7

Het organiseren van de familiereünie liep op rolletjes en Ashley kon niet wachten tot het zover was. De timing was een beetje eigenaardig: de reünie vond plaats twee weken voordat ze was uitgerekend. Maar volgens haar arts was er geen enkele aanwijzing dat ze eerder zou bevallen. Nee, ze zou langs de oever van Lake Monroe niet kunnen frisbeeën met de kinderen, maar verder kon ze zo’n beetje alles.

De reünie was over zes weken en Ashley was blij dat ze vanavond allemaal bij elkaar kwamen om bij hun vader thuis te eten. Landon was om zeven uur klaar in de brandweerkazerne, zodat hij zich later bij hen zou aansluiten. Ashley haalde Cole van school en gaf hem een knuffel.

‘Die baby zit heel erg in de weg.’ Cole grinnikte naar haar. Hij zat al een tijdje in groep drie en begon met de dag wijzer te klinken. Hij gooide zijn rugzak in de auto, ging op de passagiersstoel zitten en maakte zijn veiligheidsgordel vast. ‘We gaan naar papa, toch?’

‘Eerst nog wat andere dingen doen.’ Ze gespte haar gordel vast, trok op en voegde zich weer tussen het verkeer. ‘Om te beginnen naar Sunset Hills, goed?’

Cole’s ogen begonnen te glanzen. ‘Ik vind het daar heel leuk. Kunnen we heel lang blijven?’

‘Niet echt lang. Ik wil even gedag zeggen tegen Helen en Bert.’ Ze leunde met haar hoofd tegen haar stoel en hield haar blik op de weg gericht. Ze was bijna een maand geleden gestopt bij verzorgingstehuis Sunset Hills, dus het personeel had lang genoeg de tijd gehad om te wennen aan haar opvolgster, wie dat dan ook was.

Haar vriendin Edith was in januari overleden. Die lieve schat van een Edith, een voormalige schoonheidskoningin, die altijd begon te gillen als ze in de spiegel keek, in de overtuiging dat ze werd achtervolgd door een heks. Pas nadat Ashley de spiegel had afgedekt met een doek was Edith een beetje tot bedaren gekomen. Toch bleef de ziekte van Alzheimer zijn tol eisen van haar geheugen, van haar gezondheid. Ze overleed in haar slaap, met haar grote bruine bijbel geopend naast zich.

Cole ging verzitten zodat hij haar beter kon zien. ‘Ik heb vandaag een jongen geschopt.’

De mededeling bracht Ashley meteen terug in het heden. ‘Coley!’ Ze wierp een snelle blik op haar zoon. Cole was een van de liefste jongens die ze kende. Ook de onderwijzers hadden dat altijd gezegd. ‘Waarom heb je iemand geschopt?’

‘Ik moest wel, mama. Niemand anders wilde het doen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dus heb ik het zelf gedaan.’

Ashley had de neiging om naar de kant te rijden en te stoppen. Ze deed haar best om rustig te blijven. ‘Cole, het is nergens voor nodig om iemand te schoppen. Wat is er precies gebeurd?’

‘Nou, goed, je kent toch die gemene jongen uit groep zes, die Brent heet?’

‘Ja.’ Ashley reed Main Street op. Ze waren nog maar een paar straten verwijderd van Sunset Hills. ‘Brent McHouston, toch?’

‘Ja.’ Cole zag er niet boos uit en klonk ook niet zo. Wat er ook was gebeurd, Cole vond dat hij het juiste had gedaan. ‘En in groep één zit Micah, maar dat is een heel klein jongetje, mama. Kleiner dan alle andere kinderen in groep één en hij moet altijd op krukken lopen.’

‘Altijd op krukken lopen?’ Ashley keek Cole weer even aan.

‘De juf zegt dat Micah altijd op krukken moet blijven lopen omdat hij zo geboren is. Daarom is dat, mama, altijd op krukken.’

‘Goed.’ Ashley voelde dat haar hart begon te smelten. ‘Dus Micah moet altijd op krukken blijven lopen...’

‘En ik en de jongens waren aan het voetballen, maar toen kwam Micah op zijn krukken, heel sloom, want dat is altijd zo bij Micah. Heel sloom. Maar toen kwam Brent er ook aan en hij pakte een van Micahs krukken.’

