MACPANTY

woensdag 6 juli

pauze

De Club van Azen is gelukkig overgegaan op interessantere onderwerpen dan mijn leven. Ze stortten zich enthousiast op de Vikingtrouwerij van Rosie en Sven. Rosie zei: “Ik heb een idee voor een leuk pak voor Sven. Vrijdag op de repetitie voor MacWaardeloos zoek ik de materialen bij elkaar.”

Meer wilde ze niet zeggen, behalve dan dat Sven ‘in zijn sas’ zou zijn.

En dat wil eigenlijk niemand meemaken.

16.30 uur Op weg naar huis met kleine Jassie Plassie, die haar Lady MacWaardeloos-tekst voor zich uit loopt te mompelen. Ik hoop maar dat ze niet in een spast aan het veranderen is, of hoe heet dat wanneer iemand twee personen tegelijk is.

Ik heb een beetje de bibbers omdat ik Dave vrijdag weer zie. Ik moet die ‘gewoon goede vrienden’–onzin oefenen alsof mijn leven ervan afhangt. En misschien tot ik erbij neerval. Wat doet een vriend als hij zijn vriend ziet? Wat doe ik als ik mijn vriendinnen zie?

drie minuten later

Als Jas nu niet meteen ophoudt met dat geouwehoer over spatten kan ik je wel vertellen wat ik met háár doe.

vijf minuten later

Helaas zei ik hardop wat ik dacht. “Jas, als je nu niet meteen ophoudt met dat geouwehoer over spatten, dan vermoord ik je.”

Jas mompelde nog één keer ‘Weg verdoemde spat’ en zei toen: “Je hoeft je niet op mij af te reageren, alleen omdat jij toevallig de Kosmische Kriebels krijgt van elke jongen die langsloopt terwijl zij alleen maar vrienden met je willen zijn.”

vijftien minuten later

Dit is mijn recept voor een opkikkertje: neem een vriendin, het liefst een met een irritante pony en een bovenmaatse onderbroek, laat haar een tijdje zwammen, duw haar dan gauw in een greppel en ren weg.

Hahahaha.

Dolkomisch om te zien hoe Jassie Plassie de sloot in dook.

Hahahaha.

vrijdag 8 juli

hoofdkwartier van de MacWaardeloosjes

16.50 uur Generale repetitie voor de hele school om 17.30 uur.

De spanning stijgt. Doek op en toi toi toi en…zzzzzzzzzz

Mevrouw Wilson trakteerde ons op haar wereldberoemde peptalk, maar we wisten onze ogen open te houden. Het schijnt dat de eer van de school op onze schouders rust. Twee avonden lang lopen we in maillot ‘voorwaar, voorwaar’ te roepen, en dat moet mensen ervan overtuigen dat school geen complete tijdverspilling is. En geen bezigheidstherapie voor lui die niets beters te doen hebben, bijv. Arendsoog, Smal, Madame Slack, Herr Kamyer en de dodelijk gestoorde Elvis Attwood, die anders de straat op zouden gaan om mensen lastig te vallen.

Gelukkig heeft mevrouw Wilson het roer stevig in handen, dus als het goed is loopt alles compleet in de soep.

Jas loerde naar me als die indiaanse gast in die film over de Mohikanen—Chingachgook. Die sloop rond met veren op zijn hoofd, volgde bizonpoep en loerde ook zo naar mensen. Jas heeft al twee dagen niet tegen me gepraat, vanwege dat ongelukje met die greppel. Maar toen Dave Hahaha en zijn vrienden binnenkwamen keek ze me echt met van die enge priemende oogjes aan.

17.00 uur Ik bleef op veilige afstand van Dave Hahaha, maar niet zo dat hij het kon merken, want dan zou hij misschien denken dat ik hem uit de weg ging.

Ik bleef dicht in de buurt van Roro en Juul en de Club van Azen. Misselijke P. Green kwam steeds naar me toe om zich gerust te laten stellen en me te vragen of mijn zwaard goed zat. Ze denkt echt dat ik haar man ben, wat waarschijnlijk het ergste is wat me ooit is overkomen. En dat is dus HEEL ERG.

Maar goed, niemand kan beweren dat ik niet tegen een stootje kan. En geloof me, ik heb de laatste tijd HEEL ERG veel stootjes gehad. Ik hoop dat mijn hoofd binnenkort ophoudt met HEEL ERG zeggen. En dat meen ik HEEL ERG.

Nog maar een half uur en dan gaat het doek op. Al heb ik met Puisterige Norman als ‘hoofd doek’ goede hoop dat dit stuk het daglicht letterlijk nooit zal aanschouwen.

Ik was met Roro druk bezig met schminken tot mevrouw Stamp (En wat heeft dit stuk met haar te maken? Zit er een scène in over lesbische sport? Misschien wel eigenlijk, want ik ben mooi niet zo gek geweest om het hele stuk te lezen, ik ken alleen hier en daar een scène.) binnenkwam en het nephaar voor haar rekening nam. Rosie moest haar snor afdoen, en dat terwijl dat ding eigenlijk een eerbetoon aan mevrouw Stamp was.

Ik was me met Rosie aan het warmlopen, d.w.z. hoorn naar rechts, hoorn naar links, toen Dave Hahaha langsliep met een stuk kasteelmuur. Gelukkig had ik een meter make–up op, dus hij kon niet zien dat ik knalrood werd. Toen hij vlak in de buurt was barstte ik spontaan in lachen uit omdat Juul me haar heksenbezem aangaf. Dave keek me aan. Juul keek me aan. Niet zo gek, want ze had gewoon gezegd: “Wil je deze even vasthouden, ik moet naar de plee.”

Niet bepaald grappig.

Maar ik wilde Dave laten merken dat er niets met me aan de hand was en dat ik me niet druk maakte over die zoenus interruptus op het feestje van Katie. En ook dat het me geen ene moerenbout kon schelen met wie of wat hij naar huis liep.

Ellen speelde op haar manier de kouwe kikker. Het was om te gillen. Ze zei tegen mij: “Ik zal Dave eens vertellen wat ik van zijn gedrag vind. Ik bedoel, ik doe het gewoon. Dat moet toch wel, of niet? Ik bedoel, vind jij dat ik dat moet doen? Want volgens mij moet je dat doen—je moet…oké, wat vind jij?”

O lieve god.

Ze had zich de moeite kunnen besparen, want haar kouwe-kikkerdom duurde nog geen twee minuten. Dave kwam met allemaal takken aan zijn lijf voorbij en zei: “Vinden jullie mijn acteerwerk niet een beetje houterig, meisjes?” Ellen werd vuurrood en begon als een gek te giechelen. Niet wat ik noem het toppunt van kouwe-kikkerachtigheid.

Moi daarentegen deed het uitstekend. Ik glimlachte zo’n beetje op een manier die zei dat ik best gevoel voor humor had, maar dat ik niet het soort meisje was dat erg geïnteresseerd was in de fratsen van Dave Hahaha.

17.50 uur Tas rende langs in haar jurk om mevrouw MacWaardeloos uit te gaan hangen. Ik schonk haar mijn aantrekkelijke lach, maar ze ignorez-vous- de me. Ze draait wel weer bij; welke andere gek gaat er naar haar gezwam over woelmuizen zitten luisteren? Ik hoef voorlopig nog niet op, dus Rosie en ik doken nog even in de rekwisietenkist. Woeha.

Rosie haalde er een valse neus uit en zei: “Als ik deze nou opzet voor een soortement extra-neuseffect, zouden ze dat dan merken, denk je?”

Ik dacht terug aan die goeie ouwe tijd van vorig jaar. Toen het leven nog eenvoudig was. Ik hield van de SeksGod en was zijn bijna-vriendin. We voerden Peter Pan op, en net als nu liepen er allerlei mafkezen rond in een maillot. (Alleen Misselijke P. Green niet, want die speelde voor hond.) Rosie en ik waren uit het stuk gezet en moesten de rekwisieten doen. We hadden allemaal nephaar gevonden, en telkens wanneer we Slome Lindsay op het toneel een zwaard of iets anders moesten aangeven plakten we een beetje meer haar op ons lijf. Aan het eind van de voorstelling hadden we grote harige klauwen en Rosie had één enorme wenkbrauw en bakkebaarden. Gillend van het lachen vertrokken we naar het straflokaal. Mooie tijden, toen ik nog geen ouwe vrijster was.

