10. Performance Night

Fairchild gaf ons het programma en de volgorde van de optredens. Steven zou de eerste zijn, maar het scheen hem totaal niet te deren. Misschien kon je beter zo nonchalant en zorgeloos zijn als hij leek, dacht ik. Ik kwam als derde, na Ice. Rose zou dansen voordat Howard en Cinnamon de avond zouden beëindigen.

We kregen weer een lichte maaltijd voorgezet, zoals Madame Se- netsky had bevolen en toen gingen we naar boven om ons te kleden voor ons optreden. Tegen acht uur liepen we met z'n zessen de trap af en verzamelden ons met Laura Fairchild in het kleine theater. De eerste rij was gereserveerd voor onze docenten.

Evan was er al en had zich rechts van de laatste rij geïnstalleerd toen we arriveerden. Het was de enige plaats waai" hij met zijn rolstoel terecht kon, omdat Madame Senetsky hem niet in een middenpad wilde laten zitten, ook niet vooraan.

Fairchild had het lef tegen Rose te zeggen dat dit een particuliere school was en ze niet verplicht waren accommodatie te verschaffen aan gehandicapten. Rose was van streek, maar Evan verzekerde haar dat het in zo'n klein theater niets uitmaakte waar je zat. Voordat er meer mensen kwamen, riep Madame Senetsky ons achter het toneel. Ze was kwaad dat we vooraan hadden staan praten met Evan.

'Je mag je nooit, nooit onder je publiek mengen vóór een uitvoering,' las ze ons de les. 'Dan verstoor je de illusie, de magie, waardoor mensen je als iets bijzonders, meer dan levensgroot, zien sprankelen in de spotlights.'

'Hij is mijn broer maar,' protesteerde Rose.

'Als je op het toneel staat, ben je niemands broer, zoon of dochter meer.'

'Of moeder,' mompelde Cinnamon luid genoeg dat ze het kon horen. Ze keek haar even kwaad aan en knikte toen.

'Precies, moeder of vader. En laten we ons nu concentreren op wat ons te doen staat. Ik moet onze gasten gaan begroeten.'

Ice en Rose gingen naar een zijkamer voor de warming-up. Steven wilde niets doen, en ik durfde mijn viool niet aan te raken voor het tijd was. Howard wilde dat Cinnamon hun tekst met hem repeteerde, maar ze weigerde met de woorden: 'Als we het nu nog niet weten, Howard, zullen vijf minuten niet veel verschil maken.'

Maar hij ging in z'n eentje weg en deed net of zij met hem achter de coulissen stond, en zei zowel haar tekst als die van hemzelf.

'Wat is er gebeurd met onze zelfverzekerde, nooit zenuwachtige Howard Rockwell de Derde?' vroeg Cinnamon spottend.

We glimlachten, maar we leken onze zenuwen niet de baas te kunnen worden en hardop te lachen.

De mensen kwamen binnen! We konden het geroezemoes van hun stemmen horen toen het kleine theater zich vulde.

Waarom dit zoveel zenuwslopender en angstaanjagender zou zijn dan de keren dat ik voor een veel groter publiek had gespeeld in Ohio, wist ik niet, maar het was wél zo. Ik voelde het tintelen en trillen op plaatsen waar ik het nooit eerder gevoeld had. Mijn keel was kurkdroog en mijn tong streek zo scherp langs mijn gehemelte dat het leek of er een stuk schuurpapier op geplakt zat.

'Drink niet zoveel water,' snauwde Fairchild tegen me. 'Dan moetje plassen terwijl je optreedt en dat verstoort je concentratie.'

Ik spuwde het water uit dat ik in mijn mond had. Wat een afgrijselijk beeld, dacht ik.

Madame Senetsky kwam achter de coulissen nog even naar ons toe voordat de Performance Night zou beginnen. Zij zou zelf de inleiding houden, haar publiek begroeten en het programma verklaren. Voordat ze het toneel opging, nam ze ons een voor een zo aandachtig op, dat ik zeker wist dat ze een haarlok zou zien die niet op zijn plaats zat. Ze knikte goedkeurend naar de anderen, maar bleef recht voor mij staan. Haar ogen leken mijn schedel binnen te dringen. Wat was er mis? Zat er een vuile veeg op mijn gezicht, was er een knoopje los?

'Voordatje naar de receptie gaat, kom je hier terug en wacht op ine,' beval ze.

'Waarom?'

Ze gaf geen antwoord. Ze draaide zich om, knikte naar Laura Fairchild en liep toen naar de coulissen. Ze bleef even staan, haalde diep adem, terwijl ze haar schouders rechttrok en liep toen het toneel op. Er klonk een luid applaus.

'Goedenavond, dames en heren, en dank u voor uw aanwezigheid op de eerste Senetsky School Performance Night,' hoorden we haar zeggen.

Ik schoof dichter naar Cinnamon toe.

'Heb je gehoord wat ze tegen me zei?'

Cinnamon schudde haar hoofd en staarde naar  het toneel. Plotseling keek ze doodsbang, haar gezicht werd spierwit, haar ogen werden glazig. In feite leek het of iedereen, ook Howard, hun adem inhield.

'Ik wou dat ik wist wat ze wil,' mompelde ik, beseffend dat Cinnamon me niet kon of wilde horen.

'Ik kan u verzekeren dat, evenals ik in het verleden heb gedaan,' hoorde ik Madame Senetsky haar toespraak beëindigen, 'dit heel speciale leerlingen zijn. Mijn crème de la crème.'

