GEWELD DRIE WEKEN LATER

12

Logan bleef hijgend staan en tuurde naar de lege straat. Hij zag alleen maar geparkeerde wagens, een container vol bouwafval en regen. Geen spoor van Sean Morrison of een van diens akelige kleine vriendjes. Verdomme. Hij draaide zich langzaam om. Waar was dat ettertje nou toch gebleven? Hij had de kleine Sean achtervolgd vanaf North Silver Street. Bij het Golden Square was hij hem bijna kwijtgeraakt doordat de een of andere idioot plotseling achteruit begon te rijden met een personenbusje; en nu bevond Logan zich halverwege Crimon Place. De voorkant van zijn pak zat onder het bloed en Sean Morrison was in geen velden of wegen te bekennen. Aan de rechterkant van de weg stonden flats en verderop lagen rijtjeshuizen. De granieten muren van de woonhuizen contrasteerden met het glas en beton van de kantoorpanden aan de overkant. Logan was er tamelijk zeker van dat Sean niet in een van de huizen was verdwenen en het was onwaarschijnlijk dat ze hem in een van die kantoorpanden binnen zouden laten. Niet zoals hij eruitzag. Er was een parkeerterrein dat helemaal doorliep naar Huntly Street, net als een smal paadje langs het GlobalSantaFe-gebouw, maar Logan had Sean er als een bezetene voorbij zien rennen. Dan had je nog de King's Gate-parkeergarage verderop, maar die had Sean nooit zo snel kunnen bereiken. Hij moest zich ergens anders verborgen houden. Logan negeerde de steken in zijn zij en sprintte verder, terwijl hij zijn mobiele telefoon tevoorschijn haalde om versterking te vragen. Hij ging talloze malen over, maar er ontstond geen verbinding. Aan het eind van de straat verscheen een drijfnatte politieagente. De regen droop van haar pet en beukte tegen haar waterdichte jack. Ze zag er uitgeput uit. Logan, die nog steeds wachtte totdat de meldkamer opnam, riep haar toe: 'Heb je hem gezien?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee... hij... is... nergens te... vinden. Wat kan die kleine klootzak rennen!' Eindelijk hoorde hij een krakende stem aan zijn oor die hem verteld dat de meldkamer overbelast was. Logan onderbrak de man en gaf hem opdracht onmiddellijk een patrouillewagen naar Crimon Place te sturen. Sean Morrison had zich hier ergens verstopt. Hij klapte zijn telefoon dicht en rende verder. 'Kijk onder de wagens!' riep hij naar de agente. Tijdens het rennen bukte hij zich om onder en tussen de geparkeerde auto's te kijken. De regen kletterde op de weg, het trottoir en de BMW'S, Porsches, Fiesta's en Rovers, doorweekte zijn bebloede pak en deed zijn haar op zijn voorhoofd plakken. En dat allemaal om een kind te pakken te krijgen. 'Daar!' De politieagente had hem gezien. 'Achter die container!' Sean Morrison - één meter vijfentwintig lang, bebloede neus, rode voetbalcapuchon op zijn hoofd - trok een stuk trapleuning met grofweg de lengte van een cricketbat uit de container en zwaaide er dreigend mee toen de agente hem probeerde te grijpen. 

Hij raakte haar recht in het gezicht. Ze slaakte een kreet van pijn, kromp ineen en liet zich vallen. Even hing er een roze fonteintje van door regen verdund bloed in de lucht, gloeiend tegen de achtergrond van grijze, laaghangende wolken. Logan verstijfde even. Net als Sean. Allebei zagen ze de vrouw tegen het natte asfalt klappen. Toen keek de achtjarige jongen Logan aan en zette het weer op een lopen. Even wist Logan niet of hij moest gaan kijken hoe de agente eraan toe was of de kleine etterbak in de kraag moest vatten die haar in elkaar had geslagen. Hij koos voor de achtervolging. Sean Morrison was snel, maar zijn benen waren niet zo lang als die van Logan en nu torste hij ook nog een stuk hout met zich mee. De jongen maakte een plotselinge draai naar rechts, waarbij hij met zijn trendy gympen over het asfalt gleed en water omhoog deed spuiten. Hij rende langs het kantoor van de padvinderij. Logan zat hem vlak op de hielen. Plotseling bleef Sean staan en zwaaide wild met het stuk trapleuning. Logan had nog maar net genoeg tijd om zijn gezicht met zijn armen te beschermen voordat het stuk hout hem raakte. De slag bracht hem uit balans. Buiten adem viel hij op de grond. Het leek wel alsof de littekens in zijn maagstreek in brand stonden. Sean begon te vloeken en noemde hem een vuileteringtyfuspokkenhoer, terwijl hij het slagwapen opnieuw omhoogbracht en liet neerkomen op Logans rug. De jongen vloekte opnieuw, maar nu vanwege een splinter in het hout. Het stuk trapleuning zeilde door de lucht en even later klonk er versplinterend glas en begon een autoalarm te loeien. Vervolgens kwam een gymschoen hard op Logans hoofd terecht. Logan trok zijn benen omhoog in een poging zijn buik te beschermen. De kleine etter begon tegen zijn ribben te schoppen. Hij hoorde ze kraken. De jongen liep achteruit, nam een aanloopje en ramde een voet tegen Logans rug. Net toen hij die actie wilde herhalen, riep een gekwelde en woedende vrouwenstem, boven het geluid van het autoalarm uit: 'KOM HIER JIJ, KLEIN LOEDER!' Logan opende zijn ogen net op tijd om te zien hoe Sean Morrison zich omdraaide om weg te rennen. 'Nee, dat gebeurt niet, verdomme!' Hij greep het kind bij een van zijn enkels, zodat hij tegen de grond ging. Opnieuw veel gevloek. 

Logan kwam half overeind en viel opzij tegen een Alfa Romeo met een verbrijzelde voorruit. Hij bracht zijn hand naar zijn hoofd. De wereld werd onscherp en het suizen in zijn oren klonk steeds harder. De politieagente kwam tot stilstand. Haar gezicht zat onder het bloed; een van haar ogen ging al niet meer open, haar neus was plat en uit het lood geslagen en uit de neusgaten kwam rood schuim. Ze greep Sean Morrison bij zijn nekvel en trok hem omhoog. 'Je bent gearresteerd, verdomme!' Ze draaide zich om en vroeg aan Logan of hij in orde was. Plotseling werd ze lijkbleek. Ze liet Sean Morrison los, die spartelend op de grond viel. Met open mond staarde ze naar het handvat van het mes dat in haar hals stak, precies tussen het steekvrije vest en haar sleutelbeen. Haar handen trilden; er liep bloed over haar borst. Ze keek Logan met een vragende blik aan. Toen zakte ze in elkaar als een zak aardappels. Logan kon haar net op tijd opvangen om te voorkomen dat haar schedel tegen het harde asfalt sloeg. Terwijl hij met een hand haar hoofd ondersteunde greep hij de radio die ze op schouderhoogte droeg en schreeuwde: 'Collega gewond! Op de hoek van Crimon Place en Skene Terrace! Ik herhaal, collega zwaargewond!' Hij legde haar hoofd in zijn schoot. Ze schokte en kreunde terwijl het warme bloed op zijn broek liep. In de verte ging Sean Morrison ervandoor. Vier uur later stond Logan in de wachtkamer van de Spoedeisende Hulp. Een verpleger met een harige moedervlek bracht verslag uit. De agente had geluk gehad, want het mes had net haar slagader gemist. 

Eèn millimeter meer naar rechts en het leven zou binnen zestig seconden uit haar zijn gevloeid, op Logan en het asfalt. Haar toestand was kritiek, maar stabiel. Buiten was het opgehouden met regenen; het was kouder geworden. Het sneeuwde nog niet, maar dat zou niet lang meer duren. Logan haalde zijn telefoon tevoorschijn en zette hem aan. Hij had zes berichten. De eerste was van Jackie, die haar best deed niet al te ongerust te klinken. Ze informeerde over zijn aanvaring met Sean Morrison. Daarna had Rennie een boodschap ingesproken, om hem te vertellen dat die vermiste AOW'er die ze zochten was gesignaleerd in Turriff en dat Dikke Gary wilde weten hoe de agente het maakte. Kennelijk was er nog geen spoor van Sean Morrison. Logan overwoog even de voicemails van Steel te wissen, maar besloot ze bij nader inzien toch af te luisteren. De eerste was helemaal in overeenstemming met de zeurderige stemming waarin ze de laatste tijd verkeerde. 'Die vervloekte commissaris is weer langs geweest. Om te vragen waarom we de moordenaar van Jason Fettes nog niet hebben gearresteerd. Zijn ouders staan weer in de krant. Ze zijn niet tevreden over het politieoptreden. Het lijkt verdomme wel alsof we ons best helemaal niet doen! Maar is het onze schuld dat die jongen van ze een gore bondageliefhebber is?' Wat gevloek, en daarna: 'En hebben we al iemand op het oog voor die inbraken?' Blablabla. 'Ik zweer het je, de volgende keer als die zultkop hier weer binnenkomt, ram ik een van de butt plugs van Fettes in zijn strot. Kijken wat hij dan nog te zeggen heeft.' Er kwam nog meer, maar Logan wiste de rest van de voicemail. De volgende voicemail had een hogere actualiteitswaarde: 'Wat heeft dat nou toch te betekenen? Je gaat me toch niet vertellen dat je een jochie van acht niet de baas kunt? Hoe kun je die nou laten ontsnappen? Dat is toch niet... Wacht even, ik heb een andere lijn... ' Stilte. De piep. Nieuwe boodschap: 'Waar was ik nou gebleven? O, ja, een jochie van acht! Verdomme... ' Gerochel. 'Nou, het ziekenhuis heeft nog gebeld over de man die door dat kleine secreet is aangevallen: hij heeft een doorboorde long. 

Het ziet er niet goed uit. Ik geef om kwart voor zes een persconferentie, dus zorg dat je tegen die tijd terug bent op het bureau!' Piep. Logan kreunde. Zijn hoofd bonkte. Waar Sean hem had geschopt was de huid beurs en gezwollen. Zijn ribben deden pijn. De stof van zijn pak stond stijf van het geronnen bloed. Hij wilde het liefst naar huis om een van de pillen te nemen die ze hem na het beschamende onderzoek hadden gegeven. 'In elkaar geslagen door een jochie van acht? Je meent het. Hé, Maggie, kom eens kijken!' Hij had een warme douche nodig. Daarna zou hij vol zelfmedelijden in bed gaan liggen mokken totdat Jackie klaar was met haar dienst. Hij zou zorgen dat Jackie ook medelijden met hem kreeg. Maar in plaats van dat alles moest hij nu - hij keek even op zijn horloge - over een halfuur op een persconferentie aanwezig zijn. Vloekend liep hij de wachtkamer van Spoedeisende Hulp weer in, op zoek naar een agent die hem naar het bureau kon brengen. Toen Logan de vergaderzaal in liep zag hij dat de inboorlingen al onrustig begonnen te worden; rijen camera's en talloze hongerig uitziende verslaggevers verdrongen zich in het vertrek waar de persconferentie zou worden gehouden. Ze wachtten totdat het hoofdgerecht achter de tafel zou verschijnen. 'Waar bleef je nou, verdomme, ' siste inspecteur Steel. In haar mondhoek bungelde een onaangestoken sigaret en in haar hand hield ze een goedkope benzineaansteker die ze een paar keer aan- en weer uitklikte. Agent Rennie liep achter haar aan als een nerveuze spaniél. 'Ziekenhuis. ' Logan wees naar Steels sigaret. 'Daar krijgen ze een rolberoerte als je hier straks een sigaret opsteekt. ' 'Die Jerry Cochrane heeft het bijltje erbij neergelegd, de arme donder, ' zei Steel. 'Dus nu zal iedere halvegare van ons willen weten wat we eraan gaan doen. ' Ze nam de sigaret uit haar mond en duwde hem terug in het pakje. Waarna ze hem er weer uithaalde. 'Verdomme, waarom moet ik deze kutzaak nou weer hebben? Waarom heeft die dikke Insch hem niet? Die is zo onderhand wel gewend aan publicitaire rampen. Ik kan geen rampzaken meer gebruiken... ' Ze zweeg toen ze de bloedvlekken op Logans kleding zag. 'Verdomme, zeg, had je je niet even kunnen omkleden? De persconferentie begint over zeven minuten!' 'Maar ik was in het ziekenhuis!' 'Kut, kut, kut, kut!' Ze trok een vies gezicht en nam Rennie op. 

'Goed, dat gaan we als volgt oplossen: jullie gaan je even ergens verkleden. Jullie zijn ongeveer even groot, dus jullie kunnen van kleding verwisselen. ' Rennie deed zijn mond open om te gaan protesteren, maar Steel was hem voor. 'Nu!' Verhoorkamer drie was leeg. Met een grimas trok Logan zijn jasje, hemd en broek uit terwijl Rennie zich eveneens van zijn kleding ontdeed, op zijn boxer met Fred Flintstone-motief na. Hij wierp een blik op Logans gekneusde ribben en de littekens in diens maagstreek en zei: 'Godallemachtig, wat zie jij eruit, zeg!' Logan kon de energie niet opbrengen om Rennie een boze blik toe te werpen en zei alleen maar: 'Bedankt. ' Dertig minuten voor aanvang bereikte hij de zaal waar de pers zich had verzameld. Hij liep voorzichtig in de richting van Steel. 'Nou tevreden?' Het was duidelijk dat hij zelf allerminst blij was met de situatie. Als hij te snel ging zitten was de mogelijkheid niet denkbeeldig dat hij uit zijn broek zou barsten. Steel inspecteerde hem vluchtig. 'Je kunt ermee door. Maar waarom heb je je haar niet gekamd? Je ziet eruit als een geéxplodeerde matras. ' Nogal een gewaagde opmerking uit haar mond. Logan probeerde er met behulp van zijn vingers het beste van te maken. Steel knikte. 'Dat is beter. Heb je... ' De deuren van de vergaderzaal gingen open en de hoofdcommissaris kwam binnen. 'O, gut, daar heb je Onze Lieve Heer, ' zei Steel, waarna ze diep ademhaalde. 'En denk eraan: falen is géén optie!' De tafel was breder dan gebruikelijk, om plaats te kunnen bieden aan een sociaal werker en een bleke, achtenzestig jaar oude vrouw met rode ogen en trillende handen: mevrouw Cochrane, de vrouw van het slachtoffer. Logan wachtte totdat ze was gaan zitten en nam toen zelf plaats; voorzichtig, om zijn gekneusde ribben en de naden van Rennies broek te ontzien. 'Juist, ' zei de hoofdcommissaris nadat hij was gaan staan. Zijn zilvergrijze haar glansde in het felle licht van de lampen, alsof hij op het punt stond een rolletje te gaan spelen in een shampoocommercial. 'Voordat we beginnen wil ik één ding benadrukken: mevrouw Cochrane heeft vandaag iets afschuwelijks meegemaakt. De man met wie ze bijna vijftig jaar getrouwd is geweest, is haar ontvallen. 

Ze is hier omdat ze ons wil helpen de daders te vinden. Maar als iemand het in zijn hoofd mocht halen een onfatsoenlijke opmerking te maken of een tactloze vraag te stellen dan wordt diegene onmiddellijk verwijderd en hier nooit meer toegelaten. Is dat duidelijk?' Er viel een ongemakkelijke stilte. De hoofdcommissaris knikte. 'Mooi. ' Hij ging weer zitten. 'Vandaag, om elf minuten over twaalf, is een zwangere vrouw die aan het winkelen was in het St Nicholas Centre aangevallen door een bende kinderen van tussen de zes en negen jaar oud. Ze probeerden haar portemonnee te stelen, maar ze verzette zich, waarna ze haar ernstig hebben mishandeld. De heer Cochrane kwam tussenbeide om haar te helpen... ' De rest hoefde Logan niet meer te horen, omdat hij vrijwel onmiddellijk na het gebeurde ter plaatse was geweest. Hij was even naar Markies gelopen om voor de lunch een broodje en een zak chips te halen. Hij had het geschreeuw gehoord en was net op tijd om te zien dat Sean Morrison zich de portefeuille van de man toe-eigende en ervandoor ging. Hij had versterkingen opgeroepen, was naar het slachtoffer gerend en had geprobeerd het bloeden te stelpen. Vervolgens had hij de beveiligingsmedewerkers van de winkel opgedragen lichte druk op het mes te blijven uitoefenen totdat de ambulance zou arriveren. Toen was hij achter de daders aan gegaan. Die hij niet te pakken had gekregen. Hij luisterde hoe mevrouw Cochrane iedereen op bedeesde toon vroeg mogelijke informatie over de daders door te geven aan de politie. In het felle licht van de lampen waren de tranen die langs de wangen in haar bleke, gerimpelde gezicht liepen duidelijk zichtbaar. De hoofdcommissaris bedankte haar voor haar dappere oproep en gaf aan dat er vragen konden worden gesteld. De meeste vragen kwamen neer op: 'Hebben jullie al verdachten?' en: 'Zijn er al arrestaties verricht?' Toen stelde de verslaggeefster van Sky News de hoofdcommissaris een vraag over het proces tegen Iain Watt: gingen ze hem ook beschuldigen van de andere verkrachtingen waarvan Rob Macintyre voorheen werd verdacht? De hoofdcommissaris keek haar geérgerd aan. 'De verkrachter van Aberdeen' zoals de kranten Watt waren gaan noemen, was een probleemgeval. Daarmee kwam er een abrupt einde aan de persconferentie.

