8 Voed de innerlijke wijsheid van je kinderen

Onze geboorte is slechts slaap en vergetelheid:

De Ziel die met ons verrijst, onze Levensster,

Heeft elders zijn woonstee gehad,

En komt van verre:

Niet in volledige vergetelheid,

En niet in volslagen naaktheid,

Maar op wolken van glorie komen wij

Van God, die ons thuis is:

De Hemel ligt om ons heen in onze kindsheid.

— William Wordsworth

De meeste ouders zullen beamen dat ze dikwijls een intuïtieve, woordeloze verbinding met hun kinderen voelen. Precies zoals kinderen het kunnen merken wanneer mamma en pappa boos zijn, ook al proberen de ouders het te verbergen, weten ouders van nature wanneer hun kinderen pijn hebben, of gefrustreerd, boos of ongelukkig zijn, zelfs wanneer die kinderen niet in de buurt zijn. Zo las ik een verhaal van een vrouw die een brief aan haar dochter zat te schrijven, die in een andere stad op school zat. Plotseling voelde de moeder een vreemde, brandende pijn in haar rechterhand. Ongeveer een uur later werd ze opgebeld door haar dochter, die op precies datzelfde moment haar rechterhand had verbrand bij een scheikundeproef!

Het is een beetje een vreemd gevoel voor mij om over intuïtief

ouderschap te praten, want ik ben zelf nooit ouder geweest. Maar ik heb het geluk dat zowel mijn zusters Elaine en Alicia als hun echtgenoten geweldige ouders zijn. Omdat mijn zussen negen en dertien jaar ouder zijn dan ik, heb ik hen vanaf mijn achtste jaar als ouders kunnen observeren. (Op school zei ik dat jaar, om op te scheppen: 'Mijn zuster krijgt vandaag een kindje, ' en niemand geloofde me. ) Ik ga al met mijn nichtjes en neefjes om vanaf hun geboorte. Als tiener was ik een ingebouwde babysitter, en ik ben als tante en nu ook oudtante altijd heel praktisch met hen in de weer geweest. Ik ben dol op kinderen en op mijn nichten en neven en hun kinderen.

Ik heb het geluk dat mijn zus Alicia niet alleen zelf ouder en een geweldig therapeute is, maar ook jarenlang kleuterjuf en schoolpsychologe is geweest. Alicia helpt moeders, vaders en kinderen in haar praktijk in Michigan. Ze is een van de meest intuïtieve mensen die ik ken en ze gebruikt haar uitgebreide therapeutische achtergrond, haar eigen zesde zintuig en bovenal haar enorme mededogen en empathie om wonderen te verrichten bij haar cliënten. Alicia en ik hebben veel samengewerkt in situaties waar ouders en kinderen extra hulp nodig hadden om trauma's te verwerken of de wortels van hun problemen te ontdekken.

Ik herinner me één geval in het bijzonder waarbij zowel Alicia als ik nodig was. Ongeveer negen jaar geleden bracht een echtpaar uit Ann Arbor, Michigan, hun negenjarige zoon naar Alicia. Hun zoontje had pleinvrees en leed aan een dwangstoornis. Hij wilde het huis niet uit en wilde zelfs bepaalde kamers niet binnengaan. Hij waste en droogde zijn handen tot ze rauw waren. Dit arme jongetje was behandeld op de psychiatrische afdeling van de universiteit van Michigan, maar hij ging niet vooruit. De vader was onderzoeker en de moeder diëtiste en geen van beiden geloofde erg in dingen die buiten de traditionele medische kaders vallen, maar op een dag las de moeder het boekVele levens, vele  meesters van Brian Weiss, dat over vorige levens gaat. Ze belde naar het kantoor van Brian Weiss in Florida, waar ze werd doorverwezen naar Alicia, die jarenlange ervaring heeft met vorige-levenstherapie. De ouders brachten hun zoon naar Alicia en ze deed verscheidene regressies met hem. Een tijdje ging het een stuk beter met de jongen, maar toen viel hij terug. Op dat moment vroeg Alicia aan de ouders of ze bereid waren om met mij te praten. Gelukkig stemden ze daarmee in.

Ik vertelde hun dat er een geest in hun huis was, de geest van een man die met pornografie bezig was geweest. (Na deze sessie doorzochten de ouders hun huis en vonden een stapel porno die op zolder was verstopt. ) Deze geest, die het jongetje (onbedoeld) angst aanjoeg, moest worden losgeweekt, wilde het kind opknappen. Ik stelde de ouders voor terug te keren naar mijn zuster om de jongen te helpen de geest los te laten. Alicia deed een sessie die daarop gericht was en zodra de sessie voorbij was, begon de jongen op te knappen. Alicia bleef hem behandelen en hij ging snel vooruit. Momenteel zit hij in zijn laatste jaar van zijn opleiding, gezond en gelukkig en volledig normaal. Onlangs spraken zijn ouders en Alicia over hun ervaringen voor een groep van wetenschappers van het alternatieve-therapieprogramma van de universiteit van Michigan. Alle ouders willen het beste voor hun kinderen en ik juich het toe dat deze twee ouders openstonden voor andere hulpkanalen toen de traditionele tekortschoten. Ik geloof dat het geen toeval was dat deze ouders bij Alicia aanklopten: ze wisten intuïtief wat hun zoon echt nodig had. Als je zowel naar je hart als naar je hoofd luistert, zul je altijd een betere ouder zijn. Intuïtieve ouders kunnen hun kinderen zowel wortels als vleugels geven en hun tonen hoe ze stevig in de wereld kunnen staan en toch alle schoonheid en vreugde en creativiteit kunnen uitdrukken die het geboorterecht van ieder kind is.

