2. Madame Senetsky

'Ik ben eigenlijk nooit van plan geweest om actrice te worden,' zei Cinnamon toen we door de gang naar mijn kamer liepen. 'Acteren was gewoon iets dat me natuurlijk afging, denk ik. Mijn moeder en ik fantaseerden vaak op de zolder van ons huis, waar we spullen vonden van de oorspronkelijke eigenaar en zijn gezin. Hij was een beroemde generaal in de Burgeroorlog, en we verdiepten ons in een rollenspel, verbeeldden ons dat we terug waren in de tijd. Het was amusant, maar ik beschouwde het nooit als een training voor een carrière. Mijn toneellerares op school bleef achter me aan zitten en ten slotte accepteerde ik een rol in de schoolopvoering, een grote rol.

'En hoe is het gegaan met jou en je viool?'

'Mijn oom Peter, de jongste broer van mijn vader, zei tegen me dat ik bij de viool hoorde als een vis in het water. Hij zei altijd dat de viool mij bespeelde in plaats van ik de viool.'

'Hoe bedoel je, zei altijd?' vroeg ze, toen we mijn kamer inliepen.

'Hij is om het leven gekomen bij een vliegtuigongeluk. Hij besproeide gewassen in Ohio, waar mijn familie een maïsboerderij heeft.'

'O,' zei ze. Ze trok een gezicht of somber, afschuwelijk nieuws haar niet van streek kon brengen. Het leek wel of ze zoiets verwacht had.

in ieder geval kocht hij een viool voor me en betaalde mijn eerste lessen.'

Ik was bijna klaar met uitpakken. Ze keek naar de foto van Chandler die ik had meegenomen.

'Wie is dat?'

'Mijn vriend.' Ik hield de foto vast en glimlachte. 'Hij gaat naar Boston University. Is net begonnen. Ik mis hem nu al. Hij speelt piano en we hadden samen les. Zo hebben we elkaar leren kennen. Ik bedoel, ik kende hem al op school, maar vóór die tijd groetten we elkaar nauwelijks.'

'Hij ziet er... slim uit,' zei ze. 'En hij is ook knap. Ik heb niemand in het bijzonder,' ging ze verder voordat ik het kon vragen. 'Ik geloof niet dat ik met iemand iets wil hebben voor ik veertig ben. Niet serieus tenminste.'

'Wil je dan geen man en kinderen?'

'Nee,' zei ze snel. 'Dat wil ik ze niet aandoen. Je weet hoe moeilijk het is om in het theater op te treden en toch een normaal leven te leiden. Als we carrière willen maken, een echte carrière, zullen we ons er helemaal aan moeten wijden, zoals nonnen die getrouwd zijn met de Kerk of zoiets. Dat zegt Howard. Ik veronderstel dat hij een goed acteur is. Hij heeft geen gebrek aan ego, dat is een feit. Hij zal de eerste zijn om je te vertellen hoe goed hij is. Hij beweert datje veel zelfvertrouwen moet hebben om te doen wat wij doen. Hij heeft een of andere nationale Drama Award gewonnen, de Academy Award van het high-schooltheater of zoiets.'

'Ik wil een gezin,' zei ik. 'Misschien nog meer dan een carrière.'

Ze haalde haar schouders op en begon mijn blouses voor me op te hangen.

'Ik denk niet dat ik nu iemand de liefde kan geven die hij nodig heeft en toch mezelf blijven.

'Maar zo denk ik erover,' ging ze snel verder. 'Misschien ligt het anders voor jou.'

'Heb je nog broers of zussen?' vroeg ik.

Even leek het of ze geen antwoord zou geven. Ze ging verder met het ophangen van mijn kleren. Mijn woorden leken in de lucht te blijven hangen.

'Ik had bijna een zus. Mijn moeder had een miskraam.'

'O, wat erg.'

'Het was héél erg. Ik bedoel, ze leed eronder. Ze stortte zelfs min of meer in.

'Maar nu gaat het weer goed met haar,' voegde ze er snel aan toe.

'Gelukkig.'

'Hoi,' hoorden we iemand zeggen. We draaiden ons om en zagen een heel aantrekkelijk meisje met roodblond haar en heldergroene ogen. Ze had de allure van een mannequin en straalde een aangeboren dosis zelfvertrouwen uit. 'Ik ben Rose Wallace,' zei ze, toen ze binnenkwam.

'Cinnamon Carlson. Dit is Honey Forman,' antwoordde Cinnamon.

Gedrieën bleven we een ogenblik staan en namen elkaar op als drie schutters die in onzekerheid verkeerden wat de anderen zouden doen. Zouden we dikke vriendinnen worden of meedogenloze concurrenten?

Rose keek om zich heen in mijn kamer.

'Mooie kamers, hè?' zei ze. 'Het hele huis is iets ongelooflijks. Voor

New York tenminste.' Ze staarde uit het raam. 'Ik heb de kamer naast je. We kijken allebei uit op de tuinen. Ik dacht dat jouw kamer aan de andere kant naast me was,' ging ze verder tegen Cinnamon, 'maar daar zit iemand anders. Ze heeft haar deur dichtgehouden sinds ze hier is aangekomen. Ms. Fairchild vertelde me dat ze Ice heet. Kennen jullie haar of hebben jullie haar al ontmoet?'

'Ik ben er net,' zei ik.

'Nee, ik heb haar ook nog niet ontmoet,' zei Cinnamon. 'Waarom sluit ze zich op in haar kamer?'

ik zei niet dat ze zich opsluit. Ze is alleen nog niet tevoorschijn gekomen.'

'Als ze verlegen is, dan is dit de verkeerde plaats voor haar. Dat is zeker,' zei Cinnamon.

ik weet niet wat de juiste plaats tegenwoordig nog is, behalve misschien op internet. Dan kun je met mensen praten zonder ze te zien,' zei Rose. Toen ik mijn wenkbrauwen optrok, ging ze verder: 'Niet dat ik dat doe. Mijn halfbroer Evan doet het. Hij is gehandicapt, zit in een rolstoel en blijft thuis. Maar de laatste tijd heb ik hem kunnen overhalen om wat meer uit te gaan.'

'Eerlijk gezegd, hebben we elkaar pas dit jaar leren kennen.'

Ze zweeg en keek van Cinnamon naar mij.

'Waarom heb ik het gevoel dat ik kletspraatjes houd tegen jullie?'

'Misschien ben je net zo zenuwachtig ais wij. Waar kom jij vandaan?' vroeg Cinnamon haar. 'Ergens uit het zuiden, dat kan ik horen.'

'Georgia. En jij?'

'Yonkers.'

'Ik kom uit Ohio,' zei ik.

'En Ice?' vroeg Cinnamon. Rose haalde haar schouders op.

