Leven vol beelden

Eenzaam en lelijk?

Cateau van der Stoor

Voor vrouwen en liefde en dat soort onzin heeft boer Bas geen tijd. Bijna alle vrouwen die hij kent, zijn trouwens al getrouwd. Er lopen verder niet echt veel leuke vrijgezelle dames rond in de buurt van het kleine dorp bij de Waddenzee waar hij woont. Tot er opeens een fotografe uit de grote stad komt en alles op zijn kop zet. LouLou is jong, mooi, spontaan en heel erg werelds en tot zijn grote verbazing wordt Bas voor het eerst in zijn leven echt verliefd! Maar ja, hij is boer in Groningen en zij een echt stadsmeisje dat de hele wereld overvliegt voor haar werk: dat kan toch nooit goed gaan? Of wel?

De zon hing laag over de velden en in de bomen langs de laan floten tientallen vogels. Het was een prachtige, zonnige dag geweest en de natuur leek nu, net voor het zou gaan schemeren, bijna uit elkaar te klappen van levenslust. Overal zoemden bijen en fladderden vlinders en Bas had op zijn korte wandeling al een stel herten, een vos en hele hoop konijnen zien wegschieten. Het veld waar hij naar op weg was, lag aan de rand van een klein bos en er zaten hier altijd heel veel dieren. Hij wandelde rustig en ontspannen over de laan en floot wat voor zich uit. Het was een drukke dag geweest, maar nu zat het werk er voorlopig even op. Alle dieren waren gemolken, gevoed en stonden in de wei of op stal, de moestuinen waren bijgewerkt en de jongste knechten hadden net de stallen uitgemest.

Bas keek even om zich heen en genoot van de aanblik van eindeloze groene velden met zwartbonte koeien erop en heel in de verte de dijk waarachter de Waddenzee begon. Zijn bedrijf was al generaties lang in de familie en hij was trots op zijn bezit en hun geschiedenis. Zijn overgrootvader had hier decennia geleden het eerste lapje grond gekocht, waar nu nog altijd het woonhuis stond. Het bedrijf met wat koeien en kippen en varkens en een kleine moestuin was nu uitgegroeid tot een florerend gemengd bedrijf met acht man personeel.

Bas had de dagelijkse leiding en hij had zes vaste knechten en twee hulpjongens rondlopen. Ze hadden vooral melkkoeien en een steeds groter wordende biologische moestuin voor de verkoop van allerlei soorten groente. Daarnaast hadden ze voor eigen gebruik en lokale verkoop nog wat kippen voor eieren en vlees, wat varkens en koeien voor de slacht, een aantal geitjes voor melk en kaas en een stel paarden rondlopen. Het bedrijf groeide nog steeds en was vele malen groter dan de kleine boerderij waarmee zijn voorvaderen begonnen waren, maar hij werkte nog steeds met evenveel liefde. Bas wilde geen hypermodern, onpersoonlijk bedrijf en hij wilde zeker geen manager zijn in plaats van boer. Hij moest zijn knechten wel aansturen, maar hij stond gewoon zelf van ´s morgens vijf uur af in de stallen of op het veld heel hard te werken. Als de mannen tegen een uur of vijf ´s middags naar huis gingen, stond hij er alleen voor. Twee van zijn knechten kwamen ´s avonds nog een keer terug om te melken en daar had Bas weinig omkijken naar, maar verder waren het lange dagen met hard werken.

Er was niks wat hij liever zou doen. Hij vond het prachtig dat hij het land mocht bewerken dat al zo lang van zijn familie was en hij deed niets liever dan in de buitenlucht met de dieren bezig zijn. Het landschap was prachtig hier, je had de ruimte, rust aan je hoofd en Bas moest er niet aan denken dat hij hier weg zou moeten en in een stad in een kantoor opgesloten zou worden.

Hij ging weleens de stad in, naar Groningen of Leeuwarden, om kleren te kopen of een hapje te eten met zijn broer of vrienden of om naar de film te gaan of zoiets. Dan genoot hij ook van de drukte en de mensen en de gebouwen om hem heen, maar hij was toch altijd weer blij als hij zijn eigen erf opreed en weer op de boerderij was. Hij was verknocht aan dit land en zou het voor geen enkele prijs opgeven.

Hij liep het veld in en deed het hek achter zich dicht. Hij had een aantal drachtige koeien afgezonderd van de kudde en wilde even kijken hoe het er met hen voorstond. Hij liep over het verende, groene gras op de dieren af en voelde aan hun buiken. Hij zou eind van de week de veearts bellen dat ze elk moment konden gaan kalveren en dan kwam het wel goed. Geert woonde een aantal boerderijen verderop en kon hier binnen tien minuten zijn. 

“Hé, Bas! Nog aan het werk, jongen? Moet jij niet eten?” Annie de Vries stond met haar fiets aan de hand op het pad en zwaaide vriendelijk.

De oudere dame woonde met haar man en drie zoons op de boerderij naast die van Bas en hij ging geregeld even bij hen op de koffie of een hapje eten. Bas´ ouders waren naar het dorp verhuisd en Annie maakte zich soms zorgen over Bas. Zorgde hij wel goed voor zichzelf, at hij genoeg en gezond? Moest ze misschien een bakje stamppot komen brengen? Haar zoons werden nog elke dag door Annie vertroeteld, ook al waren ze al ver in de veertig. Ze vond het maar niks dat Bas alleen woonde.

Cor en Anja, de ouders van Bas, hadden in het naburige dorp een huis gekocht en woonden op ongeveer een kwartier fietsen van de boerderij. Zijn moeder had weg gewild. Ze had gezegd dat als ze bij Bas bleven wonen, Cor nog steeds niet los zou komen van het werk en Bas nooit een eigen leven zou opbouwen. Hij was 28 geweest toen hij het bedrijf overnam en dat vond zijn moeder een prima leeftijd om het alleen te kunnen. Haar zoon zou niet één van die boeren worden die tot zijn pensioen thuis woonde en waarbij mama de was deed, het huis schoonhield en zijn eten maakte: dat kon hij allemaal prima zelf. Daarnaast had ze lang genoeg op de boerderij gewoond en, hoewel ze heel erg veel van die plek hield, vond ze een modern, klein huis in het dorp met winkeltjes op loopafstand op haar leeftijd toch ook wel heel lekker. Ze hadden lang genoeg heel hard gewerkt, Cor en zij, en nu was het tijd om van hun rust te genieten. Ze deden dan ook niet anders dan op reis gaan, weekendjes weggaan en wandelen en fietsen in de omgeving, nu dat ze eindelijk de tijd hadden.

Bas klaagde weleens voor de grap dat hij wees was als zijn ouders weer eens ver weg op vakantie waren. Hij gaf ze echter ook groot gelijk. Ze hadden allebei hun hele leven keihard gewerkt en nu waren ze met pensioen van de boerderij en konden ze doen en laten wat ze wilden.

Cor was nog steeds veel op de boerderij als ze thuis waren en hielp mee met het werk, gewoon omdat hij het miste. Bas ging ook nog steeds twee keer per week bij zijn ouders eten, maar in principe hadden ze niks meer te maken met het dagelijks reilen en zeilen van de boerderij. Dat was niet de normale gang van zaken in deze omgeving, vandaar ook Annies bezorgdheid. 

Bas zwaaide terug en riep: “Ik ga zo naar huis. Ik wilde even bij deze koeien kijken, maar dan zit de dag erop, hoor. Maak je geen zorgen. Ik heb zondag een grote pan soep en boerenkool gemaakt, dus mijn eten staat op me te wachten.”

Annie knikte even en keek bezorgd. Die jongen stond er wel erg alleen voor. De meeste jongens die niet getrouwd waren, bleven bij hun moeder wonen. Die kookte dan voor hen en wasten en hielden het huis op orde, maar Bas moest alles zelf doen. Hij had toch eigenlijk gewoon een leuke vrouw nodig, die hem een beetje hielp op de boerderij en die thuis was als hij van het land kwam. Dat was toch niks gedaan dat zo´n jongen nu nog zelf moest gaan koken. Nee, dan kon er maar beter een leuk meisje thuis op hem zitten wachten met het eten, zo was het bij Theo en haar ook gegaan.

Harmen, Sietse en Koos waren ook nog niet uitgevlogen. Haar zoons waren nu alle drie in de veertig, maar ze hadden jammer genoeg nooit een leuk meisje ontmoet waar het echt iets mee geworden was. Ze runden met zijn drieën hun bedrijf en Annie zou graag zien dat er een aantal leuke schoondochters bij zou komen, die haar de zorg voor haar zoons uit handen zou nemen, maar zo was het niet gegaan. Er woonden niet zo heel veel vrijgezelle vrouwen in deze omgeving. Vaak bleven de zoons achter op de boerderijen om het bedrijf over te nemen en trokken de meiden weg, naar de stad of naar omringende dorpen om iets anders te gaan doen dan boerin worden. Dan kwamen ze daar mannen tegen en kwamen ze niet meer terug. Met als gevolg dat er een hele hoop leuke, jonge kerels waren, zoals Bas en haar zoons, die geen leuk meisje konden vinden. Een meisje van ergens anders wilde vaak niet op een boerderij gaan wonen. Sietse had vier jaar verkering gehad met een heel leuk meisje uit een stadje in de buurt. Zij had uiteindelijk de relatie beëindigd omdat ze niet zo afgelegen wilde wonen en zich eenzaam voelde op de boerderij terwijl Sietse aan het werk was.

Annie schudde haar hoofd. Het was echt een lastige situatie voor die jongens. Ze hadden een mooi bedrijf, wilden hier niet weg, maar kwamen hier dus niet de juiste meisjes tegen om een leven mee op te bouwen. Dus stonden ze er maar mooi alleen voor!

Bas grinnikte even. Annie maakte zich te veel zorgen over hem. Hij kon best goed koken, al zei hij het zelf, en vond het eigenlijk heel fijn om na een lange dag even alleen thuis te zijn. Hij had heel veel vrienden in de omgeving wonen, zijn zus en haar man woonden in de buurt en hij verveelde zich eigenlijk nooit. Hij moest er niet aan denken nog met hun hele gezin thuis te wonen, zoals Annies zonen. Hij leek haar maar niet te kunnen overtuigen van het feit dat het echt heel erg goed met hem ging en dat hij gelukkig was zo en helemaal geen moederlijke steun van haar nodig had.

“Jij moet eens een leuk meisje vinden, jij,” zei Annie streng toen Bas het veld uit kwam en met haar meeliep richting hun huizen. “Dat is niks gedaan, zo´n man zo alleen. Je bent een hartstikke knappe jongen, je bent nog jong, je hebt een goedlopend bedrijf, kunt leuk praten, bent lief, misschien ben je voor sommige vrouwen een beetje stil en verlegen, maar dat went wel. Echt hoor, Bas, je hebt een vrouw heel veel te bieden, dus waarom zie ik nooit eens een leuke vrouw hier op de boerderij?”

