Rampart Terrace, Leicestershire

Zondag 8 februari

Er was maar één rit voor nodig om mijn bezittingen naar Archies huis over te brengen. Toen de laatste doos uit de bestelwagen gesjouwd was en op de vloer van de voorkamer neergekwakt, zei Ni-gel: 'Een rollende steen vergaart geen mos, hè, Moley?'

Het was ijskoud in het huis. Ik moest steeds naar buiten gaan om het warm te krijgen. Ik vond een paar aanmaakblokjes en wat hakhout in de keuken en maakte een vuurtje in het kleine haardje. Ni-gel reed naar de BP-garage en kocht wat geperste zaagselblokken en een zak rookloze brandstof, en algauw loeide het vuur (en de warmte) de schoorsteen in.

Archie was geen nauwgezette schoonmaker. De vloeren zitten vol met Andrews haar. Nigel raadde me aan een Dyson-stofzuiger te kopen en een vlooienkam. We gingen naar boven om te kijken naar wat mijn slaapkamer zou worden. Nigel huiverde bij het zien van Archies onopgemaakte bed met zijn grijze lakens en lichtgroene chenille sprei. 'Is hij in bed gestorven?' vroeg hij terwijl hij een paar rubberhandschoenen aantrok. Ik bekende dat ik het niet wist. Nigel zei: 'Ik laat jou vannacht niet in dat bed slapen, Moley. Het ziet eruit als iets uit Les Misérables.'

We gingen naar Bed City, waar we onze schoenen uitdeden en naast elkaar op elk kingsize bed in de winkel gingen liggen.

'Hebt u de Queen's al geprobeerd, meneer?' vroeg een slijmerige verkoper aan Nigel, die een diamantje in een oor droeg.

We kozen een bed met vier laden dat goedgekeurd was door de Britse Bed Adviesraad. Ik trakteerde mezelf ook op vier nieuwe schuimrubber kussens en een donzen dekbed.

Toen we thuiskwamen zat Andrew bijna in het vuur. Hij keek met zijn gebruikelijke onverschilligheid toe terwijl wij het oude bed eruit en het nieuwe bed erin sjouwden. Hij heeft geen enkel teken van verdriet getoond. William is nog steeds in Wisteria Walk: mijn moeder weigert haar eerste kleinkind te laten gaan voor ik iets aan de koude en het vocht in Rampart Terrace heb gedaan. Dus ben ik de eerste nacht hier alleen.

Mijn adres is nu Rampart Terrace 33, Ashby-de-la-Zouch, Leices-tershire.

Juffrouw Flood belde me op mijn mobiele telefoon en zei dat ze plaats had in haar schema en met de bijles aan Glenn kon beginnen op vrijdag de 136 om 7.30 uur.

Maandag 9 februari

Ik kan nog maar steeds niet kiezen of ik van de extra slaapkamer boven een studeerkamer zal maken of een kamer voor Glenn. Mijn besluiteloosheid veroorzaakt een flessenhals van onuitgepakte dozen in de woonkamer, gang en keuken. Het kind heeft nog nooit een eigen kamer gehad—hij deelt zijn slaapkamer met zijn twee jongere broertjes, Kent en Bradford. Aan de andere kant verlang ik er vurig naar aan een bureau onder een knikarmlamp te zitten schrijven en denken. Was het niet Leonard Woolf die zei: 'ledere man zou 100 pond per jaar moeten krijgen en een eigen kamer'? Ik heb de laatste tijd mijn intellectuele leven verwaarloosd. Ik heb bijvoorbeeld Tita- nic nog niet eens gezien.

Dinsdag 10 februari

Sharon Bott ligt in het ziekenhuis omdat haar bloeddruk huizenhoog is. Ik dacht dat ze gewoon dik was, maar ik heb ontdekt dat ze in feite acht maanden zwanger is. Glenn vertelde me dat haar vent, Douggie, "m is gesmeerd, pap'.

Haar jongere kinderen zijn ergens ondergebracht en Glenn heeft ervoor gekozen hier te komen. Hij had naar zijn grootmoeder Bott kunnen gaan, maar hij zei: 'Zij is altijd zo gierig met de piepers, pap.' Sharon belde me vanuit haar ziekbed om te zeggen hoe dankbaar ze me was. Ik vroeg haar hoe lang ze waarschijnlijk in het ziekenhuis moest blijven. Ze zei: 'Tot de baby geboren wordt. Dat kan een maand zijn als ik de negen maanden vol maak.' Het klonk hoopvol.

Dit komt slecht uit met de publicatie en promotie van Prachtaf-val!—Het Boek! Ik vroeg haar of het waarschijnlijk was dat Douggie nog terugkwam. Ze barstte in tranen uit en zei: 'Nee, hij heb al mijn geld uit de theemuts gehaald en is naar Cardiff verhuisd met die meid uit de videowinkel.'

DIT IS NIET ZOALS IK VERWACHTTE DAT MIJN LEVEN ZOU GAAN! IK BEN TE JONGOM TWEE JONGENS GROOT TE BRENGEN! EN TROUWENS, IK WOU ALTIJD MAAR ÉÉN KIND, EEN DOCHTER. ZE ZOU LIBERTY GENOEMDWORDEN EN PANDORA BRAITHWAITE ZOU HAAR MOEDER WORDEN!

VAARWEL, STUDEERKAMER BOVEN! VAARWEL, SCHRIJVEN! VAARWEL, DENKEN!VAARWEL, VRIJHEID! GEGROET, WASMACHINE! GEGROET, DYSON! GEGROET, FORNUIS! HOEKAN IK IN VREDESNAAM VERANTWOORDELIJK ZIJN VOOR HET WELZIJN VAN TWEE KINDEREN! DAT KAN IK NIET! DAT HEB IK NOOIT GELEERD! IK WEET NIET HOE IK EEN VADER MOET ZIJN! IK KAN NIET VOETBALLEN! IK HEB NOG NOOIT EEN TERRY PRATCHETT DISCWORLD-BOEK GELEZEN! IK KAN GEEN BLACK AND DECKER BOORMACHINE HANTEREN!

Wat ik wil is samenleven met Pandora, overdag interessant werk doen (bij voorkeur romans schrijven) en daarna met haar om zeven uur cocktails drinken in het bad voor we uit eten gaan om acht uur. Dat is wat ik wil! Waarom kan ik dat niet krijgen?

Woensdag 11 februari

Kalmer vandaag. Een hulplijn gebeld—alleenstaande vaders. De vent aan de andere kant van de lijn zei dat mijn reactie doodgewoon was. 'We zijn nog steeds holbewoners,' zei hij. 'We willen de vrije natuur in, dingen doodmaken. We willen niet in de grot zitten, opruimen en voor de kinderen zorgen.'

Donderdag 12 februari

Mijn geld en ik gaan langzaam maar zeker ieder zijns weegs. Ik heb een offerte van 1.405 pond voor de aanleg van centrale verwarming geaccepteerd. En nog een van 795 pond om het dak te repareren en nieuwe goten aan te brengen. Naar Bed City gegaan en nog een bed gekocht, voor Glenn. William past gelukkig nog in zijn multiplex racewagenbed, goddank.

Een bedrag van 1000 pond op de rekening van Sharons bank gezet. De lokettist vroeg of ik in orde was (mijn handen trilden, mijn wangen waren nat van tranen toen ik de biljetten aan hem overhandigde). Ik zei dat ik allergisch was voor potplanten; de bank staat er vol mee.

Met Glenn zijn moeder gaan opzoeken in de kraamkliniek. Haar debiele familie verdrong zich rond haar bed. Niemand begroette ons. De Botts doen kennelijk niet aan begroeten en voorstellen. Sharon gaf Glenn zijn zakgeld, twee munten van een pond, en zei dat ze hoopte dat hij 'lief' was. Ik zei dat hij 'zich onberispelijk gedroeg'. Daar moesten verschillende Botts om grinniken. Ik haalde de jongen daar weg zo gauw ik dat fatsoenshalve kon doen. Ik ging op weg naar huis langs Wisteria Walk en zei tegen mijn moeder dat ze William niet langer vast mocht houden maar hem moest laten gaan. Ik zei dat er een ventilatorkacheltje in zijn slaapkamer was, voor het geval dat nodig was.

Ze ging naar boven om zijn spullen in te pakken met de houding van een vrouw die op weg is naar de galg.

William is enthousiast over zijn kamer die uitkijkt op de achtertuin. Hij is vooral enthousiast over de racewagenposters die Glenn heeft getekend met viltstiften van de Alles-voor-één-pond winkel, die nu zijn muren verfraaien.

Vrijdag 13 februari

Rampart Terrace

Mijn moeder hield vanmiddag tijdens haar hele bezoek demonstratief haar Puffa-jasje aan. Na een blik om zich heen zei ze: 'Aan die ventilatorkacheltjes heb je geen bal. Het is hier kouder dan de kont van een ijsbeer.'

William zei dat hij het leuk vond zijn jack aan te houden in bed. Ik kon hem wel omhelzen. Ze had kritiek op mijn voedselvoorraden en zei nadrukkelijk: 'Ik wil wedden dat het je een kapitaal kost die grote lummel te voeden.'

Ik vroeg: 'Heb je het over Andrew of over Glenn?'

Ze beweerde dat ze het over de kat had. Ik vroeg haar waarom ze zo uit haar humeur was.

Ze zei: 'Ik mis mijn baby,' en trok William tegen zich aan. Hij worstelde zich los en kort daarna verdween ze.

Glenn, William en ik maakten de keuken schoon ter ere van het bezoek van juffrouw Flood. Om 7.15 uur zette Glenn zijn base-ballpet af, kamde zijn haar en ging aan de keukentafel zitten wachten.

Ze kwam om precies 7.30 uur. Ze droeg een lange zwarte leren jas en kleine zwartsuède laarsjes, die ergens door een kabouter onder een paddestoel gemaakt hadden kunnen zijn. Ik hielp haar haar jas uit te trekken. Ze heeft nauwelijks vermeldenswaardige borsten, al waren haar tepels verbazend duidelijk te zien onder haar donkergrijze trui. Het puntje van haar neus was een beetje roze van de kou buiten. Het was het enige glimpje kleur aan haar.

Ik bleef een tijdje in de keuken rondhangen en keek toe terwijl zij boeken en schrijfmaterialen uit haar ruime zwarte handtas haalde. Daarna ging ze aan tafel zitten naast Glenn die vroeg: 'Ga je nog weg of hoe zit dat, pap?'

Ik nam William mee naar boven naar bed en vertelde hem een verhaaltje over een stille donkerharige prinses die verliefd wordt op een dinosaurus. De jongen accepteerde dit onwaarschijnlijke scenario volledig. Toen hij in slaap was gevallen, maakte ik gebruik van de rust en stilte om wat aan mijn eigen schrijven te doen. Ik geloof dat het Archers⁄koninklijke familie-idee handen en voeten begint te krijgen.

Gisteravond werd Pandora door Jeremy Paxman op Newsnigbt stevig aan de tand gevoeld over de kwestie van rundvlees-aan-het-bot. Ze hield zich aan de partijlijn: 'Het publiek moet beschermd worden, bla, bla, bla!' Al zei ze tijdens het laatste gesprek dat ik met haar had: 'Het is allemaal volslagen absurd. Statistisch gezien heeft de gemiddelde Brit meer kans om dood te gaan aan een val van een k**keukentrap.'

Eén keer tijdens het interview liet ze iets van de vrouw achter de politica zien. Toen meneer Paxman zei: 'Ach kom nou, juffrouw Braithwaite,' liet ze haar stem dalen en zei: 'Jeremy, wat heb je toch een krachtige persoonlijkheid.' Daarna lachte ze haar hese lachje en leek haar tong tegen hem uit te steken.

Het was zo ongeveer het meest erotische dat ik gezien of gehoord heb sinds Barbara Windsor haar beha kwijtraakte in Carry On Cam ping.

De kranten staan er vanmorgen vol van. Brutus beweert in de Express dat Pandora vanuit de studio regelrecht een koude douche in rende en daar twintig minuten onder bleef staan.

Zaterdag 14 februari

Valentijnsdag

10 uur ‘s-morgens Geen enkele kaart met de eerste postbestelling. Niet één. Is dat alles wat ik bereikt heb na bijna eenendertig jaar op deze aarde? Een lege schoorsteenmantel op Valentijnsdag?

Maar William en Glenn hebben vanmiddag een kaart voor me gemaakt. William gebruikte de Lakeiand-potloden. Het was best een leuke kaart, een groot hart met stokjes voor armen en benen, met een ballon die uit zijn mond komt waarin staat: 'Voor pappa, jij ben liev.'

Om een uur of negen ‘s-avonds werd een valentijnskaart in de brievenbus gegooid. Ik trok onmiddellijk de deur open en keek de straat op en neer, maar er was niemand te zien. De kaart was alles wat een valentijnskaart hoort te zijn: een groot rood dik hart. Erin stond een enkele letter E. Ik ken niemand wiens naam met een E begint. Wie kan het zijn, lief dagboek?

