Betoverd door een ster

In de ban van Kylie

Johanna Gargorski

Tom slikte en vermande zich. Hij besloot de sigaret te negeren. Wie stak er nou een sigaret op bij een doktersbezoek! Dit was overduidelijk onderdeel van de show die hij nu te zien kreeg. 

“Miss West, dit is dokter Benschop.” Trish knikte naar Tom en de superster wuifde kort met haar hand. 

Lierbeek ontwaakte. Dokter Govert Lammers maakte in de keuken van het doktershuis het ontbijt klaar. Al bijna dertig jaar was hij huisarts in het plaatsje Lierbeek en met zijn opgeruimde karakter kon hij het met bijna iedereen vinden. Omdat hij net zestig was en geen directe opvolger had, deelde hij de praktijk en zijn woonhuis sinds enige tijd met dokter Tom Benschop, een jonge arts, die zijn wortels in de stad had. Het was de bedoeling dat Tom uiteindelijk de praktijk zou overnemen. Tom, zoon van een bekende hartspecialist, had tot verdriet van zijn vader besloten niet in diens voetsporen te treden, maar na zijn studie medicijnen te kiezen voor een betrekkelijk kleine huisartsenpraktijk in een dorp van net tweeduizend inwoners. Tom leek het echter erg naar zijn zin te hebben in Lierbeek en Govert had een goede collega aan hem. 

Govert keek door het keukenraam en zag dat de merels alweer bezig waren met het maken van een nest. Ze floten het hoogste lied en scharrelden door het ontluikende groen in de tuin. Het voorjaar was begonnen na een lange, donkere winter vol sneeuw en ijs. Het was een drukke periode geweest voor de huisartsenpraktijk. Veel mensen kregen griep en door de gladheid waren er veel patiënten met botbreuken en verstuikingen geweest. De ouderen durfden hun huis bijna niet te verlaten en waren aan huis gekluisterd totdat de sneeuw verdwenen was. Voor hun eerste levensbehoeften waren ze aangewezen op de bezorgservice van de winkel van Piet en Mia Klaassen. Hun bestelautootje had dagelijks rondes gemaakt met bestellingen van mensen die zelf niet door het barre weer heen konden komen.

Govert zuchtte en keek tevreden naar het paartje merels dat drukdoende was. Eén van de voordelen van een gedeelte praktijk - zo had Govert ondervonden – was dat je je af en toe een vrije dag kon permitteren. Zoals vandaag! Govert neuriede, terwijl hij koffiezette en vers brood uit de trommel pakte. 

“Goedemorgen, dokter!” Els Kersten verscheen in de keuken na een kort klopje op de deur. Ze had zelf een sleutel van de achterdeur, zodat ze zichzelf binnen kon laten voor haar dagelijkse schoonmaakuurtje in het doktershuis. Govert was maar wat blij dat zij de boel aan kant hield!

“Goedemorgen, Els! Zie je, de lente zit in de lucht,” zei Govert, terwijl hij naar de vogels in de tuin wees.

Els knikte en trok haar jas uit. “Tijd voor de voorjaarsschoonmaak!” kondigde ze vrolijk aan.

Govert schudde zijn hoofd. Dat was nu wel het laatste waaraan hij dacht. 

“Over schoonmaken gesproken,” vervolgde Els. “Ik heb er een nieuw adresje bij. Tijdelijk weliswaar, maar de komende maanden krijg ik het dus wat drukker.” Els maakte niet alleen het huis van de huisartsen schoon, maar zorgde ook voor het huishouden van Pastoor Eerdmans, bij wie ze inwoonde. Govert had gedacht dat ze hiermee haar handen wel vol zou hebben.

“Ja, dat is ook wel zo,” antwoordde Els, “maar dit was wel een buitenkansje!”

“Goedemorgen!” Ook Tom Benschop kwam de keuken binnen voor het ontbijt. De jonge, blonde dokter schoof aan tafel en schonk een kop koffie in. “Hé, Els, jij bent er lekker vroeg bij!”

Els knikte. “Ik zei net tegen dokter Lammers dat ik er een werkhuis bij heb.”

“Een buitenkansje, zei je?” vroeg Govert.

“Gistermiddag kwam de rentmeester langs. Het schijnt dat het landhuis van de oude baron is verhuurd voor een aantal maanden aan één of andere Amerikaanse zangeres. En nu zocht hij iemand die zolang het huis kon schoonmaken. Ik ga er vanmiddag en morgen heen om alles in orde te maken. Het zal er wel stoffig zijn, het huis staat al tijden leeg.”

Govert dacht even aan de laatste baron van Lierbeek. Hij was een jaar of vijf geleden overleden en sindsdien stond het landhuis, dat de naam Varendonk droeg, leeg. Het was gelegen net buiten Lierbeek, tegen een beboste rand aan en naast het woonhuis bestond het geheel uit stallen, een schuur en een koetshuis. Het landhuis stond een eind van de weg af en was omheind met een groot smeedijzeren hek. De baron was nogal gesteld geweest op zijn privacy. Een rentmeester beheerde het landgoed en verhuurde het zo nu en dan. Definitieve plannen tot verkoop waren er, voor zover Govert wist, niet.

“Een Amerikaanse zangeres, zei je?” Tom besmeerde zijn boterham met een laagje margarine en pakte de kaasschaaf. “Weet je ook welke?”

Els knikte. “Ja, maar het moet wel een beetje geheim blijven, hoor, vanwege de pers en zo, hè.” 

Govert en Tom wierpen elkaar een blik van verstandhouding toe. Discretie was nou niet bepaald Els’ sterkste punt.

Ze vervolgde haar verhaal: “Het was die dame die laatst nogal in het nieuws was vanwege die rel in een of ander hotel. Eh, iets met Noord of Oost…”

“West! Kylie West!” riep Tom uit met volle mond. Hij verslikte zich bijna en nam een slok koffie om zijn brood mee weg te spoelen. “Komt Kylie West naar Lierbeek?” 

Els knikte enthousiast toen ze die naam hoorde.

Govert keek verbaasd van de een naar de ander. Hij kon zich niet herinneren dat hij ooit had gehoord van ene Kylie West, maar ze bleek een nogal bekende dame te zijn. 

Tom zag Goverts vragende gezicht. “Kom op, Govert, je kent haar wel!” 

Govert schudde ontkennend zijn hoofd. “Nee, sorry, nooit van gehoord. Maar wat moet zij dan in Lierbeek?”

Ook op die vraag had de goed geïnformeerde Els het antwoord. “Ze is bezig met het schrijven van nieuwe nummers voor haar nieuwe cd en nu schijnt het dat ze dat hier in Lierbeek wil gaan doen.” Els en Tom knikten begrijpend naar elkaar, maar aan Goverts gezicht te zien, wist hij nog steeds niet over wie ze het hadden.

Els schudde een beetje geërgerd haar hoofd. “Dokter Lammers toch! Haar grootmoeder was Nederlandse en die kwam hier uit de provincie. Tjonge, dat staat toch in elk interview wel te lezen! Vandaar dus Lierbeek.” Tom knikte instemmend, stopte het laatste stukje brood in zijn mond en stond op.

Govert glimlachte. “Volgens mij ben ik de enige hier die geen roddelbladen leest!”

“Ja, ja,” lachte Tom, die de deur naar de praktijkruimte opende. Het spreekuur zou zo beginnen en hij wilde nog een paar patiëntenkaarten doornemen.

Govert haalde zijn schouders op en ging aan tafel zitten. De grijze, enigszins gezette dokter ging eens lekker uitgebreid ontbijten. Els draaide bij het aanrecht de kraan open en vulde een emmer met sop. Zij ging er vanochtend ook weer lekker tegenaan en verheugde zich ondertussen op haar klus van morgen. 

Govert haalde na het ontbijt zijn fiets uit de schuur en besloot een lekker stuk te gaan fietsen om het voorjaar te vieren. Hij reed het dorp uit over de landweg door de velden. Hier en daar zag hij koeien en kalfjes lopen in de frisgroene weiden. Er waren lammetjes in hun zachte, wollen pyjamaatjes die in groepjes vrolijk door de wei heen renden en af en toe hun moeder opzochten om met ongeduldige schokken bij haar te komen drinken. De ooien lieten alles geduldig toe en Govert lachte stilletjes voor zich uit. Dit was toch genieten!

Verderop langs de weg stond de fiets van Wout Barends tegen een hek. Voor de negenenvijftigjarige Wout was het beroep van boer geen beroep maar een roeping en hij was het dan ook met hart en ziel. Hij was klein begonnen, maar door hard werken groot geworden en gold tegenwoordig als één van de rijkste boeren die Lierbeek kende. Govert zag hem aan komen lopen door het weiland en stapte van zijn fiets af.

“Goeiemorgen Wout!” groette hij.

Wout Barends stak zijn hand op. “Even de afrastering gecontroleerd.”

Govert knikte. “Het ligt er goed bij. Is het bij jou ook druk met de jonge dieren?”

Wout knikte. “De kalveren worden het hele jaar door wel geboren, maar ik zit nu middenin de lammeren. Ik ben bijna op de helft. Gelukkig veel tweelingen en weinig drielingen, je weet maar nooit of die genoeg te drinken krijgen.” Het was algemeen bekend dat Wout erg trots was op zijn schapen. “Maar ja, je weet het: het zijn Texelaars en daardoor hebben ze bij het lammeren vaak wel wat hulp nodig. Elke nacht ga ik er een aantal malen uit om te kijken of er weer één bezig is.” Plotseling begon er een melodietje te spelen en Wout Barends greep meteen naar zijn binnenzak.

“Jij ook al?” vroeg Govert verbaasd toen Wout er een mobieltje uit haalde. Wout haalde zijn schouders op en zei: “Ja, met Wout. Ja, ja, ik kom eraan!” Terwijl hij de telefoon terugstopte, zei hij: “De merrie is ook bezig, ze is vannacht begonnen. Maar nu schiet het op.” Wout zwaaide zijn been over zijn fiets en stapte op. “Jeroen zegt dat de eerste blaas al weg is. Het duurt nu niet lang meer. Ga je mee?”

Govert liet zich dat geen tweemaal zeggen, stapte meteen op zijn fiets en reed achter Wout aan, die de sokken erin had gezet. Een geboorte meemaken bleef een magisch moment, of het nu om een baby of een veulen ging.

“De dokter kan u nu ontvangen, hoor, loop maar door,” wees Trudy van der Meer. Ze was al jaren de vaste assistente in de dokterspraktijk en deed haar werk met veel plezier. Ze had in de loop der jaren dan ook flink wat kennis opgebouwd wat betreft ziektes en bediende de dokters soms gevraagd, soms ongevraagd van haar mening over bepaalde medische kwesties. In de wachtkamer stond een jonge vrouw op en nam haar zoontje bij de hand. Hij was een jaar of vier en keek een beetje dof uit zijn oogjes.

“Ha, de familie Visser, kom binnen,” zei Tom toen het tweetal de behandelkamer binnenkwam. “Wat kan ik voor jullie doen?”

Eva Visser ging zitten en meteen klom het jongetje op haar schoot.

“Joeri zit onder de rode vlekjes.” Eva maakte het bloesje van het kind open en schoof zijn hemd omhoog. “Het begon op zijn gezicht, maar nu zit het over zijn hele lichaam, kijk maar. Ook voelt hij wat warm aan.”

Tom knikte en Eva vervolgde: “Ik dacht eerst dat het waterpokken waren, maar het jeukt volgens mij niet en bovendien heeft hij de waterpokken twee jaar geleden al gehad.” Vragend keek ze naar haar huisarts.

“Het is de Vijfde Ziekte,” constateerde Tom. “Een onschuldige virusinfectie, niets ernstigs. Het lijkt inderdaad een beetje op de waterpokken en het gaat vanzelf weer over. Zit hij al op school?” 

Eva knikte. “Hij is een paar weken geleden begonnen.” 

“Houd hem maar een paar dagen thuis,” adviseerde Tom. “Als de vlekjes zijn weggetrokken, kan hij weer naar school.”

Eva knikte en kleedde het jongetje weer aan. “Gelukkig,” lachte ze, “ik wist al niet precies wat het was. Ik hoef me dus geen zorgen te maken!” Tom schudde zijn hoofd met een glimlach en liet Eva en Joeri uit.

“Waar is Govert?” vroeg hij aan Trudy. De wachtkamer was leeg.

“Die is een eindje fietsen, zei hij. Die geniet van zijn vrije dag! Zal ik even verse koffiezetten?” Trudy stond al op om het kleine koffiezetapparaatje aan te zetten.

“Graag, na zo’n druk spreekuur kan ik wel wat koffie gebruiken. Ik werk de patiëntenstaten even bij.” Tom sloot de deur van de spreekkamer achter zich en ging achter het bureau zitten. Hij kon het toch niet laten om de naam ‘Kylie West’ te googelen. Het nieuwtje dat zij een aantal maanden in Lierbeek zou wonen, had het afgelopen spreekuur toch wel een aantal malen door zijn hoofd gespeeld. ‘Kylie West zegt concert af wegens ziekte’, ‘Kylie West bij Oprah Winfrey’, ‘Kylie West verovert Japan’, ‘Uitverkochte zalen in Australië voor Kylie West’. Tom staarde naar het scherm. Déze Kylie West zou in Lierbeek verblijven! Hij kon zich er nog weinig bij voorstellen. Waarschijnlijk zou het hele dorp er niets van merken en zou ze zich voortdurend opsluiten op Varendonk. Tom grinnikte al bij de gedachte aan een Kylie West die op de fiets een pak melk zou gaan halen bij de dorpsgrutter! Nee, waarschijnlijk zou van die hele ster niets te zien zijn. Tom zuchtte, toch wel een beetje teleurgesteld.

Govert vervolgde zijn route door de velden die Lierbeek omringden nadat hij de beste fokmerrie van Wout Barends had zien bevallen. Het was vrij vlot gegaan en Wout, diens vrouw Emma, hulp Jeroen en hij hadden naast elkaar op een paar balen stro zitten toekijken hoe de ervaren merrie languit op het stro lag, af en toe kracht zette en uiteindelijk kreunend met een paar flinke persweeën het veulen naar buiten perste. Het was een prachtig exemplaar met lange, ranke benen en een fijn gevormd hoofd. Wout was maar wat in zijn schik met het voskleurige veulen!

Govert genoot van het jonge leven dat de lente bracht en bedacht zich nogmaals hoe gezegend hij was met zijn bestaan als huisarts hier in het vredige Lierbeek. Govert fietste langs Varendonk. De hekken die gewoonlijk hermetisch gesloten waren, stonden nu open. Er stond een grote verhuiswagen op het terrein. Govert stapte af om het eens goed te bekijken. Even verderop stond een personenauto in de berm. Het raampje in het portier waar de bestuurder zat, was omlaag gedraaid. Er stak een telelens uit die inzoomde op hetgeen op het erf van Varendonk gebeurde. Ongetwijfeld was de journalist erop uit om een glimp van Kylie West op te vangen. Als ze arriveerde. Govert glimlachte. Uit de verhuiswagen kwam een grote vleugel, die met man en macht naar binnen werd gebracht. Sterke mannen liepen af en aan om meer kisten en dozen naar binnen te brengen. Eén van hen zag Govert bij het geopende hek staan en liep op hem af. Ondertussen maakte hij armbewegingen alsof hij Govert aanspoorde verder te fietsen. Govert begreep de hint en wachtte de man niet af. Hij stapte op en fietste verder. Toen hij langs de personenauto reed, sprak de man in de wagen hem aan. 

“Pardon, mag ik u iets vragen?”

Govert stopte en stapte af. “Dat ligt eraan wat.”

“Ik heb vernomen dat Kylie West hier een aantal maanden verblijft om aan haar nieuwste album te werken. Weet u hier iets meer van?”

“Niet meer dan u, vrees ik,” antwoordde Govert.

“U woont hier in Lierbeek?”

Govert knikte.

“Wat vindt u als inwoner van Lierbeek van het feit dat een megaster als Kylie West hier tijdelijk neerstrijkt?”

Govert haalde zijn schouders op. “Tja, wat moet ik ervan zeggen? Het lijkt mij prima, zolang de rust hier niet te veel verstoord wordt. Maar verder heb ik eigenlijk geen mening. Ik ken de dame in kwestie eigenlijk niet.”

De man knikte en schreef een paar woorden op een notitieblok.

“En uw naam is…?”

“Ik denk dat ik u daarmee niet vermoei,” besloot Govert. Hij had weinig zin geciteerd te worden in één of ander vaag blad. Hij nam aan dat dit geen journalist van het NOS-journaal was. Govert stapte weer op zijn fiets en reed verder. Als de komst van die superster maar niet te veel in het vredige Lierbeek zou veranderen…

Dat de komst van Kylie West niet het best bewaarde geheim van Lierbeek was, bewees wel het feit dat in de dagen die volgden steeds meer dorpelingen het over haar hadden. Werd haar naam eerst hier en daar gefluisterd, steeds luider kwamen de verhalen over de Amerikaanse zangeres die tijdelijk met hen in Lierbeek zou wonen.

Govert en Tom besloten na een drukke werkdag samen een biertje te drinken in café Het Anker. Toen ze binnenkwamen, zaten Wout Barends, Paul van der Heuvel en Frits Kroon – zo gezegd de vaste kern – al achter een koel glas.

“Dokters!” groette Dikke Willem hen. Dikke Willem zwaaide de scepter in café Het Anker. Het was een man van formaat met schitterende verhalen uit de tijd dat hij nog de zeven zeeën bevoer. De mannen in het café mochten altijd graag naar hem luisteren, maar vanavond werd er vooral over iemand anders gesproken.

“Wat mag het zijn?” vroeg de waard.

“Twee bier, beste Willem”, bestelde Govert. “En tweemaal de dagschotel graag. Vanavond doen we het maar eens gemakkelijk. Wat heb je?” 

“Plate Kylie West!” riep Dikke Willem, terwijl het plastic standaardje tevoorschijn haalde en voor Govert op de toog neerzette. Govert pakte het op en las terwijl hij zijn ogen een beetje dichtkneep: “Plate Kylie West, pastaschotel met groene asperges, tien euro. Hmmm, klinkt goed. Doe dat maar.”

Tom bekeek het bordje. “Waarom Kylie West? Is dit haar favoriete gerecht of zo?”

“Geen idee,” zei Dikke Willem schouderophalend, “maar zij is toch vegetarisch? Nou, dat is dit ook.” En toen hij Toms verbaasde gezicht zag, vervolgde hij: “Je moet een beetje commerciëler denken, Tom!” Hij draaide zich om naar het keukentje om twee borden pasta met asperges te halen.

Tom en Govert schoven aan de bar.

“Verder nog nieuws, heren?” vroeg Govert.

“Behalve die zangeres?” vroeg Paul van der Heuvel. “Het hele dorp is in rep en roer, iedereen praat over haar. Zelfs onze Willem is in de ban van Kylie West. Er lijkt niets of niemand anders meer te bestaan!”

