Inleiding
Het tijdperk van bewustzijn
Wij hebben allemaal vragen die we God willen stellen. Waarom is mijn leven zo moeilijk? Waarom moest mijn geliefde sterven? Waarom heb ik
geen succes? Waarom voel ik me zo ontheemd? Waarom ben ik ziek geworden? Waarom is er zoveel onrecht? Hoe kan ik een betere band met mezelf en mijn dierbaren krijgen? Wat gebeurt er als ik doodga? Zal ik mijn dierbaren in het hiernamaals terugzien? Is er wel een hiernamaals en hoe ziet dat eruit? Bestaat de hemel? Hoe zit het met reïncarnatie en hartsvrienden? Bestaat er oneindige kennis in het universum waarmee ik in contact kan komen zodat mijn leven hier op aarde verbetert of ben ik niet meer dan een toevallig bijproduct `van het chemische proces dat we leven noemen?
Al sinds de prehistorie zoekt de mensheid antwoorden op deze vragen. Sommige van de antwoorden zijn gebaseerd op geloof, andere op wetenschappelijk onderzoek, weer andere op fantasie. Maar er zijn ook enkele antwoorden die gebaseerd zijn op ervaringen uit gebieden buiten de bekende fysieke wereld, waar we rechtstreeks met energieën die we 'geesten' noemen kunnen spreken, en - belangrijker nog - waar we rechtstreeks in contact kunnen komen met het hoogste niveau van de universele, oneindige liefde en wijsheid, ofwel met God.
We maken met deze andere gebieden verbinding via ons aangeboren zesde zintuig, onze intuïtie. Deze door God gegeven gave is een directe verbinding tussen elke ziel en het universum. Ik had het geluk deze intuïtieve kracht al op heel jonge leeftijd te ontdekken. Als kind kon ik geesten zien, gedachten lezen en gebeurtenissen voorspellen. Eerst was ik er bang voor, omdat ik mijn gave niet begreep, maar later leerde ik die te accepteren als een geschenk van het universum. Met hulp van anderen en door mijn eigen inzet heb ik geleerd mijn intuïtie zo volledig mogelijk te ontwikkelen, en ik leer nog steeds bij. Ten slotte heb ik ook geleerd hoe ik anderen kan leren hun eigen intuïtie te ontwikkelen.
Ik ben er absoluut van overtuigd dat elke mens over intuïtie beschikt, zoals dieren instincten hebben. Dat behoort tot ons wezen, zoals we ook kunnen zien, horen, voelen, proeven en ruiken. We gebruiken onze intuïtie voortdurend en op allerlei manieren. Maar intuïtie kan veel meer betekenen dan iets dat je helpt het sieraad terug te vinden dat je kwijt bent of dat je vertelt dat je kind in gevaar verkeert. Ons intuïtieve zintuig is letterlijk een verbinding tussen deze wereld en de volgende. Het is een energiekanaal dat ons in contact brengt met dierbaren die gestorven zijn, met onze engelbewaarders en geestelijke gidsen en waardoor we zelfs het hoogste niveau van universeel bewustzijn en liefde kunnen bereiken.
Ik ben op deze planeet om anderen te helpen met het herkennen, ontwikkelen en gebruiken van hun door God gegeven intuïtieve vermogens om pijn te verlichten en te groeien in deugdzaamheid, liefde, mededogen en wijsheid. Het is mijn missie te helpen met het wegnemen van angst, zowel de angst voor de dood, door te bewijzen dat we niet sterven en onze dierbaren zullen terugzien, als de angst om te leven, door te laten zien hoe we onze eigen wijsheid kunnen gebruiken om ons leven veel gelukkiger en gemakkelijker te maken. Ik zou iedereen graag willen helpen contact te krijgen met de eeuwige liefde, die de reden van ons bestaan is.
Meer dan ooit is het belangrijk dat we ons bewust worden van de kracht van onze intuïtie, omdat ik geloof dat de mensheid een metamorfose doormaakt van een materiële naar een geestelijke wereld. We zijn op weg naar een nieuw tijdperk van spiritueel bewustzijn, een geheel nieuwe fase voor het menselijk ras, waarin we moeten leren een evenwicht te vinden tussen het spirituele en het materiële. Ik noem dit het 'tijdperk van het bewustzijn', omdat ik geloof dat het een tijd is waarin we ons allemaal bewust moeten worden van de enorme kracht die we bezitten.
In het tijdperk van het bewustzijn moet iedereen zijn verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedachten en daden. Mensen hebben de kracht om zichzelf én de planeet te vernietigen of te behouden. We moeten leren dat de keuzen die we maken in het gehele universum hun weerslag zullen hebben; niet alleen ons eigen leven wordt erdoor beïnvloed, maar ook de levens van talloze anderen. We moeten ook leren dat onze keuzen, gedachten en daden invloed uitoefenen op wat er bij onze dood met onze geest gebeurt. En ik geloof dat we ons uiteindelijk bewust moeten worden van de immense kracht van ons eigen zesde zintuig.
Ik ben nu 25 jaar werkzaam als medium en ben vaak in verband gebracht met mensen die deel uitmaakten van de zogehetennew age-beweging.
Eerlijk gezegd geloof ik dat een groot deel van de new age helemaal niet zo nieuw was. Mensen probeerden terug te keren naar de diepste wortels van de cultuur, godsdienst en natuur en probeerden een verbinding te maken met de kracht die ze in zichzelf en het universum voelden. Maar veel te vaak leken ze verstrikt te raken in de vormen die ze kozen. Ze herkenden niet dat alle routes naar dezelfde plaats leiden en dat de beste en kortste route naar God niet van uiterlijkheden afhankelijk is, maar van een directe verbinding met het universum vanuit onszelf; het is een verbinding die vanzelf door onze intuïtieve kanalen vloeit zolang we die niet blokkeren met twijfels, angsten en misvattingen.
Ik heb dit boek geschreven in de hoop dat zoveel mogelijk mensen het zullen lezen en zich bewust worden van hun eigen instinctieve, intuïtieve vermogens. Ik zie het niet als mijn taak iemand te 'overtuigen'. Dat hoef ik ook niet, want er zijn al duizenden goed gedocumenteerde voorbeelden van mensen die bijna-doodervaringen hebben doorgemaakt. Tal van anderen hebben geesten gezien of gehoord, zijn voor iets gewaarschuwd, of hebben hun hartsvrienden gevonden. Ik denk niet dat ik de wereld ervan moet overtuigen dat intuïtie echt bestaat. Maar voor degenen die erin geïnteresseerd zijn, die al een flauw idee hebben van dat onverklaarbare zesde zintuig en die contact willen leggen met gestorven dierbaren, hoop ik dat dit boek hun laat zien dat ze niet alleen staan of krankzinnig zijn. Ze zijn zelfs verrassend normaal, omdat iedereen een intuïtieve gave heeft.
Intuïtie is heel krachtig, en je kunt er goede en slechte dingen mee doen. Iedereen moet kiezen hoe we intuïtie in het leven gebruiken. Ik hoop dat je door het lezen van dit boek je intuïtieve gaven ontdekt en die als je beste gids naar het tijdperk van het bewustzijn gebruikt, zodat je rust, heling en liefde voor jezelf en anderen vindt. Vertrouw op je intuïtie, die je de antwoorden kan geven die je van de hemel verlangt.
1
Ik leef van het praten met doden
Wat zeg je als iemand vraagt: 'Wat voor werk doe jij?' Als je vrachtwagenchauffeur, directeur, kunstenaar of putjesschepper bent, dan is het gemakkelijk. Maar wat zeg je als je een beroep als het mijne uitoefent?
Soms zeg ik: 'Ik praat met de doden, en ze praten ook nog terug. Sommigen kunnen nu eenmaal nooit hun mond houden!'
De afgelopen 25 jaar heb ik voor duizenden mensen lezingen gegeven, meestal in besloten groepen, soms ook op tv en radio voor een miljoenenpubliek. De media noemen me meestal een medium, maar ik noem mezelf graag 'de toegankelijkste lange afstandsverbinding met gene zijde'. Ik breng namelijk mensen in contact met dierbaren die overleden zijn!
Ik zal nooit vergeten dat ik eens een tapijt wilde kopen en een gesprekje met de verkoper aanknoopte. Het was een aardige man, maar hij zag er nogal apart uit. Hij was lang en mager en had duidelijk een toupetje op. Hij vroeg me wat ik deed, waarop ik hem dat vertelde. Hij was lichtelijk van zijn stuk gebracht, en daarom zei ik: 'Ik zal een voorbeeld geven. ' Ik noemde hem de naam van zijn grootvader, Chaim (een tamelijk ongebruikelijke naam). Dit overtuigde de verkoper ervan dat ik geen oplichter was, en vanaf dat moment liet hij me geen moment met rust! Steeds als ik om tapijtstalen vroeg, stelde hij vragen over zijn gezin, zijn gezondheid en zijn bedrijf. Nadat ik mijn tapijt besteld had, volgde hij me zelfs naar de parkeerplaats. Hij rende letterlijk achter mijn auto aan, terwijl hij riep: 'Wacht! Wacht! Moet ik die diamanten verkopen?' Ik hoef je niet te vertellen dat ik een fikse korting op dat tapijt heb gekregen.
In de loop der jaren heb ik naam gemaakt omdat ik namen, feiten, beelden en relaties kan benoemen die niemand anders kan weten dan degene voor wie ik contact leg. Tijdens live-uitzendingen op televisie en radio vertel ik mensen over hun moeder, vader, echtgenoot, ver loofde of baas. De ontroerendste boodschappen zijn vaak afkomstig van overleden verwanten die de levenden willen laten weten dat de liefde die ze voor hen voelen door de dood beslist niet verdwenen is.
Onlangs heb ik een proefuitzending gemaakt voor mijn eigen televisieshow, waar ik rechtstreeks voor de camera voor mensen die ik nog nooit ontmoet had contact legde. Als voorbeeld geef ik hier mijn sessie met Lois weer, waar ook publiek bij was. Zoals bij al mijnreadingsvroeg ik Lois me op geen enkele manier te sturen maar alleen de informatie te bevestigen die ik haar gaf.
Char Hoe heet je? Lois Lois.
Char is er iemand met een J of G? Lois J.
Char Een J? Overleden of nog levend?'
Lois Levend.
Char Is J een man?'