Howard glimlachte naar ons en knikte.

Steven stond met gebogen hoofd en zijn handen in zijn zakken.

Elke docent moest zijn leerling introduceren. Bergman stelde Steven voor als een van zijn meestbelovende wonderkinderen. Hij legde uit welk stuk Steven zou spelen en kondigde toen zijn naam aan. Steven kwam naar voren onder een beleefd applaus, ging achter de piano zitten en begon te spelen alsof hij in de leskamer was en er niemand anders was dan Bergman. Ik vond dat hij beter speelde dan iemand die ik ooit gehoord had, zelfs beroepspianisten, en blijkbaar vond het publiek dat ook. Toen hij uitgespeeld was, klonk er een daverend applaus. Hij boog op de manier die hem geleerd was en liep het toneel af met een gezicht alsof hij dat al duizend keer gedaan had, niet het minst onder de indruk, nonchalant, zelfs een beetje verveeld.

Vervolgens werd Ice aan het publiek voorgesteld. Littleton begeleidde haar op de piano. Ze zong 'Green Finch and Linnet Bird' uit Sweeney Todd en eindigde met 'Memory' uit Cats. Het applaus voor haar leek bijna twee keer zo lang te duren als het applaus voor Steven, het daverde door de zaal en tot in de dakspanten.

Ze zullen me vreselijk vinden, dacht ik. Ik z.al de ene fout na de andere maken en z.o bespottelijk overkomen dat ze zich zullen afvragen hoe ik in vredesnaam ooit op deze school ben toegelaten. Hoe kan ik concurreren met zoveel talent?

Bergman introduceerde mij en mijn stukken van Mozart. Ik was bang dat mijn benen me niet zouden gehoorzamen toen ik op het toneel werd geroepen. Ik had het gevoel dat ik uit de coulissen naar voren zweefde, mijn voeten leken de grond niet te raken. Toen ik op mijn plaats ging staan, zag ik dat Chandler met een glimlach van bewondering en opwinding naar me keek. Ik was nog nooit zo blij geweest hem te zien als nu. Het zien van een vriendelijk gezicht, het gezicht van iemand die me deed denken aan thuis, hielp om me op mijn gemak te stellen. Ik deed mijn ogen dicht en begon.

Ik keek geen enkele keer meer naar het publiek. Ik voelde me meegevoerd door mijn muziek. Ik dacht eraan wat die voor me betekende, precies zoals Bergman me had gezegd, en toen ik klaar was, liet ik mijn viool zakken en wilde het toneel aflopen. Ik dacht dat er alleen maar stilte heerste, maar dat kwam omdat het applaus in mijn oren knalde en me even verdoofde.

'Prachtig, prachtig,' zei Laura Fairchild, die in de coulissen stond te applaudisseren.

'Je wordt bedankt,' mompelde Rose. 'Nu moet ik dat ook nog zien te overtreffen.'

Cameron Demetrius betrad het toneel en praatte over Rose en wat ze zou dansen. Hij eindigde met te zeggen dat ze een frisse wind deed waaien door de danswereld, juist toen hij geloofde, eindigde hij schertsend, dat er nooit meer iemand zou komen als hijzelf. Er werd gelachen, maar het was niet voldoende om Rose te ontspannen.

De voetlichten werden aangepast voor haar interpretatieve dans en even later begon de muziek. Ze leek omhoog te vliegen en te zweven boven het toneel. Ik had haar nog nooit zo sierlijk en mooi gezien.

'Wij hadden eerst moeten komen,' klaagde Howard toen het publiek haar optreden beloonde met hetzelfde enthousiaste applaus, dat klonk als honderden voetzoekers. 'Hoe moeten wij ze nog inspireren na al die muziek?' ging Howard verder. 'Het zou logischer zijn geweest zijn als ze ons in het midden hadden geplaatst. Wie heeft die volgorde bepaald?' vroeg hij aan Fairchild.

Ze staarde hem even aan en antwoordde toen met een strak, kil glimlachje: 'Madame Senetsky natuurlijk. Wie anders?'

Hij slikte de rest van zijn woorden in en draaide zich om naar Cin- namon.

'Probeer niet de show te stelen, Howard,' waarschuwde ze.

Met een prachtig diepe en dramatische stem lichtte Marlowe hun scène toe en trok zich terug in de coulissen. Het toneel werd donker en toen gingen de schijnwerpers langzaam aan en richtten zich op Howard en Cinnamon. Ondanks zijn protesten, projecteerde en sprak Howard heel mooi. Cinnamon was opwindend om te zien. Haar manier van bewegen, de houding van haar hoofd, de gebaren van haai- handen, betrokken elk deel van haar lichaam bij haar spel. Toen zij en Howard klaar waren, applaudisseerde het publiek even luid als voor ons, maar ze brachten een staande ovatie toen Madame Senetsky weer op het toneel verscheen om het slotwoord te spreken.

'Dank u, dank u. U bent heel genereus. Er valt nog veel werk te

doen. Dat weten we. Maar we zijn trots op onze leerlingen en wat ze in zo korte tijd hebben bereikt. We nodigen u graag uit voor een kleine receptie in de balzaal. Ik dank u voor uw komst.'

De mensen begaven zich naar de uitgang van de zaal. Fairchild zei tegen ons dat we even moesten wachten en toen gaf ze iedereen opdracht haar te volgen.

