Wisteria Walk, Ashby-de-la-Zouch

Woensdag 13 augustus

Hier ben ik weer—in mijn oude kamer. Ouder, wijzer, maar met minder haar, helaas. De sfeer in huis is bar slecht. De hond ziet er permanent uitgeput uit. Elke keer dat de telefoon gaat, graait mijn moeder ernaar alsof er een kidnapper aan de lijn is.

Rosie klaagt steen en been omdat ze haar kamer nu met William moet delen. Ik wees haar erop dat ik voor mijn kamer betaal. Jawel, mijn bloedeigen moeder rekent me 40 pond voor kost en inwoning! Zodra ik mijn bezittingen mijn slaapkamer binnenbracht, was ik verbijsterd over hoe weinig ik in veertien jaar werkend leven had vergaard. Ik heb een inventarislijst opgemaakt:

• 2 dekbedovertrekken met bijbehorende slopen, een zwart met groene zigzags, een met bourgognerood⁄crème kronkels
• 1 synthetisch dekbed
• 4 badhanddoeken
• 1 scheerspiegel met vergrotingsopties
• 1 reiswekkertje
• 1 knikarm lamp + halogeenlampje
• 1 opklapbaar bureau in zwart essen
• 1 bureaustoel
• 500 boeken (plusminus)
• 1 faux Indiaas kleed
• 2 regisseursstoelen van Habitat
• 1 Sony mini-stereotoren
• 27 compact discs (zelden gedraaid)
• cd-rekje
• tv⁄video (geleend van Zippo)
• Dualit broodrooster (4 sneetjes)
• Zwart essen boekenkast
• Wilgen koffietafeltje met krantenplankje
• Fruitschaal
• Elektrisch keteltje (met veiligheidskeurmerk)
• Ikea bestekset
• Ikea servies
• Ikea prikbord
• Zitkussen (bourgognerood)

Ik dacht aan de weelderig ingerichte flat in Battersea die ik het grootste deel van ons huwelijk met Jo Jo had gedeeld. Nu ben ik bijna dertig en een halfjaar oud en heb ik nog geen bank die ik de mijne kan noemen. Ik ben ziek van dat hangen op een zitkussen. Dat zei ik tegen mijn moeder. Ze zei: 'Iedereen boven de twintig ziet er belachelijk uit op een zitkussen.'

Ik ben het met haar eens.

Ik gaf het ding aan Rosie bij wijze van zoenoffer, maar ze gooide hem naar me terug met de woorden: 'Wat een pokkenkleur. Net de kleur van managersportefeuilles.'

Ook William wees hem af, met de opmerking dat hij naar 'iets waggelijks' stonk.

Uiteindelijk nam ik het kussen mee naar de Nieuwe Hond die het geschenk wel op prijs leek te stellen, al is het te groot voor zijn mand, dus zit hij er enigszins wankel bovenop met een nerveuze blik in zijn ogen.

Ik ben klaar met het rangschikken van mijn spullen. Ik zal moeten leren leven met het Barbiepop-behang—al had ik liever gehad dat Rosie ze niet had verminkt door ze snorren en okselhaar te geven met zwarte viltstift.

Vrijdag 15 augustus

Justine belde op. Ze zei dat Alan een vacature heeft voor een barman in de 165 Club. Had ik daar belangstelling voor? Ik zei nee. Drankjes serveren aan conservatieve parlementariërs was mijn idee van hel en verdoemenis. Ik vroeg haar hoe haar grote romance met Zippo verliep. Ze zei dat die voorbij was. Zippo had haar gevraagd iets conservatievers aan te trekken toen ze zich verkleedden voor een bezoek aan zijn ouders op hun familielandgoed in de buurt van Cheltenham. Justine had geweigerd; ze zei dat ze trouw aan zichzelf moest blijven. Hij had geschreeuwd: 'Mijn vader is al op sterven na dood. Als hij je in dat rokje ziet, krijgt hij een hartaanval en is hij er geweest.' Versace heeft heel wat op zijn geweten.

Zaterdag 16 augustus

De waardering voor de koninklijke familie is voor het eerst tot onder de 50% gedaald. Quelle surprise! Ik herinner me een foto van prins William op zijn eerste dag op Eton. Het arme kind droeg een groen sportjasje! De laatste keer dat ik een groen sportjasje zag, hing het aan een stang in een liefdadigheidswinkel van de kankerresearch.

Prinses Diana is naar Athene gevlogen in een Harrods Gulf-stream jet, voor ze een cruise gaat maken naar de Griekse eilanden met haar vriendin, Rosa Monckton. Ik hoop dat ze in de opwinding van haar nieuwe romance niet haar belofte vergeten is een kunstbeen voor die gozer Mohammed te kopen.

's Middags ben ik met William naar het spreekuur van onze volksvertegenwoordiger gegaan, dat gehouden werd in een kantoor in het gezondheidscentrum. Er was een rij van tien mensen, voornamelijk mannen. Naar wat ik van hun gesprekken hoorde, ging het bij bijna allemaal om totaal onbelangrijke klachten. De meerderheid leek te willen verhuizen naar een andere woningwetwoning vanwege lawaaierige buren. Ik zorgde ervoor dat ik als laatste naar binnen ging.

Ik schrok van haar uitgeputte gezicht en zei dat ook.

'Nou, bedankt,' zei ze terwijl ze een sigaret opstak. 'Ik ben tot vier uur 's nachts op geweest met Mandy.' Ze onderdrukte een geeuw.

'Samba dansen?' vroeg ik. Ik had gehoord van meneer Mandelsons voorkeur voor de ritmes van Zuid–Amerika.

'Nee,' zei ze. 'We schreven een stuk om Jacks onthullingen in de News of the World van volgende week te ontzenuwen. Daar dreigt hij al mee sinds we 1 mei uit elkaar gingen.'

Ik vroeg waarom ze uit elkaar waren gegaan.

Ze zei: 'Kies maar uit. Om te beginnen zijn anderhalve fles Stolly per dag. De hysterische middernachtelijke telefoontjes van zijn laatste ex-vrouw. Zijn seksisme: hij mokte als ik hem vroeg een pleeborstel te kopen.' Ze zei dat ze van Alastair Campbell had gehoord dat Cavendish meer dan 50.000 pond had gekregen om haar verleden uit de doeken te doen. 'Hij heeft twee kinderen in het afkickcentrum de Priory en één in de Betty Ford,' zei ze. 'De arme sukkel heeft het geld gewoon nodig.'

'Dat is nog geen reden om jou te verraden, Pan,' zei ik. Ik probeerde haar hand vast te houden maar ze trok hem uit mijn greep en pakte haar sigaretten.

Ze liet me het stuk zien. Het was een dapper document.

'IK WAS HEEL VRIJGEVOCHTEN,' BEKENT PAN VAN HET VOLK

Pandora Braithwaite, 'de helderste ster aan Blairs firmament', heeft gisteravond een buitengewone verklaring afgelegd waarbij ze toegaf dat ze op seksueel gebied 'heel vrijgevochten' was. 'Ik heb heel wat minnaars gehad.' Sprekend vanuit haar woning in haar kiesdistrict van Ashby-de-la-Zouch, zei ze: 'Ja, het is waar. In de jaren tachtig genoot ik de attenties van drie minnaars. We waren allemaal heel tevreden met de regeling.'

'Erotiek '

Op de vraag of ze erotische lingerie draagt in de vergaderzaal van het Lagerhuis, antwoordde ze: 'Ja, ik koop mijn lingerie bij Agent Provocateur in Soho. Dit heeft geen enkele nadelige invloed op mijn kundigheid als politicus. Ik ben onvermoeibaar aan het werk voor mijn kiezers.'

'Blair Sexy '

Gevraagd of haar leider sexy was, zei Pandora: 'Dat is zonneklaar.'

'Chanel—Passé '

Gevraagd naar Cavendish' beschuldigingen over financiële onregelmatigheden wat betreft de kosten van haar verkiezingscampagne, zei Pandora: 'Ik heb een paar couture-pakjes van Karl geleend—die heb ik daarna weer teruggegeven, ze waren echt vreselijk passé.'

We moesten ons een weg banen door een woelige menigte persfotografen die Pandora hadden opgespoord bij het gezondheidscentrum.

William was erg opgewonden over Pandora's Mercedes coupé en liet haar verschillende keren de kap open en dicht doen terwijl we naar ons huis reden. Mijn moeder was opgewonden haar te zien en werd nog opgewondener van de persmeute die algauw voor ons tuinhek kampeerde. Zelfs mijn vader kwam zijn bed uit om te kijken. Mijn moeder dwong hem een schone pyjama aan te doen, zowel ter ere van Pandora als voor het geval hij per ongeluk gefotografeerd zou worden.

Een eigenaardig uitziende jongen in een gangsta-rap-uitrusting stond aan de overkant van de straat naar het huis te staren en chips te eten alsof hij een dagje uit was. Ik vroeg hem door te lopen maar hij deed net alsof hij me niet hoorde.

Mijn moeder las Cavendish' kopij en daarna Pandora's reactie met nauwverholen plezier. Om 3 uur 's middags verschenen Iwan en Tania Braithwaite, met witte gezichten.

Iwan zei tegen mijn moeder: 'Pauline, liefste, ik heb het Tania verteld. Ik moest het wel doen voor de News of the World het deed.'

Mijn vader, de arme sul, vroeg: 'Wat heb je Tania verteld?'

Mijn hart stond stil.

Iwan stapte in zijn chique sportkleding op mijn in pyjama gehulde, ongeschoren vader af en zei: 'Het spijt me dat ik je dit moet zeggen, George, maar ik ben verliefd op jouw vrouw.'

Ik liep naar mijn vader en raakte zijn schouder aan. Pandora nam haar moeder in haar armen.

Ik zag mijn vaders gezicht ouder worden terwijl het besef tot hem doordrong dat zijn vrouw verliefd was op iemand anders en dat die iemand anders Iwan Braithwaite was, een vriend van de familie.

De Nieuwe Hond sloop de kamer uit en ging bovenop zijn rode kussen zitten—zich misschien wel bewust van zijn rol in deze kwestie.

Tania maakte zich los van Pandora, streek haar lange, loshangende bloemetjesjurk strak over haar heupen en zei met beverige stem: 'Iwan, ik wil dat je voor vanavond uit mijn huis en mijn tuin weg bent.'

Pandora schreeuwde: 'Hoe kon je mammie dit aandoen, pappie?'

Iwan antwoordde simpelweg: 'De liefde heeft ons op de eerste mei in gijzeling genomen en wij zijn sindsdien zijn gevangenen.'

De slappe geliefden wisselden een hartstochtelijke blik uit.

Ik ging bijna over mijn nek. Hij zou voor de Boeketreeks moeten schrijven.

Mijn vader ging zitten en stak een Rothmans op. De gulp van zijn pyjama stond open. Hij droeg geen onderbroek. Ik ging vlug voor hem staan.

Iwan zei: 'Ga nu meteen met me mee, lieveling,' tegen mijn moeder.

Ze pakte haar tasje met make–up;spullen en ze gingen weg.

Ik zag ze door de pers bij het hek heen dringen. De jongen stond er nog steeds uit een zak cheese-onion chips te eten.

Zondag 17 augustus

Het kost veel tijd een kort stukje te schrijven. Pandora en ik bleven tot 5 uur ‘s-morgens opzitten om het volgende persbericht op te stellen, dat om 6 uur werd goedgekeurd door Alastair Campbell:

Pandora Braithwaite, parlementslid voor Ashby-de-la-Zouch, en Adriaan Mole, gevierde chef-kok, zijn blij te kunnen aankondigen dat mevrouw Pauline Mole en de heer Iwan Braithwaite in het voorjaar in het huwelijk zullen treden.

Pandora (30) zei: 'Ik ben heel blij voor ze,' en Adriaan (30) zei: 'Iwan is een fantastische man. Dit doet me veel genoegen.'

Het huwelijk zal worden voltrokken in het kasteel van Ashby-de-la-Zouch, dat tegenwoordig vergunning heeft voor trouwceremonies. Noch mevrouw Tania Braithwaite, noch de heer George Mole was beschikbaar voor commentaar.

Maandag 18 augustus

Over het Huis der Smarten gesproken! Dostojevski, jij had vandaag hier in Wisteria Walk moeten zijn.

Dinsdag 19 augustus

Mijn moeder belde op vanuit het Post House Motel, drie kilometer verderop, om te zeggen dat zij en Iwan vanavond terug zullen komen.

Woensdag 20 augustus

Er heeft een ongelofelijke, verschrikkelijke, schandalige ommekeer plaatsgevonden. Mijn moeder en Iwan wonen hier in Wisteria Walk en mijn vader en Tania wonen daar, in The Lawns. Ik ben er razend over dat ik niet in deze regeling ben gekend. Het is achter mijn rug om gebeurd. Ik zei tegen mijn moeder: 'Hoe kón je pappa, ziek als hij is, naar die feeks van een Tania Braithwaite sturen?'

Ze zei: 'Bemoei je er niet mee.'

William heeft Iwan al als familielid geaccepteerd. Iwan heeft hem verleid met een leerzaam pop-up boek. Mijn vader mag dat nooit te weten komen. Het zou zijn dood zijn.

Donderdag 21 augustus

Nigel heeft zich vandaag door de persmeute heengevochten om ons op te zoeken. Dat was moedig van hem: iedereen die het huis bezoekt, komt uiteindelijk op de regionale televisie (Midlands Today). Tony Blair heeft een (privé) briefje aan Pandora geschreven om zijn steun te betuigen.

Beste Pandora,

 

Cherie en ik willen je vertellen hoezeer we jouw bijdrage aan het succes van Labour op prijs stellen.

We hopen van harte dat je huidige persoonlijke en familieproblemen snel opgelost zullen worden en jij zult voortgaan met het dienen van je kiesdistrict van Ashby-de-la-Zouch voor de duur van deze parlementaire zittingsperiode.

 

Hartelijke groeten,

Tony

Ik zal er nooit ofte nimmer aan kunnen wennen Iwan Braithwaites agressief gepunte tandenborstel in onze badkamer te zien. Nooit, nog in geen miljoen jaar.

Mijn vaders versleten borstel staat er nog steeds naast op zijn gewone plaats in de vismok met zijn rokerstandpasta.

Rosie begrijpt niet waarom onze vader Iwan niet zo'n pak slaag geeft 'dat de klootzak in het ziekenhuis belandt met een slangetje in zijn k**neus'.

Vrijdag 22 augustus

Een journaliste, die Gracie Ball heet, klopte vandaag op de voordeur en vroeg om een interview met 'Pauline en Iwan'. Ik stond een tijdje met haar te babbelen in de deuropening over schrijven in het algemeen. Ik zei dat ik een roman, Birdwatching, had geschreven. Zij zei dat ze die graag zou willen zien. Toen ik weer beneden kwam, had ze zich het huis binnen gewurmd en zat ze aan de keukentafel te praten met mijn moeder en Iwan. De oudbakken geliefden hielden elkaars handen vast en biechtten hun gedeelde schuld op aan Gracie.

Zaterdag 23 augustus

Ik vermande mezelf, drong door tv-journalisten heen en reed naar The Lawns. Er stonden drie mensen te wachten en te roken bij het rustieke hek van de Braithwaites. Een van hen, een meisje, had een fototoestel om haar hals hangen. Toen ik uit de auto stapte, schreeuwde de pers: 'Adriaan! Adriaan!' Ik negeerde ze en rende het tuinpad op naar de voordeur. Ik zag dat de luiken en de blinden gesloten waren. Ik klopte op de deur met de koperen leeuwen-kop-deurklopper. Mijn vader schreeuwde 'Donder op!' vanuit de hal.

Ik tilde het klepje van de brievenbus op en schreeuwde: 'Ik ben het, Adriaan!' Ik hoorde grendels opgelicht en sleutels omgedraaid worden. De deur ging maar net wijd genoeg open om mij binnen te laten en werd meteen achter me dichtgeslagen. Mijn vader en Tania Braithwaite stonden wit en afgetobd in de ruime hal. Tania zei: 'Kom in de keuken alsjeblieft. Wil je een kopje koffie?' Ze gedroeg zich alsof de rampzalige gebeurtenissen van de laatste dagen nooit hadden plaatsgevonden.

Ik wist dit keer niets te zeggen. Wat kon ik in vredesnaam ook zeggen tegen hen? Nog geen week geleden hadden ze zich veilig getrouwd gewaand; nu was de hele natie op de hoogte gebracht van hun positie van bedrogen echtgenoot. We gingen aan de reusachtige grenen keukentafel zitten. Mijn vader trok een schoteltje vol as en peuken naar zich toe. Hij stak een sigaret op. Tania wuifde met haar handen voor haar gezicht.

'Ik dacht dat roken streng verboden was in dit huis,' zei ik.

Tania zuchtte. 'Ja, normaal gesproken wel…maar in deze omstandigheden…' Haar stem stierf weg.

Mijn vader vroeg: 'Wat ziet je moeder toch in hem, Adriaan?'

Tania's ogen vulden zich met tranen. 'Iwan is, was, een fantastische man,' zei ze.

'Hij heeft je verraden, Tania,' zei mijn vader. Hij klonk als iemand in een koude-oorlogthriller van Frederick Forsyth. Het was duidelijk dat ze allebei in shock waren. Tania stond op om kokend water in de cafetière te schenken. Ik zag mijn vader vol bewondering naar haar kijken toen ze de knop naar beneden drukte. Hij heeft er altijd naar verlangd bij de middenklasse te horen.

De telefoon aan de muur bij de Aga rinkelde. Tania nam op. Het werd duidelijk dat Pandora aan de lijn was. Tania zei: 'Ik leef bij de dag. George is een geweldige steun.' Het bleef even stil, toen zei Tania: 'Nee, liefje, er is niets wat jij kunt doen. Adriaan is hier. Ik weet zeker dat hij wel even voor ons naar Sainsbury's zal gaan.' Tania keek me smekend aan. Wat kon ik anders zeggen dan 'ja'?

Ik vroeg mijn vader hoe lang hij van plan was in Tania's huis te blijven.

Hij zei: 'Weet ik niet, waar kan ik anders heen?'

Tania zei: 'Ik heb vier lege slaapkamers, Adriaan. George is hier welkom zolang hij maar wil. Niemand begrijpt beter dan hij wat ik doormaak.'

'Omdat ik dezelfde kwelling onderga,' zei hij.

Ze keken elkaar aan en ik wist, ik wist gewoon, dat ze ondanks hun vroegere antipathie binnen afzienbare tijd zouden ontdekken dat ze nog andere dingen gemeen hadden.

Tania maakte een boodschappenlijst die ik intikte in mijn elektronische organizer.

• 2 baguettes
• Blikje anchovis
• Blikje artisjokharten
• Potje saffraansliertjes (moet Z.-Amerikaans zijn)
• Koriander (vers)
• Zongedroogde tomaten
• Pesto
• Geitenkaas & feta
• Taramasalata
• Pittabroodjes
• Fromage frais
• Natuuryoghurt (Grieks)
• Pakje Always inlegkruisjes
• Extra vergine olijfolie (Italiaans)
• 2 lampen van 60 Watt
• XL tuinhandschoenen
• 2 rijpe avocado's
• Pakje bladerdeeg (diepvries)
• Spinazie
• Mange-touts

Toen Tania de keuken uitging keek mijn vader naar de lijst en mopperde: 'Straks verhonger ik verdomme nog.' Hij haat buitenlands eten, behalve kip korma.

Hij gaf me tien pond en vroeg om twee pakjes Rothmans, een heel gesneden wit en een pakje reuzel.

Maar toen ik bij Sainsbury's kwam, kon ik de lijst niet meer uit mijn personal organizer krijgen en moest ik er maar naar raden. Ik bleef niet in Copse Close rondhangen om te zien hoe de boodschappen werden uitgepakt. Ik had mijn vaders Rothmans vergeten en ik wist dat dat moeilijkheden zou opleveren.

Zondag 24 augustus

In de vroege uurtjes hoorde ik het bed in mijn moeders kamer kraken. Ik bonsde op de tussenmuur en het kraken hield op. Ik hoorde Rosie schreeuwen: 'Bedankt, Aidy.'

Maandag 25 augustus

William bleef maar naar zijn opa vragen, dus nam ik hem vanmorgen mee naar The Lawns. Mijn vader en Tania zaten op ligstoelen in de tuin. Klaarblijkelijk had hij net het gras gemaaid. Hij droeg een van zijn Hawaï-shirts met korte mouwen. Er zat een nicotinevlek op zijn pafferige linkerarm. Hij stond op om met William te voetballen met Pandora's oude volleybal. Een nietsvermoedende voorbijganger had bij het zien van dit tafereeltje een steek van jaloezie kunnen voelen dat hij geen deel uitmaakte van deze ideale familie.

Toen ik thuiskwam was de tweede post geweest. Er was een brief bij van Arthur Stoat, redacteur en manager van Stoat Books Ltd., die vroeg of ik geïnteresseerd was in het schrijven van een kookboek met de titel Prachtafval!—Het Boek!

Terwijl ik deze brief zat te lezen, vlogen Iwan en Rosie elkaar in de haren bij de koelkast. Hij maakte er bezwaar tegen dat ze melk zo uit het pak dronk in plaats van uit een glas. Mijn interventie werd door geen van beiden op prijs gesteld. Ik moet William uit dit helse gat weg zien te krijgen.

Geachte Arthur Stoat,

 

Ja, daar ben ik in geïnteresseerd. Stuurt u mij de details. Neem me dit korte antwoord niet kwalijk, maar mijn tijd wordt op het ogenblik volledig in beslag genomen door familieproblemen.

 

Hoogachtend enz, A.A. Mole

 

PS. Geeft u ook fictie uit? Ik heb een manuscript getiteld Birdwatching dat beschikbaar is voor publicatie.

Woensdag 27 augustus

Ik trof Rosie huilend aan in de badkamer. Ze hield Iwans bourgognerode toilettas boven de wc (het deksel was dicht). Ik troostte haar zo goed mogelijk. Ze zette de toilettas weer terug op de stortbak waar hij hem altijd neerzet. Na een minuut of twee stilte zei ik: 'Je ziet er zo roze en knap uit. Wat heb je met jezelf uitgevoerd?'

Ze zei: 'Ik heb mijn gezicht gewassen. Zo zie ik eruit zonder make–up;.'

'En je haar is zacht en donzig,' zei ik.

'Ja, er zit geen gel in,' legde ze uit met een frons in de wastafelspiegel. Zachtjes zei ze: 'Iwan complimenteerde me gisteren met mijn agressieve en provocerende uiterlijk.'

'Dus nu ga je het veranderen?' vroeg ik.

'Ja,' zei ze. 'Alleen weet ik niet welke kant ik nu op zal gaan,' zei ze. 'Heb jij een suggestie?'

'Hij zat een dag of wat geleden te zeuren over de "schande van de vossenjacht",' zei ik. 'Je zou Quorn Hunt-attributen aan kunnen doen, rijbroek en rijzweepje.'

'Ja ja,' lachte ze, 'dat zou hem allejezus provoceren, de gore 1…'

Ik maakte gebruik van onze gemeenschappelijke antipathie tegen Iwan de verschrikkelijke door te vragen: 'Rosie, heb je je wel eens afgevraagd of je niet aan het Tourette-syndroom lijdt?'

'Sodemieter op, lamme l**,' zei ze. En ze spoelde Iwans scrubwant door de plee.

Drank—halve fles wodka Drugs—6 Nurofen, 2 skunk weed Darmen—nihil Penis—0⁄10

Donderdag 28 augustus

De loodgieter heeft zojuist de wc ontstopt. De wantschade bedroeg 275 pond. Ik kwam mijn moeder tegen op de trap. Ze zei: 'Ik hou van Iwan, en hij aanbidt mij. Dus probeer op zijn minst beleefd tegen hem te blijven, alsjeblieft.'

Ik zei: 'Heeft hij je al eens zonder make–up; gezien?'

Ze schreeuwde: 'Ja, dat heeft hij en hij aanbidt elke rimpel, wal en lijn! Hij is stapelgek op mij.'

Iwan kwam de zitkamer uit. Hij was halverwege het cryptogram van de Guardian (het moeilijke—het gemakkelijke doet hij terwijl hij wacht tot het theewater kookt). Hij zei: 'Ik ben mij enorm bewust van het trauma waar jullie allemaal aan lijden. Wanneer alles een beetje tot rust gekomen is, kunnen we hergroeperen en naar gezinstherapie gaan, hè?'

Ik eet nog liever levende padden dan met hem in een kring te zitten terwijl hij doorzanikt over onze disfunctionele familie.

Vrijdag 29 augustus

Het is waar. In tijden van crisis vormt de koninklijke familie een grote troost. De gedachte dat zij nog disfunctioneler zijn dan wij, is in elk geval een grote troost voor mij geweest. Neurotische Diana banjert rond met een vent wiens geld afkomstig is van contacten met wapenleveranciers. Charles is op een morbide manier ongelukkig, gefnuikt door zijn onnatuurlijke jeugd en zijn Tampax-fixatie. Ze zouden op moeten houden met The Archers op de radio en een soapserie moeten doen gebaseerd op de koninklijke familie. Misschien schrijf ik hem zelf wel.

Zaterdag 30 augustus

De relatie tussen Rosie en mijn moeder is nu helemaal verbroken en ze woont tegenwoordig bij Aaron Michelwaite in huis. Mijn moeder heeft ontdekt dat ze een aap op haar buik heeft laten tatoeëren.

William heeft zich gisteravond in slaap gehuild (in mijn bed): hij mist Rosie. Zij deed altijd die saaie bordspelletjes met hem waar hij zo dol op is. Ik ben nu zijn nieuwe tegenstander, maar ik ben maar een armzalige vervanger. Hij is kwaad op me omdat het mij geen barst kan schelen of ik nu de ladders op moet of omlaag naar de slangen, en omdat ik het niet kan opbrengen de regels te leren. Heel eerlijk gezegd, lief dagboek, zie ik het nut niet in van het leren van welke regels dan ook. Niemand houdt zich nog aan regels.

William gaat vanaf 15 september naar de peuterspeelgroep. Dat kan niet vroeg genoeg wat mij betreft. Ik zal met alle plezier iemand betalen om met hem te spelen.

Geachte John Tydeman,

 

Het is al een paar jaar geleden dat ik u voor het laatst schreef, maar misschien herinnert u zich mij nog. Ik heb u verschillende keren de kans gegeven mijn werk uit te zenden toen u bij de BBC werkte.

Helaas hebt u mij afgewezen en me gevraagd u niet meer lastig te vallen. Ik benader u nu in totaal andere omstandigheden.

