HOOFDSTUK 2

“Wat zeg je? Wil meneer Bianchi dat zijn zoon hier komt werken?” Claudia keek David onderzoekend aan. Dat voorstel stond haar helemaal niet aan.

“Hij vroeg of het mogelijk was dat Yoran hier een paar weken komt helpen,” verbeterde David haar. “De beslissing is aan ons. En naar jouw gezicht te oordelen, zie je het helemaal niet zitten.”

Claudia schudde haar hoofd. “Jij wel? Wat moet die knul hier? Een beetje op onze vingers kijken zeker.”

David schoot in de lach. “Meneer Bianchi verzekerde me dat dat niet de bedoeling was. Yoran wil gewoon even wat anders, wat meer actie. Je weet dat hij in het hotel van zijn vader werkzaam is en het is daar momenteel een beetje stil. Er zijn weinig gasten. En, Claudia, je weet dat ik dringend om hulp verlegen zit in de stallen.”

Claudia ging echter nog niet overstag. “Dat kan wel zijn,” sprak ze, “maar we zitten toch niet te wachten op het zoontje van de baas? Straks wil hij jou eruit werken!”

Nu barstte David in lachen uit. “Heus, nu overdrijf je toch een beetje,” was zijn mening. “Als Yoran Bianchi destijds mijn baan had willen hebben, dan had hij hem zo kunnen krijgen. Maar hij had toen totaal geen belangstelling voor een baan in een van de hotels van zijn vader. Ondanks het feit dat hij dat nu wel heeft, weet ik dat ik nooit bang hoef te zijn voor mijn eigen baan. Meneer Bianchi is immers dik tevreden over me en hij heeft zijn zoon liever in zijn eigen hotel dan hier, vertelde hij me. Ik vind dat we

Yoran een kans moeten geven.”

Claudia trok een veelbetekenend gezicht. “Jij moet nauw met hem samenwerken, ik niet,” zei ze. “Ik vind het nog steeds geen goed idee, maar als jij vindt dat we het moeten proberen, dan moet dat maar. Ik hoop alleen dat je er geen spijt van krijgt.”

Zo kreeg Yoran aan het eind van de middag van zijn vader te horen dat hij kon beginnen op De Witte Hengst.

“Geen protesten?” vroeg hij zijn vader.

Deze zei schouderophalend: “David vond het geen probleem, zolang jij je aan de regels houdt.”

“En Claudia?”

“Claudia scheen er wat meer moeite mee te hebben, maar ze heeft zich uiteindelijk gewonnen gegeven. Dus, jongen, jaag haar niet tegen je in het harnas. Claudia is een prima meid. David en zij hebben het hotel gemaakt tot wat het nu is. Ik wil geen van beiden kwijt. Ik ben veel te blij dat David nu eindelijk iemand aan zijn zijde heeft. Want je weet net zo goed als ik dat dit in het verleden de nodige problemen heeft gegeven.”

Yoran maakte een vaag gebaar. “Maak je geen zorgen, pa. Ik zal me voorbeeldig gedragen!”

Laat in de middag liep Claudia Edith de Vries tegen het lijf, een meisje dat in de loop der maanden zo'n beetje haar rechterhand was geworden. Claudia regelde met Edith, naast allerlei andere bezigheden, de huishoudelijke taken in het hotel.

Edith had liever een kantoorbaan gehad. Ze had daarvoor ook een opleiding gevolgd, maar de kantoorbanen lagen tegenwoordig niet voor het opscheppen, en zo was ze uiteindelijk in De Witte Hengst terechtgekomen. Het hotel stond in een prachtige omgeving midden in de bossen en toch niet ver van het strand. Dit lag een kilometer of zeven verderop. Er waren vijftig kamers, onderverdeeld in een- en tweepersoons kamers.

Claudia hield nu samen met Edith toezicht op de meisjes die het hotel schoonmaakten. Ze stonden de gasten met raad en daad bij en bespraken met Jantien, de kokkin, wat er werd gegeten. Verder hielden ze de voorraden in de keuken bij en zorgden ervoor dat het vuile beddegoed en dergelijke twee keer in de week klaarstond voor de wasserij.

