Ze staat achter je

Na een benauwde reis in het sardineblikje van de economyclass, ben ik niet in de stemming om me terug te haasten naar mijn net zo krappe appartement. Meeliften met het eersteklas leven van andere mensen terwijl dat van jou veel minder is veroorzaakt een 3antal verschrikkelijke tegenstellingen.

Gelukkig sms't Trustfundista, mijn beschermengel, me als het vliegtuig net is geland. IK WIL WOESTE, KRANKZINNIGE AVONTUREN, GOLDEN. IK HEB GEEN ZIN MEER IN FINANCIËLE KERELS DIE KLINKEN ALS PRATENDE BANKREKENINGEN. IK SPRING VAN HET GHERKIN ALS JE ME NIET REDT VAN DEZE SUKKELS. IK HEB JE NODIG, zijn haar exacte woorden. Ik antwoord haar onmiddellijk dat ik net op Heathrow ben geland maar nog in het vliegtuig zit. Ze sms't terug dat haar chauffeur tegen de tijd dat ik door de douane ben op het vliegveld zal zijn om me op te pikken. Perfect, denk ik: een ridder zonder wit paard, dat de dame in nood kan leveren. Ik heb nauwelijks genoeg geld voor een taxi en de metro nemen in mijn clandestien verkregen mooie kleren zou te deprimerend zijn. Terwijl ik op de auto wacht, denk ik na over de krankzinnige gebeurtenissen van de afgelopen paar dagen.

Ik denk aan de hete seks, en ook hoeveel respect en bewondering ik voor miss Alfa heb, ondanks het onaangename einde. Ze is een vrouw met een ongelofelijke kracht en energie. Als je tijd doorbrengt met een vrouw zoals zij, is het alsof je een kijkje in de toekomst neemt en ziet dat er een uiterste houdbaarheidsdatum op de voorhoofden van mannen is gestempeld. Ze heeft zoveel vastberadenheid, ambitie en kracht dat het bijna angstig is.

Maar ik heb ook een andere kant van deze krachtige vrouw gezien, en die speelt nu door mijn hoofd. Wat me meer achtervolgt dan de schokkende aanblik van de autoritaire vrouw die een wrok tegen iemand koestert en met een rijzweep zwaait, is het telefoongesprek van gisteravond, net na mijn woordenwisseling met miss Alfa en voor mijn stille vertrek uit haar wereld.

Miss Alfa nam een bad en leek niet onder de indruk van onze ruzie, net alsof ik een rechtszaak was die niet volgens plan was verlopen. Ik zat op de luxe leren bank, keek uit het raam en probeerde de beroemde New Yorkse oriëntatiepunten te vinden om de tijd te doden, toen de telefoon hardnekkig begon te rinkelen. Hij stopte en begon daarna opnieuw. Na een tijdje begon ik me zorgen te maken dat het dringend was. Ik riep naar miss Alfa in de badkamer, maar ze hoorde het niet of negeerde me. Omdat ik een ingehuurde kracht ben en geen relatie met haar heb, had ik het gevoel dat ik haar privacy niet kon schenden door de badkamer in te lopen zonder dat ik daar toestemming voor had. Na veel wikken en wegen nam ik de telefoon op.

'Mama, ben jij dat?' vroeg de lieve stem van een klein meisje me vrolijk. Ze klonk alsof ze een jaar of vijf was.

'Nee, ik ben een vriend van mama,' antwoordde ik voorzichtig. Ik had er spijt van dat ik de telefoon had opgepakt.

'Waar is mama? Ik wil met haar praten - ik heb een tekening van een kat gemaakt,' vertelde het jonge stemmetje me opgewonden.

'Ze is winkelen,' zei ik tegen het meisje, met de gedachte dat het op de een of andere manier ongepast was om te zeggen dat haar moeder in bad zat.'Wie is dat?' Er kwam een volwassen vrouw aan de telefoon, en toen ik opnieuw vertelde dat ik een vriend was, zei de vrouw dat ze het kindermeisje was en dat ze in haar huis in de Hamptons voor miss Alfa's drie kinderen zorgde. Miss Alfa zou de volgende dag thuiskomen, en ze wilde weten hoe laat ze zou arriveren. Ik zei tegen haar dat ik de boodschap zou doorgeven. Ik wist helemaal niet dat miss Alfa kinderen had.

