Hij was in verwarring. 'Waar wil je dan dat ik naartoe ga?'

'Dat zeg ik je maar niet,' zei ze. 'Het zou je gevoelens kwetsen.'

Toen Alfred weg was, bleef Paige in gedachten verzonken zitten. Kat had gelijk gehad. Ze had zich vastgeklampt aan iets dat voorbij was. ...met die domme wilden helpen... Ik had hier een bom duiten kunnen verdienen... Vijfhonderdduizend dollar! En aan hem heb ik me vastgeklampt, dacht Paige verbaasd. Ze had gedeprimeerd moeten zijn, maar ze was juist opgetogen. Ze voelde zich plotseling vrij. Ze wist nu wat ze wilde. Ze liep naar de telefoon en draaide Jasons nummer. 'Hallo.'

'Jason, met Paige. Herinner je je nog dat je me over je huis in

Noe Valley hebt verteld?'

'Ja...'

'Ik zou het graag willen zien. Heb je vanavond tijd?'

Jason zei kalm: 'Wil je me vertellen wat er aan de hand is, Paige?

Ik ben helemaal in verwarring.'

'Ik ben degene die in verwarring is. Ik dacht dat ik verliefd was op een man die ik lang geleden heb gekend, maar hij is dezelfde man niet meer. Ik weet nu wat ik wil.' 'Ja?'

'Ik wil je huis zien.'

Noe Valley hoorde in een andere eeuw thuis. Het was een kleurige oase in het hart van een van de meest kosmopolitische steden ter wereld.

Jasons huis was een weerspiegeling van hem - het was gezellig, smaakvol en charmant. Hij liet Paige het huis zien. 'Dit is de woonkamer, de keuken, de badkamer voor gasten, de studeerkamer...' Hij keek haar aan en zei: 'De slaapkamer is boven. Wil

 

je die zien?'

'Heel graag,' zei Paige zacht.

Ze liepen de trap op en de slaapkamer binnen. Haar hart bonkte wild, maar wat er ging gebeuren leek onvermijdelijk. Ik had het vanaf het begin moeten weten, dacht ze.

Paige wist later niet wie het initiatief had genomen, maar opeens lagen ze in eikaars armen en Jason drukte zijn lippen op de hare. Het leek de natuurlijkste zaak van de wereld te zijn. Ze begonnen elkaar uit te kleden en voelden allebei een heftig verlangen. Toen lagen ze in bed en ze vrijden met elkaar. 'God,' fluisterde hij. 'Ik hou van je.'

'Dat weet ik,' plaagde Paige hem. 'Vanaf het moment dat ik tegen je heb gezegd dat je een witte jas moest aantrekken.' Nadat ze hadden gevrijd, zei Paige: 'Ik wil graag vannacht hier blijven.'

Jason glimlachte: 'Zul je me morgenochtend niet haten?' 'Dat beloof ik je.'

Paige bracht de nacht met Jason door met praten... vrijen... praten. 's Ochtends maakte ze een ontbijt voor hem klaar. Jason keek naar haar en zei: 'Ik weet niet waaraan ik dit geluk heb verdiend, maar bedankt.'

'Je haalt me de woorden uit mijn mond,' antwoordde Paige. 'Zal ik je eens wat zeggen? Ik heb nog geen antwoord op mijn huwelijksaanzoek gekregen.' 'Dat krijg je vanmiddag.'

Die middag kwam er een koerier een envelop bij Jasons kantoor bezorgen. Erin zat de kaart die Jason met het model van het huis had meegestuurd. Het mijne [ ] Het onze [x]

Kruis je keuze aan, alsjeblieft.

 

Lou Dinetto was voldoende hersteld om het ziekenhuis te kunnen verlaten. Kat ging naar zijn kamer om afscheid van hem te nemen. Rhino en de Schaduw waren er ook. Toen Kat binnenkwam, wendde Dinetto zich tot hen en zei: 'Wegwezen.'

Kat keek hen na toen ze de kamer uit liepen.

Dinetto keek Kat aan en zei: 'Ik ben je heel wat verschuldigd.'

'U bent me niets verschuldigd.'

'Vind je soms dat mijn leven niets waard is? Ik heb gehoord dat

je gaat trouwen?'

'Dat klopt.'

'Met een arts?'

'Ja.'

'Zeg maar tegen hem dat hij goed voor je moet zorgen, anders krijgt hij het met mij aan de stok.' 'Ik zal het hem zeggen.'

Er viel een korte stilte. 'Het spijt me van Mike.' 'Het komt wel in orde met hem,' zei Kat. 'Ik heb een lang gesprek met hem gehad. Het komt allemaal goed.' 'Mooi zo.' Dinetto haalde een dikke bruinpapieren envelop te voorschijn. 'Een huwelijkscadeautje voor je.' Kat schudde haar hoofd. 'Nee, dank u.' 'Maar...'

'Pas goed op uzelf.'

'Jij ook. Zal ik je eens wat vertellen? Je bent echt een toffe meid. Ik ga je nu iets zeggen wat je heel goed moet onthouden. Als ik je ooit ergens mee kan helpen - wat het ook is - moet je naar me toe komen. Heb je dat goed gehoord?'

 

'Ja.'

Ze wist dat hij het meende en ze wist dat ze nooit naar hem toe zou gaan.

In de loop van de volgende weken belden Paige en Jason elkaar drie, vier keer per dag en ze waren altijd samen wanneer Paige geen nachtdienst had.

Het was in het ziekenhuis drukker dan ooit. Paige had een dienst van zesendertig uur gedraaid waarin het ene spoedgeval na het andere was binnengekomen. Ze was net in de oproepka- mer gaan slapen toen ze werd gewekt door het schrille gerinkel van de telefoon.

Met een ongecoördineerde beweging bracht ze de hoorn naar haar oor. 'Hallo?'

'Wilt u met spoed naar Kamer 422 komen, dokter Taylor?' Paige probeerde helder in haar hoofd te worden. Kamer 422. Een van dokter Barkers patiënten. Lance Kelly. Er was pas een mitralisklep bij hem vervangen. Er moet iets misgegaan zijn. Ze stond op en liep wankelend op haar benen de verlaten gang in. Ze besloot niet op de lift te wachten en rende de trap op. Misschien is het alleen een nerveuze verpleegster. Als het ernstig is, bel ik dokter Barker, dacht ze.

Ze liep Kamer 422 binnen en bleef in de deuropening staan. Ze staarde geschokt naar de patiënt. Hij kon bijna geen adem krijgen en kreunde. De verpleegster wendde zich duidelijk opgelucht tot Paige. 'Ik wist niet wat ik moest doen, dokter. Ik...' Paige haastte zich naar het bed. 'Het komt allemaal in orde,' zei ze geruststellend. Ze pakte zijn pols tussen twee vingers vast. Zijn hart ging wild tekeer. De mitralisklep functioneerde niet goed.

'We zullen hem een kalmerend middel geven,' zei Paige. De verpleegster overhandigde haar een spuit en ze gaf de patiënt een injectie in een ader. Paige keek de verpleegster aan. 'Zeg tegen de hoofdzuster dat ze onmiddellijk een operatieteam samenstelt en laat dokter Barker halen!' Vijftien minuten later lag Kelly op de operatietafel. Het team

 

bestond uit twee operatiezusters, een omloopzuster en twee artsassistenten. Hoog in de hoek van de kamer stond een televisiemonitor waarop de hartslag, het ECG en de bloeddruk werden weergegeven.

De anesthesist kwam binnen en Paige kon wel vloeken. De meeste anesthesisten in het ziekenhuis waren uiterst kundig, maar Herman Koch was een uitzondering. Paige had al eerder met hem gewerkt en probeerde hem zoveel mogelijk te mijden. Ze vertrouwde hem niet, maar nu had ze geen keus. Paige vouwde een papieren operatielaken waarin een venster was uitgespaard, open. Ze spreidde dat over de borst van de patiënt uit en keek intussen naar Koch die een slangetje aan de keel van de patiënt bevestigde. 'Breng een lange lijn in de halsader in,' zei Paige. Koch knikte. 'Oké.'

Een van de artsassistenten vroeg: 'Wat is er met hem aan de hand?'

'Dokter Barker heeft gisteren de mitralisklep vervangen. Ik denk dat hij gebroken is.' Paige keek dokter Koch aan. 'Is hij buiten bewustzijn?'

Koch knikte. 'Alsof hij thuis in bed ligt te slapen.' Lag jij ook maar thuis in bed, dacht ze. 'Wat gebruik je?' 'Propofol.' Ze knikte. 'Prima.'

Ze keek toe terwijl Kelly met het hart-longapparaat werd verbonden zodat ze een cardiopulmonale bypass-operatie zou kunnen uitvoeren. Paige bestudeerde de monitoren aan de muur. Pols 140. Zuurstofverzadiging van het bloed 92%... Bloeddruk, systolisch 80, diastolisch 60. 'Beginnen maar,' zei Paige. Een van de artsassistenten zette muziek op. Paige stapte naar de operatietafel en boog zich in het warme witte licht van elfhonderd watt over de patiënt heen. Ze wendde zich tot de operatiezuster. 'Scalpel, alsjeblieft...' De operatie begon.

Paige verwijderde alle draden waarmee het borstbeen de vorige dag was gehecht en maakte toen een insnijding vanaf onder aan de nek tot onder aan het borstbeen, terwijl een van de artsassis

 

tenten met kussentjes van gaas het bloed wegdepte. Ze sneed zorgvuldig door de lagen vet en spier en zag toen het onregelmatig kloppende hart vóór haar. 'Dat is het probleem,1 zei Paige. 'Het atrium is geperforeerd. Het bloed verzamelt zich op het hart en drukt het samen.' Paige keek naar de monitor aan de muur. De bloeddruk was gevaarlijk laag geworden. 'Voer meer bloed toe,' beval Paige.

De deur van de operatiekamer ging open en Lawrence Barker stapte naar binnen. Hij ging opzij staan en keek naar wat er gebeurde.

Paige zei: 'Dokter Barker, wilt u...' 'Het is jouw operatie.'

Paige keek snel naar wat Koch aan het doen was. 'Wees voorzichtig. Je verdooft hem te zwaar, verdomme! Rustig aan!' 'Maar ik...'

'Hij heeft ventriculaire tachycardie. Zijn bloeddruk daalt!'

'Wat wil je dat ik doe?' vroeg Koch hulpeloos.

Dat zou hij moeten weten, dacht Paige boos. 'Geef hem lido-

caïne en epinefrine! Nu!' Ze schreeuwde.

'Goed.'

Paige keek toe terwijl Koch een spuit oppakte en de patiënt een intraveneuze injectie gaf.

Een artsassistent keek naar de monitor en riep: 'De bloeddruk zakt.'

Paige deed verwoed haar best de bloedstroom te stelpen. Ze keek op naar Koch. 'Hij bloedt te hevig! Ik heb je toch gezegd...' Het geluid van de hartslag op de monitor werd plotseling chaotisch.

'Mijn God! Er is iets misgegaan!' 'Geef me de defibrillator!' riep Paige.

De omloopzuster pakte de defibrillator van de crashkar, trok twee steriele paddies van elkaar, verbond ze met het stopcontact en draaide aan de knopjes van de crashkar om ze op te laden. Tien seconden later overhandigde ze Paige de paddies die ze recht boven Kelly's hart in positie bracht. Kelly's lichaam schokte omhoog en zeeg toen ineen.

Paige deed nog een poging en probeerde hem met haar wil te

 

dwingen tot leven te komen, weer te ademen. Er gebeurde niets. Het hart bleef bewegingloos, een dood, nutteloos orgaan. Paige was woedend. Haar deel van de operatie was succesvol verlopen, maar Koch had de patiënt te zwaar verdoofd. Toen Paige de defibrillator vruchteloos voor de derde keer aanwendde, stapte dokter Barker naar de operatietafel toe en wendde zich tot Paige. 'Door jouw schuld is hij dood.'

 

Jason zat midden in een bespreking over een nieuw ontwerp

toen zijn secretaresse zei: 'Ik heb dokter Taylor aan de lijn. Zal

ik tegen haar zeggen dat u haar zult terugbellen?'

'Nee, ik neem 'm wel.' Jason nam de hoorn van de haak. 'Paige?'

'Jason... ik heb je nodig!' Ze snikte.

'Wat is er gebeurd?'

'Kun je naar het appartement komen?'

'Natuurlijk. Ik kom meteen.' Hij stond op. 'De bespreking is

voorbij. We gaan morgenochtend verder.'

Een halfuur later was Jason bij het appartement. Paige opende

de deur en sloeg haar armen om hem heen. Haar ogen waren

rood van het huilen.

'Wat is er gebeurd?' vroeg Jason.

'Het is verschrikkelijk! Dokter Barker heeft tegen me gezegd dat... door mijn schuld een patiënt is overleden en het... het was echt mijn schuld niet!' Haar stem brak. 'Ik kan niet meer tegen zijn...'

'Je hebt me verteld hoe gemeen hij altijd is, Paige,' zei Jason troostend. Zo is zijn karakter nu eenmaal.' Paige schudde haar hoofd. 'Dat is het niet alleen. Hij heeft vanaf het moment dat ik met hem ging samenwerken geprobeerd me het ziekenhuis uit te krijgen. Als hij een slechte chirurg was en een lage dunk van me zou hebben, zou ik het niet zo erg vinden, maar de man is briljant. Ik moet zijn mening respecteren. Ik denk dat ik gewoon niet goed genoeg ben.' 'Onzin,' zei Jason boos. 'Natuurlijk ben je goed genoeg. Iedereen die ik spreek, vertelt me dat je een fantastische arts bent.' 'Maar Lawrence Barker niet.'

 

'Vergeet Barker maar.'

'Dat zal ik ook doen,' zei Paige. 'Ik neem ontslag bij het ziekenhuis.'

Jason nam haar in zijn armen. 'Ik weet datje te veel van het werk houdt om het op te geven.'

'Ik geef het ook niet op. Ik wil gewoon dat ziekenhuis nooit meer zien.'

Jason haalde een zakdoek uit zijn zak en droogde haar tranen. 'Het spijt me dat ik je hiermee lastig val,' zei ze. 'Daar zijn aanstaande echtgenoten toch voor?' Ze glimlachte zwakjes. 'Zo mag ik het horen. Goed.' Ze haalde diep adem. ik voel me nu beter. Bedankt dat je met me hebt gepraat. Ik heb dokter Wallace gebeld en hem gezegd dat ik ontslag neem. Ik ga nu naar het ziekenhuis om met hem te praten.' 'Dan zie ik je vanavond bij het eten.'

Paige liep door de gangen van het ziekenhuis in de wetenschap dat het de laatste keer was. Ze hoorde de vertrouwde geluiden en zag de mensen die zich door de gangen heen en weer repten. Het was meer een thuis voor haar geworden dan ze zich had gerealiseerd. Ze dacht aan Jimmy en Chang en aan alle geweldige artsen met wie ze had samengewerkt. Aan die schat van een Jason die in zijn witte jas de ronde met haar liep. Ze passeerde de kantine waar zij met Honey en Kat wel honderd keer had ontbeten en langs de conversatiezaal waar ze hadden geprobeerd een feestje te geven. De gangen en de kamers waren vol herinneringen. Ik zal het missen, dacht Paige, maar ik weiger nog met dat monster onder hetzelfde dak te werken. Ze liep de trap op naar dokter Wallaces kantoor. Hij zat op haar te wachten.

'Nou, ik moet wel zeggen dat ik verbaasd was over je telefoontje, Paige! Is je besluit onherroepelijk?' 'Ja.'

Benjamin Wallace zuchtte. 'Goed dan, maar voordat je weggaat, wil dokter Barker je spreken.'

ik wil hem ook graag spreken.' Al haar opgekropte woede kwam naar boven.

 

'Hij is in het lab. Nou ja... het beste dan maar.'

'Dank u.' Paige ging op weg naar het lab.

Dokter Barker bestudeerde een paar röntgenfoto's toen Paige

binnenkwam. Hij keek op. 'Ik heb gehoord datje hebt besloten

het ziekenhuis te verlaten.'

'Dat klopt. Uw wens is eindelijk in vervulling gegaan.'

'En wat was die wens dan wel?' vroeg Barker.

'U wilde me hier vanaf het moment dat u me zag weg hebben.

Nou, dan hebt u gewonnen. Ik leg het bijltje erbij neer. Toen u

tegen me zei dat uw patiënt door mijn toedoen was overleden-

Ik...' Haar stem brak. 'Ik... ik vind u een sadistische, harteloze

rotzak en ik haat u.'

'Ga zitten,' zei dokter Barker.

'Nee. Ik heb niets meer te zeggen.'

'Maar ik wel. Wie denk je verdomme wel dat je...?' Hij zweeg plotseling en begon naar lucht te happen. Terwijl Paige geschokt toekeek, greep hij naar zijn borst en viel voorover in zijn stoel. De ene kant van zijn gezicht was verwrongen in een afschuwelijke grimas.

Paige stond ogenblikkelijk naast hem. 'Dokter Barker!' Ze greep de telefoon en schreeuwde in de hoorn: 'Code Rood! Code Rood!'

'Hij heeft een zware beroerte gehad,' zei dokter Peterson. 'Het is nog te vroeg om te kunnen zeggen of hij het haalt.' Het is mijn schuld, dacht Paige. Ik wilde dat hij dood zou gaan. Ze voelde zich ellendig.

Ze ging terug naar Ben Wallace. 'Het spijt me wat er is gebeurd,' zei ze. 'Hij was een goede chirurg.'

'Ja. Het is zeer betreurenswaardig...' Wallace bestudeerde haar een moment. 'Nu dokter Barker hier niet langer zal werken, kun je misschien in overweging nemen te blijven.' Paige knikte. 'Natuurlijk.'

 

Opzijn kaart stond: John Cronin, blanke man, 70 jaar. Diagnose: Harttumor.

Paige had John Cronin nog niet eerder gesproken. Hij moest binnenkort een hartoperatie ondergaan. Ze liep samen met een verpleegster en een artsassistent zijn kamer binnen. Ze glimlachte hartelijk en zei: 'Goedemorgen, meneer Cronin.' Ze hadden net de slang uit zijn mond gehaald en eromheen waren afdrukken van het plakband nog te zien. Infuusflessen hingen boven zijn hoofd en de slangen waren in zijn rechterarm ingebracht.

Cronin keek Paige aan. 'Wie ben jij verdomme?'

ik ben dokter Taylor. Ik ga u onderzoeken en ...'

'Dat dacht je maar! Blijf met je rotpoten van me af. Waarom

hebben ze geen echte dokter gestuurd!'