Edith had het in het hotel zo naar haar zin dat ze verder solliciteren naar een kantoorbaan had opgegeven, maar diep in haar hart hoopte ze ooit nog eens zo'n baan te bemachtigen.

“Edith,” begon Claudia nu, “heb je haast vandaag?”

Edith keek haar bevreemd aan. “Wel nee,” antwoordde ze toen. “Op een door-de-weekse dag ga ik 's avonds toch vrijwel nooit uit. Moet er nog een klusje gedaan worden of zo?”

Claudia zuchtte en knikte. “Er komt morgen een nieuwe jongen voor in de stallen,” vertelde ze toen.

“O ja?” Edith keek haar verbaasd aan. “Is het dan al zeker dat Johannes niet meer terugkomt?”

“Nee, dat niet,” antwoordde Claudia. “Het is ook maar voor tijdelijk. Zijn vervanger komt wel intern, dus moet er een kamer voor hem in gereedheid worden gebracht.”

Edith keek Claudia oplettend aan. “Het lijkt wel alsof je iets tegen de komst van die jongen hebt,” zei ze toen wat verbaasd, want ze nam aan dat David en Claudia de nieuwe hulp zelf hadden aangenomen.

“Ach, wat zal ik zeggen...” Claudia schudde haar lange, blonde haren. “Hij is ons zo'n beetje opgedrongen door meneer Bianchi, hoewel hij zelf ook twijfelde. Het is namelijk meneer Bianchi's zoon!”

“Zijn zoon?” echode Edith. “Ik dacht dat hij alleen maar dochters had? Nou, ik kan me voorstellen dat jullie niet op zo'n pottekijker zitten te wachten. Hij steekt natuurlijk overal zijn neus in.”

“Ik hoop het niet, maar eerlijk gezegd vrees ik het ergste,” antwoordde Claudia. “En wie weet, wil hij de boel straks wel van David overnemen als hij merkt hoe gezellig het hier is. Daar zit ik nog het meest over in.”

“Nou zeg, zo'n vaart zal het toch niet lopen?” was Edith van mening, maar haar stem klonk niet erg overtuigend. “Hoe oud is die jongen? Achttien of zoiets?”

“Was hij maar achttien!” zuchtte Claudia bekommerd. “Dan was hij geen partij voor David! Nee, hij is al een jaar of drieëntwintig, volgens David.”

“Hmm, dat wordt dan oppassen geblazen.” Edith schudde haar hoofd. “Als hij hier maar niet de baas gaat lopen uithangen, want dat pik ik niet. Ik werk voor jullie, niet voor ene Bianchi junior!”

Uiteindelijk gingen ze toch maar aan de slag. Yoran zou de volgende dag al beginnen, had David aan Claudia verteld.

Toen de kamer in orde was, zuchtte Edith: “Nou, zo moet het dan maar. Anders gaat hij maar bij Beer in de stallen slapen!” Ze schoten samen in de lach, want ze zagen het al helemaal voor zich: Yoran Bianchi en de dikke sint-bernardshond van David samen in Beers hok geperst.

“Wie weet, is hij best sympathiek,” zei Claudia toen. “We moeten het maar afwachten.” Ze trok de deur van

Yorans toekomstige woonruimte achter zich dicht. “Zo, j e kunt naar huis gaan, Edith,” zei ze toen.”Bedankt voor het blijven. In je eentje ben je gauw een uur kwijt en ik wil ook eindelijk weleens eten. Ik rammel!”

“Gelukkig heb ik een moeder, die voor me kookt,” lachte Edith.”Ik moet er tenminste niet aan denken dat ik nu nog in de keuken mijn eigen potje moet gaan staan koken! Nou, Claudia, tot morgen dan, hè? Ik ben benieuwd naar onze nieuwe aanwinst!”

“Ik ook,” antwoordde Claudia met een wat zuur gezicht. “Oké, tot morgen, Edith. Zal ik je groeten nog overbrengen aan Gregor?”

