20

22:00

Mulholland Drive met uitzicht op Santa Monica

Ten oosten van snelweg 405 ging Mulholland Drive over in een bochtige weg over de bergtop, geliefd bij Porscherijders en andere waaghalzen die op weg waren naar feestjes in de Hollywood Hills. Ten westen van de snelweg werd Mulholland Drive een landelijke weg die door de bergen langs de buitenwijken van LA liep. De lantaarnpalen werden steeds schaarser op weg naar de kustgemeentes in het noorden. Hier kon je nog stukjes van Los Angeles zien zoals het was geweest voor de komst van de Europeanen. Wilde begroeiing die in het natte voorjaar dicht en groen was, in de zomer door een verzengende zon verschroeide en doodging, om in de lente weer op te schieten. Door de bergen van Santa Monica liep een wirwar van paadjes die het handjevol natuurliefhebbers dat hier af en toe kwam op weg hielp.

Helaas hadden sommigen van deze natuurliefhebbers meer liefde voor de natuur dan dat ze er verstand van hadden, en raakten ze verdwaald of gewond. Een aantal was zelfs de hongerdood gestorven, slechts tienduizend stappen verwijderd van de op twee na grootste stad van de Verenigde Staten.

Het was dit soort wandelaars dat de Reddingsbrigade van de sheriff bezighield. Even na tien uur ’s avonds landde de helikopter van de brigade precies op Mulholland Drive. Nina Myers sprong eruit, het hoofd naar beneden. Vlakbij stond een zwart-witte terreinwagen met de zwaailichten aan. Ze rende ernaartoe en schudde een lange man met een kinderlijk gezicht en een groen vliegenierspak de hand.

‘Hulpsheriff Pascal,’ zei hij. ‘Ik denk dat we uw vermiste persoon hebben.’

Nina volgde Pascal naar de rand van de weg. Buiten de witte streep van de rijstrook die westwaarts ging, was een berm van ongeveer een meter breed. Daarnaast was een steile helling, waar nog twee hulpsheriffs stonden. Eentje sjorde een touw vast, de ander hield een staand zoeklicht vast dat op het ravijn beneden gericht was. Nina zag een andere sheriff naar beneden afdalen, naar een rode Toyota Acura die met de neus in de begroeiing op de bodem vastzat.

‘Deze weg is veel linker dan mensen denken,’ zei de hulpsheriff. ‘Een paar keer per maand vliegt er wel een uit de bocht.’

‘Deze is niet per ongeluk over de rand gegaan, denk ik,’ zei Nina. De andere hulpsheriff had de bodem van het ravijn bereikt, zo’n zestig meter beneden hen. In het felle licht van het zoeklicht zagen ze dat hij zijn hoofd in de auto stak. Toen kwam hij weer tevoorschijn en sprak door zijn microfoon.

Nina hoorde zijn stem uit de radio aan de riem van hulpsheriff Pascal komen. ‘Ze leeft nog,’ zei hij, ‘maar vraag niet hoe. Laat onmiddellijk een reddingshelikopter komen.’

22:17

Westin St. Francis Hotel, San Francisco

Toen een van zijn medewerkers minister van Justitie Jim Quincy vertelde dat senator Alan Wayans aan de lijn was, begon Quincy’s hart feller te kloppen. Daar zal je het hebben, dacht hij. De volmaakte afronding van een halfjaar van zorgvuldige planning. Als er de laatste twee jaar iets was wat de Amerikaanse politiek hem geleerd had, dan was het dit: je had een oorlog nodig om mensen bij elkaar te brengen. Je moest eerst de noodzaak en de wens tot verandering scheppen. Alleen dan namen de mensen aan wat je hun te bieden had.

De nieuwe Amerikaanse privacywet was wat Quincy het land wilde geven. Bureaucratie en respect voor individuele rechten hadden te lang als een molensteen om de nek van Justitie gehangen. Quincy was het zat te moeten aanzien dat zijn fbi en dea, om van andere instanties als de cia en ctu maar te zwijgen, lamgelegd werden door wetten die eerder verdachten beschermden dan de wet versterkten. Hij had de pest aan linkse liberalen die het valse beeld van privacy van de burger de hand boven het hoofd hielden. Wat maakte het uit als de bibliotheekgegevens van een of andere marginale radicalinski uit de provincie gecheckt werden, of als de fbi zijn telefoon aftapte zonder dat hij het wist? Als die vent onschuldig was, was er geen man overboord. En als hij wel schuldig was, konden er levens gered worden! Jims nalatenschap zou een versterkt departement van Justitie zijn, dat gemachtigd was het gepeupel met een laser te controleren.