Op dat moment zei Roro op haar kop in de rekwisietenkist: “Ik verstop dit haar op mijn lijf en smokkel het mee voor de Vikingbruiloft.”

Onder deze omstandigheden (d.w.z. met een Rosie die zo gek is als een deur) heeft het geen zin om vragen te stellen.

20.30 uur Er waren debielen bij die gingen klappen toen het afgelopen was. Bij mij ging er één klein dingetje fout, maar volgens mij zag niemand het.

op weg naar huis met de club

21.10 uur Jas blijft dwarsliggen en loopt zo ver mogelijk bij mij vandaan. En ze gaf iedereen behalve mij een wijngummetje uit haar geheime voorraad. Ik vind het niet erg, want volgens mij bewaart ze ze in haar enorme onderbroek.

Een eindje achter ons zagen we Dave Hahaha en zijn vriendjes lopen. Donner und Blitzen. Ik zou ze negeren tot ik een ons woog.

Ik zei: “Mijn valse baard raakte los toen ik aan het zwaard-vechten was, dus moest ik met één hand verder terwijl ik met de andere hand onopvallend mijn baard vasthield. Is dat jullie opgevallen?”

En Roro zei: “Ja, wie niet? Je zag eruit als Malle Macduff, de grootste nicht van heel Schotland.”

Mooi.

Maar niet heus.

21.15 uur Dave en zijn vriendjes zijn komisch aan het snelwandelen om ons in te halen. Nog even en ze zijn er. O, ik kan dat vriendengedoe niet meer aan! Ik zei tegen de club: “Ik heb zin om een eindje te hollen, dus ik ga maar vast vooruit. Zie jullie morgenavond bij het Schotse fiasco.”

Ze keken stomverbaasd toen ik begon te joggen. Na een minuutje joggen keek ik om en bleek dat Dave Hahaha ook aan het joggen was. O neeeee. Ik zette een tandje bij, maar hij haalde me in en bleef zonder iets te zeggen naast me lopen. Hij keek in de richting van mijn boezempjes en ik had mijn extra stevige over-de-schouder-noengahouder niet aan. Shit shit en nog eens shit.

nog steeds aan het joggen

twee minuten later

Dit sloeg nergens op. Terwijl we naast elkaar aan het joggen waren stak Dave zijn arm door de mijne, zodat we tandemjoggers werden. Uiteindelijk werd het gewicht van mijn noenga’s me te veel en ging ik gewoon lopen. Dave zei: “Ben je boos op me, Kittekat?”

Ik draaide me naar hem om en lachte onder het hijgen stralend naar hem. “Dave, waarom zou ik in vredesnaam boos op je zijn?”

Hij keek me aan. “Je bent dus boos op me.”

Shit.

Hij ging verder: “Je wilt niets met me, dat zeg je zelf, dus ga ik nu met iemand anders. Dat geeft toch niet? Of wil je graag dat ik de rest van mijn leven alleen blijf, voor het geval jij zin krijgt om even met me te zoenen?”

Toen hij dat zo zei dacht ik eigenlijk: Jep, dat is precies wat ik wil. Maar het leek me niet helemaal normaal om dat hardop te zeggen.

Ik probeerde iets te verzinnen wat wél normaal was om hardop te zeggen, waar ik eerlijk gezegd nooit goed in getraind ben—wat mijn ouders uitkramen heeft namelijk helemaal niets met normaal te maken. Maar goed, terwijl ik mijn hersenen afzocht naar iets min of meer normaals om te zeggen, ging mijn brein even op vakantie naar Kriebel-rijk. Ik dacht aan Dave’s krullende wimpers en zijn mondhoeken die zo grappig omlaag gaan en…En toen gaf hij me snel een kus op mijn wang en rende terug naar zijn vrienden.

Balen.

00.00 uur Zie hier mijn fantastische avond: mijn baard liet los en Dave Hahaha zag mijn ongeremde noenga’s.

En hij heeft dus echt iets met Emma.

Niet dat mij dat (veel) kan schelen.

tien minuten later

Ik heb besloten mijn gevoelens uit te drukken in kunst. Morgenavond geef ik de voorstelling van mijn leven. Mijn rol bestaat vooral uit grienen en knokken, en God weet dat ik daar genoeg ervaring mee heb.

Ik zal Dave laten zien dat ik net zo volwassen en wereldwijs kan zijn als iedere andere gek.

zaterdag 9 juli

Ik heb nog geprobeerd ze een verkeerde datum door te geven, maar mijn Mutti en Vati, grootvati en Maisie komen vanavond allemaal kijken.

19.00 uur Mijn baard zit met vier liter lijm vast. Straks krijg ik hem nooit meer af en kan ik na de voorstelling meteen door naar het lesbische klooster.

19.05 uur Achter het toneel heerst complete chaos. Jas loopt rond met een bloederige dolk en mompelt haar tekst voor zich uit. Zenuwslopend tot en met. Ik hoorde haar zeggen: “Ontvrouw mij thans, en giet mij boordevol, van kruin tot tenen, met ijselijke wreedheid…Is het een dolk wat ik daar voor me zie?”

En toen begon ze er manisch mee te steken.

Als de krankzinnige die ze nu eenmaal is.

Niet vergeten nooit ruzie met haar te maken terwijl ze een broodje staat te smeren.

Niet dat ik de kans krijg om ruzie met haar te maken, want ze ignorez-vous t me nog steeds.

19.30 uur Het doek gaat op, gek genoeg. Ik kan door een kier in het decor kijken en de zaal zit bomvol. Nee zeg, wat fijn. Mijn ‘familie’ zit op de voorste rij.

banketscène

20.30 uur Het gaat helemaal niet slecht. Behalve dan dat Dave een potje maakt van de geluidseffecten. De banketscène, die had moeten beginnen met doedelzakmuziek, begon nu met het gekras van zeemeeuwen. Wat het publiek best een beetje vreemd zal hebben gevonden.

Maar toen, nadat Jas en haar ‘gemaal’ Tom Stevens (beter bekend als MacWaardeloos, de Thaan van Cawdor), even rond gebanjerd hadden met hun bijna-dode gasten, begon het geïmproviseerde vermaak. God weet dat we allemaal geprobeerd hebben om mevrouw Wilson van het jongleren en vuurspuwen af te brengen, maar luisterde ze naar ons? Nee. Melanie ging woest aan de slag met de sinaasappels, die ze in de lucht gooide en liet vallen enzovoort. Ze werd nog zenuwachtiger door een stelletje glurende gluurders (de jongens van Foxwood), die in de coulissen stonden te wachten tot ze per ongeluk met haar noenga-noenga’s zou gaan jongleren. De sinaasappels vlogen je dus letterlijk om de oren. En ik hoorde mijn opa duidelijk zeggen: “Wat een grote meid.”

Maar het pièce de dinges was wel Ellen als vuurvreter. Iedereen die het verstandig vindt om zo’n sufkous als Ellen met vuur te laten spelen hoort eerlijk gezegd opgesloten te worden. Hoe dan ook, Ellen had een speciaal soort papier; dat steek je aan en dan gaat het van woesj en lijkt het net of je je handen in de hens hebt gestoken. Maar dat is dus niet zo. Je woesjt gewoon wat met dat vuur in het rond (of met je fikkende handen, zoals het publiek denkt) en na een tijdje brandt het papier op en verdwijnt het gewoon en is er niets aan de hand. Dat is de theorie. En gisteravond was het woesjen helemaal goed gegaan.

Ere wie ere toekomt, Ellen stak het papier aan en woesjte een tijdje zonder problemen ende ongelukken. Maar toen woesjte ze te dicht bij Puisterige Norman met zijn valse baard, en de rest is geschiedenis. Puisterige Norman was zelf ook bijna geschiedenis. Met zijn baard in lichterlaaie kwam Norm met een noodvaart aan de zijkant van het toneel af. Dit was Elvis Attwoods grote moment. Als meneer Mafkees de brandweerman verscheen hij met zijn brandblusser, en hij gaf Puisterige Norman en Misselijke P. Green, die toevallig naast hem stond, de volle laag. De baard was geblust, maar Norman en P. Green blunderden nog vijf minuten als een stelletje blinde kippen overal tegenaan. Errug grappig.

