BLABLA, KWEKKWEK, BLODDERBLODD ER, POEP!

Zondag 24 juli

Werd wakker bij het krieken van lialftien. Jas lag aan haar kant van het bed nog te tukken. Ik wist even niet meer waar ik was, maar toen herinnerde ik me weer wat er gebeurd was.

Oooooooo Masimo. Ik mis hem nu al. Hij zal nu wel in Rome zijn. Zou hij aan me denken?

Omdat ik zo veel van de wereld hou ga ik misschien wel even aan de moeder van Jas vragen of ik een kopje thee kan krijgen voor mij en mijn kleine vriendinnetje met de pony.

Ging naar beneden. Er was niemand. Op het aanrecht lag een briefje waarop stond:

Lieve Jas,

We gaan een eindje wandelen. We hebben onze veldflessen bij ons, dus misschien blijven we de hele dag weg. Er zijn eieren en zo voor het ontbijt, en ik dacht dat Georgia en jij later misschien wel een pizza zouden lusten, dus er ligt ook geld voor jullie. Fijne dag.

Liefs, mama

Wauw. Dat noem ik nou nog eens ondersteunend opvoeden. Gewoon eten neerzetten en wegwezen. Top.

Ik zette thee en kookte zelfs een eitje voor Jas, want ik weet hoe dol ze is op eieren. Ik zette alles op een dienblad en ging naar haar kamer. Ik zette het dienblad op het nachtkastje en boog me overjas heen. Ik pakte een van de kleinere uiltjes en deed alsof die haar met zijn snaveltje een kusje gaf. Ze schoot overeind en was stikchagrijnig en haar pony stond alle kanten op als een geëlektrocuteerde egel.

“Wat heb je gedaan? Ben je betrapt toen je binnenkwam?”

Ik zei tegen Jas dat haar M en V waren gaan wandelen en toen zei ik: “Wil je precies weten wat er gebeurd is tussen mij en mijn nieuwe vriendje de LiefdesGod?”

Ze zei: “Nee.”

Maar ik wist best dat ze het eigenlijk heel graag wilde weten.

in mijn slaapkamer

16.00 uur Dit is het dus. Het nieuws is officieel, want ik heb Radio Jas verteld dat Masimo mijn nieuwe vriendje is. Ik ben in de taartenwinkel geweest, ik heb een tijdje geaarzeld, maar uiteindelijk heb ik het Italiaanse gebakje gekozen.

Hoeveel uur is het geleden dat ik hem voor het laatst zoende? Ik heb nu al afzoenverschijnselen, en dat is le waarheid. Rosie gebeld.

“Roro, heeft Svenje hals wel eens gestreeld?”

“Alleen als hij zijn tuinhandschoenen aan had. Hoezo?”

“Nou, Masimo deed het gisteravond. Het was te gek. En we deden nummer vier, maar dan maal vier.”

Op dat moment kwam mijn Vati onverwacht de woonkamer uit en zei: “Wat is nummer vier?”

Mijn vader was per ongeluk mijn leefwereld binnengekomen. Brrrr. Ik keek hem aan en zei: “Dit is een privégesprek, hoor, pap.”

17.30 uur Oom Eddie kwam. Ik ging gauw naar boven voor hij me een ‘mop’ kon vertellen. Ik moet mezelf zien af te leiden, zodat ik niet de hele tijd aan Masimo denk. Ik ga iets doen waar ik me helemaal in kan verliezen.

18.30 uurIk moet nodig wimperkrullers kopen. In CosmoGirl gebruiken ze ze allemaal.

19.00 uur De bel ging.

Nu komt er een stel aerobicsvriendinnen van mama binnen. Waarom? Normaal komen ze alleen als er brandweermannen in huis zijn.

19.30 uur Alsjeblieft, laat het niet Abba zijn wat ik daar hoor.

20.00 uur Libby zingt mee met ‘Ben Sardien.’

20.30 uur Wat doen ze allemaal daar beneden? Ik hoor mama en Libby gieren van de lach. En keiharde shitmuziek. En af en toe een dreun, alsof er iemand omvalt.

21.30 uur Het wordt er niet beter op, eigenlijk zelfs slechter. Ik heb mensen nog nooit zo hard horen lachen en joelen. Wat doen ze daar allemaal?

21.40 uur Oké, nu ben ik het zat. Ze draaien dat nummer uit die film The Full Monty – hoe heet het ook alweer? Als die gasten aan het eind hun kleren uittrekken en in hun niksie ronddansen. ‘You can leave your hat on’ heet het. En al mama’s vriendinnen joelen en gillen: “Broek uit!” Ik ga ze maar eens zeggen dat ze zachtjes moeten doen.