Miss Alfa's gezicht stond op onweer toen ik het haar later vertelde, nadat we kortaf over mijn terugreis hadden gepraat.

'Laat mijn kinderen met rust,' had ze me als een beschermende leeuwin gewaarschuwd.

Opnieuw een geheugensteuntje: het terrein van de gigolo is de slaapkamer en we hebben geen toestemming om andere delen van het leven van onze klanten te betreden.

Nu ik op het trottoir sta voor aankomsthal drie, terwijl er een dikke Engelse wolk boven me hangt, voel ik me vreemd verdrietig omdat ik de warme, moederlijke kant van een vrouw als miss Alfa nooit zal zien. En als ik erover nadenk, zal ik deze kant van geen enkele vrouw die ik regelmatig bezoek zien. Ik kan er niets aan doen dat ik dat een verlies voor mezelf vind, niet voor hen.

Als de limousine stopt, zie ik Trustfundista achter het raam zwaaien en vriendelijk glimlachen, ik heb besloten mee te gaan,' zegt ze opgewonden tegen me als ik in de auto stap. ik was in Bond Street aan het winkelen, en toen bedacht ik dat ik net zo goed mee kon gaan, omdat ik niet echt iets beters te doen heb,' gaat ze verder, een beetje lacherig over hoe weinig ze doet met haar leven.

'Wat heerlijk om je te zien,' zeg ik met een brede glimlach, waarna ik haar een kus op haar mond geef.

We ontwijken allebei tactvol waar ik vandaan kom en bij wie ik op bezoek ben geweest. Trustfundista is net een afgeschermde kleine prinses en dat is geruststellend eenvoudig - ze is een vaderskindje dat nooit helemaal volwassen is geworden. Koop een leuke pony voor haar, geef een spetterend feest en ze is gelukkig. Ik zal de relatie met Trustfundista missen, als die onvermijdelijk eindigt, bedenk ik.

'Pappie probeert een huwelijk voor me te regelen,' zegt ze tegen me alsof ze mijn gedachten kan lezen. Ze trekt een pruilmondje en gaat verder, ik heb de afgelopen weken zoveel saaie mannen ontmoet dat ik het gevoel heb dat mijn hersencellen vervroegd met pensioen zijn gegaan. Pappie denkt dat ik mijn leven verspil met winkelen. Weet je wat hij zei?' Ze wacht niet op antwoord, maar gaat verder met haar tirade: 'Hij zegt dat ik een van die "leeghoofdige erfgenamen" begin te worden. Dat geloof je toch niet? Ik weet dat mijn leven leeg is, maar ik ben toch geen leeghoofd?'

'Natuurlijk niet,' verzeker ik haar terwijl ik mijn arm om haar heen sla en in haar schouder knijp.

'Maar ik weet dat pappie ergens gelijk heeft, ik kan zo niet doorgaan. Dus weet je wat ik tegen hem heb gezegd?'

'Wat dan?' vraag ik terwijl ik in haar prachtig gevormde geelbruine ogen kijk.

'Ik heb tegen hem gezegd dat ik in het familiebedrijf wil werken.' Ze kijkt me triomfantelijk aan terwijl ze op mijn reactie wacht.

Ik glimlach en probeer mijn verbazing te verbergen.

'Je bent verrast! Maar ik kan je vertellen dat je niet zo verrast bent als pappie. Ik dacht dat hij van zijn stoel zou vallen. Ik weet gewoon dat ik zal trouwen met een van de mannen aan wie hij me wil koppelen - een "verstandig huwelijk" zoals hij het noemt. Maar toen ik erover nadacht, realiseerde ik me dat ik inderdaad behoefte heb om verder te gaan met mijn leven, maar dat ik het op mijn eigen manier moet doen. Als ik morgen trouwde, wat zou er dan echt veranderen in mijn leven? Ik zou een bezit zijn, dat van de ene man aan de andere wordt doorgegeven. Het enige verschil is dat mijn American Express-rekeningen dan niet meer door mijn vader maar door mijn echtgenoot worden betaald. Ik zou mijn tijd nog steeds doelloos doorbrengen met winkelen in Selfridges en lunchen - maar nu gefinancierd door mijn nieuwe vader. En het zou veel moeilijker zijn om iemand zoals jij te hebben om me gezelschap te houden en mijn leven leuk te maken. Het is de perfecte oplossing - ik ga werken!'