21.30 uur We waren bij het grote gevecht aangekomen, als het woud van Birnam naar kasteel Dunsinan komt. We waren allemaal verkleed als boom enz., en zoals ik tegen Rosie zei: “O victorie, het gaat goed, lieverd.”

En dat was ook zo, totdat Dave Hahaha, techneut en stomkop, toesloeg.

Ik dacht echt even dat mevrouw Wilson gek werd en per helikopter naar een gesloten instelling zou moeten worden afgevoerd. Ze ging compleet uit haar dak toen Dave (de lichtman) alles, niet alleen het toneel, maar ook alles eromheen, in pikzwart duister hulde.

Het grootste deel van het bos viel van het podium. Ik stond naast het toneel toen hij het deed en in het pikke-donker voelde ik een hand op mijn kont. HÉ!!!

Ik weet zeker dat het Dave was, maar toen het licht weer aanging keek hij heel verbaasd en ging hij van “Wat? Wat?” Hij zei dat hij per ongeluk tegen de schakelaar aan ‘gevallen’ was.

Het publiek klapte voor de bosjesmensen die in het publiek gedonderd waren! Ze dachten dat het een moderne interpretatie was, wat weer eens aantoont hoe stom ouders zijn.

21.45 uur Ik was fantastico als Macduff, al zeg ik het zelf. Ik griende zowaar echte tranen, maar dat was eigenlijk niet zo moeilijk, met mijn leven. Toen ik het toneel afkwam keek ik gauw even naar het publiek, en zelfs Arendsoog zag er een beetje betraand uit. Dave Hahaha gaf me een knuffel en zei: “Goed werk, Kittekat. Je bent een actrice van de bovenste plank en je noenga’s staan er heel pront bij in dat pakje.” Ooooo, wat is hij toch een etterbak.

21.55 uur We kregen een staande ovatie. Tenminste, voor zover het publiek overeind kon komen.

Ik zag dat grootvati pas stond toen de rest alweer ging zitten.

22.20 uur Hoera!!! Smal heeft een wapenstilstand afgekondigd vanwege onze supervette voorstelling. Ze heeft mij en de Club van Azen onze hoorns teruggegeven!!!

Om het te vieren deden we een klein Vikingdisco-infernodansje, maar volgens mij snapte ze het niet. Ze liep lillend weg om met de bejaarde gekken te gaan praten.

Meneer Attwood keek alsof hij een medaille verwachtte voor zijn brandweermannenactie. Hij zei tegen wie het maar horen wilde: “Ja, gelukkig heb ik geoefend op situaties als deze. Ik heb een pop in mijn schuur die ik regelmatig in brand steek, en mijn blustijd bedraagt nog maar tien seconden.”

Allemachtig, wat leidt hij toch een fantastisch leven.

Ik zeg nou wel dat we een klein Vikingdisco-infernodansje deden, maar Jas deed niet mee. Ze is nog steeds aan het pruilen. Ik hoorde haar tegen Juul zeggen dat ze uitgeput was van alle emotie die ze in haar rol had gelegd. Ik zou niet weten waarom eigenlijk; ze heeft alleen iemand neergestoken en daarna bazelde ze wat over een spat. Ze ging ook eerder naar huis dan wij, knus samen met haar vriendje. Ze leunde tegen hem aan alsof ze een verlamde elf was. Zielig gewoon. Ze zei iedereen gedag, alleen mij niet.

Ze kan me toch niet eeuwig blijven negeren.

op weg naar huis met de rest van de club

22.45 uur Ik weigerde om bij mijn ouders in de batmobiel te stappen. Vati zei: “Wil je niet door de nacht scheuren in mijn liefdeswagentje?”

Getsie, jemig. En hij zei het waar iedereen bij was. En hij heeft een T–shirt en een strakke spijkerbroek aan. Bestaat er een boek dat Hoe gedraag ik me zo debiel mogelijk heet, want als het bestaat, dan heeft hij het.

Grootvati moest en zou zijn kunstgebit aan de club laten zien voor we hem de bus in kregen, samen met zijn bijna helemaal gebreide vriendinnetje. Zelfs haar tasje is gebreid. En haar portemonnee.

00.00 uur Toen ik thuiskwam had Mutti een speciaal hapje voor me gemaakt en Libby had mijn bed versierd. Nou ja, ik bedoel dat ze haar elfenpakje aan had en glitters over al haar ‘vwiendjes’ had gestrooid. En dan bedoel ik ook al haar vwiendjes: duikbarbie, Karel het Paard, het hoofd van haar lappenpop (alles wat nog van haar over is, sinds Schele Simon in een hysterische bui haar armen eraf gerukt heeft), plus verschillende soorten groente. Ze lagen met z’n allen in mijn bed supergriezelig op me te wachten. Vooral omdat het licht uit was en ik pas zag dat ze er waren toen ik het aandeed. Libby gilde: “Ajjoooo, Rooie, VERRASSING!!!”

Zeg dat wel. Zelfs Simon en Tijger en Naomi waren er, in een boodschappentas gebonden zodat ze niet konden ontsnappen.

Probeer maar eens je pyjama aan te trekken terwijl er een gevleugelde peuter aan je been hangt.

Dat is niet makkelijk.

Maar wat is er nou wel makkelijk?

zondag 10 juli

13.30 uur Ik zeg maar een ding: ga nooit naar het park met een peuter om je middel.

Libby laat me niet met rust.

14.00 uur Uiteindelijk klom ik weer in mijn privé-boom, alleen om aan haar te ontsnappen. Ik leid aan post-voorstellingsmoeheid. Als ik mijn billen nou eens tussen twee takken wurm kan ik misschien even tukken.

Vergeet het maar. De poezenbeesten zijn aan het klooien in de dennenboom van meneer Van Hiernaast en renden met vier poten tegelijk de stam op en af. Ik schreeuwde naar ze: “Hé, jullie daar, kom verdorie die boom uit!” En ik gooide dingen naar ze.

Het werkte nog ook. Ze hielden allebei op en gingen op een tak gapend naar me liggen kijken. Ze likten wat aan el-kaan gat en gingen toen weer verder met rennen.

Op dat moment hoorde ik in de verte een scooter aankomen. Hij was het—Masimo op zijn scooter! En hij kwam mijn kant op! Wauw!! Zou hij van mijn voortreffelijke Macduff-vertolking gehoord hebben? Houjekophoujekop.

O god, hoe kom ik nu die boom uit zonder dat hij het ziet? Volgens mij zit mijn kont vast. Uit de kunst. En ik heb geen lippenstift op. O merde, merde, merde, merde! Wat moet ik doen?

Misschien is het gewoon een bezoekje van een goede vriend?

En toen reed Masimo zonder te stoppen onder mijn boom door.

Maar natuurlijk.

Zo is mijn leven.

14.30 uur O, wat een heerlijke dag. Echt, echt heerlijk, in alle opzichten. Ik lig weer op de pijnbank van de liefde baggerbroodjes te eten—met mijn kont klem in een boom.

vier minuten later

Ik heb mezelf ontkiemd, maar ik geloof dat mijn billen gekneusd zijn.

op een heel rare manier op weg naar de voordeur

Om mijn geluk compleet te maken zitten de poezenbeesten écht klem in de boom van hiernaast. Helemaal bovenin. Rillend en mauwend zwaaien ze gevaarlijk heen en weer op de bovenste takken.

Ik rende het huis in en smeekte mijn Vati om iets te doen. Ik zei: “Straks vallen ze dood.”

En hij zei: “Mooi.”

18.00 uur Eindelijk werd de brandweer gebeld. Je hebt nog nooit zoiets gênants gezien als mijn moeder. Ze begon bijna te kwijlen toen de ‘jongens’, zoals zij ze noemt, hun ladder uitschoven. Ze giechelde en zei allerlei achterlijke dingen, zoals: “O, jullie hebben vast hele sterke armen dat jullie die grote slangen vast kunnen houden.” Ik keek haar aan, maar ze negeerde me.

Aan het eind belde ze per ongeluk haar aerobicvriendinnen, die ook allemaal naar de ‘jongens’ kwamen kijken, giechelend als een stelletje giechelende Gerda’s. Zoooo beschamend.

18.25 uur Brandweerman ‘Ben’, mama’s nieuwe vriendje, klom de ladder op om de poezenbeesten in veiligheid te brengen. Hij leunde opzij om ze met een soortement net te pakken, en toen hij vlak bij ze was hielden Tijger en Simon pardoes op met rillen en mauwen. Ze klauterden vrolijk uit de boom en verdwenen in de bosjes.

