Prev Next

HET BLIKSEMSPEL

Het bliksemspel dat zich gisteren in

het oosten afspeelde, speelt zich

vandaag in het westen af.

Kikaku

Daina Whitney schakelde terug toen ze op weg naar boven de scherpe haarspeldbocht op de westelijke flank van de heuvel nam. Zoals voorspeld, was het vlak na het invallen van de schemering koeler geworden. De nevel die naar geschroeid rubber rook, dreef in oostelijke richting de vallei uit, terug naar Beverly Huls. Daina stuurde de zilverkleurige Mercedes naar het midden van de kronkelige weg, en schakelde door naar de derde versnelling. Ze luisterde naar het grommende gebrul van de uitlaat van de auto, en dacht aan een regel van lan Fleming: 'Ze reed als een man, met sensueel plezier...' Of iets van dien aard. De plotseling te binnen geschoten gedachte deed haar denken aan Marion, haar regisseur tijdens Heather Duell. Zes weken aan een stuk hadden ze hard aan de film gewerkt, vlak nadat ze was teruggekeerd van op locatie gemaakte opnamen in de zonovergoten heuvels ten noorden van Nice. Marion die de reputatie had dat hij alles wat hij filmde een authentieke sfeer kon meegeven, had er niettemin op gestaan alle binnenopnamen in Hollywood te filmen.

'Op de set heb ik de tijd in de hand, daar kan ik de lichtsterkte wijzigen, de wind regelen en voor regen zorgen,' had hij tegen haar gezegd op de dag waarop ze terugkeerden. 'Op locatie ben je voortdurend overgeleverd aan de grillen van de omgeving. Ik wil alles in de hand kunnen houden, en daarvoor gaan we naar Hollywood. Het nadeel is wel dat een verblijf daar de werkelijkheid aantast. Hoe meer je eraan toegeeft, des te meer wordt er uit je gezogen. Hollywood is net een soort hoer. En het geeft je zo'n kick, dat je niet meer kunt ophouden.'

Daina herinnerde zich de eerste keer waarop Monty, haar agent, dit project ter sprake had gebracht. Regina Red was net in première gegaan en had uitstekende kritieken geoogst. Het was een spectaculaire, omstreden film, vol filmtechnisch vuurwerk. Maar belangrijker was geweest dat ze daarin haar eerste hoofdrol 11

had gespeeld en, zo had Monty haar duidelijk gemaakt, het had haar op een keerpunt in haar carrière doen belanden.

'Ik geloof dat jij er nu rijp voor bent,' had hij op zekere dag tijdens een lunch in Ma Maison tegen haar gezegd, 'om betere dingen te doen dan Regina Red.' Ze had zich voorover moeten buigen om hem te kunnen verstaan te midden van het getinkel van glazen en het geroezemoes van stemmen. 'Let wel, ik kraak de film niet af. Alles wat Jeffrey Lesser regisseert krijgt enorm veel aandacht. Maar ik, ik heb het gevoel dat de tijd er rijp voor is dat jij iets anders gaat doen dan het gewone gooi-en smijtwerk. Ik word bedolven onder de scenario's die jou worden aangeboden.'

Ze lachte. 'Dat is een hele ommekeer.'

'Wees voorzichtig, Daina. Nu is het een fluitje van een cent om een rol te krijgen, maar het laatste waar wij op zitten te wachten, is dat je in een of ander wanprodukt terechtkomt.'

'Ik voel er anders niets voor om een jaar te wachten op het droomproject dat jij blijkbaar in gedachten hebt. Ik wil werken, want anders word ik stapelgek.'

Monty had geglimlacht. Hij had, bedacht ze, een onweerstaanbare glimlach die warmte uitstraalde.

'Wat zou je ervan vinden,' begon hij opgewekt, 'om nu meteen aan de slag te gaan?' En hij had haar een in een blauwe band gebonden script overhandigd.

'Jij schurk,' zei ze lachend.

'Wat vind je ervan?' had hij de volgende dag tijdens het ontbijt gevraagd.

'Ik weet het nog niet zeker, ik heb het nog niet helemaal doorgelezen. Wie is de regisseur?' vroeg ze terwijl ze van haar koffie nipte.

'Marion Clark.'

Ze trok haar wenkbrauwen op. 'Je bedoelt die Engelsman die twee jaar geleden op Broadway Stoppard regisseerde?'

'Precies. Hij kreeg er een Tony voor.'

Het was haar nog steeds niet helemaal duidelijk. 'Wat doet hij hier, bij de film?'

Monty haalde zijn schouders op. 'Blijkbaar heeft hij er zin in. En dit is niet zijn eerste film. Hij heeft er al twee gedraaid, maar die tellen niet echt mee. Ze werden met een klein budget gedraaid. Twentieth is bereid een heleboel geld in dit project te investeren.'

'Hoe komen ze aan Clark?'

'Tja...' Zijn bruine ogen gleden weg van de hare, en keken nadenkend naar het vroege zonlicht dat de Stille Oceaan als met lakwerk overgoot. Enkele zeemeeuwen bewogen zich, op zoek 12

naar een ontbijt, met onvoorspelbare bewegingen boven het wateroppervlak. 'De producer heeft hem benaderd. Kennelijk heeft hij het script al in een tamelijk vroeg stadium onder ogen gehad, en enkele belangrijke wijzigingen aangebracht. De producer gaf hem de vrije hand, en vervolgens herschreef hij het script helemaal; het resultaat heb je zojuist gelezen.'

'Die producer,' vroeg Daina, 'wie is dat?'

Monty wreef over zijn dikke neus en prikte met de punten van zijn vork in het houten tafelblad. 'Luister eens, Daina...'

'Monty...'

Hij herkende de waarschuwende toon en zei, bijna als met tegenzin: 'Rubens.'

'O, in vredesnaam! Die klootzak probeert me al vanaf het ogenblik waarop ik hier voor het eerst aankwam in zijn bed te krijgen! En nu wil jij dat ik in een van zijn films meespeel? Ik geloof je eenvoudig niet.'

Ze stond op, duwde de stoel achteruit, en verruilde het koele interieur van het restaurant voor het zachte zand buiten. Ze liep van het gebouw vandaan. Achter haar ruiste het ochtendlijke verkeer voorbij in de richting van Sunset.

Ze bukte, deed haar schoenen uit, en begaf zich in de richting van de kabbelende branding. Het volgende ogenblik spoelde het water over haar voeten en streelde haar enkels. Ze huiverde bij de gedachte met Rubens te moeten samenwerken. Ze had hem welbewust al die tijd gemeden, en nu was dit ervan gekomen. Haar boosheid ten opzichte van Monty was misplaatst, besefte ze, en ze voelde zich beschaamd omdat ze tegen hem had geschreeuwd. Nog voor ze hem zag, was ze zich van Monty's aanwezigheid bewust. Zijn ademhaling ging hortend en stotend, en Daina dacht aan de pillen die hij voor zijn hart nam.

'Ik vind dat jij de prima donna uithangt,' zei hij zacht. 'Dit is de rol van je leven. Je...'

'Het staat mij niet aan dat jij de zaken achter mijn rug om begint te regelen.'

'Rubens en ik zijn oude vrienden. We kennen elkaar al zeker tien jaar, langer zelfs. Als je de situatie objectief beschouwt, Daina, zul je ook inzien dat de rol je op het lijf is geschreven.'

'Wat weet Rubens van mijn bekwaamheden als actrice af? Ik weet waar hij op uit is.'

'Ik geloof dat je het wat dat betreft mis hebt,' zei Monty.

'Jullie zijn twee handen op één buik.' Rubens, dacht ze bitter, de naam die in Hollywood alle deuren opent. Maar welke deuren opende die naam in haar binnenste?

Toen ze weer wat zei, klonk haar stem laag en met een dreigende ondertoon. 'Ik ben geen hoer,' zei ze. 'Als Marion Clark mij voor Heather Duell wil hebben, kan hij verdomme best de moeite nemen persoonlijk contact met jou op te nemen!'

'Dat,' zei Monty bedaard, 'is exact wat hij heeft gedaan.'

Marion Clark was het tegenovergestelde van wat ze van hem had verwacht. Hij was ouder, en zijn doorgroefde gelaat werd gedomineerd door een lange patriciërsneus. Zijn zachte, metaalgrijze haar was in de stijl van een Romeinse senator voorover over zijn brede voorhoofd gekamd. Ze vroeg zich af of hij afkomstig was uit de betere Engelse standen.

Ze staarde in die priemende, blauwe ogen, hard als ijs. Maar het volgende ogenblik sprak hij, en veranderde het ijs in stromend water en regenbogen.

De eerste keer dat ze hem onder ogen kreeg - op de plek waar alle binnenopnamen zouden worden geschoten - had hij een kopie van het scenario opgerold in een koker bij zich. Toen ze zich aan hem voorstelde, overhandigde hij het script aan zijn assistent, nam haar arm in een zelfbewuste greep, en liep met haar van de groepjes mensen vandaan.

'Hoe goed ben je met het scenario bekend?' Zijn stem klonk luchtig, neutraal.

Ze lachte, een beetje onzeker. 'Ik vrees dat ik nog geen tijd heb gehad om het helemaal door te nemen.'

Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, Dat bedoel ik niet.'

Ze wachtte tot hij verder zou gaan, maar dat deed hij niet. Hij leek in zichzelf gekeerd, verloren in zijn eigen gedachten. Een lange, zwarte Lincoln gleed voorbij, zo langzaam, dat de banden nauwelijks hoorbaar waren. Iemand riep om meer water. Lichten werden gedoofd. Niemand viel hen lastig.

'Nou?' vroeg hij scherp.

Ze vroeg zich af waar hij op doelde. 'Heb je een bepaalde scène in gedachten?'

'Herinner jij je de scène die volgt op die waarin jouw echtgenoot wordt neergeschoten?'

'Als ik me omdraai en El-Kalaam toeschreeuw?'

'Ja. Vanaf dat ogenblik.'

'Ik snap niet...'

Maar hij was al begonnen, en zij had geen enkele keuze. Toen sprong er plotseling een vonk over, en wist zij wat Heather Duell - wat haar - te doen stond. En tegelijkertijd begreep ze dat 14

hij bezig was na te gaan of zij datgene in zich had dat Heather werd verondersteld in zich te hebben.

En zonder precies te weten op welk ogenblik het gebeurde, stapte ze over de grenslijn en werd Heather Duell. Ze kreeg een voorproefje te verwerken van het personage dat zij gestalte zou geven, en na afloop was ze ervan overtuigd dat ze deze rol liever wilde dan alles wat ze ooit eerder had gewild. Ze voelde haar maag straktrekken, en haar slapen bonsden. En toen besefte ze ook hoelang het geleden was sinds Regina Red werd beëindigd; hoe ze verlangde naar de camera. Op het brede doek zou ze herboren worden, en ze wist dat ze die nacht de slaap niet zou kunnen vatten.

Volgzaam liet ze zich door Marion langs enkele halfgevulde vuilnisbakken loodsen, door een steeg met kunstmatig 'vuil', en het volgende ogenblik, abrupt, bevonden ze zich weer in Hollywood.

'Luister nu goed naar me.' Hij bleef staan, draaide zich om, en keek haar recht aan. 'Mogelijk verkeer je in de veronderstelling dat Heather Duell een actieverhaal is. De mensen van Twentieth denken dat tenminste wel.' Elk woord scheen afzonderlijk aan zijn lippen te ontsnappen. 'Wees ervan verzekerd dat dat aspect niet zal worden verwaarloosd. Maar laat je daardoor niet misleiden. Dit wordt een volslagen andere film. Terrorisme als thema staat in deze tijd gelijk aan communisme in de jaren twintig, maar het blijven hoe dan ook politieke idealen, en het wordt dus geen oorlogsfilm, begrijp je?'

Hij streek even door zijn zilvergrijze haar. 'Wij willen een breder vlak bestrijken. Het uiteindelijke gevaar is het terrorisme van de geest, het effect ervan op elk individu.' Hij perste nadenkend zijn lippen opeen. 'Per slot van rekening is Heather Duell niet zoveel anders dan jij of de miljoenen andere vrouwen die deze film zullen zien. Tot aan het ogenblik waarop haar leven drastisch zal veranderen, is ze nauwelijks in contact geweest met terrorisme en geweld. Maar dan' - hij priemde zijn vinger naar haar als een onderwijzer die een bijzonder precair punt aansneed - 'krijgt ze de volle laag te verwerken, datgene wat de film zijn kracht zal geven, het ogenblik waarop zij rechtstreeks met terreur wordt geconfronteerd. Op welke wijze zal ze erdoor veranderen ? Wat zal er met haar gebeuren? Begrijp je het? Daarin schu;lt de grote kracht van Heather Duell, en dat is ook de reden waarom ik de regie wil voeren; waarom Rubens er zoveel eigen geld in heeft gestopt. We moeten ernaar streven emoties over te brengen, het publiek iets te bieden dat anders voor de meesten onbekend zou blijven. Jij, 15

Daina, moet je afvragen hoe Heather Duell deze beproeving zal doorstaan, of niet. Zal ze overleven of zal ze omkomen?'

Zo was Marion, dacht Daina, terwijl ze gas minderde om een bijzonder scherpe bocht te nemen. Ze moest zich eerst tot zijn tevredenheid in de rol inleven, vóór hij de camera's liet draaien en haar gelaatsuitdrukking voor de eeuwigheid zou vangen. Ze schakelde opnieuw terug.

Monty had het bij het rechte eind gehad. Zij had de rol in Heather Duell gekregen, een rol die haar zou maken of breken. Er ging een rilling door haar heen. Er hing zoveel van andere mensen af.

Haar vingers klemden zich om het stuur, roomkleurig en bleek pleisterwerk schoot aan haar voorbij. In haar woede drukte ze de versnellingspook bijna te ver door. Waarom maakte ze zich trouwens zo druk? Ze was actrice. Het was haar beroep de dode regels die op de witte vellen waren getypt in zich op te nemen en tot leven te brengen. Ze moest Heather Duell worden, de rol in de gelegenheid stellen zich aan haar vast te hechten zonder er bewust bij stil te staan.

Ze drukte het gaspedaal stevig in.

Haar opwinding was als een soort koorts die haar voortstuwde. Ze ademde de nachtelijke geuren van de begroeiing op de heuvelflank in. Mark zou inmiddels ook terug zijn. De perioden dat ze allebei uit LA weg waren geweest, hadden elkaar overlapt. Na zijn terugkeer was zij vertrokken. Ze hadden elkaar met onregelmatige tussenpozen gesproken en niet geschreven, en ze had bovendien verontrustende verhalen gehoord. Hij zou op zijn schema achter zijn; het hoofdprobleem was geld dat tenslotte ergens vandaan moest komen.

Toen ze deze gedachten van zich af zette, voelde ze een gevoel van warmte. Ze stelde zich hem voor terwijl hij haar rug streelde, zijn open mond boven die van haar...

Ze draaide de oprijlaan van haar woning op en zette de motor af. Binnen brandde licht, een opvrolijkend welkom, maar de buitenverlichting was gedoofd. Typisch iets voor hem, dacht ze. Opgewekt neuriënd ging ze het trapje op, vrolijk zwaaiend met haar handtas. De diepgroene klimop die aan weerskanten de deur omhuifde, glom dof. Ze stak haar sleutel in het slot van de brede eikehouten deur en stapte naar binnen.

Ze bleef vlak achter de drempel als bevroren staan en staarde gefascineerd naar de twee blote lijven op de onbedekte parketvloer. 16

Haar bloed gonsde in haar oren toen ze de bewegingen van Marks op en neer bewegende billen gadesloeg.

Ze voelde zich afschuwelijk kil, als verdoofd.

Toen kreunde het meisje, en de betovering werd verbroken. Daina zwaaide met haar handtas en sprong naar voren. De tas raakte Mark tegen de zijkant van zijn hoofd.

'Hé!' Zijn hoofd kwam omhoog.

Daina's gebalde vuist schoot naar Marks blozende gezicht en klapte tegen zijn oor. Hij hapte naar lucht. Het volgende ogenblik botste haar schouder tegen die van hem, en hij tuimelde van het meisje als een kurk die losschiet uit een fles.

Zijn armen kwamen omhoog. 'Hé, hé, wat is er in vredesnaam ...'

'Jij stomme klootzak!' was al wat ze uit kon brengen. 'Jij stomme klootzak!' Een ogenblik dacht ze in alle onuitgesproken woorden te zullen stikken.

'Christus, Daina!'

Maar ze bleef op hem inhakken, stond hem niet toe zijn mond open te doen. Ze wilde niet naar hem luisteren, beseffend dat hij te goed met woorden kon omgaan, dat ze voor zijn logica zou zwichten. Haar vuist trof hem vol op de mond, en op het allerlaatste ogenblik draaide ze daarbij haar vuist, zodat de gouden ring met de steen van jade - het enige afscheidscadeau dat ze zich bij haar vertrek uit New York had gepermitteerd - zijn onderlip openscheurde. Hij sprong achteruit, zijn ogen vol angst voor haar. Hij besefte dat hij haar niet kon kalmeren. Daina's ogen vlamden. 'Maak als de bliksem dat je hier wegkomt, schoft. En neem dit,' - ze knikte minachtend naar het meisje - 'met je mee.'

Het meisje was slank, bijna broos, en haar volmaakte huid was gebruind door de Californische zon. Nu Daina haar voor het eerst goed bekeek, constateerde ze dat het meisje nauwelijks ouder dan vijftien kon zijn. Haar kleine borsten leken uitsluitend uit stijve tepel te bestaan, en haar schaamhaar was afgeschoren. Mark waagde een laatste poging, met zijn kleren onder de ene en het meisje aan zijn andere arm, maar zij gaf hem de kans niet. Het volgende ogenblik stond hij buiten. Hij duwde het nu rillende meisje voor zich uit, naar de zijkant van het huis, waar hij zijn auto had geparkeerd. Ze hoorde de korte kuch van een motor die tot leven kwam. Door het raam zag ze twee felle speldepunten van licht die het ene ogenblik zichtbaar waren en het volgende weer waren verdwenen achter de zuchtende bomen.

Ze bleef heel stil staan en luisterde naar het kreunen van de wind 17

in de bomen. Ze voelde zich als een zeemeermin die stom genoeg was geweest om zich te laten vangen in de netten van een visser. De kilte golfde om haar heen en ze sloeg haar armen stijf over elkaar, en schopte vervolgens de deur dicht. Ze had kippevel. Mijn huis. Mijn huis. De woorden bleven nazeuren in haar hoofd. Dit is mijn huis, dacht ze. Hij was hier alleen maar een huurder geweest. Een verdomde passant die ze achttien maanden geleden had binnengenodigd. Om te delen ... Mijn God!

Ze wendde zich met een bruuske beweging af van het raam, slenterde lusteloos de woonkamer binnen, en bleef staan bij de bar. Ze staarde naar de uitgebreide drankverzameling. Toen schonk ze drie vingers rum in een glas en leegde het in één grote slok, alsof het een medicijn was. Met gesloten ogen huiverde ze. Ze schoof het dikke glas van geslepen kristal van zich af, schudde haar hoofd, en snelde de gang op.

Ze stormde de slaapkamer binnen, smeet de kastdeur open en haalde al zijn kleren uit de kast. Daarna ging ze naar het bureau en liet de rest van zijn eigendommen op het midden van het tapijt vallen. Ze propte zoveel mogelijk in zijn ene versleten koffer die hij al overal had meegesleept, zoals hij haar had verteld. Ze sloot de koffer. Met de koffer in één hand en de rest van zijn eigendommen onder haar arm, wankelde ze onhandig door het huis, waarbij ze haar teen tegen een stoelpoot stootte. Buiten klonk zacht vogelgefluit. Aan de andere kant van de heuvel blafte nijdig een hond, mogelijk bij de slinkse nadering van een coyote die zich op zijn terrein waagde. Een radio produceerde rockmuziek, maar werd even later uitgezet.

Ze begaf zich naar de zijkant van de heuvel, waar het lange gras welig tierde en dichte braamstruiken groeiden. Ze schaafde zich diverse keren. Ze keek naar de koffer. Die was zijn vaste metgezel geweest toen hij vanuit Birma Thailand binnentrok, en later, met gevaar voor eigen leven, het verboden Cambodja.

Ze smeet het ding van zich af en zag het in de nacht verdwijnen. Ze keek toe hoe de koffer door de vochtige, jungle-achtige begroeiing op de heuvelflank naar beneden stuiterde. Dertig meter lager raakte een hoek van de koffer een steen, en het deksel sprong open, waardoor de inhoud alle kanten op vloog.

Eenmaal terug in de woning huiverde ze opnieuw. Ze sloot de voordeur, deed die op slot, en deed voor het eerst sinds maanden de ketting op de deur.

De keukenklok tikte. Ze staarde voor zich uit zonder iets te zien, pakte vervolgens de telefoon en draaide Maggies nummer. Maar 18

bij de vierde rinkel besefte ze dat Maggie op dit ogenblik met Chris in de studio zou zijn.

Ze vloekte hartgrondig, en liep via de gang terug om zich te verkleden. Wat ze nu moest doen, besloot ze, was hier vandaan gaan.

Ze bekeek zich in de badkamerspiegel. Haar bewegingen stokten een ogenblik. Ze zou een standbeeld geweest kunnen zijn zoals ze daar, omspoeld door het diffuse, zwakke licht, stond. Met één beweging van haar slanke, gebruinde arm deed ze het licht aan; een regenboog van licht omkranste haar gezicht. Zonder haar blik af te wenden van haar weerspiegelde evenbeeld, ging ze langzaam zitten. Terwijl ze haar handen ophief, duwde ze haar dikke honingkleurige haar omhoog en weg van haar schouders. Ze keek naar haar gezicht zoals ze zichzelf op het witte doek placht te beschouwen. Keek naar de ovale vorm ervan, de ver uiteenstaande ogen, lang en bij de hoeken iets oplopend, naar de sprankeling van goud te midden van de violette irissen, en naar de hoge jukbeenderen. Ze bedacht dat ze meer op haar moeder leek dan op haar vader.

Ze begon te huilen, ondanks het feit dat ze er even tevoren zeker van was geweest dat ze dat niet zou doen. Ze liet haar hoofd op haar over elkaar geslagen armen zakken, en snikte. Ze wiegde heen en weer, en putte weinig troost uit die beweging. Toen het voorbij was stond ze op, draaide de kraan open en waste haar gezicht. Maar het water in het bad klonk als Marks fluisterende stem. Ze schudde heftig haar hoofd, vol afschuw over haar zelfmedelijden. Doe volwassen, hield ze zich voor. Waar heb je hem in vredesnaam voor nodig? Haar lijf had daarop een antwoord klaar. Het was de enige keer dat ze die avond glimlachte. Ze kleedde zich met rappe bewegingen uit, en stapte onder de douche. Enige tijd later trok ze een blauwzijden blouse aan. Aanvankelijk was ze van plan geweest een spijkerbroek aan te trekken, maar om een of andere reden leek dat die avond niet gepast. In plaats daarvan trok ze een bleekgele, bedrukte jurk aan. Ze keek naar zichzelf, naar de harde, hoge borsten - de borsten van Kim Novak, had Rubens ooit grappend tegen haar gezegd naar haar slanke middel, naar haar lange benen. Even later scheurde ze in het nachtelijk duister door de haarspeldbochten. De wind deed haar haar wervelen en de lichten van de vallei, omkranst door nevel, leken door het langsflitsende struikgewas naar haar te knipogen. Onder haar klopte de auto als een hart. Het geluid bracht haar de straten van New York in 19

herinnering, vol lawaai en dronken van leven, die zich onstuitbaar uitstrekten, majestueus in hun rauwheid.

Nu voelde ze het oude verlangen naar Baba, en opnieuw rolden er tranen over haar wangen. Niet doen, dacht ze, doe dit jezelf niet aan. Je hebt die weg eerder bewandeld, en je weet waarheen die leidt.

Ze wreef in haar ogen, rukte aan de versnellingspook, en voelde de Mercedes in een scherpe bocht naar voren springen. Een nevel doemde op, en het volgende ogenblik voelde ze doodsangst, alsof de wereld was gevuld met een leegte die net zo groot was als die ze in haar binnenste voelde.

Met een wilde kreun boog ze zich naar voren, schoof een cassette in het apparaat, draaide het volume helemaal open, en luisterde naar de harde muziek van de Heartbeatsr. de afgebeten drums, de grommende bas; de gitaren en de piano vielen in en het volgende ogenblik spoot de nijdige stem van Chris de woorden als een salvo uit de luidsprekers... Ze wierp haar hoofd achterover en liet de wind haar haar wegrukken van haar gezicht. Haar lippen krulden weg van de tanden onder de ongekende druk van de wind, en op dat ogenblik dacht ze niet langer, en voelde alleen de constante druk van de wind als een tij dat haar meetrok naar open zee.

Los Angeles lag als een veelkleurig verlichte halve bol onder haar, zinderend onder de dikke smog, alsof een of andere diepbegraven ziel zich aan de martelende greep van de stad probeerde te ontworstelen.

Ze snelde naar beneden en daarheen.

Het Magazijn bestond uit een massa oogverblindende lichten, reflecterend en bewegend als een gemeenschap van verlichte zeewezens op de huid van het water. Op dit uur werd Marina del Rey niet drukbezocht; Admiralty Way wekte een ongewoon verlaten indruk, en de grote jachten werden gereduceerd tot tweedimensionale schaduwen.

Het Magazijn was een restaurant dat ze verreweg verkoos boven alle andere in LA. Ze kende er iedereen, en ze deden er allemaal hun best om haar er zich thuis te laten voelen. Het bevond zich ruimschoots op voldoende afstand van Rodeo Drive in Beverly Hills, om haar de zekerheid te bieden dat ze hier geen van de modieuze, naar roem strevende filmmensen zou ontmoeten die zij niet kon uitstaan.

Het restaurant deed zijn naam eer aan. Het interieur werd gevormd door grote eiken tonnen en enorme houten kisten met de 20

namen van 's werelds meest exotische havens erop gestempeld. Aan het plafond hingen balen in netten van stevig henneptouw. Het was er ruim een tamelijk rommelig, en het interieur deed haar denken aan een Engelse plattelandsherberg. Aan de zeekant bevond zich een enorm door glas omsloten balkon dat binnen een straal van vijfenzeventig kilometer het fraaiste uitzicht op een havenzicht bood.

Zoals gewoonlijk was het er stampvol, maar Frank, de gerant, glimlachte en leidde haar naar een tafel op het balkon. Dit ondanks het feit dat een lange rij hoofden aan de bar hen gadesloeg, en bij de deur anderen beleefd doch vastbesloten werd verteld dat het wachten op een vrije tafel ongeveer een uur in beslag zou nemen.

Ze bestelde een Bacardi met ijs en citroen, die vrijwel meteen werd gebracht. Ze staarde naar de mensen aan de bar, die daar hun vloeibare maaltijd nuttigden en elkaar met knipperende ogen opnamen. Ze wendde haar hoofd af, en constateerde dat iemand zijn blik gericht hield op haar weerspiegeling in de ruit. Ze raakte haar neus aan, die onvolmaakt en allesbehalve recht was, en voelde zich immens tevreden over het feit dat ze er nooit iets aan had laten doen, hoewel haar moeder haar dat wel had aangeraden. Jean-Carlos niet. Ze had geen schroom gevoeld toen ze de trap opliep naar de tweede verdieping van de school die hij aan West 3rd Street 8666 met veel moeite draaiende wist te houden.

'Welkom, Daina,' had hij gezegd, terwijl hij haar breeduit glimlachend met beide handen de hand drukte. Ze kon de dikke, harde eeltlaag voelen. 'Welkom op deze school.' Hij legde een hand op haar schouder. 'Wij noemen elkaar hier bij de voornaam. Ik heet Jean-Carlos Ligero.'

Hij kon, dacht ze, geen Mexicaan zijn. Hij had kort, krullerig rood haar en een smal voorhoofd waaronder een paar helderblauwe ogen schitterden. 'Ha, chica,' zei hij met zijn rommelende stemgeluid dat ergens diep in zijn borstkas leek te ontstaan, 'dat geeft jou persoonlijkheid,' en hij liet een harde vingertop over haar neus glijden.

Hij had een brede mond waarboven een perfect onderhouden snor die bij de punten iets opkrulde. Zijn kin was hard en agressief; afgezien daarvan was zijn hoofd tamelijk vierkant. Hij had slanke heupen en bewoog zich met de gratie van een balletdanser, maar zonder enige pronkzucht.

'Kom jij van de eilanden?' Ze deed er maar een gooi naar. Zijn huid rimpelde toen hij glimlachte. De rimpels doorgroef - den zijn gezicht als het tastbare bewijs van de uitwerking van de 21

tijd op de menselijke huid. Zijn tanden staken af tegen het bruin.

'Het eiland, cara. Cuba!' De glimlach verdween als wolken die wegsnelden voor een stervende zon. 'Twintig jaar geleden ontsnapte ik aan Morro Castle, samen met drie anderen. Ik liet Fidel daar achter, en ook mijn broers, mijn zus, kortom, mijn familie.' Hij zuchtte.

'Welnu ...' Hij ging voor haar staan, zijn handen op zijn heupen tot vuisten gebald. Ze bevonden zich in het midden van het ruime vertrek. Enkele grote dakramen verspreidden gelijkmatig een diffuus licht naar alle hoeken van het vertrek. Aan een van de wanden hing een enorme spiegel. De houten vloer werd gedeeltelijk bedekt door egaalgrijze matten. Verder was het vertrek leeg.

'Is dit alles?' vroeg Daina terwijl ze om zich heen blikte.

'Wat verwachtte je?' Hij glimlachte. 'Een meer exotische omgeving misschien. Iets uit een James Bondroman?'

Ze glimlachte terug en voelde zich eindelijk iets meer ontspannen.

'Kom,' zei hij gebarend, 'laat me je handen eens zien.'

Ze stak ze naar hem uit.