Haar glimlach verdween. 'Ik ben cardio-vasculair chirurg. Ik zal alles doen wat ik kan om u beter te maken.' 'Ga jij een hartoperatie bij me doen?' inderdaad. Ik...'

John Cronin keek de artsassistent aan en zei: 'Jezus-nog-aan- toe, hebben jullie in dit ziekenhuis niets beters te bieden?' ik verzeker u dat dokter Taylor zeer kundig is,' zei de artsassistent.

'Dat is mijn reet ook.'

'Wilt u misschien liever uw eigen chirurg laten komen?' vroeg Paige stijfjes.

'Die heb ik niet. Ik kan die dure kwakzalvers niet betalen. Jullie dokters zijn allemaal hetzelfde. Jullie zijn alleen in geld geïnteresseerd. Jullie geven niets om mensen. We zijn voor jullie niet

 

meer dan stukken vlees, hè?'

Paige kon haar woede met moeite beheersen. 'Ik weet dat u op het ogenblik van streek bent, maar...'

'Van streek? Alleen omdat je mijn hart uit mijn lichaam gaat snijden?' Hij schreeuwde nu. 'Ik weet dat ik op de operatietafel zal sterven. Jij gaat me slachten en ik hoop dat ze je voor moord pakken.'

'Zo is het wel genoeg,' zei Paige.

Hij grijnsde kwaadaardig tegen haar. 'Het zou geen goede beurt van je zijn als ik zou sterven, hè, dokter? Misschien laat ik me toch door je opereren.'

Paige merkte dat ze hyperventileerde. Ze wendde zich tot de verpleegster. 'Ik wil een ECG hebben en een laboratoriumonderzoek laten doen.' Ze wierp nog een laatste blik op John Cronin, draaide zich om en liep de kamer uit.

Toen Paige een uur later met de uitslagen van het onderzoek terugkwam, keek John Cronin op en zei: 'Ah, daar heb je het Sekreet weer.'

Paige opereerde John Cronin de volgende ochtend om zes uur. Zodra ze hem had opengesneden, wist ze dat er geen hoop was. Het grootste probleem was niet zijn hart. Cronins organen waren aangetast door melanomen.

Een artsassistent zei: 'O, mijn God! Wat moeten we doen?' 'Bidden dat de kanker niet uitgezaaid is.'

Toen Paige uit de operatiekamer de gang op stapte, stonden er een vrouw en twee mannen op haar te wachten. De vrouw was achter in de dertig. Ze had felrood haar, was te zwaar opgemaakt, had een sterk, goedkoop parfum op en droeg een strakke jurk die haar weelderige figuur accentueerde. De twee mannen waren veertigers en hadden allebei rood haar. Paige vond ze op een stelletje circusartiesten lijken. 'Bent u dokter Taylor?' vroeg de vrouw aan Paige. 'Ja.'

'Ik ben mevrouw Cronin. Dit zijn mijn broers. Hoe gaat het met mijn echtgenoot?'

 

Paige aarzelde en zei toen voorzichtig: 'De operatie is zo goed gegaan als kon worden verwacht.'

'O, God zij dank!' zei mevrouw Cronin melodramatisch terwijl ze met een kanten zakdoek haar ogen bette. 'Ik zou sterven als het met John zou misgaan!'

Paige had het gevoel alsof ze naar een actrice in een slecht toneelstuk keek.

'Mag ik mijn lieveling nu bezoeken?'

'Nog niet, mevrouw Cronin. Hij ligt in de recoverkamer. Ik stel voor dat u morgen terugkomt.'

'We zullen er zijn.' Ze wendde zich tot de mannen. 'Kom mee, jongens.'

Paige keek hen na toen ze wegliepen. Arme John Cronin, dacht ze.

Paige kreeg het rapport de volgende ochtend. De kanker was door zijn hele lichaam heen uitgezaaid. Het was te laat om hem nog te kunnen bestralen.

De oncoloog zei tegen Paige: 'We kunnen alleen maar proberen hem zo weinig mogelijk te laten lijden. Hij zal heel veel pijn krijgen.'

'Hoe lang heeft hij nog?' 'Op zijn hoogst een paar weken.'

Paige ging John Cronin op de afdeling intensive care bezoeken. Hij sliep. John Cronin was niet langer een verbitterde, venijnige man, maar een mens die wanhopig voor zijn leven vocht. Hij lag aan een beademingsapparaat en werd via een infuus gevoed. Paige ging naast zijn bed zitten en keek naar hem. Hij zag er vermoeid en verslagen uit. Hij is een van degenen die geen geluk hebben, dacht Paige. Zelfs al is de moderne medische wetenschap tot wonderen in staat, hem kunnen we toch niet redden. Paige raakte zachtjes zijn arm aan en na een poosje vertrok ze.

Later die middag ging Paige John Cronin weer bezoeken. Toen hij zijn ogen opende en Paige zag, zei hij slaperig: 'De ope

 

ratie is voorbij, hè?'

Paige glimlachte geruststellend. 'Ja, ik kwam alleen even langs

om te kijken hoe het met u ging.'

'Wat kan jou dat schelen?' smaalde hij.

'Laten we alstublieft geen ruzie maken,' zei Paige.

Cronin bestudeerde haar zwijgend. 'De andere dokter heeft me

verteld dat je het goed hebt gedaan.'

Paige zei niets.

'Ik heb kanker, hè?'

'Ja.'

'Hoe erg is het?'

De vraag stelde haar voor een dilemma waarmee alle chirurgen vroeg of laat geconfronteerd worden. Ze knikte. 'Het is nogal ernstig.'

Er viel een lange stilte. 'Is bestraling of chemotherapie nog mogelijk?'

'Het spijt me. U zou zich er slechter door voelen en het zou niet helpen.'

'Ik begrijp het. Nou ja... ik heb een goed leven gehad.' 'Dat zal best.'

'Je zou het niet zeggen als je me nu ziet, maar ik heb veel vrouwen gehad.' 'Ik geloof u.'

'Ja. Vrouwen... dikke biefstukken... goede sigaren... Ben je getrouwd?' 'Nee.'

'Dat zou je moeten zijn. Iedereen zou getrouwd moeten zijn. Ik ben nu voor de tweede keer getrouwd. Mijn eerste huwelijk heeft vijfendertig jaar geduurd. Ze was een geweldige vrouw. Ze is aan een hartaanval gestorven.' 'Dat spijt me.'

'Dat is niet nodig.' Hij zuchtte. 'Toen ben ik zo stom geweest met een sloerie te trouwen. Zij en haar twee inhalige broers zijn een mooi stelletje bij elkaar. Het is mijn straf omdat ik zo geil ben, denk ik. Ik viel op haar rode haar. Ze is wel een spetter.' 'Ik weet zeker dat ze...'

'Het is niet beledigend bedoeld, maar weet je waarom ik in dit

 

armoedige ziekenhuis lig? Door toedoen van mijn vrouw. Ze

wilde geen geld verspillen aan een particulier ziekenhuis. Op

deze manier valt er voor haar en haar broers meer te erven.' Hij

keek naar Paige op. 'Hoeveel tijd heb ik eigenlijk nog?'

'Wilt u een eerlijk antwoord hebben?'

'Nee... ja.'

'Een paar weken.'

'Jezus! De pijn zal erger worden, hè?'

ik zal proberen de pijn zoveel mogelijk te verzachten, meneer Cronin.'

'Noem me maar John.' 'John.'

'Het leven is hard, hè?'

'U zei dat u een goed leven hebt gehad.'

'Dat is ook zo. Het is vreemd te weten dat het bijna voorbij is.

Waar denk je dat we heengaan?'

'Ik weet het niet.'

Hij forceerde een glimlach, ik zal het je laten weten als ik er ben aangekomen.'

'Er worden direct medicijnen gebracht. Kan ik verder nog iets voor u doen?'

'Ja, kom vanavond weer even met me praten.'

Het was haar vrije avond en ze was uitgeput. 'Dat is goed.'

Toen Paige die avond naar John Cronin ging, was hij wakker. 'Hoe voel je je?'

Hij vertrok zijn gezicht. 'Verschrikkelijk. Ik heb nooit goed tegen pijn gekund. Ik denk dat ik een lage pijndrempel heb.' 'Dat begrijp ik.' 'Je hebt Hazel gesproken, hè?' 'Hazel?'

'Mijn vrouw. De sloerie. Zij is me met haar broers komen bezoeken. Ze zeiden dat ze je hadden gesproken.' 'Ja.'

'Ze is me er eentje, hè? Ik heb me met haar flink in de nesten gewerkt. Ze staat bijna te trappelen tot ik het hoekje omga.' 'Zeg dat niet.'

 

'Het is waar. Hazel is alleen om mijn geld met me getrouwd. Om je de waarheid te vertellen, kon me dat niet zoveel schelen. Ik heb het in bed echt fantastisch met haar gehad, maar toen begonnen zij en haar broers inhalig te worden. Ze wilden steeds meer.'

Er viel een stilte, maar ze voelden zich allebei op hun gemak.

'Heb ik je verteld dat ik veel heb gereisd?'

'Nee.'

'Ja. Ik ben in Zweden... Denemarken... en Duitsland geweest. Ben jij wel eens in Europa geweest?'

Ze dacht aan de dag waarop ze naar het reisbureau waren gegaan.

Laten we naar Venetië gaan! Nee, laten we naar Parijs gaan! Wat vinden jullie van Londen? 'Nee, nog nooit.' 'Je moest er eens naartoe gaan...' 'Misschien doe ik dat nog wel eens.'

'Ik veronderstel dat je in zo'n ziekenhuis als dit niet veel verdient, hè?' 'Ik verdien genoeg.'

Hij knikte voor zich uit. 'Ja, je moet naar Europa gaan. Doe mij een plezier. Ga naar Parijs... neem een kamer in het Crillon, ga eten bij Maxim's en bestel een grote, dikke biefstuk en een fles champagne. En als je die steak opeet en die champagne opdrinkt, wil ik dat je aan mij denkt. Zul je dat doen?' 'Ja, dat zal ik doen,' zei Paige langzaam, 'maar wanneer weet ik nog niet.'

John Cronin bestudeerde haar. 'Goed. Ik ben nu moe. Kom je

morgen terug om nog wat met me te praten?'

'Dat is goed,' zei Paige.

John Cronin was al in slaap gevallen.

 

Ken Mallory geloofde sterk in Vrouwe Fortuna en nadat hij de Harrisons had ontmoet, geloofde hij nog sterker dat ze aan zijn kant stond. De kans dat een man die zo rijk was als Alex Harrison het Embarcadero Districtsziekenhuis werd binnengebracht was krankzinnig klein. En ik heb zijn leven gered en hij wil zijn dankbaarheid tonen, dacht Mallory opgewekt. Hij had bij een vriend naar de Harrisons geïnformeerd. 'Rijk is nog maar heel zwak uitgedrukt,' had zijn vriend gezegd. 'Hij is wel twaalfvoudig miljonair. En hij heeft een dochter die er fantastisch uitziet. Ze is al drie of vier keer getrouwd geweest. De laatste keer met een graaf.' 'Heb je de Harrisons ooit ontmoet?' 'Nee, ze gaan niet met het gepeupel om.' Toen Alex Harrison op een zaterdagochtend uit het ziekenhuis werd ontslagen, zei hij: 'Denk je dat ik over een week fit genoeg zal zijn om een dineetje te geven, Ken?' Mallory knikte. 'Als u het een beetje rustig aan doet, zou ik niet weten waarom niet.'

Alex Harrison glimlachte. 'Uitstekend. Jij bent de eregast.' Mallory raakte plotseling in opwinding. De oude man had echt gemeend wat hij zei. 'Dank u.'

'Lauren en ik verwachten je volgende week zaterdag om half-

acht.' Hij gaf Mallory een adres op Nob Hill op.

'Ik zal er zijn,' zei Mallory. En óf ik er zal zijn!

Mallory had Kat beloofd die avond met haar naar het theater te

gaan, maar hij zou die afspraak gemakkelijk kunnen afzeggen.

Hij had zijn winst geïncasseerd en hij had van de seks met haar

genoten. Verscheidene keren per week was het hun gelukt bij

 

elkaar te komen in een van de lege oproepkamers, een lege ziekenhuiskamer of bij hem of bij haar thuis. Ze heeft haar hartstocht lang opgekropt, dacht Mallory vrolijk, maar toen de uitbarsting kwam - wauw! Maar nu werd het tijd arrivederci te zeggen.

Op de dag dat hij bij de Harrisons zou dineren, belde Mallory Kat op. 'Ik heb slecht nieuws, schat.' 'Wat is er aan de hand, liefste?'

'Een van de artsassistenten is ziek en ze hebben me gevraagd voor hem in te vallen. Ik vrees dat onze afspraak niet kan doorgaan.'

Ze wilde hem niet laten merken hoe teleurgesteld ze was, hoe graag ze bij hem wilde zijn. 'Dat heb je nu eenmaal in ons werk, hè?' zei ze luchtig. 'Ja. Ik maak het wel goed met je.'

'Je hoeft niets met me goed te maken,' zei ze teder. 'Ik houd van

je.'

'Ik houd ook van jou.'

'Wanneer gaan we nu eens over ons samen praten, Ken?' 'Wat bedoel je?' Hij wist precies wat ze bedoelde. Ze wilde dat hij zich aan haar bond. Ze waren allemaal hetzelfde. Ze gebruikten hun kut als lokaas in de hoop dat ze de een of andere sukkel zover konden krijgen dat hij zijn leven lang bij hen zou blijven. Nou, daar was hij te slim voor. Als de tijd daar was, zou hij zich berouwvol terugtrekken zoals hij al meer dan tien keer eerder had gedaan.

Kat zei: 'Vind je niet dat we een datum moeten vaststellen,

Ken? Ik moet heel veel voorbereidingen treffen.'

'Ja natuurlijk. Dat moeten we doen.'

'Ik dacht aan juni. Wat vind jij daarvan?'

Je wilt niet weten wat ik denk. Als ik het goed speel, ga ik wel

trouwen, maar niet met jou. 'We praten er nog wel over, schat. Ik

moet nu echt gaan.'

Het huis van de Harrisons was een herenhuis dat zo uit een film leek te komen en het was gelegen te midden van prachtig verzorgde gronden. Aan het huis zelf leek geen eind te komen. Er

 

waren ruim twintig gasten en in de enorme salon speelde een orkestje. Toen Mallory binnenkwam, haastte Lauren zich naar hem toe om hem te verwelkomen. Ze droeg een nauwsluitende, zijden jurk. Ze kneep in Mallory's hand. 'Welkom, eregast. Ik ben zo blij datje er bent.' 'Ik ook. Hoe is het met je vader?'

'Hij is springlevend dankzij jou. Je bent hier in dit huis echt een held.'

Mallory glimlachte bescheiden. 'Ik heb alleen mijn werk gedaan.'

'Dat zal God ook wel iedere dag zeggen.' Ze pakte zijn hand vast en stelde hem aan de andere gasten voor. Het was een select gezelschap. Onder de gasten bevonden zich de gouverneur van Californië, de Franse ambassadeur, een rechter van de Hoge Raad en nog een stuk of tien politici, kunstenaars en magnaten. Mallory kon de macht in de kamer voelen en het wond hem op. Hier hoor ik thuis, dacht hij. Hier, bij deze mensen.

Het diner was heerlijk en de bediening voortreffelijk. Toen de gasten aan het eind van de avond begonnen te vertrekken, zei Harrison tegen Mallory: 'Blijf nog even, Ken. Ik wil met je praten.'

'Met alle plezier.'

Harrison, Lauren en Ken gingen in de bibliotheek zitten en Harrison nam plaats naast zijn dochter. 'Ik meende het toen ik in het ziekenhuis tegen je zei dat je een grote toekomst voor je hebt.'

'Ik waardeer het dat u zoveel vertrouwen in me hebt, meneer.' 'Je zou een particuliere praktijk moeten beginnen.' Mallory lachte vol zelfspot. 'Ik vrees dat dat niet zo gemakkelijk is, meneer Harrison. Het duurt lang om een praktijk op te bouwen en ik ben...'

'Gewoonlijk wel, ja. Maar jij bent niet de eerste de beste.' 'Ik begrijp het niet.'

'Vader wil het opzetten van je eigen praktijk financieren,' zei Lauren.

Een ogenblik was Mallory sprakeloos. Het ging te gemakkelijk.

 

Hij had het gevoel alsof alles een heerlijke droom was. 'Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen.'

'Ik heb een heleboel rijke vrienden en met een paar van hen heb ik al over je gesproken. Ik kan je beloven dat het storm bij je zal lopen zodra je je naambord hebt opgehangen. Ik wil het graag financieren. Ben je geïnteresseerd?'

Mallory kon maar met moeite ademhalen. 'Heel erg. Maar ik... ik weet niet wanneer ik in staat zal zijn u terug te betalen.' 'Je begrijpt het niet. Ik betaal jou terug. Je zult me niets schuldig zijn.'

Lauren keek Mallory met een warme uitdrukking in haar ogen aan. 'Zeg alsjeblieft ja.'

'Het zou wel erg dom zijn als ik nee zou zeggen, hè.'

'Dat is waar,' zei Lauren zacht. 'En ik weet zeker datje niet dom

bent.'

Op weg naar huis was Ken euforisch. Het kan allemaal niet beter, dacht hij, maar hij vergiste zich. Het zou nog beter worden. Lauren belde hem op. 'Ik hoop dat je er geen bezwaar tegen hebt zaken en plezier te combineren?'

Hij glimlachte voor zich uit. 'Helemaal niet. Wat had je in gedachten?'

'Er wordt zaterdagavond een liefdadigheidsbal gegeven. Wil je me daar mee naartoe nemen?'

En dat niet alleen, schatje. Ik wil nog wel wat anders met je doen ook. 'Heel graag.'

Hij had zaterdagavond dienst, maar hij zou zich ziek melden en ze zouden een vervanger voor hem moeten vinden.

Mallory was iemand die vond datje alles zoveel mogelijk moest plannen, maar wat hem nu overkwam, ging zijn stoutste dromen te boven.