‘Nee! Dat is vreselijk.’

‘Ja!’ Cole’s stem ging een octaaf omhoog. ‘Het is vreselijk, mama. Want Micah viel op de grond en Brent rende het hele plein over met die kruk in de lucht. En toen kwam hij eindelijk terug bij Micah en wees naar hem en lachte.’

‘Echt waar?’

‘Ja, en wijzen en uitlachen zijn twee van de allergemeenste dingen, mama. Misschien wist je dat nog niet.’

Het stoplicht dat Ashley naderde, sprong op rood en ze bracht de auto tot stilstand. Vervolgens keek ze Cole aan. ‘Dat is nog erger, Coley.’

‘Ja. Dat is nog erger. En alle jongens stonden een stukje verderop te kijken, maar ze deden niks. Dus heb ik aan mezelf gevraagd wat Jezus zou doen als Hij samen met mij aan het voetballen was geweest, snap je?’

‘Ja.’ Ashley onderdrukte een grijns. ‘En dat wist ik heus wel! Jezus zou meteen naar die gemene Brent zijn gelopen om hem een trap tegen zijn been te geven.’ Cole glimlachte op een schattige manier. ‘Daarom wist ik dat ik hem een trap moest geven.’

‘En toen...’ Ashley begreep waar het verhaal heen ging.

Cole moest even slikken. ‘Ik ben meteen naar hem toe gelopen en heb hem hard tegen de achterkant van zijn been geschopt. Hij liet Micahs kruk direct vallen en draaide zich om. En toen heb ik hem nog een keer geschopt; alleen ben ik toen hard weggelopen.’ Cole giechelde. ‘Ik heb héél hard gelopen, mama, steeds harder. Die Brent is een slome, dat heb ik gezien. Hij stak zijn tong tegen me uit voordat hij weer de klas in ging.’

‘O.’ Ashley liet alle details op zich inwerken. ‘Dus je hebt hem eigenlijk twee keer geschopt?’

Cole dacht even na. Hij stak een vinger op, en vervolgens nog een. Hij keek een beetje onbeholpen. ‘Twee schoppen. Dat bedoel ik eigenlijk. Ik moest hem twee keer schoppen.’

Het licht sprong op groen en Ashley keek recht voor zich uit. ‘Is de pleinwacht het te weten gekomen? Ik bedoel, moest je naar de directeur?’

‘Zo’n beetje.’ Cole schoof ongedurig heen en weer.

‘Zo’n beetje?’

‘De directeur was niet boos. Dus ik denk niet dat ik straf krijg. Hij zei tegen me dat ik niet meteen moet gaan trappen, maar dat ik het gewoon tegen de pleinwacht moet zeggen.’

‘Coley,’ Ashley zette alles voor zichzelf op een rijtje, ‘je weet best dat je niemand mag schoppen. Ook al doet iemand gemeen, zoals Brent McHouston.’

‘Maar, mam,’ Cole stak beide armen naar voren, ‘hij liet Micahs kruk vallen! Snap je dat dan niet? Dat kwam door die trap.’

‘Dat snap ik.’ Ashley had er gemengde gevoelens over. Ze moest weer een glimlach verbergen. ‘Jongen, het was heel lief van je om Micah te helpen, vooral omdat iemand zijn kruk op die manier gepakt had. Maar je mag nooit iemand schoppen.’

In de paar minuten die volgden, bespraken ze andere manieren waarop Cole Micah had kunnen helpen. Vervolgens hielden ze stil voor het gebouw van Sunset Hills.

Halverwege het trottoir stak Cole zijn borst naar voren. ‘Weet je wat Micah zei, mama? Toen hij zijn kruk weer terughad?’

‘Nou?’ Ze vond het heerlijk als hij zijn hand in die van haar schoof. Vooral nu, nu het leven voor hen allemaal zoveel drukker zou worden.

Cole keek op, zijn blauwe ogen fonkelden. ‘Hij zei tegen me dat ik zijn held ben, en daar werd ik heel blij van. Weet je waarom?’

‘Nou?’ Ze kwamen aan bij de hoofdingang, maar Ashley hield even in zodat Cole zijn verhaal kon afmaken.