'Daar heb je niets aan,' zei hij terwijl hij een nagelschaartje te voorschijn haalde. 'Met zulke nagels bereik je niets.' Hij zette zich meteen aan het werk, en knipte haar nagels zo kort als die van een man. Vervolgens liet hij zijn vingertoppen een voor een over de halve maantjes glijden, en knikte tevredengesteld. Toen stapte hij van haar vandaan.

'Je weet waarom je hier bent?'

'Ja.'

'Heel goed.' Zijn stem klonk kortaf. 'Je bent hier om een gespecialiseerde opleiding van drie weken te krijgen, maar hetgeen ik je in de loop van deze periode zal leren is geen nep. Omgaan met vuurwapens is geen kinderspel. Ik zal je leren hoe je ermee moet omgaan, hoe je ze moet vasthouden, hoe je ze kunt herkennen, laden, afvuren. Voorts zal ik je leren hoe je jezelf met je handen kunt verdedigen, met een mes, en ga zo maar door.' Hij haalde zijn schouders op. 'Sommige regisseurs... het interesseert ze niet... zolang als de opname die ze maken er maar goed uitziet, ja? Met die mensen werk ik niet. Ik stuur ze ergens anders heen. Ik kan het me niet veroorloven mijn tijd te verdoen.' Hij stak een lange wijsvinger omhoog. 'Marion en ik hebben vele avonden op aangename wijze in eikaars gezelschap doorgebracht... Hij weet alles van rum af... en van de suikerstok. We drinken, we kauwen, we praten. Die man weet wat hij wil, dus komt hij uiteindelijk bij mij terecht. "Het zal meer tijd in beslag nemen," zei ik tegen hem, 22

"maar als jouw mensen bij mij klaar zijn, zullen ze weten waarmee ze bezig zijn."'

Hij klapte in zijn handen. 'Maar goed. We beginnen.'

Daina keek opnieuw om zich heen. 'Maar ik zie hier niets, behalve die matten.'

'Geduld,' zei Jean-Carlos. 'Voorlopig heb je aan mij en aan dit vertrek voldoende.' Vanuit het niets plukte hij een pistool te voorschijn en wierp het haar toe. Ze ving het onhandig op.

'Nee, nee, nee,' zei hij rustig. 'Doe het op deze manier.' En hij toonde het haar. 'Deze is automatisch,' zei hij. Hij keerde het pistool met de onderkant van de kolf naar boven. 'Hier druk je het magazijn in. Zoals je ziet heeft dit pistool geen cilinder.' Hij stak opnieuw zijn wijsvinger op. 'Je kunt je leven nooit toevertrouwen aan een automatisch pistool. Ze blijven te vaak steken. Gebruik een revolver. Hier' - vanuit hetzelfde niets haalde hij een tweede vuurwapen te voorschijn - 'dit is een Police Special. Het is een zwaarder wapen, dat zeker, maar dat ongemak wordt ruimschoots gecompenseerd. Een zwaarder kaliber kogel, een grotere vuurkracht en accuraatheid. Dit zijn factoren die voor jou bij de rol die je speelt van belang zijn.' Hij reikte haar de revolver aan.

'Nee, op deze wijze.' Zijn sterke, vaardige vingers gidsten de hare. 'Beide handen gebruiken. Juist ja. Voelt zwaar aan, niet?

Goed.' Hij haalde twee met gewichten verzwaarde leren armbanden te voorschijn, en bevestigde die om haar polsen. 'Op deze wijze oefenen we de eerstkomende weken. Daarna zal het gewicht van de revolver je niet langer hinderen. En zoals elke ware schutter, zul je het wapen tijdens het richten daarna nauwelijks nog voelen.'

Hij deed zijn woord gestand. Samen togen ze aan het werk, en uiteindelijk was ze in staat een dozijn verschillende handvuurwapens op het eerste gezicht te herkennen. Ze leerde hoe ze met een geweer moest omgaan, tot ze vol zelfvertrouwen en zuiver kon schieten. Ze leerde hoe ze met een mes een dier moest villen, en hoe ze hetzelfde mes moest gebruiken om gewrichten van elkaar te scheiden; en dat alles in een tijdsbestek van drie weken, vóór het vertrek van de filmploeg naar Nice. 'De rest volgt later,' zei hij tegen haar. 'Maar voorlopig weet je voldoende.'

'Daina... Hallo.'

Ze keek over haar schouder, en zag Rubens schuin achter haar staan. Hij was lang en breedgeschouderd, had vlakke, zwarte ogen en een gezicht als van een havik. Hij was gebruind, had een sterke, vastbesloten mond en halflang zwart haar.

Maar al deze fysieke details vormden slechts het topje van de 23

ijsberg van zijn persoonlijkheid. Rubens hoefde slechts een vertrek binnen te wandelen om de andere aanwezigen zich van zijn formidabele persoonlijkheid bewust te maken. Hij straalde kracht uit. En derhalve was het wellicht onvermijdelijk dat, waarheen hij ook ging, een geruchtenstroom hem volgde als een komeetstaart. Zo werd er gefluisterd dat hij nog nooit een zakelijk geschil had verloren, dat een overwinning alleen hem niet voldoende was, maar dat hij zijn tegenstanders volkomen de grond in boorde. Er werd ook beweerd dat hij zich van zijn vrouw had laten scheiden - een beeldschone en getalenteerde vrouw - omdat ze weigerde aan zijn seksuele voorkeuren tegemoet te komen. In een zee vol haaien genoot Rubens bekendheid als haaieneter, een reputatie die hij herhaaldelijk gestand deed. En daarom werd hij alom bewonderd, gevleid en geroemd door een groep van vakgenoten die meenden via hem hun doel te kunnen bereiken.

'Rubens.' Daina hief haar Bacardi en bedacht zich, dat hij absoluut de laatste persoon was die ze die avond wilde ontmoeten. Omdat ieder ander hem aanbad, had ze zich omtrent hem pas een mening gevormd toen ze hem voor het eerst ontmoette. Hij was haar door haar omgeving voorgespiegeld als het kille hart van LA, als de kick waar alle aan roem verslaafde junkies op wachtten, als een symbool in plaats van een man.

Hij legde een hand op de chroomstalen stoel tegenover die van haar. 'Heb je er bezwaar tegen?'

Ze werd doodsbang en strengelde haar vingers op haar schoot ineen. Maar tot haar ongenoegen werd ze zich ook gewaar van een sterkere emotie in haar binnenste. Ze was het alleen-zijn moe, en nu ze opkeek naar deze man, dacht ze onbewust aan Mark die met dat jonge meisje de nacht in was gevlucht.

Ze stond op het punt in tranen uit te barsten, en alleen haar getrainde zelfbeheersing weerhield haar ervan in de ogen van deze man volkomen af te gaan. Ze had geen zin in het gezelschap van Rubens, maar zijn aanwezigheid was op dit ogenblik verreweg te prefereren boven het alleen-zijn met zichzelf.

Ze schraapte haar keel. 'In het geheel niet.' Haar stem klonk niet als die van haar.

'Wodka en tonic, Frank,' zei hij tegen de gerant terwijl hij plaatsnam. 'Stolichnaya.'

'Stolichnaya. Jazeker, meneer. En mevrouw Whitney? Nog een Bacardi?'

'Vanzelfsprekend.' Ze hief haar lege glas op.

Hij knikte en pakte het glas aan.

Rubens wachtte tot het bestelde werd geserveerd en ze alleen waren.

De barbezoekers fluisterden, hun gelach was in tegenspraak met de omzichtig beheerste bewegingen van hun hoofden en handen.

'Heb ik iets verkeerds gezegd?'

'Hoezo?'

'Je bent zo stil.'

Ze nipte van haar drank, en vroeg zich af wat hij met die woorden beoogde. Op een ander tijdstip zou ze zijn houding misschien als een uitdaging hebben opgevat en de handschoen hebben opgenomen, maar nu... 'Ik heb gewoon een rotdag achter de rug.'

'Alles oké op de set?'

Nu werd ze achterdochtig. 'Je bent van alles wat op de set omgaat op de hoogte. Waar stuur je op aan?'

Hij spreidde zijn handen. 'Ik stuur nergens op aan. Ik wandelde hier naar binnen en zag je hier zitten, met die uitdrukking op je gezicht...' Hij hief zijn glas en nam een slok. 'Ik zie mijn sterren liever gelukkig. Ik dacht dat ik misschien hulp zou kunnen bieden.'

'In bed?' Het was eruit voor ze het besefte, en ze dacht: Jezus, nu heb ik het gedaan.

'Ik kan beter opstappen.' Hij zette zijn glas neer. Ze tuurde naar zijn gezicht, beheerst door verwarrende gedachten. Zelfs al ben je een schoft, je bent alles wat ik vannacht heb, dacht ze. Bof ik even. 'Nee, ga niet weg,' zei ze half gemeend. 'Ik heb eenvoudig een pestbui. Dat heeft niets met jou te maken.'

Hij stond op en schonk haar een spijtige glimlach. 'Ik vrees dat het wel degelijk iets met mij te maken heeft. Watje daarnet zei, was niet onterecht, je had er het recht toe.' Hij spreidde zijn handen in een voor hem karakteristiek gebaar. 'Het is waar. Jij weet het. Ik weet het. Ik wil al met je naar bed sinds het ogenblik waarop wij anderhalf jaar geleden met elkaar kennismaakten. Maar jij had toen net die zwarte regisseur ontmoet... Hoe heet hij ook alweer?

Mark...'

'Nassiter,' zei ze haastig.

Hij knipte met zijn vingers. 'Precies, Nassiter.' Hij bewoog zijn mond alsof hij de naam op zijn tong proefde. Hij haalde zijn schouders op. 'Enfin, wie is er tegenwoordig nog trouw.' Met een samenzweerderige blik nam hij zijn omgeving in zich op. 'Iedereen neukt met iedereen. En ik dacht...'

'Ik,' zei ze stijfjes, 'behoor niet tot dat slag.'

'Nee,' zei hij, 'dat is een feit. Maar helaas had ik er achttien 25

maanden voor nodig om daar achter te komen.' Toostend hief hij zijn glas op. 'Tot kijk.'

Zij bedacht dat ze hem wellicht verkeerd had beoordeeld. Dat ze hem al die tijd slechts van één kant had willen zien, dat ze had geluisterd naar alle verhalen en geruchten die over hem de ronde deden. Inwendig lachte ze om zichzelf, om haar ernst die haar altijd onder het vloerkleed op zoek deed gaan naar verborgen motieven.

Maar tegelijkertijd ontdekte ze het dieper gelegen motief dat haar ertoe aanzette hem af te wijzen. Rubens was, zo werd beweerd, een man zonder gevoel, zo koud als diamant. Maar aan de andere kant, hij had macht; hij was LA. Voelde ze zich daarom tot hem aangetrokken? Wat zou hij, ooit, voor haar kunnen betekenen ? Hij was gevaarlijk en zij besefte dat, en die kennis deed haar het angstzweet uitbreken. Opeens zag ze abrupt in hoe de gebeurtenissen die tijdens haar leven hadden plaatsgevonden rechtstreeks tot dit ogenblik hadden geleid. Diep in haar binnenste roerde zich iets: zijn hitte, haar verlangens; een combinatie waarvan ze het bestaan liever had ontkend. Tot heden. Langzaam legde ze haar hand op de zijne. 'Blijf,' was al wat ze zei toen ze opkeek naar zijn gezicht. Ze voelde zijn harde vingers onder die van haar, en onvermijdelijk dacht ze aan Jean-Carlos. Ook Rubens had iets van die dierlijke soepelheid: hij vonkte aan alle kanten.

Voor het eerst scheen Rubens minder zelfverzekerd, en ze zei:

'Ach, schei uit. Jij bent een schoft en ik ben een teef. Maar dat betekent niet dat wij niet een paar uur in eikaars gezelschap zouden kunnen doorbrengen. Wellicht berust alles op misvattingen.'

Hij ging weer zitten. Ze trok haar hand weg van die van hem, en was zich terdege bewust van zijn vorsende blik.

'Waar kijk je naar?' vroeg ze.

'Jij bent werkelijk de knapste vrouw met wie ik ooit kennismaakte, weet je dat? En ik...'

'O, Christus, Rubens!'

'Nee, nee. Ik meen het. Ik heb nog nooit... Ik weet dat het vreemd klinkt, maar ik geloof dat ik jou nog nooit eerder werkelijk heb gezien zoals je bent.'

'Een nieuwe trofee voor je collectie?'

'Meisjes komen en gaan. Soms is het zo gemakkelijk ze te versieren, dat je het wel kunt uitschreeuwen.'

Ze schonk hem een wrange blik. 'Je bedoelt dat de fantasie van het mannenparadijs niet overeenstemt met de werkelijkheid?'

'Ik zal je eens iets vertellen,' zei hij ernstig terwijl hij zich naar haar toe boog. 'Het paradijs is een plek die alleen in dromen bestaansrecht heeft, niet in de werkelijkheid. En weet je hoe dat komt? Het paradijs, welk paradijs ook, is gespeend van gevaar. Wij' - hij gebaarde met zijn hand - 'wij allemaal hebben gevaar nodig om te kunnen overleven. Om te leven en dingen te doen die ons elk jaar een stapje hogerop brengen.' Hij hield haar gelaatsuitdrukking nauwlettend in het oog. 'Denk jij datje werkelijk anders bent dan wij, Daina?' Hij schudde zijn hoofd. 'Dat ben je niet.' Hij schoof zijn lege glas van zich af.

'Neem bij voorbeeld Heather Duell. Zul jij gelukkig zijn als de film niet de klapper wordt die hij belooft te worden? Natuurlijk niet. Jij zult pas gelukkig zijn als jij nummer één bent. Maar zonder die wens, dat vertrouwen in je eigen bekwaamheden om het te kunnen maken, zou je hier niet kunnen overleven .. .of waar ook.'

'En dus?'

'Ik weet het niet. Toch heb ik vaag het gevoel dat jij anders bent.'

Nu was ze werkelijk geïntrigeerd. Het was haar niet aan te zien, besefte ze. Toch merkte hij het. Had hij het geraden? Die mogelijkheid was aanwezig.

'Het is bijna alsof...' Opnieuw maakte hij dat karakteristieke handgebaar. 'Ach nee,' hij schudde zijn hoofd, 'dat kan onmogelijk.'

'Wat kan onmogelijk?' Nu was zij degene die zich over de tafel heen boog.

Hij glimlachte, bijna verlegen, en een kortstondig ogenblik had ze het gevoel een glimp van hem te hebben opgevangen zoals hij als kleine jongen geweest moest zijn. Onwillekeurig glimlachte ze hem toe.

'Ach, waarschijnlijk zou je je beledigd voelen.' Hij wachtte een ogenblik, alsof hij niet tot een besluit kon komen. 'Als ik niet beter zou weten, zou ik zeggen dat jij op straat bent opgegroeid. Maar ik weet alles van je achtergronden af: jij bent afkomstig uit de betere middenklasse en groeide op in een van de betere buurten van de Bronx. Dus wat zouden de straten van New York voor jou kunnen betekenen? Films, boeken ...'

Baba, dacht ze, en sloot het geheim in haar hart voor hem af. Maar ze was aangenaam verrast dat hij het geraden had, hoewel ze hem dat nooit zou vertellen.

'Hoe was het in New York?' vroeg ze.

'O, je weet wel. Hetzelfde. De vuilnis blijft zich ophopen, iedereen haat de burgemeester, en de Mets blijven verliezen.'

'Maar hier is het lente,' zei ze bedachtzaam. 'Ik vrees dat ik soms 27

uit het oog verlies wat de verschillende seizoenen voor mij betekenen. Het is hier alsof je in een land leeft waar de tijd stilstaat.'

'Daarom bevalt het me hier zo goed,' zei Rubens.

'Mis je de oostkust niet?'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ach. De maatschappij heeft een kantoor in New York, dus ik kom er minstens één keer per maand. Ik vind het er prettig, maar ik geloof niet dat ik de stad ooit zal missen.' Hij nipte van zijn drank. 'Ik vind het prettig om aan Park Lane te logeren als ik er ben. Dat vind ik echt leuk. Vandaar heb je uitzicht op Central Park, tot in Harlem.'

'Maar door je werk kwam je uiteindelijk hier terecht?'

Hij knikte. 'Uiteindelijk. Maar die wens begon met het lezen van Raymond Chandler. Door hem werd ik op LA verliefd.'

'Weet je, dat is gek,' zei Daina terwijl ze uitkeek over het water.

'In alle andere steden van de wereld die ik heb bezocht - Rome, Londen, Parijs, Genève, Florence, in allemaal - vormen de ochtenden het magische ogenblik van de dag.' Ze schudde haar hoofd. 'Maar hier doet dat gevoel zich niet voor. Het komt door de stad, de rusteloosheid van de nacht die almaar aanhoudt. De stad werd als hoer geboren.'

'Harde woorden voor een stad waarin jij het verkoos je te vestigen,' merkte Rubens op.

Daina doopte een vingertop in haar laatste restje Bacardi en liet de halfgesmolten ijsblokjes ronddraaien. 'O, maar deze stad heeft nog andere kwaliteiten.' Vanonder haar neergelaten wimpers nam ze hem op. 'Dit is de meest luxueuze stad ter wereld, doortrokken van verdrietige zuchten en vol armbanden van platina.'

'Als je zo erg op de nachten gesteld bent, zouden we nu iets moeten gaan doen.'

'Zoals?'

'Beryl Martin geeft vanavond een party. Heb je haar ooit ontmoet?'

'Ik heb alleen kennisgemaakt met de PR-mensen van de studio.'

'Beryl is de beste van de onafhankelijken. Ze laat zich soms wat scherp uit, maar naarmate je haar leert kennen, leer je haar briljante kanten waarderen.'

'Ik weet het niet.'

'Ach, we kunnen er weggaan wanneer we dat willen. En ik beloof goed voor je te zullen zorgen.'

'Ik heb de Mercedes hier voor de deur staan.'

'Geef me de sleutels. Ik zal Tony opdracht geven de auto naar 28

jouw woning te rijden. Ik heb hem nu niet nodig om de Lincoln voor me te rijden.'

Rubens meed Sunset. Hij verkoos de donkere straten boven de neonschittering en de files op de boulevard. Geleidelijk aan maakten de in Spaanse stijl opgetrokken huizen plaats voor gevels van chroom en glas en helderverlichte parkeerplaatsen waar gekleurde oppassers hun ronde maakten.

Naast hem reikte Daina naar de autoradio en stemde af op KHJ. Enkele minuten later dreunde de laatste single van de Heartbeats door het interieur.

'Jij houdt van die muziek, is het niet?' vroeg Rubens.

'Je bedoelt de muziek van de HeartbeatsT

'Overal waar ik kom, hoor ik dat rotliedje.'

'Dat komt omdat het overal nummer één staat.'

'Ik snap er niets van,' zei hij terwijl hij afsloeg naar links. 'Die knapen zijn al ontzettend lang bezig, niet?'

'Zeventien jaar of daaromtrent.'

'Christus, in dat geval zou je veronderstellen dat ze inmiddels stokdoof moeten zijn, of uit elkaar zijn gegaan, zoals de Beatles.'

'Ze behoren tot de laatste overblijfselen van de Engelse muzikale invasie,' zei ze. 'Alleen God weet hoe ze erin zijn geslaagd al die tijd bij elkaar te blijven.'

'Ongetwijfeld lopen ze nu flink binnen. Dat is in ieder geval een streven dat de moeite waard is.'

Ze keek hem aan. 'Jij zou je toch nooit inlaten met...'

'Lieve hemel, nee.' Hij lachte. 'Ik zou nog eerder mijn polsen doorsnijden dan me inlaten met een stel spuitende musici die hun puberteit nooit te boven zijn gekomen.' Hij blikte vluchtig in de achteruitkijkspiegel. 'Bovendien staat hun muziek me niet aan. Ik heb er nooit iets aan gevonden.'

'Hou je niet van muziek?'

'Als ik er de tijd voor heb, jazeker. Jazz, een beetje klassiek, als het niet te zwaar is.'

'Zal ik de radio uitzetten?' Ze reikte naar de knop.

'Nee. Laat maar. Jij vindt het toch mooi.'

Ze naderden nu de flats van Beverly Hills. Verderop werden de huizen lager, langer en weelderiger.

'Hoe is,het met je vriendin, met Maggie? Ging zij niet om met een van de jongens uit die band?'

'Ja, met Chris Kerr, de zanger. Ze woont met Chris samen sinds de band de studio in ging om aan hun nieuwe elpee te werken. 29

Maar ze is nog steeds op zoek naar de rol die haar de grote doorbraak moet bezorgen.'

Rubens gromde. 'Ik wed dat ze er de kronen van haar voortanden voor over zou hebben om jouw rol in Heather Duell te mogen spelen.'

'Niet als dat zou inhouden dat ik dan de rol niet zou krijgen. Ze gunt mij die rol.' Ze werd zich bewust van zijn gelaatsuitdrukking.

'Eerlijk. Ze is mijn beste vriendin. De afgelopen vijfjaar hebben wij samen heel wat meegemaakt.'

'Reden te meer,' zei hij en reed een lange, kronkelige oprijlaan op, aan weerskanten geflankeerd door Japanse lantaarns.

'Wat bedoel je?'

'Reden te meer om haar in de gaten te houden.'

Natuurlijk verloor ze hem in de eerste golf van veelkleurig licht, doordringend lawaai en vlagen parfum uit het oog. Popmuziek dreunde. Linda Ronstadt werd afgewisseld door Donna Summer, wat de party een vreemd en schizofreen sfeertje verleende. Daina herkende mensen van alle belangrijke studio's, en een keur van onafhankelijke producers en regisseurs die de acteurs in aantal ruimschoots overtroffen.

'Ah, Daina Whitney.'

Beryl Martin was een grote vrouw met een gezicht dat nog het meest weghad van het uiterlijk van een papegaai. Haar snavelachtige neus zou haar gelaatstrekken hebben gedomineerd, als ze niet in het bezit was geweest van opmerkelijk groene ogen die als juwelen tussen de vleeslagen schitterden.

'Hallo, Beryl.'

De oudere vrouw bewoog zich opmerkelijk lichtvoetig. 'En, hoe vind je me?' vroeg ze terwijl ze om haar as draaide. 'In levenden lijve, bedoel ik?' Ze lachte, zonder een antwoord te verwachten. Ze nam Daina bij de arm, en leidde haar naar een bar waar ze hen beiden van een drankje voorzag.

'Je moet me toch eens vertellen,' zei ze met gemeende belangstelling, 'hoe jij erin slaagt zo goed bevriend te blijven met Chris Kerr. Ik bedoel, hij... enfin, al die rockjongens zijn van die buitenissige wezens. Óf is dat een geheim?' Ze giechelde. 'Ze zijn zo anders.'

'Helemaal niet,' zei Daina, weifelend tussen gefascineerdheid en geïrriteerdheid. 'Ik snap niet waarom de meeste mensen muzikanten zo vreemd vinden. Ik vermoed dat de meeste mensen uit de filmwereld hen uitnodigen omdat ze enerzijds door hen worden gefascineerd en zich anderzijds hun meerdere voelen.'

'Musici...' Beryl leek de smaak van het woord te beproeven. 30

'Hmm, nee. Musici zijn mensen die in symfonie-orkesten spelen. Rock 'n' roll en jazz wordt gespeeld door, o, hoe zou ik ze moeten benoemen? Door vrije jongens.' Ze haalde haar vlezige schouders op. 'Ik weet het niet. Ze maken allemaal zo'n vrijgevochten indruk.'

'Enfin, Chris is in ieder geval een uitzondering,' zei Daina die de aandrang voelde het voor haar vriend op te nemen. 'Jij begrijpt hem niet omdat hij een volslagen andere achtergrond heeft. Hij voelt zich hier een vreemde. Ik kan me voorstellen dat hij zich bij jou in de buurt niet op zijn gemak voelt; hij heeft zo lang helemaal niets gehad.'

'Ik zal je eens een geheimpje over mezelf vertellen,' zei Beryl luchthartig. 'Toen ik hier arriveerde had ik vijftig cent op zak. Ik woog nog geen vijftig kilo, en ik had zonder problemen als model aan de slag kunnen gaan.' Ze wendde haar gezicht naar het licht.

'Zie je wel, de vorm van mijn gezicht is goed. Maar helaas liepen er vijftigduizend meisjes met dezelfde plannen rond. Ik zag me genoodzaakt mijn hoofd op menige schoot te laten rusten, om het zo maar eens uit te drukken, om enigszins aan de bak te komen. Soms had dat succes, en soms werd ik er eenvoudig uitgesmeten. In deze stad hebben de mensen eelt op hun ziel. Enfin, uiteindelijk heb ik het toch gered.'

'Waar hebben jullie het over?' vroeg Rubens die opdook uit een kluwen druk converserende mensen.

'O, niets waarvoor jij belangstelling zult hebben,' zei Beryl als terloops. 'Gewoon meisjespraat.' Na een korte giechel maakte ze zich uit de voeten.

'Waar hadden jullie het over?' vroeg hij aan Daina. 'Ik heb Beryl sinds lange tijd niet zo vrolijk gezien.'

'Ik geloof dat wij elkaar aanvoelen,' zei Daina.

'Dat is prettig.'

Daina die haar blik over de partygangers liet dwalen, pakte Rubens plotseling bij zijn arm vast, en draaide hem een halve slag.

'Christus,' zei ze, happend naar lucht. 'Ik geloof dat Ted Kessel deze kant op komt.'

'En wat is er met hem?'

'Die wezel! Het leven is voor hem de moeite niet waard als hij niet iemand een oor kan aannaaien. Je weet toch dat Regina Red oorspronkelijk door Warners zou worden gedaan.'

'Ja.'

'Nou, Kessel was degene die het op het laatste ogenblik tegenhield. En weetje waarom? Hij vond dat de hoofdrol door een actrice met een grotere naam moest worden gespeeld. Hij werd 31

zenuwachtig omdat ik toen naar zijn mening nog niet voldoende bekend was bij het grote publiek.'

'Ik vraag me af hoe hij die blunder tegenover zijn bazen heeft schoongepraat?'

Kessel had hen in het oog gekregen, en kwam inderdaad naar hen toe. Hij had kortgeknipt wit haar en glimmende, rossige wangen. Hij droeg een bruine broek en een safari-jasje waarvan alleen de onderste knoop dicht was, en dat zijn haarloze borst en bierbuik toonde.

'Daina, wat zoek jij bij die piraat?' vroeg hij alsof er nooit iets was gebeurd. Hij klopte Rubens op zijn rug terwijl hij zich naar haar toe boog. 'Kenmerkt jullie onderonsje zich door zakelijke of door persoonlijke interesses? Of hebben jullie een tussenweg gevonden?' Hij lachte.

'We hadden het over Daina's nieuwste film,' zei Rubens.

'Nu al?'

'Ted,' zei Rubens terwijl hij zijn arm rond het middel van de andere man sloeg. 'Als je eenmaal succes hebt, moet je plannen maken voor de toekomst.'

Kessel bracht Regina Red heel tactvol niet ter sprake, maar keek in plaats daarvan van de een naar de ander. 'Twentieth heeft een optie, naar ik aanneem?'

Rubens scheen er heel lang over te moeten nadenken, vóór hij Daina aankeek en zei: 'Nee, die hebben ze niet.'

'Werkelijk? En, hebben jullie al een studio in gedachten?' Hij likte zich bijna de lippen af. 'Mijn positie bij Warners is je bekend, Rubens. Je zegt het maar, en morgen ligt er een voorstel op je bureau.' Nu het zover was gekomen, richtte hij zich tot geen van beiden in het bijzonder.

Rubens leek in tweestrijd te verkeren. 'Ik weet het niet, Ted. Ik bedoel, je weet totaal niets af van het project.'

Kessels vlezige vingers fladderden door de lucht. Nu hij eenmaal beet had, was hij niet van plan de lijn te laten vieren.

'Maakt niets uit. Dat laten we helemaal aan jou over, Rubens. Jouw naam staat garant voor de inkomsten.'

'En die van Daina. Haar naam biedt nu ook enkele garanties.'

'Ja, ja, natuurlijk,' zei Kessel haastig. 'We hebben allemaal al de opmerkelijkste dingen over Heather Duell vernomen.'

Rubens die doorhad dat de ander meer over de film te weten wilde komen, zei: 'Maar wij willen vooraf een behoorlijk aantal garanties.'

'Hé, wat denk je dat ik hier doe? Dat soort dingen regelen, natuurlijk. We worden het overal over eens, geloof me.'

'O, dat neem ik zonder meer aan, Ted,' zei Rubens terwijl hij de ander bij de schouders vastpakte en hem omdraaide. 'En ik weet zeker dat Daina dat ook zonder meer aanneemt. Maar weetje Hij keek om zich heen. 'Ted, ik zal je iets in vertrouwen meedelen...'

'Ja?' Ted kreeg een lichte blos van verwachting op zijn wangen.

'Welke studio het ook wordt,' zei Rubens, 'Warners wordt het niet.' Hij barstte in schaterlachen uit toen Kessel zich woedend van hem losrukte, en met een roodaangelopen gezicht wegbeende.

'Ik krijg de indruk dat je niet van plan bent mij thuis te brengen,'

zei ze cynisch. Ze wist dat het zwak klonk, maar iets anders schoot haar niet te binnen.

Als hij zich erdoor aangesproken voelde, wist hij dat knap te verhullen. Hij gaf haar op ernstige toon antwoord. 'Nee. Ik weet dat je van de zee houdt.'

Op datzelfde ogenblik, alsof hij dat zo had geregeld, passeerden ze de Pacific Palisades en reden Malibu binnen.

Daina drukte op een toets, liet haar raam helemaal naar beneden glijden, en zette de radio uit. In de stilte die daarop volgde, hoorde ze het zachte ruisen van de branding, regelmatig en geruststellend als een hartslag. Maar naarmate ze dichterbij kwamen, deed de aanblik van de blauwe Stille Oceaan haar terugverlangen naar het harde blauw van de Atlantische Oceaan, waarvan het water zo koud was dat je er kippevel van kreeg en je lippen blauw aanliepen.