'Behalve jij,' zei ze tegen mij. 'Madame Senetsky komt zo bij je.'

Cinnamon herinnerde zich eindelijk wat ik gezegd had.

'Wat is er aan de hand?' vroeg ze.

Ik haalde mijn schouders op.

'Geen idee.'

Ze dacht even na en kneep haar lippen op elkaar.

'Gedraag je als een getuige in de rechtbank. Zeg niets meer dan strikt noodzakelijk is. Vooral niet als het iets te maken heeft met je- weet-wel.'

Ik knikte met bonzend hart.

Toen iedereen weg was, was de zaal zo kil en donker, dat ik mijn armen om me heen sloeg en met gebogen hoofd liep te ijsberen. Toen bleef ik staan, staarde naar de deur en wachtte. Waar bleef ze? Wat wilde ze? Eindelijk kwam ze; ze leek de hele deuropening te vullen.

'Gauw,' zei ze en wenkte me dichterbij te komen, ik heb niet veel tijd.'

Meer nieuwsgierig dan bevreesd, liep ik naar haar toe. Ze bukte zich en pakte mijn hand met verbazingwekkende kracht vast, draaide mijn vinger om en bekeek aandachtig de ring die Chandler me had gegeven. Ik gaf een gilletje toen ze mijn pols omdraaide en in mijn vingers kneep.

'Wat is dat?'

'Een vriendschapsring.'

'Het lijkt meer op een verlovingsring,' zei ze achterdochtig. 'Van wie heb je die?'

'Van mijn vriend,' zei ik. 'Vandaag. U hebt toestemming gegeven voor zijn komst.'

'Het lijkt te veel op een verlovingsring. Ik wil niet dat een van mijn leerlingen de indruk wekt dat ze op weg is naar het altaar. Ik verspil geen tijd aan jonge vrouwen die alleen maar denken aan serviesgoed, afwasmachines en luiers. Je mag nog geen serieuze relatie hebben.'

'Wat zegt u?'

'Je hebt me gehoord. Niemand verlooft zich of onderhoudt een serieuze romantische relatie terwijl ze hier studeert en woont,' beval ze.

'Dat leidt af van een serieuze concentratie en legt ons een onnodige last op, terwijl we proberen je professionele imago te ontwikkelen. Haal hem onmiddellijk van je vinger en bewaar hem ergens waar hij niet gezien wordt, het liefst in een of andere la.'

'Ik heb hier al eens met je over gesproken en ik dacht dat je het had begrepen. Ik wil dat mijn leerlingen, vooral de vrouwelijke, een aura van maagdelijkheid om zich heen hebben, een puurheid die hen begeerlijk maakt. Of je feitelijk een maagd bent of niet,' ging ze verder met vertrokken mond. 'Nou?'

De tranen prikten in mijn ogen en maakten haar silhouet nevelig en vaag.

'Kan ik hem niet gewoon dragen en tegen de mensen zeggen dat ik niet verloofd ben als ze het vragen?'

'Ik wens er niet over te discussiëren. We kunnen onze belangrijke gasten geen moment langer laten wachten. Maak je deel uit van deze school of niet? Heb je het geld en de tijd van je ouders verspild? Ik kan ervoor zorgen datje vanavond nog naar de luchthaven gebracht wordt en op een vliegtuig naar huis wordt gezet,' dreigde ze.

Ik bedwong mijn tranen en schoof de ring van mijn vinger.

'Heel goed. Kom mee.'

'Mag ik even naar het toilet om mijn gezicht te wassen?' vroeg ik. Haar ogen leken op versplinterde knikkers.

'Nee,' zei ze. 'Het is beter datje een beetje angstig kijkt. Dat zullen ze prachtig vinden.'

Ze liep de zaal uit, wachtte tot ik volgde, en vervolgde toen haar weg naar de balzaal, waar iedereen al champagne stond te drinken. De zaal was gevuld met gelach en complimentjes. Ik hoorde Edmond Senets- ky's stem boven alle anderen uit, pochend dat hij deze leerlingen voor zijn moeder had gevonden.

'Het is of je de ene tuin na de andere bezoekt en de mooiste bloemen eruit plukt. Een mooi boeketje talent, hè?'

Chandler, die bezorgd keek omdat ik niet met mijn medeleerlingen binnen was gekomen, stond met Barry aan de andere kant van de zaal. Hij liep naar me toe zodra hij me zag, maar Fairchild was hem vóór en beval me mijn plaats in te nemen bij de anderen. We moesten eerst de gasten begroeten, als pasgetrouwde echtparen op een rij staand. Ze duwde een glas champagne in mijn hand en zei dat ik tussen Rose en Howard moest gaan staan.

'Waar is Evan?' vroeg ik, om me heen kijkend, zonder hem te zien.

'lk moest hem terugsturen naar zijn hotel,' zei Rose. 'Hij zag er moe uit, en ik kan nu niet zoveel tijd met hem doorbrengen. Hij komt morgen nog even hier voor hij teruggaat.'

Ik knikte, luisterde met een half oor. Ik stond nog te beven op mijn benen na mijn gesprek met Madame Senetsky. Mijn hand trilde zo erg, dat ik snel een slok champagne moest nemen om niet te morsen. Ik keek even naar Fairchild om te zien of ze me in de gaten hield en me zou veroordelen omdat ik te snel dronk. Ze keek naar me, maar niet anders dan anders, haar ogen waren kritisch als altijd, zoekend naar een reden om ons met een van haar geliefde regels om de oren te slaan.