Ik heb een soapserie geschreven die The Archers zal vervangen. Ik denk dat alle weldenkende mensen zullen erkennen dat The Archers in zijn huidige vorm zijn langste tijd wel heeft gehad.

Het dieptepunt voor mij was het luisteren naar het kraken van de bedspiralen toen de twee bejaarde Ambridge-geliefden zich opmaakten voor geslachtsverkeer…

Mijn soapserie maakt knap gebruik van de koninklijke familie.

Ingesloten een paar bladzijden van de eerste episode. Ik heb trouw de regels van 'Schrijven voor Radio' gevolgd en veel geluidseffecten opgenomen.

Ik weet dat het tegenwoordig mode is om dingen op locatie op te nemen, maar in dit geval zal daar misschien geen toestemming voor gegeven worden.

In elk geval, meneer Tydeman, laat uw blik over de bladzijden dwalen. Als u geïnteresseerd bent kunnen we misschien afspreken in de nieuwe zuurstofbar H²O voor een snufje frisse lucht.

 

Hartelijke groeten,

A.A. Mole

DE WINDSORS

Een soapserie gebaseerd op de koninklijke familie. Ter vervanging van The Archers.

SCÈNE 1. IN DEZITKAMER VAN DE KONINGIN

Geluid: Het ochtendprogramma van Ricbard enjudy op deachtergrond; de Sun wordt gelezen; een vrouwelijke corgi blaft,

PRINS PHILIP: Het is een schande wat de kranten zeggen over Charles, onze zoon!

(Geluid: Concorde vliegtover.)

KONINGIN: Ik weet wie Charles is, Philip.

(Geluid: een helikopterlandt buiten.)

PHILIP: Er was een tijd dat je dat niet wist. Hij bracht zoveel tijd bij zijn nanny door dat toen je hem een keer in de gang tegenkwam, je dacht dat hij een jockey was omdat hij zo klein was.

(Geluid: voetstappen oponbetaalbaar Perzisch tapijt.)

KONINGIN (barst in tranen uit): Niet doen! Niet doen! Ik was een vreselijk slechte moeder.

(Geluid: handtas wordtgeopend.)

ANDREW: Hallo, bejaarde ouders! Nog iets te melden?

KONINGIN: Andrew, lieveling, was ik een vreselijk slechte moeder?

(Geluid: een koninklijkeneus wordt gesnoten in een damasten zakdoek.)

ANDREW: Geen idee. Ik kan me niet herinneren dat jij aan moederen deed. Jij zat de hele dag pozzegels in pozzegelalbums te plakken.

(Geluid: deur slaatdicht.)

CHARLES: Het is postzegels, Andrew. Niet pozzegels. Ik vind die grammaticale blunders van jou gewoonweg eh…onvergeeflijk.

(Geluid: Charles fronstwenkbrauwen; een deur gaat open.)

ANNE: Waarom heb je ons hierheen laten komen, ma? Ik heb een afspraak met de paardendokter om halftwaalf.

(Geluid: een deur slaatdicht; zenuwachtig kuch je.)

EDWARD: Sorry dat ik laat ben, allemaal.

KONINGIN: Hallo eh…eh…

EDWARD: Edward. Ik heet Edward.

KONINGIN: O ja…Ik heb jullie voor iets belangrijks bijeengeroepen. Iets heel belangrijks…

(Geluid: muziek speelt, laat luisteraars in spanning achter.)

Copyright: Adriaan Mole, augustus 1997

Ik voel in mijn botten dat dit een groot succes kan worden. Prinses Diana zou uiteindelijk natuurlijk de hoofdpersoon zijn. Ze speelt op het ogenblik in haar eigen soapserie en het hele land wil weten wat er met haar zal gaan gebeuren.

Zondag 31 augustus

De soapserie van het leven heeft een tragische blunder gemaakt. Je laat je ster toch niet halverwege de serie doodgaan. Nu zullen we nooit weten hoe het verhaal afloopt.

Impressies bij Diana'stragische dood

William en Harry werden naar de Crathiekerk gereden, waar de dominee zo hoffelijk was geen woord te zeggen over het rauwe feit dat hun geliefde moeder nog geen tien uur tevoren om het leven was gekomen.

Het was een smakeloze manier om te sterven. Joyriders sterven op die manier, in het vaste geloof dat zij onkwetsbaar zijn voor snelheid en bochten in de weg.

Zelfbeheersing op het asfalt toen de prins langs de rij liep om de handen te schudden van de mannen die de doodskist thuis hadden gebracht. De vrouw daarbinnenin had gedacht dat Charles graag een video zou willen hebben van haarzelf dansend met een veel kleinere man, Wayne Sleep. Ze wist niet hoezeer hij de pest zou hebben aan die video. Ik hoop dat ze daar nooit achter is gekomen.

De enige prijs die ze op school had gekregen, was die voor 'best onderhouden hamsterkooi'.

Ooit belde ze Oliver Hoare, door wie ze geobsedeerd was, wel twintig keer in een uur op. Steeds wanneer hij opnam hing ze op. Ze werd vervolgens 'toegesproken' door de politie.

Maandag 1 september

In dit huis zijn genoeg tranen gestort om diverse rivieren, een kanaal en enkele meren te vullen. Mijn moeder zegt de hele tijd 'Die jongens', en barst dan in nog meer tranen uit. Geen van ons heeft een stap bij de tv vandaan gezet. Het is me zelfs gelukt Michael Cole, de woordvoerder voor Mohammed Al-Fayed, over het beeld te zien glibberen zonder de kamer te verlaten.

Rosie kwam weer thuis en wierp zich in mijn moeders armen. Ze huilden samen tot ik bang was dat ze medische rehydratie nodig zouden hebben.

Dinsdag 2 september

Iwan Braithwaite, die republikein is, beging vandaag een geweldige faux pas. Hij zei waar mijn moeder bij was: 'Ik kan er niets aan doen, maar ik heb het gevoel dat deze hysterische stortvloed van verdriet veel te ver gaat.'

Ze begon opnieuw te huilen en zei: 'We huilen niet alleen om haar, we huilen om de droefenis in ons eigen leven. Ik huil om het verdriet dat ik George heb aangedaan.'

Om haar te troosten zei ik: 'Mamma, maak je nou maar geen zorgen over pappa. Hij kan verbazingwekkend goed opschieten met Tania.'

Daardoor moest mijn moeder nog harder huilen. Ze vroeg Iwan of hij haar naar het Kensington-paleis wilde brengen zodat ze bloemen bij het hek kon leggen en daarna naar St.-James-paleis om haar rouw te betuigen. Iwan zei dat hij niet bereid was acht uur in de rij te staan om mijn moeder haar naam in een boek te zien zetten. Mijn moeder zei: 'Ik doe meer dan mijn naam zetten. Adriaan gaat een gedicht voor me schrijven over prinses Di, hè Aidy?'

Wat kon ik zeggen? De arme vrouw is overmand door verdriet. Ik beloofde het gedicht te schrijven en haar te vergezellen naar haar verschillende schrijnen. Rosie keek liever naar de Diana-rouw op de televisie. Ze zei dat dat 'echter' was.

Woensdag 3 september

Vanmorgen hebben we mijn gedicht met plakband aan een boom in Kensington Gardens bevestigd.

O Diana!

O Diana! Was een song uit

Mijn moeders jeugd, gezongen

Door Paul Anka, die klein was

En wit getand.

Het refrein, O Diana!

Dreunt in mijn moeders hoofd.

Streepje, streepje, doe-da

Haar Diana is dood.

Ik zei tegen mijn moeder dat ik meer tijd nodig had om het gedicht behoorlijk af te maken, maar ze weigerde daarop te wachten. Ze was bang dat er anders geen plaats meer zou zijn op de boom. Er was een hele queue van dichters achter ons. Op de terugweg op de Mi zei mijn moeder: 'Ik ga iets van mijn leven maken.' Ik gaf haar het advies Iwan Braithwaite te laten schieten. Ze zei: 'Nee, Iwan gaat me helpen. Dat heeft hij al aangeboden.'

Zag de chips etende jongen weer langs ons huis lopen toen ik om 11 uur ‘s-avonds de gordijnen dicht deed. Hij is toch zeker te jong om op zijn eentje te zijn.

Donderdag 4 september

Mijn moeder is woedend op de koningin omdat ze de vlag op Buckingham Palace niet halfstok hangt en omdat ze niet naar Londen komt om de reusachtige massa rouwenden die in de parken en straten rond de koninklijke paleizen dromt, te zien en te troosten. De pers krijgt de schuld van haar dood en mijn moeder dreigt Hello! op te zeggen.

Vanavond aan tafel zei Iwan: 'Wat Diana niet begreep, is dat je niet de ene dag fotografen kunt uitnodigen om op het omslag van Vogue te komen, en daarna te schreeuwen dat de pers je lastigvalt omdat je op het omslag van de Sun staat. Je kunt niet maar een klein beetje beroemd zijn.'

Hij zou de titel Zeurpiet-van-het-zonnestelsel kunnen winnen. Maar wat hij over roem zei maakte me ongerust. Ik nam een slokje Tizer en zei: 'Ja, ikzelf zal het probleem van roem onder ogen moeten zien. Ik word op 10 september uitgezonden over het hele land.'

Mijn moeder zei: 'Ik denk niet dat je veel last van roem zult hebben, Adriaan. Geen mem kijkt naar het Millenniumkanaal.'

Ik vertelde haar over de studenten.

Ze zei: 'Studenten tellen niet mee.'

Vrijdag 5 september

Vandaag langs mijn vader en Tania gegaan. Toen ik binnenkwam was Tania net verschillende gebruiksmogelijkheden van zongedroogde tomaten aan het demonstreren aan mijn vader. Ik zag mijn vader een geeuw onderdrukken toen Tania zich omdraaide om wat Parmezaanse kaas te raspen. Ze vertelde me dat ze een snel te koken maaltijd voorbereidde zodat zij en mijn vader 'hun tijd voor de uitzending van de begrafenis konden maximaliseren'.

Mijn vaders depressie lijkt verdwenen te zijn. Hij gaat maandag naar een Job Club. Klaarblijkelijk heeft Tania hem verteld dat hij een 'hoogst intelligente man' is. Ze heeft beloofd hem te helpen 'zijn potentieel te realiseren' als hij ophoudt met roken. Daaruit blijkt al hoe weinig ze van mijn vader afweet.

Hij zal altijd Rothmans verkiezen boven roem en rijkdom.

Zaterdag 6 september

O! Dat kaartje aan de krans op de doodskist. 'Mummy.' O!

We raakten al vroeg door de megadoos tissues heen. Mijn moeder zag haar vrienden van de Groby Theatre Workshop, Alan en Abbo, meelopen in de stoet achter de kist. Ze vertegenwoordigden de Ashby-de-la-Zouch-tak van de Terrence Higgins Trust. Ze zei dat het de eerste keer was dat ze hen zag zonder glimlach op hun gezicht.

Zondag 7 september

Weer een minipreek van Iwan bij het ontbijt over de goede kanten van Nieuw Labour. Ik zei dat ik persoonlijk vond dat Tony Blairs lezing op de preekstoel in Westminster Abbey een tikje theatraal was. Ik kon er niets aan doen, maar volgens mij werden die eindeloze stiltes met een stopwatch getimed door Alastair Campbell.

Mijn moeder beschuldigde me van 'harteloos cynisme'. Sinds Iwan bij ons in is getrokken heeft ze haar vocabulaire aangepast en draagt ze Pink Blush-lippenstift in plaats van haar normale kleur, Erotic Flame. Internet voor beginners ligt op haar nachtkastje, naast Hoe haal ik mijn rijexamen.

Maandag 8 september

Ik hoorde vandaag een afgrijselijke conversatie in de badkamer. Iwan zei: 'O God, Pauline, wat ben je toch mooi!'

Mijn moeder giechelde en zei toen: 'Maar kijk nou toch eens naar mijn lelijke cellulitis, Iwi.'

'Pauline, baby,' kweelde hij, 'cellulitis is niet meer dan duizend kleine kuiltjes en op al die kuiltjes ben ik even gek.'

Toen ik langs de openstaande badkamerdeur liep, zag ik hem bukken en een plek cellulitis op haar linkerdij kussen. Misschien houdt hij echt van haar.

Nog maar drie dagen en mijn naam ligt op ieders lippen. Misschien moet ik een tweede telefoonlijn laten installeren.

Dinsdag 9 september

Archie Tait belde me vanuit een telefooncel om me succes te wensen—het was aardig van hem aan me te denken. Maar waarom eigenlijk? Ik heb geen seconde meer aan hem gedacht.

Woensdag 10 september

Zippo belde me vanmorgen vroeg om te zeggen dat ze Prachtafval! aan een groep Oxford-studenten hadden laten zien en dat die het hadden goedgekeurd. 'Ze zeiden dat het reuze grappig was,' zei Zippo. Nadat ik de telefoon had neergelegd, peinsde ik nog lang na over deze opmerking.

Er stond een vooruitblik van A.A. Gill in The Times. Hij schreef:

Prachtafval! kan zo mee met de rest van het afval. Een houterige presentator, Adriaan Mole, hompelt en strompelt twintig minuten lang door het beeld van Crossroads-kwaliteit. Met gefascineerde afschuw kijken we toe terwijl hij soep trekt van een schapenkop. (Wat niet eens slachtafval is, dus de Tristans achter het programma belazeren ons van begin af aan.) Na twintig minuten produceert Mole een pot grijze vloeistof waar een laag schuim op drijft. Dev Singh was echter briljant en echt grappig. Ik heb het gevoel dat er een ster verwekt is, als die al niet geboren is.

Beide ouderparen hebben me uitgenodigd het programma samen met hen te bekijken. Hoe kan ik nu in vredesnaam tussen ze kiezen? Ze hebben allebei speciaal kabel-tv laten installeren om Prachtafval! te kunnen zien.

Een compromis werd gesloten: ik bekeek de eerste helft in Wisteria Walk, stapte daarna in de auto tijdens de reclame, reed als een gek naar The Lawns en keek daar naar de tweede helft. Beide huishoudens keken in stilte. De Nieuwe Hond leek het in het begin nog wel leuk te vinden, maar daarna verloor hij alle interesse en ging op zijn kussen zitten.

Ik hoorde mijn moeder tegen Iwan zeggen: 'Ik weet niet of ik mezelf wel in het openbaar durf te vertonen.'

Donderdag 11 september

Ik bleef de hele dag in bed liggen met het dekbed over mijn hoofd getrokken. Niemand belde op om me te feliciteren. Mijn eigen familie kan me niet recht aankijken. De volgende vijf woensdagen zullen een marteling voor me worden.

Vrijdag 12 september

Zippo belde op om te vertellen dat de kijkcijfers voor Pracbtafval! lieten zien dat Richard en Judy 'nog niet met pensioen konden'. Hij zei dat 55.000 mensen hadden overgeschakeld naar het ochtendprogramma Good Morning toen ik de schapenkop openhakte, waarna er nog maar 57.000 kijkers overbleven.

Ik vertelde Zippo over het door Stoat voorgestelde boek. Hij zei: 'Pie Crust krijgt 25% van elke exploitatie.' Toen ik protesteerde zei hij: 'Lees je contract maar na, Aid.'Dat heb ik gedaan. Hij heeft gelijk.

Tot mijn schrik zag ik dat ik verplicht ben op 15 oktober het manuscript bij Stoat in te leveren. Hij richt zich op de kerstverkoop.

Maandag 15 oktober

Een historische dag. William zette zijn eerste stapje op het educatieve pad dat hem uiteindelijk in Oxford of Cambridge zal doen belanden. Hij begon vandaag bij Kidsplay Ltd, een particuliere peuter-speelgroep van mevrouw Parvez, liberaal gemeenteraadslid en plaatselijk ondernemer.

Ik heb er de pest over in dat ik mevrouw Parvez 9 pond per dag moet betalen. Maar ik kan het kind echt niet langer de godganse dag om me heen hebben hangen. Er zijn dingen die ik moet doen en plaatsen waar ik heen moet. (Al zal ik die dingen moeten doen en naar die plaatsen toe gaan tussen 9.15 uur en 15.15 uur.)

Er was een emotionele scène toen William Wisteria Walk uitliep met zijn bourgognerode truitje (met het Kidsplay Ltd embleem: 'Spelen = Leren'), koordjes, baseballpetje en gympjes met klittenbandsluiting.

Mijn moeder had het niet meer, ze snikte het uit. 'Alles is hem drie maten te groot.'

Ik wees haar erop dat hij uiteindelijk heus wel in zijn uniform zal groeien. Ik vroeg haar ook om te proberen zich te beheersen. Ze ging tekeer alsof ze Antigone was. Ik zei: 'Hij gaat naar de peuterspeelgroep en niet naar een ceremonie waarbij hij ritueel het leven laat op een offerblok.'

Mijn vader en Tania stonden voor The Lawns te wuiven toen William en ik voorbijreden, als toeschouwers bij een koninklijk huwelijk. Ik hoop dat het kind niet elke morgen zo'n ophef zal verwachten.

Op weg naar Kidsplay Ltd vroeg William me waar vogels 'maffen' (een uitdrukking die hij van Rosie heeft overgenomen). Ik vroeg hem zijn vraag anders te formuleren.

'Waar gaan ze heen als ze moe zijn?' vroeg hij terwijl hij uit het raampje naar de lucht staarde.

Ik zei: 'Dan gaan ze lekker slapen in hun nestje natuurlijk.'

Kidsplay Ltd is gevestigd in een omgebouwde kerk. Er is een glas-in-loodraam aan de achterkant waarop Jezus aan het kruis hangt. Toen William het zag, zei hij: 'Dat is de man op Rosies ketting.'

Er was geen tijd om hem de symboliek van Rosies modieuze crucifix uit te leggen.

Mevrouw Parvez kwam bedrijvig aangelopen in haar groene sari en liet William zijn haakje in de garderobe zien. Aan elk haakje hing een diersymbool als aide-mémoire, Williams dier was een miereneter. Ik vroeg mevrouw Parvez of ze niets Kevers en knuffeligers had.

Ze zei koeltjes: 'Ik heb er nog drie over: een eland, een Thompson-gazelle en een wrattenzwijn.'

Ik koos toch maar voor de miereneter.

Bij het wegrijden had ik het ongemakkelijke gevoel dat ik op de verkeerde voet begonnen was met mevrouw Parvez.

Toen ik hem ophaalde, zei William: 'Je hebt gejokt, pappa. Mevrouw Parvez zegt dat vogels helemaal niet in hun nestje slapen.'

Ik was woedend op mevrouw Parvez: ze had mijn ouderlijk gezag ondermijnd. Ik zei: 'Nou, waar slapen die rotbeesten dan, verdomme?'

'Op takken,' zei William.

Ik lachte spottend. 'Ja, ja, takken,' hoonde ik. 'De hele nacht? Nee, jongen,' zei ik, 'mevrouw Parvez heeft je verkeerd ingelicht.' Ik zag hem nadenken over het woord 'ingelicht'. 'Ze heeft gejokt,' verklaarde ik en voegde daar nadrukkelijk aan toe. 'Allevogels slapen in hun nestjes, het hele jaar door.'

Dinsdag 16 september

William kwam vanmiddag thuis met het volgende briefje:

Kidsplay Ltd

Castle Road

Ashby-de-la-Zouch

 

16 september 1997

 

Geachte heer Mole,

 

William heeft me verteld dat u mij voor leugenaar hebt uitgemaakt en mijn bewering dat vogels niet gewoon zijn in hun nesten te slapen, in twijfel hebt getrokken. Ik verwijs u naar pagina 29 van De vogels in uw tuin door Roy Wren, uitgegeven bij Glauberman & Arthur Ltd, 1979.

 

Hoogachtend,

Mevrouw Parvez

 

P.S. Als u wilt dat William deelneemt aan een uitje naar Brown's Farm Park Ltd op donderdag, wilt u ons dan morgenochtend 5,50 pond doen toekomen.

Woensdag 17 september

Ik heb de bibliotheek in Leicester opgebeld. Ze hadden nooit gehoord van meneer Wrens werk. Ik probeerde in contact te komen met de dierenbescherming maar werd in de wacht gezet en gedwongen te luisteren naar het gepimpel van een pimpelmees. Dat was weer eens wat anders dan Vivaldi. Ten slotte kwam een man met een schurende stem aan de lijn.

Ik stelde hem de nest-vraag. 'Een ogenblikje, dit is de boekhouding. Ik zal u doorverbinden met Inlichtingen,' zei hij. Het werd stil. Na een tijdje begon een uil oehoe te roepen. Toen zei een oude vrouw: 'Inlichtingen.'

Ik stelde mijn nest-vraag. Ze zei: 'Dit is Inlichtingen Algemeen. Ik verbind u door met Inlichtingen Afdeling Vogels.' Het werd weer stil. Toen zong een nachtegaal op Berkeley Square. Vervolgens zei een robot: 'Welkom bij Inlichtingen Afdeling Vogels. Kies één voor identificatie. Kies twee voor trekvogels. Kies drie voor voedersuggesties. Kies vier voor habitat. Kies vijf voor…'

Ik legde de hoorn op de haak met E.M. Forsters citaat uit Howards End in mijn oren: 'Slechts contact.'

Ik heb niet gekeken naar de tweede aflevering van Prachtafval! (Pens). Archie Tait belde op en liet de boodschap 'Bravo' achter. De man is praktisch een vreemde voor me, waarom doet hij zoveel moeite? Ik vond vanavond het volgende briefje in de zak van Williams windjack.

Geachte heer Mole,

 

William heeft nog steeds de 5,50 pond niet meegebracht voor het uitje van morgen naar Brown's Farm Park Ltd. Als u wilt dat William aan het uitje deelneemt, verzoek ik u de situatie morgenochtend te rectificeren. Blijft u in gebreke dan zal William achtergelaten worden onder de hoede van meneer Lewis, de conciërge, die niet bekend is met reanimatietechnieken.

 

Hoogachtend,

Mevrouw Parvez

Donderdag 18 september

Geachte mevrouw Parvez,

 

Ik was verontrust van William te vernemen dat zijn lunchpakket vandaag is gestolen door een geit (Noreen) toen hij in Brown's Farm Park Ltd. verbleef. Klaarblijkelijk heeft het dier niet alleen de inhoud van de lunchbox opgegeten, maar ook de lunchbox zelf. William zei dat hij hongerig en overstuur was, maar dat hij geen troost (of vervangende voedingsmiddelen!) van u mocht ontvangen. Ik heb verschillende malen geprobeerd boer Brown telefonisch te bereiken, maar kreeg van zijn voicemail te horen dat hij niet op kantoor is (!).

Ik ben van mening dat Noreen gevaarlijk is en afgezonderd moet worden.

Ik hoop dat u mij in deze zult willen steunen.

 

Met vriendelijke groet,

A.A. Mole

 

P.S. Volgens Internet zijn er verscheidene vogelrassen die in hun nest slapen. Sommige gebruiken veren en dons om hun nest zachter te maken, net als onze menselijke dekbedden en kussens.

Vrijdag 19 september

Kidsplay Ltd

18 september 1997

 

Geachte heer Mole,

 

Ik heb boer Brown@Foobar.co.uksetaside gemaild, en hij heeft me de volgende boodschap teruggemaild.

De beveiligingscamera naast de geitenweide heeft geregistreerd dat een donker getint jongetje in een rood truitje en bruin corduroy broekje een Postman Pat-lunchbox over het één meter hoge hekwerk gooide naar Noreen, de geit.

 

Hoogachtend,

Mevrouw Parvez

Zaterdag 20 september

William zei dat hij het gedaan heeft omdat Noreen er zo koud en hongerig uitzag. Het kind heeft zo'n zacht hartje. Al is hij ook, dat moet gezegd, een heel overtuigende leugenaar. Ik vertelde hem het verhaal van de jongen die eens te vaak 'Wolf!' riep. En ik vertelde hem ook dat als hij zich voortaan niet gedraagt, de Bietebauw hem komt halen en in de gevangenis stopt.

Het ventje was vandaag buiten bezig. Ik bonsde op het raam en vroeg hem op te houden met het plukken van de bessen van de struik die bij het hek groeit. Hij keek boos en stopte zijn handen in zijn zakken.

Om 8.30 ‘s-avonds ging ik aan mijn bureau zitten om aan Prachtafval!—Het boek! te beginnen. Om 11.37 stond ik op zonder iets geschreven te hebben. Niet één enkel woord.

Zondag 21 september

Pandora heeft de politieke storm overleefd en is gepromoveerd tot iets wat PPS heet bij iemand waar ik nog nooit van heb gehoord bij het ministerie van Landbouw. Ze belde vanmorgen op om het haar vader te vertellen, alsof we het nog niet zouden weten! Alle kranten staan er vol van. Ze zei door de telefoon tegen mij dat de 'inwoningsregeling' van mijn vader bij haar moeder nu echt is uitgelopen op een bloeiende seksuele verhouding. Toen ze vanochtend Tania opbelde, lag haar moeder klaarblijkelijk nog in bed. Pan zei: 'Ik hoorde duidelijk de stem van je vader die fluisterde: "Ik ga even water opzetten, Tan,'" en ze beweert dat ze zijn rokershoestje hoorde toen hij de deur van de slaapkamer opendeed. 'Dus ze zijn nu heus verstop-het-worstje aan het spelen,' zei ze.

Ik vroeg wat ze vond van onze ouderlijke partnerruil. Ze zei: 'Aan de ene kant ben ik opgetogen over de synchroniciteit ervan, maar aan de andere kant ben ik vervuld van ontsteltenis en afkeer.'

Typisch het antwoord van een politicus.

Persoonlijk ben ik vervuld met afgrijzen over mijn vader. Hij heeft kennelijk zitten liegen over zijn seksuele potentie. Ik hoop dat mijn moeder niet ontdekt dat hij seksueel weer actief is. Ik vroeg Pandora of ze nog iets van Prachtafval! had gezien.

Ze zei dat iedereen in het parlement het over Prachtafval! had. Ze zei dat in het eigen orgaan van de slagersfederatie, VLEES, een enthousiaste recensie had gestaan. Schapenkoppen gaan als zoete broodjes over de toonbank. Slagerswinkels en supermarkten in het hele land worden overspoeld door studenten. Er is een nationaal tekort en noodvoorraden worden het land ingevlogen vanuit Nieuw-Zeeland. Het Genootschap van Fatsoenlijke Armen heeft het programma ook geprezen. Ik vroeg haar hoe ze dat allemaal wist en ze zei: 'Ik heb natuurlijk over het net gesurft.' Ik was heel geroerd. Ze geeft kennelijk om me.