In de loop van de volgende paar weken werd hij in Laurens vriendenkring opgenomen en zijn leven kwam in een duizelingwekkende stroomversnelling terecht. Hij ging met Lauren tot in het holst van de nacht uit dansen en werkte overdag, wankelend op zijn benen van vermoeidheid, in het ziekenhuis. De klachten

 

over zijn werk stapelden zich op, maar het kon hem niets schelen. Ik ben hier toch binnenkort weg, hield hij zichzelf voor. De gedachte dat hij uit dit treurige ziekenhuis weg zou gaan en zijn eigen praktijk zou krijgen, was al opwindend genoeg, maar Lauren was de bonus die Vrouwe Fortuna hem had geschonken. Kat begon lastig te worden. Mallory moest steeds nieuwe uitvluchten verzinnen om haar niet te hoeven zien. Als ze aandrong, zei hij: ik ben gek op je, liefste... natuurlijk wil ik met je trouwen, maar op dit moment heb ik...' en dan volgde er een waslijst van excuses.

Lauren stelde voor dat ze samen een weekend in het buitenhuis van de familie in Big Sur zouden doorbrengen. Mallory was opgetogen. Alles zit mee, dacht hij. Binnenkort ligt de wereld aan mijn voeten!

Het buitenhuis lag tussen met dennen begroeide heuvels. Het was een enorm gebouw van hout, tegels en steen dat over de Grote Oceaan uitkeek. Er waren een grote slaapkamer, acht slaapkamers voor gasten, een ruime huiskamer met een stenen haard, een indoorzwembad en een groot bad. Alles rook naar oude rijkdom.

Toen ze naar binnen gingen, keek Lauren Mallory aan en zei: ik

heb de bedienden het weekend vrij gegeven.'

Mallory grijnsde. 'Een goed idee.' Hij sloeg zijn armen om haar

heen en zei zacht: ik ben gek op je.'

'Laat me dat maar eens zien,' zei Lauren.

Ze brachten de hele dag in bed door en Lauren was bijna net zo

onverzadigbaar als Kat.

'Je sloopt me!' zei Mallory lachend.

'Mooi zo. Ik wil niet dat je nog in staat bent met een andere vrouw naar bed te gaan.' Ze ging rechtop zitten. 'Er is toch niemand anders, Ken?'

'Absoluut niet,' zei Mallory oprecht. 'Jij bent voor mij de enige vrouw ter wereld. Ik ben verliefd op je, Lauren.' Dit was het moment om de sprong te wagen. Hij moest nu de kans grijpen om zich in één klap van een gouden toekomst te verzekeren. Het was mooi om een succesvolle arts met een particuliere praktijk

 

te zijn, maar het was heel andere koek als hij Alex Harrisons schoonzoon zou worden. 'Ik wil met je trouwen.' Hij hield zijn adem in terwijl hij op haar antwoord wachtte. 'O ja, liefste,' zei Lauren. 'Ja.'

In het appartement deed Kat verwoede pogingen Mallory te bereiken. Ze belde het ziekenhuis.

'Het spijt me, dokter Hunter, maar dokter Mallory heeft geen oproepdienst en hij reageert niet als we hem oppiepen.' 'Heeft hij geen nummer achtergelaten waar hij te bereiken is?' 'Dat staat hier niet genoteerd.'

Kat legde de hoorn op de haak en wendde zich tot Paige. 'Er is hem iets overkomen. Ik weet het zeker. Hij had me nu toch gebeld moeten hebben.'

'Er kunnen wel honderd redenen zijn waarom je niets van hem hebt gehoord, Kat. Misschien moest hij plotseling de stad uit of...'

'Je hebt gelijk. Ik weet zeker dat er een goede reden voor is.' Kat keek naar de telefoon en probeerde hem met haar blik te dwingen te gaan rinkelen.

Toen Mallory in San Francisco terug was, belde hij Kat in het ziekenhuis.

'Dokter Hunter heeft geen dienst,' zei de receptioniste. 'Dank je.' Mallory belde het appartement. Kat was thuis. 'Hallo, schat!'

'Ken! Waar wasje toch? Ik heb me zorgen over je gemaakt. Ik heb overal geprobeerd je te bereiken...' 'Ik had een spoedgeval,' zei hij gladjes. 'Het spijt me dat ik geen gelegenheid heb gehad je te bellen. Een van mijn patiënten was de stad uit en had me nodig. Mag ik naar je toe komen?' 'Natuurlijk mag dat. Ik ben zo blij dat alles goed met je is. Ik...' 'Ik ben er over een halfuur.' Hij legde de hoorn op de haak en dacht opgewekt: De tijd is gekomen om eens openhartig met haar te praten. Kat, schatje, het is heel leuk geweest, maar nu moeten we er een punt achter zetten. Zulke dingen gebeuren nu eenmaal.

 

Toen Mallory binnenkwam, sloeg Kat haar armen om hem heen. 'Ik heb je gemist!' Ze wilde hem niet vertellen dat ze zich vreselijk bezorgd om hem had gemaakt. Mannen hadden daar een vreselijke hekel aan. Ze stapte achteruit. 'Je ziet er volkomen uitgeput uit, liefste.'

Mallory zuchtte. 'Ik heb de afgelopen vierentwintig uur niet geslapen.' Dat klopt in ieder geval, dacht hij. 'Een van mijn patiënten heeft in Big Sur last van zijn maagzweer gekregen en ik moest erheen om hem te behandelen.' Kat omhelsde hem. 'Arme schat. Wil je iets eten of drinken?' 'Nee hoor. Ik heb alleen behoefte aan een nachtje goed slapen. Laten we gaan zitten, Kat. We moeten praten.' Hij ging naast haar op de bank zitten. 'Is er iets niet in orde?' vroeg Kat.

Mallory haalde diep adem. 'Ik heb de laatste tijd veel over ons nagedacht, Kat.'

Ze glimlachte. 'Ik ook. Ik heb nieuws voor je. Ik...'

'Nee, wacht even. Laat me uitspreken, Kat. Ik denk dat we een

beetje te hard van stapel zijn gelopen. Ik... ik denk dat ik je te

snel ten huwelijk heb gevraagd.'

Ze verbleekte. 'Wat... wat zegje nu?'

'Ik vind eigenlijk dat we alles moeten uitstellen.'

Ze had het gevoel of de muren op haar afkwamen en ze kon

maar met moeite ademhalen. 'We kunnen niets uitstellen, Ken.

Ik ben zwanger van je.'

 

Paige kwam om middernacht na een slopende dag uitgeput thuis. Ze had geen tijd gehad om te lunchen en 's avonds had ze alleen tussen de operaties door een sandwich kunnen eten. Ze liet zich op bed vallen en sliep onmiddellijk. Ze werd gewekt door het gerinkel van de telefoon. Halfverdoofd nam ze de hoorn van de haak en keek automatisch op de klok op het nachttafeltje. Het was drie uur in de ochtend. 'Hallo?' 'Dokter Taylor? Het spijt me dat ik u stoor, maar een van uw patiënten wil u onmiddellijk spreken.'

Haar keel was zo droog dat ze nauwelijks kon praten. 'Ik ben

vrij,' mompelde ze. 'Kunnen jullie niet iemand anders...'

'Hij wil met niemand anders praten. Hij zegt dat hij u nodig

heeft.'

'Wie is het?'

'John Cronin.'

Paige ging rechtop zitten. 'Wat is er gebeurd?' 'Ik weet het niet. Hij weigert met iemand anders dan u te praten.'

'Goed dan,' zei Paige vermoeid. 'Ik kom eraan.' Dertig minuten later arriveerde Paige in het ziekenhuis en ze liep rechtstreeks naar John Cronins kamer. Hij lag wakker in bed en er staken slangen uit zijn neusgaten en armen. 'Bedankt voor je komst.' Zijn stem was zwak en hees. Paige ging op een stoel naast het bed zitten. Ze glimlachte en zei: 'Dat is wel goed, John. Ik had toch niets anders te doen dan slapen. Wat kan ik voor je doen dat niemand anders in dit grote ziekenhuis voor je zou kunnen doen?' 'Ik wil dat je met me praat.'

 

Paige kreunde. 'Om deze tijd? Ik dacht dat het een soort spoedgeval was.'

'Dat is het ook. Ik wil hier weg.'

Ze schudde haar hoofd. 'Dat is onmogelijk. Je kunt nu niet naar

huis. Je zou daar nooit de behandeling kunnen krijgen...'

Hij onderbrak haar. ik wil niet naar huis. Ik wil weg.'

Ze keek hem aan en zei langzaam: 'Wat bedoel je?'

'Je weet best wat ik bedoel. De medicijnen werken niet meer. Ik

kan de pijn niet verdragen... Ik wil dat er een eind aan komt.'

Paige boog zich naar voren en pakte zijn hand vast. 'Dat kan ik

niet doen, John. Laat me je iets geven...'

'Nee. Ik ben moe, Paige. Waar ik ook naartoe zal gaan, hier wil

ik weg. Op deze manier wil ik hier niet blijven rondhangen. Niet

meer.'

'John...'

'Hoeveel tijd heb ik nog? Een paar dagen? Ik heb je al verteld dat ik niet goed tegen pijn kan. Ik lig hier als een opgesloten dier met al die godvergeten slangen in mijn lichaam. Mijn lichaam wordt vanbinnen weggevreten. Dit is geen leven meer - dit is sterven. Help me in godsnaam!'

Zijn lichaam verkrampte plotseling van de pijn. Toen hij weer sprak, klonk zijn stem nog zwakker. 'Help me... alsjeblieft...' Paige wist wat ze zou moeten doen. Ze zou John Cronins verzoek aan dokter Benjamin Wallace moeten overbrengen en hij zou het aan de Ethische Commissie voorleggen. Ze zouden een groep artsen bijeenbrengen om John Cronins toestand te beoordelen en vervolgens een besluit nemen. Daarna zou dat goedgekeurd moeten worden door...

'Paige... het is mijn leven. Laat me er zelf over beslissen...' Ze keek naar de hulpeloze man die geketend was aan zijn pijn. 'Ik smeek je...'

Ze pakte zijn hand en hield die heel lang vast. Ten slotte zei ze: 'Goed dan, John. Ik zal het doen.'

Hij wist een zweem van een glimlach op zijn gezicht te toveren. 'Ik wist dat ik op je kon rekenen.'

Paige boog zich voorover en kuste hem op het voorhoofd. 'Doe je ogen dicht en ga slapen.'

 

'Welterusten, Paige.' 'Welterusten, John.'

John Cronin zuchtte en sloot zijn ogen met een gelukzalige glimlach op zijn gezicht. Paige zat naar hem te kijken en dacht na over wat ze op het punt stond te doen. Ze herinnerde zich hoe geschokt ze was geweest toen ze met dokter Radnor voor het eerst de ronde had gelopen.

Ze ligt al zes weken in coma. Haar vitale functies verzwakken. We kunnen niets meer voor haar doen. Vanavond trekken we de stekker eruit. Was het verkeerd een medemens uit zijn lijden te verlossen?

Langzaam, alsof ze zich onder water bewoog, stond Paige op, liep naar een tafel waarop een flesje insuline stond en staarde ernaar. Toen haalde ze de dop van het flesje. Ze vulde een injectiespuit en liep terug naar John Cronin. Ze kon nu nog terug. Ik leef als een opgesloten dier. Dit is geen leven meer-dit is sterven. Help me in godsnaam.

Paige boog zich voorover en injecteerde de insuline langzaam in

het infuus dat met Cronins arm verbonden was.

'Slaap zacht,' fluisterde Paige. Ze merkte niet dat ze snikte.

Ze reed naar huis en bleef de rest van de nacht zitten nadenken

over wat ze had gedaan.

Om zes uur in de ochtend ging de telefoon.

'Het spijt me dat ik slecht nieuws voor u heb, dokter Taylor. Uw

patiënt is vroeg in de ochtend aan een hartstilstand overleden.'

Dokter Arthur Kane was de artsassistent die die ochtend dienst had.

 

De enige keer dat Ken Mallory naar een opera was geweest, was hij in slaap gevallen. Vanavond keek en luisterde hij naar Rigo- letto in het Operagebouw van San Francisco en hij genoot van iedere minuut. Hij zat met Lauren Harrison en haar vader in een loge en Alex Harrison had hem in de pauze in de hal van het operagebouw aan een grote groep vrienden voorgesteld. 'Dit is Ken Mallory, mijn aanstaande schoonzoon en een briljante arts.'

Het feit dat iemand Alex Harrisons schoonzoon was, zou hem vanzelf tot een briljant arts maken.

Na de uitvoering ging Mallory met de Harrisons naar het Fair- mont Hotel om in de elegante eetzaal te souperen. Mallory genoot van de eerbiedige wijze waarop de gerant Alex Harrison begroette toen hij hen naar hun tafel leidde. Van nu af aan zal ik het me kunnen permitteren om in dit soort gelegenheden te eten, dacht Mallory, en iedereen zal weten wie ik ben. Nadat ze hadden besteld, zei Lauren: 'Ik vind dat we een feestje moeten geven om onze verloving aan te kondigen, liefste.' 'Dat is een goed idee!' zei haar vader. 'We maken er een groot feest van. Wat vind jij ervan, Ken?'

Er ging een alarmsignaal in Mallory's hoofd af. Een verlovingsfeest zou publiciteit betekenen. Ik zal de zaak met Kat eerst moeten regelen. Hij vervloekte de stomme weddenschap die hij had afgesloten. Voor een bedrag van slechts tienduizend dollar liep hij nu het risico dat zijn hele schitterende toekomst in gevaar zou komen. Hij kon zich precies voorstellen wat er zou gebeuren als hij de Harrisons over Kat zou vertellen. Tussen haakjes, ik ben vergeten te vertellen dat ik al verloofd ben

 

met een arts uit het ziekenhuis. Ze is zwart... Of: Willen jullie iets leuks horen? Ik heb met de jongens in het ziekenhuis om tienduizend dollar gewed dat ik die zwarte arts in bed zou kunnen krijgen...

Of: Ik ben al met de voorbereidingen voor een huwelijk bezig... Nee, dacht hij. Ik zal een manier moeten vinden om van Kat af te komen.

Ze keken Mallory vol verwachting aan. Hij glimlachte. 'Het lijkt me heerlijk om een feest te geven.' 'Goed,' zei Lauren enthousiast, 'dan ga ik de boel zo snel mogelijk organiseren. Jullie mannen hebben er geen idee van wat er allemaal bij komt kijken als je een feest geeft.' Alex Harrison wendde zich tot Mallory. 'Ik heb het balletje al voor je aan het rollen gebracht, Ken.' 'O ja?'

'Gary Gitlin, de directeur van het North Shore Ziekenhuis, is een oude golfvriend van me. Ik heb met hem over jou gesproken en hij denkt niet dat het problemen zal opleveren om je aan zijn ziekenhuis te verbinden. Dat zal je heel veel prestige geven, weet je. Tegelijkertijd zal ik ervoor zorgen dat je je eigen praktijk kunt opzetten.'

Mallory luisterde euforisch naar hem. 'Dat is fantastisch.' 'Natuurlijk kost het wel een paar jaar om een echt lucratieve praktijk op te bouwen, maar ik denk dat je de eerste jaren toch wel twee- tot driehonderdduizend dollar zult verdienen.' Twee- tot driehonderdduizend dollar! Mijn God! dacht Mallory, hij zegt het op een toon alsof het een habbekrats is. 'Dat... dat zou heel mooi zijn, meneer.'

Alex Harrison glimlachte. 'Aangezien ik je schoonvader word, moet je maar ophouden met dat gemeneer, Ken. Zeg maar Alex.'

'Goed, Alex.'

'Ik ben nog nooit een junibruid geweest, weetje,' zei Lauren. 'Is juni wat jou betreft goed, liefste?'

In gedachten hoorde hij Kat zeggen: Vind je niet dat we een datum moeten vaststellen? Ik dacht aan juni. Mallory nam Laurens hand in de zijne. 'Dat lijkt me uitstekend.'

 

Dan heb ik nog volop tijd om de zaak met Kat te regelen, concludeerde Mallory. Hij glimlachte inwendig. Ik zal haar wat van het geld aanbieden dat ik met de weddenschap heb gewonnen. 'We hebben een jacht in Zuid-Frankrijk,' zei Alex Harrison. 'Willen jullie je wittebroodsweken aan de Franse Rivièra doorbrengen? Jullie kunnen er met onze Gulfstream heen vliegen.' Een jacht. De Franse Rivièra. Een Gulfstream. Het was alsof er een droom werkelijkheid werd. Mallory keek Lauren aan. 'Met Lauren zou ik overal de wittebroodsweken willen doorbrengen.'

Alex Harrison knikte. 'Goed, dan ziet het ernaar uit dat alles geregeld is.' Hij glimlachte tegen zijn dochter. 'Ik zal je missen, schat.'

'Je raakt me niet kwijt, vader. Je krijgt er een dokter bij!' Alex Harrison knikte. 'En een verdomd goeie ook. Je hebt mijn leven gered en daarvoor kan ik je nooit genoeg bedanken.' Lauren streelde Mallory's hand. 'Ik bedank hem wel voor je.' 'Zullen we volgende week samen lunchen, Ken?' vroeg Alex Harrison. 'We zullen een fatsoenlijke praktijkruimte voor je uitzoeken, misschien in het Post Building, en ik zal een afspraak voor je maken met Gary Gitlin. Een heleboel van mijn vrienden willen je dolgraag ontmoeten.'

'En niet alleen jouw vrienden, vader,' zei Lauren. Ze keek Ken aan. ik heb met een heleboel van mijn vriendinnen over je gepraat en zij willen je ook heel graag ontmoeten, alleen krijgen ze van mij de kans niet.'

ik ben alleen maar in jou geïnteresseerd,' zei Mallory teder.

Toen ze in hun Rolls Royce met chauffeur stapten, vroeg Lauren: 'Waar kunnen we je afzetten, liefste?' 'Bij het ziekenhuis. Ik moet nog even naar een paar patiënten kijken.' Hij was helemaal niet van plan patiënten te bezoeken, maar Kat had dienst.

Lauren streelde zijn wang. 'Mijn arme schat. Je werkt veel te hard.'

Mallory zuchtte. 'Dat is niet belangrijk zolang ik de mensen kan helpen.'

 

Hij trof Kat op de geriatrische afdeling. 'Hallo, Kat.'

Ze was in een boze bui. 'We hadden gisteravond een afspraak, Ken.'

'Dat weet ik. Het spijt me. Ik heb het niet kunnen halen en...' 'Dat is al de derde keer in de afgelopen week. Wat is er aan de hand?'

Ze begon een vervelende zeurkous te worden. 'Ik moet met je praten, Kat. Is er hier een lege kamer in de buurt?' Ze dacht even na. 'Er is net een patiënt uit Kamer 315 ontslagen. Laten we daar maar naartoe gaan.'

