3. Wat een ellende

ZATERDAG I FEBRUARI

58,4 kilo, alcohol: 6 eenheden (maar met tomatensap, bijz. voedzaam), sigaretten: 400 (volkomen begrijpelijk), aantal konijnen, herten, fazanten of ander wild in bed aangetroffen: O (grote verbetering na gisteren), aantal vriendjes: O, aantal vriendjes van ex-vriendje: I, aantal resterende normale potentiële vriendjes: 0.

00.15 Waarom overkomt dit soort dingen mij toch altijd? Waarom? WAAROM? Uitgerekend die ene keer dat iemand eens echt een leuke, verstandige indruk maakt, een man waar mijn moeder het mee eens zou zijn, niet getrouwd, krankzinnig of alcoholistisch en ook geen emotioneel geblokkeerde hufter, blijkt hij allerlei enge afwijkingen te hebben en doet hij het met jongens en dieren. Geen wonder dat ik niet bij hem thuis mocht komen. Niet omdat hij last heeft van bindingsangst of Rebecca leuk vindt of omdat ik voor hem een Leuk-Voor-Even-Vrouw ben. Maar omdat hij Aziatische jongens in zijn slaapkamer houdt, benevens enige inheemse diersoorten.

Was wel een gruwelijke schok. Gruwelijk. Heb zo'n twee seconden met open mond naar die jongen staan kijken, ben toen de kleedkamer weer ingerend, in mijn jurk gesprongen en de trap afgehold, terwijl in de slaapkamer achter me een geschreeuw losbarstte dat deed denken aan Amerikaanse soldaten die door de Vietcong worden afgeslacht, ben de straat op gewankeld en heb daar als een bezetene naar taxi's staan zwaaien als een callgirl die een klant heeft getroffen die op haar hoofd wil schijten.

Is misschien wel waar wat Zelfingenomen Echtelieden zeggen, dat alleenstaande mannen alleen zijn gebleven omdat er iets heel erg mis met ze is. Daarom is alles ook zo kut kut kut... Niet dat het per definitie mis is om homo te zijn, maar wel als je doet alsof het niet zo is en er een vriendin op nahoudt. Zit dus op Valentijnsdag alweer voor vierde keer in mijn eentje, lig volgend jaar kerst weer in eenpersoonsbed bij ouders thuis. Alweer. Dit komt nooit meer goed.

Kon ik Tom maar bellen. Net iets voor hem om naar San Francisco te gaan, uitgerekend als ik advies nodig heb vanuit homo-invalshoek, dat zal je nou altijd zien. Ik moet hem altijd urenlang van advies dienen als hij in de zoveelste crisis zit met een medehomo, maar wat doet hij als ik eens advies nodig heb bij een crisis met een homo? Dan gaat hij verdomme naar SAN FRANCISCO.

Rustig, rustig. Weet wel dat het fout is om Tom schuld van hele incident te geven, temeer daar incident niets met Tom te maken heeft. Moet afleren anderen de schuld te geven om me zelf beter te voelen. Ben zelfverzekerde, ontvankelijke, invoelende vrouw met inhoud die verder niemand nodig heeft... Aaah! Telefoon.

'Bridget. Met Mark. Wat vervelend. Wat vervelend nou allemaal. Vreselijk, wat er is gebeurd.'

Hij klonk verschrikkelijk.

'Bridget?'

'Wat?' zei ik terwijl ik probeerde het trillen van mijn handen te bedwingen om een Silk Cut te kunnen opsteken.

'Ik weet wel wat je waarschijnlijk dacht. Ik ben net zo geschrokken als jij. Ik had hem nog nooit eerder gezien.'

'Wie was het dan?' barstte ik uit.

'Het blijkt de zoon van mijn huishoudster te zijn. Ik wist niet eens dat ze een zoon had. Hij is blijkbaar schizofreen.'

Er klonk geschreeuw op de achtergrond.

'Ik kom eraan, ik kom eraan. O god. Luister, ik moet hier even iets aan doen. Het klinkt alsof hij haar probeert te wurgen. Kan ik je straks terugbellen?' - Weer geschreeuw - 'Wacht even, eh... Bridget, ik bel je morgenochtend.'

Snap er niets meer van. Wou dat ik Jude of Shaz kon bellen of excuus volgens hun hout snijdt, maar het is midden in de nacht. Probeer misschien maar wat te slapen.

9.00 Aaah! Aaah! Telefoon. Hoera! Nee! Komt nooit meer goed. Herinner me net wat er gebeurd is.

9.30 Was niet Mark maar mijn moeder.

'Lieverd, ik ben des duivels.'

'Mam,' onderbrak ik resoluut, 'mag ik je zo terugbellen op de mobiele?'

Het schoot me allemaal weer te binnen, in golven. Ik moest snel zorgen dat ze neerlegde, voor het geval dat Mark me probeerde te bereiken.

'De mobile, schat? Doe niet zo raar - die heb je al niet meer sinds je tweede. Weet je nog? Met al die visjes? O. Papa wil je even spreken... Goed, hier komt hij.'

Ik wachtte en keek zenuwachtig heen en weer tussen de mobiele en de klok.

'Dag lieverd,' zei pa vermoeid. 'Ze gaat niet naar Kenia.'

'Geweldig, goed zo,' zei ik, blij dat er tenminste iemand niet in een crisis zat. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?'

'Ik hoefde niets te doen. Haar paspoort is verlopen.'

'Ha! Prachtig. Vertel haar maar niet dat je ook een nieuw paspoort kunt aanvragen.'

'O, dat weet ze wel,' zei hij. 'Maar dan moet je een nieuwe foto laten maken. Het was dus niet omdat ze rekening met mij wilde houden, maar puur een kwestie van flirten met de douane.'

Ma nam hem de telefoon af. 'Volslagen belachelijk, schat. Ik had foto's laten maken en daar stond ik zó oud op. Una zei: probeer dan eens zo'n cabine, maar dat was nog erger. Dus ik hou mijn oude paspoort en daarmee uit. Maar goed, hoe is het met Mark?'

'Prima,' zei ik met een hoog, geknepen stemmetje, en ik zei er nog nét niet bij: hij doet het met oosterse jongens en konijnen, leuk hè?

'Ja. Papa en ik dachten, misschien kunnen jij en Mark morgen bij ons komen lunchen. We hebben jullie nog nooit samen gezien. Dan maak ik lasagna met bonen.'

'Kan ik je straks terugbellen? Anders kom ik te laat... voor yoga!' zei ik in een vlaag van inspiratie.

Slaagde erin haar af te schudden nadat ze nog een kwartier - uitzinnig kort voor haar doen - had doorgerateld, waarbij geleidelijk duidelijk werd dat de voltallige Dienst Uitgifte Paspoorten niet tegen ma en haar oude foto was opgewassen, pulkte toen nog een Silk Cut uit het pakje, troosteloos en in de war. Huishoudster? Ja, ik weet wel dat hij een huishoudster heeft, maar... En dan dat gedoe met Rebecca. En hij stemt op de Tory's. Denk dat ik maar een stuk kaas pak. Aaah! Telefoon.

Shazzer.

'O Shaz,' zei ik diep ongelukkig en gooide het hele verhaal eruit.

'Hé, wacht even,' zei ze, voordat ik zelfs maar aan de oosterse jongen was toegekomen. 'Wacht. Ik zeg het maar één keer, dus luister goed.'

'Wat dan?' vroeg ik en dacht: als er iemand niet in staat is om iets maar één keer te zeggen - afgezien van mijn moeder - dan is het Sharon.

'Kap ermee.'

'Maar...'

'Kap ermee. Je hebt een waarschuwing gehad, hij stemt op de Tory's. Je moet er nu mee kappen, voordat het te moeilijk wordt.'

'Maar wacht nou eens even, dat is niet...'

'In godsnaam,' gromde ze. 'Het blijkt toch uit alles? Hij komt altijd naar jouw huis, laat alles voor zich doen. Jij komt piekfijn gekleed opdraven voor zijn enge Tory-vriendjes en wat doet hij? Flirt met Rebecca. Doet neerbuigend tegen jou. En stemt op de Tory's. Het is allemaal even manipulerend, paternalistisch...'

Ik keek zenuwachtig op de klok. 'Eh, Shaz, mag ik je zo terugbellen op de mobiele?'

'Wat? Voor het geval dat hij jou wil bellen? Nee!' ontplofte ze.

Op dat moment ging de mobiele.

'Shaz, ik moet ophangen. Ik bel je straks.'

Pakte de mobiele en drukte gretig op OK.

Jude. 'O, o, wat heb ik een kater. Ik geloof dat ik moet kotsen.' Ze begon aan ellenlang verhaal over feest in de Met Bar, maar ik moest haar in de rede vallen want vond geschiedenis met oosterse jongen echt urgenter. Vond ik echt. Was geen egoïsme.

'O god, Bridge,' zei Jude toen ik klaar was. 'Arme stakker. Dat heb je echt ongelooflijk goed aangepakt. Dat vind ik echt. Wat ben jij vooruitgegaan.' Ik zwol van trots, maar vond het toen toch wel vreemd. 'Wat heb ik dan gedaan?' vroeg ik en keek de kamer in, heen en weer geslingerd tussen zelfvoldane grijns en niet-begrijpend geknipper.

'Precies wat er in Vrouwen die te veel liefhebben staat. Niets. Afstandelijk blijven. We kunnen hun problemen niet voor ze oplossen. Gewoon afstand houden.' 'Precies, precies,' zei ik en knikte ernstig. 'We hebben het niet slecht met ze voor. Maar we hebben het ook niet goed met ze voor. We bellen niet. We gaan niet langs. We houden afstand. De zoon van de huishoudster, m'n reet. Als hij een huishoudster heeft, waarom zit hij dan altijd bij jou en laat jou de afwas doen?' 'Maar als het nou echt de zoon van de huishoudster was?' 'Bridget,' zei Jude streng, 'dat heet nou de Ontkenningsfase.'

Afgesproken met Jude en Shazzer te gaan lunchen bij 192. Geen zin in de Ontkenningsfase.

Ja. Ben helemaal afstandelijk. Zie je wel?

11.18 Niet te geloven dat hij god god godverdomme nog niet heeft gebeld. Ik heb zo de pest aan die passief-agressieve rol van de telefoon in het moderne sociale verkeer, dat communiceren door niet te communiceren. Vreselijk, vreselijk: bellen of niet bellen is het verschil tussen liefde en gewoon aardig tegen elkaar doen, tussen geluk en weer in de genadeloze loopgravenoorlog van het afspraakjescircuit te worden gegooid, net als eerst, maar dan met een nog erger kutgevoel dan de vorige keer.

12.00 Niet te geloven. Daar ging zowaar de telefoon terwijl ik er gebiologeerd naar zat te kijken, alsof ik hem door mijn energievibraties had gedwongen over te gaan, en deze keer was het Mark.

'Hoe gaat het?' vroeg hij moe.

'Prima,' zei ik in een poging afstandelijk te blijven.

'Zal ik je komen halen, zullen we ergens gaan lunchen en praten?'

'Eh, ik ga al met de dames lunchen,' zei ik, buitengewoon afstandelijk.

'O gód.' 'Wat?'

'Bridget. Besef je wel wat voor nacht ik achter de rug heb? Die jongen probeerde in de keuken zijn moeder te wurgen, de politie en de mensen van de ambulance over de vloer, verdovingspijltjes, naar het ziekenhuis, het hele huis vol hysterische Filipino's. Ik bedoel, ik vind het echt heel erg dat je dat allemaal moest meemaken, maar ik zat er ook maar mee en het was toch echt niet mijn schuld.'

'Waarom heb je niet eerder gebeld?'

'Omdat je verdomme steeds in gesprek was, ook op de mobiele, steeds als ik even de kans kreeg om te bellen!'

Hmm. Dat afstandelijke ging me toch niet zo goed af. Hij heeft echt vreselijke dingen meegemaakt. Heb afgesproken vanavond met hem te gaan eten en hij zegt dat hij vanmiddag wil slapen. In zijn eentje, hoop ik vurig en oprecht.

ZONDAG 2 FEBRUARI

57,9 kilo (uitstekend: word net een oosters jongetje), aantal sigaretten: 3 (z.g.), calorieën: 2100 (z. besch.), aantal vriendjes: weer I (hoera!), aantal zelfhulpboeken door in ere hersteld vriendje op ongelovige, afwijzende toon hardop geteld: 37 (maar dat is vandaag de dag alleen maar verstandig).

10.00 Thuis. Alles weer in orde. Etentje aanvankelijk een beetje stroef, maar dat werd beter toen ik besloot dat ik zijn verhaal werkelijk geloofde, vooral omdat hij zei dat ik vandaag maar mee moest gaan als hij zijn huishoudster ging opzoeken.

Maar toen, bij de chocolademousse, zei hij: 'Bridge? Gisteravond, nog voor dat hele gedoe, kreeg ik al zo'n gevoel dat er iets niet goed zat.' De schrik sloeg me om het hart. Eigenlijk wel ironisch als je bedenkt dat ikzelf ook het gevoel had dat er iets niet goed zat. Al is het natuurlijk wel zo dat je zelf best kunt vinden dat er iets niet goed zit in een relatie, maar als de ander dat heeft, is het net zoiets als wanneer er iemand op je moeder zit af te geven. Bovendien ga je dan denken dat je ieder moment gedumpt kunt worden, wat afgezien van de pijn, het verlies, het gebroken hart enz. ook nog eens heel vernederend is.

'Bridge? Ben je in trance?'

'Nee. Waarom kreeg je het gevoel dat er iets niet goed zat?' fluisterde ik.

'Nou, steeds als ik je probeerde aan te raken, deinsde je terug alsof je me een ouwe viezerik vond.'

Enorme opluchting. Vertelde over die enge onderbroek, waarop hij echt begon te lachen. Dessertwijn besteld, werden allebei een beetje aangeschoten en gingen uiteindelijk naar mijn huis, alwaar fantastisch geneukt.

