8

Nadia had de mouwen van haar vaders badjas opgerold en de ceintuur strak rond haar middel getrokken. Stuntelig maakte ze met een trekker de douchecabine droog en hinkelde toen naar de wasmand in de hoek. Ze stopte haar kleding in de mand en graaide een handdoek van de plank. Terwijl ze haar natte haren in een handdoek wikkelde, liep ze naar haar slaapkamer en duwde met haar arm de deur in het slot. Ze controleerde haar mailbox, maar Fien had helaas nog niet gereageerd. Een gevoel van heimwee kwam omhoog en snel probeerde ze het te onderdrukken. Ze kon beter maar even niet aan haar vriendinnen denken. Het maakte haar alleen maar depressief. Ze kon beter focussen op wat ze morgen ging doen. Ze was morgen de hele dag thuis. Dan had ze mooi de tijd om haar moeder een lange brief te schrijven. Wellicht ook een brief aan haar oude school in Hamme, hoewel… Zoveel leuke nieuwtjes had ze niet te vertellen. Ze pakte een schone nachtjapon uit de kast en gooide de badjas en de natte handdoek op een hoop in de hoek. Ze bekeek haar naakte lichaam in de spiegel en automatisch doemde Bas in haar gedachten op. Zou hij haar aantrekkelijk vinden? Misschien viel hij niet op brunettes, hield hij meer van blondines zoals Joyce. Of van grote borsten zoals die van Ling.

Nadia pakte haar borsten vast en perste ze tegen elkaar. Zo leek het nog wat. Met een wanhopige zucht liet ze haar borsten los. Misschien vond hij haar te dik? Ze woog eenenzestig kilo. Ze pakte een stukje vel bij haar buik en rolde het taxerend tussen haar vingers heen en weer. Daarna draaide ze een kwartslag voor de spiegel en bekeek met een kritische blik haar billen. ‘Hopeloos’, gromde ze. ‘En dan die benen. Zelfs een bezemsteel heeft meer vorm.’

Ze trok een pruillip tegen haar spiegelbeeld. Ze had niet het figuur van haar moeder. Die had een kont en mooi gevormde benen. Zelfs Desiree had een kont. Maar dan wel een van een nijlpaard. Giechelend trok ze de nachtjapon over haar hoofd.

Op zo’n kont zat ze ook niet echt te wachten. Met een snelle beweging streek ze de stof langs haar heupen glad. Bas zou het hier toch mee moeten doen, mocht hij interesse krijgen. Haar telefoon op het nachtkastje ging over en in een reflex schoot ze naar voren en las de tekst op het display.

‘Onbekend nummer’. Enigszins teleurgesteld omdat het Fien niet was, nam ze op. ‘Met Nadia.’

Het bleef stil aan de andere kant. ‘Hallo? Wie is dit?’ Er klonk gehijg in haar oor, alsof iemand een marathon had gelopen. ‘Doe niet zo flauw. Hallo?’ Het gehijg ging over in een soort rochelend geluid en na een paar seconden werd het gesprek plotseling verbroken. Met een frons haalde ze haar schouders op. ‘Kinderachtig’, mompelde ze terwijl ze het apparaat op het nachtkastje legde. Ze schonk er verder geen aandacht aan en zocht een stripboek uit de stapel naast haar bed. Zachtjes zette ze de radio aan en liet zich toen tussen de lakens glijden.

Een tijdlang staarde ze naar het plafond. Ergens was het wel jammer dat ze morgen niet naar school ging. Die paar minuten per dag die ze met Bas kon optrekken, was ze kwijt. De volgende keer zou ze proberen om stiekem met haar mobiel een foto van hem te maken. Die kon ze dan boven haar bed hangen. Maar als haar vader het fotootje zag hangen, riep dat natuurlijk weer vragen op.

De beltoon van haar mobiel klonk weer en ze graaide het zilverkleurige apparaat van het nachtkastje. ‘Nadia.’ Weer geen antwoord. ‘Zeg, grappenmaker, wat is je probleem?’ riep ze kwaad en ze verbrak resoluut de verbinding.

