Hoofdstuk 7

Het kostte Amy niet lang om Ty ervan te overtuigen dat het een goed idee was. „Het is heus niet zoveel werk. We hoeven het paard alleen maar te leren om een trailer in te lopen. De eigenaar wist niet meer wat hij ermee aan moest, ik kon hem echt niet weigeren. Bovendien levert het geld op.”

Ty zuchtte berustend. „Je zult wel gelijk hebben.” Hij pakte de bezem om verder te vegen. „Hoe oud is dat paard?”

„Vijf. Het is een springpaard. Die man had het artikel in Paardenleven gelezen. Ik heb hem verteld dat mam er niet meer was, maar hij wilde het ons toch laten proberen.” Haar stem haperde. Ze keek naar Ty.

„Wanneer komt-ie?” vroeg Ty snel.

„Morgen.”

„Morgen al?”

„Ik ga wel een stal klaarmaken.”

Terwijl Amy het stro uitschudde, bedacht ze dat ze de goede beslissing had genomen. Ze hadden alle betalende paarden nodig die ze konden krijgen en de man had zo dankbaar geklonken toen ze ja had gezegd. „Het is een heel bijzonder paard,” had hij gezegd. Amy glimlachte. Iedereen dacht altijd dat zijn eigen paard het meest fantastische paard op de wereld was. Ze bedacht dat ze eigenlijk ook had toegestemd omdat hij zo’n aardige stem had.

Ze wachtte tot het avondeten om het nieuws aan opa en Lou te vertellen. „Er komt morgen een nieuw paard,” zei ze toen ze allemaal rond de tafel zaten.

„Een nieuw paard?” herhaalde Jack.

„Ja. De eigenaar belde vandaag. Hij zei dat het paard niet in de trailer wilde en vroeg of we hem konden helpen.” Amy was even stil. „Ik heb ja gezegd.” Ze keek de tafel rond.

Haar opa schudde geërgerd lachend zijn hoofd, maar Lou keek haar aan alsof ze net had gezegd dat ze kon vliegen. „Je hebt iemand beloofd zijn paard te behandelen?”

Amy knikte. „Ik dacht dat we het geld wel zouden kunnen gebruiken en het is een eenvoudig probleem om op te lossen.”

„Maar Amy, dat kost hartstikke veel tijd en werk!” Lou gooide haar handen in de lucht en haar stem werd hoger. „Er staan hier al vijftien paarden die niet genoeg aandacht krijgen. Ty moet nu al veel te hard werken, en opa ook!”

„Het lukt heus wel,” zei Amy optimistisch. „Bovendien moeten we ooit weer eens beginnen nieuwe paarden aan te nemen.”

„Nee, dat moeten we niet,” riep Lou.

Amy staarde haar ongelovig aan.

„Amy, Heartland kan echt niet gewoon doorgaan zoals het eerst was. Ik kan niet geloven dat je dat niet ziet! Er zullen dingen moeten veranderen.”

„Lou,” onderbrak Jack haar waarschuwend.

Lou keerde zich naar haar opa. „We moeten het haar vertellen, opa. Ze snapt het niet uit zichzelf.”

„Wat?” vroeg Amy, van de een naar de ander kijkend. Ze zag de twee naar elkaar knikken en haar hart begon te bonzen. „Wat moeten jullie me vertellen?” Haar stem werd schril. „Waar hebben jullie het over?”

Jack wierp een scheve blik op Lou, alsof hij haar toestemming gaf om door te gaan.

„Ik vertelde vanochtend toch al dat ik plannen had gemaakt?” zei Lou tegen Amy. „Ik heb ze vanmiddag met opa besproken. Heartland kan met geen mogelijkheid zo doorgaan als het was. Dat gaat gewoon niet zonder mam.”

„Waarom niet?” vroeg Amy.

„Tijd, Amy. Tijd, geld en werk. Jij, opa en Ty kunnen nooit met z’n drieën alle paarden doen.”

„Dat kunnen we wel!” Op het moment dat ze het zei, wist Amy dat Lou gelijk had, maar ze was vast van plan haar standpunt te verdedigen. Ze wilde niet dat alles nog meer zou veranderen dan al gebeurd was. Dat kon ze niet aan. „Ik weet zeker dat Soraya wel wil helpen en jij kunt toch ook gewoon blijven!”