'Gaat het goed met je?' vroeg Rose.

Ik wilde nee zeggen toen Chandler naar me toe kwam.

'Hoi,' zei hij. 'Je was geweldig. Jullie allemaal trouwens.'

'Neem me niet kwalijk,' zei Fairchild met een plastic glimlach. Ze kwam precies tussen hemen mij in staan. 'Vraag jullie vrienden alsjeblieft om beleefd aan het eind van de zaal te wachten. Jullie worden nu voorgesteld aan belangrijke mensen.'

Ze glimlachte gemaakt en liep weg.

Chandler en Rose hadden het gehoord.

'Wat onbeschoft,' zei ze. 'Alsof onze vrienden geen belangrijke mensen zijn. Daarom wilde ik niet dat Evan zou blijven en zich ongewenst en gekleineerd zou voelen.'

'Wees maar niet bang. Ze kan mij geen ongewenst gevoel geven,' fluisterde Chandler in mijn oor. 'Ik zal vol ongeduld op je wachten op de tribune.'

Hij keek om zich heen en gaf me toen snel een zoen op mijn wang voor hij wegliep om zich weer bij Barry te voegen. Ik ving de blik van Madame Senetsky op, die naar me keek met ogen die iemand met één blik tot de galg konden veroordelen.

ik heb het gevoel dat ik in een etalage sta,' mompelde Rose met een geforceerde glimlach. 'Net als toen bij die schoonheidswedstrijd. Waarom kunnen we niet gewoon onszelf zijn en rondlopen? Dit doet zo gekunsteld aan. Wie staat er nu op een rij op zo'n feest en laat zich aanstaren door de menigte?'

'Wij,' zei Howard trots. 'De crème de la crème.'

Mensen begonnen een rij te vormen om langs ons heen te lopen. Madame Senetsky stelde ons een voor een voor en zorgde dat Jack Fe- rante als eerste aan de beurt was.

'Ik zie filmsterpotentieel voor me,' verklaarde hij, naar Rose kijkend.

Bijna iedereen was enthousiast over ons en ons werk en toonde ons zijn of haar appreciatie in een stroom van loftuitingen. Howard was het best in het incasseren ervan. Bij elk compliment leek hij te zwellen van trots, zijn gezicht begon bijna letterlijk te stralen. Maar net als de rest van ons behield hij voldoende bescheidenheid om Madame Senetsky tevreden te stellen. Ik was niet zozeer bescheiden dan wel doodsbang om iets anders te zeggen dan 'dank u'.

Na het officiële voorstellen kwamen onze docenten naar ons toe, die ons verwezen naar degenen die op ons eigen terrein werkzaam waren. De zaal was gevuld met gesprekken over muziek, dans en theater. Namen van beroemdheden werden achteloos rondgestrooid alsof ze intieme vrienden waren van de aanwezige gasten. Waarschijnlijk waren ze dat ook. Mijn interessantste gesprek was met een altviolist die bij het New York Philharmonic speelde. Hij vertelde me over zijn repetities, hoe hij gekozen was, over zijn eigen opleiding en voorbereiding en hoe hij leefde in New York en reisde met het orkest.

'Ik weet zeker,' zei hij, 'dat jij uiteindelijk ook bij een van onze beste symfonieorkesten zult komen. Je hebt geen idee hoe je boft met deze kans. Ik wou dat ik die had gekregen toen ik zo oud was als jij. Voor mij was het een hele strijd, maar voor jou, met jouw talent en Madame Senetsky's relaties, zal het een stuk gemakkelijker zijn. Ik zou niemand kunnen bedenken die meer respect krijgt en meer invloed heeft in New York en de belangrijkste steden ter wereld, dan zij.'

Ik bedankte hem en toen ik me omdraaide, zag ik dat Madame Senetsky heel dichtbij had gestaan en alles had gehoord wat hij tegen mij had gezegd en ik tegen hem. Onze blikken kruisten elkaar even en ik zag hoe tevreden ze keek bij het horen van al die complimenteuze dingen over haarzelf. Ze knikte naar me alsof ze wilde zeggen: 'Zie je wel? Nu weetje waarom je maai- beter precies kunt doen wat ik je zeg.' Toen wijdde ze haar aandacht aan Rose.

Even leek het of ik vrij was. Er was niemand met wie ik een gesprek moest voeren. Het leek of er een frisse wind door de zaal waaide. Ik kon diep ademhalen en me ontspannen. Maar het duurde niet lang. Zodra ik me omdraaide naar Chandler, kwam Bergman naar me toe met een vriend die doceerde op Juilliard.

'Madame Senetsky mag blij zijn dat je geen auditie hebt gedaan voor mij,' zei hij. 'Je zou een beurs hebben gekregen en op mijn school zitten.'

'Maar,' voegde hij er met een lichte zucht aan toe, 'ik moet toegeven dat ze haar leerlingen goed weet te plaatsen en ze op weg helpt naar

succesvolle carrières. Ze heeft een ongelooflijke staat van dienst.'

'Dat is de voornaamste reden waarom ik hier ben,' zei Bergman.

Zijn vriend verzekerde me dat ik heel gauw in een vooraanstaand orkest zou spelen.

'Werk hard,' zei hij, 'en luister goed naar alles wat Madame Senetsky zegt.' Met die woorden liep hij weg. Als ik dat nog één keer van iemand hoor, dacht ik, ga ik gillen.

