8

‘Kijk eens wie er voor KMO-Event werkt’, zei Hannah. Ze schoof de folder naar haar collega’s toe, die tegenover haar aan de tafel een broodje zaten te eten. Er viel een dikke klodder mayonaise op de folder, die Bob er met zijn vinger afveegde.

‘Valerie Pirard, goddomme’, zei Bob. ‘Geen wonder natuurlijk. Indertijd was ze een miss.’ Hij nam de folder op en bekeek hem van dichtbij. ‘Het is wel een oude foto van haar en er staat geen nummertje onder zoals bij de andere hostesses. Weet je zeker dat ze nog werkt? Of dient die foto alleen om klanten te lokken?’

Hannah trok de folder uit Bobs handen en bekeek de foto’s.

‘We gaan straks langs bij Pirard’, zei ze tegen Kevin. ‘Als Bob gelijk heeft en ze niet meer voor Rosier werkt, wil ze misschien praten. Bovendien wil ik zelf haar huis ook wel eens zien, want die slipjesdiefstal sleept al te lang aan. Ik wil eindelijk eens wat resultaten boeken, jongens.’

Bob haalde zijn schouders op en blies.

‘Pfffff! Jij neemt zaken aan die niks met zeden te maken hebben’, zei hij, ‘en dan sta je verbaasd dat ze niet opgelost geraken. Waarom denk je dat hold-ups die overvallen in onze schoenen geschoven heeft? Omdat ze er zelf geen weg meer mee wisten. Toen ze een dildo vonden, dachten ze waarschijnlijk: ‘Oehoe! Een dildo! Is dat even chance hebben! We geven alles door aan die mannen van zeden!’ Oorts heeft je vlotjes voor zijn kar gespannen, Maes.’

Bob stopte het laatste stuk van het broodje in zijn mond, spoelde het door met een restje koffie en keek zijn collega’s aan.

‘Misschien hebben die van hold-ups de dildo er wel zelf ingeramd’, zei hij grinnikend. ‘Zo zijn ze wel.’ Hij kruiste zijn armen voor zijn borst en keek Hannah uitdagend aan.

Hannah keek vermoeid naar haar papieren. Ze had het gevoel dat ze de dingen niet meer onder controle had. Er zat een grond van waarheid in wat Bob zei. Die overvallen, realiseerde ze zich, waren in de eerste plaats overvallen en geen zedenzaken. Waarom had ze zich zo laten meeslepen door Sven Oorts? Bovendien had ze hem op zondagochtend naakt in haar bed aangetroffen en stond alles nu op losse schroeven. Hij had haar niet gebeld en geen berichtje gestuurd, maar daar was ze niet rouwig om. Al wat ze zich herinnerde was dat ze de bar ver na middernacht verlaten hadden en elkaar onderweg naar huis giechelend en strompelend in evenwicht hadden proberen te houden.

‘Ik wil de rest van de dag met rust gelaten worden’, zei ze terwijl ze opstond. ‘Kevin, jij maakt een afspraak met Pirard. Ik wil vandaag nog bij haar langsgaan. Bob, heb jij Best Models gecheckt?’

Bob knikte. ‘Al hun modellen staan met foto’s op het internet. Ik snap alleen niet zo goed waar je naartoe wil.’

Hannah schoof hem de folder van Caroline Rosier weer toe.

‘Kijk of er meisjes zijn die voor beide bedrijven werken’, zei ze. ‘Ik wil van al deze meisjes weten of ze voor één of meerdere bureaus werken en wat ze daar precies doen.’

Ze wreef vermoeid met een hand over haar ogen en liep zonder om te kijken de vergaderzaal uit.

In haar kantoor deed ze de deur op slot en ging aan haar bureau zitten. Ze scheurde een paar bladen uit een notitieblok en verspreidde ze over het tafelblad. Dan nam ze een map van de stapel die naast haar bureau lag en haalde er het volledige dossier uit. Ze leunde achterover in haar bureaustoel, plantte haar voeten op de papiermand en begon te lezen. Toen ze alles had doorgenomen, boog ze zich met een balpen tussen haar tanden over de onbeschreven vellen en dacht even na.