21.45 uur Toen ik de deur van de woonkamer opendeed stond oom Eddie op de muziek met zijn kont te schudden. In zijn onderbroek.

00.00 uur Nu moet ik dus echt in therapie. Oom Eddie wordt stripper. Echt waar. Je kunt toch een politieagent of een brandweerman of een James Bond-o-gram bestellen voor een vrijgezellenfeestje of een verjaardag? Nou, het schijnt, en ik kan me niet voorstellen om wat voor mensen het gaat, dat er vraag is naar een kale neet-o-gram. En oom Eddie wordt hem.

Volwassenen zijn compleet geobsedeerd door seks. Het is verschrikkelijk.

00.35 uur Libby heeft een kale vent in onderbroek gezien. Ze is voor het leven beschadigd en zit straks met een fobie voor gekookte eieren.

Alles valt op zijn plaats. Papa die zijn haar verft, de leren broek, dat achterlijke vrolijke gedoe. Hij heeft een midlifecrisis, al is hij volgens mij al op tweederde van zijn leven.

00.40 uur Als Vati niet in staat is om een echte vader te zijn, dan moet ik mijn verantwoordelijkheid nemen.

00.45 uur Dit betekent niet dat ik een baardje laat staan.

Maandag 25 juli

ochtend

Ik heb een ‘Wetboek voor papa’ geschreven en onder de deur van zijn slaapkamer doorgeschoven. Dit staat erin:

Wetten voor papa

• Vraag niet met wie ik heb afgesproken.
• Als ik me door jou met je ‘auto’ ergens laat afzetten, draai dan nooit je raampje open om me iets na te roepen. Ook al doe ik alsof ik je niet hoor, mijn vrienden horen je misschien wel.
• Geef me geen geld waar iedereen bij is.
• Kom nooit ongevraagd mijn kamer binnen (je zult nooit gevraagd worden).
• Niet zoenen waar ik en Libby of mijn vrienden of andere mensen bij zijn. Beter nog, zoen maar helemaal niet. Op jouw leeftijd is dat nergens voor nodig.
• Draag normale vaderbroeken.
• Gooi oom Eddie, of de man van het kale neet-o-gram, ons huis uit. De aanblik van hem in zijn hilarische onderbroek zal me bijblijven tot ik in mijn graf lig.

Bedankt Georgia

08.10 uur Ik glipte het huis uit voor er iemand op was. Ik hoorde een boel gezucht en gesteun uit de slaapkamer, maar dat is hun eigen schuld. Zoals Romulus of Remus of Karei de Onwijze (een of andere filosofische gast in elk geval) zei: “Ge kunt niet de lol hebben ende het geld houden.” Mannen op leeftijd moeten leren van de vino tinto af te blijven en hun broek aan te houden.

beroepskeuze-uurtje

10.30 uur Mevrouw Wilson staat voor de klas, want Arendsoog is ergens meisjes aan het knuppelen (ze zegt dat ze cursus heeft, maar wij weten waar ze echt mee bezig is). Dus het uurtje over beroepskeuze, meestal oersaai, biedt vele, vele komische mogelijkheden.

Rosie begon met te zeggen: “Mevrouw Wilson, wat voor werk is er allemaal voor Vikingbruiden? Ik ben vooral geïnteresseerd in rendieren en vaten.”

Mevrouw Wilson zei: “Rosie, doe nu alsjeblieft eens serieus.”

Rosie keek haar verbaasd aan. “Dat doe ik ook.”

En het treurige is dat ze de waarheid spreekt.

Ellen zegt dat ze geïnteresseerd is in de verpleging, wat ik nu voor het eerst hoor. Eén ding kan ik je wel vertellen: nooit en te nimmer ga ik naar een eerste hulp waar Ellen rondloopt. Als je arm er los bij hangt heb je geen behoefte aan Ellen die zoiets heeft van: “Eh, ja, is het je linkerarm of heb je, hoe heet het, of is het de andere, zeg maar?”

tien minuten later

Voor iemand die ons die film over die bijen heeft laten zien, is mevrouw Wilson heel slecht op de hoogte van opleidingen voor imkers en achtergrondzangeressen.

16.20 uur Toen ik met Juul en Rosie naar huis liep kwamen de twee piepertjes met opgewonden rode koppen op me af gehuppeld.

“Eh, mevrouw, dat optreden was vet kroket, hè? U vindt die zanger toch zo leuk? Hij is echt…”

Ik zei: “Vet kroket?”

En ze gingen met z’n tweeën van: “Ja!!!” Als een maffe minitweeling.