Ik vroeg haar wanneer ze naar Leicester kwam. Ze zei: 'Vandaag, ik ben om drie uur vannacht in The Lawns. Vraag je moeder en mijn vader alsjeblieft of ze daarheen komen.' Ik vroeg Pandora of er iemand van Relatie Advies bij moest zijn. Ze zei: 'Nee, allicht niet.'

Maandag 22 september

Het was een vergissing om vijf flessen wijn bij de topconferentie toe te laten. Op een gegeven moment dacht ik dat ik bij een bijzonder giftige uitvoering van Wie is er bang voor Virginia Woolf? terecht was gekomen. Pandora's vaardigheden op susgebied werden opzijgevaagd terwijl de vijftigplussers raasden en tierden en elkaar bijna te lijf gingen. De vreselijkste dingen werden gezegd. Iwan wil The Lawns verkopen en de opbrengst delen. Tania zei: 'The Lawns is mijn leven. Niemand zal mij ooit van die tuin kunnen scheiden.'

Iwan zei: 'Dat is de reden dat ons huwelijk stukliep, Tania. Omdat jij daar buiten in het donker met een zaklantaarn aan het tuinieren was terwijl ik in bed op je lag te wachten.'

Tania krijste: 'Ik moest slakken doden!' met een gevaarlijk fanatieke klank in haar stem, vond ik. Daarna barstte ze los met: 'Hoe kun je in vredesnaam leven met een vrouw wier tuin is overwoekerd door onkruid, Iwan?'

Iwan stapte naar de rookhelft van de kamer (bezet door mijn moeder, mijn vader en Pandora) en nam mijn moeder in zijn armen. Hij draaide zich om naar zijn vrouw en zei: 'Ik hou van elke brandnetel, elk madeliefje, elke boterbloem in Paulines tuin.'

Mijn vader schuifelde naar het niet-rokersgedeelte en sloeg zijn armen om Tania's bevende schouders. 'Maak je maar niet ongerust, Tan,' zei hij. 'Nu ben ik er toch. Ik zal je wel helpen die rotslakken te vermoorden.' Het was een openlijke liefdesverklaring. Gestoken begon mijn moeder gemene opmerkingen over mijn vaders seksuele potentie te maken, waarop Pandora en ik er met een smoesje tussenuit knepen en buiten op een bank onder de appelbomen gingen zitten. Ik trapte in een paar rotte valappels en ruïneerde mijn op een na beste paar Timberlands. Pandora zei dat ze mijn moeders gepoch over Iwans seksuele potentie afkeurde. Ik bekende Pandora dat ik diep geschokt was door haar vaders weigering de twee minuten stilte voor Diana in acht te nemen.

Zippo belde me op mijn mobiele telefoon. Hij is terug in Londen. Hij zei dat de waarderingscijfers voor Prachtafval! de pan uit rezen. Hij zei dat Devs fanmail verbijsterend was. Ik vroeg of ik ook fanmail had. Hij zei: 'Jawel, dat sturen we wel op zodra er genoeg is om een A4 envelop te vullen.'

De hele nacht aan P-HB gewerkt maar zonder veel succes. Ik wist op geen enkele manier iets opwindends te maken van het varkenspo-tenrecept.

Donderdag 25 september

De lamszwezerik met zwarte bonensaus-aflevering werd gisterochtend uitgezonden. Ik heb er alleen naar gekeken: iedereen in ons huis had kennelijk belangrijker dingen buitenshuis te doen. Ben ik een volleerd televisieprofessional of ben ik een gênante amateur? Ik weet het niet. Ik ken helemaal niemand die ik genoeg kan vertrouwen om mij goed, onpartijdig advies te geven. Ik heb een agent nodig. Ik belde Brick Eagleburgers kantoor. Bostons voicemail antwoordde. Ik zei: 'Met Adriaan Mole van Pracbtafval! Graag terugbellen.' Ik dwong mezelf er geen alstublieft bij te zeggen. Assertiviteit is de nieuwe manier van handelen.

Brick belde een kwartier later in eigen persoon terug. 'Ik ben doool op die shooow,' dreunde hij. 'Ik deed het bijna in mijn broek toen die schapentestikel uit de wok viel. Adriaan, jij-bent-toch-zooo-grappig!'

Opnieuw was ik verbijsterd. Zwezeriken zijn toch geen testikels?

Toen hij ophield met lachen legde ik uit dat ik dringend een agent nodig had. 'Die heb je dan bij deze!' zei Brick.

Ik ga morgen met hem lunchen in Londen om plannen te maken voor mijn carrière, mijn publiciteit, mijn literaire aspiraties, mijn financiële vooruitzichten, mijn scheiding, mijn belastingen. Mijn leven.

Vrijdag 26 september

Brick ziet eruit als een gangster die Proust heeft gelezen. Hij torende boven me uit en stopte bijna mijn bloedsomloop met zijn handdruk. Ik ben er bijna zeker van dat hij een zwarte pruik op heeft. Hij kauwt voortdurend op een niet-aangestoken sigaar. We gingen naar de Ivy. A.A. Gill zag me binnenkomen en stak een hand op ter begroeting alsof we op voet van gelijkheid verkeren! Is hij vergeten dat hij me nu al twee keer een afgrijselijke recensie heeft gegeven?

Ik wist niet goed wat de correcte reactie was op Gill, dus beperkte ik me tot een lichtelijk spottend glimlachje en het optrekken van mijn wenkbrauwen. Toen ik later naar de wc ging, herhaalde ik deze gelaatsuitdrukkingen voor de wastafelspiegel. Ik zag eruit als Coco de clown, een personage waar ik altijd een gruwelijke hekel aan heb gehad.

Brick moedigde me aan vier White Ladies te drinken en daarna twee en een half uur over mezelf te praten. Hij keek niet één keer verveeld—afgezien van het moment dat hij zijn handtekening zette op de rekening. Ik heb ermee ingestemd levenslang 20% van mijn inkomen aan hem af te staan.

Zaterdag 27 september

Toen ik vandaag de Guardian oppikte bij de BP-winkel, zag ik tot mijn verbazing Dev Singhs foto boven aan de voorpagina staan, met een verwijzing naar een interview met hem op pagina vier van het Cultureel Katern. Ik zat in mijn auto voor de pomp en las het. Ik werd maar één keer genoemd. 'Devs verbluffende humor en hilarische fysieke komische talent staan in glorieus contrast met de stugge stijve aanwezigheid van Adriaan Mole, een pedanterik uit Mid-den-Engeland.'

Toen ik thuiskwam vond ik een uitnodiging van de Leicester Schildpad Club om hun Kerstbazar te openen op zaterdag 1 november. Mijn eerste publieke verplichting.

Zondag 28 september

Een donderslag bij heldere hemel! Mijn moeder heeft meegedeeld dat zij niet langer bereid is voor William te zorgen wanneer ik weer aan het werk ga! Iwan heeft haar gevraagd een wereldreis met hem te gaan maken. Ze zei: 'Adriaan, ik moet wel gaan, nietwaar? Ik kan toch geen nee zeggen tegen de wereld?' Ik stelde voor dat ze het kind meenamen. Dat zou zijn horizon verbreden. Ze zei: 'Je schijnt het niet te willen begrijpen, jij egoïstische lamzak. Mijn dagen van zorgen voor kinderen zijn voorbij.'

Ik vroeg: 'En Rosie dan?'

Ze zei: 'Rosie is groot genoeg om bij het fornuis, de koelkast en de strijkplank te kunnen en trouwens, haar vader is er ook nog.'

Maandag 29 september

Iwan en mijn moeder hebben de keukentafel overgenomen met hun landkaarten, gidsen en brochures. Ze hebben me verteld dat ze van plan zijn de wereld rond te fietsen. Ze lijden kennelijk aan folie à deux: ze hebben geen van twee ooit verder gefietst dan de plaatselijke winkels.

Ik kreeg vandaag een prentbriefkaart van Arthur Stoat. Op een kant stond een foto van een Noorse boerin die op de rug van een varken reed. Op de andere kant stond geschreven: 'Geef me alsjeblieft de verzekering dat je begonnen bent aan het boek. Groeten, A. Stoat. P.S. Nieuwe deadline: 21 oktober.'

11.30 uur ‘s-avonds Rosie kwam vandaag op mijn kamer. Ze vroeg me te zweren op Williams leven dat ik het geheim zou bewaren dat ze op het punt stond te onthullen. Ik beloofde het.

Ze is twee maanden zwanger.

Ik deed alle traditionele dingen—ik riep: 'O, mijn god!', sloeg met mijn hand tegen mijn voorhoofd, stond op en begon te ijsberen in de beschikbare ruimte tussen mijn bed en het raam. 'Hoe is dat nou gekomen?'

'Op de gewone manier. Ik ben heus niet bezocht door een engel of zoiets,' hoonde ze. Daarna probeerde ze haar toestand te rechtvaardigen. 'We hebben het maar vier keer gedaan,' zei ze.

'Zonder voorbehoedsmiddelen, neem ik aan?' vroeg ik.

'Je klinkt net als Jack Straw,' zei ze beschuldigend. Ik negeerde de belediging en vroeg haar of ze er zeker van was.

'Ja hoor, ik ben er zeker van. Ik heb tegen pappa gezegd dat ik geld nodig had voor nieuwe Nike-sportschoenen, die zestig pond kosten, maar ik heb een goedkoper paar gekocht en van het overgebleven geld een zwangerschapstest gekocht.'

Ik voelde een steek van jaloezie dat zij blijkbaar wel in staat was mijn vader met zoveel gemak zestig pond af te troggelen. Ze is altijd zijn lievelingetje geweest. Het bericht van haar zwangerschap zou hem best eens terug in de put van een depressie kunnen storten. Ik zei: 'Als hij hier achterkomt, wordt hij gek.'

'Hij komt er heus niet achter,' zei ze geïrriteerd. 'Hij weet niet eens hoe Nike-sportschoenen eruitzien.'

Ik ging vroeger naar bed dan anders en lag in het donker te denken aan Rosie en het kleine kikkervisbaby'tje dat ze binnen in zich draagt. Ik zie mijzelf graag als een beschaafd man, maar ik had niets liever gedaan dan naar Aaron Michelwaites huis te gaan, hem de straat op te sleuren en een pak slaag te geven voor wat hij met mijn kleine zusje had gedaan. Hij is groter dan ik, maar ik berekende dat ik hem wel met een onverwachte, goedgetimede klap op zijn achterhoofd met mijn gebonden editie van Oorlog en vrede tegen de grond zou kunnen slaan.

Ik was aanwezig in de verloskamer toen Rosie werd geboren op 11 november 1982. Ik was niet van plan geweest daar te zijn, ik was nog maar een kleine jongen, maar ik zat als een rat in de val door allerlei vreselijke omstandigheden en werd gedwongen te luisteren en toe te kijken toen mijn moeder aan het bevallen was. Wat ik toen heb gezien! En gehoord! Ik probeerde verschillende keren te ontsnappen, maar mijn moeder wilde mijn rechterhand niet loslaten (ik heb er nog steeds last van als het koud weer is). Ze bleef schreeuwen: 'Laat me niet alleen, Adriaan!' Ze was in die tijd vervreemd van mijn vader. In feite ging er een roddel rond over wie Rosies vader was, geïnstigeerd door Edna May Mole, mijn oma. Bij haar dood was ze er nog steeds van overtuigd dat Rosies vader niet George Albert Mole, de naam op haar geboortebewijs, was maar meneer Lucas, de man die mijn moeder had meegelokt naar Sheffield.

Voorzover ik weet is Rosie zich totaal niet bewust van het vraagteken dat haar conceptie en geboorte omgeeft. Ik zag haar seconden nadat ze mijn moeders lichaam had verlaten, nog voor ze haar eerste adem inzoog. Ze was halfkaal en ze keek kwaad, sprekend mijn vader. Ze leek geen steek op Lucas, maar toen had ze natuurlijk ook nog geen tanden. Ik was degene die haar voor het eerst vasthield nadat ze het slijm hadden afgeveegd, en ik was degene die haar leerde legostenen aan elkaar te klikken. Ze volgde me op de voet als een kleine schaduw tot ze twaalf werd en toen gebeurde er iets ver-schrikkelijks met haar en metamorfoseerde ze in een demon.

Ik weet wel dat ik gezworen heb het geheim te houden, maar ik kan het binnen in mij voelen groeien als een abces. Het snakt naar uitbarsten. Zelfs Aaron Michelwaite is zich onbewust van het feit dat hij vader van een foetus is.

Ik vroeg haar vanavond of ze een baby wilde. Ze zei: 'Misschien wel.' Dat verbaasde me. Ze heeft nooit enig teken van moederlijkheid getoond. Haar poppen werden schandelijk behandeld. Ze hakte hun haar en oogharen af, kraste met ballpoint op hun gezichten en onderwierp ze aan afgrijselijke experimenten met de inhoud van mijn vaders gereedschapskist. Ze was net een soort martelaarsleerling. Ik voelde het als mijn plicht haar te waarschuwen dat Nieuw Labour alleenstaand ouderschap sterk afkeurt, en dat als ze ervoor zou kiezen dat bijzondere levenspad te betreden, ze een weg 'vol stenen en kuilen' zou vinden. Ik zei: 'Tony Blair zal je aan het werk sturen, Rosie. Elke droom die je hebt om je baby de borst te geven bij het ochtendprogramma op de televisie, zal een droom blijven.'

Ze zei: 'Ik kan die programma's niet uitstaan en ik pieker er niet over borstvoeding te geven.'

Ik voelde dat mijn slapen begonnen te kloppen. Ik drong aan dat ze haar dilemma aan een beroepskracht zou voorleggen, maar dat weigerde ze.

We bleven zwijgend zitten. Ik keek haar kamer rond en zag dat ze al haar Barbiepoppen met hun gezicht naar de muur had gezet.

Ik vroeg of ze op school ouderschapslessen kreeg. Ze zei: 'Jawel, ze leren ons van die dingen, van hoe je de formulieren van een alleenstaande ouder in moet vullen.'

Ik trok me terug voor de nacht. Hoe kan Rosie nou een baby krijgen? Ze is zelf nog een baby.

Dinsdag 30 september

Ik bracht William met de auto naar de peuterspeelgroep toen ik een vrouw op de plaatselijke radio hoorde praten over tienerzwangerschappen. Ik zette het geluid net op tijd harder om haar te horen zeggen: '…en deze poppen lijken net echt, ze wegen acht en een half pond. Ze zijn geprogrammeerd om te huilen en moeten regelmatig gevoed en verschoond worden. De tiener moet hem overal mee naar toe nemen of een babysitter zoeken.'

Nadat ik William had afgezet belde ik de hulplijn van de zender en kreeg het faxnummer van de leverancier van de faux baby's. Ik heb er een gehuurd voor twee weken. Het rubberen kind moet hier morgenochtend om tien uur zijn als de bezorgdienst zijn belofte houdt.

Rosie zei vandaag dat als ze besluit de baby te krijgen, ze van mij geld wil lenen om de tatoeage van haar buik af te laten laserstralen. Ze zei: 'Tegen de tijd dat ik bij de kraamkliniek aankom, zal mijn kleine aapje zo opgerekt zijn dat hij eruitziet als King Kong.'

Woensdag 1 oktober

Iedereen wilde weten wat er in het pakket zat. Ik was gedwongen te liegen dat ik al aan mijn kerstcadeaus begonnen was. Mijn moeder rolde met haar ogen en wisselde een geamuseerde blik uit met Iwan. Ik zag haar mond het woord 'anaal' vormen.

Terwijl William bij Kidsplay Ltd was en Iwan en mijn moeder weg waren om te trainen voor hun reis om de wereld, riep ik Rosie naar mijn kamer en samen pakten we de babypop uit. Hij was griezelig realistisch—hij zag eruit als een knappere William Hague. Hij droeg een geel kruippakje en had een kaartje om zijn nek waarop stond:

Hallo, ik ben vijf weken oud, ik weeg elf pond en ik moet om de vier uur gevoed worden, vierentwintig uur per dag. Ik ben geprogrammeerd om op asociale tijden te huilen. Wanneer ik ruw behandeld word, zal een oorverdovend alarm geactiveerd worden, waar ook de buren last van zullen hebben.

Waarschuwing! Probeer niet te knoeien aan mijn door zonnepaneeltjes aangedreven batterijen. Doe mij niet in bad. Druk mijn oogballen niet in.

Inhoud:

• Pop
• Elektronische zuigfles
• Draagzak
• Oplossing om de fles schoon te maken
• Zes luiers
• 1 speen

Ik maakte het kruippakje los. De pop was van onduidelijke sekse. Rosie was teleurgesteld, ze had op een meisje gehoopt.

Het kostte me gisteravond wel een uur om haar over te halen twee weken voor de pop te zorgen. Ten slotte moest ik haar omkopen met de belofte dat ik zou betalen voor haarverlengingsstukjes, aan te brengen bij Toni en Guy.

Rosie kleedde de pop weer aan en zei: 'Ik noem haar Ashby.' Ze deed Ashby in de draagdoek en ging naar school. We hebben afgesproken dat we onze moeder zullen vertellen dat Rosie deelneemt aan een researchproject. We hebben geen verhaaltje voor op school bedacht. Ze bereiden zich voor op een schoolinspectie dus merken ze hoogstwaarschijnlijk toch niets.

Mijn moeder en Iwan kwamen pas na donker thuis. Het had ze bijna de hele dag gekost om naar Coalville en terug te fietsen, een afstand van niet veel meer dan tien kilometer op voornamelijk vlak terrein. Ze waren tres geschokt om Ashby met haar gezicht omlaag op het afdruiprek aan te treffen, waar Rosie haar even had neergelegd om de Nieuwe Hond eten te geven. Ik heb Rosie later terzijde genomen. Ik heb benadrukt dat als ze zich niet aan de regels hield, ik ook niet bereid was het geld voor de haarverlengstukjes op te hoesten. Ik heb de video van de derde Prachtafval! (Belgische Poten) bekeken tezamen met mijn familie en Iwan. Jammer genoeg bleef Ashby er onophoudelijk doorheen huilen. Ik was behoorlijk giftig, maar nog niet half zo giftig als Rosie die uiteindelijk de kamer verliet onder het mompelen van: 'Ik krijg wat van dat kreng'.

William gedroeg zich abominabel bij het naar bed gaan. Hij marcheerde zijn slaapkamer rond als de Kleine Lord Fauntleroy. Ik was wel gedwongen tegen hem te schreeuwen. Mijn moeder stak haar hoofd om de hoek van de deur en zei: 'Pak hem niet te hard aan, hij is vast jaloers op de nieuwe baby.'

Ik hoorde Rosie vannacht twee keer opstaan om voor Ashby te zorgen.

Donderdag 2 oktober

Het hele huis (en de hele buurt) werd vanmorgen om 6.15 uur gewekt door wat leek op de claxon die gebruikt wordt voor het oproepen van de bemanning van de Lowestoft-reddingsboot. Het was Ashby. Rosie ontkende dat ze ruw was omgegaan met de pop, maar ik wist beter. Door de gipsplaten wand die haar kamer scheidt van de mijne, had ik haar horen snauwen tegen Ashby. Het kabaal hield pas op toen ik de baby in mijn armen nam en met haar heen en weer liep over de overloop. William stond in de deuropening van zijn kamer naar ons te kijken. Zijn gezicht zag rood van woede en jaloezie.

Vrijdag 3 oktober

Zippo belde op. Pie Crust is ondergesneeuwd met klachten van verschillende Belgische homo-organisaties over de aflevering van Prachtafval! van deze week.

Ik belde meneer Levenslang-20% en vroeg zijn voicemail om advies. Hij belde me meteen in eigen persoon terug, maar ik was net Ashby aan het voeden dus moest ik hem vragen terug te bellen. Als je de elektronische zuigfles niet in precies de goede hoek in haar mond houdt, weigert ze 'gevoed' te worden.

Brick adviseerde me het volledige door-het-stof-kruipprogram-ma af te werken. Hij stelde het volgende persbericht op:

Het spijt Adriaan Mole oprecht als hij iemand van welke nationaliteit, kleur, geloofsovertuiging of seksuele geaardheid ook, heeft beledigd. Hij wil er graag op wijzen dat zijn beste vriend Nigel homoseksueel is.

Belgische Poten is een traditioneel gerecht en het recept is afkomstig uit het kookboek Eenvoudige maaltijden⁄recepten voor de Werkende Klasse van Charles Elme Francatelli, Chef-kok van Hare Majesteit Koningin Victoria.

BELGISCHE POTEN

Deze kunnen bereid worden met schapeningewanden of zelfs met ossenle-ver, maar varkensdarmen zullen bij de meeste topchefs de voorkeur hebben. Hak hart, lever, longen en nieren; goed kruiden en verdelen in rolletjes ter grootte van een hondenpootje. Traditioneel moeten deze gevormd worden met behulp van een darmvel, vastgezet met een houten twijgje en daarna een halfuur gebakken in een hete oven. Als u uw cholesterolniveau in de gaten houdt, giet dan de helft van het vet van de poten in de vuilnisbak voor u verdergaat. Als u een twijgje gebruikt als bevestiging, kijk dan het gerecht na op splinters voor u de poot in de mond steekt. Als u in een flat woont en niet gemakkelijk aan een twijg kunt komen, houten pennen zijn verkrijgbaar bij de meeste Griekse supermarkten.

Vrijdag 10 oktober

Rosie vroeg me vandaag Ashby te babysitten. Ze wilde naar de Multiplex om Leonardo DiCaprio te zien in Shakespeares Romeo enjulia. Ik weigerde. Geen van de grootouders was beschikbaar. Ze hadden weer een van die eindeloze bijeenkomsten over scheiden, hertrouwen en financiën. Rosie bleef thuis en zorgde voor haar baby.

Nigel belde op. Hij was razend dat ik zijn homoseksualiteit had geopenbaard. Hij zei dat zijn grootmoeder op haar sterfbed lag en dat ik 'waarschijnlijk de laatste nagel in haar doodkist had gehamerd'.

Zaterdag 11 oktober

Ik vond Ashby vanmorgen in de achtertuin. Ze was nat en koud en had een deuk in haar hoofd. Rosie gaf toe dat ze de baby vannacht uit het raam heeft gesmeten. 'Ze verziekt mijn hele leven,' zei ze. 'Ik word gek als ik niet wat slaap krijg.'

's Middags

Ik was in de tuin de Nieuwe Hond aan het schoonspuiten (niet vragen, Dagboek, gewoon niet naar vragen) toen Rosie naar me toe kwam. Ze had haar armen om zichzelf heen geslagen zoals vrouwen doen wanneer ze zich buiten wagen. Ze keek een poosje naar de spuitoperatie en zei toen: 'Ik heb besloten het niet te krijgen.'

Ik draaide de kraan dicht en de Nieuwe Hond schudde zich droog voor hij ervandoor ging door een gat in het hek. Ik zei: 'Ik denk dat we het dan maar aan mamma moeten gaan vertellen.'

We keken allebei door de tuin naar het keukenraam waarachter mijn moeder te zien was terwijl ze de afwas deed. Iwan stond achter haar met een theedoek en ze lachten allebei. Ze hadden net die ochtend officiële toestemming van de Mongoolse regering gekregen om door de Gobiwoestijn te fietsen.

Rosie zei. 'Nee, dat doen we maar niet.'

Ze heeft van het ziekenfonds te horen gekregen dat ze op woensdag de 156 geopereerd kan worden. De dag voor de fietsers aan hun wereldreis willen beginnen.

Maandag 13 oktober

Ik kon me er niet toe brengen om er eerder over te beginnen, lief dagboek, maar Barry Kents vijfde boek, Blind, is genomineerd voor de 1997 Bookworm Prijs. Ik bid met iedere vezel, iedere molecule, ieder sliertje DNA in mijn lichaam dat Blind niet wint. Ik dwong mezelf gisteravond Iwans exemplaar te lezen. Het gaat over een jongen uit de arbeidersklasse, Ron Angel, die blind raakt in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog, en daarna een seksuele romance beleeft met zijn oogchirurg, Cedric Palmer-Tomkinson.

Blind is favoriet bij de bookmakers. Melvyn Bragg heeft het 'indringend' genoemd, Hanif Kureishi zei dat het 'onwijs gaaf' was. Kathy Lette dat het 'een giller' was. Ik citeer dr. E.E. G. Head die in de Literary Review schreef: 'Kents boek is een goed volgehouden metaforische tour deforce.' Ik heb Arthur Stoat een recept voor mijn boek gefaxt. Ik hoop dat het hem een tijdje koest houdt.

Dinsdag 14 oktober

De vloer van de woonkamer is bezaaid met lichtgewicht kampeer-spullen. Iwan heeft zijn fietstassen vijf keer opnieuw ingepakt. Hij pakt mijn moeder keihard aan en heeft haar verboden een föhn of een reisstrijkijzer mee te nemen.

Ik vroeg Iwan hoe ze naar Dover gingen.

Hij zei: 'Op de fiets, natuurlijk.'

Mijn moeder vroeg: 'Kunnen we de fietsen niet in de bagagewagen zetten en met de trein gaan?'

Iwan gooide de tentstokken op het vloerkleed en zei: 'Als je begint te twijfelen, Pauline, dan is dit het moment om dat te zeggen.'

Mijn moeder rende naar hem toe en sloeg haar armen om zijn borst. In haar lycra fietsbroekje leek haar achterwerk net twee vechtende ballonnen in een zwarte vuilniszak.

Ik liet ze alleen en ging naar Rosie. Ze was boven in haar kamer. Ashby droeg een van Williams oude babyspijkerbroekjes en Rosie was de oren van de pop aan het schoonmaken met een wattenstaafje. Ik zei: 'Rosie, ik moet Ashby vandaag terugsturen—de huur loopt vandaag af.'

Ze legde Ashby zelf in de doos en keek toe toen ik hem dicht-maakte met plakband. Toen vroeg ze of ik de doos weer open wilde maken zodat ze behoorlijk afscheid kon nemen. Toen mevrouw Por-lock van het postkantoor het pakje op de weegschaal legde, begon Ashby's mechanisme te huilen. Het was heel zenuwslopend. Alle kleur trok uit mevrouw Porlocks gezicht weg. Ze stond erop dat ik het pakket uitpakte. Ik zei: 'Denkt u nou echt dat ik erover zou piekeren een levende baby op de post te doen?'