Siegfried Plasschaert, 45 jr.

Ze bekeek de naam die ze had opgeschreven en haalde zich de man voor ogen. Lang, slank, vriendelijk, ‘het type niet’ – maar Hannah wist intussen dat ‘types die zoiets niet doen’ niet bestonden. Ze haalde de balpen van tussen haar tanden en noteerde.

Echtg.: Myriam De Schampelaere, 45 jr./ gn.kinderen
Delicatessen Plasschaert
Event: 25-jr. bestaan – januari 2011 KMO-Event
Dat.Case: za. 12/3 – overval m. geweld
M.De S. – shop.we vriendinnen / Parijs / cadeau

Ze legde de pagina opzij, stopte alle papieren weer in de map en nam de volgende map van de stapel.

Joël Coeckelberghs, 45 jr.
Echtg.: Valerie Dhaes, 44 jr./ gn.kinderen
Mannenkleding Cursief I (Gent) en II (Latem)
Event: Opening Cursief II – KMO-Event
Eerdere samenw. met KMO-Event?
Dat.Case: za. 9 april / overval m. geweld
V.D. – Milaan / Modebeurs

Ze bleef gestadig nota’s nemen tot ze vijf gebeurtenissen telkens op één A4 had vastgelegd.

Kurt Timmermans, 44 jr.
Echtg.: Fleur Siekerman, 34 jr./ Nelle, 1 jr.
Designmeub. Levet Scone
Event: 100 jr. Levet Scone / apr. 2011 / KMO-Event
Dat.Case: za. 7 mei / overval m. Geweld /cocaïne
F.S. – Babywe. / cadeau?

Maurice Veldeman, 58 jr.
Echtg. Sonja Baert, 43 jr./ Nathan, 12 jr./ Thibault, 14 jr.
Veldeman Construct
Event: Openhuisdagen, juli en aug. 2011 / Best Models
Dat.Case: za. 3 sept. / overval m. geweld
S.B. – Centerparcs kinderen

Alain Vanderstichelen, 46 jr.
Echtg. Isabelle Glorieux, 44 jr./ Elke, 20 jr.
BMW Vanderstichelen
Event: Opendeurdagen, sept. 2011 / KMO-Event
Dat.Case: za. 17 sept. / overval m. geweld / dildo /cocaïne
I.G. – verwenwe.

Ze veegde de papieren bij elkaar en zuchtte. Het besef dat deze case misschien niet voor zeden bestemd was, kroop als een slak langs haar ruggenwervel omhoog. Was ze dan zo blind geweest? Had ze de zaak aanvaard om Sven Oorts een plezier te doen? Ze wreef met haar vuisten in haar ogen. Dan toetste ze een nummer in op het vaste telefoontoestel.

‘Politie, waarmee kan ik u helpen?’

Ze werd meteen doorverbonden.

‘Hannah?’ Svens stem klonk aarzelend. Ze hoorde hem rondlopen en een deur sluiten.

‘Hannah?’ zei hij nog een keer. ‘Waarvoor bel je?’

‘Ik denk dat we een fout gemaakt hebben, Sven’, zei ze.

Svens antwoord kwam meteen: ‘Dat denk ik ook.’

Hannah keek verbaasd naar de telefoon, maar begreep een seconde later dat Sven het had over de nacht die ze hadden gedeeld, een onderwerp waar ze liever niet op wilde terugkomen.

‘Ik heb het niet over ons,’ zei ze, ‘hoewel dat ook een fout was. Het gaat over de zaak Vanderstichelen.’

Sven schraapte zijn keel. Hij was duidelijk van zijn stuk gebracht en moest even naar woorden zoeken.

‘Vanderstichelen?’ antwoordde hij uiteindelijk een beetje schor. ‘Waarom zou je daar een fout gemaakt hebben?’

‘Het is geen code 37, Sven,’ zei ze, ‘net zomin als die andere overvallen. Het zijn ordinaire diefstallen met geweld. Ik vrees dat mijn chef gelijk heeft en dat ik alles aan hold-ups moet teruggeven.’

