15

De week daarop veranderde Dayne vijf keer van gedachte.

Hij boekte twee keer een vlucht van Los Angeles naar Mexico-Stad en annuleerde die reserveringen vervolgens. De belangrijkste opnames voor zijn lopende film zaten erop. Er waren nog maar vier dagen te gaan en de regisseur had spelers gevraagd om beschikbaar te blijven voor het opnieuw opnemen van bepaalde scènes. Angie Carr had hem uitgenodigd om wat tijd bij haar thuis op de Bahama’s door te brengen. Toen hij dat van de hand wees, vroeg ze een van de andere hoofdrolspelers – een acteur die samenwoonde met zijn vriendin.

‘Tom komt bij me.’ Dat vertelde ze hem op de laatste opnamedag. ‘Je hebt je kans gemist, Dayne.’

Hij knipoogde naar haar. ‘Dat begrijp ik, Angie.’ Ze hadden de opnames met humor volbracht. Ze was door hem geïntrigeerd, dat stond vast. Vooral omdat hij haar toenaderingen afwees – iets wat maar heel weinig mannen in Hollywood hadden gedaan.

Zelfs nu zijn medespelers de stad uitgingen, dacht hij nog steeds niet dat hij naar Mexico zou gaan. Maar telkens als hij dat besluit had genomen, hoorde hij Katy’s stem die hem vroeg wanneer hij naar Mexico ging. ‘Daar ga ik voor bidden... voor bidden... voor bidden.’

Uiteindelijk vond hij dat hij haar niet kon teleurstellen. Dat had hij al een keer eerder gedaan toen hij Kelly had gevraagd om bij hem in te trekken.

Nadat hij voor de derde keer een vlucht had geboekt, annuleerde hij die niet. Nu zat hij in een airbus die over een paar minuten zou landen op het vliegveld van Mexico-Stad en hij vroeg zich af waar hij aan begonnen was.

Nadat hij zijn besluit eenmaal had genomen, had hij Bob weer gebeld, nog maar twee dagen geleden. Net als toen had Bobs stem precies zo geklonken als tijdens hun schooljaren. Vrolijk en optimistisch als altijd. ‘Met Bob...’

‘Bob Asher.’ Dayne had het gevoel gehad dat de jaren begonnen te vervagen. Hij had aan de keukentafel gezeten, met uitzicht op de oceaan, op een van de helderste dagen van het voorjaar. ‘Met Dayne. Ik heb mijn besluit genomen.’

‘Ik wist wel dat je dat zou doen.’ Er klonk jeugdig enthousiasme door in Bob stem, alsof het leven nog steeds één groot avontuur was, waarbij hij aan het roer zat en van de reis genoot. ‘Hoe laat komt je vliegtuig aan?’

Dayne had hem de details gegeven. ‘Ik ben benieuwd wat die goeie ouwe Eunice ervan zou denken, dat wij tweeën elkaar weer ontmoeten.’ Hij grinnikte. ‘Eunice, weet je nog? Met dat getoupeerde haar?’

‘Oh ja.’ Bobs lach was ongedwongen en aanstekelijk. ‘We hebben heel wat middagjes doorgebracht bij dat lieve mens.’

Nadat ze zo’n tien minuten met elkaar hadden gepraat, kreeg Dayne het gevoel dat ze elkaar nooit uit het oog waren verloren. Dayne voelde dat hij zich ontspande, dat zijn kijk op alles eenvoudiger werd, dat hij beter begreep hoe alles in elkaar stak.

‘Rosa houdt niet zo van films, helaas.’

‘Dat geeft niets.’ Dayne hoorde de glimlach in zijn eigen stem. ‘Ik ook niet. Te druk met werken.’

‘Dat zal best.’ Bobs stem was vol bewondering. ‘Je neemt je werk behoorlijk serieus, hè? Ik heb een jaar geleden een van je films gezien toen ik terugwas in de VS om geld in te zamelen.’ Hij wachtte even. ‘Je bent een klasse apart.’

Dayne bagatelliseerde zijn carrière en beloofde dat hij Bob er alles over zou vertellen tijdens zijn bezoek.

‘Er staat een openluchtdienst gepland. Verder kunnen we het weekend zelf indelen.’

‘Geen punt.’ Dayne wilde niet vragen wat een openluchtdienst precies inhield; dat deed er niet toe. ‘Ik loop gewoon een paar dagen met je mee.’

‘Ik ben blij dat je hebt besloten om te komen.’

‘Ik ook.’

Bob zweeg even. ‘Alles gaat toch goed met je, niet?’

Dayne had zijn mond al geopend, stond op het punt om ja te zeggen. Natuurlijk, alles was prima. Maar als hij er nu niet voor uitkwam, zou het moeilijker zijn om onder vier ogen eerlijk te zijn. ‘Niet echt.’ Hij zuchtte en het geluid bereikte de andere kant van de lijn. ‘Wat ik al zei, ik ben op zoek naar iets, Asher. Jij leek het altijd... ik weet niet, jij leek het altijd beter te snappen dan ik. Ik dacht: ik ga gewoon naar je toe, kijk goed hoe jij dat allemaal doet, we praten misschien wat en wie weet? Misschien kom ik er ook wel achter.’

