12

Nog woedend over de botte insinuaties van rechercheur Carpenter reed Joanna met slippende banden weg, waardoor het grind hoog opspatte. De Eagle volgde de gebruikelijke route naar haar kantoor. Joanna was nog zo ontdaan dat ze nauwelijks naar de nu lege rivierbedding keek toen ze over High Lonesome Road reed.

Assurantiekantoor Davis, van oorsprong een familiebedrijf, was al dertig jaar in Arizona Street gevestigd. De parkeerplek direct voor het gebouw werd zoals altijd bezet door de nieuwste Buick van Milo Davis. Als officemanager parkeerde Joanna meestal naast hem, maar vandaag was die plaats bezet door een zilveren Ford Taurus met regeringsnummerborden.

Adam York van de DEA. Wat moest die in godsnaam hier? vroeg Joanna zich af. Ze parkeerde iets verderop en stormde het kantoor binnen.

Lisa Conners, de receptioniste, keek verrast op toen Joanna aan de balie verscheen. 'Joanna, het spijt me zo van Andy. Ik had niet verwacht dat je vandaag zou komen. Wat doe je hier?'

Joanna negeerde de vraag. 'Waar is hij?' vroeg ze.

'Die vent van de DEA?'

Joanna knikte.

Lisa sloeg haar ogen ten hemel en gebaarde naar het kantoortje van Milo. 'Hij zit nu ongeveer al een half uur bij Mr. Davis. Maar je hebt nog steeds niet gezegd wat je hier doet, ' vervolgde ze. 'Mr. Davis zei dat je minstens een week weg zou blijven. '

'Ik kom ook maar eventjes langs, ' antwoordde Joanna. 'Er liggen minstens drie aanvragen die gisteren al de deur uit hadden gemoeten en die moeten nog voorzien worden van een kleine toelichting. Ik ga weer als ik dat heb geregeld. '

De telefoon ging. Lisa nam op en Joanna ging naar haar bureau, pakte de documenten en begon te typen op haar computer, zich al die tijd bewust van het geroezemoes dat achter de gesloten deuren van Milo's kantoor vandaan kwam. Ze was net bezig de laatste toelichting uit te printen toen de voordeur openging en Eleanor Lathrop binnenwalste. Ze negeerde Lisa en liep recht op Joanna af. De afkeuring was van haar gezicht te lezen.

'Ik reed net langs en zag je auto staan. Wat doe je in hemelsnaam op je werk?' riep Eleanor. 'Wat moeten de mensen hier wel niet van denken?'

'Ik heb een baan, ' antwoordde Joanna kalm. 'Mensen zullen denken dat ik aan het werk ben. '

Door de jaren heen had Joanna geleerd de constante kritiek van Eleanor te negeren. Ze had geleerd geen acht te slaan op het continue spervuur van scherpe opmerkingen van haar moeder - die varieerden van Joanna's slechte keus in echtgenoten tot het feit dat Joanna buitenshuis wilde werken. Blind voor de huidige economische realiteit aarzelde Eleanor Lathrop niet haar afkeuring uit te spreken over het feit dat moeders werkten - om het even wie. Ze hield vol dat het Gods bedoeling was dat gezinnen leefden van de middelen die ze hadden, en 'middelen' betekende dat wat de echtgenoot thuisbracht, ongeacht hoe veel of hoe weinig dat was.

Deze keer was Joanna niet sterk genoeg om de stekelige opmerking te negeren en haar kille antwoord had Eleanor van de wijs gebracht. 'Nou ja, als jij hier bent, waar is Jenny dan? Bij je schoonouders, neem ik aan?'

'Ze is op school, ' antwoordde Joanna.

De verbijsterde blik op Eleanors gezicht deed Joanna goed. Ze kon nauwelijks een glimlach onderdrukken toen Eleanor dramatisch naar haar keel greep.