13

De februarizon was heet genoeg om het interieur van de auto in een oven te veranderen, maar toen Logan die ochtend uitstapte, was het zo koud dat zijn tepels onmiddellijk hard werden. Zijn rug deed zeer: op de plaatsen waar Sean Morrison hem had getrapt waren grote groenpaarse vlekken ontstaan. Vanaf de rotonde bij Anderson Drive, waar de opnamen voor The Beechgrove Garden vroeger werden gemaakt, strekte zich King's Gate uit. Het uitzicht vanaf de top van de heuvel was adembenemend: het grijze graniet van de huizen van Aberdeen glom in de zon, net als de leistenen daken en de kerktorens. In de Noordzee, die glinsterde als een enorme, diepblauwe saffier, naderde een feloranje gekleurd bevoorradingsschip langzaam de haven. Alleen jammer dat het stervenskoud was. 'Allemachtig!' Inspecteur Steel stampte met haar voeten op het wegdek. Ze vloekte, haalde een sigaret tevoorschijn en stak hem aan. De rook werd weggeslagen door de ijskoude wind. 'In mijn koelkast is het warmer dan hier!' Logan negeerde haar en keek naar het huis van de familie Morrison aan de overkant, een groot granieten blok van twee verdiepingen met een enorme BMW terreinwagen voor de deur. Niet bepaald een plek waar je verwachtte dat een moorddadig klein diefje zoals Sean Morrison vandaan zou komen. Aan beide kanten van de straat stonden auto's geparkeerd waarin verveeld uitziende journalisten met camera's en notitieboekjes wachtten om in actie te komen. Niemand scheen te hebben gezien dat de inspecteur en Logan al waren gearriveerd. 'Gaan we?' vroeg hij, terwijl hij met één hand over zijn zere rug streek. De pijnstillers die ze hem hadden gegeven, waren ongeveer vijf keer minder sterk dan de pillen die hij gewend was; ze hadden hem net zo goed Smarties kunnen voorschrijven, die hadden in ieder geval beter gesmaakt. Steel huiverde. Ze had haar handen diep in haar zakken gestoken en zoog als een bezetene aan haar sigaret. 'Wacht nog even, alsjeblieft. Ik kan vanochtend maar één sigaretje roken en reken maar dat ik ervan ga genieten, al wordt het mijn dood. ' Logan zuchtte en keek demonstratief op zijn horloge. 'Het is bijna halfnegen. Als we bij de sectie willen zijn, moeten we opschieten. ' 'Die nicotinepleisters helpen voor geen meter. ' De inspecteur tuurde in de felle zon. 'Ik denk dat ik deze maar eens oversla. Ik bedoel, we weten immers allang waaraan die ouwe is overleden?' 'Dat is zo. ' Hij keek hoe het feloranje bevoorradingsschip verdween achter St Nicolas House, dat er vanuit de verte uitzag als een enorme grafsteen. 'Wat wil je dat we doen aan die Jason Fettes?' 'Weet ik veel? 

Die zaak is nu al stukgelopen. Niemand heeft enig idee wie het gedaan heeft. Niet dat het iemand interesseert, overigens. Behalve dan zijn ouders en die bloedhonden van de p&j. ' Colin Miller was een nieuwe 'campagne voor gerechtigheid' begonnen, niet meer dan een excuus om het politiekorps Grampian zwart te maken. De inspecteur fronste haar wenkbrauwen met de somber smeulende sigaret tussen haar lippen. 'We hebben geen bewijs en geen getuigen. We hebben domweg geen idee!' 'Dat weet ik wel, maar de commissaris verwacht vandaag een tussenrapport, of was je dat vergeten?' 'Vandaag al?' Steel vloekte. 'Nou, met dat verhaal, met deze zaak en met die inbraken ziet mijn oplossingspercentage er niet al te best uit. ' Ze smeet de peuk naar het midden van de weg, waar hij werd geplet door de banden van bus . 'Maar deze zaak lijkt me een eitje. Die lossen we zo op. ' Dat had Logan vaker gehoord. Ze liepen in de richting van de voordeur van het huis van de familie Morrison, waar een eenzame agent koud en slecht op zijn gemak stond te staan. Toen ze er bijna waren dook voor hen plotseling een kale man op, gewapend met een digitale recorder. 'Ken Inglis van Radio Schotland. Hebt u de jongen al te pakken gekregen, inspecteur?' Het leek alsof iemand een dode zebra in een zwembad vol met piranha's had gegooid: zodra ze bloed roken, doken de journalisten plotseling op. 'Nog niet, ' antwoordde Steel, opgelicht door talloze flitslampen. 'Maar het onderzoek is in volle gang. Als u ons nu even door wilt laten... ' 'ITN News. Is het waar dat Morrison al eerder met de politie in aanraking is geweest?' 'Ik kan daar op dit moment nog niets over zeggen. ' 'Is agent Nairn alweer bij bewustzijn?' 'Joanna Calder van de Guardian. Maakt u zich zorgen over de veiligheid van de jongen?' Steel zwaaide naar de agent die bij het huis van de familie Morrison op wacht stond. Hij baande zich een weg tussen de camera's en de nieuwsgierige journalisten en hield hen op afstand zodat Logan en Steel de voordeur konden bereiken. Achter de journalisten verdrongen zich verontrust kijkende burgers. Ze hadden nog geen spandoeken bij zich, maar dat was slechts een kwestie van tijd. Logan drukte op de bel. Vanbinnen zag het huis van de familie Morrison eruit als een commercial voor boenwas. Alles glom. Logan stond bij de kachel om zijn benen op te warmen. Steel was op de bank gaan zitten, dronk thee en at biscuitjes. Mevrouw Morrison zat op de andere bank. Ze zag er opblazen en verward uit, en stukken ouder dan je zou verwachten van iemand van tweeëndertig. Haar echtgenoot ijsbeerde handenwringend door de kamer, afwisselend boos en verontschuldigend. 'Sean heeft nog nooit eerder zoiets gedaan!' zei hij. 

De inspecteur snoof verontwaardigd. 'Dat mag ik wel hopen. Het overhoop steken van zeventig jaar oude mannen en politieagentes is niet iets waarvan je wilt dat ze er een gewoonte van maken. ' Logan koos een iets minder confronterende aanpak. 'En Sean is sinds gisteravond niet meer thuis geweest?' De moeder schudde haar hoofd. Haar bruine krulhaar danste rond haar ovale gezicht. Haar rode, gezwollen ogen glinsterden van de tranen. 'Hij is 's ochtends naar school gegaan en sindsdien hebben we hem niet meer gezien. De hele nacht niet! Stel dat hem iets is overkomen! Stel dat hij zich heeft bezeerd?' Steel zette haar beker op de salontafel. 'We kunnen ons beter afvragen of hij niemand anders heeft bezeerd. ' 'Maar het is een doodgoeie jongen!' 'Hij heeft net iemand vermoord!' De vader keek haar verstoord aan. 'Hij is nog maar acht. ' 'En Jerry Cochrane was tweeénzeventig, maar die is dood. We mogen van geluk spreken dat Sean agent Nairn niet heeft vermoord. Dat schattige zoontje van u is een... ' Logan onderbrak haar voordat ze de zin kon afmaken. 'Meneer Morrison, hebt u al in de schuur en in de garage gekeken? Misschien heeft hij zich daar vannacht wel verstopt. ' 'Dat lijkt me niet waarschijnlijk met al die verdomde journalisten buiten. Het lijkt wel een... ' 'Meneer Morrison... ' 'Ja. Ja, natuurlijk heb ik daar gekeken, dat hebben de agenten ook al gedaan. Gisteravond twee keer en vanochtend opnieuw. ' 'En u hebt geen idee waar hij verder zou kunnen uithangen? Bij een vriendje, bij een familielid of iets dergelijks?' 'Waarom zoeken jullie hem niet? Het heeft gevroren de afgelopen nacht! Hij is nog maar acht!' De telefoon ging en mevrouw Morrison sperde haar ogen wijd open. Haar onderlip begon te trillen. Haar echtgenoot staarde alleen maar naar het toestel. Steel wachtte totdat de telefoon vijf keer was overgegaan voordat ze vroeg: 'Neemt u hem niet op?' 'Eh... ja... ' Meneer Morrison bewoog zijn tong langs zijn lippen, wreef in zijn handen en nam de hoorn van de haak. 'Hallo?' Hij trok de hoorn van zijn oor weg en smeet hem op de haak. 'Laat me raden. Verkeerd verbonden?' 'Ze bellen al sinds het op het journaal is geweest. Over die... over die oude man. Ze zeggen vreselijke dingen. ' De telefoon rinkelde opnieuw. 

Ditmaal nam Steel op, maar niet zonder eerst thee te morsen op de salontafel. 'Ja?' vroeg ze. 'Met wie?' Vervolgens luisterde ze geconcentreerd, alsof ze probeerde de stem thuis te brengen. 'Luister eens goed, mislukte kuttenkop, je spreekt met de politie. Als je nog eens naar dit nummer belt, zoek ik uit waar je woont. Dan kom ik bij je langs en dan ram ik mijn laars zo ver in je achterste dat je een maand lang tenenkaas proeft!' Ze hield de hoorn omhoog. 'Die heeft zomaar opgehangen, wat een manieren!' Vervolgens toetste ze 1471, waarna ze het nummer van de beller herhaalde dat de computer genereerde, zodat Logan het kon opschrijven. Ze glimlachte naar meneer Morrison. 'We sturen er wel even een patrouillewagen langs om haar wat manieren bij te brengen. Staat u in het telefoonboek?' De man knikte. 'Nou, ' zei Steel, terwijl ze de hoorn op de haak legde en haar thee pakte, 'dan kunt u beter een geheim nummer nemen. ' 'Dat gaat niet. Stel dat Sean ons wil bellen?' 'Heeft hij een mobiele telefoon?' De moeder en vader wisselden een blik, waarna meneer Morrison antwoordde: 'Wij vinden dat niet goed voor kinderen. Wegens het risico op hersentumoren, begrijpt u?' Hij liet zich in een fauteuil zakken en het leek erop dat hij in tranen ging uitbarsten. 'Waar hangt hij toch in vredesnaam uit... ' Voor de zekerheid gaf Steel Logan opdracht nog eens in de schuur en de garage te kijken, terwijl ze zelf binnen bleef en nog een kop thee accepteerde. Het onderzoeksteam had zijn werk grondig gedaan: de garage was een puinhoop; ze hadden alles in één hoek opgestapeld. Verfblikken, dozen met afgedankte spullen, drie paar ski's, een surfplank en nog veel meer troep. Logan maakte alle kasten open, keek onder het werkblad en inspecteerde de vrieskast, maar Sean was nergens te bekennen. Hij was ook niet in de schuur en had zich evenmin in de tuin verstopt. Logan ging weer naar binnen en doorzocht alle ruimtes, inclusief de wasmachine en de droger, want je weet maar nooit waar een kind van acht zich zou kunnen verstoppen als hij zijn fantasie gebruikt. Een uur nadat hij aan zijn zoektocht was begonnen, daalde hij de trap naar de zolder af, hoestend van het stof, zijn pak bedenkt met plukjes glaswol. Inspecteur Steel stond op hem te wachten. 'En?' 'Niets. ' Hij wreef over zijn gezicht om de resten van een spinnenweb te verwijderen. 'Nou, het was in ieder geval de moeite waard. ' Ze liepen naar buiten en trotseerden de kluwen journalisten door naar de grond te blijven kijken totdat ze de aftandse Opel hadden bereikt waarvoor Logan die ochtend had getekend. Steel tuurde door de voorruit naar het huis. 'Wat denk je, ' vroeg ze, 'komt hij nog naar huis?' Logan knikte en startte de motor. 'Je had zijn kamer moeten zien, dat joch heeft meer spullen dan ik. Die ouders verwennen hem verschrikkelijk. Als dat joch een nacht alleen in de kou heeft doorgebracht wil hij absoluut nog maar èèn ding: naar huis. ' 'Ben je helemaal gek geworden? 

Hij heeft een oude man en een politieagente neergestoken. Hij is toch verdomme geen Christopher Robin. Nee, ik weet bijna zeker dat hij zich ergens schuilhoudt... ' 'Nou, hij kan niet eeuwig ondergedoken blijven, ' zei Logan en hij reed weg in de richting van het hoofdbureau. 'Hij heeft maar vijftig pond uit de portefeuille van Cochrane gehaald en die kan hij niet eens uitgeven, want iedereen in Aberdeen weet nu wel hoe hij eruitziet. ' Ze hadden geprobeerd de media te laten geloven dat hij gewoon een vermist kind was. Maar nadat ze zijn foto hadden verspreid en die op het journaal was vertoond had een van de getuigen van het voorval in St Nicholas Centre hem herkend als de moordenaar van de oude man. De pers dook erbovenop met koppen als achtjarige MOORDENAAR - HET NIEUWE GEZICHT VAN HET KWAAD en AOW'ER VERMOORD door schooljongetje. Het had op de voorpagina's van alle tweede edities in Schotland gestaan en ook in nogal wat kranten in het zuiden. 'We zouden zijn vriendjes en vriendinnetjes kunnen laten schaduwen; misschien dat ze hem voedsel brengen. ' Ze hield haar hoofd schuin en dacht er even over na terwijl ze op de binnenkant van haar wang kauwde. 'Nee, dat gaat eeuwen duren. Als ik hem was zat ik al in een bus op weg naar Londen of Brighton, of een andere geschikte schuilplaats. ' 'Maar hij is pas acht. ' 'Blablabla. Wanneer heb jij voor het laatst iets met kinderen te maken gehad? Kinderen van acht kun je vergelijken met de kinderen van dertien van vroeger. Ze zien er o zo onschuldig uit, maar ondertussen zuipen ze zich lam en neuken ze als konijnen. ' Ze haalde haar sigaretten tevoorschijn, frunnikte aan het pakje en stopte het toen met een zucht weer weg. 'We zullen die kleine ettertjes laten oppakken en op het bureau ondervragen, zodat ze de schrik van hun leven krijgen. Misschien verraden ze hem dan wel. Ik zou de beelden van de bewakingscamera's bij de trein- en busstations maar laten bekijken. En misschien moet je de bestuurders laten ondervragen door een paar agenten van de uniformdienst. Als je dat allemaal hebt georganiseerd, kun je misschien die voortgangsrapportage over de zaak Jason Fettes opstellen. Dan verveel je je vandaag tenminste niet. Toch?' Tegen de tijd dat Logan klaar was met het werk van Steel zat het eerste straatboefje in verhoorkamer twee, samen met haar vader. Er hing een onaangename geur van natte kleren, oude koffie en knoflook, waarin de aanwezigen langzaam werden gemarineerd. Inspecteur Steel leunde naar achteren in haar goedkope plastic stoel en staarde naar het kleine meisje dat tegenover haar zat. Natalie Lenox was ze-venenhalf; ze had lang, donkerbruin haar, een bleek gezicht, afgekloven vingernageltjes en een woedende uitdrukking op haar onaantrekkelijke, dikke gezicht. Haar vader was haar evenbeeld, maar dan groter en kaal. Hij keek afkeurend toe terwijl Logan een tafel met een televisietoestel en een videorecorder naar een hoek van het vertrek reed en aansloot. 'Ik wil dat mijn advocaat hierbij aanwezig is. ' Steel zuchtte. 'Daar hebben we het al over gehad. Al twee keer. Géén advocaat. ' 

'Dan zeg ik niets meer. ' 'Daar heb ik geen bezwaar tegen. Hou je waffel maar, ik praat wel met Natalie. ' 'Die zegt ook niets meer. ' De inspecteur produceerde haar charmantste glimlach, die overigens niet veel voorstelde. 'Als u lastig blijft doen, meneer Lenox, dan zorg ik ervoor dat u wordt vervangen door een toezichthouder. Wat dacht u daarvan?' 'Dat kunt u niet doen!' 'Wedden van wel? De kleine Natalie hier is betrokken bij de moord op een man van tweeënzeventig jaar oud... ' 'Daar heeft ze niets mee te maken!' Hij tikte zijn dochter tegen de schouder. 'Zeg tegen ze dat je er niets mee te maken hebt. ' 'Ik heb er niks mee te maken. ' Het kind sprak met een plat Aber-deens accent dat even uitdrukkingsloos was als haar puddinggezicht. 'Niks. ' 'O, nee?' Steel gaf Logan opdracht de videoband te starten. 'Hoe verklaar je dit dan?' Het beeld begon te flikkeren en een schuine streep trok omhoog over het scherm, waarna het St Nicholas Centre in beeld kwam, ter hoogte van Union Street. Er liepen mensen langs met boodschappentassen en kinderwagens. Toen kwam er een zwangere vrouw in beeld. Ze droeg een enorme handtas en een plastic boodschappentas van de Body Shop. Nadat ze de loterijkiosk was gepasseerd, kwamen er een stuk of zes kinderen aan. De meesten droegen een capuchon, waardoor hun gezichten voor de camera's verborgen bleven. De inspecteur drukte op de pauzetoets. 'Links, onder in beeld, het meisje met de groene capuchon. ' Ze drukte op de afspeelknop en het meisje schoot naar voren. Ze botste zo hard tegen de zwangere vrouw aan dat die haar tas liet vallen en moeite moest doen om haar evenwicht te bewaren. Het meisje hielp haar overeind te blijven, terwijl haar mond continu open en dicht ging. Het was Natalie Lenox, die zich omstandig leek te verontschuldigen voor haar onhandige gedrag. Twee van haar vriendjes waren bezig de spullen van de vrouw op te rapen en maakten ondertussen van de gelegenheid gebruik om haar portemonnee te roven. Sean Morrison keek haar overdreven beleefd aan terwijl hij de tas teruggaf maar de zwangere vrouw trapte er niet in. Ze greep hem bij zijn mouw en begon tegen hem schreeuwen. 'Ik'... 

De vader van Natalie bevochtigde zijn bovenlip met zijn tong. 'Nou, ze is tegen iemand aan gelopen. Dat is toch zeker geen misdaad?' 'Dit was niet de eerste keer. We hebben meer dan tien aangiften binnen van diefstal van tassen en portemonnees. En alle slachtoffers hebben verklaard van de sokken te zijn gelopen door een klein meisje en haar vriendjes en vriendinnetjes. Wedden dat ze Natalie herkennen als we ze een foto van haar laten zien?' Op het beeldscherm haalde Sean ondertussen uit. Hij raakte de zwangere vrouw tegen de zijkant van haar hoofd en ze kwam languit op het trottoir terecht. Ze liet hem niet los, dus besloot hij haar een trap uit te delen. Op dat moment kwam jerry Cochrane in beeld. Winkelende voorbijgangers keken toe terwijl de oude man Sean van de vrouw aftrok. Hij hield hem bij zijn nekvel en praatte stevig op hem in. Sean haalde uit. En de oude man sloeg terug. Hij gaf de jongen een pets tegen zijn neus. En toen gebeurde het: de flits van het lemmet en vervolgens de verbaasde uitdrukking op het gezicht van jerry Cochrane. Hij kwam met een klap op zijn zitvlak terecht en liet Sean los. De jonge bewerkte de oude man met zijn vuisten en voeten, terwijl het winkelende publiek geschokt toekeek. De andere kinderen sloten zich bij hem aan; allemaal leefden ze zich uit op de man, die ze ongeremd sloegen en schopten. Steel drukte op de pauzeknop en het beeld kwam tot stilstand op het moment waarop Natalie Lenox jerry Cochrane tegen het hoofd trapte. 'Dus, ' zei Steel, 'ze had er niets mee te maken?' Meneer Lenox werd lijkbleek. 'Ik... 