Toen zei piepertje nummer één: “Maar Dave vind ik de coolste van allemaal. Ik weet dat hij geen popster is of zo, maar ik vind hem hartstikke leuk.”

Ze kreeg een hoofd als een boei.

Het tweede piepertje zei: “We houden van hem.” En toen holden ze weg. Allemachtig. Dave Hahaha heeft een groeiende fanclub.

etenstijd in Huize Knots

Opa en Maisie waren er. Ik mocht niet naar mijn kamer en werd gedwongen om urenlang naar pure gekte te luisteren.

Opa zei: “Ik heb een mededeling voor jullie. Maisie heeft zojuist een heel gelukkig man van me gemaakt.”

Bijna zei ik: “Hoezo, gaat ze op wereldtoernee met haar breiwerk?” Maar dat zei ik dus niet. Opa pakte Maisies hand. (Voor zover dat lukte, want ze had kleurige wanten aan. Voor de duidelijkheid: het is juli.)

“Ze wil met me trouwen.”

in de keuken

22.00 uur Mama was koffie aan het zetten en het ‘jonge stel’, opa en Maisie, was naar huis gehobbeld. Mama zei: “Zo zie je maar weer dat het nooit te laat is voor de liefde; het gebeurt altijd als je het niet meer verwacht.”

Ik zei: “Mam, het is zielig en raar.”

Zij zei: “Ik vind het leuk en romantisch.”

Ik zei: “Als je voor de bruiloft een gebreide overall aan moet piepje wel anders.”

Mama was nog steeds in Ouwe Gekken-land, want ze zei: “Leeftijd zegt niet alles. Volgens opa zit er een prachtig lichaam onder al die wol.”

Getver met een rietje!

Maar goed, zo belangrijk zijn die gebreide types nou ook weer niet. Is dit een goed moment om mama te vragen of ik naar Pizzaland mag? Ik heb ernstige afkickverschijnselen sinds de LiefdesGod weg is. Ik heb vannacht van hem gedroomd en het was een beetje griezelig. Hij had mijn hals gestreeld en mijn hals werd steeds langer en langer, als een stuk klei. Je ziet wel eens zo’n programma op tv over pottenbakkers die vazen aan het maken zijn, en dat ze dan de klei zo uitrekken. Nou, dat gebeurde dus ook in mijn droom, en toen viel mijn hoofd eraf.

Het zal wel freudiaans zijn. Het betekent denk ik dat ik mijn hoofd niet moet verliezen. Vooral omdat mijn hoofd in mijn droom in een hoek rolde en Tijger eraan kwam en er tikken tegen begon te geven alsof het een bal was.

Waar was ik? O ja. Mam vragen of ik naar Pizzaland mag. “Mam, wanneer kan ik het beste naar Rome gaan? Volgende week begint de vakantie en dan hebben we dat belachelijke kampeerweekend, maar misschien kan ik het weekend daarna gaan.”

Ze zei: “Wat klets je nou over naar Italië gaan?”

Ik lachte op een luchthartige manier. “O mam, grappenmaker die je bent!!! Je weet best wat ik bedoel. Ik ga toch naar Masimo’s familie? Dat hadden we afgesproken.”

“Afgesproken?”

“Waar was ik toen we dat afspraken?”

“Je was, eh, bij mij, afspraken aan het maken.”

“Georgia, a) ik weet van geen afspraak en b) wat je ook zegt, er komt ook nooit een afspraak. En c) de eerste twee, maal een miljoen.”

vijf minuten later

Ik HAAT mijn familie. Waarom moeten ze mij er de hele tijd bij hebben? Waarom kunnen ze zichzelf niet vermaken? Maar ik zal ze eens wat laten zien. Als ze mij geen geld geven om naar Italië te gaan en mijn vriendje te zien, dan zorg ik zelf wel voor het geld. Ik verkoop gewoon iets.

tien minuten later

Ik doorzoek mijn kasten.

Hoeveel zouden mijn licht versleten leren laarzen opbrengen? Waar moet je heen met spullen die je wilt verkopen? Ik weet het niet. Het Leger des Heils? Een verkoopwinkel?

Ik vind ze mooi, en trouwens, wat zou ik in Italië anders aan moeten als we gaan discodansen? Bovendien ben ik doodop. Het is het eind van het schooljaar. Ik heb keihard gewerkt. Ik heb de energie niet om de deur uit te gaan om mijn eigen geld te verdienen.

00.00 uur Ik praat niet meer met mijn vader en moeder tot ze me naar de LiefdesGod laten gaan.