Bijna direct klonk het irritante deuntje weer en dit keer nam ze op zonder een woord te zeggen. Het was een paar minuten stil voordat aan de andere kant zachtjes een stem klonk. De woorden waren niet tot haar gericht en op de achtergrond gaf iemand antwoord. Een onduidelijk gemompel.

Geconcentreerd bleef ze luisteren in de hoop dat ze de stemmen zou herkennen. ‘Zo meteen… Ik…’ Meer kon ze niet verstaan. Het was even stil en toen begon de persoon plotseling te gillen. Geschrokken hield Nadia de telefoon van haar oor en besloot de beller zijn plezier te ontnemen door de verbinding te verbreken.

Ze vroeg zich af wie het was. De beller was in ieder geval niet verkeerd verbonden, anders was hij geen tweede en derde keer bij haar terechtgekomen. Wie hadden er allemaal haar nummer? Hier in Nederland waren dat maar weinig mensen. Had Ron met haar nummer lopen strooien of was hij degene die haar belde? Was de stem op de achtergrond die van Ling? Wie het ook mocht zijn, waarschijnlijk hadden ze niets beters te doen. Om niet nogmaals gestoord te worden schakelde ze haar telefoon uit. Als Fien belde, werd ze automatisch naar de voicemail doorgeschakeld. Dan belde Nadia haar morgen wel terug.

Nadia schrok door een harde bons wakker wakker uit een warrige droom. Slaperig keek ze op de alarmklok op het nachtkastje. Halfacht. Ze liet zich kreunend achterover in haar kussen vallen en luisterde hoe het huis tot leven kwam. De geiser in de douche sloeg aan, een deur viel dicht. Voetstappen, fluisterende stemmen op de trap en daarna was het weer even stil. Ze dommelde langzaam weer weg en dit keer werd ze niet wakker van het klopje op de kamerdeur. Kurt kwam met een vol dienblad de slaapkamer binnen. ‘Lieverd, word eens wakker.’

Met tegenzin opende Nadia haar ogen. ‘Waarom? Ik blijf vandaag toch thuis.’

‘Ja, dat weet ik. Ik heb brood voor je gesmeerd en een sinaasappeltje voor je uitgeperst.’ Hij schoof wat spullen op het nachtkastje opzij en zette het dienblad neer. ‘Hoe is het met je been?’

Het antwoord was een diepe zucht. ‘Ik slaap nog half.’ Mopperend trok Nadia de deken over haar hoofd. ‘Mijn been zit er nog aan, dus het zal wel goed gaan.’

‘Wees eens wat vriendelijker, brompot. Ik breng je ontbijt op bed en dit is mijn dank?’

‘Bedankt.’

Het klonk niet gemeend, maar Kurt leek het niet te merken. ‘Als er iets is, dan bel je maar naar mijn werk. Je hebt mijn nummer?’

‘Jaahaaa!’

Kurt ging onverstoorbaar verder. ‘Desiree heeft wat boeken en tijdschriften bij elkaar gezocht. Misschien zit er iets interessants voor je bij. Ik leg ze bij het voeteneind neer. Dan ga ik maar…’

‘Papa?’ Haar hoofd kwam onder de lakens vandaan. Zou ze hem vertellen over de geheimzinnige telefoontjes van gisteravond? Er was geen bewijs dat Ron de beller was, maar haar intuïtie zei van wel. Maar had het eigenlijk wel zin na gisteravond? Hij geloofde haar toen ook niet, waarom nu dan wel? ‘Ik kom de dag wel door’, zei ze snel. ‘Maak je maar niet ongerust. Bedankt voor het lekkers.’ Ze keek glimlachend naar het eten op het nachtkastje. ‘Van honger kom ik in ieder geval niet om.’

Hij lachte nu ook. ‘Nee, dat is niet de bedoeling. Je moet zo min mogelijk lopen en je been ontzien. Ik bel vanmiddag nog even op om te horen hoe het met je gaat.’ Hij drukte een kus op haar voorhoofd. ‘Neem je rust.’