“Is ze er dan al?” vroeg Tom.

“Jij ook al?” verzuchtte Paul. “Geen idee. Ik heb haar nog niet gezien. Jullie?” 

De andere mannen schudden hun hoofd.

“Maar gisteravond brandde er wel al licht op Varendonk,” wist Frits Kroon te melden.

“Ja, ze zijn er aan het schoonmaken, toch? Tenminste, daar had Els Kersten het over,” zei Tom.

“Ja, en er is ook een vleugel gebracht,” vulde Govert aan.

“Ik hoorde anders dat ze gisteravond moet zijn gearriveerd,” beweerde Frits Kroon stellig. “Geert Zevenaar had een grote zwarte limousine zien rijden, vertelde hij.”

“Alsjeblieft en laat het je smaken!” Dikke Willem zette twee dampende borden pasta met groene asperges voor de dokters neer. Die bleven voor de gezelligheid op de barkruk zitten eten, in plaats van een makkelijk tafeltje op te zoeken.

“Ik hoorde van Ab van het hotel dat daar alle kamers al gereserveerd zijn,” vertelde Willem.

“Hoezo?” Tom nam een smakelijke hap. “Zeg, dit is lekker, Willem!”

“Lekkere Kylie West, bedoel je?” grapte Frits Kroon, maar hij kreeg weinig respons op zijn melige grapje.

“Nou, journalisten, fotografen, de hele mikmak. Het verblijf van Kylie West in Lierbeek is uitgelekt en van alle kanten komt de pers toegestroomd. Ik hoorde van Ab dat er zelfs Engelsen en Amerikanen verwacht worden. Je moet maar denken, die lui achtervolgen die sterren waar ze maar gaan, op zoek naar de laatste nieuwtjes.”

“Ik weet het, ik ben ook al geïnterviewd door één of andere journalist die bij Varendonk postte. Ik kwam er toevallig langs,” vertelde Govert. “Ik zou zo niet kunnen leven!” vervolgde hij en hij prikte hoofdschuddend het laatste stukje asperge aan zijn vork. “Dan brengen roem en geld je alleen maar een opgejaagd leven en eenzaamheid.”

“Kind, je wilt niet wéten wat ik allemaal gezien heb!” De schelle stem van Els Kersten schetterde door de nog lege wachtkamer, terwijl ze in geuren en kleuren aan Trudy verslag deed van haar poetsavonturen op Varendonk.

“Satijnen lakens, het duurste van het duurste! En één van de slaapkamers heeft ze in laten richten als kleedkamer. Vól rekken met allerlei kleding. Echt, je kijkt je ogen uit. En dan die schoenen! Kind, je zou het moeten zien!”

Tom kwam de spreekkamer uit en ving de laatste zinnen van Els op. Misschien had de rentmeester toch beter iemand anders kunnen vragen voor het schoonmaken op Varendonk, want Els was nou niet meteen de meest discrete keuze! Ze vertelde tot in detail welke spullen Kylie West allemaal wel niet in haar boudoir had staan en zou - als dat mogelijk was geweest – zonder schaamte een rondleiding hebben georganiseerd voor alle vrouwen van Lierbeek. 

“En volgens mij houdt ze ook wel van de sapjes! En dan bedoel ik geen sinaasappelsap! In die paar keer dat ik er nu ben geweest, heb ik al heel wat lege flessen moeten wegruimen. Als je begrijpt wat ik bedoel,” zei Els met een vette knipoog.“En ja, ik heb haar gezien!” Met een opgetogen gezicht klapte ze in haar handen. “In het echt! Als je wilt, kan ik haar wel om een handtekening voor je vragen, hoor Tom,” bood Els aan. Zij had nu immers de connecties! 

Tom bedankte met een glimlach. “Els, fijn dat je aan me denkt, maar ik denk niet dat die dame zit te wachten op handtekeningenjagers in haar eigen huis!”

“Nou ja, dan niet.” Els richtte zich weer tot Trudy. “En weet je, ze heeft een persoonlijke assistente. Dat is zo’n dame die alles voor je regelt. O ja, en er is ook een beveiligingsman. Zo’n grote, zwarte boom van een vent. Elke ochtend word ik door hem gefouilleerd, ja, echt waar hoor!” knikte ze naar Trudy, die haar met open mond zat aan te kijken. Els genoot zichtbaar van alle aandacht die ze kreeg door te vertellen over haar bezigheden in het huis van Kylie West.

Tom schraapte zijn keel. “Eh… Trudy, ik zou graag willen weten waar je het medisch woordenboek hebt neergezet. Ik moet even wat nakijken. En ik denk dat de eerste patiënt zo wel zal komen?” Dit laatste zei hij als hint naar Els, die net een nieuw verhaal wilde afsteken, maar prompt haar mond hield.

“Ik ga vandaag de buitenboel maar een beurtje geven,” besloot ze, terwijl Trudy het gevraagde boek aan Tom overhandigde.

“Uitstekend,” zei Tom met een knipoog naar Trudy. “Laat me je niet ophouden!” en hij verdween in de behandelkamer.

“Tom, ik heb iemand aan de telefoon die je even persoonlijk wil spreken.” Trudy stak haar hoofd om de deur van de spreekkamer. 

Tom was wat dingen aan het uitzoeken en keek op. “Ja, prima, verbind maar door.” 

“Ze spreekt trouwens Engels.”

Tom keek nadenkend op. “Oké, verbind maar door.”

Snel daarna ging de telefoon op het bureau. 

“Dokter Benschop.”

“Doctor Bishop, my name is Trish Adams, personal assistant of Kylie West. Do you speak English?”

Tom voelde dat zijn hart een sprongetje maakte. De assistente van Kylie West! Hij bevestigde dat hij Engels sprak en was benieuwd wat deze Trish Adams hem te melden kon hebben. Trish nodigde hem uit langs te komen op Varendonk en vertelde dat Kylie een consult wenste. Een superster als zij kon natuurlijk niet even tijdens het spreekuur langskomen. Tom keek op zijn horloge. Er waren geen patiënten meer. Wat zou er met haar aan de hand zijn? Hij werd erg benieuwd.

“Schikt het nu meteen?”

“Graag!” was het antwoord. 

Tom bevestigde dat hij er binnen een kwartier zou zijn en hing op. In de auto maakte enige opwinding zich meester van de anders redelijk nuchtere Tom. Hij zou de beroemde Kylie West zo gaan ontmoeten. Hoe zou dat zijn? Zou ze net zo arrogant overkomen als op tv en in de bladen? Of was alles maar een act, een manier op publiciteit te krijgen? De poort in het hek dat Varendonk omheinde, was gesloten. Voor het hek stonden vele tientallen mensen, die hoopten een glimp van Kylie op te vangen. Een paar van hen herkende Tom als journalisten. Tom reed zijn auto tot vlak voor het hek en zag toen dat er een lange, zwarte man op het hek kwam afgelopen. Hij was gespierd, droeg een donker pak en een zwarte zonnebril. Het hek werd automatisch opengedraaid zodat Tom zijn auto naar binnen kon rijden. De mensen weken uiteen, maar keken nieuwsgierig naar wie toestemming had naar binnen te mogen. Een paar fototoestellen flitsten in het voorbijgaan en achter Tom sloten de hekken zich weer hermetisch. Tom reed de oprijlaan naar het huis op en parkeerde voor het bordes. Terwijl Tom zijn auto uitstapte en zijn tas pakte, kwam de beveiligingsman op hem afgelopen.

“Microfoons? Taperecorders? Camera’s?” informeerde hij zakelijk in Amerikaans Engels.

Tom schudde zijn hoofd en vroeg zich af of hij misschien gefouilleerd zou gaan worden. “Nee, ik ben arts, geen journalist. Ik heb geen camera’s of zo bij me.”

De man wees naar de dokterstas van Tom en vroeg hem die te openen. Tom klikte de tas open en liet hem de inhoud zien. Blijkbaar was de man tevreden, want hij knikte. Hij gebaarde Tom hem te volgen. Achterelkaar liepen ze de trap van het bordes op en toen stonden ze in de centrale hal. Daar kwam een jonge vrouw aangelopen die het met een knikje overnam van de man die Tom had ondervraagd. Ze lachte naar Tom en gaf hem een hand.

“Hallo, fijn dat u zo snel kon komen,” sprak ze in het Engels. “Ik ben Trish Adams.”

Tom knikte en nam de slanke, donkerharige vrouw op. Ze zag er modern uit, met meerdere kleine ringetjes in beide oren, maar naast iets artistieks had ze ook iets zakelijks. 

Trish ging hem voor naar één van de salons. Tom was nog nooit op Varendonk geweest en keek geïnteresseerd rond. Schitterende, marmeren tegels, glanzend gepolijst houtwerk, hoge plafonds met fraai gestuukte bloemen en andere versieringen, het was erg indrukwekkend.

“Gaat u voor.” De stem van Trish maakte dat Tom ontwaakte uit zijn gedachten en hij stapte de salon binnen. Die was leeg. Tom keek vragend om naar Trish en die zei: “Gaat u zitten, miss West komt zo.”

Terwijl Trish de deur achter zich sloot, nam Tom plaats op één van de fauteuils en wachtte. En wachtte. En wachtte. Tom keek op zijn horloge. Hij zat hier nu al twintig minuten! Ineens ging de deur open, maar niet Kylie West, maar haar assistente kwam binnen.

“Wilt u misschien iets gebruiken? Koffie? Water?” Vragend keek ze Tom aan.

“Nee, dank u, maar kunt u mij vertellen wanneer…”

“Miss West kan u zó ontvangen,” onderbrak Trish hem en met een kort knikje draaide ze zich weer om naar de deur. Daar stond, in de deuropening Kylie West. Tom sprong op. Ze leek hem een stuk kleiner dat hij had verwacht. Hij schatte haar zesentwintig à zevenentwintig jaar. Haar onnatuurlijk witgeblondeerde haar was in een strakke rol achterop haar hoofd gestyld. Ze droeg een grote, zwarte zonnebril en tussen haar felrood gestifte lippen bungelde quasi nonchalant een sigaret. Ze droeg een strakke, zwarte koltrui boven een eveneens strakke zwartleren broek, aan haar voeten hooggehakte laarzen van rood lakleer. Ongetwijfeld was haar hele outfit ontworpen door topdesigners. Om haar ranke middel een zwartleren riem met een opvallende gesp. De entree van een diva! 

Tom slikte en vermande zich. Hij besloot de sigaret te negeren. Wie stak er nou een sigaret op bij een doktersbezoek! Dit was overduidelijk onderdeel van de show die hij nu te zien kreeg. 

“Miss West, dit is dokter Benschop.” Trish knikte naar Tom en de superster wuifde kort met haar hand. 

“Je kunt gaan, Trish. Dank je. Oh, en laat je Fling even binnen? Hij staat voor de deur, zo te horen.” Ze liep langs Tom heen en nam plaats op de sofa. Tom keek haar verbaasd en toch een beetje geïntimideerd na, nog steeds onder de indruk van haar aanwezigheid.

Trish liet de ranke Golden Retriever binnen en sloot de deur achter zich. De hond liep meteen naar Tom, rook even aan diens hand en ging toen naast de sofa op de grond liggen.

“Dus.” Kylie sloeg haar ene been over de andere en inhaleerde haar sigaret. “Jij bent de huisarts in dit dorp.”

Tom knikte. “Eén van de twee.” Kylie had nog steeds haar zonnebril niet afgezet en Tom voelde zich hierdoor licht gehinderd. Zou ze ook Nederlands spreken? Tot nu toe was het alleen Engels geweest.

Kylie zuchtte en zette haar benen weer naast elkaar, alsof ze twijfelde. Ze drukte haar sigaret uit in het asbakje dat op tafel stond. “Ik heb een klacht. Kom eens hier, doc!”

Tom stond op en liep op de sofa toe. De Golden Retriever hief zijn kop even van zijn poten, maar legde die daarna weer neer. Kylie klopte met haar hand op de sofa. “Ga maar even naast me zitten.”

Tom zette zich op de sofa, een beetje onwennig. Kylie zette de zonnebril af en hij keek plotseling in haar felle, blauwe ogen, die omrand waren door lange, zwarte wimpers.

“Nou?”

Tom keek vragend naar de zangeres. “Ik begrijp niet… Wat bedoel je precies?”

Kylie keek geërgerd naar Tom. “Mijn wenkbrauwen!”

Tom keek nog eens en zag toen wat ze bedoelde. “Ze zijn weg!”

Meteen zette Kylie de zonnebril weer op. Ze likte langs haar lippen.

“Het is verschrikkelijk! Ze zijn helemaal uitgevallen. Ik teken ze wel bij met een potlood, maar het is natuurlijk geen gezicht! Mijn gezicht is naast mijn stem een belangrijk visitekaartje, dit moet weer in orde komen! Verder voel ik me moe, hondsmoe bij tijden. Ik kan dat echt niet hebben bij mijn optredens, het is slopend. Dus doc, wat is er aan de hand? Genees me!”

Tom nam de zonnebril van Kylie’s gezicht. Ze knipperde even met haar ogen, maar liet Tom toch toe haar gezicht nader te onderzoeken.

“Hoelang heb je hier al last van?” vroeg hij.

Ze haalde haar schouders op. “Een paar maanden? Het sloop erin, af en toe een haartje, toen wat kale plekjes en voor ik het wist was alles weg. En het groeit niet meer terug, dat is het ergste. Er verschijnt hier en daar wel weer een haartje, maar dat valt evengoed weer uit.”

“Verlies je ook haar op andere plekken? Op je hoofd of benen? Of je schaamhaar?” Tom kon zich wel voor zijn hoofd slaan. Zat hij hier met de beroemde Kylie West te praten over haar schaamhaar!

“Nee, alleen hier is het uitgevallen. Of wil je het even controleren?” Met een uitdagende glimlach greep ze naar haar gesp, alsof ze haar riem wilde losmaken.

Tom schudde gauw zijn hoofd. “Niet nodig, ik geloof het.” Hij kleurde tot achter zijn oren. Stel je voor! Toen keek hij nadenkend naar de ster. “Waarom…”

“Waarom ik jou hier naar laat kijken en niet mijn eigen dokter in Los Angeles?”

Tom knikte. Die vraag hield hem inderdaad bezig. Wat moest een superster met een dorpsdokter?

“Hollandse nuchterheid, discretie, noem maar op. Ik weet dat jij het niet doorkletst aan de pers. Hier in Nederland bestaat nog zoiets als integriteit, toch? En hier betalen ze geen astronomische bedragen voor een plukje haar van een ster of haar laatste medische gegevens. In elk geval nóg niet. Enfin, heb je enig idee wat ik mankeer?”

“Ik heb wel een paar ideeën, maar ik wil eerst zekerheid hebben voordat ik conclusies ga trekken. Ik wil dat je je bloed laat onderzoeken. Mijn assistente kan vanmiddag wat bloed bij je afnemen.”

Kylie West schudde haar hoofd. “Nee, ik wil dat jij het doet.”

“Akkoord,” zei Tom. Hij had geen zin hierover te discussiëren, al wist hij dat Trudy erg vakkundig was op dat gebied. Hij haalde de benodigde spullen uit zijn tas en vroeg Kylie haar mouw op te stropen. Nadat hij een aantal buisjes had gevuld met bloed, plakte een kleine pleister op haar arm. Hij borg de buisjes zorgvuldig in zijn tas. Kylie had geen kik gegeven tijdens de hele procedure, maar leek iets minder afstandelijk dan tijdens hun eerste ogenblikken samen.

“Je bloed wordt onderzocht in het lab, over een week weten we meer.”

Kylie nam een nieuwe sigaret uit het pakje dat op tafel lag en stak hem aan. Ze vroeg: “Volgende week pas? Kan dat niet sneller?”

Tom schudde zijn hoofd. “Volgende week bel ik met het resultaat. Ik heb alleen je telefoonnummer nodig.”

Kylie lachte zwoel en tegelijkertijd een beetje sarcastisch, terwijl ze langzaam inhaleerde. “Zoals zo velen!” En voordat Tom kon benadrukken dat dit puur zakelijk was, vervolgde ze, terwijl ze opstond: “Trish geeft je wel een kaartje. Ik wil nu verder werken, Trish laat je wel uit. Come on, Fling!”

Tom sprong op en wilde haar nog een hand geven, maar hij was te laat. Kylie had zich al omgedraaid en verliet, gevolgd door de hond, de kamer. Toen Tom de hal inliep, kwam Trish direct op hem af en overhandigde hem een visitekaartje. Zwijgend bracht ze hem naar de deur en nam met een korte glimlach afscheid. De deur viel achter Tom in het slot, terwijl hij van de trappen naar beneden liep naar zijn auto. Toen hij achterom keek, zag hij Kylie West rokend achter één van de ramen staan. Ze keek hem na.

Een week later belde Tom het nummer dat op het kaartje stond dat Trish hem had gegeven. De personal assistant nam op en Tom vroeg naar Kylie.

“Ik heb de uitslag van je bloedonderzoek binnen,” vertelde Tom toen hij Kylie aan de lijn had.

“En?”

“Je hebt een substantieel tekort aan vitamine B12. Dat verklaart de plaatselijke haaruitval en de vermoeidheid.”

Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

“Kylie, ben je er nog?”

“Ja, vertel verder, hoe kom ik daar vanaf?”

“We starten met een kuur van vijf weken. Elke week krijg je een injectie met vitamine B12 en we kijken hoe je daarop reageert. Ik weet niet hoelang je in Nederland blijft, maar ik raad je aan om je na die kuur te melden bij je eigen arts in Amerika voor de vervolgbehandeling en meer onderzoek.”

“Oké. Wanneer krijg ik de eerste?”

“Ik kom vanmiddag langs. Neem in ieder geval wat extra zuivel en blijf van de drank en de sigaretten af!” Tom hoorde nog net een kort lachje van Kylie voordat ze het toestel uitdrukte. Hij zuchtte en hoopte maar dat ze zijn waarschuwing serieus nam. Het vitaminetekort kon door de jaren heen zijn ontstaan door het eten van weinig of geen dierlijke producten, wist Tom. Hij had de nieuwste informatie over dit tekort net op een medisch platform voor huisartsen op internet geraadpleegd. Vegetariërs zoals Kylie en veganisten waren een belangrijke groep die hiervan last kon krijgen. Maar er konden ook andere, ernstige oorzaken zijn van het tekort. Een slecht functionerende dunne darm of een beschadigd maagslijmvlies bijvoorbeeld. Tom legde de hoorn neer en vroeg zich af hoe hij zijn diagnose vanmiddag het beste aan Kylie kon voorleggen. Het zou niet eenvoudig worden haar de ernst van de zaak te laten inzien, vreesde hij, temeer omdat het betekende dat zij haar heftige levensstijl moest veranderen.