Dinsdag 26 juli

ontbijt

Mama vroeg of ik een boterham wilde en ik ignorez-vouste haar. Het zal niet lang duren voor ze toegeeft.

Toen ik zonder iets te zeggen de deur uit wilde lopen zei mama: “Als je van plan bent om te blijven zwijgen zal ik moeten raden wat je zou zeggen. En dat komt eigenlijk wel goed uit, want ik wil dat je vanavond oppast. Ik raad maar dat je daar wel zin in hebt. Ja, ja, dat wil je best. Mooi zo. Doei doei.”

Shit!!!

14.00 uur Niet te geloven dat ze me dwingen om mee te gaan op dat kampeerfiasco. Onder Duits liet Herr Kamyer ons zien wat je allemaal kunt doen met een Zwitsers zakmes. Een heleboel nutteloze en suffe dingen.

Ik zei tegen Roro: “Als een paard een steentje in zijn hoef krijgt, dan heeft hij dus niet goed opgelet. Waarom zou ik een zwaar mes mee moeten zeulen om het er weer uit te peuteren?”

Roro bracht me de Klingon-groet. “Wat heb je toch een groot hart, Georgia. Wil je de trompetsteek met me oefenen?”

Ik keek haar alleen maar aan.

Jas is dol op de trompetsteek. Alsjeblieft, God, laat die kampeerexcursie verdwijnen.

16.15 uur Ik moet nablijven! Dat geloof je toch niet!!! Arendsoog is nog maar net vijf minuten terug van haar knuppelcursus en ik moet alweer nablijven.

Ik kwam drie minuten te laat bij haar in de les omdat ik na Duits nog even naar de plee moest en mijn oog op een puist viel die ik snel in de kiem smoorde door hem dood te knijpen en met zeep in te smeren. Ik weet niet waarom; op dat moment leek het me een goed idee. Hoe dan ook, toen ik hijgend de klas in kwam zei Arendsoog: “Je had hier om drie uur moeten zijn.”

En ik zei: “Hoezo? Wat is er dan gebeurd?” Op een heel geïnteresseerde en nieuwsgierige toon. En voor je het weet zit je dan in het straflokaal te schrijven: “Brutaliteit vermomd als geestigheid leidt tot nablijven.” Niet te geloven.

mijn kamer

18.30 uur Ik probeer nog steeds een manier te bedenken om bij mijn geliefde te komen. Zou hij me vanuit Pizzaland opbellen? Ik zou mij wel bellen als ik hem was. Ach, je snapt me wel. En eerlijk is eerlijk, ik zou me op maandag al gebeld hebben.

vijf minuten later

Waarom zou hij me nog niet gebeld hebben?

Ik zou Jas wel willen bellen om het aan haar te vragen, maar die is alvast vertrokken naar Takkenland. Als ik nog één woord over dat stomme kampeerweekend hoor, ga ik gillen. Bovendien, en dit is wel héél irritant, wil Jas me niet in haar tent hebben. Ze gaat met Ellen en Mabel in een tent. Ze zegt dat die ‘betrouwbaarder’ zijn. Wat bedoelt ze daar nou weer mee? Mij kan het niet schelen. Ik lig in een tent met Rosie en Juul, wat toch veel leuker is. Jas heeft natuurlijk weer allemaal van die achterlijke ‘tentregels’, zoals ‘tandenborstels horen in het tandenborstelbekertje’ en ‘als je ‘s-avonds gaat slapen, let dan op dat je slaapzak niet boven op een zeldzaam beestje ligt’. Van die onzin.

Wat moet je voor zo’n nachtmerrie van een kampeer-weekend meenemen qua kleren? Ik heb hier ergens een lijst van mevrouw Wilson. Maar waar?

twee minuten later

• Warme kleren voor ‘s-avonds
• Een parka
• Wandelschoenen
• Makkelijke kleren voor overdag

Goeie god. O, en dit is pas echt eng:

Neem ook een badpak mee, meisjes, want er is een rivier in de buurt, en neem ook je muziekinstrument mee als je dat hebt, dan maken we er een paar gezellige avonden van!

Het wordt een soort kruising tussen een gitaarfestijn à la dominee Zeg-maar-Arnold en The Blair Witch Project. Ik weet zeker dat de boswachters straks moeten uitrukken. Het zal wel iets te maken hebben met een rennende Melanie Griffiths die haar noenga’s niet bij kan houden en in de rivier dondert. Dat, of anders wordt Herr Kamyer verslonden door schapen (als we geluk hebben).

19.00 uur Rosie belde. “Georgië, ik neem de hoorns mee op het kampeerweekend.” Ik zei: “Waarom?”