De lange Lincoln zoefde langzaam over Old Malibu Road, langs stille, donkere huizen die bijna tegen elkaar aan waren gebouwd, zodat ze slechts af en toe een glimp opving van de zee. Op een verlaten zandstrook kwamen ze langzaam tot stilstand.

'Het is al laat,' zei ze. 'Ik kan worden gebeld. Ik moet vandaag beschikbaar zijn.'

'Dat zit wel goed.'

'Waar zijn we?'

'Kom,' zei hij, terwijl hij uit de auto stapte.

Ze stapte uit en haalde diep adem. De lucht is in ieder geval dezelfde, dacht ze terwijl ze de rijke geuren van de zee opsnoof. Over het glanzende dak van de auto heen keek ze Rubens aan. Hij had zijn jasje uitgetrokken, en deed nu zijn schoenen uit door een schoenpunt achter de hiel van de andere te haken. Hij stak zijn hand naar haar uit, en zij nam die aan. Ze liet zich door hem wegleiden, van de auto vandaan en het strand op. Ze renden, half struikelend, naar de oceaan. Een reeks lichten rechts van hen 33

wekten de indruk dat ze zich op de grens bevonden waarachter de beschaving ophield, en dat ze zich op een nieuw en onontdekt terrein bevonden.

Ze liepen door naar de waterrand, en nog altijd trok hij haar verder met zich mee. Ze bukte, deed haar schoenen uit en, zonder te weten waarom, liep ze met hem mee het water in. De eerste ogenblikken bolden hun kleren op door de lucht die erin gevangen zat, maar al gauw kleefden ze aan hun huid. In de verte dobberde een boot.

Ze doken kopje onder en zwommen weg van de kustlijn, Rubens iets voor Daina uit, en pas toen ze de boot bijna hadden bereikt, besefte Daina dat het vaartuig hun bestemming was. De boot was een tien meter lange sloep, aangemeerd aan een boei die van een anker was voorzien.

Rubens reikte omhoog en zocht iets dat zich blijkbaar uit het zicht in de sloep bevond. Het volgende ogenblik liet hij zich met een plons terugvallen met in zijn hand een touwladder. Het touw was glibberig van zeewier.

'Kom je boven?'

Met een schok hief ze haar hoofd op. Het vaartuig verhief zich duister naast haar omhoog, en een druipende hand werd naar haar uitgestoken. Rubens was al aan boord geklommen. Ze stak een hand uit het water omhoog, en liet zich uit het water hijsen.

'Vis jij wel eens?' vroeg hij toen hij haar een zachte, diepblauwe handdoek overhandigde. 'Ik vis heel wat af met deze boot. Hij is er ideaal voor.'

'Nee,' zei ze. 'Ik hou er niet zo van.' Ze boog haar hoofd zodat hij haar haar kon drogen. Zijn ogen leken te glinsteren in het vage maanlicht, zo scherp en schitterend als sterren. Ze keek hem aan. Hij liet de dikke handdoek over haar polsen vallen. 'Ik vind je haar leuk als het nat is. Je hebt zo iets weg van een zeemeermin.' Hij scheen ietwat onthutst door zijn eigen woorden. Hij wendde zich half van haar af. 'Wat vind je van haar?' Hij maakte een breed uitgemeten handgebaar.

Daina nam het vaartuig in zich op. Het was een eenmaster. Het dek was vlak. In het middernachtelijk duister kon ze nog net de verhoging ontwaren die de plek aangaf waar de witte cabine zich bevond.

'Schitterend,' zei ze. 'Maar wat moet je als je windstil weer treft?'

Rubens glimlachte. 'Onder het dek bevindt zich een dieselmotor. Daardoor ligt ze lager in het water, maar dat maakt haar bij ruw weer veel stabieler.' Toen hij over zijn vaartuig begon, gleed 34

zijn ongemak van hem af. Hij ging nu volkomen op zijn gemak op het dek zitten en leunde tegen de reling aan stuurboord, de handdoek om zijn nek geslagen, zijn rug naar het land toegekeerd en zijn benen gestrekt voor hem.

'Ik heb nooit geweten dat jij een boot had.'

Hij lachte.'Nee, het is een goed bewaard geheim. Er zijn ogenblikken waarop ik van niets en niemand iets moet hebben. Tennis is de sociale sport die ik beoefen. Ik ontspan me erbij en doe tussendoor heel wat zaken.' Hij lachte, een helder, klaterend geluid. 'Je weet hoe mannen zijn. Samen zweten, samen zonnen, samen dronken worden, en voor ze beseffen dat het niet zo is, denken ze dat ze elkaar kunnen vertrouwen. Het is onze vorm van Mah Jong.'

Ze reageerde alsof ze plotseling was gestoken. 'Je bedoelt dat dat het enige is dat wij vrouwen kunnen? Mah Jong spelen?'

'Hé, luister eens,' zei hij bij het zien van haar verongelijkte gelaatsuitdrukking, 'zo bedoelde ik het helemaal niet. Ik wilde alleen - Jezus, Daina, dit is onzin. Ik weet heus wel dat jij geen tweede Bonnie Griffin bent.' Bonnie Griffin was een van de topmensen van Paramount met wie, wist Rubens, Daina bemoeienis had gehad tijdens het filmen van Regina Red.

'Wat bedoel je daar in vredesnaam mee?'

Rubens had moeten beseffen dat hij met die opmerking, weliswaar per abuis, olie op het vuur had geworpen.

'Ik wilde alleen duidelijk maken dat mannen precies eender zijn als vrouwen als ze in eikaars gezelschap verkeren,' zei hij haastig. Ze staarden elkaar een poosje aan. Rondom hen kabbelde de zee als een tevreden spelend kind. De tuigage kraakte en piepte ritmisch, een kalmerend geluid dat beelden van de prettige ogenblikken uit haar jeugd bij haar opriep, herinneringen aan de zomerdagen en -nachten die ze op Cape Cod had doorgebracht. Hij glimlachte naar haar en de spanning brak, alsof een tropische zeestroom door een formidabel ijsveld sneed. Hij leek te zuchten, hoewel het evengoed de wind geweest kon zijn, en liep naar haar toe.

Zijn magnetisme beroerde haar. Haar hart klopte alsof ze zich in een sneldalende lift bevond. Hij had haar nog niet aangeraakt, maar het maanlicht, het trage getik van het zeewater dat in parelachtige druppels van zijn lijf op het dek belandde, en de wijze waarop zijn half geopende overhemd aan zijn borst kleefde, dit alles te zamen deed hem in haar ogen bijna op een god lijken. Ze voelde haar tepels stijf worden van verlangen, en ze zag het onvermijdelijke eind van deze nacht naderbij komen alsof het 35

ogenblik was voorbestemd. Haar tong kwam onbewust naar buiten, raakte haar bovenlip en bevochtigde die. Haar mond voelde droog aan.

Acuut werd ze zich ervan bewust dat hij haar indringend opnam; zijn blik gleed een ogenblik over haar borsten, daar waar haar natte, plakkende blouse zich voldoende had geopend om hem een gulle inkijk te bieden, en vandaar keek hij naar haar glanzende gezicht. Haar wimpers waren zwaar van het water en haar haar, donkerder van kleur nu, vormde een massa van kleine krullen. Ze begon zich te voelen als de zeemeermin over wie hij het had gehad.

'Kom hier.' Het was een fluistering waarvan ze niet zeker wist of hij die had geuit.

Ze drukte zich tegen zijn borst, en zuchtte toen haar tepels erotisch tegen hem aan duwden, net voor zijn open mond zich over de hare sloot. Zijn tong raakte die van haar, terwijl zijn handen langs haar lijf gleden en haar billen omvatten. Hij tilde haar op tot ze op haar tenen stond, de rug ietwat gekromd, tegelijkertijd zwevend en ondersteund door de druk van zijn handen. Zijn vingertoppen streelden haar licht tussen haar dijen, met toenemende en afnemende druk. Zij voelde de stijfheid onder zijn lichtgewicht broek, en terwijl ze elkaar kusten bewoog ze haar heupen met roterende bewegingen.

Haar armen waren rond zijn nek, en haar vingers streelden zijn hals en voelden de veerkracht van zijn huid terwijl ze afgleden langs zijn rug. Toen ze zijn middel bereikten, trok ze zijn overhemd los; haar vingertoppen gleden naar binnen en weer naar boven. Ondanks haar kortgeknipte nagels rilde hij.

Rubens had de knoopjes opzij van haar rok al losgemaakt, en nu wikkelde hij de rok van haar af. Hij trok haar heupen naar zijn kruis om het verloren contact te herstellen, en ze hapte naar lucht toen ze hem door de prikkelende tweede huid van haar zijden bikinibroekje tegen zich aan voelde.

Hij hield zich bezig met haar blouse, terwijl zij zijn borst streelde. Ze voelde hoe zijn spieren zich spanden. Het volgende ogenblik had hij haar blouse open. Zijn handen schoven naar binnen en omvatten haar borsten. Zijn hete lippen sloten zich om de top van een borst.

Terwijl het genot bezit van haar nam, dacht ze andermaal aan de onvermijdelijkheid van dit ogenblik, maar deze keer was het effect op haar heel anders.

'Nee,' zei ze. 'Stop ermee.' Ze drukte haar handen tegen de zijkant van zijn hoofd en duwde hem weg.

'Wat is er?' Zijn stem klonk gesmoord.

Ze sloeg haar armen voor haar borsten over elkaar en wendde zich van hem af, haar gezicht naar de wind gekeerd. Ze voelde zich verloren, zonder greep op de omstandigheden. Angst greep haar aan, en deed haar huiveren. Ze voelde zijn hand bij haar elleboog en zijn knokkels tegen de zijkant van haar borst. Zonder een woord te zeggen, schudde ze hem af.

Ze constateerde dat ze hem nog steeds niet kon antwoorden. Ze dacht aan Mark, en vervloekte hem omdat ze nog steeds naar hem verlangde - het vuur in haar binnenste stierf in de regel een trage dood - maar ze was zich ook bewust van haar woede.

'Daina...?'

'Niets zeggen,' fluisterde ze. 'Alsjeblieft.'

Misschien zou ze er baat bij vinden als ze het hem vertelde, dacht ze, maar het was haar onmogelijk. Ze waagde tweemaal een poging, maar ze bleef zo hulpeloos als een stomme. Ze zou nooit, nooit teruggaan naar Mark, maar toch waren haar gevoelens jegens hem nog net zo sterk, en nog lang niet gesleten. Ze liep naar de reling en staarde over het water. De nacht was kil, maar het vriendelijk kabbelende water was warm. De Stille Oceaan, dacht ze onbewust, had een naam die bij hem paste. Ze wendde zich nu af van het water en weer naar Rubens die stram als een standbeeld afwachtte en haar gadesloeg. Nu wist ze wat haar te doen stond. Hij was haar levenslijn; alleen hij kon haar vannacht redden.

Ze liep naar hem toe, en toen ze hem dicht genoeg was genaderd en haar huid de zijne beroerde, hief ze haar armen op en trok zijn hoofd naar zich toe. Terwijl zijn lippen zich aan de hare kleefden, voelde ze een zweem van angst.

'Mijn borsten,' fluisterde ze toen zijn armen zich om haar heen sloten. Hij boog zijn hoofd, en bracht haar borsten naar zijn geopende lippen.

Daina wierp haar hoofd in de nek, en haar lange, welgevormde hals kromde zich, toen ze hem tegen haar vagina voelde. Onwillekeurig spreidde ze haar dijen, en ze voelde hem bij zich binnenglijden.

De hitte dreigde haar te overweldigen, en het leek onmogelijk dat ze gewoon zuurstof inademde; de nachtelijke lucht schroeide haar longen.

Ze kreunde een beetje, en streelde zijn ballen. Haar dijen beefden, en haar borsten trilden van ongekende emoties. Ze hoorde hem voor de laatste keer kreunen, en ze drukte hem hard tegen zich aan. Het volgende ogenblik beheerste haar 37

orgasme haar bewegingen. Ze beet in zijn schouder, zonder te weten wat ze deed. Af en toe stootten hun dijen tegen elkaar en voelde Daina een laatste kabbeling van genot, alsof ze een stroomdraad beroerde.

Ten slotte leidde Rubens haar stilzwijgend naar het vooronder, opende de patrijspoorten, en deed een gedempt licht aan. Het interieur bestond uit veel chroomstaai, een eettafel en twee banken die op ingenieuze wijze tot een bed konden worden uitgeklapt. Rubens bewoog zich doelbewust in de hem vertrouwde omgeving, bakte eieren en bacon, en zette koffie. Het was heel rustig op het water; een rust die een zekere spanning met zich meebracht. Nu hoorde Daina vanuit de diepte geluiden die ze daarvoor had gemist, de dialogen van de walvissen, diep en echoënd, terwijl ze zich een weg zochten door de duistere, onderzeese gangen van de Stille Oceaan. Maar ze zag geen enkele zwarte rug in een vloeiende beweging het wateroppervlak doorbreken om in voorbereiding van de volgende duik een enorme hoeveelheid lucht binnen te halen. Ze hoorde uitsluitend de vreemde, geheimzinnige geluiden die ze diep onder water voortbrachten.

Ze drukte haar gezicht tegen een patrijspoort, en voelde de zachte bries tegen haar huid. Haar ogen vulden zich met tranen toen ze zich de laatste dagen herinnerde van die laatste hete zomer; de dagen die ze in gezelschap van haar vader had doorgebracht, vóór hij stierf.

Haar ogen waren gesloten, maar de tranen gleden over haar wangen, en de geluiden van de walvissen brachten haar opnieuw de dagen en nachten in herinnering die ze op Cape Cod had doorgebracht. Kaleidoscopische jeugdherinneringen wervelden aan haar voorbij als stukjes door de tijd gekleurd glas. Met stijfgesloten ogen besefte ze een ogenblik later dat haar handen zich tot strakke, witte vuisten hadden gebald; haar nagels drukten pijnlijk in het vlees van haar handpalmen. Ze droogde haar tranen met een bruine arm, en snoof.

Aan het andere eind van de kleine ruimte werd Rubens volkomen in beslag genomen door de sissende bacon en de sputterende eieren. Hij zag noch hoorde iets, en tegen de tijd dat hij met twee dampende borden bij haar kwam, was ze weer zichzelf.

Tijdens het eindeloze ogenblik, vlak voor hij werd neergeschoten, riep James Duell haar naam.

'Heather!'

De vredige ochtendstilte in het dorp in het zuiden van Frankrijk waarheen ze voor een week waren vertrokken, werd abrupt uiteengereten door het knallen van explosieven en het rauwe gestotter van machinegeweervuur.

Enkele van de verzamelde gasten hadden er geen idee van wat het voor geluiden waren, en in stomme verbazing wierpen ze elkaar verbaasde blikken toe. Maar anderen - onder wie James en Heather - zoals de zilverharige Amerikaanse minister van buitenlandse zaken Bayard Thomas, waren bekend met deze geluiden, en zochten haastig dekking.

De villa werd belaagd door een brutale, bliksemsnelle, frontale aanval die de Amerikaan en de Israëlische agenten van de geheime dienst aanzette tot een sprint naar de hun toegewezen posities op het terrein.

Het hoge ijzeren hek was verwrongen en vernield waar de granaatexplosie doel had getroffen. Door de opening heen sprongen pakweg twintig gedaanten in olijfkleurig gevechtstenue, ontdaan van distinctieven en insignes. Voor het merendeel waren ze bewapend met lichtgewicht MP40-machinepistolen. Hun gezichten waren grotesk vanwege het erop gesmeerde roet. Ze werden aangevoerd door een lange, breedgeschouderde man met een volle baard en lichtbruine ogen. Hij stond er kalm en onverstoorbaar bij, en gebaarde naar de mannen die hem omringden. Terwijl ze ogenschijnlijk zonder zich te bekommeren om hun eigen veiligheid voortrenden, openden ze het vuur.

'Overtuig je ervan datje ze allemaal te pakken krijgt,' brulde de bebaarde man in eigenaardig kortaf uitgesproken Engels boven het geratel van het geweervuur uit.

Mannen van de geheime dienst vielen, kronkelend, met kogels doorzeefd. Een van hen gebruikte een dode kameraad als schild en trok zich terug, tot hij terechtkwam in een dodelijk kruisvuur dat hem neermaaide. Een tweede wist de MP40 van een gewonde terrorist te bemachtigen, en sproeide loden doodsboden terug voor hij in het gezicht werd geschoten en uit de weg werd geduwd. Weer een ander rende zigzaggend weg van de aanvallers, en trok een walkie-talkie te voorschijn. Hij werd neergeschoten op het 39

ogenblik waarop hij er in een rappe woordenstroom in begon te praten.

Die agenten die nog in leven waren vochten terug, en hier en daar viel een terrorist neer op de bloeddoorweekte grond. Maar onstuitbaar kwam de aanvalsgolf naderbij, moordend tijdens hun voortgang.

In de villa waagde James Duell een snelle blik door een versplinterd raam in de voorgevel. 'Jezus Christus,' zei hij. Hij dook weg toen een spervuur van machinegeweerkogels door het raam naar binnen krijste. Mensen verspreidden zich in alle haast toen de kogels een patroon sloegen op de houten panelen aan het andere eind van het vertrek. Hij wendde zich tot Heather.

'Wie zijn dat?' vroeg ze.

'PLO, daarover bestaat geen twijfel. Je weet waarvoor ze zijn gekomen. Waar is Rachel?'

'De laatste keer dat ik haar zag, was ze in de keuken en ik ...'

'Kom mee.' Hij sprong naar voren, en verliet zijn schuilplaats opzij van een sofa. Susan Morgan, een knappe brunette van ongeveer dezelfde leeftijd als Heather, sprong voor hem weg toen hij door het woonvertrek in de richting van de open alkoof en de keuken rende.

'James, wacht!' riep Heather.

De grote, met smeedijzer beslagen houten deur van de villa vloog open. Dikke witte rookwolken kolkten naar binnen. Ze maakten Heather en Susan aan het hoesten en, tegelijkertijd met hen, de tien gedaanten die verspreid door de woonkamer naderbij kwamen.

'Geen beweging meer!'

De man met de baard stond in de deuropening met een MP40

in zijn hand. Schuin achter hem, rechts, stond een kleine donkere man met een zuur uiterlijk en ogen als die van een knaagdier. Hij droeg een wat zwaarder AKM-machinegeweer. Aan de andere kant van de man met de baard stond een rijzige vrouw met glanzend zwart haar, hoge jukbeenderen en min of meer scheefgeplaatste ogen. Ze was precies eender gekleed als de mannen en droeg een MP40 op haar heup.

Op hetzelfde ogenblik waarop de deur werd ingebeukt, was James Duell blijven staan, en nu stond hij als vastgenageld in de deuropening naar de keuken.

'Fessi,' zei de man met de baard terwijl hij een vluchtige blik om zich heen wierp naar de onbeweeglijke, angstige gezichten, 'ga op zoek naar het meisje.'

De man met de knaagdierogen gleed de kamer binnen. Hij 40

bevond zich op ongeveer anderhalve meter van James vandaan, toen er in de keuken een beweging waarneembaar was. Rachel stapte het vertrek binnen. Het was een donkerharig meisje van ongeveer dertien jaar, met een fel en knap gezicht dat nu al een wat verweerde aanblik bood. Haar heldere, blauwe ogen waren heel groot. Ze namen het complete tafereel in één oogopslag in zich op.

De man met de knaagdierogen leek plotseling door iets bevangen. Zijn armspieren bewogen toen hij de loop van de AKM

in de richting van het meisje zwaaide. De vinger die zich om de trekker kromde werd wit, en op zijn voorhoofd zwol een ader op. James die hem van opzij gadesloeg, zag de blik van haat die zijn gelaatstrekken beheerste.

Op dat ogenblik kwam James in beweging, en stortte zijn lichaam tussen Rachel en de zwarte mond van de AKM. De lucht werd doorploegd door loden kogels met stalen punten die uit de loop van het machinegeweer flitsten.

Heather stond als vastgenageld bij de sofa, en hoorde vanaf die plek hoe James haar naam uitschreeuwde, heel hard en heel duidelijk, vlak voor zijn lichaam door de kogels werd stukgereten. De stootkracht van de inslagen wierp hem in de richting van Rachel en tegen haar middel. Ze wankelde achteruit en probeerde hem op te vangen, maar zijn lichaamsgewicht was haar teveel. Hij gleed langs haar heen op de grond, en bleef in een poel van zijn eigen bloed liggen.

De ogen van de man met de baard namen Rachel omzichtig op.

'Zo,' zei hij. 'Dus jij bent de dochter van de premier van Israël.'

Plotseling kwam Heather weer tot leven, en ze snelde door de kamer. De grote vrouw naast de man met de baard maakte een beweging om haar de pas af te snijden, maar de man duwde zijn metgezellin opzij. Hij wist Heathers pols vast te grijpen toen ze langs hem heen stoof, en draaide haar met een ruk een halve slag om. Ze schreeuwde het uit toen hij zijn gezicht vlak bij het hare bracht.

Hij keek haar recht in de ogen, en bestudeerde wat het ook was dat hij daar aantrof. 'Maak het linker borstzakje van mijn blouse open,' zei hij kalm.

'Laat me gaan,' gilde Heather. 'Mijn man is neergeschoten!'

'In dat zakje zit een sigaar. Stop die tussen mijn lippen.'

Ze staarde hem aan. 'Ben je gek! Mijn man is gewond!'

'Misschien sterft hij wel,' zei de man, 'als ik niet snel iets te roken krijg.'

'Jij schoft...'

'Doe wat ik je opdraag,' zei de man terwijl hij zijn greep verstevigde totdat ze kreunde van de pijn. 'Dit is een les die je moet leren, één van de vele.'

Zij keek hem woest aan. Ze staarde naar James en beet op haar lip. Maar ten slotte deed ze wat er van haar werd verlangd.

'En nu aansteken,' zei hij zonder haar met zijn blik ook maar een ogenblik los te laten. Ze bood enige weerstand, en hij zei: 'Je man wacht op je, misschien wel voor het laatst van zijn leven.'

De hand van Heather verdween opnieuw in het borstzakje. Ze drukte het kapje van de verchroomde aansteker achterover en hield de vlam vlak bij de punt van de sigaar, tot die naar zijn tevredenheid brandde. Hij grijnsde haar toe, en ze zag de drie gouden tanden tussen zijn voortanden. 'Kijk eens aan,' zei hij. 'Dat is al veel beter.' Hij inhaleerde terwijl ze de aansteker terugstopte in zijn borstzak.

'Laat me gaan,' zei Heather. 'Je zei dat...'

Hij nam vluchtig de kamer in ogenschouw, genoot van de angstige gezichten die hem aanstaarden, en zijn eigen gezicht liet zijn tevredenheid over de situatie zien.

'Zodra ik heb gezegd wat ik te zeggen heb.' Deze keer keek hij Heather niet aan. Hij richtte zich tot iedereen in het algemeen.

'Heren,' zei hij traag kauwend op de sigaar, 'en dames, jullie zijn nu allemaal gijzelaars van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie. Jullie zijn hulpeloos. Elke vorm van weerstand is zinloos. Wij hebben de villa veroverd, wij hebben jullie gevangen. Meneer de minister van buitenlandse zaken, meneer de ambassadeur, ik hoop dat het u beiden duidelijk is dat uw waarde voor de buitenwereld veel groter is dan u in onze ogen waard bent.' Het was duidelijk dat hij meende wat hij zei, en dat zijn woorden niet te licht opgenomen moesten worden. 'Wij zijn betrokken bij een oorlog en, vergis u daar niet in, u bent nu allemaal bij die oorlog betrokken. Het Palestijnse volk werd door de zionistische agressor beroofd van zijn geboorteland, van zijn geboorterecht. Wij bevinden ons hier om het land te heroveren dat rechtmatig het onze is. De PLO moet door Israël en door de Verenigde Staten erkend worden als zijnde de stem van het Palestijnse volk. Wij verwoorden hun wil. Ons land moet aan ons worden teruggegeven en dertien van onze broeders, gemarteld door de zionisten, moeten vrijgelaten worden uit de gevangenis in Jeruzalem. Als dit alles niet gebeurt zult u sterven. Maar' - hij hief een wijsvinger op - 'als u meewerkt zal voorlopig geen van u ook maar een haar worden gekrenkt.'

Opnieuw keek hij de kamer rond. 'Ik ben El-Kalaam. Het is een 42

naam waarmee u de komende tijd vertrouwd zult raken. En, als u geluk hebt - als uw regeringen verstandig zijn - zult u zich die naam nog lang heugen.'

Na deze woorden liet hij Heathers pols los, en ze snelde naar de plek waar James half bewusteloos aan Rachels voeten lag.

'Idioot. Je had me moeten bellen, zelfs al was ik in de studio.'

'O... ja. Maar ik weet hoe je bent in gezelschap van Chris.'

Maggie McDonells diepblauwe ogen staarden haar vanuit een fijngevormd ovalen gezicht aan. Haar porseleinen huid met de ragfijne stoffering van sproeten bewoog niet. Haar haar, dat ze lang droeg, had de kleur van roomboter. Ze had het beendergestel van een vogel, het volmaakte figuur van een topmodel, zonder scherpe uitsteeksels of hoeken die de vloeiende lijn van haar huid onderbraken. Haar kleding dekte haar slanke figuur aan alle kanten met exquise perfectie af.

Uitgeput liet Daina zich op dé bleekgroene sofa vallen, en reikte naar de wodka-tonic die Maggie voor haar had gemixt. Ze nam er een slok van alsof het water was.

'Maar dit was iets ernstigs,' zei Maggie. 'Ik bedoel, Mark de deur wijzen ... Je had me moeten bellen.'

'Ik kon het wel aan. Ik ben naar Beryl Martins feestje gegaan.'

'Dat zal ongetwijfeld heel leuk zijn geweest.'

'Jij bent alleen maar jaloers omdat jij niet werd uitgenodigd,' zei Daina luchthartig.

'Dat komt omdat jij een ster bent en ik niet.'

Daina zweeg. Ze had op het punt gestaan Maggie in te lichten over wat ze met Rubens had meegemaakt. Nu was ze er niet langer zeker van of dat verstandig zou zijn.

'Christus,' zei Maggie, 'maar die schoft verdiende het anders wel om de deur uitgezet te worden.' Ze nipte van haar drank. 'Je kunt hem beter kwijt dan rijk zijn, Daina. Ik kan je nu wel vertellen dat ik Mark eigenlijk nooit erg heb gemogen.'

'O nee?'

'Zijn manier van doen ... ik weet het niet. Hij was zo verdomde glad. Hij kon zich overal binnen kletsen.'

Daina knikte. 'Ik veronderstel dat het hem daarom ook lukte in Zuidoost-Azië toestemming te krijgen om te filmen.'

'Hij is bijna af, niet? Die film?'

'Ik dacht het wel. Hij had er net de laatste hand aan gelegd. Nu het filmen achter de rug was, had hij tijd om ...' Ze nam opnieuw een grote slok.

'Kom,' zei Maggie, 'laat mij je eens bijvullen.' Ze pakte het lege 43

glas uit Daina's hand en schonk ook voor haarzelf in. 'Mijn excuses voor de rommel, maar als Chris in de studio zit, is het hier altijd een bende.'

'Hoe staat het met de opnamen voor de nieuwe elpee?' Daina pakte het gevulde glas aan. Het voelde koud aan tegen haar handpalm.

Maggie schonk haar een vluchtige glimlach die net iets te snel weer vervaagde. 'Daar valt in dit stadium nauwelijks iets over te zeggen. Alles verkeert nog in de aanloopfase. Er is altijd een enorme spanning als ze gaan opnemen. En Chris is altijd degene die de zaak van de grond moet zien te krijgen.' Ze nam plaats op een lage fauteuil, drukte haar glas tegen haar wang en sloot een ogenblik haar ogen.

Binnen was het donker, ondanks de verspreid opgestelde schemerlampen. Buiten kon Daina het zachte ruisen van de Stille Oceaan horen, maar binnen heerste absolute stilte nu ze geen van beiden spraken. Zoals ze daar met gesloten ogen tegenover Daina zat, leek Maggie alle levenslust verloren te hebben. Daina keek van haar naar het reusachtige Perzische tapijt dat de vloer bedekte, naar het ingewikkelde patroon van groene, bruine, rode en hier en daar zwarte tinten. De amberkleurige wanden werden opgefleurd door een Calder, een Lichtenstein en, ongerijmd, een Utrillo. De wand tegenover haar werd grotendeels in beslag genomen door een uitgebreide stereo-installatie met verschillende cassetterecorders en tapedecks en een tweetal luidsprekers van mammoetformaat, alle van studiokwaliteit. Maggies ogen gingen abrupt open, en ze boog zich voorover om haar glas op de rijkelijk van houtsnijwerk voorziene, ebbehouten koffietafel neer te zetten. Haar handen beroerden een ogenblik het pakje vloeitjes en het plastic zakje met weed.

Maggie Het haar hand vervolgens langs de tafelrand glijden. Ze had zich de LA-se gewoonte eigen gemaakt om voorwerpen met haar handpalmen aan te raken om te voorkomen dat ze het glanzende oppervlak van haar lange gemanicuurde nagels zou beschadigen. Ze zuchtte: 'Weetje nog hoe het was toen we allebei begonnen? We waren allebei als de dood toen, maar toch zo ... eender.'

'Maggie, je kunt niet verwachten ...'

'Maar dat is voorbij, niet?' Ze wierp Daina een scherpe blik toe.

'Jij bent behoorlijk veranderd! Hoe is dat zo gekomen?'

'O, in Godsnaam!'

'Maar ik hoor niet thuis in reclamespots,' klaagde Maggie. 'Het heeft helemaal niets met acteren te maken.' Ze pakte de lange 44

zilveren aansteker op en knipte die snel achtereen aan en uit. 'Ik word doodziek van het wachten tot er eens iets leuks wordt aangeboden.'