Er kwam een verpleegster naar hen toe toen ze de gang op liepen. 'O, dokter Mallory! Dokter Peterson zoekt u. Hij...' 'Zeg hem maar dat ik bezig ben.' Hij pakte Kat bij een arm en leidde haar naar de lift.

Toen ze op de tweede verdieping aankwamen, liepen ze zwijgend de gang door en gingen Kamer 315 binnen. Mallory sloot de deur achter hen. Hij hyperventileerde. Zijn hele schitterende toekomst hing van de komende paar minuten af. Hij nam Kats hand in de zijne. Het was tijd om eerlijk te zijn. 'Je weet dat ik gek op je ben, Kat. Ik heb nog nooit voor iemand gevoeld wat ik voor jou voel, schat. Maar om nu al een baby te hebben... nou ja... zie je zelf niet in hoe verkeerd dat zou zijn? Ik bedoel... we werken allebei dag en nacht en we verdienen niet genoeg geld om...'

'Maar we kunnen het redden,' zei Kat. 'We zullen het redden.' 'Wacht nou even. Het enige dat ik van je vraag is dat we alles een poosje uitstellen. Laat me mijn opleidingsperiode in het ziekenhuis afmaken en ergens een particuliere praktijk beginnen. Misschien kunnen we teruggaan naar het Oosten. Over een paar jaar zullen we het ons kunnen permitteren te trouwen en een kind te nemen...'

'Over een paar jaar? Ik heb je toch verteld dat ik zwanger ben.' 'Dat weet ik, liefste, maar dat is nu pas... hoe lang?... twee maanden? Er is nog tijd genoeg voor een abortus.' Kat keek hem geschokt aan. 'Nee! Ik wil geen abortus. We gaan trouwen. Direct. Nu. Ik heb Paige en Honey al verteld dat we

 

gaan trouwen en dat ik in verwachting ben.'

Mallory voelde een koude rilling over zijn rug lopen. De zaak

liep uit de hand. Als de Harrisons hier lucht van kregen, was het

met hem gedaan. 'Dat had je niet moeten doen.'

'Waarom niet?'

Mallory forceerde een glimlach. 'Ik wil dat ons privé-leven ook privé blijft.' Ik zal ervoor zorgen dat je je eigen praktijk kunt opzetten. De eerste paar jaar zul je twee- tot driehonderdduizend dollar kunnen verdienen. 'Ik vraag je dit voor de laatste keer, Kat. Wil je een abortus laten doen?' Hij probeerde haar met zijn wil te dwingen 'ja' te zeggen. 'Nee.' 'Kat...'

'Dat kan ik niet, Ken. Ik heb je verteld hoe ik me voelde na de abortus die ik als klein meisje heb gehad. Ik heb gezworen dat me zoiets nooit meer zou gebeuren. Vraag het me niet meer.' Op dat moment realiseerde Ken Mallory zich dat hij geen keus had. Hij zou haar moeten vermoorden.

 

Honey zag er elke dag naar uit de patiënt in Kamer 306 te bezoeken. Hij heette Sean Reilly en hij was een knappe Ier met zwart haar en zwarte, fonkelende ogen. Honey schatte dat hij voor in de veertig was.

Toen Honey hem voor het eerst tijdens de ronde had bezocht, had ze op zijn kaart gekeken en gezegd: 'Ik zie dat u hier bent voor een cholecystectomie.'

Sean keek haar met zijn zwarte ogen strak aan. 'Ik dacht dat ze mijn galblaas gingen weghalen.' Honey glimlachte. 'Dat is hetzelfde.'

'Ze kunnen alles bij me weghalen wat ze willen, behalve mijn hart, want dat is van jou.'

'Met vleierij bereik je bij mij alles,' zei Honey lachend. 'Ik hoop het, schat.'

Als Honey een paar minuten vrij had, ging ze bij Sean langs om een praatje met hem te maken. Hij was charmant en amusant. 'Alleen al om jou in de buurt te hebben, is het de moeite waard me te laten opereren, kleine schat.'

'Je maakt je niet zenuwachtig over de operatie, hè?' vroeg ze.

'Niet als jij me opereert, liefje.'

'Ik ben geen chirurg. Ik ben internist.'

'Mogen internisten afspraakjes met patiënten maken?'

'Nee, er is een regel die dat verbiedt.'

'Overtreden internisten de regels weieens?'

'Nooit.' Honey glimlachte.

'Ik vind je mooi,' zei Sean.

Dat had nog nooit iemand tegen Honey gezegd. Ze merkte dat ze bloosde. 'Dank je.'

 

'Je bent als de frisse ochtenddauw in de velden van Killarney.' 'Ben je ooit in Ierland geweest?' vroeg Honey. Hij lachte. 'Nee, maar ik beloof je dat we er eens samen heen zullen gaan.'

Het was belachelijk Iers gefleem, maar toch...

Toen Honey Sean die middag ging bezoeken, vroeg ze: 'Hoe

voel je je?'

'Nu ik jou zie al weer een stuk beter. Heb je nog over mijn uitnodiging om te gaan eten nagedacht?' 'Nee,' zei Honey. Ze loog.

'Ik had gehoopt dat je na mijn operatie een keer met me zou uitgaan. Je bent toch niet verloofd of getrouwd of zoiets belachelijks, hè?'

Honey glimlachte. 'Nee hoor.'

'Goed! Ik ook niet. Wie zou me trouwens willen hebben?' Een heleboel vrouwen, dacht Honey. 'Als je van lekker eten houdt; ik kan fantastisch koken.' 'We zullen nog wel zien.'

Toen Honey Sean de volgende dag bezocht, zei hij: 'Ik heb een cadeautje voor je.' Hij overhandigde haar een vel tekenpapier waarop hij een geïdealiseerde tekening van Honey had gemaakt waarop haar scherpe trekken waren verzacht. 'Ik vind het een prachtig portret!' zei Honey. 'Je bent een geweldige kunstenaar!' Plotseling herinnerde ze zich wat de helderziende tegen haar had gezegd: Je zult verliefd worden op een kunstenaar. Ze keek Sean met een vreemde uitdrukking op haar gezicht aan. 'Is er iets mis?'

'Nee,' zei Honey langzaam. 'Nee.'

Vijf minuten later liep Honey de kamer van Frances Gordon binnen.

'Daar heb je de Maagd!'

'Herinnert u zich nog dat u me hebt verteld dat ik verliefd zou

worden - op een kunstenaar?' vroeg ze.

'Ja.'

'Ik... ik denk dat ik hem heb ontmoet.'

 

Frances Gordon glimlachte. 'Zie je wel? De sterren liegen nooit.'

'Zou... zou u me iets over hem kunnen vertellen? Over ons?' Ze voelde zich een beetje belachelijk toen ze het vroeg, maar toch... 'Er liggen tarotkaarten in die lade daar. Wil je ze me alsjeblieft even aangeven?'

Toen Honey haar de kaarten overhandigde, dacht ze: Dit is belachelijk! Ik geloof hier helemaal niet in! Frances Gordon legde de kaarten uit. Ze bleef voor zich uit knikken en glimlachen tot ze plotseling verstarde. Ze verbleekte. 'O, mijn God!' Ze keek naar Honey op. 'Wat... wat is er?' vroeg Honey. 'Deze kunstenaar. Je zei dat je hem al hebt ontmoet?' 'Ik denk het, ja.'

De stem van Frances Gordon kreeg een dieptreurige klank. 'De arme man.' Ze keek naar Honey op. 'Het spijt me... het spijt me heel erg...'

Sean Reilly zou de volgende ochtend geopereerd worden.

8.15 uur. Dokter William Radnor bereidde zich in O.K. 2 op de operatie voor.

8.25 uur. Een vrachtwagen met de voorraad zakken bloed voor een week stopte voor de ingang van de afdeling Acute Opname van het Embarcadero Districtsziekenhuis en de chauffeur bracht de zakken naar de bloedbank in de kelder. Eric Foster, de intern die dienst had, zat met de knappe, jonge verpleegster Andrea een kopje koffie te drinken met een gebakje erbij. 'Waar wilt u deze hebben?' vroeg de chauffeur. 'Zet ze daar maar neer.' Foster wees naar een hoek. 'Prima.' De chauffeur zette de zakken neer en haalde een factuur te voorschijn. 'Ik heb een krabbeltje nodig.' 'Oké.' Foster ondertekende de factuur. 'Bedankt.' 'Oké.' De chauffeur vertrok.

Foster keek Andrea aan. 'Waar waren we gebleven?'

'Je vertelde me net hoe aanbiddelijk ik was.'

'Precies. Als je niet getrouwd was, zou ik echt werk van je gaan

 

maken,' zei de intern. 'Ga je weieens vreemd?'

'Nee. Mijn echtgenoot is bokser.'

'O. Heb je een zuster?'

'Toevallig wel, ja.'

'Is ze net zo knap als jij?'

'Knapper.'

'Hoe heet ze?'

'Marilyn.'

'Misschien kunnen we met zijn vieren eens een avondje uitgaan.'

Terwijl ze zaten te praten, begon de fax te ratelen. Foster negeerde het.

8.45 uur. Dokter Radnor begon Sean Reilly te opereren. In het begin ging alles gesmeerd. Het operatieteam bestond uit kundige mensen en het functioneerde als een goedgeoliede machine.

9.05 uur. Dokter Radnor bereikte de afvoergang van de galblaas. Tot dan toe was de operatie volgens het boekje verlopen. Toen hij de galblaas begon te verwijderen, gleed zijn hand uit en de scalpel haalde een slagader open. Het bloed begon eruit te gutsen.

'Jezus!' Hij probeerde het bloeden te stelpen.

De anesthesist riep: 'Zijn bloeddruk is zojuist tot 95 gedaald. Hij

raakt direct in shock!'

Radnor wendde zich tot de omloopzuster. 'Laat bloed naar boven brengen. Snel!' 'Komt in orde, dokter.'

9.08 uur. In de bloedbank ging de telefoon. 'Ga nog niet weg,' zei Foster tegen Andrea. Hij liep naar de telefoon en nam op. 'Bloedbank.'

'We hebben met spoed vier eenheden bloed met bloedgroep "O" nodig in O.K. 2.'

'Oké.' Foster legde de hoorn op de haak en liep naar de hoek waarin het nieuwe bloed was neergezet. Hij pakte vier zakken

 

en zette ze op de bovenste plank van de metalen kar die voor dat soort spoedgevallen wordt gebruikt. Hij controleerde de zakken. 'Bloedgroep "O",' zei hij hardop. Hij belde om een broeder.

De fax was opgehouden met ratelen. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Andrea.

Foster keek op het rooster dat vóór hem lag. 'Het lijkt erop dat een van de patiënten het dokter Radnor moeilijk maakt.'

9.15 uur. De broeder kwam de bloedbank binnen.'Wat moet er gebeuren?'

'Breng dit naar O.K. 2. Ze wachten erop.'

Hij keek toe terwijl de broeder met de kar wegliep en wendde

zich tot Andrea. 'Vertel me eens wat over je zuster.'

'Ze is ook getrouwd.'

'Ai...'

Andrea glimlachte. 'Maar ze gaat weieens vreemd.' 'Echt waar?'

'Ik maak maar een grapje. Ik moet weer aan het werk, Eric. Bedankt voor de koffie en het gebak.'

'Je bent altijd welkom.' Hij keek haar na toen ze wegliep en dacht: Wat een lekker kontje!

9.20 uur. De broeder wachtte op de lift die hem naar de tweede verdieping moest brengen.

9.23 uur. Dokter Radnor deed zijn best de ramp binnen de perken te houden. 'Waar blijft dat vervloekte bloed?'

9.25 uur. De broeder duwde de deur van O.K. 2 een stukje open en de omloopzuster liep naar hem toe.

'Bedankt,' zei ze. Ze nam de zakken mee naar binnen. 'Hier is het, dokter...' 'Dien het toe. Snel!'

Eric Foster dronk in de bloedbank zijn koffie op en dacht aan Andrea. Alle knappe verpleegsters zijn getrouwd.

 

Toen hij naar zijn bureau liep, kwam hij langs de fax en trok het vel papier eruit. Er stond op: Denk aan waarschuwing 687 van 25 juni met betrekking tot rode bloedcellen en vers ingevroren plasma. Eenheden CB83711, CB800007 van de bloedbank van Californië, Arizona, Washington, Oregon, die herhaaldelijk reactief zijn gebleken bij tests op antistoffen H/v-virus Type 1 zijn gedistribueerd.

Hij staarde er een ogenblik naar, liep toen naar zijn bureau en pakte de factuur die hij had getekend voor ontvangst van de zakken bloed die zojuist waren afgeleverd. Hij keek naar het nummer op de factuur. Het nummer was hetzelfde als dat op de waarschuwing.

'Grote God!' zei hij en griste de hoorn van de haak. 'Geef me O.K. 2, snel!' Een verpleegster nam op.

'Met de bloedbank. Ik heb net twaalf eenheden bloed met bloedgroep "O" naar boven gestuurd. Gebruik het niet! Ik laat onmiddellijk ander bloed naar boven brengen.' 'Het spijt me, het is te laat,' zei de verpleegster.

Er werd een officieel onderzoek ingesteld, maar er werd niets bewezen.

'Het was mijn schuld niet,' zei Eric Foster. 'Toen de fax binnenkwam, was het bloed al naar boven gebracht.'

Dokter Radnor bracht Sean Reilly het slechte nieuws. 'Het was een vergissing,' zei Radnor. 'Een verschrikkelijke vergissing. Ik zou er alles voor over hebben om haar ongedaan te maken.'

Sean staarde hem geschokt aan. 'Mijn God! Ik zal sterven.' 'We zullen pas over zes tot acht weken kunnen vaststellen of u seropositief bent. En zelfs als u dat bent, wil dat nog niet zeggen dat u AIDS zult krijgen. We zullen alles voor u doen wat we kunnen.'

'Wat kunt u verdomme nog meer voor me doen dan u al hebt gedaan?' zei Sean verbitterd. 'Ik ben ten dode opgeschreven.'

 

Toen Honey het nieuws hoorde, was ze er kapot van. Ze herinnerde zich wat Frances Gordon had gezegd. De arme man.

Sean Reilly sliep toen Honey zijn kamer binnenkwam. Ze bleef

lang bij zijn bed zitten en keek naar hem.

Hij opende zijn ogen en zag Honey. 'Ik droomde dat ik droomde

en dat ik niet zou sterven.'

'Sean...'

'Kom je het lijk bezoeken?'

'Praat alsjeblieft niet zo.'

'Hoe heeft dit kunnen gebeuren?' riep hij.

'Iemand heeft een vergissing gemaakt, Sean.'

'God, ik wil niet aan AIDS sterven!'

'Je hebt geen AIDS. Er bestaat een kans dat je het nooit zult krijgen. Sommige mensen die seropositief zijn, krijgen nooit AIDS. Ieren hebben vaak geluk.' 'Ik wou dat ik je kon geloven.' Ze nam zijn hand in de hare. 'Dat moet.' 'Ik heb nooit gebeden,' zei Sean, 'maar ik ga er nu vast en zeker mee beginnen.'

'Laten we dan samen bidden,' zei Honey.

Hij glimlachte wrang. 'Dat etentje kunnen we ook wel vergeten,

hè?'

'O nee. Zo gemakkelijk kom je er niet vanaf. Ik verheug me erop.'

Hij bestudeerde haar een ogenblik. 'Je meent het echt, hè?' 'Absoluut! Wat er ook gebeurt, denk eraan dat je hebt beloofd dat je me mee zou nemen naar Ierland.'

 

'Is alles in orde met je, Ken?' vroeg Lauren. 'Je maakt een gespannen indruk, liefste.'

Ze zaten samen in de enorme bibliotheek in het huis van de Harrisons. Een dienstmeisje en een butler hadden een diner van zes gangen geserveerd en onder het eten hadden hij en Alex Harrison - zeg maar Alex - over Mallory's schitterende toekomst gepraat.

'Waarom ben je zo gespannen?'

Omdat die zwangere, zwarte teef verwacht dat ik met haar zal trouwen. Omdat ieder moment het nieuws van onze verloving kan uitlekken en als ze het hoort, zal ze de boel aan de grote klok hangen. Omdat mijn hele toekomst vernietigd kan worden. Hij nam Laurens hand in de zijne, ik werk waarschijnlijk te hard. Mijn patiënten zijn niet zo maar patiënten voor me, Lauren. Het zijn mensen in nood en ik kan er niets aan doen dat ik me zorgen om hen maak.'

Ze streelde zijn gezicht. 'Dat is een van de dingen die ik zo mooi van je vind, Ken. Je geeft zoveel om anderen.' ik denk dat ik zo ben opgevoed.'

'O, dat wilde ik je nog vertellen. De society-redacteur van de Chronicle en een fotograaf komen maandag hier om een interview te maken.'

Het was alsof hij een klap in zijn maag kreeg.

'Zou je daar misschien bij kunnen zijn, schat? Ze willen van jou

ook een foto maken.'

'Ik... ik wou dat het mogelijk was, maar ik heb het die dag erg druk in het ziekenhuis.' Hij dacht koortsachtig na. 'Vind je het wel een goed idee om je nu al te laten interviewen, Lauren? Ik

 

bedoel, zouden we niet beter kunnen wachten tot...?' Lauren lachte. 'Je kent de pers niet, schat. Het zijn net bloedhonden. Nee, het is veel beter als het zo snel mogelijk achter de rug is.' Maandag!

De volgende morgen wist Mallory Kat te vinden in een bijkeuken. Ze zag er vermoeid en afgetobd uit. Ze was niet opgemaakt en ze had geen krullen in haar haar gezet. Lauren zou zich nooit zo verwaarlozen, dacht Mallory. 'Hallo, schat!' Kat antwoordde niet.

Mallory nam haar in zijn armen. 'Ik heb veel over ons nagedacht, Kat. Ik heb de hele nacht niet geslapen. Er bestaat niemand anders voor me. Jij had gelijk en ik had ongelijk. Ik denk dat het nieuws een beetje een schok voor me was. Ik wil dat je onze baby ter wereld brengt.' Hij zag hoe Kats gezicht plotseling oplichtte.

'Meen je dat echt, Ken?' 'Voor honderd procent.'

Ze sloeg haar armen om hem heen. 'God zij dank! O, schat, ik was zo bezorgd. Ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten beginnen.'

'Daarover hoefje je geen zorgen te maken. Van nu af aan zullen we het heerlijk hebben.' Je zult nooit weten hoe heerlijk. 'Luister, ik ben zondagavond vrij. Jij ook?'