Ze zei: “Dan kunnen we onze Vikingdisco-infernodans perfectioneren, en we kunnen ze ook opzetten als we aangevallen worden door op hol geslagen koeien. Toedeloe.”

Mijn hemel.

Gruwelijk maar waar: het kampeerfiasco doodt natuurlijk wel de tijd tot ik weet hoe ik bij Masimo moet komen.

twee minuten later

Hoe zou het met Robbie zijn? Zodra ik bij Slome Lindsay in de buurt kom, zegt ze iets over hem tegen een van haar griezelige vriendinnetjes, waarmee ze dus wil zeggen dat ze een stel zijn. Misschien is dat ook wel zo. Als het zo is, is dat voor mij een goede manier om van hem te genezen. Iemand die op zo’n troela valt kan nooit echt deugen.

een minuut later

Maar hij vroeg wel of ik een lift naar huis wilde, voor Octo hem in haar extensions verstrikte.

een minuut later

En Dave Hahaha denkt dat Robbie me leuk vindt maar dat hij vanwege het Masimo-gebeuren de koele kikker uithangt.

een minuut later

O nee, nou heb ik alweer aan Dave Hahaha gedacht. Om een of andere reden steekt hij steeds de kop op (woeha). Als ik aan iets grappigs denk, wil ik het altijd aan hem vertellen. En dat doe ik niet, omdat het een beetje vreemd voelt om gewoon goede vrienden met hem te zijn. Het was gaaf zoals hij zaterdag die kleine piepertjes redde.

Zou hij met zijn vriendin Emma net zo kunnen lachen als met mij?

Bij welk nummer zouden ze zijn met zoenen? Kop dicht, brein!

De telefoon ging.

Misschien is het Masimo! Ik rende de trap af. Er is niemand thuis, want mama zei dat ze toch niet geloofde dat ik goed op Libby zou passen, dus ze heeft haar naar opa en zijn gebreide geliefde gebracht. Ja, die zijn een stuk betrouwbaarder. Maar niet heus. Bijna had ik dat tegen mama gezegd, maar dat gaat natuurlijk niet als je niet tegen iemand praat. Waarom heb ik geen normale ouders die dingen voor je doen? Papa en mama zijn naar oom Eddies eerste optreden als kale neet-o-gram, en hoe je het ook wendt of keert, dat is niet normaal.

Ik nam de telefoon op.

Het was Robbie.

Gompie.

drie minuten later

Ik heb donderdag met hem afgesproken voor een ‘gesprek’. Wat dat ook mag betekenen.

In mijn geval waarschijnlijk dit: “Blabla, kletsklets, blodderblodder, poep.”

Donderdag 28 juli

laatste schooldag

Smal gaf ons de ‘de hele school zal een voorbeeld aan jullie nemen’ – preek over het kampeerweekend. En ze zei: “We verheugen ons allemaal heel erg op de interessante verhalen en observaties waar 4a mee terug zal komen.”

Ja nou, we zullen nog menig gezellig uurtje doorbrengen met verhalen over de avond waarop we een das aan zijn gat zagen krabben. En over hoeveel worstjes we wel niet aten.

Terwijl we naar Latijn sloften zei ik tegen Rosie: “Waarom gaat Smal eigenlijk niet mee? Ik zou er persoonlijk heel wat voor over hebben om haar in een tent te zien.”

Rosie zei: “Ze had er vandaag nog een aan.” Jas was intussen bijna hysterisch. “Heb je al gepakt, Georgia?”

“Nee.”

“Ik wel.”

“O ja, hoeveel onderbroeken neem je mee?”

“Nou, voor het geval het toch een beetje frisjes is heb ik die lange dikke maar ingepakt die…”

“Jas, ik maakte maar een grapje.” Ze ging er beledigd vandoor.

Ze gaat zo in zichzelf op, het is bijna niet te geloven. Het is altijd ik, ik, ik, Tom, ik, uilen, onderbroeken en, eh…ik bij haar. Als je begrijpt wat ik bedoel, en volgens mij begrijp je dat best.

Vanmorgen zei ik op weg naar Stalag 14 tegen haar dat ik in duplo was vis-à-vis het gebeuren met mijn twee bijna-vriendjes. En dat is ook zo. Ik heb een heel raar gevoel over mijn afspraak met Robbie vanavond.

Ze gaf me de gebruikelijke preek. “Je zult toch moeten kiezen, en dan moet je je er ook aan houden. Je kunt niet altijd doen waar je zin in hebt, de rest van je leven maar een beetje hoeren en snoeren en aan elke nuk en kuur toegeven.”