Lois J is een man.
Char Zit er een N of M in zijn naam?
Lois In zijn achternaam.
Char Zit er een E in zijn voornaam? Zoals Jeff, of J en E... Joseph?
Joseph? Lois Ja, zo heet hij. Char Is hij familie van je? Lois Geweest. Char Is hij je ex-man? Lois Ja.
Char Heeft een van jullie... jullie een probleem met een kind? Hebben jullie een kind verloren? Was dat ook zijn kind? Lois (Knikt driftig. )
Char Weet je, ik heb het gevoel dat dit kind hier is, maar ik kan de naam nu niet horen. Maar dit is Josephs kind en ook jouw kind. Zit er een R in de naam? Begint die met een R of zit die erin?
Lois Erin.
Char Zit er een E in? Begint die met een E? Of zit E-R of R-E in de naam?
Lois (Knikt. )
Char Ik kan de naam niet horen. Deze persoon is er niet aan gewend met mij te praten en ik ben er niet aan gewend met hen te praten. Misschien... was er een andere overledene met een J, bijvoorbeeld in Josephs familie? Had hij een opa of vader?
Lois Zijn vader.
Char Heette zijn vader ook Joseph?
Lois Ja!
Char Ik denk dat hij hier is. Was zijn vader een sterke persoonlijkheid?
Lois Ik kende hem niet.
Char Ik voel dat hij een sterke persoonlijkheid is. Hij wil je laten weten... ik weet niet hoe je met deze man omging. Mocht je hem?
Lois Ik kende hem niet.
Char Omdat hij bij je kind is. Maar dat is dan zijn kleinkind. En hij wil je laten weten dat alles goed is met je kind. Om een of andere reden... er zit toch geen B of D in deze naam?
Lois D.
Char Begint die met een D en zit er een R in? Is het D-E-R? (Lois schudt nee. ) Maar D-E en er zit ook een R in. Is het Deborah? Is het Deborah?
Lois (Knikt huilend ja).
Char Het duurt even voordat ik haar hoor. Maar ze wil je laten weten dat alles goed met haar is. O, nu zie ik de ballonnen. Heb je ballonnen voor haar opgelaten? Ze zegt dat iemand ballonnen op haar graf heeft gelegd?
Lois (Knikt ja. )
Char Ze laat me de ballonnen zien. Heeft iemand ook een ballon voor haar opgelaten?
Lois Dat weet ik niet.
Char Je weet het niet. Maar ze wil dat je haar als een vrij mens ziet, met een vrije geest. Draag je misschien iets dat van Deborah was?
Lois (Knikt ja. )
Char Ze zegt: 'Mam, je draagt mijn sieraad! Laat eens kijken! (Lois haalt een ring aan een halsketting onder haar coltrui vandaan. ) Was dat haar ring?
Lois Ze heeft hem nooit om gehad.
Char Ze is een goede ziel. Soms komen anderen in ons leven als leraren, en ik heb het gevoel dat Deborah hier als leraar was. Ze wilde ons over liefde leren en jou over de relatie tussen een ouder en een kind leren. Wat ik ook zeg, ze zal niet terugkomen of het hier voor jou beter maken. Het enige goede nieuws is dat zij bij je zal zijn als jij naar de andere zijde overgaat. Ze zal dan op je wachten. Ze zegt: 'Mam, ik ben in een droom bij je geweest!'
Lois (Schudt nee. )
Char Bij wie dan wel? Iemand heeft over haar gedroomd. Denk eens na.
Lois Een nicht.
Char Je nicht. Goed, misschien was het niet jouw droom maar die van een nicht. En die nicht heeft jou een boodschap van Deborah gegeven. Wat zei Deborah in die droom?
Lois Dat het goed met haar gaat.
Char Het gaat echt goed met haar! Ik verzeker je dat het goed met haar gaat. Haar opa houdt een oogje in het zeil aan gene zijde. En ook al ben je niet meer met haar vader getrouwd, toch is dat goed, want ik denk dat die opa een goede man was. Weet je, juist als we er niet echt ons best voor doen, kunnen de geesten bij ons terugkomen. En je zult haar beslist weer voelen, je zult over haar dromen en haar zien.
Na onze reading zei Lois: 'Het was adembenemend, meer dan ik verwachtte. Ik kwam hierheen in de hoop dat ik wat van Debbie zou horen, meer niet. Maar nu heb ik het gevoel dat mijn dochter in een betere wereld is. ' Toen haar naar de ballonnen gevraagd werd, zei ze dat ze in de drie jaar sinds de dood van haar dochter eik jaar op Debbies verjaardag naar haar graf was gegaan en daar een ballon had neergelegd. 'Ik ben de enige die dat weet, ' zei ze.
Ik doe dit werk omdat ik geloof dat het belangrijk is. Mijn cliënten vertellen me dat de informatie die ze tijdens onze readings horen hen helpt beslissingen te nemen en met het verlies om te gaan; ook ontdekken ze nog onbekende gezondheidsproblemen, ontlopen ze rampzalige ongelukken of kunnen ze een ellendige tijd doorstaan omdat ze weten dat er betere tijden aankomen. Dit zijn enkele voorbeelden van concrete resultaten. Maar het betekent ook een hoop voor me als ik een glimlach zie bij een man wiens lievelingsoma weer tegen hem praat nadat ze jarenlang door de dood gescheiden waren... of als ik de heling van een moeder voel die herenigd wordt met haar kind dat aan kanker is overleden... of het vertrouwen ervaar dat bijna iedereen voelt als je niet alleen hoopt, maar ook weet dat je nog altijd verbonden bent met degenen van wie je houdt, ook nadat hun lichaam hen heeft verlaten.
Het is natuurlijk een grapje als ik mezelf de toegankelijkste lange afstandsverbinding noem, maar als ik voor mensen een reading houd, dan zie en hoor ik hun dierbaren werkelijk heel dichtbij. De geesten communiceren door gedachten in mijn hoofd te plaatsen die heel anders 'voelen' dan mijn eigen gedachten. Maar de manier waarop het contact wordt gelegd lijkt heel erg op de manier waarop wij allemaal indrukken opdoen die niet logisch lijken te zijn. Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je aan iemand dacht van wie je een tijdje niets had gehoord, en dat diegene je kort daarna opbelde. En heb je nooit een onaangenaam gevoel over een reis gehad, waarna je autopech of andere problemen kreeg? En heb je nooit de aanwezigheid gevoeld van iemand van wie je hield, of die nu dood of levend was? We krijgen voortdurend informatie die ons beslist niet via de gewone, logische weg bereikt, maar die toch waar blijkt te zijn. Omdat ik het grootste deel van mijn leven op mijn intuïtie afgestemd ben, ben ik er heel goed in geworden om mijn intuïtie te gebruiken, maar feitelijk doen we het allemaal. In dit boek zul je verhalen lezen van mensen die hun intuïtie als vanzelfsprekend gebruiken, zoals je op een radiozender afstemt of een boek opent. En als je dit boek uit hebt, hoop ik dat je zelf ook dergelijke ervaringen hebt gehad.
Mijn vriend Mark, die ook medium is, noemt zijn gave 'intuïtieve intuïtie'. Iedereen weet dat dieren instincten hebben, die hoofdzakelijk gebruikt worden om te overleven. De meeste dieren kunnen gevaar op een bepaalde manier aan voelen komen, zelfs als ze de belager niet zien. Mensen beschikken ook over een soort overlevingsinstinct, maar in ons geval kan dat veel meer dan simpelweg helpen te overleven. Als we onze intuïtie vaak gebruiken en aandacht besteden aan de informatie die ons niet via onze logische linkerhersenhelft bereikt, dan kunnen we energieën en frequenties oppikken die door het universum zelf verstuurd worden. We kunnen dan afstemmen op het enorme 'veld van mogelijkheden' dat door natuurkundigen beschreven is en dat zich buiten het fysieke universum in andere dimensies, niveaus en zelfs andere tijden uitstrekt.
Het was echt zo'n telefoontje waar iedereen een hekel aan zou hebben. Het gebeurde in maart 1987, toen ik in Beverly Hills logeerde bij mijn goede vriendin Diana Basehart (de weduwe van de acteur Richard Basehart).
Ik verdeelde mijn tijd al enkele jaren tussen Los Angeles en mijn huis in Michigan.
Toen Diana zei dat er telefoon voor me was en ik de hoorn opnam, hoorde ik een wanhopige stem aan de andere kant van de lijn. 'Char? Met Scott Sandler. Shirley MacLaine zei me dat ik jou eens moest bellen. Ik weet niet of je de krant hebt gelezen over Dean Paul Martin...'
Natuurlijk wist ik waar hij het over had. Iedereen in Los Angeles wist van de verdwijning van de zoon van Dean Martin, Dean Paul, die piloot was bij de luchtmacht. Tijdens een trainingsvlucht was de F4 Phantom Jet waarin hij vloog opeens verdwenen. De luchtmacht was al vijf dagen naar hem op zoek, maar zonder resultaat.
'Dean Paul is mijn beste vriend, ' zei Scott. 'Zijn familie kan het niet langer verdragen dat ze niet weten wat er gebeurd is, en daarom hebben ze besloten het heft in eigen handen te nemen. Dean Pauls moeder heeft Shirley MacLaine opgebeld, en iemand heeft u aanbevolen. Kunt u ons helpen?'
Ik zegde direct toe. Ik gebruikte op dat moment mijn gave als medium al ongeveer tien jaar als beroeps en was door de politie in Michigan en Californië al (in stilte) bij diverse vermissingszaken ingeschakeld. Die middag kwamen Scott Sandler en Dean Pauls broer Ricci naar Beverly Hills om me af te halen. We reden naar de luchtmachtbasis March in Riverside in Californië, ongeveer anderhalf uur verderop. Dean Paul was voor zijn trainingsvlucht opgestegen vanaf March en zijn laatste radiocontact was vanuit een gebied dat circa 50 kilometer in de San Bernardino Mountains lag.
We liepen met zijn drieën een grote zaal in waar tientallen officieren zaten. Een van hen kwam naar ons toe en zei zacht dat de luchtmacht al eerder mediums had geconsulteerd, maar dat ze dat liever niet aan de grote klok hingen. 'We denken graag dat we onze piloten zelf terug kunnen vinden, ' vertelde hij ons.