'Ik weet alleen hoe ze heet.'

'Misschien is ze bevroren in haar kamer,' zei Cinnamon. We lachten. 'Ben jij ook actrice?'

'Ik ben danseres, maar je weet dat we hier aan de totale creatieve mens moeten werken,' zei Rose, herhalend wat we hadden gehoord over de opleiding.

'Ik speel viool,' zei ik. 'Ik geloof niet dat ik zou kunnen acteren, en dansen kan ik ook niet erg goed. Ik verschuil me graag achter mijn muziek.'

Cinnamon staarde me even aan. Ze kon haar ogen zo klein en intens maken, dat je je blik niet van haar kon afwenden of haar - negeren. De rest van haar gezicht leek te bevriezen en een masker te worden.

'We verschuilen ons allemaal achter iets,' zei ze. 'Als je acteert, ben je iemand anders. Je ontsnapt aan jezelf.'

'Misschien is dat het wel wat ons allemaal hier heeft gebracht,' antwoordde Rose. 'Ik bedoel niet dat we criminelen zijn of zo, maar we voelen ons gewoon niet op ons gemak zonder onze dramatische personage.'

Het was een gedachte die ons even stil maakte en tot nadenken bracht.

'Ik snap zelf niet wat ik allemaal tegen jullie zeg,' merkte Rose op, en Cinnamon lachte.

'Ik heb haar nog niet ontmoet, behalve dat ik haar heel even tijdens mijn auditie gezien heb, maar ik weet zeker dat Madame Senetsky niet graag zou willen dat dat ons voornaamste motief was voor een artistieke opleiding.'

'Nauwelijks,' gaf Rose toe. 'Hoewel ik soms wel eens heb gedacht dat acteurs geluk hebben. Ze kunnen een groot deel van hun leven iemand zijn die ze graag zouden willen zijn.'

'En als ze een slecht karakter moeten spelen?' vroeg ik.

Cinnamon draaide zich met een ruk naar me om.

'Wie zegt dat we soms niet slecht willen zijn?' zei ze fel, bijna kwaad. 'Heb je nooit gefantaseerd dat je iets deed wat verboden was?'

Ik bloosde en begon mijn hoofd te schudden.

'Hé, wat is hier aan de hand? Vertel op,' zei Howard Rockwell, die tegen de deurpost leunde. Hij zette zijn kraag op en klemde een onaangestoken sigaret tussen zijn lippen. 'Jullie voeren wat in je schild, hé? Ik kan het zien, hé? Probeer niet om Rocco wat wijs te maken, hé?'

'Edward G. Robinson,' verklaarde Cinnamon.

Hij glimlachte en nam de sigaret uit zijn mond.

'Correct. En wie hebben we hier?' vroeg hij, naar Rose toe lopend. 'Hoe heet je, schat?'

'Ik ben Rose Wallace, Edward.'

'Ik ben Edward niet,' zei Howard lachend. 'Ik deed alleen maar een imitatie van Edward G. Robinson.'

'En een heel matige, mag ik wel zeggen,' zei Cinnamon.

Hij keek haar even scherp en kwaad aan, maar richtte zich toen weer met een glimlach tot Rose.

'Mijn naam is Howard Rockwell. Howard Rockwell Jr. eigenlijk, maar ik laat voorlopig het Jr. varen. Je klinkt alsof je uit... Georgia komt.'

'Hoe weetje dat?' vroeg Cinnamon achterdochtig. Ik weet zeker dat

ze dacht dat hij vlak bij mijn deur naar ons gesprek had staan luisteren.

'Accenten zijn mijn fort. Dat moetje onder de knie hebben als je een brede reeks uitbeeldingen wilt geven,' verklaarde hij, alsof het zo overduidelijk was dat zelfs een onontwikkeld mens het zou weten.

'Je bent er goed in,' zei Rose.

'Dat weet ik,' antwoordde Howard.

'Howard lijdt niet aan zelfonderschatting,' hoorden we Steven Jesse zeggen, die achter hem de kamer binnenkwam.

'Als je geen vertrouwen hebt in jezelf, hoor je niet thuis op het toneel. Het is een broedplaats voor ego's, en terecht. Ik schaam me niet voor mijn zelfvertrouwen,' preekte Howard.

Ik had nog nooit iemand gezien die zo snel op een zeepkist kon springen en een toespraak afsteken. Zijn blik viel op mij.

'Jullie komen allemaal naakt te staan.'

'Pardon?' vroeg ik.

'Niet letterlijk natuurlijk,' ging hij verder, en keek naar Rose, 'hoewel jullie zouden kunnen overwegen voor Playboy te poseren om je carrière wat op te krikken. Voor valse bescheidenheid is er geen plaats in onze wereld.'

'En als die eens niet vals is?' reageerde Rose.

'Lulu Belle, liefste, alle bescheidenheid is vals als je in de schijnwerpers staat.'

'Ik heet geen Lulu Belle,' viel Rose uit.

ik maak maar gekheid, schat,' ging Howard verder.

'Hou je even kalm, Romeo,' zei Steven, naar voren lopend. 'En laat haar kennismaken met een echte Romeo. Ik ben Steven Jesse, uitzonderlijk begaafd pianist.'

Hij stak zijn hand naar Rose uit, maar toen ze die aan wilde pakken, trok hij hem weer terug.

'Sorry, maar ik moet mijn vingers beschermen. Ze zijn voor tien miljoen dollar verzekerd bij Lloyd's of London.'

'Echt waar?' vroeg ik.

'Natuurlijk... niet/' riep hij lachend.

Rose keek me aan met een blik die vroeg of Steven en Howard wel echt waren. Ik haalde mijn schouders op.

'Laten we Ice gaan ontdooien,' zei Cinnamon.

'Wie is Ice?' informeerde Howard.

'Het meisje achter de gesloten deur. Niemand heeft haar nog ontmoet en als je op de klok kijkt, zul je zien dat we naar beneden moeten, waar de dochter van Dracula op ons wacht.' 'De dochter van Dracula?' vroeg ik.

'Laura Fairchild,' antwoordde ze.

Steven vond het erg grappig.

'Ja, lach maar,' zei Howard, die een stap dichter naar - hem toe deed. 'Tot ze bij je nek komt.'

'Iets zegt me dat hij dat heel prettig zou vinden,' mompelde Cinnamon.

Zelfs ik moest lachen om Stevens geschokte gezicht.

'Hé, wacht even,' riep hij toen we allemaal op de deur begonnen te kloppen van de leerling die zich als laatste nog bekend moest maken.

Cinnamon klopte en we wachtten. Toen Ice niet naar " de deur kwam, keek Cinnamon even naar ons. Howard opperde dat ze misschien al naar beneden was gegaan.