'Goed van je,' zeg ik tegen haar terwijl ik denk aan miss Alfa en hoe ze haar miljoenen heeft verdiend als topadvocaat.

ik zal je missen, Golden,' zegt ze zachtjes tegen me terwijl ze mijn wang nadenkend streelt. 'Ik hou van jouw wereld, die is zo grappig. Maar ik kan geen fulltime gigolo gebruiken als ik een echte carrière heb en moet nadenken over huwelijksaanzoeken...'

Haar stem sterft weg en ze kijkt naar beneden, alsof ze op het punt staat haar favoriete jeugdspeelgoed op re bergen.

'Je hoeft niets te zeggen. Zo gaat het met gigolo's,' zeg ik galant tegen haar. 'Als ik geen sms'jes meer van je krijg, neem ik aan dat onze relatie voorbij is - maar laten we tot die tijd gewoon plezier maken zolang je nog vrij bent.'

'Je hebt gelijk,' roept ze. 'Ik was zo in beslag genomen door al die serieuze beslissingen de afgelopen paar weken dat ik er niet aan heb gedacht hoe belangrijk het is om zoveel mogelijk te halen uit het beetje tijd dat ik nog heb. Ik begin volgende maand bij pappies bank. Ik hou mijn Londense flat, maar ik ga in Monaco werken en daar veel tijd doorbrengen. Laten we er vanavond een feestje van maken. Ik wil in stijl uitgaan!'

'Dat doen we,' zeg ik tegen haar. 'Laten we naar je appartement gaan en de meest sexy, gave, antibankierachtige jurk voor je uitkiezen om vanavond te dragen, en dan gaan we uit en misdragen ons.' Ik buig me naar haar toe en kus haar terwijl ik haar been plagerig streel.

Ik kan een beetje plezier vanavond goed gebruiken, maar vreemd genoeg heb ik geen zin in seks. Natuurlijk kan ik dat niet tegen Trustfundista zeggen. Ten eerste omdat je geen enkele vrouw kunt vertellen dat je geen zin hebt in seks met haar, en ten tweede omdat het te vergelijken is met ketterij als je een gigolo bent. Maar met Trustfundista, die geen seksueel roofdier is zoals de meeste van mijn vrouwen en die het niet opwindend vindt om het initiatief tot seks re nemen, is het gemakkelijker om seks te vermijden.

Hoewel het zeldzaam voor me is, tot het punt van uiterst uitzonderlijk, dat ik geen zin heb om te presteren, hebben de afgelopen paar weken me onzeker gemaakt. Ik weet zeker dat mijn libido bijtrekt na een avond uit en een paar glazen champagne, maar op dit moment geven de consequenties van mijn beroep me een beetje een leeg gevoel.

'Er zijn vanavond zóveel feesten dat het moeilijk is om te kiezen.'

Ik hoor Rochester nauwelijks terwijl hij boven de luide muziek uit probeert te komen die op de achtergrond dreunt. Ik heb hem gebeld voor een rip voor vanavond, omdat ik tijdelijk niet meer tot de incrowd behoor omdat ik de stad uit ben geweest. Rochester, op wie ik altijd kan rekenen, weet precies wat waar gebeurt. Hij dreunt een paar feesten op, en ik roep naar Trustfundista, die zich in haar slaapkamer aan het klaarmaken is: 'Wil je beginnen bij het PPQ-feest?' Als ze weet waar we beginnen helpt haar dat waarschijnlijk bij de beslissing wat ze moet aantrekken.

'Klinkt perfect!' roept ze terug.

Als ik klaar ben met mijn gesprek met Rochester, steek ik mijn hoofd om de deur van de slaapkamer. Trustfundista draagt alleen wat erg karige, glanzende, zwartsatijnen lingerie en kijkt taxerend in de spiegel naar verschillende jurken. Ze houdt een zwart jurkje met lovertjes omhoog, dat aan de achterkant tot haar middel is uitgesneden. 'Wat denk je van deze?' vraagt ze terwijl ze nadenkend op haar onderlip bijt.

'Perfect,' antwoord ik. 'Het is daar vanavond waarschijnlijk een heel modieuze bedoening.'

'Oké, dan draag ik het met een zwarte panty en laarzen,' zegt ze terwijl ze het jurkje over haar hoofd aantrekt en onthult hoe kort het is.