Steel deed de televisie uit. 'Ik wil nu weten waar Sean Morrison is. ' Het kleine meisje keek hem broeierig aan. Haar vader gaf haar een tik tegen het achterhoofd. 'Vertel op!' Niets. 'Laat ik het je uitleggen, ' zei de inspecteur. 'je kunt erop rekenen dat je een behoorlijke tijd zult moeten doorbrengen in een jeugdgevangenis. Daar sluiten ze je op tussen allerlei andere akelige jongens en meisjes. Geen mammie en pappie in de buurt om op je te passen en mooie dingen voor je te kopen. ' 'Ze... ze kunnen haar toch niet naar de gevangenis sturen? Ze is nog maar zeven!' Logan haalde zijn schouders op. 'Op die leeftijd ben je in Schotland verantwoordelijk voor je eigen criminele daden, meneer Lenox. Voor zo'n agressieve daad met dodelijke afloop krijgt ze hoogstwaarschijnlijk vier of vijf jaar. Tegen de tijd dat ze vrijkomt, is ze een tiener. Het zal u verbazen hoe kinderen in die tijd kunnen veranderen. ' 'O, god. ' Meneer Lenox hield een trillende hand voor zijn mond. 'Dat zou haar moeder niet overleven!' 'Tenzij ze ons helpt Sean Morrison te pakken. Dan kunnen we misschien een praatje maken met de officier van justitie, hem ervan overtuigen dat Natalie van plan is haar leven te beteren... ' 'Dat wil ze! Dat wil je toch, nietwaar?' Maar Natalie bleef haar vader boos aankijken. Woedende tranen blonken in haar ogen. Zoals het mes van Sean Morrison had geblonken.

14

'Jezus, ' zei Steel. Ze leunde tegen de muur van de verhoorkamer en hield een halfvol bekertje koffie tegen haar borst geklemd. 'Ik heb seriemoordenaars ondervraagd met meer menselijkheid in hun donder dan die kleine krengen. ' Ze huiverde. 'Wat ben ik blij dat ik nooit kinderen heb gekregen. Wat een smerige, kleine donders!' Tot nu toe hadden ze drie handlangertjes van Sean Morrison ondervraagd, maar geen ervan was bereid hun te vertellen waar hij uithing. Stuk voor stuk hadden ze een hysterische, paniekerige ouder bij zich die geen idee had wat hun schattige koter had uitgevreten. Totdat ze de beelden van de bewakingscamera zagen. De inspecteur liet het bruine vocht in haar bekertje ronddraaien. 'Weet je, toen ik nog jong was, hadden we respect voor oudere mensen. Nou, misschien is "respect" te veel gezegd, maar in ieder geval wist je dat je een pak slaag kreeg als je brutaal tegen ze was. En als je ouders erachter kwamen, gaven die je ook nog een keer op je sodemieter. Ze knikte als een oude, wijze vrouw en nam nog een slokje. 'Trouwens, heb jij die donder van een Rennie gezien?' 'Hoezo? Wat heeft die nu weer gedaan?' En plotseling moest Logan denken aan een opslagplaats voor containers in Altens. Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Niets. En dat is precies het probleem. Ik'... 

Ze zweeg en keek Logan kritisch aan. 'Wat is er? Ben je weer eens aan het fantaseren over mijn onweerstaanbare melkwitte dijen?' 'Zander Clark. ' 'Wie?' 'Die kerel van die pornostudio; hij heeft nooit gevraagd wat Jason op zijn kerfstok had. We vroegen hem wie die gast op de dvd was. Hij heeft er niet naar gevraagd. ' 'En?' 'Nou. ' Logan haalde zijn schouders op. 'Iedereen vraagt dat altijd. Niet dan?' 'Niet altijd. ' 'Maar... ' 'Je maakt toch zeker een grapje? Je lijkt Miss Marple wel. ' Ze lachte, dat wil zeggen: ze maakte een rochelend geluid met een ratel aan het eind. 'Moet ik Professor Plum, Miss Scarlet en Kolonel Mustard even vragen of ze alvast in de eetsalon plaatsnemen?' Logan besloot er niet op te reageren. 'Hou toch op vervolgde ze. 'Het is vrijdagavond, ik trakteer je wel op een biertje, oké? Het is toch al bijna tijd om er een punt achter te zetten voor vandaag. ' 'En de onderzoeksteams dan?' 'Wat is daarmee?' En toen herinnerde ze het zich. 'Verdomme, ja. Over een halfuur is het donker en dan komen ze terug voor de debriefing. ' Ze kreunde. 'Jij doet de ene helft en ik de andere, oké? Dan kunnen we om zeven uur al in de pub zijn. ' Logan hield het kleine doosje waardeloze pijnstillers omhoog dat ze hem in het ziekenhuis hadden gegeven voor zijn gewonde hoofd en zijn gekneusde ribben. Er waren er nog maar een paar over. 'Ik mag niet drinken. ' 'Nee? Nou, van mijn dokter mag ik niet roken en niet drinken en ook zijn assistente niet lastigvallen. Maar je denkt toch zeker niet dat ik me daar iets van aantrek?' De onderzoeksteams druppelden omstreeks zes uur binnen. Ze hadden niet veel te melden na zeven uur in de ijzige februarikou te hebben doorgebracht. Niemand had Sean Morrison gezien. Ze hadden vergeefs gezocht in ontelbare garages, schuren en andere potentiéle schuilplaatsen. Eén team had zelfs de gebouwen van het Robert Gordon's College doorzocht, om te kijken of hij zich misschien ophield op de plaats waar hij eigenlijk iedere dag zou moeten zijn. 'Volgens het schoolhoofd, ' zei een agente met een van de kou blauw aangelopen gezicht, die zich warmde aan een kop hete chocolademelk, 'is hij daar niet bepaald een regelmatige bezoeker. 

Een maand of zes geleden is hij begonnen met spijbelen en erg onhandelbaar geworden. Schelden, stelen, ruziemaken... een echte lastpak, als je de verhalen moet geloven. Het schoolhoofd heeft de ouders wel een keer of tien laten komen, maar het haalde niets uit. ' 'Werkelijk?' Logan streek met zijn hand over zijn kin en voelde dat hij zich nodig moest scheren. 'Volgens zijn vader was Sean nooit eerder in de problemen geweest. ' De agente snoof. 'Nou, dan liegt hij. ' Onrustig verplaatste ze haar gewicht van de ene op de andere voet. 'Is er nog iets, brigadier, of kan ik me gaan verkleden?' Bij wijze van uitleg voegde ze eraan toe: 'Ik moet vanavond naar karaoke. ' Logan wenste haar succes en concentreerde zich op het verslag van het volgende team. Inspecteur Steel was als eerste klaar. Nauwelijks een wonder: ze mochten blij zijn als ze een blik op de formulieren had geworpen voordat ze de agenten had verteld dat ze naar de kroeg konden gaan. 'Goed, ' zei ze, met haar handen diep in haar zakken. 'Zijn we klaar voor vandaag?' Logan schudde zijn hoofd. 'Ik moet de teams voor morgen nog samenstellen. En ik vroeg me af of we niet een POLSA moeten inschakelen om de parken en de bossen te laten doorzoeken. ' Als ze daar een Police Search Advisor voor hadden, dan hoefde Logan tenminste niet zelf de coördinatie en logistiek te verzorgen. 'Misschien had zijn moeder wel gelijk en ligt hij ergens in een greppel. Zijn foto heeft in alle kranten gestaan. Stel dat iemand hem heeft herkend en heeft besloten Jerry Cochrane te wreken?' 'Godallemachtig, dat zou er nog aan ontbreken. ' Steel trok een vies gezicht en vloekte. 'Dit had een gemakkelijke zaak moeten zijn. We weten wie het heeft gedaan, we hebben er opnamen van, we hebben forensisch bewijsmateriaal en we hebben getuigen... ' 

Het enige wat ze niet hadden was Sean Morrison. Logan stond voor in de briefingruimte en voelde zich enigszins misselijk. Hij was niet de enige: de helft van het team zag eruit alsof ze leden aan een terminale kater. Hij was nog betrekkelijk verstandig geweest en had het er na het eerste rondje geflambeerde Drambuies bij gelaten, maar niet nadat hij Steel had zien en horen zingen: 'If you think I'm sexy, and you want my body... ' De voorstelling had plaatsgevonden in café Bardot, tijdens de late karaokesessie. Het was een optreden dat hij helaas niet snel zou kunnen vergeten. Op dit moment was ze bezig de aanwezigen voor te stellen aan hun gloednieuwe polsa. Het was een lange, magere brigadier met een treurige oogopslag en een spitse kin, die een gedetailleerde uitleg gaf van het zoekpatroon van de komende dag: alle locaties, teams en andere dingen waarmee Logan zich niet bezig hoefde te houden. 'Goed, ' zei de inspecteur toen de POLSA klaar was, 'al is die Sean Morrison dan een etterbak, hij is pas acht jaar oud. Hij is twee nachten niet thuis geweest en het heeft flink gevroren. Waarschijnlijk houdt hij zich ergens met een fles wodka en een stapel pornotijdschriften verborgen, maar voor hetzelfde geld ligt hij in een struik te kleumen. Dus hou jullie ogen goed open!' Ze dwong iedereen de beruchte Steel-strijdkreet 'falen is geen optie' te laten horen en stuurde de agenten vervolgens op pad. 'Wil je nog een keer naar zijn vader?' vroeg Logan terwijl de troepen het vertrek verlieten. 'Ga jij maar. En neem Rickards mee. Ik word ziek van dat gejeremieer dat iedereen hem steeds in de maling neemt. Ik moet straks op audiëntie bij Zijne Heiligheid de Hoofdcommissaris. Ik moet hem ervan zien te overtuigen dat deze zaak niet uitdraait op een compleet fiasco... ' Ze haalde een pakje nicotinekauwgom uit haar zak, deed er een paar in haar mond, begon te kauwen en voegde er met een grijns aan toe: 'Het zal best in orde komen. 

We vinden Morrison, we sluiten hem op en dan is alles opgelost. Als de hoofdcommissaris maar niet vraagt hoe het staat met al die andere zaken die ik nog steeds niet heb opgelost. ' Het leek alsof iemand een donkergrijze deksel op de stad had geplaatst, waardoor alle kleuren waren verdwenen en de vale granieten gebouwen zich met de monochrome hemel hadden vermengd. Pas toen ze bijna bij School Hill aangekomen waren begon Rickards te klagen over alle grappen die hij te verwerken had gekregen sinds die briefing over Jason Fettes. Logan probeerde er niet naar te luisteren. Hij concentreerde zich op het verkeer en keek naar de voorbijgangers, op zoek naar een achtjarige jongen in een FC Aberdeen-trai-ningsjack met capuchon. Rickards was nog steeds aan het jammeren toen ze Kings Gate op reden en iets voorbij het huis van Morrison een parkeerplaats vonden. 'Je moet de positieve kant ervan inzien, ' zei Logan. 'Voorlopig denken ze in ieder geval allemaal nog dat je ze alleen maar in de maling nemen. Stel je voor dat ze zouden weten dat je inderdaad in die scéne zit. ' De agent keek hem verontwaardigd aan. 'Daar zit ik helemaal niet in!' 'Kom nou toch, wil je nou echt dat ik geloof dat jij het achterwerk van Jason Fettes zomaar herkende omdat je er een glimp van had gezien op die in beslag genomen dvd? Je moet al tientallen keren eerder hebben gekeken om zijn kont zo duidelijk te herkennen. ' Hij maakte zijn gordel los en klom naar buiten, de grijze ochtendlucht in. Het spectaculaire uitzicht van de vorige dag was verdwenen; alle elementen waren nog aanwezig, maar het zag er nu saai en koud uit. De zee had de kleur van klei: een donkere vlek onder een nog donkerder horizon. Het duurde niet lang meer of het zou pijpenstelen regenen. Rickards kwam achter hem aangelopen. 'Ik... 

De agent bloosde, verplaatste zijn gewicht zenuwachtig van de ene op de andere voet en vermeed hem aan te kijken. 'Je... je hebt het toch aan niemand verteld?' 'Natuurlijk niet! Jullie mogen je wat mij betreft naar hartenlust uitdossen in rubber en elkaar billenkoek geven zolang jullie maar willen. Dat gaat niemand anders verder wat aan. ' 'Ik wou dat ik toen maar mijn mond had gehouden... ' Logan bleef staan en keek hem aan. 'Meen je dat echt?' Hij zuchtte. 'Nee. Fettes verdiende het niet te eindigen als een ongeïdentificeerd lijk. ' 'Dat verdient niemand. ' De menigte journalisten voor het huis van de familie Morrison was in vergelijking met de vorige dag gegroeid. Er stonden nu ook zendwagens met satellietschotels die de kale takken raakten van de beuken langs de weg. Voor het hek bevond zich een schare demonstranten. Sommigen hadden zelfs hun eigen spandoeken hadden vervaardigd: SCHANDE!, GERECHTIGHEID VOOR JERRY! en KINDEREN BEHOREN NIET TE DODEN! Ze zouden er eigenlijk verontwaardigd en dreigend uit moeten zien, maar in plaats daarvan stonden ze te kleumen rond een thermosfles thee en klaagden ze over het slechte weer. Toen Logan en Rickards ten tonele verschenen, leefden ze een beetje op. Voor de vorm begonnen ze wat te schreeuwen en met hun spandoeken te zwaaien. Logan gaf de agent die bij de voordeur stond opgesteld opdracht ze uit hun buurt te houden en negeerde de microfoons en camera's die op hem werden gericht. Hij bleef 'geen commentaar' herhalen totdat ze veilig binnen waren. Meneer Morrison zat in de verduisterde woonkamer. Hij zag er vijf jaar ouder uit dan gisteren; met donkere kringen onder zijn ogen en een gezicht dat deed denken aan een vis in een te klein aquarium. Hij stond handenwringend op toen hij de politie zag. 'Is hij... hebben ze hem... ' bracht hij uit, niet in staat de vraag af te maken. 'Nee, we hebben hem nog niet gevonden. ' 

Logan gebaarde de man weer te gaan zitten in een van zijn eigen fauteuils en Rickards verdween naar de keuken om thee te zetten. 'Maar ik wilde u graag nog een paar vragen stellen. ' 'Maar denken ze... ' De man kuchte nerveus. 'Denken ze dat hij het goed maakt?' 'Dat hopen we, meneer Morrison. Ik heb wel de indruk dat Sean een vindingrijk jongetje is. ' Die opmerking scheen de vader een klein beetje te kalmeren, hoewel hij er zichtbaar niet gerust op was. 'We hebben gisteren met zijn schoolhoofd gesproken: die zegt dat Sean zes maanden geleden probleemgedrag is gaan vertonen. ' 'o: 'Maar u gaf ons de indruk dat er nooit iets met hem aan de hand is geweest. ' 'Tja, dat is te zeggen... ' Meneer Morrison bestudeerde zijn handen. 'Ziet u, zijn moeder... Nou, ja, bij haar kan Sean helemaal niets fout doen. Ze adoreert die jongen. Ze... we hebben hem waarschijnlijk een beetje te veel verwend, maar... ' Hij haalde zijn schouders op. 'Wat is er zes maanden geleden gebeurd?' 'In september? Toen heeft hij de tas van een andere jongen gestolen. ' Meneer Morrison staarde naar de dichtgetrokken gordijnen die bescherming boden tegen het vale daglicht en de lenzen van de fotografen. 'Zoiets heeft hij nog nooit eerder gedaan. ' Hij zuchtte. 'Toen heeft hij iemand geslagen. Hij heeft geld gestolen. En hij is gaan spijbelen. We kwamen bijna in de rechtszaal terecht. ' Logan maakte het zich gemakkelijk op de bank. 'Heeft hij u ooit verteld waarom hij dat allemaal deed?' De man lachte, kort en bitter. Nee, dat soort dingen vertellen ze je niet. De ouders weten alles altijd het laatst. Het ene moment maken ze het uitstekend en het volgende moment moet je je tegenover een boze moeder excuseren omdat jouw kind dat van haar heeft gebeten. Toen hij terugkwam uit Guildford was hij volkomen veranderd... ' 'Guildford?' 'Nou, wij... ik bedoel Gwen en ik... we zijn destijds naar Guild-ford gegaan. Gwens vader moest een dubbele bypass ondergaan. Haar moeder had het er vreselijk moeilijk mee. We wilden niet dat Sean zou meegaan, snapt u - voor het geval dat de operatie zou mislukken. ' Rickards kwam binnen met de thee. Hij zette drie mokken op de salontafel. Hij was er niet in geslaagd de koekjes te traceren. Logan pakte een mok. 'En waar logeerde Sean toen u weg was?' Meneer Morrison opende en sloot zijn mond een paar keer achtereen en zei toen dat hij dat echt niet wist. 

Bij een van Seans klasgenootjes. 'Gwen zal het wel weten, maar die ligt te slapen. De dokter heeft haar iets gegeven. ' 'Het is belangrijk, meneer Morrison. ' 'Ja, natuurlijk. ' Hij stond handenwringend op. 'Ik zal het haar gaan vragen. ' De naam correspondeerde volgens mevrouw Morrison niet met een van de namen op de 'vriendenlijst' van Sean. Sean had de bewuste jongen al maanden niet gesproken; vroeger kwam de jongen altijd bij hen over de vloer, maar sinds ze Gwens vader in Guildford hadden bezocht, hadden ze hem niet meer gezien. 'Maar je weet hoe die jongens zijn, ' had ze gezegd. 'Het ene moment zijn ze boezemvrienden, en het volgende moment zijn ze elkaar weer helemaal vergeten. ' Ze klonk een beetje groggy, als gevolg van de kalmeringspillen die ze had ingenomen. Gelukkig had ze het adres nog, zodat Logan en Rickards even later voor het grote, vierkante granieten huis in Hamilton Place stonden. Een klein jongetje had er in zeven of acht minuten naartoe kunnen rennen. 'Uhuh, ' zei Logan, terwijl hij naar het huis keek, mobiele telefoon aan het oor, 'hoeveel?' 'Moeder, vader en drie kinderen: een jongen en twee meisjes. ' 'Veroordelingen?' 'De stem vanuit de meldkamer zweeg even en meldde vervolgens: 'Nee, niks... Dat wil zeggen, de vader is zeven jaar geleden veroordeeld wegens rijden onder invloed, maar dat is alles. ' 'Oké, bedankt voor de... ' 'Vijf maanden geleden hebben ze een inbraak gemeld, daarna nog vier, en wat vandalisme in september, oktober... tot aan Kerstmis. Gebroken ramen, verf op de deuren, dat soort dingen. Als je even wacht dan kijk ik of er nog meer meldingen uit dezelfde buurt waren. ' Er viel een nog langere stilte en deze keer kon Logan zweren dat hij het gekraak hoorde van chips die clandestien werden geconsumeerd. 'Nee, helaas, het lijkt erop dat zij het enige gezin waren. Geen andere aangiften wegens vandalisme uit Hamilton Place. Alleen wat gestolen fietsen. ' 'Het is goed. Bedankt, ' zei Logan. Snel onderbrak hij de agent, bang om het complete criminologische profiel van de straat te horen te krijgen. Hij stopte de telefoon terug in zijn zak. Het was zondagochtend, iets na tien uur. 