Helaas negeren veel te veel ouders hun intuïtieve gevoel voor wat goed is voor hun kinderen en leunen ze in plaats daarvan op rapporten van leerkrachten, opvoedingsboeken, adviezen van goedbedoelende vrienden en familieleden, plus hun eigen vervaagde herinneringen aan hun eigen opvoeding. Ook vergeten ze soms dat het kind een unieke ziel is die hun is toevertrouwd om groot te brengen. Het belangrijkste wat ouders kunnen doen is de uniekheid van die ziel beamen en zich intuïtief afstemmen op hoe die uniekheid zich uitdrukt.

Ik had het geluk intuïtieve ouders te hebben die begrip hadden voor mijn paranormale gaven. Toen ik vier jaar oud was en aan mijn vader vertelde dat de dame van de kruidenierswinkel ons had afgezet, legde hij me niet het zwijgen op: hij telde zijn wisselgeld. Toen ik acht was en een geest in mijn kamer zag die een sprankelende stof over me heen wierp, zei mijn moeder niet dat ik het maar droomde of het me verbeeldde of, nog erger, dat ik mal was of een jokkebrok. In plaats daarvan zei ze alleen: 'O, dat was Klaas Vaak. ' Daar liet ze het bij. In al mijn kinder- en tienerjaren steunden mijn ouders mij met liefde en begrip. Dankzij hen heb ik mijn gaven en talenten volledig kunnen ontplooien. En dankzij hen doceer ik dit werk in de hoop dat alle ouders dezelfde kansen zullen bieden aan de kinderen die aan hun zorgen zijn toevertrouwd. 

Onze kinderen kiezen ons

Ik geloof dat de kinderen in ons leven ervoor hebben gekozen om tot ons gezin te behoren. Overal om ons heen zijn geesten die wachten om geboren te worden en die ons toefluisteren: 'Ik wil dat jullie mijn mamma en pappa worden. ' Om welke reden het ook is, karma uit vorige levens, relaties die moeten worden uitgewerkt, lessen die zowel kind als ouder moet leren, onze kinderen besluiten dat wij degenen zijn die hun een lichamelijke vorm zullen schenken. 'Ja' zeggen op het verzoek van deze geesten schept (of herschept) een unieke relatie, een band die zowel in dit leven als daarna blijft voortduren.

Oorspronkelijk komen we allemaal van dezelfde plek, van de energie van liefde voordat we geboren werden, en kinderen leren ons hoe we ons kunnen verbinden met die universele liefde omdat zij de bron korter geleden hebben bezocht. Wanneer je enige tijd met een kind optrekt, weet je hoe bijzonder die levensfase is. Van de meeste kinderen gaat iets fris en onschuldigs uit. Alleen al door hun aanwezigheid in ons leven herinneren ze ons aan de goddelijke wijsheid, goedheid en liefde die in ieders wezenskern besloten liggen.

En hemeltjelief, wat zijn kinderen intuïtief. Van meet af aan bestaat er een onuitgesproken band tussen moeder en kind. Dit is niet verwonderlijk, want kinderen zijn voor hun geboorte negen maanden lang intiem met hun moeders verbonden. De meeste vrouwen zullen je vertellen dat het kind dat ze dragen van begin af aan al duidelijk een persoonlijkheid is, met zijn eigen voorkeuren en aversies. Het is zelfs mogelijk dat de eetgrillen van zwangere vrouwen een directe afspiegeling zijn van de voorkeuren van de baby in hun buik. Een zwangere vrouw die bijvoorbeeld geen vlees kan zien, zou wel eens kunnen merken dat de baby die ze draagt later in zijn leven vegetariër wordt.

Na hun geboorte communiceren kinderen hun wensen, behoeften en verlangens zonder woorden (en in veel gevallen zonder te huilen, wat ouders van een pasgeboren baby ook mogen denken). Iedere moeder weet dat wanneer ze van streek is, haar baby dat waarschijnlijk ook zal zijn, en dat wanneer ze zich kalm voelt, de baby kalm zal worden. Instinctief weten baby's en kinderen wat de mensen om hen heen voelen, of hun verzorgers boos, blij of kalm of uit hun doen zijn. Er zijn zelfs studies die erop wijzen dat veel baby's intuïtief weten dat hun moeders of verzorgers op het punt staan de deur uit te gaan, zelfs als alle voorbereidingen uit het zicht plaatsvinden!