Ze knikte. ‘Ga nu maar…’ Luchtig wapperde ze met haar hand naar de deur. ‘Ik red me wel.’

‘Dag liefje.’ Kurt trok de deur zachtjes in het slot en liep de trap af.

‘Ron!’ Ron stond beneden in de hal met zijn jas in zijn hand. ‘Wil je een lift? Ik kom praktisch langs je school.’

‘Dat is goed. Bedankt.’ Hij sloeg Kurt vriendschappelijk op zijn schouder. ‘Houd jij eigenlijk van voetbal, Kurt?’ Hij hield de deur uitnodigend open en stapte opzij, zodat zijn stiefvader kon passeren.

‘Tot vijf jaar terug was ik lid van een voetbalclub, maar op een gegeven moment werd het steeds moeilijker om dat met mijn werk en gezin te combineren.’ Kurt zette het autoalarm uit en opende zijn portier. ‘Ik denk dat de leeftijd begint mee te spelen.’ Met een brede grijns nam hij plaats achter het stuur en duwde de contactsleutel in het slot.

‘Zo oud ben je toch nog niet?’ Ron liet zich in de passagiersstoel vallen. ‘Heb je zin om morgenavond met mij mee naar de training te gaan?’

Verrast keek Kurt de jongen van opzij aan. ‘Dat lijkt me gezellig. Hoe laat?’

‘Halfacht. Dan trap je een balletje met ons mee.’

‘Dat is goed.’

De auto reed de oprit af en draaide de straat in. Met een neutraal gezicht staarde Ron naar de huizen die voorbijkwamen. Alles verliep volgens plan.

Het scherm lichtte op toen Nadia haar pincode had ingetoetst. ‘Welkom. U hebt negen berichten op uw voicemail.’ Een onbekend nummer had haar gisteravond om halftien gebeld, maar er was geen boodschap ingesproken. Om kwart voor tien had de onbekende beller een tweede poging gewaagd en om vijf voor tien een derde. ‘Wat een flauw spelletje’, mompelde ze terwijl ze geïrriteerd de meldingen wiste. ‘Puber!’

Haar gezicht klaarde op toen het telefoonnummer van Fien op het scherm verscheen. ‘Hallo, Nad. Tof dat je het weekend komt. Ik ga iedereen mobiliseren en dan gaan we iets leuks doen. Dat wordt lachen. Bel me morgen na school even. Kus…’

Het vijfde en zesde gesprek volgden elkaar snel op. En weer van een onbekende beller zonder ingesproken boodschap. Om kwart voor twaalf was er een voicemailbericht ingesproken. Op zangerige toon werd langzaam herhaald: ‘Trutje… trutje… trutje… trutje.’ Het duurde een halve minuut en toen werd de verbinding verbroken. Het was onduidelijk of het een mannen- of een vrouwenstem was. Waarschijnlijk had de beller zijn stem vervormd. Om halfeen en vijf over halfeen werden de twee laatste gesprekken geregistreerd. Nadia luisterde naar de gezongen tekst: ‘Ze gaan je pakken… je gaat eraan… ze gaan je pakken. Trutje… trutje… trutje…’ Ron wist niet van ophouden, dacht ze bitter en ze besloot ook deze berichten te wissen. Ze liet zich door Rons zielige gedrag niet zenuwziek maken. Terwijl haar vingers op de toetsen drukten, ging haar telefoon over en verscheen er een nummer in beeld. Nadia weifelde. De vorige nummers van de onbekende beller waren afgeschermd. Zou Ron het lef hebben? Ze nam op en hield haar adem in.

‘Waar blijf je nou?’ riep een verontwaardigde stem in haar oor. ‘Ik sta hier te blauwbekken bij de halte.’

‘Ling?’

‘Ja, Ling! We zouden toch samen de bus nemen? Weet je hoe laat het is?’

‘Sorry, maar ik lig in bed. Ik kom niet naar school, want ik heb mijn enkel verzwikt. Heeft Ron je niets verteld?’