Zondag 15 februari

Les Banks, de aannemer die ik heb gehuurd om de werkzaamheden aan Archies huis te verrichten, belde vandaag op om te zeggen dat hij niet morgen kan beginnen zoals hij beloofd had. Zijn schoonmoeder is gisteravond plotseling gestorven.

Maandag 16 februari

Een manspersoon die Nobby heet, kwam langs om te vragen of hij 'de ladders in de achtertuin kon zetten'. Hij beweerde dat hij voor Banks werkt. Ik vroeg hem om identificatie. Hij zei: 'Bel Les maar op zijn mobiel.'

Dat deed ik. Les bevestigde dat Nobby een van zijn arbeiders was en het werk aan Rampart Terrace op woensdag kon beginnen wanneer 'de begrafenis achter de rug is'. Hij klonk niet erg overmand door verdriet. Eigenlijk klonk het alsof hij ergens buiten was, op een dak, met de radio aan.

3 uur 's nachts Begraaft de familie Banks de gestorven vrouw niet met onfatsoenlijke haast?

Dinsdag 17 februari

Glenn vroeg me vandaag: 'Denk je dat Glenn Michael laat spelen, pap?' Ik had geen idee waar hij het over had. Ik dacht dat de jongen over zichzelf in de derde persoon begon te spreken, net zoals Thatcher altijd deed. Een duidelijk teken van gekte, of megalomanie.

Na het zien van het nieuws, weet ik nu dat 'Michael' Michael Owen is, een achttienjarige voetballer, en 'Glenn' Glen Hoddle is, de Engelse voetbalmanager. Van nu af aan zal ik de sportpagina's van de Independent moeten lezen. Tot vandaag gebruikte ik die om de afvalbak onder de gootsteen te bekleden.

Eleanor Flood kwam vanavond weer. Ze had lippenstift op en ze rook naar rijpe mango's. Ik moest me inhouden om haar tengere polsjes niet te aaien.

Ik besef ineens dat ik altijd aangetrokken word door de gewrichten van vrouwen: ik ben een knie-, schouders-, nek-, enkel- en polsman. Al heb ik niet zoveel met hun vingers.

Eleanor vertelde me na Glenns les dat ze hem een heel intelligente jongen vindt, al is hij wel 'cultureel onderbedeeld'.

Ik zei dat ik daar iets aan probeerde te doen. We zaten in de voorkamer te praten, ieder aan een kant van het vuur. Ze keek de kamer rond naar de boeken en mijn reproductie van Matisses goudvissen en zei: 'Hij boft dat hij u als vader heeft. Mijn eigen vader was een…' Ze sloeg haar grijze ogen neer en keek in de vlammen van de geperste zaagselblokken, niet in staat haar zin af te maken. Haar zwarte haar glansde in het licht van het vuur. Het woord 'ravenvleugels' kwam bij me op.

'Alcoholist?' vroeg ik.

'Nee,' antwoordde ze, maar irritant genoeg wilde ze niet vertellen wat hij dan wel was. Daarna ging ze weg naar een afspraak om haar bikinilijn te laten ontharen. Om deze tijd?

Toen ik zijn kamer inging om hem goedenacht te wensen, vroeg Glenn: 'Denk je dat ik op tijd voor de wereldcup kan lezen, pap?'

Ik vroeg: 'Wanneer is de wereldcup?'

Glenn fronste zijn wenkbrauwen en zei: 'Dat moet je toch weten, pap, ja toch?'

Ik zei dat de datum me even ontschoten was, maar ik zag wel dat ik hem teleurgesteld had.

2 uur's nachts Ik word verteerd door lustgevoelens voor Eleanor Flood. Ik kan haar bikinilijn niet uit mijn hoofd zetten.

Woensdag 18 februari

Geen spoor van Les Banks. Nobby kwam om vijf uur 's middags langs en nam de ladders mee. Ik belde Les' nummers maar ik kreeg alleen zijn antwoordapparaat.

De gemeenteraad van Gateshead heeft naast de Ai een achttien meter hoog beeld neergezet dat De engel van het noorden wordt genoemd. Mijn moeder en Iwan gaan erheen fietsen en blijven dan onderweg in pensions overnachten. Iwan zei: 'Ik ben al heel lang een fan van Anthony Gormley.'

Mijn moeder vroeg: 'Was hij vroeger niet getrouwd met Joan Collins?'

Donderdag 19 februari

Les Banks belde op om te zeggen dat hij vandaag niet kon komen werken omdat hij met zijn vrouw bij de Eerste Hulp van het ziekenhuis zat. Ze heeft in haar vingers gesneden met een elektrisch vlees-mes.

Nobby heeft de ladders weer teruggebracht.

Vrijdag 20 februari

Mevrouw Banks' vingers zijn ontstoken, waardoor ze weer naar het ziekenhuis moest. Les is haar kennelijk zeer toegedaan. Hij beloofde maandag met het karwei te beginnen, 'daar kunt u op rekenen, meneer Mole'.

Zaterdag 21 februari

Mijn moeder belde op vanuit Gateshead en zei: 'Welke dag komt mijn boek uit?'

Ik zei: 'Het is mijn boek, zoals je zult merken, neem ik aan.' Ik vertelde haar dat het de 246 was. Ze vroeg: 'Komt er een feestje?'

Ik zei tegen haar dat ik het te druk zou hebben met de publiciteitscampagne.

Ze zei: 'Dat zou mijn publiciteitscampagne moeten zijn.' Is dit de 'ghost' die komt rondspoken? Ze is zo publiciteitsbelust! Dat ze vorig jaar in de roddelbladen heeft gestaan, heeft die belustheid alleen nog maar aangewakkerd. Ik vroeg haar wat ze van Deengel van het noorden vond. Ze zei: 'Het is hartbrekend, zoals alles in mijn leven.'

3 uur's middags Stop de persen! Securicor heeft vanmiddag vijf exemplaren van Prachtafval!—Het Boek! bezorgd. Dev Singh staat op de omslag! Ik ben een fotografische schim naast hem. Mijn naam is gedeeltelijk onzichtbaar achter een sauspannetje, de zijne niet.

Zondag 22 februari

Vanmorgen mijn Next-pak en mijn Boss-winterjas naar de Safeway's stomerij gebracht. Ik verzocht de spoedbehandeling. Ik drukte de jongen achter de toonbank, 'Darren Lacey, stoommanager', op het hart de artikelen onberispelijk schoon en geperst af te leveren. Ik vertelde hem dat ik ermee in het openbaar moest verschijnen. Toen ik wegliep met mijn reçuutje hoorde ik een oude kerel die naast me had staan wachten tegen 'Darren' zeggen: 'Waar draagt hij zijn kleren dan anders? In een kast?'

Maandag 23 februari

De vingers van mevrouw Banks zijn gangreneus geworden. 'Ze zou haar hand kunnen verliezen.' Intussen bevriezen we en lekt het dak. Zullen de huiselijke problemen van meneer Banks ooit toestaan dat hij aan mijn huis gaat werken?

Dinsdag 24 februari

Publicatiedag

Vandaag had een grote dag in mijn leven moeten zijn. Prachtafval!—Het boek! mag dan voor 80% het werk van mijn moeder zijn en het is bepaald geen literatuur, maar niettemin, het is een boek en mijn naam staat erop. Maar kan ik genieten van deze aanzienlijke prestatie zonder gebukt te gaan onder huishoudelijke en kinderzorgen?

Nee, dat kan ik niet. Op de dag van publicatie haalde ik het hele huis ondersteboven op zoek naar Glenns sportschoenen, die hij beweerde onder zijn bed te hebben geschopt maar die 's nachts 'zomaar verdwenen zijn, pap'.

Williams schoolschoenen waren ook al verdwenen. Ik werd gedwongen hem in zijn rode kaplaarzen naar school te brengen. Dit keer bad ik voor de verandering eens om regen, maar die kwam niet. Glenn moest een paar van mijn eigen Marks & Spencer's sportschoenen aan, die hem drie maten te groot waren, waardoor hij verplicht was er twee paar dikke wollen sokken in te dragen. Ik zette hem af bij het schoolhek en keek hem na terwijl hij schoorvoetend de school inging. Ook al sleepte hij niet echt met zijn voeten, dan sleepte hij toch wel met zijn schoenen.

Waarom loopt op schoolochtenden de huiselijke spanning in Rampart Terrace toch altijd zo hoog op? Zelfs Andrew vertoont zenuwtrekjes tussen half acht en kwart voor negen. Nog niet één keer hebben William, Glenn en ik aan de ontbijttafel gezeten met die glans op onze gezichten waar de families in de reclames altijd mee gezegend zijn. William gedraagt zich als the last emperor, hij weigert nukkig alle aangeboden ontbijtgranen tot het te laat is en hij in de auto een vrucht moet eten. En Glenn is zo langzaam. Het maakt me razend te zien hoe hij boter op zijn geroosterde brood smeert; hoe hij de vier hoeken van de boterham bedekt en dan teruggaat naar het midden en het hele slome proces van voren af aan begint.

Vanmorgen zei Glenn in de auto: 'Je schreeuwt wel een hoop, pap.'

Ik schreeuwde: 'Niet met je mond vol praten. Je morst kruimels over de hele bekleding.'

William zat een satsuma te pellen op de achterbank en ik zag dat hij zijn Kidsplay-truitje binnenstebuiten aanhad. En hoe komt het zo'n janboel in huis? Ik hoef me maar om te draaien en de hele zaak is bezaaid met voorwerpen.

Om 10.30 uur was ik live te horen, op de Zouch Radio. De presentator, Dave Wonky (vast niet zijn echte naam), introduceerde me als 'het laatste talent dat is opgedoken in Ashby-de-la-Zouch. Wie is hij, luisteraars?'

Ik begreep niets van deze introductie tot meneer Wonky een idiote jingle liet horen.

Hier komt onze vaste vraag: Wie is onze gast vandaag? Raad het maar en bel en speel het spel.

Niemand belde, dus gaf meneer Wonky een volgende tip. 'Oké. Tip nummer twee: hij is een bekende chef-kok.'

De lijnen bleven stil. Meneer Wonky speelde de jingle en las het verkeersnieuws. Een vrachtwagen was gekanteld op het Billesdon-viaduct en had zijn lading van goudvisvoer over de weg verspreid. Nog steeds belde er niemand. Ik zat nu al tien minuten zonder een woord te zeggen in de studio. Ik mocht niets zeggen tot mijn identiteit was geraden door een luisteraar.

Nadat Wonky een lijst van rommelmarkten die de volgende week gehouden zouden worden had voorgelezen, belde een vrouw om te vragen of ik soms Delia Smith was.

Vijf minuten later gaf meneer Wonky zijn derde aanwijzing. 'Hij is getrouwd met een lid van de Nigeriaanse aristocratie.'

Zelfs ik had mijzelf nooit herkend in deze beschrijving. Een debiele jongeman, Tez, uit Coalville, vroeg of ik Lenny Henry was. Wonky raakte een beetje geïrriteerd. Hij zei: 'Tez, Dawn French is toch geen Nigeriaanse aristocrate, hè?'

Tez zei dat hij dat niet wist en Wonky brak abrupt afzonder hem te bedanken. Wonky heeft aspiraties de eerste Midlands Shock Jock te worden. Dat vertelde hij me terwijl hij Max Bygraves 'Windmolen in oud Amsterdam' draaide. Toen het afgelopen was zei hij: 'Dat was voor mevrouw Agnes Golightly, die vandaag achtennegentig jaar jong is, God zegene haar.'

Zijn vierde aanwijzing was: 'De familie van mijn geheime gast is onlangs in het nieuws geweest. Zijn ouders waren verwikkeld in een liefdespartnerruil, waar een zekere dame genaamd Pandora iets mee te maken heeft.'

De lijnen waren meteen overbezet, al herinnerde niemand zich mijn naam correct. Was ik 'James Vole'? 'Adriaan Sole'? 'Lance Pole'? Ik voelde me gekwetst en vernederd, vooral toen Wonky de luisteraars vertelde dat omdat niemand mijn naam juist had gezegd, hij de prijs van vandaag, een Radio Zouch T–shirt, naar het programma van morgen zou overhevelen.

Hij liet me nog heel even een minuut of twee aan het woord over Prachtafval—Het boek!, maar ik was niet op mijn best. Daarna nodigde hij de luisteraars uit te bellen om mij vragen te stellen. Een vegetariër genaamd Yvonne belde om te vragen waarom ik de massagenocide van dieren bevorderde door het koken met slachtafval te propageren. Ik vertelde haar dat ik een dierenliefhebber was en een kat had, en zei dat het een welbekend feit was dat groente en vruchten gillen van pijn wanneer ze uit de grond worden getrokken of van de boom geplukt. Daarop werd Yvonne hysterisch en beschuldigde me ervan dat ik een man was.