‘Omdat papa mijn held is en als ik een held ben, dan betekent dat dat ik precies hetzelfde ben als hij.’ Zijn grijns was zo breed dat ze precies kon zien welke tanden hij aan het wisselen was. ‘En dat is het allermooiste van de hele wereld.’

Ashley boog zich voorover en gaf hem een knuffel. ‘Ik houd van jou, Coley. Weet je dat?’

‘Dat weet ik.’ Hij wreef zijn neus tegen die van haar. ‘Je moest me wel vertellen dat het fout was om Brent te schoppen omdat je een volwassene bent.’ Hij knikte ernstig naar haar. ‘Dat snap ik.’

Ze moesten allebei lachen en brachten het halfuur daarna met Helen en Bert door. Ze maakten het allebei prima, hoewel Helen zoals altijd vroeg of ze allebei waren gecontroleerd, een gewoonte die ze al had toen Ashley er nog werkte. Helen was ervan overtuigd dat er spionnen waren die probeerden Sunset Hills binnen te dringen.

‘Ze hebben ons gecontroleerd, Helen.’ Ashley gaf een klopje op haar hand.

Helen keek alsof ze haar bedenkingen had. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en wees met een knokige vinger naar Cole. ‘Die daar deugt. Ik ken hem.’ Ze zwaaide even naar de vrouw die in de keuken bezig was. ‘Hij is brandweerman. Heeft hier ooit een brand geblust.’

Ashley grinnikte en sloeg haar arm om Cole’s schouders. In Sunset Hills veranderde eigenlijk nooit iets. Sommige bewoners waren uiteraard overleden en naar de hemel gegaan. Die lieve Irvel en nu Edith. Maar de sfeer in het tehuis was vrijwel onveranderd.

Bert was elke dag nog steeds urenlang bezig met het oppoetsen van het zadel dat Ashley voor hem op eBay had gekocht. Hij was spraakzamer dan eerst en vertelde soms vol vuur over vroeger, toen hij een van de beste zadelmakers van zijn tijd was.

Het bezoek was vol warmte en vrolijkheid. Naderhand kochten Ashley en Cole de ingrediënten om bij haar vader thuis chili con carne te maken. Ze reden de oprit van het oude Baxter-huis op, net op het moment dat een zilverkleurige sedan wegreed. Ashley minderde genoeg vaart om de bestuurder te kunnen zien.

Het was Elaine Denning. De vrouw die jaren geleden bevriend was geweest met haar moeder en die tegenwoordig tijd doorbracht met haar vader. En blijkbaar meer tijd dan de familie besefte. Elaine zwaaide en Ashley stak ook haar hand op. Terwijl ze dat deed, voelde ze een eigenaardige steek door haar hart, een gevoel dat grensde aan verraad.

‘Wie is dat, mama?’

‘Dat is, eh...’ Ashley reed met haar auto de bocht om en parkeerde bij de garage. ‘Dat is een vriendin van opa.’

‘O.’ Cole maakte zijn gordel los. ‘Ze is mooi.’

Cole’s opmerking irriteerde haar. Elaine was niet mooi, niet echt. In de verste verte niet zo mooi als haar eigen moeder was geweest. Elaine was klein en had grijs haar. Ze zag er tien jaar ouder uit dat haar vader. Niet dat dat er iets toe deed – haar vader en Elaine waren vrienden, meer niet.

Ashley liep met Cole naar de voordeur en trof haar vader op de veranda op de schommelbank aan. De ruimte naast hem was helemaal leeg, alsof...

‘Heb je hier met Elaine gezeten?’ Ashley zweeg en keek haar vader aandachtig aan. Ze gebaarde naar Cole. ‘Lieverd, ga jij maar naar de kikkervijver van opa.’ Het was een graad of zes, een temperatuur waarop de kikkers weer van zich lieten horen. Ze wees naar de vijver. ‘Kijk maar of er al kikkervisjes zijn.’

‘Hé, jippie! Het ijs is gesmolten!’ Cole stak zijn hand op naar haar vader. ‘Tot zo meteen, opa.’ Hij holde naar de vijver toe.

Toen hij buiten gehoorsafstand was, zette Ashley haar hand op haar heup. ‘Nou, is dat zo?’