‘Waarom zou hij? We praten al weken niet meer met elkaar.’ ‘Is het zo erg tussen jullie?’ Nadia dacht aan de anonieme beller. Als Ling de waarheid sprak, dan was zij niet de stem op de achtergrond. Met wie speelde Ron onder een hoedje? Was het dan Joyce, of Merel? En in hoeverre was Ling op de hoogte van de treiterijen?

‘Soms is hij gewoon een eikel’, redeneerde Ling kortaf. ‘Ik stap op de bus. Je hoort nog van me.’

Met een klik werd het gesprek afgebroken. Verslagen liet Nadia de telefoon zakken en staarde naar het eten op het dienblad. Een gekookt ei, twee geroosterde boterhammen en vers sinaasappelsap. Veel trek had ze niet. Dit was zo’n moment waarop ze snakte naar een vriendin. Iemand met wie ze deze ellende kon delen. Natuurlijk had ze Fien, maar die woonde een paar honderd kilometer verderop. Bovendien had Fien Ron of Ling nog nooit ontmoet en dat praatte toch anders. Met een zucht sloot ze haar ogen. Alleen Violet bleef nog over. Schuchtere Violet, die bijna met iedereen op school problemen had. Moest ze zich aan haar vastklampen? Het was natuurlijk altijd beter dan niets. Violet had genoeg ervaring wat pesten betreft. Als er iemand advies kon geven, was zij dat wel.

Achter in Nadia’s agenda had Violet ongevraagd haar telefoonnummer opgeschreven. Het was het enige nummer dat Nadia had gekregen sinds ze in Nederland was gearriveerd. Over zeven minuten begon de les, er was nog tijd.

Voorzichtig stapte Nadia uit bed en schuifelde naar het bureau, waar ze haar agenda onder een stapel tijdschriften vandaan trok. Met sierlijke krullen en hartjes had Violet het nummer versierd. Ze vond het er toen wat kinderachtig uitzien, maar nu moest Nadia erom lachen. Het had eigenlijk wel iets vertederends. De telefoon ging over en het duurde even voordat er werd opgenomen.

‘Ja…’ Het was een zacht en voorzichtig antwoord.

‘Violet, met Nadia. Ik wilde even laten weten dat ik vandaag niet kan komen.’ Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ben van de trap gevallen en ik heb mijn enkel verzwikt.’ ‘Doet het pijn?’ Er klonk een soort van opluchting in Violets stem.

‘Dat valt wel mee. Alleen lopen gaat wat moeilijk.’

‘Wil je dat ik aantekeningen van de lessen maak? Anders mis je meteen weer zo veel. Dan kom ik ze van de week even langsbrengen. Als je dat wilt… Ik weet niet of…’

‘Nee, dat is een goed plan’, haastte Nadia zich te zeggen. ‘Heb je mijn adres?’

‘Ja, dat heb ik. Ik moet nu snel naar binnen, want de bel is al gegaan. Sterkte!’

‘Bedankt alvast. En doe de groeten aan Bas en Dirk…’

Dat laatste had Violet waarschijnlijk niet gehoord. Nadia gooide haar mobiel op het bed en keek de kamer rond. Wat moest ze in hemelsnaam de hele dag gaan doen? Ze strompelde naar de kast en trok een trainingspak van de plank. Ze bleef niet de hele dag in bed liggen. Dan werd ze gek. Ze had het rijk voor zich alleen en dit was een mooi moment om ongestoord het huis te verkennen.

Ze stapte in haar pantoffels en liep naar de gang, waar ze de slaapkamerdeur van Desiree en Kurt opentrok. In de deuropening bleef ze staan en nam de ruimte in zich op. Een raar idee dat haar vader bij een andere vrouw dan haar moeder in bed lag. Het bed was onopgemaakt en het dekbed lag rommelig op een grote hoop. Aan de linkerkant, op het kussen, lag een satijnen nachtjapon. Een rood niemendalletje. Rechts op de grond naast het bed stonden haar vaders pantoffels. Keurig naast elkaar. Op de stoel hing zijn overhemd en iets wat op een shirt leek.

