HOOFDSTUK 11

De hele verdere middag wachtte Yoran tevergeefs op Ediths telefoontje. Hij ging zich zorgen maken. Ze was toch wel naar huis gegaan?

David zag hem tobben. “Bel haar vanavond nog eens,” stelde hij voor. “Misschien heeft haar moeder vergeten het door te geven.”

Yoran schudde zijn donkere hoofd. “Nee, ik ken mevrouw De Vries. Als ik zeg dat het dringend is, dan zal ze dat zeker aan haar dochter doorgeven. Ik ben bang dat Edith me niet wil spreken of ze is uiteindelijk niet naar huis gegaan, maar ergens anders heen. Ik vrees dat het eerste het geval is...” eindigde hij wat somber.

“Kom nou, ze moet je op z'n minst toch de kans geven het uit te leggen,” vond David.

“O ja?” Yoran keek hem recht aan.”Als ik degene was geweest die Edith en Gregor in zo'n zelfde positie had aangetroffen als Edith Bianca en mij, dan kan ik me voorstellen dat ze er van alles achter zoekt! Maar ik probeer vanavond dan wel of ik haar alsnog kan bereiken. Er zit niet veel anders op.” Hij zuchtte eens diep. Bianca had hem flink in de nesten gewerkt!

David vertelde Claudia wat er was gebeurd toen deze verbaasd vroeg waar Edith ineens was gebleven.

“Hè, wat vervelend nou,” reageerde ze. “Net nu alles weer zo goed ging met Edith. Ze is echt dol op Yoran, ook al heeft ze dat nooit met zoveel woorden gezegd. Ze moet nu wel denken dat geen enkele man te vertrouwen is!”

Dat dacht Edith inderdaad en toen Yoran 's avonds belde en zijzelf de telefoon opnam, zei ze dat ze hem niet wenste te spreken en daar kon hij het mee doen.

Ze had kunnen weten dat Yoran het daar niet bij zou laten zitten en een kwartier later stopte de Honda voor de deur van de familie De Vries.

Anja en Tineke, inmiddels ook van alles op de hoogte, keken wat zuinig naar Edith, en meneer De Vries zei rustig: “Ga alsjeblieft opendoen en praat met die jongen, Edith! Dit zijn jouw zaken en daar willen wij ons niet mee bemoeien. En als je niet hier met hem wilt praten, dan ga je maar in een koffieshop of zo zitten, waar niemand jullie kan storen.”

Toen moest Edith wel naar de deur om open te doen. Yoran stapte gelijk naar binnen. Toen hij Edith wilde kussen, deed ze een pas naar achteren.

“Edith, je móet naar me luisteren!” zei hij dringend en zijn blauwe ogen keken smekend. “Ik wéét wat je hebt gezien vanmiddag, maar het was niet wat je dacht dat het

was...”

“O nee?” vroeg Edith koud. “Dus ik heb het me allemaal maar verbeeld, hè? Er was helemaal geen meisje met wie jij stond te zoenen en ik mankeer zeker wat aan mijn ogen?”

“Toe nou, Edith,” verzocht Yoran. “Zo ken ik je helemaal niet. Je geeft me niet eens de tijd alles uit te leggen.”

“Is dat dan nodig?” wilde Edith weten. “Kende jij dat meisje of niet?”

“Natuurlijk kende ik haar, maar...”

Veel verder kwam hij niet. Edith zei: “Is ze een vriendin van je?”

Yoran knikte. “Ik ben in het verleden een paar keer met haar uit geweest, maar...”

“Maar toen kwam Edith op mijn pad en die vond ik ook wel leuk...” vulde Edith hatelijk aan.

Opeens had Yoran er genoeg van. Er was totaal niets met Edith te beginnen. “Oké,” zei hij boos en zijn gezicht zag plotseling wit. “Als je het zo wilt, dan kun je het zo krijgen. Je wilt niet naar me luisteren, Edith, dus het heeft voor mij weinig zin om te blijven. Ik had gedacht dat jij iemand was die anderen niet klakkeloos veroordeelde zonder eerst naar de feiten te luisteren. Gegroet...”

Hij is weg! drong het later tot Edith door. Hij was werkelijk weg! Was hij er wel geweest? De gang was akelig leeg zonder Yorans lange gestalte. In de verte hoorde ze de motor wegscheuren.

Als verdoofd kwam Edith de huiskamer weer binnen en vier gezichten werden naar haar opgeheven.

“Het is uit,” kondigde Edith toonloos aan, om daarna in snikken uit te barsten.

De rest van de week scheen eeuwen te duren.

Yoran wenste dat hij direct al had weg gekund. Hij ontliep Edith zoveel hij kon, maar zij deed ook geen pogingen om met hem in contact te komen.

“O, wat een uilskuiken is Edith toch!” foeterde Claudia tegen David. “Ziet ze dan niet in wat ze verspeelt? Ik zou haar wel door elkaar kunnen rammelen!”