Als we allebei klaar zijn, brengt de chauffeur ons naar het centrum van Londen voor onze avond losbandigheid. Voor de club staat al een rij, en de ingang is een flessenhals van fashionista's die hun best doen om binnen te komen. De portier duwt mensen weg en stuurt iedereen die ruw probeert binnen te komen naar het eind van de rij. Als we naar de ingang lopen horen we fragmenten van gesprekken, en ik glimlach als ik een jong meisje in vervoering tegen haar vriendin hoor zeggen dat Kate Moss blijkbaar binnen is.

In een poging Trustfundista te beschermen sla ik een arm rond haar middel en gebruik de andere om feestgangers af te weren terwijl we naar de flessenhals lopen. Ik hoor iemand van het deurpersoneel roepen: 'Laat Golden passeren!' en voel minstens honderd paar ogen die ons nieuwsgierig volgen, terwijl ze proberen re achterhalen of we beroemd zijn en waarom we zo bevoorrecht zijn dat we automatisch naar binnen mogen. Trustfundista probeert onverschillig te kijken, maar ik weet dat ze zo'n behandeling stiekem prachtig vindt, en dat dit soort situaties het waard maakt om niet alleen een gigolo in bed, maar ook aan haar arm re hebben. Haar dure, golvende haar wordt prachtig omlijst door haar naakte rug als we de trap af lopen, en de muziek wordt bij elke tree die we nemen luider. De energie van het feest is als een afrodisiacum dat ons verleidt verder te lopen.

Als we de zaal in komen, lijken de zwarte muren ons op te slokken. In het midden staat een zwevende witte perspex dj-box. Rochesrer staat erbovenop alsof hij een duistere engel is. Hij draagt geen overhemd, waardoor zijn tatoeages zichtbaar zijn, en hij heeft zijn armen in de lucht gestoken alsof de dansende menigte er alleen is om hem te aanbidden. We gaan naar hem toe, begroeten passerende kennissen die zich langs ons wringen met drankjes die gevaarlijk in hun handen balanceren, en klimmen op de dj-box.

'Golden!' roept Rochester. Hij omhelst eerst mij en daarna Trustfundista, die hardop lacht en hem op beide wangen kust. 'Je moet wat pussy nemen,' zegt Rochester samenzweerderig terwijl hij zich naar ons toe buigt.

'Wat?' antwoord ik, lichtelijk verbijsterd over wat hij net heeft gezegd.

Trustfundista bloost, gooit haar hoofd achterover en schiet in de lach. 'Daar geef ik niet eens commentaar op,' zegt ze.

Rochester rolt theatraal met zijn ogen en steekt een vermanende vinger op. 'Jullie met jullie obscene gedachten. Nee, het is echt een geweldige cocktail die ze hier aan de bar serveren. Het heeft een geheim ingrediënt en wordt pussy genoemd. Echt, ik heb al zoveel van dat spul gehad dat ik vlieg,' zegt hij tegen ons. Hij barst in lachen uit, draait zich met zijn gezicht naar de menigte en steekt zijn armen weer dwingend in de lucht.

ik vind Rochester geweldig,' giechelt Trustfundista. 'Hij is stapelgek.'

ik denk niet dat je veel mannen zoals hij in je nieuwe baan bij de bank zult tegenkomen,' zeg ik terwijl ik met mijn vinger over haar rug streel.

'Kun je je Rochester als bankdirecteur voorstellen?' gilt ze. 'Er zou onmiddellijk anarchie ontstaan.'

'Hij zou al het geld opnemen, een eiland kopen, er in een privé- vliegtuig gevuld met champagne naartoe vliegen en feesten tot de beleggers hem vinden en lynchen,' antwoord ik vrolijk.

'Breng me niet op ideeën,' zegt Trustfundista met een knipoog. 'Als je hoort over een erfgename die de bank van haar vader heeft kaalgeplukt, weet je precies waar ik naartoe ben en wat ik met het geld doe.'

'Dat hoef ik niet te horen - ik vertrouw erop dat ik bij je ben, als je favoriete concubine,' zeg ik plagerig, en ik geef haar een kus voordat ze de kans krijgt om antwoord te geven.

