Toen ik de volgende ochtend wakker werd, moest ik aan meneer en mevrouw Argent denken, die hadden beweerd dat Claire psychologie had gekozen omdat ze mensen wilde helpen. Toch had ze het specialisme neuropsychologie gekozen, zich op diagnostiek geconcentreerd en behandeling gemeden. Op onderzoeksdiagnostiek, tabellen en grafieken, de hiëroglyfen van de wetenschap. Ze kwam zelden buiten het lab. Op het eerste gezicht had ze in het Provinciaal niets anders geholpen dan de statistiek.

Tot ze zes maanden geleden naar Starkweather was gegaan. Misschien had Robin wel gelijk en vertegenwoordigde de verandering een verlangen om met haar altruïsme in contact te komen.

Maar waarom nü? En waarom daar?

Er klopte iets niet. Mijn hoofd voelde als een doos vol willekeurige indexkaarten. Ik ijsbeerde door mijn werkkamer in een poging ze te ordenen. Robin en Spike waren weg en de stilte knaagde aan me. Ooit, lang geleden, was er een tijd dat ik gelukkig was in mijn eentje. De plichten en vrijheden van de liefde hadden me veranderd. Wat had Claire van de liefde ervaren?

De telefoon ging en het was net alsof er een glas op steen kapot viel. 'Eerst het kleine nieuws,' zei Milo. 'Joseph Stargill is niet zo rijk als hij wil doen voorkomen, want op een deel van zijn eigendommen rust hypotheek, maar dan nog zit hij ergens rond de vier miljoen. Zijn advocatenpraktijk levert ongeveer honderdtachtigduizend dollar per jaar op. Als hij een inhalige psychopaat is of een bloedhekel aan Claire had, kan driehonderdduizend een drijfveer zijn, maar ik vind geen aanwijzingen voor een van beide en volgens een notaris zal Stargill een hele kluif hebben om de hand op dat huis te leggen. Zonder testament pakt de staat het merendeel en Claires ouders krijgen de rest. Stargill is niet helemaal van mijn verdachtenlijstje verdwenen, maar hij staat wel een paar plaatsen lager. Tweede onderwerp: geen ander verhuurbedrijf is het slachtoffer van meneer Wark of Thin Line geworden, dus misschien was het hem niet om grootscheepse apparatuurdiefstal te doen en wilde hij alleen zijn eigen film maken en de spullen naderhand houden. De zoektocht naar Wark heeft nog niets opgeleverd. Het scenario van Blood Walk is definitief niet geregistreerd bij een van de beroepsverenigingen. Niemand heeft ooit van Thin Line gehoord en er zijn geen aanwijzingen dat de film ooit is uitgebracht. Ik heb ook met ontwikkelcentrales gebeld, want als er ooit een film is gemaakt, kan hij ergens zijn ontwikkeld. Nop. Bij de Bank of America in Panorama City kom ik telefonisch niet verder. Als ik een blik op de rekening van Thin Line wil werpen, moet ik met een gerechtelijk bevel komen.' 'Drukke dag,' zei ik.

'En geen reet opgeschoten. Ik heb het gevoel dat die hele filmhoek een zijspoor is. Vooral met onderwerp nummer drie: de ambtenaar van State Parole heeft gebeld. God zegene haar. Wat blijkt? Starkweather heeft iemand zeven maanden geleden laten gaan. Een gast die Wendell Pelley heet. Drie weken voordat Claire daar ging werken. Het is een smalle marge, maar Pelley kan van Claire hebben gehoord van een maat die er nog zit. Of Claire kan wel contact met hem hebben gehad. Ga maar na: ze is weliswaar officieel begonnen toen Pelley al drie weken op vrije voeten was, maar wie zegt dat ze al niet eerder in Starkweather is geweest? Om eens een kijkje te nemen, om te zien of het iets voor haar was? Stel dat ze Pelley bij toeval tegen het lijf loopt; hij komt eerdaags vrij, dus maken ze een ver- trouwensfiguur van hem; een rondleider, net als Hatterson. Zij komt er tenslotte om mensen te helpen en hier hebben we een succesverhaal. Dan kan hij haar hebben aangesproken, niet dan?' 'Jazeker,' zei ik. 'Maar zeven maanden geleden wil zeggen dat Pelley een maand na de moord op Richard is vrijgelaten.' 'Dan heeft iemand anders Dada om zeep geholpen. Die mogelijkheid is er altijd geweest.'