Bas lachte hardop. “Ik heb het veel te druk voor leuke vrouwen, Annie. En daarnaast, ik heb geen idee waar ik die zou moeten ontmoeten. Alle vrouwen die in de cafés in de buurt komen, ken ik al mijn hele leven en die zijn of getrouwd of niks voor mij en andere vrouwen kom ik gewoon niet tegen. Leuke meisjes komen niet zomaar aanlopen hoor, omdat ze denken dat er ergens in het topje van Groningen misschien een boer op ze zit te wachten.”

“Jij bent gewoon te kritisch, dat is het.” zei Annie streng. “Er zijn toch wel vrouwen die jou leuk hebben gevonden. Lucy bijvoorbeeld en Sjoukje voordat ze met Henk trouwde en ik hoorde laatst nog dat Gemma terug is gekomen naar haar ouders en een oogje op je heeft en dat meisje van Gubbels vindt jou al jaren wel wat. Allemaal leuke, verstandige boerendochters die een aanwinst op de zaak zouden zijn en die een beetje voor je zouden kunnen zorgen.”

Bas rolde met zijn ogen. “Ik wil helemaal geen vrouw die voor me zorgt en ik wil ook geen verstandige boerendochter omdat ze een aanwinst is voor de zaak. Ik wil een vrouw waar ik verliefd op ben en zij op mij en waar ik de rest van mijn leven gelukkig mee wil zijn. Ik was gewoon niet verliefd op de meiden die je noemt, dus waarom zou ik dat dan aanhalen?”

Annie mompelde wat en sloeg haar eigen pad in terwijl Bas rechtdoor liep. “Wacht maar, nu ben je nog jong, maar over een paar jaar piep je wel anders. Verliefd zijn duurt twee weken en daarna ben je maar wat blij met een vrouw die het boerenleven begrijpt en die naast je staat. Let op mijn woorden.”

Bas knikte braaf en zwaaide naar zijn buurvrouw. Toen grijnsde hij breed en liep de laan op richting huis: hij ging lekker boerenkool eten, helemaal alleen, zonder ook maar één boerendochter in de buurt!

LouLou zette grote ogen op en keek verbaasd naar haar agent. “Ze willen wat? Waarom in hemelsnaam? En waarom van mij? Ik heb geen enkele ervaring met dat soort werk. Er zijn toch talloze fotografen die dat veel beter kunnen. Ik doe mode, waarom zou ik dan een natuurserie gaan maken?”

Quinten haalde zijn schouders op. “Ik heb geen idee. Ik werd gebeld door de stichting en ze willen jou. De dame die de leiding heeft over dit project, heeft werk van je gezien en wil een fotograaf die vanuit een andere hoek komt en die anders denkt. Ze willen af van hun toch wat stoffige imago en van het idee dat natuurfotografie wordt gedaan door oude mannen in grijze truien die met een telelens in een heg liggen om roodborstjes vast te leggen. Ze willen glamour en allure en een internationale sfeer en daarom willen ze een modefotograaf en heel specifiek jou. Ze willen uiteindelijk een serie van 45 foto´s voor een expositie en uit die serie zullen de beelden voor een website, kalender, postkaarten en drukwerk worden geselecteerd. Ze regelen voor de weken tot de expositie een huis voor je in de regio waar het om gaat en dit is wat ze bieden voor de uiteindelijke serie.” Hij schoof een briefje over de tafel naar haar toe.

LouLou lachte even verbaasd toen ze de hoge gage zag. “Sinds wanneer hebben natuurorganisaties dit soort bedragen over voor fotografen?”

Quinten grijnsde. “Sinds fotografen agenten zoals ik hebben. Het is een privéstichting, de beelden zullen in een hele brede campagne gebruikt worden en ze willen de beeldrechten voor de hele serie van je overnemen. Dat wil zeggen dat ze de foto´s ook in de toekomst voor commerciële doeleinden zullen mogen gebruiken, nou dan lijkt dit me een acceptabel bod, nietwaar?”

LouLou leunde achterover in haar stoel en zei: “Zeer, zeer acceptabel. Ik voel me gevleid dat ze me zo graag willen en voor deze prijs ben ik wel bereid om drie maanden in een hutje op de hei te gaan zitten, maar ik weet gewoon niks van dit soort fotografie af. Wat nou als ik het helemaal niet goed doe en ze vreselijk teleurstel? Ik heb na de academie nooit meer natuurfoto´s gemaakt en voel me een beetje bezwaard om zoveel geld aan te nemen om iets te gaan doen wat ik misschien helemaal niet kan. Dat is dan natuurlijk ook niet echt goed voor mijn naam.”

Quinten haalde zijn schouders op. “Je hoeft het ook niet aan te nemen. Je hebt meer dan genoeg aanvragen voor modeklussen en ik kan me voorstellen dat je er geen zin in hebt. Ik bedoel velden fotograferen in Groningen of modeshoots op Aruba, ik zou het wel weten! Aan de andere kant is dit wel een keer iets nieuws en wie weet waar je dat nog brengt en wordt het belachelijk dik betaalt. Het kan natuurlijk een keer een interessant experiment zijn en je bent een goede fotograaf, wat je ook voor je lens hebt. Als het goed uitpakt, gaan er weer allemaal andere deuren voor je open en kun je je ontwikkelen in je vak. Maar goed, het is een risico, dus nogmaals, ik wijs het met liefde en plezier voor je af, wat jij wilt.”

LouLou dacht even na. Had ze zin om drie maanden van haar zomer op het platteland te zitten? Groningen was natuurlijk niet echt spannend. Aan de andere kant was het misschien ook wel een keer lekker om niet iedere paar dagen naar een andere plek te hoeven vliegen en onder enorme tijdsdruk te hoeven werken en editen en iedereen tevreden te hoeven houden. De mode-industrie was behoorlijk stressvol en ze had al jaren geen echte vakantie gehad, omdat er steeds weer klussen kwamen die te mooi waren om te weigeren. Al mocht ze dan naar Aruba of Bolivia of andere exotische oorden, ontspannen was er natuurlijk niet bij: het was keihard werken. Ze was behoorlijk moe van de snelheid en de druk van dat wereldje. Ze had overwogen gewoon een paar maanden geen klussen te doen en zelf eens op reis te gaan, maar nu kwam dit dus opeens op haar pad. Het was een aanlokkelijk voorstel, om helemaal haar eigen ding te kunnen doen, drie maanden lang en daar royaal voor betaald worden. Zelf een beetje haar tijd in te kunnen plannen en te bekijken wat ze wilde fotograferen, zelfs al moesten dat landschappen worden. Ze kon daar nog steeds haar eigen draai aan geven en maken wat zij mooi vond en intussen lekker uitrusten en weer energie opdoen voor de shoots die daarna kwamen. Misschien was het zo wel een beetje een vakantie in eigen land. Ze zou nog steeds hard moeten werken en presteren, maar wel op haar eigen manier. Klanten, vliegreizen en tijdsdruk zouden daar geen deel van uitmaken.

LouLou keek haar agent aan en nam een besluit: “Zeg maar dat ik het doe. Ik wil wel complete vrijheid over hoe ik het thema landschap wil invullen en ik wil duidelijk weten wat ze van me verwachten. Oh, en het huis mag niet helemaal in the middle of nowhere zijn. Ik wil toch wel graag enig modern comfort om me heen als het even zou kunnen en een goede internetverbinding. Kun je dat regelen?”

Haar agent grijnsde en knikte: “Komt voor elkaar, ik zal zorgen dat ze een goed plekje voor je regelen en een proefcontract opstellen met onze eisen en dan kunnen we wat mij betreft deze week dingen nog vastleggen. Je zou vanaf volgende week kunnen beginnen en er is een contactpersoon ter plaatse, die alles met de expositie regelt. Het enige waar jij je de komende drie maanden dan nog zorgen over hoeft te maken is een beetje fotogenieke velden vinden!” Hij vond het duidelijk grappig dat zijn topmodefotografe het Groningse platteland op zou gaan.

LouLou trok een gezicht. “Ja, lach jij maar, wacht maar, als straks blijkt dat ik geen enkel talent hebt voor velden en luchten. Dan hebben we allebei een probleem. Maar goed, het is uiteindelijk ook wel weer een uitdaging en ik vind het ook wel spannend om iets nieuws aan te pakken. Ik bedoel, ik heb al zes jaar lang keihard gewerkt in de mode-industrie en weet inmiddels wel hoe dat werkt. Ik vind het wel een lekker idee om zelf eens de regels te gaan bepalen en iets helemaal anders te gaan doen.” Ze trok een gezicht. “En wat is er nou een verder-van-mijn-bedshow dan het platteland? Ik geloof niet dat ik zelfs maar ooit in Groningen geweest ben. Quinten, wat een grap, dit slaat natuurlijk nergens op en misschien zit ik na twee weken in zo´n gehucht alweer met hangende pootjes in de stad, maar ik wil het wel gaan proberen. Ik ben toe aan iets nieuws en toe aan rust en dit lijkt me de perfecte opdracht daarvoor. Dus platteland: here I come!”

“Ik zal een paar klompen voor je opzoeken en kijken of er een sushitent is die helemaal in de provincie komt bezorgen. Oh, kind, je weet niet waar je aan begint. In tegenstelling tot jou kom ik namelijk uit zo´n gehucht en ik zal je zeggen: het verveelt snel. Er is daar niks, Lou. Geen bars, theaters, winkels, fatsoenlijke restaurants, musea, of wat dan ook. Er zijn sloten en velden en koeien en stugge mannen en vrouwen in dikke, wollen truien en grote, groene laarzen.”

“Lijkt me heerlijk met dit weer,” zei LouLou laconiek. “En nu ophouden, Quinten, anders bedenk ik me weer. Het komt vast goed, ik neem een stapel boeken en dvd´s mee, kan mooi al mijn bewerkingen daar doen en verder heb ik dan tijd om, eh, nou ja, te wandelen en te koken en zo. Dat is weer eens iets anders en vergeleken bij mijn normale leven heel exotisch. Het zijn maar drie maanden, het wordt gewoon een avontuur.”

Haar agent bulderde van het lachen. “Een avontuur wordt het zeker, maar wat voor één is nog maar de vraag.”

Vier dagen later stond LouLou met een ingepakte auto voor zijn kantoor. Haar agent, gekleed in een prachtig grijs pak, cirkelde rond haar auto en lachte om haar voorraad. Ze had bergen lekker eten ingepakt, kratten wijn, dozen vol boeken, films, stapels camera´s en laptops en twee koffers met kleren. Haar auto zat tot aan de nok toe vol. “Ze hebben daar wel winkels, hoor, Lou. Je zit in een dorpje, niet op de hei.”