Sven Oorts zweeg. Ze hoorde hem een paar keer diep ademhalen.

‘Ik begrijp het’, zei hij.

Ze spraken af dat ze alle informatie die haar team intussen verzameld had met de interne post terug zou sturen. Hannah wilde het gesprek net beëindigen, toen Sven met een kuchje duidelijk maakte dat hij nog iets wilde zeggen.

‘Hannah,’ zei hij, ‘over zaterdag…?’

Ze staarde naar een vochtplek boven de deur van haar kantoor. Daar moest de technische dienst dringend iets aan doen voor het erger werd.

‘Er is zaterdagnacht niets gebeurd’, zei ze tenslotte. ‘Je kunt op je twee oren slapen.’

Ze legde de hoorn zacht neer en trommelde zenuwachtig met haar balpen op het bureaublad.

Er werd aan de deur geklopt en ze wilde al ‘ja’ roepen, toen ze zich realiseerde dat ze de deur op slot had gedraaid. Ze stond op, deed de deur open en liet Kevin binnen.

‘Valerie Pirard kan ons binnen een half uur ontvangen’, zei hij. ‘Ze is toevallig thuis. Kom je mee?’

Hannah wilde haar collega vertellen dat de hele zaak Vanderstichelen weer bij de gerechtelijke zat en ze Pirard dus niet langer iets te vragen hadden over haar exploten bij KMO-Event, maar bedacht zich op het laatste moment. Tenslotte stonden ze nog nergens in de zaak van de slipjesdiefstal en was het tijd om daar een doorbraak te forceren.

‘Ik ben klaar’, zei ze terwijl ze haar jas van de kapstok haalde. ‘Heb jij het adres?’

Kevin tikte tegen zijn hoofd. ‘Als ik één keer ergens geweest ben, vind ik het altijd terug’, zei hij. ‘Jij rijdt, ik zeg wel waarheen.’

De villa van Valerie Pirard lag in een rustige nieuwbouwwijk in Zwijnaarde. Hannah parkeerde haar wagen naast die van de presentatrice op de brede oprit.

‘Twee garages’, zei ze goedkeurend. ‘Mevrouw ziet het groots.’

‘Ze heeft twee auto’s, denk ik’, zei Kevin. ‘Een sportmodel van Jaguar en een SUV.’

Valerie Pirard liet hen binnen en opende een grote deur naar het salon.

‘Ik ben meteen bij jullie’, zei ze. ‘Nog één telefoontje.’

Ze hoorden haar in een andere kamer zacht met iemand praten en keken wat rond in de grote, lichte woonruimte met moderne meubelen. Voor het lange schuifraam stond een wit gelakte tafel met stoelen in doorzichtig plexiglas. Aan de muur hing een enorme zwart-wit foto met rode accenten, van een naakte vrouw. Het model keek weg van de fotograaf, maar het was duidelijk dat het Valerie Pirard was. Kevin kwam naast haar staan.

‘Knap’, zei hij. Hij wees naar het terras in donkergrijze natuursteen waar een zwembad lag, al afgedekt voor de winter. ‘Modellenwerk verdient blijkbaar niet slecht.’

Hannah haalde haar schouders op. ‘Ik heb geen idee’, zei ze. Achter hen hoorden ze iemand het salon binnen komen.

‘Sorry,’ zei Valerie Pirard, ‘maar dit ging even voor. Ik heb het ontzettend druk.’

Ze keek op haar horloge. ‘Binnen een half uur, drie kwartier moet ik ervandoor. Vanavond heb ik nog een presentatie aan de kust.’

Ze wees naar de zetel. ‘Ga zitten. Willen jullie wat drinken?’

Hannah en Kevin bedankten voor een drankje en namen plaats op de crèmekleurige leren sofa.

‘Ik veronderstel dat jullie goed nieuws hebben’, zei Valerie Pirard terwijl ze tegenover hen ging zitten met haar handen tussen haar knieën geklemd. ‘Is de dader gesnapt?’

Ze keek de twee agenten hoopvol aan maar haar glimlach verdween toen ze Hannah’s en Kevins schuldbewuste gezichten zag.