“Heb je het gezien?” knikte Mia Klaassen. Zij bestierde samen met haar man Piet al sinds jaar en dag de dorpswinkel van Lierbeek. Een echte Winkel van Sinkel, waar geen nee te koop was. Naast levensmiddelen, verf en behang, sokken en ondergoed ook kranten en de onvermijdelijke roddelbladen. En juist die bedoelde Mia met haar opmerking tegen Mientje Scheerman, die haar boodschappen net op de toonbank legde.

Mientje keek om en zag de rijen roddelbladen liggen.

“Ach ja, laat ik ook wat te lezen meenemen,” zei ze, maar toen ze de nieuwste nummers van ‘Famous’ en ‘Gossip’ wat beter bekeek, zag ze tot haar stomme verbazing een fotootje van dokter Tom Benschop op de voorpagina staan! Haar mond viel open van verbazing.

“Wat? Onze dokter Benschop?”

“Ja,” knikte Mia, “ik wist ook niet wat ik zag, toen ze binnenkwamen. Er staat een heel stuk in over die Amerikaanse zangeres, weet je wel, die op Varendonk zit. Blijkbaar is die niet in orde, want dokter Benschop moest opdraven.”

Mientje pakte geïnteresseerd het bovenste tijdschrift van de stapel en begon te bladeren. Mia sloeg ondertussen de prijzen van de boodschappen aan op de kassa en vertelde: “In ‘Famous’ schrijven ze dat Kylie West is ingestort, nadat ze tot rust kwam in Lierbeek. Ze had onmiddellijk medische hulp nodig en die kwam direct in de vorm van ‘de beste psychiater van Nederland’, zo noemden ze Tom Benschop in het artikel!” 

“Je méént het!” Mientje bladerde door ‘Gossip’. “En hier lees ik dat ze een liefdesrelatie heeft met een Nederlandse dokter, die haar halsoverkop bezocht. Ze schijnen het al anderhalf jaar te doen!” Mientje keek op. “Zou dat echt zo zijn?”

“Wat denk jezelf, allemaal roddels! Onze dokter Benschop een geheime relatie met die Amerikaanse? Geen haar op mijn hoofd!”

Mientje schudde haar hoofd. “Ik neem ze beide, je moet toch op de hoogte blijven, niet waar?” Mia gaf haar helemaal gelijk en sloeg ook de twee roddelbladen aan op de kassa. Zeker weten dat je op de hoogte moest blijven van wat er in Lierbeek zoal gebeurde!

Toms wagen reed opnieuw naar Varendonk, waar ditmaal wel tweemaal zoveel mensen stonden als de vorige keer. Hij zag een spandoek met de woorden ‘Kylie forever’ en een aantal scandeerde haar naam. Aan de andere kant stonden ook meer beveiligingsmensen. Toen Tom stilhield voor het hek, viel zijn oog op een blonde gestalte, die vooraan het hek stond. Maartje Smit! Toms hart maakte een sprongetje. Door alle opwinding van de laatste week had hij niet echt veel meer aan haar gedacht, moest hij bekennen, maar Tom had een zwak voor de lieve, blonde schooljuf. Eigenlijk wilde hij haar wel wat beter leren kennen, maar zo lang hij nu in Lierbeek woonde, had zij hem altijd wat op een afstandje weten te houden. Slechte ervaringen in het verleden, had hij hier en daar vernomen. Hij was verbaasd haar hier te zien. Maartje, die voor het hek stond en naar de villa keek, hoorde achter zich een auto aan komen en draaide zich om. Verrast zag ze Tom achter het stuur zitten en ze liep naar het portier. Tom draaide het raampje open en bijna tegelijkertijd zeiden ze: “Jij hier?” Maartje lachte haar parelwitte tanden bloot.

“Ja, ik ben al jaren fan van haar. Ik vind het helemaal geweldig dat ze nu zo dichtbij is!”

“Goh, ik wist niet dat je van haar muziek hield!” Het verbaasde Tom dat de zo nette en rustige Maartje viel voor de ruige en opzwepende rockmuziek van Kylie West. Ze leek hem helemaal het type er niet voor. Blijkbaar hadden stille wateren diepe gronden!

“Ja, ik vind het te gek!” Maartje was kennelijk erg enthousiast. “Ik heb thuis verschillende cd’s en ik ben vorig jaar naar haar concert in Amsterdam geweest. Dat was helemaal geweldig!”

Twee mannen van de bewaking liepen op het hek af en probeerden de schare fans te bewegen aan de kant te gaan om de auto van Tom door te laten.

“Zeg,” vervolgde Maartje met een brede grijns, “maar ik las dat jij ook nogal geïnteresseerd bent in Kylie West?”

“Hoe bedoel je?” Tom keek haar vragend aan en zag dat het hek geopend werd. De beveiligers wenkten hem ongeduldig. Tom keek naar Maartje.

“Lees ‘Gossip’!” riep ze hem na, terwijl Toms auto langzaam door het hek reed, waarna het weer hermetisch werd gesloten.

“Lees ‘Gossip’?” Vragend zat Tom achter het stuur. Hij was niet echt iemand die bijhield wat er in de roddelbladen stond. In de wachtkamer lagen ze natuurlijk wel, maar Trudy verzorgde daar de lectuur. Tom parkeerde zijn auto en stapte met grote sprongen de treden op naar de voordeur, die al werd opengehouden door Trish. Kort begroetten ze elkaar. Vanuit een ander deel van het huis klonken harde muziekklanken. Rockend, melodisch.

Trish vertelde Tom dat Kylie al vanaf vanochtend vroeg aan één stuk door bezig was geweest in de muziekkamer. 

“Ze heeft inspiratie!” glimlachte Trish. “Ik laat haar maar even, maar gegeten heeft ze nog amper!” Trish wees hem waar de muziekkamer was en ging toen weer naar haar eigen vertrek. Ongetwijfeld had ze nog veel te doen. Tom liep de hal door naar de achterkant van het huis. De hoge ramen van de tot muziekkamer omgebouwde voormalig eetkamer keken uit op het grote grasveld achter het huis en lieten volop licht door. De ruimte was leeg op een enorme zwarte Bösendorfer na, Kylie, die achter het instrument zat - ze zat met haar rug naar Tom toe - en de onafscheidelijke Fling, die languit op het parket gestrekt lag. Tom bleef in de deuropening staan en sloeg haar ademloos gade. Haar lange, witte haar had ze in een staart samengebonden op haar rug. Ze zong met volle overgave, zichzelf begeleidend op de vleugel. Ze liet haar ranke vingers woest over de toetsen gaan en leek - heen en weer rockend op de muziek - op te gaan in haar spel. Tom voelde zich gegrepen door de muziek en haar stem. Hij voelde hoe zijn lichaam reageerde op de tonen en mee wilde deinen, in beweging wilde komen.

“No, no, no!” was het ineens. Kylie stopte en balde haar vuisten. “No!” Ze liet haar schouders hangen, wachtte een fractie, haalde diep adem en begon toen opnieuw, gepassioneerd, totdat het goed was.

Tom dacht plots bij zichzelf dat hij misschien wel de eerste was die deze song, misschien wel een toekomstige tophit, hoorde. Kylie stopte en maakte een paar notities op het blad dat voor haar op de vleugel lag. 

Fling had de bezoeker opgemerkt, stond op, liep kwispelend naar de deuropening en likte als begroeting Toms hand. Kylie draaide zich om.

“Oh, ben je er al, doc?”

Ditmaal had ze zich niet zo strak opgemaakt als tijdens hun eerste ontmoeting. Ze zag er nu eenvoudiger uit, maar wel in peperdure jeans en een witte blouse. Tom glimlachte even. Zo zag de ster er dus thuis uit.

“Ik kom voor de injectie, zullen we het gelijk maar even doen?”

“Oké.” Kylie stond op, rolde haar linker mouw op en liep naar Tom toe. Die zette zijn dokterstas neer, haalde de ampul eruit en zoog de oranje vloeistof in de spuit.

“Orange! How Dutch!” grijnsde Kylie. “Ai!” De prik was gezet en Tom depte nog even na met een watje. Hij plakte er een pleister op en Kylie rolde haar mouw weer omlaag.

“Ik ben in een goed humeur vandaag, doc, het schrijven gaat goed. De rust inspireert me. Heb je nog een verzoeknummertje, dan speel ik dat nu voor je.”

Tom dacht even na en zei toen: “If I knew you.”

“Dacht ik het niet, een zoet nummer!” Kylie ging weer achter de vleugel zitten en speelde de ballad met een eenvoudige en heldere stem. Meteen maakte een soort heimwee zich meester van Tom. Hij slikte en zag Kylie ineens met hele andere ogen. Het harde showbizzdier had haar masker afgedaan en eronder bleek een zachtaardig wezen te zitten. De laatste tonen van het nummer stierven weg en Kylie draaide zich langzaam om naar Tom. 

“Tevreden?”

Tom schraapte zijn keel. “Helemaal.” Hij vervolgde: “Er staan tientallen mensen voor de poort. Stoort je dat niet? Ik bedoel, je bent hier toch voor je rust?”

Kylie lachte. “Tientallen mensen, poeh, nou! Thuis in Los Angeles staan er elke dag wel honderd mensen. Dus ja, dit is lekker rustig. En zolang ze achter het hek blijven, heb ik er geen last van.”

Tom knikte. “Gaat het goed met schrijven?”

“Ja, ik mag niet klagen. Ik had al wel wat ideeën en die ben ik nu aan het uitwerken. Het is een proces van schrijven en slijpen en net even wijzigen. Ik moet mijn fans blijven boeien en verrassen, anders ben ik zó passé.”

“Dat lijkt me een enorme druk.” 

“Soms. Maar ook een kick.” Haar ogen twinkelden ondeugend. “Ik kan kijken hoe ver ik kan gaan. Wat pikken ze nog van me en wat niet?” Ze lachte kort. “Het spel van de showbizz! Right! En nu weer vort! Ik moet weer verder. Bye!” Kylie wapperde met haar hand naar Tom ten teken dat hij weer kon vertrekken en zij draaide zich weer om, klaar om verder te spelen. Tom pakte zijn tas van de grond en begaf zich naar de uitgang. Toen hij even later weer door het hek reed, zag hij Maartje Smit niet meer staan. Die was waarschijnlijk alweer naar huis. Maar wat had ze ook alweer gezegd? ‘Lees Gossip’ of zo? Toms nieuwsgierigheid was geprikkeld. Hij moest eerst maar even langs de winkel van Mia en Piet, want die zouden dat soort tijdschriften vast wel verkopen.

“U bent nieuw hier in Lierbeek?” Govert bekeek de man die tegenover hem zat in de spreekkamer. Hij had peper en zoutkleurig haar, een bril en hij droeg een beetje een slordig pak. Alsof hij zich netjes had willen kleden, maar dit niet helemaal gelukt was.

De man knikte. “Dat klopt, ik ben hier pas komen wonen. Mijn naam is Gerard de Vries.”

Govert knikte. “En wat zijn de klachten, meneer De Vries?”

De man trok een gezicht en zei, terwijl hij over zijn buik wreef: “De laatste tijd voel ik me niet erg goed. Ik heb wat last van mijn maag.”

Govert knikte. “Bent u ook misselijk?”

“Ja, soms moet ik zelfs overgeven.”

Govert knikte opnieuw.

“Trouwens,” zei de man, “ik heb gehoord dat er twee huisartsen in Lierbeek zijn?” 

Govert knikte. “Dat klopt, Tom Benschop is de andere. Wij werken nu sinds enige jaren samen in deze praktijk.”

“Aha, aha.” 

Govert ondervroeg de man verder over zijn klachten. “Eet u wel goed?”

“Nou, omdat ik zo misselijk ben, eet ik vaak weinig of niet. Volgens mij ben ik wel een paar kilo afgevallen de afgelopen maanden. Zeg, die andere huisarts, hè, die heeft toch connecties met die zangeres?”

Govert fronste zijn wenkbrauwen. “Ik begrijp niet waar u op doelt?”

“Die Tom Benschop heeft toch een relatie met Kylie West? Wat vindt u daar nu van? Hoe staat u daar tegenover?” Met alles opmerkende ogen keek hij Govert aan.

Govert haalde zijn schouders op. “Voor zover ik weet, zijn dat allemaal nonsens.” Onverstoorbaar vervolgde hij: “En als u overgeeft, komt er dan ook wel eens wat bloed mee?”

“Anderen zijn er anders vrij zeker van. Hij komt regelmatig bij haar over de vloer. Wat vindt u daar van, als zijn collega?”

Govert keek de man tegenover hem doordringend aan. “Komt u hier eigenlijk voor uw klachten of voor mijn collega?”

“Hebt u iets gemerkt van zijn relatie met Kylie West?”

“Bent u van de pers?”

“Hoelang hebben zij al een relatie?”

“Ik vraag u nu vriendelijk te vertrekken!” Govert schoof zijn stoel naar achteren en stond op. 

De man deed hetzelfde. “U hoeft niets te verzwijgen, de waarheid komt toch aan het licht!”

“Goedemiddag!” Govert hield de deur naar de wachtkamer voor hem open. 

“Bel me als je iets kwijt wilt, we betalen er goed voor!” De man wilde Govert zijn visitekaartje geven, maar die deed alsof hij het niet zag.

“Goedemiddag!” zei Govert nogmaals nadrukkelijk.

Toen de man was vertrokken, waarschuwde Govert Trudy. “Ik wil deze man hier niet weer zien. Had hij zich al bij je ingeschreven?”

“Nee,” antwoordde Trudy, “hij zei dat hij plotseling last had gekregen van zijn maag toen hij door Lierbeek reed. Of hij met spoed even tussendoor kon. Wie was dat dan?”

“Een persmuskiet! Hij komt er hier niet meer in! Volgende patiënt!” Govert hield de deur naar de spreekkamer open voor zijn volgende – ditmaal échte – patiënt.

“Moet je dit zien!” Tom kwam binnen in de woonkeuken, waar Govert bezig was met het avondeten. Hij gooide een tijdschrift op het aanrecht.

“Niet daar!” Govert viste het magazine een beetje geërgerd bij het gasfornuis vandaan. “Zo meteen staat alles in de fik!”

“Moet je kijken wat ze schrijven!” drong Tom aan.

Govert roerde nog even snel in de pan die op het vuur stond en bekeek het blad toen eens goed. 

“Hé, daar zie ik jou!”

“Ja, en lees nu het artikel maar eens op pagina achttien!”

Govert bladerde naar de pagina en begon te lezen, ondertussen af en toe een blik werpend op zijn pannen.

“Oh, ik lees dat jullie een liefdesrelatie hebben. Goh, dat je me dat niet hebt verteld! Dan had ik die man vanmiddag wat smeuïgs kunnen vertellen!”

“Wie bedoel je?” Tom keek Govert onderzoekend aan. Het beviel hem maar niets dat hij nu onderwerp was geworden in de pers. Zijn onschuldige bezoek aan Kylie West werd opgeklopt als was het dé gebeurtenis van het jaar. De ranzige details erbij werden er gewoon bij verzonnen.

“Nou, ik had hier vanmiddag al een meneer in de spreekkamer zitten met zogenaamde klachten over zijn maag, maar hij bleef me maar bestoken met vragen over jou. Het bleek een journalist en hij bood me zelfs geld voor mijn verhaal. Kijk, daar krijg ík nou een maagzweer van!” Govert wond zich opnieuw op bij de gedachte aan die journalist die hem had ondervraagd in zijn bloedeigen spreekkamer, nota bene!

Tom schudde zijn hoofd. Govert gaf hem twee borden aan. 

“Als jij nou even de tafel dekt, dan kunnen we zo eten.” 

“En weet je wat dat andere blad, de ‘Famous’ schreef? Ik zou een psychiater zijn, die Kylie West te hulp schoot nadat ze ingestort zou zijn. Het is verbazingwekkend wat die lui allemaal kunnen verzinnen. Als er geen nieuws is, dan maken ze het wel!”

“Laat het rusten, Tom. Niet mee bezig blijven.” Govert zette de pannen op tafel. “Zolang wij gewoon ons werk doen en ons niet gek laten maken door wat anderen denken, komt alles goed.”

“Ja, maar…” zei Tom, terwijl de beide mannen aan tafel schoven, “wat voor impact heeft dit op het dorp? Denk je dat ze geloven wat er wordt geschreven? Dat ik een relatie heb met Kylie West? Die blaadjes worden gretig verkocht bij Piet en Mia. Ik kon ternauwernood de laatste exemplaren bemachtigen! Ze vliegen de winkel uit.” Tom lachte schamper.

“Ach, Tom, je weet hoe het gaat in een dorp,” stelde Govert hem gerust. “De blaadjes worden overal gelezen, maar nergens geloofd! Laten we nu eerst eten.”

Govert deed zijn best zijn collega gerust te stellen, maar zelf bleef ook hij met vragen zitten. De impact van de komst van deze zangeres naar Lierbeek had ook hij onderschat. Elke dag stonden er drommen mensen bij het hek van Varendonk, het lokale suffertje, maar ook de landelijke kranten schreven pagina’s vol en tijdens zijn huisbezoeken kwam de superster altijd wel even ter sprake. Zelfs de redelijk nuchtere Dikke Willem van café Het Anker liet zich door alle commotie meeslepen en vernoemde zijn dagschotels naar Kylie West! En nu had alle publiciteit ook al zijn grip gekregen op Tom, met mogelijk alle gevolgen van dien. Die ster moest maar weer snel terug naar Amerika. Wat Govert betreft kon deze onrust niet snel genoeg voorbij zijn!

Ook die dagen daarna stonden de fans voor Varendonk geduldig te kijken of hun icoon zich liet zien. Slechts weinigen waren zo gelukkig geweest haar slechts heel even te zien, maar dat kon hen niet deren. Ze trotseerden de elementen als een voorjaarsbuitje over Lierbeek trok en voelden zich alleen al verguld in de wetenschap dat Kylie West hier op afstand van slechts enkele honderden meters aanwezig was. Groot was dan ook het gejuich toen op een gegeven moment de grote voordeur van het landhuis openging en Kylie, gevolgd door haar hond Fling en Clay, de beveiligingsman naar buiten kwam. Er werd luid geapplaudisseerd en de menigte scandeerde haar naam. Persmensen die geduldig in hun auto’s langs de weg hadden staan posten, kwamen snel uit hun voertuigen en stelden hun camera’s scherp.

Een aantal andere beveiligers voegden zich bij Kylies gezelschap. Langzaam, met wiegende stappen kwam de superster op het hek af. Ze had een rood broekpak aan van een glimmende stof. Ze droeg een grote zonnebril en witte, laklaarzen met hoge hakken. Om haar hoofd had ze een zilverkleurige doek geknoopt, het leek wel een helm.