Niet te geloven.

Ze zijn de duivel in de vorm van een haarbal.

Ze nemen de brandweer gewoon in de maling.

maandag 11 juli

Jas was al naar Stalag 14 toen ik bij haar huis aankwam.

dagopening

En ze stond aan de andere kant van de Club van Azen, niet op haar gewone plek naast mij.

Hoelang houdt ze dit nog vol?

Dit is marathon-ignorez-vous en.

Frans

Ik kroop heel dicht naar haar toe, maar ze schoof haar stoel steeds verder bij me vandaan, tot ze zowat bij Ellen op schoot zat.

gym

Ik zei tegen haar: “Wat zit je haar leuk, Jas.” Maar eigenlijk had ze nog steeds de bokkenpruik op.

hoofdkwartier van de Club van Azen

De club wil al de hele dag dat ik lach, want dan lacht de wereld zogenaamd met je mee. Ze willen zaterdag naar de Stiff Dylans en zeggen dat ze zonder mij niet kunnen gaan, omdat het dan niet één voor allen en allen voor één is. Bovendien oefent Rosie tijdens het optreden haar Vikingbruiloft. Ze gaat zich helemaal mooi maken en is van plan de Vikingbizondans uit te proberen. Ze heeft de confetti, maar helaas geen vaten.

Ze probeerden me om te kopen met kaasdingesjes, wat ik nogal zielig vond.

Als ik ‘ze’ zeg, dan bedoel ik niet Jas, die nog steeds doet alsof ik niet besta. Dit is een wereldrecord voor haar. Vier dagen. Ik zei tegen haar: “Jas, ban je me nu voor altijd uit je leven?”

Ze zei niets terug.

Rosie ging van: “Kom op, Georgie, ga nou alsjeblieft mee, ik dubbelsmeek je met een rietje. Verpest alsjeblieft mijn grote dag niet. Je trouwt maar één keer in je leven met een gestoorde Viking. En trouwens, wat wou je anders doen? In je eentje gaan zitten huilen zeker.”

Juul zei: “Misschien komen er best coole gasten.”

Ik zei: “Ja dag, Masimo wil natuurlijk weer ‘goede vrienden’ met me zijn en Dave Hahaha komt met dat stomme Emmageval en…”

O help. Ellen begon te zeggen: “Hoe bedoel je, Dave Hahaha komt met Emma? Wat maakt jou dat…eh…eigenlijk uit? Ik bedoel, heeft…eh…”

En toen zei Jas: “Ja, waarom zeg je dat van Dave Hahaha?”

Ik liet me op mijn knieën vallen. “Ze praat, het is een wonder, ze kan praten!!! De goede God heeft haar haar spraakvermogen teruggegeven.”

Hahahahaha. Ze kon niet meer terug; ze had me iets gevraagd. Ze had haar gelofte van negering gebroken. Ik had gewonnen!!! (En Ellen afgeleid van het Dave Hahaha-ge-beuren.)

Maar mijn overwinning maakte me ook dinges…grootmoedig. “Ik hou van je, Jassie, en het spijt me van die greppel. Maar je deed ook wel errug irritant, klein vriendinnetje van me.”

Ze sputterde nog wat na, maar ze was het zat om niet tegen me te praten.

14.30 uur Ik heb gezegd dat ik misschien wel meega naar de Stiff Dylans. Maar dan moet de Club van Azen wel als kleine waakhondjes op me passen. Ik zei:

“Als jullie me alleen laten om ergens te gaan zoenen, dan zeg ik mijn lidmaatschap van de Club van Azen op.”

Rosie zei: “Het wordt een te gekke avond. We zetten onze pas heroverde hoorns op en bewijzen de wereld dat romantiek niet dood is.”

Ik zei: “Eh…ik denk dat we de hoorns beter thuis kunnen laten. Ik bedoel, die bewaren we wel voor als we onder elkaar zijn en…”

Rosie zei: “Ben je niet trots op je hoorns?”

“Ja, natuurlijk wel, maar…”

Rosie bracht haar gezicht heel dicht bij het mijne. “VIKINGZZZZZZZZZZZZZZ!!”

Lieve hemel.

We zwoeren plechtig de Azen-eed en deden een snel Vikingdisco-infernodansje—met hoorns. Dat snuffelen van Jas hebben we er nu officieel aan toegevoegd. Jas keek er heel blij bij.

Toen we door onze knieën zakten voor een laatste “VIKINGZZZZ!!!” kwam Slome Lindsay er net aan. Haar extensions groeien uit. Hmm, aantrekkelijk zeg. In de omgekeerde wereld. Ze keek naar ons, wij keken op. Haar benen worden steeds magerder, ik zweer het. Misschien volgt ze een beenreductiedieet.

Ze zei: “Opstaan, stelletje gekken. Jullie zijn stuk voor stuk een schande voor de school.”

Dat is nog eens aardig gezegd, hè?

Ze bleef kijken toen we langs haar liepen. Ik was de laatste en ze zei heel zachtjes tegen me: “Denk maar niet dat ik je niet doorheb. Je bent gewoon een suffe troela.”

Krijg nou het heen en weer, ze bedoelt inderdaad mij!!!

Duits

Briefje geschreven aan Roro: Wat als Slome Lindsay nog steeds met Masimo gaat? En dat zou best kunnen, want ze heeft totaal geen trots. Wat als hij na het optreden naar haar toe gaat? Dat trek ik echt niet.

Roro schreef terug: Eén voor allen en allen voor één. We bedenken wel een tactiek als ze inderdaad iets hebben, maar dat is niet zo. Hij zei dat hij geen serieuze relatie wilde. En trouwens—Vikingzzzz!!!

Waar heeft dat mens het over?

Moet ik nou gaan of niet?

op weg naar huis

Jas en ik zijn weer beste maatjes. Jas zwamde wat over de verborgen diepten die ze als Lady Mac Waardeloos in zichzelf had gevonden en Rosie oefende met boeren laten toen we een stukje verderop die piepers uit de eerste zagen hinkelen.

Toen we ze hadden ingehaald vroeg ik aan een van de twee: “Wat doen jullie?”

Ze hijgde en was knalrood, maar ze antwoordde: “Eh…we hinkelen, mevrouw.”

Mevrouw?

Ik zei: “Dat zie ik ook wel, maar waarom?”

En ze zei: “Weet ik niet.”

Kan het nog gekker?

Rosie bekeek ze aandachtig. “Zouden ze familie zijn van Sven?”

woensdag 13 juli

Weet nog steeds niet of ik naar het optreden ga of niet.

Ik ben blij dat Jas en ik weer vriendjes zijn. Ze gaf me twee wijngummetjes en een jamkoekje, en ik moet toegeven dat dat best aardig van haar was. Al is ze nog zo bloedirritant, ik hou echt van haar, maar niet, je weet wel, op de lesbische manier.

16.10 uur Alleen op weg naar huis. Wat niet vaak voorkomt. Jas is met Tom op foerage uit en de rest is de stad in om make–up in te slaan. Ik was er om een of andere reden niet voor in de stemming. Dave en zijn vriendjes zijn ook al nergens te bekennen.

Mijn naam is Georgia Zondervriend.

Ach ja, dat is de harde waarheid van het leven in een bakkerij van pij…Zie ik daar die ukkies hinkelen?

Dat zal toch wel niet?

een minuut later

Ja hoor. Ze hinkelen als dwazen het park in.

een minuut later

En daar hebben we Mark Grote Bakkes en de Johnny’s. Wat moeten die hinkeltjes met die gasten? Ik mag hopen dat ze geen zoenlessen van ze krijgen. Jasses met een rietje. Als Mark Grote Bakkes die meisjes zoent verzwelgt hij ze levend. Ik weet dat hij van ukkies houdt, maar dit is niet leuk meer.

Wat is hier aan de hand?

De meisjes, nog steeds op één been, gaven iets aan Mark.

een minuut later

De Johnny’s staan te lachen en te roken terwijl de piepers weghinkelen.

drie minuten later

Ik vond de hinkeltjes liggend in het gras achter een struik. Ik zei: “Hé, wat zijn jullie aan het doen?” Een van de twee zei: “Niets. Gewoon even liggen.” En de andere pieper zei: “We zijn moe van het hinkelen.” Ik zei: “Dat snap ik. Maar waarom DOEN jullie dat? Zijn jullie soms niet helemaal goed snik? En wat moeten jullie met Mark en zijn vriendjes?”