Ze greep zijn hand vast. 'Ik zorg er wel voor dat ik vrij ben.' 'Mooi zo! We gaan ergens lekker eten in een rustige zaak en daarna gaan we naar jouw huis voor een slaapmutsje. Denk je dat je Paige en Honey kunt lozen? Ik wil graag alleen met je zijn.'

Kat glimlachte. 'Dat is geen probleem. Je weet niet hoe gelukkig je me hebt gemaakt. Heb ik je ooit verteld hoeveel ik van je houd?'

'Ik houd ook van jou en ik zal je zondagavond laten zien hoeveel.'

 

Toen hij alles nog eens doornam, concludeerde Mallory dat het een waterdicht plan was. Hij had het tot in de kleinste details uitgewerkt. Het was onmogelijk dat ze hem Kats dood ooit in de schoenen zouden kunnen schuiven.

Het was te riskant om wat hij nodig had in de apotheek van het ziekenhuis te halen omdat nauwkeurig werd bijgehouden aan wie verdovende middelen werden verstrekt. Daarom ging Mallory op zondagochtend ver uit de buurt van waar hij woonde op zoek naar een apotheek. De meeste waren zondags gesloten en hij stond wel een keer of zes voor een dichte deur voordat hij er een vond die open was.

De apotheker achter de toonbank zei: 'Goedemorgen. Kan ik u helpen?'

'Ja. Ik ga een patiënt in deze wijk bezoeken en ik wil een recept voor hem meenemen.' Hij haalde zijn receptenboekje te voorschijn en schreef het recept uit.

De apotheker glimlachte. 'Er zijn tegenwoordig niet veel artsen meer die op huisbezoek gaan.'

'Dat weet ik. Het is zonde, hè? De mensen bekommeren zich niet meer om anderen.' Hij overhandigde de apotheker het velletje papier.

De apotheker keek ernaar en knikte. 'Dit duurt maar een paar minuten.' 'Dank u.' De eerste stap.

Die middag ging Mallory bij het ziekenhuis langs. Hij bleef er niet langer dan tien minuten en toen hij vertrok, had hij een klein pakje bij zich. Tweede stap.

Mallory had met Kat afgesproken in Trader Vic's te gaan eten en hij zat al op haar te wachten toen ze binnenkwam. Toen ze naar de tafel toe liep dacht hij: Dit is het Laatste Avondmaal, teef. Hij stond op en schonk haar een warme glimlach. 'Hallo, stuk. Je ziet er mooi uit.' En dat was inderdaad zo, dat moest hij toegeven. Ze zag er fantastisch uit. Ze had fotomodel kunnen zijn. En

 

ze is geweldig in bed. Het enige dat ze mist, dacht Ken, is, pakweg, vijftien miljoen dollar.

Kat was zich ervan bewust dat de andere vrouwen in het restaurant naar Ken keken en haar benijdden. Maar hij had alleen oog voor haar. Hij was weer de oude Ken, warm en attent. 'Hoe was je dag?' vroeg hij.

Ze zuchtte. 'Druk. Vanmorgen drie operaties en vanmiddag twee.' Ze leunde naar voren. 'Ik weet dat het te vroeg is, maar ik zweer dat ik de baby voelde schoppen toen ik me aankleedde.' Mallory glimlachte. 'Misschien wil hij eruit.' 'We moeten een echoscopie laten maken om uit te vinden of het een jongen of een meisje is. Dan kan ik vast beginnen met kleren voor hem of haar te kopen.' 'Een heel goed idee.'

'Kunnen we nu een huwelijksdatum vaststellen, Ken? Ik wil zo snel mogelijk trouwen.'

'Geen probleem,' zei Mallory ongedwongen. 'We kunnen volgende week om ambtelijke toestemming vragen.' 'Dat is heerlijk!' Kat kreeg plotseling een idee. 'Misschien kunnen we een paar dagen vrij krijgen en een huwelijksreisje maken. Het hoeft niet ver weg te zijn - bijvoorbeeld naar Oregon of Washington.'

We hebben een jacht in Zuid-Frankrijk. Willen jullie de wittebroodsweken aan de Franse Rivièra doorbrengen? Jullie kunnen er in onze Gulfstream heen vliegen. 'Dat klinkt goed. Ik zal er met Wallace over praten.' Kat kneep in zijn hand. 'Dank je,' zei ze hees. 'Ik zal de beste vrouw voor je worden die er bestaat.'

'Ik heb er alle vertrouwen in,' zei Mallory glimlachend. 'Eet nu je groente op. We willen toch een gezonde baby hebben?'

Ze verlieten het restaurant om negen uur. Toen ze vlak bij Kats appartement waren, vroeg Mallory: 'Weetje zeker dat Paige en Honey niet thuis zijn?'

'Daarvoor heb ik gezorgd,' zei Kat glimlachend. 'Paige heeft oproepdienst in het ziekenhuis en ik heb tegen Honey gezegd dat ik hier met jou alleen wilde zijn.'

 

Klote! Ze zag de uitdrukking op zijn gezicht, is er iets niet in orde?'

'Nee, schat. Maar ik heb je al verteld dat ik graag wil dat ons privé-leven privé blijft.' Ik moet voorzichtig zijn, dacht hij. Heel voorzichtig. 'Laten we vlug naar binnen gaan.' Kat vond zijn ongeduld hartverwarmend.

Toen ze binnen waren, zei Mallory: 'Laten we naar de slaapkamer gaan.'

Kat grijnsde. 'Dat is een heel goed idee.' Mallory keek toe terwijl Kat zich uitkleedde en dacht: Ze heeft nog steeds een fantastisch figuur. De zwangerschap zou het ruïneren. Ik bewijs haar eigenlijk een dienst. 'Kleed jij je niet uit, Ken?'

'Natuurlijk.' Hij dacht aan de keer dat ze wilde dat hij zich voor haar uitkleedde en hem toen had laten staan. Daar zou ze nu voor boeten.

Hij trok langzaam zijn kleren uit. Zou ik het nu wel kunnen? vroeg hij zich af. Hij beefde bijna van nervositeit. Wat ik ga doen, is haar schuld. Niet de mijne. Ik heb haar de kans gegeven zich terug te trekken en ze was te stom om er gebruik van te maken. Hij liet zich naast haar in bed glijden en voelde haar warme lichaam tegen het zijne. Ze begonnen elkaar te strelen en hij merkte dat hij opgewonden raakte. Hij drong bij haar binnen en ze begon te kreunen.

'O schat... het is zo heerlijk...' Ze begon steeds sneller te bewegen. 'Ja... ja... O, mijn God!... niet ophouden...' Haar lichaam begon spastisch te schokken, ze huiverde en bleef toen stil in zijn armen liggen.

Ze keek hem bezorgd aan. 'Ben jij...?'

'Natuurlijk,' loog Mallory. Hij was veel te gespannen.

'Zullen we wat drinken?'

'Nee, dat kan ik beter niet doen. De baby...'

'Maar we hebben wat te vieren, liefste. Eén drankje kan geen

kwaad.'

Kat aarzelde. 'Goed, een klein glaasje dan.' Ze wilde opstaan, maar Mallory hield haar tegen. 'Nee, nee. Blijf jij maar in bed

 

liggen, mamma. Je moet eraan wennen dat je verwend wordt.' Kat keek Mallory na toen hij de huiskamer in liep en dacht: Ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld!

Mallory liep naar de kleine bar en schonk twee glazen whisky in. Hij keek naar de slaapkamer om er zeker van te zijn dat hij niet gezien kon worden en liep toen naar de bank waarop hij zijn jasje had gelegd. Hij haalde een klein flesje uit zijn zak en schonk dat in Kats glas leeg. Hij liep terug naar de bar, roerde in Kats glas en rook eraan. De geur verraadde niets. Hij nam de twee glazen mee naar de slaapkamer en gaf Kat haar drankje aan.

'Laten we op onze baby toosten,' zei Kat. 'Goed. Op onze baby.'

Hij keek toe terwijl ze een slok van haar drankje nam. 'We gaan ergens een mooi appartement huren,' zei Kat dromerig. 'En ik ga de kinderkamer inrichten. We gaan ons kind verschrikkelijk verwennen, hè?' Ze nam nog een slok. Mallory knikte. 'Vast en zeker.' Hij hield haar nauwlettend in het oog. 'Hoe voel je je?'

'Heerlijk. Ik heb me zoveel zorgen om ons gemaakt, schat, maar dat is nu voorbij.'

'Dat is goed,' zei Mallory. 'Je hebt ook niets om je zorgen over te maken.'

Kats oogleden werden zwaar. 'Nee,' zei ze. 'Er is niets om me

zorgen over te maken.' Ze begon onduidelijk te spreken. 'Ik

voel me zo raar, Ken.' Ze begon heen en weer te zwaaien.

'Je had nooit zwanger moeten worden.'

Ze staarde hem verdwaasd aan. 'Wat?'

'Je hebt alles verknoeid, Kat.'

'Verknoeid...?' Ze kon zich moeilijk concentreren.

'Je stond me in de weg.'

'Wat?'

'Niemand zal mij in de weg staan.'

'Ik voel me duizelig, Ken.'

Hij bleef zonder iets te zeggen naar haar kijken.

'Ken... help me, Ken...' Haar hoofd viel terug op het kussen.

Mallory keek weer op zijn horloge. Hij had nog tijd zat.

 

Honey kwam het eerst in het appartement terug en ze struikelde over Kats verminkte lichaam dat obsceen uitgestrekt in een plas bloed op de koude, witte tegelvloer van de badkamer lag. Een met bloed bevlekte curette lag naast haar. Ze had een baarmoederbloeding gehad.

Honey raakte in shock. 'Grote genade!' Ze sprak op een verstikte fluistertoon. Ze knielde naast het lichaam en legde een bevende vinger tegen de halsslagader. Er was geen hartslag. Honey rende terug naar de huiskamer, pakte de hoorn van de haak en draaide 911.

Een mannenstem zei: 'Alarmnummer 911.'

Honey was als verlamd en kon geen woord uitbrengen.

'Alarmnummer 911... Hallo...?'

'H... help! Ik... Er is...' ze struikelde over haar woorden. 'Zz... ze is dood.'

'Wie is er dood, juffrouw?' 'Kat.'

is uw kat dood?'

'Nee!' schreeuwde Honey. 'Kat is dood. Stuur onmiddellijk

iemand hierheen.'

'Dame...'

Honey gooide met een klap de hoorn neer en draaide met trillende vingers het nummer van het ziekenhuis. 'Dokter T... Taylor.' Ze sprak op een gekwelde fluistertoon. 'Een ogenblikje, alstublieft.'

Honey omklemde de hoorn en wachtte twee minuten voordat ze Paiges stem hoorde. 'Dokter Taylor.' 'Paige! Je... je moet direct naar huis komen!'

 

'Honey? Wat is er gebeurd?' 'Kat is... dood.'

'Wat?'vroeg Paige vol ongeloof. 'Hoe kan dat?'

'Het... het lijkt erop dat ze heeft geprobeerd abortus bij zichzelf

te plegen.'

'Jezus!! Ik zal maken dat ik er zo snel mogelijk ben.' Tegen de tijd dat Paige bij het appartement aankwam, waren er al twee politieagenten, een rechercheur en een patholooganatoom binnen. Honey was in haar slaapkamer en zat zwaar onder de kalmerende middelen. De patholoog-anatoom stond over Kats naakte lichaam gebogen. De rechercheur keek op toen Paige de bebloede badkamer binnenkwam. 'Wie bent u?'

Paige staarde met een doodsbleek gezicht naar het levenloze lichaam. 'Ik ben dokter Taylor. Ik woon hier.' 'Misschien kunt u me dan helpen. Ik ben inspecteur Burns. Ik heb geprobeerd met de andere dame die hier woont te praten, maar ze is volkomen over haar toeren. De dokter heeft haar een kalmerend middel gegeven.'

Paige kon de gruwelijke aanblik van Kats dode lichaam op de vloer niet meer verdragen en ze wendde zich af. 'Wat... wat wilt u weten?' 'Woonde ze hier?' 'Ja.'

Ik krijg een kind van Ken. Wat kan het leven toch mooi zijn. 'Het lijkt erop dat ze de baby kwijt wilde en dat ze de boel heeft verknald,' zei de rechercheur.

Het duizelde Paige. Ten slotte zei ze: 'Dat geloof ik niet.' Inspecteur Burns bestudeerde haar een ogenblik. 'Waarom gelooft u het niet, dokter?'

'Ze wilde die baby heel graag hebben.' Ze begon weer helder te denken. 'De vader wilde het kind niet.' 'De vader?'

'Dokter Ken Mallory. Hij werkt in het Embarcadero Districtsziekenhuis. Hij wilde niet met haar trouwen. Luister, Kat is - was - het was zo pijnlijk om was te zeggen - arts. Als ze een abortus had willen hebben, zou ze nooit proberen zichzelf al

 

leen in een badkamer te aborteren.' Paige schudde haar hoofd. 'Er klopt iets niet.'

De patholoog-anatoom richtte zich op. 'Misschien heeft ze het zelf geprobeerd omdat ze niet wilde dat iemand te weten zou komen dat ze zwanger was.' 'Dat is niet waar. Ze heeft het ons verteld.' Inspecteur Burns keek Paige aan. 'Was ze hier vanavond alleen?'

'Nee. Ze had een afspraak met dokter Mallory.'

Ken Mallory lag in bed en liep in gedachten de gebeurtenissen van die avond na. Hij riep iedere stap die hij had gezet voor zijn geestesoog op om er zeker van te zijn dat er geen losse eindjes waren. Het was perfect gegaan, concludeerde hij. Hij vroeg zich af waar de politie zo lang bleef en op dat moment werd er gebeld. Mallory wachtte tot er drie keer was gebeld, stond toen op, trok een kamerjas over zijn pyjama aan en liep de huiskamer in. Hij ging voor de deur staan. 'Wie is daar?' Zijn stem klonk slaperig.

'Dokter Mallory?' vroeg een stem. 'Ja.'

inspecteur Burns van Moordzaken.'

'Moordzaken?' Er klonk precies de juiste mate van verbazing in zijn stem door. Hij deed open.

De man die in de hal stond, liet zijn penning zien. 'Mag ik binnenkomen?' 'Ja. Waar gaat het om?' 'Kent u een zekere dokter Hunter?'

'Natuurlijk.' Er gleed een gealarmeerde uitdrukking over zijn gezicht. 'Is er iets met Kat gebeurd?' 'Was u eerder op de avond bij haar?'

'Ja. Mijn God! Vertel me wat er is gebeurd. Is alles in orde met haar?'

'Ik vrees dat ik slecht nieuws heb. Dokter Hunter is dood.' 'Dood? Dat kan ik niet geloven. Hoe is ze overleden?' 'Kennelijk heeft ze geprobeerd abortus bij zichzelf te plegen en dat is fout gegaan.'

 

'Jezus!' zei Mallory. Hij liet zich in een stoel zakken. 'Het is mijn schuld.'

De inspecteur keek hem nauwlettend aan. 'Uw schuld?' 'Ja. Ik... dokter Hunter en ik zouden gaan trouwen. Ik heb tegen haar gezegd dat ik het geen goed idee vond als ze nu al een baby zou krijgen. Ik wilde wachten en daarmee stemde ze in. Ik heb haar voorgesteld dat ze naar het ziekenhuis zou gaan om het daar te laten weghalen, maar ze moet hebben besloten het... ik... ik kan het niet geloven.'

'Hoe laat bent u bij dokter Hunter weggegaan?'

'Dat moet om een uur of tien zijn geweest. Ik heb haar bij haar

appartement afgezet en ben weggereden.'

'U bent niet binnen geweest?'

'Nee.'

'Heeft dokter Hunter met u besproken wat ze van plan was?' 'U bedoelt over de...? Nee, ze heeft er geen woord over gezegd.' Inspecteur Burns haalde een kaartje te voorschijn. 'Als u nog iets te binnen mocht schieten dat ons verder kan helpen, zou ik het op prijs stellen als u ons belde.'

'Natuurlijk. Ik... U hebt er geen idee van wat een schok dit voor me is.'

Paige en Honey bleven de hele nacht op en praatten over Kat. Ze huilden samen en haalden herinneringen aan haar op. Om negen uur kwam inspecteur Burns langs. 'Goedemorgen. Ik wilde u vertellen dat ik dokter Mallory gisteravond heb gesproken.' 'En?'

'Hij zei tegen me dat haar dood een grote schok voor hem was. Hij zei dat ze uit eten zijn gegaan en dat hij haar daarna hier heeft afgezet en naar huis is gereden.'

'Hij liegt.' Paige dacht na. 'Wacht eens! Zijn er zaadsporen in Kats lichaam aangetroffen?' 'Ja, inderdaad.'

'Nou dan,' zei Paige opgewonden. 'Dat bewijst toch dat hij

liegt? Hij is met haar naar bed gegaan en...'

'Daarover heb ik hem vanmorgen gesproken. Hij zegt dat ze

 

naar bed zijn geweest voordat ze uit eten zijn gegaan.'

'O.' Ze gaf het niet op. 'Zijn vingerafdrukken moeten op de cu-

rette staan waarmee hij haar heeft gedood.' Haar stem klonk

gretig. 'Hebt u vingerafdrukken gevonden?'

'Ja, dokter,' zei hij geduldig.

'En waren ze van hem?'

'Ze waren van haar.'

'Dat is onmo... Wacht! Dan moet hij handschoenen hebben gedragen en toen hij klaar was, heeft hij haar vingers op de curette gedrukt. Wat denkt u daarvan?'

'Ik denk dat u te veel naar detectiveseries op de tv hebt gekeken.'

'U gelooft niet dat Kat is vermoord, hè?'

'Eerlijk gezegd niet.'

'Is er sectie verricht?'

'Ja.'

'En?'

'De patholoog-anatoom heeft geconcludeerd dat het dood door ongeval is. Dokter Mallory heeft me verteld dat ze had besloten de baby niet te krijgen, dus kennelijk...' is ze de badkamer in gegaan en heeft zichzelf afgeslacht?' onderbrak Paige hem. in godsnaam, inspecteur! Ze was arts, chirurg! Het is onmogelijk dat ze zichzelf dat heeft aangedaan.' Inspecteur Burns zei peinzend: 'Denkt u dat dokter Mallory haar heeft overgehaald de baby te aborteren, heeft geprobeerd haar te helpen en is vertrokken toen het misliep?' Paige schudde haar hoofd. 'Nee. Zo kan het niet gebeurd zijn. Kat zou daarmee nooit hebben ingestemd. Hij heeft haar weloverwogen vermoord.' Ze dacht hardop. 'Kat was sterk. Alleen als ze bewusteloos was, zou hij de kans hebben gehad te doen... wat hij heeft gedaan.'