Terwijl ze opgroeien komt de intuïtie van kinderen op tal van ver-rassende manieren naar voren. Het komt bijvoorbeeld vaak voor dat tweelingen op dezelfde golflengte zitten, de een kan voelen wanneer de ander pijn heeft of in nood verkeert, zelfs als deze niet fysiek aanwezig is. Ook kinderen uit één gezin die geen tweeling zijn vangen in sommige gevallen gemakkelijk eikaars emoties op. Terwijl moeder en vader zich het hoofd breken waarom hun één jaar oude dochtertje huilt, kan het gebeuren dat hun vier jaar oude zoontje binnenkomt en zegt: 'Ze wil haar pop. ' Moeder geeft haar dochtertje de pop en onmiddellijk houdt het meisje op met huilen. De intuïtieve kant van kinderen komt ook tot uiting in de gevoelige manier waarop ze met de emoties van anderen omgaan. De meeste kinderen zijn zo empathisch dat ze de emoties van hun speelkameraadjes snel aanvoelen. Als je ooit hebt gezien hoe een jong kind iemand anders probeert te troosten, weet je precies wat ik bedoel - hun zorg en liefde zijn zo tastbaar en oprecht! Deze empathische, intuïtieve verbinding is echter een tweesnijdend zwaard, want het betekent dat kinderen ook diep worden geraakt door de negatieve emoties van de volwassenen om hen heen. Ze zijn als bliksemafleiders voor spanningen of onmin in een gezin, die in tijden van stress als een spiegel voor emotionele moeilijkheden fungeren. Als gezinstherapeute ziet mijn zuster Alicia veel kinderen die zich afreageren, bijvoorbeeld omdat hun ouders met elkaar overhoop liggen. 'Ouders kunnen nog zo hun best doen om hun problemen te verbergen, echt lukken zal dat niet, want hun kinderen voelen het toch, ' zegt ze. 'Het kind drukt dan vaak een ontkend conflict tussen de ouders uit, of misschien een conflict dat voor de kinderen verborgen wordt gehouden maar dat doorklinkt in de houding en woorden van de ouders. Vervolgens komt de moeder met het kind naar mijn praktijk en vertelt me dat het depressief of opstandig is. Ik zeg tegen ouders: als je een gelukkig kind wilt, zorg dan dat je zelf gelukkig wordt. Want kinderen weten het wanneer er iets aan de hand is. '

Het beste wat ouders voor hun kinderen kunnen doen is voor hen zorgen en zorg besteden aan hun relatie met elkaar. Als je problemen hebt, los ze dan op. Werk eraan. Als het tot een scheiding komt, doe dan om hemelswil je best elkaar te respecteren, anders maak je je intuïtieve kinderen rijp voor een heleboel problemen en ellende. Alicia's schoondochter kwam ooit met het idee dat bij een echtscheiding de kinderen het huis maar zouden moeten houden en dat de ouders maar heen en weer moesten reizen in plaats van andersom - zij hebben de situatie immers geschapen! Ouders moeten beseffen dat ze door kinderen te 'nemen' hebben getekend voor een band waar nooit een einde aan komt, een relatie waarvan je niet weg kunt lopen bij een scheiding of zelfs bij overlijden. Je kinderen zijn en blijven je kinderen, en die verantwoordelijkheid moet je met hart en ziel op je nemen. 

Ouderlijke intuïtie

Kinderen kunnen oude zielen in jonge lichamen zijn, wijzer dan hun jaren in universele liefde. Bij hun komst zijn ze echter niet voorbereid op de eisen die deze wereld stelt. Het is aan de volwassenen, de ouders, om kinderen te leren zich in dit nieuwe leven aan de wereld aan te passen, en hun een goede start te geven op hun levensreis die - als ontdekkingsreis en leerschool - de reden is waarom de kinderen ervoor kiezen geboren te worden. Zoals ik al zei, ben ik zelf geen ouder en dus geen deskundige, maar ik heb in mijn leven genoeg ouders bezig gezien om te kunnen zeggen dat ik vind dat alle goede ouders zich moeten afstemmen op hun intuïtieve zintuig, hun 'buikgevoel' voor wat er nodig is. Ze moeten leren de subtiele signalen in het gedrag van hun kinderen te lezen en de stromen en onderstromen van hun emoties op te vangen. Maar zoals mijn zuster Alicia zegt: 'Sommige ouders hebben geen contact met hun "buikgevoel", of hun buikgevoel is wat zewillen, niet wat ze echt voelen. Soms zijn ouders bang om echt te luisteren, en volgens mij is angst altijd de belemmerende factor. Angst voor het onbekende, angst om door de mand te vallen, angst dat ons vertrouwde leventje door elkaar wordt geschud, zelfs als het niet gezond is. Hoewel verandering onvermijdelijk is, zijn mensen er bang voor en lopen ze er met een boog omheen. Mijn moeder noemde intuïtie vaak "gewoon gezond verstand" en dan zei ik altijd: "Ma, gewoon gezond verstand is niet zo heel gewoon!"' Zoals Alicia vaak heeft gezegd: 'Iedereen heeft intuïtie, maar niet iedereen heeft gezond verstand. '

Het is van groot belang de gezonde ontwikkeling van je kinderen op alle gebieden te ondersteunen, inclusief dat van hun intuïtie. Ontwikkelingspsychologische studies vertellen ons dat de eerste hersengebieden die zich ontwikkelen de intuïtieve, voelende gebieden zijn; die zijn al in onze kinderjaren rijk aan neurale verbindingen. De allerlaatste hersendelen die zich volledig ontwikkelen zijn de voorhoofdskwabben, die verantwoordelijk zijn voor het sturen van onze handelingen en ons gedrag. Wanneer het op intuïtie aankomt gedragen volwassenen zich helaas als plaatsvervangende voorhoofdskwabben: ze vertellen kinderen dat ze niet mogen liegen, dat hun intuïties niet kloppen en dat hun fantastische dromen en gedachten geen werkelijkheid hebben. Is het dan een wonder dat de meeste volwassenen hun natuurlijke zesde zintuig hebben onderdrukt?