Wonky zei: 'Het is nog steeds geen misdaad een man te zijn, hè, Yvonne?'

Daarna barstte ze in snikken uit en bekende dat haar ex-man, een vleesetende rokkenjager, zijn afscheidsbriefje had achtergelaten onder een schaal kalfslever in de koelkast. Wonky begon de vrouw te troosten en wenkte mij dat ik de studio moest verlaten. Ik was blij dat te kunnen doen.

William kwam thuis met een briefje van mevrouw Parvez:

Geachte heer Mole,

 

Indien u hulp nodig hebt bij de aankoop van schoenen voor William, mag ik dan zo vrij zijn uw aandacht te vragen voor ingesloten folder van de sociale dienst: 'Hulp bij voetbekleding.'

 

Hoogachtend,

Mevrouw Parvez

Er stond een boodschap op het antwoordapparaat dat Glenn ‘s-morgens en 's middags niet op school was geweest. Toen ik hem daarover aansprak zei hij: 'Ik kon het gewoon niet, pap. Ik kon echt niet de school inlopen op Marks & Spencer's sportschoenen.' Tranen sprongen in zijn ogen. Hij leek er zelf verbaasd over.

Ik ging met hem en William naar het buiten de stad gelegen winkelcentrum 'De Weiden', waar je nu zeven dagen per week tot 10 uur ‘s-avonds kunt winkelen. We gingen naar Footlocker. Een knappe zwarte winkelbediende zei tegen Glenn: 'Deze betekenen respect, man.' Hij gaf Glenn een paar sportschoenen die er in mijn ogen uitzagen als die wagentjes die mineralen van het maanoppervlak verzamelen. Glenn paste ze aan en ik zag wel dat ze een openbaring voor hem waren. Hij zei: 'O, pap, ze zijn top!' Ze kostten 75,99 pond.

Ik zei: 'Bijna 76 pond voor twee stukjes rubber! Het zou mijn dood zijn, Glenn.'

Hij gaf ze terug aan de winkelbediende, die ze weer in de doos legde. Toen herinnerde ik me de grijze instappers die ik naar school aan moest, in plaats van de Doe Martens die alle anderen van mijn jaar droegen. Ik hoorde nog de pesterijen van Barry Kent op de speelplaats. Ik ging de winkel weer in en kocht de sportschoenen. 75,99 pond. Ik ben er ziek van.

Een paar Lion King-instappers voor William gekocht. Hij wilde een paar Titanic-ritslaarsjes, maar ik zei nee. We liepen door de boekwinkel van het complex. Geen spoor van Prachtafval!—Het boek!. Mijn zoons waren woedend.

Barry Kents boek, Blind, heb ik onder een stapel Stephen Kings begraven.

Donderdag 26 februari

Nobby kwam langs om de ladders op te halen.

Radio-interview om 12.30 uur. Larry Graves, de interviewer van Radio Leicester, zei dat hij gisteravond thuis het varkenspoten recept had geprobeerd, maar dat hij het oneetbaar had gevonden. Hij had de tv-serie gezien en vond Dev Singh 'een komisch genie'. Hij vroeg me of ik Dev zijn handtekening kon laten zetten in zijn exemplaar van het boek.

Vrijdag 27 februari

Eleanor vanavond na de les heel somber. Ik zei dat ik hoopte dat het niet Glenns schuld was. Ze vertelde me dat Roger Patience haar aanstelling bij de Neil Armstrong School niet wil verlengen. Ik vroeg waarom, maar ze was merkwaardig ontwijkend. Ze trok haar te grote zwarte jas aan en ging nogal haastig weg.

Patience is een stomkop: ze is een briljant onderwijzeres. Glenns lezen is twee jaar vooruit gegaan in evenzoveel weken. Hij is nu bijna op het niveau van de gemiddelde negenjarige.

Zaterdag 28 februari

Op Radio Leicester gehoord dat gisteren tussen de middag auto's in brand zijn gestoken op het parkeerterrein van de Neil Armstrong School. 'Zinloos vandalisme' wordt aangegeven als mogelijke oorzaak.

Ik hoop dat Eleanors Fiat niet beschadigd is. De Volvo van het schoolhoofd was total loss.

Sharon Bott heeft een dochtertje gekregen. Ze heeft het arme kind Caister genoemd, naar de plaats waar de conceptie plaatsvond. Glenn meegenomen naar zijn halfzuster. Op weg naar huis zei hij: 'Ik maak me ongerust over mijn moeder, pap. Hoe moet ze het nou rooien?'

Ik bracht de conversatie op Gazza. 'Stelt Hoddle hem op?' vroeg ik.

'Nee, pap, hij is veel te dik,'voorspelde hij.

Zondag 1 maart

Glenn en ik werden beiden geknepen en gestompt omdat het 'de eerste dag van de maand' was. Het viel me op dat Glenn al begonnen is instinctmatig zijn genitaliën te bedekken wanneer William op springafstand is. Vrouwen weten niet hoe ze boffen dat hun seksuele parafernalia in hun lichaam opgeborgen zitten.

Een recensie in de boekenbijlage van de Sunday Times. Onder 'Kort' stond:

Liefde bij kaarslicht—Hermione Harper

Moedig verhaal van een romance in de Krimoorlog.

 

Vuiligheid—Spike McArtney

Nauwelijks verholen autobiografie van het leven in Glasgows riolen.

 

Prachtafval!—Het boek!—Adriaan Mole

100 manieren om slachtafval te verwerken—een giller.

Naar de BP-pomp gereden en zes exemplaren van de ST gekocht. De jongens waren zo trots mijn naam te zien in wat Glenn 'een van die lange kranten' noemde. Mijn moeder belde me om 10 uur op om te vragen of ik 'haar' recensie had gezien.

Dinsdag 3 maart

Vanavond in de BP-winkel Les Banks ontmoet die sigaretten kwam kopen. Ik vroeg naar zijn vrouw. Hij keek me recht aan en zei: 'Niet zo best, haar vader is gisteravond doodgevallen.' Ik lachte een bitter, cynisch lachje en liep weg.

Banks schreeuwde me na: 'Harteloze rotzak!'

Donderdag 5 maart

Een hele schok in de Leicester Mercury van vanavond een foto van Les Banks en zijn familie te zien. Een kop luidde: '"Wat nuweer?" vraagt getroffen familie Bankszich af.'

Ik kon mezelf er niet toe brengen het hele artikel te lezen. Ik wou dat ik niet had gezien dat mevrouw Banks in het onderschrift van de foto beschreven werd als 'Lydia Banks, 41, dappere geamputeerde'.

Glenn vroeg vannacht waar Kosovo ligt. Ik overhandigde hem de wereldatlas en zei dat hij het maar moest opzoeken in het register. Hij keek me niet-begrijpend aan. Hij weet niet wat een register is.

Ik belde Les Banks op en bood mijn excuses aan. Hij zei dat hij morgen zou komen 'wind en weder dienende'. Ik vroeg hem wat hem ervan zou kunnen weerhouden met het karwei te beginnen. Hij zei: 'Alles wat me van het dak af kan blazen.'

Vrijdag 6 maart

De hele dag stormwind. Vanmorgen met mijn moeder naar de small-claims rechtbank voor haar hoorzitting: Mole versus Shoe Mania!

Die juridische idioot van een Charlie Dovecote had haar wijsgemaakt dat ze een goede kans had flinke schadevergoeding te krijgen voor verwondingen, stress en trauma die ze leed toen de hak van haar stiletto afbrak bij het bereiken van de top van de berg Snowdon, toen ze geloofde dat Sir Anthony Hopkins daar die dag in het openbaar zou verschijnen. Toen haar gevraagd werd waarom ze zulk ongeschikt schoeisel aan had getrokken, zei ze: 'Die droeg ik alleen maar op het laatste stuk. Ik wilde niet dat Sir Anthony me zou zien in mijn gehuurde bergschoenen.' Charlie Dovecote onderwierp Justin Swayward, de vertegenwoordiger van Shoe Mania!, aan een kruisverhoor. 'Stond er een waarschuwing op voornoemde stiletto, meneer Swayward?'

'Nee, natuurlijk niet.'

'Natuurlijk niet? Waarom niet?'

'Omdat ieder redelijk mens in één oogopslag kan zien dat deze schoenen niet geschikt zijn voor…'

'Ah ja! Ieder redelijk mens misschien wel. Maar, meneer Swayward, mijn cliënte, mevrouw Mole, was op dat moment geen redelijk mens. Ze was een vrouw van middelbare leeftijd in de greep van een menopauzale fixatie op Sir Anthony Hopkins, de filmster, die kort daarvoor een miljoen pond had gedoneerd voor de aankoop van voornoemde berg.'

Ze won een schadevergoeding van 2000 pond plus kosten. De rechter zei dat Shoe Mania! 'gezien het gebruik van het woord "ma-nia" gevolgd door een uitroepteken kwetsbare vrouwen ertoe aanzet onverstandige en ongepaste aankopen te doen'.

Heel eerlijk gezegd verfoei ik dit flagrante misbruik van ons overbezette rechtssysteem.

Eleanor heeft een nieuwe baan bij het Keith Joseph Gemeenschap College. Ze is daar hoofd van het bijlesprogramma. Ze zei: 'Maar niets zal tussen mij en mijn wekelijkse bezoekjes aan Rampart Ter-race komen. Ik leefvoor de vrijdagen.'

Zondag 8 maart

Les Banks belde op om te vertellen dat gisteren een vrachtauto achteruit over zijn hond is gereden. Ik betuigde hem zorgvuldig mijn sympathie. Hij zei dat hij een onderaannemer zou langssturen: Bill Broadway. Hij zei: 'Hij is een vakman, meneer Mole.'

Ik zei dat ik hoopte dat zijn hond volledig zou herstellen.

Maandag 9 maart

Dev Singh was vandaag in het ochtendprogramma van Richard en Judy om Pracbtafval!—Het boek! te promoten.

Ik belde meteen Brick Eagleburger en sprak een boodschap in op zijn voicemail waarin ik ten sterkste protesteerde tegen het feit dat Dev zich mijn rol toe-eigende.

Bill Broadway is op het dak met de radio op zijn hardst. Gezien zijn accent zou ik zeggen dat zijn ouders uit Jamaica komen. Zijn haar is bijna helemaal grijs ook al is hij pas zevenendertig. Hij wijt het aan de stress die het werk in de bouw met zich meebrengt. Hij heeft een hekel aan hoogte.

Vrijdag 13 maart

Terwijl de jongens in bed lagen, werkte ik aan mijn koninklijke Ar-chers-radioserie. Experimenteerde met de toevoeging van de Blairs.

DE KONINKLIJKE ARCHERS

Landelijke doedelzakmuziek die overgaat in Geluid: helikopter die in een haverveld landt.

KONINGIN: Nog wat bacon, Philip?

PHIL: (Mopperend) Wie landt daar met zijn helikopter op mijn haverveld, net terwijl ik zit te ontbijten?

KONINGIN: Ik zal even van de Aga naar het raam lopen met de koekenpan nog in mijn hand en naar buiten kijken en het je vertellen. O, het is Charles en hij heeft iemand bij zich…een vrouw met een paardrij-broek aan.

PHIL: Wie is het, Liz? Wie heeft onze oudste zoon bij zich?

Overgang naar:

CHERIE EN TONY'SMELKBEDRIJF

Geluid van yoghurtpotjesdie afgewassen worden.

CHERIE: (Diepe zucht) Ik kan het yoghurtschurftvirus niet uit de yoghurtpotjes krijgen, Tony. (zucht)

TONY: Doet dat er iets toe, Cherie?

CHERIE: (Krijsend) Als ik dat niet doe, kan heel Ambridge last van yog-hurtschurft krijgen!

TONY: En wat dan nog, Cherie. En wat dan nog.

(Landelijkedoeddzakmuziek.)

Einde

Een sterk begin, lijkt me.

Toen het uur om was, ging ik naar beneden om Eleanor te betalen. Ik bood haar een glas stierenbloed aan. Ze nam het aan. We zaten bij het vuur Glenns vorderingen te bespreken. Het gaat heel goed met hem. Hij kan nu bijna alles van de sportpagina's van de Sun lezen. Eleanor staarde in de vlammen en zuchtte diep. Ik vroeg haar wat er aan de hand was. Ze zei: 'Ik worstel met mijn persoonlijke demonen.' Maar ze ging er verder niet op in. Ik vertelde haar over mijn netfobie. Iets waar ik nog nooit met een ander menselijk wezen over gesproken heb. Baby en kinderverzorging was de bijbel van mijn ouders. Ze volgden Spocks raad letterlijk op. Toen ik met achttien maanden oud een paar keer per nacht uit mijn bedje klom, zochten ze de juiste remedie op in de inhoud. Spock raadde mijn onnozele ouders aan me 's nachts op te sluiten door een bad-mintonnet over de zijkant van het bedje te gooien en vast te maken aan de poten. Mijn ouders volgden dit advies slaafs op, al staat vast* dat mijn grootmoeder Mole hier heftig tegen protesteerde.