'Uit de sectie is niet gebleken dat ze door slagen of wat dan ook het bewustzijn heeft verloren. Ze had geen blauwe plekken op haar keel...'

'Zijn er sporen gevonden van slaappillen of...?'

'Niets.' Hij zag de uitdrukking van teleurstelling op haar gezicht.

'Dit lijkt me geen moord. Ik denk dat dokter Hunter een beoor

 

delingsfout heeft gemaakt en... Het spijt me.'

Hij draaide zich om en wilde naar de deur lopen. 'Wacht!' zei

Paige: 'U weet dat hij een motief had...'

Hij draaide zich om. 'Nee, eigenlijk niet. Mallory zegt dat ze met

de abortus heeft ingestemd. Dan blijft er weinig van het motief

over, waar of niet?'

'Er blijft een moord over,' zei Paige koppig.

'We hebben geen bewijzen. Het is zijn woord tegen dat van het

slachtoffer en zij is dood. Het spijt me echt.'

Paige keek hem na toen hij vertrok.

Ik zal Ken Mallory er niet zo makkelijk van af laten komen, dacht ze.

Jason kwam bij Paige langs. 'Ik heb gehoord wat er is gebeurd,' zei hij. 'Ik kan het niet geloven! Hoe kan ze zichzelf zoiets hebben aangedaan?'

'Dat heeft ze ook niet gedaan,' zei Paige. 'Ze is vermoord.' Ze vertelde hem over haar gesprek met inspecteur Burns. 'De politie gaat er niets aan doen. Ze denken dat het een ongeluk was. Het is mijn schuld dat Kat dood is, Jason.' 'Jouw schuld?'

'Ik heb haar in eerste instantie overgehaald met Ken uit te gaan.

Ze wilde eigenlijk niet. Het begon allemaal als een dwaze grap

en toen... is ze verliefd op hem geworden. O, Jason!'

'Dat kun je jezelf niet verwijten,' zei hij kordaat.

Paige keek wanhopig rond. 'Ik kan niet meer in dit appartement

blijven wonen. Ik moet hier weg.'

Jason nam haar in zijn armen. 'Laten we onmiddellijk trouwen.' 'Dat is te snel. Ik bedoel, Kat is nog niet eens...' 'Dat weet ik. We wachten wel een paar weken.' 'Goed.'

'Ik houd van je, Paige.'

'Ik houd ook van jou, schat. Is dit niet dwaas? Ik voel me schuldig omdat Kat en ik allebei verliefd zijn geworden en zij dood is en ik leef.'

De foto verscheen dinsdags op de voorpagina van de San Fran-

 

cisco Chronicle. Hij toonde een glimlachende Ken Mallory die zijn arm om Lauren Harrison had geslagen. De kop luidde: Erfgename Gaat met Arts Trouwen.

Paige staarde er vol ongeloof naar. Kat was pas twee dagen dood en Ken Mallory maakte zijn verloving met een andere vrouw bekend! Al die tijd waarin hij Kat had voorgehouden dat hij met haar zou trouwen, was hij van plan geweest met iemand anders in het huwelijk te treden. Daarom heeft hij Kat vermoord. Omdat ze hem in de weg stond!

Paige nam de hoorn van de haak en belde het hoofdbureau van politie.

'Mag ik inspecteur Burns van u, alstublieft?' Even later had ze de inspecteur aan de lijn. 'Met dokter Taylor.' 'Ja, dokter?'

'Hebt u de foto in de Chronicle van vanmorgen gezien?' 'Ja.'

'Daar hebt u het motief!' riep Paige uit. 'Ken Mallory moest Kat het zwijgen opleggen voordat Lauren Harrison achter zijn relatie met Kat zou komen. U moet Mallory arresteren.' Ze schreeuwde bijna in het mondstuk.

'Wacht even. Rustig aan, dokter. We hebben dan wel een motief, maar we hebben geen greintje bewijs. U hebt zelf gezegd dat Mallory alleen abortus bij haar zou kunnen doen als ze bewusteloos was. Nadat ik u heb gesproken heb ik weer met onze patholoog-anatoom gepraat. Er zijn geen sporen gevonden van een klap waardoor ze het bewustzijn zou hebben verloren.' 'Dan moet hij haar een verdovend middel hebben gegeven,' zei Paige koppig. 'Waarschijnlijk chloraalhydraat. Dat werkt snel en...'

'Er zijn geen sporen van chloraalhydraat in haar lichaam aangetroffen,' zei inspecteur Burns geduldig. 'Het spijt me oprecht, maar we kunnen iemand niet arresteren omdat hij gaat trouwen. Was er verder nog iets?'

'Nee,' zei Paige. Ze gooide de hoorn met een klap op de haak en bleef zitten nadenken. Mallory moest Kat het een of andere verdovingsmiddel hebben gegeven. Hij zou dat het gemakkelijkst in

 

de apotheek van het ziekenhuis gehaald kunnen hebben. Vijftien minuten later was Paige op weg naar het Embarcadero Districtsziekenhuis.

Pete Samuels, de hoofdapotheker, stond achter de toonbank. 'Goedemorgen, dokter Taylor. Wat kan ik voor u doen?' 'Ik geloof dat dokter Mallory hier geweest is om een medicijn op te halen. Hij heeft me de naam ervan verteld, maar ik kan me die niet meer herinneren.'

Samuels fronste zijn voorhoofd. 'Bij mijn weten is dokter Mallory hier al minstens een maand niet meer geweest.' 'Weet u dat zeker?'

Samuels knikte. 'Heel zeker. Dan zou ik het nog hebben geweten. We praten altijd over football.'' De moed zonk Paige in de schoenen. 'Dank u.' Dan moet hij het recept bij een andere apotheek hebben gehaald. Paige wist dat het wettelijk verplicht was alle recepten voor verdovingsmiddelen in drievoud uit te schrijven - één exemplaar voor de patiënt, één voor het Bureau voor Verboden Middelen en het derde werd bewaard in het archief van de apotheek. Ken Mallory had ergens een recept laten klaarmaken, dacht Paige. Er zijn waarschijnlijk twee- a driehonderd apotheken in San Francisco. Ze zou er op geen enkele manier achter kunnen komen waar hij het verdovingsmiddel had gehaald. Waarschijnlijk was Mallory, vlak voordat hij Kat had vermoord, naar een apotheek gegaan. Dat moest dus op zaterdag of zondag zijn geweest, dacht Paige. Als het op zondag was geweest, heb ik een kans. Er zijn maar heel weinig apotheken op zondag open. Dat beperkt de mogelijkheden.

Ze ging naar boven, naar het kantoor waar de roosters werden bewaard en zocht het rooster van zaterdag op. Dokter Ken Mallory had de hele dag oproepdienst gehad, dus de kans was groot dat hij het recept op zondag had laten klaarmaken. Maar hoeveel apotheken waren er in San Francisco op zondag open? Paige pakte de telefoon en belde de Farmaceutische Raad van Californië.

'Met dokter Taylor,' zei Paige. 'Een vriendin van me heeft afgelopen zondag bij een apotheek een recept achtergelaten. Ze

 

heeft mij gevraagd het medicijn op te halen, maar ik kan me de naam van de apotheek niet herinneren. Misschien kunt u me helpen.'

'Ik zou niet weten hoe, dokter. Als u de naam niet...' 'De meeste apotheken zijn toch op zondag gesloten?' 'Ja, maar...'

'Ik zou het op prijs stellen als u me een lijst zou kunnen geven

van de apotheken die wél open waren.'

Er viel een stilte. 'Als het belangrijk is...'

'Het is heel belangrijk,' verzekerde Paige haar.

'Blijft u even aan de lijn, alstublieft.'

Op de lijst stonden de namen van zesendertig apotheken die allemaal in een ander stadsdeel waren. Het zou eenvoudig zijn geweest als ze de politie om hulp had kunnen vragen, maar inspecteur Burns geloofde haar niet. Honey en ik zullen dit zelf moeten doen, dacht Paige. Ze vertelde Honey wat ze van plan was.

'Het is echt een grote gok, hè?' zei Honey. 'Je weet niet eens of

hij het recept op zondag heeft laten klaarmaken.'

'Het is de enige kans die we hebben.' Die Kat heeft, ik zal de

apotheken in Richmond, de Marina, North Beach, Upper Mar-

ket, de Mission en het Portrero-district natrekken en jij neemt

de Excelsior, Ingleside, Lake Merced, Western Addition en

Sunset.'

'Goed.'

In de eerste apotheek die Paige binnenging, liet ze haar legitimatie zien en zei: 'Een vriend van me, dokter Ken Mallory, heeft hier zondag een recept laten klaarmaken. Hij is de stad uit en heeft me gevraagd een nieuwe dosis te halen, maar ik kan me de naam van het medicijn niet herinneren. Zou u die alstublieft voor me kunnen opzoeken?'

'Dokter Ken Mallory? Een ogenblikje.' Hij kwam een paar minuten later terug. 'Het spijt me, we hebben zondag geen recept voor dokter Mallory klaargemaakt.' 'Dank u.'

 

Bij de volgende vier apotheken kreeg ze hetzelfde antwoord.

Honey had even weinig succes.

'We maken hier duizenden recepten klaar.'

'Dat weet ik, maar dit is van afgelopen zondag.'

'We hebben hier geen recepten van dokter Mallory. Het spijt

me.'

Ze bezochten de hele dag de ene apotheek na de andere en raakten allebei ontmoedigd. Pas laat in de middag, vlak voor sluitingstijd, vond Paige wat ze zocht in een kleine apotheek in het Portrero-district. De apotheker zei: 'O ja. Hier heb ik het. Dokter Ken Mallory. Ik herinner me hem nog. Hij was op weg om een visite af te leggen. Ik was onder de indruk omdat er tegenwoordig nog maar weinig artsen zijn die dat doen.' Ken Mallory legde nooit visites af. 'Waar was het recept voor?' Paige merkte dat ze haar adem inhield. 'Voor chloraalhydraat.'

Paige beefde bijna van opwinding. 'Weet u dat zeker?'

'Het staat hier.'

'Hoe heette de patiënt?'

Hij keek op de kopie van het recept. 'Spyros Levathes.' 'Mag ik een kopie van dat recept hebben?' vroeg Paige. 'Natuurlijk, dokter.'

Een uur later zat Paige in het kantoor van inspecteur Burns. Ze legde het recept op zijn bureau.

'Hier is uw bewijs,' zei ze. 'Ken Mallory is zondag naar een apotheek gegaan die kilometers van de wijk waar hij woont vandaan is en heeft dit recept voor chloraalhydraat laten klaarmaken. Hij heeft het chloraalhydraat in Kats drankje gedaan en toen ze bewusteloos was, heeft hij haar op zo'n manier vermoord dat het op een ongeluk leek.'

'U beweert dat hij het chloraalhydraat in haar drankje heeft gedaan en haar daarna heeft gedood?' 'Ja.'

'Maar er is één probleem, dokter Taylor. Er is geen chloraalhydraat in haar lichaam aangetroffen.'

'Het móet er zijn. De patholoog-anatoom heeft een fout ge

 

maakt. Vraag hem het nog een keer te controleren.' Hij verloor zijn geduld. 'Dokter...' 'Alstublieft! Ik weet dat ik gelijk heb.' 'U verspilt uw eigen tijd en die van de politie.' Paige bleef tegenover hem zitten en keek hem strak aan. Hij zuchtte. 'Goed dan. Ik zal hem nog een keer bellen. Misschien heeft hij een fout gemaakt.'

Jason haalde Paige op om te gaan eten. 'We eten bij mij thuis,' zei hij. 'Ik wil je iets laten zien.'

Tijdens de rit erheen, stelde Paige hem van de gebeurtenissen op de hoogte.

'Ze zullen het chloraalhydraat in haar lichaam vinden,' zei

Paige. 'En Mallory zal zijn verdiende loon krijgen.'

'Ik vind het heel erg dat dit allemaal is gebeurd, Paige.'

'Dat weet ik.' Ze drukte zijn hand tegen haar wang. 'God zij

dank heb ik jou.'

De auto stopte voor Jasons huis.

Paige keek uit het raam en haar adem stokte. Rondom de voorkant van het huis was een nieuw, wit paaltjeshek gebouwd.

Het was donker in het appartement. Ken Mallory gebruikte de sleutel die Kat hem had gegeven en liep geruisloos naar de slaapkamer. Paige hoorde zijn voetstappen naderen, maar voordat ze in beweging kon komen, was hij op haar af gesprongen en had zijn handen om haar keel geslagen. 'Vuil sekreet! Je probeert me kapot te maken. Nou, je zult niet langer rondsnuffelen.' Hij begon harder te knijpen. 'Ik ben jullie allemaal te slim af geweest, hè?' Hij kneep nog harder. 'Niemand kan ooit bewijzen dat ik Kat heb vermoord.' Ze probeerde te schreeuwen, maar ze kon onmogelijk lucht krijgen. Ze rukte zich los en was plotseling wakker. Ze was alleen in haar kamer en ging bevend rechtop zitten. Ze bleef de rest van de nacht wakker en wachtte op het telefoontje van inspecteur Burns. Hij belde om tien uur. 'Dokter Taylor?' 'Ja.' Ze hield haar adem in.

 

'Ik heb zojuist het derde rapport van de patholoog-anatoom ontvangen.'

'En?' Haar hart bonkte.

'Er zijn in dokter Hunters lichaam geen sporen van chloraalhydraat of welk ander verdovingsmiddel dan ook aangetroffen. Helemaal niets.'

Dat is onmogelijk! Die moeten er zijn. Niets wees erop dat haar bewusteloosheid door een klap of iets dergelijks was veroorzaakt. Er zaten geen blauwe plekken op haar keel. Het was niet logisch. Kat moest bewusteloos zijn geweest toen Mallory haar vermoordde. De patholoog-anatoom vergiste zich. Paige besloot zelf met hem te gaan praten.

Dokter Dolan was in een prikkelbare stemming. 'Ik houd er niet van op een dergelijke wijze te worden ondervraagd,' zei hij. 'Ik heb drie controles uitgevoerd. Ik heb inspecteur Burns verteld dat er geen sporen van chloraalhydraat in haar organen zijn gevonden en die waren er ook niet.' 'Maar...'

'Is er verder nog iets, dokter?'

Paige keek hem machteloos aan. Haar laatste hoop was vervlogen. Ken Mallory had ongestraft een moord kunnen plegen. 'Eigenlijk niet. Als u geen chemische stoffen in haar lichaam hebt gevonden, dan veronderstel ik dat...' 'Ik heb niet gezegd dat ik helemaal geen chemische stoffen heb gevonden.'

Ze keek hem een ogenblik aan. 'U hebt wel iets gevonden?' 'Alleen een uiterst kleine hoeveelheid trichloorethanol.' Ze fronste haar wenkbrauwen. 'Wat voor effect heeft dat?' Hij haalde zijn schouders op. 'Het is een pijnstillend middel. Je kunt er niemand bewusteloos mee krijgen.' 'Ik begrijp het.'

'Het spijt me dat ik u niet kan helpen.' Paige knikte. 'Dank u.'

Gedeprimeerd liep ze de lange, steriele gang van het mortuarium door.

Ze had het gevoel dat ze iets over het hoofd zag. Ze was er zo

 

zeker van geweest dat Kat met chloraalhydraat was verdoofd. Ik heb alleen een spoor van trichloorethanolgevonden. Je kunt er niemand bewusteloos mee krijgen. Maar waarom zou de stof in Kats lichaam zitten? Kat gebruikte geen medicijnen. Paige bleef midden in de gang staan terwijl ze koortsachtig nadacht.

Toen Paige in het ziekenhuis kwam, ging ze regelrecht naar de medische bibliotheek op de vierde verdieping. Binnen een minuut had ze trichloorethanol opgezocht. De beschrijving luidde: Een kleurloze, doorzichtige, vluchtige vloeistof met een soortelijk gewicht van 1.47 bij 59 graden Fahrenheit. Het is een gehalo- geneerde waterkoolstof met de chemische formule CCI CCI: CHCI.

En op de laatste regel vond Paige wat ze zocht. Als chloraalhydraat in het lichaam wordt afgebroken, blijft trichloorethanol als afvalprodukt over.

 

'Dokter Taylor wil u spreken, inspecteur.' 'Alweer?' Hij kwam in de verleiding haar weg te sturen. Ze was geobsedeerd door die halfbakken theorie van haar. Hij moest er nu maar eens een eind aan maken. 'Stuur haar maar naar binnen.'

Toen Paige zijn kantoor binnenkwam, zei inspecteur Burns: 'Nu moet u eens goed naar me luisteren. Dit is nu ver genoeg gegaan. Dokter Dolan heeft gebeld om zich te beklagen over...' 'Ik weet hoe dokter Mallory het heeft gedaan!' Haar stem klonk opgewonden. 'Er zat trichloorethanol in Kats lichaam.' Hij knikte. 'Dat heeft dokter Dolan me verteld. Maar hij zei dat ze daardoor niet bewusteloos geraakt kon zijn. Hij...' 'Chloraalhydraat wordt afgebroken tot trichloorethanol!' zei Paige triomfantelijk. 'Mallory loog toen hij zei dat hij niet met Kat mee naar binnen was gegaan. Hij heeft chloraalhydraat in haar drankje gedaan. Het heeft geen smaak als je het met alcohol mengt en het werkt al na een paar minuten. Toen ze eenmaal bewusteloos was, heeft hij haar vermoord en ervoor gezorgd dat het op een mislukte abortus leek.'

'U moet me niet kwalijk nemen dat ik het zeg, dokter, maar dat is allemaal verdomd speculatief.'

'Nee, dat is het niet. Hij heeft een recept uitgeschreven voor een patiënt die Spyros Levathes heet, maar hij heeft hem het middel nooit gegeven.' 'Hoe weet u dat?'

'Omdat hij dat niet heeft kunnen doen. Ik heb gecheckt waaraan Spyros Levathes lijdt. Hij heeft erythropoietische porfyrie.' 'Wat is dat?'

 

'Het is een genetische, metabolische stoornis die lichtgevoeligheid, laesies, hypertensie, tachycardie en nog wat andere onaangename symptomen heeft. De ziekte wordt veroorzaakt door een gebrekkig functionerend gen.' 'Ik begrijp nog steeds niet...'

'Dokter Mallory heeft zijn patiënt geen chloraalhydraat gegeven omdat hij dan zou zijn overleden! Chloraalhydraat mag nooit aan iemand met porfyrie worden gegeven. Het zou krampaanvallen hebben veroorzaakt.'