Woensdag 15 oktober

Het is mijn schuld dat de hele familie weet dat Rosie vandaag een abortus heeft gehad. Voor we erheen gingen met de auto, belde ik de kliniek om de weg te vragen. Klaarblijkelijk heeft mijn moeders onverzadigbare nieuwsgierigheid haar ertoe gebracht zodra we weg waren de herhaalknop van de telefoon in te drukken en toen kreeg ze de receptioniste van de kliniek in Leamington Spa aan de lijn. Mijn moeder drong bij de vrouw aan om informatie te krijgen maar tot haar grote woede weigerde de receptioniste iets los te laten 'aangaande cliënten'.

Mijn gsm belde aan één stuk door onderweg naar Leamington Spa. Rosie smeekte me niet op te nemen en ik respecteerde haar wens.

Ik ging met haar mee naar binnen en hield haar hand vast, maar Rosie fluisterde: 'Aidy, je laat me een figuur slaan.' Ik keek rond en de moed zonk me in de schoenen bij het zien van de rijen vrouwengezichten die allemaal zaten te wachten om 'behandeld' te worden en die me aanstaarden met verschillende gradaties van minachting. Het was geen goede plek voor een man. Ik ging naar buiten en bleef in de auto naar radio vier zitten luisteren.

Daarna ging ik een eindje wandelen op het terrein. Er stonden een paar heel luxe sleeën op de parkeerplaats van de staf.

Op de terugweg naar Ashby-de-la-Zouch kocht ik bij een benzinepomp een magnum voor Rosie om haar op te beuren.

Toen we thuiskwamen barstte een storm van beschuldigingen en aanklachten los. We deden de voordeur open en hoorden mijn moeder schreeuwen: 'Hoe kan ik nou morgen op wereldreis gaan wanneer mijn kleine meisje me nodig heeft?'

Iwan mompelde: 'Pandora heeft een keer een abortus gehad in haar lunchpauze. Daar kwam niet al die verdomde hysterie aan te pas.'

Mijn moeder snikte hysterisch: 'Dat is geen hysterie, Iwan, dat heet emotie—iets waar jij en je afgeknepen familie geen benul van hebben.' Het decibelniveau steeg toen de Nieuwe Hond mee ging doen en luid begon te blaffen. De enige die geen lawaai maakte was William. Mijn hart stond stil. In de chaos had niemand eraan gedacht hem van Kidsplay op te halen. Ik holde naar de auto en reed naar de peuterspeelgroep waarbij ik de maximumsnelheid ettelijke keren overschreed.

Mevrouw Parvez zat met haar jas aan bij de ingang. William lag op haar schoot te slapen. Het was doodstil in de speelzaal; alle kleine stoeltjes stonden omgekeerd op de kleine tafeltjes. Toen ze me binnen zag stormen, keek ze me woedend aan en zei: 'Hij heeft zichzelf in slaap gehuild. Hij dacht dat u hem in de steek gelaten had, net als zijn moeder.'

Donderdag 16 oktober

Ik heb opmerkelijke vorderingen gemaakt met mijn radiosoapse-riescript.

DE KONINKLIJKE ARCHERS

Landelijke doedezakmuziek

KONINGIN: Phil, was dat de wagen van de veearts die ik weg zag rijden met Eddy Grundy zo grappig vastgeklemd tussen de achterwielen?

PHIL (Diepe zucht): Ja, dat klopt, en ik ben bang dat ik slecht nieuws heb, Liz. De corgi's hebben schurftpoot.

KONINGIN: De hele kudde?

PHIL: Ik ben bang van wel. Ik zal ze allemaal af moeten schieten.

KONINGIN: Dan is dit het einde voor ons, Phil. We zullen de boerderij moeten verkopen.

SHULA: Hallo, ma. Ik kom alleen maar even in jouw boerenkeuken om te zuchten en naast de Aga te staan en je te vertellen dat ik een verhouding heb met de man van mijn beste vriendin, de dorpsdokter.'

KONINGIN: Weet Andrew Morton ervan, Shula? (korte stilte) Weet hij het? (stilte) Zeg op, zeg het nou. k.)

Vrijdag 17 oktober

Arthur Stoat belde me vandaag in eigen persoon op om opheldering te vragen over het varkenspotenrecept dat ik hem op maandag de 136 heb doorgefaxt. Hij vroeg: 'Zitten de hoeven—de delen die in contact staan met de stront in het varkenshok—er nog aan bij het koken, of worden ze er van tevoren uitgesneden en weggegooid?'

Ik vertelde hem dat de hoeven een essentieel ingrediënt van het gerecht vormden en dat als hij ze eruit wilde hebben, ik mijn naam niet aan het boek verbonden wilde zien.

Hij zei: 'Maak je niet dik.' (Heeft iemand iets gezegd over een beginnend buikje?) 'Het enige wat ik van je wilde horen was een ja of een nee. Zoals het er nu staat is je recept voor tweeërlei uitleg vatbaar.'

Ik vond hem niet prettig klinken. Ik vroeg hem of hij uit Cardiff kwam; ik ga er prat op dat ik in staat ben regionale accenten te herkennen. Hij zei: 'Nee', hij was afkomstig uit Zuid–Afrika, maar gaf toe dat hij wel vaak naar landelijke boerenstukken uit Wales luisterde op de BBC-wereldomroep. Hij zei: 'Kan ik ervan uitgaan dat je niet van plan bent een dezer dagen een voltooid manuscript in te leveren?'

Ik zei dat ik de laatste tijd nogal wat familieproblemen aan mijn hoofd had.

Hij zei: 'Dus je gaat je deadline niet halen, hè?'

Ik gaf toe dat het heel onwaarschijnlijk was dat ik het boek binnen een week zou kunnen schrijven.

Mijn nieuwe deadline is 1 november; Stoat is vastbesloten het boek nog vóór Kerstmis in de winkels te hebben. Hij rekent erop dat hij in drie weken een boek kan uitbrengen. Hij zei: 'Dat deed ik met Diana inmijn vingertoppen door haar persoonlijke manicure, en dat zal ik ook doen voor Prachtafval.'

Als ik non-stop doorwerk en ophoud met slapen en eten en alle andere niet-essentiële activiteiten, moet ik dat kunnen halen.

Zaterdag 18 oktober

Aaron Michelwaite heeft het uitgemaakt met Rosie. Hij zei dat hij nog niet toe was aan een 'langetermijnverbintenis' omdat hij marinetechnologie aan de Plymouth Universiteit wil gaan studeren. Ik was hoogst verontwaardigd vanwege de harteloze keuze van tijdstip van zijn mededeling en zei dat ook.

Rosie hangt rond in huis in haar satij nen pyjama. Ze weigert zich aan te kleden omdat ze niet van plan is ooit nog een keer naar buiten te gaan.

Het antwoordapparaat van de familie Michelwaite verklaart bezoekers: 'De familie is met de caravan naar Devon om onze batterijen op te laden'. Dat is een goedgetimede zet van ze omdat mijn vader bij het nieuws van Rosies abortus nog steeds dreigt Aarons licht uit te blazen. Als hij dat doet zullen ze hun batterijen nodig hebben.

William kroop vannacht bij mij in bed. Rosie had hem wakker gemaakt met haar gehuil om Ashby.

Zondag 19 oktober

Iemand van het onderzoeksteam voor het discussieprogramma Kil- roy belde vanmorgen op om me te vragen of ik in het programma van morgen wilde verschijnen om te praten over 'gemengde huwelijken'. Ik wees haar erop dat mijn Afrikaanse vrouw bezig was zich van me te laten scheiden. 'Vanwege raciale intolerantie?' vroeg ze met een opgewonden klank in haar stem.

'Nee,' antwoordde ik. 'Vanwege haar intolerantie tegenover mijn persoonlijke gewoonten.'

Ze zei dat ze in september een programma gingen doen getiteld: 'Ik word gek van de gewoonten van mijn partner.' Had ik interesse?

Ik zei: 'Nee.'

De onderzoekster vroeg daarna of ze mijn moeder te spreken kon krijgen. Ze zei dat ze in de media over haar kleurrijke privé-leven had gelezen. Ik gaf de telefoon met bange voorgevoelens door. Toen ze een half uur later de telefoon neerlegde, waarschuwde ik mijn moeder voor de gevaren van televisiebekendheid, maar ik zag wel dat het tegen dovemansoren gesproken was. Ze praat over een zes-weekse kuur van niet-chirurgische facelifts bij de zaak waar ze haar haar laat doen.

Maandag 20 oktober

Ik zal geen woord meer in mijn dagboek schrijven tot mijn boek af is. Ik moet de deadline halen anders verlies ik alle geloofwaardigheid.

Ik heb de schildpadclub geschreven dat ik niet in staat ben hun kerstbazaar te openen vanwege 'grote werkdruk'.

Vrijdag 31 oktober

Er is vandaag iets afschuwelijks gebeurd. Ik had mezelf niet meer in de hand toen William mijn laatste pakje Opal Fruits vond en soldaat maakte. Ik ging door het lint en schreeuwde naar hem dat hij nog eens in de gevangenis terecht zou komen als hij doorging met het stelen van andermans eigendommen. Hij vluchtte in tranen naar mijn moeder.

Later kwam Iwan mijn kamer in, ging op meelevende wijze op mijn bed zitten en zei: 'Adriaan, heb je soms niet het gevoel dat je enigszins verslaafd bent geraakt aan Opal Fruits?'

Ik duwde zijn harige pols van mijn schouder af, reed naar het cash-and-carry warenhuis en kocht een megapak OFs. Ik heb het onder mijn bed verstopt. Ik heb een grendel op mijn deur gezet. Ik ben nog niet klaar met of zelfs maar begonnen aan het boek, ondanks de dertien uur die ik dagelijks achter mijn bureau zit.

FAXBERICHT

Aan:

Boston Goldmens—Brick Eagleburger Associates

Van:

Adriaan Mole

Datum:

31-10-97

 

Beste Boston,

 

Allereerst wil ik zeggen hoeveel bewondering ik heb voor het besluit je achternaam van Goldman in Goldmens te veranderen. In een tijd waarin zoveel vrouwen hun feministische principes overboord zetten, is het bemoedigend te weten dat jij nog steeds het vuur brandende houdt.

Nu het slechte nieuws. Het is me duidelijk geworden dat ik mij onmogelijk kan houden aan mijn laatste deadline van 1 november voor het inleveren van Prachtafval!—Het boek!. Al mijn tijd en aandacht worden in beslag genomen door familieaangelegenheden ten detrimente van mijn creatieve impulsen.

Wil jij in je rol van assistente van mijn agent het nieuws alsjeblieft overbrengen aan Arthur Stoat van Stoat Books Ltd. Ik zal natuurlijk het voorschot van 250 pond retourneren, al zal ik natuurlijk wel een termijn van een maand in acht moeten nemen om het geld van mijn bank af te halen anders loop ik het risico de rente te verspelen. Ik hoop je te zien wanneer ik de volgende keer in Londen ben. Ik ben lichtelijk ongerust dat Birdwatching en De witte bestelwagen onverkocht zullen blijven, hoe goed ze duidelijk ook in de markt liggen.

 

Met vriendelijke groet, A. Mole

Zaterdag 1 november

FAXBERICHT

Van:

Boston Goldmens

Aan:

Adriaan Mole

 

Hoor es hier, jongen, dat k**afvalboek is al verkocht. W.H. Smith heeft het tot het Boek van de maand uitgeroepen] De omslag is al naar het tijdschrift The Bookseller! Stoat Books hebben bij voorintekening al 25.000 ingebonden exemplaren verkocht! Dit boek is een k**bestseller! Het moet geschreven worden! Stoat dreigt ons aan te klagen voor iedere cent die dit kantoor bezit als jij niet over de brug komt. Dus schrijf dat klereding!

 

Boston

Zondag 2 november

William lijkt me vergeven te hebben voor het Opal Fruits-incident, al is mijn moeder onverbiddelijk en heeft al drie dagen geen plaats voor me gedekt aan tafel. Iwan onderhandelt met Tania over zijn Ti-roler tuinschuur. Hij wil hem afbreken en hier weer opbouwen in de achtertuin van Wisteria Walk. Ik protesteerde. Ik zei dat het ding bijna het gehele grasveld in beslag zou nemen. 'Waar moet William dan spelen?' vroeg ik aan mijn moeder. 'In jouw tuin,' zei ze.

'Ik heb geen tuin,' protesteerde ik. 'Zorg dan dat je er een krijgt,' zei ze.

Ik denk dat het een hint is dat ze wil dat William en ik het huis uitgaan.

Maandag 3 november

Ik ben vandaag bij mijn vader en Tania geweest. Ik heb William meegenomen. Mijn vader was op het achtergazon een gat aan het graven voor Tania's Koi-karpervijver. Een zwarte labradorpuppy, die Henry heette, zat naar hem te kijken. 'Ons kindje,' zei Tania.

Ik vroeg of we in de Tirolerhut mochten wonen tot ik iets perma-nenters had gevonden. Ze leken geen van twee erg enthousiast. Jammer genoeg kreeg William net op dat ogenblik een spectaculaire driftbui omdat ik weigerde op dat ogenblik ter plekke het Teletub-bielied te zingen. Toen ze hem vijf minuten had zien stampvoeten, krijsen en over het gras rollen vroeg Tania: 'Moeten we geen ambulance laten komen?'

Mijn vader zei: 'Welnee, Adriaan was net zo toen hij drie jaar oud was. Je moest vijftig keer per dag "Op een klein stationnetje" voor hem zingen.'

Ten slotte zei Tania: 'Ik denk niet dat het goed zou gaan, Adriaan, niet met de hond en de karpers. Je vader en ik hebben een dagelijkse routine die ons bevalt en we zijn trouwens niet verzekerd voor kleine kinderen.'

Dit was overduidelijk belachelijk, maar ik zei er maar niets van. William, die weer hersteld was van zijn driftbui, vroeg om Coco Pops. Mijn vader, die er vroeger zelf dagelijks drie kommen van at, zei: 'Coco Pops zitten vol toevoegingen en E-nummers, William. Wat zou je zeggen van een lekker glaasje wortelsap?'

We gingen de keuken in waar mijn vader de sapcentrifuge demonstreerde aan een ongeïnteresseerde William. Henry volgde echter elke beweging van mijn vader met verrukte aandacht.

Tania vroeg hoe het ging met het boek.

Misschien kan ik het schrijven als ik drie dagen en nachten in touw blijf. Noël Coward schreef Private Lives in een lang weekend met behulp van stimulerende middelen. Ik belde Nigel op om zijn hulp in te roepen om wat Pro-plus op te sporen, maar hij was naar zijn grootmoeders begrafenis.

Om middernacht toen het relatief stil was in huis, aan de inleiding begonnen.

Hallo afvalliefhebbers,

 

Mensen hebben al sinds mensenheugenis op slachtafval geleefd: versteend slachtafval is gevonden in oeroude grotten in Frankrijk, hetgeen bewijst dat slachtafval het normale dagelijkse voedsel was van Franse holbewoners. Deze erfenis kan nog steeds teruggevonden worden in de wereldberoemde Franse cuisine, waar gourmets van over de hele wereld op afkomen.

Er is iets aan die laatste zin wat niet helemaal klopt. De zinsbouw? De grammatica? Nadat ik er een uur op neer had gestaard, ging ik, totaal uitgeput, naar bed.

Woensdag 5 november

Iwan heeft zijn veto uitgesproken over een vuur of het afsteken van vuurwerk in de tuin. Hij zei: 'Dat is primitief, barbaars en gevaarlijk. Het wordt tijd dat Guy Fawkes Night wordt afgeschaft.' De regering lijkt het met hem eens te zijn. Er wordt bij de Britse bevolking op aangedrongen alleen georganiseerde evenementen bij te wonen waar paramedisch personeel aanwezig is. Ik heb wat sterretjes gekocht voor William, die er een beetje mee liep te zwaaien op de patio. De Nieuwe Hond keek toe door de patiodeuren. Tot 3 uur 's nachts aan de introductie gewerkt.

De gourmets van over de hele wereld komen vandaag de dag nog steeds hun woningen uit om te genieten van de erfenis die slachtafval is!

Het klopt nog steeds niet helemaal.

Donderdag 6 november

William heeft een megadriftbui gekregen in Clarks. Hij wilde een paar mini-Doe Martens in rood leder met twaalf vetergaatjes. Ik wilde een paar zwartleren 'schoolschoenen' met klittenbandsluiting voor hem kopen. Hij liet zich op het Clarks-kleed neervallen en zette het op een krijsen. Op verzoek van de manager sleurde ik hem de winkel uit. Ten slotte heb ik maar een paar Bugs Bunny-instapgymp-jes voor hem gekocht bij Woolworths. Ze zijn totaal ongeschikt voor de winter, maar als hij er dikke sokken in draagt, moeten zijn voeten warm genoeg blijven.

Toen we thuiskwamen zei mijn moeder: 'Ik dacht dat jullie winterschoenen gingen kopen. In deze dingen bevriest hij nog.' Ze keek minachtend op de gympjes neer. Ik voelde mijn ouderlijke zelfvertrouwen wegebben.

Vrijdag 7 november

Ik heb nu geen inkomen. Ik eet mijn kapitaal op. In paniek belde ik de telefooncentrale van de bank, maar vergat het codewoord. Ik vertelde de vrouw aan de lijn dat het de naam van een badplaats aan de oostkust was, maar ze herhaalde alleen maar: 'Ik ben bang dat ik u om de vijfde letter van uw codewoord moet vragen, meneer.'

Ik smeekte haar om mijn saldo, maar tevergeefs.

Zijn onze financiële diensten gekoloniseerd door buitenaardse wezens? Is het allemaal een complot om ons gek te maken en de wereld over te nemen? Normaal doe ik niet aan paranoïde inbeeldingen, lief dagboek, maar ik zeg je in vertrouwen dat ik serieus overweeg al mijn geld van de bank te halen en het in een doos onder mijn bed te bewaren. Ik heb hard voor dat geld gewerkt en geen marsmannetje zal er met zijn slijmerige groene handen (tentakels?) aankomen.

De introductie en nog een slachtafvalrecept naar Arthur Stoat gestuurd. Een gevoel van triomf.

Zaterdag 8 november

Wat haalde ik me nou in het hoofd? Ik zou er niet over piekeren mijn geld onder mijn bed te bewaren. Ik zal het in een paar faux blikjes bonen-in-tomatensaus bewaren op de bovenste plank van de provisiekast.

Zondag 9 november

Klaproosdag

Ik deed vandaag per ongeluk een munt van een pond in een collectebus. Ik had 20 pence willen geven. De oude man die met de bus schudde, was gewoonweg onbeschoft. Hij sloeg het wisselgeld van 80 pence bijna in mijn hand.

Maandag 10 november

Brick belde me om 3 uur 's middags. Hij zei dat hij een fax van Ar-thur Stoat had gehad.

FAXBERICHT

Aan:

De heer Brick Eagleburger

Van:

Arthur Stoat

Datum:

10.11.97

 

Geachte heer Eagleburger,

 

Uw cliënt de heer Adriaan Mole heeft zich niet gehouden aan zijn contract met Stoat Books Ltd, om het volledige manuscript van Prachtafval!—Het boek! in te leveren op 1 november.

Ik betwijfel ten zeerste of de heer Mole in staat is dit boek te schrijven en stel voor dat u en de heer Mole een ghostwriter zoeken die wel in staat is deze taak te volbrengen. Er zal natuurlijk van hem worden verwacht dat hij alle kosten hiervan voor zijn rekening neemt.

Gezien de labiele financiële staat van Stoat Books en het feit dat we een cruciale kans zijn misgelopen om te kapitaliseren op de kerstmarkt, betekent meneer Moles in gebreke blijven dat de staf van Stoat Books de nieuwjaarsbonus misloopt. Dit is vooral zo teleurstellend omdat onderzoek verricht door Stoat Book Ltd heeft aangetoond dat een op de tien mannelijke studenten van plan was het boek voor hun moeder of stiefmoeder te kopen.

Ik heb de inleverdatum verschoven naar de derde week van december en hoop het boek uit te kunnen brengen op 14 januari, gelijktijdig met de eerste uitzending van Ping met Singh.

 

Hoogachtend,

A.N. Stoat

Directeur—Stoat Books Ltd

Wat is dat Ping met Singh'! Daar heb ik nooit eerder van gehoord.

Dinsdag 11 november

Ik was in Safeway voor de één minuut stilte. De kassa's werden afgezet. Het meisje bij de kaasafdeling begon na dertig seconden zenuwachtig te giechelen.

Dev Singh heeft blijkbaar een kookboek voor de magnetron geschreven. De rechten op publicatie in afleveringen zijn gekocht door het tijdschrift Good Housekeeping en er wordt al gesproken over een adaptatie voor toneel, te regisseren door Ned Sherrin.

Woensdag 12 november

Iwan vroeg me vanmorgen in de keuken een eigen telefoon-faxlijn te laten aanleggen. Hij zei dat hij een nieuwe onderneming opzet als website-ontwerper en daarvoor het exclusieve gebruik van zijn lijn nodig heeft. Ik wees hem erop dat de lijn in feite aan mijn moeder toebehoort, die mijn bloedverwant is; vandaar dat ik meer recht heb op het gebruik van de lijn dan hij.

Hij sputterde tegen: 'Dat is flauwekul. Jouw moeder en ik zijn levenspartners en bovendien heb ik de laatste telefoonrekening betaald en een nieuwe rol in de fax gedaan.'

Toen ik hem eraan herinnerde dat ik 40 pond per week betaal om hier te wonen, zei hij: 'Wij leggen heel wat toe op jou en William, die constant het licht laat branden en voedsel verspilt.'

Rosie kwam binnen. Ze leek overstuur. Ze veegde het broodmes af aan een hoekje van haar pyjama en zei tegen Iwan: 'Waarom ga ja niet terug naar je vrouw, als het je hier niet bevalt.'

Iwan zei: 'Ik hou toevallig van je moeder en zij houdt toevallig van mij, ja?'

Hij ging naar buiten om zijn recyclingzakken te sorteren voor de vuilnisman kwam. Rosie keek naar hem door het raam terwijl ze wachtte tot haar brood uit het broodrooster kwam. Ze vroeg: 'Wat haat je het meeste aan hem? Zijn Birkenstocks, zijn harige polsen, of de pet die hij draagt als het regent?'

Ik zei: 'De manier waarop hij "Eet smakelijk allemaal" zegt voor elke maaltijd.'

Donderdag 13 november

Nadat ik William naar school had gebracht, ging ik naar de Wo-ningzoekcentrale en deelde hen mee dat ik een vrijstaand huis met drie slaapkamers en een tuin nodig had voor niet meer dan 60 pond per week. Ik stelde als voorwaarde dat het in een goede buurt moest staan waar geen ruw volk woonde. Er moesten bomen staan en het moest een tuin op het zuiden hebben. De persoon achter het bureau, een besnorde jongeman met een te groot pak aan, zei: 'Wij hebben niets in de Schotse Hooglanden.' Ik gaf hem mijn kaartje, maar toen ik langs zijn raam liep zag ik dat hij het in de prullen-mand liet vallen.

Toen ik William ophaalde bij Kidsplay Ltd, zei hij: 'Je adem stinkt naar stront, pap.'

Dat was nog geen halfuur sinds ik mijn tanden krachtig had gepoetst. Hoe lang stinkt mijn adem al naar stront?

Ik mobielde om een afspraak en reed naar de tandarts, waar meneer Chang mij meedeelde dat ik een tandvleesziekte heb die pyorr-hoea heet. Als ik niet ogenblikkelijk voor 1000 pond aan behandelingen onderga, kan ik binnen een jaar tandeloos zijn.

Meneer Chang was vroeger bij de nationale gezondheidszorg maar nu bemoeit hij zich niet meer met de armen: 'Zij vlagen gewoon zelf om tandbedelf,' zei hij. 'Ze eten vooltdulend snoepelij.' Dus zover is het al met me gekomen door die Opal Fruits.

Mevrouw Wellingborough, Changs receptioniste, fluisterde me toe dat het misschien de moeite waard was een second opinion te vragen. Meneer Chang blijkt volgende week voor te moeten komen voor de zelfregulerende raad van tandartsen omdat hij een vrouw te veel liet betalen voor tandsteenverwijdering en polijsten. Mevrouw Wellingborough beval Jeffrey Atkins aan. 'Hij is de crème de la crème, ' zei ze. Ik heb een afspraak met Atkins voor aanstaande dinsdag.

Rosie heeft een duivelse manier uitgevonden om Iwan pijn te doen. Tijdens een discussie onder het avondeten over hoe weinig uitjes wij als kinderen hadden, zei Rosie tegen mijn moeder: 'Jij nam ons nooit nergens mee naartoe.' Ze zag Iwan ineenkrimpen en bij zichzelf'Dubbel negatief' mompelen.

Sindsdien onderwerpt ze hem aan de vreselijkste grammaticale martelingen.

Zaterdag 15 november

Ik heb William vandaag meegenomen naar de dierentuin Twycross Zoo. Het was een grote vergissing. Toen hij zag dat de leeuwen in kooien zaten, begon hij te huilen en smeekte: 'Laat ze eruit, pap, alsjeblieft, laat ze eruit.' Hij leek de indruk te hebben dat het dieren uit tekenfilms waren, in plaats van levende roofdieren die zijn kop van zijn schouders konden rukken.

Zondag 16 november

Er is onthuld dat een miljonair met pony en een vliegeniersbril—Bernie Ecclestone—1.000.000 pond heeft gedoneerd aan het fonds van de Labour Party. De kleine Formule-1-baas wil per se de tabaksindustrie als sponsor van zijn lawaaierige sport behouden. Tony Blair is verbijsterd en gekwetst door de publieke kritiek en beschuldigingen van corruptie.'Ik ben een behoorlijk rechttoe rechtaan type man,' zei hij. Ik heb lang zitten broeden op deze uitspraak. Als je de zin ontleedt zou best eens het een en ander onthuld kunnen worden.

Darmen—verstopt

Stemming—zwartgallig

Vooruitzichten—hopeloos

Adem—onwelriekend

Maandag 17 november

Mensen deinzen de hele dag voor me terug. Mijn tandvlees heeft een sociale paria van me gemaakt.

Dinsdag 18 november

Jeffrey Atkins was geschokt door de haveloze toestand van mijn mond en Changs vullingen. Hij controleerde me en zei dat mijn slechte adem het resultaat is van 'verzamelde opgehoopte etensresten in één enkele kies'.

Terwijl hij in mijn mond porde, oreerde hij over de toestand van kunst en cultuur in Leicester. Het was natuurlijk een heel eenzijdige conversatie (al hoop ik dat het rollen met mijn ogen veelzeggend was). Ik strompelde de receptie binnen waar ik Hazel, de receptioniste, vroeg of het mogelijk was Jeffrey een fooi te geven. Ze zei, nee, dentale etiquette verbiedt het geven van fooien.