Hij aarzelde even voor hij de telefoon opnam, als een fijnproever die zich concentreert op de eerste hap. Hij drukte de hoorn tegen zijn oor en zei: ‘Ja, senator Wayans. U belt nog laat!’

‘Ik ben nog wakker, iedereen is nog wakker, denk ik!’ zei Wayans gespannen. ‘Ik… kunt u dit geloven? Een terroristische aanval die het hele netwerk zou uitschakelen?’

‘Helaas kan ik dat, senator,’ zei Quincy ernstig. ‘We weten allemaal wie we tegenover ons hebben.’

Wayans zuchtte. ‘Waarschijnlijk wel. Zijn die terroristen echt al maanden in het land? En dat we ze opgespoord hadden, maar niet konden oppakken?’

‘Dat is wat ik begrepen heb,’ zei Quincy voorzichtig. ‘We krijgen er beslist meer over te horen als het congres naar deze zaak kijkt. En met alle respect, senator, maar mocht ik opgeroepen worden door de subcommissie, dan zal ik hen die tégen een uitbreiding van onderzoeksmiddelen van Justitie hebben gestemd een voor een aanwijzen.’

Quincy grinnikte. Hij kon Alan Wayans aan de andere kant van de lijn bijna horen huiveren. ‘Ik-ik kan niet geloven dat onze mensen deze smeerlappen niet eerder te pakken kregen,’ stamelde Wayans, die gerechtvaardigde verontwaardiging probeerde te laten doorklinken. ‘Volgens mij wordt het tijd om de teugels wat aan te trekken. Ik zal nog eens over die privacywet nadenken. Goedenacht, meneer de minister.’

‘Goedenacht, senator.’

Quincy hing op, maar meteen ging zijn privé-mobieltje. Drie keer raden wie dat was.

‘Gefeliciteerd,’ zei Frank Newhouse.

‘Jij ook,’ zei Quincy. ‘Je plan heeft gewerkt.’

‘Ik ben blij dat ik een rol kan vervullen, excellentie.’

‘Soms moet je mensen angst voor een ziekte aanpraten om ze hun medicijnen te laten innemen,’ zei Quincy. ‘Maar het is nu eenmaal voor hun eigen bestwil.’

‘Mijn idee. Bent u morgen nog steeds bereikbaar in San Francisco?’

‘Dat hangt van de president af.’

‘Denkt u dat hij zijn veto uitspreekt?’

‘Dat weet ik snel genoeg.’

‘Oké, dat hoor ik dan nog wel.’

22:18

West Los Angeles

Newhouse zette zijn mobieltje uit en schudde geërgerd het hoofd. Hij zat in zijn auto die geparkeerd stond in een zijstraat van Olympic Boulevard in West Los Angeles.

‘Ongelofelijk toch, hoe iemand die best oké is aan de andere kant totaal niet deugt,’ zei Newhouse tegen de man in de stoel naast hem. ‘Hij zegt dat je mensen angst voor een ziekte moet aanpraten om ze medicijnen te laten innemen.’

‘Nou, daar heeft hij gelijk in,’ zei de andere man. ‘Dat zijn we ook aan het doen.’

Frank Newhouse draaide zich naar zijn maat en grinnikte. ‘Dat heb ik altijd zo leuk aan jou gevonden, Brett. Nooit verlegen om een antwoord.’

22:27

CTU-hoofdkwartier, Los Angeles

Jack Bauer negeerde de chaos om zich heen en probeerde na te denken. Analisten riepen elkaar informatie toe en probeerden wanhopig iets zinnigs te maken van hun eigen verwarring. Chappelle wisselde het uitfoeteren van Bauer af met het aannemen van telefoontjes van zijn bazen in Washington, DC.