Natuurlijk moeten ouders soms fungeren als 'voorhoofdskwabben' om het kind veilig te houden. Maar we moeten het kind ook bevestigen en waarderen wanneer het zijn intuïtieve natuur uitdrukt. Stel je als ouder altijd open en accepterend op ten opzichte van de ervaringen die je kinderen met je delen. Luister je als je kinderen hun dromen vertellen? Soms zijn hun dromen communicaties van dierbaren aan gene zijde, of ze bevatten aanwijzingen over wat het kind in een bepaalde situatie zal willen ondernemen. Hoor je hun verhalen over wat er gebeurd is terwijl ze speelden of op school waren en zeg je dan: 'Dat kan nooit; dat heb je je vast verbeeld'? Als je kind je vertelt over een ervaring die je vergezocht lijkt, maar een intuïtieve ervaring zou kunnen zijn, laat het dan uitspreken. Zeg nooit: 'Ben je mal!' of 'Dat is onmogelijk!' of 'Dat kan nooit. ' Natuurlijk, kinderen kunnen dingen verzinnen, maar je kunt je eigen intuïtie gebruiken om te ontdekken wat sterke verhalen zijn en wat echte.

Geef je kind de kans zich volledig te uiten en blijf zelf emotioneel neutraal en accepterend. Als je angst of boosheid voelt, zal je kind dat voelen, ook al zeg je niets. Ga uit van een houding dat dergelijke ervaringen eenvoudig berusten op het feit dat ze over nog een zintuig beschikken, hun zesde zintuig. Luister naar wat je kinderen je vertellen, niet alleen in woorden, maar ook in hun handelingen. 'Lees' tussen de regels door. Sommige kinderen zijn geboren met een sterkere intuïtie dan andere, maar ze hebben allemaal een intuïtieve aanleg. Neem hun waarnemingen en voorgevoelens serieus. Luister naar hun dromen. Neem de tijd om je kinderen en hun intuïtieve vermogens te waarderen, en je zult beloond worden door ze te zien opgroeien tot hun volledig ontplooide potentieel. We hebben allemaal wel eens films gezien waarin kinderen 'dode mensen' kunnen zien of contact maken met de energieën van geesten of plekken. Helaas zijn die films meestal bedoeld om de volwassenen en kinderen die ernaar kijken de stuipen op het lijf te jagen. Het allerergste wat we kinderen kunnen aandoen is ze bang maken voor hun eigen natuurlijke intuïtieve gaven, zelfs als die gaven betekenen dat ze geesten of energieën kunnen waarnemen. Ik geloof dat een van de eerste manieren waarop het intuïtieve zintuig van kinderen naar voren komt, via hun 'denkbeeldige kameraadjes' is. Veel kinderen hebben in hun jeugd zulke speelkameraadjes, en gelukkig wordt volwassenen tegenwoordig voorgehouden dat ze deze onzichtbare vriendjes als een normale fase van de ontwikkeling van het kind moeten beschouwen. Maar dergelijke speelkameraadjes kunnen in feite geleidegeesten of beschermengelen zijn die rechtstreeks met het intuïtieve kind communiceren. Het beste wat volwassenen met onzichtbare speelkameraadjes kunnen doen is niet hun bestaan ontkennen, dat is een miskenning van de beleving van het kind en zijn of haar intuïtie. Om er zeker van te zijn dat de geest welwillend is, kun je je kind leren zich met wit licht te omringen; als de geest goed is, zal hij geen moeite hebben om in dat witte licht te verblijven. En behandel de onzichtbare vriend op precies dezelfde manier als andere vriendjes en speelkameraadjes. Als ouder vind je het toch belangrijk met wie je kind omgaat? Je wilt dat het omgaat met anderen die goed gezelschap zijn en een goed voorbeeld bieden. Een goede geest zal het beste met het kind voor hebben en kan goede raad, bemoediging en bescherming bieden. Als je het gevoel hebt dat de raadgevingen je kind op een dwaalspoor brengen, omring je kind dan zelf met wit licht en verzoek de geest te vertrekken. Wij beheersen de geesten, niet andersom. Geen levende persoon of geest kan ons beheersen tenzij we ze daar de macht toe geven.