Ze werden roder dan twee rode bieten op een rodebietenveld.

een halfuur later

Het blijkt dat ze gepest worden door Mark en zijn vriendjes. Ze moeten al hun geld afgeven, en als ze geen duiten hebben moeten ze naar huis hinkelen. En die etters duiken steeds onverwacht op, zodat de piepers niet weten of ze al kunnen stoppen met hinkelen.

Wat mankeert die gasten? Hebber ze niets beters te doen? Ik had nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ze zijn nog erger dan de Domme Tweeling in hun hoogtijdagen.

in bed

Ik moet steeds aan die stomme hinkeltjes denken.

00.00 uur Stel dat het Libbsy was die gedwongen werd om te hinkelen?

00.10 uur Ja hoor. De jongen die haar ergens toe dwingt moet nog geboren worden.

00.15 uur Maar die piepers zijn een stelletje jankende watjes.

00.30 uur O shit, ik moet ze redden.

donderdag 14 juli

In de pauze zocht ik de piepers op en zei: “Jullie zijn klaar met hinkelen.”

in het park

16.30 uur Mark Grote Bakkes en de Johnny’s stonden op hun hinkelende slachtoffertjes te wachten. De piepers verstopten zich achter een struik terwijl ik met die ranzige types ging praten.

17.00 uur Toen ze klaar waren met naar mijn noenga’s staren zei ik tegen Oscar: “Oké, kleine viezerik, ik ga tegen je moeder zeggen dat je rookt, en dan ben je een dooie kleine viezerik.”

De andere Johnny’s begonnen te grinniken en ik zei tegen ze: “Als jullie er niet mee kappen vertel ik iedereen dat jullie onder de besmettelijke wratten zitten. Dan wil geen meisje ooit nog met jullie zoenen. Daar kun je donder op zeggen.”

17.30 uur De piepers liepen tot aan mijn huis achter me aan. Ze zeiden: “Bedankt, Georgia. Wil je een wijngum, Georgia? Wat is je lievelingskleur? Welke band vind je het best, Georgia?”

Goeie genade.

Ik hoef geen kleine hinkelende vriendinnetjes.

19.00 uur Weet nog steeds niet of ik naar het optreden moet gaan.

Ik heb het gevoel dat ik in geen jaren gezoend heb. Weet je hoe dat komt? Doordat ik in geen jaren gezoend heb.

De laatste keer was toen met Dave, en dat was een zoenus interruptus op Katies feestje. Twee weken geleden.

Wie kan er het best zoenen, Masimo of Dave?

Masimo natuurlijk, want hij is de LiefdesGod. En hij deed aan dat halsneuzen dat ik zo supergaaf vond. Als ik eraan denk worden mijn knieën weer week.

Om van mijn hersenen maar te zwijgen.

19.40 uur Aan de andere kant, Dave is wel de kniplabbelkoning.

Zouden jongens meisjes ook cijfers geven voor zoenen? Dat moet ik eens aan Dave vragen. Nee, beter van niet. Op een of andere manier weet hij altijd wat ik denk en hij zou weten dat ik aan hem dacht.

vrijdag 15 juli

10.00 uur Toen ik langs het hoofdkwartier van Smal kwam zag ik dat de schoolfoto was opgehangen. Ik bleef staan om te kijken, want ik wilde weten of je de schoonheidsvlekjes kon zien die de Azen speciaal voor de foto op hun bovenlip getekend hadden.

een minuut later

Ahaha. Jep, je moet wel heel goed kijken, maar daar zijn ze. Hier begint de revolutie!!! Sinds het fiasco met de varkensneusjes vorig jaar, toen onze dolkomische grap met stukjes eierdoos leidde tot massa-strafwerk en ordure, gaan we voor de subtiele aanpak. En de foto hing er en niemand had het gezien!

een minuut later

God, wat een stelletje zielenpieten zijn het toch. Moet je dat sneue vestje van VSM nou zien. En ze staat naast mevrouw Slijmerige Octo, oftewel Slome Lindsay. En toen zag ik…dat Slome Lindsay een Hitlersnorretje op haar bovenlip had!!! Dit was de hand van God op zijn allerleukst.

Ik was zo blij en gelukkig.

Het was een teken—een kosmisch teken!

grote pauze

Ik vertelde dat van de foto aan de club en om het te vieren deden we een Vikingdiscodansje. Rosie zei: “Laten we gaan kijken.”

En ik zei: “Nee, we moeten ons onopvallend gedragen. Als we met z’n allen naar die foto gaan staan kijken zien ze ons en dan gaan ze zelf kijken en wijst de beschuldigende vinger naar ons. En dat terwijl we helaas niets gedaan hebben.”

Ellen zei: “Wie zou het dan wel gedaan hebben?”

Juul zei: “Wie heeft er de pest aan haar?”

En ik zei: “Nee Juul, de vraag is: wie heeft er NIET de pest aan haar?”

onderwee naar huis

De hele club heeft gezien dat Slome Lindsay nu officieel een nazi is.

Ik zei: “Als mevrouw Stamp haar snor ziet is het liefde op het eerste gezicht.”

17.00 uur Toen ik mijn straat in liep zag ik vanuit mijn ooghoeken twee hoofdjes achter me aan hobbelen. Het waren de hinkelende piepers. Allemensen, nu was ik al ‘vrienden’ met een stelletje eersteklassers. Maar ik bleef staan en ze haalden me in. De ene pieper zei: “Vond je Slome Lindsay’s snor leuk?”

Ik keek ze aan en ze straalden van trots. Ik zei: “Ja, het was super-de-luxe, maar hoe weten jullie ervan?”

Ze giechelden en zeiden: “We hebben het voor u gedaan, mevrouw.”

Kanonnen. Ze houden van me en denken dat ik ze gered heb. Ik ben een kruising tussen Superman en Jezus - niet dat Jezus een maillot draagt.

zaterdag 16 juli

11.00 uur Hysterische Jas aan de lijn. “Georgie! Oooooooo.”

“Wat? Wat?”

“O, het is zo spannend!!!”

“Heb je een nieuwe slakkensoort ontdekt?”

“Nee.”

“Een nieuwe onderbroek die helemaal tot aan je kin komt?”

“Nee…oooo, ik wou dat ik het je kon vertellen.”

“Even kijken of ik het snap, Jas, je belt op om me iets te vertellen wat je me niet kunt vertellen, klopt dat?”

“Jaaaa!!!”

“Bedankt en tot ziens.”

Ik hing op.

Jas aan de lijn

een halve minuut later

“Dan vertel ik je een beetje.”

Ik wachtte. O, wat een spanning. Maar niet heus. Het zal wel weer iets saais over Jas d’r leven zijn. Als ze me vertelt dat Stukkie en zij tegelijk met Rosie en Sven gaan trouwen verlies ik het laatste restje verstand dat ik nog heb. Ze wil natuurlijk een trouwerij in het bos. En dan moeten we als elfen verkleed komen en op takken zitten en…

Jas kwetterde: “Als je morgen naar het optreden komt staat je een grote verrassing te wachten, zegt Tom.”

Ik zei: “Hoezo? Gaat het niet door dan?”

“Neeee…ooo, ik wou dat ik het kon zeggen, maar ik heb het beloofd. O, het is zo…nou ja, in elk geval, nu moet je wel komen. Kom je alsjeblieft? Kom alsjeblieft.”

“Zeg: “Wil je alsjeblieft komen, ik hou van je, je bent mijn beste vriendin.””

Er viel een stilte. Ik zei: “Wil je soms niet dat ik kom?”

Ze zei: “Eh, oké…Wil je alsjeblieft komen, ik hou van je, je bent mijn beste vriendin.”

Ik zei: “Ik zal erover denken. Doei.”

Yessssssss!!! Ik win hahahaha. Jassie Plassie moest zeggen dat ze van me hield. Tiehie.

Nu ga ik dus echt niet.