Claudia en David gebruikten hun avondmaal altijd in de kantine annex eetzaal. Jantien maakte dan wat voor hen klaar en at daar zelf ook, omdat ze niet getrouwd was en dus voor niemand anders hoefde te koken. Ze werd in de keuken geassisteerd door Gregor, op wie Edith al een eeuwigheid verliefd was. Maar Gregor, een aantrekkelijke jongen van in de twintig, was een echte levensgenieter. Hij wilde zich niet binden aan één meisje. Vaak ging hij op stap met een van de vrouwelijke gasten uit het hotel of was hij in de discotheek, die onder het hotel lag, te vinden. Edith was wel een paar keer met hem uit geweest, maar verder ging hun vriendschap niet, hoe graag Edith dit ook zou willen.

Edith kleurde nu dus ook gevoelig, toen Claudia plagend dit tere onderwerp aanroerde. “Nee, doe dat maar niet,” zei ze snel antwoordend op Claudia's vraag. “Hij mocht eens denken! Straks wordt hij nog verwaander dan hij nu al is!”

“Nog verwaander?” plaagde Claudia verder. “Ik snap niet wat jou zo aantrekt in die knul, Edith. Je bent veel te goed voor zo'n luchthart treurniet als Gregor!”

“Weet ik,” antwoordde Edith somber. “Diep in mijn hart weet ik ook wel dat hij waarschijnlijk toch niet zal veranderen, maar daarmee houdt mijn verliefdheid niet op! Was het maar waar. Het lijkt erop alsof het alleen maar erger wordt!”

Arme Edith, dacht Claudia, toen ze even later op weg was naar de eetzaal. Het moest niet zo erg leuk zijn te weten dat je bij een bepaald iemand op de zoveelste plaats kwam. Zag Gregor dan niet in dat Edith een schat van een meid was? Tja, ze was geen schoonheidskoningin, maar ze zag er leuk en aantrekkelijk uit, met die korte, blonde krullen en haar wat schuinstaande, lichtbruine ogen. Hij zou het slechter kunnen treffen! Claudia vermoedde echter dat Gregor het maar al te leuk vond dat hij achterna werd gelopen door allerlei meisjes. Ach, hij kwam er nog weleens achter!

Dan was David gelukkig heel anders, al had deze ook nooit te klagen over vrouwelijke bewonderaars. David had echter onvoorwaardelijk voor Claudia gekozen en ze wist dat ze hem voor honderd procent kon vertrouwen. Anders had je geen leven in dit hotel, waar wekelijks de leukste meisjes kwamen logeren. Natuurlijk danste David ook met andere meisjes als ze in de discotheek waren, maar hij zou nooit met een van hen een flirt beginnen, zoals ze Gregor maar al te vaak had zien doen.

Claudia slaakte een zucht. Wat liep ze nu toch weer te filosoferen over Edith en Gregor! Het kwam alleen omdat ze Edith zo ontzettend graag mocht en het vervelend vond dat Gregor zo weinig aandacht aan haar besteedde.

Edith was inmiddels op weg naar haar ouderlijk huis. Ze was buiten Gregor nog tegengekomen en die had haar gevraagd of ze volgende week vrijdag met hem meeging naar de film. Had ze hem nu toch maar geweigerd, want zoiets was hij niet gewend en misschien zou hij dan meer in haar geïnteresseerd raken. Maar nee... Ze had, bijna stralend van geluk, toegestemd en nu was ze een beetje boos op zichzelf dat ze zich zo gemakkelijk gewonnen had gegeven. O, wat mannen niet allemaal teweeg konden brengen! En ook Edith zuchtte een paar maal heel diep...

Yoran had wat spullen gepakt om mee te nemen naar De Witte Hengst. Het was alleen het allernoodzakelijkste, want erg veel kon hij niet meenemen op zijn motor. Zijn vader zou in de loop van de week de rest komen brengen.