Sterker nog: telkens wanneer we onze kinderen voorhouden zich verre te houden van mensen die hun 'de kriebels' of een 'onprettig gevoel' geven, helpen we hen hun zesde zintuig te ontwikkelen. Een van de beste beschermingen die we onze kinderen kunnen bieden is het aankweken van dit innerlijke besef van goed en kwaad, behulpzaam en onbehulpzaam, veilig en gevaarlijk. Je kunt dit doen door hun te tonen hoe ze in elke situatie kunnen nagaan wat hun 'buik' ervan vindt. Voelen ze zich licht en blij wanneer ze in de situatie verkeren, of is er iets dat maakt dat ze zich koud, bedrukt of bang voelen? Of voelen ze zich licht en blij, maar is er ook nog een gevoel dat hun vertelt op te passen? Waarschuwingen komen in allerlei vormen, en geesten kunnen er mooi uitzien maar toch fout aanvoelen. Je wilt dat je kind zijn aangeboren besef van goed en kwaad gebruikt om buiten gevaar te blijven. Wanneer je het helpt om de signalen van zijn eigen innerlijke gewaarwordingen te herkennen, geef je het een onschatbaar niveau van bescherming in handen, zelfs wanneer je zelf niet in de buurt bent. Iedere ouder houdt zijn kinderen natuurlijk voor dat ze goed om zich heen moeten kijken en moeten oppassen voor mensen die hun een 'raar' of bang gevoel geven, maar ik zou je ook willen aanraden je kind uit te leggen hoe het zich met een wit licht van bescherming kan omhullen en onwelkome geesten kan wegsturen. Een van de bijkomende voordelen van het vroeg aanleren van 'buikchecks' zal blijken wanneer je kind de tienerleeftijd bereikt. Per definitie zijn de tienerjaren een periode van verwarring en opspelende hormonen, met impulsieve neigingen plus allerlei verleidingen die op de loer liggen. Het beste wat je als ouder kunt doen is je kinderen helpen hun intuïtie te ontwikkelen voordat hun hormonen alles in de war schoppen. Leer je kinderen hoe ze een situatie kunnen 'lezen' en alert kunnen zijn op gevaar. De meeste mensen kennen zowel intellectueel als intuïtief het verschil tussen goed en kwaad. Maak je opgroeiende tieners duidelijk dat het belangrijk is te voelen of iets goed of slecht, veilig of gevaarlijk is, en om intelligente beslissingen te nemen. Natuurlijk zul je niet helemaal kunnen voorkomen dat ze soms domme dingen doen - het zijn per slot tieners, maar je kunt hen wel helpen om een stevig fundament te leggen, dat hun leven lang meegaat. Het behoort tot je verantwoordelijkheid als ouder om alert te zijn wanneer je kinderen een extra steuntje in de rug nodig hebben. Intuïtie maakt je kinderen evenmin onkwetsbaar als jouzelf. Ik ben een warm voorstander van begeleiding of therapie wanneer dat nodig is, ongeacht de leeftijd, en ik heb grote bewondering voor wat Alicia en andere psychologen en therapeuten voor elkaar krijgen. Als je kind ongelukkig is of moeite heeft om zich staande te houden en je luisterend oor en steun zijn niet genoeg, zoek dan hulp - voor hen en zo nodig ook voor jezelf. Soms hebben we geen idee van de druk waaronder kinderen kunnen staan. Dan hebben ze iemand anders nodig met wie ze kunnen praten en die hen helpt om klaarheid te krijgen en oplossingen te vinden. Een goede therapeut die de behoeften van een kind aanvoelt kan een grote steun zijn in tijden van problemen. Oriënteer je eerst door met verschillende therapeuten te praten, gebruik daarbij je eigen intuïtie om ze te 'screenen' en kijk het een paar sessies aan om te zien of het 'klikt' tussen je kind en de therapeut. Werk samen met de therapeut om je kind de steun te geven die het nodig heeft om zijn problemen de baas te worden. 

Kinderen en leren

Alle kinderen leren op intuïtieve en creatieve wijze. Ze pikken op alle mogelijke manieren dingen uit hun omgeving op, zonder erover na te denken of moeite te doen om hun lessen in zich op te nemen. Ze leren van metaforen en verhalen, van kunst en tekenen, van spel en communicatie met anderen. Ze leren van de emoties van speelkameraadjes en volwassenen. Nog voor ze een voet in een school hebben gezet, hebben kinderen al enorm veel opgestoken, gewoon door zichzelf te zijn.

En dan komt de school... waar van hen verwacht wordt dat ze net als de andere kinderen zijn, dat ze op een voorgeschreven manier leren, dat ze mee kunnen in de manier waarop de lessen worden aangeboden en dat ze zich onderwerpen aan een rooster. Als ze erin slagen hun eigen individualiteit te onderdrukken en zich naar de regels te schikken, worden ze beloond; als hun specifieke leerstijl of ontwikkelingsstadium om een of andere reden niet in de pas loopt met die van hun klasgenootjes, krijgen ze straf, misschien niet lichamelijk, maar in de vorm van emotionele consequenties zoals afkeuring, bezorgdheid, misschien zelfs boosheid van de kant van volwassenen. Is het een wonder dat kinderen tegenwoordig liever videospelletjes spelen dan dat ze naar school gaan?

