10

Zachtjes duwde Ron de deur in het slot en hij liep nieuwsgierig de trap op. Bij de bovenste trede hield hij even halt. De badkamerdeur stond open en het gesnik was nu duidelijk hoorbaar. Ron herkende de stem van Kurt en voorzichtig gluurde hij om de hoek van de deur naar Nadia, die kletsnat in haar vaders armen hing. Verbaasd nam Ron het tafereel in zich op en even wist hij niet wat hij ervan denken moest. Kurt mompelde kalmerende woorden terwijl hij met zijn hand over Nadia’s haren streek. Op een gegeven ogenblik maakte Kurt zich uit haar greep los en toen hij zich wilde omdraaien, trok Ron snel zijn hoofd terug.

Hij schoot de trap op en maakte geruisloos zijn kamerdeur open. In de deuropening bleef hij staan en keek met gefronste wenkbrauwen zijn kamer in. Er was iemand binnen geweest. De bureaustoel was naar achteren geschoven en het groene lampje vertelde dat de computer aan stond. Hij ging naar het bureau en drukte een willekeurige toets in. Het inlogscherm werd geopend en vroeg naar zijn wachtwoord. Hij draaide zich om en wierp een blik op de camera boven de deur. Hij voerde zijn wachtwoord in en klikte driftig op de muis. Even later werd het opgeslagen videobestand geopend. Onder in het beeld verscheen de tijd en in rap tempo scrolde hij door het beeldmateriaal. Om 11.08 uur werd de slaapkamerdeur geopend en verscheen de indringer duidelijk in beeld. Met een verbeten gezicht trok Ron zijn hand terug, zodat de videobeelden op normale snelheid werden afgespeeld.

In eerste instantie wilde hij vloekend en tierend de trap af stormen, maar hij bedacht zich toen hij zag dat Nadia het briefje van zijn prikbord trok. Hij mompelde een verwensing toen ze de aantekeningen in haar zak propte. Het waren telefoonnummers die hij uit haar mobiele telefoon had gevist. Daar kwamen geheid vragen over. Het was natuurlijk ook stom om de informatie aan de muur te prikken. In de aanval gaan was nu niet de beste optie. Hij kon beter de vermoorde onschuld spelen. Ron opende zijn deur en probeerde in te schatten waar het tweetal zich in huis bevond. Hij hoorde Kurts stem uit Nadia’s slaapkamer komen en sloop naar beneden. Kurt stond met zijn rug naar de deuropening en de kust leek veilig. Geruisloos schoot Ron de trap af, trok de voordeur open en smeet die toen hardhandig dicht. Hij wachtte een paar seconden en stampte toen weer de trap op. ‘Ik ben thuis’, riep hij.

Kurt kwam de gang in en Ron begroette hem met een onschuldige glimlach. ‘Zweet je zo? Je kleren zijn zeiknat.’ Kurt nam de jongen in vertrouwen. ‘Het is Nadia. Ze was totaal overstuur. Ik heb haar onder de koude douche gezet.’ De verbazing schoot over Rons gezicht en dit keer was het niet gespeeld. Om hem te overtuigen duwde Kurt de slaapkamerdeur open.

‘Goh, wat een troep.’ Ron wilde naar binnen stappen, maar Kurt hield hem tegen.

‘Ze ligt op bed. We kunnen haar beter met rust laten. Laten we beneden verder praten.’

‘Dat is goed.’ Gewillig volgde Ron Kurt naar de woonkamer terwijl de raderen in zijn hoofd op volle toeren draaiden. ‘Als ik kan helpen, moet je het zeggen.’

‘Dat waardeer ik. Ik hoop dat je wat begrip voor haar situatie kunt opbrengen. De scheiding en de verhuizing zijn haar zwaar gevallen. Het heeft haar paranoïde gemaakt.’

‘Kun je dan niet beter naar de huisarts gaan? Die hebben overal pilletjes voor.’

‘Ik wilde morgen met haar langs de praktijk rijden. Heb je zin in koffie?’