'Dat betwijfel ik,' zei Cinnamon.

'Ben je helderziend?' vroeg Steven. Hij was nog nijdig omdat ze hem een ogenblik geleden voor schut had gezet. Ze keek hem met haar kraalogen aan.

'Ja, dus pas maar op. Ik weet altijd precies watje denkt,' zei ze. Ze keek hem strak aan en hij deed een stap achteruit.

Op dat moment ging de deur open en een opvallend mooi Afro- Amerikaans meisje staarde ons aan. Ze was ongeveer even lang als ik en had een licht chocoladebruine teint en gitzwarte ogen. Haar haar was vlak onder haar oren afgeknipt. Ze droeg een witte jurk met een ceintuur en sandalen.

'Heet jij Ice?' vroeg Howard sceptisch.

Ik zag de gloed naar haar wangen stijgen. Haar ogen werden nog helderder, als twee kaarsvlammetjes.

'Ja,' zei ze. 'Heb je daar een probleem mee?'

'Nee, nee. Integendeel. Ik ben Howard Rockwell. Dit zijn Cinnamon, Rose, Honey en Mozart,' ging hij verder met een knikje naar Steven.

'Ik heet Steven Jesse,' verbeterde Steven hem. 'Hij is een idioot.'

Ice knikte alsof ze dat al jaren wist.

'Hoi,' zei ik en stak mijn hand uit. Ze keek er even naar en toen naar mij, en schudde hem snel.

'We komen je ophalen,' zei Cinnamon. 'We moeten naar beneden. Gaat het goed?'

Ice knikte. Haar ogen namen ons scherp op, wantrouwend en sceptisch over onze motieven. Ze kwam haar kamer uit en deed de deur achter zich dicht.

'Mooie kamers, hè?' zei Rose.

'Ja.'

'Waar kom jij vandaan?' vroeg Cinnamon.

'Philadelphia.'

'Wat doe je?' vroeg Howard met bijna eisende stem toen we naar de trap liepen.

'Hij maakt zich ongerust of zijn naam wel boven aan de affiche komt te staan,' legde Steven uit.

'Nauwelijks,' zei Howard.

'Ik zing,' zei Ice.

In weerwil van zijn zelfverzekerde optreden, keek Howard opgelucht.

Zwijgend liepen we de trap af. De aankomst hier, het uitpakken en de kennismaking met de anderen had ons een poosje beziggehouden, ons belet te piekeren en tijdelijk onze zenuwen in bedwang gehouden. Het was duidelijk dat we geen van allen precies wisten wat ons te wachten stond, zelfs niet de al te zelfverzekerde Howard Rockwell. Instinctief bleven we dicht bij elkaar toen we ons omdraaiden en door de gang liepen.

Laura Fairchild kwam uit de salon. Ze had een klembord in de hand en las het terwijl we dichterbij kwamen.

'Goed, jongens en meisjes,' begon ze, opkijkend. 'Volg mij alsjeblieft. Zoals jullie kunnen zien, is dit de salon,' met een knikje naar de deur van het vertrek. 'Hier begroeten we onze gasten, en het is ieders verantwoordelijkheid de kamer net zo netjes en schoon te houden als hij nu is. We dulden niet, ik herhaal, niet, dat er in dit huis of op het omliggende terrein wordt gerookt, niet door jullie zelf en niet door je gasten.

'In tegenstelling tot traditionele scholen kennen we geen systeem van slechte aantekeningen. Wie een van Madame Senetsky's regels overtreedt, wordt op staande voet weggestuurd - elke regel, hoe onbelangrijk die jullie ook mag lijken. Ik hoop dat dat van begin af aan heel duidelijk is.'

'Volkomen,' mompelde Howard.

Ze keek op van haar klembord en knikte in de richting van de gang.

'Volg me en let goed op,' zei ze.

Ze ging ons eerst voor naar het vertrek dat werd aangeduid als de dansstudio. Er waren bars, een glimmend houten vloer die eruitzag of hij splinternieuw was en spiegels aan alle muren. Daarna kwam een klein theater met stoelen voor ongeveer vijftig mensen.

'Als Madame Senetsky vindt dat jullie er klaar voor zijn, worden hier uitvoeringen gegeven,' legde Fairchild uit. 'Onder de gasten bevinden zich managers, producers, booking agents, en van tijd tot tijd bekende artiesten. Iemand van hen kan belangstelling voor jullie opvatten en helpen je professionele carrière te bevorderen. De meesten zullen oud-leerlingen zijn. Madame Senetsky heeft haar afgestudeerden doordrongen van een gevoel van verantwoordelijkheid. Ze willen allemaal iets terugdoen, nieuwelingen in het vak, zoals jullie, helpen.'

We staarden gefascineerd naar het lege toneel. Hier zouden we worden beoordeeld, succes behalen of mislukken. Ik stelde me voor dat Rose zichzelf daar zag dansen en Ice zichzelf hoorde zingen.

'Niet slecht,' merkte Howard op. 'Hoe is de akoestiek?'

Laura Fairchild keek geërgerd over die vraag.

'Ik geloof niet datje je daar zorgen over hoeft te maken,' antwoordde ze. 'De beste theaterarchitect heeft dit kleine theater ontworpen als een speciale gunst voor Madame Senetsky.'

'Dat weet ik,' zei Howard defensief. 'Ik vroeg het me alleen maar af.'

'Dat zal wel,' zei Steven.

'Het is zo. Wat dacht je, dat het een topgeheim was? Als je de moeite had genomen een en ander over de school te lezen...'

'Laten we verdergaan,' snauwde Fairchild.

Ze nam ons mee naar een vertrek dat ongeveer half zo groot was als de dansstudio. Er stond een vleugel, en ze zei dat hier de instrumentale en de zanglessen werden gegeven. Steven liep naar de piano en sloeg een paar noten aan.

'Alsjeblieft,' zei Fairchild. 'Niet nu.'

'Ik kan er niets aan doen. Ik ben geobsedeerd,' riep Steven.

'In de war lijkt er meer op, zou ik zeggen,' mompelde Howard.

Fairchild liet ons de eetzaal zien en ging ons toen voor naar de keuken.

Onderweg erheen zagen we een wand vol ingelijste foto's. Ze legde uit dat het allemaal verschillende opnamen waren van Madame Senetsky in haar hoogtijdagen; elk ervan legde een beroemd moment op een Europees toneel vast. De kostuums wezen op producties van de Grieken via Shakespeare tot de meer moderne stukken, maar er waren ook krantenknipsels en recensies die toelichting gaven op de producties. Toen ze jong was, was ze heel mooi en opvallend, dacht ik. Ik wist zeker dat ik haar in een of andere oude film had gezien.