“Is dat alles wat je meeneemt?” vroeg Nicky schamper en ze sloeg de verrichtingen van haar broer gade. Diep in haar hart vond ze er niets aan dat Yoran een paar weken het huis uit ging. Ze was erg op hem gesteld en ging graag met hem paardrijden. Katinka deed dat ook wel, maar zij zat voor haar eindexamen en had nu weinig tijd.

“Pa komt de rest brengen,” antwoordde Yoran nu. “Wat kijk je sip, Nicky! Is er iets?”

“Ik vind er niets aan dat je weggaat,” bekende Nicky en Yorans hand woelde liefkozend door haar blonde haren. “Met wie moet ik nu gaan rijden? In mijn eentje vind ik het lang zo leuk niet. En hoe moet het nu met mijn dansles? Je kunt me niet meer wegbrengen.”

Yoran lachte. “Maak je over die danslessen maar niet druk, Nick,” antwoordde hij. “Die zal ik niet vergeten. Elke donderdagavond zal ik voor de deur staan om je erheen te brengen, goed?” Hij keek zijn zusje diep in de ogen en ging wat zachter verder: “Al weet ik dat het je meer om mijn motor te doen is dan om mij!”

Nicky begon, tot vermaak van haar broer, te blozen. Yoran kende haar van haver tot gort. Het was waar dat ze de blits maakte op de dansschool wanneer Yoran haar op zijn motor afzette voor de deur. Tenslotte kon haar vader haar ook wegbrengen in zijn auto. Maar dat laatste vond ze zo'n oubollig gezicht en wie werd er als vijftienjarige nu nog weggebracht door haar vader? Niemand toch zeker! Nee, dan ging ze duizend keer liever bij Yoran achterop!

Yoran zei nu: “Ik begrijp heus wel dat je niet door pa gebracht wil worden. Dat vond ik ook vreselijk vroeger. Dus ik kom je gewoon hier ophalen, oké?”

“Best,” vond Nicky opgelucht.

Een kwartiertje later was Yoran gereed om te vertrekken. Hij nam afscheid van zijn ouders en Nicky. Katinka had hij eerder op de morgen al gedag gezegd, omdat zij vroeg had moeten beginnen op school.

“Zoon, ik wens je het beste,” zei meneer Bianchi ernstig. “Ik hoop dat je het daar naar je zin krijgt, als je je maar aan mijn adviezen houdt.”

“Ik zal eraan denken, pa,” knikte Yoran. “Nou, dan ga ik maar. Ik bel van de week nog wel een keer naar huis,” beloofde hij zijn moeder, voordat ze hem dat zelf kon vragen. Hij kende haar. Ze wilde altijd graag weten hoe haar kinderen het maakten, en het gaf niet of het kind in kwestie vijftien of vijftig was.

Claudia en Edith zaten samen in de kantine van De Witte Hengst nog even het rooster van die dag door te nemen toen zwaar motorgeronk over de binnenplaats klonk.

“Allemachtig, wat een geweldige motor!” Nelly, een van de kamermeisjes, keek bewonderend uit het raam.

“Zoiets zou mijn broer ook wel willen hebben, denk ik!”

“Wie is dat nu weer?” vroeg Edith en ze keek Claudia vragend aan.”Een nieuwe gast? Dan is hij wel erg vroeg!”

Claudia keek nog eens goed. Pas toen de motorrijder zijn helm had afgezet, herkende ze Yoran Bianchi.”Dat is Bianchi junior,” zei ze tegen Edith, waarop deze verbaasd nog eens naar buiten keek.

“Mmm,” merkte ze toen op. “Een soort tweede Gregor, lijkt me. Moet je zien! Hij heeft al meteen meiden om zich heen!”

Er waren inderdaad wat meisjes naar buiten gekomen. In eerste instantie om de motor te bewonderen, maar toen ze zagen dat de motor een aantrekkelijke berijder had, verplaatsten ze hun aandacht snel naar hem.

“Ik vrees voor Gregor dat hij concurrentie krijgt op het gebied van meisjes,” glimlachte Claudia toegeeflijk naar Edith.

“Des te beter!” gromde die uit de grond van haar hart. “Misschien gaat hij mij dan meer waarderen!”