Lou fronste haar wenkbrauwen. „Ik heb je al gezegd dat mijn leven in New York is, niet hier. En bovendien, Amy, is er ook nog het geld. Het meeste geld dat binnenkwam, kwam van de probleempaarden die mam behandelde. Zonder haar zullen de mensen hun paarden hier niet meer naartoe brengen.”

„Wel waar! Er komt er morgen toch een?”

„Dat is maar één paard. Geef het nou maar toe, mensen brachten hun paarden hiernaartoe voor mam.”

„Wat wil je nou zeggen?” Amy staarde haar ongelovig aan. „Dat Heartland dicht moet?”

„Nou, niet helemaal.” Lou leek haar woorden zorgvuldig te kiezen. „Nee. Het is meer dat we kleiner moeten worden. We moeten voor elk paard dat er klaar voor is een nieuw tehuis zoeken en we kunnen geen nieuwe paarden aannemen. Tegen de herfst zijn er dan misschien een stuk of zes paarden over, die niet naar een ander tehuis kunnen. Heartland blijft, maar kleiner, zodat het minder werk is.”

Amy sprong op. „Nee!”

„Amy, denk nou eens na. Je moet toch inzien dat het de enige praktische oplossing is?”

„Op Heartland gaat het er niet om of iets praktisch is.” Amy keek naar haar opa. „Toch, opa?”

„Lou heeft wel gelijk, Amy,” zei hij met een zucht. „Als het herfst wordt, moet jij weer de hele dag naar school. Ty kan in z’n eentje geen vijftien paarden verzorgen. We kunnen het weiland dat we niet nodig hebben verhuren, zodat we genoeg geld hebben om de overgebleven paarden te onderhouden.”

Amy staarde hem aan. Ze voelde zich alsof een mes in haar rug was gestoken. Verward en verdrietig keek ze naar haar opa en toen naar haar zus. „Hoe kunnen jullie dit doen? En hoe kunnen jullie dit mam aandoen?”

„Amy…” zei haar opa.

„Ik dacht dat je net zoveel van Heartland hield als ik,” schreeuwde Amy hem beschuldigend toe.

Lou sprong boos op. „Hoe durf je zo tegen opa tekeer te gaan?”

Amy keerde zich om naar haar zus. „Ik haat je,” schreeuwde ze. „Waarom ga je niet gewoon terug naar je mooie baantje in New York? Je hebt je werk hier wel gedaan!” Woedend rende Amy de keuken uit en sloeg de deur dicht. Ze rende naar de box van Pegasus en sloeg haar armen om de hals van het paard.

Een paar minuten later stopten zachte voetstappen voor de deur van de box. „Amy?” Het was haar opa.

„Ga weg!”

Maar Jack kwam toch binnen en legde zijn hand op haar schouder.

Ze draaide zich weg, maar toen ze zijn verdrietige gezicht zag, viel ze in zijn armen. „O opa, ik kan er niet tegen. Echt niet!”

Jack drukte Amy tegen zich aan en liet haar huilen, terwijl hij langzaam over haar haren streek. Naast hen brieste Pegasus zachtjes.

De volgende dag kwam Amy met rode ogen en een bleek gezicht naar beneden. In de keuken liep ze langs Lou, die aan tafel zat en lusteloos met een lepeltje door haar koffie roerde. Hun blikken kruisten elkaar.

„Amy,” zei Lou en ze stond op.

Amy negeerde haar en liep door de keuken de achterdeur uit. Ze kon Lou nu even niet verdragen.

Amy liep rechtstreeks naar de stal van Sugarfoot. Zodra ze de kleine pony stilletjes in het stro zag liggen, naast een volle emmer voer, zette ze haar eigen zorgen aan de kant. Hij zag er zo zwak uit. Haastig plukte ze nog wat alsem in de tuin en bood hem wat verse blaadjes aan.

Hij streek met zijn lippen over haar handpalm en de blaadjes vielen op de grond.

„Je moet ze opeten, Sugarfoot.” Hulpeloos raapte Amy de blaadjes op. „Probeer het nou. Misschien helpt het.” Sugarfoot keek haar met doffe, bruine ogen aan.

Amy was stil. Ze begon het plotseling te begrijpen. Sugarfoot wilde helemaal niet geholpen worden. Hij miste mevrouw Bell zo erg, dat hij zelf ook niet meer wilde leven. Als Amy hem ooit weer aan het eten wilde krijgen, zou ze eerst zijn verdriet moeten oplossen.