Als ze geluk hadden, was het hele gezin nog thuis. De voordeur werd geopend door een kalende man van een jaar of vijfendertig. Iets ouder dan de vader van Sean Morrison en een stuk zwaarder rond het middel. Na één blik op de geïniformeerde Rickards zei hij: 'Nou, dat mag tijd worden, we hebben donderdag gebeld!' 'Donderdag?' vroeg Logan onwillekeurig. 'Donderdag! Voor die ruit! Praten jullie dan niet met elkaar? Of sturen ze jullie eropuit om ons te vervelen en onze tijd te verspillen, zoals de laatste keer. Nou?' Het was typisch: de meldkamer kon hem een lijst geven van ieder misdrijf en iedere overtreding die vanaf 1906 in de straat was gepleegd, maar ze hadden geen idee dat er nog iemand moest worden ingedeeld voor een huisbezoek aan het adres waar hij over belde. 'We komen niet voor de ruit, meneer Whyte. We komen voor Sean Morrison. ' Het gezicht van de man vertrok. 'Wij hebben niets te zeggen over die kleine etterba... over die jongen. ' Hij was toch bevriend met uw zoon?' Logan bekeek zijn aantekeningen. 'Met Ewan, nietwaar?' 'Dat is een tijd geleden. ' Meneer Whyte deed een stap terug toen de eerste regendruppels begonnen te vallen. Ze vormden kleine waterblaasjes op de glanzende blauwe lak van de voordeur. 'Tot zes maanden geleden?' 'Zo ongeveer. ' 'Klopt het dat u vanaf dat moment aangiften bent gaan doen wegens vandalisme?' De man maakte aanstalten de deur dicht te doen. 'Luister, ik heb u al gezegd dat we hier geen woorden meer vuil willen maken aan dat joch van Morrison. Ewan heeft al maanden niets meer met hem van doen. Als u me wilt excuseren, dan kan ik... ' 'Het duurt maar even, meneer. ' Logan zette zijn voet tussen de deur. 'U zou toch niet willen dat de mensen gaan denken dat u heeft geweigerd ons te helpen Sean Morrison te vinden? Het zou de indruk wekken dat u hem in bescherming probeert te nemen. ' Whyte keek woedend en vloekte, maar hij liet hen binnen.

15

Meneer Whyte liep zenuwachtig heen en weer in de woonkamer, terwijl hij her en der speelgoed en kleurboeken van de grond opraapte en op de salontafel legde. Hij zat er zichtbaar mee dat hij gedwongen was geweest ze binnen te laten. Logan keek rond in de kamer. Hij zag een mengelmoes aan ornamenten, een piano, foto's van diverse strandvakanties. Verderop bevond zich een eetkamer met een serre, die vol lag met speelgoedbeesten en felgekleurd plastic speelgoed. Door de ramen was een uitzonderlijk goed onderhouden tuin zichtbaar, compleet met Japanse vijver en waterval. Erg chic. Buiten, in de motregen, was een oude man bezig een enorme kamperfoelieplant drastisch te snoeien. Logan genoot er niet van. Whyte, die geen spullen meer kon vinden om op de salontafel te stapelen, zei: 'Ik neem aan dat jullie thee willen. ' Hij zei het met zoveel weerzin dat Logan vermoedde dat hij er eerst in zou spugen. Een specialiteit a la Jackie Watson. 'Eerlijk gezegd niet, dank u. Laten we het maar even over Sean Morrison hebben. ' De man liet zich in een fauteuil met bloemetjesbekleding zakken. 'Die jongen heeft ons alleen maar problemen bezorgd. Ik wist wel dat het ooit zover zou komen dat hij iemand iets zou aandoen! Die arme, oude man... Ze zouden de lijfstraffen opnieuw moeten invoeren. ' Logan knikte. 'Als justitie me ooit weer eens advies vraagt, zal ik het aankaarten. Maar in het begin was hij toch niet lastig, neem ik aan?' Whyte schoof heen en weer in zijn stoel. 'Ik heb het altijd wel geweten... ' 'Waarom hebt u hem in september dan hier laten logeren toen zijn ouders naar Guildford moesten?' 'Ja... nou... toen gedroeg hij zich veel beter. ' 'En daarna niet meer. ' 'Luister, ik weet het werkelijk niet, oké? Van de ene op de andere dag werd hij bokkig en was er geen land meer met hem te bezeilen. We hebben het geprobeerd met bowlen, karten, de bioscoop, zelfs met dat stomme LaserQuest. Maar hij bleef maar mokken. 

Was dat toen hij hier logeerde?' 'Natuurlijk was dat toen hij hier logeerde. Het werd steeds erger. We hadden hem drie weken en het was een complete nachtmerrie. ' Hij keek op zijn horloge. 'Gaat dit nog lang duren? Ik moet de meiden klaarmaken voor hun balletles. ' 'Maar waar kwam die verandering dan door?' 'Hoe moet ik dat nou weten?' Het klonk defensief. 'Zoals ik al zei: eerst was er niets aan de hand en toen opeens, pats! Er moet op school iets zijn gebeurd. Misschien werd hij gepest of misschien was een leraar tegen hem uitgevallen, of misschien had hij een of andere oefening slecht gedaan. ' Hij stond op en streek met zijn handen door wat er over was van zijn haar. 'Ik moet nu echt weg. Als de meiden niet op tijd zijn voor de les dan sturen ze ze weer naar huis. En ik krijg mijn geld niet eens terug. ' 'Goed. Dan wil ik uw vrouw graag even spreken als het kan. ' 'Die gaat op zaterdag altijd met Ewan mee naar het voetballen. ' Hij draaide zich om en riep naar boven dat zijn 'prinsesjes' met tutu en al naar beneden moesten komen, omdat ze anders te laat zouden zijn. Met hun kleine olifantenvoetjes kwamen ze naar beneden gestormd: twee kleine meisjes in roze balletkostuums onder hun duffelse jasjes. Ze waren hooguit vijf en sprongen wild op en neer terwijl hun vader ze in hun laarsjes probeerde te krijgen. Toen de meisjes Rickards in het oog kregen, begonnen ze te gillen. Ze verborgen zich achter de benen van hun vader. 'Vat het maar niet persoonlijk op, ' zei Whyte, terwijl hij de meisjes in de richting van de voordeur manoeuvreerde, 'maar ze hebben het niet zo op mannen in uniform; je moest eens zien hoe ze op de postbode reageren. Kom meiden, wie het laatst in de auto zit is een poeperd!' Logan gaf meneer Whyte zijn kaartje met het logo van politiekorps Grampian. 'Als u nog iets te binnen schiet wat relevant zou kunnen zijn, belt u me dan alstublieft. En ik moet uw vrouw en uw zoon ook nog spreken. ' 'Ja, ja, in orde'. 

Hij stak het kaartje in zijn zak zonder het een blik waardig te keuren en haastte zich naar buiten, de regen in. 'Molly, lieverd, doe netjes je gordel om, anders arresteert die enge politiemeneer je nog!' 'Het is dat joch, nietwaar?' merkte Rickards op toen de wagen van Whyte achteruit de oprit afreed. De twee meisjes staarden hem aan alsof er horens uit zijn voorhoofd groeiden. 'Hij heeft al die vernielingen aangericht. ' Logan knikte. 'Het zou anders wel erg toevallig zijn. En ik durf te wedden dat Whyte zich dat ook allang had bedacht. Dus ik vraag me af waarom de vader van Sean Morrison net doet alsof zijn neus bloedt: Whyte zal heus wel aan de deur zijn geweest om verhaal te halen. Dat lijkt me niet meer dan normaal. ' 'Misschien wil hij niet toegeven dat zijn zoon een etter is?' 'Daar is het wel een beetje te laat voor, vind je niet?' Ze klommen weer in de recherchewagen. Logan keek hoe de regen golfjes maakte op het oppervlak van de voorruit. Ze verdwenen toen Rickards de motor startte en de ruitenwissers aangingen. 'Waar gaan we nu heen?' 'Wacht nog even. ' Logan haalde zijn telefoon tevoorschijn en belde de meldkamer weer. 'Die aangiften wegens vandalisme door Whyte in Hamilton Place, heeft hij ook gezegd dat hij iemand verdacht?' Aan de andere kant van de lijn klonk stilte en het geluid van vingers die het toetsenbord van een computer beroerden, daarna: 'Geen namen. De vingerafdrukken hebben ook niets opgeleverd. Ze zullen wel steeds handschoenen gedragen hebben... ruit... auto... vissen... opnieuw een ruit... Nee, geen enkele aanwijzing. De leidinggevende die de zaak behandelde, dacht dat het iemand was die iets tegen Whyte had. ' 'Wat een vlijmscherpe analyse! En de laatste melding, die was van afgelopen donderdagavond?' 'Negen uur 's avonds. ' Dezelfde dag waarop Sean Morrison twee mensen had neergestoken. Logan bedankte de vrouw en hing op. Hij tikte met zijn vingers tegen het dashboard. 'Brigadier?' 'Ik ben zo terug'.

Hij stapte weer uit de auto, de regen in en nam het smalle pad langs de zijkant van het huis van Whyte. Een hoog hek bood toegang tot de achtertuin. De Japanse vijver glinsterde in de regen. De tuinman was klaar met zijn snoei werk. Hij zat nu op zijn knieén en was met een schoffel in een bloembed aan het graven. 'Is het daar niet een beetje vroeg voor?' vroeg Logan, terwijl hij naar de man toe liep en zijn vriendelijkste glimlach produceerde. 'Het is nooit te vroeg om je tuin in orde te maken. ' De man had slechts een licht Aberdeens accent. Logan wees naar het huis. 'Werkt u al lang voor de familie Whyte?' De oude man leunde enigszins naar achteren, grijnsde en plantte de schoffel in het bloembed, waarna hij zijn bemodderde tuinhand-schoenen uittrok. 'Ik werk niet voor ze. Ik ben de vader van Daniël. ' Meneer Whyte senior kwam met een licht gekreun overeind. 'Woont u hier al lang?' 'Acht maanden. Ik ben hier komen wonen nadat mijn Mary is gestorven. Het huis was te leeg zonder haar. ' Acht maanden. Vandaar dat hij nog niet in de computer stond als inwonend. 'Dus u woonde hier al toen Sean Morrison hier logeerde?' 'Is het niet vreselijk? Hij was zo'n lieve jongen. Ik kan niet geloven dat hij iemand kwaad heeft gedaan. ' 'Uw zoon vindt hem geloof ik een kwaadaardig monstertje. ' De oude man glimlachte bedroefd. 'Tja, maar Sean Morrison lijkt sprekend op Daniels jongere broertje. Daniël was altijd jaloers op hem. ' Hij snoof en keek naar de vijver, waar een goudkleurige schim onder het wateroppervlak bewoog. 'Het was onze eigen schuld. Mary en ik hebben Craig te veel verwend. Dat hadden we nooit moeten doen, maar het was ook zo'n schattig kind. ' De tuin leek stil te vallen. 'Mary is nooit meer de oude geworden nadat hij... ' Meneer Whyte senior kuchte en leek enigszins in verlegenheid gebracht. 'Nou, ja, daar moeten we het nu maar niet over hebben. ' Misschien kwam het door de regen, of misschien was het een traan, in ieder geval zagen zijn ogen er vochtig uit. Logan besloot hem alleen te laten met zijn herinneringen. Inspecteur Steel zat achter haar bureau toen hij achteruitlopend, met twee mokken thee, de deur van kaar kamer openduwde en binnenliep. 

Ze keek chagrijnig en er ze had een natte plek ter hoogte van haar linkerborst. 'Waar bleef jij nou, verdomme?' 'Had je me nodig?' Hij probeerde niet naar de natte plek te kijken. 'Ja, al een kwartier geleden. ' Ze smeet een A4'tje in zijn richting: een memo van de hoofdcommissaris in eigen persoon. Logan las het mompelend, totdat hij bij de climax aanlandde. 'O... nou, het had erger kunnen zijn. ' 'Hoe dan?' Steel trok het raam open en ging toen op zoek naar haar sigaretten. 'Hoe had het nog erger kunnen zijn?' 'Ach, hij zal heus niet... ' 'Waarom moeten ze mij nou weer met hem opschepen?' Toen ze de sigaretten gevonden had, begon de zoektocht naar een aansteker die het deed. 'Die man is een regelrechte nachtmerrie!' Dus daarom had ze hem onmiddellijk naar het bureau willen sommeren. Alleen maar om tegen hem aan te zeuren over inspecteur Insch, die opdracht van hogerhand had gekregen om Steels 'werkdruk te verlichten'. Logan zuchtte diep. 'Nou, je kunt hem toch op die inbraken zetten? Of op de zaak-Jason Fettes?' 'Ben je gek? Je weet hoe hij is. Hij zal proberen alles over te nemen. Voordat je het weet werk ik voor hem!' Ze probeerde vergeefs een aansteker aan de gang te krijgen, waarna ze hem woedend naar de prullenbak in de hoek smeet. 'Kutding! Als ik hulp had willen hebben, had ik daar wel om gevraagd. ' Dat was het begin van een klaagzang van een kwartier, die eindigde met de woorden: 'Jij zult je met hem bezig moeten houden. ' 'Ik?' Logan schoot overeind. Waarom ik? Laat Rennie hem maar helpen, of Rickards!' Maar inspecteur Steel schudde haar hoofd. 'Het spijt me, Laz, dat gaat niet. 'Rennie is net een poesje; te lichtgeraakt voor Insch, en de bondageboy vindt het veel te lekker om te worden afgesnauwd. Die wordt zo opgewonden van al dat misbruik dat hij niet meer aan werken toekomt. ' Ze zette de mok aan haar lippen en slurpte wat koffie naar binnen. 'Dus er is maar één mogelijkheid. Jij moet het doen. Je bent nog jong. Je komt er vast wel overheen. '

16

Als hij een slechte bui had kon je beter niet bij inspecteur Insch in de buurt komen. Het probleem was dat hij de laatste tijd zelden een goede bui had. Logan haalde diep adem en klopte op de deur. Hij had twintig minuten in de kantine gezeten in de hoop iets te bedenken dat hij kon doen zonder met de man te moeten samenwerken. Maar er was hem niets te binnen geschoten. Aan de andere kant van de deur klonk een donkere stem: 'Binnen. ' Het klonk even sympathiek als de kettingzaag van een slager. De kamer van Insch was groter dan die van Steel en een stuk netter. Er hingen ingelijste posters van musicals zoals Kiss me Kate en Chicago, en een handvol operettes aan de muur. Op sommige operetteposters was Insch te zien, gekleed in diverse lachwekkende kostuums. De mikado prijkte in een mahoniehouten lijst op een ereplaats, recht tegenover het bureau van Insch. De omvangrijke inspecteur keek Logan aan en zei: 'O, ben jij het?' waarna hij doorging het toetsenbord van zijn computer te martelen met zijn dikke, woedende vingers. 'Inspecteur Steel vroeg me even bij je langs te gaan om... ' 

'Waarom willen ze toch zo graag dat ik uitgerekend voor haar werk?' Logan liet zich in een van de bezoekersfauteuils vallen en bereidde zich voor op een klaagzang. Insch leek zich een minuut lang te verbijten, waarna hij doorging met het gehamer op zijn toetsenbord. Aangezien Insch verder niets op zijn lever leek te hebben, stak Logan een paar papieren mappen omhoog. Hier zijn de stukken van die inbraken. Het zijn... ' 'Ik wil het niet weten. ' De inspecteur gaf een flinke tik op de re-turntoets en schoof zijn stoel achteruit. Hij vouwde zijn handen samen en keek Logan van achter zijn vingertoppen aan. 'Vertel me eens wat meer over dat lijk. ' 'Welk lijk? De zwerver, die ouwe kerel of de pornoster?' 'De laatste. En probeer niet te vergeten dat het slachtoffer een menselijk wezen was, brigadier. ' Plotseling schaamde Logan zich diep. 'Het spijt me, inspecteur. ' Het was de invloed van inspecteur Steel; hij had beslist te lang met haar samengewerkt. Hij vertelde Insch alles wat hij wist over Jason Fettes, van zijn bescheiden pornocarriëre tot en met het rubberen bondagepak. Hij hield het professioneel en zakelijk. Insch luisterde zwijgend. Af en toe stopte hij een zuurtje in zijn mond. Hij maakte aantekeningen op kleine Post-it-velletjes. 'Hoe zit het met die website, Bondageopolis?' vroeg hij toen Logan uitgesproken was. 'Heb je contact gehad met de ISP van Fettes?' 'Het is een plaatselijke internetprovider. Ze hebben de e-mails van Fettes bekeken en daar is niets in te vinden dat verband zou kunnen houden met zijn dood. Maar uit de favorietenlijst op zijn computer hebben we kunnen afleiden dat hij minstens één hotmail-account heeft en misschien ook wel een of meer Yahoo-accounts. ' 'En?' 'Die zijn allemaal anoniem, de personalia worden niet geverifieerd. Je kunt gewoon als Osama Bin Laden een mailaccount openen zonder dat iemand het controleert. Fettes was voorzichtig; het lijkt erop dat hij regelmatig zijn cachebestanden wiste en ervoor zorgde dat zijn browser zijn gebruikersnamen en wachtwoorden niet opsloeg. ' 'Dus je hebt niet namens hem kunnen inloggen. ' 

'Nee. Ik heb de automatiseringsafdeling gevraagd na te gaan of hij van een of meer van zijn anonieme accounts misschien berichten heeft geforward naar zijn reguliere e-mailadres. Ze hebben wat aanwijzingen gevonden, maar het duurt eeuwen om iets geverifieerd te krijgen bij die anonieme e-mailproviders. We hebben niet alleen te maken met de privacywetgeving; alles loopt via hun hoofdkantoren in de Verenigde Staten. Het is een nachtmerrie. ' Insch leunde voorover. Hij plantte zijn reusachtige ellebogen op het bureaublad en staarde naar zijn verzameling Post-its. 'Goed, breng me alle dossiers: alle voortgangsrapporten, de verhoorversla-gen, het sectieverslag, alles. Ook de HOLMES-acties. Dan gaan we de hele boel vanmiddag doornemen. ' 'Komt in orde, inspecteur. ' Het was hem niet gelukt de inspecteur op afstand te houden. Hij zat er nu al tot aan zijn nek in. Tegen het eind van de dag hadden ze het gehele onderzoek doorgenomen en Insch was niet één keer naar Logan uitgevallen. Dat was tegenwoordig iets bijzonders. 'Ik wil, ' zei Insch terwijl hij fronsend naar zijn horloge keek, 'dat je morgenochtend het team bijeenroept voor een nieuwe briefing. Waar hangt die idioot van een Rennie trouwens uit?' 'Geen idee, inspecteur. ' 'Nou, als je hem ziet, zeg hem dan maar dat ik hem uiterlijk om halfzeven verwacht in het cultureel centrum, anders bungelen zijn ballen aan mijn sleutelhanger!' En met die mededeling vertrok hij. Logan slaakte een zucht van verlichting. Insch bezorgde hem meer werk dan voorheen. Maar gelukkig was het tijd om naar huis te gaan. Hij was net bezig zich uit te schrijven toen inspecteur Steel hem opmerkte. 'Zo, gaan we vroeg naar huis vandaag?' Ze keek hem enigszins vanuit de hoogte aan en snoof. 'Nee, want mijn dienst zat er twintig minuten geleden al op. 