Voor de eerste keer was inspecteur Burns onder de indruk. 'U hebt wel uw huiswerk gedaan, hè?'

Paige bleef aandringen. 'Waarom zou Ken Mallory naar een apotheek ver uit de buurt gaan om een recept te laten klaarmaken waarvan hij wist dat hij het niet aan de bewuste patiënt zou kunnen geven? U moet hem arresteren.' Hij trommelde met zijn vingers op het bureau. 'Zo eenvoudig is het niet.' 'U moet...'

Inspecteur Burns stak zijn hand omhoog. 'Goed. Ik zal u vertellen wat ik ga doen. Ik zal met de officier van justitie praten om te kijken of hij vindt dat we genoeg bewijs hebben.' Paige wist dat ze zo ver was gegaan als maar mogelijk was. 'Dank u, inspecteur.' 'Ik neem nog contact met u op.'

Toen Paige was vertrokken, bleef inspecteur Burns over hun gesprek zitten nadenken. Ze hadden geen harde bewijzen tegen dokter Mallory. Er waren alleen de verdenkingen van een volhardende vrouw. Hij zette de feiten die hij tot zijn beschikking had, op een rijtje. Dokter Mallory was met Kat Hunter verloofd geweest. Twee dagen na haar dood verloofde hij zich met de dochter van Alex Harrison. Interessant, maar niet in strijd met de wet.

Mallory had gezegd dat hij dokter Hunter bij de voordeur van haar appartement had afgezet en niet mee naar binnen was gegaan. Er was zaad in het lichaam gevonden, maar daarvoor had hij een aannemelijke verklaring.

 

Dan was er nog de kwestie van het chloraalhydraat. Mallory had een recept uitgeschreven voor een verdovingsmiddel dat zijn patiënt bij toediening het leven had kunnen kosten. Was hij schuldig aan moord? Was hij onschuldig? Burns belde zijn secretaresse over de intercom. 'Barbara, wil je voor vanmiddag een afspraak met de officier van justitie voor me maken?'

Er zaten vier mannen in het kantoor toen Paige binnenkwam. De officier van justitie, zijn assistent, een man die Warren heette en inspecteur Burns.

'Bedankt voor uw komst, dokter Taylor,' zei de officier van justitie. 'Inspecteur Burns heeft me verteld over uw interesse in de doodsoorzaak van dokter Hunter. Dat kan ik begrijpen. Dokter Hunter was uw huisgenote en u wilt dat er recht wordt gedaan.' Dus ze gaan Ken Mallory uiteindelijk toch arresteren! 'Ja,' zei Paige. 'Er is geen twijfel mogelijk. Dokter Mallory heeft haar vermoord. Als u hem arresteert, zal hij...' 'Ik vrees dat we dat niet kunnen doen.' Paige keek hem niet-begrijpend aan. 'Wat?' 'We kunnen dokter Mallory niet arresteren.' 'Waarom niet?'

'We hebben niet genoeg bewijs.'

'Natuurlijk hebt u dat!' riep Paige uit. 'De trichloorethanol bewijst dat...'

'Van een arts die voor de rechtbank verschijnt, wordt wel verondersteld dat hij de wet kent, maar niet dat hij zijn vak verstaat.' 'Dat begrijp ik niet.'

'Het is eenvoudig. Ik bedoel daarmee dat dokter Mallory kan beweren dat hij een vergissing heeft gemaakt, dat hij niet wist wat het effect van chloraalhydraat zou zijn op een patiënt die aan porfyrie lijdt. Niemand kan bewijzen dat hij liegt. Er zou wel door worden bewezen dat hij een slechte arts is, maar niet dat hij schuldig is aan moord.'

Paige keek hem teleurgesteld aan. 'Dus u laat hem maar gewoon lopen?'

Hij keek haar een ogenblik aan. 'Ik zal u vertellen wat ik wil

 

doen. Ik heb dit al met inspecteur Burns besproken. Als u het goedvindt, sturen we iemand naar uw appartement om de glazen uit de bar op te halen. Als we sporen van trichloorethanol vinden, zullen we de volgende stap zetten.' 'En als hij ze nu eens heeft omgespoeld?' Inspecteur Burns zei droogjes: ik veronderstel dat hij er niet de tijd voor heeft genomen een afwasmiddel te gebruiken. Als hij de glazen alleen heeft omgespoeld, zullen we vinden wat we zoeken.'

Twee uur later werd Paige door inspecteur Burns gebeld. 'We hebben een chemische analyse van alle glazen uit de bar gedaan, dokter,' zei hij. Paige bereidde zich voor op een teleurstelling. 'Op een ervan hebben we sporen van chloraalhydraat gevonden.'

Paige sloot haar ogen en zei in stilte een dankgebed. 'En er zaten vingerafdrukken op dat glas. We zullen ze vergelijken met die van dokter Mallory.' Een golf van opwinding overspoelde haar. 'Toen hij haar vermoordde - als hij dat heeft gedaan - droeg hij handschoenen,' vervolgde de inspecteur, 'dus zijn vingerafdrukken staan niet op de curette. Maar hij kon haar moeilijk met handschoenen aan een drankje geven.' 'Nee,' zei Paige. 'Dat ligt voor de hand.'

ik moet toegeven dat ik in het begin dacht dat uw theorie nergens toe zou leiden, maar nu denk ik dat Mallory onze man zou kunnen zijn. Maar het is een heel andere zaak om het te bewijzen. De officier van justitie heeft gelijk. Het zou tijdverspilling zijn Mallory voor de rechter te brengen. Hij hoeft alleen maar te zeggen dat hij niet wist wat het effect van het medicijn is en hij gaat vrijuit. Er is geen wet tegen het maken van medische fouten. Ik zie niet in hoe we...'

'Wacht even!' zei Paige opgewonden, ik denk dat ik een manier weet.'

Ken Mallory had Lauren aan de lijn. 'Vader en ik hebben een

 

praktijkruimte voor je gevonden die je fantastisch zult vinden, schat! Het is een prachtige suite in het Post Building. Ik zal een receptioniste voor je aannemen, iemand die niet te mooi is.' Mallory lachte. 'Daarover hoefje je geen zorgen te maken, liefste. Jij bent voor mij de enige vrouw op de wereld.' 'Ik wil zo graag dat je ernaar komt kijken. Kun je nu weg?' 'Ik ben over een paar uur vrij.' 'Heerlijk! Kom me dan thuis ophalen.'

'Goed, tot straks.' Mallory legde de hoorn op de haak. Het kan allemaal niet beter, dacht hij. God bestaat en Ze houdt van me. Hij hoorde dat zijn naam werd omgeroepen: 'Dokter Mallory, Kamer 430... Dokter Mallory, Kamer 430.' Hij bleef zitten dagdromen over de toekomst die hij vóór zich had. Een prachtige suite in het Post Building die vol zat met rijke, oude dames die graag hun geld aan hem kwijt wilden. Zijn naam werd weer omgeroepen. 'Dokter Mallory, Kamer 430.' Hij zuchtte en stond op. Binnenkort ben ik uit dit godvergeten gekkenhuis weg, dacht hij en hij liep naar Kamer 430.

Een artsassistent stond voor de deur van de kamer in de gang op hem te wachten. 'Ik vrees dat we hier een probleem hebben,' zei hij. 'Dit is een van dokter Petersons patiënten, maar die is er niet. Ik heb een verschil van mening met een van de andere artsen.'

Ze stapten naar binnen. Er waren drie mannen in de kamer - de patiënt in het bed, een verpleger en een arts die Mallory niet kende.

De artsassistent zei: 'Dit is dokter Edwards. We hebben uw advies nodig, dokter Mallory.' 'Wat is er aan de hand?'

'Deze patiënt lijdt aan erythropoietische porfyrie en dokter Edwards wil hem per se een verdovingsmiddel geven.' 'Ik zie niet in wat daar het probleem van is.' 'Dank u,' zei dokter Edwards. 'De man heeft al achtenveertig uur niet geslapen. Ik heb hem chloraalhydraat voorgeschreven zodat hij eindelijk zal kunnen slapen en...' Mallory keek hem stomverbaasd aan. 'Bent u gek geworden? Dat zou zijn dood kunnen zijn! Hij zou krampaanvallen en

 

tachycardie krijgen en hij zou waarschijnlijk sterven. Waar hebt u in vredesnaam medicijnen gestudeerd?' De man keek Mallory aan en zei kalm: ik heb geen medicijnen gestudeerd.' Hij deed zijn jasje open en liet zijn penning zien. 'Politie, Moordzaken.' Hij wendde zich tot de man die in bed lag. 'Heb je dat opgenomen?'

De man haalde een bandrecorder vanonder de deken vandaan. 'Ik heb het.'

Mallory keek met gefronste wenkbrauwen van de een naar de ander. 'Wat heeft dit te betekenen? Wat is er aan de hand?' De rechercheur wendde zich tot Mallory. 'Dokter Mallory, u bent gearresteerd voor de moord op dokter Kate Hunter.'

 

De kop in de San Francisco Chronicle luidde: ARTS VASTGEHOUDEN VOOR MOORD OP VERLOOFDE. Het artikel eronder ging uitvoerig in op de lugubere feiten van de zaak. Mallory las de krant in zijn cel en smeet haar op de grond. Zijn celgenoot zei: 'Het lijkt erop datje voor de bijl gaat, maat.' 'Geloof dat maar niet,' zei Mallory vol zelfvertrouwen, ik heb connecties en ze zullen ervoor zorgen dat ik de beste advocaat van de wereld krijg. Binnen vierentwintig uur ben ik hier weg. Eén telefoontje is voldoende.'

De Harrisons zaten bij het ontbijt de krant te lezen.

'Mijn hemel!' zei Lauren. 'Ken! Ik... ik kan het niet geloven!'

Er kwam een butler naar de ontbijttafel toe. 'Neemt u me niet

kwalijk, juffrouw Harrison. Dokter Mallory is voor u aan de lijn.

Ik geloof dat hij uit de gevangenis belt.'

Alex Harrison keek op. 'We kennen geen dokter Mallory.'

Paige las de krant terwijl ze zich aankleedde. Mallory zou worden gestraft voor de vreselijke misdaad die hij had begaan, maar het gaf Paige geen voldoening. Hoe zwaar ze hem ook zouden straffen, Kat zou er niet door terugkomen. De bel ging en Paige ging de deur opendoen. Er stond een vreemde voor haar. Hij droeg een donker kostuum en had een diplomatenkoffertje in zijn hand. 'Dokter Taylor?' 'Ja...'

'Mijn naam is Roderick Pelham. Ik ben van het notariskantoor Rothman & Rothman. Mag ik binnenkomen?'

 

Paige keek hem verbaasd aan. 'Ja...' Hij liep het appartement binnen. 'Waarover wilde u me spreken?'

Ze keek toe terwijl hij een stapeltje papieren uit zijn koffertje haalde.

'U weet natuurlijk dat u John Cronins enige erfgename bent?' Paige keek hem niet-begrijpend aan. 'Waar hebt u het over? Er moet een vergissing in het spel zijn.'

'O nee, het is geen vergissing. Meneer Cronin heeft u een bedrag van één miljoen dollar nagelaten.'

Paige liet zich verbijsterd in een stoel zakken en herinnerde zich weer wat Cronin had gezegd.

Je moet naar Europa gaan. Doe me een plezier, ga naar Parijs... neem een kamer in het Crillon, ga eten bij Maxim 's, bestel een grote, dikke biefstuk en een fles champagne en als je dan die steak opeet en die champagne opdrinkt, wil ik dat je aan mij denkt. 'Als u hier wilt tekenen, dan handelen wij het noodzakelijke papierwerk af.'

Paige keek op. 'Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik... hij had familie.'

'Volgens de bepalingen in zijn testament zijn ze onterfd.' 'Ik kan dit niet accepteren,' zei Paige. Pelham keek haar verbaasd aan. 'Waarom niet?' Ze had er geen antwoord op. John Cronin wilde dat zij dit geld zou krijgen. 'Ik weet het niet. Het... het lijkt me op de een of andere manier onethisch. Hij was mijn patiënt.' 'Ik zal de cheque in ieder geval hier laten, dan kunt u later beslissen wat u met het geld wilt doen. Wilt u hier even tekenen?' Verdwaasd tekende Paige het document. 'Tot ziens, dokter.'

Ze keek hem na toen hij vertrok en bleef daarna aan John Cronin zitten denken.

Het nieuws van haar erfenis verscheen in de vroege editie van de ochtendbladen. Paige had eigenlijk gehoopt dat het stilgehouden kon worden. Ze had nog steeds niet besloten wat ze met het geld zou doen. Het is niet van mij, dacht ze. Hij heeft familie.

 

Paige was er emotioneel nog niet aan toe weer aan het werk te gaan, maar haar patiënten moesten behandeld worden. Die ochtend moest ze opereren. Arthur Kane wachtte in de gang op haar. Ze hadden niet meer met elkaar gesproken sinds het incident met de omgedraaide röntgenfoto's. Hoewel Paige er geen bewijs voor had dat het Kane was geweest die haar banden had doorgesneden, had het voorval haar toch bang gemaakt.

'Hallo, Paige. Wat zou je ervan zeggen als we die kwestie tussen ons verder maar vergaten?' Paige haalde haar schouders op. 'Mij best.' 'Wat verschrikkelijk wat Ken Mallory heeft gedaan, hè?' vroeg hij.

'Ja,' zei Paige.

Kane keek haar sluw aan. 'Kun je je voorstellen dat een arts een ander mens opzettelijk van het leven berooft? Het is gruwelijk, hè?' 'Ja.'

'Tussen haakjes,' zei hij, 'ik heb gehoord dat je miljonair bent

geworden.'

'Ik zie niet in wat...'

'Ik heb voor vanavond kaartjes voor het theater, Paige. Ik dacht

dat we wel samen konden gaan.'

'Bedankt,' zei Paige. 'Ik ben verloofd.'

'Dan stel ik voor dat je daaraan een eind maakt.'

Ze keek hem verbaasd aan. 'Pardon?'

Kane kwam dichter bij haar staan. 'Ik heb sectie laten verrichten op het lijk van John Cronin.' Paige voelde dat haar hart sneller begon te kloppen. 'Ja?'

'Hij is niet aan een hartstilstand overleden. Iemand heeft hem een overdosis insuline gegeven. Ik denk dat degene die dat heeft gedaan nooit heeft verwacht dat er sectie verricht zou worden'

Haar mond was plotseling droog. 'Jij was bij hem toen hij stierf, hè?' Ze aarzelde. 'Ja.'

 

'Ik ben de enige die dat weet en ik ben de enige die het sectierapport heeft' - hij klopte haar op haar arm - 'en mijn lippen zijn verzegeld. Goed, wat die kaartjes voor vanavond betreft...' Paige deinsde achteruit. 'Nee!' 'Weet je wel goed wat je doet?'

Ze haalde diep adem. 'Ja. Als je me nu wilt excuseren...' Ze liep weg. Kane keek haar na en er verscheen een harde uitdrukking op zijn gezicht. Hij draaide zich om en liep naar het kantoor van dokter Benjamin Wallace.

Om een uur 's nachts werd ze wakker van de telefoon. 'Je bent weer stout geweest.'

Het was dezelfde schorre stem, verhuld door hijgerig gefluister, maar nu herkende Paige de stem. Mijn hemel, dacht ze, terecht dat ik bang was.

Toen Paige de volgende ochtend in het ziekenhuis aankwam, wachtten er twee mannen op haar. 'Dokter Paige Taylor?' 'Ja.'

'Wilt u met ons meekomen? U bent gearresteerd voor de moord op John Cronin.'

 

Het was de laatste dag van het proces. Alan Penn, de verdediger, richtte zich tot de jury om zijn eindpleidooi te houden. 'Dames en heren, u hebt veel getuigenverklaringen gehoord die betrekking hadden op dokter Taylors competentie of incompetentie. Rechter Young zal u instrueren deze verklaringen te negeren omdat het daarom bij dit proces niet gaat. Ik weet zeker dat we voor iedere arts die haar incompetent vindt er tien kunnen laten opdraven die het daarmee niet eens zijn. Maar dat is het punt niet.

Paige Taylor staat terecht omdat ze een eind aan John Cronins leven heeft gemaakt en dat heeft ze ook toegegeven. Ze heeft dit gedaan omdat hij hevige pijn leed en omdat hij het haar heeft gevraagd. Dat is euthanasie en die wordt over de hele wereld steeds meer geaccepteerd. In het afgelopen jaar heeft de Hoge Raad van Californië bevestigd dat een volwassene die nog volledig over zijn geestelijke vermogens beschikt het recht heeft te beslissen of een medische behandeling, in welke vorm dan ook, al dan niet zal worden voortgezet. Het individu zelf draagt de verantwoordelijkheid voor deze keus, ook als de consequentie ervan is dat stopzetting van de behandeling zijn dood betekent.' Hij keek naar de gezichten van de juryleden. 'Euthanasie is een misdrijf uit mededogen, een daad van barmhartigheid, en ik durf te beweren dat het in de een of andere vorm in alle ziekenhuizen ter wereld voorkomt. De openbare aanklager vraagt om de doodstraf. Geef hem niet de kans de kwestie waar het hier om gaat te vertroebelen. Er is voor euthanasie nog nooit de doodstraf uitgesproken. Drieënzestig procent van de Amerikanen is van mening dat euthanasie wettelijk toegestaan zou moe

 

ten zijn en in achttien staten van dit land is dat al het geval. De vraag is of we het recht hebben hulpeloze patiënten te dwingen met pijn door te leven, hen te verplichten in leven te blijven en te lijden. De vraag is ingewikkeld geworden door de grote vooruitgang die er in de medische technologie is geboekt. We hebben de zorg voor patiënten overgedragen aan apparaten en apparaten kennen geen mededogen. Als een paard een been breekt, helpen we het uit zijn lijden door het dood te schieten. Als het om een mens gaat, veroordelen we hem of haar ertoe in een hel verder te leven.

Dokter Taylor heeft niet beslist wanneer John Cronin zou sterven. John Cronin heeft dat zelf gedaan. Laat er geen misverstand over bestaan dat datgene wat dokter Taylor heeft gedaan een daad van barmhartigheid was en daarvoor heeft ze de volle verantwoordelijkheid genomen. U kunt er echter van verzekerd zijn dat ze niets wist van het geld dat haar is nagelaten. Wat ze heeft gedaan, heeft ze uit compassie gedaan. John Cronin was een man met een zwak hart en een onbehandelbare, terminale vorm van kanker die zich door zijn lichaam had uitgezaaid en hevige pijn veroorzaakte. Zou u onder die omstandigheden verder willen leven? Meer heb ik niet te zeggen.' Hij draaide zich om, liep terug naar de tafel en ging naast Paige zitten.