'Nee. Dat kan niet waar zijn. '

'Toch wel. Ik heb haar laten kiezen, ' zei Joanna. 'Ze mocht zelf weten of ze naar school wilde of thuis wilde blijven. Ze wilde naar school. '

'Kinderen van Jenny's leeftijd zijn niet oud genoeg om verstandig te beslissen. Zulke keuzes moeten zij helemaal niet maken. Hoe kon je... '

Op dat moment ging de deur van Milo's kantoor open en kwam Adam York naar buiten. Hij liep vlot langs de receptie naar buiten.

'Wacht even, moeder, ' zei Joanna. Ze liet de anders altijd zo spraakzame Eleanor geschokt achter en ging York achterna. Ze hield hem bij zijn auto tegen.

'Wat is er aan de hand, Mr. York?' vroeg ze.

Hij draaide zich verrast naar haar om. 'Ik had u vandaag niet hier verwacht, ' zei hij.

'Nee, dat had niemand, ' zei ze kort. 'Ik zou graag willen weten wat u hier doet. Bent u hier om mij of mijn man na te trekken?'

'We zijn bezig met een onderzoek, ' zei hij zonder echt te antwoorden op haar vraag.

'Wat wilt u precies van ons weten, Mr. York? Als u het rechtstreeks aan mij zou vragen, zou ik u misschien wel kunnen vertellen wat u wilt weten. Dan heeft u uw informatie uit eerste hand, in plaats van er achter mijn rug om op te azen. '

'Het is niets belangrijks, ' gaf York schouderophalend toe. 'Routinevragen over uw verzekeringssituatie, hoewel ik moet zeggen dat uw vriend, Mr. Davis, niet bepaald hulpvaardig was. '

Joanna rechtte haar schouders. 'Dat is ook vertrouwelijke informatie, Mr. York, ' maakte ze hem duidelijk. 'Het is niet verwonderlijk dat Milo u niets wilde vertellen. Hij mag dat helemaal niet, maar ik wel. Wat wilt u weten? Dat ik de eigenaar en begunstigde ben van een polis van honderdvijftigduizend dollar voor de levensverzekering van mijn man? Dat klopt. Die polis is zeven jaar oud, vijf jaar over de tweejarige periode van aanvechtbaarheid heen. Met andere woorden, de verzekering wordt uitgekeerd, ongeacht de doodsoorzaak. '

York keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Inclusief zelfmoord?'

Ze knikte. York haalde een notitieblokje tevoorschijn en schreef snel iets op. 'En een extra uitkering bij dood door ongeval?' vroeg hij.

'Dat ook, ' antwoordde Joanna. 'De extra uitkering bij dood door ongeval geldt niet voor zelfmoord, maar wel voor moord. '

'Aha, ik begrijp het, ' zei York. 'Interessant. ' Hij deed alsof dat stukje informatie nieuw voor hem was, hoewel Joanna wel beter wist. Een tijd lang stonden ze zwijgend op de parkeerplaats; York leek zijn notities te bestuderen. Eindelijk keek hij weer op.

'Driehonderdduizend dollar, ' mijmerde hij met sluwe blik. 'Dat lijkt me een behoorlijke verzekering voor iemand in uw financiële situatie, niet?'

Haar groene ogen knepen zich vervaarlijk tot spleetjes. 'Mr. York, ' zei ze kortaf, 'ik werk voor een bedrijf dat verzekeringen verkoopt. Als ik tupperware verkocht, had ik waarschijnlijk meer tupperware. Als ik make-up verkocht, droeg ik meer make-up. Ik heb zelf ook een levensverzekering, en als de situatie omgekeerd was, had Andy daarvan uitgekeerd gekregen. '

York schudde zijn hoofd en borg zijn notitieboekje op. 'Neem me niet kwalijk, Mrs. Brady, maar ik ben een beetje verbaasd dat u hierover zo koeltjes kunt spreken. '

Hij wilde het portier openen. In een uitbarsting van woede sloeg ze de deur weer dicht. 'Wat bedoelt u daar precies mee te zeggen?'

'Het spijt me als ik u beledigd heb, ' verontschuldigde hij zich.

