Aanstootgevend

Februari 1999

Is je gehandicapte zoon in een vorig leven een dief, een verkrachter of een moordenaar geweest? Glenn Hoddle weet precies waarom.

‘Jij en ik hebben twee handen, twee benen en een redelijk functionerend brein. Sommige mensen zijn niet zo geboren en daar is een reden voor. Het is hun lot, omdat ze in een vorig leven hebben gezondigd. Wat je zaait, zul je oogsten.’

In gedachten zie ik de voetballer Glenn Hoddle een pass over zestig meter geven. Een wonder, zei de een. Hoddle is God, zei de ander. Vakwerk was het, niets meer dan dat.

Je hoort sportmensen wel meer rare dingen beweren. Ik kan niet ontkennen dat ik hun gezwets vaak met een zekere opluchting opteken, want kleurloosheid is namelijk nog aanstootgevender dan lariekoek.

In NRC Handelsblad schreef Harry van Wijnen: ‘De uitspraken die de trainer van het Engelse elftal de kop hebben gekost zijn bizar en stom en het is begrijpelijk dat velen zich daaraan gestoten hebben. Zulke vertogen van een voetbaltrainer zijn volkomen overbodig. Voetbaltrainers zijn geen filosofen of zielzorgers en ze worden niet betaald om in hun vrije tijd “de mens achter de voetballer”te begeleiden. Wie geïnteresseerd is in de leer van de wedergeboorte moet bij een theoloog zijn, niet bij een trainer.’

Nadat Tony Blair zich ermee bemoeide werd de bondscoach ontslagen. Foei hoorde ik Monic Slingerland (Trouw) roepen op Radio 1. Zij meent dat de vrijheid van religie en meningsuiting in het gedrang zijn gekomen met het ontslag. Ik vraag me echter af of je niet beter één idioot het zwijgen kunt opleggen dan miljoenen mensen te laten kwetsen.

Naar mijn mening heeft Hoddle nog geluk gehad. De man heeft tijdens het wereldkampioenschap voetbal in Frankrijk en alle kwalificatiewedstrijden erna hopeloos gefaald. Met Hoddle is nu gewoon afgerekend omdat hij als publiek figuur heeft onderschat hoe groot zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid is. In alle commotie is de Engelse voetbalbond vergeten om in zijn ontslagbrief te vermelden dat zijn gebreken als coach zo groot zijn dat hij het verdient om nooit meer een elftal te coachen, zelfs niet met vijf gebedsgenezeressen aan zijn zijde.

Van Wijnen vindt dat trainers veel meer aandacht krijgen dan ze waard zijn en dat sommige ook veel meer praten dan ze wijs zijn. ‘Ze doen er nog beter aan camera’s geheel te mijden en het spreken aan de aanvoerder van hun team over te laten.’

Dat betwijfel ik. Je krijgt dan uitspraken als deze. Voetballer Fuat Usta: ‘Toen ik geblesseerd was, zei mijn vader: “Als je vijf keer per dag had gebeden dan was dat allemaal niet gebeurd.”Achteraf denk ik dat hij gelijk heeft gehad.’

Veel voetballers zijn onzeker. Zonder zich werkelijk te verdiepen klampen ze zich vast aan schertsfiguren en religies. Ze menen dat de wereld en de gang der dingen religieus of metafysisch verklaard kunnen worden.

Als je één ding in het leven beter kunt nalaten dan is het op zoek gaan naar het licht & de waarheid. Maar de stakkers van voetballers zoeken, ze zoeken in dikke boeken, van die van Wayne Dyer tot en met de bijbel. Als in interviews met voetballers of trainers God of het geloof om de hoek komt kijken dan wordt het meestal onbegrijpelijk, of zoals bij Glenn Hoddle aanstootgevend. Soms echter is het resultaat aandoenlijk. Zo beweerde Ulrich van Gobbel in Sportweek dat ‘deze wereld zal vergaan. En ik denk dat het niet ver meer weg is.’

Harry van Wijnen meent dat het het beste is om nooit meer persconferenties te geven, zodat journalisten op hun eigen oordeel zijn aangewezen. Te vrezen valt echter dat het mediacircus op volle toeren blijft draaien en dat wij gedwongen zijn trainers en voetballers eeuwig naar hun mening, principes en levensovertuiging te vragen.

Van Gobbels onmetelijke wijsheid ten spijt, de wereld is bij het ter perse gaan van dit boek niet vergaan. Glenn Hoddle jammer genoeg ook niet.