15.00 uur Ik heb besloten wel naar het optreden te gaan. Voor een deel om het huis uit te kunnen, want grootvati komt vanavond. En ik ben best benieuwd wat Tom te zeggen heeft. Ik bedoel, als het alleen Jas was die zei dat ik moest gaan zou ik er niet helemaal gerust op zijn, want zij verstaat iets heel anders onder ‘spannend’ en ‘leuk’ dan ik. Maar Tom is eigenlijk best goed snik, voor een jongen.

16.00 uur Waar zou het over gaan? Zou hij Masimo gesproken hebben? Hij heeft wel gezegd dat hij zou proberen dingen voor me te weten te komen. Misschien heeft Masimo gezegd dat dat van die ‘goede vrienden’ een vergissing was.

17.00 uur Wat moet ik in godsnaam aan?

18.30 uur Grootvati verscheen in zijn ‘vrijetijdskleding’.

Is het normaal dat tachtigers rondlopen in een Schots geruit pak? Met bijpassende pet? En rouge?

Ik ging naar beneden om gedag te zeggen, ook al heb ik het razend druk met mijn outfit voor vanavond. Hij zat in de woonkamer en liet Libby paardje rijden op zijn knie. Ik zwaaide naar hem en hij zwaaide lachend terug. Hij heeft zijn gebit niet in. Ik zei tegen mam: “Mam, mijn geachte grootvader heeft make–up op.”

Ze draaide haar ogen naar het plafond en zei: “Breek me de bek niet open. Ze zeggen wel dat vrouwen raar gaan doen als ze ouder worden, maar die zijn heiligen vergeleken bij mannen. Hij zegt dat hij gaat waterskiën.”

Ik zeg: “Trekt hij dan ook zo’n rubberpak aan?”

Ze zei: “Ik ben bang van wel.”

Nondeju.

Nadat grootvati me de gebruikelijke tien cent had gegeven om ‘iets leuks’ van te kopen (zoals wat? Een halve postzegel?) ging ik terug naar mijn boudoir.

Er moet toch een outfit te bedenken zijn die ervoor zorgt dat Masimo geen minuut langer ‘goede vrienden’ wil zijn?

19.00 uur Eindelijk klaar. Ik heb gekozen voor mijn plooirokje, laarzen en een topje. Ik ging naar beneden in de hoop dat ik zonder een nazi-verhoor door Vati de deur uit zou kunnen glippen, maar helaas kwam ik hem tegen toen hij op weg was naar de keuken voor een nieuwe voorraad snacks. Hij bekeek me van top tot teen. “Eh…volgens mij ben je vergeten een rokje aan te trekken, Georgia.”

Haha, wat leuk.

Mam kwam met een tegenstribbelende Simon de keuken uit en gooide hem naar buiten en smeet de deur dicht. Hij mauwde als een gek en begon keihard tegen de deur aan te rennen. Mam ging naar de woonkamer en zei: “Libby, je moet hem niet meer in de ijskast stoppen.”

“Dat vinnie leuk.”

“Ik weet dat hij dat leuk vindt. Hij lag in de boter. Dat is smerig.”

Vati ging vrolijk door over mijn rokje. “Heb je dit gezien, Connie? Moet je kijken hoe ze de straat op denkt te gaan. Je kunt bijna zien wat ze vanavond gegeten heeft.”

Waar slaat dat nou weer op? Trouwens, dat is een giller zeg: wat ik vanavond gegeten heb. Ik heb vanavond helemaal niets ‘gegeten’. Er is hier nooit iets te eten.

Mam zei: “O, hou op, Bob, dat is de mode. Ze zien er allemaal zo stom uit, niet alleen zij.”

O, dat helpt zeg, uit de mond van iemand die zulke strakke truitjes draagt dat haar noenga’s net een stel extra armen zijn. Maar dat zei ik niet, want ik rook mijn kans om te ontsnappen terwijl zij ruzie maakten over mode en zo.

Vati zei: “O, dus omdat het mode is mag ze er best uitzien als een prostituee? Als leren bikini’s in de mode waren liet je je tienerdochter daar zeker ook in naar buiten gaan?”

Mam zei: “Klets niet zo dom, Bob. Leren bikini’s raken nooit in de mode.”

Opa zei: “Leren bikini’s niet in de mode? Zeg dat maar tegen Maisie en de andere meisjes in het bejaardentehuis.”

Dat beeld wil ik niet eens tot me door laten dringen. Een pluspunt is dat pap er zo van schrok dat ik kon ontsnappen.

klokkentoren

Ik was even vergeten hoe zenuwachtig ik was. Ik heb een hartaanval, ik weet het zeker; mijn hart gaat van klopperdeklopperdeklop. Ik moet me vermannen. Dit wordt de ultieme ijzigheidstest.

Jas, Ellen, Mabel en Juul stonden al op me te wachten. We brachten onze speciale Klingon-groet. Jas deed bloed-irritant tegen me, met haar “Ooooo, ik vind het zoooooo spannend.”

Als het ook maar iets te maken heeft met enige vorm van dierlijk leven, dat ‘spannende’ dat ze zo spannend vindt, zal ik haar stilletjes uit haar lijden moeten verlossen. Een daverende klap voor haar kop moet genoeg zijn.

We begonnen te lopen. Ik vroeg: “Waar zijn Roro en Sven?”

Mabel zei: “De bruid en bruidegom belden om te zeggen dat we ze daar wel zouden zien.”

vijftien minuten later

Ik heb het gevoel dat elke stap me dichter bij mijn lot brengt. Ik weet ook helemaal niet wat me te wachten staat. Hij zei dat hij vrienden wilde zijn; einde verhaal. Misschien is er wel iemand anders die ik leuk vind. Het zal allemaal wel.

in het tuthok

Grappig genoeg doet mijn haar voor de verandering eens normaal en is er geen sprake van dikke onderhuidse puisten. Ik heb besloten de jongenslokkers niet op te doen. Eerst was ik van plan Onze Lieve Heer erin te laten lopen. Ik wilde ze niet opdoen omdat ik misschien in een zoensituatie zou belanden, met tragische gevolgen als ze weer bleven plakken. Maar toen bedacht ik dat ik ze juist WEL op moest doen, omdat het dan net leek alsof ik helemaal niet op zoenen rekende, en dan zou God me zielig vinden en bij wijze van verrassing toch voor wat zoenactie zorgen. Maar toen herinnerde ik me dat hij in ons hoofd kan kijken, ook als we op de wc zitten, en dus zou weten dat ik hem erin probeerde te laten lopen. Uiteindelijk komt het er dus op neer dat het allemaal van het humeur van Onze Lieve Heer afhangt. Ik zal eens tegen Zeg-maar-Arnold zeggen dat hij dat in zijn preek moet verwerken, als hij de mensen tenminste de put in wil praten. Als God zin heeft om te straffen dan straft hij er lustig op los, en als hij een vrolijke Frans is maakt het ook niet uit wat ik wel of niet opdoe.

Ik kon mijn jongenslokkers trouwens ook niet recht krijgen, en nadat ik met mijn mascara in mijn oog had geprikt besloot ik het bijltje er verder maar bij neer te gooien.

Maar ik had mooi werk verricht met mijn laagjesmascara en mijn lippenstift zat goed. Ik had echt zo’n pruimenmondje. Ik stond mezelf net glimlachend en vol zelfvertrouwen van opzij te bekijken toen Jas van de plee kwam. “Waarom doe je een goudvis na? Hengel je soms naar complimenten? Of probeer je er NATuurlijk uit te zien?!” En ze liep hinnikend weg. Ze denkt echt dat ze leuk is. Ook vond ze het nodig om me te omhelzen en ‘hrrrrr’ te zeggen.

Waarom?

20.30 uur De Stiff Dylans beginnen zo. Ik moet elke twee minuten een plaspauze houden.

20.35 uur De zaal is bomvol. Ik zag Dave Hahaha en zijn vriendjes nergens. Misschien kwamen ze niet. Geen spoor van het gelukkige paar. Of Slome Lindsay.

Ik zei tegen Jas: “O jee, geen spoor van Slome Lindsay. Ik hoop maar dat ze onderweg niet in een gat gevallen is. Dat zou tragisch zijn. Maar niet heus.”

20.40 uur Toen zei Ellen: “O kijk, daar is Dave. Hij ziet er cool uit, hè? Hij…volgens mij is hij alleen, zeg maar. Zien jullie Emma ergens? Ik zie Emma niet, jullie wel? Zien jullie haar?”