Op dat moment was de luchtmacht al vijf dagen bezig het gebied met vliegtuigen en helikopters uit te kammen. President Ronald Reagan had zelfs toestemming gegeven enkele spionagevliegtuigen over het gebied te laten vliegen om infraroodfoto's te maken, maar ook op deze foto's was het wrak niet te zien. En nu stond ik, een burger in spijkerbroek, te midden van een hele meute luchtmachtofficieren en werd me gevraagd iets te doen wat de gehele Amerikaanse krijgsmacht nog niet gelukt was: Dean Paul Martin vinden.
Eerlijk gezegd herinner ik me vaak niet zoveel details over voorvallen of readings. Ik herinner me wel dat ik een van de officieren om een kaart van het gebied vroeg. Ricci Martin weet nog dat ik vroeg iedereen te mogen spreken die iets gehoord of gezien had dat met Dean Pauls vlucht te maken had. Een klein meisje had gemeld dat ze het lawaai van een groot vliegtuig had gehoord rond het tijdstip dat
Dean Paul voor het laatst van zich had laten horen. (Het was die dag bewolkt en winderig geweest zodat we niemand konden vinden die het toestel gezien had. ) Ik sprak het meisje telefonisch. Ik sprak ook met enkele officieren. Steeds weer raadpleegde ik de kaart. Ik herinner me dat ik initialen, namen en woorden doorkreeg die verband hielden met diverse plaatsen rond de plek waar Dean Pauls laatste radiocontact had plaatsgevonden. Op zeker moment zag en voelde ik de geesten van luchtmachtofficieren uit de Eerste en Tweede Wereldoorlog in de zaal. Ik wist dat ze me allemaal wilden helpen Dean Paul te vinden.
Opeens werd alles duidelijk. 'Hier, ' zei ik, naar een punt op de kaart wijzend. 'Als jullie in een helikopter of vliegtuig over deze plek vliegen, zullen jullie kunnen zien waar Dean Paul is. '
De officieren protesteerden dat ze daar al diverse malen overheen gevlogen waren. 'Dat kan wel zijn, ' zei ik. 'Hij ligt op een berghelling, maar de plek waar hij is neergekomen is door een boom onzichtbaar. Als je naar die boom zoekt, dan zie je dat er iets aan hangt, en daar ligt hij. '
Ik merkte dat de aanwezigen inmiddels behoorlijk sceptisch waren geworden. Toch werd er opdracht gegeven om zoekvluchten uit te voeren boven het gebied dat ik had aangewezen.
Scott en Ricci wilden zelf met een helikopter bij die locatie gaan zoeken. Een van de officieren wilde ons wel naar Riverside Airport brengen, waar we een helikopter konden huren. 'Ik wil zelf ook graag mee, ' zei hij, waar we geen bezwaar tegen hadden.
Ricci vertelde me later dat hij zich lichtelijk belachelijk voelde toen onze helikopter over de heuvels en dalen vloog, op weg naar de berg waar Dean Paul volgens mij zou liggen. 'Opeens vloog ik met de beste vriend van mijn broer en een medium dat ik nog maar een paar uur kende over de wildernis, alleen maar omdat dat medium zogenaamd wist waar mijn broer lag, en dat terwijl het Amerikaanse leger hem al vijf dagen lang niet kon vinden! Mijn broer zou hebben gezegd dat ik niet goed wijs was. '
Maar terwijl we boven die dalen en bergen vlogen, voelde ik bijna dat ik daar eerder geweest was. Ik wist precies waar we heen moesten. Ik zei tegen de piloot: 'Vlieg door deze kloof en dan hier links, ' waarop hij me vertelde dat dat precies de juiste route was om op de plek te komen die ik op de kaart had aangewezen.
Opeens kwam er over de radio een oproep binnen. 'We hebben een ongeïdentificeerd voorwerp ontdekt, waarschijnlijk een vliegtuigwrak, Het luchtruim wordt gesloten en burgerluchtvaart is in dit gebied niet langer toegestaan. Herhaling: alle burgervliegtuigen moeten buiten dit gebied blijven. '
Wat konden we anders doen dan terugkeren? Ze lieten ons gelukkig op de luchtmachtbasis March landen, in plaats van ons terug te sturen naar Riverside. Scott, Ricci en ik reden naar Los Angeles terug zonder dat we wisten of ze Dean Paul gevonden hadden, al waren we daar in ons hart van overtuigd.
Enkele uren later kreeg de familie van Dean Paul het telefoontje waarin bevestigd werd dat hij bij een vliegtuigongeluk was omgekomen. Hij had met drie andere jachtvliegtuigen in formatie gevlogen in bewolkt, stormachtig weer. Zijn radio en radar werkten niet goed, zodat hij van de luchtverkeersleiding op Ontario Airport geen toestemming had kunnen krijgen om direct een hogere vlieghoogte op te zoeken. Zonder goed zicht en zonder de mogelijkheid hoger te gaan vliegen omdat hij dan het pad van lijnvliegtuigen in dat gebied zou kunnen kruisen, had Dean Paul een linkerbocht gemaakt en was tegen een berg aangevlogen. De klap was zo groot geweest dat de transponder van het toestel (die normaal gesproken een signaal uitzendt zodat het toestel na een crash te vinden is) volledig vernield was.
Diezelfde avond kreeg ik een telefoontje van een van de kapiteins op March. Het leek erop dat het wrak precies op de plek was gevonden die ik had aangewezen, en ook precies in dezelfde positie. Vanwege de overhangende boom en de totale verwoesting van het toestel zou het vrijwel onmogelijk zijn geweest het nog te ontdekken zonder exacte aanwijzingen over de te doorzoeken locatie. 'Ik wil u laten we ten dat u vandaag veel sceptici hebt bekeerd, ' zei hij.
Ik voelde me bedroefd en blij tegelijk. Ik was blij omdat ik had kunnen helpen, maar bedroefd omdat deze familie nu met de dood van een zoon, broer, man en vader moest leven. Gebaseerd op mijn jarenlange communicatie met de zielen van de gestorvenen, twijfelde ik er absoluut niet aan dat Dean Pauls geest nog altijd leefde, al was zijn lichaam niet langer hier. Toch begreep ik het verdriet dat deze familie zou doormaken.
Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik Ricci Martin als een vriend mag beschouwen. Hij heeft me steeds weer verteld hoeveel het voor hem betekende dat ik Dean Paul had gevonden zodat er voor de familie een eind was gekomen aan alle onzekerheid. Hij heeft wel eens geklaagd dat ik nooit erkenning heb gekregen voor mijn hulp, maar daar doe ik dit werk niet voor. Ik doe het omdat ik geloof dat het belangrijk is, omdat ik weet dat wij en onze dierbaren zullen voortleven en omdat ik wil dat mensen begrijpen dat wij allemaal over deze intuïtieve gave beschikken, over dit zesde zintuig dat ons in contact brengt met zaken die we anders nooit zouden weten. En door dit boek wil ik jou ook leren hoe je dit door God gegeven instinct kunt gebruiken om een veiliger en gelukkiger leven te leiden.
2
Opgroeien als mediamiek begaafde
Mensen vragen me vaak of ik als kind al mediamiek of paranormaal begaafd was. Ik denk dat de meeste kinderen veel ontvankelijker zijn dan volwassenen. Veel ouders hebben me fascinerende verhalen verteld over hun kinderen die vertelden geesten of engelen ontmoet te hebben; soms herinneren de ouders zich zelf nog dat ze onverklaarbare lichtverschijnselen zagen of geluiden hoorden toen ze jong waren. Uit mijn eigen jeugd herinner ik me enkele bijzondere verschijnselen die je als 'paranormale fenomenen' zou kunnen beschouwen.
Ik herinner me dat ik, toen ik twee of drie was, in mijn "bed stond en mijn pop naar me toe zag lopen. Mijn opa had me die prachtige pop gegeven. Als je een knop op de rug indrukte, begon die te lopen. Maar het was midden in de nacht en ik was alleen in de kamer, dus er kon niemand op de knop hebben gedrukt, en toch liep de pop over de grond op mijn bed af. Ik kan alleen maar bedenken dat een geest de pop voortbewoog of dat ik mijn jonge geest gebruikte om de pop naar me toe te laten komen.
Jarenlang heeft mijn moeder het verhaal verteld over de keer dat mijn vader en ik naar de kruidenier gingen. Toen we terugkwamen en mijn moeder de kassabon bekeek, flapte ik eruit: 'Ze hebben ons opgelicht, mama, ze hebben ons opgelicht!' Ik was niet ouder dan vier en kon nog niet eens optellen, zodat ik helemaal niet kon weten dat de rekening niet klopte. Toen mijn moeder die controleerde, bleek dat we inderdaad te veel betaald hadden. Voor mij toont dit aan hoe nuttig intuïtie is, niet alleen bij belangrijke zaken, maar ook bij kleine voorvallen. Iedereen kan zijn zesde zintuig gebruiken om een zielsverwant te vinden, maar je kunt er ook mee voorkomen dat je te veel betaalt in de supermarkt.
Mijn vader zou zichzelf nooit als 'paranormaal begaafd' hebben beschouwd, maar toch had hij pen en papier naast zijn bed liggen om getallen op te schrijven die hij in zijn dromen zag. Met die getallen wedde hij op de paardenrenbaan, waar hij vaak won! (Hij was erg vrijgevig en gaf de winst meestal weg. En vaak wedde hij met de droomgetallen voor een arme sloeber die de winst kreeg als het paard als eerste over de streep kwam. )
Toen ik zeven of acht was, wilde ik in het park tegenover ons huis in Oak Park in Michigan gaan spelen. Alle andere kinderen uit de buurt waren daar ook plezier aan het maken, maar die dag verbood mijn vader dat. Nu zei hij nooit nee tegen mij, dus dit was erg ongebruikelijk, vooral omdat ik heel vaak in het park speelde. Ik begon te gillen en te huilen, waarna hij uiteindelijk toegaf en me met tegenzin liet gaan.
En wat gebeurde er? Ik viel van een heuvel in het park en haalde mijn been lelijk open aan een glasscherf. In het ziekenhuis kreeg ik 22 hechtingen. Op weg naar het ziekenhuis bleef mijn vader maar zeggen: ik wist dat ze niet naar het park moest gaan. Ik wist het gewoon. ' Tot op de dag van vandaag herinnert het litteken op mijn been me eraan dat ik op mijn intuïtie moet vertrouwen.