Na de foto's volgde een aantal trofeeën, gedenkplaten en eervolle vermeldingen die Madame Senetsky had gekregen, allemaal achter glas. Sommige waren verleend door vorsten en adellijke personen. We verdrongen ons eromheen, lazen zoveel we konden.

'Dat kunnen jullie een andere keer bekijken,' zei Fairchild en leidde ons haastig verder.

We hielden stil bij de keuken, waar een kleine, oudere vrouw met haar haren onder een netje, bezig was een eend te braden. Ze keek even naar ons, maar hield haar aandacht bij haar werk.

'Mevrouw Churchwell is verantwoordelijk voor de maaltijden en voedselbereiding op de Senetsky School,' legde Fairchild uit. Zelfs terwijl er over haar gesproken werd, bleef mevrouw Churchwell zich concentreren op haar werk. 'Zij is de baas over de keuken en organiseert die precies zoals zij dat wil. Niemand mag een kopje van zijn plaats zetten. Jullie moeten allemaal bij toerbeurt in de keuken helpen en schoonmaken en zo. Vanavond, jullie eerste avond hier, is de enige uitzondering.

'Vanavond,' ging ze verder, 'heeft Madame Senetsky iemand aangenomen om bij het diner te helpen. Dat is omdat jullie vanavond jullie docenten zullen leren kennen, en Madame Senetsky wil dat jullie hun je volledige aandacht schenken. Ik zal jullie laten zien waar ik boodschappen en berichten zal ophangen, het lesrooster, de tijdsindeling en wat jullie verder nog dienen te weten. Het is jullie plicht het bord dagelijks te bekijken,' zei ze nadrukkelijk.

'Karweitjes?' kermde Howard. 'Wat is dit, een zomerkamp of zoiets?'

'De wasgelegenheid,' kondigde ze aan in plaats van antwoord te geven en liep verder de gang door naar de wasruimte. 'Jullie zijn allemaal verantwoordelijk voor je eigen beddengoed, kleren, handdoeken, enzovoort. Iedereen die instructies nodig heeft voor het bedienen van de wasmachine en de droger kan met mevrouw Ivers overleggen,' zei ze.

Alsof het een wachtwoord was, kwam een lange, magere, donkere brunette achter ons binnen. Ze droeg een wit uniform met korte mouwen en witte schoenen met brede hakken. Haar armen waren slank maar gespierd, aderen en slagaderen waren duidelijk te zien onder de huid. Haar onderlip leek smaller dan haar bovenlip en hing slap, waardoor haar ondertanden te zien waren.

'Zeeppoeder en wasverzachter worden in deze kast bewaard,' onderwees ze ons en maakte een kastdeur open om het ons te laten zien. Ze deed een stap achteruit om een hendel over te halen en de strijkplank te laten zakken. Hier is het strijkijzer. Wie zijn kleren naar de stomerij wil sturen moet die vóór negen uur 's morgens in een van deze zakken achterlaten.' Ze liet ons een la zien vol plasticzakken. 'De rekening wordt jullie overhandigd en dient prompt te worden betaald,' zei ze met een blik op Fairchild.

'Dank u, mevrouw Ivers. Nog vragen, jongens en meisjes?'

'En als ik mijn was de deur uit wil doen?' informeerde Howard. 'Alles, bedoel ik.'

Mevrouw Ivers keek naar Fairchild.

'Madame Senetsky staat afkeurend tegenover elk ostentatief vertoon van rijkdom,' antwoordde ze. 'Jullie zullen nog vaak genoeg horen hoe belangrijk onafhankelijkheid is voor mensen die carrière willen maken in het theater.'

'Ik wil alleen mijn tijd niet verspillen,'jammerde Howard.

'Je tijd en hoe die wordt gebruikt en niet gebruikt, zal heel efficiënt worden geregeld, geloof me,' zei ze scherp. 'Leren hoe je onafhankelijk moet zijn is geen tijdverspilling.'

'Maar...'

'Laten we verdergaan,' zei ze.

Howard kreeg een vuurrode kleur van frustratie en woede.

Fairchild liep voor ons uit door de gang tot we bij een donkerbruine, dikke dubbele deur kwamen met een reliëfmotief van bloemen en vogels. Daar bleef ze staan, draaide zich om en richtte zich tot ons.

'Hier is de grens van de school. Achter deze deuren ligt het privé- verblijf van Madame Senetsky. Onder geen beding, wanneer dan ook, om wat voor reden ook, mag een van jullie door deze deur naar binnen. Als jullie een reden hebben om Madame Senetsky te spreken, neem je met mij contact op en zal ik haar op de hoogte brengen. Ik zal jullie nu mijn kamers laten zien, zodat je weet waar je moet zijn als je een speciaal verzoek hebt.

'Jullie gaan het gebouw alleen binnen via de voordeur. Jullie mogen natuurlijk rondlopen op het terrein, maar ga nooit, ik herhaal nooit, naar binnen via een zij - of achterdeur, vooral niet die aan de achterkant van het gebouw. Heeft iemand vragen hierover?'

We staarden haar aan en keken toen naar elkaar.

ik herhaal, als iemand deze belangrijke regel overtreedt, wordt hij of zij op staande voet weggestuurd.'

'Hoe kun je anders worden weggestuurd dan op staande voet?' mompelde Howard.

'Je kan eerst voor het militair gerechtshof worden gedaagd,' zei Steven bij wijze van grap.

Fairchild glimlachte niet. Ze keek woedend naar Steven, die snel zijn blik afwendde en naar een schilderij tuurde.

'Volg me alsjeblieft,' zei ze en bracht ons naar een deur waarvan ze zei dat het de deur van haar verblijf was. 'Ik herhaal, kom rechtstreeks naar mij toe als je een probleem hebt dat mijn aandacht vereist. Bespreek het met niemand anders, zelf niet met je docenten en zeker niet met iemand buiten de school.'

Ze controleerde haar klembord, keek op haar horloge en zei dat we met haar mee terug moesten naar de salon.

'Wacht hier,' beval ze. 'Madame Senetsky zal over een paar minuten het woord tot jullie richten.'

Ze draaide zich om en liet ons alleen.

'Een werkrooster?' riep Howard onmiddellijk uit. 'Waarom heeft niemand daar iets over gezegd tijdens de auditie? Heeft iemand anders hier te horen gekregen dat we kleren moeten wassen, de afwas doen, de vuilniszakken buiten brengen?'

'Dat zou je ook doen als je naar een gewoon college ging, toch?' vroeg Rose.

'Nee, ik zou niet naar zomaar een gewoon college gaan.'

'Waarom beschouw je het niet als een rol of zo?' vroeg Cinnamon. 'De butler in een groot landhuis of de gestoorde, onwettige zoon van de eigenaar?'

Ik zag dat er een geamuseerde uitdrukking verscheen in lees ogen.