'Ja, dat zal wel! U zit hier te suggereren dat ik iets met Andy's dood te maken heb, nietwaar?'

York keek haar met gemaakte verbijstering aan. 'Heb ik dat gezegd? Ik kan me niet herinneren dat ik iets in die trant heb gezegd. '

Sommige vrouwen gaan met schelle stem praten als ze boos of geërgerd zijn. Joanna Brady kreeg juist een lage, ijzige fluisterstem. 'Ik zou maar eens contact zoeken met de politie van Tucson als ik u was, Mr. York. Bekijk de voorlopige autopsie-uitslagen maar eens. En als u dat doet, zult u zien dat excuses op zijn plaats zijn. '

Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Hoe kan iemand als u toegang hebben tot dat soort informatie?' vroeg hij.

'Dat doet er niet toe, ' snauwde ze. 'Het gaat erom dat ik het weet!'

Ze draaide zich op haar hielen om en liep het kantoor weer binnen, waar haar moeder door de jaloezieën naar de Ford Taurus stond te gluren.

'Wie is die man?' vroeg Eleanor. 'Is hij echt van de DEA?'

'Hij zegt van wel, ' antwoordde Joanna grimmig, 'al weet ik niet zeker of hij de waarheid spreekt. '

'Wat deed hij hier? Wat wilde hij van jou?'

'Dat kan ik niet zeggen, maar je hoeft niet vreemd op te kijken als hij nog terugkomt om met jou te praten. '

'Met mij?' herhaalde Eleanor. 'Wat moet iemand van de DEA nou van mij?'

Joanna voelde plotseling een vreselijke hoofdpijn opkomen en wreef met haar vingers over haar slapen. 'Luister, moeder. Herinner je je nog dat je me vertelde over een dokter, de dokter die vlak voor Andy's dood zijn kamer binnenging?'

'Dat waren er zoveel, ' antwoordde Eleanor twijfelend.

Joanna schudde haar hoofd. 'Nee, je had het over eentje in het bijzonder, de dokter die via de wachtkamer liep en jou vertelde dat alles goed was, een paar minuten voor het noodsignaal afging. '

'O, die, ' zei Eleanor.

'Ja, die. Hoe zag hij eruit?' 'Margaret en ik zaten televisie te kijken. Ik herinner het me niet meer zo goed. '

'Probeer het toch maar, ' spoorde Joanna haar moeder aan. 'Stelde hij zichzelf voor? Droeg hij een naamplaatje?'

'Hoe kun je nou van mij verwachten dat ik dat soort details nog weet? Ik heb hem maar een minuutje of zo gezien. '

'Het is heel belangrijk, ' hield Joanna aan. 'Kun je ook maar iets over hem vertellen - hoe hij eruitzag, wat hij aan had? Hoe wist je dat hij een dokter was?'

Eleanor sloot haar ogen en probeerde zich de man weer voor de geest te halen. 'Hij had zo'n lange witte jas aan, die alle dokters dragen. '

'En een stethoscoop? Droeg hij een stethoscoop?'

'Ik weet het niet zeker, zou kunnen. ' Eleanor haalde haar schouders op. 'Ik weet het niet meer. '

'Hoe zag hij eruit?'

'O, in hemelsnaam, Joanna! Ik zei al dat ik die man maar heel even heb gezien. Wat doet het ertoe?'

'Het doet er heel veel toe, moeder, ' hield Joanna vol. 'Probeer eens te beschrijven hoe hij eruitzag. Ik moet het weten. '

'Goed dan. Hij was niet erg lang en een beetje dik. Hij zag er Mexicaans uit, vond ik. Donker haar, ja, golvend donker haar. '

'Een bril?'

'Nee, maar bruine ogen. Ja, hij had bruine ogen. '

'Nog iets?'

'Veel gouden tanden. Je weet wel, kronen. Dat zie je niet vaak bij jonge mannen. '

'Hoe jong was hij?'