‘Luister even.’ Haar vader trok zijn wenkbrauwen naar haar op. Zijn stem bleef rustig. ‘Elaine is een vriendin van me en ja, af en toe zit ik hier met haar op de bank en bespreken we ons leven.’

‘Pap...’ Ashley klemde haar kiezen op elkaar zodat ze er niet uit zou flappen wat in haar opkwam. Maar ook al vond ze het vreselijk dat Elaine naast haar vader had gezeten, op de plaats waar haar moeder altijd had gezeten, ze wist ook dat het verkeerd van haar was om boos te zijn. Ze hadden geen van allen afscheid willen nemen van hun moeder. Maar dit was alles wat ze nog hadden, een leven zonder haar. Moest haar vader dan de rest van zijn leven alleen doorbrengen, zonder zelfs maar de vriendschap van een vrouw?

‘Pff!’ Ze voelde dat haar opstandigheid verdween. Ze zette haar tas met boodschappen op de veranda en ging naast hem op de schommelbank zitten. ‘Sorry.’

‘Het geeft niet.’ Hij sloeg zijn arm om haar heen. Met een nauwelijks waarneembare beweging van zijn voet zette hij de schommelbank in beweging. ‘Diep vanbinnen,’ hij keek haar recht in de ogen, ‘vind ik het ook niet fijn. Maar het is een mooie dag en we wilden geen van beiden binnen zitten.’

Een paar minuten lang zei Ashley niets. Haar vader en Elaine hadden veel met elkaar gemeen: ze waren allebei alleen, zonder de partners met wie ze tientallen jaren lang hadden samengeleefd. Ze keek naar Cole, die voorovergebogen bij de vijver zat, met zijn vingertoppen in het koude water. God, laat me het juiste zeggen. Mijn vader verdient mijn woede niet. Ze pakte haar vaders hand en gaf er een kneepje in. ‘Goed. In ben blij met jullie vriendschap.’

‘Dank je.’ Ze hoorde de opluchting in zijn stem. Hij klopte met zijn andere hand op haar buik. ‘Hoe voel je je?’

‘Prima.’ Ze zuchtte. ‘Moe, maar verder prima. Ik voel me net een huis op pootjes.’

‘Je moeder voelde zich ook altijd zo als ze in de zevende maand was.’ Zijn blik werd zachter. ‘Ze zei altijd dat ik haar, als de baby dan eindelijk zou worden geboren, het huis moest uitrollen om naar het ziekenhuis te kunnen gaan.’

Ashley liet dit even tot zich doordringen. Ze was destijds te jong geweest om zich haar moeder als zwangere vrouw te herinneren. Maar nu ze dit had gehoord, voelde ze zich dichter bij haar moeder. Dichterbij en tegelijkertijd ook verder weg. ‘Ik mis haar zo.’

‘Ik ook.’ Haar vaders ogen waren vochtig. ‘Zelfs nu nog is het moeilijk te geloven dat ik haar hier op aarde niet meer zal zien.’

‘Dat heb ik ook.’ Ashley haalde diep adem. ‘Het is heel raar, om een reünie te organiseren zonder haar.’

Haar vader glimlachte en zijn ogen glansden. ‘Ze zal er zijn.’

Ashley knikte. Haar vader had gelijk. Het was gewoon onmogelijk dat alle Baxters een week lang bij elkaar op één plaats waren en niet zouden voelen dat ze bij hen was. Ashley slikte de emoties weg die naar boven kwamen. Ze nam een paar seconden de tijd om op iets anders over te schakelen. ‘Wie komen er vanavond allemaal?’

‘Iedereen die in de buurt woont. Kari en Ryan, Brooke en Peter, en alle kinderen.’ Hij glimlachte. ‘Ik kijk er de hele week al naar uit.’

Ze hield haar vaders hand nog steeds vast. Het was een paar weken geleden dat ze ernaar had gevraagd en een geschikter moment als dit zou er niet zijn. ‘Ben je nog iets te weten gekomen?’

Haar vaders blik maakte haar duidelijk dat hij begreep waar ze het over had. ‘Nog niet. Alleen wat kleinigheden.’