Ron haalde zijn schouders op. ‘Als jij ook neemt... Ik snap wel dat ze in de war is. Zou ik ook zijn. Kan haar vriendin niet helpen?’

‘Welke vriendin?’

‘Ik ben haar naam kwijt, maar ze heeft gisteren gebeld. Nadia was met ma in het ziekenhuis en ik heb haar nummer genoteerd. Door al het tumult ben ik het vergeten te vertellen. Ik heb het nummer boven aan het prikbord hangen. Moet ik het even pakken…’ Hij maakte aanstalten om de kamer uit te lopen.

‘Nee, wacht…’ Kurt trok met zijn mond. ‘Dat verklaart een hoop…’

‘Hoe bedoel je?’ Ron liet zich in de kussens van de bank vallen.

‘Zoals ik al zei… Nadia is paranoïde en ziet overal spoken. Ze denkt dat ze wordt gestalkt en dat er overal in huis camera’s hangen.’ Kurt nam tegenover Ron plaats. ‘Daardoor is ze rare dingen gaan doen…’

‘Zoals de val van de trap, die ze mij in de schoenen probeert te schuiven?’

‘Ja, en haar uitvallen, de huilbuien en waanideeën. Vandaag was ze alleen thuis en kreeg ze een waanidee. Ze heeft haar kamer overhoopgehaald, de kamer van je moeder en mij doorzocht… en jouw kamer.’

Ron schoot rechtop in de bank. ‘Mijn kamer? Heeft ze nooit van privacy gehoord?’ riep hij als een volleerd acteur uit. ‘Daar heeft ze niets zoeken!’ Hij vroeg zich af of ze wat gevonden had. Waarschijnlijk niets. Anders had Kurt wel anders gereageerd.

‘Ze is in de war. Sorry. Het had niet mogen gebeuren.’

Met een zucht liet Ron zich achterovervallen en maakte een wegwerpgebaar. ‘Zo erg is het nou ook weer niet. Ze is ziek, ik begrijp het wel. En zo bijzonder is mijn kamer niet. Je zult er geen geheimen vinden.’

‘Ze heeft het briefje met de telefoonnummers in je kamer gevonden en dat was voor haar een bevestiging dat ze werd bespied.’ Kurt haalde het briefje tevoorschijn en stak het Ron toe.

‘Ik heb haar niet bespied!’ viel Ron uit terwijl hij het papiertje in zijn broekzak wegstopte. ‘Ik heb wel wat beters te doen. Je denkt toch niet dat ik overal camera’s ga ophangen? Ik heb alleen maar de telefoon aangenomen en de nummers…’

‘Ik weet het. Het is duidelijk een misverstand.’

‘Het is ook wel een beetje mijn schuld. Als ik het telefoontje van haar vriendin op tijd had doorgegeven…’

‘Onzin! Als er iemand schuldig is, dan ben ik dat wel. Ik heb haar meegesleurd in mijn avontuur.’

‘Het is wel een heftig avontuur. Misschien ben je iets te hard van stapel gelopen.’

‘Denk je?’

Ron trok een spijtig gezicht en knikte. ‘Ik ben ouder en ik zou er ook moeite mee hebben. Luister… als je vanavond liever thuisblijft, dan heb ik daar begrip voor.’

Kurt keek hem vragend aan.

‘De voetbaltraining’, verduidelijkte Ron.

‘Ach, ja. Dat was ik bijna vergeten. Ik wacht nog even af. Vanavond is ze waarschijnlijk gekalmeerd, en je moeder is thuis...’

‘Voor jou is het ook goed om er even tussenuit te zijn.

Mannen onder elkaar…’ Hij zag Kurt slikken en wist dat hij een gevoelige snaar had geraakt.

Kurt stond snel op. ‘Ik ga droge kleren aantrekken en aan het eten beginnen. Dan kunnen we op tijd naar de training.’

‘Dat is goed. Dan kijk ik even wat de schade op mijn kamer is.’