‘We hebben nog niemand’, zei Hannah eerlijk. ‘We hebben zelfs geen spoor. Intussen zijn er al meer cases binnen gekomen, maar het is nog altijd niet duidelijk waar we moeten zoeken.’

‘Gebeurt er dan helemaal niets?’ vroeg Valerie Pirard. ‘Zijn er bijvoorbeeld vingerafdrukken genomen? Hebben ze overal gecheckt hoe de dieven zijn binnengekomen?’

‘Vingerafdrukken hadden geen zin want meestal werd de diefstal pas dagen nadien opgemerkt’, antwoordde Hannah. ‘En de dief of dieven zijn overal binnengeraakt zonder braak.’

‘Waarvoor zijn jullie dan hier?’ vroeg de vrouw verbaasd.

‘Ten eerste wilde ik u verzekeren dat we nog altijd met de zaak bezig zijn’, zei Hannah. ‘En bovendien wilde ik zelf checken of er niets over het hoofd gezien werd.’ Ze keek Kevin niet aan maar kon zich zijn beledigde blik zo voor de geest halen. Ze boog zich voorover naar Valerie Pirard.

‘Daarnaast wilde ik u nog iets anders vragen.’

Nu ze hier toch zat, kon ze net zo goed een paar vragen stellen die ze mee zou geven aan het team van hold-ups. Valerie Pirard keek haar verbaasd aan.

‘Iets anders?’ vroeg het model. Ze schudde haar lange, golvende haren met een korte nekbeweging uit haar gezicht.

‘Hebt u ooit voor KMO-Event gewerkt?’ vroeg Hannah.

Valerie Pirard keek haar verwonderd aan. ‘Ik heb ooit voor hen gewerkt, ja. Lang geleden. Hoe zijn jullie daar achtergekomen? Het was eigenlijk meer een studentenjob.’

‘U staat nog altijd in de folder van het bedrijf waarin de hostesses worden voorgesteld’, zei Hannah. ‘Het was een wat oudere foto met uw naam eronder.’

‘U meent het!’ Valerie Pirards stem schoot uit. Ze was duidelijk verontwaardigd.

‘Ik werk al jaren niet meer voor hen’, zei ze. ‘Ze gebruiken dus mijn foto… misbruiken ze eigenlijk, om klanten te lokken. Ik denk dat ik madame Rosier binnenkort eens een bezoekje breng.’

‘Hebt u nog contact met haar?’ vroeg Hannah.

‘Zoals ik al zei: al lang niet meer’, antwoordde Valerie Pirard. ‘Ik was nog piepjong toen ik als hostess voor KMO-Event werkte. Ik had geld nodig en de evenementen waren vaak ‘s avonds of in het weekend, zodat ik het werk kon combineren met mijn studies.’

‘Verdiende het goed?’ mengde Kevin zich in het gesprek.

‘Redelijk, maar ik had er dit niet mee kunnen betalen.’ Valerie Pirard maakte een breed gebaar met haar handen om de villa aan te duiden. ‘Laat ons zeggen dat we een soort minimumloon verdienden, maar mevrouw Rosier vulde dat regelmatig aan met interessante extra’s.’

‘Zoals?’ vroeg Hannah.

‘Caroline Rosier was ooit PR-verantwoordelijke voor een groot cosmeticamerk’, legde Valerie Pirard uit. ‘Daar leerde ze het klappen van de zweep. Ze kon als geen ander deals sluiten. Als we voor een kledingwinkel werkten, stond er bijvoorbeeld altijd een zakje met stukken uit de nieuwe collectie voor ons klaar of een envelopje met een aankoopbon. Bij sommige garages mochten we een tijdje een wagen gebruiken. Als je weet dat we voor grote merken als Audi en Mercedes werkten, begrijp je wel dat we daar heel blij mee waren. Ze had regelmatig tasjes met cosmetica en lichaamsverzorgingsproducten voor ons en met kerst kregen we manden met delicatessen…’

‘Ik begrijp het’, onderbrak Hannah haar. ‘Werden er ook andere deals afgesproken?’