Vanochtend, toen we voor de open haard de kranten lagen te lezen, begon ik te overwegen of ik Rebecca te berde zou brengen, en de vraag waarom we altijd naar mijn huis gaan. Maar Jude had gezegd dat ik dat beter niet kon doen, want jaloezie is bijz. onaantrekkelijk voor het andere geslacht.

'Bridget,' zei Mark, 'het lijkt wel alsof je in trance bent. Ik vroeg wat de bedoeling is van dat nieuwe kastsysteem. Mediteer je? Is het een boeddhistisch systeem of zo?'

'Nee, dat is vanwege de bedrading,' zei ik vaag.

'Wat zijn dat allemaal voor boeken?' vroeg hij terwijl hij opstond om ze te bekijken. 'Hoe versier ik een jonge vrouw: een gids voor mannen boven de vijfendertig? Boeddha op vrijersvoeten? Ga ervoor, door Victor Kyam?'

'Dat zijn mijn zelfhulpboeken!' zei ik beschermend.

'Wat willen mannen? Niet meer afhankelijk van een man met bindingsangst. Van een gescheiden man houden zonder je verstand te verliezen? Besef je wel dat je zowat het grootste corpus theoretische kennis van het westelijk halfrond over het gedrag van het andere geslacht aan het aanleggen bent? Ik begin me een soort proefdier te voelen!' 'Eh...'

Hij grinnikte. 'Is het de bedoeling dat je ze paarsgewijs leest?

Om jezelf aan beide kanten in te dekken? Alleengaand en gelukkig samen met Hoe vind je een perfecte partner in dertig dagen? Boeddhisme voor beginners naast Ga ervoor van Victor Kyam?'

'Nee,' zei ik verontwaardigd. 'Je leest ze afzonderlijk.'

'Waarom koop je die troep in godsnaam?'

'Nou, daar heb ik een theorie over,' begon ik opgewonden (want ik heb er inderdaad een theorie over). 'Als je naar andere wereldgodsdiensten kijkt, zoals...'

'Andere wereldgodsdiensten? Anders dan wat?'

Grrr. Soms wou ik dat Mark niet zo getraind was in juridisch denken.

'Dan zelfhulpboeken.'

'Ja, ik dacht al dat je dat ging zeggen. Bridget, zelfhulpboeken zijn geen godsdienst.'

'O jawel! Het is een nieuwe vórm van godsdienst. Het gedrag van mensen kun je een beetje vergelijken met een waterstroom: als er een obstakel op hun pad komt, stromen ze eromheen en zoeken een andere weg.'

'Stromen ze eromheen?'

'Ik bedoel, als een georganiseerde religie afbrokkelt, gaan mensen ergens anders naar regels zoeken. En zoals ik al zei, als je naar zelfhulpboeken kijkt, zie je dat ze veel ideeën gemeen hebben met andere godsdiensten.'

'Zoals...?' zei hij met een aanmoedigend cirkelend handgebaar.

'Nou, het boeddhisme en...'

'Nee, welke ideeën?'

'Nou,' begon ik, enigszins in paniek, want mijn theorie is helaas nog niet zo ver ontwikkeld, 'positief denken. In Emotionele intelligentie staat bijvoorbeeld dat optimisme, het idee dat alles uiteindelijk goed komt, het belangrijkste is. En dan natuurlijk het geloof in jezelf, wat je ziet in Emotioneel zelfvertrouwen. En als je naar het christendom kijkt...'

'Jaaaa...?'

'Je weet wel, dat bijbelgedeelte dat ze bij huwelijksvoltrekkingen voorlezen, dat is precies hetzelfde: "Deze drie dingen, geloof, hóóp en liefde." En leven in het moment - dat staat in The Road Less Traveled en je vindt het ook in het boeddhisme.'

Mark keek me aan alsof ik gek geworden was.

'... en vergiffenis: in Je kunt je leven helen staat dat het koesteren van rancune schadelijk voor je is en dat je mensen moet kunnen vergeven.'

'Waar komt dat dan uit? Toch niet uit de islam, hoop ik. Ik geloof niet dat je veel vergiffenis vindt bij een geloof dat het afhakken van handen propageert bij mensen die een broodje hebben gestolen.'

Mark zat me hoofdschuddend aan te kijken. Ik had niet de indruk dat hij de theorie echt begreep. Maar dat kwam misschien doordat Mark in spiritueel opzicht niet zo ontwikkeld is, wat ook een probleem in onze relatie zou kunnen worden.

'Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven onze schuldenaren!' zei ik verontwaardigd. Op dat moment ging de telefoon.

'Dat zal het hoofdkwartier van de generale staf van relatieland zijn,' zei Mark. 'Of anders misschien de aartsbisschop van Canterbury!'

Het was mijn moeder. 'Wat, zit je nog thuis? Waar blijf je nou? Ik dacht dat jij en Mark kwamen lunchen.'

'Maar mam...' Ik wist zeker dat ik niet had gezegd dat we kwamen lunchen, echt heel zeker. Mark sloeg zijn ogen ten hemel en zette het voetballen aan.

'Hè, Bridget. Ik heb drie pavlova's gemaakt - hoewel, drie pavlova's maken is net zo veel moeite als één, en ik heb lasagna uit de vriezer gehaald en...'

Ik hoorde pa op de achtergrond: 'Laat haar met rust, Pam', terwijl zij op aangebrande toon doorratelde over de gevaren van het opnieuw invriezen van vlees, en toen nam hij de telefoon over.

'Maak je geen zorgen, kind. Ie hebt vast niet gezegd dat je zou komen. Maar dat heeft ze zich nu eenmaal in haar hoofd gezet. Ik probeer haar wel te kalmeren. Hoe dan ook, het slechte nieuws is dat ze nu tóch naar Kenia gaat.'

Ma greep de telefoon weer. 'Die kwestie met het paspoort is helemaal opgelost. We hebben een prachtige foto laten maken bij die bruidsfotograaf in Kettering, weet je wel, waar Ursula Collingwood die foto's van Karen heeft laten maken.'

'Hebben ze het met de airbrush gedaan?'

'Nee!' zei ze verontwaardigd. 'Tenminste, misschien hebben ze iets op de computer gedaan, maar niets met een penseel of zo. Maar hoe dan ook, Una en ik gaan volgende week zaterdag. Tien daagjes maar. Afrika! Stel je voor!'

'En pa dan?'

'Hè, Bridget! Je leeft maar één keer! Als papa zijn leven wil slijten tussen de golfbaan en de achtertuin, dan moet hij dat zelf maar weten.'

Eindelijk slaagde ik erin haar af te poeieren, aangemoedigd door Mark, die naast me was komen staan met een opgerolde krant in zijn ene hand terwijl hij met de andere op zijn horloge tikte. Zijn naar zijn huis gegaan en ik geloof hem nu echt, want de huishoudster was de keuken aan het schoonmaken, samen met vijftien familieleden die Mark allemaal als een god leken te aanbidden. Toen zijn we bij hem thuis gebleven en hebben allemaal kaarsen in de slaapkamer aangestoken. Hoera! Geloof dat alles goed is. Ja. Alles is echt goed. Hou van Mark Darcy. Hij lijkt soms wel een beetje engig, maar in de kern is hij erg lief en attent. En dat is een goede zaak. Vind ik.

Vooral gezien het feit dat het over twaalf dagen Valentijnsdag is.

MAANDAG 3 FEBRUARI

57,5 kilo (z.g.), alcohol: 3 eenheden, sigaretten: 12, aantal dagen tot Valentijnsdag: 11, aantal minuten besteed aan ergernis vanwege ongeëmancipeerde obsessie met Valentijnsdag: ± / 62 (slecht).

8.30 Hoop dat pa zich redt. Als ma zaterdag vertrekt, houdt dat in dat ze hem op Valentijnsdag in zijn eentje laat zitten, wat niet erg aardig van haar is. Misschien stuur ik hem een kaartje en doe alsof het van een onbekende aanbidster is.

Wat zou Mark gaan doen? Hij zal toch tenminste wel een kaart sturen. Ik bedoel, dat doet hij beslist.

En misschien gaan we uit eten of iets anders leuks doen.

Mmm. Bijz. fijn om eens een keer niet op Valentijnsdag zonder vriendje te zitten. Ah, telefoon.

8.45 Was Mark. Hij gaat morgen voor veertien dagen naar New York. Hij klonk zelfs een beetje kortaf en zei dat hij het te druk had om iets af te spreken voor vanavond, want hij moest zijn papieren in orde maken en alles.

Heb het kunnen opbrengen om aardig te blijven en alleen gezegd: 'O, leuk,' en gewacht tot hij had neergelegd voordat ik gilde: 'Maar vrijdag over een week is het Valentijnsdag, het is Valentijnsdag. Bèèèèh!'

Nou ja. Onvolwassen gedoe. Het gaat tenslotte om de relatie, niet om de cynische bedenksels van de commercie.

DINSDAG 4 FEBRUARI

8.00 In café, achter een cappuccino met een chocoladecroissant. Nou, zie je wel! Heb mezelf aan mijn haren uit het moeras van het negatieve denken getrokken en het is eigenlijk waarschijnlijk zelfs heel goed dat Mark weggaat. Zo kan hij wegspringen als een elastiekje, zoals in Mars, Venus en hun relatie staat, en zich goed realiseren hoezeer hij zich tot me aangetrokken voelt. En ondertussen heb ik gelegenheid om aan mezelf te werken en mijn eigen leven op orde te brengen.

plannen voor als mark weg is:

elke dag naar fitness

veel gezellige avonden met Jude en Shazzer

iets nuttigs doen: huis opruimen

met pa optrekken zolang ma weg is

hard werken om positie op werk te verbeteren

O ja, en drie kilo kwijtraken natuurlijk.

12.00 Kantoor. Rustige ochtend. Moest een itempje over groene auto's doen. 'Groen in de zin van milieuvriendelijk, Bridget,' zei Richard Finch. 'Niet de kleur.'

Werd al snel duidelijk dat het item over groene auto's het niet zou halen, zodat ik gelegenheid had te dagdromen over Mark Darcy en een nieuw briefhoofd voor mezelf te ontwerpen met verschillende lettertypes en kleuren en ondertussen na te denken over ideeën voor nieuwe items waarmee ik echt op de voorgrond van... Aaah!

12.15 Die zak van een Richard Finch: 'Bridget. We hebben het verdomme niet over de Zorgzame Samenleving. Dit is een productievergadering voor een tv-programma. Als je dan toch per se uit het raam moet kijken, probeer het dan tenminste te doen zonder die pen in en uit je mond te laten glijden. Nou, is dat mogelijk?'

'Ja hoor,' mokte ik en legde de pen neer.

'Nee, niet of je die pen uit je mond kunt halen, maar of je een gemiddelde Engelse kiezer kunt vinden, middenklasse, vijftig plus, eigen huis, die vóór is?'

'Ja hoor, geen probleem,' zei ik luchtig, terwijl ik dacht dat ik straks wel aan Patchouli kon vragen waar die kiezer eigenlijk vóór moest zijn.

'Vóór wat?' vroeg Richard Finch.

Ik schonk hem een goed gelukte raadselachtige glimlach. 'Misschien is het je opgevallen dat je net je eigen vraag hebt beantwoord,' zei ik. 'Man of vrouw?'

'Allebei,' zei Richard sadistisch. 'Van allebei één.'

'Homo of hetero?' schoot ik terug.

'Ik zei gemiddeld,' grauwde hij vernietigend. 'En nu bellen, en probeer er in het vervolg aan te denken dat je een rok aantrekt, je leidt mijn mensen af.'

Nou ja, alsof ze daarop letten, ze zijn allemaal totaal geobsedeerd met hun carrière en zo kort was die rok nu ook weer niet, hij was alleen wat opgekropen.

Patchouli zegt dat het over de munteenheid ging, een algemene Europese of de eigen nationale. En ze gelooft dat het óf het een óf het ander moest zijn. Kut o kut. Tja. Ah, telefoon. Dat zal de voorlichter van het Schaduwministerie van Financiën zijn.

I2..25 'O, dag schat.' Grrr. Mijn moeder. 'Zeg, heb jij nog een "tietentopje"?'

'Mam, nou heb ik nog zó gezegd dat je me hier alleen moet bellen als het dringend is,' siste ik.

'Ja, weet ik, maar we gaan zaterdag al weg en in de winkels hebben ze alleen nog maar winterspullen.'

Plotseling kreeg ik een ingeving. Het duurde even voordat ze het begreep.

'Ja, zeg, Bridget,' zei ze toen ik het had uitgelegd. 'Straks komen ze 's nachts nog met vrachtwagens uit Duitsland onze hele goudvoorraad weghalen.'

'Maar mam, je zei toch zelf dat je maar één keer leeft! Je moet alles een keer proberen.'

Stilte.

'Het zou wel goed voor de wisselkoersen in Afrika zijn.' Weet niet of dat eigenlijk wel klopt, maar goed.

'Nou ja, dat kan wel zijn, maar ik heb geen tijd om op tv te komen, ik moet pakken.'

'Luister,' siste ik, 'wou je nou een tietentopje of niet?'

12.40 Hoera! Heb niet één, niet twee, maar drie gemiddelde Engelse kiezers. Una komt met ma mee, dan kunnen ze meteen mooi in mijn klerenkasten snuffelen en nog even naar Dickens en Jones, en Geoffrey wil op tv. Wat ben ik toch een topresearcher.

'Wat hebben we het weer druk.' Richard Finch na de lunch, helemaal zwierig en zweterig van het tafelen. 'Ben je de universele munteenheid volgens Jones aan het ontwerpen?'

'Niet precies,' mompelde ik met een coole glimlach van let- maar-niet-op-mij. 'Maar ik heb wel een paar gemiddelde Engelse kiezers voor je gevonden die vóór zijn. Drie zelfs,' voegde ik er nonchalant aan toe terwijl ik in mijn 'aantekeningen' bladerde.