“Nou, jij zei zelf dat ik daar niks van buitenlandse producten zou kunnen krijgen, dus ik ben maar even naar de toko gegaan. Ik heb toch ook geen zin in drie maanden stamppot en worst,” wierp LouLou een beetje fel tegen.

Ze was vanmorgen wakker geworden in haar fijne appartement, midden in de Amsterdamse binnenstad, en had zich echt afgevraagd wat ze in hemelsnaam ging doen. Ging ze nou echt ergens op het platteland wonen en maandenlang door de velden struinen om natuurfoto´s te maken? Zij? Ze werkte toch voor Elle en Vogue, dat was toch wat ze deed en wie ze was? En nu dit!

Quinten bond wat in en gaf haar een doos. “Dit is voor jou, als aanmoedigingscadeau.”

LouLou maakte de doos open en lachte hardop. Ze hield een paar knalroze rubberlaarzen in handen met gekleurde bloemen erop. “Dank je, Quint, die komen vast goed van pas met wadlopen of zo.”

Quinten grijnsde. “Wacht maar af, dit zullen je meest gedragen schoenen worden. Goed, alles is verder geregeld, hier zijn de sleutels van het huisje en dit is het adres. De contracten zijn getekend en je hebt morgenvroeg een afspraak met de conservator van de expositie. Zij zal je verder alles vertellen, maar in principe mag je aanleveren wat je wil, zolang het maar binnen de regio valt die zij behandelen en het het juiste formaat heeft. Je deadline voor het ruwe materiaal is over drie maanden en de expositie opent een maand later. Nou, schat, veel succes en je kunt me altijd bellen, goed? Ze hebben daar echt wel bereik, hoor! Laat je even weten of het huis wat is en hoe je je settelt? Voorzichtig rijden, dag, lief.”

LouLou zwaaide nog even en reed de straat uit. Ze zette de radio aan en haar zonnebril op. Ze ging op weg, naar iets totaal onbekends voor haar: het platteland.

Tjitske zat op de brug over de vaart en bungelde haar benen over de houten planken naar beneden. Ze kon, als ze haar tenen rekte, net het wateroppervlak raken en de neuzen van haar laarzen maakten grote cirkels op het water die traag wegdreven. Het was een prachtige zomerdag en dikke libellen zweefden gonzend om haar heen en de lucht rook naar kamperfoelie en sering. Ze zat op haar favoriete plek, op een oude, houten brug die bijna niemand meer gebruikte, in het veld achter het bos. De brede vaart, die langs hun dorp trok, werd hier even wat smaller en omringd door treurwilgen. Een kilometer verderop dook de vaart weer het bos uit en werd streng en recht voor de komende tientallen kilometers en sneed het vlakke grasland met precisie in tweeën. Daar was de nieuwe brug gebouwd, aansluitend op de nieuwe provinciale weg. Met als gevolg dat niemand hier meer kwam. Deze brug leidde van het bos naar een veld en verder nergens heen en niemand dacht er ooit aan haar hier te zoeken. 

Tjitske wist dat deze velden en het bosje van boer Bas waren, zoals zij hem noemden in het dorp, en ze kwam hem heel af en toe tegen als ze hier zat. Dan lachte en kletste hij even, maar hij had nog nooit gezegd dat ze niet op zijn land mocht komen. Daarom hield Tjitske haar favoriete plek. Geen van haar vrienden of de andere kinderen van school of uit het dorp wist ervan en het was de enige plek waar ze helemaal alleen en zichzelf kon zijn. Niemand keek hier op haar vingers of had een mening en ze mocht van haar ouders na school gaan en staan waar ze wilde, zolang ze maar om zes uur thuis was voor het eten.

Tjitske woonde met haar ouders op een boerderij net buiten het dorp en haar ouders en oudere broers hadden het altijd heel erg druk. Tjitske moest ook helpen, maar omdat ze net naar het gymnasium was gegaan, hoefde ze minder te doen dan de rest omdat ze meer huiswerk moest maken. Ze ging elke dag met de bus van het dorp naar de middelbare school in de stad en ´s middags weer terug. Het was wel wennen, de stad en de school en alle nieuwe mensen. Van haar basisschool was zij de enige die naar het gymnasium had gemogen en haar vrienden gingen allemaal naar een andere middelbare school, die dichterbij was, maar die maar tot het atheneum liep. Tjitske had net als iedereen naar die school gewild, maar haar ouders waren onverbiddelijk geweest: ze ging in de stad naar school.

Nu zag ze dus elke morgen als ze in de bus zat haar vrienden op de fiets langskomen, zwaaiend en lachend naar haar, en reed ze helemaal alleen de grote, onbekende stad in. Ze was best vaak met haar moeder in de stad geweest, om te winkelen of zo, maar de school stond in een deel van de stad dat ze niet goed kende en alles was heel ver weg. De kinderen waren ook heel anders! Ze hadden een ander accent, droegen hele andere kleren en hadden het over dingen waar Tjitske niet over mee kon praten. Andersom vonden ze haar ook maar gek; wie moest er nou kippen voeren en koeien melken als ze thuiskwam? De kleren die Tjitske aanhad en haar lange, blonde haren die ze in twee vlechten droeg, waren allemaal wel erg kinderachtig. Hadden ze geen winkels op het platteland? En droeg ze nooit make-up? 

Tjitske voelde tranen achter haar ogen branden: ze was gewoon niet zoals die andere meiden. Die droegen laarzen met hoge hakken over strakke spijkerbroeken, hadden make-up op en sieraden om. Ze voelde zich gek en klein naast hen in haar gekleurde shirtjes en platte schoenen. Haar moeder zou haar echt niet op hoge hakken de deur uitlaten en daarnaast wist Fien ook helemaal niks over mode en dat soort dingen. Haar moeder liep altijd op klompen, in een spijkerbroek en had geregeld een shirt van haar vader aan. Ze had haar lange haren in een vlecht op haar hoofd gespeld en Tjitske had haar nog nooit lippenstift zien dragen, dus uit die hoek hoefde ze geen hulp te verwachten. Haar vriendinnen deden dat soort dingen ook niet, ze had geen grote zus en de vrouwen uit de buurt zagen er allemaal hetzelfde uit als haar moeder. 

Nou wist Tjitske het niet meer. Ze begon steeds meer een hekel aan school te krijgen en ze wou maar dat haar ouders haar gewoon naar het de andere school zouden laten gaan, zodat ze er met haar eigen vrienden naartoe kon. Haar nieuwe klasgenoten waren niet echt gemeen tegen haar en pestten haar ook niet, maar ze hoorde er ook niet echt bij. Ze was te anders. Tijdens de lessen ging het prima, het was lang niet zo moeilijk als ze gedacht had en ze haalde hele goede punten, maar in de pauzes voelde ze zich ongemakkelijk en alleen en hing ze maar een beetje rond. Ze had geen clubje mensen waar ze bij hoorde en iedereen was beleefd tegen haar, maar het was wel duidelijk dat ze niet echt op haar zaten te wachten. Dan at ze haar boterhammen maar buiten op, in haar eentje, en wenste ze dat ze thuis was.

Soms ging ze door de stad lopen, als ze een tussenuur hadden, langs huizen en winkels en eindeloze straten die er allemaal exact hetzelfde uitzagen en deed ze haar best om te begrijpen waarom zoveel mensen hier wilden wonen. Oh, de binnenstad was best leuk, met leuke winkeltjes en gezellige cafeetjes waar ze met haar moeder koffie ging drinken en taart ging eten als ze hier waren, maar verder begreep ze het gewoon niet. Waarom zou je in een hoog flatgebouw willen wonen met uitzicht op alleen maar meer flats en huizen als je ook zoals zij tussen velden en bomen en rivieren kon wonen? Het platteland was toch zoveel mooier! Ook dat maakte haar raar, vreesde ze, dat ze de stad minder graag had dan het platteland. Al haar klasgenoten kwamen er vandaan en wilden echt nooit weg uit de stad. Je had er immers alles, zeiden ze. Maar wat was dat alles dan? Haar vrienden waren er in elk geval niet en Erwin ook niet…

Tjitske zuchtte diep en keek op haar horloge. Ze moest naar huis. Ze gingen bijna eten en daarna moest ze nog een opstel schrijven en leren voor de overhoring van vrijdag en ze moest ook nog voor de kippen zorgen. Het waren haar kippen, ze had ze zelf gekocht toen ze nog kuikens waren en zij was de enige die voor ze zorgde. Haar vader had een varkensboerderij en geen interesse in kippen, maar Tjitske had ze graag willen hebben. Ze had samen met haar opa een hok en een grote ren getimmerd op een stukje weiland dat haar vader haar gegeven had, zodat de kippen naar binnen konden maar ook veel ruimte hadden om rond te scharrelen. Ze had van haar zakgeld bij boer Thijssen zes kuikens gekocht en ze verzorgd. Toen ze grote kippen geworden waren, had ze bij boer Bas een haan geleend en hadden ze kuikentjes gekregen en zo was het verder gegaan en nu had ze twintig kippen rondscharrelen. Wat wilde zeggen dat ze elke dag rond de veertig eieren had. Een deel daarvan gebruikten ze zelf en het andere deel bracht Tjitske naar Jasperina, die een winkeltje in het dorp had met producten uit de streek en die haar eieren van haar kocht.

Ze slenterde door de namiddagzon over de brug het bosje weer in en via het zandpad richting dorp. Ze woonden aan de andere kant van de dorpsstraat en het was maar een klein stukje lopen. Hun boerderij was de eerste die aan het dorp grensde en volgens haar vader was het het oudste bedrijf van de streek. Tjitske zwaaide even naar Annie en Cobie, die in de slagerij aan het kletsen waren en voelde toen opeens haar wangen rood worden. Voor het winkeltje van Jasperina stond Erwin. Erwin was haar buurjongen, zestien, en heel erg leuk. Hij was lang, had blonde krullen, hele blauwe ogen en hij lachte altijd. Alle meisjes van haar klas waren verliefd geweest op Erwin, maar hij was twee jaar ouder en de meiden in zijn eigen klas en zelfs in de klassen daarboven vonden hem ook leuk. Erwin leek zich daar niet van bewust te zijn en ging vrolijk fluitend door het leven en was aardig tegen iedereen. Hij had nooit een vriendinnetje en Tjitske begreep niet zo goed waarom: alle meiden uit het dorp en van school waren een beetje verliefd op hem, vond hij dan niemand van hen leuk?