“Hi, guys!” groette ze met een zwoele stem. “Jullie staan hier zo trouw te wachten. Ik dacht, ik neem even pauze en maak een babbeltje met mijn fans.” Het hek werd opengedaan en meteen werden de handtekeningenboekjes van alle kanten in Kylie’s richting geduwd. Ze glimlachte, nam pennen aan en krabbelde geroutineerd haar handtekening en korte opdrachten in de boekjes. Ondertussen werd er flink geflitst door de fotografen.

“Kylie, hoe gaat het met je nieuwe plaat?”

Kylie knikte en lachte. “Ja, heel goed, ik ben druk bezig en heb veel inspiratie. De rust hier in Lierbeek doet me blijkbaar goed. Het wordt een erg gevarieerd album met een aantal hele goede rocknummers. Ik kan niet wachten om ze uit te brengen, ik heb er een heel goed gevoel over.”

“Kylie, wanneer denk je weer terug te gaan naar de Verenigde Staten?”

Kylie krabbelde haar naam in een boekje van een jong meisje en gaf het glimlachend aan haar terug.

“Eh… weet ik nog niet. Als ik het merendeel van de nieuwe songs heb geschreven, denk ik. Nog een paar weken? Ik wil daarna meteen de studio in om ze op te nemen. Mijn management heeft al contacten gelegd om een duet dat ik heb geschreven daar op te nemen.”

“Een duet? Met wie?” Eén van de journalisten drong zich naar voren.

“Daarover kan ik nog niets zeggen,” glimlachte Kylie, “maar ik kan jullie beloven dat het een grote naam in de muziekindustrie is.” Geroezemoes volgde.

“Kun je wat meer vertellen over de affaire tussen jou en Tom Benschop, huisarts hier in Lierbeek?”

“Wat wil je dat ik zeg?” zei Kylie geheimzinnig. “Je weet dat ik geen mededelingen doe over mijn liefdesleven.” Meteen schreef een aantal journalisten verwoed in hun notitieblok.

Die avond was het gehele relaas te zien op televisie. Het programma ‘Show World’ besteedde er uitgebreid aandacht aan. Ook de huisartsen zagen het. Tom was al zappend het showbizzprogramma tegengekomen en toen hij zag dat Kylie West in beeld was, omringd door uitzinnige fans, kon hij de verleiding niet weerstaan te kijken. 

“Er wordt weer een heuse show opgevoerd,” concludeerde Tom, terwijl Govert de kamer binnenkwam en op de bank ging zitten met de krant. Aan de ene kant stoorde het Tom dat Kylie niet ronduit zei dat er niets tussen hen was, maar aan de andere kant voelde hij zich betoverd door haar verschijning. Die bleef magisch en eigenlijk begreep hij haar fans wel. Haar hele optreden was fascinerend. Hoe ze zich kleedde, hoe ze sprak, hoe ze zich gedroeg en de media bespeelde. Dit was een showbizzvrouw pur sang. Het was verslavend naar haar te kijken en alles op te nemen wat ze deed.

“Tom? Tom!” Govert wist met moeite Toms aandacht te winnen. “Zal ik nog even wat koffie inschenken?”

“O, graag.” Tom knipperde even met zijn ogen en Govert glimlachte.

“Blijkbaar werkt het…”

“Wat werkt?” vroeg Tom, zonder zijn ogen van het scherm af te wenden.

“Nou, die show…”

Tom keek even op naar Govert. “Ach, nee. Het is gewoon pr. En ja, het is leuk om naar te kijken. Maar zet maar wat anders op als je wilt. Volgens mij begint het journaal zo op Nederland 1.” Snel schakelde Tom over naar een ander net. Hij wilde niet dat Govert de indruk kreeg dat hij wel eens wat meer dan normaal geïnteresseerd zou kunnen zijn in Kylie West. Govert zette twee mokken koffie voor hen op tafel neer en dacht er het zijne van.

“Tom, je moet naar Renate Steenhuis. De weeën zijn flink doorgezet, het duurt niet lang meer!” Trudy stak haar hoofd om de behandelkamer, waar Tom achter de computer zat te werken.

“Waar is Govert?” vroeg Tom. Govert had hem gezegd dat hij het spreekuur ’s middags wel over wilde nemen van Tom als die weg moest in verband met de op handen zijnde bevalling.

“In de keuken, maar ik heb hem al ingeseind, hij neemt je spreekuur over.”

“Mooi,” knikte Tom. Hij sloot het programma waarin hij zat te werken en pakte zijn tas. Even later zat hij al in de auto richting de familie Steenhuis. Een geoefende moeder, dacht hij met een glimlach, want Renate zou haar vijfde kindje op de wereld zetten. Na haar vier zoons Jasper, Dirk, Guus en Wilfred had ze haar zinnen gezet op een meisje, zo had ze Tom stilletjes toevertrouwd. Niet dat een jongen niet welkom was, hoor, had ze er snel aan toegevoegd. Het belangrijkste was dat het kindje gezond was. En daarmee kon Tom alleen maar instemmen. Hij was blij dat het in Nederland nog steeds verboden was dat je vooraf het geslacht van je baby kon bepalen. Een kind was een gift, niet een bestelling, hoezeer mensen er ook naar verlangden. Misschien was hij daarin wel net zo ouderwets als Govert, grinnikte hij in zichzelf. Want hij wist dat er collega-artsen waren die het heel prima zouden vinden als er net als in het buitenland jongens en meisjes op bestelling zouden worden geboren.

Tom draaide de oprit naar het huis van de familie Steenhuis op en zag dat de oudste drie jongens bij de buren speelden. De jongste, Wilfred, was nog maar anderhalf, die zou vast nog een middagslaapje doen.

De deur ging al open en Karel Steenhuis liet hem binnen. “Er is bijna geen houden meer aan, dokter, ik denk dat het zo komt.” Snel liepen ze door naar de slaapkamer, waar Renate geconcentreerd aan het puffen was. Karel had gelijk. Renate had volledige ontsluiting en met een paar flinke persweeën kwam de nieuwe baby naar buiten. Het zette het meteen op een brullen.

“Gefeliciteerd, jullie hebben een dochter!” Tom wikkelde de baby in een zachte doek en legde het op moeders borst.

“Een meisje, Karel, zie je wel, ik dacht het al!” Renate keek stralend naar haar man. Hij zei niets, maar kuste zijn uitgeputte maar dolgelukkige vrouw zacht op haar voorhoofd.

“En hoe gaat jullie dochter heten?” informeerde Tom.

“Kylie!” Renate streelde haar dochters handjes zachtjes en ze zei het nogmaals: “Kylie, dat vinden we een prachtige naam, nietwaar, Karel?” Karel knikte en Tom herhaalde: “Kylie…” Jasper, Dirk, Guus, Wilfred en… Kylie. Niet de meest voor de hand liggende naam, vond hij zelf maar ja, wie was hij. 

“Gefeliciteerd!” 

“Ik ben al tijden fan van haar muziek,” verklaarde Renate, “en het feit dat zij juist hier in Lierbeek is, terwijl onze dochter wordt geboren, nou dat kan volgens mij geen toeval zijn!”

Tom knikte glimlachend. Toen hij moeder en kind had onderzocht en bleek dat alles goed was, stapte hij weer in zijn auto om naar huis te gaan. 

Even later reed hij langs het statige Varendonk. Er stonden nog steeds fans voor het grote hek. Er waren bloemen in gestoken, als vrolijke groeten aan een wereldster. Tom moest even in zichzelf lachen. Kylie West was niet langer de enige Kylie in Lierbeek.

De dagen vlogen om in Lierbeek, waar de lente haar intrede nu definitief had gedaan. In de weilanden rondom het dorp dartelden steeds meer pas geboren lammetjes, die genoten van de eerste warme zonnestralen. 

Govert had na een druk weekend een vrije dag en besteedde die aan het werk in de tuin. Die had de winterse buien en koude weer overleefd. Rijen narcissen en krokussen staken hun groene stelen en felgekleurde bloemen boven de grond uit. Govert kon hiervan echt genieten, maar niet alleen bloemen maar ook groenten hadden zijn voorliefde. Het was nu bij uitstek de tijd om alvast wat groenten in kweekbakken te zaaien. Sla, radijsjes, tuinbonen… Govert genoot nu al van het vooruitzicht deze verse en zelfgekweekte groenten in zijn gerechten te verwerken. Voor het echter zover was, moest er wel het een en ander gebeuren!

Tom had andere kopzorgen. Hij had een druk spreekuur. In de praktijk waren de patiënten met griepklachten en andere uitgesproken winterkwalen verdwenen, maar dat betekende niet dat er geen zieken meer waren! Hij zou die middag nog even bij Kylie langsgaan, voor haar wekelijkse injectie, maar een blik op de klok en op zijn patiëntenlijst leerde hem dat hij vreselijk aan het uitlopen was. Hij besloot Kylie maar even te bellen om te zeggen dat hij wat later zou komen. Hij kreeg eerst Trish aan de telefoon, die hem Kylie pas aan de lijn gaf na herhaaldelijk aandringen van Toms kant. Waarom werd hem snel duidelijk toen hij de zangeres eindelijk te pakken had. Ze was dronken.

“Hi doc. Z-z-zeg het eens… eens,” stamelde ze wat onsamenhangend. 

Tom trok zijn wenkbrauwen op. Van Els had hij wel gehoord dat die regelmatig naar de glasbak moest als ze bij Kylie had schoongemaakt. En ook in de pers waren wel verhalen verschenen over een dronken Kylie die ergens was gesignaleerd of uitgezet, maar zelf had hij nog niets aan haar gemerkt.

“Verbeeld ik het me nou of heb je een beetje te veel gedronken?” polste Tom voorzichtig.

Kylie grinnikte. “Dat je dat hóórt, wat knáp!”

“Kylie, wat had ik nou gezegd over drankgebruik? En ik kan me niet voorstellen dat dit jou helpt om goede nummers te schrijven. Waar ben je mee bezig?”

Het was even stil aan de andere kant van de lijn.

“Pfffff. Ik zit ge-gewoon even in een dip. Writersblock, you know? Er komt momenteel niets fatsoenlijks uit mijn pen. Geen tekst, geen muziek, niks.” Kylie slikte even. “Dus dan drink ik een heel klein b-beetje om in de stemming te komen. Ge-gewoon een b-beetje om die inspiratie wat op gang te brengen.”

“Volgens mij heb je nu meer dan een beetje gehad, Kylie,” zei Tom. Hij had genoeg excuses van alcoholisten en dronkenlappen gehoord om te weten dat ze geen excuus nodig hadden om te drinken. Hij vervolgde streng: “Ik belde even om te zeggen dat ik vandaag wat later ben voor de injectie, maar zo te horen komt dit goed uit. Ik maak eerst mijn spreekuur af en dan kom ik naar je toe, ongeveer over een uur of twee. Zorg dat je nuchter bent, want we gaan joggen. Een heel eind.” 

Hij verbrak de verbinding voordat ze kon tegenstribbelen en dat gaf hem een lekker gevoel. Hij zou haar wel weer op de rails krijgen. Een flink eind joggen was hét middel tegen een warrig hoofd, had hij zelf al meerdere malen ondervonden. En het zachte lenteweer maakte dit nu weer mogelijk.

Toen pas drong het tot hem door wat hij had gedaan. Hij had een Amerikaanse superster op haar nummer gezet en bepaald dat zij met hem moest gaan joggen? Het zweet brak hem uit. Had hij dit nu gedaan omdat ze hem steeds meer ging interesseren of waren dit handelingen vanuit zijn bezorgdheid als arts? Hoe ging dat met bewaking? Zouden haar bodyguards meelopen? En de pers, hoe ging dat? Ongetwijfeld zou er weer van alles over in de bladen verschijnen. Was dit wel zo’n goed idee geweest? Tom kreeg het er warm van. Straks kwam hij daar en gooide zij hem eruit. En ja, wat verbeeldde hij zich wel niet? En misschien was dat ook maar het beste, dan waren alle roddels meteen de wereld uit. En aan de andere kant boeide zij hem mateloos. Stel je voor dat zij straks zij aan zij door de velden van Lierbeek zouden rennen? Hij met de grote Kylie West. Dé Kylie West… Een boeiende en sensuele vrouw, die menig mannenhart sneller deed kloppen. Tom staarde naar de deur naar de wachtkamer. Hij haalde een keer diep adem en besloot alle gedachten over Kylie maar even terzijde te schuiven, anders kwam er nooit een einde aan het spreekuur. Hoe sneller hij erdoorheen was, hoe eerder hij naar Varendonk kon.

In het gezellige café Het Anker was het druk, zoals bijna elke dag na vijven. Veel mensen die de dag erop hadden zitten, gingen er nog even langs. Voor een kleine alcoholische versnapering of voor een eerlijke kop koffie voordat ze thuis aan tafel schoven. Dikke Willem zette het graag voor zijn klanten klaar en ondertussen werden de laatste nieuwtjes uitgewisseld. Het hield het netwerk van de sociale controle in stand: je wist precies wat er waar gebeurde en ook wie welke hulp nodig had. Veel inwoners van Lierbeek die van oorsprong uit de stad kwamen, hadden het daar maar moeilijk mee. Het gepraat over anderen en het letten op elkaar werd door hen voornamelijk als negatief uitgelegd en ervaren. Dat terwijl het lang niet altijd zo bedoeld was.

Ook Els en Trudy besloten, vriendinnen als ze waren, nog even een wijntje in Het Anker te nemen na hun drukke werkdag. Els had vandaag de parochiekerk een flinke beurt gegeven. Ze had gesopt en gedweild en ze had al het ongelakte houtwerk in de boenwas gezet. Een hele klus en het magere vrouwtje had er een flinke spierpijn aan over gehouden. Trudy had met Tom een fiks spreekuur gedraaid en verlangde stiekem naar een heet bad. De uitnodiging van Els kon ze echter toch niet afslaan.

“Hé Willem, doe ons eens een wijntje!” wenkte Els.

“Een witte, toch?” Dikke Willem onthield zijn klanten. “Maar hadden jullie hem droog of zoet?”

“Droog!” vulde Trudy aan en ze keek om zich heen. “Het is druk, Willem, voor een dinsdagavond.”

“Ja, ik mag niet klagen sinds die zangeres hier in Lierbeek vertoeft.” Dikke Willem schonk twee glazen vol en zette ze op de toog. “Veel journalisten die in het hotel overnachten, maar die hier wat komen drinken. Veel fans die na een dag bij het hek posten zin hebben in een dagschotel of kop soep of wat stevigers.” Els en Trudy knikten. Ze konden zich dat wel voorstellen.

“En de ster zelf, natuurlijk,” grijnsde Dikke Willem.

“Hoezo?” vroeg Trudy. “Is die hier dan ook al geweest?”

Dikke Willem schudde zijn hoofd. Was dat maar waar! Een bezoekje van Kylie West zou zijn tent meteen dat beetje extra geven! Misschien zou er een foto van hen beiden gemaakt kunnen worden, voor aan de muur. Dat zou beslist niet misstaan naast de biljarttrofeeën en de foto van het plaatselijke voetbalteam! 

“Nee, ze is hier niet geweest. Nog niet tenminste. Maar haar assistente heeft hier wel boodschappen gedaan.” Dikke Willem knipoogde naar de dames die voorzichtig van hun wijntjes nipten.

“Aha, zie je wel!” Els knikte heftig en zei tegen Trudy: “Ik zei je toch dat ik daar nogal eens een fles moest opruimen! Whisky, wijn, wodka, zo’n beetje alles met een w!” gniffelde ze. “Tjonge, Willem, en dat koopt ze hier?” Het idee dat Kylie West wellicht aan dezelfde wijn zat als zij, deed haar even huiveren van genoegen. Zij had gedacht dat die Kylie West haar inkopen bij een chique slijterij zou doen, maar nee. “Nou, zie je, zo steunt ze ook nog eens de plaatselijke middenstand!” knikte ze tevreden.

“Zo is het maar net en mij hoor je niet klagen” glimlachte Dikke Willem en stak zijn vinger op naar een klant, ten teken dat hij zijn bestelling – twee vingers in de lucht dus twee bier – had opgemerkt.

Trudy en Els zochten een tafeltje op wat achterin de zaak.

“Zo’n jonge meid, die Kylie West!” verzuchtte Trudy tegen Els toen ze waren gaan zitten. “Ik moet er niet aan denken dat mijn Saskia het zo op een drinken zette!”

“Ach, die sterren, die hebben toch een raar leven. Ze trekken van hot naar her, zijn tot diep in de nacht aan de zwier, stappen met Jan en alleman het bed in en weten dan van gekkigheid niet hoe ze dat tempo moeten volhouden. Tja, en dan raak je vanzelf aan de drank en aan de drugs.” Els nipte opnieuw van haar glas. 

Trudy knikte. “Ik ga even naar het toilet, pas jij even op mijn tas?” Terwijl Trudy richting damestoiletten liep, draaide een man met peper en zoutkleurig haar zich om naar Els. Hij zat aan het tafeltje naast hen en had een krant voor zich liggen. 

“Pardon, ik kon het niet helpen te horen wat u net zei, maar zegt u nu dat Kylie West aan de drugs is?”

Els keek hem aan. “Ach meneer, het is een gekke wereld, dat weet u vast net zo goed als ik. En wij in Lierbeek, wij hebben er niet zoveel mee te maken, weet u. Maar ja, nu is hier zo’n grote ster uit Amerika beland en dan zie je pas hoe het er daar aan toe gaat. In die kringen, zal ik maar zeggen.” Els ging er eens goed voor zitten. Ze mocht graag haar mening verkondigen en ze had in deze man een willig oor gevonden.

Tom reed richting Varendonk. Op de achterbank lagen zijn dokterstas en sporttas. Hij voelde een vreemd soort opwinding en een vals stemmetje in zijn hoofd zei hem dat dit niet het soort opwinding was die een dokter behoorde te voelen voor zijn patiënt. Hij bestreed deze gedachten door zich vooral voor te houden dat hij haar alleen de wekelijkse injectie zou geven en een rondje met haar zou gaan joggen. Dat laatste om haar te doen inzien dat er ook andere manieren waren om te ontspannen en inspiratie te krijgen. Hij deed het voor haar gezondheid. 

Het hek van Varendonk werd voor hem opengedaan door de bewaking, die zijn auto al herkende. De fans die nog voor het hek stonden, weken aan de kant. Er stonden nog maar een paar, de meeste van hen waren weer naar huis of naar het hotel vertrokken. Van hen zou er morgen weer een aantal staan, aangevuld met een groep nieuwe fans, zoals er elke dag uit heel Nederland en daarbuiten op Lierbeek afkwamen. Tom was blij dat er niet zoveel mensen meer stonden. Zijn vrees over een hysterische massa die Kylie en hem zou achtervolgen tijdens het joggen, bleek gelukkig ongegrond.

Tom parkeerde zijn wagen voor de trappen. De avond viel al in en er brandden een paar lichten in het landhuis. Hij pakte zijn tas en snelde de trappen op. Trish opende de deur en liet hem binnen.