'Je zult het er ongetwijfeld met Victor over hebben gehad,' zei Daina kalm. 'Wat zei hij ervan?'

'Hij zegt dat ik geduld moet hebben, dat hij zijn uiterste best voor me doet.' Ze stond op en keek speurend de kamer rond, alsof ze op zoek was naar een uitlaatklep voor haar door spanning opgewekte energie. 'Ik ben op, Daina, en ik meen het. Iemand moet iets voor mij doen.' Ze vond een klein transparant papieren zakje en deed wat wit poeder op een ronde spiegel. Daina keek in stilte toe terwijl haar vriendin coke snoof. Maggie wendde zich al snuivend tot haar. 'Wat vind jij dat ik moet doen? Victor ontslaan, misschien?'

'Victor is een uitstekende agent,' zei Daina. 'Daar bereik je niets mee. En evenmin met dat gesnuif.'

'Het geeft mij een gevoel alsof de wereld aan mijn voeten ligt,'

fluisterde Maggie. 'Dat weet je best. Begin er nu alsjeblieft niet weer over. Ik heb geen andere keuze.'

'Jawel,' zei Daina met klem, 'maar je wilt niet naar raad luisteren. Jij bent degene die is veranderd, Maggie. Vroeger geloofde je in jezelf. Je dacht dat jij de beste was. Weetje nog, die nachtenlange gesprekken die we voerden over wie van ons de beste was, jij of ik?'

'Puberachtig gedoe,' zei Maggie. 'Zoals later bleek, zag de wereld er anders uit dan wij dachten, nietwaar, Daina?' Haar ogen hadden een gekwetste blik toen ze vanonder haar wimpers naar Daina gluurde. 'Jij kreeg watje wilde en ik zit hier, met een carrière die tot stilstand is gekomen.' Ze boog zich voorover om nog meer cocaïne te snuiven. 'Dus geen woord meer over dit spul. Als ik high ben vergeet ik tenminste dat ik niets meer ben dan een veredelde groupie, die zich vastklampt aan Chris en ...'

'Maggie, je weet dat het zo niet is. Chris houdt van je...'

'Je moet je mond houden over zaken waar je niets van afweet,'

zei Maggie scherp. 'En wat mij en Chris betreft, weet je helemaal niets.' Ze beefde en morste cocaïne op haar schoot. 'O, Christus, dat komt er nu van!' Ze begon te huilen en probeerde het witte poeder terug te scheppen in de doorzichtige envelop. Het meeste ervan kwam op het tapijt aan haar voeten terecht. 'O, verdomme!'

Met een krampachtig gebaar smeet ze de envelop door het vertrek.

'Schatje, blijf er vanaf,' zei Daina vriendelijk. 'Al was het maar voor een paar dagen.'

'Ik doe het alleen omdat Chris dat wil,' zei Maggie met een 45

benepen stemmetje. Ze wreef met de rug van een met sproeten bedekte hand in haar ogen.

'Dat is geen reden.'

'O, maar ik wil hem niet kwijt, Daina. Ik zou doodblijven als hij me in de steek liet. Afgezien daarvan, ik ben dit spul gaan waarderen.'

'Maggie, zou je...'

'God, wat ben ik een trut. Jij bent de enige met wie ik af en toe nog praat.'

Daina raakte de zachte binnenkant van Maggies arm aan. 'Wat dacht je van een kop koffie?'

Maggie droogde haar laatste tranen, glimlachte en knikte. 'Zeg, hoor eens,' riep ze even later vanuit de keuken. 'Als je naar het toilet moet, moet je in de slaapkamer zijn. Die in de hal wordt opgeknapt.'

De slaapkamer die zich aan de voorzijde van het huis bevond, was L-vormig, ruim en licht. Enkele hoge ramen boden uitzicht op de Stille Oceaan. De wanden hadden een middernachtelijk blauwe tint. Ze waren gedeeltelijk bedekt door posters die reclame maakten voor popconcerten in de Fillmore Easten Fillmore West, de beroemdste rocktheaters van de jaren zestig en nu gesloten. Ze kwam de naam de Heartbeats tegen op een poster waarop ook B.B. King en Chuck Berry werden vermeld. De kleuren en de psychedelische belettering van Riek Griffin deden de verschillende bands uitkomen als dappere en galante ridders, die op het punt stonden zich in de strijd te werpen. En evenals de ridders, dacht Daina, waren ze bijna allemaal verdwenen: Cream, Chunx, Hendrix, Jefferson Airplane, opgelost, dood, of eenvoudig van het strijdtoneel vertrokken. Uitgezonderd de Heartbeats had geen enkele groep het weten vol te houden, hoewel, Jefferson Airplane was nu Jefferson Starship.

Tegen de muur ertegenover stond een tafel die was afgeladen met vaktijdschriften: Billboard, Record World en Cash Box lagen tussen Variety en tijdschriften uit Engeland zoals New Musical Express, Melody Maker en Music Week, evenals een twee weken oude Rolling Stone met een coververhaal over Blondie. Ernaast bevond zich de duistere doorgang naar de badkamer. Vlak naast de deur hing in een chromen lijst een foto van de band. Gezien de kleurige kleding dateerde de foto uit de jaren zestig. Daina staarde gefascineerd naar de foto. Ze had de Heartbeats nog nooit in hun eerste samenstelling gezien. Zelf was ze pas halverwege de jaren zeventig in hen geïnteresseerd geraakt. En op deze foto telde ze vijf in plaats van vier bandleden. Ze kende ze 46

allemaal, behalve de man in het midden. Hij droeg zijn haar tamelijk lang en strak weggekamd van zijn voorhoofd, alsof hij het in een paardestaart droeg. Zijn gezicht had iets verweerds, een indruk die voornamelijk werd gewekt door de mond met de dunne lippen en de ingedeukte neus die te lang leek in verhouding tot zijn gezicht.

Maar het waren zijn ogen die haar intrigeerden. Ze waren buitengewoon expressief en hadden niets te maken met zijn andere gelaatstrekken. Er ging een verontrustende geheimzinnigheid uit van die ogen. Zijn blik was een mengeling van kille arrogantie die, meende Daina, poogde het intellect dat erdoorheen schemerde te verhullen. Bovendien school er een zekere hulpeloosheid in die blik. Ze voelde een overweldigende aandrang haar hand uit te steken en hem te helpen.

Ze schudde haar hoofd en lachte inwendig. Wat een verbeelding, dacht ze. Natuurlijk kon dit alles niet zijn vastgelegd op een gewone publiciteitsfoto.

Toen ze naar de keuken terugkeerde, pruttelde de koffie in de percolator. De ruimte was doortrokken van het rijke aroma.

'Van instant moet ik niets hebben,' zei Maggie opgewekt. Blijkbaar had ze haar sombere stemming van zich afgezet. 'Chris wil altijd verse koffie, en ik moet zeggen dat ik het hem niet kwalijk kan nemen. Zelf begin ik inmiddels ook het verschil te herkennen.'

Ze draaide zich om en schonk in. 'Alsjeblieft.'

Daina pakte de gevulde mok aan. 'Zeg, Maggie, ik zag een oude foto van de band in jullie slaapkamer. Wie is die vijfde knaap?'

'O, Jon.' Maggie nipte van de koffie, trok een gezicht en deed er wat melk bij. 'Jezus, ik probeer het net als Chris te drinken, zwart. Maar dat lukt me niet.'

'Hoe zat dat met Jon?' bleef Daina aandringen. 'Wat is er met hem gebeurd?'

Maggie zoog een druppel melk van haar vingertop. 'Daar valt eigenlijk weinig over te zeggen. Hij zat vroeger in de band. Hij stierfin de tijd dat ze het juist begonnen te maken.' Ze draaide zich om naar het aanrecht, lepelde suiker in haar koffie, en proefde opnieuw. 'Hmmm, dat smaakt beter. Een ongeluk. Rollie, de drummer, zei meen ik ooit eens dat hij een beetje onstabiel was. Hij ging stuk aan de druk, denk ik.'

'Heb je het ooit met Chris over hem gehad?'

'O, hij heeft het nooit over Jon. Te veel pijnlijke herinneringen, veronderstel ik. Hij en Nigel, de toetsenman, groeiden samen met Jon op in het noorden. Ze trokken alle drie naar Londen om daar 47

hun fortuin te zoeken.' Ze trok haar neus op. 'Maar je weet hoe het gaat. Er gaan er een heleboel aan onderdoor.'

Het geluid van een automotor maakte een eind aan hun gesprek. Ze keken allebei op.

'Dat is Chris,' zei Maggie met een glimlach. Ze liet haar koffie op het aanrecht staan en liep met Daina in haar kielzog de woonkamer binnen. 'Hij heeft een nieuw speeltje, een motor,' zei ze terwijl ze naar de deurknop reikte. 'Een levensgrote Harley, naar zijn eigen ontwerp gemaakt. Er zit geen plaatwerk omheen, zodat je alles kunt zien. Hij wil me voortdurend meenemen, maar ik sta al doodsangsten uit als ik het ding zie.'

Het grommende geluid brak af en de geluiden van de krekels drongen opnieuw tot hen door. De avondlijke schemering was pastelkleurig.

Maggie gooide de deur open en zei: 'Hé!' Chris nam haar in zijn armen en kuste haar. Hij was groot en massief, en naast hem leek Maggie een dwerg. Hij was bijna één meter tachtig en zijn huid was gebronsd; dé reden, zei hij, dat hij zich in LA had gevestigd in plaats van terug te gaan naar Londen. Natuurlijk speelden de belastingen daar ook een rol. Het was voor hem veel voordeliger zich in het buitenland te vestigen. lan, de bassist, had bij voorbeeld een huis op Mallorca en Nigel een villa in het zuiden van Frankrijk. Zoals zoveel prominente rockmuzikanten waren ze door de belastingen naar het buitenland uitgeweken. Hij liet Maggie los en kwam de kamer binnen. Toen hij Daina in het oog kreeg, produceerde hij een brede glimlach. 'Hé, hoe gaat het met jou, Daina?' Ze kusten elkaar. Zijn haar was donkerbruin, dik en golvend. Zijn ogen waren diepgroen.

'Je bent vroeg terug,' zei Maggie toen ze gearmd naar de sofa liepen. Chris liet zich er languit op vallen.

'Nou, dat zou niet gebeurd zijn als er niet een enorme ruzie was ontstaan. Ik kwam er bijna toe Nigels hoofd door de vloer te stampen. Dat zou verdomme zijn verdiende loon zijn geweest.'

'Ik dacht dat jullie ruzie was bijgelegd,' zei Maggie die inmiddels een joint rolde. Ze stak op, nam een haal en gaf hem door aan Chris.

Met een geluid als van een sissend stoombad inhaleerde hij diep. Hij hield de rook lang binnen. 'Je weet hoe die stomme klootzakken kunnen zijn,' zei hij terwijl hij de rook uitblies. Hij inhaleerde opnieuw. 'Het gaat er in het ene oor in en via het andere weer uit, en dat komt omdat ertussen uitsluitend lucht zit.' Hij ging recht overeind zitten en tikte een askegel in de grote bronzen asbak op de ebbehouten tafel. 'Maar, hé, leuk jou weer eens te zien, Daina.'

Hij tastte in de borstzak van zijn geblokte cowboyoverhemd en haalde een cassette te voorschijn. 'En raad eens wat ik hier heb, meisjes?'

'Opnamen?' vroeg Maggie opgewonden.

'Beter nog.' Hij grijnsde. 'Ik heb hier een mix van twee van mijn songs voor de nieuwe elpee. De eerste keer dat ik iets zonder hulp van Nigel heb geschreven.'

Maggie wendde zich tot Daina. 'Wacht maar eens af tot je die songs hoort. Ze lijken op niets wat de band hiervoor heeft gedaan. Een volslagen nieuwe richting.'

'Precies,' zei Chris, stond op en begaf zich naar de stereoinstallatie. 'Een vleug broodnodige frisse lucht.' Hij liet zich op zijn hurken zakken en zette een paar schakelaars om. Er verschenen lichtjes, rode en groene speldeprikken die twinkelden als verre sterren. Hij schoof de cassette in het deck.

'Oké? Klaar?'

Ze beaamden het allebei. Hij keek hen aan. 'Het eerste nummer heet Race. Het tweede is een instrumentaal nummer.' Hij drukte een toets in, en meteen daarop werd het vertrek door muziek gevuld. Stevige slagakkoorden, een bas met een stalen geluid en afgemeten drumklappen. Het volgende ogenblik hoorden ze de volle, duidelijk herkenbare stem van Chris: Remember the times/

In the back of a Ford/ With the dashlights glowing/ Did we know the score?/ That one day we'd grow up/ Entering the finals -/

Those days of palm trees and lotion seemfar away now. Na het tweede couplet voegde een ingedubde gitaar zich bij de eerste, en het geluid werd aanzienlijk voller. De melodie ging over in een opzwepend refrein.

Enkele seconden was het stil, toen werd het instrumentale nummer ingezet. Het was de muzikale tegenhanger van Race, een trage, spookachtige melodie die Daina deed denken aan Samuel Barbers Adagio for Strings. Toen ze een zachte klik hoorde, besefte ze dat het nummer vrijwel onmerkbaar was afgelopen. Chris draaide zich met een ruk om. 'Nou?'

'Ik ben verbluft,' zei Daina. 'Ik weet niet wat ik zeggen moet.'

'Mooi?'

'Schitterend.'

'Ze zijn gewoon te gek,' zei Maggie. 'Ik bedoel, Nigel zal het waarschijnlijk in zijn broek doen.'

'Hij heeft de nummers nog niet gehoord,' zei Chris. 'Geen van allen trouwens. lan en Rollie hebben alleen maar gehoord wat zij hebben bijgedragen. Nigel heeft er nog helemaal niets van 49

gehoord, en dat blijft zo tot ik de eindmix heb gedaan.' Hij sprong op. 'Zo, ik ga nog een ritje maken.'

'Chris, je bent net thuis.' Maggies stem klonk klagend.

'Daina, wil jij een ritje met mij maken?' wilde hij weten.

'Sorry,' zei ze en stond op, 'maar ik heb om vijf uur een afspraak.'

Ze wenste beiden een prettige avond, en ze was zich pijnlijk bewust van de nijdige en jaloerse blikken die Maggie haar toewierp. Ze huiverde.

De lange, donkerblauwe Mercedes stond als een massieve vesting schuin op haar oprijlaan geparkeerd. Toen ze naderbij reed leek de schaduw ervan groter dan die van het huis erachter. Ze zette de motor af en stapte uit. De nacht werd verlevendigd door een bries die haar wang streelde en haar honingkleurige haar deed opwaaien.

Het scherpe geklik van haar hakken op het plaveisel overstemde de geluiden van de krekels. Toen ze dichterbij kwam, zwaaide de achterdeur geruisloos open. Binnen brandde licht, een warme gloed die afkomstig was van een fraaie lamp van een type dat gewoonlijk niet in auto's wordt aangetroffen.

Ze bukte zich en stapte in. Op het kleine scherm van de kleuren-TV bewoog Johnny Carson zonder geluid voort te brengen zijn mond, toen hij zich in The Tonight Show tot Stockard Channing wendde.

'Ik miste je toen je niet thuiskwam,' zei Rubens.

'Ik ben nu thuis.'

'Ik had je bij mij verwacht.'

Ze wendde zich van hem af, en keek naar buiten en naar de duisternis van de nacht. Bomen verhulden de steilheid van de helling en de langgerekte baaierd van licht erachter. De stoel waarop ze zat leek zo hard als een kerkbank.

'Het had nooit moeten gebeuren.'

'Wat had nooit moeten gebeuren?'

'Vannacht,' zei ze tegen hem, nog steeds met afgewend gelaat.

'Ik was boos, over mijn toeren ... er was iets voorgevallen. En toen trof ik jou.'

'Ik ben er altijd geweest.'

Ze zei niets en sloeg haar armen over elkaar. Ze had het koud.

'Je gaat me toch niet vertellen dat het een eenmalige...'

'Ik ga je helemaal niets vertellen.'

'... aangelegenheid was, want zo ben je niet.'

Ze draaide haar hoofd om en keek hem aan. Het lamplicht 50

scheen zacht op zijn scherp afgetekende jukbeenderen en op zijn lippen. 'Jij geeft je lichaam niet zo gemakkelijk, niet zonder dieper liggende motieven. Wat je me ook vertelt, dat weet ik zeker.' Hij boog zich voorover en schakelde de TV uit. Johnny en Stockard verdwenen.

'En ik weet ook dat het de afgelopen nacht niet zo maar een vrijage was. Dat weet ik omdat ik de afgelopen jaren zoveel verschillende meisjes heb gehad, dat ik zelfs de tel ben kwijtgeraakt. Wij hebben afgelopen nacht niet zo maar geneukt.'

'O nee?' vroeg ze met stemverheffing. 'En hoe zou je het dan willen benoemen?'

'Wij beminden elkaar. En dat weet jij ook heel goed.'

'En wat dan nog?'

Hij stak een hand uit en raakte haar aan. 'Ik wil je niet kwijtraken.'

Ze duwde zijn vingers weg. 'Wat denk je?' vroeg ze kil. 'Dat je mij met een dergelijke verklaring in een klap kunt overtuigen?' Het scheelde niet veel of ze had de vraag op snerende toon gesteld, maar de bezorgdheid die ze voelde en die in hoog tempo toenam, nam de overhand.

'Oké, ik heb me verkeerd uitgedrukt. Dien maar een aanklacht in.'

'Jij bent heel schattig, weetje dat.' Haar ogen stonden helder en fel. Elke keer als ze zich in zijn nabijheid bevond, voelde ze zich op onverklaarbare wijze ontspoord, bijna alsof ze een hartaanval zou krijgen. Ze legde haar hand op de portierhendel.

'Niet doen,' zei hij zacht. Hij legde zijn hand op de hare en trok die terug. 'Er is geen enkele reden om bang voor mij te zijn.'

'Je meent het.' Maar hij had de spijker op de kop geslagen, en zij besefte dat; ze dreigde door paniek te worden overweldigd.

'Hier.' Hij opende de bar en mixte een Bacardi met ijs voor haar. Het schijfje citroen vergat hij niet.

De ijsklontjes tinkelden tegen de binnenkant van het glas toen ze het van hem aannam en een grote slok nam. Ze leunde achterover, de ogen gesloten, zuchtend.

'Je mag nu weggaan, als je wilt.'

'Ik wil niet dat jij mij bezit,' zei ze langzaam.

'Daina, werkelijk, ik geloof niet dat dat mogelijk zou zijn. Ik geloof dat het feit dat dat uitgesloten is voldoende moet zijn.'

'Als ik verliefd op je word, is dat mogelijk.'

'Is het niet ietwat voorbarig om ...'

Maar ze had haar ogen inmiddels geopend en staarde recht in de zijne.

Nu was het zijn beurt om zijn hoofd af te wenden. 'Ik weet het niet meer,' zei hij. 'Ik ben hierheen gekomen om jou te vragen bij mij te komen wonen.'

'Zo maar? Zonder verplichtingen vooraf?'

'Wat voor verplichtingen vooraf? Dit is geen zakelijke aangelegenheid.'

Ze ging er niet op in en sloot opnieuw haar ogen. Ze kon bijna opnieuw het zachte deinen van zijn boot voelen. 'Weetje, daarnet zei ik dat er gisteravond iets was voorgevallen. En weetje wat? Ik heb Mark eruit gegooid... enfin, laten we het daar niet over hebben. Het is een schoft en hij kreeg wat hem toekwam. Maar,'

wellicht onbewust trok ze zich verder terug in de hoek van de auto,

'dat liet me niet onberoerd. Ik woonde tenslotte bijna twee jaar met hem samen. En ik heb dat samenwonen altijd ondervonden als iets ... stabiels. Ik besefte nooit hoezeer ik daarop steunde, tot hij vertrokken was. Afgelopen nacht was ik alleen, ik voelde me ontregeld. Toen was jij er opeens en ..." ze keek hem aan met een doordringende, starende blik die hem onwillekeurig deed huiveren. 'Toen wij met elkaar vrijden,' ze articuleerde zorgvuldig,

'toen voelde ik me ontregeld zoals nog nooit eerder. Ik heb me evenmin nog nooit zo nadrukkelijk vrouw gevoeld.'

'Ik heb nooit iets gezegd, nooit iets gedaan dat...'

'Nee, dat zeg ik ook niet. Het was een combinatie van mijn gevoelens ... en jou. Jouw macht. Die beangstigt mij; op een of andere wijze weet je iets aan mij te onttrekken.'

'Nee.' Hij schudde zijn hoofd. 'Jouw angst geeft je die gedachte in.'

Haar ogen namen hem verdedigend op.

'Ga met mij mee.'

'Vannacht niet,' zei ze terwijl ze het portier opende. Die nacht, tussen de lakens, droomde ze van Woodstock. Voor zover ze kon zien, zag ze aan alle kanten mensen. Ze hoorde een geroezemoes als van een kosmische klok, en de lucht was zwanger van de geur van hasj. Ze hoorde muziek die als een levend ding door de mensenmassa denderde. Ze draaide zich om. Gezichten, een zee van deinende gezichten: regendruppels. En ook zij was een regendruppel.

Doodsbang vluchtte ze. Het duurde lang. Huizen waar geen eind aan kwam, flitsten aan haar voorbij. Mensen waar geen eind aan kwam. Gezichten als ramen, deuropeningen, doorgangen, stegen. Maar toen, eindelijk, bomen, gras, de wind en, boven haar hoofd, het blauwgrijze hemeldak.

En na haar vertrek voelde ze zich leeg.

Heather zat op haar knieën en tilde James' hoofd uit de steeds groter wordende poel bloed, en liet het op haar schoot rusten. Op haar armen zaten rode vegen.

'James,' fluisterde ze. 'O, James, hoe kwam je ertoe zoiets doms te doen?'

Zijn ogen gingen open, groot en blauw, en hij probeerde naar haar te lachen. Zijn lippen bewogen, maar hij bracht geen enkel geluid voort, behalve een zacht, hijgend gefluister. Rachel poogde zich een weg naar hen toe te klauwen, maar Malaguez greep haar bij de achterkant van haar blouse vast, en trok haar van hen vandaan.

'Het spijt me,' zei ze tegen Heather. 'Het spijt me.'

Om hen heen dreven de terroristen de rest van de mensen bij elkaar. De Amerikanen en de Fransman werden in een ongemakkelijke houding op de pluchen sofa geduwd; de twee Engelse MP's stonden bij elkaar aan de andere kant van de marmeren open haard, waar hun polsen en enkels werden vastgebonden. Een van de terroristen ontfermde zich over het dienstmeisje en de butler. Met een breed handgebaar stuurde El-Kalaam vier van zijn mannen naar buiten om het terrein af te zoeken en in de omgeving te patrouilleren.

'Heather.' Het klonk schor.

'O, Jamie.' Het geluid van haar eigen stem, of dat van de zijne, deed haar opnieuw in tranen uitbarsten. 'Je had gelijk. Ze willen hun land terug.' Ze keek hem hoopvol aan. 'Maar ze zeiden dat als we meewerken, ze ons spoedig zullen vrijlaten.'

'Niet doen, Heather.' Zijn ogen dreigden dicht te vallen.

'Natuurlijk doe ik het wel,' zei ze opgewonden. 'Hoe eerder deze nachtmerrie achter de rug is, des te sneller zullen we een dokter hierheen kunnen halen om jou op te kalefateren.'

'Hebben ze dat tegen je gezegd?' Hij ging iets verliggen in haar armen; zijn mond vertrok van pijn. 'Denk niet aan mij. Geloof geen woord van wat ze zeggen.'

Vanuit een hoek vlak bij de voordeur keek een lange, magere man met een borstelige snor op van zijn gevallen metgezel. Zijn handpalm bevond zich op het voorhoofd van de gewonde terrorist. 'El-Kalaam, hij ijlt.'

De man met de baard die in gesprek verwikkeld was met Malaguez, een kleine breedgeschouderde man die vrijwel kaal was, keek ook op.

Zonder een woord te zeggen, begaf El-Kalaam zich met grote passen door het vertrek en verzekerde zich ervan, dat alle aanwezigen konden zien wat hij van plan was. Hij trok een lang 53

jachtmes uit de schede op zijn heup. Het mes had een breed blad. El-Kalaam bukte zich, en maakte een rappe snijbeweging in de richting van de gewonde keel van de man. Er volgde een zacht, gorgelend geluid, en het lijf van de man schokte alsof hij met een speer werd gestoken. Bloederig schuim vormde zich op zijn lippen. El-Kalaam veegde zijn mes af aan de broek van de man, en stak het wapen terug in de schede op zijn linkerheup. Zijn hoofd bewoog zich met een schokkende beweging. 'Jullie twee, breng hem naar buiten.'

'Mijn God,' fluisterde Heather schor tegen haar echtgenoot. 'Hij vermoordde een van zijn eigen mannen.'

'Dat verbaast me niets,' zei James met een gezwollen stemgeluid. 'Het is een beroeps, Heather. Pas op voor hem. Woorden zijn voor deze man politieke middelen die het doel heiligen.'

'Goed,' zei El-Kalaam terwijl hij de kamer rondkeek. 'Zo is het wel mooi geweest. Haal ze van elkaar.'

De rijzige vrouw deed drie stappen, stak haar hand uit, en trok Heather met een ruk overeind. 'Meekomen,' zei ze ruw.

'Wat?' Heather was verbluft. 'Jullie kunnen hem zo niet laten liggen.'

'Je tijd is op,' zei Rita. 'Wat had je verwacht? Dat we hem zouden verzorgen en jullie samen op pad zouden sturen?' Ze lachte, een vreemd geluid dat in tegenspraak was met de klank van haar stem. 'O, nee.'

'Maar dat is niet eerlijk!'

'Eerlijk?' Rita gromde afkeurend. 'Eerlijk? Wat is er eerlijk in dit leven? Is het eerlijk dat wij van ons thuisland zijn beroofd? Is het eerlijk dat onze vrouwen en kinderen een langzame hongerdood sterven? Dat onze mannen worden gemarteld en afgeslacht door de zionistische varkens?' Ze schudde heftig haar hoofd. 'Nee. Kom bij mij niet met woorden als "eerlijk" aan. Deze wereld kent geen eerlijkheid.'

'Ik wil dat iemand ... aaaaahh!'

Rita had haar arm met geweld op haar rug gedraaid.

'Genoeg geleuterd. Kom mee!'

El-Kalaam kwam naar hen toe. 'Wat is hier aan de hand?' Hij keek van Heather naar Rita. 'Ik gaf je een eenvoudige opdracht. Ik verwacht dat die wordt uitgevoerd.'

'Dat gebeurt ook,' zei Rita. 'Maar zij...'

'Laat mij het maar afhandelen ...' begon hij.

'Schoft!' krijste Heather. 'Schoft, om zulke...'

El-Kalaam reageerde als een slang die toesloeg. Hij sleurde haar 54

naar zich toe. 'Slet,' schreeuwde hij door het dolle heen. 'Wat probeer je me nou te flikken?'

Heather stortte zich op hem.

'Cut,' schreeuwde Marion en sprong van zijn stoel. 'Cut!' Hij snelde langs de filmploeg. 'Godverdomme, George, wat doe je nu?' Hij ging voor George Altavos staan, de acteur die El-Kalaam speelde. 'George...?'

'Waarom houdt die trut zich niet aan haar tekst?'

De andere leden van de filmploeg keken toe als standbeelden.

'Dit is mijn scène,' schreeuwde George en hij greep Marion beet.

'We hebben deze scène keer op keer gerepeteerd, en wat doet zij?

Zij verandert opeens de tekst!'

'Wil je in vredesnaam bedaren!' riep Marion.

Yasmin was degene die een vechtpartij voorkwam. Ze wrong zich tussen George en Marion.

'Gedraag jullie.'

'Yasmin...' zei George hijgend. De donkerharige vrouw luisterde niet naar hem. Ze pakte Daina bij haar elleboog en trok haar met zich mee.

'Die klootzak!' riep Daina en probeerde zich uit Yasmins greep te ontworstelen. Ze wreef over haar schouder. 'Hij heeft me echt pijn gedaan. Christus, wat is er met hem aan de hand?'

Op dat ogenblik kwam Dan Hoagland, de assistent-regisseur, met rappe schreden naderbij. 'Het spijt me verschrikkelijk dat dit is gebeurd. Wat George deed was ... was... er is geen excuus voor.' Hij schudde zijn hoofd. 'Marion zal hem wel onder handen nemen.'

'Natuurlijk,' zei Daina cynisch. 'En hij zal hem ongetwijfeld hetzelfde zeggen als jij.'

Hoagland schonk haar een voorzichtige glimlach. Hij was een Ier met een zorgvuldig bijgeknipte snor en sluik zwart haar, die bij elke film met Marion samenwerkte. De reden daarvoor lag voor de hand. Hij had tact. 'Heus, Daina,' zei hij nu rustiger, 'dat is echt niet zo. Marion vond jouw tekst schitterend. Ik denk dat George er wel flink van langs zal krijgen.' Hij klopte geruststellend op haar hand. 'Maak je geen zorgen. We nemen allemaal de rest van de dag vrijaf, en morgenochtend zal alles weer vergeven en vergeten zijn.'

'George kan er maar beter voor zorgen morgen weer gewoon te doen,' zei Daina.

Hoagland glimlachte naar haar. 'Daar zorgt Marion wel voor.'

Hij wendde zich van haar af. 'Er is echt geen reden om je druk te maken.'

'Alles in orde?' vroeg Yasmin toen ze alleen waren. 55

Daina veegde met een hand over haar gezicht. 'O, jazeker.' Ze glimlachte. 'Bedankt voor je tussenkomst.'

Yasmin maakte een vrijblijvend handgebaar. 'Vergeet het maar. Ik denk dat het mijn fout was dat de hele zaak vandaag uiteindelijk is stukgelopen.'

'Denk je dat het weer zal gebeuren?' vroeg Daina.

'Ik weet het niet. Het hangt gedeeltelijk van mij af, denk ik.' Ze knikte naar haar hand. 'We kunnen maar beter naar buiten gaan. De sfeer hier is om te snijden.'