Elke nuk en kuur? Waar had ze het over? En ‘hoeren en snoeren’? Dat is aardig gezegd, hè?

Ik zei: “Jas, ik ben niet aan het hoeren en snoeren, ik ben gewoon jong. Dat jij nou je rode achterste hebt afgeworpen en een abonnement hebt op Arts en Amoebe betekent niet dat je gelijk hebt, weet je.”

Ze zei: “Jawel.”

“Niet waar.”

“Jawel.”

“Jas, het is geen discussie hoor, als er een steeds maar jawel blijft zeggen.”

Ze hield een nanoseconde haar mond en toen zei ze: “Jawel.”

Wat is het toch irritiaaaaant.

in mijn kamer etenstijd

Robbie komt zo. Jemig. Ik hoop niet dat het gaat regenen, het is een beetje bewolkt.

O god, dat herinnert me aan die keer dat ik voor het eerst bij hem thuis kwam. De allereerste keer; niet te geloven dat het nog maar een paar maanden geleden is. Sindsdien ben ik een vrouw geworden. Ik heb geleefd, liefgehad en geleden.

een minuut later

Tenminste, ik heb geleden en mijn noenga’s zijn een flink stuk gegroeid.

twee minuten later

Toen ik hem pas kende droeg ik nog niet eens een beha. Raar, hè? En stom, bleek al snel, want het regende op mijn T–shirt en op weg naar zijn huis werd ik drijfnat. En toen ik naar mijn T–shirt keek staken er twee bobbeltjes uit. Het waren mijn theelepels en ik kon ze niet intrekken. Ik moest mijn armen een eeuw voor mijn lepeltjes houden. Toen speelde hij een van zijn liedjes voor mij en ik zat daar maar en ik wist niet wat ik moest doen, dus liet ik een (denk ik zelf) aantrekkelijk lachje om mijn mond spelen. Helaas was het een lang lied en aan het eind deden mijn wangen pijn, en intussen probeerde ik ook nog mijn neus naar binnen te zuigen. Thuis ging ik met gezichtskramp naar bed.

En na al die moeite dumpte de SeksGod me omdat ik te jong voor hem was, en hij zei erbij dat hij iemand kende die ik misschien wel leuk zou vinden, en die iemand heette Dave Hahaha. Dat was het moment dat Dave Hahaha op het toneel verscheen en ik hem als lokeend probeerde te gebruiken zodat Robbie weer belangstelling voor mij zou krijgen.

Over dat gedeelte, dat met die lokeend, voel ik me wel een beetje rot, vooral omdat Dave me doorhad. Het is eigenlijk een wonder dat we vrienden zijn.

twee minuten later

Want dat zijn we. Dikke vrienden. En dat is fijn. En hoe het hoort. Als vriendje en vriendinnetje hadden we er niets van gebakken, want…eh…Nou ja, hij is gewoon geen SeksGod en ook geen LiefdesGod. Hij is alleen maar een soort DaveGod. En die staat niet op de godenlijst. Het is niet Thor en Wodan en Dave, ofwel soms?

twee minuten later

Maar je kunt wel met hem lachen.

Nog tien minuten en dan staat Robbie voor de deur. Ik heb me opgetut alsof mijn leven ervan afhing. Ik denk niet dat ik ertegen kan om hier binnen te blijven wachten. Misschien ga ik buiten even op het muurtje zitten. Of maakt dat een te gretige indruk? Ja, dat denk ik wel. Ik blijf binnen en vertrouw gewoon op mijn discipline en ijzigheid.

op het muurtje

Goed, wat zal ik eens tegen hem zeggen? En wat moet ik met de zoenkwestie? Stel dat hij me wil zoenen? Ik kan moeilijk met hem zoenen als ik bijna officieel het bijna-vriendinnetje van een LiefdesGod ben. Toch? Er zou ook een zoenladder voor exen moeten zijn. Voor het zogenaamde ‘nog één keer dan’ – zoenen.

Nu ik erover nadenk, ik heb Dave Hahaha al heel vaak gezoend sinds hij mijn ex is. Dus dat ‘nog één keer dan’ lijkt eigenlijk meer op ‘ja, ja en nog eens ja’.

Maar dat was vroeger. Het is al in geen tijden meer gebeurd. Zou hij op me afgeknapt zijn? Ik zou niet weten waarom, tenzij hij zijn ‘vriendin’ echt leuk vindt. Misschien vindt hij haar aardiger dan mij. Misschien is ze aardiger dan ik. Maar dat is duidelijk niet mijn schuld; kijk maar naar mijn ouders.