'Veertig, misschien vijfenveertig. Ik vind het altijd moeilijk de leeftijd van mannen te raden. Ik begrijp niet wat er aan de hand is. Waarom vraag je me dit allemaal?'

'Moeder, ' zei Joanna, 'het zou heel goed kunnen dat die man helemaal geen dokter was, dat hij deed alsof, om zo in de kamer van Andy te kunnen komen. Hij heeft Andy misschien iets toegediend. '

Eleanor zette grote ogen op. 'Vergif of zo? Je wilt toch niet zeggen dat hij Andy heeft vermoord, hè? Wil je beweren dat ik met een moordenaar heb staan praten?'

'Ik wil alleen maar zeggen dat als er iemand van de politie van Tucson belt en jou hiernaar vraagt, jij hem precies hetzelfde moet zeggen als je mij nu verteld hebt. '

'O, dat zal ik doen. Dat zal ik zeker doen. ' Plotseling stond Eleanor op en liep met hernieuwde energie naar de deur.

'En moeder, ' voegde Joanna eraan toe, 'het is misschien maar beter als je hier met niemand anders over praat, behalve met de politie. '

'Natuurlijk, ' stemde Eleanor in. 'Ik houd mijn mond. '

Joanna keek hoofdschuddend toe hoe haar moeder wegliep. Zeggen tegen Eleanor dat ze haar mond moest houden, was net zoiets als haar vragen niet te ademen.

Nu haar moeder weg was, ruimte Joanna snel haar bureau op. Toen ging ze naar Milo's kantoor. Milo zat in gedachten verzonken met zijn rug naar zijn bureau uit het raam te staren. Milo Davis was drieënzestig jaar en helemaal kaal. Slecht het topje van zijn altijd zongebruinde hoofd was boven de stoel zichtbaar.

Joanna klopte zachtjes op de deurpost en stapte toen de kamer binnen, waarna ze de deur achter zich sloot. Hij draaide zich naar haar toe, maar zijn altijd zo innemende glimlach lag dit keer niet om zijn lippen.

'Hallo Joanna, ' zei hij somber. 'Ga zitten. '

Ze ging in een van de twee stoelen tegenover hem zitten. 'Zeg alsjeblieft niet dat je mij hier vandaag niet verwachtte, ' begon Joanna. 'Dat hebben al drie mensen tegen me gezegd. Ik ben alleen maar even gekomen om die drie toelichtingen te schrijven. '

Milo knikte. 'Dank je dat je daaraan gedacht hebt. Je hebt helemaal gelijk. Die hadden hier niet zo lang mogen blijven liggen. Het zat er dik in dat ik ze helemaal zou vergeten. Ik ben zo gewend dat jij je over dit soort zaken ontfermt dat ik er helemaal niet meer aan gedacht heb. '

Hij keek haar een poosje indringend aan. 'Hoe gaat het nu met je?' vroeg hij.

'Wil je dat echt weten?' Joanna haalde ongemakkelijk haar schouders op en beet op haar onderlip. 'Wel goed, denk ik. Het gaat allemaal zo snel. '

Milo knikte. 'Het zal nog verschrikkelijk zwaar worden, Joanna, ' zei hij vriendelijk. 'En het heeft tijd nodig. Het is een vreselijke tragedie, niet alleen voor jou en Jenny, maar voor de hele stad. De gemoederen laaien hoog op. Sta er niet van te kijken als mensen partij kiezen en zich tegen je keren. '

'Wat bedoel je?'

'In tijden als deze kom je er pas achter wie je echte vrienden zijn, Joanna, en ik wil je vast laten weten dat je altijd op mij kunt rekenen. Is er iets dat ik voor je kan doen?'

Ze keek hem recht aan. 'Jazeker, Milo. Je kunt me vertellen wat er aan de hand is. Ik zag Adam York uit je kantoor komen. Wat deed hij hier? Wat moest hij? Vroeg hij naar de verzekering van mij en Andy?'