In de voorkamer stond Kylie, in een donkerblauw trainingspak. Ze droeg haar spierwitte haar in een staart en droeg witte trainingsschoenen.

“Nou, doc, onder de indruk?” Kylie zag er fris en zeker niet beschonken uit. Alsof ze die hele dag nog geen druppel had aangeraakt.

Tom knikte langzaam. “Keurig,” prees hij. “Ik geef je eerst de injectie, dan kleed ik me om en gaan we op pad.”

Even later verlieten ze het landhuis via de achterdeur. Kylie had Tom gevraagd of hij het nodig vond om Clay, de beveiligingsman, mee te nemen in verband met opdringerige fans, maar Tom dacht dat het zo’n vaart niet zou lopen. De meeste fans waren immers naar huis en in het donker zouden Tom en Kylie gewoon twee joggers lijken, niets meer en niets minder. Ze namen de landweg die rondom Lierbeek lag en hen langs de weilanden en boerderijen voerde. Weg van alle drukte en stress. Kylie bleek in verbazend goede conditie. Tom was een geoefend loper en fietser. Hij hield ervan om na het werk een flink stuk te gaan hardlopen of fietsen en Kylie bleek die passie te delen. Ze vertelde dat ze met Clay doorgaans vele ‘miles’ liep, maar dat dat er de laatste tijd wat bij in geschoten was in verband met de drang tot schrijven die ze had gevoeld. Ze had zich dag na dag aan haar inspiratie onderworpen.

Onderweg stopten ze even om wat water te drinken. 

“Waarom doe je dit, doc?” Kylie nam een teug uit haar drinkflesje en keek Tom aan. Het was nu helemaal donker geworden en Tom was blij dat zij zijn plotselinge verlegenheid niet opmerkte. 

“Ik ben arts, dus ik ben voor een goede gezondheid. En als ik zie dat één van mijn patiënten de verkeerde kant op dreigt te gaan, wil ik ingrijpen.”

Kylie keek hem onderzoekend aan. “Eén van mijn patiënten… Ben ik alleen maar één van je patiënten, doc?” Ze stapte iets dichter naar hem toe. Tom zweeg. Hier in het donker, bij het schijnsel van een enkele lantaarnpaal, was de magie van Kylie ineens weer zo dichtbij. Haar zwetende lichaam, haar kloppende hart en natte lippen. Haar vragende ogen.

“Zullen we weer verder lopen? Anders koelen we zo af.” Handig wendde Tom het gesprek in een andere richting en begon te lopen. Achter zich hoorde hij Kylie lachen.

“Wat alcohol op zijn tijd is helemaal niet zo verkeerd, doc. Je wordt er losser van en ziet de wereld van een hele andere kant. Moet jij ook eens proberen!” 

Tom schudde zijn hoofd en zwijgend renden de twee over de landweg, weer richting Varendonk.

“Je hebt wát gedaan?” Govert kon zijn oren niet geloven toen zijn jonge collega hem aan de ontbijttafel vertelde wat hij die avond ervoor had gedaan. Ze hadden elkaar die avond tevoren niet meer gesproken omdat Govert naar een kaartavondje bij vrienden was geweest en het was laat geworden. Tom had daarentegen na een hete douche zijn bed vroeg opgezocht en had nog uren naar het plafond liggen staren, verstrikt in verwarde gevoelens.

“Gejogd. Ik heb met haar gejogd.” Tom roerde verwoed in zijn koffiemok. Govert schudde zijn hoofd en keek Tom aan.

“Tom, ik heb dit een tijdje aangezien, maar ik vraag het je nu op de man af: waar bén jij in ’s hemelsnaam mee bezig?”

Tom pakte geërgerd een boterham uit de broodzak en zei: “Govert, het was niets bijzonders. Ik had haar aan de telefoon, ik vernam dat ze te veel had gedronken en dat ze in de put zat. Nou, de beste remedie is dan een fiks eind lopen. en dat hebben we gedaan. Gelopen, niets anders dan gelopen.”

Govert stak zijn afkeuring niet onder stoelen of banken. “Ik mag hopen dat niemand jullie heeft gezien, Tom. In zo’n kleine gemeenschap als Lierbeek blijft weinig onopgemerkt en als huisarts heb je wel een soort reputatie waar je rekening mee dient te houden. Het wemelt nu van de pers, nota bene, die allemaal achter uitgerekend díe dame aanzit. Is die belangstelling van jou wel zuiver professioneel? Want anders, Tom, ik moet je waarschuwen…”

“Ik moet je waarschuwen? Govert, ik weet dat je het goed met me voor hebt, maar ik ben een volwassen man die weet wat hij doet! En dat hardlopen van gisteravond, nou dat vond ik erg leuk, dat kan ik niet ontkennen, maar er is verder niets bijzonders gebeurd. Wat ik al zei: we hebben alleen gelopen en nee, we zijn volgens mij door niemand gezien.” Tom voelde zich boos worden. Hij was eigenlijk nooit kwaad op Govert, ze konden het juist erg goed vinden samen, maar in dit geval voelde hij een soort ergernis opkomen voor de oude dokter. Hij schoof zijn stoel achteruit, terwijl hij het laatste stukje brood weg kauwde.

“Ik ga visites rijden.”

Govert was ondersteboven van zijn ruzie met Tom. Ze hadden zelden woorden en hij had het allemaal zo goed bedoeld! Hij had in de afgelopen weken de verandering in zijn collega en huisgenoot gezien. Die zag uit naar zijn bezoekjes aan Varendonk om Kylie West haar injecties te geven. Injecties die net zo goed door assistente Trudy gegeven zouden kunnen worden. En waarom niet gewoon op de praktijk? Govert zuchtte. De heftige reactie van Tom had hem gesterkt in zijn vermoedens dat Tom romantische gevoelens had gekregen voor Kylie, of die aan het krijgen was. En dan? Kylie zou over een paar weken vertrekken naar Los Angeles en Tom achterlaten met een gebroken hart. Een romance tussen hen zou nergens toe kunnen leiden, Tom zou dat toch wel inzien? Govert was bezorgd, maar wist niet hoe hij Tom zou kunnen doen inzien dat hij op het verkeerde spoor was. Hij was - zoals hij zelf had gezegd - inderdaad een volwassen man. En Govert was er de man niet naar om een volwassen man de wet voor te schrijven op romantisch gebied.

“Kan ik de eerste patiënt binnenlaten?” Trudy opende de deur van de spreekkamer.

Govert keek op uit zijn gepeins. “Ja, Trudy, doe maar.” 

Zij opende de deur helemaal en mevrouw Hakvoort kwam binnen met haar dochter Jeanette. Ze gingen tegenover Govert zitten en Trudy sloot de deur.

“Zeg het eens, wat kan ik voor jullie doen?”

“Nou dokter,” begon mevrouw Hakvoort, “het zit zo. Jeanette heeft een vriendje en ze wil aan de pil.”

Govert knikte en vroeg met een blik op Jeanette: “Hoe oud ben je?”

“Zestien,” zei het meisje.

Govert zuchtte. Hij wist dat de helft van alle zestienjarigen al seksuele contact hadden, maar hij kon nog steeds niet aan die gedachte wennen. Hoe konden kinderen op die leeftijd nu al weten wat voor groots ze verkwanselden? Iets puurs dat je, naar zijn idee, moest bewaren voor iemand die speciaal voor je was. Niet het eerste het beste vriendje en zeker niet zo’n pukkelige puber van zestien, zeventien jaar! Als je wat ouder was, kon je zo’n intiem samenzijn ten minste op waarde schatten. Hoewel, bedacht Govert een beetje schamper, zijn gewaardeerde collega was begin dertig en die liet zich nog net zo door zijn hormonen regeren! Enfin.

“Tja dokter,” zei mevrouw Hakvoort toen ze Govert zo bedenkelijk zag kijken. “Ik ben er ook niet echt voor, hoor. Maar weet u, ik denk dan: ze doen het tóch. Want wat zie je de hele dag op de televisie? Het is allemaal bloot, bloot, bloot, wat de klok slaat. Televisiesterren, zangers en zangeressen… Neem nou die Kylie West die hier nu in Lierbeek is. Als je die ziet op de televisie! Haar liedjes lijken maar over één ding te gaan en haar manier van dansen laat niets te raden over. Die is door de wol geverfd!” Ze hapte even naar adem en vervolgde: “Onze kinderen zien dat en denken dat dat de moraal is. Het is verschrikkelijk! Maar wat moet je ertegen doen? En wat ik al zei, dokter, ze doen het tóch. Dus dacht ik, dan maar beschermd. Weten we zeker dat er geen gedonder van komt, want haar school afmaken, dat zál ze!” Mevrouw Hakvoort keek een beetje grimmig naar haar dochter, die onder de preek van haar moeder een beetje verveeld naar buiten keek. Dit relaas had ze al vele malen over zich uitgestort gekregen.

Govert knikte. “Ik begrijp het. Het is ook geen eenvoudige taak in deze tijd kinderen op te voeden. Zelfs niet in een dorp als Lierbeek.”

Mevrouw Hakvoort schudde met een triest gezicht haar hoofd. Nadat Govert Jeanettes bloeddruk en gewicht had gemeten en haar de gebruikelijke vragen had gesteld, schreef hij een recept uit dat ze bij de apotheek kon halen. Gretig nam ze het begeerde papiertje in ontvangst. Govert aarzelde nog of hij haar nog wat verstandige woorden moest meegeven over verantwoordelijkheden en zo, maar hij nam aan dat ze hier al voldoende op was gewezen door haar moeder. Met een korte knik liet hij hen uit en sloot met een zucht de deur van de spreekkamer. Wat een wereld!

Mia Klaassen deed goede zaken. Sinds Kylie West was neergestreken in Lierbeek waren de oplages roddelbladen die ze verkocht, verdubbeld. Praktisch iedereen in Lierbeek volgde het shownieuws op de voet om te zien of er nog iets werd geschreven over de lieftallige en o zo beroemde Kylie West. De rondhangende pers wist van elk wissewasje nieuws te maken en soms hadden de journalisten het geluk tegen iemand aan te lopen die graag het één en ander aan hen vertelden. De bladen werden zo gemakkelijk gevuld en zij vonden gretig aftrek. Mia kon tevreden zijn. Ze schikte de nieuw binnengekomen edities van ‘Gossip’ en ‘Famous’ in de tijdschriftenkast en bladerde er ondertussen wat in rond. Zij moest weten wat er in stond, anders kon zij ze toch niet aanprijzen? Ze stopte bij een pagina groot artikel met een grote foto van Kylie, die haar mouw opgestroopt hield voor dokter Benschop, terwijl die met een injectie vloeistof in haar arm spoot. Mia’s mond viel open. Met grote ogen las ze de kop: ‘Kylie West verslaafd. Dorpsarts verstrekt drugs.’ Mia keek nog eens naar de foto. Het was inderdaad Tom Benschop op de foto. Met die zangeres. En een injectienaald. Zou het een trucagefoto zijn? Zo’n geknipte en geplakte? Mia hield het tijdschrift vlakbij haar gezicht om eventuele ongerechtigheden te kunnen zien. Ze kon ze niet ontdekken.

“Goedemorgen, Mia!” Els Kersten stapte fris en vrolijk de winkel binnen. De deur viel achter haar dicht met een bellenrinkel. Haar voorraad schoonmaakmiddelen had hier en daar een aanvulling nodig en vandaar dat ze op deze ochtend had besloten om de winkel te bezoeken.

“Eh… goedemorgen,” stamelde Mia, nog steeds een beetje ondersteboven van het artikel dat ze aan het lezen was.

“Wat is er met jou aan de hand?” Els bemerkte meteen dat er iets aan de hand was met Mia.

“Ja, moet je eens kijken wat ze hier nu weer schrijven,” Mia hield het blad voor aan Els. Mia wist een goede roddel op zijn tijd wel te waarderen. De winkel was, naast het café, de plek waar de inwoners van Lierbeek elkaar ontmoetten en hier werden dan ook vaak veel nieuwtjes, waarheden en halve waarheden verkondigd. Maar wat ze net in het gloednieuwe roddelblad had gelezen, bracht haar wel heel erg in verwarring.

“Dorpsarts verstrekt drugs?” Els schoof haar brilletje nog eens goed op haar neus en bekeek de foto. “Dat is toch echt dokter Benschop met een spuit.” Ze las het stukje dat er naast afgedrukt stond. 

“Volgens wel ingelichte bronnen blijkt Kylie West, in tegenstelling tot wat zij altijd heeft beweerd, wél drugs te gebruiken. Onze correspondent ter plaatse vond het al vrij verdacht dat de plaatselijke huisarts haar regelmatig een bezoek bracht en verwachtte dat het ging om een dekmantel voor geheel iets anders. Zijn vermoeden werd bevestigd door een welingelichte bron die hem vertelde dat Kylie West inderdaad drugs gebruikt. Toen onze correspondent verhaal wilde halen bij Kylie West, betrapte hij haar en de plaatselijke huisarts die haar net voorzag van een shot.”

“Hoezo nou ‘welingelichte bron’?” brieste Mia, die een beetje was bijgekomen. “Ik kan me niet voorstellen dat iemand hier in Lierbeek ook maar denkt dat Tom Benschop die zangeres voorziet van drugs. Het hele verhaal is gewoon helemaal absurd!”

Els keek met grote ogen naar de pagina’s van het tijdschrift en zei helemaal niets.

Mia vervolgde, terwijl ze woest met het tijdschrift wapperde: “Het kan niet anders dan dat het hele verhaal uit de duim gezogen is!” Haar vele armbanden rinkelden verontwaardigd en Els keek nog steeds strak naar het blad. Het viel Mia eindelijk op dat Els Kersten niets zei en alleen maar naar het tijdschrift staarde.

“Els? Els?”

Els keek beteuterd op. Even leek het of er iets in haar ogen blonk. “Die welingelichte bron, dat ben ik!” Ze snikte en toen rolde er toch een traan over haar magere wangetjes. Ze snikte nogmaals en sloeg haar handen voor haar gezicht.

“Och, arme!” Mia sloeg een arm om Els heen en wreef troostend over haar schoudertjes. Ze begreep er niet veel van, maar Els zou vast met haar verhaal komen als ze eenmaal uitgesnikt was. Een huilende Els Kersten, hier in de winkel. Dat was ook de eerste keer!

“Toen ik in Het Anker was, toen was daar een man die me van alles vroeg. Over Kylie West en dokter Benschop. Ik dacht…” Els snufte een paar maal en vervolgde: “ik dacht dat die man gewoon erg belangstellend was, maar het was dus een journalist!” Els begon weer flink te huilen. Ze schaamde zich diep over het feit dat ze Tom Benschop, de zo prettige en jonge werkgever, in diskrediet had gebracht door tegenover de pers over hem te praten. En wat hier stond, had zij helemaal niet zo gezegd. Het was verdraaid en flink aangedikt!

Mia gaf Els een tissue en klopte haar zachtjes op haar rug.

“Els, kind, droog je tranen. Als wij maar weten hoe het zich. Het zou mij niets verbazen als echt niemand gelooft wat hier staat. Die persman zet zichzelf hiermee verschrikkelijk voor schut. Wie weet moeten ze rectificeren en een flinke schadevergoeding betalen, misschien wel miljoenen! En dan staat die kerel zomaar op straat!” Mia fantaseerde er een heel eind op los om Els van haar tranen af te helpen.

“Denk je echt?” Els keek nog wat nasnikkend en met hoopvolle ogen vanachter haar zakdoek naar Mia.

“Ik weet het zeker. Nou, even diep adem halen en zoek dan je boodschappen bij elkaar. Volgens mij moet jij zo naar de dokterspraktijk om schoon te maken?”

“O ja,” Els keek met een bedenkelijk gezicht naar Mia. “Oeh, dan kom ik vast Tom Benschop tegen!”

“Even door de zure appel heen bijten, Els. Vertel het maar meteen, dan ben je ervan af!” Mia schikte de tijdschriften op het rek en ging door met haar dagelijkse beslommeringen in de winkel. Ze hoorde Els verderop tussen de stellingen met schoonmaakmiddelen rommelen. Deze storm was in elk geval bezworen. Maar o, wat een toestanden in Lierbeek sinds de komst van Kylie West! 

Sinds Tom en Kylie hadden gejogd, was Kylie vaker al joggend te zien in Lierbeek. De eerste keer was ze een hele bezienswaardigheid, toen ze door het hek waarvoor weer vele fans postten, stapte. Maar naar mate ze vaker ging lopen, des te meer de inwoners van Lierbeek gewend raakten aan de ranke gestalte die onverstoorbaar haar kilometers maakte, gekleed in een sportief joggingpak en altijd met een enorme zonnebril. In haar oor droeg ze steevast een oordopje van haar iPod. Waarschijnlijk luisterde ze onderweg naar haar pas geschreven nummers. Ze werd altijd vergezeld door Clay, haar sportieve en gespierde bodyguard, en soms door Fling, de enthousiaste Golden Retriever die wel van een fikse wandeling hield. Na een tijdje zagen de inwoners van Lierbeek haar bijna niet meer voorbijkomen en ook de fans gunden haar dat beetje rust om lekker te rennen.

Tom zag haar langs de dokterspraktijk hardlopen op een ochtend en keek haar tevreden na. Hij zat in de behandelkamer achter de computer en werkte aan een paar verslagen. Hij glimlachte. Zo slecht was dat idee om met haar te gaan joggen dus uiteindelijk niet geweest. Hij had haar niet meer betrapt op het nuttigen van te veel alcohol en het feit dat ze zich van zo’n sportieve kant liet zien, maakte dat niemand in Lierbeek ook maar iets van de drugsverhalen geloofde.

Els Kersten was die betreffende ochtend nog schoorvoetend bij Tom gekomen om hem op te biechten dat zij de bron van het stukje in ‘Famous’ was geweest. Tom had er flink van gebaald, maar wist dat hem niets te verwijten viel. Mocht er onverhoopt naar aanleiding van het artikel onderzoek worden gedaan naar zijn activiteiten, dan kon hij alles uitleggen en verantwoorden. Daardoor voelde hij zich sterk staan. Ook Kylie had zich weinig aangetrokken van het verhaal. Toen Tom haar belde om haar van de roddels op de hoogte te stellen, leek ze juist verheugd dat er over haar geschreven werd.

“Relax, ik maak me er niet zo druk om. Ik sta weer eens in de bladen en dat is lekker, zo met mijn nieuwe album in het vooruitzicht. Roddels verkopen, doc, iedereen raakt geïnteresseerd in je. Als ze niet meer over je schrijven, besta je niet meer in de muziekwereld. Dus af en toe een relletje, ach,” had ze Tom gezegd en daarmee was ook voor Tom de kous af. Gelukkig hadden Tom en Govert het ook weer goedgemaakt, na hun laatste woordenwisseling. Tom had zijn excuses aangeboden voor het feit dat hij zo kort door de bocht had gereageerd en Govert zei dat hij zich niet meer zo zou bemoeien met Toms privéleven.