Ze liepen langs het verduisterde gedeelte van de opnamehal en stapten over kronkelige kabels en andere hulpstukken. Fel zonlicht viel op hen toen ze de zware metalen deur openden.

'Welke caravan. Die van mij of die van jou?'

Daina lachte. Ze wees. 'Ik zou graag een kop van die belabberde koffie willen hebben.' En ze gingen naar de grote vrachtauto met oplegger van waaruit voedsel en drank aan de leden van de filmploeg werden verstrekt.

Met hun kopjes in de hand gingen ze ergens in de schaduw zitten, en vandaar keken ze naar de parade van acteurs en actrices die in verschillende kostuums voorbij wandelden.

'Om eerlijk te zijn,' zei Yasmin, 'George en ik hebben er gisteravond een punt achter gezet. We wonen niet langer samen.'

Iedereen wist dat George en Yasmin hadden samengewoond.

'Wat is er gebeurd?'

Yasmin haalde haar schouders op. 'Ik had genoeg van hem. Van zijn gesnauw en geklaag. Van zijn onzekerheid over ouder worden, kaal worden ...'

'Je bent me geen verklaring verschuldigd, Yasmin,' zei Daina. De andere vrouw glimlachte. 'Misschien niet. Maar afgezien daarvan probeer ik voor mezelf een goede reden te bedenken waarom het allemaal is misgelopen. Eerlijk gezegd hadden wij, dat wil zeggen, George en ik, een afspraak gemaakt. Tenminste, ik beschouwde het als een afspraak. Hij wilde met mij naar bed, en ik wilde die rol in Heather DuelV Ze haalde haar schouders op.

'Eenvoudig, niet. Iedereen doet zoiets wel eens.'

'Enfin, je tekende geen contract,' zei Daina. 'Ik bedoel, mensen zijn mensen, geen dingen. Wij zijn niet van steen.'

'George in ieder geval niet,' zei Yasmin bedroefd. 'Hij is verliefd op mij.' Ze wendde zich tot Daina. 'Nu besefik pas hoezeer ik hem heb gekwetst, Daina. Het was mijn bedoeling niet, maar het is toch gebeurd. Het is alsof wij geen van beiden de situatie nog langer kunnen overzien. Alsof we allebei onze greep op de situatie verliezen.'

'Wat zijn jouw gevoelens ten opzichte van hem?' vroeg Daina, die aan Rubens dacht.

'Dat is eigenlijk het afschuwelijke ervan. Ik weet niet hoe ik tegenover hem sta. Onder elkaar gezegd en gezwegen, ik deed iets waarvan ik het gevoel had dat ik het moest doen, en nu zit ik het hier jou uit te leggen.' Ze lachte kort. 'Het probleem is dat ik geen gewetenloze slet ben. Ik geef in zeker opzicht nog steeds om George.'

'Dan kun je maar één ding doen,' zei Daina, 'het hem vertellen.'

'O, nu zal hij zeker niet meer naar mij luisteren.'

'In dat geval zul je er altijd mee blijven zitten. Zou je dat willen ?'

'Arme George,' zei Yasmin die met knipperende ogen in het zinderende zonlicht keek.

Vanuit een ooghoek vingen ze een beweging op. Ze staarden allebei naar de reusachtige, zilverkleurige limousine die op hen af kwam. De ramen waren bewerkt met die zilverachtige substantie die het onmogelijk maakte naar binnen te kijken, maar die de inzittenden wel de mogelijkheid bood om naar buiten te kijken. Een flink aantal mensen had de werkzaamheden gestaakt en keek nieuwsgierig toe.

Vlak bij Daina en Yasmin kwam de auto tot stilstand. Het zijraam van het achterportier aan hun kant gleed geruisloos omlaag, er klonk dreunende muziek, en Daina keek recht in het grijnzende gezicht van Chris. Hij droeg een zonnebril met blauwe glazen die door een stalen montuur werden omrand. Toen hij uitstapte, zag ze dat hij een strakke spijkerbroek droeg die zo vaak was gewassen, dat de kleur ervan bijna wit was. Erboven droeg hij een rood T-shirt met een gitaar in zwart en zilver erop gedrukt. De gitaar had dezelfde vorm als de gitaar die hij speciaal had laten bouwen.

'Kijk, kijk, kijk,' zei hij luchthartig. 'Hebben jullie het druk, of hoe zit dat?'

Daina liep naar hem toe. 'Hoe ben je hier in vredesnaam binnengekomen ?'

'Al Gods kinderen behoren tot mijn fans.' Hij keek nieuwsgierig om zich heen. 'Kom ik ongelegen? Filmen jullie?'

'We hebben vrij.'

'Mooi. Stap dan maar in.'

Daina keek opzij. Yasmin had zich bij hen gevoegd. Ze stelde haar aan Chris voor. Hij knikte, zei: 'Hallo', richtte zijn aandacht opnieuw op Daina en opende het portier voor haar.

'Vind je het erg?' vroeg Daina aan Yasmin.

Deze schudde glimlachend haar hoofd.

'Vooruit dan,' zei Daina en stapte bij Chris in de auto. Chris drukte op een toets, en het zijraam gleed geruisloos omhoog. Daina leunde achterover op de pluchen bank. Een nauwelijks doorzichtige, getinte glasplaat scheidde hen van de chauffeur. Ze zag de set aan haar voorbij glijden. Het was alsof ze door een heel donkere zonnebril keek. Alle kleuren werden door de portierramen afgezwakt, schaduwen werden groen en de gebouwen kregen een vreemde eenvormigheid. Ze keek naar Chris toen ze de zwaarbewaakte toegang passeerden en in de richting van de snelweg reden. Zijn donkere haar was ongekamd, zijn neus zo scherp als een scheermes. Het was moeilijk vast te stellen hoe oud hij eigenlijk was - achterin de dertig? - maar toch was zijn gezicht ietwat aangetast door het leven dat hij leidde.

Hij grinnikte terwijl hij snel achtereen met zijn vingers knipte, als op de maat van een liedje dat alleen hij kon horen.

'Je bent vroeg op vandaag,' zei ze, en vervolgens vroeg ze: 'Waar is Maggie?' Zijn nabijheid verwarde haar een beetje. Hij had zich nog nooit eerder zo rechtstreeks met haar bemoeid. Ze vroeg zich af wat er precies in zijn hoofd omging.

'Thuis,' zei hij met een grimas. 'Of op stap.' Hij haalde zijn schouders op. 'Vandaag is van ons. Vrijheid, blijheid. Hé, je vindt het toch niet erg, is het wel? Dat Maggie er niet bij is?' Hij keek haar aan. 'Ik bedoel...' Hij spreidde zijn handen, de palmen naar boven gekeerd.

Daina glimlachte. 'Nee, dat zit wel goed. Het werd trouwens hoogtijd dat ik een poosje opstapte.'

'Prima.' Hij schudde zijn hoofd, waarbij zijn dikke manen bewogen als die van een of ander mythologisch wezen. 'Fijn dat je tijd hebt.'

Hij leek zich weinig op zijn gemak te voelen en Daina dacht: Christus, hij wil Maggie toch niet in de steek laten? Niet nu. Aan een dergelijke bekentenis heb ik op dit ogenblik geen enkele behoefte.

Daina stond op het punt hem te vragen of er iets aan de hand was, toen hij plotseling vroeg: 'En, wat vond jij van die twee nummers voor de nieuwe elpee?'

Daina keek een ogenblik door het zijraam naar buiten. Naarmate ze de Stille Oceaan waren genaderd, was het passerende verkeer afgenomen. Ze vroeg zich af of ze hem de waarheid moest vertellen. Zoals bij alle kunstenaars het geval was, was het moeilijk te bepalen wat hij werkelijk wilde horen. Wat voor soort mens was Chris eigenlijk?

Abrupt werd ze zich bewust van de kronkel in deze gedachtengang. Wat interesseert het mij wat hij wil horen, dacht ze. Als hij ondersteboven is van hetgeen ik te zeggen heb, dan is dat jammer. Maar ik ben niet van plan tegen hem te liegen.

'Eerlijk gezegd was ik een beetje teleurgesteld.'

'O?' Hij nam haar nietszeggend op. 'En waarom?'

Kortstondig vroeg ze zich af of het hem ernst was. 'Goed. Ik kreeg het idee dat jullie proberen iets te doen dat jullie al eerder hebben gedaan. En beter. Op Face on Floor bij voorbeeld. Ach, schei uit, het is teren op oude roem. Barroom Blitz is veel beter en die muziek schreef je, wanneer? Twee jaar geleden?'

'Drie.'

Enige tijd bleef het stil. Ze reden langs de Pacific Palisades en de snelweg langs de kust.

'Chris, je hebt erom gevraagd en als ik ...'

'Oké, oké.' Hij wuifde haar woorden weg. 'Ik ben het helemaal met je eens en, in tegenstelling tot jou, loop ik er al een poosje over te piekeren.' Hij snoof geïrriteerd. 'Nee, deze elpee wordt goed waardeloos, en weet je hoe dat komt? Die jongens blijven steeds hetzelfde spelen. Ik heb het ze al ik weet niet hoe vaak voorgehouden, maar ze luisteren eenvoudig niet. Ze hebben gewoon zaagsel in hun hoofd

'Wat vinden zij ervan?'

Hij wreef met zijn handpalmen over zijn dijen. 'Eerst wilden ze helemaal niet naar me luisteren. En toen ik bleef doorduwen kregen we ruzie over allerlei maffe dingen zoals het meenemen van meisjes naar de opnamen, terwijl ze donders goed weten dat dat eenvoudig niet kan. Jezus, afgelopen week ramde ik Rollies snaredrum op zijn hoofd. Er waren twee technici voor nodig om ons uit elkaar te halen.'

'En Nigel? Jullie waren zo goed bevriend ...'

'O, ja, Nigel...' Chris lachte. 'Aan hem heb ik een heleboel. Hij snuift zich zo vol dat hij van voren niet weet dat hij van achteren leeft. En elke keer als ik erover begin, bemoeit die trut van hem zich ermee, die Tie. Sinds zij met hem omgaat, gebeurt er niets meer zonder dat zij ervan op de hoogte is.' Hij strengelde zijn lange vingers op zijn schoot ineen. 'Eén ding is zeker, de muziek gaat er niet op vooruit...'

'Chris, is dit niet iets wat jullie manager zou moeten regelen?

. Tenslotte is hij degene...'

Chris wierp zijn hoofd in zijn nek en hij lachte cynisch. 'Nee, schatje, nee. Benno is een prima zakenman, maar zo lui als een varken. We mogen het van hem allemaal zelf uitzoeken. Een week 59

of drie geleden, toen de ellende begon, heb ik hem opgezocht en hem de problemen uit de doeken gedaan.' Hij stak zijn hand in zijn laars en trok er een joint uit te voorschijn. Hij stak op, inhaleerde, en bood hem vervolgens Daina aan. Ze weigerde en hij vervolgde zijn relaas. 'Je hebt Benno nooit ontmoet, is het wel? Nou, die charmeur kan het gif uit een cobra losweken zonder gebeten te worden, maar, alleen als het hem uitkomt. Dus er gebeurde niets. Sterker nog, een paar dagen geleden vertelde Nigel me dat Benno woedend is omdat wij niet opschieten met de elpee, en dat de tournee daarom gevaar loopt. Je weet hoe dat werkt. Eerst wordt er een single uitgebracht. Na een week of wat, als we halverwege de tournee zijn, wordt de elpee op de markt gebracht. Ik zei tegen Nigel dat er niets aan de hand zou zijn als hij gewoon zijn werk had gedaan, en niet met zulke kloteteksten was aangekomen. En weet je wat die mafkees durfde te zeggen? Hij zei dat we gewoon door moesten gaan met geld maken, en dat ik me over het materiaal niet zo druk moest maken. En dat is momenteel de houding van de jongens in de band. En dus blijven we troep produceren tot de fans ons laten weten dat ze niet langer geïnteresseerd zijn, en dan hebben we het gehad, snap je?'

Ze bereikten een lang en laag bouwsel aan de zeekant van de kustweg. De wagen ging langzamer rijden, stopte, en wachtte tot het tegemoetkomende verkeer hun de ruimte liet om de weg over te steken. Vervolgens reed de auto de oprijlaan op. De chauffeur, een oudere man met een pokdalig gezicht, opende het portier voor hen. Ze stapten uit en liepen een brede, donkerhouten trap op en langs twee Tiki-goden die de ingang van het restaurant bewaakten. Binnen was het middernachtelijk duister. Een blonde vrouw in een groenblauwe sarong begroette hen en ging hen voor naar een door glazen panelen omsloten patio. Ze namen plaats aan een tafel met uitzicht op de Stille Oceaan.

Daina wachtte tot de drankjes - een combinatie van rum en vruchtensappen die in uitgeholde halve kokosnootschalen werd geserveerd - voor hen op tafel stonden. Ze nam er het bruine plastic roerstokje uit en boog het op de rand van de tafel.

'Chris, ik moet je iets vragen, en niet omdat ik niet in jouw problemen ben geïnteresseerd, maar... Waarom heb je dit nog niet met Maggie besproken?'

'Hoe weet je dat ik dat niet heb gedaan?'

'In dat geval,' zei ze, 'zou je er nu niet met mij over praten. Dit is niet iets wat je aan de grote klok hangt.'

Hij glimlachte zuinig, nipte van zijn drankje en zei: 'Dat is maar 60

al te waar.' Hij legde zijn handen plat op het tafelblad. 'Hoor eens, Daina, begrijp me niet verkeerd. Ik hou van Maggie, eerlijk. Maar soms, enfin, je kent haar. Er zijn eenvoudig dingen die zij niet wil zien, en dus ziet ze ze ook niet.'

Dat begreep Daina. 'En waarom denk je dat ik je zou kunnen helpen?'

Hij pakte haar roerstokje, brak het doormidden en haalde zijn schouders op. 'Dat gevoel heb ik. En om eerlijk te zijn ...' Hij grinnikte als een puber.

'Wat valt er te lachen?'

'Ach... Maggie stelde ons aan elkaar voor. Daarna ben je mij bijgebleven.'

'Werkelijk?'

'Ik had je daarvoor trouwens ook al eens gezien.'

'Waar? Ik herinner me er niets van.'

'Ach. "Gezien" is het woord niet. Ik signaleerde je. Woodstock.'

Ze lachte. 'Dat kan haast niet. Er waren daar meer dan een half miljoen mensen. Hoe kun je...'

'Je stond vlak vooraan, opzij van het podium. En misschien klinkt het je vreemd in de oren, maar ik dacht steeds maar: Waar heeft die meid verdomme die zwarte spijkerbroek vandaan? Sinds ik naar Amerika verhuisde ben ik naar zo'n broek op zoek geweest.'

Hij wreef over zijn neus. 'Wij kwamen laat op de derde dag op. Ik herinner het me nog, omdat er wat moeilijkheden met de Jefferson Airplane waren.'

'Ik begrijp er niets van. Je herinnerde je mij van die spijkerbroek?'

Hij grinnikte. 'Probeer me niet wijs te maken datje er niets meer van weet. Christus, we waren net aan het eerste nummer begonnen toen jij opstond en het bovenstuk van ...'

'Genoeg. Ik weet het weer!'

Chris lachte. 'Hoe kon ik dat lichaam ooit vergeten?'

'Ik wou dat ik kon zeggen dat ik er toen voor de Love en Peace was.'

Hij nam haar bevreemd op. 'Wat maakt het voor verschil om wat voor reden je daar was?'

'Het was toen een rottijd voor mij. Ik was in Woodstock op de loop voor alles wat ik niet onder ogen wilde zien. En als er geen band speelde, hoorde ik voortdurend een pianostuk waar mijn vader altijd naar luisterde. In die tijd maakte het me altijd aan het huilen.'

'Welk stuk?'

'Maurice Ravels Pavane Pour Une Infante Défunte.'

Chris knikte. 'Natuurlijk ken ik dat stuk. In Soho liep ik ooit een oude knakker tegen het lijf. Zoop alleen gin, maar hij maakte me ook een beetje wegwijs op de piano. Hij kon de hele nacht naar dat stuk luisteren, en maar janken. Quel friste, zei hij dan altijd. Quel friste. Arme, oude sloeber. Hij...'

'Hé, Chris Kerr. Ik sta versteld!'

Ze keken allebei op, en zagen een vlezig, gedrongen individu met een hangsnor die bij de punten geelgekleurd was door nicotine. Zijn lange, vettige haar werd in een paardestaart bijeen gehouden. Hij droeg een vlekkerige en gebleekte spijkerbroek, en een T-shirt waarvan de mouwen bij zijn schouders waren afgeknipt.

'Chris Kerr. Krijg de kelere. Te gek.' Hij glimlachte en toonde bruine tanden en rode kauwgom. Hij keek in het geheel niet naar Daina. 'Mike Bates. Hé, weet je nog, man. Wij hebben elkaar in New York achter het podium ontmoet, in de Academy ofMusicdie nu tot Palladium is omgedoopt. Dat was in, o ja, zesenzestig. In de winter, man. Jullie waren toen nog helemaal niets. Speelden in het voorprogramma van Chuck Berry.'

'Ik kan het me niet meer herinneren, geloof ik.'

'O, natuurlijk wel.' De glimlach was veranderd in een grijns. 'We hadden prima Jamaicaanse ganja. Uit de kunst.' Hij maakte de gebaren van een stuff-roker.

'Eh, ik ben momenteel in gesprek en ...'

'Maar het is te gek dat ik je hier tegenkom,' viel Bates hem in de rede. 'Wow, karma, weetje, dat is het.' Hij draaide aan de brede leren horlogeband om zijn pols. 'Dat was me het wintertje wel. Er lag sneeuw en het was kouder dan een heksen tiet, en jullie hadden toen nog niets in de melk te brokkelen. En kijk nou eens!' Hij legde zijn handen op de rugleuning van een stoel die bij de dichtstbijzijnde tafel stond. 'Ik voerde in die tijd niet veel uit, en tegenwoordig,' zijn vlezige schouders kwamen omhoog en vielen weer terug, 'doe ik niet veel meer.' Hij maakte aanstalten de stoel aan te schuiven. 'Een beetje dealen hier en daar, niet veel bijzonders, maar als je ...'

'Laat die stoel maar staan,' zei Chris. 'Zoals ik al zei, ben ik momenteel in gesprek en als je het niet erg vindt...'

'O, maar ik ben zo weer weg.' De stoel kreunde onder zijn gewicht. 'Ik zal je...'

'Mankeer je iets aan je oren?' Daina was zich bewust van de spanning die groeide.

'Wow, man, alles wat ik nodig heb is een paar smekkers om mee te blijven draaien. En jij zit goed in je slappe was, niet, Chris?'

'Zo is het wel mooi,' zei Chris. Hij greep de man bij de achterkant van zijn T-shirt vast en trok hem overeind. Daina duwde haar stoel naar achteren, rende naar het terras en riep om de manager. Enkele seconden later was hij ter plekke, vergezeld van een potige Mexicaanse uitsmijter. Hij knipte met zijn vingers, en de Mexicaan stapte het terras op. Zijn korte, dikke vingers sloten zich om de schouders van Mike Bates en trokken hem achteruit.

Maar Chris was door het dolle heen. Zijn vingers graaiden naar Bates. Daina drong zich tussen hen in, ondanks de waarschuwende uitroep van de manager. Ze sloeg haar arm om Chris heen en probeerde hem weg te trekken. Ze stond nu heel dicht bij hem. Ze voelde zijn hijgende adem tegen haar hals, en keek hem recht in de ogen waarvan de pupillen sterk vergroot waren.

'Chris,' zei ze zacht terwijl ze haar greep op hem probeerde te verstevigen. 'Laat hem gaan. Laat die Mexicaan het regelen.' Ze klonk als een moeder die haar kind tot bedaren probeert te brengen. 'Zodra je hem loslaat, gooien ze hem eruit. Laat nu los.'

Met tegenzin liet hij Bates los. De Mexicaan tilde Bates op en droeg hem van het terras af.

'Schoft,' brulde Bates. 'Geld is er om verdeeld te worden, en wat maakt voor jou een paar duizend ballen uit? In zesenzestig dacht je er tenminste anders over.' Toen verdween hij uit het zicht, weggedragen door de Mexicaan die hem pas bij de voordeur van het halfdonkere restaurant losliet.

'Mijn excuses,' zei de manager. Hij probeerde te glimlachen, maar daarin slaagde hij niet helemaal.

'We gaan weg,' zei Chris kortaf.

'Gaat u alstublieft zitten,' zei de manager. 'Lunch van het huis!'

Hij knipte met zijn vingers, en de kelner verscheen als uit het niets.

'Smerige parasieten,' zei Chris nadat Daina hem ertoe had weten over te halen weer aan de tafel plaats te nemen. 'Als ze je ooit een hand hebben gegeven, verkeren ze in de veronderstelling dat alles wat van jou is, ook van hen is.'

De maaltijd werd opgediend: dampende borden met ongepelde, grote garnalen, dikke plakken karbonade in een saus met de kleur van rode lak, geroosterde eend, gebakken rijst en wijn, tot de tafel was afgeladen.

'Christus,' zei Chris ten slotte toen hij het laatste botje op de stapel deponeerde die hij naast zijn bord had opgebouwd. 'Ik zie er eigenlijk geen gat meer in.'

Daina zette haar koffiekop neer. 'Je praat alsof je geen enkele controle over de situatie hebt, terwijl de oplossing voor de hand ligt. Als de band je niet langer bevalt, stap je eruit.'

Hij keek haar aan. 'Dat is ook het eerste dat Maggie tegen me zei.' Hij wreef zijn lippen schoon met een verfomfaaid servet. De manager knipte met zijn vingers, en de kelner begon met afruimen. Zodra ze weer alleen waren, zei Chris: 'Ik had niet gedacht dat jullie er allebei dezelfde mening op na zouden houden. Ik bedoel, Maggie is eigenlijk nog maar een kind.' Hij maakte een vaag handgebaar. 'Jij bent heel wat minder naïef, Daina. En daarom zou je moeten weten dat de zaken niet zo eenvoudig liggen.'

'Wat probeer je mij duidelijk te maken? Datje niet uit de band kunt stappen? Elk contract kan verbroken worden, weetje.'

Hij zei niets en keek uit over het water. Het blauw van de Stille Oceaan werd verhuld door de schittering van het zonlicht. 'Ik probeer alleen maar uit te vissen wat jij wilt, Chris.'

'Je bedoelt of ik er de balen van heb?'

Ze knikte.

Zijn blik richtte zich naar binnen, en dat gaf hem op een of andere manier een bedroefd uiterlijk. Daina had in ieder geval intens medelijden met hem toen ze hem zo zag. Nu was hij een ander mens, een persoon die niets uitstaande had met de arrogante, zelfverzekerde popster die begeleid door het geschreeuw uit duizenden kelen over een hoog podium danste.

'Ik weet het niet,' zei hij na een tijdje. 'Ik wil de band niet kwijt. Wij vormen een team... het zijn de enige vrienden die ik de afgelopen vijftien jaar heb gekend. De aanhang verandert steeds. Er komen mensen bij en er vertrekken mensen. Enfin, dat hoort er nu eenmaal bij, en na verloop van tijd leer je onderscheid maken.' Hij lachte kort. 'Maar wij blijven bij elkaar. Ik denk dat dat ons zo bijzonder maakt. Het is net inteelt. Wij houden van elkaar... De band houdt meer van mij dat mijn vader of moeder ooit heeft kunnen opbrengen. Ik wil dat de band bij elkaar blijft, tot in de eeuwigheid. Wij tegen de wereld, weet je, zoals het sinds het begin is geweest. Maar,' hij balde zijn vuist en ze zag zijn nekspieren opzwellen, 'ik weet dat er iets is misgegaan. Ik weet niet wat, maar ik kan het voelen.' Zijn ogen keken recht in de hare, en ze voelde een welbekende huivering langs haar ruggegraat sidderen. 'Ergens is er iets misgegaan, iets dat nu een eigen leven leidt, iets dat ons stuk kan maken.' De innerlijke spanning deed hem huiveren. Daina herkende die spanning. Het was dezelfde spanning die zij welbewust in zich opbouwde als ze voor de camera's moest verschijnen.

Het volgende ogenblik liet Chris zijn vlakke hand met een klap op het tafelblad belanden. 'Hé!' riep hij, 'weet je wat wij gaan doen? Ik heb die olifant van een Harley achterin de wagen.' Hij glimlachte breeduit. Hij was opnieuw de zorgeloze jongen. Hij boog zich naar haar over en greep haar hand vast. 'Kom mee, we gaan de weg op.'

En even later flitsten ze langs de parelachtige schittering van de zee. Tussen haar benen voelde Daina het trillen van de bloedrode motor. Haar armen waren rond zijn middel geslagen, en ze voelde de hardheid van zijn spieren. Ze dacht maar heel kort aan Maggie die pertinent weigerde een ritje op de motor te maken. Haar borsten drukten tegen zijn gekromde rug en de warme wind plukte aan haar wangen. De zon scheen heet op haar blote armen, en blikkerde als gesmolten goud in haar half toegeknepen ogen.

Chris haalde het uiterste uit de Harley, en onder hen gromde de motor als een mechanische hengst die hen verder droeg, steeds sneller, tot het leek alsof ze de tijd zelf inhaalden. Eindeloos lang leek het, zat ze achter het stuur van de Mercedes. Om haar heen lag Bel Air, stil en rustig. Op dit punt was zelfs het aanhoudende geruis van het verkeer dat zich over Sunset Boulevard spoedde vrijwel onhoorbaar.

Ze stond net buiten het zicht van het huis geparkeerd, aan het begin van de oprijlaan die toegang gaf tot de woning van Rubens, en ze kon maar niet besluiten of ze verder moest rijden of rechtsomkeert moest maken.

Ze staarde recht voor zich uit naar de jacaranda's die dit gedeelte van het terrein begrensden, maar met haar gedachten was ze elders: voor haar geestesoog verscheen de skyline van New York die zonsopgangen en -ondergangen inademde. De aanblik gaf haar een goddelijk gevoel.

Ze leunde achterover tegen het koele leer van haar stoel en streelde met haar lange vingers de ronding van het stuur. Haar pols sloeg een-twee, een-twee, flauwe tikken in haar keelholte en aan de binnenkant van haar pols, Mark-Mark. Tranen maakten haar ogen glazig, en nadenkend beet ze op haar lip. O, jij schoft!

Abrupt startte ze de motor en drukte de versnellingspook in zijn een. Ze reed de oprijlaan op. Het reusachtige huis met zijn schuine dak van oranje pannen, opgetrokken in Spaanse stijl, bevond zich een heel eind verderop. Van enige afstand werden de felle kleuren ervan verzacht door de roze gloed van een onzichtbaar Hollywood dat het hemeldak verlichtte. Twaalf massieve populieren schoten aan haar voorbij en maakten haar wereld koel en donker. Even later werd ze in tegenovergestelde richting gepasseerd door de Mexicaanse tuinman die zich op zijn Honda huiswaarts begaf. Nadat ze de klingelende bel in werking had gesteld, werd de deur meteen geopend door Maria; de huishoudster stond kennelijk op het punt zich huiswaarts te begeven.

''Buenos tardes, senorita Whitney,' zei ze. 'Senor tennist momenteel.'

'O,' zei Daina. 'Wie is er bij hem?'

Maria glimlachte. 'Niemand, senorita. Vandaag speelt hij met de machine.' Toen Daina de hal binnenstapte, sloot Maria de deur zacht achter haar.

Daina stapte de woonkamer binnen, langs de enorme El Greco tegen de linker muur en door de poortvormige deuropening. Rubens had zijn tenniskleding aan, wit met aan weerskanten een dubbele blauwe streep. Hij stapte juist via de openstaande tuindeuren aan de andere kant van de kamer het vertrek binnen. Hij had een witte handdoek om zijn schouders gedrapeerd. Om zijn rechterpols droeg hij een blauwwitte zweetband. Achter hem, in een baaierd van licht, afkomstig van schijnwerpers, ontwaarde ze een gedeelte van een zwembad van Olympisch formaat en, ietwat links ervan, een hoek van de tennisbaan. Hij glimlachte naar haar.

'Je bent dus toch gekomen.'

'Dacht je dat ik dat niet zou doen?'

Hij liet zijn hand heen en weer schommelen.' Fifty-fifty. Ik heb met mezelf gewed.'

'En voor welke fifty koos jij?'

Hij grinnikte. 'Voor de winnende helft.' Hij liep naar de bar en schonk voor allebei iets te drinken in.

'Ik geloof dat jij hebt valsgespeeld.'

Hij mixte haar Bacardi en liet er een schijfje citroen in vallen.

'Ik ben altijd eerlijk tegenover mezelf.'

Ze pakte het koude glas van hem aan. 'En je bent zeker van jezelf.'

'Oefening baart kunst,' zei hij en nam een grote slok van zijn 66

Stolichnaya. 'Vroeger kreeg ik nogal eens de kous op mijn kop.'

Ze lachte, ervan overtuigd dat hij een grapje maakte, maar meteen daarop werd ze weer ernstig en staarde in haar glas. 'Ik was bijna niet gekomen.'

Hij zei niets, maar pakte een sigaret uit een slanke, gouden koker, en stak op. De rook kwam blauw en ijl tussen zijn lippen vandaan. De as tikte hij in de aarde rondom een kleine cactus. Ze dacht dat hij zou zeggen: Wat maakt het voor verschil, je bent er nu toch? De rest is bijzaak. Daarom was ze verrast toen hij vroeg: 'Wat is er gebeurd?' Ze zag de bezorgdheid op zijn gezicht, en ze besefte dat ze misschien had gewild dat hij dat andere had gezegd, omdat dat het haar zoveel gemakkelijker zou maken eenvoudig op te staan en weg te lopen.

'Ik geloof niet dat ik erover wil praten.'

'Ach, schei uit,' zei hij en kwam achter de bar vandaan.