* Bron: brief van Edna May Mole, moeder van George Mole, aan mevrouw Sugden, moeder van Pauline, van 2 mei 1968.

Zij hield vol dat 'een flinke harde klap op zijn achterste benen hem zou helpen ‘s-avonds tot rust te komen.'

Ik herinner me maar al te goed hoe ik probeerde me los te worstelen uit dat badmintonnet. Spock had misschien gelijk waar het Vietnam aangaat, maar hij zat er helemaal naast waar het badmin-tonnetten betreft. Het is zijn schuld dat ik nooit van Wimbledon heb kunnen genieten. Bij het horen van Virginia Wades stemgeluid breekt het zweet me al uit. Vanwege dit jeugdtrauma laat ik William waar hij maar wil in slaap vallen en draag hem daarna naar zijn bed.

Dinsdag 17 maart

Glenn woont nu al meer dan vier weken in Rampart Terrace. Gisteravond vroeg ik hem waar hij wil wonen en bij wie hij wil wonen. Hij zei: 'Hier bij jou, pap.'

Dat was niet echt wat ik wilde horen. Ik ben erg op de jongen gesteld, maar…

Ik belde vanmorgen Sharon op en vroeg haar of ik langs kon komen om over Glenns toekomst te praten. Het was een moeizaam gesprek: Caister lag te huilen in de verte en Bradford en Kent waren ergens vlak bij de telefoon aan het ruziemaken. Het verbaasde me niet dat Sharon afwezig klonk. Toen ik Glenns naam noemde vroeg ze: 'Wie?' We spraken af dat ik donderdagavond bij haar langs zou komen.

Woensdag 18 maart

Een politiewagen stopte vanmiddag om drie uur voor mijn huis. Een agent kwam aan de deur en vroeg: 'Weet u wel dat er een zwarte man op uw dak zit, meneer?'

Ik zei: 'Ja, dat weet ik. Ik betaal hem 20 pond per uur om daar te zijn.'

Glenn doodongelukkig. Manchester U uit de Europacup na een gelijkspel van i-i tegen Monaco. Ik zei tegen hem: 'Glenn, voetbal is net als het leven, je moet je op een doel richten en scoren. Maar soms win je en soms verlies je.'

Hij zei: 'Maar waarom kon Man U niet tweemaal scoren en winnen, pap?'

Hij heeft geen weet van metaforen.

Donderdag 19 maart

Mijn vader belde vandaag op, en dat gebeurt niet vaak. Zijn stem klonk gedempt, dus wist ik dat Tania in de buurt moest zijn. Hij vroeg: 'Heb je de krant gezien, Adriaan?'

Ik zei dat ik, nee, geen krant had gezien. Ik had het te druk met verbrand spul van de zool van het stoomstrijkijzer te schrapen om er een te gaan kopen.

Hij zei: 'Ze gaan nu echt te ver, verdomme. Ze hebben een vrouw de leiding over een oorlogsschip gegeven. HMS Express. Denk je eens in wat een bloedbad die vrouw kan aanrichten.'

Ik hoorde Tania uit de tuin roepen: 'Schat, kom eens naar de merel luisteren.'

Mijn vader mompelde: 'Ik moet ophangen.'

Mijn moeder heeft een keer een boot tegen de muur van een diepe sluis gestuurd waardoor mijn vader bijna overboord sloeg. Dit incident werd gadegeslagen door de drinkers in de tuin van de sluis-wachter en het café. Ik zal hun gejouw niet gauw vergeten.

1 uur 's nachts Sharon was zo moe dat ze twee keer in slaap viel terwijl ik met haar praatte over Glenns toekomst. Caister is het soort baby dat liefst om de drie kwartier gevoed wil worden. Jammer genoeg geeft Sharon borstvoeding. Dat doet de baby misschien veel goed, maar mij deed het een stuk minder. Ooit keek ik met genoegen naar haar achttienjarige borsten, maar nu ze dertig is, zijn het enorme, intimiderende, blauwdooraderde uitspansels. Sharon Bott is een wandelende melkfabriek. Haar tepels lijken wel drop.*

* Ik bedoelde natuurlijk droptorpedo's.

Ik vroeg haar hoe ze het zou vinden als Glenn voorgoed bij mij zou blijven wonen. Ze zei: 'Ik weet dat hij een beter leven zou hebben bij jou. Ik kan hem niks geven.'

Ik zei dat ze hem integendeel heel veel had gegeven. Ik zei dat ze hem heel goed had grootgebracht en dat ik erg op de jongen gesteld was.

Ze leek opgelucht en vroeg: 'Hij kan zo nu en dan toch wel een weekend bij mij komen, hè?'

Ik zei dat ik het prettig zou vinden van tijd tot tijd een weekend vrij te zijn.

Ik keek haar zitkamer rond. Er waren geen boeken of tijdschriften, zelfs geen kranten. Ik zag uit naar de dag dat ik mijn oudste zoon de wereld van literatuur binnen zou kunnen leiden. Toen ik thuiskwam vierden we het door Chinees te laten bezorgen. Ze vergaten Williams kroepoek, maar hij kreeg niet zijn gebruikelijke driftbui. Zo blij was hij dat Glenn voorgoed bij ons blijft wonen.

Toen ik William naar boven naar bed droeg, zag ik dat er een briefje op Glenns kamerdeur geprikt was. Er stond op: 'Glenn Bott prievee.'

Vrijdag 20 maart

Liet Bill Broadway achter bij de schoorsteen en reed naar Leicester. Ik mis het leven van de grote stad. Ik kocht wat Power Ranger-on-derbroekjes voor William bij de Alles-voor-één-pond-winkel. Zag tot mijn ontsteltenis dat iemand een Alles-voor-jop-winkel heeft geopend. Het gaat snel bergafwaarts. Dit is een onmiskenbaar teken aan de wand dat het winkelen in het stadscentrum zijn langste tijd heeft gehad.

Ik stond een paar Baywatch-eierdopjes te bekijken met het idee ze te kopen, toen een man met een groengebreide muts met pompoen erop naar me toekwam en zei dat hij me op de tv had gezien. Hij vroeg om mijn handtekening en zei dat het voor Phyllis was, zijn geesteszieke zuster, die 'mijn grootste fan' was. Achter op zijn gasre-kening schreef ik: Voor Phyllis. Het was een prachttoeval je broer te ont moeten. De beste wensen, Adriaan Mole.'

De man keek op de achterkant van zijn gasrekening en zei: 'Dit zal ze niet leuk vinden.'

Ik vroeg waarom niet. De oorzaak van Phyllis geestelijke problemen blijkt te liggen in het feit dat ze de eerstgeborene is en 'van haar troon gestoten' werd toen hij, haar broer, werd geboren. 'Daar is ze nooit overheen gekomen,' zei hij. 'De woorden "Het was een prachttoeval je broer te ontmoeten" zouden haar zo een nieuwe inzinking kunnen bezorgen.'

Hij gaf me zijn buskaartje en ik schreef erachterop: 'Voor Phyllis, de beste wensen van A. Mole.'

Hij keek er even naar en zei toen: 'Ze denkt misschien dat A. Mole slaat op een van die kleine graafdiertjes. Ze heeft iets tegen kleine zoogdiertjes.' Hij gaf me een reçuutje van de stomerij en ik schreef achterop: 'Hallo, Phyllis, dit is Adriaan Mole, detelevisie-chef- kok. Beterschap! '

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, je kunt geen "beterschap" schrijven,' zei hij. 'Ze weet niet dat ze ziek is.'

Ik griste het Bh-bonnetje weg dat hij naar me uitstak en krabbelde er 'De bestewensen, Adriaan Mole' op. Hij bedankte me niet bijster enthousiast, zette zijn muts recht en stapte de winkel uit. Ik was te erg van slag om me op de Baywatch-eieidop)es te concentreren, en liep de winkel uit zonder iets te kopen.

Om kalm te worden dronk ik een cappuccino op een terrasje in de hoofdstraat. Dit cafeetje, de Brasserie, is nog maar een week open en wordt met achterdocht bekeken door bepaalde delen van de Leices-ter burgerij. Een bejaarde passeerde mijn tafeltje en zei: 'Het verspert het trottoir, waar of niet? Hoe moet dat nou met blinden en mensen in rolstoelen?'

's Middags ging ik naar mijn vader en Tania om ze te vertellen dat Glenn voorgoed bij me woont. Ze kwamen net van het Seksuele Dis-functie-spreekuur in het ziekenhuis. Jammer genoeg hadden ze de behoefte mij in geuren en kleuren te vertellen over hun gezamenlijke consult. Tania hield mijn vaders hand vast en zei tegen me: 'Ik heb geprobeerd hem gerust te stellen dat penetratie niet het enig zaligmakende is.'

Toen ze opstond en naar de keuken ging om kruidenthee te maken, volgde mijn vaders blik haar brede heupen de kamer uit terwijl hij zei: 'Penetratie is wel het enig zaligmakende voor mij. Ik weet geen weg met al dat orale gedoe—ik ben zelfs bij mijn rijexamen gezakt voor het mondelinge gedeelte.'

Ik veranderde van onderwerp door hem mee te delen dat aankomende autorijders tegenwoordig schriftelijk theorie-examen moeten doen, maar hij keerde als een postduif terug naar het onderwerp van zijn schaamstreek door te vertellen dat Tania zijn aambeien met aromatherapie behandelde. Hij schoof ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer. Ik suggereerde dat een rubber ring of een operatie misschien een wat effectievere remedie zou bieden dan een vleugje la-vendelolie. Hij keek angstig haar kant op toen ze de kamer binnenkwam en zei luid: 'Ik heb groot vertrouwen in aromatherapie. Daar moet je niet mee spotten, Adriaan.' Tania glimlachte op hem neer alsof hij een zoete kleuter was.

Eleanor mobilofoneerde me om te zeggen dat ze vanavond niet kon komen. Ze had een 'noodafspraak' met haar therapeut.

Op weg naar huis deed ik wat inkopen bij de BP-garage en kocht een Wereldcup-wedstrijdschema voor Glenn, voor in zijn slaapkamer.

Zaterdag 21 maart

Glenn zei vandaag: 'Zullen we meedoen aan de lotto, pap?' Ik gaf hem bijna mijn standaard anti-loterijpraatje. Toen hoorde ik mezelf zeggen: 'Waarom niet, jongen?' Onze nummers zijn 3, Williams leeftijd, 13, Glenns leeftijd, 31, binnenkort mijn leeftijd, 16, Rosies leeftijd, 30, Sharons leeftijd, en 5, de leeftijd van de Nieuwe Hond.

Zondag 22 maart

Een weekend van non-stop zwoegen. Het wassen, strijken, vouwen en opbergen van kleren! Het wassen, afdrogen en opbergen van de vaat! Het opzuigen van vuil van de vloeren! Het eindeloos poetsen van oppervlakken! Het constant bereiden van voedsel! Ik zou een vrouw moeten hebben om dit allemaal voor me te doen. Een vrouw die ik niet hoef te betalen! Een echtgenote.

Na het huishoudelijke werk kwam de geestdodende verveling van het Glenn voorlezen van zijn Wereldcup-wandkaart. Hij is vastbesloten vóór juni alle wedstrijdgegevens uit zijn hoofd te leren.

Dinsdag 24 maart

Aan tafel bespraken we wat we zouden doen als we de lotto wonnen. Glenn vroeg: 'Hoe ziet een miljoen pond eruit, pap?' Ik schreef een cheque uit voor een miljoen pond uit te betalen aan 'De heer Glenn Bott'. Hij was er erg mee in zijn schik en stopte het in het borstzakje van zijn schoolshirt.

Woensdag 25 maart

Om 11.30 uur vanmorgen belde Roger Patience me op. Hij vroeg me meteen naar de school toe te komen, er was een ernstig probleem gerezen. Ik was zo gealarmeerd dat ik ver boven de snelheidslimiet kwam (60 km p⁄u). Ik werd naar zijn kantoor begeleid door de die dag dienstdoende leerling, een charmant meisje dat Nell Barlow-Moore heette.

Patience zat achter zijn namaakmahonie bureau naar een computerscherm te kijken.

'Ah, meneer Mole,' zei hij terwijl hij van zijn ergonomisch verantwoorde stoel opstond. 'Het spijt me dat ik u hier moest laten komen, maar er heeft een incident plaatsgevonden.'

Incident. Het woord bleef in de lucht hangen, zwanger van dreiging.