Tom tikte de laatste alinea van zijn verslag en sloot het programma af. Snel startte hij nog even internet op en zocht hij op YouTube naar filmpjes van Kylie. Sinds enige weken zijn absolute idool, moest hij bekennen. Hij kon het niet laten regelmatig even op internet te kijken op haar Twitter-pagina, waarop ze een weblog bijhield van haar belevenissen en nu schreef ze ook af en toe over Lierbeek. En op YouTube stonden de clips van haar grootste hits. Die ranke gestalte in de meest exquise uitdossingen, het opzwepende ritme van veel van haar nummers, haar uitdagende manier van dansen. Tom kon er uren naar kijken en hij verwonderde zich over het feit dat ze zo dicht bij hem was en nu ook zo bereikbaar. 

Dat zou nu echter bijna over zijn. Met spijt dacht Tom aan het feit dat Kylie’s kuur bestond uit nog maar één injectie, daarna had hij eigenlijk geen reden meer om haar te bezoeken. De kuur sloeg goed aan. Kylie voelde zich minder vermoeid en haar wenkbrauwhaartjes kwamen langzaam terug. Bovendien was Kylie haar werk aan haar nieuwe album nu langzaam aan het afronden, had ze hem toevertrouwd. Dat betekende dat ze over niet al te lange tijd terug zou keren naar de Verenigde Staten. Tom staarde voor zich uit en zuchtte. De gedachte dat Kylie hier binnenkort niet meer zou zijn, vond hij onverdraaglijk. En dat, terwijl hun relatie niet meer was dan die van een dokter en zijn patiënte. Tom was er trots op dat dat zo was. Hij had Goverts ongelijk maar weer eens bewezen!

De deur van de behandelkamer ging open na een kort klopje. Trudy kwam binnen en snel klikte Tom de clips van Kylie uit.

“Ik zag dat je vanochtend nog niet alle geplande bezoeken had gelopen?”

Tom knikte. “Klopt, daar had ik voor het middageten geen tijd meer voor. Ik ga zo direct eerst nog even langs Diana de Groot en er zijn nog een paar patiënten die ik nog even wil bezoeken. En ik rijd nog even langs Varendonk. Voor de laatste injectie,” voegde hij er snel aan toe, toen hij Trudy’s vragende ogen zag. Ze sloot de deur weer achter zich en Tom klikte het scherm met de bekendste clip van Kylie weer open. Die moest hij nog één keer zien en dan zou hij meteen naar Diana de Groot gaan. Echt waar.

“Het ziet er mooi uit, het is netjes geheeld,” constateerde Tom later die middag, terwijl hij het litteken van Diana de Groot inspecteerde. Zij was enige dagen daarvoor in het ziekenhuis bevallen middels een keizersnede en de wond werd nu geïnspecteerd door haar huisarts. 

“En ze hebben oplosbare hechtingen gemaakt, zie ik,” zei Tom. “Dat is mooi, dan hoef ik er niets meer aan te doen! Hoe gaat het verder?”

Diana lachte. “Het gaat prima. Nog wel moe en de wond doet nog wel zeer, maar ik doe het rustig aan. En de baby is echt geweldig, zo’n schatje!” Ondanks de operatie die ze achter de rug had, was Diana het toonbeeld van een stralende, jonge moeder.

Tom knikte. “Veel rusten is nu heel belangrijk. Niet tillen of stofzuigen voor minimaal zes weken, hoor! Als je je nu goed aan de regels houdt, gaat je herstel heel voorspoedig en ben je er daarna snel weer bovenop.”

Diana knikte. “Ik heb een folder van het ziekenhuis meegekregen. En ik ga elke middag gelijk met de baby lekker een poos slapen.”

“Heel goed!” zei Tom en hij stond op. Hij nam afscheid van Diana en werd uitgelaten door de kraamverzorgster.

Met vlotte stappen liep hij naar zijn auto. Nu op weg naar Varendonk, zong het door zijn hoofd, terwijl hij de auto startte.

Daar aangekomen zwaaide het hek al voor hem open en werd de deur van het landgoed persoonlijk opengedaan door Kylie. Bij het hek klonk gejuich van fans die nu even een glimp opvingen van hun ster. Kylie zwaaide even naar hen en sloot vervolgens de deur.

“Ze zijn af!” Ze klapte opgetogen in haar handen. “Af! Mijn songs voor het album. Ze zijn allemaal klaar,” verduidelijkte ze toen ze Toms niet-begrijpende gezicht zag. 

Hij lachte. “Maar dat is geweldig!”

“Laten we het vieren!” zei Kylie, terwijl ze de salon binnenstapte. Op het dressoir stond al een champagnekoeler met een dure fles klaar. Kylie pakte twee glazen en wilde de fles al ontkurken.

“Eh… niet onder diensttijd.” Tom schudde zijn hoofd. “Ik moet vandaag nog een paar laatste visites rijden en dus kan ik nu geen champagne drinken.”

Kylie fronste teleurgesteld. “Ik wil het vieren!” riep ze, bijna stampvoetend als een kleine furie. 

Tom glimlachte. “Ik kom voor de injectie. Het is de laatste.” Hij haalde de injectiespuit en de laatste ampul uit zijn tas tevoorschijn. Kylie liep op hem af en stroopte haar mouw op.

“En toch wil ik het vieren. Vandaag. Met jou,” pruilde ze. “Ja, je bent… au! Je bent zo’n steun geweest de afgelopen weken hier in Lierbeek.”

Tom spoot secuur de vloeistof in haar arm. Het was te hopen dat er niet weer een persmuskiet in de bosjes lag of door het raam stond te fotograferen, schoot er door zijn hoofd. Maar dat was onwaarschijnlijk, omdat Kylie sinds dat incident de bewaking had laten verdubbelen.

“Jij komt hier vanavond eten!” besloot Kylie, terwijl ze haar mouw weer naar beneden trok en Tom aankeek. “Ja, dat is een goed idee, doc. Na je visites kom je hier eten en drinken we samen champagne. Op één van mijn laatste avonden hier in Lierbeek. Wat zeg je ervan?”

Hoe kon Tom deze uitnodiging weigeren? Dat wilde hij helemaal niet! Een etentje met Kylie West! Tom voelde zijn hart opgewonden kloppen. Het was nog steeds niet gewoon om bij haar te zijn, maar bijzonder. Hij knikte instemmend, gretig bijna. 

“Oké, dat is goed. Als ik mijn ronde heb gedaan, kom ik hier bij jou eten.”

“Yes!” Kylie straalde. “Dat is dan afgesproken! En dan vertel ik je ook alles over het feest!”

“Feest?” vroeg Tom.

“Yes, a great party! Doc, het werk is nu gedaan, nu mag ik wel wat plezier maken, vind je ook niet? Ik heb zoveel vrienden in Europa, die kan ik nu mooi eens uitnodigen. Zo vaak ben ik hier niet. Maar vanavond vertel ik je er alles over!”

Even later zat Tom weer in zijn auto. Hij reed in Lierbeek naar nog een tweetal adressen waar hij korte huisbezoekjes bracht, waar hij die ochtend nog niet aan toe was gekomen. Zijn gedachten dwaalden echter steeds af naar Kylie. Hoe vervelend hij het ook vond dat ze binnenkort zou vertrekken, hij verheugde zich op dit afscheidsetentje. 

Toen hij thuiskwam, besloot hij Govert niets te vertellen over zijn dinerplannen, maar zei dat hij in de stad een hapje zou gaan eten. Het was immers koopavond. Govert vond het prima. Hij had toch nog geen eten gemaakt en besloot een simpele pan spaghetti te maken. Bovendien kwam zijn favoriete detective op de televisie, dus hij zou Toms gezelschap niet missen.

Tom was opgelucht, maar voelde zich ook een beetje een bedrieger. Feitelijk had Govert dit ook niet helemaal verdiend, maar, zo redeneerde Tom, dit bespaarde hem een hoop gedoe om niets. Govert zou weer zo opgefokt doen als hij wist dat hij bij Kylie zou gaan eten. Nee, dit was het beste voor iedereen.

Hij douchte en schoor zich en trok een schoon overhemd aan. Twijfelde nog even over de kleur ervan, maar koos uiteindelijk voor één in een zachte pasteltint. Tom keek tevreden in de spiegel. Zo kon hij wel bij Kylie aankomen!

Beneden gekomen stond Govert bij het aanrecht in de tomatensaus te roeren. 

“Ga je al?”

Tom knikte.

“Tot vanavond!” knikte Govert en Tom glimlachte. 

“Tot vanavond!”

Dat ging gesmeerd, dacht Tom bij zichzelf toen hij naar zijn auto liep, maar Govert krabde zich achter zijn oren en vroeg zich af waarom Tom aftershave opdeed als hij alleen maar ging winkelen. Als hier maar geen gedoe van kwam!

“Dit zijn prei-sushi’s met avocado en garnalen, deze zijn met gember en tomaat en die met krab en lente-ui,” wees Kylie met haar eetstokjes. Ze zaten op grote kussens in een kleinere salon, aan een laag eettafeltje. Erop stond een grote schaal met diverse soorten sushi.

“Zie je, ik hem met jou rekening gehouden, want jij bent geen vegetariër, toch?”

Tom schudde zijn hoofd. Hij had zich tot nu toe niet zo verdiept in de Japanse keuken en het eten van zeewierbladen had hem eigenlijk nooit zo aanlokkelijk geleken, hoewel sommige medische collega’s zworen bij de gezonde eigenschappen ervan.

Tom probeerde zich een beetje te ontspannen. Dat stiekeme gedoe ten opzichte van Govert speelde hem toch wel parten en om bij eventueel bij Varendonk postende pers geen argwaan te wekken, had hij zijn auto verscholen bij de achteringang geparkeerd. Tevreden had hij geconstateerd dat hij door niemand gezien was. Kylie zelf had de poort aan de achterzijde voor hem geopend. Trish en Clay, gewoonlijk beide veel aanwezig op Varendonk als Tom er kwam, hadden blijkbaar instructies gekregen hen die avond alleen te laten. Tom zag ze niet en dat vond hij eigenlijk wel zo aangenaam. Het was bijna een gewone date!

“Kijk, en dit hier zijn ook wat vegetarische sushi, met groente en ei. Heerlijk!” Kylie voegde de daad bij het woord, nam een pakketje sushi tussen haar stokjes en hapte er met haar volle lippen in. Ze genoot met haar ogen dicht en spoorde toen Tom aan om ook te gaan eten. Die keek vertwijfeld naar de schaal. Welke zou hij nemen? Wat zag er lekker uit? Kylie zag zijn twijfel, pakte er toen één van de schaal en hield die hem met haar stokjes voor.

“Hap, doc, deze is heerlijk, proef maar.” 

Tom opende zijn mond en bleef ondertussen naar haar kijken. Hij liet zich geduldig door Kylie voeren en die genoot daar zichtbaar van.

“Lekker?”

Tom knikte en Kylie stak een nieuw hapje in haar eigen mond.

“Ontkurk jij de champagne?” Ze wees op de champagnefles die in de koeler bij hen op de grond stond. Tom greep naar de fles Dom Perignon, opende hem en schonk de twee glazen vol met de bruisende drank. Hij overhandigde er één aan Kylie.

Ze nam hem aan en hief het glas. “Op een geslaagd verblijf in Lierbeek, op mijn weer aangegroeide wenkbrauwen,” ze glimlachte even naar Tom, “op een succesvol album en op jou, Tom Benschop.” Ze klonken hun glazen tegen elkaar en namen allebei een teug. Tom keek haar peinzend aan. Dit was de eerste maal geweest dat ze hem niet ‘doc’ maar voluit bij zijn naam had genoemd. Het bezorgde hem een warm gevoel, maar misschien was het wel de hele avond, de hele entourage en sfeer. Er brandde kaarslicht, de zware fluwelen gordijnen waren voor de vensters van de kleine salon geschoven, het eten was lekker en het gezelschap heel plezierig.

“Heerlijk!” zei Kylie na haar eerste slok champagne. Ze genoot nog even na en zei: “Weet je waar ik echt lekkere champagne heb gedronken? Een jaar geleden was ik voor een concert in Moskou en ik logeerde daar in het Carlton Ritz Hotel.” Kylie vertelde het alsof het dagelijkse kost was en waarschijnlijk was het dat ook voor haar, maar voor Tom waren dit soort verhalen helemaal nieuw. “Zij hadden daar flessen champagne, die in 1997 uit een wrak waren gevist, dat al tachtig jaar op de bodem van de zee lag, voor de Finse kust.” Kylie nam nog een slokje. “Die flessen waren in 1916 besteld door de Russische tsaar, maar helaas, die mensen hebben nooit van de champagne kunnen genieten, want ja, de boot zonk. Jammer voor hen, lekker voor ons, wat jij? Ik heb in ieder geval één van die heerlijke flesjes champagne buitgemaakt. Dat was echt genieten. En dat mocht ook wel, voor dat geld! Eén zo’n fles kostte bijna twee ton!” Kylie lachte voluit toen ze Toms verbijsterde gezicht zag. “Oh, maar dat is nog niet eens de duurste champagne ter wereld hoor! Er bestaat een dure champagne die per fles ruim twee miljoen kost, maar dan heb je het wel over een fles van negen liter, bezet met diamanten en bont. Maar kijk, dat vind ik nou zonde van het geld!” Guitig keek Kylie hem aan. Als het de bedoeling was geweest om hem te choqueren met het feit dat ze champagne van twee ton per fles had gedronken, dan was het haar behoorlijk gelukt. Tom voelde ineens weer wie ze waren. Zij de superster met geld als water, hij de huisarts die braaf zijn rondes reed in een plattelandsdorpje. Lang duurde die afstand echter niet. Kylie babbelde er vrolijk op los en vertelde over haar leven in de schijnwerpers. Er waren maanden dat ze van hotel naar hotel trok, de ene party na de andere afliep en concert na concert gaf. Een uitputtingsslag, dat gaf Kylie zelf ook toe, maar het inspireerde haar ook. Ze genoot dan ook met volle teugen van al hetgeen haar leven haar bracht: roem, aandacht, geld.

“En liefde?” vroeg Tom, terwijl hij haar champagneglas nog eens bijvulde. Er viel een korte stilte.

“Tja, de liefde,” Kylie nam een slok en zette haar glas toen even weg. Ze zuchtte en staarde even voor zich uit. “Natuurlijk blijf je zoeken naar die persoon met wie je zo’n leven als wat ik leid, zou kunnen delen. Maar ik ben bang dat die niet bestaat.” Ze glimlachte kort. “Of in ieder geval moeilijk te vinden!” 

Tom knikte begrijpend en Kylie vervolgde: “Er zijn wel mannen geweest, hoor. Voor kort of voor lang, maar de ware zat daar blijkbaar niet tussen. Het is moeilijk.” Ze keek Tom indringend aan en hij voelde hoe zijn hart zwol. Ze zag er adembenemend kwetsbaar uit. Slechts een lichte make-up, haar lange haar opgestoken, een zachte, witte sweater met een boothals, die haar ene schouder verleidelijk bloot liet, een klein stukje kant van haar hemdje was nog net te zien. Met moeite trok Tom zijn ogen van haar af.

“Maar ja, jij lijkt me nou ook niet het type om je nu al te settelen,” zei hij. “Ik bedoel, je bent nog zo jong, je bent nu op het toppunt van je carrière…” 

“Geld en roem zijn ook niet alles,” glimlachte Kylie en streelde even met haar hand over Toms mouw. Een rilling ging over zijn rug en hij durfde zich bijna niet te bewegen. Plots stond ze op. 

“Laten we muziek gaan maken!” Ze klapte in haar handen en sjorde hem overeind. De champagne begon zijn werk te doen na de vele glaasjes die ze inmiddels hadden genoten. Kylie pakte een nieuwe fles, Tom de glazen en ze liepen naar de muziekkamer, waar de vleugel stond. Het was er donker, alle lichten waren uit. Buiten scheen een flauwe maan en voor de rest was het aardedonker. Kylie liep naar de vleugel.

“Ik wil je een paar van mijn nieuwe nummers laten horen, oké?”

Tom knikte glimlachend en keek hoe ze achter de vleugel schoof. Hij nam een nieuwe slok champagne en hoorde hoe ze het nieuwe nummer inzette. Ze liet haar gracieuze vingers stevig en melodisch over de toetsen gaan en begon toen te zingen.

“I fell for you, how can it be?

Two worlds apart, there is no bridge 

Wrong, so wrong, 

I’m falling deeper and deeper…”

Over Toms gelaat trok een blos. Zong ze over hem? Zong ze over een liefde tussen hen die niet kon bestaan, maar die ze wel voelde? Zijn hart begon te bonzen en hij kwam langzaam naar de vleugel toe. Kylie keek naar hem op, terwijl ze doorspeelde en het nummer uitzong.

“Wrong, so wrong…” De slotakkoorden beëindigden het lied en toen de laatste noten waren weggestorven, stond Kylie langzaam op.

“Tom…” Ze vleide zich zacht tegen hem aan. Tom zette zijn glas haastig weg op de vleugel en kon niet anders dan zijn armen om haar heen slaan. Hij voelde hoe zijn lichaam reageerde op haar zachte rondingen tegen hem aan. Toen duwde hij haar zacht, maar beslist van zich af.

“Nee, dit kan niet, hoe graag ik het ook zou willen. Ik ben je dokter. Het zou onvergeeflijk zijn als we hiermee door zouden gaan.”

Kylie’s ogen gingen wijd open.

“Maar Tom, als dat het enige is… Mijn kuur is nu toch afgelopen? Dan ben je feitelijk mijn arts niet meer. En om het helemaal definitief te maken: ik ontsla je bij deze. Zo goed?” Als een spinnende poes kroop ze opnieuw tegen hem aan. 

Toms gedachten gingen razend snel maar ondertussen tergend traag. Kon dit wel? Als ze geen arts-patiëntrelatie meer hadden, dan waren ze nu toch twee ongebonden volwassenen, die wellicht een hele bijzondere nacht tegemoet gingen. Maar mocht dit wel? Was dit wel verstandig? Even drong de gedachte aan Goverts waarschuwing zich aan hem op, maar hij duwde die snel weg. Kylie streelde zachtjes zijn schouders en kuste zijn hals en Tom voelde hoe hij langzaam meegezogen werd in een stortvloed van passie.

Govert lag al uren wakker in zijn bed. Hij kon de slaap niet vatten en ongemerkt lag hij toch wat te wachten totdat hij het geluid van Toms auto zou horen. De wijzers van zijn wekker kropen tergend langzaam voort en het was al uren na middernacht - en na het sluiten van de winkels, zo bedacht Govert - toen hij Toms auto de oprit hoorde oprijden. Het kon niet anders dan dat Tom ergens anders was geweest. Dat stak hem. Niet alleen omdat Tom blijkbaar zijn waarschuwingen voor wat betreft zijn gevoelens voor Kylie in de wind sloeg. Het kwetste hem nog meer dat Tom tegen hem had gelogen. 