'O, hadden ze dat dan nog niet gezegd?' zei hij met een valse grijns. 'Dat laten we vallen. We doen nu iets over bommeldingen. Kun je een paar gemiddelde Tory-forenzen voor me vinden die begrip hebben voor het standpunt van de IRA?' 20.00 Bèèèh. Heb net drie uur op een tochtig Victoria Station mijn best staan doen om forenzen in de richting van het standpunt van de IRA te manipuleren, tot ik bang begon te worden dat ik straks nog werd gearresteerd en afgevoerd naar de Maze-gevangenis. Terug naar kantoor, tobbend over wat ma en Una in mijn kleerkast zouden aantreffen en over mogelijk gesprek met snuivende Richard Finch, in de sfeer van: 'Had je nou echt gedacht dat je iemand zou vinden? Zielige trut!'

Ik moet, moet echt ander werk zien te vinden. Ha, telefoon.

Tom. Hiep hoi. Hij is terug!

'Bridget! Wat ben jij afgevallen!'

'Echt?' zei ik verrukt, voordat het tot me doordrong dat deze opmerking telefonisch werd gemaakt.

Daarop begon Tom aan een lang, enthousiast verhaal over zijn bezoek aan San Francisco.

'Die jongen van de douane was echt een schatje. Hij zei: 'Hebt u iets aan te geven?' en ik zei: 'Alleen dit waanzinnig bruine kleurtje!' Nou ja, toen heeft hij me zijn telefoonnummer gegeven en ik heb hem in een sauna gepakt!'

Voelde een vertrouwde vlaag van afgunst over de ontspannen manier waarop ze in homokringen met seks omgaan en kennelijk zomaar meteen aan het neuken slaan, gewoon omdat ze er allebei zin in hebben, en niemand erover loopt te tobben dat je eigenlijk eerst drie keer met elkaar uit moet zijn geweest of hoe lang je na afloop moet wachten voordat je de ander belt.

Nadat hij drie kwartier lang had zitten uitweiden over steeds uitzinniger escapades, zei hij: 'Nou ja, je weet hoe vreselijk ik het vind om het over mezelf te hebben. Hoe gaat het met jóü? En hoe gaat het met die Mark met zijn strakke kontje?'

Ik zei dat Mark in New York zat, maar besloot het Konijnenjong voor later te bewaren uit angst dat hij anders te opgewonden raakte. Begon in plaats daarvan door te drenzen over mijn werk.

'Ik moet echt een andere baan zien te vinden, dit ondermijnt mijn menselijke waardigheid en mijn zelfbeeld. Ik moet iets hebben waarin ik mijn talenten en vaardigheden kan gebruiken.'

'Hmmm. Ik snap wat je bedoelt. Heb je weleens overwogen het leven in te gaan?'

'Hè hè, wat geestig.'

'Ga anders wat journalistiek werk doen, gewoon ernaast. Interviews doen in je vrije tijd.'

Dat was een briljant idee. Tom zei dat hij het er met zijn vriend Adam van de Independent over zou hebben of ik misschien een interview of een recensie voor hen kon doen!

Word nu dus topjournalist, krijg geleidelijk steeds meer werk en extra inkomsten, tot ik baan kan opzeggen en met laptop op schoot op de bank kan blijven zitten. Hoera!

WOENSDAG 5 FEBRUARI

Net pa gebeld hoe het ging en of hij zin had om op Valentijnsdag samen iets leuks te gaan doen.

'Dat is heel lief van je, kind. Maar je moeder zegt dat ik mijn bewustzijn moet verruimen.' 'Dus?'

'Dus ga ik naar Scarborough, golfen met Geoffrey.' Mooi zo. Fijn dat hij zich goed voelt.

DONDERDAG 13 FEBRUARI

57,5 kilo, alcohol: 4 eenheden, sigaretten: 19, aantal bezoeken aan fitness: 0, reeds ontvangen Valentijnskaarten: 0, aantal vermeldingen van Valentijnsdag door vriendje: 0, nut van Valentijnsdag als vriendje er met geen woord over rept 0.

Bijz. balen. Morgen is het al Valentijnsdag en Mark heeft er nog met geen woord over gerept. Snap trouwens niet waarom hij het hele weekend in New York moet blijven. Alle advocatenkantoren zijn dan toch dicht.

bereikte doelen tijdens marks afwezigheid: Aant. bezoeken aan fitness: 0

Aantal avonden met Jude en Shazzer: 6 (en waarschijnlijk morgen weer)

Aantal minuten met pa: 0. Gesprekken met pa over zijn emotionele toestand: 0 minuten. Gesprekken met pa over golf met geschreeuw van Geoffrey op de achtergrond: 287.

Interviews en/of artikelen van mijn hand: 0.

Kilo's afgevallen: 0.

Kilo's aangekomen: 1.

Heb Mark toch maar Valentijnskaartje gestuurd. Hart van chocola. Nog voor zijn vertrek naar hotel gestuurd met de mededeling: 'niet openmaken voor 14 febr.'. Hij zal wel begrijpen dat het van mij afkomstig is.

VRIJDAG 14 FEBRUARI

57,7 kilo, aantal bezoeken aan fitness: 0,Valentijnskaarten: 0, bloemen, cadeautjes, attenties: 0, nut van Valentijnsdag: 0, verschil tussen Valentijnsdag en andere dagen: 0, zin van het bestaan: onzeker, mogelijkheid dat ik ramp van niet-Valentijnsgebeuren overdrijf: enigszins aanwezig.

8.00 Kan me echt niet meer druk maken over iets als Valentijnsdag. Over het geheel genomen niet zo belangrijk.

8.20 Ga toch maar even beneden kijken of er post is.

8.22 Post nog niet geweest.

8.27 Post nog steeds niet geweest.

8.30 De post! Hoera!

8.35 Rekeningafschrift. Niets van Mark, niets, niets, niets, niets, niets. Niets.

8.40 Niet te geloven dat ik op Valentijnsdag wéér alleen zit. Twee jaar geleden was het het ergst, toen ik met Jude en Shaz naar Gambia was en een dag eerder moest vertrekken vanwege vluchtschema. Toen ik ging eten, hing alles vol met hartjes. Aan alle tafeltjes zaten stellen hand in hand en ik zat daar in mijn eentje Hou van jezelf te lezen.

Ben heel verdrietig. Hij moet het toch geweten hebben. Het kan hem gewoon niets schelen. Het betekent vast dat ik voor hem gewoon een meisje tussendoor ben, want volgens mij, en dat staat ook in Mars, Venus en hun relatie, geeft een man altijd cadeautjes in de sfeer van lingerie en sieraden als hij serieus in je geïnteresseerd is, en geen boeken of stofzuigers. Misschien is dit zijn manier om me te laten weten dat het afgelopen is, en gaat hij dat ook zeggen als hij terug is.

8.43 Misschien hadden Jude en Shaz gelijk en had ik ermee moeten kappen toen ik de eerste waarschuwingssignalen kreeg. Als ik vorig jaar, toen Daniël me bij het eerste afspraakje al liet zitten, afstand had gehouden en ermee was gekapt in plaats van alles te willen ontkennen, had ik nooit die naakte vrouw op die stretcher op zijn dakterras gezien. Wat was die relatie Dan Iel, eigenlijk!

Het is een patroon. Ik tref steeds maar naakte mensen bij mijn vriendjes thuis aan. Een telkens weerkerend patroon.

8.45 O god. Ik sta 200 pond rood. Hoe kan dat nou? Hoe kan dat nou?

8.50 Zie je wel. Alles heeft toch wel een bepaald nut. Ben op rekeningoverzicht een rare afschrijving van 149 pond tegengekomen waar me niets van bijstaat. Ben ervan overtuigd dat het de cheque van 14 pond 90 of daaromtrent is die ik voor de stomerij had uitgeschreven.

9.00 De bank gebeld om te vragen welke naam er op de cheque stond, bleek ene 'Monsieur S.F.S.' te zijn. Stomerijen zijn oplichtersbendes. Zal Jude, Shazzer, Rebecca, Tom en Simon bellen dat ze niet meer naar Duraclean moeten gaan.

9.30 Ha. Ben naar Duraclean gegaan om die 'Monsieur S.F.S.' eens na te trekken, met als smoes dat ik een zwart zijden nachthemdje wilde laten stomen. Het viel me mijns ondanks op dat het personeel niet zozeer Frans als wel Indiaas leek te zijn. Misschien Indo-Frans.

'Hoe heet u eigenlijk?' vroeg ik aan de man die mijn nachthemd in ontvangst nam.

'Salwani,' zei hij met een verdacht vriendelijk lachje.

S. Aha!

'En u?' vroeg hij.

'Bridget.'

'Bridget. Schrijf adres hier alsjeblieft, Bridget.'

Dat was wel heel verdacht. Besloot het adres van Mark Darcy op te geven, want die heeft personeel en een inbraakalarm.

'Kent u een Monsieur S.F.S.?' vroeg ik, waarop hij bijna dartel werd.

'Nee, maar jou ken ik wel ergens van,' zei hij.

'Ik heb het heus wel in de gaten, hoor,' zei ik en vloog de winkel uit. Zie je wel. Ik kan best mijn eigen boontjes doppen.

10.00 Dit is echt niet te geloven. Om halfelf kwam er een jongen onze kamer in met een enorme bos rode rozen, die hij naar mijn bureau bracht. Voor mij! Je had de gezichten van Patchouli en Harold de Hufter moeten zien. Zelfs Richard Finch was met stomheid geslagen en kwam niet verder dan een zielig: 'Jezelf een bloemetje gestuurd?'

Kaartje opengemaakt, waarop stond:

Een fijne Valentijnsdag voor het lichtpuntje in mijn saaie bestaan.

Kom morgen om 08.30 uur naar Heathrow, Terminal 1, om bij de balie van British Airways (ref: p23/r55) ticket op te halen voor magical mystery tour. Maandagmorgen op tijd voor werk weer terug. Zie je aan de andere kant.

(Zie of je ergens een skipak en wandelschoenen kunt lenen.)

Ongelooflijk. Echt ongelooflijk. Mark nodigt me uit voor een Valentijns-skireisje! Een wonder. Hoera! Wordt heel romantisch in kerstkaartachtig dorpje met twinkelende lichtjes enz., nonchalant hand in hand hellingen afdalen als sneeuwkoning en sneeuwkoningin.

Voel me vreselijk schuldig dat ik me zo heb laten gaan met dat obsessief negatieve gedoe, maar dat kan de beste overkomen. Beslist.

Jude gebeld, mag ski-uitrusting lenen: zwarte overall, zoiets als Michelle Pfeiffer als Catwoman. Probleem is alleen dat ik maar één keer heb geskied, op school, en dat ik toen meteen mijn enkel heb verstuikt. Nou ja. Valt vast ontzettend mee.

ZATERDAG 15 FEBRUARI

75 kilo (zo voelt het althans, ben een reusachtige ballon vol fondue, hotdogs, warme chocolademelk enz.), grappa's: 5, sigaretten: 32, warme chocola: 6 koppen, 8257 calorieën, aantal voeten: een stuk of drie, aantal bijna-doodervaringen: 8.

13.00 Op rand van afgrond. Niet te geloven dat dit mij overkomt. Boven op berg werd ik overvallen door een verlammende angst, dus zei tegen Mark Darcy dat hij maar vast moest gaan terwijl ik mijn ski's aandeed, keek hoe hij van 'woesjj woesjj' de helling afdaalde als een exocetraket of een levensgevaarlijk verboden soort vuurpijl of zoiets. Hoewel bijz. dankbaar dat hij me mee uit skiën neemt, vond ik het alleen al een nachtmerrie om zelfs maar naar boven te gaan en kon ik met de beste wil van de wereld niet inzien wat het nut was van je te laten optakelen door een gigantische concentratiekampachtige betonnen constructie met rasters en kettingen, met half gebogen knieën en een soort gips aan je voeten, onhandelbare ski's die de hele tijd met de punten naar buiten wilden, en door een tourniquet te worden geduwd als een schaap dat geschoren moet worden, terwijl je lekker in bed had kunnen liggen. Het ergste is nog wel dat ik op die hoogte niets met mijn haar kan beginnen, het staat alle kanten op, met overal wilde pieken en horentjes als een suikerspin die in de centrifuge heeft gezeten, en mijn Catwomanpak is ontworpen voor lange slanke mensen zoals Jude, zodat ik wel een Michelinvrouwtje lijk of een dikke tante in een klucht. En kinderen van drie jaar zoeven zomaar zonder stokken voorbij, op één been, en maken salto's enz.

Skiën is echt een levensgevaarlijke sport, dat is geen verbeelding. Je kunt verlamd raken, onder een lawine worden bedolven, enz. enz. Shazzer zei dat een vriend van haar aan een hele enge afdaling was begonnen, buiten de gewone pistes, en dat hij toen bang werd, zodat de pisteurs hem moesten komen halen op een brancard en dat ze die brancard toen niet meer konden houden.

14.30 Café in de bergen. Mark kwam 'woesjj zoeff naar me toe skiën en vroeg of ik zover was.

Legde fluisterend uit dat het een vergissing van me was geweest die helling op te gaan omdat skiën eigenlijk een bijz. gevaarlijke sport is - zo gevaarlijk dat je er niet eens een reisverzekering voor kunt krijgen. Een onvoorzien ongeluk is één ding, maar jezelf willens en wetens in een levensgevaarlijke situatie begeven en tegen beter weten in flirten met de dood of met verminking, zoals bij bungeejumpen, de Mount Everest beklimmen of iemand een appel van je hoofd aflaten schieten, is weer iets heel anders.

Mark luisterde zwijgend en bedachtzaam. 'Ik begrijp wat je bedoelt, Bridget,' zei hij. 'Maar dit is de kinderpiste. Het is hier praktisch horizontaal.'

Zei tegen Mark dat ik met de skilift naar beneden wilde, maar hij zei dat je in een skilift alleen naar boven kunt, niet naar beneden. Drie kwartier later lukte het Mark me de helling af te krijgen door me een eindje te duwen en toen snel vooruit te gaan om me op te vangen. Eenmaal beneden leek het me opportuun de mogelijkheid te opperen per kabelbaan terug te gaan naar het dorp om even uit te rusten met een cappuccino.