Vrijdag 21 november

Michael Hutchence van INXS is dood, gewurgd door zijn eigen riem die aan de knop van een hotelkamerdeur was vastgemaakt. Mijn moeder zei dat ze niet begreep waarom mensen zich wurgen om een verhoogde seksuele bevrediging te bereiken. Ze zei: 'Hij heeft enige van de mooiste vrouwen ter wereld in bed gehad, dus waarom moet hij zo nodig aan een deur hangen?'

Iwan zei: 'Omdat het minder gecompliceerd is dan een relatie met een vrouw. Je hoeft een deur niet twintig keer per dag te vertellen dat je ervan houdt.'

Nee maar! Begint Iwan genoeg te krijgen van mijn moeders emotionele tekort?

Zaterdag 22 november

Pandora vereerde Wisteria Walk vandaag met haar aanwezigheid na afloop van haar spreekuur in het gezondheidscentrum. Ze was moe en kriegel en klaagde over de lange dagen die ze moest werken. Ze haat haar kiezers. Ze wordt stapelgek van hun niet-aflatende klachten over het ruilen van woningwetwoningen en overdag-aanblijven-de straatlantaarns. Ze zei: 'Als Mandy er niet was en ons Grote Plan, zou ik zo teruggaan naar Oxford.'

Natuurlijk vroeg ik haar wat het 'Grote Plan' behelsde. Ze zei: 'Ik ga de eerste vrouwelijke premier van Engeland worden.'

Ik zei: 'En mevrouw Thatcher dan? Heeft die nooit bestaan?'

'Mevrouw Thatcher is een verklede man, dat weet iedereen,' zei ze minachtend.

Ik deinsde achteruit bij deze onthulling. 'Wat is haar⁄zijn echte naam dan?' vroeg ik gretig.

'Leonard Roberts,' zei ze. 'Zijn ouders hadden een hekel aan jongens, dus is hij herdoopt door een corrupte dominee in Grantham en opnieuw in het volgende district ingeschreven door een ambtenaar die een nieuwe geboorteakte heeft nagemaakt. Leonard werd gekleed als een meisje en behandeld als een meisje.'

'En zijn genitaliën dan?' informeerde ik.

'Abnormaal klein,' zei ze.

Er waren zoveel vragen die ik wilde stellen. Wist Dennis dat zijn vrouw in werkelijkheid een man was?

En hoe kon Thatcher bevallen van de tweeling, Carole en Mark? Ik vertelde Pandora over mijn 'William Hague is Thatchers liefdes-baby'—theorie. Ze zei: 'Nee, William Hague is het resultaat van een kloonexperiment in de jaren zestig. Het sperma was afkomstig van Churchill en de eitjes waren gedoneerd door Thora Hird.'

Daarna ging ze de keuken in om een 'meidenbabbeltje' te houden met Rosie en mijn moeder. Ze lachten anderhalfuur aan een stuk door en hielden alleen even op toen ik binnenkwam om te klagen over de sigarettenrook die onder de deur door walmde.

Zondag 23 november

Naar The Lawns om Williams lijst van kerstcadeaus te verbranden in hun open haard. Deze methode om de lijst naar Santa te versturen is een Mole-traditie die ik vastbesloten ben voort te zetten. Ik zal het mijn ouders niet gauw vergeven dat zij onze eigen open haard dichtgetimmerd hebben en een gaskacheltje in de opening tussen het triplex en de haardplaat hebben gezet. William wil:

1. Po

2. Tinky Winky

3. La-la

4. Dipsy

5. En die andere waar ik me de naam nooit van kan herinneren.

Mijn vader zei: 'Je beseft toch wel dat er nergens meer een te krijgen is?' Hij articuleerde elk woord. Hij droeg Timberland-gymschoenen en aaide Henry's glanzende kop. Hij is de Eliza Doolittle van Tania's Henry Higgins.

Maandag 24 november

Met de Nieuwe Hond naar de dierenarts gegaan om zijn nagels te laten knippen. Hij blijft over het linoleum van de keukenvloer glijden als Torville of Dean, welke van de twee het harigst is.

Vandaag kwam een envelop met mijn fanmail. Een man in Wol-verhampton, Edwin Log, schreef om me te vertellen dat hij vijfenveertig jaar lang, elke dag van zijn leven, slachtafval heeft gegeten en 'zo gezond als een vis' is. Een vrouw in Battersea zei dat ik de 'massamoord op onschuldige wezens' aanmoedigde. Ze zei dat ze me het liefst aan mijn ingewanden van de Blackfriars Bridge zag hangen.

Dinsdag 25 november

William vroeg me waarom ik niet naar mijn werk ging 'net als andere pappa's'.

Ik zei tegen hem dat ik een erkend auteur en tv-presentator ben—een bekende persoonlijkheid in feite. Ik wees op de vijf brieven van fans op mijn bureau en zei: 'De mensen daarbuiten zijn dol op me.'

William ging naar het raam en keek neer op straat. 'Er is niemand daarbuiten,' zei hij.

Donderdag 27 november

3.30 's nachts Ik zit naast Williams bed in het ziekenhuis. Hij wordt een nacht ter observatie gehouden nadat hij een koffieboon in zijn linkeroor had gestopt 'om te zien of hij ging ratelen'.

De boon is eruit gehaald, maar ze moesten hem een volledige narcose geven. Het is de angstigste nacht van mijn leven geweest. Er waren mijzelf, mijn moeder en twee verpleegsters voor nodig om hem vast te houden terwijl een piepkleine vrouwelijke dokter, Su-rinder genaamd, in zijn oor keek met een lampje. De eerstehulpaf-deling van het Koninklijk Ziekenhuis Leicester galmde van zijn gegil. Toen het besluit genomen werd hem te opereren, richtte ik mij in mijn angst tot mijn moeder en zei: 'Ik houd Iwan Braithwaite verantwoordelijk. Hij is degene die koffiebonen in Wisteria Walk heeft geïntroduceerd.'

Ze reageerde niet zoals ik had verwacht. In plaats daarvan zei ze: 'Ik hoor wat je zegt. Ik hoor je woede.'

Ik was bij hem in de verkoeverkamer toen William bijkwam van de operatie. Hij riep om mijn moeder. Een verpleegster zag dat het me pijn deed en zei: 'Hij weet niet wat hij zegt.' Maar volgens mij wist hij dat best. Ik besef nu dat ik niet de belangrijkste persoon in zijn leven ben, zoals hij dat is in het mijne.

Vrijdag 28 november

William is een schat van een kind—vooral wanneer hij enigszins onder invloed is van de voorgeschreven medicijnen. Ik schrijf dit in het ziekenhuisrestaurant—Nightingales. Ik ben alleen in het niet-rokers gedeelte waar plaats is voor zeventig. Terwijl de kleine rokersafdeling propvol dokters en verpleegsters zit. Waarom gaat ze geen licht op en houden ze ermee op? Ik nam een hele-dag-door ontbijt, was geïrriteerd toen ze mijn bloedworst vergaten. Ging naar de toonbank om te klagen, kreeg te horen dat het óf champignons óf bloedworst was. Ik bood aan extra te betalen voor de bloedworst, maar kreeg te horen dat de kassacomputer dit niet toestond. Verhief mijn stem tegen dik meisje met knap gezicht achter de toonbank.

Ze zei: 'Dat kan ik toch niet helpen.'

Ik zei: 'Niemand neemt tegenwoordig nog verantwoordelijkheid ergens voor. Niemand biedt zijn excuses aan, niemand treedt af.'

Ze leek daar niets van te begrijpen.

Teruggegaan naar het niet-rokers gedeelte onder de starende ogen van de rokers en vond hele-dag-door ontbijt gestold op het bord.

3 uur 's middags Nog steeds hier, naast het bed. Verpleegsters verliefd op William. Hij heeft ze verteld dat hij alle vier Teletubbies krijgt voor Kerstmis. Een alleraardigste stafverpleegster die Lucy heet, kwam naar me toe en zei: 'Als u eraan kunt komen, ik ben wanhopig op zoek naar een Po.'

Ik bekende dat ik geen speciale kennis had op het gebied van Teletubbies. Dit klinkt verontrustend; misschien moest ik ook maar eens op zoek gaan.

Ik vroeg waarom William nog niet ontslagen was. Stafverpleegster Lucy (blondine, slank, blond behaarde armen, borsten cup D) zei: 'Dokter Fong is een beetje bezorgd over de kneuzing op zijn onderrug.' Ik legde haar uit dat William van de bank gevallen was toen hij speelde dat hij een bocht nam net zoals Jeremy Clarkson. Lucy die een drie jaar oud dochtertje heeft, zei: 'Ze zijn stapelgek op die leeftijd, hè?' En lachte. Dokter Fong had nog nooit van Jeremy Clarkson gehoord en geloofde kennelijk geen woord van mijn verklaring.

Zaterdag 29 november

Koninklijk Ziekenhuis—Nightingales

Nog steeds hier. Williams lichaam en het mijne worden in de gaten gehouden. Ik heb hem gesmeekt op te houden met 'Nee, pappa, nee' te zeggen, maar hij is veranderd in een demon. Ik heb hem achtergelaten omringd door zijn aanbiddende grootouders en stiefgrootou-ders, die hem bedelven onder speelgoed, snoep en pop-upboeken. Geen wonder dat hij er niet uit wil.

Lucy is een alleenstaande ouder net als ik. Haar dochter heet Lu-cinda. Stafzuster Lucy zei dat Lucinda soms ook een demon kon zijn; ze schreeuwde een keer: 'Ga je me in de kast opsluiten als we thuis zijn, mammie?' terwijl ze in de rij voor de kassa stonden. Lucy's verhouding met een politieagent is zojuist verbroken vanwege zijn vreemdgaan tijdens de late dienst. Ze zei: 'Ik vind het echt leuk met u te praten, meneer Mole, of mag ik Adriaan zeggen?'

Tien redenen waarom ik stafzuster Lucy niet aantrekkelijk genoeg vind om haar mee uit te vragen.

1. Harige armen—blonde haren maar het zijn er veel te veel.
2. Heeft Sir Cliff Richard elf keer in Woeste Hoogten gezien.
3. Dacht dat Tolstoi Love in a cold climate heeft geschreven.
4. Lucinda.
5. Heeft liever normale dan citroen-Jif.
6. Vindt het opwindend dat Chris Evans een radiozender van Richard Branson heeft overgenomen voor acht miljoen pond. Ze vindt het 'twee toffe peren'.
7. Mag prinses Anne graag omdat zij 'hard werkt'.
8. Gezakt voor de Auberon Waugh-test.
9. Liet zich per ongeluk ontvallen dat ze een neonlichtversiering voor haar raam heeft die om de drie seconden 'Vrolijke kerstdagen' flitst.
10. Beweert dat ze zelfs nog nooit gehoord heeft van de Independent, laat staan dat ze hem gelezen heeft.

Zondag 30 november

Dokter Fong heeft William naar huis laten gaan, ook al schreeuwde William: 'Toe, pappa, alsjeblieft, ik wil bij zuster Lucy blijven.'

Mijn vader was erbij. Hij zei, alsof hij weer helemaal de oude was: 'Als jij je bek niet dichthoudt, jochie, dan zal ik hem wel dichtma-ken voor je.'

William hield zijn bek dicht en stond toe dat ik hem zijn gewone kleren aantrok. Hij werd in stijl het ziekenhuis uitgeleid door zijn hele entourage bestaande uit mij, Rosie, mijn vader, mijn moeder, Iwan en Tania.

In de auto bleef hij mijn hand vasthouden en weigerde hem los te laten. Het was een beetje lastig met schakelen, maar dat kon me niet schelen.

Maandag 1 december

Met succes de bank gebeld! Ik heb 7.961,54 pond op een hoogrendementsrekening. Ik weet dat dat juist is omdat een robot genaamd Jade me dat heeft verteld.

Mijn moeder heeft een gedicht geschreven dat 'baarmoeder in tranen' heet. Ze stuurt het naar de Daily Express, naar een vent die Harry Eyres heet. Ik zei nog dat het geen enkele kans op publicatie maakte. Hard, ik weet het, maar ik kan het niet verdragen dat ze teleurgesteld wordt.

Baarmoeder in Tranen door Pauline Mole

Sssst! Is dat huilen? Hoor het aan.

't Is iets binnen in mij—

Niet ver weg maar nabij

Stilte! Hoor ik tranen?

Waar komt het vandaan?

Mijn bekken klopt en bonst

Niet ver van mijn kont

Hoor toch de tranen

Let op de pijn

Mijn baarmoeder sterft

Zal nooit vruchtbaar meer zijn!

Dit schoof ze vannacht onder mijn deur door.

Toen ik haar bij het ontbijt zag, zei ik er geen woord over. Wat kon ik in vredesnaam zeggen? Iwan zit hierachter: hij gelooft dat 'Iedereen ergens een talent voor heeft, alleen kan onze maatschappij niet bevatten…' enz., enz., enz., bla, bla, bla.

Dinsdag 2 december

Jezus Christus nog aan toe! God bewaar me voor de deze bijbelachtige vloek die over mij gekomen is!

Een brief van Sharon Bott, met wie ik vroeger eens een verhitte seksuele relatie mee heb gehad.

Lieve Aidy,

 

Dit zul je niet zo leuk vinden. Ik hoor in het verleden thuis, ik weet het, maar het is niet ik die je deze brief wil sturen. Het is mijn zoon Glenn. Hij is nu een grote jongen van 12 en hij wil weten wie zijn vader is. En eerlijk gezegd, Aidy, ik weet het niet. Zoals jij ontdekte had ik in die tijd een relatie tegelijk met jou en met Barry Kent. Ik heb Barry hetzelfde geschreven als jou. Glenn zegt dat jij en Barry een DNA-test moeten doen om erachter te komen wie zijn vader is. Hij is thuis een beste jongen, nooit problemen. Ik begrijp niet waarom de leraren op school allemaal zo tegen hem zijn. Het spijt me dat ik je hiermee lastig moet vallen, maar ik moest wel voor Glenn. Kun je me bellen? Ik werk wisseldiensten bij Parkers Poeliers, maar ik ben altijd om tien uur thuis. Ik en Glenn hebben je op de tv gezien. Je was heel goed. Heb je gezien dat Barry een prijs heeft gewonnen met een boek over een blinde man? Dat stond gisteren in de Mercury.

 

Hartelijke groeten,

Sharon L. Bott

Geen sprake van! Geen sprake van! Ik laat me niet dwingen Glenn 'Alle leraren zijn tegen hem' Bott te accepteren als mijn zoon! Ik heb al een zoon. Nog een is overtallig.

Ik liet Rosie de brief lezen. Ze zei: 'Ik ken Glenn Bott. Hij is een psycho, maar hij heeft jouw neus. Hij helpt op vrijdag na school bij een kraam op de Leicester markt. Die tegenover Walker, de varkensslager.'

Ik belde het Bott-huis. Een klein kind zei tegen me: 'Mamma is naar haar werk.'

Woensdag 3 december

William ging vandaag weer naar Kidsplay. Hij werd begroet als een teruggekeerde held door de andere kinderen, al waren de leidsters opvallend koeltjes. Er zijn verschillende incidenten geweest van kinderen die hem nadeden en vreemde dingen (linzen, kralen) in hun oren hebben gestopt. Mevrouw Parvez is afwezig vanwege een stressgerelateerde ziekte.

Vanavond laat Sharon gebeld. Het viel niet mee me te concentreren ten gevolge van de oude seksuele frissons en het achtergrondka-baal van televisie en kindergeschreeuw. Het was een moeizaam gesprek. Ik kreeg de hele tijd flashbacks van ons tweeën verwikkeld in geslachtsgemeenschap op de roze velours bank in het huis van mijn ouders op donderdagavond, de avond dat zij naar de huwelijkscon-sulent gingen.

Ik zei tegen Sharon dat het onwaarschijnlijk was dat ik Glenns vader ben vanwege een abnormaal laag spermagehalte, maar ze vroeg of ik toch de test wilde doen 'voor Glenn'. Wat kon ik anders doen dan ja zeggen? Ze hing op met de woorden: 'Douggie komt net thuis.'

Donderdag 4 december

Om vier uur ben ik naar Leicester gereden, de auto op de Shires parkeerplaats neergezet en door de menigte die kerstinkopen deed naar de markt gelopen. Ik stond voor Walker, de varkensslager, en keek naar de fruitkraam aan de overkant.

De ontdekking dat Glenn de jongen is die de laatste maanden voor ons huis heeft rondgehangen kwam niet als een totale verrassing voor me. Hij is groot voor zijn leeftijd en als hij zijn haar behoorlijk liet knippen en niet zo kwaad keek, zou hij best een knappe jongen zijn. Hij was gekleed alsof hij thuishoorde op de straten van Heli's Kitchen, New York, met een overdreven slobberende broek en een Puffa-jack. Toen hij achter de kraam uit kwam om het fruit aan de voorkant netjes te rangschikken, zag ik dat hij sportschoenen aan had met de grootte en de vorm van kleine bulldozers.

De eigenaar van de kraam, een wezelachtig mannetje met oorringen en een grijze paardenstaart, leek het meeste werk aan Glenn over te laten, afgezien van het aannemen van het geld. Dit moest Douggie zijn, klaarblijkelijk Sharons inwonende partner.

Terwijl ik zo naar Glenn stond te kijken, probeerde ik in contact te komen met mijn emoties. Wat voelde ik precies?

Dagboek, ik voelde niets.

Ik kon zelfs op deze afstand zien dat de jongen geen enkel stren-getje intellectueel DNA in zijn hele lichaam had.

Sharon woont op de gevreesde Thatcher Estate. Ik parkeerde voor Geoffrey Howe Road nummer 19 en besloot zowel het alarm te activeren als het stuurslot op de Montego te zetten. Toen ik het haveloze houten hekje openduwde, schraapte het over het betonnen pad. Achter het raam van de voorkamer hing een plaatje van een grote duivelse hond die 'Ga je gang, make my day!' zei.

Sharon deed de deur open nog voor ik had kunnen kloppen. Ze leek op Moby Dick met een permanent. Ik kon ternauwernood de Sharon die ik gekend had, ontdekken in de vleesberg die ze geworden was. De sigaret tussen haar pafferige vingers leek miniem, net een van die dunne snoepsigaretten die ik als kind 'rookte'.

Ze bracht me naar de voorkamer waar twee kaalgeschoren jongetjes op een bank naar een video zaten te kijken. Het tv-scherm toonde een maniak met een heggenschaar die een meisje met grote borsten achternazat op een trap die naar een donkere kelder leidde. Het kleinste jongetje pakte een kussen en verborg zijn gezicht erachter.

Ik werd niet aan ze voorgesteld, en na een vlugge blik op mij, richtten ze hun aandacht weer op het scherm. Sharon wees op een van de twee identieke leunstoelen waar ik kon gaan zitten. Het kleed voelde kleverig onder mijn voeten.

Ze drukte haar sigaret uit op een schoteltje. Het kwam me totaal ondenkbaar voor dat ik ooit vleselijke gemeenschap had gehad met deze vrouw. Toen de televisie een luide atonale kakofonie voortbracht, vroeg ik Sharon of we niet in de keuken konden praten, al wenste ik daar aangekomen dat we in de kamer gebleven waren.

'Ik heb nog geen tijd gehad om af te wassen,' zei ze met een blik op de spectaculaire chaos.

Ik keek door het groezelige raam naar de tuin. Een doorweekt matras lag in het lange gras. Glenns brommer stond met een hang-slot aan de betonnen paal van de waslijn vast. In het licht van het keukenraam was te zien dat de brommer goed onderhouden was: de chromen strippen en de spaken fonkelden. Ik zag tot mijn genoegen dat de jongen een hangslot met ketting aan het ene wiel en een fiets-slot aan het andere had vastgemaakt.

Sharon overhandigde me een vel papier waarop stond waar en wanneer ik de bloedtest kon doen: maandag 8 december 10.30 uur in de kliniek aan Prosper Road. 'Barry's advocaat heeft het allemaal geregeld,' zei ze. Ze bleef zenuwachtig op het smalle goudkleurige horloge kijken dat tussen de vouwen vet rond haar pols lag.

Ik vroeg: 'Heeft Glenn een voorkeur getoond voor wie zijn natuurlijke vader is?'

Sharon spoelde een beker af onder de koude kraan. 'Hij niet,' zei ze. 'Maar voor mij is het misschien beter als het Barry is, wat onderhoud betreft.'

'En het is zeker beter voor mij als het Barry is, wat onderhoud betreft,' zei ik.

Ze bood me thee aan maar ik sloeg het af. Ze vertelde me dat ik een afschrift van de uitslag van het laboratorium zou krijgen, en dan 'zouden we wel verder zien'.

Toen ik thuiskwam vroeg ik mijn moeder of ze foto's van mij op twaalfjarige leeftijd kon vinden. Ze bladerde door een paar schoenendozen en haalde een schoolfoto tevoorschijn. Achterop stond geschreven: 'Adriaan, elfen een halfjaar oud' in mijn vaders gelijkmatige handschrift. Toen ik hem omdraaide zag ik tot mijn schrik het gezicht van Glenn Bott naar me opkijken. Mijn moeder wilde weten waarom ik een foto van mezelf op die leeftijd wilde hebben. Ik kon haar geen antwoord geven.

Zondag 7 december

Stafzuster Lucy belde op om te zeggen dat ik A.N. Wilsons biografie van Tolstoi in Williams kastje had laten liggen. Ze kwam toch langs ons huis—ze woont in de Clematis Close—zou ze het in de bus stoppen? Ik zei dat het waarschijnlijk niet door de gleuf van de brievenbus kon. 'Als Tolstoi op vijfendertigjarige leeftijd was gestorven, zou je een kans hebben gehad,' zei ik voor de grap. Ze vroeg hoe oud Tolstoi was toen hij stierf. 'Over de negentig,' zei ik. Ik wachtte tot ze zou zeggen dat ze weer aan het werk moest, maar ze scheen alle tijd voor een praatje te hebben. Ze zei dat ze na het werk wel even met Lucinda naar Wisteria Walk zou wandelen. Ik smeekte haar het niet te doen. Ik wilde alleen maar in alle rust de Observer zitten lezen—maar ze stond erop.

Rosie en mijn moeder hadden het niet meer van opwinding en Iwan ging naar boven en kwam weer beneden in overhemd en bijpassende das. Ik zei dat ze niet zoveel nerveuze energie moesten verspillen. Ik word niet in het minst aangetrokken door stafzuster Lucy.

Ik probeerde haar en Lucinda op de drempel te houden, maar William trok Lucinda naar binnen om met zijn boerderij te spelen, die vol dinosaurussen en andere prehistorische dieren zit, dus nam ik stafzuster Lucy met frisse tegenzin mee naar de keuken waar een Sainsbury's chocoladetaartje te harer ere op tafel stond te ontdooien. In de volgende conversatie bleek dat Barry Kent haar lievelingsdichter is en Liam Gallagher haar lievelingszanger. Ik kon onmogelijk aan tafel blijven zitten. Ze bleef twee lange uren. Ze verklaarde dat de taart 'zalig' was. Vlak voor haar vertrek ging ze met mij en mijn moeder naar boven om te zien hoe William en Lucinda de dinosaurussen te slapen legden in de boerderij.

'Ach, kijk nou toch,' zei Lucy. 'Wat kunnen ze goed met elkaar opschieten, hè?'

Ik keek naar mijn moeders gezicht en zag dat ze in gedachten mij en William al geïnstalleerd had in de Clematis Close met Lucy en Lucinda. Toen ze weg waren, praatte ik haar dat idee uit het hoofd en wees op Lucy's harige blonde polsen. Mijn moeder zei: 'Een tubetje ontharingsmiddel lost dat probleem in een wip op.'

Een sfeer van diepe teleurstelling hangt in het huis.

Toen ik hem naar bed bracht, vroeg William wanneer Lucinda weer kwam spelen.

Ik antwoordde: 'Nooit.'

Maandag 8 december

Ik had geen schoon ondergoed hoeven aantrekken. Ik hoefde me niet uit te kleden, alleen mijn mouw op te rollen. Ik voelde me een beetje slap worden toen ik de injectiespuit zag en keek de andere kant op terwijl een dikke kerel met een witte jas aan mij bloed afnam. Om mezelf af te leiden mompelde ik de tekst van het onzevader. De bloedafnemer zei: 'Pardon?'

Ik deed mijn ogen open en zag hem mijn donkerrode bloed in een plastic flesje spuiten. 'Ik zei niets,' zei ik.

'Jawel,' zei hij. 'U zei "amen". Bent u ook in de Here?'

Terwijl ik het knoopje van mijn manchet dichtmaakte, haalde hij een folder uit de la van zijn bureau en legde hem voor me neer. Hij hoort bij een sekte die Godhead wordt genoemd. Ze geloven dat één seconde na middernacht op 1 januari 2000 de wereld ten einde komt. Ik trok mijn jas aan maar hij wilde me niet laten gaan voor hij had uitgelegd dat de Dome in Greenwich de plaats van 'Satans laatste strijd' zou zijn. Volgens hem is Peter Mandelson de vorst der duivelen en bestaat het gehele kabinet uit demonen. Hij zei dat Jack Cunningham gespleten hoeven heeft en speciale schoenen moet laten maken. Ik bedankte hem voor de informatie en hij bedankte me voor het luisteren met de woorden: 'Veel mensen denken dat we niet goed snik zijn.'

Ik was blij toen hij me mijn bloed overhandigde en me vroeg het bij de receptie van de kliniek af te geven, om opgehaald te worden. Ik vond het een onaangename gedachte dat hij ermee zou knoeien als ik weg was.

Toen ik thuiskwam, meldde mijn moeder glunderend dat Arthur Stoat had opgebeld om de naam en het telefoonnummer van mijn ghostwriter op te vragen. Ze zei: 'Ik begrijp niet dat je dat stomme ding zelf niet kunt schrijven. Het zijn maar een paar receptjes. Het zou je nog geen week kosten als je je er even toe zette.'

Ik zei: 'Jullie niet-schrijvers begrijpen er niets van. Het is een kwestie van toon en werkwoordsvorm en helderheid. En welk woord voor het andere gezet moet worden en wanneer je een puntkomma of alleen een punt of een komma moet gebruiken!'

De uitslag van de DNA-test zal me vrijdag aangetekend worden toegezonden. Barry Kent heeft betaald voor de Expresstoezending.

