10

Met grote ogen keek Chantal naar de fles champagne, de blikjes kaviaar, de ganzenlever en de doos bonbons, en ze likte haar lippen. Toen zei ze: 'Hoe durf je je hier na al die jaren weer te vertonen?'

Siang glimlachte. 'Weet je niet meer hoe lekker je champagne vond? Wat jammer. Dan zal ik hem helemaal alleen moeten opdrinken.' Hij reikte naar de fles. Langzaam draaide hij het ijzerdraad los. Tijdens de vlucht vanuit Bangkok was de inhoud flink geschud, waardoor de kurk met een knal wegschoot en de bleekgouden bubbels over de rand van de fles gutsten.

Chantal uitte een kreet van schrik en leek aanstalten te maken op haar knieën te vallen om het kostbare vocht van de grond te likken.

Onverstoorbaar schonk Siang de champagne in de twee flu- tes die hij had meegenomen uit Bangkok - champagne drinken uit een theeglas was in zijn ogen een doodzonde - toen nam hij een slok en verzuchtte genietend: 'Taittinger. Verrukkelijk.'

'Taittinger?' herhaalde Chantal fluisterend.

Hij pakte het tweede glas en zette het op het gammele tafeltje voor haar. Nog steeds zat ze met grote ogen naar de opborrelende bubbels te kijken.

ik heb hulp nodig,' zei hij.

Ze pakte het glas op en bracht het naar haar trillende lippen, eerst proevend van de rand, toen van de inhoud. Bijna kon hij voor zich zien hoe de bubbels via haar tong haar mooie lange keel binnen gleden. Hoe oud ze voor de rest ook geworden was, ze had nog steeds die prachtige slanke, ranke nek. Die nek was een erfenis van haar Vietnamese moeder. De Aziatische kant van haar was in de loop der jaren goed gebleven, de Franse kant had het niet zo best gedaan. De ouderdomsvlekken en de rimpeltjes bij haar groene ogen waren hem meteen opgevallen.

Ze was de champagne nu niet langer aan het proeven, ze verzwolg de drank. Gulzig leegde ze haar glas tot de laatste druppel, daarna stak ze haar hand gretig naar de fles uit.

Voor ze erbij kon, griste hij hem weg. ik heb je hulp nodig.'

Ze veegde haar kin af met de rug van haar hand. 'Wat voor soort hulp?'

'Het stelt niet veel voor.'

'Dat zeg je altijd.'

'Een pistool. Automatisch. Plus kogels.'

'En als ik geen pistool heb?'

'Dan vind je er wel een voor me.'

'Nee. Het is niet meer zoals vroeger. Je weet niet hoe het hier is. Alles gaat even moeilijk.' Ze stopte en keek neer op haar enigszins gerimpelde handen. 'Saigon is een hel.'

'Zelfs in de hel kan het aangenaam toeven zijn. Daar kan ik voor zorgen.'

Ze was stil. Omdat haar ogen een open boek waren, wist hij precies wat ze dacht. Ze staarde naar de schatten die hij had meegenomen uit Bangkok en slikte, de smaak van champagne nog steeds in haar mond. Uiteindelijk zei ze: 'Het pistool. Waar heb je het voor nodig?'

'Een klus.'

'Vietnamees?'

'Amerikaans. Een vrouw.'

Er flikkerde een lichtje in Chantals ogen. Nieuwsgierigheid? 

Of misschien jaloezie? Ze stak haar kin naar voren. 'Je minnares?'

'Nee.'

'Waarom wil je haar dan vermoorden?'

Achteloos haalde hij zijn schouders op. 'Het gaat om een zakelijke deal. Mijn opdrachtgever is heel genereus. We zullen de beloning delen.'

'Net zoals eerst, zeker?' schamperde ze.

Verontschuldigend spreidde hij zijn armen. 'Chantal, Chan- tal. Je weet toch dat ik geen keus had? Het was de laatste vlucht die uit Saigon vertrok.' Hij bracht zijn hand naar haar gezicht, het had zijn fluwelen zachtheid verloren. Weer dat Franse bloed, dat bleef niet goed in die felle zon. 'Ik beloof je dat ik je deze keer wel betaal.'

Ze bleef doodstil zitten, eerst naar hem kijkend en vervolgens naar de champagne. 'En als het me een hoop tijd kost om een pistool te vinden?'

'Dan moet ik iets anders verzinnen. En dan heb ik een assistent nodig. Iemand die ik kan vertrouwen, iemand die discreet is.' Het was even stil. 'Heeft je neef nog altijd geld nodig?'

Hun blikken ontmoetten elkaar. Hij schonk haar een veelbetekenend glimlachje. Toen vulde hij haar glas met champagne.

'Maak de kaviaar eens open,' zei ze.