'Waarom bracht je het anders ter sprake?' Hij nam haar bij de arm en leidde haar drie treden af naar een leefkuil die volledig werd opgevuld door een immens groot bed.

'Oké,' zei hij toen ze hadden plaatsgenomen. 'Voor de dag ermee.'

Haar ogen vonkten. 'Ik heb Mark de deur gewezen. Hij...'

'Dat heb je me al verteld.'

'Wil je je mond houden en luisteren ...'

'Zonder hem ben je veel beter af, dat kan ik je wel zeggen.'

'Waarom, omdat hij zwart is?'

'Geenszins.'

'Leg dat eens uit?'

'Het gaat mij om zijn houding, niet om zijn huidkleur.' Hij nipte van zijn drank. 'Een heleboel mensen hebben er heel lang over gedaan voor ze Jane Fonda haar comeback toestonden.'

'Dat had niets met haar houding te maken.'

Hij trok een wenkbrauw op. 'Nee? O, sorry. Ik wist niet dat je zo naïef was.'

'Wees eens duidelijk.'

'Luister, de raket van jouw carrière heeft het lanceerplatform net verlaten, maar echt hoog gestegen ben je nog niet. Duidelijk?'

'Nee.' Ze keek een ogenblik de andere kant op. 'Maar dit heeft evengoed te maken met ons als met Mark en mij.'

Hij boog zich naar haar toe en raakte haar aan. 'Je moet niet meer aan die schoft denken. Hij zat altijd al achter...'

'Niet zeggen,' waarschuwde ze hem.

'Wat is er aan de hand?' wilde hij weten. 'Ben je te fijngevoelig om dit te kunnen aanhoren? Je weet dat hij elk meisje versierde dat 67

zich liet versieren, op de set en op locatie, overal. Hij kon niet genoeg krijgen van ...'

'Stop daarmee!' Nu bevond zijn gezicht zich vlak bij het hare. Ze kon het zweet zien glimmen, de stoppelbaard. Maar bovenal rook ze zijn dierlijke geur.

Rubens' stem klonk zacht, maar volstrekt helder: 'Wat jij ooit in Mark Nassiter hebt gezien weet ik niet, maar ik ben blij dat je hem de deur hebt gewezen.' Zijn vrije hand dwong haar hem aan te kijken. 'Het doet mij pijn als ik nu naar je kijk en moet constateren dat je nog steeds iets voor hem voelt, voor een schoft die anderhalve week nodig had om een vijftienjarig ...'

'Jij wist ervan!' Met een heftige ruk trok ze haar hoofd terug en stond op.

'Rustig aan nu ...'

Het volgende ogenblik sloeg ze hem, hard en zonder voorafgaande waarschuwing. Zijn wang gloeide rood op. 'Jij schoft!

Waarom heb je me dat niet verteld?'

'Dacht je werkelijk dat jij naar mij geluisterd zou hebben?'

'Jij loopt over me heen zoals je over elke vrouw heen bent gelopen die ooit zo ongelukkig was zich op jouw pad te bevinden.'

Ze draaide zich om en liep van hem weg, maar voor ze de kamer kon verlaten, had hij haar ingehaald.

'Luister eens, jouw mening over mij is totaal ongegrond.'

'O ja? Leugenaar. Wil jij beweren datje niet wist hoe de situatie was toen je mij in dat restaurant zogenaamd toevallig tegenkwam?

Doe dat en ik spuw je in je gezicht!'

Ze meende hem te zien beven, en het volgende ogenblik trok het bloed weg uit zijn gezicht. Ze besefte instinctief dat hij op het punt stond te reageren zoals hij reageerde op een bedreiging van zijn eigen soort, met geweld. En om die reden kon ze zich niet inhouden. Ze wilde hem nog meer beledigen, provoceren, dwingen tot actie over te gaan. Ze wilde hem een reactie ontlokken die haar voor eens en altijd zou bewijzen dat hij werkelijk om haar gaf. 'Ik meen het, Rubens. Liegen doe je maar tijdens het zakendoen. Je bent er zo aan gewend geraakt vrouwen in te pakken, dat je bent vergeten dat het ook menselijke wezens zijn. Nou, ik ben ook een mens, verdomme, en ik hou er niet van als er tegen mij wordt gelogen. Je dient te begrijpen dat ik me niet op deze wijze laat behandelen.'

De atmosfeer rondom hen was drukkend als lood. Het was alsof een complete wereld om dit ene punt draaide, zo kwetsbaar was het ogenblik.

'Goed,' zei hij na een eeuwigheid. 'Tien minuten nadat het gebeurde werd ik gebeld ...'

'Bedankt,' zei ze. 'Voor niets.'

'Wacht eens even. Jij zei...' Hij greep haar arm vast, maar ze wierp hem een blik toe die hem waarschuwde haar meteen los te laten. Hij deed het. 'Misschien moeten we allebei beter luisteren.'

'Ik ben niet van plan hier te blijven staan en jouw leugens aan te horen.' Ze draaide zich om. 'Jij hebt jezelf zodanig getraind dat je niet eens meer weet of je liegt of de waarheid spreekt. De waarheid heeft voor jou elke betekenis verloren. Het gaat er alleen om wat jou het beste uitkomt. Christus, ik begrijp niet hoe ik ooit iets heb kunnen voelen voor...'

'Wat kan ik doen om je te overtuigen?'

Ze schonk hem een wrange glimlach. 'O, maar wat dat aangaat hoef je van mij geen hulp te verwachten.'

'En jij stapt eenvoudig op.'

'Waarom niet? Ik heb hier niets te zoeken.'

'Als je nu weggaat, zul je dat nooit zeker weten.'

'Geloof me, Rubens, ik weet het zeker.'

'Ik wil nog steeds dat je hier komt wonen.'

'O, alsjeblieft.'

Een vreemde, gespannen stilte volgde. Alleen hun ogen bewogen. Hun neusgaten verwijdden zich, roken. Het volgende ogenblik zouden ze hun tanden ontbloten en naar elkaar grommen.

'Jij wilt niet echt weggaan, Daina.' Zijn stem had een scherpe klank.

Ze wist heel goed wat hij bedoelde en ze had genoeg van zijn intimidaties. Ze was zich er terdege van bewust hoe graag ze de rol van Heather Duell wilde hebben, maar haar besluit stond muurvast. Per slot van rekening, hoeveel miljoenen waren er al in de film geïnvesteerd ? Te veel om haar zo maar op te laten stappen. Dit was gewoon een van zijn vele tactieken.

En als hij niet bluft? vroeg ze zich af. Hij heeft de macht. Hij kan me laten ontslaan. En waar blijf ik dan? Als ik een man was, zou het zover nooit zijn gekomen. Macht. Mij ontbreekt het aan macht. Op dat ogenblik aarzelde ze kortstondig, maar niet te lang. Als ik nu toesta dat hij me onder zijn duim vermorzelt, zal dat zich keer op keer blijven herhalen.

'Je waagt het niet mij die rol af te nemen.'

Rubens' gezicht was net zo uitdrukkingloos als een masker. 'Jij wilt deze rol te graag, Daina. Je hebt deze rol nodig.'

'Probeer maar eens hoe ver je kunt gaan.'

'Goed.' Hij zei het op een eigenaardige toon. 'Vanaf dit ogenblik doe jij niet meer mee.'

Een ogenblik dacht ze dat haar hart was opgehouden met kloppen. Had ze hem verkeerd verstaan? Had ze het gedroomd?

Maar nee. Ze had hem verkeerd ingeschat. Ze was te ver gegaan. Ze wendde zich van hem af en liep door de lange woonkamer in de richting van de hal. Ze kon daar de oude man zien die El Greco had verkozen te schilderen. Zijn langgerekte gezicht verleende hem een indruk van wijsheid. Zijn kalme ogen sloegen haar nadering gade.

Tranen verdrongen zich in haar ooghoeken, zonder naar beneden te biggelen, het was alsof ze door pure wilskracht kon voorkomen dat ze over haar wangen zouden rollen. Bijna had ze de hal bereikt, toen ze opeens Rubens hoorde. Het was een geluid dat uit een andere wereld leek te komen.

'Kom alsjeblieft terug,' zei hij zacht. 'Ik meende er niets van.'

Ze staarde de oude man op het schilderij recht in de ogen.

'Kun je me niet vergeven?'

Ze draaide zich om. 'Waarom moest je mij zonodig kwetsen?'

Ze wist dat er tranen glinsterden in haar ooghoeken. 'Waarom moest je dat zonodig zeggen?'

'Je hebt gewonnen,' zei hij.

'Wat gewonnen? Dit is geen wedstrijd.'

'O jawel,' zei hij eenvoudig. 'Alles bevat een wedstrijdelement.'

'Hoe heb ik van jou kunnen winnen?'

'Toen mijn voet neerkwam, trok jij je voet terug. Je zei "nee" ondanks het feit dat die rol je heel veel waard is.'

'Veel, maar niet alles.'

Voor het eerst, na een ogenblik dat eeuwen leek voort te duren, glimlachte hij. Het was een aardige glimlach, zag ze, warm en vriendelijk. 'Veel, maar niet alles,' zei hij. 'En dat onderscheidt jou van...'

'... de kruipers.'

'Elk ander mens.' Hij kwam naar haar toe. 'Iedereen.' Zijn armen sloegen zich om haar heen, en ze liet hem begaan. 'Jij bent niet bang van mij,' fluisterde hij. 'En dat is iets dat ik in een vrouw waardeer.' Hij kuste haar hals. 'Meer dan jij kunt vermoeden.'

'Dus jaag je mij eerst de schrik op het lijf om ...'

'Nee.' Hij schudde zijn hoofd. 'Het was andersom. Op het ogenblik waarop jij je omdraaide, besefte ik dat ik je niet zo maar kon laten vertrekken. Ik had er opeens alles voor over...'

'Zul je mij geven wat ik wens?' Haar stem klonk heel zacht.

'Ja.' Zijn stem klonk zelfs nog zachter toen hij zijn armen om 70

haar heen verstrakte en hij zijn gezicht in de holte van haar schouder begroef.

Haar vingers begroeven zich in zijn dikke haar toen ze haar lijf hard tegen het zijne aandrukte. Ze duizelde, en zoekend naar een steunpunt klampte ze zich aan hem vast.

Maar hij gleed al langs haar lichaam omlaag, en toen ze zijn handen tussen de split van haar zijden rok voelde, begon ze te beven.

Ze hapte naar lucht toen ze zijn vingers over haar dijen voelde en toen, ongelofelijk genoeg, drukten zijn lippen tegen haar vagina.

Zijn tong schoot naar binnen, en likte haar clitoris. Haar dijbeenspieren trokken zich met een schokje samen, en alle kracht scheen uit haar benen weg te sijpelen. Ze boog zich helemaal over hem heen tot haar borsten zich tegen zijn rug drukten. Ze bewoog zich heen en weer tegen zijn zachte tong.

Golven van genot gaven haar een loom en zwaar gevoel; haar hart bonkte in haar borstkas en haar lippen waren geopend. Haar heupen begonnen te schokken toen ze een orgasme kreeg. Ze wreef haar borsten tegen zijn rug en voelde haar tepels tegen zijn huid. Even later lag ze bovenop hem. Ze streelde hem een poosje met vingertoppen die vochtig waren van haar eigen klaarkomen, tot ze zijn ogen glazig zag worden.

Daarna wiegde het gefluister van de palmbladeren hen in slaap. Halverwege de avond werd ze wakker. Haar hand gleed over de plek op zijn wang waar diezelfde hand hem eerder had geraakt. Zijn ogen gingen open.

'Zo zou het niet moeten zijn,' zei ze. 'Als een competitie. Niet tussen twee mensen zoals wij.' En in gedachten voegde ze eraan toe: die van elkaar houden, maar ze kon het niet over haar lippen krijgen.

Hij keek haar in de ogen. 'Het is van belang het spel te kunnen meespelen, want deze stad loopt over van idioten die denken dat met geld alles, maar dan ook alles te koop is. Ze beseffen niet dat, hoe meer je op het geld vertrouwt, des te zwakker je wordt, tot je niet langer helder kunt denken, en je de verkeerde besluiten begint te nemen.'

Ze legde haar hand op zijn borst zodat ze hem kon voelen ademhalen terwijl ze hem in zijn ogen keek.

'Wilskracht,' zei hij, 'is een oneindig sterker wapen dan geld, omdat de kracht ervan altijd werkzaam is. Maar niemand kan jou 71

dat advies geven. Je moet het op de harde wijze leren inzien, net zoals ik het heb ingezien.'

'Macht,' zei Marion. 'Daarom komt iemand in Hollywood terecht. Hier bevindt zich meer geconcentreerde macht dan in welke andere wereldstad. O, behalve Washington misschien.' Hij lachte schamper. 'En zouden ze daar niet over ons geld willen beschikken!'

Ze wandelden langs de set en langs drie reusachtige Panavisioncamera's die als sauriërs uit een prehistorisch moeras omhoog torenden.

'Mijn komst naar Hollywood is de uiterste test die ik als mens kan ondergaan.'

Marion werd omgeven door een zekere arrogantie waarmee hij zich afschermde van de gemiddelde mens die niet zo fortuinlijk was van zijn rijk deel uit te maken. Daarnaast deed zijn houding denken aan die van de Engelse landadel van rond de eeuwwisseling, hoewel hij met het grootste gemak kon doen voorkomen alsof hij het beste met de ander voorhad. 'Ik had de rest van mijn leven bij het theater kunnen blijven. Per slot van rekening was het theater mijn grote jeugddroom, deel uitmaken van het gebeuren op West End en, natuurlijk, Broadway. Maar succes verandert een mens. Enfin, kijk maar naar jezelf. Sinds Regina Red ben je, eh, omgeturnd, om het zo maar eens uit te drukken. Het publiek is op een heel intieme wijze op jou attent gemaakt, als je begrijpt wat ik bedoel. Je leven móet daardoor zijn veranderd. In mijn geval deden de successen die ik in het theater behaalde mij verlangen naar... grootsere dingen. En ik besloot het hart van de macht op te zoeken. Aanvankelijk om te peilen of ik er zou kunnen overleven, en later om na te gaan of ik het kon veroveren.' Hij nam haar bij de hand. 'Maar iemand komt er al snel achter dat overleven hier als een overwinning kan worden beschouwd, en allesbehalve als een onbelangrijke. Veel van de groten hebben het niet gehaald en weet je waarom niet?'

De set werd geleidelijk aan bevolkt door de leden van de filmploeg en door acteurs, en hij trok haar met zich mee naar een nis, een hoekje vol schaduwachtige grijze rust. Hij keek haar recht in het gezicht. 'Dat komt omdat iemand in het begin zo doelbewust is' - zijn handen gebaarden kort om zijn woorden te onderstrepen

- 'en zó volkomen opgaat in het aantrekken van macht, dat hij al gauw geneigd is te denken dat hij alles heeft bereikt.' Hij fluisterde nu, maar zijn woorden bevatten meer gewicht dan wanneer hij ze zou hebben geschreeuwd. 'Het is niet waar, Daina. De werkelijk 72

grote beproeving begint pas als iemand probeert de macht die hij heeft veroverd op intelligente wijze te gebruiken.' Hij keek bedroefd. 'Het is niet de macht die corrupt maakt, maar de onwetendheid waarmee die macht wordt aangewend.'

Achter hen klonk een schrille zoemtoon en overal begonnen mensen hun plaatsen in te nemen. 'Schat, voor jouw vriend is het al veel te laat' - ze wist dat hij George bedoelde - 'maar voor jou is het dat zeker niet. Hem onder controle houden is mijn taak, en daarom moet je, mocht je ooit weer onheus door hem worden bejegend, meteen naar mij toe komen. Je moetje afzijdig houden. Jij bent veel te briljant als actrice om jouw, eh, vrienden toe te staan je door hun, eh, onhebbelijke gewoonten van streek te maken. Hij wil met alle geweld deze rol spelen, en ik geloof dat hij er de juiste man voor is. Maar het valt hem niet gemakkelijk. Heather Duell is onmiskenbaar geschreven voor een vrouw - voor jou - en dat kan hij af en toe niet accepteren.' Hij lachte, en ditmaal klonk hij vrolijk. 'Het kan best dat hij een rotzak is, maar samen hebben jullie op het witte doek een magie die onweerstaanbaar is. Want weet je, slim als ik ben, heb ik hem de opnamen laten zien die we gisteren hebben geschoten. Nu is het zo dat er veel op hem aan te merken is, maar hij is niet gek, onze vriend. En hij was eerlijk genoeg om te erkennen dat ik weet wat ik doe.' Marion lachte weer, en draaide zich om toen een gedaante naderbij kwam.

'George,' riep hij. 'Kom hier en hernieuw je kennismaking met onze hoofdrolspeelster!'

'Ja,' zei El-Kalaam in het mondstuk van de hoorn. 'Dat is heel juist, meneer de president. Ik heb net de premier van Israël aan de lijn gehad. Hij heeft zijn dochter gesproken, en is er nu van overtuigd dat ze leeft en ongedeerd is. Voorlopig althans.' Hij blikte vluchtig in de richting waar Bayard Thomas stond. 'Uw minister betekende voor ons een onvermoede bonus.' Thomas'

gewoonlijk rossige gezicht werd zo wit als het haar op zijn hoofd. Zijn doordringende blauwe ogen stonden flets. Hij sloeg zijn ogen neer, en hij leek te beven.

Aan het andere eind van het vertrek hing James in half zittende positie tegen de boekenkast. Hij scheen iets gemakkelijker te ademen, maar hij bloedde nog steeds. Zowel Heather als Rachel hielden hem in het oog.

'Wat zei u daar, meneer de president? Ik begrijp niet helemaal wat u daarnet zei. Deze transatlantische verbinding... Nee, dat doet er niet toe.' Hij bleef naar Thomas staren en dwong hem zodoende terug te kijken.

El-Kalaam grinnikte plotseling. 'Uw minister heeft het even tevoren in zijn broek gedaan, meneer de president.' Hij klakte met zijn tong tegen zijn verhemelte. 'Een beschamende vertoning.'

Zijn gezicht betrok. Hij keek op zijn horloge. 'Het is nu vijf voor halfelf. Om zes uur vanavond verwacht ik een telefoontje waarin u mij meedeelt dat onze dertien broeders zijn vrijgelaten uit hun gevangenschap in Jeruzalem. Morgenochtend om acht uur zult u aan onze andere eisen tegemoet moeten zijn gekomen. U bent met de inhoud ervan bekend. Er zullen geen aanvullende onderhandelingen plaatsvinden. En als u, na afloop van die termijn, nog niet hebt gehoorzaamd, zullen de dochter van de premier van Israël, uw minister en alle andere hier aanwezigen worden geëxecuteerd.' Hij legde de hoorn met grote omzichtigheid terug op het toestel.

'Dit gaat alle perken te buiten,' zei Roger Louch. 'Ik eis dat ik en mijn attaché onmiddellijk worden vrijgelaten. Frankrijk stelt zich heel gematigd op tegenover de standpunten van de PLO. In tegenstelling tot -'

'Houd je bek,' zei Malaguez kil.

El-Kalaam wendde zich tot Rudd, de adjudant van Thomas. 'Jij moet hem beter instrueren,' zei hij op een ietwat geamuseerde toon.

'Ik geloof dat hij te oud wordt voor dit werk.'

'El-Kalaam!' riep Louch. 'Luister naar me.'

'Hij heeft het nog niet door,' zei El-Kalaam onaangedaan. Hij keek nu starend naar Susan, maar het was duidelijk dat hij het tegen Fessi had.

De man met de knaagdierogen scheen zich nauwelijks te bewegen, maar de dikke loop van zijn zware AKM ramde Louch in het middenrif. De Franse ambassadeur ging neer alsof hij was aangereden. Zijn torso schoot naar voren en zijn knieën begaven het. Zijn armen kromden zich, zijn vingers grepen naar zijn maag. Aan zijn wijdgeopende mond ontsnapte een eigenaardig sissend geluid en tranen rolden over zijn wangen. Het volgende ogenblik sloeg Fessi hem met de zijkant van zijn hand in zijn nek. Louch viel en verloor even het bewustzijn.

El-Kalaam trok zijn neus op en klakte met zijn tong zoals hij tijdens het telefoongesprek ook had gedaan. Hij boog zich voorover en liet de loop van zijn MP40 zakken tot het metaal tegen de kin van de andere man drukte.

De huid van de Fransman werd spierwit en hij begon te transpireren; zijn ogen waren roodomrand.

'Je moet nooit,' zei El-Kalaam met verraderlijke vriendelijkheid in zijn stem, 'het woord tot me richten als je niets wordt gevraagd.'

Hij perste zijn lippen opeen. 'Dit zal ongetwijfeld een schokkende gebeurtenis voor je zijn, dat weet ik. Maar hier hoefje niet op hulp te rekenen. Net als de anderen hoor jij wat mij aangaat tot de vijand' - zijn arm gebaarde naar de andere gijzelaars - 'jullie allemaal. In mijn ogen horen jullie tot dezelfde partij.' Hij gaf een ruk met de loop van zijn machinepistool toen hij de ander aankeek.

'Begrepen?'

De Franse ambassadeur keek hem strak aan, stom en met uitpuilende ogen. El-Kalaam gaf hem een harde klap met de vlakke kant van zijn hand. 'Ik wil het u horen zeggen, meneer de ambassadeur.' Hij sprak de titel overdreven nadrukkelijk uit, maar de minachting in zijn stem sprak boekdelen.

De tong van Louch kwam naar buiten en streek langs zijn droge lippen. 'Het is mij...' Zijn stem liet hem in de steek en hij schraapte zijn keel en begon opnieuw. 'Het is mij duidelijk. Wij... wij... zijn de vijand.'

'Heel goed.' El-Kalaam schonk hem een laatste veelzeggende blik. Het volgende ogenblik werd zijn gezicht door afschuw beroerd en hij wendde zich tot Emouleur, de assistent van de ambassadeur. 'Knap hem op voor zover dat mogelijk is,' zei hij.

'Hoe?' vroeg de jonge Fransman. 'Met mijn handen op mijn rug gebonden?'

El-Kalaam trok bedaard de loop van het machinepistool terug van het gezicht van Louch. De ambassadeur gleed aan zijn voeten op de grond.

Aan de andere kant van het vertrek, bleef James bloed verliezen. Zijn linkerarm scheen verlamd, en hing slap en onbruikbaar tegen zijn zij. Hij gebruikte zijn rechterhand om naar de linkermouw van zijn overhemd te grijpen.

'Alsjeblieft,' zei Heather die naast Rita stond, 'laat me hem helpen. Wat kan hij nu uitrichten?'

El-Kalaam scheen haar niet te horen. 'Dit is heel interessant. Bijzonder -' hij hield zijn hoofd een beetje schuin terwijl hij James'

geworstel gadesloeg'-inspirerend.' Hij ging voor James staan. 'Ik ben benieuwd of hij het zelf voor elkaar krijgt.'

'En als het hem niet lukt?' vroeg Rachel. Malaguez die schuin achter haar stond, haalde zijn schouders op.

'Hij redde mij het leven,' vervolgde Rachel. 'Ik wil hem nu helpen. Als je Heather niet wilt laten begaan, laat mij dan.'

'Jou?' El-Kalaam hield zijn blik aanhoudend op James gericht.

'Ik zou jou nog niet eens zelf je schoenveters laten knopen, laat staan je bij hem in de buurt laten komen.'

James concentreerde zich op zijn bezigheden. Zijn gezicht was 75

vertrokken, en hij zweette overvloedig terwijl hij zich inspande om een stuk stof tussen zijn tanden vast te klemmen. Hij gromde en zijn nekaderen zwollen op toen hij zich tot het uiterste inspande. Toen lukte het hem de stof te scheuren. Een scherp, scheurend geluid weerklonk, en hij hield een stuk van de mouw in zijn hand. Er verscheen een vreemde blik in de ogen van El-Kalaam. 'Dat is heel goed gedaan,' zei hij terwijl hij toekeek hoe James het verband aanbracht. 'Je deed dat heel professioneel... soldaat.'

James gaf bedaard antwoord. Hij nam er de tijd voor. Hij wreef over zijn voorhoofd met de rug van zijn bruikbare hand, en droogde die af aan zijn broek. De hand liet een donkere streep achter. Hij leunde achterover tegen de boekenkast, en haalde zo diep mogelijk adem. De lucht werd met een onregelmatig geluid naar binnen gezogen. Vervolgens veegde hij rossig speeksel van zijn lippen.

'Ik weet min of meer hoe een soldaat zich moet redden,' zei James zonder iemand aan te kijken.

'Werkelijk?' vroeg El-Kalaam. 'En hoe kom je aan die wetenschap?' Hij duwde de punt van zijn MP40 tegen James' borst en schoof het overhemd opzij. Hij keek naar hetgeen zich erachter bevond. Op zijn gezicht viel niets af te lezen. 'En hoe komt dat?'

'Ik werd geboren en groeide op in de Falls, in Belfast,' zei James. Zijn hoofd leunde achterover, zijn ogen gingen dicht.

'Niet doen, Jamie,' zei Jleather. 'Laat niets los.'

Rita maakte een beweging die aangaf dat ze Heather het zwijgen wilde opleggen, maar El-Kalaam wuifde haar terug. 'Laat maar,'

zei hij kalm. 'Het doet er nu niet toe wat zij zegt. Hij zal me alles over zichzelf vertellen ...' Hij ging op zijn hurken voor James zitten. 'Is het niet?'

James' ogen openden zich. Hij keek El-Kalaam onbewogen aan.

'De Falls,' zei El-Kalaam zacht. 'Je groeide op in de Falls, in Belfast.'

'Ja, in de Falls,' echode James. 'Waar de Engelsen en hun smerige informanten de zaak in handen hebben, waar ze jongens die voor hun vrijheid vechten martelen en vermoorden.'

Een wolfachtige grijns verspreidde zich over het gezicht van El-Kalaam, en hij blikte vluchtig in de richting van Simmons en MacKinnon. 'Zouden de beide Engelsen niet wat naderbij willen komen? Zouden jullie niet iets meer willen vernemen over de wandaden die de Engelse regering tegenover de Ierse katholieken begaat?'

MacKinnon en Davidson keken met witte, uitdrukkingloze 76

gezichten naar El-Kalaam. 'Wij worden elke dag met dergelijke beschuldigingen geconfronteerd,' zei Davidson.

'Merk je hoe ze het opvatten?' vroeg El-Kalaam aan James.

'Hoor je hoe ze hun zonden schoonpraten?'

'Wij zijn allemaal zondaren,' zei James. 'Ik ging weg uit de Falls omdat ik wist dat ik in zaken in de States meer succes zou hebben.'

Hij keek naar Heather. 'En jij weet waar het merendeel van de winst heen gaat, schat.' Hij sloot opnieuw zijn ogen; er verschenen tranen die langs zijn wangen gleden.

'Naar het Ierse republikeinse leger, nietwaar?' El-Kalaam knikte. Hij hield zijn hoofd opnieuw een beetje schuin, en staarde naar het van pijn vertrokken gezicht van James. 'Maar ik vraag me af of dat de werkelijke reden is dat jij Belfast verliet.'

'Ik vermoed dat ik altijd al, diep in mijn binnenste, besefte dat ik een lafaard was. Mijn broer en de verloofde van mijn zus vochten beiden hun vrijheidsstrijd... en stierven voor hun idealen. Ze maakten een keuze. Ik heb de mijne gemaakt.'

'Keuze?' vroeg El-Kalaam. 'Wat voor keuze?'

James zweeg een poosje, toen keek hij El-Kalaam aan. 'Tussen het verdedigen van een eer en de onderwerping aan wettelozen.'

El-Kalaam staarde hem aan. Hij ging staan en deed een stap achterwaarts.

'Weet je, hij heeft gelijk,' zei Ken Rudd.

'Weet je wel wat je zegt?' fluisterde Thomas schor. 'Heb je niet gezien wat hij Louch aandeed?'

Rudd schonk hem een ijzige blik.

El-Kalaam draaide zich met een ruk om en keek de Amerikaanse adjudant aan. 'Woorden,' zei hij. 'Alleen maar woorden.'

'De Amerikanen hebben de afgelopen tweehonderd jaar geleefd en gevochten om hun woorden gestand te doen,' zei Rudd.

'Vrijheid en gelijkheid, rechtv...'

'Ik zal jullie laten zien wat woorden betekenen.' El-Kalaams stem liep over van minachting. Hij maakte een afgemeten gebaar.

'Rita.'

De lange vrouw stapte achter Rachel vandaan. Ze nam haar machinepistool van haar schouder.

'Wat ben je van plan?' vroeg Rachel. Haar ogen werden heel groot.

'Stil,' siste Malaguez en richtte zijn wapen op haar. 'Blijf staan waar je staat, en kijk! Let op!'

'Ik wil dit niet aanzien.'

'Aha,' zei Fessi. 'De maag van de Israëlische is hiertegen niet bestand.'

'Laat haar hierbuiten,' zei Bock, de gastheer. Tot op dat ogenblik had hij zijn mond gehouden. 'Waarom moeten de vrouwen hier getuige van zijn?'

'Zie je wel,' zei El-Kalaam tegen Rudd. 'Al dit gepraat is volkomen betekenisloos. Alleen acties hebben betekenis.'

Rita had inmiddels haar blik gericht op de butler, een kleine, kalende man met een kromme rug. Zijn ogen flitsten wild heen en weer en hij beefde.

'Wat ben je van plan?' vroeg Rudd.

'James weet wat er te gebeuren staat, niet, James?'

James hoofd zakte opzij. Zijn ogen keken strak naar de tegenoverliggende muur. Niets wees erop dat hij de woorden had verstaan.

'Wat ben je van plan, El-Kalaam -' De stem van Rudd werd onderbroken door een hysterische uitroep van Thomas: 'Houd je bek, wil je!' Hij kneep zijn ogen stijf dicht. 'Houd je bek, dan laten ze ons met rust!'

Rita had de doodsbange butler naar het midden van het vertrek geleid. Nu deed ze een stap achteruit. Er klonk een scherpe klik toen ze de veiligheidspal van het machinepistool terugduwde.