'Zo, gaan we chagrijnig doen? Wat is er aan de hand? Heeft Insch aan het bandje van je beha getrokken en je achterna gezeten?' 'Hij wil de zaak-Jason Fettes. ' Steel keek verbaasd. 'Bondage, seksshops en dubieuze chatrooms? Dat lijkt me helemaal niets voor hem. Maar wat maakt het uit, hij mag hem hebben, dan hoef ik me daar tenminste niet meer druk om te maken. Heb je hem die inbraken ook aangeboden?' 'Daar had hij geen belangstelling voor. ' Ze zuchtte. 'Nou, ik ook niet. Zeg, wil jij ze niet doen?' 'Nee, niet echt. Ik... ' 'Dat is helemaal geen slecht idee, dan heb je een excuus om je af en toe uit de voeten te maken bij die inspecteur Vetklep. 'Maar...' 'Nee, mijn besluit staat vast. Je kunt Rickards erbij nemen, die kleine onderdeur. Geef me om de twee weken maar een voortgangsrapport, dan ben ik tevreden. Maak je geen zorgen. Ik verwacht heus niet dat je ze oplost.' Logan voelde zich door die laatste opmerking niet gesterkt. De motregen daalde in luie vlagen neer op het asfalt. De glimmende spikkeltjes op het trottoir in Union Street leken op vuurvliegjes. Logan zette zijn kraag op en haastte zich naar huis. Hij probeerde te voorkomen dat het regenwater langs zijn huid zou sijpelen. Het was onheilspellend stil in huis. Om kwart voor zeven was Jackie er nog steeds niet, wat waarschijnlijk betekende dat ze rechtstreeks van het werk naar de kroeg was gegaan. Dat was stilaan een gewoonte geworden, nadat de zaak tegen Macintyre naar de verdommenis was gegaan. Logan probeerde haar te bellen, maar hij kreeg haar voice-mail. Dat betekende dat hij het zelf maar uit moest zoeken of zelf ook een avond in de kroeg moest doorbrengen. Hij inspecteerde de keukenkastjes en de koelkast en besloot vervolgens een bezoek te brengen aan zijn favoriete afhaalchinees. Net toen hij de voordeur op slot wilde doen, rinkelde binnen de telefoon. Vloekend maakte hij de deur weer open, net op tijd om te kunnen opnemen voordat de beller klaar was met het inspreken van een boodschap in het antwoordapparaat. 'Hallo?' 'Met wie?' Het was de vertrouwde stem van Dikke Gary. 'Met wie denk je? Je belt mij, of ben je dat alweer vergeten?' 'Ja, maar je klinkt net zo als die nieuwe scharrel van Watson. ' 'Heel grappig. Wat moet je, Gary?' 'Ik kan inspecteur Insch niet bereiken. Zijn mobiele telefoon staat uit, dus vandaar dat ik jou bel. ' 'Nee, dan moet je bellen met... ' 'Ik heb het Steel al gevraagd en die zegt dat jij nu voor hem werkt. ' Die vervloekte Steel. Logan zuchtte. 'Wat is er?' 'We zijn zojuist gebeld door de politie in Tayside. Ze hebben een verkrachtingszaak die erg doet denken aan de zaak Rob Macintyre. '

17

Toen Logan het cultureel centrum binnenliep, werd hij begroet door het geluid van een piano die zwaar werd mishandeld. Volgens de posters in de promenade zou deze week een serie toneelstukken van Samuel Beckett worden opgevoerd, maar er zaten stickers overheen met daarop geannuleerd. Wat verklaarde waarom Insch de beschikking had kunnen krijgen over het cultureel centrum, om er een speciale repetitie te houden, buiten de normale zaterdagavonden om. Normaal gesproken kon je er met een voorstelling pas twee of drie dagen voor aanvang terecht. Zo te horen was het maar goed dat De mikado onder regie van Insch nog niet over twee dagen in premiére ging. Logan glipte de zaal binnen: bordeauxrood tapijt, mahoniehouten betimmering, rijen lege stoelen en op het toneel een groep uitgezakte mensen, de meesten gekleed in spijkerbroek en trui. Op de eerste rij zat Insch. Hij sprak zijn acteurs toe. We doen het opnieuw, vanaf "Ik ruk je het masker af" - en let in godsnaam op het ritme! Logan bleef staan en bekeek het schouwspel. Het kostte hem moeite niet in lachen uit te barsten. In het midden van de groep stond Rennie. Hij acteerde met wilde armgebaren, als een dementerende windmolen. Deze keer zong het koor bijna in de maat, maar het klonk nog steeds vreselijk. Insch liet het ze opnieuw overdoen. Logan voelde er weinig voor het nog een derde keer te moeten horen, dus beende hij naar voren en tikte de inspecteur op zijn schouder. 'Het spijt me dat ik je stoor, maar de politie van Tayside heeft gebeld. ' Insch luisterde naar de weinige informatie die Logan had, waarna hij zich omdraaide en de mensen op het toneel opdroeg het net zolang over te doen totdat het goed was of totdat ze er dood bij neervielen. Het een of het ander, hem maakte het niet uit. Hij liet hen achter onder de twijfelachtige hoede van de pianist en liep met Logan de gang op. 'Ga maar terug en zoek uit of ze forensisch bewijsmateriaal hebben. We hebben het DNA-monster van Macintyre nog niet vernietigd. Als het overeenkomt is hij erbij. Vraag Tayside trouwens maar of ze alles wat ze hebben willen e-mailen. Ik ben hier klaar over... 

Hij keek op zijn horloge en keek toen achterom naar de zaal, van waaruit een vreselijke kakofonie klonk die moest doorgaan voor een meesterwerk van Gilbert en Sullivan. 'Ik ben hier nog wel als je daarmee klaar bent. ' Logan luisterde naar de herrie en vermoedde dat het niet veel beter zou klinken als hij over een jaar terug zou komen. De laatste pagina viel in het uitbakje van de printer. Volgens de politie van Tayside was er geen enkel forensisch bewijs: geen haren, geen huidschilfers, geen zaad, niets. Maar de MO kwam exact overeen met die van Rob Macintyre: een vrouw alleen wordt in een donkere straat van achteren besprongen, onder bedreiging met een mes tegen de grond gedwongen, verkracht en verminkt door een man met een Aberdeens accent. Precies zoals alle andere zaken waarvan ze Macin-tyre hadden verdacht. En net als bij die andere zaken was er geen enkel concreet bewijs waarmee ze het misdrijf in verband konden brengen met de voetballer. Logan deed de printjes in een papieren map en ging terug naar het cultureel centrum. Het had bijna anderhalf uur geduurd totdat alle e-mails uit Dundee waren gearriveerd. Toen hij terugkwam in het theater was Insch net bezig de groep moed in te spreken. Het leek erg op de toespraken die hij in de recherchekamer hield, nadat hij de verzamelde dienders eerst te verstaan had gegeven dat ze een schande waren voor het politiekorps. 'Nou, gaan jullie je allemaal maar omkleden, dan zie ik jullie straks in de kroeg. ' Hij glimlachte geforceerd. 'Goed gedaan, mensen!' Insch keek toe hoe ze, opgewonden pratend, het toneel afliepen en plofte neer in een van de stoelen in de zaal. Hij begroef zijn hoofd in zijn handen en vloekte zachtjes. Logan liet hem een paar minuten met rust. Toen zei hij: 'Hier zijn de dossiers waarom je hebt gevraagd, inspecteur. ' De inspecteur keek op met de blik van een gekwelde kunstenaar. 'Jij gaat zeker niet vaak naar het theater, hé, brigadier?' 'Niet echt, inspecteur. Nee. ' Insch knikte bedachtzaam. 'Op avonden zoals deze kan ik je dat niet kwalijk nemen. 

Hij zuchtte. 'Goed. Laten we eens kijken wat je hier hebt. ' Ze spreidden de documenten van de politie van Tayside uit op de grote vleugel in de orkestbak: gegevens van het bloedonderzoek, medische gegevens, foto's van het slachtoffer voor en na het misdrijf en een vage compositiefoto van de dader, waaruit je alleen maar kon afleiden dat iedereen het gedaan kon hebben. 'Nikki Bruce, drieéntwintig jaar. Ze liep naar huis na een avondje stappen met vrienden. Ze werd ziek in de nachtclub; de taxichauffeur weigerde haar mee te nemen. Ze liep alleen naar huis, via Broughty Ferry Road. Daar nam hij haar te grazen. ' De inspecteur keek fronsend naar de foto's. Voordat ze was aangevallen had ze eruitgezien als een aantrekkelijke vrouw met stralende ogen en een ondeugende glimlach. De foto van na de aanranding was compleet anders: een oog was dichtgeslagen, het ander zag rood door de vele gebarsten adertjes. Haar neus was platgeslagen en stond scheef. Haar lippen waren gespleten en opgezwollen. Ze miste drie of vier tanden en haar hele gezicht, voorzover het niet was omwikkeld met verband, zat onder de blauwe plekken. Het was moeilijk te geloven dat het foto's waren van een en dezelfde persoon. 'En waar was Macintyre toen dit allemaal gebeurde?' 'Ik dacht dat hij niet langer verdacht was. ' Ergens diep in de keel van Insch klonk een onheilspellend gegrom. 'Dat dacht je maar. ' Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en belde de officier van justitie met de bedoeling een arrestatiebevel te bemachtigen zodat ze Macintyre voor ondervraging naar het bureau konden halen. Maar zo te horen lukte dat niet erg. 'Nee, hij is... natuurlijk heeft hij het gedaan! Het is zijn werkwijze, hij heeft... Nee, dat hebben we niet. Maar... ' Hij plaatste zijn enorme hand op de paperassen en kneedde ze tot een grote prop. 'Ja, ik begrijp het... Nee, natuurlijk niet. Bedankt voor de moeite. ' Insch verbrak de verbinding, liet de telefoon voorzichtig in zijn zak glijden en smeet het papier in de richting van het toneel. De vellen die vlak over het voetlicht scheerden lichtten wit op, waarna ze op de grijs geverfde vloer terechtkwamen. Een paar vielen omlaag, de orkestbak in. 

Logan hield zijn adem in en wachtte totdat de woede van de inspecteur zich op hem zou richten. In plaats daarvan bracht Insch zijn gezicht weer in de plooi, zette twee vingers tegen de kloppende aderen in zijn hals en ademde diep in en uit door zijn neus. Het trillen werd minder, zijn ademhaling werd weer normaal en de paarse kleur verdween langzaam uit zijn gezicht. 'Eh... ' Logan wist dat hij dit misschien beter niet kon vragen. 'Gaat het wel, inspecteur?' 'De officier, ' zei Insch op angstaanjagend effen toon, 'is van mening dat we Macintyre niet kunnen arresteren als we geen hard bewijs hebben. Dan lijkt het erop alsof we hem lastigvallen. Als we hem verdenken, moeten we hem vriendelijk vragen of we hem misschien even mogen spreken. ' Aan het eind van de zin dreigde hij even zijn kalmte te verliezen. 'En nu heb ik een borrel nodig. ' Terwijl Logan achter de brede gestalte van Insch de trap naar de Illicit Still Bar af liep, scheurde er in Broad Street een patrouillewagen voorbij. Op weg naar de bar waren ze langs het hoofdbureau gekomen. Insch had lopen mokken en Logan had geprobeerd de papieren weer een beetje recht te vouwen en in de juiste volgorde te krijgen. De bar lag even dicht bij het hoofdbureau als Archibald Simpson's, maar er kwamen niet zoveel politiemensen. Vandaar dat Insch deze plek had gekozen om na de repetitie bij elkaar te komen. Binnen zag het eruit alsof het was ontworpen door iemand met een grote voorliefde voor leuningen en spijlen, die in overvloed waren gebruikt om zitjes af te bakenen. Er kwamen veel studenten en mensen met modieuze kapsels. Logan volgde Insch naar de bar. 'Wat doen we met Macintyre?' vroeg hij nadat hij drankjes had besteld en de barkeeper had opgedragen chips en nootjes te brengen. 'We gaan bij hem op bezoek. We zullen vriendelijk naar hem glimlachen, vragen stellen en proberen die lelijke klootzak ergens op te betrappen. Misschien krijgen we de commissaris zover dat hij ons toestemming geeft de man voorzichtig te schaduwen. Macintyre moet toch vroeg of laat weer op pad. ' Logan betwijfelde of ze toestemming zouden krijgen: als de officier al voorzichtig om de zaak heen liep, zou de commissaris er helemaal zijn vingers niet aan willen branden. De cast van De mikado zat in de Snug Bar, een kleine bar die je vanuit de grote bar bereikte via een smalle trap. Er waren iets minder hekjes en leuninkjes. Rennie had drie vrouwen bij zich. Ze moesten schaterlachen bij de climax van de schuine mop die hij aan het vertellen was. Grinnikend als een idioot keek hij op. Toen zag hij Logan. 'Hé, laat me je voorstellen aan Sophie, Anna en Liz! Mijn ondeugende schoolmeisjes. 

Kom, schuif eens een stukje op, Liz, zodat die man kan zitten. ' Rennie stelde Logan aan zijn collega-toneelkunstenaars voor, waarbij hij ruime aandacht besteedde aan de heldenstatus van Logan. 'Heb je nog iets van de repetitie meegekregen?' Logan keek over zijn schouder. Hij wilde zeker weten dat de inspecteur hem niet kon horen. 'Alleen de complimenten van Insch aan het eind. ' Een klein leugentje om bestwil. 'O, ja. ' Rennie knikte nadenkend. 'Eerlijk gezegd waren we niet al te best vanavond. Vreselijk slecht zelfs. ' Anna, of Liz, sloeg de agent op zijn schouder. 'Nou, zeg! Maar hoe dan ook, Debs was fantastisch. ' Daarbij wees ze op een ernstig kijkende vrouw die in een verhitte conversatie met Insch voerde. Het duurde even voordat Logan haar herkende. Met haar donkere, krullende haar en haar roze appelwangen leek ze in niets op de feeks die ze op het toneel had gespeeld. Een van de andere vrouwen sloeg haar ogen ten hemel. 'Debs is altijd fantastisch. Maar Erick... ' Ieder gesprek leek te gaan over de verschillende voorstellingen die ze hadden gespeeld en wie met wie naar bed ging. Logan had geen idee over wie ze het hadden. Na een uur en drie glazen bier slaagde hij erin zich uit de voeten te maken. Steeds als hij wilde vertrekken kwam Rennie weer met een nieuw rondje. Uiteindelijk had hij een afspraak met Jackie voorgewend om te kunnen ontsnappen. Het waren aardige mensen, maar hij had helaas niets gemeenschappelijk met hen. Nou, behalve met Insch en Rennie dan, maar die zag hij genoeg tijdens het werk. Alleen met de 'fantastische' Debs had hij enige tijd een redelijk normaal gesprek kunnen voeren over Nieuw-Zeeland en de film The Lord of the Rings, maar zelfs dat gesprek ging voornamelijk over acteurs, decors en manuscripten. Veel belangwekkender was de inhoud van haar handtas, die hij even had kunnen zien toen ze op zoek moest naar papieren zakdoekjes, omdat ze witte wijn over haar kleding had gemorst. Er zat een spiegeltje in, lippenstift, een mobiele telefoon, een detective van Ian Rankin, tampons, pepermuntjes en iets wat verdacht veel leek op met bont beklede handboeien. Interessant. Middernacht. Gerommel aan de deur, die vervolgens luidruchtig openging. Daarna wat gegiechel. Even later stommelde Jackie luidruchtig de slaapkamer in. Logan gromde toen het plafondlicht aanging, dat hem uit zijn slaap haalde en in zijn ogen priemde. Hij trok het dekbed over zijn hoofd en luisterde naar Jackie, die tegen van alles en nog wat aanbotste. 