Toen ik om me heen keek, zag ik dat alle anderen straalden. Gelukkig was het een heel succesvolle avond. Tegen het eind van de receptie zei Madame Senetsky dat tegen ons. Ze keek trots en tevreden.

Toen ik eindelijk bevrijd was van mijn verplichte gebabbel, ging ik haastig naar Chandler. Barry en Rose kwamen bij ons staan en gevieren wilden we de zaal uitgaan om een tijdje bij elkaar te kunnen zijn in de salon. Maar Laura Fairchild haalde ons in de gang in.

'Denk aan de avondklok, meisjes,' waarschuwde ze. Ze tikte op haar horloge. 'Over twintig minuten moeten je vrienden het huis uit en jullie in bed.'

Ze liep voor ons uit naar Madame Senetsky, die in de hal afscheid stond te nemen van haar gasten.

'Twintig minuten! Die vrouw is een emmer ijswater!' kermde ik.

Haar waarschuwing bekoelde onze opwinding. Als ze de teleurstelling op ons gezicht in de salon hadden kunnen zien, zouden ze denken dat ze op een begrafenis verzeild waren geraakt.

Steven kwam een ogenblik later bij ons. Hij wipte naar binnen of zijn benen uit springveren bestonden.

'Wat een avond, hè?' riep hij uit. 'Ik heb een ober omgekocht om me een extra glas champagne te geven.' Bij ons gebrek aan reactie keek hij ons onderzoekend aan. 'Wat is er gebeurd? Iemand dood?'

'Er is niks gebeurd, Steven, behalve tien minuten geleden, toen Fairchild ons vertelde dat we nog geen twintig minuten voor onszelf hebben. Chandler komt helemaal uit Boston!' riep ik uit.

'We krijgen elkaar niet vaak te zien, zelfs al is Barry in New York. Ons meedogenloze programma maakt het erg moeilijk,' voegde Rose eraan toe. 'Je zou denken dat ze toch wel iets meer consideratie met ons zouden hebben. Ik haat die avondklok en al die beperkingen. Anderen van onze leeftijd hebben die niet.'

'De prijs van de roem,' zei Steven gekscherend. Niemand lachte. Hij staarde ons even aan, keek toen behoedzaam achter zich om zeker te weten dat ze hem niet konden horen en kwam toen verder de kamer in. dichter naar ons toe. 'Hoe moet ik Laurel en Hardy hier laten zien hoeze terug kunnen komen in het gebouw nadat Dracula's dochter de ingang heeft vergrendeld?'

'Hè?' vroeg Chandler. 'Waar heb je het over?'

'Hoe ik jullie weer naar binnen en naar boven kan loodsen. Het is heel gemakkelijk. Je gaat naar de zijkant van het gebouw en klimt de brandtrap op naar hun ramen,' zei hij. 'Die zijn aan dezelfde kant en hebben hetzelfde platform.'

Rose keek naar mij en ik voelde me verstarren.

'Hoe weet jij dat?' vroeg ze hem.

Steven haalde zijn schouders op.

ik keek toevallig naar buiten en zag het, en toen ik over het terrein liep, zag ik hoe je dat moest doen.' Hij wendde zich tot Chandler en Barry. 'Jullie zullen je moeten optrekken aan de ladder. Ik denk niet dat hij erg schoon zal zijn, dus jullie kunnen je mooie kleren bederven, maar,' met een blik op Rose en mij en toen weer op Rose, 'het kan de moeite waard zijn.'

Chandler keek naar mij om te zien wat ik ervan dacht. Ik was onwillekeurig bang.

'Als ze betrapt worden,' zei Rose, 'kunnen ze ons er morgen uitgooien.'

'Zorg dus dat ze niet betrapt worden. Hemel,' zei Steven, 'zijn jullie zo weinig avontuurlijk aangelegd?'

We zwegen.

'En waar zijn jullie mannelijke hormonen?' ging hij verder. Hij liet zijn woorden volgen door zijn zachte, maffe lachje toen hij de salon uit liep.

'Wat vind jij ervan?' vroeg Chandler aan Barry.

'Ik ben ervoor als jij het ook bent. Meiden?'

Rose sperde haar ogen open en keek naar mij. Ik keek naar Chandler die naar mijn hand staarde, toen het plotseling tot hem doordrong dat ik zijn ring niet droeg.

'Wat is ermee gebeurd?' vroeg hij met een knikje naar mijn vingers.

'Waarmee?' vroeg Rose.

Ik beet op mijn lip.

We konden Fairchilds stem in de gang horen.

'Doe het,' flapte ik eruit in plaats van zijn vraag te beantwoorden.

'Oké,' zei Barry glimlachend.

Rose keek me doodsbang en verbaasd aan. Toen Fairchild haar aanwezigheid duidelijk liet merken, stelde ik voor dat de jongens zouden vertrekken. 'We hebben toch nog maar een paar minuten,' zei ik. 'We

zullen onze ramen halfopen laten staan. Steven heeft gelijk. We hebben hetzelfde platform, dus het is gemakkelijk.'

Chandler glimlachte.

ik zal net als Romeo op het balkon klimmen,' zei hij.

'Het is voor iedereen even gevaarlijk,' mompelde Rose. We stonden op om de jongens naar de voordeur te begeleiden. Laura Fairchild volgde ons met haar ogen en stond achter ons toen we afscheid namen.