‘Als er iets kapot is, dan vergoed ik dat uiteraard’, haastte Kurt zich te zeggen.

Nadia zat op de zesde traptrede van boven. Ze had haar armen rond haar middel geslagen en wiegde zachtjes heen en weer. Kauwend op haar onderlip had ze het gesprek gevolgd en ze probeerde krampachtig haar emoties onder controle te houden. Ze begon aan zichzelf te twijfelen. Stel dat ze gelijk hadden en ze werkelijk langzaam gek aan het worden was. Zou je zoiets zelf merken? Alles om haar heen was haar vreemd. De school, de leerlingen, Violet, Desiree, Ron en nu ook haar vader… Als ze krankzinnig was geworden, zou dat de verklaring kunnen zijn. Waarschijnlijk waren zij wel normaal. Wat als ze straks in een krankzinnigengesticht werd opgeborgen? Zou een dergelijke inrichting nog bestaan?

Ze hoorde de kamerdeur slaan en stond snel op. Hinkend schoot ze haar kamer binnen en kroop haar bed in. Ze trok het dekbed tot onder haar kin en kneep angstig haar ogen stijf dicht. Kwamen ze haar halen?

Kurt had zijn auto op het parkeerterrein van de voetbalvereniging geparkeerd en tilde zijn sporttas uit de kofferbak. Even had hij met een schuldgevoel geworsteld omdat hij Nadia bij Desiree achterliet. Maar Desiree had hem ervan weten te overtuigen dat zijn dochter bij haar in goede handen was en dat een uurtje sport hem goed zouden doen. Dit was natuurlijk ook een uitgelezen kans om Ron iets beter te leren kennen. De jongen had een eerste stap gezet en de kans was groot dat als hij zou weigeren er geen tweede kwam. Het geroep en gejoel van de mannen op het veld riep mooie herinneringen op.

Ron stootte hem aan. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja, al vijf jaar.’ Hij grijnsde toen hij zag dat de jongen zijn opmerking niet snapte. ‘Laten we ons omkleden. Dat zal ik je laten zien wat echt voetbal is.’

‘Hij wel! Ik maak je met gemak in, oudje.’

Kurt gaf Ron een speelse zet en volgde de jongen het gebouw in. ‘Goedenavond, schoon volk’, riep Ron in de deuropening van de kleedruimte. ‘Ik heb iemand meegenomen die graag wil leren voetballen. Wel rekening houden met zijn leeftijd. Zo piep is hij niet meer.’

De mannen draaiden zich nieuwsgierig om, er werd gelachen en Kurt lachte mee. Het was een gemêleerd gezelschap en een man van rond de vijftig jaar nam het voor Kurt op.

‘Jullie broekies denken heel wat te kunnen, maar wij oudjes wéten dat we het kunnen.’

‘Tuurlijk, Tinus’, brulde een knul met kort, krullend haar en hij sloeg Ron op zijn schouder. ‘Waarom zien we daar zo weinig van?’

‘Dit is Kurt.’ Ron leek even te twijfelen maar liet er toen op volgen: ‘Hij is een vriend van mijn moeder.’

‘Welkom, Kurt. Mijn naam is Tinus Vet.’ Tinus stak zijn hand uit. ‘Ik neem aan dat dit niet je eerste keer op het voetbalveld is.’ Hij wees naar het logo op de sporttas. Kurt zette met een grijns zijn sporttas op de bank. ‘Ik heb jaren in de eerste klasse gespeeld, bij Club Brugge.. In 1990 waren we landskampioen met vier punten voorsprong op de nummer twee, Anderlecht.’

Ron en zijn bondgenoot Paul gaapten de twee mannen vol ongeloof aan.

‘Dat lieg je’, sneerde Gerjan, die zich nu ook bij zijn twee jonge vrienden had gevoegd. ‘Je neemt ons in de zeik.’

‘Nee, dat doe ik niet’, antwoordde Kurt ernstig.