Ashley keek naar Cole. ‘Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren.’

‘Nee.’ Hij volgde haar blik. ‘Ik doe mijn best, Ashley.’

‘Dat weet ik.’ Ze maakte haar hand los, stond op en pakte de boodschappentas. ‘Het is gewoon zo dat ik er op de een of andere manier van droom dat we met de reünie allemaal bij elkaar zullen zijn.’ Ze keek hem aan. ‘Met onze oudste broer erbij.’

‘Ja.’ Haar vader stond eveneens op en zette zijn handen aan zijn mond. ‘Zijn er al kikkervisjes, Cole? Het is misschien nog te vroeg.’

‘Dat denk ik ook!’ Cole schoot overeind en gebaarde dat zijn grootvader dichterbij moest komen. Hij wees naar het water. ‘Ze slapen nog.’

Haar vader grinnikte. ‘Dan moet ik ze een beetje achter de broek aan zitten, denk ik.’

Ze keek toe hoe hij langzaam naar Cole toe liep. Dit vond ze zo geweldig aan haar vader. Hij gaf zoveel om zijn kinderen en kleinkinderen. Toen hij zei dat hij had uitgekeken naar hun etentje, zei hij precies wat hij voelde. Het maakte niet uit dat hij deze week zijn vak als arts had uitgeoefend en dat er door zijn toedoen, door zijn beslissingen, waarschijnlijk levens waren gered. Dit hier gaf hem het gevoel dat hij leefde: bij zijn familie zijn.

Ashley nam de tas mee naar binnen en na een uur was het eten bijna klaar. Inmiddels waren haar vader en Cole binnen naar een basketbalwedstrijd op tv aan het kijken.

Rond een uur of zes begon het huis vol te stromen toen Brooke en Peter met hun twee dochters arriveerden.

Maddie, die een jaar ouder was dan Cole, haastte zich naar binnen en holde naar hem toe. In haar hand had ze een blokfluit. ‘Coley, ik heb speciaal voor jou een liedje geleerd!’

‘Echt waar?’

‘Ja!’ Maddie zette de blokfluit aan haar lippen terwijl de volwassenen de kamer in kwamen lopen. Met inspanning van al haar krachten begon ze heel secuur Mieke had een lammetje ten gehore te brengen. Nadat het liedje eenmaal goed op gang was gekomen, begon Cole op de maat mee te springen. Na afloop stak Maddie haar blokfluit in de lucht en ze begon met Cole mee te springen. ‘Zie je wel!’ Ze gaven elkaar een high five. ‘Dat was helemaal voor jou alleen, Coley!’

Cole rende naar Ashley. ‘Mag ik er ook een, mama? Alsjeblieft... mag ik alsjeblieft net zo’n fluit als Maddie?’

Ashley glimlachte nadrukkelijk naar Brooke. ‘Nou, poeh, bedankt hoor, Brooke. Mag hij dan bij jou thuis komen oefenen?’

Vervolgens arriveerden Kari en Ryan met Jessie en de kleine Ryan.

‘Jullie hebben het concert gemist,’ zei Cole tegen hen.

‘Ja.’ Ashley grinnikte naar Kari. ‘Maddie heeft een heel indrukwekkend concert gegeven op haar blokfluit.’

Maddie sprong enthousiast rond. ‘Ik zal het nog een keer doen, tante Ashley! Luister maar!’ Ze begon aan een tweede sessie.

Na afloop begon iedereen te klappen en te lachen en de stemming bleef gedurende het hele diner vrolijk.

Landon arriveerde toen ze net klaar waren en Ashley voelde dat haar hart oversloeg. Geen wonder dat Cole zijn vader als een held beschouwde. Hij was er een, ten voeten uit, zoals hij binnen kwam lopen in zijn door de rook besmeurde uniform.

‘Bedrijfspand,’ legde hij uit. Hij wreef met zijn knokkels over zijn vuile wang en liep naar Ashley toe. ‘Iemand had een koffiezetapparaat aan laten staan – daar lijkt het in ieder geval op.’ Hij boog zich voorover en kuste haar, waarna hij een kus op Cole’s kruin plantte.

‘Heb je iemand gered, papa?’ Cole was gaan staan, zijn ogen straalden.