'Goed gedaan, meisjes,' zei ze. 'Heel goed. En zorg nu voor een ongetwijfeld broodnodige nachtrust.'

Ze draaide zich met een ruk om en liep weg. Haar hakken tikten op de tegels tot ze om de hoek verdween. Rose keek naar mij. Ze glimlachte van opwinding. We gaven elkaar een hand en holden de trap op. Bij mijn deur gingen we uiteen.

'Zorg voor een broodnodige nachtrust,' bootste ik Fairchild na. Ik lachte, haalde diep adem en ging mijn kamer in.

Even bleef ik naar het raam staan staren. Durfde ik het? Of zou ik het raam dicht laten en dit hele idee vergeten? Was het het risico waard?

Toen ik naar het raam liep, voelde ik een tinteling onder in mijn buik. Ik verlangde naar Chandler. Ik wilde dat hij me zou omarmen en me zoenen en troosten. Ik wilde bemind worden zoals ik nog nooit was bemind. Welk recht had die vrouw om te eisen dat ik zijn blijk van genegenheid, mijn mooie ring, afdeed? Waarom moesten we haar de baas laten zijn over ons hart, onze adem, onze lach en onze tranen? Niemand hoorde zoveel gezag te hebben over een ander.

Ik schoof de ring weer aan mijn vinger en bewonderde hem in het maanlicht. De glans ervan stelde me gerust.

Gedeeltelijk uit protest en gedeeltelijk uit verlangen, schoof ik het raam omhoog en liet het halfopen staan. Ik was zo opgewonden dat mijn hart uit elkaar leek te barsten. Ik voelde een warmte in mijn borst en mijn lippen waren vochtig.

Ik wendde me af van het raam en liep de badkamer in, waar ik een paar minuten naar mijn spiegelbeeld staarde. Toen knoopte ik mijn blouse los en trok hem uit. Ik liet mijn rok zakken en bleef even staan in mijn slipje en beha. Ik borstelde mijn haar los en liep na een diepe zucht terug naar mijn kamer.

Chandler was er al. Hij stond scherp afgetekend tegen het maanlicht dat door mijn raam naar binnen viel. Hij zei niets. Ik deed het licht in de badkamer uit en liep zwijgend naar mijn kast. Mijn hart bonsde. Ik beleefde mijn eigen fantasie, verbeeldde me dat hij er niet echt was.

Dat hij een droom was. Ik hing mijn blouse en rok op en draaide me naar hem om. Hij had zich niet bewogen. Zijn gezicht was nog in de schaduw.

Ik liep naar mijn ladekast en met mijn rug naar hem toe maakte ik mijn beha los en liet hem langs mijn armen omlaag glijden. Ik stopte hem in de la en sloot mijn ogen. Mijn hele lichaam tintelde, mijn tepels waren zo hard dat ze pijn deden.

'Lieveling,' fluisterde hij. 'Ik hou zoveel van je.'

De bleef afwachtend staan. Eerst voelde ik zijn lippen in mijn hals en toen zoende hij mijn schouders en legde zijn wang op mijn haar. Hij sloeg zijn armen om mijn middel en drukte me dicht tegen zich aan. Ik liet mijn hoofd achterovervallen en hij zoende me weer in mijn hals. Toen bewogen zijn handen zich over mijn borsten, knepen in mijn tepels en lieten de ene golf van opwinding na de andere door me heen gaan. Mijn hele gezicht gloeide zo hevig, dat het leek of de vlammen eruit sloegen.

Langzaam draaide ik me om en we gaven elkaar een lange, innige zoen. Onze ademhaling ging snel en hijgend.

ik verlang zó erg naai-je, dat mijn hele lichaam pijn doet,' zei hij. Zijn woorden gaven me een heerlijk gevoel.

Toen ik nog een klein meisje was, had mijn grootvader me het gevoel gegeven dat begeerte de weg naar de hel was. Hij maakte me bang voor mezelf, mijn dromen, mijn verlangens en gevoelens. Er was een tijd geweest waarin ik dacht dat ik zondig was, dat ik me schuldig voelde omdat ik me ontwikkeld had tot een vrouw.

Pas toen ik Chandler leerde kennen begon ik mezelf met andere ogen te bekijken en toen ik hoorde over grootpa's eigen zondige daden, besefte ik waarom mama hem zo vaak om de oren had geslagen met de bijbelse citaten die hij mij naar mijn hoofd slingerde.

'Wie uwer zonder zonden is, werpe de eerste steen,' zei mama tegen hem, en grootpa wendde snel zijn blik af en liep binnensmonds mompelend weg.

'Let maar niet op hem,' drong mama aan. 'Hij is van binnen helemaal in de war.'

Toen die gedachten door mijn hoofd tolden, hoorde ik een inwendige stemmetje dat me toefluisterde dat het niet slecht was wat ik voelde, maar juist mooi. Twee mensen die echt om elkaar gaven, die veel van elkaar hielden, maakten de mooiste muziek in hun hart. Het vermogen om volledig en zuiver van elkaar te houden was een zegen, geen zonde. Ik wilde niets liever dan grootpa's waarschuwingen en dreigementen

samen met hem begraven, voor eens en voor altijd, nu en voor eeuwig.

En er was maar één manier om dat te doen.