Als voormalig kleuterjuf heeft Alicia enkele uitgesproken meningen over hoe kinderen het best leren, en wat voor een steun ze nodig hebben om het op school te redden. Alicia denkt dat alle goede leerkrachten intuïtief en invoelend zijn. Het gaat hun minder om de resultaten van de groep als geheel, maar meer om de vraag of ieder kind leert op de manier die het best bij hem of haar past. 'Geen kind wil falen, ' stelt Alicia. 'Ieder kind wil het goed doen, maar om dat mogelijk te maken moeten leerkrachten en ouders uitgaan van waar het kind is, niet waar zij het kind willen hebben. Ik noemde het vaak "afstemmen op kanaal-David, " of hoe het kind ook maar heette. Wanneer je het kind op zijn eigen niveau tegemoet treedt, is het veel makkelijker om te zien wat de beste manier is om dat kind iets te leren. '

Helaas is een dergelijke individuele aandacht bijna onmogelijk in scholen met klassen waar onderwijzers geacht worden twintig tot dertig kinderen tegelijk les te geven. Maar dat betekent niet dat leerkrachten niet kunnen proberen om hun eigen intuïtieve gevoel te gebruiken voor wat een kind nodig heeft op de momenten waarop er interactie is. En het betekent zeker dat ouders, die arme, overwerkte en overbelaste zielen, veel aandacht aan de vorderingen van hun kinderen moeten besteden. Niet om het kind of de leerkracht op de vingers te tikken als er problemen zijn, maar om ouders de kans te geven te ontdekken wat voor steun het kind nodig heeft om te leren.

Dit is geen peulenschil, vooral wanneer er veel nadruk wordt gelegd op het feit dat alle kinderen rond hun zesde jaar op eenzelfde niveau starten. O wee als ze niet goed zijn in taal en rekenen. Dat zou kunnen betekenen dat ze later niet naar de universiteit kunnen. Maar terwijl die arme Jantje moeite heeft met het alfabet, maakt hij prachtige, fantasierijke tekeningen van vliegtuigen en engelen en vertelt hij mamma en pappa hoe hij een vriendje heeft bijgestaan die zijn knie had opengehaald. De empathie en creativiteit van Jantje zijn goed ontwikkeld, en is dat niet ook belangrijk? Alicia vindt, en ik ben het met haar eens, dat het beste wat we voor onze kinderen kunnen doen, is kijken waar ze kunnen stralen op elk niveau van hun ontwikkeling, hen prijzen voor hun prestaties, hoe klein ook en op welk gebied ook, en zelf creatief te worden in de manieren waarop we hen helpen zich de vaardigheden eigen te maken die ze in het leven nodig zullen hebben. Onthoud dat alle kinderen behoefte hebben aan structuur, liefde en consistentie; ze moeten op hun omgeving aan kunnen. Met standvastige, liefdevolle steun en goede begeleiding en regels kom je een heel eind om de beste omgeving voor je kinderen te scheppen. Geef je kinderen wortels en vleugels; help hen om hun basis te verstevigen terwijl je hun toestemming geeft om hun vleugels uit te slaan en hun natuurlijke talenten te ontplooien.

Alicia is vaak een van de mensen op wie een beroep wordt gedaan wanneer kinderen emotionele problemen of leerproblemen hebben. In feite heeft ze psychologische evaluaties gedaan van studenten voor een particuliere dagschool, om te bepalen of kinderen leerproblemen en/of psychische moeilijkheden hadden. Door haar ervaringen en haar eigen intuïtieve waarnemingen heeft Alicia een ietwat andere kijk op veel van de etiketten die we op zulke kinderen verkiezen te plakken. Soms, zegt ze, worden kinderen als add of moeilijk lerend aangemerkt, eenvoudig omdat hun leerstijl niet aansluit bij de aanpak van de leerkracht of zelfs die van het heersende onderwijsmodel. Niet iedereen leert goed in klassikaal verband; sommige kinderen hebben gewoon te veel energie om vijf of zes uur stil te zitten. Of een kind verwerkt de leerstof anders dan een leerkracht het aanbiedt. Alicia zal een kind nooit 'moeilijk lerend' noemen, in plaats daarvan gelooft zij dat het kind een andere leerstijl heeft. En meestal is het beste wat we kunnen doen, het onderwijs aan de leerstijl van het kind aanpassen, niet andersom. Het is ook mogelijk dat het kind problemen heeft omdat het de emoties van klasgenootjes of de leerkracht opvangt. Intuïtieve kinderen kunnen deze emotionele stromen voelen en hebben soms concentratie- of leerproblemen als ze die emoties niet kunnen scheiden van hun eigen gevoelens. Kinderen met add of adhd kunnen soms de negatieve emoties afreageren die zij in hun omgeving ontmoeten. Ook in dergelijke gevallen kan het helpen om het kind te leren een wit licht van bescherming om zich heen te zetten. En anderen liefde toesturen kan een barrière opwerpen waardoor het kind emotioneel in zijn eigen centrum blijft. De beste 'leeromgeving' die je je kind kunt geven is er een van liefde, acceptatie, structuur en voorspelbare discipline. Mijn zuster Alicia geeft ouders een papier dat de belangrijkste elementen van een goede ouder-kindrelatie beschrijft. Bovenaan staat LIEFDE. Aan de zijkant staan: Wederzijds Vertrouwen, Respect, Begrip, Consideratie en Effectieve Communicatie. Maar het begint allemaal met liefde. 'Als we leven vanuit liefde in ons hart, zullen we andere mensen geen pijn doen, ' houdt Alicia ouders voor. 'Omdat we mensen zijn, maken we fouten. Maar de enige grote fout die we in het leven kunnen maken is wanneer we niet leren van onze fouten. Daarom hebben potloden gummetjes, om fouten te corrigeren. ' 

Ouders en kinderen aan gene zijde

Op een dag bezocht ik tijdens een van mijn 'straatreadings' voor mijn tv-show in Nederland een winkelcentrum. Ik liep lukraak een winkel binnen en deed een reading voor de bedrijfsleider. Het bleek dat deze lieve man contact met me had proberen op te nemen via mijn kantoor in de Verenigde Staten. Later vertelde hij me dat hij, toen hij hoorde dat ik die dag in het winkelcentrum was, mij naar zijn winkel toe had gewenst.