‘We hebben een oudere vrouw gered.’ Hij schudde triest zijn hoofd. ‘Ze was door de rook waarschijnlijk de weg kwijtgeraakt. Ze is naar het ziekenhuis gebracht, maar alles komt goed met haar. Gewoon een kleine rookvergiftiging.’

Ashley huiverde bij het horen van het woord rookvergiftiging. Daardoor was Landon een paar jaar geleden bijna omgekomen tijdens een brand. Door die kant van zijn werk was ze vaak aan het bidden – om in nauw contact te staan met de Heer. Elke dag legde ze het lot van Landon in Gods handen. Anders zou ze iedere keer als hij naar zijn werk ging gek worden van bezorgdheid.

Ashley keek toe hoe haar man zijn bord volschepte met chili con carne, wat brood pakte en naast haar ging zitten.

Ze trok haar neus op. ‘Je stinkt.’

‘Ja.’ Hij knipoogde naar haar. ‘Dat heb je wel vaker bij een brand.’

‘Brandweermannen blussen branden in heel veel verschillende gebouwen.’ Cole keek Maddie ernstig aan. ‘En ze moeten ook mensen redden.’

Cole vervolgde zijn toelichting en na een paar minuten keek Maddie hem aan, met wenkbrauwen die tot halverwege haar voorhoofd kwamen. ‘Ja, alleen weet ik dat allemaal allang, Coley.’

Haar gevatte opmerking maakte iedereen aan tafel aan het lachen, behalve Cole. Hij keek naar zijn nichtje met een blik die aangaf dat ze het er later nog wel over zouden hebben, als de volwassenen er niet bij waren.

Toen ze genoeg met elkaar hadden gepraat, belden ze Luke en Reagan en daarna Erin en Sam, waarbij de luidspreker aanstond. Beide gezinnen waren drukbezet, maar ze waren allemaal enthousiast over de op handen zijnde reünie.

‘Die baby wordt toch niet te vroeg geboren, hè?’ Luke’s lach schalde wat blikkerig door de kleine luidspreker.

Ashley moest glimlachen om zijn opmerking. Ze miste Luke meer dan ze had verwacht. ‘Ik heb de baby streng toegesproken: wachten tot na half april.’

‘Mooi.’

Ze lachten opnieuw.

Aan het eind van de avond was de hele familie het erover eens dat iedereen op de eerste vrijdag van april over zou komen. Luke en Reagan en hun twee kinderen – Tommy en Malin, hun pasgeleden geadopteerde dochter uit China – zouden de ene logeerkamer gebruiken. Erin en Sam en hun vier kinderen – Heidi Jo, Amy, Chloe en Clarisse – zouden de andere logeerkamer nemen, omdat Erin had gezegd dat de meisjes het leuk vonden om in één kamer te slapen. Alle anderen zouden ’s avonds zo lang mogelijk buiten het Baxter-huis bivakkeren of de stretchers in het souterrain gebruiken.

Nadat alles was besproken, boden Brooke en Peter aan om de vaat te doen. Hun vader zat met de kinderen om de eettafel en ze speelden Scrabble Junior. Hayley gebruikte nog steeds een looprek om zich voort te bewegen. Ze kon niet meespelen, maar was wel geïnteresseerd en volgde alles wat haar zusje Maddie deed.

Landon pakte Ashleys hand en gebaarde naar de voordeur. ‘Heb je zin in een wandeling? Het is niet echt koud buiten.’

Ze voelde zich warm worden vanbinnen. Dit vond ze geweldig, dat Landon zelfs nu, op een gewone dag na een gewoon etentje wanneer er niet echt iets te vieren was of iets gedenkwaardigs was gebeurd, een manier vond om elk moment bijzonder te maken.

Ashley had ooit iemand in de kerk horen spreken, een vrouw die als boodschap wilde meegeven dat je elke dag, elk moment moest koesteren. ‘Je moet de tijd nemen om te houden van de mensen die God in je leven heeft gebracht,’ had ze gezegd.

Die woorden hadden van Landon afkomstig kunnen zijn.

Ashley glimlachte naar hem en schoof haar stoel naar achteren. ‘Als het me lukt om op te staan.’