Dinsdag 9 december

Ik ben vanmiddag naar Toys!H' Us gegaan in mijn vergeefse jacht op een Teletubby. Ik vroeg een jongen (die onverklaarbaar een kaartje droeg met 'Gary Heppenstall, assistent manager' erop) waar ik de Teletubbies kon vinden. Hij grijnsde honend en zei: 'In China, meneer, waar ze gemaakt worden.' Hij zei dat hij maandag wat La-la's had binnengekregen, maar dat ze binnen een paar minuten waren uitverkocht. Ik vroeg hem waarom ze de Teletubbies niet in dit land konden fabriceren. Hij glimlachte me meewarig toe en zei: 'In China werken ze een hele week voor een kommetje rijst, meneer. Daar kunnen wij niet mee concurreren.'

De hele stad doorgesjouwd voor Teletubbies. Ze zijn nergens te krijgen. Ik sta nu op de wachtlijst van zeven winkels en draag mijn gsm altijd overal bij me voor het geval dat midden in de nacht een voorraadje geleverd wordt. Nigel is ook ingeschakeld.

2 uur 's middags Komt er dan nooit een eind aan het lijden van Paula Yates? De laatste tragedie die haar heeft getroffen is dat een DNA-test heeft uitgewezen dat ze de dochter is van een onwijs conservatieve sportvlieger en sinistere quizmaster Hughie Green. Persoonlijk vervloek ik de dag waarop DNA werd ontdekt. Waren we niet veel gelukkiger toen we nog nergens van wisten?

‘s-Avonds ging Iwan naar The Lawns om een begin te maken met het ontmantelen van zijn hardware en software. Hij gaat een kantoor aan huis inrichten in een alkoof in onze eetkamer.

Tania staat erop het chalet te behouden als behorend tot haar deel van de boedelscheiding. Terwijl hij weg was versierden we het huis met papieren slingers en ballonnen en ik hield de ladder vast terwijl mijn moeder de vliering opklom om de kerstboom en de doos met kerstversieringen te pakken. De kerstboomverlichting maakte al na een halfuur kortsluiting, maar zoals ik tegen mijn moeder zei: 'Dat is een traditie in onze cultuur.'

Woensdag 10 december

Er is een grote ruzie over de kerstboom uitgebroken. Iwan zei: 'Ik moet eerlijk tegen je zijn, Paulie, ik vind het veel te vroeg om een boom neer te zetten en ik kan niet tegen die kitschspullen die je erin gehangen hebt. Het resultaat is weerzinwekkend.'

Mijn moeder keerde zich tegen hem met een mes in haar hand (ze stond aardappelen te schillen bij de gootsteen) en zei: 'Wie denk jij wel dat je bent? Sir Terence klote Conran?'

Hij zei: 'Pauline, alsjeblieft, gebruik zulke woorden niet, dat haalt je naar beneden.'

Ze zei: 'Dan geen kritiek op mijn versieringen, Iwan.'

De kerstboomruzie leidde tot de wie-is-waar-en-met-wie-met-Kerstmis-ruzie. Ik nam het voortouw en vroeg iedereen hoe hun ideale Kerstmis eruit zou zien. Mijn moeder zei: 'Mijn ideaal is Willi-am op kerstmorgen zijn cadeaus zien openmaken en dan naar het buitenland, naar de zon, met Iwan.'

Iwan zei dat hij voor zijn ideale Kerstmis zijn tweeënnegentigja-rige moeder die in een bejaardentehuis in Rutland zit, zou uitnodigen de kerstweek in Wisteria Walk door te brengen. 'Het wordt misschien wel haar laatste Kerstmis,' zei hij.

Rosie zei: 'Mijn ideaal is de hele dag in bed tortilla chips liggen eten en kijken naar mijn kerstcadeau: een nieuw draagbaar kleurentelevisietoestel.'

William zei dat het hem niet kon schelen wat hij deed, als hij het maar deed met een volledige set Teletubbies.

Ik belde mijn vader op om zijn mening te horen. Hij zei: 'Ideaal zou zijn op kerstochtend William hier bij ons in The Lawns zijn kerstcadeaus zien uitpakken en daarna de rest van de dag rustig met Henri doorbrengen.' Hij zei dat ze een persbericht van Pandora hadden ontvangen waarin stond dat zij op eerste kerstdag een bezoek zou brengen aan het Koninklijk Ziekenhuis Leicester en van plan was een kalkoen aan te snijden voor de tragische kleintjes op de kinderafdeling.

De Sugdens, mijn moeders ouders, zeiden dat zij het ideaal zouden vinden op kerstochtend van Norfolk naar Wisteria Walk te rijden om daar 'twee kalme dagen door te brengen, matig etend en drinkend'.

Ik zei: 'In een ideale wereld zou ik graag met William naar een hotel met een haardvuur van houtblokken gaan voor de kerstdagen.'

Iwan, die alle 'ideale Kerstmissen' in zijn computer heeft ingevoerd, keek op van het scherm en zei: 'Dit gaat de macht van de computer te boven.' Hij vond echter wel een week in een appartement in Tenerife, met vertrek op 24 december vanaf Stansted om 3 uur 's middags. Mijn moeder vroeg of ik bereid was met de Mole-traditie te breken en William zijn cadeaus op kerstavond te laten openmaken in plaats van op kerstochtend.

Ik zei: 'Nee.'

Donderdag 11 december

Mijn moeder stuurde me naar The Lawns om wat groene takken af te snijden voor de hulstkrans die ze maakt volgens de instructies in de kerstbijlage van Good Housekeeping. Ik vroeg Tania of ik tuinhand-schoenen en een schaar kon lenen, maar ze zei: 'Ik ben bang dat ik geen niet-tuinier naar believen in mijn coniferen en hulstbomen kan laten hakken.'

Mijn vader keek schaapachtig op van de marmeren plaat waarop hij bezig was met het uitsnijden van zijn gemberkoekmannetjes die hij daarna wilde glazuren en in de boom hangen die Tania zo verstandig was geweest bij de gespecialiseerde kwekerij te reserveren.

Ik zei: 'Nou, dan ga ik wel ergens anders heen voor mijn groene takken.'

Mijn vader zei: 'Niet weggaan, jongen…'

Maar Tania zei: 'Zie je het dan niet, George? Dit is gewoon Pauli-nes manier om mij te kwellen.'

Ik liet het ze verder zelf uitzoeken en ging op weg naar de parkeerplaats van Sainsbury's waar ik met behulp van mijn Zwitserse legermes twee plastic tasjes vulde met hun groene prikkeltakken.

Terwijl ik weg was had mijn moeder het skelet van een krans gemaakt door drie metalen klerenhangers in elkaar te draaien. Het lukte ons het groene spul en de hulst in een ronde vorm te dwingen en we hingen het geheel met een rood lint op de deur. Iwan zei dat het iets 'anarchistisch' had. Ik zag dat mijn moeder niet wist of dit een compliment was of niet.

Vrijdag 12 december

Ik werd vanmorgen voor dag en dauw gewekt door een dringend gerinkel van de voordeurbel. Omdat ik dacht dat het de aangetekende brief zou zijn, strompelde ik naar beneden met alleen een boxer-short aan en vond de melkboer op de stoep die een zakdoek tegen zijn linkeroog drukte. Twee gebroken melkflessen lagen op de stoep. 'Ik ben verdomme in mijn oog geprikt door die k…hulst,' zei hij.

Onder onze ogen viel een tak recalcitrante hulst uit de krans en kwam tussen de glasscherven in een wit meertje terecht. Ik had geen keus, ik moest hem wel een lift geven naar de eerste hulp van de oogafdeling van het Koninklijk Ziekenhuis Leicester. Toen ik thuiskwam zat mijn moeder bezorgd onze verzekeringspolissen te lezen. Er was nergens iets te vinden over dekking voor hulstkransongeluk-ken. Ze heeft de melkbezorging 'tot nader order' gestopt en de krans van de voordeur afgehaald.

Ik wachtte met kloppend hart en droge mond op de postbode, biddend dat Barry Kent degene was die voor het onderhoud moest opdraaien, maar het enige wat kwam was een kerstbrief van George & Tania die rondgestuurd werd aan al hun 'vele vrienden en familieleden over de hele wereld'.

Lieve mensen,

 

1997 is voor ons allebei een roerig jaar geweest. De meesten van jullie zullen al werd gehoord hebben over het op de klippen lopen van Tania en Iwans huwelijk, ten gevolge van zijn verhouding met Pauline, Georges vrouw. Voor degenen die er nu voor het eerst van horen, oef! Sorry! Even diep ademhalen!

Laten we teruggaan naar het begin van dit jaar.

Januari was de maand waarin Iwan en Tania in Norwich een bijeenkomst van de Associatie van Overtollige arbeiders in de Zuivelindustrie bijwoonden. Iwan vond het leuk enige vroegere collega's te zien en hun nieuwtjes te horen.

In februari begon Tania aan een avondcursus in Citroen auto-onderhoud, na het ontvangen van een astronomisch hoge rekening van Eerlijke Jacks Garage (onder het treinviaduct). Helaas overleed Bismarck, de aan-biddelijke rooie poes van Iwan en Tania, aan leukemie. Tot op de dag van vandaag wordt zij zeer gemist.

In maart nam Tania nog meer verantwoordelijkheden op zich bij de Montfort Universiteit: ze vormde een tuinclub, Doigts Verts, die eens in de twee weken bijeenkomt in de fysica-afdeling van 7 tot 9 uur ‘s-avonds en nu al op een groeiend ledental kan bogen. In dezelfde maand won George de Zoek-de-bal-competitie in het plaatselijke advertentieblad: 25 pond voor het zetten van een kruisje op de juiste plaats! Dat is heus niet zo eenvoudig als het klinkt!

April zag een lichte verwijdering tussen Iwan en Tania, al genoten zij van een weekendbezoek aan Stratford en een heerlijke maaltijd in de Dirty Duck.

Mei: Pandora, de schat, werd gekozen als parlementslid voor Ashby-de-la-Zouch. We waren zo trots op haar. Ze is sindsdien benoemd tot PPS van Julia Snodworthy op het ministerie van Landbouw. Pandora's ex-echtgenoot, Julian, heeft ook naam gemaakt als voorman van een actiegroep die campagne voert voor een wet om de homoseksuele leeftijd voor toestemming te verlagen tot zestien.

Eind mei begon Iwan een clandestiene affaire met Pauline Mole. In die tijd was Tania hard aan het werk om de hypotheek en de huishoudreke-ningen te betalen en tevens de aflossing van de lening voor het tuinchalet vanwaaruit Iwan freelance zou gaan werken als zuivelmanagementconsu-lent, wat hij in de praktijk nauwelijks heeft gedaan. Tania was kapot van Iwans verraad; zij had ieder woord van haar huwelijksbelofte gemeend. In juni merkten zij en George echter dat hun relatie meer was dan alleen vriendschap en begon Tania langzaam aan te accepteren dat het mogelijk is opnieuw van iemand te houden.

In september schreef Brett, Georges enige zoon van Doreen Slater, bijgenaamd 'de wandelende tak', een brief aan zijn vader vanuit de Rugby School, waar hij een beurs voor gekregen heeft. George was blij en bijzonder trots! Brett heeft sindsdien verschillende keren bij ons gegeten; hij is een charmante, knappe jongen met uitstekende manieren!

Lief Dagboek, daar wist ik niets vanaf! Waarom komen plotseling uit alle hoeken en gaten zonen gekropen? Volgens mij heeft het te maken met het millennium. Waarom heeft mijn vader me niet verteld over Bretts succes? Per slot van rekening is hij mijn halfbroer. Ik lees verder…

Adriaan, Georges oudste zoon, is weggeweest om in Londens Soho te werken! Hij heeft eenmaal op straat Ned Sherrin ontmoet!

Is dat alles? Is dat de volledige som van mijn aanzienlijke prestaties dit jaar, op straat Ned Sherrin ontmoet te hebben? In feite heb ik meer gedaan dan Ned alleen maar ontmoeten. Ik heb hem aangesproken op het moment dat hij een zwarte taxi in wilde stappen.

We hebben een ambitieus plan om de tuin van The Lawns een nieuw gezicht te geven. De gazons zullen vervangen worden door grint. We hopen uiteindelijk de paleistuinen van keizer Hirohito te herscheppen, zij het op een wat bescheidener schaal! George zal binnenkort een cursus in Zen-tui-nieren gaan volgen aan Dartington College, Devon, gegeven door Isokio Myanoko, meester-tuinman van de Japanse koninklijke familie.

Ons laatste, maar zeker niet onbelangrijkste nieuwtje is dat Henry, een aanbiddelijke labradorpuppy, ons leven is komen delen. Dus tezamen met de Koi-karpers, Yin en Yang, zijn we een echt gezinnetje geworden!

 

Gelukkige kerstdagen,

Veel liefs voor jullie allemaal van

Tania en George

Ik kon haast niet wachten tot mijn moeder uit bad zou komen. Toen ze de brief las moest ze lachen tot de tranen over haar wangen biggelden. Zelfs Iwan glimlachte bij het beeld van mijn vader die op veelbetekenende wijze gravel staat te harken. Tania & Georges rondschrijven is opgeprikt boven de broodtrommel. Elke keer dat ik een sneetje bio-logisch-dynamisch wit pak voor het ontbijt lach ik stilletjes in mezelf.

Met het grootste deel van de geboortegolfgeneratie van na de Tweede Wereldoorlog moet je medelijden hebben. Mijn moeder heeft vaak verteld over de overvolle klaslokalen: 'Drie kinderen per bank, vier per boek.' Ze beweert dat zelfs de trottoirs overvol waren toen ze klein was en dat ze in de rij moest staan om op de schommels in het park te kunnen.

Om 10.10 uur ‘s-morgens stopte een bestelwagen van de posterijen voor de deur, daarna werd er gebeld en begon de Nieuwe Hond te blaffen. Ik zag dat als een slecht voorteken. De Nieuwe Hond blaft anders nooit. (Het kostte me 26 pond in april om zijn stembanden te laten nakijken door de dierenarts.)

De Nieuwe Hond voelde blijkbaar met zijn hondse intelligentie dat de brief die de postbode aan mij overhandigde, slecht nieuws behelsde. Ik krabbelde mijn naam op het papiertje van de postbode en wenste hem vrolijk kerstfeest. En ging daarna naar mijn slaapkamer. Ik deed de deur op slot en opende de brief.

Labtest Ltd

Unit 1, Branson Trading Estate

Filey-on-Sense

Essex

 

Geachte Heer Mole,

De testen die op bloedmonsters zijn uitgevoerd door dit laboratorium tonen afdoende aan dat u de vader bent van Glenn Bott, die op het ogenblik woonachtig is op het adres Geoffrey Howe Road, Thatcher Estate, Leicester.

Indien u de testresultaten wilt aanvechten, bedragen de bijkomende kosten 150 pond plus BTW. Zoals verzocht zijn kopieën van dit rapport verstuurd aan Barry Kent, mevrouw Sharon Bott en mevrouw Botts advocate, juffrouw Miranda Pankhurst van Rechten voor Kinderen.

 

Hoogachtend,

Amanda Trott

(Directrice van de afdeling Ouderschapstesten)

Ik heb de brief nu verschillende keren gelezen, inclusief het ingesloten laboratoriumrapport, wat net zo goed in Welsh geschreven had kunnen zijn wat mij betreft. Ik heb het verstopt onder een stapeltje zakdoeken, naast mijn opgerolde sokken. Ik ben diep geschokt.

Zaterdag 13 december

De hele ochtend gezocht naar een woord of een zin om mijn gevoelens uit te drukken. Ik probeerde te bedenken wat Tony Blair zou doen in deze omstandigheden, en wist zeker dat de tranen op de loer zouden liggen.

Glenn Bott Gezien op afstand Lang, gefronst, twaalf. Gangsta-kleren Op een Engelse markt. Half Sharon, half mij. Volledig zichzelf.

Zondag 14 december

Vanmorgen Sharon opgebeld. Douggie nam op. Hij zei dat Sharon kerstinkopen aan het doen was. Hij zei: 'Als ze weet wat goed voor der is komt ze heel gauw terug. Ik zit hier vast met die klerekinderen, te wachten tot ik een paar biertjes kan gaan drinken.'

Ik zei dat ik later nog wel een keer zou bellen. Hij zei: 'Pech van die bloedrest, hè?'

Ik zei ijzig dat ik ernaar uitkeek kennis te maken met mijn zoon. Hij lachte een rokerslachje en hing op.

Maandag 15 december

De Nieuwe Hond had vanmorgen een plotselinge uitbarsting van energie en viel de kerstboom aan, waarbij hij hem bijna vernielde. Iwan bood aan de schade te herstellen. Hij staat nu weer overeind, maar veel van de oude versieringen lijken te zijn verdwenen. Ik zocht de vuilnisbakken en de container af, maar vond geen bewijs, en toch weet ik dat de kartonnen ster die ik tweeëntwintig jaar geleden voor mijn moeder heb gemaakt nog ergens in huis is.

Toen ik vanavond de wasmachine vulde, vond ik een briefje in de zak van Williams windjack. Het was gedateerd donderdag 3 december.

Geachte ouder, voogd⁄verzorger,

 

Uw zoon⁄dochter heeft een rol toebedeeld gekregen in het Kidsplay kerst-spel.

Hij⁄zij heeft een kostuum nodig voor de volgende rol: geit.

De uitvoering zal op dinsdag 16 december om precies 4 uur 's middags beginnen.

 

Hartelijke groet,

Mevrouw Parvez

Morgen!

Ik was razend. William moet een nederige onbeduidende geit spelen! Het incident tijdens het bezoek aan de boerderij zit mevrouw Parvez kennelijk nog steeds dwars.

En hoe kom ik aan een geitenkostuum vóór morgenochtend? En wat is trouwens de rol van de geit in het kerstverhaal? Ik keek op de kerstkaarten die aan een lint in de woonkamer hangen, maar zag nergens een geit in een van de stallen.

Mijn moeder weigert iets van doen te hebben met het geiten-pak, dus werd ik gedwongen Tania om hulp te vragen.

Dinsdag 16 december

William was de beste speler van het kerstspel. Hij was het toppunt van geitigheid. Mijn moeder fluisterde: 'Hoe kan hij zijn ogen zo laten uitpuilen?'

Hij zag er geweldig uit in zijn geitenkostuum—al werd Iwan woest toen hij zag dat Tania zijn oude grijze bodywarmer had verknipt voor het lichaam, vier poten en een geitensik. Hij had een beetje moeite met de hoorns, gemaakt van geverfde wortelen, maar de gespleten hoefjes die mijn vader had gefabriceerd van vier lege Flora-bloempotjes waren een triomf.

Pauline & Iwan en George & Tania negeerden elkaar en de gedrukte briefjes op onze stoelen:

SVP geen foto's met flits.

Kidsplay zal in het nieuwe trimester officiële foto's verkopen a 27,50 per pakje.

NB. Let op: Het is niet mogelijk de pakjes op te delen.

Ik vond dat de andere kinderen een opvallend landerige voorstelling gaven. Vooral Jozef zag er bijzonder futloos uit.

Tijdens de langdurige, atonale uitvoering van het lied 'Away In A Manger' dreven mijn gedachten af naar Glenn Bott; het type kind dat waarschijnlijk nooit gekozen zou worden voor een rol in een kerstspel, zelfs niet voor die van geit.

Toen ik thuiskwam belde ik het Bott-huis op, maar ik kreeg geen antwoord.

Woensdag 17 december

Een kerstkaart van Pandora. Het begon met 'Beste kiezer,'en was getekend met een rubberen stempel.

Ik ben vanavond naar Sharons huis gereden en zat in de auto te bedenken wat ik tegen de jongen zou zeggen. Zou er van me verwacht worden dat ik hem omhels en zoen, of alleen maar dat ik hem op een mannelijke manier de hand druk?

Terwijl ik daar zat, stopte er een gedeukte witte bestelwagen bij de stoeprand. Glenn en Douggie stapten er uit. Douggie wees op mijn auto en lachte, en Glenn trok zijn hoofd in, ging het huis binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Ik startte de motor en reed weg.

Donderdag 18 december

Brick Eagleburger belde me op om te zeggen dat hij een woedende Arthur Stoat aan de lijn had gehad die het manuscript van Prachtaf- val!—Het boek! opeiste.

Brick zei: 'Zeg eens eerlijk, Aidy, ik ben verdomme jouw agent, ik ben een professionele leugenaar. Ik kan Stoat opbellen en hem vertellen dat je in een k. .coma ligt. Maar ik wil de waarheid weten. Ik ga je twee vragen stellen. Eén: Heb je dat k**boek geschreven?'

'Nee,' zei ik.

'Oké, dat is tenminste iets. Twee: Is een ghostwriter aan het werk aan dat k**boek?'

'Nee,' gaf ik toe.

Arthur Stoat dreigt me een proces aan te doen voor contractbreuk en schadevergoeding te eisen voor gederfde inkomsten en schade aan zijn professionele reputatie. Ik vroeg hem hoeveel Stoat eiste. Brick zei: 'Die vent had het over een ruwe schatting van een 60 mille of zo.'

Nadat ik had opgehangen bleef ik vijf hele minuten op de trap zitten en probeerde me een voorstelling te maken van het leven dat ik in het vooruitzicht had. Ik maakte een snelle berekening op het notitieblok bij de telefoon.

Stoat Books 60,000

Advocatenhonorarium 6,000 (plusminus)

66,000

Ik zou in bittere armoede in mijn moeders huis moeten leven met twee zoons te onderhouden en mijn professionele reputatie aan flarden. Het was mijn zwartste uur.

Toen mijn moeder thuiskwam van haar kerstinkopen vertelde ik haar alles: over Glenn, en Stoat Books, en de hopeloze toekomst die zich voor me uitstrekte.

Ze sloeg een arm om me heen en zei: 'Maak je maar geen zorgen, schat, je hebt nog een moeder. Ik kan sterk genoeg zijn voor ons allebei.'

Daarna ging ze naar haar slaapkamer en ging op bed liggen met een koud nat washandje op haar gezicht.

Vrijdag 19 december

Ik hoorde mijn moeder vanmorgen om vijf uur opstaan en daarna het toetsenbord van haar computer in de alkoof klikken. Mijn slaapkamer is recht boven Iwans werkplek en het stoorde me zo dat ik wel op moest staan. Ik ging naar beneden om te klagen. Ze draaide rond op haar bureaustoel en zei: 'Ik ben onze rondzendbrief aan het schrijven. Ga maar weer naar bed.'

Ze houdt zo weinig rekening met anderen: ik kan alle slaap gebruiken die ik krijgen kan in deze barre tijden.

Zondag 21 september

Ben ik de enige persoon hier in huis die geïnteresseerd is in de voorbereidingen voor Kerstmis? Er is geen kaars, saucijzenbroodje of zakje noten in huis. En ik moet mijn kleine restantje energie richten op het opsporen van een Teletubby.

Maandag 22 december

Ik heb voor iedereen boekenbonnen gekocht, behalve voor mijn moeder voor wie ik al iets heb: een setje minitoiletspulletjes dat ik heb meegenomen uit een pension waar ik vorig jaar heb overnacht: shampoo, conditioner, badgel, naaigarnituurtje, wattenschijfjes en een schoenpoetsdoekje. Ik ben van plan ze in een broodmandje te pakken met plasticfolie eroverheen. Ze zal nooit weten dat het geen bonafide in de winkel gekocht cadeau is.

Dinsdag 23 december

Mijn moeder heeft nog steeds geen kalkoen gekocht, ook al krijgen we klaarblijkelijk op eerste kerstdag de hele familie op bezoek. Ze zit zestien uur per dag achter het toetsenbord om haar eindeloze rondzendbrief te schrijven.

Woensdag 24 december

Kerstavond

Toen ik in alle vroegte opstond en naar beneden ging vond ik mijn moeder nog steeds achter de computer met een overvolle asbak naast zich. Ik wees haar erop dat het een zinloze bezigheid was omdat ze allang de laatste postdag had gemist, en zij zei dat ze er een nieuwjaarsgroet van had gemaakt. Toen ik haar vertelde dat ik vanwege een tip van Nigel in de rij voor Safeway's ging staan voor een Teletubby, zei ze: 'Neem meteen een kalkoen mee wanneer je daar toch bent, en een kerstcake en andere spullen.' Toen ik de deur dichtknalde, schreeuwde ze: 'Vergeet de brood-sausmix niet.'

De Teletubbyrij was minstens dertig mensen lang tegen de tijd dat ik er aankwam; sommige mensen stonden daar al de hele nacht. Ik vervloekte God, ging naar binnen, vulde drie winkelwagentjes met kerstvoer, reed naar huis, pakte alles uit, legde de kalkoen in het bad om te ontdooien, reed naar de speelgoedwinkel Toys '. H' Us, gooide een hoop plastic rotzooi voor driejarigen in een wagentje en reed weer naar huis.

Ik was net in mijn kamer bezig de boekenbonnen in te pakken toen er agressief hard werd aangebeld. Mijn moeder schreeuwde vanuit de computeralkoof: 'Kan iemand alsjeblieft even opendoen, GVD!'

William was er nog eerder dan ik.

Glenn Bott stond op de drempel en keek neer op zijn halfbroer. Hij had een grote envelop in zijn hand. Zonder iets te zeggen gaf hij die aan mij.

Zonder iets te zeggen pakte ik hem aan. Hij wilde me niet aankijken.

William vroeg: 'Wil je mijn dinosaurussenboerderij zien?'

Glenn knikte en William ging hem voor de trap op. Ik volgde terwijl ik de envelop openscheurde. Er zat een kerstkaart in. Een plaatje van een typische pijprokende vaderfiguur die met een huis-jasje aan voor een vlammend haardvuur in een leunstoel zat met een karaf en een glas op een klein rond tafeltje naast zich. Erboven stond in gouden letters: 'Voor vader met Kerstmis'.

Ik wens u hier Veel kerstplezier: Dat kerstdromen Uit mogen komen Komt de droefheid nader Dan denk ik aan mijn vader En dan ben ik content Dat jij mijn vader bent!

Hij had het ondertekend—'Voor mijn vader van Glenn'.

Ik bedankte hem en hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij doet niet aan glimlachen. Hij lijkt een gemiddelde tussen William Brown (dezelfde pluk haar steekt vanachteren uit) en een jongere, blondere, magerdere, authentiekere versie van Gordon Brown. De minister van Financiën.

Ik wist niets te bedenken om tegen de jongen te zeggen en dankte God voor Williams kennelijke sociale vaardigheden. Maar toen William naar de wc ging en wij alleen waren, vertrouwde ik hem mijn vertwijfeling toe omdat ik niet in staat was Williams grootste wens, een set Teletubby's, te vervullen.

Wilde ik onbewust de jongen waarschuwen voor mijn tekortkomingen als ouder?