Gus Venable kwam achter zijn tafel vandaan en ging voor de jury staan. 'Mededogen? Barmhartigheid?' Hij keek naar Paige, schudde zijn hoofd en wendde zich toen weer tot de jury. 'Dames en heren, ik heb meer dan twintig jaar van mijn leven in rechtszalen doorgebracht en ik moet u vertellen dat ik in al die jaren nooit - nooit - een duidelijker geval van moord met voorbedachten rade ben tegengekomen. We hebben hier te maken met een koelbloedige moord met geldelijk gewin als motief.' Paige, haar gezicht bleek en gespannen, luisterde nauwlettend naar hem.

'De verdediging heeft over euthanasie gesproken, maar hier is iets heel anders aan de hand. Dokter Taylor en anderen hebben verklaard dat meneer Cronin nog maar een paar dagen te leven had. Waarom heeft ze hem dan die paar dagen niet laten leven?

 

Is het niet een zeer opmerkelijk toeval dat dokter Taylor meneer Cronin een overdosis insuline heeft toegediend en hem heeft vermoord onmiddellijk nadat hij zijn testament had veranderd en haar een bedrag van één miljoen dollar naliet? Steeds opnieuw heeft de verdachte zichzelf met haar eigen woorden veroordeeld. Ze zei dat ze bevriend was met John Cronin, dat hij haar mocht en respect voor haar had. Maar u hebt de getuigen horen zeggen dat hij Paige Taylor niet mocht, dat hij haar uitschold achter haar rug en zei dat ze van 'm af moest blijven.' Gus Venable keek weer naar de verdachte. Paige had een wanhopige uitdrukking op haar gezicht. Hij wendde zich vervolgens weer tot de jury. 'Een notaris heeft getuigd dat dokter Taylor over het miljoen dollar dat haar was nagelaten, zei: "Het is onethisch. Hij was mijn patiënt." Maar ze pakte het geld wel aan. Ze had het nodig. Ze had thuis een lade vol met brochures over reizen naar Parijs, Londen en de Rivièra. En denk eraan dat ze niet naar het reisbureau ging nadat ze het geld had geërfd. O nee. Ze maakte een jaar daarvoor al plannen voor die reizen. Ze wachtte alleen nog op de kans om aan het geld te komen en John Cronin verschafte haar die. Hij was een hulpeloze, stervende man die ze kon overheersen. Ze had een man in haar macht over wie ze zelfheeft verklaard dat hij ondraaglijke pijn leed. U kunt zich voorstellen hoe moeilijk het is om in een dergelijke situatie helder te denken. We weten niet hoe dokter Taylor John Cronin ertoe heeft overgehaald zijn testament te veranderen, om de familie waarvan hij hield te onterven en haar tot zijn enige erfgenaam te benoemen. We weten wel dat hij haar op dat noodlottige middernachtelijk uur bij zich heeft geroepen. Waarover zouden ze hebben gepraat? Zou hij haar een miljoen dollar geboden kunnen hebben om hem uit zijn lijden te helpen? Het is een mogelijkheid die we onder ogen moeten zien. Hoe dan ook, het was een koelbloedige moord.

Dames en heren, weet u wie bij dit proces de meest belastende getuige van allemaal is geweest?' Hij wees dramatisch naar Paige. 'De verdachte zelf. We hebben getuigen gehoord die hebben verklaard dat ze iemand een illegale bloedtransfusie heeft gegeven en daarna de documenten heeft vervalst. Dat heeft ze

 

niet ontkend. Ze heeft gezegd dat ze, behalve John Cronin, nog nooit een patiënt heeft gedood, maar uit getuigenverklaringen is gebleken dat dokter Barker, een alom gerespecteerd chirurg, haar ervan beschuldigde dat ze de dood van een van zijn patiënten op haar geweten had.

Helaas, dames en heren, heeft Lawrence Barker een beroerte gehad en kan daarom vandaag niet hier zijn om tegen de verdachte te getuigen. Maar laat me u in herinnering brengen hoe dokter Barker over de beklaagde dacht. Dit is de getuigenverklaring van dokter Peterson over een operatie die door dokter Taylor is uitgevoerd.' Hij las voor uit het verslag.

' "Dokter Barker kwam tijdens de operatie de operatiekamer

binnen?"'

"Ja."

"En zei dokter Barker nog iets?"

Antwoord' - Venable wendde zich tot dokter Taylor - "Door uw schuld is hij dood."

Dit heeft zuster Berry verklaard. "Kunt u ons een paar specifieke voorbeelden geven van dingen die u dokter Barker tegen dokter Taylor hebt horen zeggen?"

Antwoord: "Hij zei dat ze incompetent was... Een andere keer zei hij dat hij zijn hond nog niet door haar zou laten opereren."' Gus Venable keek op. 'O/er is een soort samenzwering aan de gang en al deze achtenswaardige artsen en verpleegkundigen liegen over de verdachte, of dokter Taylor is een leugenaarster. En niet zo maar een leugenaarster, maar een pathologische leugenaarster...'

De achterdeur van de rechtszaal ging open en een assistent haastte zich naar binnen. Hij bleef een ogenblik in de deuropening staan alsof hij probeerde tot een besluit te komen. Toen liep hij over het middenpad naar Gus Venable toe. 'Meneer...'

Gus Venable draaide zich woedend om. 'Zie je niet dat ik bezig ben met...'

De assistent fluisterde iets in zijn oor.

Gus Venable keek hem stomverbaasd aan. 'Dat is geweldig!'

 

Rechter Young leunde naar voren en vroeg met dreigend zachte stem: 'Neem me niet kwalijk dat ik u in de rede val, heren, maar wat bent u precies aan het doen?'

Gus Venable wendde zich opgewonden tot de rechter. 'Edelachtbare, ik heb zojuist te horen gekregen dat dokter Lawrence Barker voor de deur van de rechtszaal staat. Hij zit in een rolstoel, maar hij is in staat te getuigen en ik wil hem graag horen.' Er klonk een luid geroezemoes in de rechtszaal. Alan Penn was al overeind gekomen, ik maak bezwaar!' schreeuwde hij. 'De openbare aanklager zit midden in zijn requisitoir. Het is zonder precedent dat er in deze fase van het proces nog een nieuwe getuige wordt gehoord. Ik...' 'Dat wil ik aan de rechter voorleggen...' Rechter Young liet haar hamer neerdalen. 'Willen de openbare aanklager en de verdediger bij me komen?' Penn en Venable liepen naar de rechtersbank. 'Dit is hoogst ongebruikelijk, edelachtbare. Ik maak bezwaar...' Rechter Young zei: 'U hebt gelijk als u zegt dat het ongebruikelijk is, meneer Penn, maar het klopt niet dat het zonder precedent is. Ik kan meer dan tien zaken die door het hele land zijn behandeld, opnoemen waarbij belangrijke getuigen onder speciale omstandigheden gehoord mochten worden. Als het u interesseert, kunt u het verslag van een dergelijke zaak opvragen die vijfjaar geleden in deze rechtszaal is behandeld. Ik was toevallig de rechter.'

Alan Penn slikte. 'Wil dat zeggen dat u hem gaat toestaan te getuigen?'

Rechter Young dacht na. 'Aangezien dokter Barker een belangrijke getuige bij dit proces is en fysiek niet in staat was eerder een verklaring af te leggen, beslis ik dat hij in het belang van een goede rechtsgang gehoord mag worden.' 'Dit is een uitzondering! Er is geen bewijs dat de getuige in staat is te getuigen. Ik eis dat hij door een aantal psychiaters wordt onderzocht...'

in deze rechtszaal eisen we niet, meneer Penn. We verzoeken.' Ze wendde zich tot Gus Venable. 'U mag de getuige laten binnenkomen.'

 

Alan Penn stond er als een geslagen hond bij. Het is allemaal voorbij, dacht hij. Onze zaak is naar de knoppen. Gus Venable wendde zich tot zijn assistent. 'Breng dokter Barker binnen.'

De deur ging langzaam open en dokter Lawrence Barker kwam de rechtszaal binnen. Hij zat in een rolstoel. Zijn hoofd hing schuin en de ene kant van zijn bleke gezicht was in een lichte grimas verwrongen.

Iedereen keek naar hem terwijl hij naar de voorkant van de rechtszaal werd gereden. Toen hij Paige passeerde, keek hij haar aan. De uitdrukking in zijn ogen was onvriendelijk en Paige herinnerde zich de laatste woorden die hij tegen haar had gesproken:' Wie denk je verdomme wel dat je...?' Toen Lawrence Barker voor de rechter stond, leunde rechter Young naar voren en vroeg vriendelijk: 'Bent u in staat hier vandaag te getuigen, dokter Barker?'

Barker was moeilijk te verstaan toen hij antwoordde: 'Ja, edelachtbare.'

'Weet u precies wat er in deze rechtszaal gaande is?' 'Ja, edelachtbare.'

Hij keek naar Paige. 'Die vrouw staat terecht wegens moord op een patiënt.'

Paige vertrok haar gezicht. Die vrouw!

Rechter Young nam een besluit. Ze wendde zich tot de gerechtsdienaar. 'Wilt u de getuige de eed afnemen, alstublieft?' Toen dokter Barker de eed had afgelegd, zei rechter Young: 'U mag in uw rolstoel blijven zitten, dokter Barker. De openbare aanklager zal u horen en ik zal de verdediger toestaan u een kruisverhoor af te nemen.'

Gus Venable glimlachte. 'Dank u, edelachtbare.' Hij slenterde naar de rolstoel. 'We zullen u niet lang ophouden, dokter. Het hof waardeert het zeer dat u onder zulke moeilijke omstandigheden hier bent gekomen om te getuigen. Bent u op de hoogte van de getuigenverklaringen die hier in de afgelopen maand zijn argelegd?'

Dokter Barker knikte. 'Ik heb het proces op de televisie en in de kranten gevolgd en ik werd er kotsmisselijk van.'

 

Paige begroef haar hoofd in haar handen.

Gus Venable kon zijn gevoel van triomf bijna niet verhullen, ik

ben ervan overtuigd dat u lang niet de enige bent, dokter,' zei hij

schijnheilig.

'Ik ben hier gekomen omdat ik wil dat er recht wordt gedaan.' Venable glimlachte. 'Precies. Dat willen wij ook.' Lawrence Barker haalde diep adem en zijn stem was vervuld van verontwaardiging toen hij begon te spreken: 'Hoe durft u dokter Taylor dan voor het gerecht te brengen?' Venable dacht dat hij hem verkeerd had verstaan. 'Pardon?' 'Dit proces is een farce!'

Paige en Alan Penn wisselden een verbijsterde blik. Gus Venable verbleekte. 'Dokter Barker...' 'Val me niet in de rede,' snauwde dokter Barker. 'U hebt de getuigenverklaringen van een heleboel bevooroordeelde, jaloerse mensen gebruikt om de naam van een briljante chirurg door het slijk te halen. Ze...'

'Wachv even!' Gus Venable begon in paniek te raken, is het niet zo dat u zulke zware kritiek op de kwaliteit van dokter Taylors werk hebt geuit dat ze uiteindelijk haar ontslag bij het Embarca- dero Districtsziekenhuis wilde nemen?' 'Ja.'

Gus Venable begon zich weer wat beter te voelen. 'Goed,' zei hij, 'hoe kunt u dan zeggen dat ze een briljant chirurg is?' 'Omdat dat toevallig de waarheid is.' Barker draaide zich naar Paige om en keek haar aan. Toen hij begon te spreken, leek het alsof ze de enige twee mensen in de rechtszaal waren. 'Sommige mensen zijn voor het beroep van arts geboren en jij was een van die zeldzame gevallen. Ik wist vanaf het begin hoe capabel je was. Ik heb het je moeilijk gemaakt - misschien te moeilijk - omdat je goed was. Ik ben hard tegen je geweest omdat ik wilde dat je harder voor jezelf zou worden. Ik wilde dat je perfect zou werken omdat er in ons beroep geen ruimte voor fouten is. Nooit.'

Paige staarde hem als gehypnotiseerd aan. Ze was volkomen in verwarring. Het gebeurde allemaal te snel. Het was doodstil in de rechtszaal.

 

'Ik zou je nooit ontslag hebben laten nemen.' Gus Venable voelde hoe de overwinning hem tussen de vingers door glipte. Zijn kroongetuige was zijn ergste nachtmerrie geworden. 'Dokter Barker - u hebt zonet verklaard dat uw patiënt, Lance Kelly, door dokter Taylors schuld is overleden. Hoe...?'

'Dat heb ik tegen haar gezegd omdat zij de chirurg was die de leiding bij de operatie had. Het was haar verantwoordelijkheid. Een fout van de anesthesist heeft de dood van meneer Kelly veroorzaakt.'

Er ontstond tumult in de zaal. Paige was volkomen verbijsterd. Dokter Barker sprak langzaam en met moeite verder. 'Wat betreft dat geld dat John Cronin haar heeft nagelaten, daar wist dokter Taylor niets van. Ik heb meneer Cronin zelf gesproken. Hij vertelde me dat hij dokter Taylor dat geld zou nalaten omdat hij zijn familie haatte en hij zei dat hij dokter Taylor zou vragen hem uit zijn lijden te verlossen. Ik heb daarmee ingestemd.'

Het tumult in de zaal werd nog heviger.

Gus Venable had een uitdrukking van totale verbijstering op

zijn gezicht.

Alan Penn sprong overeind. 'Edelachtbare, ik vraag om nietigverklaring van het proces!'

Rechter Young liet haar hamer neerdalen. 'Stilte!' schreeuwde ze. Ze keek de openbare aanklager en de verdediger aan. 'Naar mijn raadkamer.'

Rechter Young, Gus Venable en Alan Penn zaten in de raadkamer.

Gus Venable was volkomen uit zijn doen. 'Ik... ik weet niet wat ik moet zeggen. De man is kennelijk ziek, edelachtbare. Hij is in de war. Ik wil hem door een aantal psychiaters laten onderzoeken en...'

'Je kunt niet van twee walletjes eten, Gus. Het lijkt erop dat je zaak zojuist in rook is opgegaan. Zullen we er maar voor zorgen dat je niet nog meer in verlegenheid wordt gebracht? Ik zal de

 

aanklacht wegens moord nietig verklaren. Heb je daar bezwaar tegen?'

Er viel een lange stilte en ten slotte knikte Venable. 'Dat lijkt me niet.'

Rechter Young zei: 'Wil je een nieuw proces met als aanklacht

euthanasie?'

'Nee.'

'Een verstandige beslissing,' zei rechter Young. ik zal je eens een goede raad geven, Gus. Roep nooit, nooit een getuige op als je niet van tevoren weet wat hij gaat zeggen.'

Het hof was weer in zitting. Rechter Young zei: 'Dames en heren, bedankt voor uw tijd en uw geduld. Het hof verklaart alle aanklachten nietig. De verdachte is vrij.' Paige draaide zich om, blies Jason een kus toe en haastte zich toen naar dokter Barker. Ze liet zich op haar knieën zakken en omhelsde hem.

'Ik weet niet hoe ik u moet bedanken,' fluisterde ze. 'Je had om te beginnen al nooit in deze rotzooi terecht horen te komen,' gromde hij. 'Een stomme streek van je. Laten we ergens heen gaan waar we kunnen praten.' Rechter Young hoorde hem. Ze stond op en zei: 'U kunt mijn raadkamer gebruiken als u wilt. Dat is wel het minste dat we voor u kunnen doen.'

Paige, Jason en dokter Barker zaten met zijn drieën in de raadkamer van de rechter.

Dokter Barker zei: 'Het spijt me dat ze me niet eerder hebben toegestaan om je te komen helpen. Je weet hoe die vervloekte dokters zijn.'

Paige was bijna in tranen, ik kan u niet zeggen hoe...' 'Doe het dan niet!' zei hij korzelig.

Paige keek hem aan en herinnerde zich plotseling iets. 'Wanneer hebt u John Cronin gesproken?' 'Wat?'

'U hebt me wel verstaan. Wanneer hebt u John Cronin gesproken?'

 

'Wanneer?'

'U hebt John Cronin nooit ontmoet,' zei ze langzaam. 'U kende hem niet.'

Er kwam een zweem van een glimlach om Barkers mond. 'Nee, maar ik ken jou wel.'

Paige leunde naar voren en sloeg haar armen om hem heen. 'Word nou niet sentimenteel,' bromde hij. Hij keek Jason aan. 'Ze wordt soms wat te sentimenteel. Zorg maar goed voor haar, jongeman, anders krijg je met mij te doen.' 'Maakt u zich geen zorgen, meneer,' zei Jason. 'Dat komt heus wel in orde.'

Paige en Jason trouwden de volgende dag en dokter Barker was hun getuige.

 

EPILOOG

Paige Curtis is een particuliere praktijk begonnen en is verbonden aan het prestigieuze North Shore Ziekenhuis. Ze heeft de miljoen dollar die John Cronin haar had nagelaten, gebruikt om in Zuid-Afrika een naar haar vader vernoemde medische stichting op te richten.

Lawrence Barker is als adviserend chirurg aan Paiges praktijk verbonden.

Arthur Kane is door de Medische Raad van Californië uit het ambt van arts gezet.

Jimmy Ford is volledig hersteld en met Betsy getrouwd. Ze hebben hun eerste dochter Paige genoemd. Honey Taft is met Sean Reilly naar Ierland verhuisd en werkt als verpleegster in Dublin.

Sean Reilly is een succesvol kunstenaar en vertoont nog geen symptomen van AIDS.

Mike Hunter werd wegens een gewapende roofoverval veroordeeld en zit nog steeds zijn straf uit in de staatsgevangenis. Alfred Turner is op Park Avenue een praktijk begonnen die enorm succesvol is.

Benjamin Wallace werd als administrateur van het Embarca- dero Districtsziekenhuis vervangen.

Lou Dinetto werd wegens belastingontduiking tot vijftien jaar gevangenisstraf veroordeeld.

Dokter Ken Mallory werd tot levenslang veroordeeld. Een week nadat Dinetto in de gevangenis aankwam, werd Mallory doodgestoken in zijn cel aangetroffen. Lauren Harrison trouwde met een beroepstennisser. Het Embarcadero Ziekenhuis is er nog steeds en wacht de volgende aardbeving af.