'Ik heb nog nooit mijn eigen kleren gewassen,' kermde Howard.

Ice sloeg haar ogen naar het plafond, glimlachte en schudde haar hoofd.

'Het is geen nucleaire wetenschap,' zei Rose.

'Je weet hoeveel we allemaal betalen voor het onderricht,' klaagde Howard. Hij keek naar Ice. 'Wil iemand mijn keukenbeurt overnemen of voor mijn kleren zorgen? Ik betaal ervoor,' zei hij.

Ze draaide zich om naar mij en Cinnamon, haar kaak verstrakte. Ze mocht dan Ice heten, dacht ik, maar ze ziet eruit of ze elk moment kan exploderen in een vuurbal.

'Waarom kijkje naar mij?' vroeg ze aan Howard. 'Denk je soms dat ik iemands dienstmeisje ben geweest?'

'Nee. Ik kijk naar iedereen. Wat zeg jij ervan, Honey?'

'Dit is niet de juiste houding, Howard,' zei Cinnamon. 'Je bouwt je karakter niet op als je je verantwoordelijkheden afkoopt.'

'Ik héb karakter!' riep hij uit.

'Ja, maar wélk karakter? Doctor Jekyll of Mister Hyde?' vroeg Steven plagend.

Iedereen lachte. Howard schudde zijn hoofd en plofte neer op de bank.

'De instrumentale studio ziet er goed uit, vind je niet?' vroeg Steven aan mij.

'Ja,' zei ik.

'De piano is gestemd. Ik heb thuis dezelfde vleugel.'

We zochten allemaal een plaats en hielden onze aandacht gevestigd op de deuropening.

'Wat is dat toch voor onzin dat we niet in Madame Senetsky's privé- domein mogen komen?' vroeg ik.

'De reden lijkt me nogal voor de hand liggend,' zei Howard neerbuigend.

'Is het heus? Laat uw licht over ons schijnen, o, verheven goeroe van het theater,' zei Cinnamon.

'Madame Senetsky moet gewoon haar privé-Ieven kunnen scheiden van haar publieke leven. Met dat probleem krijgen we op een dag allemaal te maken. Tenminste, dat verwacht ik.'

'Waarschijnlijk heeft hij gelijk,' zei Rose.

'Natuurlijk heb ik gelijk. Ik weet zeker dat jullie allemaal wel iets hebben waarvan je liever niet hebt dat de anderen het weten.'

Hij glimlachte naar lce, die met zo'n kille, harde blik terugkeek dat de zelfvoldane glimlach van zijn gezicht verdween en hij achterover- leunde.

'Ik ben benieuwd hoe lang we nog moeten wachten,' mompelde hij.

'Wachten is iets waarmee je je maar beter vertrouwd kunt maken,' hoorden we en iedereen keek naar de deur om Madame Senetsky haar entree te zien maken.

Als iemand van ons zich ooit had afgevraagd hoe het zou zijn om je in de aanwezigheid van een vorstelijk persoon te bevinden, zou hij of zij het nu ontdekken, dacht ik. Met een vorstelijke uitstraling, die ons allemaal tot gewone stervelingen leek te reduceren, verscheen Madame Senetsky in de deuropening. Fairchild bleef een paar passen achter haar, alsof het verboden was te dicht bij hare koninklijke hoogheid te komen.

In haar linkerhand hield Madame Senetsky een met juwelen bezette stok met een knop van meerschuim. Ze droeg een donker mantelpak met een enkellange rok; het jasje hing open en liet een parelkleurige zijden blouse en een prominente boezem zien. Om haar hals hingen snoeren parels, en haar blauwgrijze haar was strak in een wrong gedraaid en vastgezet met kammen die met juwelen waren versierd. Om haar linkerpols droeg ze een groot antiek horloge met een gouden band en om haar rechter een rij gouden armbanden. Aan bijna al haar vingers flonkerden ringen, van eenvoudige gouden bandjes tot grote robijnen en diamanten.

De knipsels in de gang, die ik nog maar vluchtig had bekeken, hadden me in ieder geval duidelijk gemaakt dat ze minstens halverwege de zestig moest zijn, maar ze had de teint van een veel jongere vrouw. Haar huid had een bijna zilverachtige teint, met een paar rimpeltjes rond haar ogen en een opmerkelijk glad voorhoofd. Haar wangen waren enigszins ingevallen, wat haar hoge jukbeenderen en scherpe, volmaakt rechte neus accentueerde.

Zo'n vrouw karakteriseerde elegantie en distinctie, dacht ik. Ze had een uitstekende beenderstructuur, met een krachtige, stevige mond, waarvan de lippen lichtrood waren geschminkt. Toen ze dichterbij kwam, zag ik dat haar verrassend jeugdige uiterlijk voor een groot deel te danken was aan het geraffineerde gebruik van make-up. Maar zelfs dan waren haar blauwe ogen meisjesachtig helder en intelligent, en vergaarden in enkele seconden de nodige informatie over ons. Haar perfecte houding en zelfverzekerde uitstraling maakten dat we nauwelijks onze ogen van haar konden afwenden. Ze was een vrouw die niet alleen de aandacht trok, maar die opeiste.

Ze nam ieder van ons aandachtig op; haar blik bleef op ons gezicht rusten alsof ze er absoluut zeker van wilde zijn dat geen bedrieger onder valse voorwendsels bij haar- was binnengedrongen.

'In het theater misschien meer dan waar ook, meneer Rockwell, is geduld een schone zaak.'

Howard wilde iets antwoorden, maar ze trok haar hoofd naar achteren alsof ze zijn lippen met onzichtbare teugels in bedwang hield, en hij hield zijn mond stijf dicht.

'Ik ben hier niet alleen om jullie vandaag welkom te heten,' begon ze. Ze had niet direct een Engels accent, maar haar uitspraak was zo zorgvuldig, zo onberispelijk, dat ik erg onder de indruk was en me onwillekeurig afvroeg hoe mijn eigen accent was. 'Maar om jullie welkom te heten met hard werk, toewijding en opoffering. Doe nooit of deze niet noodzakelijk zijn. Hier op de Senetsky School zijn de enige illusies die we toestaan de illusies die we scheppen op het toneel.'

Ze zweeg even, deed een stap naar voren en bestudeerde opnieuw ieders gezicht alsof ze zocht naar nu al een teken van zwakte of verslagenheid. Ice keek meer geërgerd en kwaad dan bang. Cinnamon staarde haar aan met onbewogen en onverschrokken blik en toonde weinigemotie. Rose keek kalm, met een zachte glimlach om haar lippen. Steven wendde zijn ogen af, maar leek absoluut niet onder de indruk, eerder een beetje verveeld en Howard knikte alsof hij precies hoorde wat hij verwacht had te zullen horen.