'In godsnaam!'riep Emouleur.

Het dienstmeisje barstte in tranen uit; Susan was verbijsterd.

'Dit is geen manier om -' begon Davidson.

Het rauwe geluid van het machinepistool deed iedereen opspringen. Heather schreeuwde het uit. De butler draaide om zijn as, met één voet los van de grond. In een sproeiregen van bloed werd hij tegen de tegenoverliggende muur gekwakt, en kaatste weer terug. Rita haalde opnieuw de trekker over. Het lawaai was oorverdovend. De armen van de butler spreidden zich wijd, zijn handen graaiden naar lege lucht. Hij was overdekt met bloed. Het werd uitgesmeerd over de muur toen hij erlangs naar beneden gleed. Zijn benen vouwden zich onder hem. Zijn kin zakte op zijn borst.

Het dienstmeisje, een blondine met een overdaad aan make-up op haar gezicht, jammerde. Als bij stilzwijgende afspraak schoven de andere gijzelaars zo ver mogelijk van haar vandaan. Rita draaide zich met een vloeiende beweging om. Vuur spoot opnieuw te voorschijn uit de loop van de MP40, en het dienstmeisje leek achteruit te springen. De marmeren schoorsteenmantel raakte haar schouderbladen en deed haar voorover klappen. Haar mond bewoog, maar er kwam geen geluid uit. Haar vingers trokken zich krom tot klauwen terwijl ze op haar knieën neerzeeg. 78

In die houding wiegde ze licht heen en weer, voor ze op haar zij op de vloer belandde.

'Goed,'zei El-Kalaam door de kruitdamp heen. 'Nu weten jullie dat het ons ernst is. Woorden zeggen ons niets; moed is een nutteloos wapen tegen de macht die wij hebben.'

Hij liet zijn blik traag de kamer rondgaan. Zijn donkere ogen genoten van de schok en het door niets verhulde afgrijzen dat zich op de bleke gezichten aftekende. Hij glimlachte flauwtjes terwijl hij ze allemaal in ogenschouw nam. Het was nu stil. Hij klopte op de loop van zijn machinepistool en spuwde luidruchtig naar een plek tussen de lijken, halverwege de vloer.

Rubens' gedrag ten opzichte van haar kenmerkte zich door toenemende menselijkheid. En daarom ging ze aan het eind van de werkdag meestal niet naar haar eigen woning, maar naar hem. Ze nam dan een duik in het zwembad, waarna Maria haar op een dienblad een hoog glas verfrissende Bacardi bracht, en bovendien een bord kipsandwiches omdat 'de senor vanavond laat is en er prijs op stelt samen met u te dineren'.

Die dag had ze haar rum pas voor de helft opgedronken, toen ze het huis binnenging. In haar nog steeds vochtige kamerjas ging ze ergens zitten en nipte van het restant van de drank. Haar dikke haar rustte zwaar en krullerig op haar schouders. Ze staarde naar het buitenmaatse olieschilderij links naast de open haard. De afbeelding toonde een weelderige zeemeermin die op een kartelige rots zat. Haar opgewekte, groene ogen namen energiek haar omgeving op. Haar lange haar schitterde door een netwerk van zeejuwelen: een willekeurige verzameling kleine schelpen. De natte schubben van haar staart glommen in het licht. Haar mond was half geopend, alsof ze een lied zong. Onder en achter haar krulde en ruiste de zee alsof die op het punt stond zich over haar heen te storten. Het opvallend eigenaardige van het schilderij was dat het water en de ogen van de zeemeermin precies dezelfde kleur hadden, zodat de toeschouwer de duizeligmakende sensatie ervoer via die ogen in de diepte van de oceaan te kijken. Daina sloot haar ogen.

Misschien was het derhalve logisch dat ze, toen ze die nacht in slaap viel, van de kerker droomde. Ze had het woord nog nooit van haar leven uitgesproken en jarenlang, als ze een tekst onder ogen kreeg waarin het woord voorkwam, kon ze er lang, als in trance, naar kijken, alsof ze bang was dat het tot leven zou komen. Want

'kerker' was het woord dat ze in haar gedachten gebruikte om een vertrek te omschrijven dat zich diep onder de grond bevond, daar 79

begraven als een zieke mol die er zijn dood afwachtte. Het woord hing in haar onderbewustzijn, en bracht haar die tijd van haar leven in herinnering toen ze geen enkele controle over haar leven had ... Het was alsof ze terugkeerde naar de moederschoot. Zoals altijd wekte de droom haar. Ze was kletsnat van het zweet, en de smerige rubbersmaak in haar mond was zo sterk dat ze op wilde staan en naar de badkamer wilde gaan om haar mond te spoelen.

'Daina,' begon Rubens. 'Is er iets niet in orde?'

Enkele ogenblikken was ze niet tot antwoorden in staat. Zonder iets te zien, staarde ze naar het plafond. Toen voelde ze hem naast zich, en het volgende ogenblik was alles weer in orde. Ze stond zwijgend op en liep naar de badkamer. Toen ze terugkwam, zat hij recht overeind in bed en keek haar aan.

'Wat was er? Je schreeuwde het uit.'

'Het was maar een droom.' Ze bleef aan het voeteneind van het bed staan, nog steeds naakt.

'Je bent mooi,' zei hij zacht.

Daar moest ze om glimlachen. 'Deze stad kweekt schoonheid. Binnenkort zal schoonheid hier zo gewoon zijn dat mooi-zijn alle betekenis verliest.'

'Ik had het niet over je gezicht... en ook niet over je lijf.'

'Waarover dan?'

'Over alles: je stem, je gebaren, je intonatie.. .je aanwezigheid.'

Hij stak zijn armen naar haar uit. 'Ik bedoelde jou.'

Ze liet haar haar als een wolk over haar schouders zweven.

'Iemand is niet zoals anderen haar of hem zien.' Ze huiverde een beetje toen hij haar in zijn armen nam.

'Ik heb het koud,' zei hij, maar zij wist niet of hij het werkelijk meende.

'Had je het bij je vrouw ook koud?'

'In het bijzonder bij mijn vrouw.'

'Zie je wel,' zei ze met een soort spottende triomf, 'die verhalen die ze over je vertellen moeten haast wel op waarheid berusten.'

'Welke verhalen?' Ze kon de vlinderachtige zachtheid van zijn wimpers voelen toen zijn lippen haar sleutelbeen beroerden.

'Ik heb gehoord dat jij van je vrouw scheidde omdat ze niet wilde dat jij haar in het openbaar... eh ...'

'Dat verhaal is mij ook bekend.'

'En?' vroeg ze. 'Is het waar?'

'Doet het er iets toe?'

'Ik weet het niet.' Ze trok zich iets van hem terug zodat ze zijn gezicht beter kon zien. Ze stak een hand uit en veegde een haarlok 80

weg van zijn voorhoofd. 'Ja. Het zou iets over jou duidelijk maken.'

'O, jazeker. Ik zou erdoor worden afgeschilderd als een egomaniak. Ik weet zeker dat dat de conclusie is die de meeste mensen zouden trekken.'

'Het is dus niet waar?'

'Het is waar. Maar mijn vrouw was zo koel als ijs.'

'Jij bent niet zo koud.' Ze drukte haar hand tegen zijn wang.

'Nee. Bij jou niet.' Hij hief zijn hand op en bedekte de hare. 'En dat verbaast me.'

'Dat zou niet zo moeten zijn.' Ze staarde hem recht in de ogen.

'Eigenlijk is het heel logisch. Je bent met me naar bed geweest. Maar wat zegt dat? Helemaal niets. Helemaal niets vergeleken met-'

De voordeurbel klingelde. Rubens schopte de lakens van zich af en stond op. Daina liet zich op het bed rollen en tuurde naar de klok. Het was even na middernacht.

'Moet je opendoen?'

'Ja.' Hij hulde zich in een donkerblauwe zijden kamerjas. De bel klingelde opnieuw, en hij ging naar de voordeur. Ze ging op haar rug liggen, spreidde haar handen op de koele lakens en sloot haar ogen. Stemmen. De slaap wilde niet komen. Ze zuchtte en belde haar antwoordapparaat. Maggie had een boodschap achtergelaten met het verzoek haar te bellen. Ze belde.

'Hallo. Wat is er loos?'

'Een beetje depressief, meer niet.' Haar stem klonk gesmoord en vermoeid. 'Waar ben je?'

'Thuis,' zei Daina. 'Eh, nee, eerlijk gezegd ben ik bij Rubens.'

'Wat doe je daar?'

'Wonen.'

'Ah, ha ha.' De lach was rauw en bitter. 'Ik snap het. En, hoe is het?'

'Prima. Hoor eens, Maggie, ik heb het nu liever over jou. Hoe gaat het?'

'Vervelend. Ik zit hier maar een beetje te huilen.'

'Ik kom naar je toe. Alleen-zijn doet niemand goed.'

'Dommerd. Nee, echt, ik heb niemand nodig.'

'Ja, dat heb je wel. Dat is juist het probleem. Chris is waarschijnlijk de hele nacht in de studio, en ...'

'Ook als hij niet werkt, is hij zelden thuis.'

Er volgde een stilte waarin Daina zich afvroeg wat ze moest zeggen. 'Hij heeft problemen met de band, dat is alles,' zei ze ten slotte. En ze besefte meteen dat ze dat niet had moeten zeggen. 81

'Hoe weet jij dat?' Maggies stem kreeg een scherpe klank.

'Ik kwam hem gisteren toevallig tegen. We praatten een poosje.'

'Ik geloof er niets van. Wat is er verdomme aan de hand, Daina?'

'Ik weet niet wat je bedoelt.'

'Ben je nu bij Chris?'

'Maggie, wat mankeert je? Ik heb toch gezegd -'

'Ik weet wat je hebt gezegd,' snauwde ze, en hing op.

'Verdomme,' zei Daina en draaide opnieuw Maggies nummer. Ze probeerde het drie keer, maar de lijn bleef bezet. Ze stond op en trok een spijkerbroek en een trui aan. Daarmee liep ze de gang door en de woonkamer binnen.

Rubens had gezelschap van een tamelijk lange, atletisch uitziende man. Hij had een donkerbruine, door de zon verbrande huid en achterovergekamd blond haar. Hij had iets weg van een van de surfers van Laguna Beach. Zijn bruine ogen waren verborgen achter een bril met een ouderwets montuur. Hij deed haar denken aan iemand uit haar jeugd, maar ze wist niet aan wie.

'Daina, dit is Schuyler Foulton, mijn procuratiehouder,' zei Rubens. Foulton verplaatste een felrode met de hand gemaakte aktentas van zijn linker-naar zijn rechterhand, en schudde vervolgens haar uitgestoken hand.

'Enfin,' zei Rubens, 'voor de dag ermee.'

Foulton liet de sloten van de aktentas openknippen en haalde een stapel papieren te voorschijn. Rubens begon ze onmiddellijk te bestuderen.

Daina hield Foulton in het oog. Het was een gezicht, dacht ze, dat te mooi was om knap te zijn. Ze vond dat de bril hem er jonger deed uitzien dan hij in werkelijkheid was. Ze vroeg zich opnieuw af op wie hij leek, en onderdrukte net op tijd een lachje. Foulton leek precies op Clark Kent.

Ze vroeg: 'Wilt u iets drinken?'

'Schuyler blijft maar even,' zei Rubens abrupt en zonder op te kijken.

'Nee... dank u.' Schuylers gezicht liep langzaam rood aan. Rubens stak een hand uit. Foulton tastte in zijn binnenzak en haalde een dunne, elegante vulpen te voorschijn. Rubens pakte die van hem aan en trok twee cirkels om twee passages op de pagina die hij doornam. Pas daarna keek hij op. 'Wat heeft dit verdomme te betekenen?' Hij smeet Foulton het vel papier toe. Foulton keek heel even naar de omcirkelde passages. Hij wist wat er stond. 'Dit heb ik zo van de raad van bestuur uit New York gekregen.'

'Van de raad van bestuur? Je bedoelt van Ashley? Ik heb nadrukkelijk tegen hem gezegd dat ik het niet met minder dan een termijn voor vijfjaar wilde doen, met uitloopmogelijkheden in de vorm van optieverlengingen voor de duur van twee jaar.'

'Ik, eh, sprak hem vanmiddag. Hij zei dat hij zich zorgen maakte te zullen worden ingepakt. De liquiditeit -'

'De liquiditeit! Me reet. Het is in ons voordeel met Colombine samen te werken. Moet ik die stommelingen dan alles voorkauwen?'

'Ashley zei -'

'Het interesseert me geen moer wat Ashley zei!' barstte Rubens los. 'Voor wie werk jij, Schuyler?'

Foulton zei niets en staarde naar de vloerbedekking.

'Zal ik je eens iets vertellen? Het is maar verdomd goed dat wij in de twintigste eeuw leven. Vroeger werden boodschappers van onheilstijdingen ... Hun kop ging eraf.'

Foulton keek op, schraapte zijn keel en zei: 'Ik dacht dat hun tong werd afgesneden.'

Rubens gaf geen antwoord. Hij beende naar de telefoon, draaide een nummer en vroeg naar Ashley. Tijdens het daaropvolgende gesprek werd hij in toenemende mate roder. Hij eindigde met: 'Mooi, maar van nu af aan regel ik die zaak met Colombine persoonlijk. Gesnapt, Ash?' Daarna hing hij op en wendde zich opnieuw tot Foulton. 'En hoe staat het met Over The RainbowT

Schuyler schraapte zijn keel en keek vluchtig in de richting van Daina, vóór hij antwoordde. 'Ik heb net de rekeningen van de derde maand onder ogen gehad, en ik geloof dat we de uitgaven scherp in het oog moeten houden. Een degelijke kostenbewaking -'

'Hoe ver zijn die schoften al over hun budget heen?'

'Drie miljoen ... tot dusver.'

'Voor hoeveel doen wij mee?'

'Drie miljoen.'

'Ze lopen ook achter op hun schema.'

'Dat komt door die idiote decorontwerper, Roland HUL Hij blijft de sets maar groter en groter maken. Ze zijn nu bezig aan een neon-skyline van New York, omdat Hill weigert het met een miniatuur te doen.'

Rubens wendde zich tot Daina. 'Geef die schoften één vinger en ze gaan er met de hele hand vandoor.' Hij schoof zijn glas van zich af. 'Regel een vergadering, Schuyler. Ergens halverwege de komende week.'

'Op kantoor?'

'Nee, hier. Ik wil dat die lui zich op hun gemak voelen als ze komen binnenstappen. Ze zullen zich in ieder geval minder op hun gemak voelen als ze vertrekken. Nu wat betreft Colombine -'

'Om tien uur heb je de contracten,' zei Schuyler. 'Ik zal ze door een koerier laten brengen.'

'Doe geen moeite,' zei Rubens. 'Ik kom morgen allereerst naar kantoor.'

Foulton knikte. 'Prettig met u te hebben kennisgemaakt, mevrouw Whitney.' Hij gaf haar een koele hand. 'Ik heb van uw films genoten.'

'Dank u,' zei ze. 'Tot ziens.'

Ze hoorden zijn hakken op de plavuizen in de hal. Hij sloot de deur zacht achter zich. Een automotor kwam grommend tot leven, en het geluid verdween al spoedig tussen de palmen. Rubens staarde haar aan. Hij draaide zich om, en liep de kamer door in de richting van de bar. Een poosje waren de enige geluiden in het vertrek die van de ijsklontjes die tinkelden in zijn glas.

'Waarom blafte je die man zo af?' vroeg ze ten slotte.

'Ik wil er niet over praten,' zei hij nijdig.

'Mij best.' Ze liep naar de hal.

'Waar ga je heen?'

'Naar Maggie. Om -'

'Blijf.'

Ze draaide zich om en keek hem recht in de ogen. 'Ze is mijn vriendin, Rubens.'

Hij deed een stap voorwaarts. 'Ik ben meer dan je vriend.'

'Ik ben niet van plan vannacht hier te blijven. Niet nadat je Schuyler zo afbekte.'

'Waarom zou jij je druk maken om hem?'

'Ik heb op zijn gezicht gelet. Je kwetste hem. Behoorlijk. En dat deed je omdat je het prettig vond.'

Hij keek haar eigenaardig aan. 'Ik merk dat ik je weer heb onderschat.'

'Christus. En dat zit je dwars.'

'Daar ben ik nog niet uit.' Hij pakte zijn glas en kwam achter de bar vandaan. Hij knikte. 'Oké, het zit als volgt in elkaar. Schuyler en ik kennen elkaar al sinds onze schooltijd. Ik heb me in dit bedrijf moeten opwerken, en hij werd door zijn vader naar binnen en omhoog geloodst.' Hij wuifde met zijn hand alsof hij de woorden wilde uitwissen. 'Maar dat is nog tot daar aan toe. Wij waren klasgenoten, goede vrienden ... en wij deden samen al die dingen die goede vrienden samen doen. Wij gingen samen met meisjes op stap...'

'Aha.'

'Maar later vertelde hij me dat hij homoseksueel is.' Hij sloeg de inhoud van zijn glas in één keer naar binnen, om zijn irritatie te verhullen. 'Het viel me tamelijk rauw op de maag en het zit me nog niet helemaal lekker. Ik bedoel, we bleven nachtenlang op en praatten over Kim Novak en Rita Hayworth, en we vergeleken ze met de meisjes die wij in die tijd versierden. Dus ik bleef mezelf voorhouden dat hij zich maar wat verbeeldde en dat het allemaal een soort grap was.' Hij wendde zich af.

'Rubens,' zei ze zacht. 'Je kunt niet iets van hem verlangen dat tegen zijn hele wezen in gaat.'

'Ik weet dat hij homo is,' zei hij, 'maar vaak krijg ik het idee dat hij zelf niet eens weet wat hij is. Soms maak ik me zo boos op hem dat ik hem wel kan wurgen.'

'Je doet alsof het jouw besluit is en niet het zijne.' Ze legde haar vingers zacht op zijn arm en kneep erin.

Hij snoof. 'Ik ben niet verliefd op Schuyler.' Maar er klonk geen overtuiging in zijn stem.

'Beschouw jij het als onmannelijk om van hem te houden? Ik bedoel, om hem te mogen?' Het was een vraag waarop ze eigenlijk geen antwoord verwachtte; ze wilde alleen maar de vraag verwoorden die hij zichzelf zou moeten stellen. 'Wat is er tenslotte belangrijker dan vriendschap?'

Hij scheen ietwat te ontspannen. 'Ik ben hem een excuus verschuldigd. Soms behandel ik hem net zo slecht als Bill, zijn vriend, hem behandelt.'

'Is dat zo?'

Hij glimlachte. 'Nee, natuurlijk niet. Ik geloof dat Bill echt van hem houdt.' Hij verstrengelde zijn vingers met de hare, en wendde zich lachend tot haar. 'Weet je, jij beschikt over verontrustende eigenschappen.'

'Wat bedoel je daarmee?'

'Jij bent in staat me dingen betreffende mezelf te laten inzien waarvan ik het bestaan nauwelijks vermoedde.' Ze werd zich bewust van de intensiteit waarmee hij haar aanstaarde. Haar knieën knikten door hetgeen ze zag. Hij ademde door zijn halfgeopende mond, en toen hij zijn vrije hand ophief om haar wang aan te raken, voelde zijn huid heet aan.

'Ga niet weg, Daina.' Zijn stem klonk gezwollen. 'Niet nu, niet vannacht.'

Maar ze moest hem alleen laten, hoewel een deel van haarzelf heel egoïstisch wenste de nacht bij hem door te brengen. Vanuit de 85

duisternis hoorde ze boven het tikken van de wekker op het nachtkastje uit, Maggies gekwelde stem.

Met een heftige beweging van haar hoofd ging Daina overeind zitten. Het afscheid van zijn warme lijf had een schokeffect op haar. Zwijgend, zonder hem te wekken, trok ze haar spijkerbroek en trui met rolkraag weer aan. Ze zocht naar haar autosleutels en was al halverwege de gang, toen ze hem hoorde bewegen en vragen: 'Waar ga je heen?' Zijn stem klonk slaperig.

'Ik moet naar Maggie toe.'

'Waarom, verdomme? Ze haat je momenteel als de pest.'

Ze draaide zich om en zag zijn half in het donker verborgen gezicht; een lichtplek lag als een litteken op zijn wang. 'Zoeven heb je me ervan kunnen weerhouden om naar haar toe te gaan. Probeer het alsjeblieft niet nog een keer.'

Hij werkte zich op een elleboog overeind. 'Oké, als jij je tijd wilt verdoen, is dat jouw zaak.'

'Ze is mijn vriendin, Rubens.' Ze deed een stap in zijn richting.

'Dat zou jij moeten begrijpen. En waar ik vandaan kom zijn vrienden van het grootste belang.'

Ze zweeg een ogenblik.

'Ze wacht alleen maar haar kans af om jou de genadeslag te geven,' zei hij.

Ze boog zich voorover. 'Alles is voor jou een spelletje, is het niet? De problemen van een ander interesseren jou niets. Je wilt eenvoudig niet dat ik je nu alleen laat.'

'Nee,' zei hij botweg. 'Dat wil ik niet.' Hij ging helemaal overeind zitten; ze voelde hem naar haar kijken. 'Nu zijn we allebei boos,' zei hij. 'Om niets.'

Daina liep naar het bed, boog zich voorover en kuste zijn lippen.

'Ik laatje niet in de steek. Ik ga naar Maggie. Daartussen bestaat verschil. Je hebt het mis wat haar betreft. Hoe dan ook, je moet niet boos op me zijn. Mijn vrienden en vriendinnen zijn belangrijk voor mij. En zij heeft mij nodig.'

'Ik heb je ook nodig.'

Ze glimlachte hem toe. 'Zij heeft mij op dit ogenblik écht nodig, en jij niet. Jij bent op dit ogenblik sterker dan zij. Maak er alsjeblieft geen wedstrijd van.'

'Oké,' zei hij vanuit de duisternis, 'je moet maar doen wat je goeddunkt.'

De lichten waren aan toen Daina de zilveren Mercedes tot naast de woning van Chris en Maggie reed. Het ruisen van de golven 86

werd weggevaagd door het strakke ritme van de muziek van de Heartbeats dat aan het interieur ontsproot. Even later belde Daina aan. De muziek stond hard, zodat er niet onmiddellijk werd gereageerd. Ze was genoodzaakt te wachten op de pauze tussen twee nummers. Toen sloeg ze met haar gebalde vuist hard op de deur.

'Kom erin, de deur staat op... O, ben jij het,' zei Maggie toen ze Daina in het oog kreeg. 'Jou verwachtte ik totaal niet.'

'Waarom smeet je de hoorn op de haak?' vroeg Daina terwijl ze naar de plek liep waar Maggie met haar benen onder zich getrokken op de sofa zat. Naast haar stond een vrijwel lege fles Duitse wijn op de koffietafel; de asbak was tot de rand toe vol. Een halfopgerookte joint lag ernaast.

'Waar is Chris?' vroeg Maggie suffig. 'Ben je te schijterig om samen met hem hierheen te komen?'

'Maggie, ik weet niet hoe jij aan het idee komt dat -'

'Ik wil het weten,' schreeuwde ze boven de muziek uit, wat een aanzienlijke prestatie was. 'Wat hebben jullie samen achter mijn rug uitgevoerd?'

Daina liep het vertrek door en zette de muziek af. Het was opeens doodstil, en het doffe geruis van de branding buiten werd hoorbaar. Daina ging naast Maggie op de sofa zitten.

'Het spijt me dat ik je niet eerder heb verteld dat ik Chris heb gesproken.'

'Hij had mij ook om advies kunnen vragen.' Haar ogen vulden zich met tranen. 'Waarom zocht hij jou op?'

Daina stak een hand naar haar uit alsof het contact haar ertoe zou aanzetten antwoord te geven. 'O God, Daina,' zei Maggie met afschuw. 'Ik kan het niet uitstaan. Jij hebt alles en ik heb niets ... niets. En nu heb je Chris ook al van mij afgenomen.'

'Chris houdt van jou, Maggie. Hij en ik zijn alleen maar vrienden. En vrienden kunnen nou eenmaal soms beter met elkaar over bepaalde zaken praten dan minnaars.' Ze drukte Maggie tegen zich aan, en voelde haar snikken.

'Ssst,' fluisterde ze. 'Ssst.' Ze zei het alsof ze een kind troostte. Ze streelde Maggies haar. 'Wij hebben elkaar nog. Wij zullen altijd elkaar nog hebben.'

'Maar jij gaat weg.' Maggies stem klonk zacht en bedroefd; de woede die in haar stem had geklonken was door haar tranen afgevlakt. 'Jij gaat weg en ik blijf hier achter.'

'Waar ik ook heen ga,' zei Daina, 'ik zal in gedachten altijd bij je zijn.' Nu huilde ze zelf ook, omdat ze inzag wat er dreigde te gebeuren. Ze nam Maggies hand in haar handen en dwong haar 87

zodoende op te kijken. 'Wat er ook gebeurt, wij zullen altijd bevriend blijven. Tussen ons zal er nooit iets veranderen. Ik beloof het je, Maggie.'

Maggie keek Daina in de ogen. Toen, met een diepe zucht, vlijde ze haar hoofd tegen Daina's borst en sloot haar ogen. Later wiegden ze elkaar in slaap.

Daina liet zich meevoeren door de nacht. Het was alsof ze boven de daken van de stad zweefde, een grote voorstad die zich naar alle kanten uitstrekte. Als ik nu in New York was, dacht ze, zou ik met de snelheid van het geluid opstijgen naar het dak van het World Trade Center en vandaar naar beneden turen en verder. Over de twinkelende lichten die bijna zover als de sterren reikten, die in het westen de Hudson overstaken naar het landelijke New Jersey, en die zich in het noorden achter de wolkenkrabbers uitstrekten naar de huurkazernes van Harlem.

Ze kon onmogelijk teruggaan naar dat lege huis dat niet langer haar thuis was. Rubens was voor zaken in Palm Springs, en hoewel hij Maria had opgedragen Daina altijd binnen te laten, voelde ze er niets voor alleen in het grote huis te zijn.

Automatisch stuurde ze de zilveren Mercedes westwaarts over de felverlichte snelwegen - Foothill, vervolgens Ventura - in de richting van Los Feliz en Western, tot ze uiteindelijk vier huizenblokken van het Huntingdon Hartford Theater Sunset opreed. Zonder erbij na te denken, sloeg ze linksaf naar La Cienega en reed naar de Los Palmas Soundrecorders, de studio waar Chris en zijn band opnamen maakten.

Alsof ze uit een droom ontwaakte, knipperde ze verschillende keren met haar ogen toen ze eenmaal besefte waar ze was, en stapte uit.

Natuurlijk kon ze niet zo maar naar binnen gaan. De verblijfplaats van de Heartbeats werd altijd omzichtig geheim gehouden, hoewel dat veelal niets uitmaakte.

De zwaargespierde neger die de toegang tot de studio bewaakte, was de eerste van de verschillende menselijke hindernissen die ze moest nemen. Hij wilde haar niet binnenlaten en weigerde zelfs om Chris een boodschap te laten brengen. Sterker nog, hij ontkende bovendien dat de band aanwezig was.

Zijn kaalgeschoren schedel glom blauwig in het neonlicht van de ingang. Hij droeg een vlammend rood overhemd en een chocoladebruin pak. Om zijn stierenek hingen een zilveren cokelepeltje en een scheermesje, ook van zilver. Hij duwde haar met zijn brede handpalmen weg, ongevoelig voor haar protesten. 88

Ze stond net op het punt om het op te geven, toen ze een glimp van Nigel opving.

'Hé, Nigel!' schreeuwde ze, 'Nigel, ik ben het, Daina!'

De zwarte man duwde haar verder terug. 'Zeg, schei eens uit.'

Zijn stem klonk laag en dreigend. 'Hoorde je niet wat ik je influisterde, schatje? Maak dat je -'

'Ogenblik, Gerry.' Nigel werkte zich met behulp van zijn schouders langs de neger. 'Hé, ben jij het.' Hij draaide zich om.

'Het is oké, zij is oké.'

De zwarte man haalde zijn schouders op en stapte opzij. Hij verontschuldigde zich niet. Nigel nam haar bij de hand en leidde haar via een korte trap naar beneden. Daar was het licht zwakker en verloren de pastelkleurige wanden zich in schaduwen. Bij een frisdrankenautomaat bleef hij staan. 'Dat is een hele poos geleden, Daina.' Hij viste wat wisselgeld uit een broekzak en propte muntstukken in de automaat. 'Wil je ook wat?'

'Nee, bedankt.'

'Kom je Chris opzoeken?'

Hij draaide zich half om en staarde haar over de rand van het plastic bekertje heen aan. Hij snoof en slurpte gretig van de inhoud.

Achter zijn schouder ontwaarde ze een half in de schaduwen verborgen gedaante. De gedaante had het lijf van een buldog en geweldig brede schouders. Het was een man. Hij bewoog zich lichtvoetig en stapte de kring van citroenkleurig licht binnen. Zijn gezicht was doorgroefd, maar er viel geen enkele emotie van af te lezen. De kalme, grijze ogen schenen alles in hun omgeving met dezelfde ongeïnteresseerde afstandelijkheid op te nemen. De eerste keer dat hij haar aankeek, was Daina ervan overtuigd dat die vlakke, grijze schijven lenzen waren en dat, als ze met een vingertop tegen zijn buik had gedrukt, zijn dunne samengeknepen lippen een polaroidfoto afgeleverd zouden hebben. Nigel keek in de richting die ze met haar ogen aanduidde. 'Het is Silka maar,' zei hij zacht. 'Beschermt ons tegen iedereen.' Hij maakte enkele danspassen, alsof hij energie te over had. De rijkelijk bewerkte fetisj van wit en zwart ivoor die om zijn hals hing, bracht een tinkelend geluid voort.