Valerie Pirard keek haar niet-begrijpend aan.

‘Andere deals?’ vroeg ze. ‘Hoe bedoelt u?’

‘Regelde Caroline Rosier soms afspraakjes tussen de hostesses en de klanten?’ verduidelijkte Hannah.

‘Zoals een escorte?’ vroeg Valerie Pirard.

‘Zoiets, ja.’

Valerie Pirard haalde haar schouders op en inspecteerde haar perfect gelakte nagels.

‘Er gingen geruchten…’ antwoordde ze uiteindelijk.

‘Welke geruchten?’ zei Kevin die intussen op het puntje van de sofa zat en ijverig in zijn notitieboekje schreef.

‘Ik weet dat sommige klanten haar vroegen of de meisjes ook bepaalde diensten verleenden.’ Ze keek Hannah en Kevin aan. ‘Jullie begrijpen wat ik bedoel?’

Hannah en Kevin knikten bevestigend.

‘Seks’, zei Kevin om duidelijk te maken dat hij helemaal mee was.

‘Naar het schijnt werd er veel geld geboden voor sommige hostesses’, ging Valerie Pirard verder. ‘Ik hoorde dat ze voor mij 3000 euro boden. Niet slecht voor één nacht.’

‘Maar u ging daar niet op in?’ vroeg Hannah.

Het model schudde haar hoofd en lachte een beetje meewarig. ‘Nee’, zei ze. ‘Zo zit ik niet in elkaar.’

‘Was het volledige bedrag voor de hostess?’ vroeg Kevin.

‘Dat weet ik niet’, zei ze. ‘Ik weet alleen dat er van sommige meisjes beweerd werd dat ze het wel deden. Of Caroline Rosier een procentje had… Het zou kunnen, maar ik durf er mijn hand niet voor in het vuur steken.’

‘Ik kan me moeilijk voorstellen dat die mannen zo veel geld op tafel leggen voor een wip met een hostess’, zei Kevin.

Valerie lachte. ‘Welcome to the world, honey’, zei ze. ‘Die zelfstandigen zitten vaak op een hoop zwart geld dat ze alleen kwijt kunnen aan deals die het daglicht niet mogen zien. Bovendien verstond Caroline Rosier de kunst om aan te pappen met de vrouwen van die mannen. Ze regelde het zelfs zo dat de vrouw des huizes een weekendje weg was als er een meisje langskwam, maar ook dat heb ik alleen van horen zeggen. En die mannen hadden er veel voor over om eens te mogen neuken met een mooi en verstandig meisje dat geen hoer was. Misschien was het hen daar wel om te doen, het idee dat ze iets veroverd hadden waar ze normaal gezien alleen van konden dromen.’

‘Waren er veel meisjes bereid om mee te werken?’ vroeg Kevin.

‘Dat weet ik niet’, zei Valerie Pirard. ‘Ik deed er zelf niet aan mee dus werd ik ook niet betrokken in die deals. En ik zeg het nog een keer: het waren geruchten. Ik ben nooit een hostess tegengekomen die er openlijk voor uitkwam.’

‘Waarom bent u eigenlijk gestopt met werken voor Caroline Rosier?’ vroeg Hannah. Ze voelde de adrenaline door haar bloed stromen en al haar antennes scherp stellen.

‘Ik had meer dan genoeg ander werk’, antwoordde Valerie. ‘Zeker na die missverkiezing. Bovendien werkte ik er niet graag meer omdat Caroline een paar favoriete meisjes had die altijd om haar heen hingen. Het waren vaak Oost-Europese vrouwen die agressief tewerk gingen tegenover ons, de gewone Belgische meisjes. Ze waren stuk voor stuk bloedmooi en vaak kozen de klanten hen als eerste uit de catalogus.’ Ze keek snel naar de twee agenten die tegenover haar zaten. ‘Als hostess bedoel ik natuurlijk. Niet dat ze concurrentie waren voor mij, maar toch…’

‘Was er een Irina Kopylova bij?’ vroeg Hannah.