Was ik de enige met een bonzend hart? Ik keek haar aan en hield mijn adem in.

'Jullie hebben allemaal de wens geuit om te slagen in de moeilijkste aller roepingen. Artsen, advocaten, docenten, bijna iedere zakenman of zakenvrouw kan wel een of ander excuus vinden voor een mislukking en zich daarachter verschuilen, maar als jullie falen, maak je een afgang voor de ogen van het publiek. Er bestaat geen enkele twijfel dat je gefaald hebt, je kunt er niet omheen en er zijn maar weinig andere mensen met wie je de schande kunt delen. Een reeks valse noten,' zei ze, zich richtend tot mij en toen tot Steven en Ice, 'is even duidelijk als klankvolle noten dat zijn. Een slechte toneelopvoering, gebrek aan concentratie, is duidelijk waarneembaar onder de spotlights,' ging ze verder, met een blik op Howard en Cinnamon en Rose.

'Kort gezegd, jullie zullen allemaal streng beoordeeld worden. Jullie zullen allemaal concurreren met mensen die evenveel of meer talent hebben, zelfs degenen die minder talent hebben, maar dat compenseren met meer inspanning en toewijding en je reputatie is slechts zo goed als je laatste optreden. In de kunst is het heel erg moeilijk om te teren op vroegere successen en lang te worden getolereerd.

'Mij is vaak gevraagd wat het geheim is van succes in de wereld van de kunst. Ik zal het je eens en voor al duidelijk maken. Het is zestig procent talent en minstens veertig procent doorzettingsvermogen en gedrag.

'Jullie zijn hier omdat je bewezen hebt datje het ruwe talent bezit. Ik zal jullie talent laten ontwikkelen en bijschaven door de beste docenten in New York, zelfs in de hele entertainmentwereld, maar ik zal zelf belast zijn met de ontwikkeling van het juiste gedrag in jullie allemaal.

'Met het oog daarop zal ik letterlijk, vanaf vandaag, de leiding over jullie nemen. Je zult je kleden, eten, lopen, praten zoals ik je opdraag. Je zult leren hoe je houding moet zijn, hoe je op de juiste manier moet converseren en je behoorlijk presenteren, want de uiterlijke verschijning is een essentieel ingrediënt in ons leven, veel meer dan in het leven van gewone mensen. Derhalve zal ik jullie voortdurend beoordelen, zelfs als je slechts van de ene kamer naar de andere gaat, soep eet of thee drinkt, met elkaar praat, of zit, of een boek leest.

'Kortom, we acteren altijd, staan altijd op een of ander toneel.

'Jullie zullen vaak ongelukkig zijn, zoals iedereen zich zou voelen onder een kritische microscoop, maar als jullie lef en vastberadenheid hebben en voldoende ambitieus zijn, zullen jullie het overleven en je ontwikkelen tot de succesvolle artiest die een afgestudeerde van de Senetsky school wordt.'

Ze trok haar schouders nog verder naar achteren en staarde ons aan, zoekend naar een uitdaging, dacht ik. Niemand durfde zelfs maar luid te ademen.

'Waarom al die inspanning? Waarom deze kans? Ik zal jullie heel simpel mijn filosofie meedelen. Met alle roem, toejuichingen, geld en prestige gaat een enorme hoeveelheid verantwoordelijkheid gepaard. Wij zijn de uitverkorenen, hebben talent gekregen voor een bepaald doel.

'We vullen het leven van gewone mensen, fleuren hun trieste bestaan op met zinvolle verstrooiing. We brengen hen in aanraking met schoonheid die ze zonder ons niet zouden zien. We helpen hen zich bewust te worden van hun eigen perceptievermogen, hun eigen zintuigen en emoties. Wij zijn de profeten en de geestelijkheid die tonen wat God wil dat ze het meest in deze wereld aanbidden, liefhebben en koesteren.

'Als jullie niet in staat zijn te voldoen aan mijn tests, waren jullie niet voorbestemd om een van ons te worden en die grote verantwoordelijkheid te dragen. Dan stuur ik je zonder meer weg.

'Heeft iemand nog vragen of commentaar?'

Alleen Howard waagde het zich naar voren te buigen om iets te zeggen.

'Dat is ook mijn filosofie,' zei hij. 'Ik geloof erin.'

'Erin geloven is tot daaraan toe. Het ten uitvoer brengen is iets anders,' zei ze op ferme toon.

Ze keek naar de rest van ons om te zien of iemand het waagde een opmerking te maken. Niemand deed het.

'Als ik zeg dat jullie aan mijn tests moeten voldoen, bedoel ik niet alleen mijn instructies en vereisten voor je opleiding aan deze school. Ik doel heel speciaal op de degeneratieve praktijken die tegenwoordig zo algemeen zijn bij mensen van jullie leeftijd.

'Derhalve,' ging ze verder, terwijl haar lichaam nog meer verstijfde en ze nog verder boven ons uit leek te rijzen, 'zal iedereen die betrapt wordt op roken, het drinken van alcohol of het gebruik van drugs - zowel op als buiten het terrein van deze school - onmiddellijk worden ontslagen. Van nu af aan vertegenwoordigen jullie de school. Jullie zijn Senetsky-studenten,' verklaarde ze trots, 'en dat betekent dat jullie mijn naam dragen en leven onder het schild van mijn reputatie. Ik duld niet de geringste smet op die reputatie.

'Kortom, jullie moeten leven zoals vroeger de acteurs in Hollywood leefden die onder contract stonden van een studio. Alles wat je doet, doe je na mij om toestemming te hebben gevraagd. Zelfs een liefdesrelatie en een huwelijk dienen gepland te worden om je carrière te bevorderen.'

Steven begon te lachen.

'Jullie moeten meer toewijding en geëngageerdheid hebben dan nonnen en monniken,' benadrukte ze. Ze hield haar ogen strak op hem gericht, en zijn lach bevroor onmiddellijk tot een zwak glimlachje.

Ik keek naar Cinnamon, die naar Howard keek. Hij straalde met een arrogante zelfvoldaanheid. Op zijn gezicht stonden de woorden geschreven: Ik heb het je gezegd. Maar ik had het gevoel dat hij haar woorden ergens had gelezen en ze domweg nazei tegen ons.

'Ms. Fairchild heeft jullie gedragscontracten,' ging Madame Senetsky verder.

'Gedragscontracten,' fluisterde Steven hardop.

'Als ik wegga,' ging ze verder, hem negerend, 'moeten jullie die lezen en tekenen. Als jullie dat contract niet wensen te ondertekenen, kun je je koffers pakken en je vertrek regelen. Er staat een aantal leerlingen op de wachtlijst.

