precies zoals hij zei.'

Teal knikte tegen de agent met het aantekenboek.

'En de vorige keer?'

'Ook. Ik duwde de radio in het bad.'

'En wat de eerste vrouw betreft, die verdronken is?'

'Ik heb haar ook vermoord,' zei Clarron met het hoofd in de handen. 'Ik liet de boot omslaan en hield haar onder water.'

Plotseling wierp het meisje zich tussen hen in.

'Idioten die jullie zijn,' riep ze, 'misschien kunnen we deze nog redden. We moeten een dokter ...'

'Verlies maar geen tijd,' zei de Saint. 'Ik probeerde het de vrouw uit te leggen, maar dat was een harde dobber. Dat kunnen jullie je natuurlijk wel voorstellen. Ze werd half hysterisch. Er was gelukkig op de televisie een nogal schreeuwerig programma, zodat haar gegil door niemand buiten kon worden gehoord. Tenslotte verloor ze toch alle eetlust. Ik maakte hiervan gebruik om de tafel zo te arrangeren dat het eruit zag of er iemand had gegeten. Ik borg het grootste deel van de stamppot, de koffie en de wijn in kannen die jullie kunnen meenemen voor een scheikundige analyse. Tenslotte wist ik haar half te overtuigen. Ik wist echter dat ze bepaald niet in de juiste conditie was om de rol van een lijk te spelen als Reggie zou binnenkomen, zelfs al zou ik haar hiertoe hebben kunnen bewegen. En dat was toch nodig als ik wilde dat hij zich zou blootgeven. Ik gaf haar dus een lichte judoslag in de nek.'

Simon glimlachte verontschuldigend. 'Ze kan nu elk ogenblik weer bij kennis komen en alles wat ze nodig heeft is een aspirientje en een goede maaltijd.'

Alsof de vrouw op deze woorden had gewacht, hoorden ze nu boven geluid. Adrienne rende de trap op.

Negen

Het was wat later toen Teal, Simon en het meisje voor de deur van het aangrenzende huis stonden.

De geüniformeerde mannen hadden Clarron weggevoerd en er was een verpleegster gekomen om voor mevrouw Clarron te zorgen. Mevrouw Clarron had geweigerd een dokter met een kalmerend middel te laten komen. Ze was nu echter methodisch bezig zich dronken te drinken, iets dat op de duur dezelfde uitwerking zou hebben.

De Saint kon het haar niet kwalijk nemen.

'Dat is een beroerd iets waaraan niets te doen is,' zei hij. 'Zij moet verder leven met de resultaten van Reginalds eerste aanslag op haar leven... Ik vraag me steeds af of het niet genadiger jegens haar zou zijn geweest als ik haar die stamppot toch zou hebben laten eten.'

'Die gedachte kun je misschien wel van je afzetten,' zei Adrienne. 'Ze vertelde me dat de specialisten al met haar hebben gesproken over een nieuwe operatie waardoor ze weer beter kan worden.'

De ogen van de Saint lichtten op.

'Dan is het misschien niet zo ongepast om toch nog wat te vieren. En ik heb het gevoel dat we wat te vieren hebben. Ik neem aan dat je dat bier hebt meegebracht toen je nog dacht dat ik geduldig op je terugkeer zat te wachten. Claud en ik zouden wel een slokje lusten.'

'Je vergist je' zei Teal moeilijk. 'Ik drink niet. Dikke mensen kunnen beter niet drinken.'

Adrienne zette voor hem thee.

"Wat ik me nog steeds afvraag, Claud,' zei Simon. 'is, waarom het zo lang duurde voordat je bij Clarron kwam opdagen nadat ik uit dit huis was verdwenen. Of om het anders te stellen: hoe speelde je het klaar om op het juiste ogenblik op de drempel te verschijnen?'

"Nadat jij London Airport had verlaten,' zei Teal met tegenzin, 'kwam ik zelf ook naar Maidenhead. Ik wachtte op het politiebureau tot Miss Halberd contact met mij zou opnemen. Toen zij rapporteerde dat Clarron naar Londen was vertrokken, posteerde ik een man bij het station, die ons moest laten weten als hij terugkwam. Toen zij opbelde en me vertelde dat jij vertrokken was, hoopte ik dat je het meende. Ik kwam hierheen en bleef bij haar. We kregen een melding door zodra Clarron uit de trein stapte en we begonnen het huis in de gaten te houden. Ik was bang dat hij tot een wanhoopsdaad zou vervallen na de schrik die jij hem had bezorgd en ik hoopte maar dat ik hem voor kon zijn. Zodra we hoordengillen, renden we hierheen'

'Maar je had niet ontdekt dat mevrouw Jafferty pure fictie was.'

'Nog niet.'

'En als ik hier niet was geweest zou je nooit op tijd zijn geweest om mevrouw Clarron het leven te redden.'

'We zouden er misschien in zijn geslaagd haar op tijd naar een ziekenhuis te brengen.'

'Dat zou je niet. Maar zelfs al zou je dat gelukt zijn, dan zou je op zoek zijn gegaan naar mevrouw Jafferty. En zelfs al zou je hebben ontdekt dat zij niet bestond, dan nog zou je in dat geval Clarron slechts poging tot moord ten laste hebben kunnen leggen. De hevige schrik die ik hem bezorgde was nodig om hem een bekentenis te laten afleggen.'

'Dat is waarschijnlijk wel zo,' zei Teal met tegenzin. 'Maar dat is nog geen verontschuldiging voor jouw tussenkomst en het feit dat je het recht in eigen hand hebt willen nemen.' Zijn stem schoot uit. 'En een dezer dagen ..

'Nu vergeet je,' herinnerde Simon hem vriendelijk, 'dat er voor jou geen een dezer dagen meer zal komen. Jij gaat met pensioen en je zult nog slechts over mij lezen in de kranten.'

Hoofdinspecteur Teal slikte.

Hij had het vooruitzicht van een vredige rust die niet verstoord zou worden door problemen, teleurstellingen en een tartende piraat met een duivelse glans in de ogen en een plagende vinger die keer op keer in zijn maag gestoken werd. Het zou erg rustig zijn en toch zou hij een gemis voelen ...

'Dat is zo', zei Teal. 'Dat vergat ik.'

Hij hees zich overeind en stak zijn hand uit. Voor het eerst in bijna dertig jaar zag Simon iets dat op een glimlach leek over zijn opgeblazen gezicht glijden.

'Ik ben blij dat het zo is afgelopen,' zei Teal. Hij keek om zich heen. 'Ik heb vanavond nog werk te doen. Ik geloof echter dat Miss Halberd je nog excuses schuldig is, iets dat ze natuurlijk liever in wat kleiner kring zal verzorgen. De huur van dit huis is tot het einde van de maand betaald,' zei hij langs zijn neus weg. 'Dus als jullie me nu willen verontschuldigen ...'

'Verdorie, Claud Eustace,' zei de Saint, 'ik begin je nu al te missen.'