Milo Davis fronste zijn voorhoofd. 'Niet echt, hoewel hij dat vast ook wilde weten. Ik heb hem niet veel verteld, maar uiteindelijk ontkom ik daar niet aan. Hij dreigde met een gerechtelijk bevel om mijn dossiers in te zien en ik ga ervan uit dat hij daar wel mee aan komt zetten. '

'Wat voor dossiers?'

'Salarissen. Verkoopcijfers. Hij wilde dat ik hem precies zou vertellen hoeveel jij verdiende. Hij vroeg naar zowel Andy als jou, maar ik had de indruk dat hij meer geïnteresseerd was in jou dan in Andy.

'En waarom? Heeft hij dat gezegd?'

'Ik heb geprobeerd dat uit hem te krijgen, maar hij liet niets los. ' Er lag een donkere schaduw over Milo's gezicht. 'Ik denk dat hij op zoek is naar geld, naar onverklaarbare uitgaven die niet te rijmen zijn met jullie inkomen. Volgens mij denkt hij dat jullie betrokken zijn bij een of andere drugsdeal. '

'Dat is absurd!' riep Joanna uit.

'Dat zei ik ook al. '

Joanna haalde diep adem. 'Ik heb hem op de parkeerplaats aangesproken en hij had een of ander smoesje over verzekeringsfraude. Maar de DEA voert een strijd tegen drugs, niet tegen verzekeringsfraude. '

'Verdorie!' bulderde Milo. Hij sloeg zo hard met zijn vlezige vuist op tafel dat zijn kristallen presse-papier - een beloning van het hoofdkantoor voor een of andere verkoopcampagne - bijna van het bureau tuimelde. Joanna ving hem op en zette hem weer neer.

Het was bijna een minuut stil. 'Hij is een geduchte tegenstander, Joanna, ' zei Milo ten slotte. 'Gehaaid en gewiekst. Dit is een man die, als hij eenmaal heeft besloten iemand achter de tralies te stoppen, dat voor elkaar krijgt ook. Ik zou maar uiterst voorzichtig zijn als ik jou was. '

'Dat ben ik ook. En ik zal zorgen dat hij ophoudt. '

'Hoe?'

Ze schudde haar hoofd. 'Dat weet ik nog niet precies. Eerst moet ik er maar eens achter zien te komen waarom hij achter me aan zit. Blijkbaar heeft hij iets over mij ontdekt waardoor hij gelooft dat ik betrokken ben bij deze hele toestand. Ik kan alleen met geen mogelijkheid bedenken wat dat zou kunnen zijn. '

'Hij vroeg nog naar die ring van je, ' zei Milo peinzend. 'Die ring die Andy je heeft gegeven voor jullie trouwdag. '

'Daar wist je van?' vroeg Joanna verbaasd.

'Je bent de enige hier op kantoor die er niet van wist. Andy kwam hem laten zien toen hij hem had gekocht bij Hiram. Hij wilde een speciale aanvulling op jullie polis voor sieraden. Hij vroeg of ik het persoonlijk wilde regelen, zodat jij er niet achter zou komen.

Ik heb York ronduit gezegd dat hij het verkeerde spoor volgt door zich zo druk te maken over die ring. Als Andy iets te verbergen had gehad, zou hij daar heel wat zwijgzamer over zijn geweest dan hij was. Zover ik weet, heeft hij het iedereen verteld behalve jou, en zo hoort het ook. '

Joanna moest weer aan de ring denken. Ze draaide hem rond aan haar vinger. 'Wat heb je nog meer tegen hem gezegd?' vroeg ze.

'Voornamelijk algemene dingen. Ik heb gezegd dat Andy van jongs af aan bij mijn padvindersgroep heeft gezeten. Van toen hij nog een snotjong was met stekeltjeshaar en bij de welpen zat, tot aan het moment dat hij als tiener het hoogste insigne bij de verkenners haalde. Ik heb gezegd dat Andy een goeie vent was, een van de beste die je maar kunt bedenken. Ik heb gezegd dat jullie allebei geweldige, hardwerkende mensen waren, die recht door zee en eerlijk zijn. '

'Wat wilde hij nou ook weer precies weten over mij?'