Hij had het mis gehad. Ergens in het hele proces had hij een verkeerde beslissing genomen. Hij probeerde niet aan de tragedie te denken die hij had veroorzaakt. Als hij zich door zijn fouten liet verlammen, was hij nutteloos. Hij moest vergeten dat hij het hele land gealarmeerd had en de dood van een piloot van de luchtmacht had veroorzaakt.

Jack moest ook zijn vermoeidheid opzijzetten. Hij was nu bijna veertig uur op, en hij had zich langer dan een dag zonder een seconde op adem te komen ontzettend uitgesloofd. Maar er was ook geen tijd om te rusten, hij moest nadenken!

Chappelle beëindigde alweer een telefoontje om Jack nog eens uit te kafferen. ‘Je wordt voorlopig geschorst, Jack. Eerst een onderzoek naar jouw aandeel in deze ramp, dan zien we wel verder!’

Jack schudde het hoofd. ‘We moeten aannemen dat ze nog steeds in Los Angeles zijn. Die vlucht naar Kansas was een vergissing. Ze wilden overduidelijk dat we onze energie verspilden aan een dood spoor, daarom hadden ze die bestelwagen daar geparkeerd. Dat betekent dat ze waarschijnlijk nog in Los Angeles plannen zitten uit te broeden.’

Chappelle sloeg getergd met een vuist tegen zijn handpalm. ‘Jezus |ack, heb je het nou nóg niet door! Je hebt de boel verziekt, je zit niet langer op deze klotezaak.’

‘Nee, nee, ze zijn ergens mee bezig, in Los Angeles, met die emp,’ zei Jack. ‘We moeten uitzoeken wat.’ Opeens herinnerde Jack zich de code die professor Rafizadeh had vertaald. ‘Wacht eens even! Die code! Dat plan dat Nina een nepspoor noemde! Volgens die code waren ze van plan de president morgen in Los Angeles te vermoorden.’

‘Klopt, en Barnes is morgen helemaal niet in Los Angeles,’ sneerde Chappelle. ‘Dus breek daar je kop nou maar niet over.’

Opnieuw nam Kelly Sharpton de rol van bemiddelaar op zich, maar deze keer was hij op Chappelles hand. ‘Jack, wat kunnen ze nou helemaal doen? Ze kunnen die apparatuur geen dertig kilometer de lucht in krijgen. Alle vliegtuigen staan aan de grond…’

‘Dankzij jou, Bauer,’ voegde Chappelle eraan toe.

Jack rende naar de dichtstbijzijnde computer en riep een binnenlands veiligheidsoverzicht op. De ctu kreeg altijd toegang tot alle veiligheidskwesties van de omgeving, inclusief reisschema’s van vips. Volgens de planning liep het banket in San Francisco waar de president aan zat, nu af. Daarna zou hij met de Air Force One richting San Diego gaan. ‘Elk vliegtuig wordt aan de grond gehouden, behalve de Air Force One.’

Plotseling schoot Jack weer iets te binnen. Hij herinnerde zich de informatie die ze hadden gekregen over emp-apparatuur. Plotseling kwam het plan als een grote puzzel in beeld. Hij had nog niet alle stukjes bij elkaar, maar hij begreep wel hoe het eruit ging zien. ‘Je hebt gelijk,’ zei hij. ‘Hij zal niet in Los Angeles zijn. Maar hij zal er wel boven zijn.’ Hij wees naar het reisschema. ‘Stel je voor wat er met de Air Force One zou gebeuren als alle motoren en computers erin uitvallen als hij boven de stad vliegt.’

Chappelle krulde geërgerd de lippen. ‘Jack, nu ga je echt te ver. Zielig, dat is het juiste woord.’

Kelly zei: ‘Jack, ik zei toch, ze krijgen dat ding niet omhoog.’

‘Dat ding hoeft ook niet omhoog,’ hield Bauer aan. ‘Die emp doet het nog. Alleen het bereik is beperkt. Hij kan de Air Force One best bereiken als die eroverheen vliegt.’

Chappelle stapte achteruit. ‘Genoeg. Jack, je zit niet langer op die zaak. Dat is nu officieel. Je neemt geen enkele actie. Begrepen?’