En nu was het zover – de eerste dag van zijn korte vakantie – en landde hij in de thuisstad van Bob. Het duurde een halfuur om door de douane te komen en maar een paar mensen gunden hem een tweede blik waardig. Hij had Dockers-schoenen aan en een effen, marineblauw T-shirt. Het sweatshirt met capuchon en het honkbalpetje had hij thuisgelaten, maar zijn zonnebril niet. Niet dat hij die nu nodig had. Hij was in Mexico-Stad, niet in een toeristenoord als Cancún. Amerikanen die naar Mexico-Stad reisden, waren niet op vakantie; ze waren hier voor zaken – te druk bezig om zich er iets van aan te trekken dat er een filmster in hun midden was.

Dayne zag Bob terwijl hij op zijn koffer stond te wachten. Zijn vriend had een mobiel aan zijn oor en het leek erop dat hij een gesprek aan het afronden was.

Dayne was verbaasd door het uiterlijk van zijn jeugdvriend. Hij had hem zich voorgesteld met lang haar en een baard, misschien met zo’n ruim vallend shirt en een oude spijkerbroek. Zo hadden zijn ouders eruitgezien als ze bezig waren met hun zendelingenwerk. Maar bij Bob was het een ander verhaal. Hij was gebruind, had kortgeknipt haar en zag er gespierder uit dan in hun laatste jaren op de middelbare school. Met zijn kakikleurige broek en informele witte overhemd zag hij er eerder uit als een archeoloog of zo.

Dayne pakte zijn koffer en liep naar zijn vriend toe, net op het moment dat Bob zijn mobieltje dichtklapte en de menigte afzocht.

Toen Bob hem zag, verscheen er een grijns op zijn gezicht. Hij maakte een pompend gebaar met zijn arm. ‘Hé!’

Dayne had plotseling het gevoel dat zijn keel werd dichtgeknepen. Waarom had hij al die jaren niet gebeld? Hij had Bob tien jaar lang niet gezien, niet sinds Bob een korte stop in LA had gehad en ze samen hadden geluncht. De mensen met wie Dayne in Hollywood omging – in clubs en bij premièrefeestjes – waren geen vrienden. Het waren mensen met een zelfde manier van leven. Een leven vol glitter en glamour en de paparazzi één stap voor zijn.

Opeens deed alles in het leven zoals hij dat kende goedkoop en gekunsteld aan in vergelijking met de aanblik van Bob, in vergelijking met de oprechte blijdschap en grote waardering en herkenning die Dayne in zijn ogen zag.

Dayne zette zijn koffer neer en omarmde zijn vriend op de ruwe manier zoals broers dat meestal doen. En dat was Bob in feite geweest. Zijn broer. Zijn beste vriend en enige broer vanaf het moment dat hij vier jaar oud was totdat hij de kostschool verliet, de dag nadat hij zijn diploma had gehaald.

Dayne deed een stap naar achteren en plantte zijn handen op Bobs schouders. ‘Je ziet er geweldig uit. Het leven in Mexico moet goed zijn.’

‘Jij ook.’ Bob klopte hem stevig op de arm. ‘Het is veel te lang geleden, joh. Veel te lang.’

Een paar seconden lang werd Dayne overmand door emoties, maar hij slikte en hervond zijn stem. ‘Inderdaad. Ik heb even terug zitten rekenen.’ Hij pakte zijn koffer. ‘Die lunch in LA, hoelang is dat geleden, tien jaar?’

‘Volgens mij wel.’ Bob keek naar de bagageband. ‘Alleen deze ene?’

‘Ja. Niet te veel ballast. Dat is mijn lijfspreuk.’

‘Mooi zo, mijn auto is die kant op.’

Dayne hield gelijke tred met Bob. Onder het lopen leken de spanning en het verdriet van de afgelopen weken te vervagen. Waarom had hij hier niet eerder aan gedacht? De vlucht was een fluitje van een cent... en hij merkte nu al dat elke seconde de moeite waard zou zijn.

Ze praatten over koetjes en kalfjes terwijl ze naar de parkeerplaats liepen. Bob vertelde dat het koeler was dan normaal, rond de twintig graden, en dat de luchtvochtigheid niet al te hoog was.

‘Eén ding kan ik je wel zeggen: in maart is het in LA veel kouder.’

Bob opende de kofferbak van de auto en Dayne legde zijn koffer er met een zwaai in.

Eenmaal onderweg vertelde Bob dat zijn vrouw Rosa en hij op niet meer dan een halfuur van het vliegveld woonden. ‘Acht kilometer, maar daar doe je dertig minuten over. Mexico-Stad is ongelooflijk, joh. Bomvol met mensen.’

Al rijdend informeerde Bob naar zijn laatste film.

‘Ik heb samengewerkt met Angie Carr. Ze is op dit moment een van de beste actrices.’ Dayne keek door de voorruit. Bob had gelijk. Het woord ‘opstopping’ dekte de lading bij lange na niet. Het krioelde overal van de mensen: langs de snelweg en in de zijstraten en zelfs in de steegjes tussen de gebouwen.