Toen ik acht jaar was, maakte ik voor het eerst iets echt 'paranormaals' mee. Ik was als kind altijd bang voor het donker en viel moeilijk in slaap. Omdat er enkele weken eerder bij ons was ingebroken, was ik nog banger dan gewoonlijk. Midden in de nacht werd ik in het pikkedonker wakker, maar toch kon ik een man duidelijk aan het voeteneind van mijn bed zien staan. Hij had een lange baard, was in lompen gehuld en er hing een buidel aan zijn middel. Hij pakte die in zijn hand en opende die, waarop ik mijn hoofd onder de dekens verborg omdat ik vreselijk bang was. Ik kneep in mijn arm om zeker te weten dat ik niet droomde.
Toen ik even later mijn hoofd weer boven de dekens stak, zag ik nog net dat de man een handvol van iets uit de tas pakte en dat naar me toewierp. Tot mijn verbazing zag ik een hele wolk glinsterende gouden lichtjes over mijn lichaam vallen. Op het moment dat ze me raakten, verdampten ze. Ik stak mijn hoofd weer onder de dekens en bleef zo liggen. Ik moet rillend toch weer in slaap zijn gevallen want het volgende dat ik me herinnerde was dat mijn arm bont en blauw was op de plek waar ik zo hard had geknepen.
Toen ik mijn ouders vertelde wat er gebeurd was, reageerden ze fantastisch; ze kleineerden me niet en zeiden niet dat ik gedroomd had of, erger nog, loog. Ze zeiden alleen maar: 'O, schat, dat was Klaas Vaak', en deden hun best me gerust te stellen. Maar ik wist dat ik meer gezien had dan Klaas Vaak. Ik wist dat wat ik gezien had, echt was, en geen droom of een product van mijn verbeelding. Tot op de dag van vandaag geloof ik dat dit een van mijn eerste ervaringen was waarin ik geesten zag.
(Veel kinderen zijn bang in het donker of vertellen hun ouders dat ze monsters onder het bed gezien hebben. Er zijn veel psychologische redenen waarom kinderen bang kunnen zijn, maar het is ook mogelijk dat ze de aanwezigheid van geesten voelen en niet begrijpen wat ze voelen. Het beste dat ouders kunnen doen, is hen kalm en beheerst geruststellen. Als kinderen zeggen dat ze iets zien, neem dan niet aan dat ze iets alleen in hun verbeelding gezien hebben of dat ze iets verzinnen. Doe alsof het een gewone, natuurlijke gebeurtenis is. Bijvoorbeeld zoals een jonge vader die ik ken, die zijn zoon van drie in bad deed. Het was rond de feestdagen. Het kind keek in een fles met doorzichtige shampoo en zei: 'Er zit een man in de fles die cadeautjes voor me heeft'. 'Hartstikke mooi, Mikey, ' zei de vader, met de gedachten van het kind meegaand. 'Vraag hem wie hij is. ' 'Hij zegt dat hij Grandpa Jake heet, ' antwoordde Mikey. De vader viel bijna op de grond: Jake was namelijk de vader van zijn stiefvader, die lang voor Mikey's geboorte overleden was. De vader wist zeker dat Jake's naam nooit in het bijzijn van Mikey genoemd was. Daar kwam nog bij dat Mikey inderdaad cadeautjes zou krijgen, omdat ze de volgende dag het joodse feest Chanoeka vierden. Zich herstellend zei Mikey's vader: 'Nou, Grandpa Jake houdt beslist van je als hij je cadeautjes geeft!' Daarna ging hij verder met het baden van zijn zoon. )
Eigenlijk had ik altijd wel geloofd dat er engelen en geesten bestonden. Op zomerkamp ging ik elke zondag naar de kerk, waar ik de priester over engelen hoorde praten. Ik herinner me ook dat ik over de engel hoorde die de eerstgeboren zonen van de joden met Pasen beschermde. Zelfs als kind besefte ik al dat er meer was dan de mensen wilden erkennen. Diep van binnen wist ik altijd al dat je met geesten kon praten.
De voordelen van mediamiek zijn
Op school had ik niets aan mijn paranormale vermogens; ik kon bijvoorbeeld nooit antwoorden 'oppikken' bij een proefwerk. Maar al snel kwamen er allerlei mensen bij me voor advies. Op de middelbare school werd Becky mijn beste vriendin (en ze is nog steeds een van mijn beste vriendinnen). We hadden zo'n goede band dat we intuïtief wisten wanneer de ander zou opbellen. Ik denk dat de meesten van ons wel dergelijke ervaringen met jeugdvrienden gehad hebben. Dat geldt in elk geval voor de meeste vrouwen die ik ken!
Op een keer gingen Becky en ik met de bus naar een zangkoorwedstrijd.
Ze had een tijdje naast haar vriendje John gezeten, maar kwam daarna bij mij zitten. Om de een of andere reden vertelde ik haar dat John 'ik hou van jou' op het raam van de bus zou schrijven. Een kwartiertje later ging Becky weer bij John zitten en zag wat hij daarnet geschreven had. ' Ich liebe dich, ' stond er op de beslagen ruit.
Ik was zeker niet de beste leerling ter wereld maar was wel erg goed in muziek en theater. Toen ik van de middelbare school kwam, ging ik naar Wayne State University, waar ik met gemiddeld hoge cijfers afstudeerde in de onderwijskunde. Tijdens mijn studie trouwde ik. Mijn man en ik verhuisden naar een huis met een stuk grond, waar we dieren konden houden: twee paarden, vijf katten en een hond. Ik werkte als vervanger op de plaatselijke middelbare school. Ik vond het leuk om les te geven, maar het was niet mijn ware hartstocht. Ik bleef het gevoel houden dat ik mediamieke vermogens had, maar dat ik die niet optimaal gebruikte omdat ik niet wist hoe dat moest.
Ondertussen kreeg ik steeds vaker intuïtieve ingevingen. Op een dag stal iemand de schoenen van een meisje in mijn klas. Er zaten zeker veertig kinderen in de klas, en ik had geen idee wie de schuldige was. Zonder na te denken riep ik de naam van een jongen. Hij ont kende in alle toonaarden, maar ik had nu eenmaal het gevoel dat hij de schoenen gestolen had. Ik liep op hem toe, keek hem indringend aan en zei: 'Geef die schoenen terug. ' Hij stond op, pakte de schoenen (hij zat erop) en gaf ze aan me met de woorden: 'U hebt zeker ogen achter op uw hoofd'.
Op zeker moment kwam ik in contact met anderen die hun paranormale vermogens hadden ontwikkeld en geleerd te sturen. Met de nodige oefening slaagde ik er ook in naar de innerlijke boodschappen te luisteren die ik nu kon identificeren als berichten uit de wereld van de geesten. Ik leerde wat ik instinctief altijd al had geweten: dat mensen die gestorven waren nog altijd waakten over degenen die ze op aarde hadden liefgehad; en als ze de kans kregen, wilden deze geesten hun inzicht en liefdevolle zorgen graag overbrengen.
Eén bepaalde oefensessie herinner ik me nog heel duidelijk. Ik bevond me in een kamer met diverse anderen die dit werk al jaren deden. Ik zei: 'Er is hier iemand die... (een jongensnaam die ik me niet meer herinner) heet. Het is je vader en hij heeft een boodschap voor je. ' Een man in de groep begon te huilen en zei: 'Dat is mijn vader! Ik wacht al twintig jaar op een boodschap van hem. ' Ik kon hem een aantal details geven waarmee bevestigd werd dat de boodschap alleen van zijn vader afkomstig kon zijn.
In deze periode leerde ik vele van de technieken gebruiken die ik nu aan mensen zoals jij leer: hoe je je kunt concentreren, hoe je je voor indrukken en beelden van de andere zijde kunt openstellen, hoe je je tegen negatieve energie moet beschermen en je met licht en liefde moet omringen. Naarmate ik beter leerde ontvangen en interpreteren wat de geesten en mijn directe intuïtie me vertelden, groeide mijn vertrouwen dat ik mijn gave kon gebruiken om anderen te helpen.
'Prof' worden en anderen onderwijzen
ledereen heeft weer andere manieren om zijn intuïtie te gebruiken om 'af te stemmen'. (Ik zal het daarover nog vaak hebben als ik in deel twee mijn eigen methode beschrijf om toegang te krijgen tot je hogere zelf. ) Ik krijg gewoonlijk letters uit het alfabet en namen van mensen door, zowel van levenden als overledenen. (Ik geloof dat het Sally Jesse Raphael was die me 'de alfabetsoepparagnost' noemde. ) Niemand heeft me die techniek geleerd; het kwam gewoon vanzelf. Maar vanaf het allereerste moment heb ik mijn gave verder ontwikkeld. Ik heb altijd geweten dat ik heel specifieke informatie wilde doorgeven. Heel veel mensen denken dat paragnostische sessies onzin zijn omdat de doorgegeven informatie erg algemeen is. En ik ben er helaas van overtuigd dat er zogenaamde paragnosten zijn die readings geven die uitsluitend op het betere giswerk gebaseerd zijn. Maar ik wist van binnen dat de informatie die ik kreeg anders was. Ik kon mensen namen, data, plaatsen, relaties en geheimen geven die zij als enigen kenden en die ik onmogelijk had kunnen weten.
Ik wilde mijn gave zo volledig mogelijk ontwikkelen. Het werd een obsessie voor me om zoveel mogelijk van wie dan ook te leren. Ik bezocht diverse paragnosten om te zien hoe ze werkten. Ik belde voortdurend andere mediamiek begaafden met vragen op: 'Stel dat dit gebeurt? Stel dat dat gebeurt?' Ik putte er veel vertrouwen uit anderen te zien werken, vooral omdat ik vaak zorgvuldiger was dan zij! En hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat ik het kon, des te sterker leek de communicatie van gene zijde te worden.
Toch kan ik je wel vertellen dat het nogal wat merkwaardige gevolgen kan hebben als je geesten kunt horen. Ik was bijvoorbeeld op een bepaald moment in mijn leven gescheiden. (Op de dag van mijn bruiloft was ik al gewaarschuwd dat mijn huwelijk geen succes zou worden, maar daarover vertel ik je later nog. ) Op een avond had ik met een vriendin een afspraakje met twee mannen. Mijn vriendin wist dat ik een medium was en geloofde erin, maar toen haar vriendje hoorde wat ik deed, was hij erg sceptisch.