Destijds had Govert lang gezocht naar een geschikte en betrouwbare kandidaat die met hem de praktijk zou runnen en die op termijn zou overnemen. Tom en hij hadden het van begin af aan goed met elkaar kunnen vinden. Ze waren verschillend, maar hadden die verschillen altijd weten te overbruggen door hun liefde voor het vak en de zorg voor hun patiënten. Govert zuchtte en draaide zich om. Wat voor consequenties had de hele situatie rond Kylie voor zijn relatie met Tom? Kon hij hem nog wel vertrouwen, als hij over dit soort zaken loog? Nam Tom zijn beroep als arts wel serieus genoeg? Bleek Tom nu wel geschikt als arts in een klein dorp als Lierbeek? Of zocht hij toch meer de actie en spanning van een stad met haar markante inwoners op? Zou Tom plannen hebben om Lierbeek te verlaten? Of zou het juist beter zijn als Govert de eerste stap zette en hem vroeg te vertrekken? Tom zou dan de kans krijgen zijn geluk in de grote stad te beproeven en Govert de gelegenheid een echt passende arts voor Lierbeek te zoeken.

Hij hoorde Toms voetstappen zachtjes de trap op komen. Govert draaide zich nogmaals om. Hij werd moe van het gewoel en de gedachten die door zijn hoofd gonsden. Langzaam gleed hij in een diepe slaap.

Tom stond bij het aanrecht en was druk in de weer met het roosteren van boterhammen en koken van eieren. Het was zaterdag, hij had heerlijk uitgeslapen en had een reuze honger! Hij was ver na middernacht thuisgekomen na een zeer bijzonder samenzijn met Kylie. Hij had met haar een heerlijke nacht vol passie en romantiek doorgebracht en kreeg het er nog warm van, als hij terugdacht aan die spannende uren met haar. En dit was nog maar het begin! Tom glimlachte bij de gedachte aan de wereldster, die in zijn armen had gelegen, op zoek naar de man met wie zij haar leven kon delen. En hij kon die man voor haar zijn! Hij had er vanochtend nog eens goed over nagedacht. Als hun relatie verder zou groeien, zou hij zijn baan als huisarts in Lierbeek opzeggen. Govert zou dan op zoek moeten gaan naar een andere compagnon. Hij was bang dat Lierbeek toch iets te klein voor hem aan het worden was. Hij wilde zijn vleugels nu wel uitslaan naar de rest van de wereld. Hij lachte even. Wie had dat nu kunnen denken? Hij was in de loop der tijd zo verknocht geraakt aan Lierbeek en haar inwoners en nu leek alles hem banaal en saai. 

Kylie en hij zouden samen de wereld over kunnen vliegen, genietend van elkaars gezelschap. Kylie zou concerten geven in verre oorden voor uitzinnige menigten, maar ze zou zich nooit meer alleen voelen als ze ’s avonds op haar hotelkamer kwam, want hij was er voor haar. Als haar medische begeleider en minnaar. Tom zag het helemaal voor zich. Hij zou wel moeten wennen aan het jetsetleven dat ze leidde. Gisteravond had ze hem van alles verteld over al die sterren die ze persoonlijk kende en die maar wat graag kwamen op het feest dat ze over een paar dagen in Lierbeek zou geven. Want daarover had ze hem ook uitgebreid verteld. Kylie had veel vrienden in Europa en nu ze hier toch was, leek het haar leuk een feest te geven op Varendonk voordat ze weer zou afreizen naar haar woonplaats Los Angeles. Ze had verteld over die Engelse voetballegende en zijn lieftallige, o zo dunne societyvrouwtje en natuurlijk liet ze ook wat Amerikaanse vrienden overkomen. ‘Close friends’, zoals die succesvolle acteur en zijn vrouw, een bekende actrice, die zich samen sterk maakten voor ontwikkelingslanden. Ze kwamen samen naar Lierbeek. De internationale pers speculeerde heftig over hun ‘op handen zijnde scheiding’, maar Kylie had Tom weten te vertellen dat van die achterklap niets waar was: zij had ze net nog telefonisch gesproken. Natuurlijk mocht één van haar beste vriendinnen, de kleindochter van die bekende hotelmagnaat niet ontbreken. Zij hadden in ‘The States’ samen met regelmaat feestjes onveilig gemaakt. Zij had Kylie laten weten het ‘totally hot’ te vinden om in zo’n piepklein dorpje in Europa helemaal uit haar dak te gaan.

Kylie had zo nog een handvol andere sterren opgenoemd die haar allemaal hadden laten weten graag haar gast te willen zijn tijdens haar feest. Tom had geglimlacht over de natuurlijkheid waarmee ze over haar leven in Hollywood sprak en vroeg zich af hoe snel hij aan zo’n leven en aan die kringen gewend zou zijn. Want een glaasje drinken met een bekende filmster was natuurlijk wel even wat anders dan een biertje halen bij Dikke Willem.

Tom had Kylie laten weten niet op het feest langs te komen. Hij wilde alles wat ertussen hen was gebeurd laten bezinken, voordat hij zich verder zou mengen in haar societybestaan. Hij wist van zichzelf dat hij zich op dit moment helemaal niet thuis zou voelen in die kringen. Kylie had zijn besluit aangehoord alsof ze niets anders had verwacht en had even geglimlacht. 

Uit het broodrooster sprongen twee perfect geroosterde boterhammen omhoog en Tom schoot wakker uit zijn overpeinzingen. Wat zou hij Govert moeten zeggen? Zou die iets vermoeden over zijn relatie met Kylie? Tom had het altijd zo stellig ontkend. Zou hij er nu al over moeten beginnen of later pas, voordat hij Kylie achterna zou reizen? Tom zat er wat mee en wist niet hoe hij deze situatie met goed fatsoen aan Govert zou kunnen brengen. Zeker gezien de meningverschillen die ze daarover al hadden gehad. Tom viel aan op zijn ontbijt. Hoe hij het met Govert zou aanpakken, was van latere zorg.

Even later zat Tom in zijn auto richting grote stad. Govert had hij nog niet gezien, misschien sliep hij uit? Enfin, hij had daardoor ook nog niets hoeven verklaren of verdedigen. Want Tom besefte wel dat zijn smoes om vanwege koopavond nog even de stad in te gaan, bepaald niet waterdicht was!

Hij draaide de volumeknop van de cd-speler in zijn auto wat hoger en zong mee met de stem van Kylie. Hij kende de tekst allang uit zijn hoofd.

Tom was vandaag een man met een missie, want hij had besloten een cadeau voor Kylie te kopen. Iets wat zijn liefde voor haar onderstreepte. Iets waardoor zij aan hem zou denken, terwijl ze niet bij elkaar waren. Want dat ze de komende weken zonder elkaar zouden doorbrengen, stond vast voor Tom. Kylie zou de studio ingaan om haar album op te nemen en had de eerste tijd vast geen tijd voor haar vriend. Tom was druk genoeg met de praktijk. Hij wilde over een aantal weken naar Amerika vliegen om haar te bezoeken. Ze moesten hun relatie langzaam opbouwen, dat leek hem het beste. 

Tom parkeerde in één van de parkeerkelders. Omdat het nog vroeg was – de winkels gingen net open – was het nog lekker rustig. Hij liep op zijn gemak naar de juwelier, want hij had na lang nadenken besloten haar een sieraad te geven. Hij bekeek de etalage. Een ring, zo had hij al bedacht, was te formeel. Hun relatie was nog zo pril, dat was echt niet gepast. Maar wat wel? Wat gaf je een jonge vrouw die voor de lol champagne van twee ton dronk? Hij stapte naar binnen. Een korte zoemer achterin de zaak meldde de juwelier dat er een bezoeker was. Tom liep over het lichte, hoogpolige tapijt en bekeek ondertussen de vitrines in de zaak, vol goud, zilver en platina.

“Kan ik u misschien helpen?” De juwelier was vanuit de werkplaats achter de zaak tevoorschijn gekomen en liep belangstellend op Tom af.

“Ja, eh… ik zoek een cadeau voor mijn vriendin. Niet té formeel, maar toch iets bijzonders.”

“En aan wat voor prijs had u gedacht? Ik heb hier zilveren armbanden waar u bijvoorbeeld zilveren en glazen bedels bij kunt kopen. Erg populair tegenwoordig.”

Tom schudde echter zijn hoofd. Kylie was een vrouw van de wereld. Hij kon bij haar beslist niet met een bedelarmbandje aankomen dat momenteel door bijna iedereen werd gedragen.

“Nee, ik zoek iets met wat meer cachet. Het moet wel iets bijzonders zijn.”

De juwelier probeerde het budget van Tom in te schatten. Deze meneer leek hem iemand die vastbesloten was wat geld te spenderen aan zijn vriendin. Hij zag er goedverzorgd uit en leek hem iemand met een prima baan. En die vriendin zou vast geen schoolmeisje meer zijn.

“Een verloving?” probeerde hij, maar Tom schudde opnieuw zijn hoofd. 

“Minder formeel.”

De juwelier knikte en nam uit een lade een tableau met gouden oorbellen en legde het op de toonbank.

Tom stapte direct geïnteresseerd op de toonbank af en boog zich over het plateau. Oorbellen, wat een goed idee! Niet té, maar wel persoonlijk. Bovendien droeg Kylie graag oorbellen.

“Die zijn prachtig!” Tom wees op een paar gouden hangers, bezet met kleine diamantjes.

De juwelier knikte. “U hebt een uitstekende smaak, als ik dat zo mag zeggen! Deze oorhangers zijn gemaakt uit 18-karaat geel- en witgoud en bezet met in totaal 28 briljant geslepen diamantjes, van in totaal 0,60 karaat,” somde hij op, terwijl hij het tableau licht heen en weer kantelde, zodat de diamantjes aan alle kanten twinkelden.

“Hoeveel kosten ze?”

De juwelier noemde het behoorlijke bedrag. Tom schrok en twijfelde. Die waren wel erg duur. Aan de andere kant zou Kylie het waarschijnlijk meteen merken als hij met een paar oorbellen van een paar tientjes aan kwam zetten. Maar om bijna veertienhonderd euro aan een paar oorhangers te spenderen?

De juwelier zag Toms twijfel en wees op een paar andere oorhangers, minstens zo mooi, alleen wel een paar karaat lager. Het scheelde direct een paar honderd euro en toen zwichtte Tom. De juwelier maakte er een fraai pakje van en daarna verliet Tom de juwelierswinkel. Tevreden, maar ruim zeshonderd euro lichter. Bij zijn volgende bezoekje aan Varendonk had hij een schitterende verrassing voor zijn geliefde! 

Govert was die ochtend voor dag en dauw wakker geworden met een vaag onheimelijk gevoel en toen hij zich zijn overpeinzingen van de nacht ervoor herinnerde, was hij meteen goed wakker. Het was nog vroeg, maar hij besloot direct op te staan. Na een verfrissende douche at hij een paar boterhammen en stapte hij op de fiets. Hij wilde zijn hoofd leegmaken en overdenken wat hij nu met Tom aan moest. Hij zat er vreselijk mee in zijn maag en een flinke fietstocht door de omgeving van Lierbeek bracht hem wellicht op nieuwe inzichten en zorgde vast voor een gewenst stukje ontspanning.

Hij nam de oude landweg en fietste door de weidevelden. Hij groette boer Reuvers, die na het melken zijn koeien net weer terug joeg in het land. Hij zag de schapen van Wout Barends en Wout Barends zelf, die zijn oude trouwe merrie met het veulen naar de wei bracht. Het veulen was al goed gegroeid en stond sterk op de benen.

Govert zoog de frisse ochtendlucht in zijn longen en trapte stevig door. Hij fietste langs Varendonk, waar alles nog donker was. Er stonden geen fans voor het hek, al waren er wel een aantal bloemen langs de spijlen gestoken: rozen en tulpen. Govert kon er niet goed naar kijken. Die dame had hem te veel schade berokkend, hij voelde woede in hem opborrelen. Met een boog reed hij weer richting het dorp. Lierbeek was inmiddels helemaal wakker. Toen Govert langs Het Anker reed, zag hij er een grote vrachtwagen van een drankengroothandel staan en de chauffeur laadde dozen uit. Dikke Willem stond erbij met een steekwagen, waar hij de dozen op zetten. Govert stapte af.

“Hé, Willem. Jij bent er vroeg bij! Ik dacht dat je pas tegen tweeën openging?”

Dikke Willem knikte. “Dat klopt, het café opent pas vanmiddag. Maar ik had nog een bestelling van Varendonk doorgekregen.” Hij ging door met het stapelen van de dozen met drankflessen op de steekwagen. “Dat was de laatste, toch?”

De chauffeur van de vrachtwagen knikte en overhandigde Dikke Willem pen en papier. Die zette er een krabbel op, gaf ze terug en zei: “Bedankt! Tot de volgende keer!”

Govert en Dikke Willem keken de vrachtwagen, die wegreed, na.

“Een bestelling van Varendonk?” vroeg Govert, terwijl hij naar de dozen knikte.

Dikke Willen lachte. “Een goede klant, die zangeres! Tijdens haar verblijf heeft ze al het een en ander bij me afgenomen, maar nu schijnt ze vanavond op Varendonk een feest te organiseren en ja, daarvoor heeft die assistente een hele lijst aangeleverd. Dit was nog maar het laatste beetje, de rest van de levering staat al binnen!”

Govert zuchtte en keek bedrukt. 

“Wat is er aan de hand?” vroeg Dikke Willem. Govert schudde zijn hoofd, maar het lukte hem niet opgewekt te kijken om zijn zorgen te verbloemen. Dikke Willem kende Govert nu al een flink aantal jaren en het was hem duidelijk dat er iets behoorlijk mis was, als de dokter zo keek. “Weet je wat? We drinken een kop koffie, kom mee.” Resoluut gaf Dikke Willem Govert met fiets en al richting een duwtje richting achterdeur. Zelf nam hij de laatste dozen drank mee naar binnen. Govert zette zijn fiets bij de achterdeur neer en liep achter Dikke Willem aan door de opslag en de bijkeuken naar het keukentje achter het café. Het koffiezetapparaat stond daar al te dampen en Govert ging aan de grote eettafel zitten. Dikke Willem zette twee mokken neer op het rood-witgeblokte tafelkleed, schonk de mokken vol dampend hete koffie en ging tegenover Govert zitten.

“Voor de draad ermee, Govert.”

Govert zuchtte en keek zwijgend in zijn koffie.

“Het is niet goed om je zorgen op te potten. Dat weet ik als geen ander,” zei Dikke Willem. “Je kent me goed genoeg om te weten dat ik zal zwijgen als het graf. Wat je me hier vertelt, verlaat deze kamer niet.”

Govert knikte zwijgend. Als er iemand was - buiten pastoor Eerdmands dan - die vertrouwelijke zaken geheim hield, dan was het Willem wel. Willem had met zijn gouden hart al menig geheim van zijn gasten aangehoord. Als een ware biechtvader had hij naar zijn klanten geluisterd als ze hem vertelden over slippertjes en avontuurtjes, over geldproblemen en andere zorgen. Willem luisterde en zweeg.

“Ben je ziek?” vroeg Dikke Willem. “Is er iets met de praktijk? Is het Tom?” Bij die laatste woorden lichtten Goverts ogen even op en Dikke Willem knikte.

Govert zuchtte: “Ja, het is Tom. Ik maak me zorgen over hem.” Even aarzelde hij. “Willem, beloof me dat je niets verder vertelt over wat ik je nu ga vertellen, maar ik moet het aan iemand kwijt. Ik denk er dag en nacht aan, mijn hoofd loopt over.”

“Dat spreekt voor zich,” knikte Willem.

Govert, gerustgesteld door de dikke waard, begon en vertelde zijn verhaal. Over de zangeres die zo’n invloed had gekregen op Tom, over de roddels die verspreid werden en die Tom al die tijd had ontkend, over het feit dat hij waarschijnlijk toch een relatie met de zangeres had gekregen en Toms leugens daarover. Govert liet niets weg en nu hij eenmaal begonnen was, rolden de woorden uit zijn mond.

“Willem, ik maak me gewoon zo ongerust over die jongen. Je weet, hij is als een zoon voor mij. We werken uitstekend samen, de dorpelingen zijn dol op hem, hij heeft zijn plek hier in Lierbeek echt gevonden. Maar nu die zangeres hier is, is hij helemaal in haar ban. Hij doet zijn werk nog wel, hoor, maar het lijkt alsof hij constant aan andere dingen denkt. Ik ben zo bang dat hij domme dingen gaat doen.” De mannen zaten zwijgend tegenover elkaar. “Weet je,” vervolgde Govert, “als het gewoon een meisje uit Lierbeek was geweest, of zelfs iemand uit de stad, dan had het mij niet eens zoveel uitgemaakt. Ik had het juist fijn gevonden dat hij iemand had gevonden met wie hij zijn leven zou kunnen delen. Want alleen is ook maar alleen, Willem, dat weten jij en ik.” Willem knikte en schoof zijn mok heen en weer. 

“Maar die Kylie West, Willem, daar kan geen goeds van komen. Die is hier even, maakt wat plezier en vertrekt dan weer. En Tom blijft achter met een gebroken hart, daar kan geen goeds van komen. En ik mag er niets van zeggen! Wat als hij het bijltje erbij neergooit? Ontslag neemt? Vertrekt?” Govert zuchtte en schoof zijn koud geworden koffie van zich af.

“Wat een verhaal, Govert. Ik kan me voorstellen dat dit op je drukt als een loden last. Heb je er al met hem over gesproken?”

“Ja, meerdere malen zelfs,” vertelde Govert, “maar hij wil er niets van weten. Hij ontkent dat ze iets hebben en ik moet me nergens mee bemoeien. We hebben zelfs flink ruzie gehad hierover.”

Dikke Willem schudde zijn hoofd. In een paar teugen dronk Govert zijn koffie op en zei: “Ik moet weer verder. Blij dat ik even mijn hart heb kunnen luchten, dat heeft me goed gedaan!”

“Een dokter is ook maar een mens!” glimlachte Dikke Willem en stond net als Govert op. “Nog even volhouden, Govert, nog een paar dagen en dan is die dame weg. Met een beetje geluk ziet Tom wel in dat een relatie tussen die twee kansloos is en dat Lierbeek toch echt de beste plek voor hem is. En hij kan zich geen betere compagnon wensen dan jij. Het feit dat je je zorgen maakt om hem, bewijst dat maar weer eens!”

De twee mannen waren bij de buitendeur gekomen en Govert pakte zijn fiets.

“Hou je taai!” zei Willem.

Govert knikte. “Houdoe!”