Amy schonk geen aandacht aan de paarden die hoopvol hinnikten en tegen hun deuren schopten, en rende naar het voerhok. Ze pakte een van haar moeders boeken en sloeg het hoofdstuk over emotionele problemen open. Het boek raadde bloesemremedies en aromatherapie aan. Amy koos een bloesemremedie die volgens het boek werkte bij shock. Ze pakte het donkerbruine flesje uit de kast en rende terug naar de stal van Sugarfoot. Ze deed twee druppels op haar hand en hield ze Sugarfoot voor. Hij rook eraan en likte ze toen lusteloos op.

Amy zuchtte van opluchting. Dit was in ieder geval een begin. Ze deed tien druppels in zijn waterbak en liep de stal uit. Nu kon ze alleen nog maar afwachten.

Niet veel later kwam Ty en samen gingen ze paarden voeren en de stallen uitmesten. Tijdens het werk moest Amy aan Sugarfoot denken. Zou de bloesemremedie helpen?

Haar gepieker werd onderbroken door het geluid van hoeven op de oprijlaan. Een voskleurig paard met een jonge man in het zadel kwam het erf op.

„Hallo,” zei Amy nieuwsgierig en ze liep op de ruiter toe.

„Ben jij Amy?”

Ze knikte.

De man steeg af en stak zijn hand uit. „Ik ben Taylor Ellis en dit is Star. Meneer Halliwell heeft me gestuurd.”

Star, dat was het paard dat van zijn angst voor trailers genezen moest worden. „Natuurlijk, meneer Halliwell heeft gebeld,” zei Amy en ze keek naar de dampende hals van het paard. „Hoe lang heb je erover gereden?”

„Een paar uur.” Taylor zag blijkbaar hoe verbaasd ze keek en ging verder. „Maar het had zeker twee keer zo lang geduurd om hem in een trailer te krijgen. Dan gaat hij steigeren en wordt helemaal gek, of hij gooit zich op de grond en weigert overeind te komen. We hopen echt dat je iets met hem kunt beginnen.”

Amy keek naar de volbloed. Hij had een fijn hoofd en grote, kalme ogen. Ze graaide in haar zak en hield hem een pepermuntje voor, dat hij dankbaar opat. „O, vast wel,” zei ze, terwijl ze Star zachtjes over zijn neus aaide. Hij duwde vriendelijk zijn neus tegen haar aan.

Taylor trok zijn wenkbrauwen op en het leek of hij iets wilde zeggen, maar op dat moment reed een auto de oprijlaan op. „Die komt voor mij. Meneer Halliwell belt je vanavond.” Hij gaf Star een vlug klopje. „Hij heeft grote plannen voor dit paard.”

Amy hielp bij het uitladen van het tuig en de dekens van Star en zette het paard in de stal naast Pegasus. Ze zou hem eerst even laten wennen voordat ze met hem aan het werk ging.

Na de lunch vroeg ze Ty de trailer op het erf te zetten. „We zullen eens kijken hoe hij reageert,” riep ze, terwijl ze Stars hoofdstel haalde. Ze zag dat het van prachtig Engels leer was. Meneer Halliwell zat blijkbaar niet krap bij kas.

Star neusde in haar zakken, terwijl ze het hoofdstel over zijn oren deed en de keelriem vastmaakte.

„Wat een mooi paard,” zei Ty bewonderend.

Amy leidde Star naar de trailer. Zodra hij die in het oog kreeg, voelde ze hem verstijven. „Toe maar, loop door,” zei Amy, maar Star stond stokstijf stil en legde zijn oren in zijn nek. „Kom op.” Amy’s stem klonk nu dwingend en ze klakte met haar tong om hem aan te moedigen.

De volbloed nam nog een paar aarzelende stappen en gooide toen zijn hoofd omhoog en sprong opzij.

„Voorzichtig!” riep Ty. „Rustig aan, Amy.”

Amy knikte, met alle macht aan het hoofdstel hangend, terwijl het paard wild heen en weer sprong. „Kalm maar. Rustig, jongen!”

Star leek wel gek geworden. Hij steigerde hoog en zijn voorbenen maaiden door de lucht, vlak langs haar hoofd.

„Amy!”