Tijdens het eten fluisterde ik tegen mijn vriendin: 'Vraag aan je vriend of hij een overleden grootmoeder heeft die Rose heet. ' Dat was zo, zei ze ietwat verrast. Ik fluisterde tegen haar: 'Zeg tegen hem dat zijn grootmoeder Rose boos op hem is omdat zij haar hele leven kosjer heeft gegeten terwijl hij dat nu niet doet!' Die jongen sloeg opeens de schrik om het hart omdat ik dat helemaal niet kon weten. (Mijn vriendin en ik vonden zijn reactie zelfs hysterisch. )
Binnen enkele jaren begon ik beroepsmatig readings te geven. Dat was een grote stap voor me, en ik bleef naar bevestiging zoeken dat ik de juiste weg had gekozen. In het eerste jaar gaf ik een reading aan een oudere vrouw die me vertelde: ik heb al heel wat readings van verschillende mensen gehad. Een aantal jaren geleden had ik zelfs het geluk een reading te krijgen van Edgar Cayne, een van de bekendste mediums van Amerika, en jouw reading was vergelijkbaar met de zijne. Ik ben diep onder de indruk. ' Het was voor mij een hele opsteker dat een cliënt van Edgar Cayne mij zo'n groot compliment gaf. Dit leek ook de boodschap te zijn waar naar ik op zoek was en die bevestigde dat ik mijn loopbaan als medium moest voortzetten.
Door referenties en mond-tot-mond-reclame werd mijn lijst particuliere cliënten steeds langer. Op zeker moment kreeg ik een uitnodiging van de lokale radiozender WWJ om aan een live-uitzending mee te doen. De man die me interviewde was volkomen verbijsterd over de precisie van mijn readings. Andere radio- en tv-programma's in Michigan begonnen me ook te vragen om aan uitzendingen mee te werken, waardoor mijn cliëntenlijst nog langer werd, maar ik had nu eenmaal het gevoel dat het mijn missie op aarde was om zoveel mogelijk
mensen te bereiken met de boodschap dat we niet sterven, dat onze dierbaren vanaf de andere zijde met ons willen praten en dat we allemaal een intuïtief talent hebben dat ons helpt contact te krijgen met een bron van wijsheid die groter is dan wijzelf. Daarom stelde ik mezelf de vraag: 'Waar kan ik de meeste mensen bereiken?' Het antwoord kwam uit het niets: Los Angeles!
Ik was al enkele malen te gast geweest in een tv-ontbijtshow in Detroit, en daarom vroeg ik een van de producenten: 'Is er ook een ontbijtshow in Los Angeles?' 'Natuurlijk, ' zei hij, 'dat is AM Los Angeles, een van de best bekeken lokale programma's van het land. '
Thuisgekomen belde ik Inlichtingen in Los Angeles. 'Kan ik het nummer krijgen van AM Los Angeles?' vroeg ik de telefonist.
'Ik denk dat u KABC bedoelt, want dat is de omroep die dat programma produceert, ' antwoordde de telefonist. Ik vertel dit om te laten zien hoe naïef ik was; zelfs de telefonist in Los Angeles wist meer over de show dan ikzelf!
Ik belde KABC en vroeg de producent van het programma te spreken. Hij vertelde me later dat hij nooit telefoontjes aanneemt van mensen die hij niet kent, maar dat hij het gevoel had dat hij mij wel te woord moest staan. Ik zei: 'Ik zal u maar heel even lastigvallen. Ik ben medium en ben bij Kelly and Company in Detroit geweest. Ik wil graag in AM Los Angeles te gast zijn. ' Hij vroeg me een reading te geven voor zijn collega-producente, die versteld stond over de bijzonderheden die ik haar kon geven. Ze zei: 'Wanneer kunt u naar Los Angeles vliegen om in het programma te komen?'
Enkele weken later was ik, een eenvoudig meisje uit het Midwesten, voor het eerst in Los Angeles, waar ik in het Beverly Wilshire Hotel logeerde (op kosten van de omroep) en per limousine naar een van de best bekeken lokale praatprogramma's van Amerika werd gebracht! Ik was erg nerveus. Iemand had tegen me gezegd: 'Als Regis Philbin (de medepresentator van de show) je aardig vindt, dan wordt het een succes. Zo niet, dan wordt het niks met je. ' Ik was weliswaar nerveus, maar toch vol zelfvertrouwen. Ik wist zeker dat als ik eenmaal in de show was, ik zeker een reading zou kunnen houden, en dat was ook zo. Regis vond me aardig en dat eerste optreden kreeg vele vervolgen inAM Los Angeles en vanaf dat moment in talkshows over de hele wereld.
Dit succes was geheel te danken aan mijn geloof in mijn gaven en mijn missie. Ik wist niets van de amusementswereld, alleen dat het belangrijk voor me was om anderen te laten weten wat ik wist over intuïtie en onze aangeboren mediamieke vermogens. Ik wilde het medium zijn dat mensen hielp begrijpen dat hun overleden dierbaren nog altijd geestelijk verder leefden en vanaf gene zijde over hen waakten.
Anderen leren hun intuïtie te gebruiken
Ik bleef doorgaan met het geven van readings, waarbij ik merkte dat sommige cliënten erg afhankelijk van me werden. Zelfs voor de geringste beslissingen belden ze me om advies. Dat was beslist niet de bedoeling. Ik geloof dat we allemaal ons eigen lot creëren en dat we voor onze eigen keuzen verantwoordelijk moeten zijn. Ik was zeker niet van plan iemands 'goeroe' te worden. Je hebt zelf je leven in handen, niet een medium, geest of je dierbaren aan gene zijde. Het is aan jou om je leven zo in te richten als jij het wilt.
Ik had mensen altijd verteld dat ze me niet meer dan tweemaal per jaar konden bellen voor readings. Als ze op andere tijdstippen advies wilden, dan moesten ze in hun eigen hart kijken, of waar ze hun eigen innerlijke wijsheid dachten te vinden. 'Luister naar je intuïtie, ' zei ik dan tegen hen. 'Die is zelfs nog veel accurater dan ik. Je zult tot de ontdekking komen dat je eigen instincten meestal juist zijn. '
Gelukkig luisterden mijn cliënten naar me en begonnen ze hun eigen intuïtie te gebruiken om een richtlijn voor hun eigen leven te vinden. Dat gold bijvoorbeeld voor mijn goede vriend Gary Hughes. Toen ik Gary twintig jaar geleden ontmoette, was hij constructeur van zwembaden en had hij last van 'een combinatie van een midlifecrisis en een overmaat aan zelfmedelijden', zoals hij het nu omschrijft. Ik zei tegen hem dat hij ander werk zou vinden, zou verhuizen en meer geld dan ooit tevoren zou verdienen, waarbij hij door het hele land zou reizen. Ik voelde ook dat hij heel intuïtief was ingesteld en raadde hem aan zijn eigen gave te ontwikkelen. In de jaren daarop verhuisde Gary van Los Angeles naar Sedona in Arizona, stapte hij uit de zwembadenbusiness en werd hij vennoot bij een timeshare-firma. Na veel ups en downs en voortdurend reizen verkocht hij de zaak voor 34 miljoen dollar aan investeerders in New York en San Francisco.
Als Gary nu een belangrijke beslissing neemt, luistert hij zowel naar zijn intuïtie als zijn verstand. 'Char heeft me geleerd dat we deze kennis allemaal bezitten, maar dat we erop getraind zijn die te negeren, ' zei hij onlangs. 'We beginnen ermee alleen de logica te gebruiken, waardoor eenvoudige dingen ingewikkeld worden. Als ik nu een overeenkomst moet sluiten, luister ik eerst naar mijn intuïtie en laat dan pas de rede toe. Als mijn gevoel zegt dat ik het niet moet doen, let ik daarop. En tot nu toe ben ik zeer succesvol daarin geweest. '
Het behoort tot mijn missie hier op aarde anderen te leren hoe ze hun intuïtie kunnen ontwikkelen en gebruiken. Iedereen is paranormaal begaafd; iedereen heeft intuïtie. Het is ons door God gegeven, natuurlijke zesde zintuig, dat ons leven evenzeer of zelfs nog meer kan verrijken dan de andere vijf zintuigen bij elkaar. Als je eenmaal leert je intuïtie te gebruiken, wordt het leven niet per se gemakkelijker - we moeten tenslotte allemaal onze lessen leren - maar het wordt wel wat minder chaotisch en zeker veel leuker.
Ik heb dit boek geschreven om je te helpen met het ontwikkelen van je eigen intuïtieve gave. Ik hoop dat je het onbevangen en nieuwsgierig leest en de oefeningen in de volgende hoofdstukken wilt uitproberen. Wellicht ontdek je een nieuwe manier om tot een oplossing te komen als je een moeilijke beslissing moet nemen. Misschien zul je gevaren kunnen ontlopen door eerder naar je gevoel dan naar je verstand te luisteren. Misschien zul je leren te 'lezen' wat er met je partner of kind aan de hand is. Misschien kun je je sleutels gemakkelijker vinden! En misschien, heel misschien, ontdek je een nieuwe zekerheid in je eigen hart over de liefde die in jou en om je heen aanwezig is, die op je afstraalt vanuit geesten en gidsen die je niet kunt zien maar die heel veel om je geven. Ik geloof dat dat een van de mooiste, duurzaamste geschenken is die je intuïtie je te bieden heeft.
3
Paranormale 06-lijnen, of waarom ik 'de kans van mijn leven' liet lopen.
Rond 1988, nog voor de opkomst van telefonische advieslijnen op paranormaal gebied, nam Bob Lorsch, die me bijAM Los Angeles had gezien, contact met me op. Bob was een van de eersten die ontdekte hoe je informatie en amusement kon brengen via door de beller betaalde telefoondiensten. Hij had al programma's gedaan voor diverse ondernemingen die zich op consumenten richtten en voor tv-omroepen en filmstudio's.
Bob zei tegen me: 'Char, ik heb begrepen dat je over bijzondere gaven beschikt en dat je voorspellingen verbazingwekkend accuraat zijn. Wat dacht je ervan een 06-lijn te beginnen waar mensen readings kunnen krijgen?'