'Weet je wat het is, Bridget,' zei hij, 'skiën is net zoals alle andere dingen in het leven. Gewoon een kwestie van durven. Kom op. Volgens mij kun jij wel een grappa gebruiken.'

14.45 Mmm. Heerlijk, die grappa.

15.00 Grappa is echt ongelooflijk lekker. Mark heeft gelijk. Ben waarsch. natuurtalent op gebied van skiën. Hoef alleen wazig zelfvertrouwen wat op te poetsen.

8o 15.15 Boven aan kinderpiste. Een makkie. Wazig, maar doodsimpel. Daar gaat-ie. Woesjj!

16.00 Kan fantastisch, geweldig goed skiën. Heb net samen met Mark een perfecte afdaling gemaakt: 'woesjj zoeff, hele lijf meebuigend, haast instinctief in volmaakte harmonie met hem. Wild opgetogen gevoel! Er is een wereld voor me opengegaan. Ben net zo'n sportvrouw als prinses Anne! Vol nieuwe levenskracht en positieve gedachten! Zelfvertrouwen! Hoera! Er ligt een nieuw, zelfverzekerd leven voor me! Grappa! Hoera!

17.00 Gingen uitrusten in skicafé, waar Mark plotseling werd begroet door hele troep advocaat/bankiersachtige mensen, onder wie lang, slank, blond meisje in wit skipak en met pluizige oorwarmers en een Versace-zonnebril, dat met haar rug naar me toe stond. Ze gierde van het lachen. Als in slowmotion schudde ze haar haar uit haar gezicht en terwijl het als een zacht gordijn weer naar voren viel, begon het tot me door te dringen dat ik die lach herkende, en toen keerde ze haar gezicht naar ons toe. Het was Rebecca.

'Bridget!' zei ze en kwam kletterend naar me toe om me te zoenen. 'Zo, mooie meid! Wat geweldig om je te zien. Wat toevallig!'

Ik keek naar Mark, die helemaal sprakeloos was en met zijn hand door zijn haar streek.

'Eh, zo toevallig is het nou ook weer niet, hè?' zei hij schutterig. 'Jij zei toch zelf dat ik hier met Bridget heen moest? Ik bedoel, het is natuurlijk leuk om jullie te zien, maar ik had geen idee dat jullie hier ook allemaal zouden zitten.'

Het echt goede van Mark is dat ik hem altijd geloof, maar wanneer had ze dat dan gezegd? Wanneer?

Rebecca leek even van haar apropos gebracht, maar toen glimlachte ze ontwapenend. 'Ja, weet ik, maar toen bedacht ik hoe prachtig het in Courchevel is, en de anderen gingen ook, dus... hooo!' Toen 'verloor ze haar evenwicht' - kwam dat even goed uit - en moest door een van haar bewonderaars worden 'opgevangen'.

'Hmmm,' zei Mark. Hij leek hier helemaal niet blij mee. Ik stond naar de grond te kijken en probeerde uit te knobbelen wat hier aan de hand was.

Kon ten slotte de inspanning van het normaal doen niet meer opbrengen en fluisterde tegen Mark dat ik nog even ging oefenen op de kinderpiste. Kwam veel makkelijker dan eerst in rij voor skilift, dankbaar aan dit rare scenario te kunnen ontsnappen. Miste eerste paar zittingen door misgrijpen, maar slaagde erin volgende te pakken.

Alleen leek het niet helemaal in orde toen ik er eenmaal op zat, alles hotste en botste alsof er iets aanliep. Merkte opeens dat kind aan zijkant naar me zwaaide en in het Frans iets tegen me riep. Keek ontzet naar caféterras, waar alle vrienden van Mark ook al stonden te roepen en te zwaaien. Wat was er toch? Toen zag ik dat Mark panisch kwam aanrennen uit de richting van het café. 'Bridget!' riep hij zodra hij binnen gehoorbereik was. 'Je bent vergeten je ski's aan te doen.'

'Rund,' brulde Nigel toen we het café weer binnenkwamen. 'Zoiets stoms heb ik in geen jaren meegemaakt.'

'Zal ik even bij haar blijven?' vroeg Rebecca aan Mark, één en al onschuldige bezorgdheid - alsof ik een lastige peuter was. 'Dan kun jij voor het eten nog even lekker skiën.'

'Nee, nee hoor, dat hoeft niet,' zei hij, maar ik zag aan zijn gezicht dat hij dolgraag nog een afdaling wilde maken, en ik wilde ook dat hij ging, want hij is gek op skiën. Maar de gedachte aan een skiles van die vreselijke Rebecca was meer dan ik kon verdragen.

'Ik wou eigenlijk even uitrusten,' zei ik. 'Ik neem een warme chocola om een beetje tot mezelf te komen.'

De chocola in dat café was fantastisch, het leek wel een enorme bak warme chocoladesaus, en dat was maar goed ook, want dat leidde me even af van de aanblik van Mark en Rebecca samen in de stoeltjeslift. Zag hoe ze helemaal speels en vrolijk werd en zijn arm aanraakte.

Ten slotte zag ik ze weer, pijlsnel omlaagzoevend als een sneeuwkoning met zijn sneeuwkoningin - hij in het zwart, zij in het wit - ze zagen eruit als zo'n stel yuppen in een brochure voor een duur, hip chalet, waarbij wordt gesuggereerd dat je daar niet alleen acht zwarte pistes, 400 skiliften en halfpension maar ook geweldige seks kunt verwachten, zoals die twee straks.

'Wat is dat toch een kick,' zei Rebecca, die haar skibril omhoogschoof en Mark toelachte. 'Zeg, hebben jullie zin om vanavond met ons te gaan eten? We gaan fondue eten, op de berg, en dan skiën we in het donker met fakkels terug - ja, sorry Bridget, jij zou dan met de kabelbaan terug moeten.'

'Nee,' zei Mark abrupt. 'Ik was er niet op Valentijnsdag, dus Bridget heeft nog een etentje van me tegoed.'

Het leuke van Rebecca is dat ze zich altijd een onderdeel van een seconde in de kaart laat kijken door een verschrikkelijk pissig gezicht te trekken.

'Oké jongens, tuurlijk, veel plezier,' zei ze met een snelle tandpastaglimlach, zette haar skibril weer op en skiede zwierig omlaag naar het stadje.

'Wanneer heb je haar dan gesproken?' vroeg ik. 'Wanneer stelde ze Courchevel voor?'

Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Zij was ook in New York.'

Ik werd duizelig en liet een skistok vallen. Mark begon te lachen, raapte hem op en knuffelde me.

'Kijk niet zo,' zei hij tegen mijn wang. 'Ze was daar met een heel stel mensen, ik heb haar maar tien minuten gesproken. Ik zei dat ik iets leuks wilde doen om het goed te maken dat ik op Valentijnsdag weg was, en toen stelde zij dit voor.'

Ik liet een onduidelijk geluidje ontsnappen.

'Bridget,' zei hij, 'ik hou van je.'

ZONDAG 16 FEBRUARI

Gewicht: kan me niet schelen (er is hier trouwens geen weegschaal), aantal keren dat ik sublieme iHVj-moment in hoofd opnieuw heb afgespeeld: exorbitant astronomisch vaak.

Ben zo gelukkig. Helemaal niet kwaad vanwege Rebecca maar genereus en vergevensgezind. Ze is eigenlijk best aardig, voor een wandelende tak/aanstellerige trut. Mark en ik hebben ontzettend gezellig gegeten, vreselijk gelachen en steeds gezegd dat we elkaar zo hebben gemist. Heb hem een cadeautje gegeven, een sleutelhanger van Newcastle United en een Newcastle Unitedboxer, die hij echt leuk vond. Zijn Valentijnscadeautje aan mij was een roodzijden nachthemdje, een beetje aan de krappe kant, maar dat leek hij niet erg te vinden, integendeel eerlijk gezegd. En na afloop vertelde hij ook wat er allemaal in New York op werkgebied was gebeurd, ik gaf mijn mening en hij vond mijn commentaar heel geruststellend en 'uniek'!

P.S. Dit mag niemand lezen, want het is nogal gênant. Was zo opgetogen dat hij nu al IHVJ had gezegd dat ik in vlaag van verstandsverbijstering Jude en Shaz heb gebeld en het verhaal op hun antwoordapparaat heb ingesproken. Zie nu wel in hoe oppervlakkig en dom dat was.

MAANDAG 17 FEBRUARI

59,3 kilo (bèèèh! bèèèh! al die chocolademelk), alcohol: 4 eenheden (maar met vliegreis meegeteld dus z.g.), sigaretten: 12, pijnlijke neokolonialistische acties van moeder: I hele erge.

Minivakantie was fantastisch, afgezien van Rebecca, maar vanmorgen op Heathrow ben ik nogal geschrokken. Stonden net in aankomsthal naar bordje 'taxi's' uit te kijken toen ik stem hoorde: 'Maar schat! Je had me niet hoeven afhalen, gekkerd. Geoffrey en papa staan al buiten te wachten. We willen alleen nog even een cadeautje voor papa kopen. Kom eens mee, dan stel ik je voor aan Wellington!'

Het was mijn moeder, helemaal oranje van de zon, met haar haar in Bo Derekvlechtjes met kraaltjes onderaan en gehuld in een zeer ruime oranje gebatikte Winnie Mandelaoutfit.

'Ja, je denkt vast dat hij Masai is, maar hij is Kikuyu! Kikuyu! Stel je voor!'

Ik volgde haar blik naar de plek waar Una Alconbury, eveneens oranje verbrand en van top tot teen in het batik gestoken, maar met haar leesbril op en een groenleren handtas met een grote gouden sluiting in haar hand en haar portemonnee in de aanslag bij de toonbank van de Soek Shop stond. Ze stond verrukt omhoog te kijken naar een boomlange zwarte jongeman met gigantische oorlellen, door één waarvan hij een filmrolletje droeg, en een felblauwe geruite schoudermantel.

'Hakuna Matata. Don't worry, be happy\ Dat is Swahili. Geweldig hè? Una en ik hebben het fantastisch gehad en Wellington komt logeren! Hallo Mark,' zei ze plichtmatig, alsof hij haar nu pas opviel. 'Loop even mee, schat, dan kun je Jambo tegen Wellington zeggen!'

'Hou je kop, ma, hou je kop,' siste ik uit mijn mondhoek terwijl ik zenuwachtig om me heen keek. 'Je kunt toch niet zomaar een Afrikaan te logeren vragen. Dat is ontzettend neokolonialistisch en pa is nog maar net over Julio heen.'

'Wellington,' zei mijn moeder terwijl ze zich in haar volle lengte verhief, 'is niet zomaar een Afrikaan. Nou ja, hij is natuurlijk wel een Afrikaan, schat, een echte Afrikaan! Dat wil zeggen, hij woont in een hut van gedroogde mest! Maar hij wilde zelf mee! Hij wil een wereldreis maken, net als Una en ik!'

In de taxi naar huis was Mark wat zwijgzaam. Verdomme, die ma ook. Had ik maar een gewone moeder, net als iedereen, zo'n moeder met grijs haar die van die lekkere hachee maakt.

Goed, zal pa maar even bellen.

9.00 Pa heeft zich teruggetrokken in zijn ergst denkbare typisch Engelse emotionele blokkade en klonk weer volslagen dronken.

'Hoe gaat het nou?' waagde ik toen ik eindelijk mijn opgewonden moeder had kunnen bewegen hem aan de telefoon te roepen.

'O, best, prima hoor. Zoeloekrijgers in de rotstuin. En de sleutelbloemen komen al op. En met jou, ook alles goed?'

O god, ik weet niet of hij al die gekte wel weer aankan. Heb gezegd dat hij me altijd mag bellen, maar dat valt niet mee als hij zich zo groot loopt te houden.

DINSDAG 18 FEBRUARI

59 kilo (noodtoestand), sigaretten: 13, masochistische fantasieën dat Mark verliefd is op Rebecca: 42.

19.00 Toestanden. Nachtmerrieachtige werkdag achter de rug, net haastig thuisgekomen, (Shaz heeft om onbegrijpelijke redenen besloten dat ze gek is op voetbal, dus nu gaan Jude en ik naar haar toe om te kijken hoe de Duitsers de Turken verslaan, of de Belgen of wie het ook zijn) twee berichten op antwoordapparaat, geen van beide van pa.

Eerst Tom, die zei dat zijn vriend Adam van de Independent zegt dat hij me best een interview wil laten doen, als ik maar een echt beroemd iemand kan vinden en geen geld vraag.

Maar zo gaat dat toch niet bij een krant? Hoe kan iedereen daar dan zijn hypotheek en zijn drankprobleem bekostigen?

Toen een boodschap van Mark. Zei dat hij vanavond met Amnesty en de Indonesiërs de stad in moest en of hij me bij Shazzer kon bellen voor een verslag van de wedstrijd. Toen viel er een soort stilte, waarna hij zei: 'O, en eh, Rebecca heeft ons en de hele "troep" volgend weekend uitgenodigd voor een groot feest bij haar ouders in Gloucestershire. Wat vind jij ervan? Ik bel je straks.'

Ik weet precies wat ik daarvan vind. Ik vind dat ik liever bij pa en ma in de rotstuin in een gat in de grond kruip om het hele weekend gezellig bij de wormen te zitten dan dat ik naar dat feest bij Rebecca ga en dat geflirt met Mark moet aanzien. Ik bedoel, waarom belt ze mij niet als ze ons wil uitnodigen?

Noemenitis. Een typisch geval van Noemenitis. Geen twijfel mogelijk. Telefoon. Is vast Mark. Wat moet ik nou zeggen?

'Bridget, neem op, leg neer, leg neer. LEG NEER!'

Verward neem ik op. 'Magda?'

'O, Bridget! Hoi! Lekker geskied?'

'Geweldig, maar...' Vertelde haar het hele verhaal over Rebecca en New York en het feest. 'Ik weet niet of ik nu moet gaan of niet.'