De lichtschakelaar werd opnieuw ingedrukt en de kamer werd weer in duisternis gehuld. Ze sprong naast hem in bed en probeerde haar koude handen aan zijn naakte borst te warmen. 'Aaarrgh! Ga weg, afschuwelijk mens!' Jackie giechelde alleen maar en drukte zich nog dichter tegen hem aan. Logan wendde zijn hoofd af. 'Je ruikt naar een bierbrouwerij!' 'Goed dan, ik héb gedronken. ' Ze snoof en duwde haar koude neus tegen Logans hals. 'Ik ben héél erg ondeugend geweest. Misschien moet je me wel billenkoek geven. ' 'Je voeten zijn ijskoud. ' 'O, wat ben je toch een heerlijke man!' En toen sprong ze boven op hem. Om tien over zeven was de ochtendbriefing van Insch in volle gang. De inspecteur zat met één enorme bil op de rand van een bureau, deelde opdrachten uit en stak tussendoor rozijnen met een chocoladelaagje in zijn mond. Hij leek op een grote, roze eetmachine. Het onderzoek had nu lang genoeg geduurd, verkondigde hij. Er moest het nodige veranderen. Of iedereen kon een schop onder zijn achterste krijgen. Niet dat er nog veel achtersten beschikbaar waren. Nu het geen moordzaak bleek te zijn maar een uit de hand gelopen seksspelletje, was het team met tweederde ingekrompen en verplaatst naar een kleinere recherchekamer. Het bestond alleen nog maar uit Insch, Logan, Rennie en een paar agenten van de uniformdienst. 

En Logan maakte er slechts parttime deel van uit. 'Waar ga jij naartoe?' vroeg Insch toen Logan er aan het einde van de briefing tussenuit wilde knijpen. 'Die inbraken. Die wilde jij niet, dus nu ben ik ermee opgescheept. ' Insch schudde zijn hoofd. 'Vandaag heb je iets anders te doen. ' Hij gaf Logan een doorzichtige bewijszak. 'Wat is dit?' Logan keek in de zak en zag de narcistische pornoverzameling van Jason Fettes. 'Dit had Steel eigenlijk moeten doen. Bekijk die hele boel maar. Misschien dat je de kerel tegenkomt die Fettes bij het ziekenhuis heeft gedropt. Wie weet waren het collega's. ' Het leek inderdaad logisch. Maar het betekende wel dat Logan de hele dag moest kijken naar de seksuele uitspattingen van een dode man. Daar had hij niet erg veel zin in; zeker niet nu hij op de hoogte was van de resultaten van het sectieonderzoek. 'Goed, inspecteur. ' 'En doe er niet te lang over, want om tien uur hebben we een afspraak met Macintyre. Ik wil dat je daarbij bent, voor het geval ik iemand in de buurt nodig heb die me ervan kan weerhouden die kleine flutvoetballer te wurgen. ' Logan stond op het punt op te merken dat tweeénhalf uur onvoldoende was om zes dvd's en acht pornografische tijdschriften door te nemen. Maar Insch onderbrak hem. Hij gebaarde met een van zijn dikke vingers en zei: 'Als je van plan bent te gaan zeuren, vergeet het! Want er is hier niemand om me ervan te weerhouden jou te wurgen. '

18

Hij peinsde er niet over de complete pornocollectie van Fettes in zijn eentje door te nemen, dus greep Logan Rickards in zijn kraag en legde hij beslag op een kleine kamer vol lege archiefdozen en bewijs-zakken. De plafondtegels waren nicotinegeel, de muren lichtbeige en de tl-lampen flikkerden en zoemden; maar het was het enige beschikbare vertrek. Nu hadden ze alleen nog apparatuur nodig om de dvd's op te kunnen bekijken. 'Ik heb een idee, ' zei Rickards, waarna hij verdween en Logan alleen achterliet in het kleine rommelhok. Logan vloekte zachtjes en begon de rommel naar een hoek te verplaatsen. Toen de agent terugkwam, had hij genoeg ruimte gecreéerd om te kunnen werken. 'Niet verder vertellen, ' zei Rickards. Hij kwakte een archiefdoos op de tafel. 'Brigadier Mitchell denkt dat ik ze mee naar boven heb genomen om ze opnieuw op vingerafdrukken te onderzoeken. ' In de doos lagen twee nieuw ogende laptops en een kleine fotoprinter. Logan was onder de indruk. 'Hoe kom je daar...' 'Van die inval in dat bordeel. Ze deden live seksshows voor hun klanten via internet. ' Hij begon de laptops aan te sluiten. 

'We kunnen schermafdrukken maken van de pornofilms van Fettes. ' De apparaten kwamen zachtjes zoemend en piepend tot leven en de agent knikte tevreden. 'Je bent slimmer dan je eruitziet, ' zei Logan. Hij greep een van de dvd's van Fettes. Rickards grinnikte. 'Gelukkig maar. ' Tegen tien uur hadden ze een stapeltje afdrukken van pornosterren. Het was tamelijk gemakkelijk geweest om de films snel door te spoelen en te pauzeren als er een nieuw gezicht in beeld kwam. Ze maakten een schermafdruk van de nieuweling en spoelden de film dan verder. Zoals te verwachten was, speelde uiteindelijk slechts een klein groepje acteurs in bijna iedere film, maar slechts drie van hen leken vaag op de compositiefoto van de dader. Als je tenminste je ogen toekneep en het ringbaardje negeerde. Logan controleerde of ze op de achterkant van iedere foto de titel van de bijbehorende pornofilm hadden geschreven, waarna ze op zoek gingen naar Insch. Rob Macintyre verdiende genoeg om zich een groot granieten huis te kunnen veroorloven in een van de duurdere straten in de buurt van de exclusieve Great Western Road, plus een zilvergrijze Porsche 911 waarin zich de staalblauwe wolken mooi weerspiegelden. De eenentwintigjarige voetballer had ook een Mercedes en een Audi op zijn naam staan. De drie wagens hadden gepersonaliseerde kentekenplaten. Logan vermoedde dat Macintyre zijn geld net zo snel uitgaf als hij het verdiende. 'Kijk eens naar mijn auto, kijk eens hoe succesvol ik ben!' Een populair spelletje in Aberdeen. De smerige Range Rover van Insch detoneerde behoorlijk in deze omgeving. De inspecteur zat achter het stuur, keek naar het huis en stopte het zoveelste muntsnoepje in zijn mond. 'Heb je de kranten gezien vanochtend?' 'Het wordt eentonig. Je zou toch denken dat ze er zo onderhand wel genoeg van moeten hebben om tegen ons aan te trappen. ' Op de voorpagina van de P&J prijkte die ochtend de kop: politie jaagt vergeefs op achtjarige moordenaar. Uiteraard was het artikel van de hand van Colin Miller, die er maar niet genoeg van kon krijgen te benadrukken dat ze bij politiekorps Grampian niet eens hun eigen achterste konden vinden, laat staan Sean Morrison. 

Zelfs naar Millers maatstaven had het artikel een buitengewoon hoge zuurgraad. Logan draaide het raampje open om wat frisse lucht binnen te laten. De auto stonk naar natte hond. 'Wat moeten we dan doen? De hele stad op handen en voeten doorzoeken? Hij mag dan acht zijn, dat betekent nog niet dat hij... ' Op het gezicht van de inspecteur verscheen een frons. 'Wat?' 'Daar heb ik het niet over. Ik bedoel dat stuk over de verkrachtingszaak in Dundee!' Hij schudde zijn hoofd en stapte uit de auto. 'Schiet op, we hebben niet de hele dag. De heer Macintyre is zo vriendelijk geweest toe te zeggen dat we hem maar liefst twintig minuten mogen spreken en ik heb geen zin die tijd te verspelen met jouw geweeklaag!' Een verbazingwekkend aantrekkelijke brunette deed de deur  open. Tussen haar borsten, die door het gewaagde decolleté akelig goed zichtbaar waren, hing aan een gouden kettinkje een robijn, ze droeg een verlovingsring zo groot als een toverbal en ze had de benen van een paaldanseres. Duidelijk een voetballersvrouw in wording. Ze kon nauwelijks langer dan vier maanden zwanger zijn; de uitstulping was geraffineerd omlijst met de zoom van haar laaghangende broek en de rand van haar korte T-shirt. Een piercing met een robijn stak uit haar navel en glom uitnodigend. 'Ik snap niet waarom jullie hem niet gewoon met rust laten!' zei ze, terwijl ze voor hen uit de gang inliep. 'Hij heeft niemand kwaad gedaan! Waarom gaan jullie geen boeven vangen, in plaats van mijn Robert lastig te vallen?' Binnen leek het huis op een advertentie van Ikea: overal minimalistische vormen, blank hout, kunstzinnige foto's, posters, schelpen en vreemde glazen voorwerpen in houten lijsten. Niets zag er echt uit, het leek alsof het huis plus de gehele inventaris in één keer in een catalogus was uitgezocht en besteld, in plaats van in de loop der jaren te zijn opgebouwd. Het had geen ziel. Logan had meer bling verwacht. 

Macintyre zat in de voorkamer, met zijn voeten op de salontafel, een blikje cola in de ene en een telefoon in de andere hand. Hij praatte met een plat Aberdeens accent. Zijn verloofde blafte: 'Voeten!' waarna hij ze snel terugtrok alsof hij zich aan iets had gebrand. Hij bedekte de telefoon met zijn hand en verontschuldigde zich tegenover zijn geliefde. Logan had de man nog nooit eerder in levenden lijve ontmoet; hij had hem alleen gezien in de rechtzaal, op de televisie en in het Pittodrie-stadion. Even probeerde hij zich voor de geest te halen hoe dit lelijke misbaksel die arme vrouw uit Dundee tegen de grond had geduwd terwijl hij haar gezicht met een mes bewerkte. Als hij het had gedaan, dan had Jackie gelijk en verdiende hij een paar flinke trappen in zijn ribben. Hij keek hoe Macintyre verder telefoneerde en lachte, alsof niets hem kon deren. En om te voorkomen dat daarin verandering zou komen, stond verderop in de kamer Sandy Moir-Farquharson. Hij leunde met zijn rug tegen een enorm aquarium met tropische vissen en de uitdrukking op zijn gezicht bracht Logan er bijna toe te controleren of hij misschien stront aan zijn schoenen had. 'Ach, ' zei Insch, 'als dat de heer Far-Quar-Son niet is. ' Hij sprak de naam verkeerd uit in een kinderachtige poging de man van zijn stuk te brengen. 'Macintyre had ons niet verteld dat u er ook bij zou zijn. Wat gezellig!'  De advocaat snoof. 'Bespaar me die flauwe grappen van je, Insch, daar ben ik helemaal niet voor in de stemming. Je bent hier omdat mijn cliént zich ervan wil vergewissen dat je uit dat incident in Dundee niet weer allemaal idiote consequenties gaat trekken. Je bent hier niet om meneer Macintyre aan te vallen, te beschuldigen of anderszins lastig te vallen, is dat begrepen?' Het gezicht van de inspecteur betrok. 'Jij hoeft mij niet te vertellen hoe ik een verdachte moet ondervragen!' 'Meneer Macintyre is geen verdachte, wanneer dringt dat nou eens door in die dikke, vette kop van je? Je laatste zielige poging om hem iets in de schoenen te schuiven is in de rechtbank afgeschoten, weet je nog wel? En bovendien... 

De deur klapte open en de moeder van Macintyre kwam achteruit de kamer binnengelopen met een serveerwagen met thee en koekjes. Nou, nou, ' onderbrak Macintyre Moir-Farquharson, terwijl zijn moeder de kopjes en schoteltjes begon uit te delen. Hij sprak met het platte, langgerekte plaatselijke accent. 'Doe niet zo onaardig tegen die man, hij doet gewoon zijn werk. ' Nu hij de telefoon had weggelegd, zag Logan zijn oorknop met de robijn, even rood als de hanger van zijn verloofde, de kleur van Fc Aberdeen. Logan vond dat Mac-intyre het er een beetje dik oplegde: het joviale boertje van buiten tegenover de nare politieman. Macintyre gebaarde Insch te gaan zitten op een duur uitziende bank. 'Nou, inspecteur, vraag maar raak. Ik zal mijn uiterste best doen je te helpen. ' Sandy leek hier niet al te blij mee te zijn, maar hij kwam niet tussenbeide. Inspecteur Insch ging zitten, haalde een opgevouwen krantenpagina uit zijn jaszak en spreidde die uit op het smetteloze oppervlak van de salontafel, zodanig dat de voetballer de kop goed kon lezen. verkrachter in dundeed imiteert massaverkrachter aberdeen. 'Kun je me vertellen waar je afgelopen vrijdagavond was?' 'Makkelijk zat. Ik was samen met Ashley, nietwaar, schatje?' Logan zag dat ze nerveus begon te frunniken aan de gouden ketting om haar hals, waaraan de glimmende, rode robijn hing. Ze knikte. 'Ja, we zijn de hele avond en nacht samen geweest. ' Ze glimlachte verleidelijk. 'En hij snurkte als een kettingzaag. ' 'Let maar niet op wat ze zegt, ' zei Macintyre. 'Ik snurk echt niet!' 'Dat doe je wel, je... ' Insch maakte een eind aan de charmante huiselijke woordenwisseling. 'Waar waren jullie?'  'In bed, ' antwoordde Macintyre. 'In de stad antwoordde Ashley op hetzelfde moment. Ze bloosde en gooide een kussen naar haar aanstaande echtgenoot. 'We hebben een paar glaasjes gedronken, we hebben wat eten gehaald en de rest van de tijd hebben we thuis doorgebracht. ' 'Dat klopt zei de moeder, terwijl ze koekjes uitdeelde. 'Ik was hier toen ze thuiskwamen. ' Insch keek haar verbaasd aan. 'U gaat me toch niet vertellen dat hij nog bij zijn moeder thuis woont?' 'Ik woon bij hem. 

Dit is het huis van Robbie. Hij heeft het contant betaald, zonder hypotheek. Hoeveel moeders kunnen dat van hun zoon zeggen?' Insch vroeg in welk café ze waren geweest en waar ze hun maaltijd hadden gehaald. Logan schreef het allemaal op. Hij voelde al aankomen dat hij straks de alibi's moest gaan controleren. 'Nou, als dat alles is, inspecteur zei de advocaat, 'dan geloof ik dat mijn cliént u afdoende te woord heeft gestaan. Als u nog meer vragen hebt, kunt u die schriftelijk bij mij indienen. Ik zal ze dan wel doorgeven. ' 'O, dacht je dat?' Insch ontworstelde zich aan de lederen omhelzing van de bank en ging staan, zodat hij boven de advocaat uit torende. Het was zijn bedoeling de man te intimideren met zijn lichaamsomvang, maar Moir-Farquharson leek totaal niet onder de indruk. 'Iedere poging van uw kant mijn cliént rechtstreeks te benaderen zal ik opvatten als intimidatie. En gezien uw recente gedrag twijfel ik er niet aan dat de rechter me gelijk zal geven. Denkt u ook niet?' De explosie vond plaats in de auto. Achter de gesloten portieren en dichte ruiten liet Insch zijn verwensingen de vrije loop, terwijl Logan op het trottoir wachtte tot de storm ging liggen. Hij verheugde zich niet op de rit terug naar het bureau. Eindelijk kwam Insch tot bedaren. Hij plaatste zijn vingers tegen zijn gezwollen aderen en haalde diep adem, zoals Logan hem ook in het theater had zien doen. Toen ging het portier open en zei Insch dat hij moest instappen: ze hadden nog meer te doen. Het verkeer was hectischer dan je mocht verwachten op een zondagochtend en gedurende de hele rit naar het bureau bleef Insch vloeken en tieren. 'En... ' zei Logan, 'gaat het een beetje, inspecteur?'  Insch keek hem mismoedig aan en antwoordde dat het helemaal niet ging. Waarna er een ongemakkelijke stilte viel. Logan gooide het over een andere boeg. 

'Die verzameling van Fettes - we hebben drie types gevonden die misschien zouden kunnen voldoen aan het dadersignalement. ' Op het bolle gezicht van de inspecteur verscheen een flauwe glimlach. 'Is dat zo? Heb je namen?' 'Allemaal pseudoniemen, artiestennamen. ' Hij haalde de drie glansfoto's uit zijn zak en gaf ze aan Insch. We kunnen de regisseur vragen wie ze zijn. ' Insch klemde ze tegen het stuur en bekeek ze tijdens het rijden. 'Zie je wel, ' zei hij, terwijl hij de foto's aan Logan teruggaf. 'Ik zit nog geen vierentwintig uur op de zaak en we boeken al vooruitgang. ' Hij leek plotseling een stuk beter gehumeurd. Logan vertelde hem waar ClarkRig Training Systems BV was gevestigd. Insch keerde de auto. 'Kijk eens in het zijvak, wil je? Als het goed is liggen daar nog wat toffees... ' Toen ze arriveerden, was de moeder van Zander clark bezig met het oppoetsen van de balie. 'Hallo, zeg!' Ze staarde de inspecteur aan. 'Wat ben jij een grote jongen!' 'Is uw zoon er nog?' vroeg Logan, voordat ze nog iets kon zeggen dat hen allemaal in de problemen zou brengen. 'Hé? O ja, ja. Meestal werken we niet op zondag, maar hij wil nog wel eens geobsedeerd raken als hij met iets nieuws bezig is. Lopen jullie maar door. ' Ze wees naar een donkerblauwe deur die naar de repetitieruimte leidde. 'Ze zijn aan het filmen, sssst!' De studio was enorm; je kon er met gemak vier of vijf dubbeldekkers parkeren en dan bleef er nog genoeg ruimte over voor een harmonieorkest. Het decor deed denken aan de werknemersaccommodatie op een olieplatform: drie hutten met stapelbedden, een douche en een stuk gang. Boven het decor brandden felle lampen. Logan was er tamelijk zeker van dat het geen film over veiligheidsvoorschriften was, behalve als het erom ging hoe je jezelf moest beschermen tegen seksueel overdraagbare ziektes als je belaagd werd door lesbische Vikingvrouwen. Logan en Insch stonden aan de grond genageld. 