Hij hielp haar overeind en ze trokken hun jas aan. Hand in hand stapten ze de veranda op. Het was bijna volle maan, waardoor er een zacht licht over de veranda en de oprit scheen. Landon ondersteunde haar toen ze de traptreden af liepen en sloeg zijn arm om haar schouders.

‘Je ruikt nog steeds naar rook.’ Ze leunde met haar hoofd op zijn schouder, terwijl ze langzaam en met gelijke tred over de oprit liepen. Hij had gelijk. Het was niet koud buiten. ‘Was het heel erg, de brand?’

‘Niet echt. Veel papieren. Ik denk dat het daardoor wat feller brandde. Een soort aanmaakhoutjes, moet je maar denken.’

‘Het was niet gevaarlijk, toch?’ Ze bleef staan en liet zich door hem omhelzen. Ze droeg de laatste tijd plattere schoenen. Dat was wat minder belastend voor haar rug, nu ze al dat extra gewicht met zich meedroeg. Ze voelde zich klein in vergelijking met Landon.

‘Absoluut niet.’ Hij grinnikte naar haar, uit zijn blik sprak liefde en vertrouwen, een liefde die hij al voelde sinds hij een tiener was. Hij streek met zijn hand over haar hoofd. ‘Heeft iemand je ooit verteld... dat je echt prachtig haar hebt?’

Ze glimlachte verdrietig. ‘Ik mis haar. Irvel. Cole en ik zijn vandaag bij Sunset Hills langs geweest.’ Irvel was een van Ashleys favoriete bewoners toen ze in het tehuis werkte. Irvel had haar veel geleerd over liefde en over het leven. En die lieve, oude vrouw had altijd tegen Ashley gezegd hoe mooi haar haar was. Ook al had ze dat vijf minuten daarvoor ook al gedaan.

‘Ik ben blij dat je daar nog steeds langsgaat.’ Zijn glimlach verflauwde iets. ‘Is er al een ander voor Edith in de plaats gekomen?’

‘Ja.’ Ze beet op haar lip. ‘En met Helen en Bert gaat het goed.’

‘Hé.’ Hij keek haar aandachtig aan en zag er nog even verliefd uit als tijdens hun eerste afspraakje. Hij bracht met zijn vinger haar kin omhoog. ‘Ik meende wat ik zei, hoor. Heb ik je verteld hoe mooi je bent?’

Ze kromde haar rug en duwde haar buik overdreven naar voren. ‘Ja, tuurlijk.’

‘Nee, ik meen het.’ Landons stem klonk in de verste verte niet plagerig. ‘Als ik naar je kijk, zie ik liefde op de manier zoals God het bedoeld heeft. Er komt nieuw leven voort uit een verbintenis die alleen Hij tot stand heeft kunnen brengen.’ Hij trok haar tegen zich aan en kuste haar langzaam, teder.

Ashley kuste hem terug, verbaasd dat er zelfs nu nog zoveel hartstocht tussen hen was. Toen ze zich losmaakte, was haar stem heser dan eerst. ‘Denk je dat we hier nog steeds tijd voor hebben... als de baby er is?’

‘We hebben misschien geen tijd om te eten,’ hij kuste haar opnieuw, wreef zijn gezicht tegen dat van haar, ‘maar hier hebben we wel tijd voor.’

Ze vervolgden hun wandeling. ‘Cole heeft vandaag op school een jongen geschopt.’

‘Hè?’ Landon weifelde even, keek haar doordringend aan alsof ze hem misschien voor de gek hield. ‘Dat is helemaal niets voor Cole.’

Ze trok haar wenkbrauwen op. ‘Hij wilde een held zijn. Net als jij.’ Ze lachte bij de herinnering. Ze liepen rustig verder. ‘En dat was hij eigenlijk ook. De jongen die hij schopte, was een gehandicapt kind aan het pesten.’

‘O.’ Landon glimlachte. ‘Ik hoop niet dat ik hem daarvoor straf hoef te geven.’

‘Volgens mij heeft de directeur dat al gedaan.’ Ze lachte opnieuw. ‘Het viel niet mee om mijn gezicht in de plooi te houden. Hij zal je het hele verhaal ongetwijfeld vertellen.’