'Natuurlijk moet je gaan, Bridge,' zei Magda. 'Als Mark iets met Rebecca wilde, dan had hij nu heus wel iets met Rebecca, je zegt gewoon - kom eraf, kom eraf, Harry, kom van de rug van die stoel af of mama geeft je een tik. Jullie zijn totaal verschillend.'

'Hmmm. Weet je, ik gelóóf dat Jude en Shazzer zouden zeggen...'

Jeremy nam de telefoon over. 'Zeg Bridge, als je naar de relatieadviezen van Jude en Shazzer gaat luisteren, kun je net zo goed advies aannemen van een diëtiste die zelf tweehonderd kilo weegt.'

'Jeremy!' bulderde Magda. 'Hij speelt gewoon voor advocaat van de duivel, Bridget. Niet naar luisteren. Elke vrouw heeft haar eigen aura. Hij heeft jou gekozen. Gewoon meegaan, er prachtig uitzien en haar goed in de gaten houden. Neee! Niet op de grond!'

Ze heeft gelijk. Zal me als zelfverzekerde, ontvankelijke, invoelende vrouw met inhoud op dat feest geweldig amuseren en gewoon mijn aura uitstralen. Hoera! Ga pa even bellen en dan naar voetballen kijken.

0.00 Weer thuis. Buiten in de vrieskou was de zelfverzekerde volwassen vrouw al snel verdampt tot een onzeker mens. Moest langs gemeentewerkers die bij fel licht aan de gasleiding bezig waren. Had heel kort jasje en laarzen aan dus zette me al schrap voor gefluit en pijnlijke opmerkingen en voelde me compleet voor gek staan toen die niet kwamen.

Moest denken aan die keer toen ik vijftien was en door een stil straatje naar de stad liep en gevolgd werd door een man die me op gegeven moment bij mijn arm pakte. Draaide me om teneinde belager geschrokken aan te kijken. Was toen heel dun & had strakke spijkerbroek aan. Droeg echter ook vlinderbril en beugel. Man wierp één blik op mijn gezicht en rende toen weg.

Bij aankomst Jude en Sharon gevoelens meegedeeld aangaande werklui.

'Precies, daar gaat het om, Bridget,' explodeerde Shazzer. 'Die mannen behandelen vrouwen als objecten, alsof het bij vrouwen alleen om lichamelijke aantrekkelijkheid gaat.'

'Maar dat deden zij nou juist niet,' zei Jude.

'Ja, en daarom is het allemaal ook zo kwalijk. Nou, vooruit, we zaten toch naar de wedstrijd te kijken?'

'Mmm. Ze hebben wel lekkere gespierde dijen, hè?' zei Jude.

'Mmm,' zei ik instemmend en vroeg me ondertussen af of Shaz kwaad zou worden als ik tijdens de wedstrijd over Rebecca begon.

'Ik heb eens iemand gekend die een keer met een Turk naar bed is geweest,' zei Jude. 'En die had zo'n grote dat hij met niemand naar bed kon.'

'Wat? En je zegt net dat zij met hem naar bed is geweest,' zei Shazzer met één oog op de tv.

'Ja, ze is wel met hem naar bed geweest, maar ze hebben het niet gedaan,' legde Jude uit.

'Dat ging niet omdat zijn dinges te groot was,' bevestigde ik Judes anekdote. 'Wat vreselijk. Zou het nationaliteitsgebonden zijn? Ik bedoel, denk je dat de Turken...?'

'Kop dicht, kijken,' zei Shazzer.

Even waren we allemaal stil en dachten aan al die penissen, keurig weggestopt in hun shorts, en aan alle wedstrijden van al die verschillende nationaliteiten in het verleden. Stond net op het punt iets te zeggen toen Jude, die om onnaspeurlijke redenen nogal op dat onderwerp gefixeerd leek, plotseling piepte: 'Wat moet het raar zijn om een pik te hebben.'

'Ja,' stemde ik in, 'heel raar, zo'n actief onderdeel. Als ik zoiets had, zou ik er de hele tijd aan lopen denken.'

'Ja, je zou de hele tijd benieuwd zijn wat hij nu weer zou gaan doen,' zei Jude.

'Ja, precies,' beaamde ik. 'Misschien kreeg je wel plotseling een gigantische erectie, midden onder een voetbalwedstrijd.'

'Hè jezus, jongens!' riep Sharon.

'Ja, ja, rustig maar,' zei Jude. 'Bridge, is er iets? Je lijkt een beetje terneergeslagen.'

Ik wierp een zenuwachtige blik op Shaz en besloot toen dat dit te belangrijk was om te laten liggen. Ik schraapte mijn keel om de aandacht te trekken en deelde toen mee: 'Rebecca heeft Mark opgebeld om ons uit te nodigen voor een logeerpartijtje, dit weekend.'

'Waadt? barstten Jude en Shaz simultaan uit.

Was erg blij dat de ernst van de situatie ten volle tot ze doordrong. Jude stond op om de bonbons te pakken en Shaz haalde nog een fles uit de ijskast.

'Waar het om gaat,' vatte Sharon samen, 'is dat we Rebecca nu al vier jaar kennen. Maar heeft ze in al die tijd ooit een van ons uitgenodigd voor zo'n duur logeerfeestje bij haar thuis?'

'Nee.' Ik schudde plechtig het hoofd.

'Waar het om gaat,' zei Jude, 'is: wat gaat hij doen als jij niet meegaat? Je kunt het niet zover laten komen dat Rebecca hem in haar klauwen krijgt. En bovendien moet een man in zijn positie ook een partner hebben aan wie hij in sociaal opzicht iets heeft.'

'Hmmf,' snoof Shazzer. 'Dat is achterhaald gelul. Als Bridget zegt dat ze geen zin heeft en hij gaat er alleen heen en krijgt iets met Rebecca, dan is hij gewoon een tweederangs oplichter die je kunt missen als kiespijn. Een partner aan wie hij in sociaal opzicht iets heeft - hou toch op. We leven niet meer in de jaren vijftig. Ze loopt niet in een puntbeha de hele dag het huis te poetsen om dan 's avonds een goede gastvrouw voor zijn collega's te zijn, als zo'n Stepford wife. Je zegt gewoon dat je best weet dat Rebecca hem probeert te versieren en dat je daarom geen zin hebt.'

'Maar dan voelt hij zich gevleid,' zei Jude. 'Mannen vinden niets aantrekkelijker dan vrouwen die verliefd op ze zijn.'

'Wie zegt dat?' vroeg Shaz.

'De barones in The Sound ofMusic,' zei Jude schaapachtig.

Tegen de tijd dat we ons weer op de wedstrijd wilden gaan concentreren, bleek die helaas afgelopen te zijn.

Toen belde Mark.

'En?' vroeg hij gespannen.

'Eh...' zei ik en maakte wilde gebaren naar Jude en Shazzer, die uitdrukkingsloos terugkeken.

'Je hebt toch wel gekeken?'

'Ja, natuurlijk. O, wat zijn die moffen stil, o, wat zijn...' zong ik, want ik herinnerde me vaag dat dat iets met een wedstrijd tegen Duitsland te maken had.

'Waarom weet je dan niet hoe het is afgelopen? Ik geloof je niet.'

'Ja, maar we...'

'Wat?'

'We hebben zitten praten,' besloot ik lamlendig.

'O god.' Er viel een lange stilte. 'Ga je trouwens mee naar dat feest van Rebecca?'

Ik keek paniekerig van Jude naar Shaz. Eén ja. Eén nee. En een ja van Magda.

'Ja,' zei ik.

'O, fijn. Het wordt heel leuk, denk ik. Ze zei dat we een badpak moesten meenemen.'

Een badpak! O, nee. O, nee hè.

Op weg naar huis zag ik dezelfde werklui straalbezopen uit pub komen. Stak neus in lucht en besloot dat het me niets kon schelen of ze floten of niet, maar toen ik langsliep steeg er een enorm waarderend gebrul op. Wilde net lekker vernietigend omkijken, maar zag toen dat ze allemaal de andere kant opkeken en dat er één een baksteen door de ruit van een Volkswagen had gegooid.

ZATERDAG 22 FEBRUARI

58,3 kilo (verschrikkelijk), alcohol: 3 eenheden (keurig), sigaretten: 2 (jaja), aantal calorieën: 10.000 (waarschijnlijk, verdenk Rebecca van sabotage), hondenneuzen onder rok: I (voortdurend).

Gloucestershire. Het 'buitenhuisje' van Rebecca's ouders blijkt te zijn voorzien van stallen, bijgebouwen, een zwembad, een complete staf personeel en een eigen kerk in de 'tuin'. Toen we over het grind kwamen aanknerpen, was Rebecca - haar gespijkerbroekte kontje leek wel uit twee biljartballen te bestaan, net als op die reclamefoto van Ralph Lauren - te midden van een vloot Saabs en bmw Cabrio's met een hond aan het spelen, terwijl er plekjes zonlicht in heur haar dansten.

'Emma! Af! Hallo!' riep ze, waarop hond wegstoof en neus vastberaden onder mijn jas stak.

'Mwah, kom mee iets drinken,' verwelkomde ze Mark terwijl ik met de hondenkop worstelde.

Mark redde me door te roepen: 'Emma! Hier!' en de stok weg te gooien, die de hond kwispelend apporteerde.

'O, ze vindt je zo leuk, hè schat? Ja, hè? Ja? Ja? Ja?' koerde Rebecca terwijl ze de hond over zijn bol aaide alsof het haar en Marks eerstgeboren kindje was.

Mijn mobiele ging. Probeerde het te negeren.

'Dat ben jij geloof ik, Bridget,' zei Mark.

Ik haalde de telefoon te voorschijn en drukte op de knop.

'O dag schat, moet je horen!'

'Ma, waarom bel je me in vredesnaam op mijn mobiele?' siste ik en zag hoe Rebecca Mark meenam.

'We gaan volgende week vrijdag allemaal naar Miss Saigon'. Una en Geoffrey en papa en ik en Wellington. Hij is nog nooit naar een musical geweest. Een Kikuyu bij Miss Saigon. Leuk hè? En we hebben ook kaartjes voor jou en Mark, dan kunnen jullie mee!'

Bèèèh! Musicals. Rare mannen die wijdbeens liedjes voor zich uit staan te galmen.

Tegen de tijd dat ik eindelijk bij het huis was, bleken Mark en Rebecca verdwenen en was er niemand meer behalve de hond, die zijn neus weer onder mijn jas stak.

16.00 Net terug van wandeling door 'tuin'. Rebecca zorgde telkens dat ik met allerlei mannen in gesprek kwam en nam Mark dan mee, kilometers voor alle anderen uit. Bleef tenslotte naast Rebecca's neef lopen: een sub-Leonardo DiCaprio look- alike die er in zijn armoedig ogende jas opgejaagd uitzag en door iedereen werd aangeduid als 'die zoon van Johnny'.

'Ik heb ook nog een naam, hoor,' mopperde hij.

'Ga wèèèg!' imiteerde ik Rebecca. 'Hoe heet je dan?'

Hij zweeg even gegeneerd. 'St John.'

'Ach,' zei ik meelevend.

Hij lachte en bood me een sigaret aan.

'Beter van niet,' zei ik met een knikje in de richting van Mark.

'Is dat je vriend of je vader?'

Hij trok me mee het pad af, naar een vijvertje, waar hij een sigaret voor me aanstak.

Was heel leuk, stiekem roken en ondeugend giechelen. 'We moesten maar weer eens terug,' zei ik terwijl ik de sigaret uittrapte met mijn kaplaars.

De anderen waren al kilometers verderop, dus we moesten rennen: jong, wild en vrij, zoals in spotje van Calvin Klein. Toen we Mark inhaalden, sloeg hij zijn armen om me heen. 'Wat heb jij uitgevoerd?' zei hij in mijn haar. 'Gerookt, stoute meid?'

'Ik heb in geen vijf jaar een sigaret gerookt!' kwinkeleerde Rebecca.

19.00 Mmm. Mmm. Mark werd net voor het eten opeens ontzettend geil. Mmmmm.

0.00 Rebecca zette me aan tafel ostentatief naast 'die zoon van Johnny' - 'Jullie kunnen zóóóó goed met elkaar opschieten!!' - en zichzelf naast Mark.

Ze zagen er in smoking samen perfect uit. In smoking! Zoals Jude al zei was het er allemaal om begonnen dat Rebecca haar figuur kon showen in vrijetijds- en avondkleding, zoals bij de Miss Worldverkiezingen. En ja hoor, precies op het juiste moment ging ze van: 'Zullen we nu ons badpak gaan aantrekken?' en trippelde weg om zich te gaan verkleden en enkele ogenblikken later in een onberispelijk gesneden zwart badpak weer te verschijnen, met benen tot aan het plafond.

'Mark,' zei ze, 'kun jij me even helpen? Het zeil moet van het zwembad af.'

Mark keek bezorgd naar mij.

'Ja, natuurlijk,' zei hij schutterig en liep achter haar aan.

'Ga jij ook zwemmen?' vroeg de snotneus.

'Ach,' begon ik, 'je moet niet denken dat ik geen fitte, energieke sportvrouw ben, maar om elf uur 's avonds, na een vijfgangendiner, denk ik niet in de eerste plaats aan zwemmen.'

We bleven nog wat babbelen, tot het me opviel dat de laatsten van onze disgenoten de kamer uit liepen.

'Zullen we koffie gaan drinken?' stelde ik voor en stond op.

'Bridget.' Plotseling stortte hij zich wankel op me en probeerde me te kussen. Op dat moment vloog de deur open. Het waren Rebecca en Mark.

'Oeps! Sorry!' zei Rebecca en deed de deur weer dicht.

'Zeg, wat is de bedoeling?' siste ik vol afgrijzen tegen de snotneus.

'Maar... Rebecca zei dat je mij zo leuk vond, en, en...'

'En?'

'En ze zei dat jij en Mark op het punt stonden uit elkaar te gaan.'

Ik moest me aan de tafel vastgrijpen. 'Van wie had ze dat dan gehoord?'