Trouwens, hou je kop over Dave! Wat heeft hij er nou weer mee te maken???

twee minuten later

Robbie kwam de hoek om en liep mijn straat in. Hij zag er heel cool uit en ook best volwassen. Ik dacht aan al die maanden dat ik achter hem aan gelopen had en van hem gedroomd had en naar optredens van de Stiff Dylans gegaan was in de hoop hem tegen het lijf te lopen. Of een praatje met hem te kunnen maken. En toen had hij me gekust en gezegd dat we iets met elkaar moesten beginnen. En een paar dagen lang was ik heeeeeeel gelukkig. En een onweerstaanbare jongensmagneet. En toen dumpte hij me weer! Om naar Kiwi-a-gogo te gaan en gitaar te spelen met wombats. Of was het de tamboerijn? Weet ik veel.

Ik wilde net van het muurtje springen en iets (min of meer) normaals tegen Robbie zeggen, maar toen verraste hij me volkomen door zich te bukken en me op mijn mond te kussen. En het was niet zomaar een vriendelijk kusje, maar een echte kus die wel een halve minuut duurde. Mijn hersens gingen intussen van: O, ik moet eens een horloge kopen, want Jas gaat me natuurlijk vragen hoelang een echte kus volgens mij duurt, en hoe ik wist dat het een halve minuut was, keek ik soms naar de schaduwen van de zon enzovoort…Hou je kop, brein, hou je kop!

En toen hield mijn brein inderdaad een paar tellen zijn kop en voelde ik alleen nog maar dingen.

Hij hield op met kussen en zei: “Hoi.”

En ik zei: “Hoi.” Bijna als een normaal iemand.

Hij kwam naast me op het muurtje zitten. Ik keek hem aan en hij glimlachte naar me.

Hij zei: “Zullen we naar het park gaan, net als vroeger?”

Het was heerlijk in het park, het zonlicht schemerde door de bomen en vormde bladerachtige patronen op de grond en je hoorde kinderen lachen. Gewoon lachen, bedoel ik, niet dat gestoorde hèhèhèhèhè van mijn zusje. Gewone kindertjes die gezellig met elkaar aan het spelen waren. En een paar stelletjes die hand in hand over de paden liepen of in het gras zaten.

Onderweg hadden we niet veel gezegd. Dat vond ik niet erg, want om eerlijk te zijn zat er niet veel in mijn hoofd dat ik met anderen wilde delen. Zo heb ik vandaag bij geschiedenis geleerd dat Shackleton, de zogenaamde held en ontdekkingsreiziger, met zijn schip in het ijs vast kwam te zitten en zijn kat, meneer Chippy, doodschoot om ruimte te maken of de boot lichter te maken of zo, en dat ze toen toch nog gered werden! En meneer Chippy was jaren en jaren en jaren de scheepskat geweest. Waarom schoot hij zichzelf niet dood als hij zo nodig ruimte wilde maken? Historische mensen zijn altijd zo egoïstisch. Als ik Dave weer eens zie moet ik hem over meneer Chippy vertellen.

Maar ik vergat mijn kleine kattentragedie toen ik Robbie hoorde zeggen: “Herinner je je deze boom? Volgens mij heb ik hier dat liedje gezongen dat ik voor je geschreven had. Weet je nog?”

Ja, ik wist het nog. En om eerlijk te zijn is het niet wat je noemt een dierbare herinnering, want Robbie wilde dat ik mijn hoofd op zijn schoot legde terwijl hij…

Robbie zei: “Laten we even gaan zitten. Ik denk dat ik de tekst nog wel zo’n beetje weet…”

O nee. Het gebeurde allemaal opnieuw. Nou, deze keer legde ik mooi mijn hoofd niet op zijn schoot.

een minuut later

O god, ik lag met mijn hoofd op zijn schoot en weer keek ik recht in zijn neusgaten terwijl hij een lied zong over een dolfijn.

in bed

23.00 uur Snikkerdesniksnik.

Ik dacht dat ik qua jongens de bodem van de tragiek wel had bereikt, maar ik vergiste me. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik huil, het is gewoon zo treurig. Robbie was mijn allereerste ware SeksGod en dat is hij nog steeds, maar…o, ik weet het ook niet. Hij zong het liedje voor me en ik probeerde het neusgatengebeuren te vermijden en moest opletten dat mijn noenga’s niet scheefzakten EN voorkomen dat mijn brein de vrijheid koos. Ik was dus nogal gestrest en niet helemaal mezelf. Jas zou natuurlijk zeggen dat dat alleen maar goed was.