‘1990?’ schimpte Paul terwijl hij de veters van zijn voetbalschoenen strak trok. ‘Dat was in de middeleeuwen.

Het gaat om wat je nu presteert.’

‘Ik zal mijn best doen’, beloofde Kurt. Hij stapte uit zijn spijkerbroek en knoopte zijn overhemd los. Nadia was even vergeten. Hij genoot van de plaagstootjes en was van plan om een onvergetelijke indruk achter te laten.

De beltoon van haar mobiel haalde Nadia uit een onrustige slaap. Het zweet stond op haar rug en haar nachtjapon zat vastgezogen aan haar rug. Geschrokken duwde ze zich op haar ellebogen omhoog en keek verward naar de telefoon op het nachtkastje. De beltoon viel stil, maar kwam na vijf minuten weer irritant tot leven.

Met een zucht graaide Nadia het apparaat van het nachtkastje. De naam van de beller verscheen in beeld en Nadia nam op. ‘Hallo Ling.’

‘Belga… Hoe is het met je?’

‘Het gaat redelijk.’

‘Dat klinkt niet echt positief. Heb je nog last van je voet?’

‘Dat ook. Ik heb wat problemen met Ron.’

‘Wie niet?’ reageerde Ling ad rem. ‘Het is er een met een gebruiksaanwijzing. Wat heeft hij nou weer gedaan?’

‘Hij probeert mij en mijn vader weg te pesten. Hij gaat daar behoorlijk ver in.’

‘Dat geloof ik best. Hij kan soms gevaarlijk uit de hoek komen. De ene dag is hij aardig en de volgende dag probeert hij je onderuit te trekken. Hij is moeilijk te doorgronden. Onderschat hem niet.’

‘Hij heeft me van de trap geduwd.’

Het was even stil.

‘Hij ontkent natuurlijk’, liet Nadia er met een zucht op volgen.

‘Hij is goed in het verdraaien van de waarheid. Ik heb het zelf ook ondervonden. Hij is geslepen… Je moet je niet bang laten maken. Terugvechten! Daar wordt hij onzeker van.’

‘Waarom ben je eigenlijk zo aardig tegen mij? Ik bedoel… jij en Ron hadden toch iets samen?’

‘Hij is alleen maar aardig als hij iets van mij nodig heeft. Hij heeft al zo vaak op mijn hart getrapt. Verleden week stond hij met Diana achter de fietsenstalling te foezelen. Een dom sletje uit 3B dat al twee keer is blijven zitten. Ik weet hoe het voelt als Ron zich tegen je keert. Ik mag je wel. Weet je wat we doen… Ik kom morgen bij je langs. Samen bedenken we wel een goed plan om hem terug te pakken.’

‘Ik wil hem niet terugpakken’, stribbelde Nadia tegen.

‘Dat is de enige manier om hem te stoppen. Wees nou niet bang, je moet vol in de aanval. Het lukt ons wel. Je zult zien.

Ik ga ophangen. Morgen rond drie uur ben ik bij je thuis.’

Nadia klapte haar mobiel dicht. Ze voelde zich minder opgelaten nu ze een medestander had gevonden, al wist ze niet of Ling volledig te vertrouwen was. Maar ze wílde Ling vertrouwen. Ling wist precies hoe Ron in elkaar stak. En alleen zou Nadia de strijd tegen dat rotjoch niet winnen. Zelfs haar vader had haar laten vallen.

De deur kierde open en het hoofd van Desiree verscheen om de hoek. ‘Ben je wakker?’ vroeg ze. ‘Wij hebben al gegeten, maar ik heb nog een restje lasagne voor je bewaard. Kom gezellig beneden eten. De mannen zijn naar de voetbaltraining en we hebben het rijk voor ons alleen. Er komt straks een romantische film op tv. Zullen we samen kijken?’

Nadia bestudeerde het gezicht van de vrouw. Er was geen greintje boosheid op te bespeuren. Ron had haar vader ingepalmd. Zij kon hetzelfde doen met zijn moeder. ‘Dat is goed’, besloot Nadia. ‘Ik ga eerst even douchen.’