Chandler en ik zeiden niets. We liepen zo kalm naar mijn bed, dat het bijna onwerkelijk leek. Hij stond naast het bed en keek op me neer. Het maanlicht speelde op zijn ogen, zijn lippen, maakte zijn gezicht bleek. Zijn trage, weloverwogen bewegingen in combinatie daarmee, gaven me het gevoel dat we een liefdesscène uit de oudheid opvoerden in een Kabuki-theater. Zijn kleren vielen omlaag als een gordijn. Hij trok mijn slipje uit. Even later waren we allebei naakt en omhelsden en zoenden elkaar vertwijfeld.

'We moeten voorzichtig zijn,' wist mijn verstandige helft eruit te brengen.

'Wees maar niet bang. Ik ben voorbereid,' fluisterde hij.

Grootpa had van de liefdesdaad iets beestachtigs, lelijks, grofs en gewelddadigs gemaakt. Hij wist niets van tederheid. Hij wist niet hoe je twee harten bijeen moest brengen, hoe je twee aparte mensen tot één kon samensmelten. We kwamen zo diep in elkaar, dat we eikaars ziel aanraakten, dacht ik. Muzikaal als ik was, voelde ik onze liefde als een aanzwellend crescendo. Het benam me de adem. Ik klampte me aan hem vast, alsof ik geloofde dat ik zou blijven vallen als ik hem niet vasthield. Ik omklemde hem zo stevig dat het hem pijn moest doen, maar het was een verrukkelijke pijn. Hij deed zijn uiterste best me te beletten om te stoppen en riep: 'Nee, nee, nog niet!' alsof het feit dat hij in me bleef, ons voorgoed aan elkaar zou binden.

Toen heten we elkaar uitgeput los en bleven naast elkaar liggen. We kwamen op adem, keerden terug naar de aarde, vielen terug in onze gescheiden lichamen.

'Ik zou niet weten hoe ik ooit méér van iemand zou kunnen houden dan van jou, Honey,' zei hij, toen we een paar ogenblikken lang alleen eikaars ademhaling hadden gehoord.

Ik glimlachte, draaide me om en zoende hem eerst op het puntje van zijn neus en toen op zijn mond.

ik ook niet, Chandler.'

'Waarom droeg je je ring niet?' Hij raakte hem aan en hield mijn vingers in zijn hand.

'Madame Senetsky vond het te veel op een verlovingsring lijken.'

'Nou en? Dat begrijp ik niet.'

'Ze heeft liever dat haar leerlingen zich uitsluitend concentreren op hun carrière. Ze wil letterlijk dat we geen andere belangstelling of doel in ons leven hebben.'

'Hoe kan het feit datje van iemand houdt nadelig zijn voor je streven om een succesvol musicus te worden?'

'Dat leidt ons af. Dat is iets wat zij gelooft, niet ik,' ging ik haastig verder. 'Maar ze dreigde me naar huis te sturen als ik de ring droeg waar andere mensen bij waren.'

'O,' zei hij verslagen. 'Maar maak je niet ongerust. Ze kan de stroom van liefde van mij naar jou niet tegenhouden.'

Ik glimlachte.

Hij wilde zijn hoofd optillen om me weer te kussen toen mijn blik viel op een schaduw die over de muur gleed. Ik draaide me om naar het raam en slaakte een kreet. We hoorden haar de ladder op vluchten.

'Wat... wat was dat?' vroeg hij.

Mijn hart bonsde nu in een ander ritme: intense angst.

'O, nee!' riep ik uit.

'Was daar iemand? Heeft iemand ons bespioneerd?' vroeg Chand- ler, die snel overeind kwam. 'Een van de jongens? Steven? Wat is het? Vertel het me, Honey,' smeekte hij.

Voetstappen in de gang deden ons even zwijgen. We luisterden en hoorden ze toen voorbijgaan en langs de trap omlaag.

'Wat gebeurt er?' fluisterde hij.

'Trek je kleren aan, Chandler,' zei ik dringend. Ik pakte snel een nachthemd. Hij begon zich aan te kleden.

'Wat is er aan de hand?'

'Ik weet het niet.'

'Ik begrijp er niets van. Was er iemand buiten of niet?'

'Ja. Er woont iemand hierboven, die geen van ons nog ontmoet heeft. We denken dat het de dochter van Madame Senetsky kan zijn.'

'Maar waarom gebruikt ze dan de brandtrap? Bespioneert ze je?'

'Ik weet het niet. Het is allemaal zo vreemd.'

'Wat bedoelde je met jullie denken dat ze haar dochter is? Is ze dat wel of niet?'

'We weten het niet zeker. Ze lijkt op haar zoon, maar...'

'Dus je hebt haar gezien?'

'Ja, maar...'

'Maar wat?'

'Madame Senetsky vertelde me dat haai" dochter een tijd geleden gestorven is.'

'Hè?' Hij krabde op zijn hoofd, ik begrijp het niet.'

ik kan er nu niet verder over praten,' zei ik, aarzelend hem de rest van het verhaal te vertellen: hoe ze zich kleedde, de gestolen kleren, Evans onderzoek.

'Maar...'

Op dat moment hoorden we iemand op de brandtrap en we draaiden ons om naar het raam.

'Verroer je niet,' zei Chandler. Hij liep er behoedzaam heen en zei dat ik moest gaan liggen.

Hij sprong op het raam af, trok het gordijn verder open en zag Bar- ry voor zich.

'Wat doe jij hierin godsnaam?'

'Ik kom zeggen dat we weg moeten.. Rose wordt zenuwachtig.'