Ten slotte vroeg Glenn: 'Hoe zal ik je noemen? Pappa of Adri-aan?'

Ik zei: 'Pappa,' en nu noemt hij me minstens een keer per zin pappa of pap. Ik noemde mijn vader nooit iets.

Toen William terugkwam, stond Glenn op en zei: 'Ik moet weg, pappa.'

Mijn moeder stond onder aan de trap te wachten. Haar gezicht verschrompelde lichtelijk toen ze hem zag. Glenn werd knalrood toen ik ze aan elkaar voorstelde en mijn moeder wist—heel ongebruikelijk voor haar—niets te zeggen, dus deed ik hem haastig uitgeleide. Hij zei: 'Ik kom gauw weer eens langs, pappa.'

Toen hij weg was ben ik naar de BP-benzinepomp gereden, waar ik in paniek een plastic voetbal kocht. Ik hoopte maar dat de jongen een beetje in het spel geïnteresseerd was.

Toen ik terugkwam vond ik mijn moeder in de keuken met Iwan. Ze zei maar steeds: 'Wacht maar tot je hem ziet,' op een nogal wanhopige toon. Iwan zei: 'Pauline, het kind heeft geen van de voordelen gekend die onze kinderen hebben gehad: bibliotheekkaarten, goed voedsel, enz.'

Wat een grap: ik ben grootgebracht op snelkookrijst.

Rosie zei: 'Hij rijdt rond op een BMX van 200 pond.'

'Vast gestolen,' zei mijn moeder.

Ik verdedigde Glenn met de woorden: 'Hij is mijn zoon, een lid van de familie Mole. We moeten proberen van hem te gaan houden.'

Mijn moeder zei: 'Ik zal proberen hem aardig te gaan vinden, Adriaan, maar houden van dat zal misschien wel tijd gaan kosten.'

Rosie had Glenn bij mijn moeder zwartgemaakt door te vertellen dat hij een psychopaat is en drie keer een tijdje van school is gestuurd; een keer omdat hij zijn schoenen over de eikenboom op het speelterrein had gegooid (een was aan een lage tak blijven hangen), een keer toen hij had gezegd dat de moussaka die ze voor de lunch kregen voorgezet 'smeerlapperij' was, en een keer omdat hij tegen de godsdienstleraar had gezegd dat God een 'rotzak' was omdat hij hongersnood en vliegtuigongelukken liet gebeuren.

Donderdag 25 december

Eerste kerstdag

Het is een uitputtende dag geweest. William was al om 5.30 uur wakker. Ik probeerde hem af te poeieren met zijn opgehangen kerstkous en hem over te halen daarna weer naar bed te gaan, maar het kind was in alle staten van opwinding en probeerde een paar keer in de woonkamer in te breken, waar Santa zijn cadeaus had neergelegd. Zoals afgesproken belde ik mijn vader en Tania op om te zeggen dat William op het punt stond te 'openen'. Daarna klopte ik op de deur van mijn moeder & Iwan en vertelde ze hetzelfde. Ik schreeuwde naar Rosie en ging naar beneden om water op te zetten. Dit is nog maar de eerste van mijn vele huishoudelijke taken van die dag. Soms wenste ik wel dat ik in pre-feministische tijden leefde toen een man die een theelepeltje afwast meteen werd uitgemaakt voor een Jan Hen. Wat moet dat een heerlijke tijd zijn geweest toen de vrouwen al het werk deden en de mannen maar wat rondlummelden en de krant lazen.

Ik vroeg mijn vader naar die dagen toen we de spruitjes, de worteltjes en de aardappelen enz. stonden klaar te maken. Er kwam een verre mistige glans in zijn ogen. 'Het was een gouden tijd,' zei hij bijna stikkend van emotie. 'Het is doodzonde dat jij dat niet als volwassen man hebt mogen meemaken. Wanneer ik van mijn werk kwam stond het eten op tafel, mijn overhemden waren gestreken, mijn sokken opgerold. Ik wist niet eens hoe je het fornuis aan moest zetten, laat staan dat ik op het rotding kon koken.' Zijn ogen versmalden en zijn stem werd sissend toen hij zei: 'Die k** Germaine Greer heeft mijn leven verziekt. Je moeder is nooit meer de oude geworden toen ze dat boek gelezen had.'

De Norfolk Sugdens, de ouders van mijn moeder, verschenen om 1 uur 's middags. Het verbaast me dat de Swansea-autoriteiten mijn grootvader nog toestaan auto te rijden. Hij lijdt aan staar en narcolep-sie, een ziekte die maakt dat hij om de twintig minuten in slaap valt.

'Hij slaapt nooit lang,' zei opoe Sugden, 'nooit langer dan een seconde of wat.'

Vijf minuten na aankomst zaten ze al voor de televisie en keken naar alles wat op het scherm kwam met dezelfde openhangende monden. Waar zij wonen is het beeld slecht. Ik vroeg mijn moeder of ze de Sugdens had verteld van de Grote Mole⁄Braithwaite-partnerruil.

'Nee,' zei ze, 'het zijn gepensioneerde aardappelboeren. Ze zouden er alleen maar van in de war raken.'

Ik zag inderdaad verwarring in de ogen van opoe Sugden toen Iwan mijn moeder onder de mistletoe in zijn armen nam en haar een tongzoen van minstens twee minuten gaf. Ik was blij ertussenuit te kunnen glippen naar de keuken. Al was ik woest te merken dat de kalkoen niet helemaal was ontdooid!

Waarom niet? Hij had minstens zestien uur in het bad gelegen.

Rosie zat een uurlang met haar nieuwe Rowenta haarföhn in de hoogste stand warmte te blazen in de holen van de kalkoen. Tegen de tijd dat hij uit de oven kwam werd het al donker en had iedereen zich volgepropt met chocolade en saucijzenbroodjes. Ik moet toegeven, lief dagboek, dat de laatste tien minuten voor het opdienen van het kerstmaal misschien wel de stressvolste van mijn leven waren. Een diner voor zestig personen in Hoi Polloi was daarmee vergeleken een fluitje van een cent. Ik zeur al maanden aan mijn moeders hoofd om de grote ring op haar elektrische fornuis te laten repareren, maar o nee, dat zou natuurlijk veel te verstandig zijn!

Toen eindelijk alle groenten in schalen waren en de gebakken aardappeltjes en chipolata's en gevulde ballen rond de kalkoen waren verzameld, besefte ik de vreselijke waarheid: ik was vergeten de jus te maken! In een normaal huishouden zou dat niet geven—een paar jusblokjes zouden voldoende zijn. Maar de kerstjus heeft in het Mole-huis door de jaren heen legendarische vormen aangenomen.

Mijn dode oma, Edna May Mole, is verantwoordelijk voor de hoge kwaliteit van de jus. Eerst wordt de kalkoennek vierentwintig uur getrokken en wanneer de bouillon is ingekookt en het schuim eraf geschept, dan en dan alleen worden de gebruikelijke jusproduc-ten langzaam en zorgvuldig toegevoegd, tot precies de juiste tint lichtbruine vloeistof, niet te dik en niet te dun, in het kerstjussaus-pannetje ligt te sudderen.

Ik trok wat velletjes van de keukenrol en begroef mijn gezicht erin, maar werd van mijn minderwaardigheidsgevoelens losgerukt door Tania die de keuken binnenstormde en geïrriteerd vroeg: 'Hoe lang moeten we nog wachten? Ik ben hypoglycemisch, weet je.'

Ik zei tussen mijn opeengeklemde tanden door dat ik vergeten was de kerstjus te maken.

'Dat doe ik wel even,' zei ze.

Dat zou zoiets zijn als Charles Manson die de paaszegening van de paus gaf. Ik probeerde haar tegen te houden maar voor ik de kans kreeg had ze de jusblokjes al uit mijn hand gegrist en ze verkruimeld in de braadpan van de kalkoen. Ze zat er (behoorlijk vinnig, vond ik) in te roeren toen mijn moeder op het toneel verscheen. 'Wat ben jij daar aan het doen?' vroeg ze.

'Ik ben de jus aan het maken,' zei Tania.

'Alleen iemand die de naam Mole draagt mag de jus maken,' zei mijn moeder, wier lippen, altijd dun, nu vrijwel verdwenen waren. 'Geef mij die lepel.'

Tania zei: 'Of je het nu leuk vindt of niet, Pauline, ik zal binnen afzienbare tijd een Mole zijn. George en ik gaan trouwen zodra we allemaal gescheiden zijn.'

'Mooi! Mooi!' schreeuwde mijn moeder. 'Jij mag je eigen kerstjus maken in je eigen huis, maar tot die tijd blijf je uit mijn keuken.'

Iedereen verzamelde zich daarna in de keuken om mee te ruziën, behalve William, die bezig was zijn plastic insecten (een cadeau van Rosie, 30 voor 1 pond bij Poundstretcher) te slapen te leggen in verschillende dozen.

Intussen werd de kerstmaaltijd, waar ik het grootste deel van de dag op had gezwoegd, koud. Ik ging naar boven, sloeg de deur van mijn slaapkamer dicht en gooide me op mijn bed. Ik wachtte op het geluid van voetstappen op de trap; iemand zou me toch zeker wel komen halen en me smeken terug te komen? Maar de enige geluiden die ik hoorde waren pings van de magnetron, daarna kerstknallers die uiteengetrokken werden, kurken die uit de flessen plopten en na een poosje, tot mijn verontwaardiging, gelach!

Een aantal keren hoorde ik onder grote hilariteit het woord 'jus' geschreeuwd worden!

Ik moet dit huis zo snel mogelijk zien te verlaten.

Ik werd om 7.30 uur ‘s-avonds wakker omdat Glenn Bott me ruw wakker schudde. 'Bedankt voor de voetbal,' zei hij. Daarna: 'Je hebt spuug aan je mondhoek zitten, pap.' Hij gaf me een slecht ingepakt, met plakband dichtgeplakt pakje waar een slordig geschreven etiket op zat: 'Voor pappa van Glenn.' Ik maakte het open en vond een flesje antivries en een handschoen om ijs van de voorruit te schrapen. Ik was diep geroerd. Ik ga de jongen proberen over te halen zijn haar te laten groeien. Afgezien van de pluk is zijn schedel nogal intimiderend.

Tania zei neerbuigend tegen Glenn: 'Zeg, Glenn, die sportschoenen van jou zijn op het randje,' en daarna ging ze weg om met Pan-dora kerstliederen te gaan zingen in een tehuis. Ik was blij haar te zien gaan. Ze had het de hele dag niet onder stoelen of banken gestoken dat Kerstmis bij de Moles een soort bezoek aan de krottenwijk was.

Mijn vader, sentimenteel van de Johnnie Walker, nodigde ons uit voor een kerstbrunch de volgende dag.

Glenn hielp me met het opzetten van de kampeerbedjes voor de Sugdens. We werkten goed samen als team. Voor hij naar huis ging op zijn brommer zei hij: 'Ik bedacht me net, pappa, Jezus is vandaag 1997 jaar oud, hè?'

Goddank was het een retorische vraag die ik niet behoefde beantwoorden. Is de jongen obsessief religieus? Hoe zal hij erop reageren wanneer hij ontdekt dat zijn vader een radicaal agnost is?

Vrijdag 26 december

Tweede kerstdag

Brunch in The Lawns was bijzonder gespannen. Het begon slecht met opa Sugden die uitgleed en in de Koi-karpervijver viel en de plastic bekleding beschadigde. Tania's mond werd een streep en bleef zo tijdens de lunch. De sfeer werd er niet beter op toen mijn moeder openlijk in lachen uitbarstte bij het zien van hun kerstboom waaraan vijfentwintig gemberkoekmannetjes hingen aan een zilveren lintje om hun hals. 'Ik dacht dat je tegen de doodstraf was, Tania,' zei ze.

'George vergat gaatjes in hun hoofd te maken voor het lint,' zei Tania terwijl ze een schaal eigengemaakte sushi doorgaf; het leek verdacht veel op stukjes van de Koi-karpers die buiten naar adem hapten terwijl mijn vader wanhopig probeerde de bekleding van de vijver te repareren.

Ik zag Iwan verlangend rondkijken in zijn voormalige ruime woning.

De boel werd wat levendiger toen de labradorpup wakker werd en een van Rosies haarverlengstukken aan een van zijn poten vast bleef zitten, maar zodra ze losgepeuterd was, gingen we weg.

In de namiddag maakte ik een wandelingetje met William en zijn kruiwagen, en ontmoette Archie Tait voor de winkel van de BP-benzinepomp waar hij net een kalkoenburger voor zijn avondmaaltijd had gekocht. Ik vroeg hem hoe hij eerste kerstdag had doorgebracht.

'Alleen,' zei hij.

Hij vroeg me hoe ik de dag had doorgebracht.

'Eenzaam, maar niet alleen,' antwoordde ik.

Een of andere krankzinnige impuls zette me ertoe aan te zeggen dat als hij zin had om tegen zes uur naar Wisteria Walk te komen hij daar kerstcake, zure uitjes, kalkoenresten, enz. zou vinden. Hij keek naar de kalkoenburgers en zei: 'Wat denk je, zouden ze die nog terugnemen?' Over gierig gesproken!

10.00 uur ‘s-avonds Ik besef net dat de opmerking over de kalkoenburgers een grap geweest moet zijn, omdat Archie allesbehalve gierig is. Hij kwam bij ons huis met handenvol geschenken. Hij gaf mij het exemplaar van Boswells Life of Doctor Johnson dat ik de laatste keer dat ik in zijn huis was, had bewonderd. Aan William gaf hij een doos Lakeiand-kleurpotloden, zestig stuks in een houten doos, prachtig verlopende kleuren naast elkaar. Het is een veel te mooi cadeau voor een kind van drie. William zal ze bijna zeker in een paar uur kwijtraken of vernielen. Dat zei ik tegen Archie.

Hij boog zich voorover naar William en zei: 'William, deze potloden hebben allemaal hun eigen plaats in de doos en ze moeten elke avond voor je naar bed gaat weer precies zo teruggelegd worden.'

De rest van de dag deed William niets anders dan de potloden uit de doos halen en ze er weer inleggen. Ik vroeg Archie waar hij zo snel zo'n prachtig cadeau had kunnen kopen. Hij zei dat hij de doos kleurpotloden al vijftien jaar had. Aan zijn gezicht was duidelijk te zien dat hij er niet verder op in wilde gaan.

Zaterdag 27 december

God zij dank dat het allemaal voorbij is en dat we nog alleen oud en nieuw moeten zien door te komen.

Maandag 29 december

Mijn moeder kreeg vandaag het volgende briefje van Archie Tait:

Beste mevrouw Mole,

 

Het was heel vriendelijk van u mij te laten deelnemen aan uw kerstviering op tweede kerstdag. Ik heb er erg van genoten; het was zo verfrissend tussen mensen te verkeren waarmee men affiniteit heeft. Als jongeman voerde ik campagne voor de principes van vrije liefde en de verwerping van bourgeois waarden. Het was goed te zien hoe onverdroten deze idealen in uw familie worden nagestreefd.

 

Met de beste wensen,

Archibald Tait

 

PS. Adriaan is een prima jongeman. Mijn gelukwensen.

Mijn moeder heeft dit briefje opgevat als een totale rechtvaardiging van haar louche en ongedisciplineerde gedrag sinds ze seksuele rijpheid bereikte.

Glenn verscheen vanavond (alweer) om ons allemaal gelukkig nieuwjaar te wensen. En om me een Hogmanay-kaart van zijn moeder Sharon te geven. Ik legde hem ongelezen op de koelkast. 'Je moet lezen wat erin staat, pappa,' zei Glenn.

Ik maakte hem open en las:

Beste Adriaan,

 

Ik hoop dat je een vrolijk kerstfeest hebt en een vrolijk en voortvarend nieuwjaar.

Ik nam aan dat ze welvarend of voorspoedig bedoelde, een ogenblikje met het woordenboek zou haar voor veel verlegenheid hebben behoed. Er zat een factuur in de (doedelzakspeler-met-bergen-op-de-achtergrond-labrador-op-de-voorgrond)kaart.

Achterstallig kinderonderhoud a 15.000 pond.

Meteen te betalen aan Pankhurst, Barnwell, Brewin, Laker, Medwin, O'Keefe, Familierechtcentrum.

Uit het hoofd berekende ik: de 66.000 pond die ik Arthur Stoat verschuldigd ben, plus de 15.000 maakt 81.000 pond!!!

Ik leunde tegen de koelkast.

'Sorry, pappa,' zei Glenn. 'Daar heb ik niks mee te maken.'

Ik had zin te zeggen: 'Integendeel, Glenn, daar heb jij alles mee te maken.'

Dit is zo'n ontstellende ontwikkeling in het verloop van mijn leven dat ik geen idee heb hoe ik dit te boven kan komen. Ik heb een morbide afschuw van schulden. Mijn ouders zijn naar mijn beste weten nog nooit uit de schulden geweest. Mijn vader beweert zelfs dat hij al in de schuld zit sinds hij een klein kind was (een lening om een Corgi Ferrari te kopen).

Ik kan nu niets doen, alle crisistelefoonlijnen zijn bezet. Ik heb verschillende keren de Hulp bij Schuldlijn geprobeerd. Ik probeerde zelfs erdoor te komen bij het radiopraatprogramma van Anna Rae-burn, maar ik was slechts een van de velen die teleurgesteld werden.

Later zijn William, Glenn en ik naar het plein voor het Leicester-stadhuis gegaan, al was ik niet bepaald in feeststemming. Er waren honderden mensen. Sommigen in kostuum. De gemeente had alle kerstverlichting uitgedaan. Het was er stikdonker. Het enige licht dat te zien was, was het rode lampje op de videocamera van de politie, die de menigte filmde vanaf het balkon van de burgemeester.

Klokslag middernacht ging de menigte uit zijn bol van opwinding en de politiemannen stapten uit de busjes waarin ze hadden zitten wachten. We zongen 'Auld lang Syne'. Er waren geen problemen, alleen maar een gevoel van verschrikkelijke anticlimax en treurnis dat het gemeentebestuur en de politie zo weinig vertrouwen hadden in hun burgers.

Om 1 uur nam ik mijn jongens mee naar huis. Ik was blij te zien dat Sharon aan de deur kwam om Glenn welkom te heten. We wuifden, maar spraken niet met elkaar. Ze leek dikker dan ooit.

Donderdag 1 januari 1998

Dit zijn mijn goede voornemens:

1. Ik zal aan liefdadigheid doen. Geen geld geven, maar gewoon aardig zijn voor degenen die het minder goed getroffen hebben dan ik.
2. Ik zal allebei mijn zoons onderhouden.
3. Ik zal een woning vinden.
4. Ik zal een verzekering afsluiten.
5. Ik zal ervoor zorgen dat De witte bestelwagen wordt geproduceerd.
6. Ik zal seksuele relaties met vrouwen hervatten.
7. Ik zal meneer Blair nog eens zes maanden geven.
8. Ik zal al mijn witte sokken weggooien.
9. Ik zal ophouden me druk te maken over het verlies van mijn haar.
10. Ik zal naar de sportschool gaan.

Vrijdag 2 januari

Ik sprak met Sharon Bott afin McDonald's 'restaurant', zoals ze het noemt, in het centrum van Leicester. Ik was een beetje vroeg en betrapte haar met een mondvol van iets driedubbels.

Er viel een ongemakkelijke stilte waarin zij zich een ongeluk kauwde en ik iets probeerde te zeggen waarop zij niet zou hoeven antwoorden. Ik vertelde dat Glenn en ik al aardig goed met elkaar konden opschieten, gezien de korte tijd dat we elkaar kenden. Ze knikte. Ik voegde eraan toe dat hij er veel beter uit zou zien als hij de geschoren delen van zijn schedel zou laten aangroeien. Ze kauwde en knikte heftig. Haar vingers lijken op dikke Walkers saucijsjes.

Uiteindelijk slikte ze het door en spraken we over de 15.000 pond die haar advocaten eisen. Ik wees haar erop dat ik geen rijke man ben zoals Barry Kent. Ik zei dat ik Sharon een voorschot zou geven van 1000 pond als ze mijn adres niet aan de kinderbescherming zou doorgeven. 'Ze zullen alles inpikken,' zei ik, 'en jij zou je aanvullende uitkering kwijt kunnen raken.'

Ze verklaarde zich bereid 1000 pond te accepteren per bankover-schrijving.

Zaterdag 3 januari

Ik ben vanmiddag naar Pandora's spreekuur gegaan. Ik had advies nodig over mijn mogelijke recht op juridische bijstand. Het gaat niet, dagboek, ik kan niet tegen je liegen. De waarheid is dat ik haar gewoon wilde zien.

Er waren donkere schaduwen onder haar ogen, maar toch zag ze er prachtig uit in haar roze kasjmier twinset. Ze haalde een pakje Ultra Low uit haar grijze patentleren Prada-tas. Ik zei iets over haar tas. Zou ze niet moeten tonen Britse producten te kopen?

Ze zei: 'Het was een kerstcadeau.'

'Van een rijke vent, kennelijk,' zei ik terwijl ik mijn jaloezie in bedwang probeerde te houden.

Ze glimlachte geheimzinnig.

Ik vertelde haar toen maar over mijn onvermogen het boek te schrijven, de dreigende juridische stappen van Stoat en mijn onder-houdsproblemen betreffende Glenn Bott.

Ten slotte barstte ze in lachen uit! En zei: 'Jouw leven is een soort komische televisieserie! Je bent over de dertig, je woont thuis bij je moeder, je bent bang voor vrouwen—je bent de Ronnie Corbett van de jaren negentig!'

Toen ik weer gekalmeerd was, vroeg ik hoe leuk ze de wereld van Landbouw en Visserij vond. Ze trok een gezicht en zei: 'Ik zou bij Buitenlandse Zaken moeten zitten. Ik spreek nota bene Mandarijn Chinees en Servo-Kroatisch, verdomme! Ik zou daar iets nuttigs kunnen doen. Nu verdoe ik mijn tijd aan die k**wulken! '

Haar pieper bliepte en een boodschap flitste erop: BEL ALASTAIR. Ze werd een beetje bleek en pakte haar gsm.

Neerslachtig liet ik haar alleen.

Darmen—slap

Alcohol—fles Niersteiner, 2 wodka's

Pijn—rechterknie, nek, linkertestikel

Slaap—bitter weinig

Fobieën—postzegels likken, netten, lipjes van blikjes, Psion organizer

Zondag 4 januari

Nu begrijp ik pas echt de betekenis van het woord 'moederliefde'. Ik ben zo gelukkig de meest fantastische moeder ter wereld te hebben. Ik bloos van schaamte wanneer ik deze dagboeken overlees. Er staat nauwelijks een positief woord in over deze oprecht liefderijke en opofferende vrouw. Pauline Mole is een heilige—ze heeft me niet alleen gered van de vernedering, maar ook van een levenslange schuld.

MIJN MOEDER HEEFT PRACHTAFVAL!—HETBOEK! GESCHREVEN. NOG STERKER: ZE HEEFT HET OP 24 DECEMBER AAN STOAT OPGESTUURD! EN MIJN NAAM STAAT OP DE TITELPAGINA.

Dat ben ik vanmorgen te weten gekomen na een geheimzinnig telefoontje van Arthur Stoat. Ik nam de telefoon aan in de gedachte dat ik om 7.30 uur ‘s-morgens op zondagochtend wel veilig voor hem zou zijn.

Stoat zei: 'Goed dat ik je te pakken heb gekregen. Ik zit de print van Prachtafval!—Het boek! te lezen. Op pagina drieënveertig zeg je: "Neem een otter taart." Moet dat niet "neem een ossenstaart " zijn?'

Ik had geen idee waar hij het over had: er was helemaal geen pagina drieënveertig. Ik herinnerde me echter een raad die mijn oma me eens gegeven heeft: 'Bij twijfel stop en hou je kop.' Dus hield ik mijn mond en liet alleen zo nu en dan wat vrijblijvend gegrom horen.

Stoat eindigde met de mededeling dat Prachtafval! een 'prima werkstuk, grappig, informatief, meevoelend zelfs' was. Hij zei dat hij niet beseft had hoe feministisch ik was, zodat hoofdstuk 10: 'De toekomst voor mannen ziet er somber uit', als een grote verrassing kwam in een boek over slachtafval.

Hij zei dat hij diepgeroerd was door de opdracht voor in het boek: 'Voor mijn geliefde moeder, Pauline Mole, die mij mijn hele leven heeft begeleid en geïnspireerd. Zonder de wijsheid en eruditie van deze geweldige vrouw zou dit boek nooit geschreven zijn.'

Stoat zuchtte en zei: 'Je bent een gelukkig mens, Adriaan. Mijn eigen moeder is een grote teleurstelling. Ze is een truttige, zeurderige hypochonder.'

Mijn hart zong toen ik de telefoon neerlegde. Toen ik mijn moeder boven hoorde rondlopen, legde ik wat bacon in een koekenpan zodat ze toen ze beneden kwam om de Nieuwe Hond eten te geven, begroet werd met een gedekte tafel met een uitgebreid Engels ontbijt erop, inclusief een versgezette pot koffie en afgeschrapt geroosterd brood. Ik zette zelfs een asbak binnen handbereik naast haar bord. Ik zei: 'Bedankt dat je het boek hebt geschreven,' en trok een stoel voor haar onder de tafel uit.

Ze zei: 'Ik heb het voor mezelf gedaan. Ik kon dat gekronkel en gezeik van jou over dat rotding geen minuut langer verdragen.'

Ik zei: 'Ik kan haast niet wachten het te lezen. Heb je een kopie?'

Ze slofte naar de alkoof en drukte op een paar knoppen van de computer. De printer begon te snorren en keurig getypte vellen uit te spugen. Tegen de tijd dat ze haar ontbijt op had en een sigaret had gerookt, lag Pracbtafval—Het manuscript! te wachten, klaar om gelezen te worden. Mijn moeder zei: 'Ik verwacht 50% van alle verdiende gelden, inclusief royalty's, een percentage van alle afgeleide verdiensten en verkoop van rechten aan het buitenland, en natuurlijk opbrengst uit merchandising.'

Ik was niet in een positie bezwaar te maken.

10 uur ‘s-avonds Ik heb het manuscript net gelezen. Het is niet slecht, al ligt de nadruk veel te veel op man-vrouwverhoudingen (feministische politiek) naar mijn smaak. Germaine Greer staat veertien keer genoemd in de index.