'Vanavond zijn jullie allemaal uitgenodigd om te dineren met je docenten. Ik verwacht de heren in jasje en das en de dames in gepaste kledij. Graag een minimale make-up,' ging ze verder, zich uitsluitend richtend tot Cinnamon.

'Make-up is een vorm van kunst. Ik zal deskundigen laten komen om jullie stuk voor stuk te taxeren en jullie te onderrichten hoe je je gezicht het voordeligst kunt opmaken. Waarom, zullen jullie je afvragen, is dat zo belangrijk?' ging ze verder, alsof ze onze gedachten kon lezen.

'Ik herhaal, een Senetsky-leerling treedt altijd op, staat altijd op een of ander toneel, wordt altijd beoordeeld, geëvalueerd, beschouwd. Doe geen stap buiten dit huis zonder daaraan te denken.

'Ik doe dat nooit,' besloot ze. Ze tikte zacht met haar stok op de grond, draaide zich om en knikte naar Ms. Fairchild, die onmiddellijk naar voren schoot om ieder van ons een contract te overhandigen.

We zagen Madame Senetsky vertrekken en begonnen het contract te lezen.

Door de week gold er een avondklok en een andere voor de weekends.

Alle gasten moesten eerst worden goedgekeurd voor ze ons konden bezoeken.

We mochten nooit een gast ontvangen in onze kamer.

We waren volledig verantwoordelijk voor het onderhoud van onze kamers en we moesten voor het huis zorgen alsof het ons eigen huis was.

Met grote letters werd het verbod herhaald op roken, drinken en drugs, met de toevoeging dat alle regels golden voor ons gedrag zowel buiten als in de school. In wezen waren we nooit buiten het huis. Onze wereld bestond nu uit de Senetsky School voor Uitvoerende Kunsten.

'Waarom hebben ze ons dat niet allemaal laten zien voordat we auditie deden?' mompelde Steven Jesse. 'Dit is nog erger dan thuis wonen.'

'Je kunt kiezen,' zei Fairchild. Ze scheen het leuk te vinden het hem te vertellen. 'Het staatje vrij het niet te ondertekenen en te vertrekken.'

'Dank u,' antwoordde hij sarcastisch.

'Ik zie geen probleem,' zei Howard en tekende de overeenkomst met een zwierig gebaar. 'Ik weet wat ik wil, en dat is niet mijn talent verspillen.'

Fairchild knikte niet en glimlachte niet. Ze pakte zijn getekende contract aan en wachtte tot de anderen de kleine lettertjes hadden gelezen.

We tekenden allemaal en overhandigden haar de contracten.

'Het diner wordt geserveerd om zeven uur. Madame Senetsky staat erop dat iedereen op tijd is voor elke les, elk evenement, elke bijeenkomst. In het theater zijn stiptheid en verantwoordelijkheid essentieel. Te laat komen staat voor haar op één lijn met het missen van een wachtwoord.

'Jullie kunnen nu gaan,' eindigde ze. Ze draaide zich met een bijna militaire houding om en liep weg.

Even was het of de lucht om ons heen stagneerde en te zwaar werd om in te ademen.

'Ik vraag me af wat ze doet om zich te amuseren,' vroeg Steven met een knikje naar Fairchild.

'Waarschijnlijk vliegen de vleugels uitrukken,' zei Cinnamon terwijl ze opstond.

'Ik weet zeker dat het minder erg zal zijn dan het klinkt,' zei Rose hoopvol. Ze keek naar mij en ik glimlachte.

Ice staarde nog naar de grond.

'Gaat het een beetje?' vroeg ik haar.

Ze schudde haar hoofd.

'Ik kwam hier om mijn zangstem te ontwikkelen. Ik weet niet waar ze het over heeft als ze zegt dat we profeten en geestelijken zijn en een voorbeeld moeten zijn voor het publiek! Ik dacht dat ik hier kwam om te leren zingen. Nu laat ze het voorkomen of we een soort heilige moeten worden.'

'Precies,' riep Steven uit.

'Fout,' verbeterde Howard hem. 'Je zingt niet alleen, Ice,' ging hij verder en stond op. 'Als dat het enige was watje hier kwam doen, zou je dat onder de douche kunnen doen. Je bent een artiest. Je hebt gehoord wat Madame Senetsky zei. We zijn allemaal artiesten, heel bijzondere mensen met bijzondere gaven.'

'Ik heb me nooit iets bijzonders gevoeld,' zei lce, hem recht in de ogen kijkend.

'Nou, dat zou je moeten doen,' hield Howard vol.

We liepen de trap op.

'Ik hoop dat ik mijn vriend kan uitnodigen voor een bezoek,' zei Rosé. 'Hij studeert aan de nyu, dus hij is in New York.'

'Als dat niet kan, ga je hem opzoeken,' zei Cinnamon.

'Tenzij Madame Senetsky dat niet goedvindt,' kwam Howard tussenbeide.

'Waarom zou ze niet?' vroeg ik.

'Misschien is haar vriend schadelijk voor haar carrière,' antwoordde hij. 'Een slechte invloed.'

'Ze heeft het recht niet dat te zeggen,' riep Rose uit en bleef stilstaan op de trap.

Howard haalde zijn schouders op.

'Je hebt net een overeenkomst getekend die haar dat recht geeft.'

'Nietwaar!'

'Ik vrees van wel,' hield hij vol.

Ze keek naar mij en Cinnamon.

'Echt waar?'

'Technisch gesproken, hebben we dat inderdaad gedaan, veronderstel ik,' zei Cinnamon.

Iedereen zweeg toen we verder naar boven liepen.

'Ik vroeg me al af waarom mijn vader zo snel hierin toestemde,' zei Steven. 'Nu weet ik het. Hij wilde me laten martelen.'

We bleven bij mijn kamer staan. Ik deed de deur open en tot mijn verbazing volgde iedereen me naar binnen.

'Hij moet geweten hebben hoe het zou zijn,' ging Steven verder. Hij plofte neer op mijn bureaustoel. De meisjes stonden in de deuropening tegenover Howard en staarden naar Steven. Hij wreef zijn vingers over elkaar alsof hij iets kleverigs probeerde te verwijderen. 'Geen wonder dat hij die cheque voor de opleiding meteen uitschreef.'

'Was hij niet trots datje gekozen was?' vroeg Rose.

'Hij was trots dat ik het huis uit was,' zei Steven. 'Hij heeft me in handen gegeven van een monster.'

'Dat is ze niet,' zei Howard. 'Je beseft niet wat een geluksvogel je bent. Dat doen jullie geen van allen,' ging hij nadrukkelijk verder. 'Maar je zult het je gauw genoeg realiseren.'

'Hoe kom je zo jong zo snel aan zoveel wijsheid?' vroeg Cinnamon. Ice glimlachte, maar hield haar ogen neergeslagen.