Na een paar minuten hartstochtelijk zoenen, boven op de dj- box en voor het oog van iedereen, kijkt ze in mijn ogen. 'Je bent slecht. Je maakt een exhibitionist van me,' zegt ze. 'Pappie zou me vermoorden als hij me zo ziet.' Ze trekt me dichter naar zich toe, waarbij haar jurk nog verder omhoog schuift, leunt tegen de zijkant van de box en zoent me hard. 'Je bent het waard om een bank voor te beroven. Misschien moet ik een roofoverval plegen om jou te krijgen,' fluistert ze zachtjes terwijl ze aan mijn oor knabbelt.

'Kijk, dat hoor ik graag,' zeg ik. Ik leg mijn hand op haar ultra- slanke middel en trek haar nog dichter tegen me aan. 'Hoewel ik het vreselijk zou vinden als je haar in de war raakt doordat je een bivakmuts draagt, of je nagels breken omdat je met een geweer zwaait.'

'Maak je geen zorgen - ik kan het me veroorloven om een kapper en een nagelstylist in de vluchtauto te hebben,' lacht ze met een fantastische zelfverzekerde glinstering in haar ogen. 'Trouwens, denk even na, ik hoef mijn vaders bank helemaal niet te overvallen - ik kan van binnenuit werken.'

'We kunnen een exclusieve Bonnie en Clyde worden, je chauffeur kapen en vertrekken,' fantaseer ik verder.

'Waar zijn jullie zo stiekem over aan het giechelen?' vraagt Rochester, die achter ons is gaan staan en zijn armen rond onze schouders slaat.

'O, gewoon onzin,' zeg ik terwijl ik speels op zijn knokkels tik. 'Dat gaat je niet aan.'

'Het is zo leuk om onzin uit te kramen,' zegt Trustfundista dreinerig, ik wou dat ik dat de rest van mijn leven kon doen. Maar je kunt niet verstandig zijn en tegelijkertijd onzin uitkramen, dat is gewoon niet logisch.'

'Heb je te veel pussy gehad?' vraagt Rochester plagerig als ze klaar is met haar kleine toespraakje.

'Nee, maar ik ga nu naar de bar om er een te halen. Toch, Golden?'

'Deze kant op, mevrouw.' Ik leid haar naar de bar, die is verlicht met wit neon, wat scherp contrasteert met het zwarte interieur.

Als we allebei een cockrail hebben gedronken, gaat mijn mobieltje.

'Het is Johan,' zeg ik zachtjes tegen Trustfundista.

'Waar ben je?' roept hij in de telefoon.

'Ik ben bij het PPQ-feest.'

'Kom naar Bungalow 8,' zegt hij. 'Hier gebeurt het allemaal. Topmodellen, filmdirecteuren - je kunt het niet bedenken of ze zijn er.'

Het door beroemdheden gefascineerde meisje buiten moet de verkeerde informatie hebben gehad, denk ik glimlachend.

'Goed, we komen eraan. We hebben net wat pussy gehad,' zeg ik tegen hem.

'Wat?' roept hij door de telefoon.

'Maak je geen zorgen, het is maar een drankje,' lach ik. ik zie je zo.' Daarna begeleid ik een verdwaasde Trustfundista, die nog steeds duizelig is van de cockrail die we net hebben gedronken, naar de chaos voor de club.

'Waar gaan we naartoe?' vraagt ze terwijl ze me een arm geeft.

'Bungalow 8. Daar is Johan,' antwoord ik. ik weet dat het vervelend is, maar kun je het volhouden om een avond met mannelijke topmodellen door te brengen?'

'Ik denk dat dat wel lukt.' Ze glimlacht en kruipt dichter tegen me aan.

We zijn net op tijd om te zien hoe de paparazzi zich op iemand van de A-lijst storten die bij de club arriveert.

ik vind het hier nu al leuk,' zegt Trustfundista als ze vol zelfvertrouwen de trap af loopt en het zwart-wit interieur in stapt.

Ik kijk op mijn mobieltje om te zien hoe laat het is en zie dat ik een sms'je heb gemist. Nonchalant scroll ik naar beneden zonder dat ik iets belangrijks verwacht. Dan sper ik mijn ogen wijd open. Het is van Charlotte. GOED, IK VERGEEF JE. ZULLEN WE VANAVOND NA HET WERK AFSPREKEN? Ik kijk op mijn mobieltje hoe laat het is. Bijna halfelf. Over een halfuur is ze klaar. Mijn buikspieren verstrakken onmiddellijk. Ik realiseer me dat ik met een verschrikkelijk dilemma zit.