Robbie en ik zoenden en deden een beetje nummer zes, waar hij heel goed in is. Niemand kan ontkennen dat hij qua knap zeker in de top twintig staat. Hij heeft leuke kleren (behalve, moet ik erbij zeggen, die rubber schoenen van de vegetarische winkel) en hij zei dat er echt helemaal niets was tussen Lindsay en hem.

Hij liep met me mee naar huis, hield mijn hand vast, en toen we voor mijn tuinhek stonden kuste hij me heel lang en hard. Volgens mij was er geen spoor van virtueel nummer zeven, maar je kunt nooit weten.

Toen keek hij me aan in het maanlicht (met nog vijf andere ogen, tot ik mijn schoen naar de muur gooide en Tijger, Naomi en Simon ervandoor gingen). Ik keek naar hem en hij had zo’n lief gezicht, echt heel lief. En hij is ook lief. Maar…o, ik weet het niet. Ik kreeg opeens tranen in mijn ogen. Ik kon er niets aan doen. Het was allemaal zo droevig, en het klopte gewoon niet. Ik keek omlaag zodat hij niet kon zien dat ik stond te grienen.

Hij aaide over mijn haar en zei: “Waar denk je aan, Georgia?”

O nee, waar dacht ik eigenlijk aan? Ik flapte eruit: “Je bent bij me weggegaan en zo lang weggebleven, en die wombats en zo en toen, nou, toen begon ik Masimo leuk te vinden en hij…”

Robbie keek heel verdrietig, hij ging naast me op het muurtje zitten en zweeg. Ik wist niet wat ik moest zeggen.

Na een minuut zei hij: “Dus je vindt hem echt leuk?”

Mijn stem deed het niet meer, ik knikte alleen maar.

Hij zei weer een tijdje niets. Ik keek hem van opzij aan. Hij keek recht vooruit en er kwam een traantje uit zijn oog en dat traantje rolde over zijn wang. Ooooooo, dit was ondraaglijk.

Ik wilde zeggen: Nee, nee, niet huilen, ik neem jou wel als vriendje. Wat je maar wilt, maar alsjeblieft niet huilen…Maar mijn stem deed het nog steeds niet.

En toen schraapte hij zijn keel en zei: “Trek het je niet aan, Georgia. Het is altijd moeilijk om iemand pijn te doen en de waarheid te zeggen. Dat weet ik. Je bent een hartstikke lieve meid. Lief…gek…maar lief. Ik zal je altijd leuk vinden. Maak je geen zorgen.”

Weer viel er een stilte. Toen stond hij op en zei: “Maar goed, jij moet er vast vandoor, je moet natuurlijk nog een trein halen.”

Toen hij dat zei lachte hij tenminste weer. En dat was maar goed ook, want ik voelde die goeie ouwe waterlanders alweer aankomen.

00.00 uur Om een kort verhaal nog korter te maken: hij gaat weer naar Nieuw-Zeeland. Hij zegt dat er daar een meisje is dat hem leuk vindt. Ik zei maar niet: “Is het Wendy de Wombat?” Maar het gaf me wel een raar gevoel dat er voor hem iemand anders was. En dat hij weer wegging. O, ik weet het niet. Zou ik iets met hem willen als hij bleef?

Boeken schrijven over hoe je elke sukkel verliefd op je kunt laten worden is niet zo’n kunst, maar watmoet je als je ze eenmaal hebt? Dat zou deel twee moeten zijn: Wat te doen als je per ongeluk gedaan hebt wat een of andere gek je in een boek had aangeraden en je een heel stel sukkels achter je aan hebt.

00.05 uur Rosie en Sven lijken heel gelukkig samen. En zoals we allemaal weten zijn ze van plan om over achttien jaar te trouwen. Maar doen ze dat ook? Ze hebben duidelijk geen gemeenschappelijke interesses, behalve zoenen, zoenen, eten, stom dansen en zoenen. Maar misschien is dat genoeg voor een goede relatie. Wie zal het zeggen?

En dan heb je Jas & Tom. Die hebben veel te veel gemeenschappelijke interesses, en toch lijken ook zij gelukkig.

een minuut later

Het punt is alleen, om net zo gelukkig te zijn als Jas zou ik Jas moeten zijn.

Nee, die kant wil ik niet op. Ik moet mezelf blijven.

En ik moet onder ogen zien dat ik aan mijn Kosmische Kriebel gekrabd heb en achter mijn rode achterste aan de bakkerij van pijn en de oven van de liefde in ben geschoven, waardoor ik mijn gat gebrand heb.

Auuuuu.

Oké, ik heb mijn besluit genomen. Nu moet ik op de blaren zitten.