“Hai, Tjits,” zei Erwin terwijl hij zijn fiets van het slot haalde. “Hoe is het in de stad? Is je school moeilijk en zijn ze een beetje aardig daar?”

Tjitske en Erwin hadden vroeger als buurkinderen veel samen gespeeld en hij was jarenlang haar beste vriend geweest, maar de laatste tijd voelde ze zich een beetje ongemakkelijk in zijn nabijheid. Ze vond hem leuk, maar wilde niet dat hij dacht dat ze verliefd op hem was, net als al die andere meiden, zelfs al was dat wel het geval. Hij zag haar toch niet staan en ze wilde niet dat mensen gingen kletsen. Als ze te aardig tegen hem deed, zou iedereen vast denken dat ze hem leuk vond en dan was dat niet wederzijds en dan kon ze helemaal niet meer normaal tegen hem doen. Ze wist nu al niet zo goed hoe ze zich moest gedragen.

Tot een jaar geleden was het prima geweest, waren ze gewoon buren en vrienden en trokken ze er geregeld samen op uit. Op de een of andere manier kon dat nu gewoon niet meer. Er was iets veranderd en ze wist niet hoe dat kwam. Elke keer als ze elkaar zagen, was het nu gek en gespannen en wist ze niet hoe ze gewoon moest kletsen zoals vroeger.

“Oh, wel goed denk ik,” zei ze nu dan ook verlegen. “Het is niet zo moeilijk en de lessen gaan best goed. De mensen zijn ook wel aardig, hoor, een beetje anders dan hier, maar wel heel leuk. Ik moet nog een beetje wennen, maar ik heb al massa´s mensen leren kennen en leer allemaal nieuwe dingen.” Tjitske keek naar de grond. Ze wilde niet liegen, maar ze wilde ook niet dat hij dacht dat ze sneu en zielig was, daar op school. Ze wilde dat hij dacht dat ze een heel spannend leven had en dat hij haar interessant vond. Dat ze niet het saaie, kleine buurmeisje was dat het niet leuk had in de stad.

Erwin knikte even terwijl de lach van zijn gezicht verdween. “Straks ben je zo gewend dat je nooit meer terug wil. Dan vind je het hier maar saai.”

Tjitske keek op en zei ondanks zichzelf vol vuur: “Nooit! Ik hoor hier thuis. Ik wil echt nooit in de stad wonen!”

Erwin grinnikte en wees op zijn fiets. “Wil je een lift? Ik moet naar huis om te eten.”

Tjitske knikte een beetje verlegen en ging op de bagagedrager zitten. Erwin trapte hen door het dorp naar huis en stopte voor haar deur.

Ze bleven een beetje ongemakkelijk staan tot Erwin zei: “Ik, uhm, geef volgende week vrijdag een feestje voor mijn verjaardag. Niet groot, hoor, gewoon met mensen van school en uit het dorp. Heb je zin om ook te komen? Het is in de hooischuur, vanaf acht uur.” Hij keek zijn buurmeisje een beetje verlegen aan en toen ze niks zei, mompelde hij: “Het hoeft niet, hoor, je hebt vast andere dingen te doen met al die nieuwe mensen die je van school kent. Dat is ook vast veel spannender dan een schuurfeestje.”

Tjitske schudde haar hoofd en zei schutterig: “Nee, dat is het niet. Het is gewoon… alles is gewoon raar de laatste tijd. Maar ik wil graag komen als dat nog mag.”

Erwin grijnsde en knikte. Hij stapte weer op zijn fiets. “Leuk, dan zie ik je volgende week.”

Tjitske keek hem na en ging toen hevig verward naar binnen. Ze snapte er helemaal niks meer van en van zichzelf begreep ze nog wel het minst!

LouLou deed haar ogen open en rekte zich uit. De kamer om haar heen was niet de hare en het duurde een seconde voordat ze besefte waar ze was. Ze lag in een groot, houten bed in een kamer met gebloemd behang en een groot raam dat uitkeek over een veld met koeien. Warm zonlicht viel naar binnen en de kamer zag er gezellig uit met houten planken op de vloer en schilderijen aan de muur.

LouLou keek op haar horloge en zag dat het pas zeven uur was. Ze was wakker geworden van de zon, maar bleef nog lekker even liggen. 

Ze was de vorige dag aangekomen, aan het einde van de middag, na wat een eindeloze tocht had geleken. Ze was drie uur van de Randstad verwijderd, maar ze voelde zich alsof ze in een andere wereld was. Het laatste uur van de rit had ze niks anders gezien dan bossen en weiden en kleine dorpjes, die niet veel meer waren dan een straatje rondom een kerk. Ze had verschillende keren op het punt gestaan om om te keren en toen was ze er opeens: in een dorp met een onuitspreekbare Groningse naam.

LouLou had haar auto geparkeerd in de Kerkstraat en was een rondje gaan lopen. Er was een klein pleintje voor de kerk, waar het gebouw van haar stichting, twee kroegen en een paar winkeltjes zaten en vanaf daar liep een lange straat naar het oosten. Het begin van de straat had een snackbar, een Chinees restaurant, een kledingwinkel, een bakker, slager, groenteman, wat lokale winkeltjes met honing, kaas en eieren en een supermarktje. Daarna begonnen de boerderijen. Een stuk of zes lagen in een rij aan de weg en daarna gingen links en rechts kleinere wegen de velden in en leidden naar de verderaf gelegen bedrijven. Aan de andere kant van het plein liep de weg nog even door en daar waren een aantal woonhuizen, een school, nog wat kleine bedrijfjes, het gemeentehuis, een dorpshuis en vanaf dat punt ook aan die kant het veld. De hele wandeling had een kwartier in beslag genomen en LouLou was veel te vroeg aangekomen op haar afspraak.

Ellie, de dame die alles voor haar zou gaan coördineren, vond het echter allemaal prima en had haar meegenomen voor een kop koffie in de dorpskroeg. Daar had ze heel erg kalm uiteengezet dat LouLou exact mocht doen waar ze zin in had, als ze maar over drie maanden 45 digitale foto´s van de omgeving hadden. Zij zouden zorgen voor de afdrukken en de inrichting en de pr en wat er maar bij zo´n tentoonstelling kwam kijken. Het enige wat ze van LouLou wilden, waren de beelden. De expositieruimte was ergens anders en daar mocht ze naar komen kijken wanneer ze maar wilde en als ze ergens hulp mee nodig had, was Ellie er voor haar. Daarmee was voor Ellie de kous af en was ze gaan vertellen over het dorp. Wie er net getrouwd was, waar er kinderen geboren waren, voor wie ze een beetje op moest passen en waar ze de beste melk, eieren, fruit en steaks kon kopen als ze van plan was rechtstreeks van de boer te kopen.

Het had LouLou geduizeld van de namen en plaatsen en boer zus en boer zo. Ze had zich beperkt tot beleefd knikken. Twee koppen koffie en heel veel informatie later was Ellie met haar naar buiten gelopen en had ze uitgelegd hoe ze bij haar huisje voor de komende maanden moest komen. LouLou was op hoop van zegen met haar aanwijzingen op een bierviltje die kant op gereden. Ze moest het dorp uit rijden, de provinciale weg volgen tot de fruittuinen en dan linksaf een smalle weg op tussen velden door tot ze bij een grote boerderij kwam. Daar moest ze langs het erf op rijden, weer linksaf slaan en het pad volgen tot ze bij het huisje was.

LouLou had de aanwijzingen braaf opgevolgd en was aangekomen bij een schattig, wit huisje dat met haar rug naar het bos stond en uitkeek over de velden van de naburige boerderij. Het was klein, maar comfortabel. Er was een woonkamer met banken vol kussens, mooie, houten kasten en een groot, houten bureau dat in een nis voor het raam stond. In de ruimte ernaast was een moderne keuken met een grote eettafel met bankjes eraan en vanuit daar kon je via de achterdeur de tuin in. In het halletje was een toilet en een trap naar boven naar deze gezellige slaapkamer, een rommelhok dat op slot was en een badkamer met ligbad. Het was een knus en gezellig huis.

LouLou was aangenaam verrast. Ze was bang geweest dat ze drie maanden in een soort kampeerboerderij had moeten doorbrengen met zwaar, donker meubilair op tegelvloeren en met Perzische kleedjes op de leuningen van de banken, waar het rook naar spruitjes en kool. Dit was leuk. Het was gezellig en smaakvol ingericht en ze had het idee dat ze zich hier wel een poosje thuis zou kunnen voelen.

Toen bleek dat Quinten zijn belofte had gehouden en ze inderdaad snel internet had, was ze helemaal blij. Ze zou contact moeten houden met de halve wereld en kon het zich niet veroorloven klussen te missen omdat ze onbereikbaar zat te zijn op de hei; nou ja, in een veld dan.

Ze had haar kantoor ingericht, haar spullen uitgepakt en de keuken volgestouwd met exotische producten en was toen lekker met een glas wijn in bad gegaan en toen vroeg naar bed in dit witte ledikant in een kamer vol bloemen met bomen voor het raam en koeien in de wei. Wat een verschil met haar huisje in Amsterdam, waar ze hooguit duiven zag en de gevels van de huizen rondom haar.

LouLou kneep haar ogen dicht: het was zeven uur, dat was nog midden in de nacht! Ze kon zichzelf niet langer beheersen. Niet met de herrie van vogels buiten en een stralende ochtendzon die recht in haar gezicht scheen. Ze duwde de lakens van zich af en stapte uit bed. In pyjama struinde ze naar beneden en keek tevreden rond. Ze voelde zich echt op vakantie in haar kleine huisje met achter elk raam bos en veld en met een koelkast vol heerlijke ontbijtmogelijkheden.

Ze had van Ellie een mandje meegekregen met verse eieren, brood van de bakkerij, spek van een varkensboerderij in de buurt, bramenjam die Ellie zelf gemaakt had, verschillende lekkere kaasjes en nog meer lekkere dingen. Vrolijk zingend zette ze koffie, perste ze sinaasappels uit, sneed dikke sneden van het boerenbrood af, bakte eieren met spek en ging toen met een heel dienblad vol met het meest rustieke ontbijt dat ze ooit voor zichzelf gemaakt had in de woonkamer aan de tafel zitten. Tevreden etend en van haar koffie drinkend, keek ze naar buiten en liet haar blik over haar nieuwe voortuin glijden. Eindeloze velden, in de verte doorsneden door een rij populieren, gevlekt met zwartbonte koeien strekten zich voor haar uit.