'Ik heb de nodige research gedaan. Ik weet hoe belangrijk haar opinie is, vooral in de theaterwereld. We hebben het nu over een wereldreputatie. Je hebt die awards gezien. Je hoeft geen genie te zijn om dat uit te puzzelen.'

'En meneer Senetsky?' vroeg ik. 'Ik heb geen woord gelezen over haar man in die artikelen. Jullie wél?'

'Hij heeft nooit deelgenomen aan haar carrière,' zei Howard. 'Bovendien is hij nu dood.' 'O.'

'Hoe is hij gestorven?' vroeg Rose.

'Ik ken alleen de geruchten,' antwoordde Howard.

'Heus?' vroeg Cinnamon. Ze keek sceptisch en haar lippen vertrokken. 'En wat voor geruchten zijn dat precies, Howard Rockwell? Vertel eens. Wat weetje toevallig nog meer?'

Howard haalde zijn schouders op, liep naar mijn ladekast, bekeek Chandlers foto en draaide zich toen naar ons om.

'Hij schijnt jaren geleden in dit huis zelfmoord te hebben gepleegd. Dat zou nóg een reden kunnen zijn waarom Madame Senetsky een deel van het huis heeft afgesloten, alles wat aan hem herinnert, zijn kantoor, wat dan ook.'

'Waarom zou hij zelfmoord plegen?' vroeg Rose. Ze keek of ze op het punt stond in tranen uit te barsten, ongerust over het antwoord.

'Ik weet het niet. Tegenslag in zaken misschien. Zoals ik al zei, het is maar een gerucht.'

'Hoe kan zelfmoord alleen maar een gerucht zijn?' vroeg Rose.

'Er werd gezegd dat het een schietongeluk was.'

Rose keek of ze op het punt stond flauw te vallen, zo bleek werd ze.

We staarden haar allemaal aan. Plotseling leek het of ze zich niet kon bewegen, niet kon spreken. Tranen glinsterden in haar ogen als glas na een regenbui.

'Rose?' zei ik. 'Voel je je wel goed?'

'Wat? O, ja, ik... ik vroeg het me alleen maar af.'

'Nou, je hebt gelijk datje bezorgd bent,' zei Howard, naar haar toelopend. 'Dat horen we allemaal te zijn.'

'Waarom?' vroeg Ice. Ze was heel stil geweest en had met neergeslagen ogen geluisterd.

'Hm, ik aarzel of ik jullie dit moet vertellen.'

'Howard, je bent zo...' begon Cinnamon.

'Nee,' viel hij haar in de rede. 'Het zou slecht kunnen zijn voor sommigen van jullie.'

'Hoezo?' vroeg ik ongeduldig.

'Het verhaal gaat dat zijn geest hier in huis rondzwerft, in de afgesloten vertrekken.'

'Howard!' riep Rose uit.

Howard glimlachte.

'Ik zou daar niet om lachen als ik jou was,' zei Cinnamon plotseling. Scepticisme en woede verdwenen uit haar gezicht toen ze op de rand van mijn bed ging zitten. Haar reactie verraste Howard.

'O?'" zei hij.

'Wij hebben een heel oud huis en ik heb vaak de aanwezigheid van geesten gevoeld.'

'Ooo,' zei Steven, opspringend. 'Misschien moeten we de Ghost- busters erbij halen.'

'Misschien kunnen we beter de Idiotbusters roepen,' deed Ice een duit in het zakje en ging naast Cinnamon staan. Rose en ik deden hetzelfde.

De twee jongens staarden ons aan.

'Ik moet nog verder uitpakken,' zei Howard. 'Zie jullie aan tafel.'

Stevens glimlach werd breder en toen schudde hij met zijn vuisten in de lucht en neuriede het thema van The Twilight Zone.

Hij lachte en volgde Howard naar buiten.

'Denk je dat er iets van waar is?' vroeg Rose.

'Ik weet het niet. Wat maakt het voor verschil of en hoe meneer Senetsky is gestorven?' antwoordde Cinnamon. 'Ik ben hier om te leren acteren en jij bent hier om beroepsdanseres te worden. Ice gaat platina platen maken en Honey zal binnenkort in Carnegie Hall spelen. Howard heeft gelijk. We zijn geluksvogels.'

Ze wilde weglopen.

'Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd,' flapte Rose eruit. 'Op dezelfde manier. Ze zeiden dat het een schietongeluk was, maar daar ben ik nooit ingetrapt.'

Cinnamon stopte en draaide zich weer naar haar om.

'Waarom?' vroeg ze.

'Hij had een relatie met iemand en...'

'Wat zegje?' vroeg Cinnamon.

'Hij had een kind bij haar, Evan.'

'Noemde je hem daarom je halfbroer?' vroeg Cinnamon. Rose knikte. 'Wat is er gebeurd?'

'Het werd erg gecompliceerd, en op een dag kwam hij niet thuis van de eendenjacht. Ten slotte gingen mijn moeder en ik bij Evan wonen.'

'Dat klinkt inderdaad gecompliceerd,' zei ik, om haar een hart onder de riem te steken.

'Zei je niet dat Evan in een rolstoel zat?' vroeg Cinnamon.

'Ja, maar hij is een uniek mens. Hij is degene die in hoofdzaak verantwoordelijk is voor het feit dat ik hier ben. Wat geld betreft, bedoel ik. En hij is een genie met de computer. Ik zal je later wel meer over hem vertellen. We hebben een heel goede broer-zusverstandhouding.'

'Dat is prettig,' zei ik.

'Ik mag hem niet teleurstellen.'

'Het schijnt dat er een hoop mensen zijn die op ons succes rekenen,' zei Cinnamon.

'Dat is een feit,' viel Ice haar bij.

'En niet in de laatste plaats Madame Senetsky,' merkte ik op.

'Ze wekte de indruk dat we, als we falen, rechtstreeks naar de hel gaan,' zei Cinnamon.

'Steven vindt dat hij daar al is,' merkte Rose op.

We keken elkaar aan en toen, misschien uit een wanhopige behoefte aan opluchting, begonnen we te lachen, omarmden elkaar en lachten toen weer.

'Laten we elkaar nu beloven,' zei Cinnamon, 'dat we die begaafde genieën, die wonderbaarlijke profeten van schoonheid, nooit vat op ons laten krijgen.'

'Of onder onze dekens laten,' voegde Rose eraan toe.

Ice moest daar nog het hardst om lachen.

We grepen eikaars hand vast als een team vlak voor een basketbalwedstrijd.

En plotseling voelde ik dat alles in orde zou komen.

Met ons allemaal.

Was dat de eerste illusie die ik in dit huis zou hebben, of een stukje van de waarheid?