Hij verzekerde me dat hij beslist een kwalitatief hoogstaand product zou leveren, maar ik weigerde. Ik was er niet in geïnteresseerd mijn naam te verbinden aan een netwerk waar mensen een hele ploeg mediums konden bellen om een reading te krijgen. Niet dat ik dacht dat er iets mis was met telefonische readings, maar ik wilde niet bij iets betrokken worden waar ik niet zelf met elke beller contact had.
Hoewel ik Bobs aanbod afwees (evenals vele andere aanbiedingen die ik in de loop der jaren voor een eigen 06-lijn kreeg), bleven we contact houden. Enkele jaren later belde Bob me weer en zei: 'Wist je dat je miljoenen had kunnen verdienen als je mijn aanbod had aangenomen?' Ik zei: 'Bob, dat kan me niet schelen. Geld is voor mij niet zo belangrijk. Ik heb er gewoon niet voor gekozen mijn gave op die manier te gebruiken. '
Ik heb bijzonder uitgesproken meningen over intuïtie. Ik denk dat het belangrijk is dat iedereen zijn eigen talenten ontwikkelt en niet afhankelijk wordt van een ander voor adviezen. En ik heb tegen paranormale 06-lijnen diverse bezwaren, die laten zien dat onze cultuur aan onjuiste inzichten over intuïtie lijdt.
1. Paranormale 06-lijnen leiden tot een mentaliteit van hebben en niet hebben: zij hebben intuïtie, jij niet.
,'Bel ons als je behoefte hebt aan antwoorden!' 'Wij beschikken over de beste mediums!' 'Jemig, ze wist zo ontzettend veel over me... ' In de Verenigde Staten hoor je geregeld dergelijke reclames voor paranormalehotlines. Maar jij en ik weten dat het daarbij alleen om geld te doen is. Ik denk niet dat er iets mis mee is om geld te vragen voor een reading, want een goede reading kan je waardevolle adviezen geven. Maar paranormale telefoonlijnen zijn opgezet om de mensen te laten geloven dat juist deze mediums de enigen zijn die je die adviezen kunnen geven. Daarom bellen mensen ze steeds weer en besteden ze er een hoop geld aan.
Eerlijk gezegd word ik nogal boos over die benadering. Ik geloof dat iedereen over intuïtie beschikt. We krijgen allemaal boodschappen uit het universum door. We hebben allemaal dierbaren aan gene zijde die met ons willen spreken, ons willen helpen en hun advies aanbieden (dat we al dan niet kunnen aannemen; zie verder hoofdstuk 6). Intuïtie is net zoiets als atletische vermogens. De meesten van ons kunnen lopen of rennen, maar als we niet regelmatig rennen, kan het moeilijk zijn dat lang vol te houden. Maar als we geregeld trainen en elke dag een eind rennen, worden we er steeds beter in. Zo gaat het ook met intuïtie. Hoe meer je die gebruikt, des te gemakkelijker kun je erop afstemmen.
Sommigen beschikken over grotere atletische vermogens dan anderen, zoals atleet Carl Lewis of basketballer Michael Jordan. Als ze getraind worden of zelf hun vaardigheden ontwikkelen, kunnen deze atleten supersterren in de sport van hun keuze worden. Op dezelfde manier worden sommige mensen geboren met een groter vermogen om hun intuïtie aan te spreken. Maar ik geloof beslist dat iedereen er een zeker talent voor heeft, en door aandacht en oefening kan iedereen een goede mediamieke 'atleet' worden.
De media, sommige mediums en de bedrijven die van de commerciële telefoonlijnen profiteren, hebben mediamieke vermogens tot iets veel mysterieuzers gemaakt dan ze werkelijk zijn. Toen ik mijn intuïtie bewust leerde gebruiken, kreeg ik te horen dat ik een gave had. Ja, het is inderdaad een gave, op dezelfde manier als het een gave is als je goed kunt hardlopen, zingen of dansen. Het is een talent dat ik bestudeerd, ontwikkeld en geoefend heb. Ik zie het niet als iets vanzelfsprekends, maar ik weet dat het niet uniek is. Jij hebt het, je buurman of buurvrouw heeft het en zelfs de mensen die de telefonische hulplijnen bezitten hebben het. En iedereen kan leren zijn intuïtie te ontwikkelen.
Ik heb veel tijd besteed aan het verzamelen van verhalen over de manieren waarop mijn leerlingen en cliënten hun eigen mediamieke vermogens gebruikt hebben. Dit boek bevat diverse verslagen over mijn eigen readings, en ik hoop dat je eruit kunt opmaken wat er allemaal mogelijk is als we met de geesten spreken. Maar je zult ook een hoop verhalen lezen over mensen zoals jij, die hun intuïtie gebruiken om in contact te komen met overleden dierbaren, om gevaren en rampen te ontlopen, beter afgestemd te zijn op hun werk of in persoonlijke relaties, hun eigen gezondheid of die van anderen in de gaten te houden en nog veel meer.
2. Paranormale hulplijnen kunnen een afhankelijke relatie scheppen.
Op een keer liet ik een vrouw mijn kantoor bellen om een reading af te spreken. Toen ik haar op de afgesproken tijd terugbelde, was het eerste dat ze zei: 'Mijn man zou me vermoorden als hij wist dat ik met u sprak. Het afgelopen jaar heb ik 10. 000 dollar besteed aan telefonische
hulplijnen. ' Ik stond perplex en vroeg. 'Waarom belt u me dan?' Ze antwoordde: 'Ik zag u op televisie en dacht dat u me wel kon helpen. '
Ik zei tegen haar: 'Ten eerste kan ik uw man niets kwalijk nemen. Ten tweede: als u werkelijk mijn hulp wilt, dan zal ik een reading voor u doen omdat ik zeker wil weten dat u accurate informatie krijgt. ' Maar na de reading zei ik: 'Ik maak nu een aantekening in mijn computer dat u me niet meer mag bellen tot u een therapie hebt gevolgd om te leren uw eigen beslissingen te nemen. Als ik weet dat u niet langer van mij of een ander medium afhankelijk bent om keuzen in het leven te maken, dan zal ik erover denken weer een reading voor u te houden. '
Veel mensen zijn niet bereid hun eigen beslissingen te nemen; ze willen dat iemand anders dat voor hen doet. Dat geldt vooral voor mensen die in een uitzonderlijk kwetsbare positie verkeren, bijvoorbeeld omdat ze een dierbare verloren hebben, een slechte relatie hebben of grote problemen hebben gehad. Ze zijn op zoek naar antwoorden en hebben grote behoefte aan een schouder om op te leunen. Voor deze mensen zijn de telefonische hulplijnen een grote steunpilaar, waar ze vaak verslaafd aan raken, zoals alcoholisten aan drank verslaafd zijn.
Ik ben niet van plan barkeeper te spelen voor deze arme mensen. Ik geloof dat dit werk mensen moet helpen problemen te voorkomen en doelen te bereiken. Ik wil dat ze de waarheid onder ogen zien, niet dat ze zich ervoor verbergen. Een mediamieke reading kan een buitengewoon intieme ervaring zijn, waarbij we onze problemen als in een spiegel kunnen aanschouwen. Veel mensen ontkennen hun problemen en willen de waarheid niet onder ogen zien, en ze geven zo sterk aan hun angsten toe dat ze de hulp die ze nodig hebben niet krijgen. Als ik denk dat dat het geval is, vertel ik mijn cliënten dat ze me niet voor een reading mogen bellen totdat ze in therapie zijn gegaan, naar een arts zijn geweest of met mij besproken hebben hoe ze met een bepaald probleem omgaan.
Ik wil niet dat iemand afhankelijk wordt van de goede raad van een ander, ook niet van mij. Ik ben geïnteresseerd in mensen die hun leven in eigen hand nemen en hun intuïtie gebruiken om hun eigen lot te bepalen. En tenzij we onszelf genezen hebben, bijvoorbeeld door therapie of door zelf op te krabbelen uit een destructieve situatie, lopen we het risico te veel van anderen afhankelijk te worden.
Ik zeg niet dat je geen reading van een medium moet nemen. Maar een sessie bij een werkelijk goed medium moet hetzelfde zijn als een bezoek aan de dokter. Wanneer gaan de meeste mensen naar de dokter? Als er een verandering in hun fysieke gesteldheid is of voor een periodieke controle. Zo zou je ook een medium kunnen raadplegen als er een verandering in je leven plaatsvindt - een sterfgeval in de familie, een nieuwe baan of relatie - of als je wilt weten of alles in orde is. De dokter geeft je advies over je gezondheid, maar als je verstandig bent, vergelijk je dat advies toch met je eigen ideeën over je fysieke en psychische gezondheid, nietwaar? Op dezelfde manier zou je het advies dat het medium je geeft met je eigen intuïtie en enige gezonde scepsis moeten beoordelen.
Als je van mediums afhankelijk bent om je leven te kunnen leiden, dan is dat hetzelfde als een hypochonder die telkens als hij of zij een echte of ingebeelde klacht heeft, naar de dokter gaat. Gezonde mensen doen dat niet. Ze proberen gezond te blijven door goede voeding, lichaamsbeweging en vitaminen. Door hun gezonde verstand en hun intuïtie te gebruiken kunnen ze meestal redelijk goed bepalen wat hen mankeert. Hetzelfde geldt voor het richting geven aan je leven. Het is jouw eigen verantwoordelijkheid, niet die van je dokter, niet die van je therapeut, en zeker niet van je medium.
3. Als je een hulplijn belt, weet je niet wie er aan de andere kant van de lijn zit, welke opleiding diegene heeft en hoe accuraat diegene is.
Alle paranormale hulplijnen zeggen: 'We hebben de beste mediums!' en natuurlijk laten ze mensen zien die geweldige readings ontvangen. Maar jij weet helemaal niet wie er aan de andere kant zit als je belt. Je hebt geen idee of en hoe de ander is opgeleid. Dat weet je niet lot je een paar dollar per minuut hebt betaald voor iemand die enkele al dan niet gefundeerde gissingen over jou en je leven heeft gemaakt.
Toen de telefonische hulplijnen opkwamen, belde ik die wel eens om een reading van een medium te krijgen. De nauwkeurigheid ervan was ietwat wisselend, op zijn zachtst gezegd! Een vrouw vertelde me dat ik een loopbaan in de mode moest beginnen of kledingadviseuse
moest worden. Tja, als je weet dat ik altijd aan mijn vriendinnen moest vragen met me te gaan winkelen omdat ik absoluut geen kleren kan uitkiezen, dan was die voorspelling niet bepaald een schot in de roos.