'Ze zei...' hij keek zo berouwvol dat ik medelijden met hem kreeg - 'van Mark, zei ze.'

ZONDAG 23 FEBRUARI

90 kilo (waarschijnlijk), alcohol: 3 eenheden (na middernacht, en het is pas 7 uur 's ochtends), sigaretten: 100.000 (zo voelt het tenminste), calorieën: 32 75, positieve gedachten: 0, vriendjes: I (maar dat is helemaal niet zeker).

Toen ik terug op kamer kwam, zat Mark in bad, dus ging ik in mijn nachthemd mijn verdediging zitten voorbereiden.

'Het was niet wat je dacht,' zei ik bijzonder origineel toen hij te voorschijn kwam.

'O nee?' zei hij, met een glas whisky in zijn hand. Hij begon te ijsberen op zo'n advocatenmanier, slechts gekleed in een handdoek. Daar kreeg ik de zenuwen van, al was het wel ongelooflijk sexy. 'Zat er een knikker in je keel?' vroeg hij. 'En is "Sinjun" niet zoals iedereen denkt een veel te rijke puberale nietsnut, maar een eersteklas kno-arts, en probeerde hij die knikker met zijn tong eruit te halen?'

'Nee,' zei ik ernstig en bedachtzaam. 'Zo zat het ook niet.'

'Had je dan soms last van hyperventilatie? En was "Sinjun" erin geslaagd de grondregels van de ehbo in zijn door wiet aangetaste brein te stampen - misschien van een poster in een van de vele afkickcentra die hij in zijn korte, maar verder weinig avontuurlijke bestaan heeft bezocht - en probeerde hij je te beademen? Of zag hij je gewoon aan voor een lekker stuk "skunk" en was hij niet in staat...'

Ik begon te lachen. Toen begon hij ook te lachen, we begonnen te zoenen en van het een kwam het ander en na afloop vielen we in elkaars armen in slaap.

De volgende ochtend werd ik helemaal rozig wakker in de veronderstelling dat alles in orde was, maar keek toen op en zag dat hij al aangekleed was en begreep dat er helemaal niets in orde was.

'Ik kan het uitleggen,' zei ik en ging dramatisch rechtop zitten. Even keken we elkaar aan en begonnen weer te lachen. Maar toen werd hij serieus.

'Ik luister.'

'Het kwam door Rebecca,' zei ik. 'St John zei dat Rebecca had gezegd dat ik had gezegd dat ik hem zo leuk vond en...'

'En jij geloofde die verbijsterende opsomming van via-via's?'

'En dat jij tegen haar had gezegd dat we...'

'Ja?'

'Op het punt stonden uit elkaar te gaan.'

Mark ging zitten en begon heel langzaam met zijn vingers over zijn voorhoofd te wrijven.

'Was dat waar?' fluisterde ik. 'Heb je dat tegen Rebecca gezegd?'

'Nee,' zei hij na een lange stilte. 'Dat heb ik niet tegen Rebecca gezegd, maar...'

Ik durfde hem niet aan te kijken.

'Maar misschien moeten we...'

Het leek donkerder te worden in de kamer. Dat vind ik nou zo vreselijk van dat relatiegedoe. Het ene moment sta je elkaar nader dan wie ook, het volgende moment hoeven ze maar iets te zeggen over 'elkaar wat minder vaak zien', 'eens ernstig met je praten' of 'misschien zou je...' en je ziet elkaar nooit meer en voert het eerstkomende halfjaar van die denkbeeldige gesprekken waarbij ze je smeken terug te komen en je begint al te huilen als je hun tandenborstel in huis tegenkomt.

'Wou je dan uit elkaar...?'

Er werd op de deur geklopt. Was Rebecca, stralend in oudroze kasjmier. 'Komen jullie nog ontbijten, jongens?' koerde ze en ging niet meer weg.

Zat ten slotte met ongewassen piekhaar aan het ontbijt terwijl Rebecca haar glanzende manen liet dansen en kedgeree serveerde.

Op weg naar huis zaten we zwijgend in de auto terwijl ik me geweld aan moest doen om niet te laten merken hoe ik me voelde en om geen verkeerde dingen te zeggen. Weet uit eigen ervaring hoe vreselijk het is als je iemand ervan probeert te overtuigen dat het geen goed idee is om uit elkaar te gaan terwijl die ander zijn besluit al heeft genomen, en dan denk je terug aan de dingen die je hebt gezegd. En dan voel je je zó belachelijk.

'Niet doen!' wilde ik roepen toen we bij mij voor de deur stopten. 'Ze probeert je van me af te pakken, ze heeft het allemaal voorgekookt. Ik heb St John niet gekust. Ik hou van je.'

'Nou, tot ziens dan,' zei ik waardig en dwong mezelf uit te stappen.

'Tot ziens,' mompelde hij zonder me aan te kijken.

Keek hoe hij snel en met piepende banden keerde. Toen hij wegreed, zag ik dat hij nijdig over zijn wang wreef, alsof hij iets wilde afvegen.4. PersuasionMAANDAG 24 FEBRUARI

I 00 kilo (combinatie van eigen gewicht en gewicht van ellende), alcohol: I eenheid - d.w.z. ikzelf, sigaretten: 200.000, aantal calorieën: 8477 (chocola niet meegeteld), aantal theorieën over wat er aan de hand is: 447, aantal keren dat ik van mening ben veranderd over wat ik nu moet doen: 448.

3.00 Weet niet wat ik gisteren zonder de meiden had moeten beginnen. Heb ze meteen gebeld toen Mark was weggereden en ze waren er binnen een kwartier en zeiden niet één keer 'wat heb ik je gezegd'.

Toen Shazzer binnen kwam stormen met armen vol flessen en boodschappentassen en blafte: 'Heeft hij gebeld?' leek het wel ER op het moment dat dokter Greene binnenkomt.

'Nee,' zei Jude terwijl ze een sigaret in mijn mond stak alsof het een thermometer was.

'Kwestie van tijd,' zei Shaz opgewekt en pakte een fles witte wijn uit, drie pizza's, twee bakken Haagen-Dasz Pralines & Cream en een zak mini-Twixen.

'Yup,' zei Jude en legde de band van Pride and Prejudice op de video, samen met Zelfrespect door liefde en verlies, het werkboek bij Een goede relatie in vijf stappen en Haat Helpt: genezing bij pijn. 'Hij komt wel weer terug.'

'Vind je dat ik hem moet bellen?' vroeg ik.

'Nee!' riep Shaz.

'Ben je nou gek geworden?' brulde Jude. 'Hij komt van Mars, hij is een elastiekje. Bellen is wel het laatste wat je moet doen.'

'Weet ik,' zei ik hooghartig. Ze denkt toch zeker niet dat ik mijn klassieken niet ken.

'Je laat hem teruggaan naar zijn hol om te voelen hoe jij hem aantrekt, en dan val je terug van Exclusiviteit naar Onzekerheid.'

'Maar als hij nou...?'

'Trek de stekker er maar uit, Shaz,' zuchtte Jude. 'Anders zit ze de hele nacht te wachten tot hij belt in plaats van aan haar zelfrespect te werken.'

'Neeee!' riep ik alsof ze had voorgesteld mijn oor eraf te snijden.

'Nou, hoe dan ook,' zei Shaz zonnig terwijl ze de stekker van de telefoon met een klikje uit het contact trok, 'het zal hem goed doen.'

Twee uur later was ik totaal in de war.

'"Hoe meer een man op een vrouw gesteld is, hoe meer hij zijn best zal doen om niet te betrokken te raken"!' las Jude triomfantelijk voor uit Mars, Venus en hun relatie.

'Dat klinkt echt als mannenlogica!' zei Shaz.

'Dus als hij me laat zitten, zou dat juist een teken kunnen zijn dat hij onze relatie echt serieus neemt?' vroeg ik opgewonden.

'Wacht even.' Jude tuurde in Emotionele intelligentie. 'Bedroog zijn vrouw hem?'

'Ja,' mompelde ik met een mond vol Twix. 'Toen ze net een week getrouwd waren. Met Daniël.'

'Hmmm. Ik kreeg namelijk de indruk dat hij óók een Emotionele Blackout had, waarschijnlijk door een vroeger emotioneel trauma waar jij hem per ongeluk weer aan herinnerde. Natuurlijk! Natuurlijk! Dat is het! Daarom deed hij zo overdreven toen hij jou met die jongen zag zoenen. Dus maak je geen zorgen, zodra dat trauma zijn hele zenuwstelsel niet meer in de war stuurt, beseft hij wel dat hij zich heeft vergist.'

'En dat hij met iemand anders uit moet omdat hij zo gek op jou is!' zei Sharon terwijl ze monter een Silk Cut opstak.

'Hou je kop, Shaz,' siste Jude. 'Hou je kop.'

Maar het was al te laat. De schim van Rebecca doemde op en vulde de hele kamer als een opblaasbaar monster.

'O, o, o,' zei ik en sloeg mijn ogen ten hemel.

'Vlug, geef haar wat te drinken, geef haar wat te drinken,' riep Jude.

'Ach, sorry, sorry. Zet Pride and Prejudice maar aan,' brabbelde Shaz terwijl ze onverdunde cognac in mijn mond goot. 'Zoek dat stukje met dat natte hemd op. Zullen we de pizza's opwarmen?'

Het deed een beetje aan kerstmis denken, of aan het soort situatie als er iemand is overleden en je door de begrafenis en al het gedoe eromheen zo wordt afgeleid dat je het verlies niet voelt. Pas als het leven weer gewoon doorgaat, maar dan zonder de overledene, slaat de ellende toe. Zoals nu bijvoorbeeld.

19.00 Wilde blijdschap! Zag bij thuiskomst het lampje van het antwoordapparaat knipperen.

'Bridget, hoi, met Mark. Ik weet niet waar je gisteravond zat, maar ik meld me maar even. Ik probeer het straks nog wel een keer.'

Probeert het straks nog wel een keer. Hmmm. Dat betekent waarschijnlijk dat ik hem niet moet bellen.

19.13 Hij heeft niet meer gebeld. Weet niet precies wat nu de juiste handelwijze is. Zal Shaz maar even bellen.

Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was, staat mijn haar nu ook nog alle kanten uit, alsof het met me meevoelt. Eigenaardig toch, dat je haar zich wekenlang normaal gedraagt en dan plotseling in een tijd van vijf minuten krankzinnig wordt en laat weten dat het geknipt moet worden, net als een baby die begint te krijsen omdat het voedingstijd is.

19.30 Heb Shaz gebeld, haar zijn bericht laten horen en gevraagd: 'Moet ik hem nou terugbellen?'

'Nee! Laat hem maar even lijden. Als hij je eerst dumpt en zich dan weer bedenkt, moet hij eerst maar eens bewijzen dat hij je wel verdient.'

Shaz heeft gelijk. Ik ben wat Mark Darcy betreft in zeer assertieve stemming.

20.35 Hoewel, aan de andere kant. Misschien is hij verdrietig. Ik vind het een naar idee dat hij in zijn Newcastle United-T- shirt verdrietig zit te zijn. Misschien moet ik hem even bellen om alles uit te praten.

'Als je het mij vraagt zou je niet moeten zeggen: "we zijn alleen maar goede vrienden", maar "we hebben alleen maar een relatie met elkaar", zei ik somber.

'Precies,' zei Jude. 'Misschien is platonische vriendschap in combinatie met een vibrator wel de oplossing.'

Vond bij thuiskomst berouwvol bericht van Mark dat hij had geprobeerd me direct na de wedstrijd te bellen maar was doorlopend in gesprek en nu was ik er niet. Vroeg me net af of ik zou terugbellen toen hij weer belde.

'Sorry van daarnet,' zei hij. 'Maar ik vind het echt heel naar, jij niet?'

'Ja,' zei ik teder. 'Dat voel ik precies zo.'

'Ik vraag me steeds maar af: waarom?'

'Precies,' straalde ik, overspoeld door een golf van liefde en opluchting.

'Zo dom, zo onnodig,' zei hij gekweld. 'Een zinloze uitbarsting met desastreuze gevolgen.'

'Ja, weet ik,' knikte ik en dacht, verrek, hij gaat er nog meer onder gebukt dan ik.

'Hoe kan een mens hiermee leven?'

'Ach, een mens is maar een mens,' zei ik peinzend. 'Je moet elkaar kunnen vergeven... en jezelf ook.'

'Ha! Dat is makkelijk gezegd,' zei hij. 'Maar als hij er niet uit was gestuurd, hadden wij die vernedering van die strafschoppenbeslissing niet hoeven verduren. We hebben als leeuwen gevochten, maar dat heeft ons de kop gekost!'

Ik slaakte een gesmoorde kreet en het duizelde me even. Het kan toch niet zo zijn dat bij mannen voetbal in de plaats van emoties komt? Besef best dat voetbal spannend is en dat het de natie bindt door middel van gemeenschappelijke doelen en vijandschappen, maar nationale pijn, depressie en rouw tot uren na een wedstrijd, dat gaat toch wel een beetje...

'Bridget, wat is er? Het is maar een spelletje. Dat zie ik zelfs in. Toen je me onder de wedstrijd belde, ging ik zo op in mijn gevoelens dat... Maar het is maar een spelletje, hoor.'

'Ja, zo is het,' zei ik en keek verdwaasd om me heen.

'Maar goed, hoe gaat-ie? Ik heb in geen dagen iets van je gehoord. Ik hoop dat je niet weer met allerlei tienerjochies hebt zitten... O, wacht, wacht even, de herhaling. Zal ik morgen langskomen, of nee, wacht even, dan moet ik squashen - donderdag?' 'Eh... ja,' zei ik.

'Geweldig, dan zie ik je om een uur of acht.'

WOENSDAG 26 FEBRUARI

58,8 kilo, alcohol: 2 eenheden (z.g.), sigaretten: 3 (z.g.), calorieën 3845 (minder), minuten niet doorgebracht met piekeren over Mark Darcy: 24 (gaat goed vooruit), variaties op pieken-en-horentjeskapsel dat haar spontaan aanneemt: 13 (alarmerend).