‘Hmm. Die ken ik, geloof ik. Donker haar?’

‘Ja. Ze heeft talent.’ Daar liet Dayne het bij. Het was niet nodig om in te gaan op de risico’s van het vak. Nog niet, althans.

‘Een paar maanden geleden heb ik een blad gezien met foto’s van jou en,’ Bob keek hem even aan, ‘hoe heet ze ook alweer? Kelly-nog-iets.’

Dayne richtte zijn aandacht op zijn vriend. ‘Kelly Parker.’

‘Ja.’ Bob hield zijn rechterarm gestrekt en pakte het stuur nog op dezelfde manier vast als in de periode toen ze net hun rijbewijs hadden. Hij haalde zijn schouder op. ‘Wat ik al zei, we zijn niet echt op de hoogte van de filmindustrie.’

Er verscheen een glimlach om Daynes lippen. ‘Je hebt er geen idee van hoe verfrissend dat is.’ Dayne keek Bob nog wat langer aan. Bob had er echt geen idee van, volgde de Amerikaanse popcultuur niet. Geen enkele Hollywoodnaam klonk een man met het leven zoals Bob Asher dat in Mexico-Stad had, bekend in de oren.

Dayne leunde ontspannen achterover op zijn stoel. In het kwartier dat volgde, vertelde hij Bob hoe zijn leven eruitzag. ‘Het is allemaal behoorlijk voorspelbaar. Of er wordt gefilmd – en dat betekent vroeg op en pas ’s avonds laat thuis – of ik houd me schuil voor de paparazzi.’

Bob trok een gezicht naar hem. ‘Kom op. Zo erg is het toch niet?’

‘Dat blad dat jij hebt gezien,’ Dayne keek hem oplettend aan, ‘... heb je het echt gelezen of alleen doorgebladerd?’

‘Ik zag jouw foto, moest breed glimlachen, heb voor je gebeden zoals ik altijd doe en heb het vervolgens teruggelegd in het schap.’

Door het ter sprake brengen van het bidden, aarzelde Dayne even. ‘Je bidt voor me, echt waar?’

‘Natuurlijk.’ Bob lachte, de ongedwongen lach van iemand die met zichzelf in vrede leeft. ‘De hele tijd.’

‘Is het nooit bij je opgekomen om even te bellen?’ Dayne plaagde hem, nam zijn toevlucht tot iets wat hem vertrouwd was. Maar diep vanbinnen was hij verguld met de gedachte. Bob bad voor hem. Bob en Katy. En ergens in Bloomington bad John Baxter misschien ook voor hem, ook al had hij er geen idee van wie Dayne was.

‘Ja, tuurlijk, Dayne.’ Bob grinnikte. ‘Hoeveel mobiele nummers heb je wel niet gehad sinds we elkaar voor het laatst zagen?’

Dayne besefte opeens dat hij heel even was vergeten dat hij beroemd was. Hij had een vraag gesteld zoals ieder ander dat zou doen: ‘Is het nooit bij je opgekomen om even te bellen?’ Alsof het niet absurd was om aan te nemen dat iemand de telefoon kon pakken om Dayne Matthews te bellen. ‘Ja,’ hij kromp even in elkaar, ‘zeker een stuk of tien.’

‘Ik wist dat het een keer zou gebeuren.’ Een warm briesje kwam naar binnen door het half geopende raam aan Bobs kant. De sfeer werd er zelfs ontspannener, vrijer door.

‘Wat?’

Weer die grijns. ‘Dat je zou bellen. Telkens als ik voor je bad, had ik een zelfde soort gevoel. Dat je op een dag zou bellen.’

Er ging een rilling over Daynes armen en rug. Hij was nog niet klaar voor dit gesprek, maar toch... telkens als Bob bad, had hij het gevoel dat de vriend uit zijn schooltijd zou bellen? ‘Hoe dan ook, het antwoord op je eerdere vraag is ja. Het is wel erg. Je zou er gek van worden.’ Dayne haalde langzaam adem. ‘Je hebt er geen idee van wat ze allemaal van je willen weten. Als ze je in het vizier hebben, maken ze een foto. Wanneer dan ook, waar dan ook. De kans bestaat dat je in de roddelbladen komt terwijl je aan het niezen bent of als je na het eten even een tandstoker gebruikt. Ze verzinnen er zelf een verhaal bij. “Dayne Matthews kijkt chagrijnig naar wachtende fans” of “Dayne Matthews: gaat hij ook nog flossen”?’

Bob lachte, maar niet meer zo vrolijk als eerst. ‘Dat is belachelijk. Ben je daarom hier?’

‘Misschien.’ Hij staarde door het zijraampje naar de lucht boven hen. Mexico-Stad zou zich beslist staande weten te houden in een smogcompetitie met LA. ‘Ik weet niet helemaal zeker waarom ik hier ben.’ Hij keek Bob aan. ‘Het voelde gewoon goed aan.’

‘Nou, prima.’ Bob grinnikte.

En door die grijns wist Dayne precies wat zijn oude vriend bedoelde.

Wat hem betrof voelde het bezoek ook goed aan.