Een man in een vuile, oranje overall liep naar twee hoogblonde vrouwen met vlechten en enorme borsten. Zij waren juist bezig vriendjes te worden met een dubbele dildo die flink was ingesmeerd met glijmiddel. Iemand  met een camera op een zweefstatief kwam naderbij, bleef vlak achter de man in de oranje overall stilstaan, en stelde daarna scherp op het bed en de Vikingvrouwen. 'Oké, én cut!' Zander Clark stond op vanachter een monitor en liep de set op. 'Brian, dat was perfect. Claire en Gemma, ik wil van jullie nog iets meer energie, lieverds. Hij plofte naast de twee vrouwen op het bed. 'Denk eraan, jullie vieren het leven! Jullie zijn vijfhonderd jaar opgesloten geweest in de ijskoude grotten van Ragna-rok, maar nu zijn jullie ontsnapt. Jullie zijn vrij!' De vrouwen keken elkaar veelbetekenend aan. 'Nou, ' zei een van hen, 'het valt echt niet mee het leven te vieren met een dildo in je... ' 'Ragnarok, ' zei Insch. De kale wanden van de studio weerkaatsten zijn luide basstem. 'Niet zomaar een vakantiebestemming, maar een wereld vol avontuur!' De geluidsman keek op, zag hen staan en tikte met zijn microfoon-hengel op de schouder van de regisseur. 'Je hebt bezoek. ' 'O, verdomme!' Zander hief zijn armen ten hemel. 'Dit is een besloten set! Jullie mogen hier helemaal niet komen!' Hij zweeg en staarde Logan aan. 'Ken ik jou niet ergens van?' Insch knikte. 'Laat die aardige meneer je politielegitimatie eens zien, brigadier. ' Zander knipte met zijn vingers. 'Natuurlijk. Jij was hier met die vrouwelijke inspecteur, die lelijke, oude kreukelkop die vond dat de erotische cinema iets minderwaardigs was. Zijn jullie hier nou wel vanwege de inbraak?' De regisseur gaf Insch een hand. 'Zander Clark, met een z. ' Logan had het goed gezien: de regisseur was niet zo groot als de inspecteur, maar het scheelde weinig. Zonder baard, haar en bril kon hij doorgaan voor een tweelingbroer van Insch. Ze waren el-kaars evenbeeld. Insch schudde de hand en kneep zo hard dat het gezicht van de regisseur vertrok. 'We moeten u even spreken over een paar van uw werknemers. ' 

'O, goed. ' Hij trok zijn hand terug en stak hem onder zijn oksel. Hij draaide zich om naar de set en riep: 'Tien minuten pauze, mensen. Jullie zijn fantastisch vandaag!' Hij klonk een stuk overtuigender dan Insch, de vorige avond in het theater. 'Ik zweer het je, ' zei Zander zachtjes tegen Insch, terwijl de dames zich ontdeden van de duodildo en een roze ochtendjas aantrokken. 'Soms heb je het gevoel dat je zwerfkatten regisseert. '  Insch knikte. 'Ik weet wat je bedoelt. En ik neem aan dat ze meestal niet eens hun tekst goed hebben geleerd. ' Zander glimlachte. Hij nam Insch bij de arm en leidde hem naar een schragentafel met thermosflessen, snacks en broodjes. 'Ik wou dat ik een pond kreeg voor iedere keer dat ik daarom een scéne opnieuw moet schieten!' Het enige wat ze min of meer kunnen onthouden is "oooooh", "aaaaah" en "harder!" Als je ze een ingewikkeldere zin voorlegt, ben je de hele dag bezig. Ben je een beetje thuis in de kunstwereld, inspecteur?' 'Het mag geen naam hebben. Voornamelijk kindervoorstellingen. Ik...' 'Nu weet ik het!' Hij sloeg Insch op zijn rug. 'Ik wist dat ik je ergens had gezien: twee jaar geleden. Aladdin. Jij speelde de boze oom Abanaza. Dat was briljant!' 'Nou, het mag geen naam... ' 'Nee, onzin! Je slaagde erin die rol emotionele diepgang te geven. En zoiets valt zeker niet mee als de zaal vol zit met van die kleine etterbakjes die constant "Achter je!" roepen. ' Logan maakte zich uit de voeten voordat ze het zouden gaan hebben over de verschillen tussen het sociaal realisme en het absurdisme op het toneel; musical versus porno. De acteurs en de technici vormden afzonderlijke groepjes: de geluidsman, de cameraman, de make-up-assistente en de belichters zaten in een van de namaakhutten en de filmsterren waren naar achteren gelopen om een sigaretje te roken en de laatste aflevering van Eastenders te becommentariëren. Hij wendde zich allereerst tot hen. 'Mag ik even storen?' De Vikingdames draaiden zich gelijktijdig om. Van dichtbij was goed te zien dat er behoorlijk veel make-up nodig was geweest om hun pokdalige huid om te toveren tot iets glads en melkachtigs en de oprukkende rimpels dicht te plamuren. Het waren doodgewone vrouwen, vermomd als femmes fatales. De man in de oranje overall was ook niet bepaald de kanjer van de week. 'Sorry, lieverd. ' Gemma tikte de as van haar sigaret. 'We zijn aan het werk hier, dus we hebben geen tijd om handtekeningen uit te delen. Snap je?' 

Logan liet zijn legitimatie zien. 'Da's nou toevallig, ik ben hier ook aan het werk. '  De vrouwen deden een stap achteruit, maar de man in het oranje probeerde zich op te blazen. Jammer dat hij amper één meter vijfenzestig lang was. Logan vermoedde dat lichaamslengte niet de reden was waarom hij voor deze rol was geselecteerd. Of het moest om een speciaal lichaam gaan. Hij had dezelfde bouw als Jason Fettes, de bouw van iemand die verslaafd is aan de sportschool en de spiegel. De man in het oranje zei: 'Je hebt gehoord wat ze zegt. We zijn aan het werk!' Hij keek er zo boos mogelijk bij. Logan keek hem net zo lang aan totdat hij zijn blik afwendde en achteruit liep, naar de twee Vikingdames. 'Kennen jullie deze mannen?' Logan gaf hun de drie schermafdrukken die ze hadden gemaakt van de pornocollectie van Jason Fettes. 'Hé, ' zei de man. Hij pakte een van de foto's, draaide hem om en zag de naam van de productie. 'Dat ben ik! Goh, Claire, herinner jij je Cumlamity Jane nog?' Claire kreunde. 'De snelste dildo van het Wilde Westen. Ik kon een week niet lopen!' De oranje overall gaf haar de foto en ze lachte. Wat was jij een dik varkentje, Brian!' Logan keek naar de compositiefoto. Brian was te mager in zijn gezicht. Maar Logan vroeg hem toch maar waar hij was op de avond dat Fettes aan zijn einde kwam. 'Eurodisney. Twee weken, met een vriendin en haar zoon. Het heeft de hele tijd geregend. ' Dat konden ze gemakkelijk controleren. 'En de andere twee? Gemma identificeerde de man uit From Rubber With Love: 'Frank Garvie. Ik geloof dat hij nu iets met computers doet... O, en deze!' Ze hield de laatste foto omhoog. 'Mat McEwan, die is dood. Heeft met Kerstmis een overdosis genomen. Jammer, het was een aardige jongen. ' Logan bedankte hen voor de moeite en stelde de technici voor de zekerheid dezelfde vragen, maar het leek erop dat de pornosterren de waarheid hadden verteld. Insch en Zander lachten ergens om toen Logan weer bij de tafel arriveerde waarop de drank en het voedsel waren uitgestald. De beide mannen propten zich vol met gevulde koeken en dronken koffie. 'Weet je, ' betoogde de regisseur, terwijl er een fonteintje van koekkruimels uit zijn mond spoot, 'je moet het publiek gewoon opvoeden. Het hoeft helemaal niet alleen maar over seks te gaan. 

Je kunt er ook een echte, emotionele boodschap in verpakken. Het moet  diepgang hebben! Ik weiger gewoon om platte films te maken. Geen extreme seks, niets wat de integriteit van vrouwen ondermijnt, geen geweld. 'Hij nam opnieuw een hap van de gevulde koek. 'Nou, goed, er zit een beetje spanking in dat materiaal waar bondage in voorkomt, maar dat is allemaal veilig, met wederzijdse toestemming en heteroseksueel. ' Insch wilde iets zeggen, maar Logan was hem voor. 'Maar die James Bondage-film dan, die non met die voorbindpenis?' 'Hou toch op, dat is ook hetero. Het is kinky, maar hetero. Ik maak geen homo- of lesboporno. ' 'Nee? En die twee vrouwen dan? De Vikingdames?' Zander glimlachte lankmoedig en klopte Logan op de schouder. 'Twee vrouwen, dat is niet lesbo, dat is erotisch. ' 'Ja... Het zal wel. Hoe dan ook, ik heb de mannen in die films geïdentificeerd. Een is er dood, een is hier aanwezig en de derde is een jaar geleden iets anders gaan doen. ' Zander keek naar de schermafdruk. 'O, Frank. Ja, die kreeg na verloop van tijd faalangst. De geest was gewillig, maar het lichaam wilde niet altijd. Hij werkt nu voor een automatiseringsbedrijf in de Bridge of Don. Hij heeft destijds onze website gemaakt. Ik heb zijn gegevens hier wel ergens, als jullie daar wat aan hebben. ' Insch vertelde hem dat hij hen daarmee een groot plezier zou doen, waarop de regisseur hen voorging naar de receptie en het privé- en zakelijke adres van Garvie op een stuk papier schreef. 'Ik moet weer aan het werk, maar voordat jullie gaan... ' Zander deed een greep in een kartonnen doos onder de balie en haalde een dvd tevoorschijn. 'Crocodildo Dundee, mijn meesterwerk. Ik wil echt graag weten wat je ervan vindt. Het is zo leuk om eens met iemand te kunnen praten die kijk heeft op de artistieke kant van dit werk!' Hij liep met hen mee naar de voordeur, schudde Insch en vervolgens Logan de hand. Hij knipoogde naar Logan. 'Denk eraan, brigadier: kinky, maar heteroseksueel. ' 

19

Insch liet Logan rijden, want hij had het te druk met het lezen van de tekst op de achterkant van het doosje van zijn nieuwe dvd. 'Ik heb altijd al bij de film gewild, ' zei hij, terwijl Logan de Range Rover door het zondagse middagverkeer loodste. 'Goed, misschien niet precies dit soort films, maar echte films met camera's en lichten en filmklappers... ' Logan had de dikke inspecteur nog nooit eerder weemoedig horen zuchten. 'Maar vind je hem niet een beetje verdacht?' vroeg hij, terwijl hij King Street in reed. 'Alles wat hij maakt, gaat over dildo's en anale seks. Hij is gewoon geobsedeerd. ' 'Nou, en?' 'Jason Fettes: een gescheurde sluitspier, interne bloedingen... ?' Hij manoeuvreerde de Range Rover tussen een stadsbus en een smerige, grijze vrachtwagen. 'En toen Steel en ik hem vroegen of hij de foto van Fettes kon identificeren, vroeg hij helemaal niet wat hij gedaan had. ' Insch fronste zijn wenkbrauwen en stak zijn hand in het handschoenenkastje, dat vol lag met papiertjes waarin zuurtjes en andere snoepjes hadden gezeten. De helft ervan viel op de grond. 'Dat vraagt heus niet iedereen. ' Hij stak een toffee in zijn mond. 'Je bent te lang met Steel omgegaan. Daardoor zijn je hersens gaan rotten. ' Bij de flat van Frank Garvie werd niet opengedaan, dus probeerden ze het op zijn werk. Het Aberdeen Science and Technology Park, het Silicon Valley van Aberdeen, lag in Bridge of Don en was omgeven door bomen. Afgezien van een handvol auto's en een hertenfamilie die in het gras langs de vakken graasde, was de parkeerplaats vrijwel leeg. Het kantoor van Garvie bevond zich in een vleugel van Davidson House, een bouwwerk in de vorm van een zeester aan het uiteinde van Campus One. Hij zag er niet bepaald uit als een pornoster: kalend, een beetje pafferig, gladgeschoren, wit overhemd en stropdas. Heel wat anders dan het getatoeëerde achterste dat ze in From Rubber With Love op en neer hadden zien hupsen zou doen vermoeden. Maar zo'n getatoeëerd type verwachtte je ook niet in een dergelijk kantoor. De rest van het personeel was lunchen, dus hadden ze het hele vertrek voor zichzelf: een verzameling hokjes, versierd met planten, plastic Darth Vader-poppen en Dilbert-cartoons. De jaloezieën waren dicht om te voorkomen dat de laagstaande zon het zicht op de beeldschermen zou belemmeren. Garvie glimlachte zenuwachtig toen de inspecteur zich op een van de kantoorstoelen liet zakken en tergend langzaam het vertrek in zich opnam. 'Dus u zit niet meer in de pornobranche?' 'Eh, nee. En ik heb ook liever niet dat anderen daar iets van afweten, oke? Ik heb hier een goede baan. ' 'In de IT. ' 

'Het verdient stukken beter. Voor werken in het weekend krijg je extra betaald. En... nou, ja. U snapt wel wat ik bedoel... ' Insch bleef zwijgend tegenover hem zitten en het duurde niet lang voordat Garvie zich zo ongemakkelijk voelde dat hij uit zichzelf weer begon te praten. 'Ik hield het niet langer vol, nou goed? Ik kreeg hem niet meer overeind. Probeer maar eens een vrouw te neuken met een stuk of zes mensen om je heen, camera's, microfoons en een regisseur die voortdurend aanwijzingen roept. Dat valt echt niet mee. Zeker niet als je eigenlijk... van de andere kant bent. ' 'Weet niemand dat?' Garvie liet zijn hoofd hangen en mompelde: 'Een paar goede vrienden. Mijn ouders en mijn collega's niet. Dus... dus ik heb liever niet dat jullie... ' Hij haalde zijn schouders op. 'U snapt wel wat ik bedoel. ' 'Maakt u zich geen zorgen, wij zijn zeer discreet. Ja toch, brigadier?' Dat betekende dat Logan aan de beurt was. Waar was u vier weken geleden op maandagavond?' 'Vier weken geleden? Eens even denken... ' Hij raadpleegde zijn Star Trek-kalender. 'Thuis, geloof ik. Maandag doe ik normaal rollenspel, maar toen lag ik in bed met het een of ander. ' Insch glimlachte. 'En had "het een of ander" ook een naam?' Garvie bloosde. 'Dat zou helemaal geen zin hebben. Ik kan nog steeds niet... ' Hij schraapte zijn keel. 'Ik ben impotent. ' Hij staarde  naar een afbeelding van kapitein Kirk die in de een of andere arena in gevecht was met Spock. 'Op die manier. En is er nog iemand die kan bevestigen dat u inderdaad alleen in bed lag op dat moment?' 'Nee, tenzij jullie mijn kat willen ondervragen. Wat zou ik gedaan moeten hebben?' 'Kent u een zekere meneer Jason Fettes?' Garvie nam niet eens de tijd om na te denken. 'Nee. ' 'Echt niet?' Logan hield een van de dvd's waarin Fettes figureerde omhoog. 'Dat is merkwaardig, want hij trad samen met u op in From Rubber With Love. ' 'Nou, ' zei Garvie, terwijl hij zijn blik strak gericht hield op Kirk en Spock. 'Je komt elkaar niet altijd tegen bij de opnamen... ' 'Maar jullie deden samen een scène met een meisje dat Misty heette. Hij speelde de onderdanige rol. Als u begrijpt wat ik bedoel. ' Garvie zweeg even en zei toen: 'Ik praat er liever niet over. ' Insch kreeg een geopend zakje Smarties op het bureau in het oog en stak zijn vingers erin. 'Wat vervelend nou. ' 'Hij... 

Garvie zuchtte. 'Luister, het valt me helemaal niet makkelijk het hierover te hebben. Natuurlijk heb ik de krant gelezen... ' 'En toch kwam u niet op het idee ons te vertellen wie hij was?' 'Dat was ik wel van plan, maar... ' Stilte. Het overhemd van Garvie werd nat onder zijn oksels en hij produceerde een zweetlucht die deed denken aan een kerriegerecht dat te lang in de zon heeft gestaan. Hij schoof zenuwachtig heen en weer op zijn stoel en keek afwisselend naar de tegels van het systeemplafond, zijn handen en zijn Star Trek-kalender. Hij vermeed oogcontact met Insch en Logan. Je kon je moeilijk voorstellen dat hij er nog schuldiger uit kon zien dan hij nu al deed. 'Ik dacht niet dat het wat uit zou maken... ' Garvie streek met een hand over zijn natte voorhoofd en veegde die vervolgens af aan zijn broekspijp. We hebben een paar keer samengewerkt, dat is alles. ' 'Hadden jullie ook contact in de privésfeer?' Hij ging verzitten. 'Ik... nee... Dat wil zeggen... eh...' Zijn gezicht werd knalrood. 'We...Hij...' Hij slikte iets weg. We hebben elkaar een paar keer ontmoet op... feestjes. ' 'Wat voor feestjes?'  'BDSM... BDSM-feestjes. ' Insch fronste zijn wenkbrauwen. 'Wat mag dat nou weer wezen... ' Logan gaf hem het antwoord: 'Bondage, Dominantie, Sadisme en Masochisme. Voorzover we nu weten was Fettes tamelijk actief in die sector. ' Er viel een ongemakkelijke stilte. Na enige tijd schraapte Garvie zijn keel, schuifelde nog wat heen en weer en zei: 'Toen ik die... die problemen kreeg, merkte ik dat het... dat het soms hielp. Het... het is niet... ' Hij gaf het op. 'We gingen naar bijeenkomsten in Ellon en Cults. Ook een paar keer naar Westhill. Meestal hebben ze een darkroom, een slaapkamer met zitzakken en dergelijke. De ramen zijn dichtgeplakt zodat er geen licht binnenkomt. Ik had een mooi, handgemaakt rubberen pak, een echte Kastley, het beste wat er is. Dat past nu niet meer... ' Garvie zweeg en zuchtte diep. 'Het is de bedoeling dat het allemaal anoniem is, maar ik wist wat Jason... Soms deden hij en ik... ' De zin stokte en hij haalde zijn schouders op. 'Je bedoelt dat Jason homo was?' Daar moest Garvie bijna om lachen. 'Nee, zo zit het niet. Homo, hetero, daar gaat het niet om. Maar dat begrijpen jullie toch niet. ' 'Dus u ontmoette Jason op bondagefeestjes en daar had u dan seks. Waarom vertelde u ons dan dat u hem nog nooit had ontmoet?' Waarom denkt u? Ik heb hem nooit kwaad gedaan, hoor!' 