Het zonlicht was prachtig en opeens begon het te kriebelen: ze ging foto´s maken! Van een onderwerp dat ze al jarenlang niet meer voor haar lens had gehad en dat was eigenlijk heel spannend. LouLou at de laatste restjes van haar ontbijt op en keek zeer tevreden naar haar gebloemde bordje. Wat was dit eigenlijk leuk, dit hele getrut! Ze grijnsde, sprong op en rende met drie treden tegelijk de trap op. Ze gooide haar kleerkast open, viste er een sportbroek uit, een topje en een vest en wat ondergoed. Ze trok gehaast haar kleren aan: douchen kwam straks wel, nu was er licht! Ze viste de laarzen, die ze van Quinten had gekregen, uit de doos en trok ze aan.

Ze keek even in de spiegel en moest lachen. Eén dag op het platteland en ze zag er nu al niet uit. Haar haren zaten in een gek staartje bovenop haar hoofd, ze had een vreemde verzameling lelijke kleren aan, geen make-up op en ze liep in rubberlaarzen! Maar goed, ze ging er vanuit dat de koeien daar geen bezwaar tegen zouden hebben. Ze wilde de mooie ochtend niet bederven door zich eerst in leuke kleren te hijsen.

LouLou greep haar favoriete camera en rende toen in volle vaart de deur uit. Ze liep het pad van haar huisje af en liep het bosje achter haar huis in. Hier werden de velden prachtig omlijst door de laaghangende takken van de kastanjebomen, die uit elkaar leken te barsten van de bloesems. LouLou zwierf zonder enig plan rond en nam foto na foto. Ze had geen idee waar ze heen wilde met deze opdracht en ze zou een heel goed plan moeten maken om te zorgen dat er uiteindelijk een samenhangend geheel zou ontstaan, maar nu wilde ze eerst nog even genieten van de doelloze ontdekkingstocht.

Het bospad leidde haar naar weer andere velden, naar prachtige vaarten die lijnen tekenden in het platteland en naar de dijk waarachter de grijze, onstuimige Waddenzee over de grote keien sloeg. Door de jarenlange kracht van de zee waren ze zo rond en zacht als parels geworden.

LouLou ging op de dijk zitten en leunde haar kin op haar opgetrokken knieën. Ze had urenlang rondgelopen en ze was kapot. Het was twee uur en ze had zonder te stoppen gewandeld en gefotografeerd sinds de vroege morgen en nu protesteerden haar voeten en spieren. De ochtend was echter geweldig geweest. Ze had zoveel mooie dingen gezien en vastgelegd en ze was helemaal enthousiast. Ze had nooit gedacht dat ze dit leuk zou vinden, maar ze vond het heerlijk. Het wandelen, de rust, het alleen zijn, het alle tijd kunnen nemen voor een onderwerp, zonder dat er modellen gingen wiebelen of klagen of er klanten in haar nek hijgden. Het voelde als een vakantie, er was niks wat ze moest, alleen lekker door dit verrassend mooie land struinen en plaatjes schieten.

Wie had kunnen denken dat Nederland zo mooi was? Zij in elk geval niet, maar dan moest ze ook bekennen dat ze nog nooit in deze regio was geweest. LouLou zuchtte tevreden en keek naar de onstuimige zee. Ze had geen idee waar ze was, laat staan hoe ze naar huis moest komen…

Ze schoot in de lach en keek naar haar smerige laarzen: terug de modder in tot ze iemand tegenkwam dan maar. Er zou vast wel iemand weten hoe ze weer in haar eigen dorp moest komen. LouLou wandelde rustig de dijk af en struinde dwars door een veld naar een hek. 

Ze klom er net overheen toen een geamuseerde stem zei: “Dat zou ik bij het volgende veld niet doen, daar staan namelijk vijf jonge stieren.”

LouLou keek geschrokken op en donderde als gevolg van het hek af. Ze viel niet hard en krabbelde meteen weer op, zich intussen dood schamend. “Oh, jezus! Kut! Ik bedoel, uh, sorry. Hallo, ik ben LouLou en ik ben verdwaald. Maar, uhm, stieren zei je?”

Bas grinnikte en wees naar het volgende veld. “Hoi, LouLou, ik ben Bas. Leuk je te ontmoeten. Maar, uhm, ik heb net een aantal jonge dieren apart gezet. Ze zijn niet heel gevaarlijk, hoor, maar ik zou niet door hun veld lopen als ik jou was.” Hij keek even nieuwsgierig naar de mooie, jonge vrouw die tot haar heupen onder de modder zat en rode wangen had van het klimmen. Hij had haar nog nooit eerder gezien. Waar kwam ze nou opeens vandaan? En wat deed ze in zijn veld? Hij vroeg een beetje verlegen: “Uhm, niet dat het niet mag of zo, maar wat deed je eigenlijk in mijn veld? Zei je dat je verdwaald was? Waar moet je heen dan?”

LouLou keek hem schuldbewust aan. “Oh, sorry, ik wist niet dat het jouw veld was. Ik kwam van de dijk en zag dat hier een pad liep, dus ik dacht, ik neem de kortste weg. Ik heb de hele ochtend gewandeld en heb geen idee meer waar ik ben. Ken jij heel toevallig een klein, wit huisje dat een beetje tussen twee dorpen in ligt? Het heet ‘’t Zwaluwnest’ en daar woon ik. Nou ja, sinds gisteravond en ook maar voor een paar maanden, maar goed. Ik weet dus niet meer waar dat is.”

Bas schaterde het uit. “Dan ben je een heel eind van huis. Dat is zeker wel een uur of drie lopen.” Hij lachte toen hij haar gezicht zag en zei: “Zal ik je een lift geven? Ik ben wel op de tractor, dus we moeten even langs de boerderij om ander vervoer op te halen, maar ik kan je best even brengen, hoor.”

LouLou keek hem dankbaar aan. “Oh, heel graag, als je dat wilt doen! Ik ben kapot en heb honger en de wandeling was nu wel mooi geweest sinds zeven uur vanmorgen.” Ze lachte stralend naar Bas.

Hij wees naar zijn tractor: “Heel goed, spring erop dan. Dan gaan we naar de boerderij. Als je zin hebt, mag je wel komen eten. Lust je zuurkool met worst?”

Hij schrok van zichzelf, het was niet zijn gewoonte om wildvreemde vrouwen te eten te vragen, maar iets in haar fascineerde hem. Opeens stond er een blonde schone in zijn veld in een bijeengeraapte outfit, op felgekleurde laarsjes en met de meest stralende ogen die hij ooit gezien had. Hij wilde weten wat ze hier deed, waarom ze in ‘t Zwaluwnest woonde en wat er verder maar over haar te weten viel. Niet een gevoel waar hij aan gewend was, maar hij wilde haar gewoon nog niet laten gaan zonder hier het fijne van te weten.

LouLou, niet gehinderd door dit soort schroom en verlegenheid, keek hem enthousiast aan en zei: “Oh, heerlijk! Ik barst echt van de honger! Wat lief van je, Bas. Leuk, dan kun je me alles vertellen over boer zijn!”

Bas startte de tractor en langzaam reden ze weg door de velden. Hij had geen idee waar hij nu weer in verzeild was geraakt en wie deze vrouw was, maar leuk was het wel!

“En wat doet dit dan?” vroeg LouLou nieuwsgierig. Ze liep naast Bas door de melkstal en keek haar ogen uit.

Bas grijnsde. “We gaan over een uurtje melken, dan mag je wel helpen, kun je meteen zien hoe alles werkt, lijkt je dat wat?”

LouLou knikte enthousiast en zei opeens een beetje geschrokken: “Maar ik houd jou al de hele dag van je werk met al mijn onnozele vragen. Heb je nog geen genoeg van me? Je mag me best je erf afjagen als ik in de weg loop, hoor. Hoewel jagen misschien niet zo aardig zou zijn, maar je mag best zeggen dat je geen tijd hebt voor mijn toeristengedrag. Ik voel me een beetje alsof ik een kleuter ben op schoolreisje en ik kan me voorstellen dat jij wel wat beters te doen hebt dan mij rondleiden.”

Het was inmiddels namelijk al vijf uur. Na een zeer gezellige lunch met zuurkool en worst en uiteraard jus in een kuiltje, had Bas haar rondgeleid over zijn bedrijf. Ze hadden een hele tijd in de zon zitten kletsen, leunend op een hek, over haar opdracht, de landschappen die ze zou gaan leren kennen, de boerderij en hoe het was om helemaal alleen zo´n bedrijf te runnen. Ze had groot respect voor de kalme manier waarop Bas zijn enorme bedrijf runde en het verraste haar hoe leuk ze hadden staan praten. Ze leidden zulke andere levens en waren zo verschillend en toch praatten ze alsof ze elkaar al jaren kenden. Iets wat als ze de verlegen boer een beetje goed inschatte niet zo evident was voor hem. Ze had niet het idee dat hij over het algemeen makkelijk kletste met vrouwen. Er was een soort gemak tussen hen, een band die ze allebei niet konden verklaren, maar die er voor zorgde dat het voelde alsof ze elkaar al jaren kenden. Bas was nog steeds een beetje verlegen en wist niet altijd goed hoe hij op haar moest reageren, vooral wanneer ze grappen maakte of hem pestte, maar hij kwam steeds meer los en de gesprekken werden steeds persoonlijker. 

Hij schudde nu dan ook zijn hoofd en zei: “Ik vind het gezellig dat je er bent, dus maak je maar geen zorgen. Ik vind het eigenlijk wel leuk om alles eens te kunnen laten zien aan iemand die hier niet opgegroeid is en ongegeneerd trots de boerderij te kunnen laten zien. Goed, als je gaat helpen met melken, zul je een overall nodig hebben. We gaan koffie drinken, ik zal een overall voor je zoeken en dan gaan we als Jan en Boris van het land komen met zijn allen melken.”

Jan en Boris waren twee van zijn knechten en Bas had al verteld dat ze altijd eerst even koffie kwamen drinken voor ze de melkschuur ingingen. Ze hadden de hele middag in de moestuin gewerkt en kwamen nu naar de ruime woonkeuken van de boerderij voor een pauze.

Bas had de oude keuken gezellig ingericht en er stond een tafel waar je met zijn twaalven aan kon eten. Het was de hele dag een komen en gaan van mensen in die keuken, met knechten, leveranciers, buren, vrienden en de mannen die hun groenten kwamen ophalen en naar de veiling brachten. Bas had dat deel uit handen gegeven, omdat het anders echt te veel werd. Samen met drie boeren in de omgeving had hij een verbond gesloten waarbij hun producten gebundeld op de veiling kwamen. Er was dus altijd wel iets gaande op de boerderij en de keuken was het kloppende hart. Vanuit daar leidde een trapje omhoog Bas´ woonruimte in.

Dat deel had LouLou nog niet gezien. Ze liep samen met Bas de keuken in en zei: “Zal ik als jij een overall zoekt vast koffie zetten?”

