Toen het schooljaar net begonnen was, werden alle ouders in de gelegenheid gesteld om kennis te maken met de juf of meester van hun kind. Aan deze gesprekken werd veel waarde gehecht door het team. In november waren de tussengesprekken gepland en in januari kregen de kinderen hun eerste rapport. Ouders die al lange tijd kinderen op De Zilverberk hadden waren inmiddels gewend aan deze procedure. Voor de ouders van Geoffrey was dit nieuw. Zij waren in de zomervakantie verhuisd en hun zoon was gestart in groep 4 bij Greet en Hannah.

De verwachtingen rondom Geoffrey waren hooggespannen. Op het inschrijfformulier hadden achter zijn roepnaam nog vijf andere namen gestaan en bij de beroepen van de ouders was ingevuld; computerdeskundige en gezondheidsdeskundige. Het opleidingsniveau hadden de ouders niet ingevuld. De verwachtingen waren na de eerste ontmoeting met moeder gelijk minder hooggespannen.

De eerste schooldag was ze, nadat de bel juist was gegaan, aan komen scheuren op haar scooter. Ze droeg een witte legging en haar haren waren net iets te blond voor haar leeftijd. Ze kauwde opvallend op een roze bubbelgum, terwijl ze haar zoontje in haar kielzog het gebouw mee in sleepte. Eenmaal bij de klas van Hannah aangekomen, verontschuldigde ze zich: "Sorry, we zijn wat later maar Sjefferie zat nog zo lekker te pleesteesjionnen." Het leek Hannah goed om gelijk duidelijk te maken dat het op De Zilverberk toch echt de bedoeling was dat kinderen op tijd zouden zijn.

Geoffrey sjokte de klas binnen en leek niet echt op zijn gemak. Hannah kon zich voorstellen dat het spannend voor hem moest zijn. Een nieuwe school, een nieuwe klas en meteen de eerste dag te laat komen. Vriendelijk stelde ze Geoffrey voor aan de rest van de klas. De andere kinderen keken nieuwsgierig naar het nieuwe jongetje dat nog chocopasta om zijn mond had zitten.

Tijdens het kennismakingsgesprek hoopte Hannah dat vader en moeder zouden komen. Inmiddels had ze de moeder van Geoffrey al wat beter leren kennen en ze was erg benieuwd naar de vader. Hij was er niet bij omdat het gesprek op dezelfde avond viel als zijn biljartclub. "Ja, je moet toch proriejeteiten stellen en dan is het meer dan niet normaal dat hij automatistisch kiest voor de biljartclub, want hij is de voorzitter, moet je weten" verklaarde moeder zijn afwezigheid. Vervolgens begon ze te vertellen over de goede baan van haar man. Het was een vaag verhaal over computers, waar Hannah nauwelijks een touw aan kon vastknopen. Uiteindelijk trok ze de conclusie dat hij inderdaad iets met computers deed: namelijk inpakken in dozen zodat ze aan groothandels geleverd konden worden. De vader van Geoffrey bleek dus een computer-inpak- deskundige te zijn. Dat wekte de nieuwsgierigheid naar de inhoud van het beroep van moeder. Hannah informeerde naar haar werk als gezondheids- deskundige. Een kwartier later wist ze alles over kruidenmengseltjes waar je van zou afvallen als je er alleen al aan zou ruiken. Ze liet zich niet overhalen om het spul te proberen. Dat kwam ook omdat moeder niet echt een goed reclamevoorbeeld was. De vetrolletjes puilden uit haar legging.

De moeder van Geoffrey was erg benieuwd naar hoe haar zoon het deed op school. Ze zei: "Ik denk dat onze Sjefferie hoogvergaard is, want hij kon al heel vroeg lopen. Het is echt een slim manneke, want hij kan ook automatistisch dingen vinden." Hannah vroeg wat ze precies bedoelde. Moeder antwoordde dat haar zoon precies wist waar de chips verstopt was, ook al legde ze die op de meest vreemde plekken. Hannah gaf aan dat het niet echt tekenen van hoogbegaafdheid waren die moeder opnoemde.

In werkelijkheid maakte ze zich juist nogal zorgen over het niveau van Geoffrey. Hij had grote moeite om de stof van groep vier bij te houden. Het duurde erg lang voordat hij snapte wat de bedoeling was. Heel voorzichtig noemde Hannah voorbeelden daarvan. Moeder keek haar schaapachtig aan, terwijl ze kauwde op haar roze bubbelgum. Toen Hannah klaar was met vertellen, zei moeder dat haar zoon gewoon moest wennen aan de nieuwe school. "Het komt vanzelf goed, als je maar posimistisch blijft", was haar goedbedoelde advies voor Hannah.

In november werden de ouders van Geoffrey uitgenodigd voor het tussengesprek. Op alle gebieden zat het jongetje onder het gemiddelde. Tijdens het buitenspelen maakte hij veel ruzie en samenwerken met andere kinderen lukte hem niet. Hannah benadrukte bij moeder dat het belangrijk was dat ook vader bij het gesprek zou zijn. Ze hoopte dat hij misschien beter zou inzien hoe het met hun zoon gesteld was.

Ook deze keer kwam moeder alleen. De vader van Geoffrey had andere "verplichtplegingen", zoals ze het noemde. Ze vertelde dat ze het wel jammer vond dat hij nou niet kon horen hoe goed het met hun kind ging.

Hannah zuchtte. Ze had de afgelopen weken al regelmatig aan moeder verteld dat Geoffrey slecht scoorde op de toetsen en dat ze zich zorgen om hem maakte. Blijkbaar was dat niet overgekomen bij moeder. Ze pakte de laatste toetsen van spelling en rekenen erbij en liet het werk zien dat rammelde van de fouten. Moeder leek niet ongerust door het resultaat. Ze zei opnieuw dat Hannah "posimistisch" moest blijven. Alles zou goed komen, want bij zijn ouders was ook alles op zijn pootjes terechtgekomen. Vervolgens blies ze een kauwgumbei terwijl ze Hannah peinzend aankeek. Die bedacht zich op dat moment dat de luchtinhoud van die bel waarschijnlijk groter zou zijn dan de herseninhoud van de te blonde vrouw tegenover haar. Ze ergerde zich aan de nonchalante houding van moeder, die echt de ernst van de situatie niet leek in te willen zien. Na de volgende vraag besefte Hannah dat het niet een kwestie van willen, maar van onvermogen was: "Denk jij dat onze Sjefferie straks naar het atheneseum kan?" "Ik weet zeker van niet", antwoordde Hannah zuchtend en daarmee beëindigde ze het gesprek. Gelukkig had ze nog zeven maanden om duidelijk te kunnen maken dat Geoffrey waarschijnlijk zou moeten doubleren, al besloot ze om nooit dat woord in de mond in te nemen, want ze werd nogmaals in de gelegenheid gesteld om de herseninhoud van moeder te vergelijken met een roze kauwgumbel.