'Glenn kwam vandaag met een cheque voor een miljoen pond op school,' zei hij. 'Er is een strikte regel dat alles boven de geldelijke waarde van 10 pond ter bewaring wordt afgegeven bij de schoolad-ministratie. Toen juffrouw Trellis, zijn wiskundelerares, echter de cheque van Glenn probeerde af te nemen, werd hij beledigend en noemde hij haar een drollekop. Ik sta niet toe dat mijn vrouwelijke staf uitgescholden en geïntimideerd wordt, meneer Mole. Ik heb Glenn voor een week geschorst.'

Ik zei: 'Die cheque was voor een miljoenpond, meneer Patience. Wat dacht u dat het was? Zijn zakgeld?'

Patience zei: 'Hij liep ermee te zwaaien op de speelplaats. Sommige eersteklassers waren ziek van opwinding.'

Ik dreigde Glenn van school te halen.

Patience zei: 'U zult hem op geen enkele andere school hier in de buurt krijgen. Bott is in alle leraarskamers door het land bekend. Hij is berucht.'

Glenn zat op een bekraste houten bank bij de deur van het kan-toortje. Hij stond op toen ik naar buiten kwam en zei: 'Sorry, pap.'

Zaterdag 28 maart

William en Glenn vroegen me wat we in het weekend gingen doen. Ik zei dat toen ik jong was, ik nooit iets ging doen. Ik hing gewoon in huis rond tot het tijd was om naar bed te gaan.

Maandag 30 maart

Mijn moeder belde op en vroeg me wat ik donderdag voor mijn verjaardag wilde hebben.

Ik zei: 'Ik wil graag een lila toiletborstel met houder uit de Inno-vations-catalogus.'

Ze zei: 'Doe niet zo idioot!'

Ik zei: 'Ik meen het serieus. Archies borstel heeft al zijn haren verloren.'

Ze zei: 'Ik geef je wel een boekenbon, net als anders.'

Ze vroeg hoe het met William ging. Ik zei: 'Het gaat prima met hem,' en daarna met nadruk: 'net als met mijn andere zoon, Glenn.'

Ze zei: 'Ik doe heus erg mijn best met Glenn, Adriaan, maar ik moet toegeven dat…' Het bleef stil, daarna barstte ze los: 'Ik kan de manier waarop hij door zijn neus ademt niet verdragen, en ik kan het niet aanzien hoe hij met vork en mes omgaat.'

Ik zei dat ik niet kon verdragen hoe Iwans wenkbrauwen in het midden bij elkaar kwamen en hoe hij zich tegen haar aandrukte wanneer ze bij de gootsteen stond. Maar ik legde de telefoon met bezwaard gemoed neer. We waren allebei te ver gegaan. Oneerlijkheid duurt kennelijk het langst.

Dinsdag 31 maart

Aanval van paniek om 3.17 uur. Wat had ik van mijn leven gemaakt?

Ik ben een onsuccesvol echtgenoot.

Ik ben een teleurstellende zoon.

Ik ben een falend schrijver.

Ik ben er niet in geslaagd de Psion Organizer onder de knie te krijgen.

Ik bad vurig dat ik niet zou falen met mijn zoons.

Woensdag 1 april

Eén april!

O wat een vreugde! O, wat een verrukking! Er is een brief gekomen van de BBC!

Geachte Adriaan Mole,

 

Ik zal er geen doekjes om winden. Ik heb zojuist De witte bestelwagen gelezen (hoe ik het in handen kreeg is niet van belang, het is voldoende te zeggen dat het een hoge cultstatus heeft hier bij de BBC). Ik ben diep onder de indruk van dit magnifieke werk en ik zou er graag een tv-serie van maken. Ik voorzie 20 afleveringen van een uur.

De casting is natuurlijk cruciaal, maar in eerste instantie denk ik aan Robbie Coltrane, Dawn French, Pauline Quirke, Richard Griffiths.

Ik ben vandaag naar een stressbeheersingscursus (mobiele telefoons zijn taboe). Maar morgen ben ik weer op kantoor. Bel me dan alstublieft.

 

Hoogachtend,

John Birt

Algemeen directeur

Daaronder met de hand geschreven:

PS. Ik kan u niet zeggen hoe enthousiast ik hierover ben.

Ik belde ogenblikkelijk Brick Eagleburger en sprak een boodschap in op zijn voicemail met het verzoek me terug te bellen. Toen ik de jongens van voedsel en schone kleren had voorzien en het onderhand bijna verplichte nummer van de speurtocht naar de schoenen had afgewerkt, reed ik naar mijn moeders huis en maakte fotokopieën van de brief.

Ik heb kopieën gefaxt naar George & Tania, Brick Eagleburger, Pandora, Barry Kent, Peter Savage en de Leicester Mercury. Daarna deed ik kopieën op de post naar de faxlozen: Nigel, opa en oma Sug-den, tante Susan en haar vrouw.

Lief dagboek, ik zal goed slapen vannacht. John Birt heeft me een fantastisch cadeau voor mijn eenendertigste verjaardag gegeven.

Donderdag 2 april

Ik werd wakker van William die op mijn bed sprong en de scherpe rand van een verjaarskaart in mijn nek boorde. Hij had de kaart op de peuterspeelgroep gemaakt onder supervisie van mevrouw Parvez. Er stond een ruwe schets van mij op de voorkant: een stokkenman met enorme tanden en wilde haren. Zeven vingers aan elke hand en hoge hakken aan. Achterop had mevrouw Parvez William laten naschrijven: 'Voor pappa, de beste wensen van William.' De beste wensen! Dat spreekt boekdelen over mevrouw Parvez' relatie met haar eigen vader.

Glenn bleef in de deuropening hangen afwisselend lachend en nors kijkend. Zijn haar is flink gegroeid, maar hij ziet er nog steeds uit als een boef. Ik zal blij zijn wanneer hij uit zijn boevenkleding gegroeid is en ik de Next-collectie juniormannenkleding bij hem kan introduceren.

Ten slotte kwam hij naar voren en duwde mij een gekochte kaart in de hand. Ik haalde hem uit zijn opzichtige rode envelop. De illustratie op de voorkant toonde een pijprokende visser met vooruitge-stoken kinnebak die met lieslaarzen in de rivier stond. Kinnebaks klassieke wagen stond op de oever geparkeerd. De kofferbak van de auto stond open en toonde dat Kinnebak al vijf grote vissen had gevangen en ze in een biezen mand had gelegd. Een zwarte labrador zat naar zijn meester op te kijken. Op de voorkant van de kaart stond: 'Voor een speciale vader op jouw verjaardag.' Binnenin stond een gedichtje in gotische letters:

Vader, dit is jouw speciale dag,

Tijd voor plezier maken en gelach.

Het sportieve leven is iets voor jou.

‘s-Morgens op voor dag en dauw.

Met hengel en hond en aas en lijn

Dan naar huis om op tijd voor het eten te zijn.

Het had nauwelijks minder toepasselijk kunnen zijn. Ik haat het buitenleven en de gedachte een onschuldige vis over te halen zich aan een scherpe haak te spietsen, vervult me met afschuw. Maar toen ik zag dat de jongen er 'Liefs van Glenn' bij had geschreven in een niet al te slecht handschrift en eenendertig kussen op de witte bin-nenpagina had gekrabbeld, was ik ontroerd.

Glenn overhandigde me ook een slangenasbak die hij op school bij pottenbakken had gemaakt. Hij bestond uit een lange dunne opgerolde sliert gebakken klei die eindigde in een slangenkop. Hij zei: 'Voor als je misschien nog eens gaat roken, pap.' De post bracht kaarten van Pandora (Gefeliciteerd met uw verjaardag, kiezer), Ni-gel (een kaart waarop 'Kom er voor uit, je weet dat je een flikker bent' met een tekening van een man die in een klerenkast zit), de Sugdens (een kinnebak die een sportwagen staat te wassen).

Toen ik onder de douche stond, kwam iemand aan de deur en duwde de kaarten van de familie Mole door de brievenbus. Mijn moeders kaart was het toppunt van tactloosheid: een cartoon van een kalende man (die in feite opvallend veel op mij leek) met een tekstballonnetje waarin stond: 'Ik ben de dertig gepasseerd, wijs me de weg naar de berg die ik nu afwaarts ga!' Mijn vaders kaart was een afbeelding van een cricketveld in een park met verscheidene zwarte labradors die de wedstrijd vanaf verschillende punten bekeken. Een vrouw kwam de treden van het paviljoen af met een schaal sandwiches. De vrouwelijke toeschouwers droegen mooie japonnetjes, hoeden en hoge hakken. Mijn vader had erop geschreven: 'Dat waren nog eens tijden! Gefeliciteerd met je verjaardag, Adriaan, van pappa en Tania.'

Ik belde John Birt op maar zijn secretaresse zei dat hij in een vergadering zat. Ik was verbaasd te horen dat ze niets van De witte bestel wagen! af wist. Ik belde de hele dag door met tussenpozen, maar meneer Birt leek van vergadering naar bespreking te gaan. Er was een klein verjaarsfeestje om 4 uur 's middags in mijn moeders huis: een Spice Girls-taart en een Marks & Spencer's diepvriesfeestpakket, dat mijn moeder niet lang genoeg had laten ontdooien. Er werd op mij geklonken en gedronken met mousserende wijn. Rosie gaf me een bazaarvondst: een in leer gebonden kopie van Tsjechovs korte verhalen. Ze zei: 'Het ruikt allejezus schimmelig, maar misschien trekt dat nog wel weg.'

Ik bedankte haar uit het diepst van mijn hart. Ze is kennelijk het enige lid van mijn familie dat me begrijpt. Mijn moeder begon te jammeren toen Glenn een minipizza met de platte kant van zijn mes naar zijn mond bracht, dus nam ik hem en William mee naar huis.

Om 11 uur ‘s-avonds gebeurde iets merkwaardigs: een klop op de deur. Ik legde mijn exemplaar van Lee Salks Wat ieder kind wil dat zijn ouders weten neer en ging naar beneden. Op de drempel stond een doos. Ik nam hem mee naar binnen en deed het deksel eraf. Een ballon kwam eruit zweven en bleef tegen het plafond hangen. Op een kaart in de doos stond: 'Ik brand van verlangen naar jou.' Van wie kan dat nou zijn, lief dagboek?

Vrijdag 3 april

6.30 uur ‘s-avonds John Birt is alweer niet op zijn kantoor, hij is naar een 'Zienswijzen en zienswaarden'—cursus. Zijn secretaresse kon me geen overzicht geven van zijn dagindeling. Ik belde Brick op maar die had ook niets gehoord. Ik vroeg Boston te spreken. Brick zei: 'Zij werkt hier niet meer, Aidy. Ze ging door het lint en ik moest haar laten gaan. Ze is terug naar de oostkust.'

Juffrouw Eleanor Flood kwam op haar gewone tijd; ze bewonderde de ballon en zei: 'Ik wist niet dat je jarig was.'

Ik voelde me behoorlijk opgelucht.

Dinsdag 7 april

De verkoopcijfers van Prachtafval—Het boek! zijn teleurstellend laag. De uitgevers praten al over het verramsjen van een deel en het verpulpen van een ander deel. W.H. Smith schijnt ergens een machine te hebben staan die kunstmest maakt van boeken. Mijn vader met zijn boekenfobie zou er ongetwijfeld van genieten deze litera-tuurverpulvermachine in werking te zien.

Pie Crust belde en vroeg me donderdag op te treden in het programma Late Nigbt with Derek andjum. Dev Singh moest afzeggen ten gevolge van stress. Hij is een week in retraite. Derek andjune wordt om middernacht in de studio's in Soho opgenomen. Ik zei dat ik een hotelkamer moest hebben, omdat ik niet graag de Mi in één nacht heen en terug wilde rijden vanwege het risico achter het stuur in slaap te vallen.

Rosie zal babysitten.

Niets van de BBC. Een man die Richard Brookes heet, van de Ob- server, belde op en vroeg naar de details van de deal met de BBC. Hij vertelde me dat hij de bewerking van De witte bestelwagen drie weken geleden voor het eerst had gelezen. Toen ik hem vroeg hoe hij daaraan was gekomen, zei hij dat het de ronde had gedaan in de Groucho Club. Ik weet niet of ik gevleid of verontwaardigd moet zijn.

Tijdens het interview bad ik dat niemand van mijn kennissenkring vanavond naar Late Night with Derek and June keek. Eerst moest ik meegaan in de leugen dat ik aan hun eigen keukentafel zat, terwijl we in werkelijkheid in een smerig klein 'studiootje' in de hoerenbuurt zaten. Daarna zei Derek zomaar live voor de camera: 'We zijn al jaren vrienden, hè, Adriaan?'

Hij scheen een imitatie van Mr. Bean te doen. Hij nam een exemplaar van Prachtafval!—Het boek!, sloeg het recept voor kippeninge-wanden in pastinakencoulis op en begon het hardop voor te lezen.