Zijn toon zei: niet zeuren. 'Wat is Pelleys achtergrond?' vroeg ik. 'Blank, zesenveertig, eenentwintig jaar geleden opgenomen wegens het doodschieten van zijn vriendin en haar drie kleintjes in de Sier- ras. Goudzoekersgebied. Kennelijk probeerde Pelley goud te delven en had hij de rest meegenomen om een gelukkig gezinnetje om zich heen te hebben. Hij had een stuk in zijn kraag, was ervan overtuigd dat ze zijn concessie wilden pikken en maakte amok. De diagnose was paranoïde schizofrenie, drugs- en drankverleden, te maf om terecht te staan.'

'Waarom hebben ze hem vrijgelaten?'

'Het enige waarover State Parole beschikte was een aanbeveling van de staf van Starkweather.'

'Dus Swig heeft de vrijlating goedgekeurd,' zei ik. 'Hij heeft heel wat achtergehouden.'

'De schooier. Ik mocht hem meteen al niet. Ik zal eens in zijn achtergrond duiken, maar op het ogenblik ben ik het meest benieuwd naar Pelleys woon- of verblijfplaats.'

'Is hij 'm gesmeerd?' vroeg ik. 'Vrijgelaten patiënten horen counseling en willekeurige drugscontroles te krijgen.' 'Ja, raar hè? Pelley was ondergebracht in een tussenfasehuis bij Mac- Arthur Park. Daar hebben ze hem al een maand niet gezien. Ze zeggen dat ze direct zijn reclasseringsambtenaar hebben gewaarschuwd. Ik heb geprobeerd die man te bereiken, maar hij heeft nog niet teruggebeld.'

'Wie moet de reclasseringsbeambte waarschuwen?' 'De plaatselijke politie. Ramparts Division. Daar weten ze niets van een melding. Wat een systeem, hè?' 'Zou Swig zijn gewaarschuwd?'

'Kan. Zo ja, dan heeft hij nog iets verzwegen. Niet dat hij in dit stadium veel kan doen. Pelley zou waarschijnlijk niet naar Starkweather terugrennen.' 'Dus wat nu?' vroeg ik. 'Een landelijk alarm?' 'Nee,' zei hij. 'Dat is iets voor de tv. Officieel heeft Pelley nog niets geflikt, dus State Parole of andere instanties willen de pers er absoluut niet bij hebben. Dat zou maar paniek zaaien. Als Ramparts wel op de hoogte wordt gebracht, betekent dat alleen dat ze Pelleys foto en gegevens op het prikbord op het bureau hangen. Als de wachtcommandant echt meewerkt, verstrekken ze fotomemo's voor het dashboard van de patrouillewagens. Wat wil zeggen dat als Pelley in het openbaar iets uithaalt en de politie er op tijd bij is, hij dan de klos is. Maar als hij niets uithaalt, kan hij waarschijnlijk in rook opgaan.'

'Drie weken voordat Claire bij Starkweather komt werken is hij op vrije voeten,' zei ik. 'Misschien heb je wel gelijk. Het kan zijn dat zij Pelley heeft ontmoet en dat hij bij haar in dagbehandeling is gegaan.' 'O J3TJ Z61 hij. 'Ze had tenslotte tegen die psychiater gezegd dat ze eraan toe was. "Zoveel krankzinnigen, zo weinig tijd".' 'En misschien hebben Pelley en Peake wel een soort contact onderhouden. Misschien praatte Peake wel met hem omdat ze iets met elkaar hadden. Eén ding hadden ze in elk geval gemeen: ze hadden allebei een gezin uitgemoord.'

'De beste basis voor een vriendschap die ik ooit heb gehoord.' Hij vloekte.

'Heidi heeft het niet over Pelleys vrijlating gehad. Maar zij is na Claire in dienst gekomen, dus misschien wist ze van niets.' 'Ik wil toch nog een keer met Heidi praten,' zei hij. 'Tot nu toe is zij de enige daar die bereid is te helpen. Haar dienst begint om drie uur. Ik ben de hele dag onderweg, dus als tweede mogelijkheid heb ik jouw nummer achtergelaten, oké?'

'Prima. Ik kan ook die hoofdpsychiater in Starkweather eens polsen. Aldrich. Horen of hij iets van Pelley weet.'