Ze zwegen een tijdje. Uiteindelijk hield Landon stil en hij keek haar opnieuw aan. Vervolgens keek hij omhoog, naar de sterren. ‘Ik moet iets bekennen.’ Zijn blik vond die van haar en voor het eerst in lange tijd zag ze iets anders dan zorgeloos vertrouwen en liefde in zijn ogen.

Ze zag angst.

‘Zeg het maar, Landon.’ Er begonnen geen alarmbellen bij haar te rinkelen, maar ze knipperde niet met haar ogen, ze wilde geen moment missen van wat hij te vertellen had.

Hij ging iets naar achteren en legde zijn handen voorzichtig om haar buik, vlak bij de plek waar de baby net begon te schoppen. ‘Soms ben ik bang.’

‘Bang?’ Het leek een onwerkelijk moment. Ashley wist zeker dat ze zich deze wandeling haar leven lang zou herinneren.

‘Voor de geboorte, voor alles wat jij moet doormaken.’ Hij slikte, zijn ogen waren wijd open. ‘Ik zou het niet kunnen verdragen als jou iets overkomt, Ash.’

Ze legde haar handen om zijn gezicht. ‘Landon, lieverd, het zal allemaal prima verlopen.’ Ze boog zich naar hem toe, kuste hem en grijnsde even naar hem. ‘Ik heb dit al eerder bij de hand gehad, weet je nog?’

‘Ik weet het.’ Hij ademde uit, alsof hij dit geheim veel te lang binnen had moeten houden en nu opgelucht was dat hij het had opgebiecht. ‘Maar ik niet.’

Ze reageerde niet op zijn woorden. In plaats daarvan kuste ze hem opnieuw, langer dit keer. Ze was absoluut niet bezorgd, niet eens een klein beetje. Toch wisten ze geen van beiden wat de toekomst hen brengen zou. Dat was hun sinds ze bij elkaar waren wel duidelijk geworden. En ze begreep wat hij bedoelde, hoe hij zich voelde. Het leven zoals zij dat kenden, stond op het punt om te veranderen. Cole zou hun aandacht moeten delen met zijn nieuwe broertje of zusje en hoe ze het zich ook voorstelden, er kwamen dagen dat ze geen tijd voor elkaar zouden hebben – niet voldoende tijd, in ieder geval.

Het leek wel of Landon haar gedachten had gelezen. Hij streek met zijn vinger over haar wang. ‘Weet je hoe ik het me voorstel?’

‘Nou?’

‘Dat we de kinderen hier mee naartoe nemen en gaan wandelen, precies zoals we nu doen. Een paar keer per week, als het nodig is.’

‘Als het nodig is waarvoor?’ Ze keek hem plagerig aan, zoals ze altijd deed als ze op deze manier met elkaar omgingen.

‘Om er zeker van te zijn dat je nooit vergeet hoeveel...’ Hij nam haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar lang en traag. Toen hij zich losmaakte uit hun omhelzing was zijn blik zo puur en oprecht dat het haar de adem benam. ‘Hoeveel ik van je houd, Ashley.’

Op dat moment voelde ze bijna aan den lijve dat God een gebed verhoorde dat ze jaren geleden fluisterend had uitgesproken. Het was in de periode dat ze in Sunset Hills vaak aan het ziekbed van Irvel had gezeten. Irvel bezat een goedheid die ze verder alleen van haar moeder kende. Hoewel Irvels man Hank al bijna tien jaar geleden overleden was, leefde ze in een wereld waarin hij nog steeds leefde. Hij was alleen een middagje weg, vissen met de jongens, zei ze dan.

De manier waarop Irvel van Hank hield, de manier waarop zijn liefde Irvel erdoor had gesleept, lang nadat hij overleden was, dat was het soort liefde waar Ashley naar had verlangd – een soort liefde waarvan ze zelfs niet zeker wist of die bestond. Dus die avond had ze ervoor gebeden, had God gevraagd of Hij er misschien, als een dergelijke liefde bestond, voor kon zorgen dat zij het ook kon meemaken.

En nu stond ze hier met Landon, en Ashley ondervond zelf dat de liefde die er tussen Irvel en Hank had bestaan er echt was.

Want die was er in de persoon van Landon Blake.