Trustfundista glimlacht warm naar me, knijpt in mijn hand en neemt me mee naar de bar.

'Geen cocktails dit keer,' zegt ze. 'Laten we champagne nemen.'

Johan komt naar ons toe lopen. Hij ziet er nonchalant cool uit, alsof hij op een fotoshoot is. 'Hé, jullie zijn er. Fijn om jullie te zien.'

De tijd staat bijna stil in mijn hoofd, maar ik glimlach om mijn verwarring te verbergen.

Je bent aan het werk, er is niets wat je kunt doen, zeg ik tegen mezelf. Aan de andere kant weet ik ook dat ik dit niet kan uitleggen aan Charlotte en dat ik mijn laatste kans bij haar verspeel.

'Kennen jullie Sky?' vraagt Johan. Hij stelt ons voor aan een collega-model, dat eruitziet alsof God aan de antidepressiva was toen hij hem maakte. Trustfundista kijkt gefascineerd naar hem.

'Ken ik jou?' vraagt ze flirterig.

ik denk het niet. Maar misschien herken je me van de Dior- advertenties,' antwoordt hij met een Amerikaans accent. Hij pakt haar hand vast en geeft er een kus op, als een moderne droomprins.

Ik grijp mijn kans en trek Trustfundista een stukje opzij, ik voel me misselijk van die rare cocktail - het lijkt wel of ik koorts heb,' zeg ik zachtjes tegen haar. 'Als ik naar huis ga, red jij het dan met Johan en Sky? Ik zal ervoor zorgen dat ze op je letten.'

Haar ogen lichten op, maar daarna kijkt ze bezorgd, ik hoop dat het niets ernstigs is. Natuurlijk moet je naar huis gaan als je je ziek voelt. Ik vind het geen probleem om hier te blijven met Sky... en Johan,' voegt ze er snel aan toe.

'Je bent een schat,' zeg ik en ik geef een kus op haar wang. Dan fluister ik: 'En je weet dat ik het niet erg vind als je je hand in de Dior-modellenkoekjestrommel stopt. Tenslotte heb je nog maar een paar weken vrijheid over.' Ik klink alsof ik haar toegeeflijke vader ben die haar een cadeautje geeft.

'Golden, je bent onverbeterlijk,' zegt ze met een aanstellerig lachje. 'Dat is helemaal niet bij me opgekomen, maar nu je erover begint... Zou het ongepast zijn, in mijn omstandigheden?'

'Héél ongepast,' zeg ik lachend tegen haar voordat ik afscheid neem en naar de uitgang loop.

Net voordat ik naar buiten ga, kijk ik over mijn schouder. Ik zie dat Trustfundista haar creditcard afgeeft om een magnum champagne te betalen, en dat Sky's arm rond haar middel ligt.

Dit is wat ik zo fantastisch vind aan mijn wereld: er is geen jaloezie of bezitterigheid - alleen seksueel communisme en echte vrijheid. En ik ben op weg naar een veel ingewikkelder wereld, waar dit soort gedrag niet getolereerd wordt, wat ik erg verontrustend vind. Toch trekt iets, waar ik mijn vinger niet op kan leggen, me daar naartoe.

Als ik door de deur van het Literary Café loop is het alsof ik een andere wereld in kom. De nevelige sfeer en het flakkerende kaarslicht lijken afkomstig uit een ander tijdperk, alsof het is bewaard voor het nageslacht. Ik zie Charlotte achter de toonbank staan, haar kastanjebruine haar is naar achteren gebonden. Ze is fluitend bezig de kassa af te sluiten. Het is ver na sluitingstijd en de zaak is leeg. Ik loop van tafel naar tafel en blaas de kaarsen uit, zodat alleen de gedimde kroonluchters de ruimte verlichten.

'Dank je, Golden,' zegt Charlotte, nog steeds met haar rug naar me toe. Ze heeft niet eens gekeken of het misschien een verdwaalde klant of zelfs een indringer was.

Als ik bij de toonbank ben, draait ze zich om en we kijken elkaar aan. Alleen het houten oppervlak scheidt ons. Haar gelaatstrekken lijken te stralen in het zachte licht. 'Leuk om je weer te zien,' zeg ik aarzelend. Ik buig me naar voren en geef een kus op haar wangen. Mijn gemakkelijke gigolocharme lijkt verdwenen.