Bas knikte en wees de spullen aan. “Ik hoop voor je eigen bestwil dat je weet wat je doet. De mannen eten dan misschien alles wat je ze voorzet, maar over hun koffie zijn ze heel wat kieskeuriger. Geen koffie, geen knechten, daar komt het eigenlijk op neer. Ik krijg nog geregeld commentaar op mijn koffiezetkwaliteiten, dus het zal mij benieuwen. Maar goed, ik ben dan ook geen mooie vrouw, dus dat scheelt misschien.”

Hij werd opeens vuurrood toen hij besefte wat hij gezegd had. LouLou maakte een soort lichtvoetigheid in hem los en ze waren elkaar constant aan het plagen. Om zichzelf opeens te horen zeggen dat hij haar mooi vond, hardop nog wel, was toch nog even schrikken. Zou ze dat raar of ongepast vinden? Was ze nu beledigd? 

LouLou grijnsde breed naar de blozende boer. “Wat ben je toch schattig, stiekem. Nou, laat die koffie nou maar aan mij over en dan zullen we zien wat de mannen ervan vinden.”

Bas knikte en maakte zich dankbaar uit de voeten om een overall te zoeken. Waarom had hij dat nou gezegd? LouLou vatte het prima op, maar dat was toch niks voor hem! Hij praatte nooit zo met vrouwen. Hij praatte überhaupt zelden vier uur aan een stuk met vrouwen. LouLou was zulk bruisend, spontaan en humoristisch gezelschap dat hij als vanzelf meegetrokken werd in haar manier van doen en dan flapten zulke dingen er dus blijkbaar gewoon uit. Hij had wel vrienden die in de kroeg niks anders deden dan meisjes complimentjes maken, maar zo zat Bas niet in elkaar. Hij had het ook niet gezegd om te flirten, hij vond haar gewoon oprecht heel erg mooi. LouLou had prachtige, grote ogen, een heel mooi gezichtje en lang, donkerblond haar. Het was echter vooral haar uitstraling die hem aantrok: ze leek zoveel energie en enthousiasme en levenskracht te hebben en leek oprecht te kunnen genieten van kleine dingen. Hij vond het echt heel erg leuk dat ze op de boerderij was en vragen stelde en belang stelde in alles wat hij hier probeerde te doen. Haar interesse leek oprecht, ze leek het oprecht spannend en tof te vinden en ze had een onschuldig soort verwondering om zich heen hangen en was voor alles in.

Bas pakte een overall uit een bergkast en stond even stil. Hij had het liefste dat ze nog een poosje bleef. Misschien konden ze na het melken wel even een rondje gaan lopen, kon hij haar de omgeving laten zien of konden ze ergens een hapje gaan eten. Hij wilde niet dat deze dag en deze toevallige ontmoeting alweer voorbij was, dit was veel te leuk! Bas schudde even zijn hoofd en grijnsde: ze had wel indruk gemaakt.

Hij liep terug naar de keuken en werd daar begroet door hard gelach. Jan en Boris zaten samen met Geert en Ruud, die allebei eigenlijk al naar huis mochten, aan de keukentafel en keken alle vier met onverholen belangstelling naar LouLou. Ze stond met een koffiepot in haar hand bij het aanrecht en was een verhaal aan het vertellen. De mannen hingen aan haar lippen en Bas voelde een steek van irritatie. Hadden die kerels niks beters te doen en waarom waren de andere twee knechten nog hier? Alleen maar om een meisje dat ze niet eens kenden lastig te vallen met allerlei vragen die in zijn ogen veel te brutaal waren. Hoezo wilde Geert haar wel een keertje meenemen op zijn boot, zodat ze de kust vanaf de Waddenzee kon zien en vastleggen. Waarom zou Jans moeder, die naast ‘t Zwaluwnest woonde, voor Jan en LouLou gaan koken? Ze had toch niks met de mannen te maken, alleen met hem…

Voordat Bas zich dood kon schrikken van deze gedachte, richtte Geert zich tot zijn baas en grijnsde: “Nou snap ik waarom je in geen velden of wegen te bekennen was vandaag, Bas. Je had wel heel erg leuk gezelschap gevonden. Maar Lou, trap er niet in, hoor! Hij mag dan lief en betrouwbaar lijken, schijn bedriegt. Nee, dan ben je beter af met een gezellige, betrouwbare vent zoals ik. Wat zeg je er van, zullen wij een keertje een drankje gaan drinken samen?”

Voordat LouLou iets kon zeggen, zette Bas met een dreun zijn mok op tafel en zei boos: “Ja, anders doe je dat even in je eigen tijd, Geert. Wij hebben hier nog een hele hoop werk te doen, dus je kunt of komen helpen met melken of naar huis vertrekken. Het is hier geen café. Nou hup, jullie alle vier, de stal in of de deur uit, ik wil deze klus afmaken en het is nu wel weer mooi geweest met dat geklets.”

De mannen keken elkaar stomverbaasd aan. Bas viel nooit zo uit en ze hadden hem zelfs nog nooit zijn stem horen verheffen. Hij was duidelijk als baas en je wist precies wat er van je verwacht werd, maar er werden nooit bevelen gegeven en het kwam meer dan eens voor dat iedereen nog een hele tijd met koffie na zat te praten aan het einde van de dag. En nu dit!

Boris, de oudste van het stel, die gelukkig getrouwd was en daardoor iets minder onder de indruk van de exotische vrouw in de keuken, stond op en zei: “Groot gelijk, baas. Aan de slag dan maar. Kom op, als we dit nu even met zijn vieren doen, kunnen we zo allemaal naar huis.”

De mannen liepen de keuken uit en Geert zei in het passeren iets te hard tegen zijn collega´s: “Ik kon toch ook niet weten dat hij een oogje op haar had. Ik bedoel, een man mag een mooie vrouw toch wel mee uit vragen? Dan had hij het zelf moeten doen als hij dat zo graag wil en niet uitvallen tegen mij omdat hij zelf te laf is om te zeggen dat hij haar leuk vindt.”

De opmerking was duidelijk te verstaan geweest voor iedereen en Bas en LouLou bleven achter in een beetje een onwennig stille keuken. Bas keek naar de grond en wist niet wat hij moest zeggen. Hij had niet zo uit moeten vallen en hij zou Geert daar zijn excuses voor gaan aanbieden. Hij wist ook niet waarom hij zo fel was geweest. Het was alsof er gewoon opeens iets in brand gezet was in zijn lijf en hij kon de gedachte niet verdragen dat Geert, die elke week een ander meisje leuk vond, erin zou slagen om LouLou met zijn gladde praatjes te veroveren. Dat ze met hem zou gaan wandelen en zeilen en eten en de stad in en…

LouLou nam een slok koffie en zette toen rustig haar mok neer. Ze voelde zich een beetje schuldig dat haar aanwezigheid voor een conflict tussen de collega´s had gezorgd. Geert was alleen maar een beetje aan het flirten geweest en ze was daar echt niet op ingegaan. Ze was best in staat om dat zelf op een lichte manier af te handelen zonder dat er ego´s gekrenkt raakten, maar Bas had haar die kans niet gegeven en nu had ze er een vervelend gevoel over. Daar bovenop leek Bas zich nu ook geen houding tegenover haar meer te kunnen geven. Had hij echt zo gereageerd omdat hij haar leuk vond?

LouLou grijnsde opeens. Ergens had Geert wel gelijk: als je iemand ontmoette die je wel leuk leek en die vervolgens niet mee uit durfde te vragen, moest je niet klagen als een ander het deed. Bas en zij kenden elkaar natuurlijk pas net een paar uur, maar er was wel een soort van klik. Als ze eerlijk was, zou ze als hij haar meevroeg voor een drankje, wel ja hebben gezegd. Maar ja, dat lef zou hij nu nooit meer weten op te brengen. Allemaal dankzij zijn gladde collega.

LouLou nam een besluit en zei gespeeld nonchalant: “Hé, Bas. Ik had eigenlijk een afspraak vanavond. Er was de een of andere vage, versierderige kerel die drankjes met me wilde gaan drinken, maar dat ging op de een of andere manier opeens niet door. Weet ook niet hoe dat kwam, maar dat wil dus zeggen dat ik geen plannen heb voor vanavond. Heb jij dan misschien zin om de dorpskroegen met mij te gaan verkennen? Het is immers jouw schuld dat ik geen date heb.”

Bas keek op. “Sorry, dat was echt heel erg onbeleefd van me. Ik heb natuurlijk niks te zeggen over wat er gebeurt tussen Geert en jou. Ik vond het gewoon vervelend dat hij in mijn keuken, waar ik bij was, mijn gast mee uit vroeg. Helemaal omdat ik weet hoe hij is met vrouwen en ik niet wil dat iemand je zo behandelt. Ik vond het respectloos dat hij dat onder mijn neus deed, voor hetzelfde geld waren jij en ik, nou ja, ik bedoel, hij wist nergens iets van of hoe het zit en dan gedraagt hij zich dan zo! Wat nou als ik je inderdaad leuk vond? Ik bedoel, niet dat ik je niet leuk vind, dat is niet mijn punt, maar…”

Hij kwam niet meer uit zijn woorden en LouLou schaterde het uit bij het zien van zijn gekwelde hoofd. “Rustig maar, ik weet wat je bedoelt. Het was ook lullig van hem, want hij wist niet of wij een stel waren of niet en dan vraagt hij me in jouw huis mee uit. Maar goed, ook als jij niks gezegd had, had ik dat verzoek vriendelijk afgewimpeld. Niet echt mijn type, die Geert. Daarnaast ben ik niet op zoek naar romantische verwikkelingen of een relatie of wat dan ook. Maar ik vind jou wel heel leuk en gezellig en ik vond vandaag leuk en zou graag vrienden met je willen worden. Het lijkt me gezellig om af en toe eens iets samen te ondernemen en ik ben van plan je aan je belofte te houden om me de streek te laten zien. Dus, vriend, gaan we vanavond iets drinken?”

Bas lachte en knikte, duidelijk opgelucht dat ze de situatie zo direct uitgesproken had. “Ja, dat lijkt me leuk. En als je goed helpt met melken, zit er misschien zelfs nog een etentje in ook.”

LouLou lachte hardop en trok met grote gebaren haar overall aan. “Mooi zo, ik ben er klaar voor!”

Tjitske wandelde in gedachten verzonken door het veld van haar grootvader en probeerde niet in paniek te raken. Vanavond was het feestje bij Erwin en ze had geen idee wat ze moest doen. Wat moest ze aan? Hoe moest ze zich gedragen? Wie zou er allemaal zijn en zouden ze het raar vinden dat Erwin zijn kleine buurmeisje had uitgenodigd? Twee jaar verschil was niet zo veel, maar als ze naar de meiden uit zijn klas keek, voelde ze zich maar kinderachtig en lelijk.