Ik kreeg onmiddellijk de naam Stephan door en vroeg of het familie was. 'Mijn zoon, ' zei de man kalm. 'Hij is bij een andere geest, ' vertelde ik hem. 'Hebt u nog een kind verloren?' 'Ja, mijn dochter, ' antwoordde hij, waarna hij me hun prachtige foto's uit zijn portefeuille liet zien. Hij vertelde me dat zijn vrouw opnieuw zwanger was, maar dat ze moeite had gehad om haar zwangerschappen te voldragen. Ik vroeg hem of hij zijn vrouw wilde bellen, en ik was in staat om hun beiden te vertellen dat hun kinderen aan gene zijde rust hadden gevonden en speelden, en dat ik het gevoel had dat zij nog een kind zouden krijgen. Op dat moment huilden wij alle drie, vader, moeder en ik, maar het waren louterende tranen.

Een kind verliezen is een van de zwaarste dingen voor een mens om te dragen, en het behoort tot mijn grootste voorrechten dat ik rouwende ouders mag helpen om weer contact te maken met de geesten van kinderen die zijn overgegaan. Meestal willen deze kinderen hun ouders laten weten dat het goed met hen is en dat ze gelukkig zijn aan gene zijde. Gewoonlijk is alles goed met hen, het zijn de nabestaanden die iets van bewijs nodig hebben dat deze stralende jonge mensen niet voor eeuwig verdwenen zijn en dat de liefde tussen ouders en kinderen hen nog steeds op het diepst mogelijke niveau verbindt.

Bewijs komt op allerlei manieren. Eén moeder had haar levendige zestienjarige dochter Chloë verloren aan een overdosis drugs. Ik vertelde haar dat haar dochter had gezien dat de moeder een van Chloë's knuffels had gepakt en hem had vastgehouden terwijl ze urenlang huilde. 'Chloë zegt: "Mamma, huil alsjeblieft niet meer, '" vertelde ik haar. Toen kreeg ik iets door over het buitenaardse wezen E.T., uit de gelijknamige film. 'Ze zegt steeds: "E 77, phone home', waar slaat dat op?' vroeg ik. De moeder vertelde me dat Chloë zo dol op E.T. was geweest dat ze haar een E.T. -knuffel hadden meegegeven in haar kist. 'Niemand wist dat, ' zei ze stomverbaasd. Vijf dagen voordat ze stierf vroeg Randi Stingers tienjarige dochter haar moeder een reading door mij te laten doen. Ik was zo geroerd toen Randi in mijn tv-show kwam en haar dochters verzoek met

me deelde. Ik kon Randi vertellen dat haar dochter gelukkig en vredig was en al bezig was mensen vanaf gene zijde te helpen. Ik zei ook dat Randi hier op aarde hetzelfde soort werk deed door een boek over haar ervaringen te schrijven. Toen ik Randi vroeg waarom mijn aandacht steeds naar haar hals werd getrokken, haalde ze een medaillon onder haar bloes vandaan. Ze vertelde dat haar dochters naam en geboortedatum erin stond gegraveerd en dat het een lok van haar dochters haar bevatte. 'Ze is altijd dicht bij mijn hart, ' zei Randi met een glimlach. En ik was blij dat ik in staat was haar te laten weten dat haar dochter nog altijd dichtbij was en dat altijd zou blijven.

Dikwijls vangen de andere kinderen in een gezin intuïtieve boodschappen op van hun overleden broers of zusters. Helaas voelen ze zich niet altijd vrij om deze ervaringen met hun rouwende ouders te delen, of zelfs maar om deze boodschappen aan zichzelf toe te geven. Het breekt mijn hart om die droevige zieltjes te zien, en ik probeer alles te doen wat ik kan om hen te helpen de communicaties die zij ontvangen te accepteren en er dankbaar voor te zijn. Zo kwamen er een vader en moeder naar mijn tv-show voor een reading. Zij hadden hun zoon Bernie verloren, die hyperactief en onhandelbaar was geweest, en ze voelden zich allebei schuldig dat ze soms hun geduld hadden verloren en boos waren geworden. Via mij was Bernie in staat hun te vertellen dat hij wist dat hij soms moeilijk was geweest, maar dat hij het niet had kunnen helpen, en dat hij de excuses van zijn ouders accepteerde. Toen vroeg ik Bernies broertje of hij nu in Bernies kamer sliep. 'Je voelt zijn geest de slaapkamer binnenkomen, hè?' vroeg ik. 'Zei Bernie tegen je: "Ik ben gelukkig en zeg tegen mamma en pappa dat ik gelukkig ben"?' Het kleine broertje bevestigde dat hij precies die ervaring had gehad en exact die woorden had gehoord. Dit gaf zijn vader bewijs, terwijl het Bernies broertje hielp om zijn intuïtieve kant te accepteren.