Ze loopt om de toonbank heen en omhelst me. 'Ik vind de muziek die je voor me hebt geschreven fantastisch. Dank je wel,' zegt ze.

'Je hebt me dus vergeven?' vraag ik met een schaapachtige glimlach.

Ze geeft me een stomp op mijn arm en zegt: 'Bijna.'

'Bijna?' Ik lach. 'Waarom? Wat moet ik nog meer doen? Je bent een bikkelharde onderhandelaar.'

'Als je een paar drankjes voor me betaalt, vergeef ik je helemaal,' zegt ze vrolijk. Ze loopt naar de kapstok en trekt haar jas aan.

'En waar wil je dat ik die alles-vergevende drankjes voor je betaal?' vraag ik terwijl ik achter haar aan naar buiten loop en toekijk terwijl ze de sloten van de voordeur zorgvuldig op slot doet en de sleutels in haar zak stopt. Het lege, donkere café op de achtergrond lijkt onbewogen naar ons gesprek te luisteren. Ik heb het gevoel dat ik op uiterst onbekend gebied ben: zelfs het vooruitzicht om een drankje voor haar te betalen is een complete ommekeer van de voorwaarden waarop ik normaal gesproken functioneer.

'Laten we naar een jazzbar gaan,' zegt ze impulsief. 'Laten we echt uitgaan.'

'Graag,' antwoord ik. Ik geef haar een arm en houd een passerende taxi aan terwijl ik in gedachten uitreken hoeveel geld ik bij me heb. Gewoonlijk hoef ik daar niet over na te denken. 'Laten we naar 606 gaan. Dat is een fantastische hardbopzaak vlak bij King's Road. Ben je daar wel eens geweest?' vraag ik.

'Ja, maar dat is al eeuwen geleden. Ik vind het daar geweldig,' antwoordt ze terwijl ze dicht naast me in de taxi zit.

Als we bij de club zijn, probeer ik voor de taxi te betalen, maar Charlotte staat erop re delen. 'Jij betaalt de drankjes tenslotte al,' lacht ze.

We lopen het donkere, decadente interieur in en ik ga naar de bar terwijl Charlotte op zoek gaat naar een tafeltje. Ik neem een biertje voor mezelf en een glas wijn voor Charlotte. Het voelt vreemd, en ik overweeg om mijn creditcard te plunderen om champagne te kopen, gewoon om de situatie vertrouwder te maken.

We praten een tijdje over het Literary Café en roddelen over de vaste klanten en de capriolen van de excentrieke eigenaar. Daarna wordt het gesprek intiemer.

'Ik ken je al zo lang, maar ik weet nauwelijks iets over je,1 zegt ze terwijl ze mijn arm zachtjes aanraakt. 'Vertel me eens iets over jezelf. Je weet alles over mijn vader en waarom ik zoveel van jazz hou, maar hoe zit dat met jou? Hoe ben jij bezeten geraakt?'

ik ben opgegroeid op het Isle of Wight,' zeg ik terwijl ze bemoedigend naar me knikt. 'Als tiener was ik niet bijzonder geïnteresseerd in meisjes - nou ja, eigenlijk waren ze niet geïnteresseerd in mij,' zeg ik. Charlotte doet alsof ze verbaasd is.

'Ik weet het, dat is nauwelijks te geloven,' zeg ik lachend, ik denk dat ik daarom verliefd ben geworden op muziek. Ik nam thuis pianolessen en luisterde naar mijn vaders oude rhythm & blues-platen om inspiratie op te doen. Op een dag, toen ik een jaar of zestien was, kwam er een groep jazzmusici uit Londen naar onze school om een workshop te geven in de aula. Het waren oude kerels, vijftigers en zestigers, maar ik was er totaal van ondersteboven. Plotseling hoorde ik een heel ander geluid dan de twelve-bar blues waaraan ik gewend was. De drummer vond me aardig en moedigde me aan. Na afloop gaf ik hem mijn adres. Ik dacht dat ik nooit meer iets van hem zou horen als hij terug was in Londen, maar een paar weken later kwam er een pakje met de post. Het was een cassette met jazzpianomuziek die hij voor me had opgenomen van zijn eigen platencollectie - je kon zelfs horen dat hij de grammofoonnaald neerzette. Toen ik Count Basie, Duke Ellington, Red Garland en Oscar Peterson hoorde spelen, gaf dat me een enorme kick. Vanaf dat moment bracht ik al mijn tijd door met oefenen en jazzpiano spelen. In die periode vond ik het spelen van een pianosolo lekkerder dan seks. Als ik improviseerde had ik het gevoel dat ik door God werd geleid, het had zoveel diepte. Het was alsof er een hele nieuwe wereld met mogelijkheden voor me was geopend.' Ik stop, verlegen dat ik zoveel heb onthuld en dat ik zo lang heb gepraat. 'Het spijt