‘Chappelle, je moet de Geheime Dienst inlichten. Laat de Air Force One tenminste een andere route nemen…’

‘Ben je nou helemaal gek geworden!’ Chappelle schreeuwde zo hard dat iedereen zijn kant opkeek. ‘Je hebt net een complete staat platgelegd! Een piloot van de luchtmacht is omgekomen door jou! Geen hond zal naar je luisteren. Ik luister niet naar jou!’

Chappelle beende weg en liet de mensen in een verbijsterde stilte achter. Vrijwel niemand durfde Jack recht in de ogen te kijken. Jack voelde zich verslagen, een van de weinige keren in zijn leven. Een telefoon verbrak de stilte en iedereen ging weer aan het werk. Jessi Bandison gaf de hoorn aan Jack. ‘Tony Almeida.’

‘Bauer,’ zei Jack.

Tony zei: ‘Je gelooft nooit wat ik heb gevonden.’

22:33

De heuvels boven Glendale

Tony Almeida had hard gewerkt. Toen hij eenmaal de onbewaakte uitgang bij Cal Tech had ontdekt, liet hij Jamey Farrell haar tovenaarskunsten vertonen. Zij en haar analistenteam gingen opnieuw door alle gegevens heen. Al het materiaal van verkeerscamera’s en beveiligingscamera’s in de buurt van die straat werd onderzocht.

Met behulp van stukjes film had ze een allereerste scenario gevonden voor de bestelwagen van het loodgieterbedrijf.

De avond ervoor was de bestelwagen na middernacht gesignaleerd terwijl hij in oostelijke richting bij Cal Tech weg reed. Een minuut later bevond hij zich op een zijstraat naar het noorden, naar de heuvels boven Pasadena. Dat gebied had geen verkeerscamera’s, dus er was een gat van bijna een uur. De bestelwagen stond daarna weer op dezelfde beveiligingscamera, maar dan de andere kant op. Op dat punt verloor de ctu hem uit het oog. Jamey breidde haar speurtocht rondom dat tijdstip uit om te proberen de route te achterhalen.

Zonder andere aanknopingspunten had Tony de weg van de bestelwagen de heuvels in gevolgd. Hij wist dat hij iets op het spoor was: dit gebied was veel te woest voor de bestelwagen van een loodgieter. Hij probeerde een zo logisch mogelijke eerste, vluchtige onderzoek te doen. De bestelwagen was een uur lang van het toneel verdwenen. Tony reed gedurende een halfuur vrij hard door de heuvels. Toen keerde hij en parkeerde de auto. Hij bevond zich aan de voet van de San Gabriel Mountains, die op Pasadena en het heuvellandschap tussen de San Gabriel Mountains en de Santa Monica-bergkammen uit keken. Er waren hier alleen maar woestijnplanten en brandwegen. Het gebied was veel te uitgestrekt om het in zijn eentje te doorzoeken. Hij had een heel team nodig dat bij daglicht werkte.

Tony startte de motor en reed de weg terug. Toen hij hierheen reed, had hij al bedacht dat hij te ver doorgereden was. De bestelwagen was hiernaartoe gereden om iets te doen, en Tony had de ervaring dat ‘iets’ altijd langer duurde dan een paar minuten. Hij stelde de maximumtijd van beide rijrichtingen op twintig minuten. Op die manier werd het gebied dat de ctu morgenochtend moest doorzoeken verkleind.

Hij was zo in gedachten, dat hij de coyotes nauwelijks zag. Ze zagen er broodmager uit, die bruingrijze spookachtige verschijningen die in het licht van zijn koplampen heen en weer schoten. Hun ogen flitsten als duiveltjes op in het licht van de koplampen. Ze schoten alle kanten op richting struikgewas, maar vluchtten niet. Dat was vreemd. Coyotes waren aaseters en lafaards. De enige reden om hun vluchtinstinct niet te volgen was…

Tony zette de auto af en deed de lampen uit. Het was nu donker, maar nog steeds kon hij de coyotes zien, als spoken in de duisternis. Ze staken opnieuw de weg over. Een paar seconden later begonnen de beesten te grommen en te keffen.