Vervolgens bleek dat de healing niet alleen bestemd was voor het gezin waaruit Bernie kwam, Bernies kleine nichtje Rose was een paar maanden eerder overleden. Ik kreeg de naam Rose door en voelde de energie van het kleine meisje, en ik was in staat om haar ouders (die ook in de zaal zaten) te vertellen dat hun dochtertje en Bernie aan gene zijde met elkaar speelden. Ik maakte melding van het bijzondere jurkje waarin Rose begraven was, en haar vader bevestigde dat een vriendin voor Rose een witte jurk had gemaakt waarop kleine rode roosjes waren geborduurd. Ook vertelde ik dit paar dat als zij er over dachten nog een kind te nemen, ze hun gang konden gaan, Rose was het daarmee eens. De vreugde op het gezicht van de moeder toen ze dat hoorde maakte ieders dag goed. Deze behoefte aan verbinding voorbij leven en dood is even sterk wanneer ouders overgaan, en ouders blijven van gene zijde over hun kinderen waken net zoals toen ze nog op aarde waren. Aan een broer en zuster in Rotterdam gaf ik een boodschap van hun moeder door, dat ze grote waardering had voor het feit dat zij voor hun vader zorgden, en dat ze hun op het hart wilde drukken dat ze ook een eigen leven hadden! Bij een andere gelegenheid koos ik lukraak een jong meisje uit een groep mensen en voelde onmiddellijk de geest van haar vader. Ze begon te huilen, en toen ik keek zag ik nog twee meisjes huilen. Ik zei: 'O jee, zijn dat je zusters?' Ze kwamen allemaal naar me toe en ik wilde hen omhelzen, mijn armen waren niet lang genoeg om hen allemaal te troosten. Ik kon hun vertellen dat hun vader over hen waakte, en bevestigen dat de droom die het jongste meisje had gehad inderdaad een boodschap van haar vader was en dat ze allemaal moesten weten dat hun vader van hen hield en in de geest altijd bij hen zou zijn. We huilden allemaal samen en het was een geweldige healing voor drie lieve, mooie meiden.

Een van de grappigste brokjes bevestigende informatie kreeg ik door toen ik een reading deed voor een mooie jonge vrouw wier moeder voor haar ogen door de vriend van de dochter was vermoord. De moeder toonde me een navelpiercing, dus vroeg ik er naar. De dochter vertelde me dat zij en haar moeder allebei tegelijk een piercing in hun navel hadden laten zetten. Ik vroeg ook of de dochter nu de ring van haar moeder door haar navel droeg, en ze bevestigde dat dat klopte. Wat een prachtige (zij het ongewone) manier om de band tussen moeder en dochter te vieren, en wat een ontwijfelbare bevestiging van haar moeders blijvende aanwezigheid in het leven van haar dochter!

De belangrijkste lessen die ik nabestaanden van overledenen te bieden heb zijn de volgende. Ten eerste: in het algemeen zijn je dierbaren gelukkig en vredig, ongeacht de moeilijkheden die ze in dit leven hebben gehad. Ten tweede: je dierbaren zijn nog steeds bij je, ze geven nog evenveel om je als toen ze hier waren. In sommige gevallen zelfs méér, omdat ze zien hoe moeilijk ze zijn geweest en excuses willen maken. Ze zien ook je pijn en verdriet en willen dat je die heelt.

Ten derde: ze voelen je liefde nu even sterk als altijd. Liefde is de verbinding, de brug die de kloof tussen leven en dood overspant. Het belangrijkste wat we voor onze ouders en kinderen, vrienden, echtgenoten en broers en zusters kunnen doen is van hen houden terwijl ze hier zijn en van hen blijven houden wanneer zij overgaan. Zoals ik een moeder vertelde die het gevoel had dat ze haar belofte aan haar jonge zoon dat ze altijd bij hem zou blijven had gebroken: 'U hebt uw belofte gehouden, omdat u hem liefhad en nooit bent opgehouden hem lief te hebben. Wanneer u voor uw zoon bidt en hem in gedachten omhelst, wanneer u hem met een beschermend wit licht omhult, is het alsof u hem in uw baarmoeder wiegt. En u zult altijd bij hem zijn, omdat liefde nooit vergaat. ' Toen ik mijn eigen ouders verloor, was dat ongelooflijk pijnlij- ik mis hun liefde en steun nog steeds op dit aardse niveau. En toch voel ik mijn ouders elke dag dicht bij me; ik zie hen in mijn - ik mis hun liefde en steun nog steeds op dit aardse niveau. En toch voel ik mijn ouders elke dag dicht bij me; ik zie hen in mijn dromen en voel hen dicht bij me. Ouders en kinderen delen een eeuwige band, een die we voor onszelf uitkiezen lang voordat we aan dit leven begonnen, en een die ver voorbij de dood zal voortbestaan. Deze relatie kan worden gevoed met onze innerlijke wijsheid, geleid door onze intuïtie, en bovenal, gevormd door onze onsterfelijke liefde voor elkaar. Geniet van het geschenk dat je kinderen zijn, hun jeugd duurt maar zo kort, maar ze zijn voor altijd je kinderen.