Lisanne Blijkers was net zo oud als Erwin en zij wilde model worden. Ze was lang en slank en had heel lang, donker haar en alle jongens vonden haar het mooiste meisje van het dorp. Naast Lisanne viel zij helemaal in het niet en zelfs al zou Erwin haar zien staan, dan had ze nog geen idee wat ze tegen hem moest zeggen. Ze wilde gewoon niet dat hij wist dat ze hem leuk vond. Daardoor kon ze zich geen enkele houding meer geven en durfde ze zelfs niet meer gewoon vrienden met hem te zijn zoals vroeger en deed ze steeds veel kattiger dan ze bedoelde.

Op school was het ook nog steeds niet leuk en Tjitske begon er allemaal een beetje genoeg van te krijgen. Iedereen had maar een mening over haar. Haar echte vriendinnen niet, maar de andere meiden in het dorp lieten haar een beetje links liggen en maakten steeds opmerkingen dat zij zo nodig naar de stad had gemoeten en dat ze zich beter voelde dan hen. Op school was ze ondertussen nog steeds de boerin waar niemand echt vrienden mee wilde zijn. Ze viel nu zowel thuis als daar tussen de wal en het schip en ze had geen idee mee waar ze dan wel hoorde.

Gelukkig had ze haar echte vriendinnen nog, maar ze kon ook bij hen heel vaak niet meepraten. Ze het hadden over dingen die op school gebeurd waren, met klasgenoten en leraren die Tjitske niet kende, of over dingen waar zij niet bij geweest was. Met als gevolg dat ze zich steeds meer alleen ging voelen en zich helemaal niet opgewassen voelde tegen een feestje met oudere mensen en het mooiste meisje van het dorp dat dezelfde jongen leuk vond als zij. Net alsof ze ook maar enige kans zou maken!

“Pfff, meid, wat loop jij hard. Sorry dat ik je stoor, mag ik je misschien even wat vragen?”

Tjitske keek verbaasd op en zag een mooie, blonde vrouw op knalroze laarzen tegenover haar in het veld staan. Ze had een paars jurkje aan en een grote sjaal met print om haar nek en zag er veel te hip en mooi uit om zomaar in haar opa´s veld op te duiken. Ze leek wel een actrice of zoiets. Tjitske knikte een beetje verlegen en zei: “Ja, hoor.”

“Pfff, ik probeer je al vanaf het hek in te halen, maar je had er goed de pas in. Ik ben LouLou trouwens, aangenaam.”

“Tjitske,” zei het meisje verlegen. “Bent u die fotografe die hier is komen wonen? U komt uit Amsterdam, toch?”

LouLou knikte. “Zeg maar jij, hoor. Maar dat klopt, ik ben fotograaf en ik kom hier een paar maandjes wonen om een serie natuurfoto´s te maken. Normaal gesproken ben ik modefotograaf en daarom wilde ik je ook even spreken. Ik wilde een aantal modefoto´s maken in de omgeving voor een tijdschrift waar ik voor werk en ik zag je lopen en ik dacht: jij bent perfect als model! Zou jij eventueel voor me willen poseren? Het is een betaalde opdracht en er komt nog een meisje bij van het modellenbureau. Ze willen een serie met rubberlaarzen onder hippe jurkjes in een echte boerderijsetting, op de hooizolder en in een veld met koeien en dat soort dingen. Het zou twee dagen werk zijn denk ik. Ik weet niet of je ervaring hebt of niet, maar ik vind je een prachtig koppie hebben en ik zou graag eens willen kijken of ik met je zou kunnen werken.”

Tjitske keek LouLou verbaasd aan. “Meent u dat? Maar ik ben helemaal niet zo knap. Misschien kunt u maar beter Lisanne vragen, zij wil model worden en iedereen vindt haar het allermooiste meisje hier.”

LouLou grijnsde. “Ik heb Lisanne al ontmoet. Heel mooi meisje, maar geen model. Ik heb jou veel liever. Luister eens, Tjits, ik weet dat het nu nog allemaal hartstikke belangrijk is wat mensen van je denken. Ik krijg een beetje het vermoeden dat jij niet zo heel veel vertrouwen hebt in je eigen mogelijkheden, maar ik zie wel iets in je. Je bent lang, slank, je hebt een prachtig symmetrisch gezicht, grote ogen, volle lippen en een soort onbedorven uitstraling. Op jouw leeftijd zijn het altijd de meisjes met het lange haar, de grote mond en iets teveel make-up die als de mooiste worden gezien, maar jij hebt een klassieke schoonheid. Er komt een dag dat je dat zelf ook ziet en gaat geloven, echt. Ik snap wel dat ik je heel erg overval met deze vraag en je hoeft ook nog niks te beslissen. Denk er maar eens over na. Ik zou het wel heel erg leuk vinden om je eens voor mijn camera te hebben, alleen jij en ik, gewoon om eens te oefenen. Misschien vind je het wel helemaal niks of juist hartstikke leuk. Ik weet natuurlijk ook nog niet hoe je op beeld overkomt en of je het kan, maar ik zou het graag eens proberen. Wat denk je er van?”

Het meisje keek haar aan en LouLou zag het ongeloof in haar ogen. Ze geloofde gewoon niet dat zij, die zichzelf zo saai, degelijk en kinderachtig vond, in het veld van opa stond te kletsen met een fotograaf die vond dat ze model kon worden. Was dit allemaal een grote grap? Deed LouLou maar alsof? 

De fotografe grinnikte en zei: “Heb je het nu druk? Ik zie dat je denkt dat je het niet kan, maar ik wil je iets laten zien. Ik fiets even naar huis en dan ben ik over een half uur bij de vijver achter de oude kerk, ken je die? Wil je me daar over een half uur treffen? Dan haal ik even wat dingen op om een paar foto´s te maken en dan zal ik je laten zien hoe je eruit kan zien. Geloof me, meisje, je hebt het in je. Zullen we dat afspreken?”

“Oké,” zei Tjitske een beetje onzeker. 

“Het komt echt goed, oh, wat spannend, ik ben zo benieuwd hoe je het op een foto zult doen. Ik zie je zo weer!” Ze omhelsde het meisje even snel en spurtte toen het veld uit, Tjitske in verwarring achterlatend.

Het meisje liep verder door het veld, in de richting van het huis van haar opa en oma. Ze liep door de achterdeur naar binnen en keek in de bijkeuken in de spiegel die boven de wasbak hing. Ze bekeek haar gezicht, maar hoe zeer ze ook haar best deed, ze zag gewoon Tjitske en geen aankomend model. Ze zag alleen haar oude, blauwe trui, haar lange vlechten en het feit dat ze geen make-up op had. Dat stak schril af tegen de foto van Lisanne, die wekenlang in het café aan de muur gehangen had. Ze was toen met haar foto in de lokale krant gekomen, omdat ze tweede was geworden bij een missverkiezing. Ze keek moedeloos in de spiegel en vroeg zich af of LouLou wel helemaal lekker was. Moest ze wel naar de afspraak gaan? Ze zag het gewoon echt niet voor zich. Maar ja, beloofd was beloofd en ze was wel nieuwsgierig.

Tjitske haalde haar schouders op en ging op zoek naar haar oma. Misschien wist zij wel raad.

“Tjits! Wat fijn dat je er bent,” zei LouLou even later toen ze puffend van haar fiets sprong en richting vijver liep.

Het meisje zat op een bankje en haar hele houding drukte uit dat ze er geen enkel hout in zag wat ze hier aan het doen waren. LouLou lachte en haalde een grote mand van haar fiets. “Tada! Ik heb even wat kleding meegenomen, die voor de shoot gebruikt gaat worden, zodat ik kan zien hoe dat staat. Ik heb een strandscherm meegenomen, zodat je je niet achter een struik hoeft te verkleden. Ik wilde je ook een beetje opmaken als dat mag. Ik ben natuurlijk geen visagiste, maar weet wel ongeveer wat ze zoeken. Kun je het aan? Zie je het zitten?”

Tjitske haalde haar schouder op en flapte eruit: “Ben je een grap met me aan het uithalen?”

LouLou keek haar serieus aan. “Nee. Sorry, lieverd, misschien ga ik ook wel veel te snel. Ik ben gewoon zo enthousiast, omdat je precies bent waar ik naar op zoek was. Ik overval jou natuurlijk enorm met al dit hysterische gedoe. Kom eens, ga eens zitten. Vertel me eens waarom je denkt dat dit een grap zou zijn?”

Opeens kwamen de tranen. “Omdat ik mezelf lelijk vind. Omdat ik als enige op school van het platteland kom en ze me allemaal de boerin noemen. Ze vinden me kinderachtig en mijn kleren en haren raar en niemand heeft me ooit mooi gevonden of gezegd dat ik eruitzie als een model. Ik wil dat best veranderen, maar weet niet hoe en mijn moeder vindt het allemaal onzin. Hier thuis vinden ze me nu toch al raar, omdat ik in de stad naar school ga, laat staan als ik andere kleren ga dragen. Ik hoor gewoon nergens meer bij! En er is een jongen die ik leuk vind, maar Lisanne vind hem ook leuk en alle andere meiden ook en zij zijn wel mooi! En ik weet het gewoon allemaal niet meer…”

LouLou sloeg haar armen om het huilende meisje heen en troostte haar.

Tjitske snikte al haar frustraties en onzekerheden eruit en zuchtte toen diep. Het luchtte in elk geval wel op om het erover te hebben. LouLou had rustig geluisterd en geen enkel oordeel geveld. Het jonge meisje keek haar een beetje verlegen aan en zei: “Sorry, ik wilde me niet aanstellen.”

“Je stelt je niet aan. Het is ook niet niks wat je allemaal moet doorstaan op school en hier en je moet het allemaal in je eentje doen, terwijl de rest lekker samen heeft kunnen blijven. Dus je hoeft je echt niet te verontschuldigen dat dat even wat zwaar wordt af en toe. Je moet wel ophouden te denken dat je lelijk bent, dat ben je namelijk absoluut niet. Lieverd, droog je tranen, ik ga je even onder handen nemen. Als je daarna nog denkt dat je er niet leuk uitziet, ben je gewoon een beetje blind.”

Tjitske schoot in de lach en knikte. Ze veegde haar tranen weg en LouLou knuffelde haar even. Toen pakte ze een grote toilettas en stak met een dreigend hoofd een oogpotlood omhoog. Gezellig kletsend begon LouLou het meisje op te maken.

Tjitske voelde zich langzaam ontspannen. Ze vertelde over school en over Erwin en over het feestje van vanavond en had voor het eerst in tijden het gevoel dat er naar haar geluisterd werd en dat ze advies kon krijgen.