Junes vette schouders schudden aan een stuk door. Het hele interview was lachwekkend amateuristisch. Derek en June maakten de ene keer persoonlijke opmerkingen over mijn uiterlijk, dan weer leken ze me te negeren en babbelden met elkaar over hun caravanvakantie in Ingoldmells. Het studiopersoneel leek elke banale opmerking hysterisch grappig te vinden. Toen ze hun aandacht weer op mij richtten werd het me duidelijk dat Derek en June me belachelijk maakten. Ze waren in werkelijkheid totaal niet geïnteresseerd in slachtafval. Ik voelde me kwaad en vernederd. Ik verliet de studio meteen na de opname.

Een pukkelig meisje in een denim shortje en lieslaarzen stond tegen mijn auto geleund te roken. 'Hand job?' vroeg ze.

'Nee, het is een automaat,' antwoordde ik, stapte in en reed naar het Temple Hotel in Haven Hill Gardens, W2.

Temple Hotel

2 uur 's nachts Dit hotel is een minimalistische nachtmerrie naar Japans ontwerp. Mijn kamer is wit en crème en gedecoreerd met oude Japanse benzineblikken. Ik kan er niet achter komen hoe je de kasten open krijgt of hoe je de wc doortrekt. Ik zal met het licht aan moeten slapen omdat ik niet weet hoe je het uitdoet. Toen het me eindelijk lukte de douche aan te krijgen, was de straal zo krachtig dat hij me de cabine uitspoot, daarna de vloer onder water zette en de slaapkuil instroomde waar het water werd opgezogen door de futon.

Ik had beter op moeten letten toen de portier me rondleidde in de kamer, maar eerlijk gezegd was ik veel te geïntimideerd door zijn strenge zwarte uniform en zijn Franse accent om me te concentreren.

8 uur ‘s-morgens Ik kon moeilijk in slaap komen zo ongerust was ik over de overstroming van de douche. Zouden ze me de waterschade aan de futon laten betalen? En dan was er nog de inhoud van de wc: hoe kreeg ik dat weg? Ik zocht nog een keer naar het doortrekme-chanisme, maar slaagde er niet in iets te vinden wat deed denken aan een hendel, knop, koord of vloerpomp. Ik pakte een waterglas en goot daar water mee in de wc-pot. Het duurde twintig minuten voor alles eindelijk verdwenen was.

Zaterdag 11 april

Glenn vertelde me dat hij aanstaande zaterdag jarig is. 'Dan word ik een tiener, pap.' Hij is helemaal opgewonden. Ik vertelde hem maar niet dat mijn tienerjaren volslagen troosteloos en ellendig waren. Alleen heeft hij één ding op me voor: hij kan in geen enkel opzicht voor een intellectueel doorgaan. Glenn ligt niet wakker piekerend over de aard van het bestaan. Hij ligt wakker peinzend over de vraag wie Hoddle zal opstellen voor de Wereldcup.

Maandag 13 april

Een briefkaart uit Cape Cod, Amerika! Ik ken niemand in die contreien! Er staat niets op, behalve mijn adres op de ene kant en op de andere 'Eén april, schlemiel!' Een raadsel.

Dinsdag 14 april

Wat een afgang! Geen wonder dat John Birt me niet terugbelde. Ik heb het handgeschreven PS eindeloos bestudeerd, maar ik kan het handschrift van de grapjas niet herkennen. Hoe kan ik deze verschrikkelijke vernedering en teleurstelling te boven komen?

Glenn probeerde me te troosten met een grap. 'Je weet tenminste dat ik het niet geweest kan zijn, pap. Op 1 april had ik nog niet eens een handschrift.'

Woensdag 15 april

Vanavond heeft Glenn met behulp van Eleanor zijn naam en adres nageschreven, en ook 'Gazza', 'Hoddle' en 'Wereldcup'.

Ik trok een fles Mateus rosé open en vroeg Eleanor een glaasje mee te drinken om zijn vorderingen te vieren. Ik kreeg er bijna spijt van—na een half glas begon ze me heel intens aan te staren. Ik geloof dat ik een beetje op haar begin af te knappen.

Donderdag 16 april

Eleanor belde me om 7.30 uur ‘s-morgens (een tikje vroeg, vond ik) om haar excuses aan te bieden voor haar melancholieke gedrag. Klaarblijkelijk is ze in therapie ten gevolge van 'inadequate koestering en een daaruit voortvloeiend gebrek aan zelfrespect'. Ik vroeg niet naar de details. Ik zei dat ik ook in therapie was geweest ten gevolge van mijn ouders' verwaarlozing toen ik klein was.

In eenendertig jaar kan ik me maar twee daden van ouderlijke zelfopoffering van mijn vader herinneren. De eerste was toen ik zes jaar oud was en mijn ijsje liet vallen op het strand van Wells-next-the-Sea. Hij gaf me het zijne (lichtelijk aangevreten). De tweede was toen ik geschorst werd door de school omdat ik tegen de regels in rode sokken droeg. Hij nam vrij van zijn werk en ging naar het schoolhoofd, de geduchte meneer Scruton, en dwong hem nederig zijn excuses aan te bieden.

2 uur 's nachts Wat de Rode Sokken-affaire betreft: ik heb me net de juiste feiten herinnerd.

1. Mijn vader heeft niet vrij genomen.

2. Hij is niet de confrontatie met Scruton op school aangegaan. Hij heeft opgebeld.

3. Scruton heeft niet nederig zijn excuses aangeboden.

4. Op de derde dag ben ik gecapituleerd en heb ik zwarte sokken aangedaan naar school.

Zaterdag 18 april

Glenns verjaardag

Glenn kwam vanmorgen mijn slaapkamer in en bedankte me voor 'Nuben je een tiener, jongen!—'kaan. (Plaatje: een blonde jongen met een baseballpetje op met de klep naar achteren die achter een computer zit.) Hij vroeg me hem het rijmpje dat erin stond voor te lezen. Nadat ik dat had gedaan, had ik spijt dat ik het niet beter gelezen had in de winkel. Dan zou ik bijna zeker een andere kaart gekocht hebben.

'Een jongen!' riep de vroedvrouw blij. Een prachtig ogenblik voor mij. Je hele leven heb ik je begeleid, naar school en naar de dierentuin geleid.

Je geholpen met je ABC, leefde heel je jeugd al met je mee. Ertussenin, geen man geen kind, nu je tienertijd begint. Ook zorgen, ongeluk en pech zul je ervaren op je levensweg. Weet wie dan voor je klaarstaat met hulp, advies en goede raad. Het is je vader die dat doet voor zijn eigen vlees en bloed.

Ik had de indruk dat Glenn geroerd was door deze sentimenten, al valt dat moeilijk uit te maken gezien het soort gezicht dat hij heeft. Hij was blij met het Engelse tenue dat ik voor hem had gekocht bij JJB Sports, en ging meteen naar de badkamer om het aan te trekken. Hij heeft mijn benen: hij ziet er niet goed uit in korte broek. Willi-am gaf hem een kaart die hij op de speelgroep had gemaakt: een kartonnen voetbal versierd met opgeplakte en geverfde polenta. Toen we aan het ontbijt zaten (ik sta erop dat we bij alle maaltijden aan tafel gaan zitten—ik ben opgegroeid met een moeder die staande voor het aanrecht met haar rug naar de gootsteen at en mijn vader die op de pedaalemmer zat), vroeg Glenn: 'Krijg ik een surpriseparty, pap?'

Ik zei: 'Nee.'

Glenn zei: 'Maar dat moet je natuurlijk wel zeggen, hè, pap?' Toen hij naar buiten was gegaan om in de tuin zijn voetbal heen en weer te schoppen met William, belde ik Sharon op en nodigde haar met haar kinderen uit voor een partijtje.

Ze klonk gevleid—ze is nog nooit in Rampart Terrace geweest. Daarna belde ik mijn familie en smeekte iedereen om 5 uur te komen met kaarten en cadeautjes.

Ik sprak een boodschap in op Eleanors antwoordapparaat.

Ik was de hele dag bezig met inkopen doen voor de surpriseparty. Ik kocht een Jane Asher-voetbaltaart en dertien kaarsjes. Om 4.45 uur maakte ik een reusachtige pan vol aardappelpuree en deed een slinger van vijfendertig saucijsjes in de oven. Ik sneed een kilo Spaanse uien klein en bakte ze langzaam. Het daaropvolgende kwartier stond ik op de drempel bezorgd de straat af te kijken, hopend en biddend dat de gasten zouden komen opdagen.

Uiteindelijk verschenen Sharon, Caister, Kent en Bradford te voet, daarna mijn eigen familie. Ik vroeg ze allemaal buiten te wachten tot ik Glenn de tuin in had gelokt met het verzoek mij wat voet-balvaardigheden bij te brengen—een heel onwaarschijnlijk verhaal maar hij trapte erin. Na vijf minuten saai nepvoetbal nam ik hem mee naar de woonkamer, die nu vol zat met vrienden en familie. Hij werd rood tot aan zijn haarwortels en bleef doodstil staan toen het verzamelde gezelschap 'Lang zal hij leven' aanhief.

Eleanors stem klonk boven de andere uit, ze was als een leeuwerik die tussen kraaien terecht was gekomen. Toen het eten werd opgediend, zei Tania Braithwaite met een luide fluisterstem: 'Saucijzen, aardappelpuree en gebakken uiten? Wat basaal.' Mijn moeder hoorde het en vroeg haar: 'Wat heb je tegen saucijsjes?'

Tania zei: 'Ik heb niets tegen saucijsjes op zich.'

Mijn moeder knikte in de richting van mijn vader en zei: 'Ik neem aan dat je onderhand gewend bent aan pittige worstjes.'

Tania draaide zich boos af en bleef daarna een half uur met Eleanor over kasjmier praten.'Het is een schandaal,' hoorde ik haar zeggen.

Toen ze weg was zei ik tegen Eleanor: 'Als Tania de prijs een schandaal vindt, moet ze het gewoon niet kopen.'

Eleanor staarde me verbijsterd aan. Toen zei ze: 'We hadden het niet over de wol. We bespraken de toestand in Kasjmier, het land.'

Ik ben blij dat ik niet langer op haar gefixeerd ben. Geen volbloed man wil een relatie met een platborstige vrouw die in de namiddag over Kasjmier praat. Caister werd doorgegeven en door alle gasten, behalve Eleanor, bewonderd. Ikzelf denk dat het kind een imitatie Woody Allen is, maar dan zonder de bril natuurlijk.

Sharon keek gevleid toen Glenn mijn moeder vroeg een foto van hem te maken met zijn vader en moeder.

Mijn moeder nam verschillende foto's van ons met haar wegwerpcamera. Ze was niet blij toen Glenn haar bedankte met de woorden: 'Bedankt, oma.' Ze vindt het prettig als William haar oma Paulie noemt.

Zondag 19 april

Vanmorgen vroeg ik Glenn of hij wist wat 'sabbat' betekent. Hij kneep zijn ogen dicht en dacht geconcentreerd na, toen zei hij: 'Is dat soms een soortement band van vroeger?'

Ik zei: 'Dat is Black Sabbath, die graag de draak stak met het christendom en burgerlijke zeden.' Ik legde uit wat de sabbat betekent. Ik zei dat het de zevende dag betekende, toen God een dag vrij nam van het scheppen van de wereld.

Hij was gefascineerd. Hij vertelde me dat ze op school judaïsme, hindoeïsme, sikhisme, boeddhisme en paganisme hebben behandeld, maar ze waren nog niet 'aan het christendom toegekomen, pap'.

Hij heeft nog nooit van Mozes en de tien geboden gehoord. Toen we na de lunch de tafel afruimden, vertelde ik hem en William over het veranderen van water in wijn. 'Had hij dan een drankprobleem, pap?' vroeg hij toen ik klaar was.

De meeste mensen in Glenns vroegere leven hadden een officieel erkend probleem, waar de staat ze mee hielp. Ik vertelde hem maar niet over de Opal Fruits en mijn netfobie. Hij denkt dat ik geestelijk helemaal gezond ben. Ik wil hem niet van die mening afbrengen. Na de lunch deed ik een dutje op de bank terwijl de jongens met het PlayStation speelden dat Sharon uit een catalogus voor Glenns verjaardag had gekocht.

Had een erotische droom over Eleanor die ik in Kasjmier van haar kasjmier ontdeed. Het duurde een paar minuten voor ik met enige waardigheid van de bank kon opstaan.

Woensdag 22 april

Bill Broadway is in Parijs om een paar kaartjes voor Wereldcup-wedstrijden op te sporen. Ik belde de hotline om ook een paar kaartjes te kopen bij wijze van investering, maar 20 miljoen mensen waren kennelijk op hetzelfde idee gekomen. Niet meer dan 15.000 kwamen erdoor, maar ik was niet een van hen.

3 uur 's nachts Glenn heeft net een nachtmerrie gehad. Hij droomde dat Hoddle Alan Shearer, zijn held, heeft laten vallen vanwege zijn atheïsme.

Vrijdag 24 april

Er is een nieuw geneesmiddel op de markt (niet de markt in Leices-ter) die Viagra heet. Daar krijgt een man een erectie van een uur van.