Jeannie, een van mijn cliënten en studenten, is een echte vrije geest. Enkele jaren geleden volgde ze mijn workshop en ontwikkelde bij haar vrienden al snel een reputatie als zeer accuraat medium. Op een avond kreeg ze zomaar een telefoontje van een vrouw die zei: 'Hallo, ik werk voor die-en-die; ik heb gehoord dat u readings geeft. Wilt u voor onze telefonische hulplijn werken?' Jeannie besloot er voor de grap op in te gaan.
Jeannie is goed in readings, dus ik weet dat de mensen die haar belden het erg getroffen hadden. Maar ik was geschokt (maar niet verrast) door haar opmerkingen over de manier waarop deze hulplijn werd gedreven. Ze zei dat alle mediums te horen kregen dat ze de mensen zo lang mogelijk aan de telefoon moesten zien te houden. Ze werd zelfs betaald op basis van de lengte van elk telefoontje. (Omdat Jeannie er niets voor voelde de mensen aan het lijntje te houden, verdiende ze niet veel. ) Ze ontdekte ook dat geen van de zogenaamde mediums ooit getest werd; van kwaliteitscontrole was geen sprake. Erger nog, het bedrijf gaf Jeannie een script waarin stond hoe ze vragen in het algemeen moest beantwoorden, hoe ze zo moest formuleren dat de beller je het antwoord al gaf en hoe ze mensen moest overhalen zo lang mogelijk aan de lijn te blijven. 'Uiteraard volgde ik hun script nooit, ' zei Jeannie lachend tegen me.
Het droevigste waren Jeannies verhalen over de mensen die belden. Er was een man die erg opgewonden leek, bij wie Jeannie voortdurend het woord 'ziekte' in haar hoofd hoorde. Opeens kreeg ze door: 'Deze man heeft aids. ' Een vrouw belde op en zei: 'Ik kreeg een brief over een loterij in de post. Hoeveel geld ga ik winnen?' 'U wint helemaal niets!' zei Jeannie tegen haar. Daarna vroeg Jeannie of de jongste dochter van de vrouw gehandicapt was. Het bleef even stil, waarna de vrouw antwoordde: 'Ik heb al heel vaak gebeld, maar u bent de enige dat heeft opgepakt. '
Jeannie nam ten slotte ontslag toen ze met een man gesproken had van wie ze wist dat er iets ernstig mis met hem was. 'Ik kreeg steeds 'krankzinnig' door, maar ik kon er mijn vinger niet op leggen. Uiteindelijk viel het kwartje: hij was een paranoïde schizofreen die zijn medicijnen niet innam. Ik zei tegen hem: "U moet uw medicijnen innemen; ga direct naar de dokter. " Ik legde de telefoon neer en zei tegen mijn vriendin: "Ik kan dit niet meer aan. " Stel dat die man iemand te spreken had gekregen die hem zo lang mogelijk aan het lijntje wilde houden?'
Ik zeg niet dat de mensen die bij telefonische hulplijnen werken geen enkele gave hebben; sommige beschikken daar waarschijnlijk wel degelijk over. En ik geloof dat er mediums bij de hulplijnen werken die werkelijk nobele motieven hebben. Maar je moet je afvragen hoeveel mensen schade oplopen door onjuiste adviezen en hoeveel verwarde zielenpoten opbellen, hoewel ze helemaal geen geld hebben om de rekeningen te betalen. Het spijt me, maar het is gewoon een grote gok als je iemand van een hulplijn belt en dan verwacht dat ze je een accuraat advies over je leven geven.
Hoe vinden de meeste mensen een medium als ze een reading willen? Vaak gaat dat op aanbeveling van een vriend. Het grootste deel van mijn cliëntèle komt bij me omdat iemand die ze kenden een reading bij mij gehad heeft. Anderen hebben me op tv gezien of me op de radio gehoord. Ja, ook ik kom op tv en radio, maar ik volg geen script en ik raad nooit naar iets. Meestal zit ik in een live-interview, waarbij ik steeds weer absoluut accuraat moet zijn. Ik tref niet altijd precies de roos; niemand kan dat. Maar ik ben meestal heel accuraat als het om namen, relaties en voorvallen in het verleden gaat, en dan bereik ik een precisie die niets van doen heeft met veronderstellingen op basis van waarschijnlijkheden of het volgen van een script.
Een oude wijsheid luidt dat kwaliteit zich in de praktijk moet bewijzen; als je een medium raadpleegt, gaat het dus om de nauwkeurigheid van zijn of haar readings. Ik zal altijd achter mijn eigen readings blijven staan, maar ik kan geen garantie geven voor die van een ander. Dat is de reden dat ik nooit mijn eigen paranormale telefonische hulplijn zou opzetten, ook al zou ik ieder medium dat de telefoon zou beantwoorden persoonlijk screenen en opleiden.
4. Iemand van een telefonische hulplijn kan je informatie geven die van een lager, gevaarlijk niveau komt.
Ook als iemand mediamiek begaafd is, is het niet zeker dat informatie diegene vanaf het hoogste niveau bereikt. Ik kom hierover later nog uitgebreid te spreken, maar in het kort komt het hier op neer: in het universum, dus zowel hier als in de wereld der geesten, bestaat zowel goed als kwaad, en niet alle geesten opereren vanuit dezelfde hoge positie. Er zijn energieën en geesten die ons willen bedriegen, en zij kunnen de waarheid voor hun eigen doeleinden gebruiken. Een ouija-bord is een voorbeeld hiervan. Jongeren gebruiken vaak hulpmiddelen als ouija-borden om contact te krijgen met 'griezelige' zaken, maar helaas kunnen ze daarbij contact krijgen met zeer negatieve energieën. Het ouija-bord vertelt hun wellicht negen dingen op rij die waar zijn; de wijzer vormt namen en situaties en de antwoorden blijken steeds weer absoluut correct te zijn. Maar de tiende keer zegt de wijzer: 'Breek in op school en maak een puinhoop van het scheikundelab',of' vermoord de kat van de buren', of 'snijd de banden van de auto van je leraar door'. Niet lachen, zulke dingen gebeuren. Naar mijn mening kunnen spiritistische hulpmiddelen als ouija-borden voor jongeren even gevaarlijk zijn als drugs.
Het gaat me hierom: iemand kan best accurate informatie krijgen en je toch slecht advies geven, omdat ze op een lager energieniveau afstemmen. Hoe kun je jezelf beschermen? Gebruik ten eerste altijd, maar dan ook altijd je eigen intuïtie en gezonde verstand om het advies dat je krijgt te toetsen. Als het je niks lijkt, volg het dan in 's hemelsnaam niet op. Ten tweede: voordat je een reading krijgt, zeg je een gebed ter bescherming op en omring je jezelf met wit licht (in hoofdstuk 6 vertel ik je hoe je dat doen moet). En ten derde: zorg dat je degene kent die je de reading geeft. Je moet geen medisch advies aannemen van een dokter die je niet vertrouwt, en van iemand die je op straat tegenkomt, moet je geen financiële adviezen aannemen. Waarom zou je dan wel het advies moeten aannemen van een medium dat je niet kent en op geen enkele manier kunt controleren?
Om misverstanden te vermijden: ik ben er helemaal niet op tegen dat mensen mediums raadplegen! Ik ben er bijzonder trots op dat mensen naar mij toe komen en ik beschouw het als een privilege dat ik mijn cliënten kan laten communiceren met hun dierbaren, zodat mogelijke problemen voorkomen worden en ze duidelijkheid krijgen over de keuzen in hun leven. Ik denk dat de meeste mensen op een bepaald punt in hun leven baat kunnen hebben bij een reading. Ik ga zelf van tijd tot tijd naar andere mediums. Ik heb enkele vrienden die erg intuïtief zijn en vaak aanwijzingen doorkrijgen die bevestigen wat ik voel, me in een nieuwe richting leiden of me hoop geven dat iets binnenkort zal worden opgelost. Ik geloof dat we af en toe allemaal behoefte hebben aan een perspectief van buiten. Als we emotioneel betrokken zijn bij een situatie, is het vrijwel onmogelijk objectief te zijn. We zitten er te dicht op en raken bevangen door emoties, zodat we niet zien wat het universum ons te bieden heeft. We denken soms ook dat we aandacht geven aan onze intuïtie, terwijl we in werkelijkheid toegeven aan onze wensdromen. Goede mediums kunnen je helpen je leven beter af te stemmen of je een ander perspectief op de situatie geven. Ze kunnen je informatie bieden die niet door je eigen emoties, overtuigingen en zorgen besmet is.
Ik denk dat het goed is om naar een medium te gaan, maar niet om afhankelijk te zijn van een medium. Ik geloof dat je zelf enig onderzoek moet verrichten voordat je naar een medium gaat, zoals je ook zou doen bij andere beroepsgroepen. Probeer iemand te vinden met de nodige ervaring, die geloofwaardig is op grond van mondelinge aanbevelingen of persoonlijke ervaring. Als je iemand op tv ziet of op de radio hoort die geloofwaardig en accuraat klinkt, bel die dan op. Vraag om referenties; een goed medium zal je graag contact laten opnemen met zijn of haar cliënten (met hun toestemming uiteraard). Als je na het checken van de referenties vertrouwen hebt in de professionaliteit van het medium, maak dan een afspraak voor een reading.
Wat is een goede reading?
Als je nog nooit een reading bij een goed medium hebt gehad, dan is het goed te weten wat je kunt verwachten. De beschrijving die ik geef is gebaseerd op de manier waarop ik readings geef, maar de principes zijn hetzelfde bij elk authentiek medium. Een reading bij een medium is een zeer vertrouwelijke, intieme ervaring. Ik geloof dat het een voorrecht is om als intermediair te fungeren in gesprekken tussen mijn cliënten en hun overleden dierbaren. Als iemand vertrouwen heeft in je woorden en bereid is de adviezen op te volgen die jij doorgeeft, dan is dat een enorme verantwoordelijkheid. Daarom ben ik erg terughoudend in readings voor mensen zonder dat ze toestemming hebben gegeven. Hoewel ik het geluk heb in bijna alle omstandigheden een reading te kunnen geven, (variërend van talloze radio- en tv-programma's tot op straat in New York en in een stoeltjeslift in het ski-oord Aspen) vraag ik gewoonlijk: 'Is het akkoord dat ik dit doe?' Zelfs als ik in een publieke omgeving een reading geef, zoals een tv-studio, en dan gevoelige informatie doorkrijg, dan zal ik tegen iemand zeggen me later te bellen of na afloop met me te praten. Ik zie er niets in om mensen in verlegenheid te brengen; ik wil slechts een zo duidelijk mogelijke boodschapper zijn.