De hele dag was Lierbeek in rep en roer. Ook de pers had vernomen dat op Varendonk een feest werd georganiseerd en dat er diverse megasterren verwacht werden. ’s Middags werd het landhuis al omgeven door auto’s met journalisten aan de ene kant van het hek en beveiligers aan de andere kant. Kylie liet zich niet zien, maar er reden auto’s en vrachtwagens af en aan die er bestellingen kwamen afleveren. Dikke Willem reed erheen met zijn bestelwagen om de drank te leveren, maar er was ook een bekende cateraar die een buffet kwam opstellen vol exotische gerechten en de duurste hapjes. Er kwam een technische ploeg een muziekinstallatie aanleggen, een bloemist leverde reusachtige bloemstukken en er kwamen nog tal van andere toeleveranciers naar Varendonk om het landgoed gereed te maken voor de grote party die die avond zou plaatsvinden. 

Een nieuwe schare fans had zich voor het hek opgesteld. Nu was er immers ook kans een glimp op te vangen van andere leden van de internationale jetset. Dit was echt een buitenkansje!

Omdat de afvoer in het doktershuis verstopt bleek, reed Tom nog even naar de winkel van Piet en Mia Klaassen, voor ontstopper.

“Goedemiddag, samen!” groette Tom vrolijk toen hij de zaak binnen stapte. Hij was de hele dag al in opperbeste stemming. Hij was geslaagd voor zijn cadeau en zag vol trots dat zijn Kylie een geweldig feest aan het organiseren was, getuige alle vrachtwagens die Lierbeek binnenreden. 

Mia, zoals altijd flink opgedoft en rijkelijk opgemaakt, stond achter de toonbank, druk in gesprek met één van haar vaste klanten, boerin Dina Geurts.

“Goedemiddag dokter!” groette Mia terug. “Wat een drukte, hè? En dat allemaal om die zangeres, dokter. Wat vindt u daar nu van?” Mia keek Tom onderzoekend aan. Een tijdje geleden hadden de bladen bol gestaan van de verhalen over de vermeende relatie tussen dokter Tom en die Kylie West. En eigenlijk had zij hem er nooit over gesproken. Dit was natuurlijk een buitenkansje om eens onopvallend te polsen hoe het nu zat.

Tom was echter ook niet van gisteren en wist dondersgoed wat voor vlees hij met Mia in de kuip had. Hij besloot te doen alsof zijn neus bloedde. Zijn relatie met Kylie was immers nog zo pril, als hij hier open kaart ging spelen, dan stond het morgen weer in de krant, met zijn éigen citaten erbij! Nee, dat leek hem geen goed idee!

“Tja, zo wordt Lierbeek wel even op de kaart gezet natuurlijk!”

“Nou, van mij mag die dame wel weer vertrekken,” Dina Geurts stak haar ongenoegen niet onder stoelen of banken. “En liever vandaag dan morgen. Je kunt geen stap verzetten zonder dat het wordt vastgelegd, met al die fotografen en cameraploegen hier op straat!”

Mia knikte instemmend. “Er waren hier ook al een paar in de winkel. Volgens mij gewoon om wat rond te neuzen en af te luisteren. Je moet zo op je woorden letten! Voor je het weet, sta je in de krant.” Mia moest onmiddellijk aan Els denken, die haar mond voorbij had gepraat in Het Anker. “En u ook al, dokter Benschop, ze hadden u toch ook flink te pakken met al die roddels over drugsverstrekking en zo?”

“Ach, Mia, je moet maar zo denken: hier in Lierbeek weet men wel beter. Die storm waait wel weer over, toch?” lachte Tom.

“En dan dat feest dat ze vanavond hier in Lierbeek geeft,” begon Dina, “daar komen ook allemaal weer van die lui op af!”

“Ja, maar er komen ook heel wat beroemdheden, hoor,” mengde Herma Bakker zich in het gesprek. Zij kwam net aanlopen met een vol boodschappenmandje en zei: “Ik hoorde dat die voetballer komt, je weet wel, die uit Engeland. En die bekende zangeres uit Amerika, hoe heet ze ook alweer?” Ze schudde haar hoofd, ze kwam zo snel niet op de naam. “Dat is dan toch wel weer leuk voor Lierbeek. Ik bedoel: anders zie je hier nooit van die beroemdheden. Ik zei vanochtend nog tegen mijn Jaap…”

“Zeg, dokter Benschop, moet u niet naar Varendonk vanavond?” polste Mia, terwijl ze Tom in de gaten hield. Even verschoot die van kleur, maar toen lachte hij hardop. 

“Wie ik? Nee, dat is niets voor mij, hoor!”

“O, maar ik dacht dat u nogal close was met die Kylie West? U komt daar toch geregeld?” Mia was niet van plan direct op te geven.

“Ja, maar dat is puur professioneel, hoor, als huisarts. Maar je begrijpt dat ik daar niets over mag zeggen, hè?” Tom glimlachte beleefd.

“Vanzelfsprekend,” kirde Mia. “Dan zult u ook wel blij zijn dat straks alles weer normaal is in Lierbeek en dat de rust is wedergekeerd.”

Tom glimlachte en zette een fles afvoerontstopper op de toonbank. 

“Ik wilde graag even afrekenen. Ik heb een klein beetje haast, dames, dus als jullie het niet erg vinden…”

“O nee, natuurlijk niet!” Mia rekende vlot af en keek met getuite lippen naar de deur die achter Tom dichtviel.

Die avond aten de twee huisartsen weer samen. Tom had de gootsteen succesvol ontstopt, al was hij daar wel een tijdje mee bezig geweest en als dank daarvoor had Govert een heerlijk avondmaal gekookt. Zo probeerden de twee mannen zonder woorden te gebruiken toch weer wat nader tot elkaar te komen.

“Het smaakt heerlijk, Govert!” Tom stak een nieuwe hap stoofschotel in zijn mond. “Hoe doe je dat toch altijd? Mocht ik ooit nog eens ergens anders gaan wonen, dan zou ik jouw kookkunsten als een van de eerste dingen missen!” Tom knikte hartelijk naar zijn collega. 

Govert glimlachte beleefd. Hij voelde zich nog steeds een beetje triest en at zwijgend door. 

“Wat doe je vanavond?” Hij wilde nu wel eens weten of Tom ook naar dat societyfeest zou gaan. Als dat het geval was, dan was wat hem betreft daarmee het bewijs geleverd dat Tom en Kylie een verhouding hadden.

“Ik ga na het eten denk ik eerst nog even een eindje hardlopen en daarna weet ik het nog niet. Is er nog iets op tv?”

Govert keek een beetje verbaasd naar Tom.

“Geen idee,” antwoordde hij opgelucht. Zou er dan toch niets aan de hand zijn? Maar waar was Tom dan ’s nachts geweest? Govert kon zijn vinger er niet achter krijgen, maar besloot zoals Tom had verzocht, zich niet meer met diens liefdesleven te bemoeien.

Na het eten en de afwas, die ze samen al pratend over koetjes en kalfjes deden, kleedde Tom zich om en vertrok hij om te gaan hardlopen. Het was al donker en hij besloot via de Dorpsstraat en dan buiten de bebouwde kom te lopen. Hij rende langs Het Anker, dat bijna uitgestorven leek na alle drukte van daar bivakkerende fans en journalisten. Het hotel gaf hetzelfde verlaten beeld. Tom glimlachte. Iedereen stond natuurlijk op de uitkijk bij Varendonk, waar zijn Kylie als middelpunt van de belangstelling schitterde. Tom rende verder, nu over de landweg rondom Lierbeek, richting het landhuis. Al vanuit de verte zag hij de menigte staan. Een paar keer werd hij voorbijgereden door grote luxewagens. Limousines, Porsches, een enkele Jaguar en Aston Martin… De ruiten waren vaak geblindeerd zodat de inzittenden niet zichtbaar waren, maar Tom kende de gastenlijst en kon zich een voorstelling maken van wie de weg vonden naar Varendonk. Tom zag in de verte de toegangshekken naar het landhuis geopend worden. De auto’s die doorgelaten werden, werden van alle kanten gefotografeerd, zo was aan de oplichtende flitslichten te zien. Er steeg een gejuich op, toen de fans de sterren zagen die uitstapten en zich naar de trappen van de entree begaven. Tom ging al sneller en sneller lopen en minderde vaart toen hij bij de hekken van Varendonk aankwam. Hij zag journalisten, fotografen, fans die van verre kwamen en ook inwoners van Lierbeek. Maartje Smit zag hij met een meisje van dezelfde leeftijd staan praten, een collegaatje misschien? Het meisje zag Tom en stootte Maartje aan, die zich omdraaide.

“Hé, Tom. Jij ook hier?”

Tom knikte, diep ademend van het hardlopen. “Ja, ik kwam hier toevallig langs.”

“Hoef jij niet naar binnen? Ik dacht dat jullie nu wel dikke vrienden zouden zijn, na al je bezoekjes?” Maartje peilde Toms reactie, maar die besloot opnieuw dat het beter was zich van de domme te houden. Met alle pers in de buurt! Hij had altijd een zwak gehad voor Maartje Smit en het nieuws van de relatie tussen hem en Kylie wilde hij haar liever op een ander moment vertellen. 

“Nee, waarom? Kylie West is gewoon één van mijn patiënten en dat is alles. Mij niet gezien op zo’n feest met al die hotemetoten!”

Maartje knikte lachend. “Nou, al die sterren, ik zou toch best binnen een kijkje willen nemen, hoor!”

Tom glimlachte en zei: “Ik ga weer verder. Veel plezier nog!”

Toen hij verder liep, hoorde hij nog net het collegaatje tegen Maartje zeggen dat hij dus blijkbaar toch geen relatie met Kylie West had. Tom lachte tevreden. Lekker rustig aan, vond hij. Nu eerst een fiks eind rennen en dan terug naar huis. Morgen was het weer vroeg dag!

Tom had zich voorgenomen om die volgende ochtend een bezoek te brengen aan Varendonk. Hij wilde Kylie vragen hoe haar feest was geweest en haar de oorbellen geven, als blijk van zijn liefde. Ook was het een soort afscheidscadeau, Kylie zou overmorgen vertrekken en ze zou vervolgens voor weken achtereen de studio induiken om haar album op te nemen. Niet vergeten, dacht Tom bij zichzelf. Hij had in het Engels een brief opgesteld voor Kylie’s eigen arts waarin precies stond wat de uitslagen waren van haar bloedonderzoek en welke vervolgonderzoeken Tom adviseerde. Hij vond het verstandig dat Kylie zich in de Verenigde Staten verder zou laten onderzoeken.

Toch nog op een redelijke tijd – niet te vroeg want het was vast laat geworden, dacht Tom bij zichzelf – reed hij naar Varendonk en parkeerde aan de achterzijde. Hij voelde nog even in zijn binnenzak naar het juweliersdoosje, checkte in het spiegeltje of zijn haar goed zat en stapte uit. Hij kende de sluipweg van Kylie inmiddels en ontgrendelde het hekje aan de achterzijde. Het was rustig binnen de muren rondom de binnenplaats van Varendonk. De gasten waren in de vroege ochtend weer vertrokken naar hun luxueuze hotels in de grote steden of waren door hun chauffeurs teruggereden naar hun eigen huizen, vaak ver weg.

Tom belde aan en Trish, alweer fris uit de veren, deed open. Ze keek erg verbaasd naar Tom, die ze niet verwacht had te zien.

“Goedemorgen Trish. Nee, geen medisch bezoek ditmaal, ik kom voor Kylie.”

“Oh, but…”

“Geen zorgen, ik weet de weg!” Vrolijk schoof Tom langs Trish en liep de brede trap op naar de bovenverdieping. Daar, in de ruime slaapkamer van Kylie was hun spannende nacht geëindigd. De nacht die heel zijn leven had veranderd, want sindsdien dacht hij niet aan veel anders meer.

Hij opende zacht de deur van de slaapkamer en zag Kylie liggen in het grote hemelbed, dat middenin de kamer stond. Het ochtendlicht dat van buiten kwam werd zachtjes gefilterd door de lichte gordijnen die voor het raam hingen. Tom raakte betoverd door de aanblik van het door hem zo aanbeden meisje. Hij liep op het bed toe en ging op de rand zitten. Hij keek naar haar slapende ogen met de lange wimpers, die op haar zacht blozende wangen rustten. Kylie zuchtte diep en sloeg toen haar ogen open.

“Tom!” Zichtbaar verrast schoot ze overeind. Ze drukte haar satijnen laken tegen haar naakte lichaam. “Wat doe jij hier?”

Tom glimlachte. “Ik kom je verrassen. Ik…” Hij tastte in zijn binnenzak en haalde het doosje tevoorschijn. Plots hoorde hij gestommel in de aangrenzende badkamer en een jongeman, gehuld in slechts een witte badhanddoek, kwam met een verbaasd gezicht binnen. Hij kwam zo te zien net onder de douche vandaan. Tom schoot omhoog, als door een wesp gestoken en deinsde achteruit.

“Wat, wie…” Tom keek van de één naar de ander en langzaam werd het hem allemaal duidelijk. Kylie was na het grote feest in bed beland met deze man, volgens Tom een acteur – hij kwam hem in ieder geval vaag bekend voor. De bijzondere nacht tussen hen tweeën had blijkbaar niets voorgesteld voor haar. Hij was een smakelijk tussendoortje geweest! Tom voelde zich belazerd, vernederd en gekwetst. Woest smeet hij het pakje door de kamer, gooide de brief voor haar arts er achteraan, draaide zich om, rukte de deur open en haastte zich de trap af. Beneden in de hal stond Trish en ze keek hem medelijdend aan, maar daar had Tom helemaal geen trek in: medelijden! Hij rukte de voordeur open en smeet die buiten zinnen achter zich dicht. Hier zette hij nooit meer een voet over de drempel!

Tom had behoefte aan rust en orde in zijn hoofd en reed een heel eind rond in zijn auto. Uiteindelijk besloot hij weer naar Lierbeek terug te rijden, naar huis. Godzijdank had hij zijn gevoelens voor Kylie niet aan de grote klok gehangen, dus groter en publiek leed werd hem bespaard. Wel voelde hij zich verscheurd. Had hij zich zo laten beetnemen? Of hield Kylie wel degelijk van hem en was deze man gewoon een avontuurtje voor haar? Haar gevoelens hadden zo oprecht geleken. Of was het louter lust? Tom moest bekennen dat het hele wereldje rond Kylie hem enorm had aangetrokken, het beeld dat hij van haar had gekregen via de media, maar ook het kwetsbare meisje dat hij als dokter had bezocht. Of was alles voor haar maar een spel geweest? Zoals zoveel in haar leven dat bestond uit show en spektakel? Tom brak zijn hoofd over zijn overpeinzingen, maar kwam er niet uit. 

Hij draaide thuis de oprit op en liep de achterdeur binnen. Govert was net terug uit de kerk en stond aan het fornuis heerlijke groentesoep te koken. Tom snoof de heerlijke geur op. De geur van thuis, genoot hij. Misschien had hij het niet genoeg op waarde geschat, dit leven dat hij hier in Lierbeek had. Met Govert, zijn collega die hij de afgelopen tijd bepaald niet genoeg had gewaardeerd. En de patiënten, met wie hij een echte band aan het opbouwen was. Het werk dat hij hier deed was waardevol, dat onderkende hij nu wel. Hier was zijn plaats.

“Honger?” vroeg Govert, die Tom binnen zag komen. Die knikte. “Schuif aan!” zei Govert en hij pakte twee borden uit de kast. Dat liet Tom zich geen tweemaal zeggen. Aan de grote tafel in de keuken van de twee dokters zaten even later twee mannen tegenover elkaar. Zwijgend en genietend van een ouderwets bord groentesoep met ballen.

In de dagen die volgden, reden opnieuw vrachtwagens af en aan naar Varendonk, om het landgoed weer in oude staat terug te brengen. De ster vertrok naar haar thuis, naar haar Los Angeles, zo’n tienduizend kilometer ver weg. Lierbeek nam afscheid van de beroemdheid die het plaatsje in korte tijd wereldwijd op de kaart had gezet, al was het maar voor even. De journalisten en fans vertrokken uit het hotel en kwamen niet meer naar Het Anker voor een kop koffie, een biertje of een snelle maaltijd. Het dorp stroomde leeg en nam haar gewone omvang en regelmaat weer aan.

Tom had zo goed en zo kwaad als het ging zijn werk in de praktijk weer opgepakt. Het kostte hem af en toe moeite zijn aandacht bij zijn patiënten te houden. Hij dacht na over zijn gevoelens voor Kylie en het zou wel even duren voordat hij alles verwerkt had. Per koerier was er bij de praktijk een envelop afgegeven met het pakje van Tom. Kylie had de eer blijkbaar aan zichzelf willen houden en had het aan Tom retour gezonden.

Govert zag de verandering die had plaatsgevonden in zijn collega. Hij vroeg niets, maar begreep uit zijn gedrag dat er wel degelijk iets was voorgevallen tussen Kylie West en Tom. Zou ze hem hebben afgewezen? Govert kende Tom goed genoeg om hem niets te vragen. Als hij iets kwijt wilde, zou hij er vanzelf mee voor de draad komen. Govert was allang blij dat het hoofdstuk Kylie West blijkbaar was afgesloten. De betovering was verbroken en dat was voor hem een hele opluchting!

Die dinsdagavond zaten de beide huisartsen na een drukke dag thuis televisie te kijken. Het programma ‘Show World’ werd uitgezonden en plotseling ging het over Kylie West, die Nederland weer had verlaten na het schrijven van haar nieuwe album. Tom en Govert zagen beelden van de megaster op Schiphol, die werd toegejuicht en uitgezwaaid door een uitzinnige menigte fans. Haar lange, witgeblondeerde haar had ze strak naar achteren gestyld als een helm, ze droeg een knalrode jurk die haar lichaam nauw omsloot en hoge zwarte laarzen tot boven haar knieën. Ze droeg een zwarte zonnebril en haar volle lippen waren glanzend rood gestift. Kylie West was weer veranderd in de onbereikbare superster die door velen werd aanbeden.

“Kijk,” mompelde Tom met een zucht richting Govert, “the show must go on!”

Over VIER WEKEN verschijnt er weer een nieuwe uitgave in deze populaire Favoriet-serie. Ook in DORPSLEVEN nr. 61 kunt u genieten van twee meeslepende romans. Alvast een voorproefje:

Modeziekte 

Tom schrok van de uitdrukking van de jongen. Een kind van acht jaar zou niet zo dof uit zijn ogen moeten kijken. 

“Voel je je wel goed, Freek?” vroeg Tom. 

Oud en nieuw zeer

Ze kon het niet helpen dat het gebeurde. Ineens lagen haar lippen op de zijne en kuste ze hem uit alle macht. En in eerste instantie liet hij zich niet onbetuigd. 

Deze verhalen beloven weer volop spanning en romantiek. U mag ze dus zeker niet missen! DORPSLEVEN nr. 61 is over VIER WEKEN verkrijgbaar bij uw tijdschriftenhandelaar, de kiosk, het warenhuis of uw supermarkt.