Wat lag er op het nachtkastje? Nadia deed een stapje naar voren en las de tekst op het rode doosje: ‘Durex Fetherlite’. Ze haalde een pakje uit de doos en draaide het onderzoekend in het rond. Haar hart roffelde in haar borst. Terwijl ze op haar onderlip beet, sprak ze zichzelf vermanend toe. Wat had je dan gedacht? Dat ze geen seks hebben? Ze moest lachen om haar eigen naïviteit. Het condoom gleed in haar broekzak en met twee handen stak ze de nachtjapon in de lucht. Maat 44, las ze op het label. Ze grijnsde meewarig en legde het kledingstuk op het kussen terug.

De toilettafel stond vol met potten gezichtscrème, lotion, make-up en flesjes parfum. Een beetje make-up kon ze wel gebruiken. Met een potlood dikte ze haar wenkbrauwen aan en trok ze donkere lijnen onder haar ogen. Wat onhandig ging ze met de mascararoller over haar wimpers en stiftte daarna haar lippen rood.

Giechelend bekeek ze het resultaat. Als ze zo de straat op zou gaan, ging haar vader zeker door het lint. Had ze nog iets vergeten? Jean Paul Gaultier leek haar een duur geurtje en verkwistend spoot ze een flinke hoeveelheid in haar hals en op haar kleding. Daarna stond ze op en inspecteerde de kledingkast. Ze kwam tot de conclusie dat er niets tussen hing dat ze zou willen lenen.

Ze liep de kamer uit en bleef bij de trap staan. Haar ogen werden naar de bovenste etage getrokken, naar de kamerdeur van Ron. Hij had haar de hele avond gestalkt met zijn stomme telefoontjes en nu was het haar beurt om wraak te nemen. Vastberaden liep ze de trap op en gooide de slaapkamerdeur open. Zijn domein… Eens kijken wat er allemaal te zien was.

Het was opvallend netjes in de kamer. Alleen het tweepersoonsbed was onopgemaakt. Naast een zwartleren bankstel tegenover een flatscreen-tv stonden kasten vol met Xbox-spellen, keurig gesorteerd op alfabet. De posters aan de muur verrieden dat zijn voorkeur uitging naar donkergekleurde meisjes. Op een bureau van glas stonden een computer en een laptop, en in een kast ernaast zag ze allerlei apparatuur. Het maakte een zoemend geluid en lampjes flikkerden aan en uit.

Het prikbord boven het bureau hing vol met foto’s. Ze herkende Ling, innig verstrengeld met Ron. Ze trok de foto van het bord en draaide het kiekje om. ‘2009’, stond er op de achterkant geschreven. Een foto van een jochie van negen of tien jaar naast een oudere man trok haar aandacht. Er straalde vriendelijkheid uit zijn ogen en zijn lach was warm en gul. De jongen leek op Ron, maar dan een jongere versie. Waarschijnlijk was de man naast hem zijn vader. Ze leken op elkaar, de neus en de ogen…

Tussen de foto’s hingen briefjes met aantekeningen. Alles was met een duidelijk en strak handschrift geschreven. Ze verstijfde toen ze de telefoonnummers op een lijstje doorlas. Een ervan herkende ze als dat van Fien. Daaronder stond dat van haar en ook dat van Violet. Hoe kwam die griezel aan het nummer van Fien?

Woest trok ze het papiertje van het prikbord. Was hij haar aan het bespioneren? Maar hoe dan? Met een machteloos gevoel draaide ze in het rond en plotseling zag ze de camera boven de deur hangen. Een rood lampje knipperde nerveus. Automatisch gleed haar blik naar de apparatuur in de kast. De klootzak zou toch geen camera in haar slaapkamer hebben verstopt? Dat geintje hadden ze ook bij Violet uitgehaald. Zou Ron daarbij geholpen hebben? Hij leek er verstand van te hebben.

Ze liep naar de computer en zette het apparaat aan. Misschien dat ze in de computer bewijzen kon vinden. Ze vloekte toen deze om een wachtwoord vroeg.

Ze moest haar kamer grondig inspecteren. Ergens had hij een camera verstopt. Ze voelde het.