Logan boog zich over het bureau en legde een begrijpende hand op de Garvies arm. 'Zelfs niet als hij daarom vroeg? Als hij wilde dat je hem zou "toppen"? Is dat niet wat er is gebeurd, Frank? Dat hij je heeft gevraagd hem pijn te doen en dat de boel uit de hand is gelopen?' 'Nee! Ik wist wel dat jullie me hiervan wilden gaan beschuldigen! Maar dat heb ik niet gedaan. ' 'Een ongeluk zit in een klein hoekje, Frank. Dat begrijpen wij best. ' 'Ik heb het niet gedaan! Ik heb Jason al zeker een maand niet gezien! ' 'Hij is vier weken geleden aan zijn eind gekomen. ' Garvie schoof zijn stoel naar achteren en stond geïrriteerd op. 'IK HEB HET NIET GEDAAN!' 'Rustig maar, Frank... '  'Jullie kunnen me dit niet in de schoenen schuiven! Ik heb helemaal niets gedaan. ' Hij veegde het zweet van zijn gezicht. 'Het is niet eerlijk!' 'Niet eerlijk?' Insch richtte zich nu weer tot hem. 'Zal ik je eens vertellen wat niet eerlijk is? Een jonge vent die in het lijkenhuis ligt terwijl zijn moordenaar vrijuit gaat. Dat is niet eerlijk!' Garvie deinsde achteruit. Hij beefde. 'Ik wil een advocaat. ' 'Dat zal best. Brigadier, breng meneer Garvie maar naar de auto. We gaan een ritje maken. ' Ze zetten Garvie achter in de Range Rover van Insch en activeerden de kindersloten. De inspecteur reed en Logan zat naast de voormalige pornoster, om ervoor te zorgen dat hij geen rare bokkensprongen zou maken. De lucht was betrokken; toen ze de boulevard op reden zagen ze dat de wind het schuim van de golven sloeg. Een handvol doorzetters trotseerde de elementen. Ze liepen met hun honden over het hoogstgelegen pad, hun jaspanden wapperend in de wind. De King Links Golfbaan was vrijwel verlaten, net als de weg, die vol putten en gaten zat. Af en toe maakte hun 'gast' een klagend geluid. De man zat er ineengedoken en rillerig bij. Hij keek schichtig om zich heen en het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij leek doodsbenauwd en was niet erg spraakzaam. 'Luister eens, Frank, ' probeerde Logan nog een keer, 'dit hoeft helemaal niet zo moeilijk te zijn. Je hoeft alleen maar met ons te praten, oké?' Garvie deinsde achteruit totdat zijn lichaam tegen het portier rustte. Logan zuchtte en keek bij gebrek aan conversatie naar het voorbijtrekkende landschap, waar de golfbaan overging in een oefen-baan. Tussen die baan en de weg was een aftands terreintje om de pitch en putt op te oefenen; er lagen vier oude ankers en wat betonblokken, die baadden in het gouden zonlicht. Een jongetje was bezig zijn golfbal over het stoppelige gras te slaan; hij leek zich niets aan te trekken van de dreigende wolken en de huilende wind. Logan benijdde hem; was hij maar weer zo jong, zo onbezonnen en... 'Remmen!' Insch trapte meteen op de rem. 

Logan wilde de deur openrukken maar er gebeurde niets. 'Dat verdomde kinderslot!' Wat is er in jezusnaam. 'Laat me eruit!' Brigadier? Logan plantte zijn duim op het knopje van de electrische raambediening, stak zijn hand naar buiten en opende het portier van buiten af. Insch maakte zijn gordel los en riep: Wat is er aan de hand? Logan sprong uit de auto en begon heuvelopwaarts te rennen naar het witgeschildrde anker aan de noordelijke rand van de pitche-en putt-oefenbaan. Hij keek over zijn schouder en riep: Het is Morrison! Laat versterking komen! Hij bleef haken achter een doornstruik, gleed vervolgens zowat uit over het natte gras en slaagde er uitsluitend in zijn evenwicht te bewaren door wilde armbewegingen te maken. Het joch stond met zijn rug over zijn putter gebogen en had niets in de gaten. Toen hij probeerde de bal in een afvoerpijp van zo'n zestig centimeter lengte te tikken, sprong Logan boven op hem, zodat ze allebei op de grond terecht kwamen. Het joch begon te krijsen. Logan duwde zijn gezicht in het natte gras en haalde hijgend de handboeien tevoorschijn. Sean Morrison...ik arresteer je...wegens de moord op Jerry Cochrane...Ergens achter hem werd iets geroepen....en poging tot moord op agente Jess Nairn. Geen beweging! Je bent niet verplicht iets te zeggen, maar het kan in je nadeel zijn als nu iets verzwijgt... De boze stemmen kwamen dichterbij. Sean verzette zich. Logan perste zijn knie tegen de onderrug van het kind. Het koste hem moeite niet te genieten van de kreet van pijn die het kind slaakte. Dat zou hem afleren politiemensen tegen het hoofd te trappen.

'...waarop je later in de rechtbank wilt beroepen. GA VAN HEM AF! Alles wat je zegt kan tegen je gebruikt worden. Logan haalde zijn politielegitimatie tevoorschijn en zwaait er mee naar de woedend uitziende man die vanaf de oefenbaan naar hem toe rende, met een even woenende uitziende vrouw in zijn kielzog. Politie. Blijf waar u bent. Alles is onder... Een vuist kwam in aanraking met zijn kaakbeen, waardoor zijn hoofd een abrupte draai maakte. Logan ging onderuit in het gras. Hij probeerde overeind te krabbelen terwijl de man opnieuw uithaalde. Ditmaal raakte de vuist de zijkant van zijn hoofd. De wereld raasde in zijn oren en achter zich hoorde hij een vrouw schreeuwen. Logan greep zijn aanvaller in het kruis en kneep zo hard mogelijk. Tegelijkertijd maakte hij een draaiende beweging. Het gezicht van de man werd pimpelpaars en er droop een dun straaltje speeksel uit zijn mond. Logan slaagde erin hem van zich af te duwen. Hij krabbelde overeind en gaf de man een trap tegen zijn achterste die hem languit op de grond deed belanden. Logan had moeite zijn evenwicht te bewaren en ging op het wiel van het namaakkanon zitten dat zich tussen de tweede en de derde hole bevond. 'Wat hebt u nou precies niet begrepen?' bracht hij uit. Hij proefde de koperachtige smaak van vers bloed in zijn mond. '"Politie?" Of: "Blijf waar u bent"?' 'Klootzak!' De vrouw spuwde naar hem. Logan raapte zijn politielegitimatie op die op het gras lag voor de voeten van Sean Morrison, en hield hem onder haar neus. 'Politie!' Hij boog zich naar voren, plaatste zijn handen op zijn knieén en deed zijn best niet over te geven. Huilend rende ze naar de kleine jongen, trok hem overeind, kuste hem op beide wangen en zijn voorhoofd. 

Daarna stond ze op, liep op Logan af en deelde hem een muilpeer uit. Haar rechtse hoek was beter dan die van de man. 'Vuile schoft! Jij vuile, smerige klootzak!' Ze wilde opnieuw uithalen, maar ditmaal was Logan er klaar voor. Hij greep haar arm en trok haar uit haar evenwicht. Ze viel tegen het metalen schot dat tussen de wielen van het kanon was geplaatst en rolde met gespreide benen kreunend boven op de derde hole. 'Wat mankeert jullie toch?' Logan kwam moeizaam overeind. 'Ik ben van de politie! Dit is een verdachte in een moordzaak! Au... ' Hij voelde een stekende pijn in zijn mond, waarschijnlijk had hij een stuk uit zijn wang gebeten. Hij spuwde een klodder bloed op de grond. De Range Rover van Insch kwam met piepende remmen tot stilstand bij de verlaten hut, waar in het hoogseizoen golfclubs werden verhuurd. De inspecteur sprong uit de wagen en vergrendelde de portieren met de afstandsbediening, zodat de geboeide Garvie niet kon ontsnappen, waarna hij met voor iemand van zijn omvang verbazingwekkende snelheid naar de oefenbaan holde. 'Heb je hem?' Logan knikte. 'Daar. ' Hij knipperde met zijn ogen en bevoelde de binnenkant van zijn mond met een vinger. Een van zijn tanden zat los.  Insch trok het kind overeind. Het acht jaar oude joch krijste en jammerde; er liepen tranen en snot over zijn wangen. Logan haalde zijn vinger uit zijn mond en staarde hem aan. 'Shit!' Het was Sean Morrison niet. 

20

De kamer van de hoofdcommissaris werd bevolkt door ongelukkig kijkende mensen. Inspecteur Insch en inspecteur Steel zaten tegenover elkaar in de stoelen voor bezoekers. God zelf troonde achter zijn bureau en trommelde met zijn vingers op het officiële formulier waarop de klacht stond geformuleerd die de familie van de kleine jongen had ingediend. Graaf Nosferatu - het roodharige mispunt met het papegaaienhoofd, ook wel bekend als inspecteur Napier, hoofd van de afdeling Interne Zaken - zat voorovergebogen bij het raam en keek Logan met gefronste wenkbrauwen aan terwijl hij de recente gebeurtenissen die tot het huidige fiasco hadden geleid de revue liet passeren. Ze hadden Logan een uur op de gang laten wachten terwijl ze bespraken wat ze met hem zouden doen. Dikke Gary was er ook, in zijn functie als vakbondsvertegenwoordiger, wat betekende dat dit linke soep was. Waarschijnlijk gingen ze hem ontslaan. Logan voelde Napiers priemende ogen in zijn rug als een tweetal vleesmessen. Sinds de moordzaak die bekendstond als 'de zaak van het monster van Mastrick' had de inspecteur al het mogelijke gedaan om Logan het leven zuur te maken; als een soort hobbyproject. Hij genoot er ongetwijfeld van. Logan vertelde op welk moment de familie was begonnen te dreigen met rechtzaken. Het enige geluid in de kamer was het getik van de radiator onder het raam. Toen zei de hoofdcommissaris: 'Geloofde je werkelijk dat het Sean Morrison was?' 'Ja, hoofdcommissaris. ' Misschien had hij geluk en kwam hij er-vanaf met een schorsing. 'En heb je geweld gebruikt omdat je dacht dat het kind gevaarlijk was?' De hoofdcommissaris plaatste zijn handen tegen elkaar en strekte zijn vingers. 'Een jongetje van acht?' 'De laatste keer toen we hem tegenkwamen, stak hij een politieagente een mes in de keel. En even tevoren had hij een moord gepleegd. '  'En jij liet hem ontsnappen, ' zei Napier, met een stem als een ijspegel. 

'Als je conditie beter was geweest, had agent Nairn je niet hoeven redden, waar of niet, brigadier?' Logan gaf er geen antwoord op. De inspecteur trok een scheve grijns. 'Zelfs jij moet toch wel een kind van acht in bedwang kunnen houden!' De hoofdcommissaris stak zijn hand op en Napier zweeg. 'Je begrijpt dat we straks een modderfiguur slaan in de media, nietwaar, brigadier? Niet alleen is het politiekorps Grampian er niet in geslaagd een moordenaartje van acht jaar oud in de kladden te grijpen, maar nu zijn we ook nog eens begonnen met het molesteren van willekeurige kinderen en hun ouders. ' 'Zij hebben mij aangevallen! Ik wilde alleen maar... ' De hoofdcommissaris was nog niet uitgesproken. 'Heb je enig idee hoe incompetent we daardoor lijken, brigadier?' Logan dacht dat het een retorische vraag was, maar de hoofdcommissaris bleef hem aankijken totdat hij antwoord gaf. 'Ik dacht dat het Sean Morrison was. ' Een diepe zucht. 'En dat is de enige reden waarom we je niet zullen schorsen. Maar als je nog eens een klein kind wilt gaan arresteren, pas dan in godsnaam op dat je de goede pakt!' Als er iemand om zou vragen, dan was hij bezig met het uitzoeken van de drie miljoen inbraken waarmee Steel hem had opgezadeld, maar als hij eerlijk tegenover zichzelf was, zat hij gewoon te mokken in het kleine kamertje dat hij eerder had gebruikt om de pornoverzameling van Jason Fettes te bekijken. De bedrijfsarts had hem wat zakken met ijs gegeven om tegen zijn gehavende hoofd te houden, maar dat hielp niet erg. Wat had die stomme ouders bezield om hun kind net zo te kleden als Sean Morrison? 

Het signalement van dat joch was op de televisie en in alle kranten gepubliceerd. Hij keek naar de laptops die Rickards had gesnaaid uit de ruimte waar bewijsmateriaal werd opgeslagen. Plotseling brak het klamme zweet hem uit. Als iemand erachter kwam dat hij die dingen gebruikte om smerige dvd's mee te bekijken, zat hij al snel weer tegenover Napier en zou die roofvogel met zijn spitse bek hem het leven opnieuw moeilijk gaan maken. Net toen Logan onder het bureau bezig was alle kabels los te koppelen ging de deur open. Er verscheen een omvangrijke schaduw in de kamer: Insch.  'Wat doe jij nou weer onder die... Ach, laat ook maar. Pak je jas, de officier kan zich goed vinden in Garvie als verdachte. Hij kende het slachtoffer, ze deden allebei aan bondage, ze hebben seks met elkaar gehad, of hoe ze dat dan ook noemen, en Garvie is impotent. ' Logan stak zijn hoofd omhoog van onder de tafel en was net op tijd om te zien dat de inspecteur een colasnoepje in zijn mond stopte. De grote man zoog er bedachtzaam op. 'Als je het mij vraagt, wijst dat op seksuele frustraties. Garvie gespt zo'n enorme kunstpenis om, bindt Fettes vast en leeft zich uit. Plotseling is er overal bloed en gaat het in vliegende vaart naar het ziekenhuis. ' 'Dan moeten we een huiszoekingsbevel hebben en... ' Insch stak twee vellen papier omhoog. 'Is geregeld. We wachten alleen nog totdat de technische recherche er klaar voor is. Hij glimlachte, terwijl het flikkerende tl-licht op zijn kale schedel reflecteerde. 'Wat heb ik je gezegd? Steel maakte in vier weken niets klaar en ik heb de zaak in minder dan een dag opgelost. ' 

Van buitenaf gezien was het appartement van Garvie niets bijzonders: twee slaapkamers op de tweede verdieping van een flatgebouw van vier verdiepingen in Danestone, een wijk met blokkendozen aan de noordoever van de rivier de Don. Kronkelige, doodlopende woonerven, gele bakstenen en dakpannen. Door het midden van de wijk liepen enorme hoogspanningsmasten, die eruitzagen als kwaadwillige robots van een andere planeet die wachtten tot het aanvals-sein werd gegeven. Het gebouw waar Garvie woonde lag in de schaduw van een van die masten; door het geopende keukenraam hoorde je een vaag gezoem. Het interieur van de flat was kenmerkend voor de typische computernerd: in de woonkamer bevond zich een complete collectie van Star Trek, DS9, Voyager, Next Generation, Enterprise, Buffy the Vampire Slayer, Stargate, Farscape, The Simpsons en een stapel Japanse tekenfilms. PlayStation, Xbox en TiVo waren aan elkaar gekoppeld en aangesloten op een verzameling enorme geluidsboxen en een groot scherm dat aan de muur hing; de projector stond op een houder die aan het plafond was bevestigd. Verder stond er een ruime, zwartleren bank. De kleine slaapkamer was ingericht als werkkamer met een verzameling computers en stapels boeken en strips. De laatste waren stuk voor stuk verpakt in doorzichtig plastic, alsof Garvie bang was dat ze anders iets zouden oplopen.  De bondagespullen bevonden zich in de grote slaapkamer en namen de helft van de ingebouwde garderobekast in beslag. Het op maat gemaakte donkerrode rubberen pak hing naast een verzameling leren harnassen, riemen, tuigjes, slaghoutjes en zweepjes. 'Houston, we have lift of... ' grapte een van de mannen van de technische recherche toen hij uit de garderobekast tevoorschijn kwam met een enorme zwarte fallus. Het ding was minstens vijfenveertig centimeter lang en vormde een bijzonder contrast met de witte papieren overall van de vinder. Het werd opgeborgen in een grote bewijszak. Vervolgens vonden ze het bekende paddenstoelvormige object. Insch kwam niet verder dan: 'En wat moet dat nou weer voor... ' 

Logan onderbrak hem: 'Butt plug. ' De inspecteur staarde hem aan. 'Ik... eh... inspecteur Steel heeft me erover verteld toen we er eentje in de slaapkamer van Fettes vonden. ' Hij bloosde en voelde zich plotseling onprettig warm in zijn witte overall. De pornocollectie van Garvie was alfabetisch gerangschikt in een kleine boekenkast naast het bed: een paar van zijn eigen films en een verzameling Amerikaanse en Nederlandse harde porno. Achter in de sokkenlade vonden ze een verzameling ongemerkte videobanden en twee oude zeventien-millimeterfilmblikken. Op de ene stond: DE wraak van de butler en op de andere, in vervaagd, bruin schrift: ondeugende pleziertjes. Terwijl de technische recherche al bezig was ze in bewijszakken te doen zei Logan: 'Die Garvie lijkt me helemaal geen type voor zo'n ouderwetse projector... ' En hij had gelijk, want ook na grondig onderzoek vonden ze geen apparatuur waar zoiets antieks op kon worden afgespeeld. 'Hier moet vast iets in zitten wat het daglicht niet kan verdragen. ' Logan vroeg de mannen van de technische recherche de blikken te openen, in de verwachting een smakelijke partij drugs aan te treffen. Hij was teleurgesteld toen er precies in bleek te zitten wat erop geschreven stond: twee oude, broze zwart-witfilms. 'Geeft niet, ' zei Insch, toen ze veilig in de bewijszakken waren opgeborgen. 'Ik weet zeker datje snel iets vindt. Dat is gewoon een statistische wetmatigheid. ' Daarna verdween hij om op de stoep wat mentholkauwgom te gaan savoureren. Hij liet het aan Logan over een oogje op het team van de technische recherche te houden, dat was begonnen met het zoeken naar bloed- en zaadsporen op het beddengoed en het tapijt.  Een uur later zaten ze weer in de auto en keken toe terwijl de laatste bewijszak in de laadruimte van de vuilwitte Transit bestelwagen van de technische recherche verdween. 'Dit is niet logisch zei Insch. Logan startte de auto. 'Je zou toch overal bloedsporen moeten vinden. Zelfs als Garvie kinky rubberen lakens heeft, moet er een spoor lopen van de slaapkamer naar de voordeur... ' Hij staarde enige tijd in het niets. 'Ga alle hotels en logementen maar langs en zoek uit of ze kamers per uur verhuren aan die bondagetypes. Laat foto's zien van Fettes en Garvie. Ik wil weten wie hun die nacht onderdak heeft verschaft. En laat ook een buurtonderzoek doen. Laat ze uitzoeken of Fettes hier een regelmatige bezoeker was. ' De inspecteur begon opnieuw in het dashboardkastje te zoeken. 'Verdomme! Nou, schiet op, brigadier. Terug naar het hoofdbureau! We hebben nog meer te doen. '