Doortje

Het moeilijke met Doortje is dat ze zo mooi is. Ze
heeft prachtige haren, met de kleur van een be-
schuitje met honing. Er zitten heel veel krullen in
zodat ze alle kanten opspringen, maar op een
leuke manier. En haar gezicht, daar is gewoon
alles precies goed aan. Niks scheef en zo, bedoel
ik.

Niet dat ik dat erg zou vinden. Van mij mag al-
les scheef aan haar zijn, maar dat is het dus niet.

En ze is ook niet zo’n giechel, want als ik er-
gens een hekel aan heb is het aan giechels. Altijd
als ik voorbijkom beginnen ze, die giechels, al-
tijd. Maar Doortje niet, die doet daar niet aan
mee. In de klas niet, en op de speelplaats al hele-
maal niet. Daar is ze altijd in haar eentje aan het
springtouwen. Heel snel doet ze dat en het gaat
bijna nooit mis.

Ze is ook vreselijk goed in sport en muziek en
zo en eigenlijk overal wel in. Dat is het eigenlijk.
Gewoon alle dingen waarvan ik nou denk: daar
moet je goed in zijn, precies daar is ze goed in!
Terwijl ze toch niet de hele tijd loopt op te schep-
pen of zo. Helemaal niet zelfs.

Met gym bijvoorbeeld, daar is ze dus vreselijk
goed in, maar als ze me voorbij rent, denk dan

maar niet dat ze achterom kijkt en me uitlacht.
Nooit!

Als ze sport of iets anders doet waar ze goed in
is dan kijkt ze altijd heel stil voor zich uit. Alsof
ze nauwelijks nog weet wat er verder gebeurt.

Als ik dat zie, dan vind ik haar eigenlijk opeens
zo… lief. Dat is het.

Maar dat maakt het meteen ook zo moeilijk.

Tenminste, ik weet het niet. Wat zou ik tegen
haar nou moeten zeggen?