Als ze zo doorgaat zet ik haar straks op mijn dodenlijst, net als Jas.

twee minuten later

Tom kwam binnen. Hij liep de zaal in en zag Jas. Hij stak zijn duim op en zij ook. Is dat triest en oncool of niet? Ze hebben elkaar een uur geleden nog gezien. Zielig echt. Maar best lief om te zien als je een oude vrijster bent. Eigenlijk zou ik blij voor ze moeten zijn. En dat ben ik ook wel. Maar als ze me nog één keer knuffelt krijgt ze een lel.

Stiff Dylans begonnen

Mijn maag keerde zich om toen Masimo het podium op kwam. Hij is ook zo jammie. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik ooit heb kunnen denken dat hij me leuk vond—hij is duidelijk een tien, en zoals Jas me gelukkig hielp herinneren, heb ik voor mijn neus een keer nul punten gekregen. Gemiddeld kreeg ik voor mijn uiterlijk een zesenhalf. Zesenhalven krijgen nooit iets met tienen, dat is de wet van de zoenjungle.

een halfuur later

De Stiff Dylans rule. Ze zijn supervet.

Ik weet dat ik op de pijnbank van de liefde lig en zo, maar de muziek is zo goed dat iedereen uit zijn dak gaat. De Club van Azen doet onze wereldberoemde versie van disco-inferno. Maar dan zonder Rosie en Sven. Waar zouden ze uithangen? Ze zitten vast in de snackbar te zoenen. Ik wou dat ze er waren.

een halfuur later

Nog steeds aan het dansen. Ik toon Masimo mijn joie de vivre en savoir faire.

Ik heb het bloedheet maar dat kan me niet schelen. Een gezonde blos staat meisjes goed, vind ik.

Jas zei: “Jemig, je bent knalrood. Je ziet eruit alsof je met je kop in de kokende olie gezeten hebt.”

Heel fijn. Ik sjeesde naar het tuthok om een beetje af te koelen en mezelf op te kalefateren.

in de zaal

vijf minuten later

Dave en Rollo en Tom kwamen erbij en deden mee aan een soort van semi Vikingdisco-inferno. Maar dan zonder hoorns;

Rosie gaat over de hoorns. Dave voegde er wat eigen bewegingen aan toe, al schrok ik wel even toen hij opeens in mijn armen sprong. Ik kon hem een paar seconden houden en toen sprong hij weer op de grond. Hij maakt me wel aan het lachen. We hebben zelfs even arm in arm gediscodanst. Even later liep hij weg en schreeuwde naar me: “Op naar de plee, en ik spaar de paarden niet!”

Toen we zo voor het podium aan het dansen waren keek Masimo volgens mij bewonderend naar me. Of anders dacht hij: Mijn nieuwe goede vriend is niet helemaal lekker.

Maar ik laat me niet kisten.

Masimo lachte wel echt vaak naar me als we elkaar aankeken. Maar ik ben niet zo stom om te denken dat het iets te betekenen heeft. Ik zei tegen Jas: “Heb je Masimo naar me zien kijken?”

Ze zei: “Vergeet hem nou maar, hij is oud nieuws.”

Bedankt.

22.45 uur Ik was achteruit aan het dansen toen iemand een heel gemene schop tegen mijn enkel gaf.

God gloeiende gotterdegodgod. En au. Ik keek om en daar had je Slome Lindsay en Verbazingwekkend Saaie Monica. Ze waren natuurlijk aan komen slijmen toen ik even niet oplette. Ze stonden mega debiel te dansen met hun andere debiele vriendinnen uit Debielenstad.

Ik zei tegen Lindsay: “Hé.”

En ze kwam met een griezelige lach op haar gezicht naar me toe en zei: “O jee, je danste tegen mijn voet.”

En toen zwaaide ze naar Masimo, die irritant genoeg naar haar knikte en glimlachte.

Jas zei: “Tjonge, wat heeft dat mens de pest aan je. Je bent ten dode opgeschreven.”

Leuk, dank je. Hoera, maandag weer fijn naar Stalag 14 met een sadistische wandelende tak die de pest aan me heeft. Ik mag van geluk spreken als ik met al mijn ledematen intact mijn eindexamen haal.

vijf minuten later

De Stiff Dylans hebben even pauze.

Ik ben helemaal de kluts kwijt. Hoe moet ik dit nou weer aanpakken? Als Masimo van het podium af komt kan ik hier niet als de eerste de beste stalker blijven rondhangen. Ik weet het al: ik ga met Dave Hahaha kletsen, dat is cool. En het verlost me van Jas en Tom, die ze vanavond niet allemaal op een rijtje hebben. Ze kijken de hele tijd naar me en dan beginnen ze te smoezen en te giechelen als een stelletje opgewonden salamanders. Roro en Sven zijn nog steeds nergens te bekennen.

Ik ging naar de bar, waar ik Dave het laatst gezien had. Hij stond er nog steeds, pratend met zijn vrienden. Perfecto. Ik wilde net op hem afstappen toen Emma opdook. Dave stond met zijn rug naar me toe, dus hij zag me niet, en Emma ging naar hem toe en gaf hem een zoen op zijn wang. En toen sloeg hij waar iedereen bij was zijn armen om haar heen en gaf haar een echte zoen op haar mond. Geen vergissing mogelijk. Niet zomaar een kusje, maar het echte werk, compleet met tongen. Ik werd er misselijk van. Toen hij eindelijk ophield met zoenen legde hij een arm om haar middel en bestelde iets te drinken voor haar. Het was alsof ze echt een stel waren. Ik schrok me te pletter.

Ik draaide me om om naar de plee te gaan en net op dat moment kwam Masimo de kleedkamer uit. Hij zag me en lachte naar me en kwam mijn kant op. O god, wat moet ik doen? Wat zou een goede vriend doen? Hem een klap op zijn schouder geven en de Klingon-groet brengen? Ik weet het niet, ik weet het niet. Ik ben nooit gewoon goede vrienden geweest met een jongen.

Er zat maar één ding op. Ik keek op mijn horloge, trok een verbaasd gezicht, sloeg mezelf voor mijn hoofd als iemand die een afspraak vergeten is en liep op een holletje naar de plee.

op de plee

Zal ik zeggen waarom ik een verbaasd gezicht trok toen ik op mijn horloge keek? Omdat ik geen horloge heb, daarom.

een minuut later

Trouwens, wie heeft er nou een afspraak op de plee? Een gestoorde gek, is het antwoord.

Een zielige sukkel.

Ik.

een minuut later

Ik ging met mijn hoofd in mijn handen op de wc zitten. Wat kon er erger zijn dan dit?

Jas en Mabel en Ellen kwamen me zoeken. Ik vertelde wat er gebeurd was. Jas zei: “Ach joh, misschien gebeurt er straks wel iets heel LEUKS.”

Ik zei: “Ja, en Hitler was misschien wel een hele toffe peer, alleen begrepen de mensen hem niet.”

Mabel zei: “Eh…er is nog iets wat je moet weten.”

O ja, wat dan? Loop ik de hele avond al met mijn rok in mijn onderbroek?

Ik zei: “Vertel maar, hoor. Wat kan er nog erger zijn dan wat er nu allemaal gebeurt? Wacht, ik weet het al: Slome Lindsay gaat met Masimo.”

Op dat moment stormde Lindsay het tuthok in, met Monica in haar kielzog. Lindsay had een knalrode kop en keek alsof ze in tranen ging uitbarsten. Achter de wolken schijnt dus toch de zon.

Mispoes. Want ze zei tegen Moneboon: “Hoe kon Masimo nou zo’n Italiaanse bimbo meenemen? Hoe kon hij?”

Toen ze ons zagen gingen ze helemaal aan de andere kant van de wc’s staan.

Ik keek naar Mabel. Ze zei: “Eh ja, dat was het andere dat we je nog moesten vertellen.”

in de zaal

Ik moest het fiasco met mijn eigen doppen zien. Masimo zat aan een tafeltje naast het podium, heel dicht bij een van de mooiste meisjes die ik ooit gezien had. Dat zeg ik niet omdat ik het zo leuk vind, maar omdat het de waarheid is—ze was echt heel mooi. Ze was misschien wel een tienenhalf.

Het nieuws moest via Radio Jas als een lopend vuurtje zijn rondgegaan, want Ellen kwam eraan en Juul en de hele club. Ik mag niet huilen.