Almeida griste zijn zaklantaarn mee terwijl hij uit de auto sprong. Hij trok zijn pistool toen hij over de weg rende, de struiken in. De meeste coyotes schoten weg voor het licht van zijn lantaarn en zijn voetstappen, maar één groot mannetje bleef staan, met een hoge rug en ontblote tanden. Tony schoot in de lucht. Dit beroofde de coyote van zijn laatste restje moed. Het beest jankte en ging er met de anderen vandoor.

Tony speurde met zijn zaklantaarn alle grond om hem heen af. De lichtbundel viel op een groot stuk omgewoelde aarde. De aarde was over een lengte van ongeveer drie meter en een breedte van vierenhalve meter uitgegraven en weer aangedrukt. Daar hadden de coyotes zitten graven en krabben. Nu zag Tony waar ze zich druk om hadden gemaakt.

Een gedeeltelijk verminkte hand stak uit de aarde omhoog.

22:40

CTU-hoofdkwartier, Los Angeles

Het nieuws van Tony Almeida kwam voor Jack als een stomp in zijn maag. Acht lijken. Tony had acht lijken gevonden in een ondiepe kuil in de heuvels boven Pasadena. Almeida had in het donker naar de lichamen moeten kijken die daar bijna een dag lagen en hij wist het niet zeker, maar ze zagen er Arabisch of Perzisch uit.

Kelly was bij Jack gebleven, ook na Chappelles tirade. Net als iedereen bij de ctu wist hij dat Bauer het verkeerde signaal had afgegeven, maar Kelly was ook leider geweest van mannen in de strijd en hij had ook onderzoeken geleid. Hij wist dat de enige manier om dingen gedaan te krijgen handelen was, en soms ondernam je de verkeerde acties. Goede leiders leerden van hun fouten en kwamen hun zwakke punten te boven.

Hij was even verbijsterd door het nieuws als Jack.

‘Iemand heeft ze vermoord. Newhouse?’

‘Maar waarom?’ vroeg Jack. ‘Waarom zou hij ze het land in halen en vervolgens geen gebruik van ze maken? En als er geen terroristische aanval is, waarom ze dan het land binnenhalen?’

Kelly schudde het hoofd. ‘We hebben Farid nog steeds niet verhoord. Hij zit in een verhoorkamer beneden.’ Hij wees met een verbonden duim naar de hal beneden. ‘Ik maak geen erg intimiderende indruk met mijn handen in het verband.’

‘Ik doe het wel,’ zei Jack.

Voordat hij kon opstaan, zei Jessi dat er telefoon was.

‘Jack, ik heb Nina voor je.’

|ack nam de hoorn over. ‘Nina, wat is er aan de hand?’

‘William Binns.’

‘Sorry?’

‘William Binns,’ herhaalde Nina.

‘Ik ben niet in de stemming voor raadseltjes, Nina. Die naam zegt me niets.’

‘Hij zou je wel wat moeten zeggen. Het is een alias van Frank Newhouse. Een alias die hij uit zijn dossier heeft weten te houden, zelfs bij de cia en Justitie. William Binns is nogal een duffe figuur voor de paar mensen die hem kennen. Hij houdt van kunst en heeft een hekel aan drukte. Zelfs zijn vriendinnetje dacht dat, totdat hij probeerde haar te vermoorden.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Ja. Hij moet haast gehad hebben, maar nam wel de tijd om haar gezicht te verbouwen voor hij haar auto een ravijn in reed, maar ze is een taaie voor een kunstgrietje…’

‘Nina!’ onderbrak Jack haar. Hij was veel te uitgeput voor haar bijdehante commentaar. ‘Ik heb meer informatie nodig. Ik heb geen tijd om het allemaal uitgebreid uit te leggen, maar ik denk dat die vent hier in Los Angeles emp-apparatuur wil gebruiken als het vliegtuig van de president over vliegt. Dat is even na één uur in de ochtend.’

‘Dat vriendinnetje weet daar niets van, en ze is er niet best aan toe. Misschien kan ze wat worden opgelapt en dan…’

‘Hij moet flink hoog zitten wil die emp een goed bereik hebben. Weet je of die vent een vliegbrevet heeft, of dat hij ergens zelf een vliegtuig heeft…’

‘Nou, dat niet,’ zei Nina. ‘Maar William Binns heeft wel een kantoor ergens hoog in een van de Twin Towers in Century City.’