Amy hoorde de gil vanuit de keuken, maar had geen tijd om erop te letten. Ze sprong opzij voor de trappende hoeven en zodra het paard weer op de grond kwam, greep ze snel de teugels dicht bij het bit en trok hem opzij in een klein rondje om te zorgen dat hij niet weer zou gaan steigeren.

Al rondjes lopend trok ze Star bij de trailer vandaan en liet hem halthouden. „Goed,” zei ze, terwijl ze hem in de ogen keek. „Je houdt dus niet van trailers, hè? Nou, dat heb ik nu wel begrepen.”

„Amy!” Lou kwam het huis uitgerend. Haar blauwe ogen waren groot van angst. „Gaat het? Ik dacht dat hij je dood zou trappen!” Ze bleef een eindje van Amy en het paard vandaan staan. Haar gezicht was lijkbleek.

Amy keek haar verbaasd aan. „Hij steigerde alleen maar, hoor.” Toen herinnerde ze zich dat ze niet tegen Lou wilde praten. „En bovendien, wat kan het jou eigenlijk schelen?”

Lou keek alsof Amy haar in het gezicht had geslagen. Twee rode vlekken verschenen op haar wangen. Ze draaide zich abrupt om en rende het huis weer in.

Amy zag Ty’s verbaasde blik, maar ze had geen zin om het uit te leggen en richtte zich weer op Star. „Oké, jongen, we doen het rustig aan, stap voor stap.” Ze klakte met haar tong en bracht hem terug naar de stal. Dat zouden ze allemaal moeten doen, dacht ze. Rustig aan, stap voor stap.

Tegen de tijd dat Amy een borstel over Star heen had gehaald en hem op zijn gemak in zijn stal had achtergelaten, begon ze zich schuldig te voelen. Ze zag steeds voor zich hoe Lou had gekeken en hoe ze terug het huis in was gerend. Amy hing Stars halster weg en keek naar de keuken. Door het raam zag ze Lou staan. In een opwelling rende ze naar het huis.

Lou keek om toen ze de achterdeur open hoorde gaan. Toen ze zag dat het Amy was, werd haar gezicht strak.

„Lou…” begon Amy ongemakkelijk.

„Wat?” beet Lou haar toe. Haar ogen stonden kil.

Amy struikelde over haar woorden. „Sorry van daarnet… Buiten, bij Star.” Ze keek Lou aan, verwachtend dat haar gezicht zachter zou worden, maar dat werd het niet. Lou stond daar maar en haar wangen werden steeds roder. „Ik… Ik bedoelde het niet zo.”

„Dat is nou precies het probleem, Amy,” zei Lou kwaad. „Volgens mij meende je het wel! En jij weet toch altijd alles beter? Dus misschien heb je nog wel gelijk ook.” Abrupt draaide ze zich om, stampte de keuken uit, en gooide de deur met een knal achter zich dicht.

Het geluid galmde door de keuken. Amy staarde naar de deur. Lou had haar verontschuldiging afgewezen… Boos deed Amy haar kin omhoog. Nou, als Lou het zo wil spelen, dacht ze, dan kan ze het zo krijgen. Misschien was het beter geweest als Lou nooit naar Heartland was gekomen.

De rest van de dag bracht Amy bijna al haar tijd in de stal door, bij Sugarfoot. Ze borstelde hem en masseerde zijn oren in een wanhopige poging hem op te vrolijken. Af en toe kwam Ty langs en ging bij hen zitten. Tot opluchting van Amy begon hij niet over Lou, maar praatte hij gewoon over Sugarfoot en wat ze konden doen om de kleine Shetlander te helpen.

Laat in de middag viel Sugarfoot in slaap. Amy gaf hem een zoen op zijn neus en sloop de stal uit. Ze zou hem laten rusten en ondertussen verdergaan met Star.

Ze deed Star een halster om, klikte de longeerlijn eraan vast en leidde de volbloed naar de trainingsring. „Het is tijd dat je me leert te vertrouwen,” zei ze tegen het paard, terwijl ze de longeerlijn losmaakte. Ze deed een stap achteruit en sloeg met het uiteinde van de lijn zacht tegen zijn achterste. „Toe maar.”

Star brieste verrast en stapte een stukje opzij. Amy klakte met haar tong en zwaaide het touw in zijn richting. Star begon de baan rond te draven. Hij sprong in galop aan toen ze de lijn weer naar hem toegooide zonder hem te raken. Ze hield hem in galop door met haar tong te klakken en met de longeerlijn te wapperen, telkens als hij leek te willen stoppen.