‘Prima. Ik maak ondertussen de lasagne voor je warm.’

Desiree liet de deur openstaan en verdween. Met een zucht zwaaide Nadia haar benen uit het bed. Alles deed pijn. Haar rug voelde stram en haar armen waren zwaar. De gekneusde enkel protesteerde kloppend in het verband. Langzaam schoof ze van het bed en hinkte naar de badkamer.

Met lange tanden had ze een paar happen van de lasagne genomen. ‘Ik krijg het niet naar binnen’, klaagde Nadia. ‘Het is heerlijk, maar ik ben misselijk.’

‘Geef maar.’ Desiree nam het bord over en bracht het naar de keuken. ‘Wil je een bakje yoghurt of iets anders?’

‘Nee, dank je.’ Desiree bleef midden in de kamer staan en nam Nadia van top tot teen op. ‘Ik maak me echt zorgen om je. Wat is het toch, lieverd?’

Nadia slikte de opkomende emoties weg. Het liefst was ze in de armen van de vrouw gekropen en hard gaan huilen. Het feit dat ze de moeder was van haar aartsvijand, hield haar tegen.

‘Als je erover wilt praten… Het maakt niet uit wanneer. Al is het midden in de nacht.’

De mondhoeken van Nadia trokken voorzichtig omhoog. ‘Ik zal het onthouden.’

‘Je vader heeft voor morgen een afspraak met de huisarts gemaakt. Misschien dat een specialist je kan helpen.’

‘Jullie denken dat ik gek ben.’

‘Nee! Je bent in de war.’

Mokkend sloeg Nadia haar armen over elkaar. ‘Zullen we maar de tv aanzetten?’

‘Ja, natuurlijk. Vanavond gaat het verstand op nul en proberen we te genieten van een film.’

Nadia knikte. Ze was dankbaar dat Desiree haar niet aan een verhoor onderwierp. Daar had ze alle reden toe na de zoekactie in haar slaapkamer.

Desiree liet zich naast Nadia op de bank zakken. Nadia verstijfde toen hun schouders elkaar raakten, maar naarmate de tijd verstreek, wist ze zich meer en meer te ontspannen. De hapjes kwamen op tafel en Desiree trok voor zichzelf een fles wijn open. ‘Zou je het leuk vinden om samen eens een dagje naar een wellnessresort te gaan? Heerlijk de sauna in, bubbelen in de jacuzzi, massage en na afloop een luxediner.’

‘Naakt?’

Desiree schoot in de lach. ‘Ja. Je kunt niet met je kleren aan de sauna in. En er zijn ook mannen.’

Nadia trok een benauwd gezicht.

‘Meestal zijn het mannen van boven de dertig’, zei Desiree om er nog een schepje bovenop te doen.

‘Bah!’ Nadia gierde het uit. ‘Dan houd ik liever mijn kleren aan. Wat als zo’n man je aantrekkelijk vindt?’

‘Wat dan?’ Desiree nam een slok van de wijn en keek Nadia geamuseerd aan.

‘Nou… raakt hij dan niet opgewonden?’

De wijn sproeide in het rond en een lachsalvo vulde de kamer.

‘Wat een gezellige bende. Missen wij iets?’ Het gezicht van Kurt straalde, dat van Ron stond nors.

Nadia slikte haar lach in en stond op. ‘Ik denk dat ik maar naar mijn kamer ga. Ik ben moe. Bedankt voor de gezellige avond’, zei ze tegen Desiree.

Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Ron, maar die vertrok geen spier. Hij stond in de deuropening en deed maar een klein stapje opzij toen ze zijn richting uit kwam. De woorden van Ling schoten door haar hoofd: ‘Terugvechten. Daar wordt hij onzeker van.’

Ze bleef nerveus voor hem staan. ‘Mag ik even…’ Ze gaf hem een zet en liep toen de kamer uit.