'Hoe lang je hier al werkt, of je wel eens lange vakanties neemt, dat soort dingen. Ik heb gezegd dat je hier nu meer dan tien jaar werkt, al voordat je in verwachting was van Jennifer. Ik heb even flink uitgeweid over jouw werk voor mij en dat je ervoor gezorgd hebt dat zowel Andy als jijzelf kon studeren. Ik heb gezegd dat je drie dagen in de week op en neer naar Tucson moest rijden, terwijl je daarnaast een drukke baan had. Ik denk dat hij erg onder de indruk was. En dat kan ook niet anders. En voor hij wegging, heb ik gezegd dat deze lastercampagne tegen jou en Andy maar beter kon ophouden. Het is absoluut schandalig. '

Joanna's ogen stonden vol tranen. 'Dank je, Milo, ' mompelde ze.

'Je hoeft mij niet te bedanken. Het is de waarheid. Ik heb dat tegen York gezegd, en ook tegen Jim Bob Brady toen ik hem laatst bij het postkantoor tegenkwam. Die zogenaamde experts van buitenaf denken maar dat ze hier in hun chique auto's kunnen komen om een beetje gewichtig te doen, terwijl ze eigenlijk geen flauw benul hebben wat er aan de hand is. En als je het mij vraagt... '

Er werd op de deur geklopt. Lisa stak haar hoofd naar binnen. Er is telefoon voor je, Joanna. Nina Evans van school. Ik heb geprobeerd het zelf af te handelen, maar ze staat erop jou persoonlijk te spreken. '

Joanna's hart klopte in haar keel. 'De directrice? Hoe is het met Jenny? Is er iets met haar gebeurd?'

Lisa knikte aarzelend. 'Ze is op het matje geroepen. Iets over vechten of zo. '

'Jenny? Vechten? Dat lijkt me sterk. ' Joanna liep snel de kamer van Milo Davis uit en pakte de telefoon bij de receptie. 'U spreekt met Joanna Brady. '

Mrs. Evans klonk opgelucht. 'Ik ben blij dat ik u te pakken heb. U kunt Jenny maar het beste meteen komen halen. Ze is volledig onbeheersbaar en losgeslagen. Het spijt me vreselijk, maar ik vind echt dat ze vandaag niet op school thuishoort. '

'Wat is er gebeurd?'

'Ze heeft gevochten in de pauze. '

'Jenny vecht nooit. '

'Zegt u dat maar tegen de twee jongens die ze tijdens het speelkwartier te lijf is gegaan, ' reageerde Mrs. Evans. 'Eentje had een bloedneus en de andere is bij de EHBO omdat Jennifer zijn duim heeft ontwricht. Het valt me nog mee dat ze hem niet gebroken heeft. '

'Ik kom er meteen aan. '

Joanna legde de hoorn neer en zag Milo Davis in de deuropening staan. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij.

'Er is iets met Jenny, ' antwoordde Joanna. 'Ze heeft iemands duim ontwricht op school. '

En daar was de bekende brede glimlach van Milo weer. 'Klinkt me bekend in de oren. Dat trucje met die duim, dat is precies wat D. H. jou heeft geleerd voor als je "nee" zei tegen een jongen en ook "nee" bedoelde, of niet soms?'

Joanna knikte.

'En het is dezelfde truc die jij gisteren in het ziekenhuis bij Walter McFadden uithaalde. '

'Hoe weet je dat?'

'Van Walter. Hij vertelde het me vanochtend bij het ontbijt bij Daisy's. Dat waardeer ik nou zo aan Walter. Zijn gevoel voor humor. Hij houdt van een grap, ook als hij het lijdend voorwerp is. ' 'Ik moet er vandoor, ' zei Joanna.

Hoofdschuddend verliet ze het kantoor. Dat was het probleem met zo'n klein stadje. Iedereen wist altijd veel te veel over elkaar. Zelfs een gekneusde duim ging als een lopend vuurtje rond.