'Nee, doe nog maar niet. Ik moet discreet te werk gaan. Als Pelley onze booswicht blijkt te zijn, is degene die zijn vrijlating heeft goedgekeurd nog niet jarig. Je hoeft geen slapende honden wakker te maken, dat geeft ze maar de tijd om een harnas aan te trekken. Geef Swig een kans om zijn oom de senator te bellen en je loopt tegen een bureaucratische wegversperring op.' Hij klonk nijdig maar ook opgewonden. 'Je hebt hier een goed gevoel over,' zei ik.

'Dat weet ik niet, maar één ding kan ik je wel vertellen: dit bevalt me heel wat beter dan de film en die hocus-pocus over de wartaal van Peake. Deze wereld ken ik: booswicht komt op vrije voeten, er gebeuren akelige dingen... Waarschijnlijk wordt mijn vertrouwen in een waardeloze afloop opnieuw bevestigd.'

Ik warmde een restje soep op, kauwde op een hard broodje en dacht na over Milo's enthousiasme voor Wendell Pelley. Algezien van het feit dat Pelley niets met de moord op Dada te maken kon hebben, had hij een vuurwapen gebruikt en geen mes. Maar misschien hadden eenentwintig jaar zijn stijl van moorden veranderd. En hij was tenslotte uit dat tussenfasehuis gevlucht. Bleef het feit dat Milo af ging op iets waar hij de meeste hekel aan had: theorie. Als hij er een kille blik op had geworpen, zou zijn enthousiasme misschien wat zijn bekoeld. Ik had geen woord gezegd. Ik had mijn twijfels voor me gehouden. Als ik één ding in mijn vak als therapeut heb geleerd, is het dat alles op de juiste timing aankomt.

Om drieëntwintig minuten over drie belde mijn antwoorddienst. Ik verwachtte een telefoontje van Heidi Ott, maar de telefoniste zei: 'Het is een zekere dokter Hertzlinger van het Algemeen Provinciaal Ziekenhuis. Ze zegt dat het over dr. Argent gaat.' 'Geef maar.'

Klik. 'Meneer Delaware? Mary Hertzlinger. Ik probeerde rechercheur Sturgis te bereiken, maar iemand op het bureau gaf me dit nummer.' 'Hij is er niet en heeft me gevraagd de boodschappen voor hem aan te nemen. Wat kan ik voor u doen?'

'Toen u weg was, liet Claire me maar niet los. En ik begon me af te vragen of ik me misschien had vergist. Over die vreemde afscheidswoorden. "Zoveel krankzinnigen, zo weinig tijd." U vroeg of Claire van streek was toen ze het zei en ik zei nee, ze glimlachte zelfs. Maar hoe meer ik erover nadacht, des te meer ik besefte hoe merkwaardig die opmerking voor iemand als Claire was. Omdat ze nog nooit een grapje had gemaakt. Althans, ze had nog nooit enig gevoel voor humor getoond. Dat bedoel ik niet onaardig, ze was gewoon erg serieus. Buiten het werk probeer ik mensen niet te analyseren, maar u weet hoe dat gaat. Buitenissigheden trekken me aan.' 'Ik ken dat. Beroepsrisico.'

Ze lachte zacht. 'Buitenissigheden doen me ook aan nerveuze spanning denken.'

'Denkt u dat Claire nerveus was over die verandering van baan?' 'Ik speculeer maar wat,' zei ze. 'Maar ze zei die tekst alsof ze hem had gerepeteerd. Alsof ze hem voor zichzelf had opgezegd. Want laten we eerlijk zijn, het was een curieuze stap. Claire had een veilige baan, dr. Theobold was op haar gesteld. En dan zomaar opeens naar een inrichting als Starkweather gaan? Ze had nog nooit met patiënten gewerkt, laat staan met moordzuchtige psychoten. Het is echt onbegrijpelijk.'

'Misschien wilde ze mensen rechtstreeks helpen na al dat onderzoekswerk.'

'Maar waarom dan in Starkweather? Wie wordt daar nou beter?' 'Dus wilt u zeggen dat de beslissing haar angst aanjoeg, maar dat ze toch heeft doorgezet?' vroeg ik.