8.30 Juist. Alles is waarschijnlijk in orde (afgezien van haar, natuurlijk), al is het mogelijk dat Mark het onderwerp omzeilde omdat hij niet aan de telefoon over emotionele kwesties wil praten. Morgenavond is dus cruciaal.

Belangrijkste is zelfverzekerd, ontvankelijk en invoelend te zijn en nergens over te klagen, een Stapje Terug doen en... eh, er heel sexy uitzien. Zal zien of ik in lunchpauze haar kan laten knippen. En ga voor kantoor naar fitness. Neem misschien stoombad, dan zie ik er helemaal stralend uit.

8.45 Brief! Hoera! Misschien verlate Velantijnskaart van stille aanbidder, verkeerd bezorgd door onjuiste postcode.

9.00 Was brief van bank over debetstand. Cheque aan M.S.F.S. zat er ook bij. Ha! Was ik helemaal vergeten. Oplichtersbende stomerij wordt ontmaskerd en ik krijg mijn 149 pond terug. Ooh, er valt een briefje uit.

Er stond op: 'Deze cheque is uitgeschreven aan Marks & Spencer's Financial Services.'

Was voor betaling op M&s klantenkaart afgelopen kerst. O jee. Voel me nu beetje schuldig dat ik onschuldige stomerij inwendig heb beschuldigd en zo raar tegen die jongen heb gedaan. Hmm. Is nu te laat voor fitness, ben ook niet in de stemming. Ga wel na kantoor.

14.00 Kantoor. Op wc. O, wat een ramp. Kom net van de kapper. Zei tegen Paolo dat er een klein stukje af moest, dat ik af wilde van woeste chaos en net zulk haar wilde als Rachel uit Friends. Hij begon met zijn handen in mijn haar te wroeten en ik had meteen het gevoel dat ik onder behandeling was van genie dat mijn innerlijke schoonheid volkomen begreep. Paolo leek de zaak volledig in de hand te hebben, gooide mijn haar alle kanten op, föhnde het helemaal bol en wierp me blikken van verstandhouding toe alsof hij wilde zeggen: 'Wij gaan eens even een superbabe van jou maken.'

Toen hield hij plotseling op. Haar zag er volslagen krankzinnig uit - als schooljuffrouw die een permanentje had gehad en haar haar toen in bloempotmodel had laten knippen. Hij keek me vol verwachting en met een zelfverzekerde grijns aan, en zijn assistent kwam aangelopen en begon meteen te slijmen: 'Ooo, wat bééldig'. Keek paniekerig en vol afgrijzen naar spiegelbeeld, maar had inmiddels zo'n band van wederzijdse bewondering met Paolo opgebouwd dat de hele zaak als een gênant soort kaartenhuis in zou storten als ik zei dat ik het monsterlijk vond. Slijmde ten slotte maar driftig mee over het afschuwelijke kapsel en gaf Paolo zelfs nog 5 pond fooi. Op kantoor zei Richard Finch dat ik op Ruth Madoc uit Hi-de-Hi leek.

19.00 Thuis. Haar lijkt wel een griezelpruik met afgrijselijke korte pony. Heb net drie kwartier met opgetrokken wenkbrauwen in spiegel staan kijken om pony langer te laten lijken, maar kan morgen toch moeilijk de hele avond zitten kijken zoals Roger Moore als de schurk met de kat net heeft gedreigd hem, de wereld en het kistje met de computers van MI5 op te blazen.

19.15 Poging gedaan vroege Linda Evangelista te imiteren door pony met gel in schuine lijn te kammen maar leek ten slotte meer op Paul Daniels.

Ben pisnijdig op die stomme Paolo. Waarom doen mensen een ander zoiets aan? Waarom? Ik heb toch wel zo de pest aan sadistische kappers met grootheidswaanzin. Ik sleep Paolo voor de rechter. Ik geef hem aan bij Amnesty International, Esther Rantzen, Penny Junor of zo en zal zijn praktijken op tv aan de kaak stellen.

Ben te depri om naar fitness te gaan.

19.30 Heb Tom gebeld over trauma en hij zei dat ik niet zo oppervlakkig moet doen en liever eens aan Mo Mowlam met haar kale hoofd moet denken. Schaam me dood. Ga er niet meer over tobben. En Tom vroeg ook of ik al iemand wist om te interviewen.

'Nou, ik heb het de laatste tijd nogal druk,' zei ik schuldbewust.

'Weet je wat het met jou is? Jij moet eens een rotje in je reet hebben' - o god, wat is er daar in Californië toch in hem gevaren - 'Voor wie interesseer je je?' ging hij verder. 'Is er niet een beroemdheid die je echt graag zou willen interviewen?'

Dacht er even over na en wist het toen ineens. 'Mr. Darcy!' riep ik.

'Wat? Colin Firth?'

'Ja! Ja! Mr. Darcy! Mr. Darcy!'

Heb dus nu een project. Hoera! Ga aan de slag, afspraak voor interview maken via zijn manager. Wordt geweldig, ga het helemaal redigeren om unieke invalshoek bij... Hoewel. Kan misschien beter wachten tot pony wat is aangegroeid. Bèèèh! De bel. Hopelijk niet Mark. Maar hij zei morgen! Rustig, rustig.

'Gary!' klonk het door de hal-o-foon.

'O - heee! Garieieie!' kraaide ik overdreven hartelijk - had geen idee wie het was. 'Hoe gaat het?' vroeg ik, al had ik beter kunnen vragen: wie ben je eigenlijk?

'Prima, maar 't is hier wel koud. Doe je even open?'

Herkende plotseling zijn stem - 'Ooo, Gary!' riep ik, nog overdrevener. 'Kom boven!'

Sloeg me voor kop. Wat kwam die doen?

Hij kwam binnen, gehuld in een bouwvakkersspijkerbroek met verf erop, een oranje T-shirt en een vreemd geblokt jasje met nep-lammy kraag.

'Hoi,' zei hij en ging aan de keukentafel zitten alsof hij mijn man was. Wist even niet goed hoe ik dit moest aanpakken - dit scenario van twee-mensen-in-een-kamer-met-totaal-verschillen- de-opvatting-van-realiteit.

'Tja, Gary,' zei ik, 'ik heb wel een beetje haast!'

Hij zei niets en begon een sjekkie te draaien. Werd opeens een beetje bang. Misschien was hij wel een krankzinnige verkrachter. Maar Magda heeft hij ook niet geprobeerd te verkrachten, tenminste niet voor zover ik weet.

'Was je nog iets vergeten?' vroeg ik zenuwachtig.

'Nee,' zei hij, nog steeds draaiend. Ik wierp een snelle blik op de deur en vroeg me af of ik een vluchtpoging moest doen. 'Waar zit je afvoer?'

'Garieieie!' wilde ik roepen, 'ga weg. Ga nou weg. Morgenavond komt Mark en ik moet nog iets aan mijn pony doen en aan mijn conditie werken.'

Hij stak de sigaret in zijn mond en stond op. 'Laten we eens naar de badkamer kijken.'

'Neee!' riep ik, want ik herinnerde me dat er een bakje blondeercrème open stond en dat Wat mannen willen op de wastafel lag. 'Kun je niet een andere keer terug...'

Maar hij liep al rond te snuffelen, deed de deur open, keek de trap af en zette toen koers naar de slaapkamer.

'Zit hier een raam?' 'Ja.'

'Laat 's kijken.'

Ik bleef zenuwachtig in de deuropening van de slaapkamer staan terwijl hij het raam opendeed en naar buiten keek. Hij leek eerder geïnteresseerd in de afvoer dan in een aanval op mijn deugdzaamheid.

'Dat dacht ik al!' zei hij triomfantelijk, trok zijn hoofd naar binnen en deed het raam weer dicht. 'Je hebt daar best ruimte voor een uitbouw.'

'Ik vrees dat ik je weer uit moet laten,' zei ik terwijl ik me in mijn volle lengte oprichtte en weer naar de woonkamer liep. 'Ik moet ergens heen.'

Maar hij liep al voor me langs naar de trap.

'Ja, je hebt best ruimte voor een uitbouw. Al moet de afvoer dan wel verplaatst worden.'

'Gary...' 'Je kunt een tweede slaapkamer laten aanbouwen - dakterrasje erbovenop. Leuk.'

Dakterrasje? Tweede slaapkamer? Daar zou ik een werkkamer van kunnen maken, voor mijn nieuwe loopbaan.

'Wat zou dat kosten?'

'Oooo.' Schudde bezorgd het hoofd. 'Weet je wat, laten we even naar de pub gaan, dan kunnen we het eens bekijken bij een biertje.'

'Ik kan niet,' zei ik ferm. 'Ik moet weg.'

'Goed. Nou, dan bekijk ik het wel alleen. Ik bel je wel.'

'Prima. Goed! Dan moeten we er maar eens vandoor!'

Hij pakte zijn jas, zijn shag en zijn vloeitjes, deed zijn tas open en legde eerbiedig een tijdschrift op de keukentafel.

Bij de deur draaide hij zich om en wierp me een blik van verstandhouding toe. 'Bladzij eenenzeventig,' zei hij. 'Ciao.'

Pakte het tijdschrift, dacht dat het de Architectural Digest was, maar het bleek de Zoetwatervissen te zijn, een omslag met een man met een enorme glibberige grijze vis in zijn handen. Bladerde het dikke tijdschrift door, met overal foto's van mannen met enorme glibberige grijze vissen. Op pagina 71, tegenover een artikel over 'BAC lokaas voor roofvissen', stond Gary, met een denim hoedje met badges en een trotse, stralende glimlach en in zijn handen een enorme glibberige grijze vis.

DONDERDAG 27 FEBRUARI

57 kilo en 100 gram (die andere 100 gram bestond kennelijk uit haar), sigaretten: 17 (door haar), calorieën: 625 (geen trek vanwege haar), aantal denkbeeldige brieven aan advocaten, consumentenprogramma's, ministerie van Volksgezondheid enz. over Paolo's verminking van haar: 22, bezoeken aan spiegels om haargroei te controleren: 12, aantal millimeters haargroei: ondanks alle moeite 0.

19.45 Nog een kwartier. Net weer naar pony gekeken. Haar is inmiddels van griezelpruik veranderd in klinkklare horror om krijsend voor weg te lopen.

19.47 Nog steeds Ruth Madoc. Waarom moet dit nu net gebeuren op de belangrijkste avond van relatie met Mark Darcy tot nu toe? Nou ja, het is tenminste weer even iets anders dan in spiegel kijken of dijen al wat dunner zijn geworden.

Middernacht. Toen Mark Darcy voor deur stond, klopte hart in keel.

Hij kwam doelbewust binnen zonder gedag te zeggen, haalde een kaartvormige envelop uit zijn zak en overhandigde hem aan mij. Mijn naam stond erop, maar Marks adres. Hij was al open.

'Die lag bij de post toen ik terugkwam,' zei hij terwijl hij zich op de bank liet vallen. 'Ik heb hem vanmorgen bij vergissing opengemaakt. Sorry. Maar het is misschien maar goed.'

Trillend haalde ik de kaart uit de envelop.

Er stonden twee tekenfilmachtige egeltjes op die samen naar een wasmachine zaten te kijken waarin een beha samen met een onderbroek ronddraaide.

'Van wie is die?' vroeg hij vriendelijk.

'Ik zou het niet weten.'

'Jawel,' zei hij op de bedaarde, glimlachende manier van iemand die op het punt staat een vleesmes te voorschijn te halen en je neus af te hakken. 'Van wie?'

'Dat zeg ik toch,' mompelde ik. 'Ik zou het niet weten.'

'Lees hem eens.'

Ik klapte de kaart open. Binnenin stond in een hanepoterig handschrift met rode inkt geschreven: 'Lief Valentijntje - zie je als je je nachthemd komt halen - liefs - Sxxxx.'

Roerloos en geschokt bleef ik ernaar staan kijken. Op dat moment ging de telefoon.

Hè nee! dacht ik, zeker Jude of Shazzer met het een of andere vervelende advies over Mark. Ik wilde er al op af springen, maar Mark legde zijn hand op mijn arm.

'Hoi mop, met Gary.' O god. Hoe durft hij zo familiaar te doen? 'Weet je nog, waar we het in de slaapkamer over hadden - ik heb een paar ideetjes, dus bel me maar even, dan kom ik langs.'

Mark begon heel snel met zijn ogen te knipperen en keek toen naar de grond. Hij snoof en streek met de rug van zijn hand over zijn gezicht alsof hij zich wilde vermannen. 'Oké/ zei hij. 'Wil je dit uitleggen?'

'Dat is de klusjesman.' Ik wilde mijn armen om hem heenslaan. 'De klusjesman van Magda, Gary. Weet je wel, die die planken zo lelijk heeft opgehangen. Hij wil hier een uitbouw maken, tussen de slaapkamer en de trap.'

'Juist,' zei hij. 'En is die kaart ook van Gary? Of van St John? Of van een andere...'

Toen begon de fax te brommen. Er kwam iets uit.

Terwijl ik ernaar stond te staren, trok Mark het papier eruit, keek ernaar en gaf het aan mij. Het was een handgeschreven briefje van Jude: 'Waar heb je Mark Darcy nog voor nodig als je voor maar 9 pond 99 plus porto- en administratiekosten zoiets kunt krijgen?' boven een advertentie voor een vibrator met een tongetje.

VRIJDAG 28 FEBRUARI

57 kilo 0 gram (enige lichtpuntje aan horizon), redenen waarom mensen voor hun plezier naar musicals gaan: onbegrijpelijk en ondoorgrondelijk, redenen waarom Rebecca op deze aarde mag vertoeven: 0, redenen waarom Mark, Rebecca, ma, Una, Geoffrey Alconbury,Andrew Lloyd Webber en anderen zo nodig mijn leven moeten verpesten: niet duidelijk.