Daina richtte haar blik opnieuw op Nigel. 'Ik heb jullie al een poosje niet gezien. We hebben het allemaal zo druk -'

Hij prikte naar haar met een benige wijsvinger. 'Jij wordt de ster die je verdient te zijn.'

'-en jullie waren druk bezig met de elpee en -'

'Helaas wel!' Nigel kauwde luidruchtig op een ijsklontje en 89

bewoog daarbij zijn onderkaak van links naar rechts. 'Hmm.' Hij slikte. 'Over een week gaan we op tournee. Dan moet je komen kijken, niet nu, oké?' Hij spreidde zijn benen als een revolverheld, de handen met gespreide vingers boven zijn denkbeeldige revolvers. 'Ik weet zeker dat het te gek wordt. Weet je, te lang in de studio, zonder live-optredens, daar word je suf van. Je mist het contact met het publiek dat je broodnodig hebt.' Hij kneep het plastic bekertje stuk en wierp het achteloos weg. Silka verloor hen geen ogenblik uit het oog.

Nigel had Daina altijd al doen denken aan een gekooid dier, rusteloos, ongeduldig en soms uiterst gedeprimeerd, om even later weer uiterst vrolijk te zijn. Zijn gemoedstoestand ging altijd op en neer als een jojo. Hij haalde iets uit zijn zak, hield het haar voor, en stopte het in zijn eigen mond toen ze vriendelijk maar beslist haar hoofd schudde.

'Dit spul moetje niet roken,' zei hij. 'Dit moetje eten. Het is veel te goed om te roken. Dit spul geeft mij de kick om dit vervelende studiogedoe te overleven.'

De deur van de opnamestudio ging open. Een vlaag opgenomen muziek spatte naar buiten. Het volgende ogenblik werd het abrupt stil. Ze hoorde Chris zeggen: 'Daar. Precies.' En de muziek zette opnieuw in, op het punt waar de klanken abrupt waren afgebroken.

'Hé, Tie,' zei Nigel glimlachend.

De vrouw die naar buiten was gestapt keek hen argwanend aan. Ze had een gewoon postuur, maar haar heupen waren bijna net zo slank als die van Nigel. Ze stond daar met één heup naar voren, een houding die elke andere vrouw zou hebben misstaan. Maar in haar geval accentueerde de pose een gevoel van kille duisterheid. Ze had een eigenaardig gezicht: het uiterlijk van een gevallen engel. Een brede mond, hoge jukbeenderen en een stiletto-dunne neus. Beeldschoon was het eerste woord dat in Daina opkwam, en toen keek ze in de ogen van de vrouw. Ze waren zwart als kool en stelden al haar andere gelaatstrekken in de schaduw. Of de ogen pasten niet bij het gezicht, of ze waren eenvoudig net iets te klein. Ze droeg een strak hesje dat haar borsten nadrukkelijk deed uitkomen en een ruwzijden zwart rokje met een split aan weerskanten. De split onthulde opzettelijk een glimp van een satijnen jarretelgordel.

Ze noemde haar allemaal Tie, maar haar echte naam was Thaïs. Ze kwam naar hen toe, de kille, zwarte ogen op Daina gericht. 'Ik vroeg me al af waar je zolang bleef, schat.' Ze keek Nigel niet aan, hoewel haar woorden overduidelijk voor hem waren bestemd. 90

'Je herinnert je Daina toch wel?' vroeg Nigel. 'Ze is bevriend met Chris en Maggie.'

Ze glimlachte met haar mond; een glimlach waarbij haar ogen niet meededen. 'En wat komt ze doen? Je weet dat wij vreemden nooit toestaan -'

'Hé, zeg, schei eens uit.' Hij sloeg zijn armen om haar heen.

'Daina hoort er praktisch bij, Tie. En bovendien is ze niet helemaal voor niets hierheen gereden, nietwaar?' Hij knipoogde naar Daina. 'Ze moet de hele dag hard werken en komt zich hier een poosje ontspannen.'

'Ik moet naar het toilet,' zei Tie. Nu gleed haar sombere blik van Daina weg en richtte zich op hem. 'Heb je zin om mee te gaan?'

Haar stem klonk laag en zwoel. Het was duidelijk dat ze acteerlessen had gehad.

Hij grijnsde haar toe. 'Natuurlijk. Altijd goed.' Hij maakte zijn blik los van de hare en keek Daina aan. 'Ga maar naar binnen als je wilt. Chris en de jongens zullen het leuk vinden je weer eens te zien. Ha! Rollie heeft een foto van jou op een van zijn trommels geplakt. Niet waar, Tie? Hahaha.' Ze trok hem mee, en samen verdwenen ze uit het zicht.

De opnamestudio was aan alle kanten betimmerd met lichte eikehouten panelen. Ervoor stonden op verschillende plaatsen gekleurde akoestische panelen opgesteld.

Ze liep het drie treden tellende trapje af en stapte de afgeschermde opnameruimte binnen, bezet door buitenmaatse regelpanelen vol wijzers, schuifschakelaars en faders die allemaal via een computer werden uitgebalanceerd.

Vanachter de glazen wanden kon ze een blik werpen in de studioruimte waar de geluidsapparatuur stond opgesteld. Massieve versterkers met speldeprikken van rood licht, verschillende muziekinstrumenten, meterslange dikke kabels, microfoons en geluidsboxen. Tegen een van de muren stond een enorme concertpiano. Enkele studiomensen waren druk in de weer met het verwisselen van de contactpunten van een polsdikke kabel. Onzichtbaar in de schaduwen van de deuropening bleef ze staan en dacht aan Nigel. 'Ik krijg de zenuwen van hem,' had ze tegen Maggie gezegd toen ze hem voor het eerst ontmoette.

'Ach, schat,' had Maggie gezegd. 'Stel je niet aan. Hij poseert voortdurend, en beweert bijvoorbeeld in demonen te geloven, wat hij ongetwijfeld van Tie heeft overgenomen. Ik ben ervan overtuigd dat die hang naar uiterlijke schijn er ook de reden van is, dat ze verhoudingen met andere vrouwen aanging. Ze hield er behoorlijk wat publiciteit aan over.'

'Die aanklachten wegens drugsbezit lijken me anders ruim voldoende stof opleveren,' had Daina ietwat geïrriteerd geantwoord.

'O, maar voor hen is dat alleen niet voldoende. Nigel heeft elke vierentwintig uur een andere kick nodig. En natuurlijk houdt Tie hem volop bezig.' Ze haalde haar schouders op. 'Maar ach, dat gedoe over demonen ... Ik geloof niet dat hij echt slecht is. Hij en Chris kennen elkaar al hun hele leven.'

'Hé, Daina, hoe gaat het met jou?' Rollie stapte door de deuropening van de studioruimte naar binnen. Hij glimlachte en omhelsde haar stevig. Hij droeg een versleten spijkerbroek en een oud trainingsjack.

Na de omhelzing ging hij de studioruimte weer binnen, en voegde zich bij Chris en de producer die samen discussieerden over een computerprogramma voor de eindmix.

Daina nam plaats op een bank die eventuele belangstellenden in de studioruimte een gemakkelijke zitplaats bood. Ze werd van bovenaf uitgelicht door spots die verzonken in het diepbruine plafond waren aangebracht. 'Oké?' hoorde ze Chris vragen. Daarna werd het opnieuw stil. Het volgende ogenblik piepte een stoelzitting én Pat zei: 'Ik ga even piesen en mijn benen strekken. Ben zo terug.' De deur naar de gang gleed met een zacht sissend geluid achter hem dicht.

'Hé, ben jij het echt?' Het hoofd van Chris verscheen boven een luidsprekerbox.

'Is Maggie er niet?'

Hij schudde zijn hoofd. 'Ze kreeg vanavond een telefoontje, zei ze. Ze verwacht dat haar eindelijk een rol wordt aangeboden.'

'Dat is geweldig.' Een ogenblik overwoog ze Chris te vertellen waarvan Maggie hen had beschuldigd, en besloot er vervolgens beter aan te doen het achterwege te laten. Verdomme, dacht Daina, waarom haalt ze zich ook zoiets in haar hoofd? Ze is soms zo labiel.

Chris knikte. 'Misschien laat ze me nu wat meer met rust. Christus, soms zorgt ze ervoor dat ik volkomen over de schreef ga.'

'Ze maakt zich alleen maar zorgen.'

'Hmm.' Hij trok een sigaret uit een pakje te voorschijn en stak die met een geroutineerde handbeweging op. De aansteker klikte dicht. 'Ik geloof dat ze zich altijd zorgen maakt.' Hij balde zijn vuist. 'Je moet in jezelf geloven, want je wordt omringd door mensen die maar wat graag een mes tussen je ribben steken als ze daar de kans voor krijgen.' Hij deed een stap in haar richting en boog zich voorover. Zijn blik gleed vluchtig over haar gezicht, 92

alsof hij iets zocht. Hij lachte, veranderde abrupt van stemming en nam plaats op een stoel vlak bij de bank. 'Daarom kunnen wij het zo goed met elkaar vinden, niet?'

Daina knikte. 'Onder andere.'

'Jij beschouwt mij niet als iemand op wie je uit alle macht probeert invloed uit te oefenen.' Hij lachte opnieuw. 'Want waarom zou je? Ook jouw ster schiet als een komeet omhoog.' Hij drukte de halfopgerookte sigaret uit, haalde een klein metalen doosje te voorschijn en stak het omhoog. 'Wil je een blow?'

Ze schudde haar hoofd. 'Op de gang kwam ik Nigel tegen. Die probeerde me ook al iets aan te snieren.'

'Bah, die knaap heeft me een bui. Het is vast volle maan of zoiets.' Behalve hasj bevatte het doosje ook een zakje coke. Chris snoof er een mespuntje van.

Terwijl ze hem gadesloeg, vroeg Daina: 'Waarom neem je niet af en toe een stevige borrel? Dat lijkt me gezonder.'

'Ha.' Chris nam haar verongelijkt op. 'Drinken is gewoon een geaccepteerde verslaving. Maar mijn vader ging ervan op hol. Toen hij uiteindelijk zijn toevlucht op zee zocht, was hij volkomen doorgedraaid. Maar daar kwam hij er vanaf.'

'Van de drank?'

'Van mijn moeder, om eerlijk te zijn.' Hij lachte somber, alsof de woorden een bittere smaak hadden. Hij keek haar aan. 'Weet je zeker dat je geen snuifje wilt? Nee?'

Ze lachte. 'Ik moet aan mijn image denken.'

'Ik ook,' zei hij, en snoof een tweede mespuntje. 'Op ons image!'

Hij snoof diep en het poeder verdween. Daarna wreef hij met de rug van zijn hand langs zijn neus. 'Enfin, het is maar beter dat je niets van dat spul van Nigel hebt genomen. Je zou nu niet meer weten waar je het zoeken moest.'

'Ik word nog steeds zenuwachtig van hem,' zei ze, 'hoewel ik hem al heel lang ken.'

'Van wie? Van Nigel? Ach, het is gewoon een jochie dat probeert indruk te maken op de wereld van de volwassenen.'

'Heeft hij nog steeds die enorme wapenverzameling?'

'Ja.'

'Jezus.'

'Ach, als je net als ik met hem zou zijn opgegroeid, zou je dat begrijpen. Weetje, voor hem is niets tastbaar. Maar een pistool dat hij in zijn hand kan houden ... Zo'n ding is zwaar en geeft hem een zelfverzekerd gevoel -'

'Ik vind het een afschuwelijk idee.'

'Hij schiet alleen op dieren.'

'Dat is erg genoeg.'

'Waarom ?' Hij kromde zijn wijsvinger, drukte met zijn duim een denkbeeldige haan achterover, mikte en schoot op een denkbeeldig doelwit. 'Bang. Bang. Hij schiet niet op mensen.'

'Soms klinkt hij alsof hij daar best zin in zou hebben.'

'Ach, zo is Nigel nu eenmaal, niet? Die eikel was altijd al de meest image-bewuste van ons allemaal. Zeker weten.' Hij knikte.

'En ik kan het weten, want we groeiden samen op in de straten van Manchester.' Hij stak opnieuw een sigaret op, nam een haal en blies de rook ik haar richting. 'Dat krijg je als je je vader nooit hebt gekend, nooit een cent op zak had, geen geld had om de huur te betalen en nooit zeker wist wat of wie je thuis zou aantreffen.'

'Misschien.'

'Ik herinner me nog de tijd dat we samen één woning deelden, toen we met veel geluk af en toe een optreden konden versieren. Een woning kon je het nauwelijks noemen. Het was een kelder die stonk naar vochtig karton en kattepis. De stank was er zo erg dat ik alleen in slaap kon vallen als ik een wasknijper op mijn neus zette. Op zekere avond belde ik mijn moeder, en kreeg van haar te horen dat mijn vader was thuisgekomen en een cadeautje voor me had. Ik erheen, samen met Nigel. En weet je wat ik deed? Ik wachtte tot die lamstraal de steeg inliep waar mijn moeder woonde, en daar heb ik hem te pakken genomen. Ik ramde hem in zijn gezicht en brak zijn neus. Zijn tanden vlogen in het rond, en overal zat bloed op. Daarna schopte ik hem twee keer zo hard ik kon tussen zijn benen. Nigel moest me eenvoudig wegsleuren. En daar lag die ouwe, helemaal onder het bloed en kreunend. Terwijl ik stond te trillen als een riet, trekt Nigel opeens een pistool te voorschijn, zo'n Duitse Luger, en richt die op het hoofd van mijn ouwe. Ik dook op zijn arm af en kreeg die te pakken toen hij afdrukte. De brokken kalk vlogen ons om de oren en ik schreeuwde: "Waarom deed je dat? Je had hem wel kunnen vermoorden." En hij zei: "Nou en? Kijk eens wat hij jou en je moeder heeft aangedaan." Het was loyaliteit van hem, meer niet. Ik begreep precies wat hij bedoelde. Hij had hetzelfde meegemaakt. Zijn moeder ging al vroeg weg van zijn vader en moest haar hele leven werken.'

'En jouw vader?' vroeg ze. 'Wat gebeurde er verder met hem?'

'Gek genoeg vertelde mijn moeder later dat mijn vader elke maand geld naar haar overmaakte, iets dat ze mij daarvoor nooit had verteld. In zevenenzeventig verzoop hij tijdens een poging twee maten te redden die tijdens een storm overboord waren geslagen. Ze maakten nota bene een held van hem.' Chris keek 94

naar het plafond en sloot vervolgens zijn ogen. Hij haalde diep en gelijkmatig adem, alsof hij sliep, maar met een vinger haalde hij een schakelaar over, waarop uit de enorme luidsprekers boven hun hoofd muziek losbarstte.

Daina trok haar benen op de bank en drukte haar armen tegen haar hoofd. Ze sloot haar ogen en liet de tonen in de vorm van lichtpatronen tegen haar netvlies bonken.

Als van heel veraf hoorde ze een deur opengaan en iemand naar hen toe komen.

'Ah, Chris, daar zit je.'

Het was Pat niet. Deze man sprak het afgemeten accent dat zij associeerde met LA en haar omgeving.

'Wat, als ik vragen mag, is hier eigenlijk gaande?' vervolgde de stem. 'Elke nacht is het hetzelfde en moeten jullie zo nodig ruziemaken.' Iemand stak een sigaret op. 'Chris, hoezeer je dit zal tegenstaan, ik zal het je nog één keer vertellen. Als deze elpee binnen een week niet helemaal klaar is, gaan we zonder een nieuw produkt op tournee. En weet je wat dat betekent? Dat we zelfs geen single zullen hebben om -'

'Ach, Benno, rot op. Uiteindelijk maakt het geen enkel verschil.'

'En daar mis je de boot, maat. Waarom houd jij je niet bij je muziek en laat je mij de zaken afhandelen, oké?'

'Lig niet te zeiken. Jij gaat over lijken.'

'Ach, ik ben diep geroerd, weetje dat? Maar vergeet niet dat de groep allang failliet was geweest als ik jullie zaken niet had geregeld, op mijn manier. Jullie hebben het geld al uitgegeven voor het binnen is, om maar te zwijgen over de bedragen die jij er via je neusgaten doorheen jaagt.'

'Schei toch uit. Zoveel geld geef ik niet uit.'

'Ik zeg het je voor het laatst, Chris, zorg dat die elpee afkomt.'

'Ik? Alleen? Of had je dat nog niet door? Dat ik alleen verantwoordelijk word gesteld. Nigel kwam hier binnenstappen met zijn pik in zijn hand en lan wilde niet eens luisteren naar de nieuwe songs die ik heb geschreven.'

'Luister nu eens, Chris -'

'Nee, verdomme. Luister jij nu eens naar mij. Ik ben het spuugzat om met deze groep op mijn schouders rond te zeulen. Ik ben er doodziek van om alle verantwoordelijkheden op me te moeten nemen. Maar denk je dat zij zich dat aantrekken ? Ze weten verdomd goed dat de zaak toch wel rondkomt, dus waarom zouden ze zich inspannen?'

'Wat probeer je mij duidelijk te maken?'

'Dat de zaak vastzit en ik uit de groep wil.'

'Aha.'

'Aha? Wat bedoel je daar verdomme mee?'

'Dit is de eerste keer dat ik jou hoor zeggen, datje eruit wilt. Wat moet ik erop antwoorden?'

'Ach -'

'Je voelt kennelijk geen enkele verantwoordelijkheid tegenover jullie publiek -'

'Begin niet over mijn verantwoordelijkheden -'

'Ik had het over het publiek.'

'Jij bent echt een geval op zich, weetje dat, Benno? O, jazeker. Een echte opfokker. Het publiek zal jou een zorg zijn. Jaja, het gaat jou om de poen.'

'Chris, de Heartbeats staan al zeventien jaar achtereen aan de top.'

'En?'

'Het is de muziek die het 'm doet. Iedereen vindt jullie muziek te gek. Chris, als je er nu uitstapt, wordt het één grote ramp. Voor ons allemaal. In vredesnaam, ik denk niet alleen aan mezelf. Wij zijn een industrie geworden. Een heleboel mensen zijn wat betreft hun levensonderhoud afhankelijk van de groep. Ik heb een aantal van de nieuwe nummers gehoord, en ik moet zeggen dat het nieuwe spul -'

'Nu komen we tot de kern van de zaak.'

'Pat heeft me het ruwe materiaal laten horen -'

'Mijn muziek -'

'Ik heb het recht om ernaar te luisteren, weet je. Begin je te vergeten wie ik ben?'

'Dat lukt me nooit meer, Benno.'

'Mooi.'

'Maar met de muziek heb je niets te maken.'

'Maar ik ben ervan afhankelijk, en als ik meen -'

'Wie heeft jou heilig verklaard?'

'Stelletje klootzakken, jullie denken dat jullie het monopolie op goddelijkheid op zak hebben, maar dat neemt niet weg dat er zekere besluiten genomen moeten worden. En daar ben ik voor.'

'Precies, en met de muziek heb je geen moer -'

'Besluiten met betrekking tot jullie carrière, Chris -'

'Luister eens even -'

'Dat zei je daarnet ook al.'

Er viel een verstikkende stilte. Daina's ogen schoten open toen ze plotseling een steek in haar zij voelde. Een eigenaardige bezorgdheid nam bezit van haar.

'En?' vroeg Chris.

'Jouw contract staat je niet toe de band in de steek te laten,' zei Benno. 'Dat besluit is door de andere groepsleden genomen -'

'De andere groepsleden?'

'We hebben gestemd.'

'Zonder mij? Op wiens initiatief?'

'Op dat van Nigel... met mijn instemming. We moeten een en ander rechtzetten met betrekking tot -'

'Rot alsjeblieft op, kerel. Ik word doodziek van je.'

'Daar los je niets mee op.'

'Eruit, Benno. Nu! Of je kruipt binnen een minuut in de richting van-'

'Als je afgekoeld bent zul je inzien -'

'Van mij krijg je geen noot muziek meer.'

'Chris!'

'Geen noot meer. Niet voor dat contract ongedaan is gemaakt.'

'Ik kan langs juridische weg maatregelen treffen om -'

'Zal ik je eens iets zeggen, Benno? Ik voel me opeens niet zo lekker. Het kan best iets ernstigs zijn. Misschien wel iets besmettelijks. Dat zou wel eens kunnen betekenen dat ik minstens zes maanden nodig zal hebben om te herstellen -'

'Ik kan een arts opdracht geven te controleren of -'

'De elpee. De nieuwe single. De complete tour, kerel. Bam, van de baan.' Na de daaropvolgende stilte klonk de stem van Benno vreemd kalm: 'Ik geloof nog geen seconde datje één woord meent van watje zegt, Chris. Zodra je de volgende week in San Francisco weer voor het publiek staat, zul je je een volslagen ander mens voelen.'

'Je luistert niet. Ik zet er een punt achter.'

'Je maakt een ernstige beoordelingsfout, Chris.'

'Jezus, je begint nu al net te kletsen als die advocaten van jou. Ik kap ermee. Gewoon. Afgelopen.'

'Ik stel voor de zaak over een paar dagen opnieuw ter discussie te stellen.'

Daina hoorde Benno weglopen, en opende pas weer haar ogen toen ze de deur met een sissend geluid hoorde dichtgaan.

'Jezus.' Hij stond op, ijsbeerde voor haar heen en weer en wreef met een hand langs zijn neus. 'Die vuile ploert!' Het volgende ogenblik lachte hij, kort en blaffend, en haalde zijn schouders op.

'Ach, wat maakt het ook uit, vannacht ben ik niet langer tot werken in staat. Wat dacht je ervan als wij vannacht eens samen gaan stappen?'

Hij nam haar mee naar The Dancers, een club aan Rodeo Drive 97

die alleen voor leden toegankelijk was. De club bestond uit een veelvoud van vertrekken vol spiegels. Het grootste was cirkelvormig en bevatte een bar. De vloer was doorzichtig en bood uitzicht op een wildernis van tropische gewassen. Naar beneden kijken bezorgde de bezoeker vrijwel ogenblikkelijk een gevoel van desoriëntatie. Elk uur, als om het tijdstip te markeren, daalde een wolk van 'sterrestof vanuit een verborgen opening in het plafond neer op de dansers in het midden van het vertrek. Ze baanden zich een weg door de bezoekers en vergaten alles al dansend en transpirerend in de aanhoudende kakofonie van de muziek, te midden van een orgie van beweging.

Chris liet Daina ronddraaien, met zijn hand op haar heupen, terwijl zweetdruppels in een constante waterval van hun gezicht gleden. Onder hen bewogen de toppen van de dwergpalmen alsof ook zij de muziek onweerstaanbaar vonden.

Langzamerhand werd Chris' T-shirt door de hitte donker van het zweet en kleefde Daina's blouse aan haar huid. Ze waren zich niet bewust van de flitslampen die om hen heen spatten en vonkten als exploderende sterren en van de voortdurend donderende muziek.

Na verloop van tijd trokken ze zich een ogenblik terug aan de bar, waar Chris driedubbele gin-tonics bestelde waarvan ze er een aantal over eikaars hoofd leeggoten in plaats van op te drinken. De dichte rooklucht neutraliseerde hun smaakpapillen en voor ze het besefte, trok Chris haar opnieuw naar de dansvloer. En Daina was verloren, een gevangene van alles wat rondom haar gebeurde, alsof elke aanblik, elke geur en elk geluid haar als levende energie doorboorde. Iets in haar binnenste had het begeven, en ze stond in rechtstreeks contact met een energieveld; ze trilde van de energie die haar doorvoer.

Af en toe verloor ze Chris uit het oog, maar dat weerhield haar geen ogenblik. Ze werd omgeven door muziek die zo ritmisch en hard was, dat het effect op haar overeenkwam met dat van een rechtstreeks in het hart toegediende injectie.

Haar brein was een warreling van emoties en gedachten, niet-gebonden aan tijd of aan ruimte. En ze dacht, keer op keer, ik besta, ik besta, ik bestal'

Chris kwam weer bij haar, kuste haar, omhelsde haar. En de muziek bleef hen activeren, hield hen in leven en in beweging, als op een non-stop reis, alsof ze allebei probeerden weg te vluchten uit Los Angeles, zonder de stad daadwerkelijk te verlaten. Het was een illusie die, in het zachte licht van de ochtendstond, geen ogenblik ook maar iets van echtheid behield.

Aan Malibu Road was het stil, zo stil dat ze het ruisen van de zee konden horen. Daina remde.

Chris hing ineengezakt tegen het rechter portier, in diepe slaap verzonken. Maar toen de auto tot stilstand kwam, opende hij traag zijn ogen. 'Hmm?'

'We zijn thuis.'

'Thuis?'

Ze stapte uit en opende het portier voor hem. 'Ja. Thuis. Bij Maggie.'

'Maggie. O ja.' Hij wreef met zijn vingers in zijn ogen. 'Ik droomde, geloof ik.' Ze moest zich bukken en hem vastpakken om hem ertoe te bewegen uit te stappen. 'Ik droomde van Sussex.' Hij sprak min of meer in zichzelf. 'Ben ik al een poosje niet geweest.'

Hij leunde zwaar tegen haar aan.

'Chris, ik moet aan het werk.'

'Jon. 'k Zag Jon naar me zwaaien vanuit het keukenraam. Alsof hij me wenkte. Vreemd.'

Ze leidde hem voetje voor voetje naar de voordeur. 'Wat is daar zo vreemd aan?'

Zijn grote ogen keken haar onzeker aan. 'Jon is dood,' zei hij met een gezwollen stem.

Ze knikte, leidde hem het trapje op en naar de deur. Er werd veel van haar geduld gevergd. 'Jon stierf al een hele poos geleden.' Ze zei het op een toon van een bezorgde moeder die het tegen haar kind had.

Chris knikte, maakte zich van haar los, en leunde een ogenblik tegen het hekwerk rondom het terras. Hij zwaaide heen en weer en struikelde bijna over een van de planten die in stenen potten verspreid op de plavuizen stonden. Alle kleur trok weg uit zijn gezicht en zijn mond viel open. Daina vreesde het ergste. Het volgende ogenblik scheen hij zijn zelfbeheersing te hervinden. Hij wendde zich tot haar, met zijn rug tegen het hekwerk gedrukt. 'Een hele poos geleden stierf hij.' Zijn stem klonk schor. 'Ik was erbij.'

Zo was het mooi geweest, dacht ze. Ze liep naar hem toe en pakte hem vast, vastbesloten hem naar binnen te leiden. 'Ik weet het,' zei ze meelevend.

Het lukte haar met haar linkerhand de deurknop naar beneden te duwen. Tot haar verrassing was de deur open. Ze sleepte hem min of meer de hal binnen.

'Maggie?' riep ze.

Alle lichten brandden, en Daina keek met half toegeknepen ogen in de lichtgloed. Buiten was ze zó door Chris bezig gehouden dat het haar niet was opgevallen dat de huisverlichting aan was. 99

Ze stommelden de woonkamer binnen en daar bleef ze als aan de grond genageld staan. Chris, wiens hoofd opzij gezakt tegen haar schouder hing, rechtte zijn rug. Zijn donkere ogen flitsten heen en weer.

'Jezus!' zei Daina, happend naar lucht. 'Wat is hier in vredesnaam gebeurd?'

Het vertrek was één grote puinhoop. De lange leren bank was gekanteld; de kussens en zitting toonden inkepingen die lang genoeg waren om door een kapmes veroorzaakt te zijn. Het Perzische tapijt zag er uit alsof het door een vraatzuchtig beest was aangevreten. De boekenplanken waren schoongeveegd, pagina's waren met opzet uit het bindwerk gerukt; een lawine van literatuur die alles bedekte. Daina zag een uitgave van Conrads Lord Jim waarvan de rug was geknakt, een boek over Tarot zonder omslag, en zo voort.

De uitgebreide stereo-apparatuur was aan stukken geslagen. Het metaal vertoonde butsen en deuken, en de verschillende onderdelen lagen verspreid door de kamer. De grote luidsprekerboxen waren van hun bekleding ontdaan, en losse draden staken eruit naar buiten.

'Maggie!' Daina liep in de richting van de eetkamer waar ze het donkere glazen tafelblad in grote scherven aantrof. Ze stapte over een stapel pagina's dié afkomstig waren uit een biografie over Cervantes. Toen zag ze Maggie, gepropt in een luidsprekerbox. Haar gezicht was net zo efficiënt bewerkt als de leren bank, en werd slechts voor de helft bedekt door een lok haar die eroverheen viel. Haar schedel was op gewelddadige wijze gespleten. Overal lag bloed, opgedroogd waar het zich niet in plasjes had verzameld. Daina schreeuwde, en propte onmiddellijk haar knokkels in haar mond. Ze beet hard, maar ze voelde niets. Haar nagels boorden zich in haar handpalm.

'Daina, wat is er?' Chris ging naast haar staan, en ze voelde zijn lichaamswarmte. Ze moest plotseling overgeven, en ze proefde de zurige bitterheid die naar buiten werd gestoten. O, mijn God, mijn God. Ze bleef de woorden in stilte herhalen. Haar brein was helemaal gevuld met de huiveringwekkende aanblik voor haar. Angst bekroop haar, en ze kreeg een gevoel alsof een deel van haar levenskrachten uit haar verdween.

O, mijn God.

De woorden kaatsten als een bal in haar hoofd heen en weer. Ze was niet in staat er een eind aan te maken.

De vingers van Chris boorden zich pijnlijk in haar schouders.

'Nee!' schreeuwde hij. 'Maggie!'

100

Daina had het geweten, maar nu pas erkende ze dat Maggie degene was die daar lag. Tot hij haar naam uitschreeuwde, had ze de naam uit haar bewustzijn geweerd. Nu wilde die naam er niet meer uit.

Ze liet zich op haar knieën op de grond vallen en probeerde haar hoofd af te wenden, haar ogen te sluiten, en was tot geen van beide in staat. Ze zat daar als vastgenageld, starend en jammerend terwijl Chris, evenmin tot bewegen in staat, naast haar stond, brullend van onmacht in de nieuwe ochtendstond die angst en woede en pijn voor hen beiden had gebracht.

101

DEEL TWEE

Prev Next

HET BLIKSEMSPEL

Sirenen