'Ja, maar dat is evenmin erg logisch, hè? Als ze nerveus was, waarom deed ze het dan? Als ze naar dr. Theobold was gegaan om te zeggen dat ze van gedachten was veranderd, durf ik te wedden dat hij haar zonder iets te vragen direct had teruggenomen. Dus het is allemaal nogal verwarrend. Ik heb geprobeerd me haar gedrag weer voor de geest te halen toen we haar kantoor ontruimden en die dozen naar de auto brachten. Waar we het over hadden. Ik kon me niet zoveel herinneren, maar één ding schoot me wel te binnen. Ze zei dat ze wat spullen in de kantoorkast had achtergelaten en dat ze die in de loop van de middag zou komen halen. Maar ik ben er de hele dag geweest en ze is niet teruggekomen. Nooit. Ik ging kijken, en ja hoor, daar stonden ze in de hoek van de kast. Twee dozen met haar naam. Ze zaten dicht maar waren niet verzegeld, dus heb ik er een opengemaakt. Ik hoop dat ik niet iets heb bedorven door dat te doen?' 'Nee,' zei ik. 'Nog iets interessants gevonden?' 'Het waren voornamelijk overdrukken uit vaktijdschriften. Claires eigen publicaties en een paar artikelen die te maken hadden met haar alcoholismeonderzoek. Maar er zat ook een plastic tas vol krantenknipsels bij. Het waren eigenlijk fotokopieën en toen ik die las, wist ik dat ik rechercheur Sturgis moest bellen. Ze gingen allemaal over een meervoudige moord van zestien jaar geleden...' 'De familie Ardullo,' zei ik. 'Ardis Peake.' Stilte. 'Dus u weet er al van.'

'Peake zit in Starkweather. Hij was een van Claires patiënten.' 'O, lieve hemel... Dus had Claire al belangstelling voor hem voordat ze erheen ging. Misschien was hij wel een van de redenen dat ze die baan heeft genomen. Maar waarom?' 'Goeie vraag,' zei ik. 'Waar zijn die knipsels nu?' 'Hier; ze liggen vlak voor me. Ik zal niets meer aanraken. De tweede doos heb ik nog niet eens bekeken. Iemand kan ze voor acht uur vanavond ophalen en morgenochtend om zeven uur begin ik weer.'

'Prima,' zei ik. 'En bedankt voor het bellen. Zodra ik rechercheur

Sturgis kan bereiken, zal ik het hem vertellen.'

'Die Peake,' vroeg ze. 'Zit hij daar nog... opgesloten?'

'Ja.'

'Dus hij kan het niet hebben gedaan,' zei ze opgelucht. 'Ik ben begonnen die knipsels te lezen. De dingen die hij heeft gedaan... Hoe dan ook, dat was het.'

'Nog één ding,' zei ik. 'Heeft Claire ooit gezegd dat ze dol op de film was?'

'Niet tegen mij. Hoezo?'

'We hebben gehoord dat het haar voornaamste ontspanning was.' 'Dat verbaast me niets, denk ik,' zei ze. 'Natuurlijk, dat begrijp ik wel: je verliezen in een fantasiewereld.' 'Beschouwde u haar als iemand met een actieve verbeelding?' 'Ik zag haar als iemand die misschien afhankelijk was van een actieve verbeelding. Want ze had eigenlijk... Ik wil niet wreed overkomen, maar om u de waarheid te zeggen, leek ze maar weinig te hebben dat op een écht leven leek.'

Belangstelling voor Peake voordat ze die baan nam. Haar project. Een poging om zijn verbale communicatie te vergroten.

Althans, dat had ze beweerd. Wat boeide haar zo in hem? Ze had de knipsels bij haar onderzoeksgegevens opgeborgen. Omdat ze die knipsels als gegevens beschouwde? Waarom had een psychologe die onderzoek naar alcoholisme deed, in Pittsburgh was grootgebracht en in Cleveland had gestudeerd, belangstelling voor een gruweldaad van zestien jaar geleden in een Ca- lifornisch boerendorp? Een dorp dat niet eens meer bestond.

Ik moest aan de verdwijning van Treadway denken. Een hele gemeenschap uitgewist. Welke rol had de gruwelnacht van Ardis Peake daarin gespeeld?

Peakes blood walk... Ik dacht er nog een poosje over na. Claire, wetenschappelijk onderzoekster, was ergens op gestuit... Het was halfvier en Heidi Ott had nog niet gebeld. Ik belde mijn ant- woorddienst en reed weer naar de bibliotheek.