Mijn vader is al helemaal in extase bij het vooruitzicht! Hij heeft Tania overgehaald wat geld uit haar pensioenfonds op te nemen voor twee retourtjes naar New York om een leverancier op te sporen! Nog meer jaren vijftig babyboomers-waanzin!

Om 6 uur reed ik mijn vader en Tania naar het vliegveld van Bir-mingham. Ze zaten allebei achterin met hun gordel om. Het was bijzonder druk op de M6, dus reed ik heel rustig, maar raakte ingeklemd tussen twee trucks met oplegger. Op een gegeven moment schreeuwde mijn vader: 'Godallemachtig, schiet nou een beetje op. Ga erlangs! Op deze manier lopen we het taxfree winkelen nog mis.'

Tania leek nog erger gespannen dan anders. Ik denk dat ze nerveus was over het effect dat de Viagrapil op hun relatie zal hebben. Ik laadde hun bagage op een wagentje—ze hebben allebei een slechte rug van het tuinieren. Mijn vader mopperde tegen mij: 'Dertienduizend kilometer en tweeduizend pond voor een beetje gerotzooi! Het kan het maar beter waard zijn.'

Vanwege de ongebruikelijke hittegolf beloofde ik hun tuin tweemaal per dag water te geven. Het opwarmen van de wereld stuurt de hele Engelse hovenierskunst in war. 'Laat de bakken alsjeblieft niet uitdrogen,' smeekte Tania. Het is zielig hoe verslaafd mensen kunnen worden aan een paar planten. Ik hoop dat het mij nooit zal overkomen.

Zaterdag 25 april

Ik zag vanavond mijn geliefde op het journaal: ze hield een toespraak voor een kleine menige wulkarbeiders ergens op een kade. Ze zag er buitengewoon betoverend uit. Haar haren wapperden in de harde oostkustbries. Ze had het over de belofte van de regering om de wulk te beschermen met een passie en een intensiteit, waarmee anderen over Bach of over vroeg-Engelse poëzie zouden spreken.

Zondag 26 april

Mijn vader belde om 3 uur 's nachts vanuit New York, zonder eraan te denken dat in Engeland iedereen sliep. Hij vroeg naar de tuin. Ik loog en zei dat ik alles goed nat had gespoten. 'Mooi,' zei hij, 'want de weervrouw op CNN zei dat het in Engeland ongewoon heet was voor april.' Om van onderwerp te veranderen vroeg ik hem of hij erin geslaagd was wat Viagra te pakken te krijgen. Hij zei: 'Ja, ik heb een leverancier gevonden. Hij zal vanavond wat afgeven bij het hotel.' Hij klonk als Al Pacino.

Meteen na het ontbijt reden we naar The Lawns. Het grint was oké, heel netjes geharkt, maar de planten in de potten waren verwelkt en hingen. Ik trok de slang te voorschijn en beval de jongens het gras en de gegalvaniseerde bakken waar de verschillende ex-bloemen in stonden, te spuiten. Het water stroomde gewoon van de hard geworden aarde af. 'Het is te laat,' zei Glenn. 'Alles is morsdood, pap.'

We bespraken of het beter was om de verwelkte planten te verwijderen of ze te laten staan. Ten slotte trokken we ze maar uit en vervingen ze door wat vrolijke dingetjes van het tuincentrum.

We waren uitgenodigd in Wisteria Walk voor de zondagse lunch. Ik had de uitnodiging met graagte aangenomen. Ik heb schoon genoeg van koken en rekening te moeten houden met de totaal verschillende smaken van de jongens. William eet alleen nog maar Coco Pops, Marmite op witbrood zonder korst, druiven zonder pit en yoghurt met niets erin.

Glenn is vegetariër geworden na het zien van een World in Action- documentaire, genaamd 'Bloedbad in Perkins Avenue', een exposé van een abattoir in Upper Norwood. Toen het programma aan zijn gruwelijke einde kwam met het bevroren beeld van een koeienkop met een stungun ertegen, duwde Glenn de boterhammen met ros-bief die ik voor hem had klaargemaakt weg en zei: 'Ik wil nooit meer vlees eten, pap. Hebben we nog kaas?'

Ik lijk te leven op een dieet van gekookte, gepureerde, gebakken, geroosterde, gesauteerde en gesmoorde aardappelen, net als de grootste schrijvers in de geschiedenis van de literatuur, Dostojevski en Joyce, die allebei uit landen kwamen waar de aardappel het hoofdvoedsel vormde. Er moet iets in de simpele pieper zitten wat het creatieve proces ondersteunt.

Iwan ziet er steeds gestresster uit. Onder het tafeldekken vertelde mijn moeder dat hij zestien uur per dag achter zijn terminal in de alkoof van de eetkamer zit. Ze zei: 'Vierentwintig uur per dag stroomt informatie het huis binnen. We krijgen e–mail en voice–mail, en data van het web, dan is de fax er nog en de gewone telefoon en de brieven in de brievenbus. Het menselijk brein kan dat allemaal niet verwerken, Adriaan. Zelfs die rotauto van hem vertelt hem wat hij moet doen.' Ik was het met haar eens dat het klonk alsof Iwan leed aan een zintuiglijke overload. Ik vroeg haar: 'Waar verdient Iwan eigenlijk precies zijn brood mee?'

Ze bekende dat ze dat niet precies wist.

Toen ik Iwan ging zeggen dat het eten op tafel stond, zat hij wit weggetrokken en zwetend achter zijn computer. Ik vroeg hem wat er aan de hand was. Hij zei: 'Ik heb op het web gezocht naar rietjesfabrikanten en ik kreeg 17.000 reacties.'

Ik leidde hem zachtjes naar het eetgedeelte van de kamer, maar ik zag wel dat hij onder het verdelen van de kip voortdurend in de richting van de computer keek, waar de namen en e–mailadressen van rietjesfabrikanten onophoudelijk over het scherm rolden.

Tijdens het eten probeerde ik erachter te komen wat hij deed. 'Ik verwerk informatie,' zei hij kribbig.

'Voor wie?' vroeg ik.

'Voor wie ook maar de informatie wil kopen die ik verwerk,' zei hij met stemverheffing. Het werd stil aan tafel op het geluid van bestek op de borden en Glenns luidruchtige ontleding van een geroosterd raapje na.

Toen de jongens en ik na het eten afwasten, hoorde ik mijn moeder tegen Iwan zeggen: 'Als we willen dat deze relatie werkt, zal ik mijn eigen computer en telefoonlijn moeten hebben.' Ik vroeg haar waarom ze haar eigen materiaal wilde hebben en ze zei dat ze een eigen zaak hoopte op te starten, desktop print millenniumkaarten. Scheidingskaarten, liefdesbaby-geboortekaartjes, ik-ben-homo-kaar-ten en in-vitro-fertilisatiekaarten.

Ik was blij weer naar mijn eigen huis te kunnen, waar het enige scherpe kantje het oude broodmes van Archie Tate is.

Maandag 27 april

Brick stuurde een brief door van een kerel in Belgrado met een onuitsprekelijke naam vol K's en J's die Birdwatching wil vertalen wanneer het ooit zal worden gepubliceerd in het voormalige Joegoslavië.

Geachte heer Mole,

 

Ik ben aan uw prachtige goede schrijvingen Birdwatching te lezen en ik denk dat dit goed zal zijn voor Servische volk om ook te lezen. Bent u in een toestemming voor mij vertaling hiervan in Engels van Servische taal?

Ik vertaal ook De vanger in het toren, De heer van de vliegers, en mijn laatste Bridget Jones Dagbroek.

Als u eens met dit voorstellen gaarne stuurt u fax naar mij kantoor. Zoals dit hierboven toont.

Ik zend dit u in hoop van beste wensen.

Jajkj Vljkjkjv

Brick opgebeld. Hij was niet zo enthousiast als ik had gehoopt. Hij zei: 'Ik heb weinig fiducie in Vljkjkjvs Engels. Die vent heb niks geen gevoel voor taal.'

William praatte meteen zijn mond voorbij tegen Tania over het tuindebacle bij The Lawns toen we ze in de aankomsthal van het vliegveld Birmingham in de gaten kregen. Ze trok zichtbaar wit weg. 'Is het je gelukt nog iets van de kruiden te redden?' vroeg ze.

'Beschrijf ze,' zei ik.

'Wanneer ze bloeien, zijn ze heel mooi, bleek en subtiel,' zei ze.

Glenn zei: 'Je moet nou een andere werkwoordsvorm nemen, mevrouw Braithwaite. Hadden ze heel mooi kunnen zijn, moet je nou zeggen.' Hij heeft kennelijk zijn voordeel gedaan met zijn privé-les.

10.30 uur 'savonds Tania heeft mijn moeder opgebeld om haar beklag te doen. Klaarblijkelijk denkt ze dat ik haar tuin opzettelijk heb geruïneerd. Ze heeft al mijn kleurige vervangers uitgerukt en alles opnieuw volgezet met haar onkruidachtige kruiderijen.

Mijn moeder vertelde me in strikt vertrouwen dat Tania doodziek wordt van mijn vaders nieuwe seksuele eisen. Naar het schijnt (volgens mijn moeder die niet altijd even betrouwbaar is) ligt Tania gewoon een uur op haar rug en denkt aan haar zaadcatalogussen. Ze zei tegen mijn moeder dat ze blij zal zijn wanneer mijn vaders voorraadje Viagra opraakt. Ze hoopt en bidt dat het ziekenfonds zal weigeren het voor te schrijven aan impotente mannen. Ze zei: 'Ik had zo gehoopt dat tuinieren Georges seksuele neigingen zou sublimeren.'

Ik wil niet dat mijn moeder en Tania bevriend raken: dat druist tegen de natuurlijke ordening van de dingen in. Het zou net zoiets zijn als Ian Paisley en Gerry Adams die samen naar Ibiza gaan.

Dinsdag 28 april

Pandora was vanavond op het nieuws. Ze is ontmaskerd als een wulkhaatster door een anonieme vijand! Mijn liefste is in het geniep gefilmd in gesprek met Peter Mandelson in een restaurant in Not-ting Hill. Er was geen geluid bij, maar de vijand had een deskundig liplezer ingehuurd en de volgende tekst verscheen op het scherm terwijl 'Pandy' en 'Mandy' zich volpropten met Tex-Mex-lekker-nijen.

MANDY: Je weet hoe dol ik op Tom ben, Pandy. Ik zou alles voor hem willen doen. Alles.

PANDY: Ja, ja, maar je kan toch niet verlangen dat hij kiest tussen jou en Gordon, is het wel? Wow! De salsa is subliem.

MANDY: Ik heb echt geprobeerd Gordon aardig te vinden, maar…Is dat Robin Cook daar in de hoek met Gaynor?

PANDY: Nee, kalm maar, het is gewoon een andere lelijke baardaap met een jong meisje.

MANDY: Over lelijke baardapen gesproken. Ik heb je zaterdag gezien op het journaal. Je weet wel, dat wulkgedoe.

PANDY: Je bent in de war met oesters, Mandy, schatje. Die hebben baarden. Wulken zijn van die walgelijke dingen die op zieke genitaliën lijken. Hoe kan iemand in godsnaam zoiets in zijn mond stoppen! (gelach)

MANDY: In elk geval was je magnifiek, Pandy. Ben je tevreden met Land en Vis?

PANDY: Nee, ik wil Robins baan. Ik spreek Servo-Kroatisch, Russisch, Mandarijn, Frans, Italiaans en Spaans. Ik ben ideaal voor Buitenlandse Zaken. En ik zou er fantastisch uitzien wanneer ik de Verenigde Naties toesprak. In een Vivienne Westwood.

MANDY: Ik zal het wel eens aankaarten bij Tony, Pandy.

PANDY: Zullen we een toetje nemen?

MANDY: Niet voor mij, alleen een decaf.

Woensdag 29 april

De kop in de Sun luidde: 'WULKEN—"ZIEKE GENITALIËN, ZEGT PAN'

Donderdag 30 april

WULK-STORM GROEIT

Pandora Braithwaite, parlementslid, heeft ontkend dat ze gezegd heeft dat wulken haar doen denken aan verziekte genitaliën. In een reactie zei ze vandaag: 'Liplezen is geen exacte wetenschap.'

De Wulk Associatie Trust heeft het ontslag van dr. Pandora Braithwai-te geëist. 'Haar positie is onhoudbaar," zei een WAT-woordvoerder.

Independent

De Britse Associatie van Liplezers heeft zich aangesloten bij degenen die het aftreden van dr. Pandora Braithwaite verlangen.

Een woordvoerder van de Vereniging voor Doven zei vandaag: 'Zij heeft ons teruggeduwd in de duistere Middeleeuwen.'

Het commentaar van Riek Stein, de alom bekende vischef: 'Wanneer ik een wulk zie is seks niet het eerste wat in mijn hoofd opkomt.'