In readings heb ik vaak te maken met fundamentele kwesties in het leven van cliënten. Ik krijg soms informatie over lang verborgen gebleven familiegeheimen en -trauma's. Cliënten kunnen dingen over zichzelf horen die ze werkelijk niet willen weten. De reading kan een spiegel zijn waarin cliënten hun problemen zien, evenals antwoorden op hun vragen, en dat kan soms pijnlijk worden. Ik zal altijd toestemming vragen om openhartig tegenover iemand te zijn, maar als ik die toestemming eenmaal heb gekregen, dan houd ik me niet in. Het gaat in dit werk tenslotte om het onder ogen zien en begrijpen van de waarheid. In de waarheid vinden we vrijheid. Daarom hebben psychotherapeuten wel tegen me gezegd: 'Een reading bij jou kan de tijd dat iemand therapie nodig heeft met zes maanden bekorten, omdat je de vinger op het psychologische probleem kunt leggen en laat zien waar het vandaan komt en wat er aan te doen is, voordat wij het naar boven kunnen brengen. '
Ik probeer altijd medeleven te tonen en begripvol te zijn, maar tegelijkertijd ben ik eerlijk. Ik breng de boodschappen op een positieve manier. En ik geef werkelijk om iedereen voor wie ik lees. Dat kan betekenen dat ik iets zo voorzichtig mogelijk probeer te verwoorden. Als iemands overleden grootmoeder me vertelt dat de moeder van de cliënt gezondheidsproblemen heeft, dan zal ik dat zo proberen te zeggen dat de cliënt dat zal begrijpen en accepteren. Als ik problemen met werk of geld zie aankomen, dan zeg ik bijvoorbeeld tegen cliënten dat ze zich op een moeilijke tijd moeten voorbereiden. Maar soms moet je bot zijn om de boodschap over te brengen. Als ik zie dat een cliënt over enkele jaren longkanker zal krijgen, dan zal ik mijn uiterste best doen hem van het roken af te brengen. Als iemand al lange tijd mishandeld wordt binnen een relatie, dan zeg ik botweg: 'Je moet weg bij die vent!' En als iemands gedrag van geen kanten deugt en kwetsend voor anderen is, dan zal ik dat beslist laten weten. Ik ben niet hier om vrienden te maken of mensen te beïnvloeden. Ik ben hier om ons allemaal te helpen ons grootste goed te ontdekken. En aangezien mijn cliënten me slechts een- of tweemaal per jaar mogen bellen, is het mijn verantwoordelijkheid om eerlijk tegen hen te zijn, wat feitelijk een luxe is.
Ik hoorde ooit een verhaal over een ander medium. Tijdens een televisieprogramma staken mensen in het publiek hun handen op om een reading te krijgen. Er stond een vrouw op, die zei: 'Ik heb geen idee waar mijn zoon is. Ik heb al vijf jaar niets van hem gehoord. Hij had weliswaar problemen, maar het laatste dat we hoorden was dat hij weer aan het opkrabbelen was. We zijn helemaal radeloos. ' Ze huilde, evenals haar man die naast haar zat. Waarop het medium zei: 'Dood. Volgende!'
Zo ongelooflijk bot zou ik nooit zijn. En laat ik het nu maar meteen zeggen: als ik ooit niet invoelend en betrokken genoeg ben bij een reading, dan spijt me dat. Besef alsjeblieft dat ik oprecht probeer iedereen te helpen. Het bovenstaande verhaal brengt me trouwens op een ander punt over een reading: als cliënt moet je beslissen of het medium een duidelijk kanaal is of dat zijn ego hem in de weg zit. Dat is een enorme valkuil bij dit werk, zeker als je er goed in bent. Mensen hebben de neiging je te behandelen alsof je elk moment van de dag een directe verbinding met de complete, universele wijsheid hebt. Ik zal er niet omheen draaien: het ego zal die verbinding sneller laten dichtslibben dan je je kunt voorstellen.
Zodra je je mediamieke gaven begint te gebruiken om je ego te vergroten of macht over anderen uit te oefenen, veroorzaakt die ego-energie een onbalans, waardoor je geen zuivere boodschapper van de waarheid meer kunt zijn. Het ego trekt ook lagere geesten en geesten die het niet goed met ons voorhebben aan, en kan ons daar blind voor maken. Als je dus het gevoel hebt dat een medium bezig is met een machtsspel, lóóp dan niet naar de buitendeur, maar rén ernaartoe. Je hebt helemaal niets aan een reading die uit iemands ego afkomstig is.
De etiquette voor en tegenover mediums
Zoals ik al zei, zal ik altijd toestemming vragen voordat ik voor iemand een reading doe. Helaas betrachten sommige mensen niet dezelfde terughoudendheid tegenover mediums. Als iemand hoort dat ik een medium ben, vragen ze me vaak om een onmiddellijke reading ter plaatse. Een reading kan voor mij heel uitputtend zijn; meestal doe ik er niet meer dan drie per dag, en dan liefst 's ochtends, zodat ik de rest van de dag rustig aan kan doen. Maar ik vind het heel moeilijk te weigeren als iemand om een reading vraagt. Het is al zover gekomen dat ik niet meer naar sommige feestjes ga omdat ik weet dat ik daar de hoofdattractie ben.
Ik houd van mijn werk, maar ik geloof ook dat mensen eikaars privacy en grenzen moeten respecteren. Kortgeleden had ik een jonge rabbijn en zijn vrouw te eten, en het gesprek kwam op dit onderwerp. Bij sommige beroepen nemen mensen altijd aan dat je dat beroep op elk moment van de dag uitoefent. Het komt niet bij hen op dat de arts, advocaat of medium tijdens een willekeurig gesprekje liever niet over je problemen hoort; ze willen gewoon eten, wandelen of met vrienden uitgaan. Dus mocht je mij of welke andere hulpverlener ook ontmoeten, houd daar dan rekening mee. Beschouw ons in de eerste plaats als mensen en vraag niet direct om advies. Respecteer onze privacy zoals wij ons best doen de jouwe te respecteren.
Het stellen van grenzen is essentieel voor iedereen die zijn intuïtie wil ontwikkelen. Ik zeg tegen al mijn studenten: 'Jij bent degene die besluit wanneer, waar en hoe je informatie aan anderen geeft. Als iemand je om een reading vraagt, kun je dat beleefd weigeren, tenzij je werkelijk de noodzaak voelt voor hen een reading te houden. ' Zo nu en dan krijg ik een boodschap van een bijzonder vasthoudende ziel die zijn mond niet wil houden tot ik de boodschap doorgeef. Maar zelfs in die gevallen vraag ik altijd toestemming voordat ik de informatie overbreng.
Het omgekeerde van de mensen die me op straat om een reading vragen zijn degenen die geloven dat ik hun diepste gedachten kan lezen zodra ik de kamer binnenkom. Ze worden bang en geremd in mijn bijzijn omdat ze denken dat ik hun gedachten lees en hun diepste, duisterste geheimen ken. Ze verwachten dat ik alles over hun verleden, heden en toekomst weet. Sjonge! Ten eerste ben ik wel goed, maar zo goed ook weer niet; ik zou dat trouwens ook helemaal niet willen! Ten tweede denk ik dat als mensen een dergelijke reactie verlonen,
ze naar binnen kijken en de waarheid over zichzelf zien. Als ze de waarheid niet onder ogen kunnen zien of iets verbergen, worden ze bang, terwijl ik helemaal niets doe! De meeste mediums die ik ken kunnen bepaalde gevoelens en indrukken oppikken, maar we moeien ons gewoonlijk goed concentreren om dieper te kijken. Als we elkaar dus op een feestje tegenkomen, ontspan je dan. Je geheimen zijn veilig.
Weet je nog dat ik al zei dat een reading een vertrouwelijke ervaring is?
Ik heb gemerkt dat sommige cliënten na een reading ietwat van hun stuk gebracht zijn, vooral als er zeer vertrouwelijke informatie aan het licht is gekomen. (En geloof me, dat gebeurt. Ik heb readings gehad waarbij de geesten me vertelden dat een man een relatie met een andere man had die hij voor zijn vrouw verborgen hield. Ik heb informatie over geheime zwangerschappen of abortussen gekregen... ziektes als kanker of aids... financiële problemen... allerlei zeer intieme details. Het universum heeft de kennis, zelfs al ontbreekt die aan deze zijde volledig. ) Ik denk dat het lijkt op de situatie dat je je therapeut buiten zijn praktijk tegenkomt; sommigen denken dan: 'O jee, die weet alles over me!'
Afgezien van het feit dat ik nooit de privacy van een cliënt zal schenden, herinner ik me eerlijk gezegd slechts zelden de details van een reading. Ik ben in feite een soort telefoonlijn die mensen met hun dierbaren, geleidegeesten en de universele bron van wijsheid verbindt. De informatie komt niet van mij af, maar komt via mij. De telefoonlijn heeft geen geheugen, en dat geldt eigenlijk ook voor mij. Het zijn mijn zaken niet. Ik ontvang de informatie, interpreteer die en vergeet die weer. Je zult daarom zien dat veel verhalen in dit boek niet door mij maar door mijn cliënten verteld worden; ik kan me de details ervan echt niet meer herinneren!
Nu weet je iets meer over mijn verleden en waarom ik dit werk doe. In het volgende deel van dit boek wil ik het over de belangrijkste aspecten van mijn werk hebben en proberen enkele antwoorden te geven op vragen die de mensheid al duizenden jaren verbazen. Waar komen intuïtieve boodschappen vandaan? Wat gebeurt er als we sterven? Hoe kunnen geesten de barrière van de dood doorbreken om met mensen aan deze zijde te spreken? En hoe kunnen we deze boodschappen duiden om zeker te weten dat ze ons helpen bij het leiden van een leven dat in harmonie met ons diepste zelf is?