Claudia constateerde dat David ook had gezien dat hun nieuwe stalhulp was gearriveerd. Ze stond op. Tenslotte moest ze de jongen gaan begroeten. Dat zou ze ook doen als Yoran niet de zoon van meneer Bianchi was geweest en David zou woedend zijn als ze het op zijn beloop liet. “Kom mee,Edith,” zei ze. “We gaan met hem kennismaken.”

Edith had echter geen zin. Ze had nog een volle kop koffie voor haar neus staan en die wilde ze op haar gemak leegdrinken, voordat ze aan haar zware dagtaak zou beginnen. “Ik maak vanmiddag wel kennis met hem,” antwoordde ze daarom. “Ik heb er geen haast mee. Hij mag dan de zoon van Bianchi zijn, iets bijzonders is hij daar-

door zeker niet! Ik ga zo direct eerst aan de slag.” Dus ging Claudia alleen.

De kennismaking met Yoran viel erg mee. Hij kwam Claudia niet onsympathiek over. Ze had Yoran ooit eens vluchtig ontmoet, maar die ontmoeting was te kort geweest om zich een oordeel over hem te kunnen vormen.

Claudia zag dat David haar oplettend gadesloeg toen ze Yoran de hand schudde. Ze zou wel uitkijken Yoran te laten merken dat ze het niet zo geslaagd vond dat hij hier tijdelijk kwam werken! Dus begroette ze hem op haar bekende, hartelijke manier.

Ze kon niet weten hoe opgelucht Yoran zich daarna voelde. Nadat zijn vader hem had verteld dat Claudia het niet zo zag zitten dat hij in de stallen van De Witte Hengst kwam werken, was hij bang geweest dat ze hem vijandig zou ontvangen. Niets daarvan was echter op het aantrekkelijke gezichtje te lezen toen ze hem de hand schudde en daar was hij blij om. Het leek hem verschrikkelijk in een vijandig arbeidsklimaat te moeten werken.

Met David verwachtte hij ook geen problemen. Die had hem direct gezegd dat hij blij was met zijn komst omdat hij het in zijn eentje niet kon bolwerken. Bovendien zou er snel weer een periode aanbreken dat het hotel tot aan de nok toe vol zou zitten en ze handen te kort zouden komen.

Edith zag vanuit de kantine hoe Yoran samen met Claudia en David naar het kantoor vertrok voor een inleidend gesprek. Toen ontmoetten haar ogen die van Gregor, die bezig was de tafeltjes af te ruimen. Hij zond haar een veelzeggend knipoogje toe en Edith voelde hoe ze bloosde. Snel wendde ze haar blik af. Volgende week ging ze met hem uit en ze wist nog steeds niet wat ze aan hem had. Edith had haar ogen heus niet in haar zak zitten en ze wist dat Gregor openlijk flirtte met andere meisjes. Zal hij ooit beseffen dat wat ik voor hem voel, geen gewone verliefdheid is? vroeg ze zich wat verdrietig af. Ze zette haar inmiddels leeggedronken koffiekopje op het schoteltje en stond op. Het was tijd om te beginnen en nu Claudia even afwezig was, nam zij het voor haar waar. Als ze hier bleef zitten, dan werd er helemaal niet gewerkt, wist ze uit ervaring.

Na ruim een uur kwam Claudia de schoonmaakploeg versterken.

“En, wat is het voor een knul?” vroeg Edith, toch wel een beetje nieuwsgierig.

“Wel aardig, denk ik,” was Claudia's antwoord. “Of hij moet wel heel goed toneel kunnen spelen, maar dat geloof ik niet. Ik heb alle hoop dat het wel goed gaat. Hij heeft David en mij verzekerd dat het geenszins zijn bedoeling is om hier een beetje de baas te gaan spelen.”

“Mooi,” knikte Edith tevreden, “want daar zaten we hier allerminst op te wachten! Als hij zich er maar aan houdt...”

“Dat zal de tijd moeten leren,” zei Claudia lachend.