Moet kalm blijven. Moet positief blijven denken. Was gewoon stomme pech dat al die dingen tegelijk moesten gebeuren, kan niet anders. Heel begrijpelijk dat Mark na al die toestanden wegging, en hij zei wél dat hij zou bellen als hij wat gekalmeerd was en... Ha! Ik heb opeens door wie die bewuste kaart heeft gestuurd. Het moet die jongen van de stomerij zijn geweest. Toen ik probeerde een bekentenis van hem los te krijgen over die verduistering en zei: 'Denk maar niet dat ik niets in de gaten heb,' kwam ik dat nachthemdje brengen. En ik had Marks adres gegeven voor het geval ze daar niet zuiver op de graat waren. Er lopen overal gekken rond en ik moet vanavond godverdegodver naar Miss Saigon.

Middernacht. Aanvankelijk ging het nog wel. Het was wel even een opluchting om van mijn eigen getob verlost te zijn en niet elke keer dat ik even naar de wc was geweest 1471 te bellen om te zien wie er in de tussentijd mijn nummer had gedraaid.

Wellington maakte helemaal niet de indruk een tragisch slachtoffer van cultureel imperialisme te zijn, maar zag er uiterst cool uit in een jaren-vijftigpak van mijn vader, ongeveer zoals een ober van de Met Bar op z'n vrije avond, en reageerde waardig en innemend op het opgewonden groupie-achtige gekwetter van ma en Una. Ik was aan de late kant, dus had alleen gelegenheid om in de pauze even snel een excuus te brabbelen.

'Vind je het vreemd in Engeland?' vroeg ik en voelde me toen belachelijk, omdat het natuurlijk vreemd moest zijn.

'Ik vind het interessant,' zei hij en keek me onderzoekend aan. 'Vind jij het vreemd?'

'En,' kwam Una tussenbeide, 'waar is Mark? Ik dacht dat die ook mee zou komen?'

'Hij moet werken,' mompelde ik toen oom Geoffrey zichtbaar dronken aan kwam wankelen, samen met pa.

'Ja, dat zei de vorige ook, hè?' loeide Geoffrey. 'Zo gaat het nou altijd bij mijn kleine Bridget,' zei hij en gaf me een klopje, gevaarlijk dicht in de buurt van mijn kont. 'Hup, wég zijn ze weer. Woesjj!'

'Geoffrey!' zei Una, waarna ze vervolgde alsof ze gewoon de conversatie gaande wilde houden: 'Hebben ze in jullie stam ook weleens oudere vrouwen die geen man kunnen vinden, Wellington?'

'Ik ben toch geen oudere vrouw,' siste ik.

'Dat is de verantwoordelijkheid van de stamoudsten,' zei Wellington.

'Ja, ik zeg toch ook altijd dat dat de beste manier is, Colin?' zei ma zelfvoldaan. 'Ik bedoel, ik heb toch ook tegen Bridget gezegd dat ze met Mark uit moest gaan?'

'Maar een oudere vrouw, met of zonder man, staat bij de hele stam in hoog aanzien,' zei Wellington en keek even naar mij met een twinkeling in zijn oog.

'Kan ik daar niet komen wonen?' vroeg ik somber.

'Ik weet niet of je de geur van de muren wel zou waarderen.' Hij lachte.

Slaagde erin pa even apart te nemen en fluisterde: 'Hoe gaat het nou?'

'O, gaat wel, hoor,' zei hij. 'Lijkt me best een aardige kerel. Mag je hier je glas mee naar binnen nemen?'

Tweede helft was een nachtmerrie. De hele gruwelijke kermis op het toneel trok als een mist aan me voorbij terwijl zich in mijn hoofd afgrijselijke sneeuwbalvisioenen ontrolden van Rebecca, Gary, vibrators en nachthemdjes, die steeds dreigender rondtolden.

Gelukkig maakte de drukte van de menigte die gillend - ik neem aan van verrukking - door de foyer naar buiten dromde, ieder gesprek onmogelijk totdat we allemaal opgepropt in de Range Rover van Geoffrey en Una zaten. Una reed, Geoffrey zat voorin, papa zat vrolijk giebelend in de bagageruimte en ik zat achterin, ingeklemd tussen ma en Wellington, toen het ongeluk gebeurde, afgrijselijk en ongelooflijk.

Ma had net een enorme bril met goudkleurig montuur op haar neus gezet.

'Ik wist niet dat je een bril droeg,' zei ik nog, verrast door deze onverwachte stap in de richting van een erkenning van het verouderingsproces.

'Maar ik draag ook geen bril,' zei ze vrolijk. 'Let op die paal, Una.'

'Jawel hoor,' zei ik.

'Nee, nee, nee! Alleen als ik rij.'

'Maar je rijdt toch niet?'

'Jawel, nou en of,' grinnikte pa meewarig terwijl ma riep: 'Pas op die Fiesta, Una! Hij gaat afslaan!'

'Is dat Mark niet?' vroeg Una plotseling. 'Ik dacht dat hij moest werken?'

'Waar!' riep ma bazig.

'Daar,' zei Una. 'Heb ik trouwens al verteld dat Olive en Roger naar de Himalaya zijn geweest? Er schijnt daar overal wc-papier te liggen. De hele Mount Everest ligt vol.'

Ik volgde Una's wijsvinger naar de plek waar Mark, gekleed in zijn donkerblauwe jas en een erg wit overhemd dat half openstond, uit een taxi stapte. Als in slow motion zag ik nog iemand uit de taxi komen die blijkbaar achterin had gezeten: lang, slank, met lang blond haar. Ze lachte tegen hem met haar gezicht vlak bij het zijne. Het was Rebecca.

De kwellingen die toen in die Range Rover op me werden losgelaten, waren onvoorstelbaar: ma en Una ziedden van plaatsvervangende verontwaardiging - 'Nou ja, dat is toch walgelijk! Op vrijdagavond, met een andere vrouw, en dan tegen haar zeggen dat hij moet werken! Ik heb gewoon zin om Elaine te bellen en haar eens flink de waarheid te zeggen' en Geoffrey lalde: 'En wég zijn ze weer! Woesjj!' terwijl pa het geheel probeerde te sussen. De enigen die niets zeiden, waren Wellington en ik; hij pakte mijn hand en hield die vast, stil, sterk en zwijgend.

Toen we voor mijn deur stilstonden, stapte hij uit de Range Rover om het portier voor me open te houden, met op de achtergrond het gekakel van 'Nou ja! Zijn eerste vrouw heeft hem toch laten zitten?' 'Precies. Waar rook is, is vuur,' enz.

'In het donker wordt de steen een buffel,' zei Wellington. 'En bij daglicht is alles weer wat het is.'

'Bedankt,' zei ik oprecht en stommelde naar binnen, terwijl ik me afvroeg of ik Rebecca niet in een buffel kon veranderen en haar uitroken zonder de brandweer en de politie op mijn dak te krijgen.

ZATERDAG I MAART

10.00 Thuis. Een sombere dag. Heb met Jude en Shaz wat noodvoorraden ingeslagen en zijn toen naar mijn huis gegaan om ons voor te bereiden op een avondje stappen, wat de meiden nodig vonden om mij afleiding te bezorgen. Tegen achten hadden we hem al behoorlijk zitten. 'Mark Darcy is gay,' verklaarde Jude.

'Denk je dat echt?' vroeg ik, even verlicht door deze deprimerende, maar ego-vertroostende mogelijkheid. 'Nou, er lag toen toch een jongen in zijn bed?' zei Shaz. 'En waarom zou hij anders op stap gaan met iemand die zo abnormaal lang is als Rebecca, die geen enkel gevoel voor vrouwelijke solidariteit heeft en ook geen tieten en geen kont, kortom, net een man?' vroeg Jude.

'Bridge,' zei Shaz terwijl ze me lodderig aankeek, 'weet je, van hieruit heb je een ontzettende onderkin.'

'Bedankt,' zei ik zuur, schonk me nog een glas wijn in en drukte weer op de antwoordapparaat, waarop Jude en Shazzer hun handen over hun oren deden.

'Hoi Bridget, met Mark. Je belt steeds maar niet terug. Ik vind echt, nou ja, ik... ik eh... we - tenminste, ik vind... ik vind toch dat we vrienden moeten blijven, dat ben ik je wel verschuldigd, dus ik hoop dat je... dat we... O god, nou ja, bel me maar gauw terug. Als je wilt tenminste.'

'Volgens mij is hij het contact met de realiteit volkomen kwijt,' bromde Jude. 'Alsof hij er niet zelfbij was toen hij er met Rebecca vandoor ging. Je moet nu echt afstand nemen, hoor. En gaan we nou nog naar dat feest of niet?'

'Jaaah. Wie denktie wel daddie iz?' zei Shaz. 'Verschuldigd! Ja hoor! Je moezegge: "Schat, ik zit heus niet op mensen te wachten die me vriendschap verschuldigd zijn".'

Op dat moment ging de telefoon.

'Hoi.' Mark. Werd tot leedwezen overspoeld door hevige golf van liefde.

'Hoi,' zei ik gretig en vormde met mijn lippen tegen de anderen: 'Hij is het.'

'Heb je je bericht gekregen? Ik bedoel, heb je mijn bericht gekregen?' vroeg Mark.

Shazzer zat tegen mijn been te porren en siste: 'Zeg waar het op staat, vooruit.'

'Ja,' zei ik hooghartig. 'Maar aangezien ik je een paar minuten daarvoor, om elf uur 's avonds, samen met Rebecca uit een taxi had zien stappen, was ik nou niet bepaald in een meegaande stemming.'

Shaz stak haar vuist in de lucht en riep: 'Yesss!!!', waarop Jude een hand over haar mond legde, haar duim tegen me opstak en naar de witte wijn greep.

Er viel een stilte aan de andere kant.

'Bridge, waarom trek je toch altijd van die overhaaste conclusies?'

Ik zweeg even en hield mijn hand over de hoorn. 'Hij zegt dat ik overhaaste conclusies trek/ siste ik, waarop Shaz woedend op me af dook.

'Overhaaste conclusies?' zei ik. 'Rebecca zit nu al een maand achter je aan, je zet mij aan de dijk voor dingen die ik niet heb gedaan en dan zie ik je opeens met Rebecca uit een taxi stappen...'

'Maar dat was mijn schuld niet, ik kan het uitleggen, en ik had jou net gebeld.'

'Ja - om te zeggen dat je me vriendschap verschuldigd was.'

'Maar...'

'Ga door!' siste Shaz.

Ik haalde diep adem. 'Verschuldigd? Schat...' Daarop vielen Jude en Shaz verrukt over elkaar heen. Schat! Leek Linda Fiorentino wel in The Last Seduction. 'Ik zit heus niet op mensen te wachten die me vriendschap verschuldigd zijn,' ging ik vastberaden verder. 'Ik heb de beste, loyaalste, verstandigste, geestigste en meest betrokken vriendinnen die een mens zich maar kan wensen. En als ik nog met je bevriend wilde zijn na de manier waarop je me hebt behandeld...'

'Maar... hoe dan?' Hij klonk gekweld.

'Als ik nog met je bevriend wilde zijn...' Ik begon zwak te worden.

'Toe dan,' siste Shaz.

'... dan mocht je van geluk spreken.'

'Goed, ik heb het begrepen,' zei Mark. 'En als je mijn uitleg niet wilt horen, zal ik je niet meer lastigvallen. Dag Bridget.'

Ik legde neer, verdoofd, en keek naar mijn vriendinnen. Sharon lag op de grond triomfantelijk met een sigaret te zwaaien en Jude nam een slok witte wijn, zo uit de fles. Plotseling kreeg ik het gevoel dat ik een verschrikkelijke vergissing had gemaakt.

Tien minuten later werd er aangebeld. Ik rende naar de intercom.

'Mag ik binnenkomen?' zei een gesmoorde mannenstem. Mark!

'Natuurlijk,' zei ik opgelucht en toen tegen Jude en Shaz: 'Willen jullie misschien even, eh, in de slaapkamer gaan zitten?'

Ze krabbelden net mopperend overeind toen de deur openging, alleen was het niet Mark maar Tom.

'Bridget! Wat zie je er slank uit!' zei hij. 'O, god.' Hij liet zich neerploffen aan de keukentafel. 'O, god. Wat een kloteleven, een verhaal, verteld door een cynische...'

'Tom,' zei Shazzer, 'we waren in gesprek.'

'En whebbe je iggeen weke gezien,' lalde Jude rancuneus.

'In gesprek? En het ging niet over mij? Waar hadden jullie het dan over? O, god - godverdomme, die klote Jerome, die vuile klote Jerome.'

'Jerome?' vroeg ik vol afgrijzen. 'Jerome de Opgeblazene? Ik dacht dat je die voorgoed uit je leven gebannen had.'

'Hij had allemaal berichten ingesproken toen ik in San Francisco zat,' zei Tom schaapachtig. 'Dus we zagen elkaar weer en vanavond zei ik iets van dat we het misschien weer konden proberen samen, nou ja, ik wilde hem zoenen en toen zei Jerome, toen zei hij...' Tom boende woedend over één oog. 'Dat hij me niet aantrekkelijk vond.'

Er viel een verbijsterde stilte. Jerome de Opgeblazene had op valse, egoïstische, onvergeeflijke, egokwetsende wijze inbreuk gemaakt op alle wetten van het amoureuze fatsoen.

'Ik ben niet aantrekkelijk,' zei Tom radeloos. 'Ik ben uitgerangeerd in de liefde.'

Toen kwamen we meteen in actie, Jude greep naar de witte wijn terwijl Shaz een arm om hem heen sloeg en ik een stoel aansleepte en hakkelde: 'Welnee, helemaal niet!'

'Waarom zei hij het dan? Waarom? WAAROM?'

'Dadligdoch voor de hand,' zei Jude terwijl ze hem een glas aangaf. 'Daddiz omdat Jerome de Opgeblazene hetero is.'

'Hartstikke hetero,' zei Shaz. 'Zaggik al meddeen de eerste keer daddik um zag.'

'Hetero.' Jude giechelde bevestigend. 'Zo hé als een hé... hé... héle grote lui.'