“Als je het maar laat,” zei David snel. “Laat Edith nu alsjeblieft met rust. Misschien komt ze nog op tijd tot bezinning.”

“O ja?” Claudia keek hem spottend aan. “Nou, Edith is nog koppiger dan een muilezel. Nee, David, de zaak is verloren. Bovendien geloof ik niet dat Yoran er nu nog met haar over wil praten. Voor hem is alles hiermee afgedaan.”

“Dat doet hij voorkomen, ja,” gaf David toe. “Maar de stevige band die tussen Edith en hem bestond, is niet zomaar van de ene op de andere dag verdwenen!”

“Ik hoop dat Yoran toch op ons feestje wil komen dat we volgende week geven, omdat ons huisje eindelijk klaar is,” zuchtte Claudia. “Hij hoort er toch ook een beetje bij.”

“Hij komt vast wel,” antwoordde David overtuigd. Yoran werd door iedereen uitgezwaaid toen hij aan het eind van de week vertrok. Nee, niet door iedereen.

Edith had zich teruggetrokken in Jantiens keuken en wenste dat ze op dat moment ergens anders was. Had ze verkeerd gehandeld? Had ze naar Yoran moeten luisteren? Ze had heus wel gemerkt dat hij haar had ontlopen en toen leek het allemaal ineens zo zinloos.

Edith boende driftig een traan weg. En nu ging hij terug naar huis, waar die mooie vriendin van hem ongetwijfeld zat te wachten. Het idee alleen al was onverdraaglijk.

Jantien kwam haar domein binnen. “Zit je hier?” vroeg ze. “Ik vroeg me al af waar je was. Hij is weg, hoor. Je hoeft je dus niet meer te verstoppen.”

“Ik verstop me niet,” antwoordde Edith nukkig. “Ik had gewoon trek in een kop koffie.”

Ja, ja, dacht Jantien. Maar ze zei niets. 0,o, van al die hartsaangelegenheden werd ze af en toe dol!

Het leven ging door op De Witte Hengst en de week daarop arriveerde Johannes. Hij werd met applaus onthaald, want ze hadden de oude man gemist.

Johannes glom van blijdschap. Wat had hij naar dit alles verlangd.

Edith was ook blij voor hem dat hij weer genezen was verklaard, maar ze miste de grote motor, die naast de stallen geparkeerd had gestaan de afgelopen weken, en wat erger was... ze miste zijn berijder nog tien keer erger!

Als een slaapwandelaarster deed ze haar werk en ze wenste meer dan ooit dat Milou's baby zich eerder zou aankondigen dan was gepland. Van Yoran had ze gehoord, toen ze over de baan van receptioniste hadden gepraat, dat Katinka er niets voor voelde om in De Witte Hengst te komen werken. Zij wilde na haar eindexamen eerst een poosje naar diverse landen om daar de talen wat beter onder de knie te krijgen. Meneer Bianchi had Davids plan om Edith Milou's plaats te laten innemen, toegejuicht. Er stond Edith dus verder niets in de weg om de nieuwe baan als receptioniste te krijgen.

Meneer Bianchi had zijn zoon nog nooit zo humeurig meegemaakt als nu. Sinds hij terug was op zijn oude stek achter de balie, had zijn gezicht strak gestaan en had hij niet meer dan het hoognodige gezegd. Yoran bleef weliswaar beleefd tegen de gasten die het hotel kwamen bezoeken, maar een vriendelijk woord kon er verder niet af. Hij deed zijn werk en niets meer. Meneer Bianchi hoopte dat het over een tijdje wat beter zou gaan. Yoran moest er weer helemaal inkomen. Het viel ook niet mee voor die jongen om opnieuw aan de stilte te wennen, terwijl hij aan de rumoerige Witte Hengst gewend was geraakt, waar altijd wel wat te beleven viel.

Alleen Katinka was op de hoogte van de breuk met Edith. Ze had Edith nooit ontmoet, want toen Yoran haar een weekend had willen meebrengen, had mevrouw Bianchi zich net een flinke griep op de hals gehaald. Later was het er niet meer van gekomen. Katinka had meteen aangeboden Edith op te zoeken en haar het een en ander uit te leggen, maar Yoran had haar dat ten strengste verboden.

“Het is erg lief van je aangeboden, Tinka, maar ik knap mijn eigen zaakjes wel op,” had hij gezegd.

En daarmee bedoelt hij dat er wel niets zal gebeuren, bedacht Katinka zuchtend. Ze had zowel te doen met haar broer als met Edith. Ze kon zich heel goed verplaatsen in Ediths situatie. Bianca kennende, had ze zich echt wel overdreven verliefd op Yoran geworpen. Die onuitstaanbare griet ook, dacht Katinka boos. Waarom had ze haar broer niet met rust gelaten, dan was er niets aan de hand geweest!