Brutus—Express

Mijn moeder zei dat Pandora vanavond ontboden is op een noodver-gadering van de Ashby-de-la-Zouch Labour Party. De viering van het feit dat ze één jaar bij elkaar zijn, waar Pandora de eregast had moeten zijn, zal zonder haar plaatsvinden.

Vrijdag 1 mei

6.30 uur 'smorgens Pandora is zojuist uit mijn bed gestapt! Ze verscheen vannacht om middernacht, totaal overstuur en op het punt haar ontslag in te dienen bij Land en Vis. Ze zei: 'Ik weet niet wat ik hier kom doen,' en viel op de drempel in mijn armen. Ik nam haar mee naar binnen en zei dat het tragisch was dat ze ten val was gebracht door een paar stinkende wulken. We gingen bij de haard zitten. Zij haalde een fles Stolichnaya uit haar aktetas en vroeg me twee glazen te halen. Ik ging naar de keuken, deed wat Twiglets in een bakje, sneed een stuk kaas in stukjes, deed ijsblokjes in de glazen en pakte een flesje tonic. Ik zette alles op een dienblad en bracht het naar de kamer.

'Ik wil dronken worden,' zei ze toen ik binnenkwam.

Ze had haar schoenen uitgeschopt en zat opgerold in Archies ouwe leunstoel. Een portret van Beatrice Webb keek streng op haar neer terwijl ze een sigaret opstak. 'Wulken lijken verdomme wel op aftandse geruïneerde genitaliën,' zei ze uitdagend. Daarna: 'Waarom moet ik mijn baan kwijtraken alleen omdat ik de waarheid zeg?'

Wat een naïeve vraag voor een gekozen volksvertegenwoordiger. Ik knielde naast haar neer en nam haar pols in mijn hand. Ze zei: 'Waarom voel je mijn pols?' Daarna barstte ze in tranen uit en zei: 'Jij bent er altijd voor mij geweest, Aidy.'

We dronken de wodka op en ik trok een fles champagne open die ik voor de millenniumnacht bewaarde. Toen die op was, doorzocht ik Archies voorraadkast en vond een halve fles Martell-cognac. Andrew blies naar me toen ik wat in Pandora's glas schonk.

Om 2.30 's nachts ging de telefoon, maar er klonk alleen maar een zwak geluid van zacht geadem.

Kort daarna strompelden Pandora en ik de trap op naar bed. Ze heeft de halve nacht in mijn armen geslapen. We hielden allebei ons ondergoed aan (het hare was teleurstellend functioneel). Ik had me erop verheugd de liefde met haar te bedrijven wanneer we de volgende ochtend allebei ontnuchterd waren en de deur vanbinnen op slot hadden gedaan tegen interrupties, maar om 6.15 uur ging haar pieper en sprong ze uit bed om te zien wat het was.

Er was weer een bericht.

Ze kleedde zich haastig aan, mompelde 'Bedankt', deed de grendel van de deur en holde de trap af. Ze belde me om 7 uur op vanuit haar auto op de Mi. 'Ik moet het weten, Aidy, hebben we het gedaan?'

Ik verzekerde haar dat we geen stap verder waren gekomen in onze intieme kennis van elkaar. Ik vroeg haar waar ze zo haastig heen ging. Ze zei: 'Ik heb een afspraak met Alastair, om mijn comeback te regelen. Daarna gaan we lunchen in Wiltons, het visrestaurant, met een fotograaf.'

Ik kan wel raden wat ze daar gaat bestellen.

9.30 uur'savonds Een merkwaardige uitbarsting van Eleanor vanavond! Ik moet zeggen dat ze er nogal wild uitzag toen ze kwam en zonder een woord te zeggen langs me heen de voordeur instapte. Na afloop van Glenns les bood ik haar een kopje thee aan. Ze knikte terwijl ze op haar lip beet en deed denken aan Anna in The King and I, wanneer ze tegen Yul Brynner zegt dat ze teruggaat naar Engeland. Ik zette thee in doodse stilte, afgezien van het bonken van de voetbal tegen de tuinmuur. Ik gaf haar een beker waarop stond: 'Een slechte dag voor haar?' (Plaatje van een lijntjesvrouw met rechtopstaande pieken.) Ze keek naar de beker en vroeg vinnig: 'Waarom deze beker?'

Ik zei: 'Geen speciale reden. Ik koos hem volkomen willekeurig van het bekerboompje.'

Eleanor vroeg: 'Waarom kijk je nooit meer naar mijn polsen?' Daarna vertelde ze me met verstikte stem dat ze de hele nacht voor mijn huis had gestaan en om 6.20 uur Pandora het huis had zien uitkomen. Wat kon ik zeggen, lief dagboek? Op heterdaad betrapt! Helaas slurpte ik luidruchtig van mijn thee en probeerde dat te maskeren door te kuchen. Daarbij inhaleerde ik wat vloeistof, die in mijn luchtpijp terechtkwam. Dit leidde tot een langdurige en onsmakelijke hoestbui, compleet met snot en tranende ogen en een kleine lekkage van mijn volle blaas.

Glenn kwam binnen en vroeg: 'Waarom huil je, pap?'

Ik kon nog steeds geen woord uitbrengen.

Eleanor zei: 'De wereld is een tranendal, Glenn.'

Dit was een volslagen verkeerde interpretatie van de oorzaak van mijn tranen. Glenn zei: 'Ik vind de wereld wel oké.'

En dan te bedenken dat ik kortgeleden nog fantasieën had over bovenop Eleanor liggen en haar bleke lichaam overdekken met kussen!

Toen ik bijgekomen was en Glenn naar boven was om in bad te gaan, zei ik tegen Eleanor: 'Ik heb liever niet dat je Glenn de indruk geeft dat ik er een gewoonte van maak tranen te storten vanwege de wereld.'

Ze zei: 'Alles ziet er nu zwart uit in mijn ogen.'

Ik zei: 'Alles aan jou is ook zwart. Waarom breng je niet een beetje kleur in je leven? Je zou vast opfleuren van een roze blouse of een witte trui.'

Ze zei: 'Mijn numeroloog heeft me gewaarschuwd dat ik een nieuwe geliefde zou ontmoeten door mijn werk en dat het in tranen zou eindigen.'

Ik zei: 'Eleanor, je zit voortdurend twee plus twee op te tellen en er vijf van te maken. Wij zijn nooit geliefden geweest.'

Ze keek me recht aan en vroeg: 'Zou je mijn geliefde willen zijn?'

Ik legde uit dat ik, net als Stephen Fry, een kuisheidsgelofte had afgelegd.

Ze zei: 'Dat geloof ik niet. De ware reden is dat je met Roger Pa-tience en de politie hebt gesproken.'

'Waarover?' vroeg ik, gealarmeerd bij deze nieuwe wending in de conversatie.

Ze negeerde mijn vraag en zei: 'Je bent verliefd op die parlement-slet. Je hebt met haar gevreeën in ons bed.'

Ik zei: 'Pandora en ik hebben samen geslapen. Er is echter niets seksueels voorgevallen. We hebben voortdurend ons ondergoed aangehouden.'

Toen liet ze de bom vallen: Stephen Fry heeft de kuisheid afgezworen en verkondigt overal dat seks 'ronduit fantastisch' is.

Glenn schreeuwde vanuit de badkamer dat William aan de haal gegaan was met de Wereldcup zeep-aan-een-touw. Ik ging naar boven om het probleem van de jongens op te lossen. Toen ik beneden kwam, zag ik dat Eleanor een knoopje van haar zwartsatijnen blouse had losgemaakt. Ik vroeg haar achteloos naar haar eerdere nogal verontrustende opmerking over de politie.

Ze zei: 'Als je het echt wilt weten, ik heb een strafblad, maar waarom dat invloed zou hebben op mijn doeltreffendheid als leraar…'

Ik viel haar in de rede. 'Wat voor soort strafblad?' vroeg ik.

Ze schudde haar hoofd en vroeg: 'Waarom overkomt mij dit toch steeds weer opnieuw? Waarom kan ik geen man vinden die voor mij door het vuur zou gaan, net als ik voor hem?' Ze tilde de zoom van haar lange zwarte jurk op en bette daarmee haar ogen.

Ik zag dat ze een tatoeage op haar linkerknie had, een feniks met uitgespreide vleugels. Ze draagt kennelijk nooit minirokjes.

Ze zei: 'Mijn vader wees me af toen ik dertien jaar oud was en sindsdien krijg ik niet anders dan afwijzingen van mannen.'

Ik zei: 'Alleen het feit dat je vader is weggelopen, betekent nog niet…'

Ze stond op van haar stoel. 'Hij is niet weggelopen,' zei ze. 'Hij is gestorven, hij heeft een ongeluk gekregen.'

'Dat spijt me,' zei ik. 'Was het een auto-ongeluk?'

Ze lachte bitter. 'O nee, dat had er nog mee door gekund.' Ze keek me uitdagend aan. 'Een klein hondje is op zijn hoofd gevallen van een balkon in Torremolinos.' Dagboek, ik probeerde echt niet te lachen. En minstens vijf seconden wist ik mijn gezicht in de plooi te houden maar toen hield ik het niet meer. Ik draaide mijn hoofd af, maar ze zag kennelijk mijn schouders schudden want ze zei: 'Ja, lach maar, lach maar om de meest tragische gebeurtenis van mijn leven.' Ik probeerde uit alle macht me te beheersen en flapte eruit: 'Was het een rashond?'

Waarom? Waarom? Ik wist maar al te goed dat er geen rashonden in Torremolinos zijn. Ik ben er vijfjaar geleden geweest.

Ik betaalde haar 9 pond en vroeg haar daarna te vertrekken en niet meer terug te komen.

Voor ze de deur achter zich dichtsloeg, zei ze: 'Ik kom terug!'

Als ze terugkomt, doe ik gewoon niet open.

Zaterdag 2 mei

The Lawns

11.59 uur. Ik heb niets meer. Geen huis, geen geld, geen auto, geen manuscripten. Eleanor heeft alles verbrand. Williams insecten. Glenns sportschoenen. De BP-man bood zijn excuses aan dat hij haar de benzine had verkocht. Hij had zich gevoegd bij de menigte opgewonden toeschouwers die mijn huis in vlammen zagen opgaan.

We bleven toekijken tot de vlammen gedoofd waren. Toen vertelde een zekere hoofdinspecteur Baron dat Eleanor Flood was gearresteerd en dat ze naar zijn mening 'nooit losgelaten had mogen worden uit die gesloten inrichting'. Klaarblijkelijk is haar carrière als brandstichtster begonnen op de pedagogische academie met een klein brandje in de bar waar ze haar diep in de nacht een borreltje hadden geweigerd.

Mijn moeder verscheen in haar badjas en de grijze sokken waar ze mee naar bed gaat. Ze sprong uit Iwans auto en rende naar het einde van de straat waar we achter de politieversperring stonden. In de opwinding en de gereflecteerde gloed van het vuur leek ze tien jaar jonger.

'Adriaan, vertel me alsjeblieft dat je verzekerd bent!' was het eerste wat ze zei.

Ik kon geen woord uitbrengen. Uiteindelijk zei Glenn: 'Pappa vergat steeds er een te kopen, hè, pap?' Hij klopte me onhandig op mijn schouder. Ik klopte op de zijne.

Een brandweerman kwam het huis uit met iets wat hij heel voorzichtig in zijn handen droeg. Ik hoopte dat het een paar van mijn jo-pondbiljetten waren, maar het bleek Andrew te zijn. Hij is broodmager wanneer zijn vacht nat en plat is.

Mijn vader probeerde me te troosten met de woorden: 'Huizen en bezittingen kunnen een blok aan je been zijn, jongen.'

Het staat er slecht voor, dat is zeker. Maar ik heb William en Glenn en Andrew en een dagboek vol rookvlekken dat een brandweerman onder het matras van Glenns bed heeft gevonden. Op de kaft staat: 'Het supergeheime dagboek van Glenn Mole (13).'

Op de eerste bladzijde staat geschreven: 'Als ik groot wor wil ik net zo zijn als me vader.'

Ik heb me vaak afgevraagd hoe ik het hoofd zou bieden aan brand, overstromingen en storm. Zou ik in paniek wegrennen om mijn eigen leven te redden? Tot vandaag verdacht ik mezelf ervan dat ik dat zou doen. Maar toen ik wakker werd van het exploderende glas, de verstikkende rook en de scherpe vlammen op de trap, merkte ik dat mijn eigen leven totaal onbelangrijk voor me was. Het enige wat ertoe deed, was mijn zoons uit het gevaar te redden.

Ik neem aan dat ik morgen het verhaal wel aangedikt zal hebben en mezelf een onverdiende heldenstatus zal hebben toegekend, maar toch, nu, in deze nacht, op dit uur, kan ik tot mijn genoegen melden dat ik het er goed vanafheb gebracht.

 

EINDE