me dar ik zo doorratel,' zeg ik. Ik bedenk plotseling dat ik een van mijn klanten nooit zou vervelen met zo'n monoloog.

Ze steekt haar hand uit en legt hem op de mijne. 'Ga door, ik vind het fijn om alles over je te horen,' zegt ze. 'Mijn vader praatte altijd zo en het herinnert me eraan waarom ik in eerste instantie zo'n passie voor muziek heb. Hij was een enorme voorvechter van Engelse jazzmuziek. Hij vond dat die echt werd ondergewaardeerd .'

ik weet het, dat vind ik ook,' zeg ik opgewonden. 'Er zijn te veel Engelse musici die veel minder waardering krijgen dan ze verdienen. Ze worden overschaduwd door de Amerikanen.'

'Dat is zó waar,' zegt Charlotte terwijl ze heftig instemmend knikt. 'Zoveel van onze jazzlegendes worstelen nog steeds om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze hadden een fortuin kunnen verdienen als ze hun eer zouden verkopen, maar in plaats daarvan hebben ze hun integriteit behouden.'

'Ik heb heel veel bewondering voor mensen die hun leven aan de muziek wijden,' zeg ik een beetje verdrietig terwijl ik aan mijn eigen situatie denk.

'Vooruit, vertel me meer over hoe je in de muziek bent terechtgekomen,' dringt Charlotte aan.

'Na de workshop begon ik op dinsdagavond met de bus naar de andere kant van het eiland te gaan, voor de live jazzavonden in een hotel in Ventnor. Een paar oude mannen, gepensioneerde musici die in orkesten op cruiseschepen speelden, kwamen daar bij elkaar om jazz te spelen. Ik weet nog dat de basgitarist enorme, kromme vingers had, waarmee hij de snaren bespeelde. Hij haalde er een prachtig geluid uit. Ze namen me onder hun hoede en tijdens de pauzes zat ik met ze te praten; ik met een glas frisdrank, zij met een biertje.Na een tijdje speelde ik piano tijdens een van hun nummers, de week daarna waren het er twee, tot ik uiteindelijk de hele avond met ze speelde. Je zag het strand achter de ramen liggen, en we speelden "Take the 'A' Train" terwijl de zon boven de zee onderging. Die avonden waren heel magisch en emotioneel. We speelden "Quiet Nights" van Antonio Carlos Jobim, een liefdeslied over twee mensen die hun laatste dagen samen doorbrachten, en dan keek ik naar de oude stelletjes die hun laatste dagen samen doorbrachten en naar ons luisterden terwijl we dat speelden...' Mijn stem sterft weg, ontroerd door de herinnering.

'Dat is het ontroerendste wat ik ooit heb gehoord,' zegt Charlotte zachtjes, waarmee ze me uit mijn droomwereld haalt. Ze heeft tranen in haar ogen en haar hand ligt op de mijne.

Ik had er jarenlang niet meer aan gedacht en nu, met zoveel chaos in mijn hoofd, lijkt de gedachte aan liefde die een leven lang duurt en geliefden die hun laatste dagen samen doorbrengen bijzonder en ontroerend. Charlotte en ik kijken elkaar in perfecte synchroniteit aan en er gebeurt iets tussen ons wat krachtig is en is geladen met elektriciteit en emotie. We staan op het punt om elkaar te kussen, wat me beangstigt, maar plotseling trekt Charlotte zich terug en verbreekt het moment.

'We moeten naar huis,' zegt ze energiek, ik ben moe en ik moet slapen.'

Mijn hersenen kunnen nauwelijks bevatten wat er tussen ons is gebeurd, maar ik ben blij dat ik haar in mijn leven heb, iemand die echt is in de krankzinnigheid van mijn bestaan.

Als ik thuiskom ben ik nog steeds een gigolo, maar nog maar nauwelijks.