Maandag 5 januari

Zippo belde me vandaag. Hij wilde me feliciteren met het boek dat ik niet geschreven heb. Pie Crust is van plan de eerste tv-serie te herhalen bij verschijnen van het boek. Hij zei dat het een hoog cult-potentieel had, vooral sinds rundvlees aan het bot in de ban is gedaan. 'We zouden wat rechtse, biefstuketende, Telegraph-types moeten oppikken," zei hij, 'dat zou het advertentiepotentieel enorm verbreden.' Hij gaf de lijst van het advertentieprofiel van Daily Telegraph-lezers. Klaarblijkelijk gaan zij voor: tuinschuurtjes, incontinentiebroekjes, snoeischaren, erotisch ondergoed, vloeibare mest, Egyptische boottochten, pergola's, bestekcassettes, kleefpasta voor gebitten en alles wat te maken heeft met honden.

Zippo staat in contact met Stoat Books. Verschijningsdatum is 24 februari, wat volgens Zippo een dode tijd is in de uitgeverswereld. 'Niemand brengt dan iets uit,' zei hij. 'Het is een zwart gat wat de verkoop van boeken betreft.' Toen ik vroeg waarom Prachtafval!—Het boek! in die 'dode' tijd wordt uitgebracht, zei hij: 'Prachtafval.' is ook eigenlijk geen echt boek, hè, Aidy? Het is een televisie-derivaat.'

Woensdag 7 januari

Archie Tait is dood. Een politieagent die Darren Edwards heet, belde op om het me te vertellen. Hij had mijn telefoonnummer onder een potje piccalilly gevonden. Hij denkt dat Archie maandagavond is gestorven. Ik vroeg de agent waarom hij mij had opgebeld—ik ben niet Archies naaste familie. Agent Edwards zei dat mijn telefoonnummer het enige was wat ze in huis hadden kunnen vinden.

Donderdag 8 januari

Ik heb William gisteravond over Archie verteld. Ik vroeg eerst mijn moeder om advies. Hoe moet je de dood uitleggen aan een kind van drie?

Ze zei: 'Weet ik niet, het was gemakkelijk toen we allemaal nog in God geloofden. Je vertelde kleine kinderen gewoon dat gestorven mensen naar de hemel waren gegaan om Jezus te zien.'

Iwan zei: 'Misschien moeten we God opnieuw uitvinden. Hij kwam soms goed van pas.'

Rosie stelde een ecologische benadering voor. Ze zei: 'Vertel William dan maar dat Archies dode lichaam straks de grond vruchtbaar gaat maken en dat de dingen als groente er groter van worden en zo.' Uiteindelijk vertelde ik Wïlliam dat Archie was gaan slapen en niet meer wakker wilde worden. Dat begreep hij wel. Hij is er vaak genoeg getuige van geweest dat ik ‘s-morgens haast niet uit bed kon komen.

Zaterdag 10 januari

Heeft de baby-boomgeneratie geen enkel moreel besef?

Van Robin Cook, de minister van Buitenlandse Zaken, is bekend geworden dat hij een seriële overspelpleger is! Hoe is dat mogelijk? Ik ben op zijn minst tweekeer zo knap als hij. Het moet echt waar zijn dat macht een afrodisiacum is. Hoe kun je anders het feit verklaren dat Gaynor Regan verliefd is op de gnoom?

Zondag 11 januari

Vandaag zat ik in de tuin in de zon een kopje thee te drinken! Het weer is totaal krankzinnig geworden. De fruitthermometer die ik in Spanje voor mijn moeder heb gekocht, en die nog steeds tegen de zijkant van het huis vastgetimmerd zit, toonde dat de temperatuur twee sinaasappels voorbij een banaan is—15,5°.

Woensdag 14 januari

De man in de BP-winkel zei dat Archie Tait door de sociale dienst begraven zal worden tenzij iemand vóór vrijdag met een alternatief komt. Het is mijn probleem niet. Ik kende de man nauwelijks. En trouwens, dood is dood. Archie zal niet weten, of erom geven, of hij nu door de sociale dienst of door Harrods Doodgravers wordt gecremeerd. De BP-man zei dat hij aan een longontsteking gestorven was. Hij vroeg of ik Archies exemplaar van de London Review of Books dat zaterdag binnengekomen was, wilde hebben. Ik zei dat ik me er wel over zou ontfermen.

Vrijdag 16 januari

Archie wordt dinsdagochtend om 11 uur gecremeerd. Ik doe de muziek en de woorden. De BP-man levert Ginsters pasteitjes en sau-cijzenbroodjes.

Zaterdag 17 januari

Arme president Clinton heeft heel wat te verduren sinds hij gekozen is. De Ku Klux Klan, de Survivalists en de Dochters van de Revolutie doen allemaal hun best hem in diskrediet te brengen. Nu komen ze met een belachelijk verhaal over hem dat hij een vrouw die Paula Jones heet, seksueel heeft lastiggevallen in een hotelkamer in Ar-kansas in 1991. Alsof hij zoiets zou doen! Hij is een knappe vent, hij hoeft helemaal geen vrouwen seksueel lastig te vallen. Ik vroeg mijn moeder of ze gehoord had van de Paula Jones-affaire. Ze keek me aan met medelijden in haar ogen. 'De hele wereld heeft gehoord van Paula Jones,' zei ze. 'Waar heb jij gezeten? Op de planeet Zog?'

Ik zei dat het onmogelijk was op de hoogte te blijven van al het nieuws.

Ze zei: 'We hebben het niet over een kettingbotsing van drie auto's in Market Harborough, Adriaan. Dit is hét item van het wereldnieuws, CNN, BBC, de kop op alle voorpagina's.' Ze raadde me aan naar een neuroloog te gaan: ze denkt dat ik misschien aan selectief geheugenverlies lijd.

Dinsdag 20 januari

Er waren maar acht mensen op Archies begrafenis. Ik, mijn moeder, Rosie, de man van de BP-winkel, Archies buurman (een student die Liam heet), een vertegenwoordiger van de Socialistische Labour Party, Archies notaris de heer Holden, en een man van het crematorium. Ik kende hem pas sinds mei en toch stond ik hier zijn uitvaartdienst te leiden. Mijn moeder had een keurig schema van de uitvaart gemaakt op de computer en uitgeprint.

11 uur Louis Armstrong: 'It's A Wonderful World '

n. 02 Adriaan Mole: 'Archie Tait zoals ik hem gekend heb '

11.05 Liam O'Casey leest voor uit Tom Paine

11.08 Psalm: 'Jerusalem', William Blake

11.10 Open voor vrienden van Archie om iets over hemte zeggen

11.15 Wanneer de kist de oven inschuift 'Ode aan de vreugde', Beethoven

Herdenkingsbijeenkomst na afloop in Wisteria Walk,Ashby-de-la-Zouch

Consumpties gesponsord door EP

Iedereen zei dat het een mooie bijeenkomst was. Er kwam niet van dat morbide Church of England-gedoe aan te pas van 'in zonde geboren worden en in zonde sterven'. De BP-man kwam naar het spreekgestoelte om te zeggen dat Archie elke dag zijn boodschappen kwam halen en altijd beleefd bleef, zelfs wanneer zijn Londen Review of Books niet binnen was gekomen. Hij zei dat Archie nooit klaagde over zijn kunstbeen, zelfs niet wanneer het glad was op straat. Meneer Holden, de notaris, zei dat hij Archie maar een paar keer had ontmoet, maar hem kende als een echte heer, die grote persoonlijke en professionele offers had gebracht voor de zaak van het socialisme. Maar het was wel vreselijk om een uitvaart bij te wonen waar niemand huilde. Soms verlang ik vurig naar een beetje mediterraan bloed.

Alleen de man van de Socialistische Labour Party en Liam, de student, kwamen mee naar Wisteria Walk. De BP-man moest terug naar zijn winkel en meneer Holden werd in de rechtszaal verwacht. William kwam thuis van de speelgroep en onderhield het gezelschap met een recital van traditionele kinderrijmpjes tot het gezelschap er genoeg van had en wegging.

2 uur 's nachts Heb ik principes waar ik mijn persoonlijke en professionele leven voor zou opofferen? Ik heb geen antwoord op deze vraag.

4.30 uur'snachts Ten gevolge van meneer Blairs haat tegen oorlog zal ik nooit op de proef worden gesteld in de strijd. Een schandaal.

Woensdag 21 januari

Vandaag kwam een uitgebreide brochure van Peter Savage om zijn laatste onderneming te promoten, een zuurstofbar genaamd H²O. Een stijf wit kaartje met H²O in kleine zilveren lettertjes in het midden. Daarin een lijst van naar ik aanneem een selectie van de beschikbare variaties in zuurstof.

Mont Blanc

Versterkend Skegness

California Dream

Cape Cod-nachten

Hindoe Kush

 

Alle zuurstof 25 pond per liter inclusief BTW. Alle maskers worden na gebruik gesteriliseerd.

Ik liet het aan mijn vader zien toen hij vanavond Rosie en William kwam opzoeken. Hij was ontzet. Hij zei: 'Vijfentwintig ballen voor een teugje frisse lucht! Sommige mensen zouden tientjes in hun reet stoppen als je ze vertelde dat dat mode was.'

Ik herinnerde hem aan het feit dat het hem minstens 45 pond per week kostte om de lucht van brandende, kankerverwekkende bladeren op te zuigen.

Hij protesteerde dat hij het had teruggebracht tot vijftien sigaretten per dag nu Tania hem onder druk zette ermee op te houden, al moest hij toegeven dat hij 'wel zes pond per dag kwijt was aan nicotinepleisters.' Hij zei: 'Je boft dat je geen verslavende persoonlijkheid hebt, Adriaan.'

Hij weet kennelijk niets van mijn alarmerend hoge Opal Fruits-consumptie en mijn toenemende afhankelijkheid van de groene.

Meneer Holden, Archies notaris, belde me vandaag op en vroeg of ik op vrijdagmiddag om 2.30 uur op zijn kantoor wilde komen. Ik neem aan dat hij me wil vragen een deel van de begrafeniskosten voor mijn rekening te nemen—en dat is niet eerlijk. Zoals ik al zo vaak heb gezegd, kende ik die vent nauwelijks.

Stoat heeft vier bladzijden met redactionele correcties doorgefaxt. Mijn moeder zit eraan te werken terwijl ik dit schrijf. Ha! Ha! Ha!

Donderdag 22 januari

Glenn heeft problemen op school omdat hij tijdens de wiskundeles een wind heeft gelaten. Zijn wiskundelerares, juffrouw Trellis, zegt dat die wind expres was. Glenn beweert dat zijn moeder hem te veel bonen te eten geeft.

Ik heb vandaag de school opgebeld en een afspraak gemaakt met juffrouw Trellis (maandag om 4.30 uur 's middags).

Vrijdag 23 januari

Meneer Holden glimlachte en toonde zijn gele tanden. Daarna overhandigde hij me een document en zei: 'Dit is meneer Taits testament, dat hij nog geen drie weken geleden heeft gewijzigd.'

Laatste wilsbeschikking en testamentvan Archibald Erasmus Tait

 

Ik heb met Adriaan Mole kennisgemaakt op 1 mei toen hij zo welwillend was mij een lift te geven naar het stembureau. Het waren korte ritten, toch hebben we een grote hoeveelheid gespreksstof verwerkt en gemerkt dat we ondanks het verschil in leeftijd enige gemeenschappelijke interesses hadden.

Hij was zo vriendelijk mij te complimenteren met mijn kat, Andrew, waar ik erg op gesteld ben. Ik ben een moeilijk mens, ik heb nooit de gave van de vriendschap bezeten en ik heb het grootste deel van mijn leven in dienst gestaan van het ideaal van revolutionaire politiek—waar vriendschap zo vaak moet worden opgeofferd aan het principe.

Het contact met mijn familie is verbroken ten tijde van de Suez-crisis toen ik een pro-Nasser betoging door de straten van Downham Market leidde, waar mijn vrouw en ik toen woonden.

Ik heb weinig na te laten afgezien van het huis en een kleine verzekeringspolis die de begrafeniskosten zal dekken. Na zorgvuldige afweging heb ik besloten mijn huis, 33 Rampart Terrace, Ashby-de-la-Zouch, met inhoud na te laten aan Adriaan Mole, wonend Wisteria Walk 45, op voorwaarde dat hij zijn intrek neemt in het huis en voor Andrew, mijn kat, zorgt, tot Andrews dood. Daarna staat het de heer Mole vrij te doen met het pand wat hem goeddunkt.

Ik laat mijn zilveren sigarettendoos na aan Rajit, werkzaam in de BP-garage, Kedlestone Road, met mijn dank voor zijn vele vriendelijke attenties tegenover mij.

Aan William Mole, Wisteria Walk, vermaak ik mijn opvouwbare verrekijker.

Aan Glenn Mole, vermaak ik de foto met handtekening van Sir Stanley Matthews, die hij onlangs bewonderde.

Mocht Adriaan Mole niet op de genoemde voorwaarde in Rampart Terrace willen wonen, dan moet het huis verkocht worden door mijn notaris en de opbrengst geschonken aan de Socialistische Labour Party van Groot-Brittannië.

 

Archie Tait

Toen ik klaar was met lezen keek ik op en vroeg: 'Hoe oud is de kat, meneer Holden?'

Hij glimlachte en zei: 'Ik heb nog nooit het genoegen gehad het dier te ontmoeten, meneer Mole.'

Ik krijg de sleutels op de 27e. Mijn moeder barstte in tranen uit van vreugde toen ze het hoorde. We reden naar Rampart Terrace maar het was te donker om veel te kunnen zien.

Zaterdag 24 januari

Liam hielp me Andrew in zijn reismand te krijgen. De kat verzette zich als een bezetene. Mijn hele marineblauwe broek zat vol witte en rode haren. Ik ging met hem naar het ochtendspreekuur van de dierenkliniek waar de Nieuwe Hond staat ingeschreven. De dierenarts onderzocht het worstelende, blazende dier.

'Hoe lang heeft hij nog te leven?' vroeg ik.

'Maakt u zich maar geen zorgen, meneer Mole,' zei de arts lachend. 'Hij heeft nog vele jaren voor de boeg.'

Andrew ligt op mijn bed terwijl ik dit schrijf. Hij is verbannen van de benedenverdieping nadat hij op Iwans rug is gesprongen en hem tot bloedens toe heeft gekrabd.

Zondag 25 januari

Ik heb de familie meegenomen om de buitenkant van Archies huis te zien. Mijn moeder tuurde door de brievenbus en zei dat er veel aan gedaan moest worden. Rosie vestigde er mijn aandacht op dat niets wees op centrale verwarming.

Iwan stak de straat over, keek naar het dak en zei dat er heel wat dakpannen ontbraken, dat de schoorsteen er naar zijn mening wankel uitzag en dat de goot het elk ogenblik kon begeven. William zei dat hij de kleur van de voordeur (rood) mooi vond. Zijn opmerking was het enige positieve dat gezegd werd.

Later ging ik nog een keer met Glenn en William. Glenn verdween in een zijgangetje en klom over het hek dat hij daarna ontgrendelde. We gingen de achtertuin in en vonden een geplaveide patio, bomen die in kuipen groeiden, een piepklein grasveldje en een picknicktafel met een kop en schotel erop. Er stond een vogelhuisje naast het keukenraam. Glenn zei: 'Dat ziet er goed uit, hè, pap?'

Er stond een schuur achter in de tuin. Glenn duwde de deur open en zei: 'Hé, William, hier kan je een mooi speelhuis van maken.' Ze speelden in de schuur tot het te koud werd. Later zette ik Glenn af in Geoffrey Howe Road. 'Mamma zal mijn eten klaar hebben,' zei hij.

Ik heb net beseft dat Glenn niet goed kan lezen. In de schuur stond een zak waar duidelijk 'John Innes Potgrond' op stond. Toen William Glenn vroeg wat in de zak zat, kon Glenn het hem niet zeggen.

'Ik kan zulke woorden niet lezen,' zei hij.

Ik zei er op dat moment niets van, maar maandag zal ik het er met juffrouw Trellis over hebben. De jongen is intelligent en valt al zeven jaar onder de leerplichtwet. In de auto vroeg hij me of hij een oorring moest nemen. Ik zei: 'Nee, dat verbied ik je ten enen male.' Hij keek heel tevreden.

Ik wou soms dat ik geen ouder was, zelfs wanneer ik alleen ben, draag ik hem en William met me mee, op mijn nek en in mijn hart.

Maandag 26 januari

Juffrouw Trellis is een muizig vrouwtje met een beige vest aan. Er is veel wat haar ontbreekt: persoonlijkheid, humor, stijl, charme. Ik deelde haar mee dat ik onlangs in Glenns leven ben gekomen en vertelde haar dat ik zijn gedrag in de toekomst nauwlettend in de gaten zal houden.

Op weg naar buiten maakte ik een afspraak met Roger Patience, het schoolhoofd.

Glenn stond voor de school op de parkeerplaats te wachten.

'Hoe ging het, pap?' vroeg hij.

Ik zei: 'Goed.' Ik raadde hem aan het zachtjes winden laten te oefenen. Ik verzekerde hem dat dat mogelijk was.

Hij zei dat hij het 'zou proberen, pap'.

Op weg naar huis nam ik hem mee naar de bibliotheek waar ik vroeger werkte en schreef hem in als lid. Hij was stomverbaasd dat de bibliotheek gratis was. Hij zei: 'Hoe weten ze nou dat je de boeken niet jat, pap?' Hij leende er vier. Allemaal platenboeken over voetbal.

Dinsdag 27 januari

Vandaag kreeg ik de sleutel van Archies huis. Op de een of andere manier voelt het niet goed. Archie was aanwezig in elke kamer. Zijn onopgemaakte bed, een paar sokken op de vloer. Een gootsteen vol vuile vaat. Een bord, een kom, een kopje, een schoteltje. Een mes, een vork, een dessertlepel, een theelepeltje, een eierdopje. Ik zette alle ramen open, en bekeek toen de boekenplanken. Wat een schatkamer! Wat een heerlijkheden in het vooruitzicht voor mij! Iemand die Eric Blair heette had in Orwells Homageto Catalonia geschreven: 'Voor Archie, de beste wensen, Eric Blair.' Ik heb niemand verteld dat ik de sleutel heb.

Woensdag 28 januari

Roger Patience is zwaar neurotisch. Hij heeft de indruk dat Chris Woodhead, het hoofd van de onderwijsinspectie, het op hem gemunt heeft.

Patience is nog erger geobsedeerd door tabellen dan een voetbaltrainer van de eredivisie. Ik vroeg hem waarom zijn school onder aan de lijst staat. Hij gaf de schuld aan 'het gebied waaruit de school leerlingen krijgt, het tuig van de achterbuurten'. Hij gaf de schuld aan de leraren. 'Ze blijven nooit lang.' Hij gaf de schuld aan de conciërge. 'Hij ondermijnt mijn gezag.' Hij gaf de schuld aan 'Glenn Bott', die naar hij zei bijna een bijspijkergeval was.

De laatste keer dat de school werd geïnspecteerd, werd Glenn er klaarblijkelijk willekeurig uitgepikt door een inspecteur om drie succesvolle Britse industrieën te noemen.

Hij wist er niet één.

Ik vroeg Roger Patience te regelen dat Glenn extra hulp krijgt met lezen en schrijven. 'Dat noemen ze geloof ik onderwijs, ' zei ik sarcastisch.

Terwijl ik daar zat, belde de schoolsecretaresse en zei: 'Roger, Of-sted is aan de lijn.'

Patience haalde een flesje Prozac uit zijn bureaula, maakte het met moeite open (kindersluiting) en legde een tabletje onder zijn tong voordat hij zei: 'Met Patience.' Nadat hij een kruiperig telefoontje had afgehandeld, belde hij de administratie en instrueerde zijn secretaresse te informeren of'juffrouw Flood een ogenblikje had'.

Terwijl we op juffrouw Flood wachtten, wijdden we vijf minuten moeizame conversatie aan mijn zuster Rosie en de taal die ze uitslaat. 'Volgens mij is zij een ongediagnosticeerd geval van Tourette-syndroom,' zei ik.

Er werd op de deur geklopt en Eleanor Flood kwam binnen. Ze is bleek en mager, met een dikke zwarte haardos. Ze was gekleed in een zwarte trui met polokraag en een zwart broekpak. Ze droeg een grote zwartlederen schoudertas. Haar ogen zijn grijs. Bij het zien van haar fragiele polsjes kreeg ik bijna tranen in de ogen.

Toen ze sprak klonk haar stem zacht. 'Het spijt me zeer, meneer Patience, maar mijn inhaalklasje zit al overvol,' zei ze toen Patience haar vroeg een plaatsje voor Bott te vinden. 'En trouwens,' zei ze en keek me aan, 'Glenn heeft minstens een paar uur per week een persoonlijke benadering nodig.'

Patience snoof honend bij de onmogelijkheid van deze dienstverlening op school.

'Ik geef privé-les, ‘s-avonds,' zei ze.

Patience zei: 'Juffrouw Flood, ik sta niet toe dat u de heer Mole daarmee lastigvalt tijdens schooltijd.'

Ik legde juffrouw Flood uit dat ik tegen privé-onderwijs ben. Maar gezien de penibele staat van Glenns leesvaardigheid, moet ik misschien voor een pragmatischer uitgangspunt kiezen. Ze vraagt 9 pond per uur. Ze zal me opbellen om te vertellen wanneer ze kan beginnen. De hele weg naar huis dacht ik aan haar polsen.

Donderdag 29 januari

President Clinton heeft in alle toonaarden ontkend dat hij ooit seks heeft gehad met een Witte Huis-stagiaire genaamd Monica Lewin-sky. Hij keek recht in de camera en zijn woorden onderstrepend met een prikkende vinger zei hij met vlammende oprechtheid: 'Ik heb geen seksuele relatie gehad met die vrouw.' En hij voegde er met zijn charmante zuidelijke maniertje aan toe: 'Juffrouw Lewinsky.' Ik geloof hem in ieder geval onvoorwaardelijk.

Mijn moeder en Iwan lijken alles af te weten van de zaak-Lewinsky. Toen ik zei dat ik voor vandaag nog nooit van die jonge vrouw had gehoord, keken ze me ongelovig aan. Iwan zei: 'Op de melkfabriek heb ik een keer een secretaresse gehad die nog nooit van Van Gogh had gehoord. Ze dacht dat Van Morrison de zonnebloemen had geschilderd.'

Mijn moeder zei: 'Je schijnt alles wat president Clinton ook maar even in een kwaad daglicht stelt, uit te filteren.'

Ik zei dat ik de man bewonderde.

Zij zei: 'Hij is seksverslaafd.'

Ik wees erop dat zijn vrouw Hillary een aantrekkelijke vrouw was. Waarom zou hij zijn seksuele bevrediging elders zoeken?

Ze keken elkaar aan. 'Ik denk dat we hier met een soort "Mary Archer-situatie" te maken hebben,' zei Iwan.

Mijn moeder zei: 'Adriaan, over een paar maanden word je eenendertig. Ik weet dat je op zijn minst twee keer met iemand naar bed bent geweest, maar je schijnt geen flauw idee te hebben van hartstocht.'

Ik ging naar boven om op mijn draagbare tv naar Newmight te kijken. Pandora is daar tegenwoordig vaak te zien.

Vrijdag 30 januari

Ik heb president Clintons Lewinski-speech eindeloos vaak gezien. De man liegt niet. De waarheid spreekt uit zijn ogen, zijn neusgaten en zijn lippen.

Zaterdag 31 januari

Last gehad van dromen over Monica Lewinsky waarin ze in Eleanor Floods huis woont en wij een hartstochtelijke verhouding beginnen na een spelletje Cluedo.

Penis functie—10⁄10

Medicijnen—2 Nurofen

Maandag 2 februari

Na het lezen van wat fanmail die vandaag van Pie Crust kwam, ben ik ervan overtuigd dat de grote Victoriaanse krankzinnigengestichten moeten worden heropend. Een vrouw uit Dorset verzamelt 'afgeknipte teennagels van beroemdheden' voor een liefdadigheidsvei-ling. Ze sloot een zelfsluitend plastic zakje in met Adriaan Mole erop geschreven, en vroeg me het terug te sturen in de geadresseerde envelop die er ook bij zat. Rosie knipte de nagels van de Nieuwe Hond en deed ze in het zakje. De Nieuwe Hond keek voor de verandering een keer vrolijk na zijn pedicure, dus heeft het toch nog iets goeds opgeleverd.

Ik ga aanstaande zondag dit huis uit. Nigel stelt zijn bestelwagen ter beschikking. Hij heeft me vergeven dat ik zijn homoseksualiteit heb geopenbaard sinds hij heeft gehoord dat een van zijn ooms een sekseverandering heeft ondergaan in 1979—informatie die zijn familie voor hem had stilgehouden.

Woensdag 4 februari

Ik ga geen minuut te vroeg het huis uit! Ik was vandaag bijna slaags geraakt met mijn moeder. Ze doet heel koel tegen Glenn. Toen ik zei: 'Je hebt haast geen woord met hem gewisseld sinds Kerstmis toen je tegen hem zei dat hij niet met zijn ellebogen op tafel moest leunen,' schreeuwde ze: 'Hij zat met een van zijn ellebogen in de spruitjes, verdomme!'

Iwan verdedigde mijn moeder natuurlijk en in een plotselinge vlaag van woede beschuldigde ik hem ervan een koekoek in het nest van Wisteria Walk te zijn.

'Jij bent hier de koekoek!' gilde mijn moeder. 'Zondag kan niet gauw genoeg komen wat mij betreft!'

Ik zei dat ze Glenn geen enkele kans had gegeven. Ze krijste: 'Ik heb nog nooit een jongen meegemaakt die zoveel scheten laat. Het is net alsof je op de rand van een zwavelachtige vulkaan zit!' Ik legde uit dat het van de bonen kwam, maar ze wilde het niet horen.

Wat mij betreft kan zondag ook niet gauw genoeg komen.

Zaterdag 7 februari

Glenn vertelde me dat hij graag wilde dat ik met zijn moeder trouwde. We waren bezig lege Walker chipsdozen in Nigels bestelwagen te laden. Ik moest bijna hardop lachen, zo absurd vond ik dat idee, daarna keek ik naar zijn gezicht en was ik blij dat ik dat niet had gedaan. Ik zei dat Sharon en ik nooit met elkaar zouden trouwen.

'Waarom niet, pap?' vroeg hij.

Uit de duizend en een redenen die ik had kunnen geven, koos ik er een waarvan ik wist dat hij hem zou begrijpen. 'Ik ben verliefd op iemand anders, jongen,' zei ik. Ik probeerde het te laten klinken als Grant Mitchell uit Eastenden (zijn held).

'Oké, pap,' zei Glenn en we spraken er niet meer over.