Ellen zei: “Ik ben even…eh…je weet wel, quasi nonchalant langsgelopen en ze spreken Pizzalands.”

Ik stond als aan de grond genageld en kon mijn ogen niet van ze afhouden. Masimo stak zijn hand naar het meisje uit en streek haar haar uit haar gezicht.

Ik moet naar huis.

Ik keek snel even om me heen, want ik had het gevoel dat iedereen zag wat een stomkop ik was. Ik zag Dave Hahaha met Emma aan de bar zitten. Ze zei iets tegen Rollo en Dave had zijn arm om haar heen. Ik weet niet waarom, maar opeens draaide hij zich om en keek me recht aan. Toen keek hij naar Masimo en het Italiaanse meisje. Hij zei iets tegen Emma en gaf haar een kus op haar wang. Wat heerlijk, nog meer pijn.

Ik moet hier weg. Ik zei tegen Jas: “Ik ga naar huis, Jas. Ik trek dit niet.”

Ze zei: “Nee, nee, ga nou niet weg. Eh…misschien gebeurt er zo nog iets best leuks.”

Ik keek haar aan. “Wat dan, Jas? Gaat de sprinklerinstallatie af?”

Ik had het nog niet gezegd of ik zag hoe Slome Lindsay haar jas pakte en ervandoor ging. Ze stormde langs Masimo’s tafeltje, maar hij zag het niet eens; hij zat nog steeds heel ernstig met zijn vriendin te praten. Wat een geweldige avond was dit.

Ik zei tegen de club: “Goh, ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst zo’n lol gehad heb. Ik denk dat het was toen ik met roodvonk naar het ziekenhuis moest. Nu ga ik naar huis.”

Toen ik mijn jas ging halen stond Dave Hahaha opeens voor mijn neus. “Ach Kittekat, wat moet ik toch met je?”

Ik keek hem aan en de tranen sprongen in mijn ogen. Hij sloeg zijn arm om me heen en ik wilde zo graag dat hij een beetje voor me zou zorgen.

Maar hij had Emma, dus ik raapte mezelf (graai graai) bij elkaar. Hoofd omhoog en borst vooruit. Denk aan je trotse zeevarende voorvaderen en neem een voorbeeld aan de Beul van Avon, Billy Shakespeare zelf, die in tijden van stress altijd zei: “Ik heb een tante in Marokko en die komt.”

Ik wilde net weglopen toen ik achter me iemand hoorde roepen: “VIKINGZZZ! Oh jah, VIKINGZZZZ!!!”

op de plee

Ik zat ALWEER met mijn hoofd in mijn handen op de plee (ik woon hier bijna) toen ik Rosies hoorns onder de deur door zag komen. Roro zei: “Waarom rende je net zo hard weg?”

Ik antwoordde: “Ja, jij bent aan Sven gewend.” Roro zei: “Goed gesproken, maar wat heeft dat ermee te maken?”

“Nou, ik schrok van zijn harige korte broek.”

in de zaal

Dave en zijn vrienden stonden Svens korte broek te bewonderen. De korte broek was gemaakt van stukjes nephaar en een oude onderbroek. Svens outfit werd gecompleteerd door de bizonhoorns en harige Doc Martens. En, eh…verder niets!

Rosie droeg een leren rokje en een metallic noengahouder, gemaakt van pannendeksels.

Ik zei tegen haar: “Waarom heb je één hele grote wenkbrauw?”

En zij zei: “Dit is een bekende Vikingse trouw-outfit. Zet je hoorns op!”

Terwijl Rosie de hoorns op mijn hoofd kwakte kwam Masimo opeens naar me toe.

Hij keek naar de hoorns en zei na een halve minuut een tikje zenuwachtig: “Scusi, Georgia, kan ik je even spreken?”

Top, nu had ik hoorns op mijn hoofd en moest ik vrienden zijn met Masimo die alles over zijn nieuwe vriendin vertelde.

Dave keek me een beetje raar aan (nogal wiedes) en zei: “Ik ben er als je me nodig hebt.” En hij ging terug naar de bar.

O neeeee, nu moest ik het zelf uitzoeken. Ik had alleen mijn eigen brein om op terug te vallen. God helpe ons voor eens en altijd. O neeee, Masimo was zo leuk. Zijn ogen waren goudbruin en zacht en zwijmelig. Boehoe, geen zwijmelogen, geen zwijmelogen.

En toen bedacht ik dat ik die hoorns nog op had. Ik zette ze af en keek ernaar alsof ik ze voor het eerst zag. Ik zei: “Goeie genade, hoe komen die daar nou?” en gooide ze op de grond.

Hij zei: “Kom je even mee naar buiten om te kletsen?”

Nee. Nee. Geen geklets. Geen geklets tussen vrienden. Nee. Misschien bedoelde hij wel dat hij en zijn vriendin met me wilden kletsen. Misschien wilde hij dat ik met haar ook vrienden werd. Ik zag haar nergens, maar ze kon elk moment opduiken om vrienden met me te worden. Die vernedering doe ik mezelf niet aan. Ik zeg gewoon tegen hem: “Nee, ik ga niet met je naar buiten, vriend.”

Maar natuurlijk liep ik als een speenvarken achter hem aan. O nee, ik bedoel een offerlam. De Italiaanse bimbo was nergens te bekennen. Die was vast thuis pasta aan het koken voor als hij terugkwam van zijn hoornsdragende ‘vrienden’. De Azen zagen me allemaal achter de LiefdesGod aan hobbelen. Andere meisjes keken naar me alsof ze mijn bloed wel konden drinken, wat echt nergens voor nodig was.

Het was een prachtige nacht. O mooi, alle sterren keken toe, benieuwd naar de volgende aflevering van de serie ‘Georgia is een sukkel’.

Masimo leunde tegen de muur en keek me aan. Kijk alsjeblieft niet zo naar me, mijn hart breekt ervan. Toen zei hij: “Mag ik het uitleggen? Gina komt uit Italië. Ze is…eh, was mijn vriendin, ik vertelde jou al over haar. Zij en ik, wij hadden serieuze relatie, en toen ging het uit, en ik…ik zei tegen jou dat ik niets serieus wilde.”

Ja, ja, in deze bakkerij was ik al eerder geweest. Ik wist niet wat ik moest zeggen, dus besloot ik dat ik net zo goed kon proberen een goede vriend te zijn. Diep ademhalen, ontspannen, achteloosheid en vriendschappelijkheid ten koste van alles en: “Heb je de voetbaluitslagen gezien?”

Hij keek me aan alsof ik knettergek was.

Hij heeft geen ongelijk.

Toen lachte hij. “De voetbaluitslagen?”

Ik knikte geïnteresseerd.

Hij zei: “Georgia, Gina kwam me vertellen dat ze een nieuwe vriend heeft.”

Pardon?

Hij keek me nog steeds aan. “Ze was erg, hoe zeg je dat, haar hart was gebroken na ons, dus ik vond het eh…rot voor haar, rot voor haar als ik een vriendin had. Nu zegt ze dat het goed gaat met haar. Dus alles is goed.”

O ja? Wat gebeurt er nou?

Hij bleef me maar aankijken.

“Dus, signorina Georgia, wat denk je ervan? Nu ben ik vrij voor jou. Als jij mij nog steeds wilt.”

Ik gaf net mijn altijd interessante en wereldberoemde imitatie van een goudvis met leerproblemen toen Jas en Tom naar buiten kwamen, buiten zichzelf van opwinding.

Wat hebben die twee toch? En waarom komen ze me storen, net nu ik de LiefdesGod bijna in handen heb.

Achter me stopte een auto en ik hoorde een portier openen dichtgaan. Ik was te verlamd om iets te doen, en bovendien had ik het gevoel dat ik in een slow motion-film terechtgekomen was.

Masimo keek over mijn schouder. Hij trok een verbaasd gezicht en zei: “Ciao. Maar sinds wanneer ben jij terug?”

Ik draaide me om, en naast de auto stond Robbie.

Robbie.

Robbie, wiens naam ik in dit leven nooit meer zou noemen.

Robbie die in Kiwiland zat.

En gitaar speelde in de rivier.

En zoende met buideldieren.

Dus niet.

Hij was hier.

Ik stond letterlijk met mijn mond vol tanden.

De SeksGod is terug van weggeweest.

EOF