Amy wist dat ze het vertrouwen van Star moest winnen. Om dat te bereiken, moest ze hem laten zien dat ze naar hem zou luisteren en hem begreep. Ze zou een join-up met hem doen. Amy had het haar moeder honderden keren zien doen, maar dit was de eerste keer dat ze het zelf probeerde. Ze haalde diep adem en concentreerde zich op Star.

Strak naar hem kijkend, haar borst naar hem gericht, dreef ze hem de baan rond. Na een rondje of zes liet ze hem langzamer gaan, en liet hem vervolgens van richting veranderen door een paar stappen te doen en hem de pas af te snijden. Ze liet hem weer aangalopperen. Intussen hield ze zijn binnenste oor goed in de gaten. Toen ze zag dat hij het niet meer heen en weer bewoog, maar het constant op haar richtte, wist ze dat ze zijn respect had gewonnen. Hij kantelde zijn hoofd een beetje en begon zijn lippen te likken, terwijl hij kauwbewegingen maakte. Met een zwiep van de lijn liet Amy hem nog even doorgalopperen, tot hij haar eindelijk het signaal gaf waar ze op wachtte. Hij strekte zijn hals onder het galopperen en liet zijn hoofd zakken tot zijn neus dicht bij de grond was. Amy voelde een rilling van plezier. Dit was zijn manier om te zeggen dat hij haar als zijn leider aanvaardde en klaar was om een team met haar te vormen.

Ze richtte haar ogen op de grond, rolde de lijn op en draaide haar schouders wat van hem weg. Star ging langzamer. Uit haar ooghoek kon ze zien dat hij nu stilstond en naar haar keek. Ze hield haar adem in toen hij naar haar toe begon te lopen. Zodra hij bij haar was, strekte hij zijn hals uit en duwde zacht briesend zijn neus tegen haar schouder.

Amy draaide zich langzaam om en wreef hem zacht over zijn voorhoofd. De opwinding golfde door haar lichaam. Ze hadden een join-up gedaan! Door naar het midden te komen, had Star haar laten zien dat hij haar vertrouwde.

Om dat te controleren, liep Amy een eindje weg. Star volgde haar. Ze liep een rondje naar rechts en toen een rondje naar links. Star bleef steeds vlak bij haar. Ze ging rennen en Star ging in draf over. Toen zij stopte, stopte hij ook. Uiteindelijk draaide ze zich om en aaide over zijn hals en voorhoofd. Ze maakte de longeerlijn weer vast. Ze zou dit nog een paar keer doen en dan morgen weer proberen hem de trailer in te krijgen.

Toen Amy die avond het huis inging voor het avondeten, nam ze wat boeken mee. Het ging steeds slechter met Sugarfoot. Hij likte steeds de bloesemremedie van haar hand, maar toch hielp het niets. Hoewel ze wist dat het even kon duren voor sommige natuurlijke geneesmiddelen begonnen te werken, bleef een vreselijke gedachte door haar hoofd spelen: hoeveel tijd zou Sugarfoot nog hebben?

Ze ging in de lege keuken zitten en sloeg een van de boeken open. Misschien was er nog iets dat hielp, iets dat ze nog niet had geprobeerd. Ze bladerde door het boek.

Op dat moment kwam Lou de keuken in. Toen ze Amy zag, bleef ze nogal onzeker bij de deur staan.

Amy negeerde haar.

„Ben je… Ben je nog steeds op zoek naar iets om Sugarfoot te helpen?” vroeg Lou, met een blik op de stapel boeken.

Amy klapte het boek dicht en stond op.

„Hoe gaat het met hem?” Lou keek onzeker naar Amy.

„Doe maar niet of je dat iets kan schelen,” zei Amy bitter, terwijl ze naar de deur liep. „Je hebt heel duidelijk gemaakt hoe je over paarden denkt… en over mij.”

„Amy…” Lou streek met haar hand door haar haar. „Dit is echt belachelijk.” Haar stem werd hoger. „Iemand moet hier verstandig zijn.”

„Verstandig?” riep Amy. „Als we altijd verstandig waren, was mam niet eens met Heartland begonnen!” Amy’s ogen vonkten en ze stampte de keuken uit.