Valerie Pirard dacht even na. ‘Misschien,’ zei ze, ‘maar helemaal zeker ben ik niet.’ Ze fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarom vragen jullie me dit eigenlijk allemaal?’

Hannah glimlachte wat onhandig.

‘Het heeft niets met uw zaak te maken,’ zei ze, ‘maar we voeren op dit moment een onderzoek in een zaak waarbij KMO-Event mogelijk betrokken is. Ik wou gewoon wat informatie checken en ga er van uit dat u dit allemaal vertrouwelijk houdt.’

Valerie Pirard knikte. ‘Ik heb toch geen contact meer met Caroline Rosier’, zei ze. ‘Hoewel… Ik moet haar sowieso eens bellen in verband met die foto in de folder.’

‘Wacht daar nog even mee’, zei Hannah.

Valerie Pirard stond op en keek Hannah en Kevin aan. ‘Intussen loopt er nog altijd iemand vrij rond die hier binnen kan’, zei ze. ‘Wat gaan jullie daaraan doen?’

Hannah en Kevin stonden ook op en liepen achter het model de grote hal in. Valerie Pirard legde haar hand op de lange staaf die als deurknop fungeerde. Hannah keek naar de gelakte nagels die vuurrood afstaken tegen het donkerblauw van de deur.

‘Is dat een nieuwe deur?’ vroeg Hannah. Valerie Pirard knikte. ‘Het hele huis is nog niet zo lang opgeleverd’, zei ze.

‘Wanneer werd ze geplaatst?’ vroeg ze.

Valerie Pirard keek haar verbaasd aan. ‘In de zomer van dit jaar’, zei ze. ‘Waarom?’

‘Door wie?’

Valerie Pirard liet de deur los en liep naar een laag dressoir. Ze trok een van de laden open en haalde er een stapeltje papieren uit.

‘VeDeSol’, zei ze nadat ze door de papieren gebladerd had. ‘Een grote firma met onder andere een afdeling in Gent. Maar ik snap niet…’

Terwijl ze sprak, leek plots het licht aan te gaan in het hoofd van Valerie Pirard. Ze sloeg een hand voor haar mond. ‘U denkt toch niet…?’

Hannah keek haar collega aan. ‘We zoeken het uit en laten u zo snel mogelijk iets weten. Mag ik u vragen zelf niets te ondernemen? Ik bel u morgen terug!’

Ze liep met Kevin achter haar aan naar de wagen.

‘Jij bent toch bij die vrouwen langs geweest?’ zei ze tegen haar collega toen ze op de expresweg naar Gent reden. Tot dan toe was het doodstil geweest in de wagen. Kevin knikte maar deed zijn mond niet open.

‘Godverdomme, Kevin!’ riep Hannah. ‘Zijn jullie blind? Ik ben er bijna zeker van dat als je straks naar die vrouwen belt, dat ze dan allemaal zullen zeggen dat ze een nieuwe deur hebben. En dat die deuren allemaal van bij VeDeSol komen. Het duurde bij mij exact dertig seconden om de link te leggen tussen ‘nieuwe deur’ en ‘geen sporen van braak’.’

Ze sloeg hard met haar vlakke hand op het stuur. ‘Godverdomme!’ riep ze nog een keer. ‘Wat zijn jullie voor stomme kloten!’

Kevin zat met gebogen schouders naast haar en bleef koppig uit het zijraampje kijken.

‘Bon’, zei ze toen ze een beetje gekalmeerd was. ‘Zodra we op het kantoor zijn, bel jij alle vrouwen die een klacht ingediend hebben. Vraag of ze in de loop van de voorbije maanden een nieuwe deur hebben laten plaatsen en wie dat gedaan heeft. Ik wil dat je van iedereen een antwoord hebt binnen de twee uur. Intussen ga ik wel voort met Caroline Rosier.’

Hannah voelde hoe boosheid en adrenaline elkaar afwisselden in haar bloed. Op één namiddag tijd had ze misschien een doorbraak in twee zaken bereikt! Ze duwde het gaspedaal diep in zonder acht te slaan op Kevin, die zich lijkbleek aan het dashboard vasthield.