'Hoe lang sta je hier al buiten?' vroeg Chandler.

'Ik ben net hier, waarom?'

Chandler draaide zich weer naar mij om.

'Ik begrijp je niet,' ging hij verder alsof Barry ons niet gestoord had. 'Waarom heeft niemand van jullie haar ooit ontmoet? Waarom zou ze je bespioneren? Wil dat zeggen dat ze het aan Madame Senetsky gaat vertellen van ons?'

'Ik weet het niet, Chandler. Laten we het voorlopig erbij laten. Barry heeft gelijk. Jullie kunnen beter weggaan voordat er nog iets anders gebeurt, oké?'

'Ik zou het vreselijk vinden als ik er de oorzaak van zou zijn datje van school gestuurd werd, Honey. Ontzettend.'

Ik knikte. Ik was te bang om daaraan te denken.

'Ik bel je morgenochtend voordat ik naar het vliegveld ga,' zei hij.

Hij gaf me snel een zoen en glipte door het raam naar buiten. Ik keek hem en Barry na terwijl ze omlaag klommen. Hij keek op en zwaaide en toen holden ze allebei naar de oprijlaan, waar ze in de schaduwen van het terrein verdwenen.

Ik deed het raam dicht en dacht na. Zou dat meisje vertellen wat ze had gezien? Rose zou ook in grote moeilijkheden kunnen komen. Ik trok mijn ochtendjas aan en liep naar haar kamer. Ik klopte zachtjes.

'Wie is daar?'

'Ik,' zei ik en deed de deur open. Ze had het licht uitgedaan.

'Honey? Wat is er?' vroeg ze en knipte de lamp op haar nachtkastje aan.

Ik deed de deur zachtjes achter me dicht.

'Ze stond voor mijn raam,' zei ik. 'Terwijl Chandler en ik...'

'Terwijl jullie met elkaar vrijden?'

'Ja. Ik bedoel, ik weet niet hoe lang ze daar gestaan heeft of wat ze precies gezien heeft, maar ze zag beslist dat er iemand was. Als ze het aan Madame Senetsky vertelt... O, Rose, hoe moet ik dit ooit aan mijn ouders uitleggen?'

Ik liet me op haar bed vallen en begon te huilen.

'We moeten het aan de andere twee vertellen. Wacht hier,' zei Rose. ik ga ze halen.'

Bevend zat ik in het donker te wachten. Even later kwam Rose terug met Ice en Cinnamon achter zich aan. Ze sloten de deur achter zich en Rose deed nog een lamp aan.

'Wat is er precies gebeurd?' vroeg Cinnamon fluisterend.

Ik vertelde het haar en iedereen zweeg.

'Misschien heeft ze ook bij mij naar binnen gekeken,' zei Rose, 'en heeft ze Barry ook gezien.'

'Het is walgelijk om zo bespioneerd te worden. Dit is geen leven,' mompelde Cinnamon.

'Amen,' zei Ice.

'Wat moeten we doen?' vroeg ik.

'Niets. Wat kunnen we doen... We moeten afwachten wat er morgen gebeurt. Maar ik kan je wel vertellen,' zwoer Cinnamon, 'dat als een van jullie hiervoor van school wordt gestuurd, ik vlak achter jullie aan loop.'

'Ik ook,' zei Ice.

'Nee, jullie mogen je carrière niet bederven ter wille van mij,' kermde ik.

'Of van mij,' zei Rose.

'Ik kan het best in mijn eentje. Als we zoveel talent hebben, zijn we niet te stoppen. Het duurt misschien wat langer, maar de prijs die we voor de snelheid betalen is het niet waard,' zei Cinnamon. 'Maak je daarover geen zorgen. We zoeken allemaal een baan in de stad en huren samen een appartement en werken aan onze carrière. Misschien is dat een stuk leuker.'

'Mijn ouders zouden er niet blij mee zijn,' zei ik, al klonk het me goed in de oren.

'Dat worden ze wel,' beweerde Cinnamon.

Ik moest even glimlachen.

'Ik zei je - een voor allen, allen voor een. Meiden?'

'Oké,' zei Ice. 'Als zij gaan, gaan we allemaal.'

Ze stak haar hand uit. Cinnamon legde de hare erop. Rose staarde me even aan en deed toen hetzelfde, en ik ook. Een ogenbik lang hielden we elkaar stevig vast.

'Laten we gaan slapen,' zei Cinnamon en liep naar de deur. Voor ze die opendeed, draaide ze zich naar ons om. 'Maar nog één ding... zelfs al heeft dit geen gevolgen, ik wil weten wat er daarboven gebeurt. Wie is dat? Waarom bespioneert ze ons?

'Laten we nu het besluit nemen om erachter te komen.'

'Hoe?' vroeg Ice.

'We brengen haar nog een bezoek. Maar deze keer...'

'Ja? Wat doen we deze keer?' vroeg ik met ingehouden adem.

'Deze keer gaan we naar binnen. We gaan een confrontatie met haar aan. We stellen vragen.'

Niemand zei iets.

Onze harten klopten in hetzelfde dolle, angstige ritme.

Cinnamon deed de deur open.

ik moet ook een vriendje hebben. Ik wil iemand hebben die naar boven sluipt naar mijn kamer. Dat is een regel die ik met liefde zou overtreden.'

Even later lagen we allemaal in bed, tuurden in de duisternis, vroegen ons af wat de ochtend zou brengen.