LouLou maakte intussen haar vlechten los en deed haar haar en zei toen: “Zo, dat is klaar. Ik heb hier een jurkje en schoenen voor je, wil je je daarachter even omkleden? Dan ga ik mijn camera pakken en dan zal ik je eens laten zien hoe mooi je eigenlijk bent.”

Tjitske deed wat haar gezegd werd en kwam even later in een jurkje terug. Ze ging een beetje onwennig staan.

LouLou knikte haar tevreden toe. “Heel mooi, ga daar maar staan. Oké, probeer je iets te draaien. Ja, zo, heel erg mooi!” Ze coachte het meisje door de sessie heen en nam foto´s. Toen wenkte ze Tjitske dichterbij en liet haar de camera zien. “Kom eens naar deze foto kijken. Hoe vind je zelf dat je eruitziet?”

Nerveus keek het meisje naar de beelden en toen naar LouLou. “Ben ik dat?” zei ze zachtjes. “Maar ik zie er heel anders uit. Dat komt gewoon door de make-up en zo, toch? Dat kan ik zelf toch niet.”

LouLou schudde haar hoofd. “Je hebt maar een beetje make-up op. Lieverd, weet je hoeveel vrouwen dolblij zouden zijn als alleen een beetje extra mascara en een leuk jurkje ze er zo uit zouden laten zien? Je bent beeldschoon. Kijk nou!” Ze hield de foto weer voor.

Tjitske begon voorzichtig te lachen. Het was echt een mooie foto en ze voelde zich onwennig, maar begon heel in de verte te vermoeden dat ze er misschien best een beetje leuk uitzag zo. Het was nog een vreemd gevoel, maar wie weet, misschien was ze toch niet het grijze muisje dat ze altijd dacht te zijn.

LouLou knikte resoluut en zei: “Ik ga zeggen dat ik een model gevonden heb. Ik bel je morgen wel even op om dingen af te spreken en om met je ouders te praten, want die moeten het natuurlijk wel goed vinden. Dan gaan we een hartstikke leuke shoot doen, goed? En ik dacht, aangezien je vanavond een feestje hebt met een leuke jongen, moet je dit jurkje misschien maar houden. Ik weet namelijk zeker dat hij hier wel van onder de indruk zal zijn, voor zover hij dat nu al niet is.”

Tjitske keek haar stralend aan en zuchtte toen diep: ze ging naar Erwins feestje!

“Houd hem recht, heel goed, ja, prima en dan hier weer keren, uitstekend! Je doet het heel erg goed, ja, en nu weer in een rechte lijn.” Bas keek enthousiast naar LouLou, die als volleerd boerenknecht de maaimachine door het veld stuurde.

Ze grijnsde breed en zei: “Zingen, Basje, ik kan natuurlijk geen boerin zijn zonder soundtrack.”

Bas grijnsde en schudde zijn hoofd. “Boeren zingen niet.”

“Het is dichters dansen niet, boeren moeten dat allemaal gewoon kunnen, hoor,” pestte LouLou.

Het was vrijdagmiddag en ze was eerder die morgen richting boerderij gekomen. Ze woonde nu vijf weken in ‘t Zwaluwnest en ze had al heel hard gewerkt. Haar bestand van foto´s werd groter en groter en ze ging er vijf dagen per week op uit om door de velden te trekken. Ze croste in haar auto de hele omgeving door, op zoek naar de mooiste landschappen van de regio. Ze genoot met volle teugen van haar vrije leventje en was nog lang niet uitgekeken op haar nieuwe opdracht.

Tussen het genieten van haar huisje, het struinen door de natuur en het op haar gemak foto´s maken en bewerken door, ging ze geregeld op bezoek bij Bas. Ze vond de boerderij fantastisch en had bedongen dat ze alles wilde leren wat hij haar maar kon leren. Hoe vaak woonde je immers op het platteland, al was het maar voor een paar maanden? Ze kon natuurlijk niet tussen de boerenbedrijven wonen en niet eens weten hoe je moest melken of maaien of wat dan ook!

Bas had er geen enkel bezwaar tegen om haar op sleeptouw te nemen. Haar te leren hoe het leven op het platteland eraan toeging en haar alles bij te brengen wat kwam kijken bij het runnen van een boerenbedrijf. Ze kon al melken, hielp geregeld in de moestuin, had paard leren rijden, wist waar ze alle eieren van de los rondscharrelende kippen kon vinden, was volleerd in aardbeien plukken en eten en vandaag leerde ze dus maaien op de maaimachine. LouLou keek stralend naar Bas en hij voelde zijn hart het inmiddels zeer vertrouwde sprongetje maken. Ze zagen elkaar minstens drie keer per week en de meeste weken vaker en LouLou´s bezoekjes waren iets waar hij steeds meer naar begon uit te kijken. Ze gingen op zondag vaak ergens heen samen en die uitstapjes waren het hoogtepunt van zijn week. Hij voelde zich zo goed bij haar en ze hadden het echt heel erg leuk samen. Ze hadden altijd gespreksstof, konden lachen maar ook goede gesprekken voeren en als ze lachte, voelde hij de vlinders tot in zijn tenen. Ze was lief, creatief, intelligent en interessant en Bas wist dondersgoed dat hij op weg was om diep en onherstelbaar verliefd op haar te worden.

Het leven bruiste als LouLou in de buurt was en met haar belandde hij altijd in vreemde of onverwachte situaties en werd zelfs de meest normale, saaie taak of bezigheid een beetje een feestje. Met als gevolg dat wanneer ze weer weg was de wereld een beetje stiller, kaler en saaier was. Iets waar hij zich de laatste dagen een beetje bezorgd over begon te maken. Hij vond het zó leuk als ze er was en had meer en meer de neiging om haar te bellen, op te zoeken, te horen en te zien, maar ja, ze was hier natuurlijk wel maar tijdelijk. Over een paar maanden ging zij gewoon weer weg en dan moest hij het weer zonder haar doen. Dan ging het leven gewoon weer terug naar hoe het voor haar komst geweest was en dat was geen prettig vooruitzicht.

Opeens leken de dagen zonder haar, waarin hij hard werkte, vrienden of familie sprak, lekker buiten iets ging doen of iets anders deed wat best heel leuk was, een beetje leeg. Bij alles wat hij deed, wilde hij dat ze er ook bij was. Hoewel ze ogenschijnlijk gewoon vrienden waren, kon Bas niet langer ontkennen dat hij verliefd was. Misschien wel voor het eerst in zijn leven! Ze maakte de wereld zoveel leuker, spannender en gezelliger. Hij wilde haar om zich heen hebben, het liefst zoveel mogelijk, maar ja… Hij had geen idee hoe zij daarover dacht.

Ze waren zulke tegenpolen en leidden zulke andere levens dat hij zich niet voor kon stellen dat zij interesse in hem zou hebben. Ze vond hem heel leuk en aardig, dat wist hij wel: maar meisjes als LouLou vielen doorgaans niet op verlegen boeren uit het Noorden. Zeker niet wanneer ze ook fotoshoots konden doen in tropische paradijzen, omringd door mannelijke modellen en fotografen.

Nee, het was een hopeloze zaak en daarom hield hij zijn mond dicht over zijn gevoelens. Hij wilde haar vriendschap niet riskeren om iets wat toch geen toekomst had. Hij kon beter nu genieten van deze gevoelens en haar gezelschap als vriendin dan zeggen dat hij stiekem verliefd op haar was en haar voor altijd verliezen.

LouLou was zich niet bewust van de stormachtige gedachten van haar vriend en maaide keurig de rest van het gras. Toen zette ze de machine stil en keek Bas stralend aan. Ze was behoorlijk trots op haar knechtkwaliteiten en het keurig gemaaide veld. “Ik heb pauze verdiend. Gaan we koffie drinken?”

Bas schrok op uit zijn sombere gedachten, waarin hij LouLou al verloren was en knikte: “Heel goed gedaan, dat verdient wel koffie met een taartje. Vind je het oké om op weg naar thuis eerst nog even langs de hooischuur te lopen? Ik wil controleren hoeveel balen er nog zijn en hoeveel ruimte ik in de herfst ga hebben.”

LouLou knikte en sprong uit de machine. Gek hoe normaal het klonk om Bas het over thuis te horen hebben. Het voelde namelijk echt zo, alsof dit haar thuis was: deze omgeving, de boerderij en… Bas! De fotografe fronste. Ondanks het feit dat ze vrijwel elke dag afspraken of belden en elkaar bij die gelegenheden meestal urenlang zagen of spraken, had Bas nog geen enkele move gemaakt. Ze had nog steeds geen flauw idee of hij haar als vriendin zag of als vrouw. Ze hadden het superleuk samen, maar Bas flirtte totaal niet met haar en bewaarde altijd een zekere mate van afstand. Kwam dat omdat hij geen interesse in haar had, tenminste, niet op die manier? Of was hij gewoon te verlegen?

Soms dacht ze hem op een blik te betrappen en op zulke momenten wilde ze alleen maar haar armen om hem heen slaan en nooit meer stoppen met hem te zoenen. Ze vond hem leuk, ze vond hem al heel lang leuk, maar Bas gaf geen enkele sjoege. Ze ging zelf niet zomaar op een man af, hoe wild en vrijgevochten hij ook dacht dat ze was. Ze ging hem toch zeker niet zomaar vertellen dat ze hem leuk vond om dan te horen te krijgen dat hij haar alleen maar als soort van zus zag! Nee, dank je!

De laan leek langer te zijn dan ooit. Bas en LouLou liepen in stilte naast elkaar voort en waren allebei in hun eigen gedachten verdiept.

Ze voelde zich een beetje verdrietig. Zo leuk als de dag begonnen was, zo plotseling was haar gevoel omgeslagen. Ze voelde zich alleen en had geen idee wat ze hier deed. Ze liep naast de man die ze verdomme leuk vond en waar ze zich over het algemeen zo goed bij voelde en durfde gewoon niks te zeggen. Waarom zei hij niks? Waarom deed hij niks? Vond hij haar dan niet leuk? Waarom bracht hij dan zoveel tijd met haar door?

Ze begon genoeg te krijgen van hun semivriendschappelijke verhouding en van de dagen die ze samen doorbrachten om vervolgens allebei alleen naar huis te gaan. Ze voelde zich opeens zo afgewezen door zijn stugge gedoe en had geen zin meer om te speculeren en af te wachten of hij iets zou doen of zeggen wat erop wees dat ze meer dan vrienden waren. Ze wilde het nu gewoon weten!

Bas liep de hooischuur binnen en LouLou plofte een beetje moedeloos op een baal stro neer.

Bas kletste doodnormaal door over dagelijkse dingen tot hij merkte dat ze niet met haar gewone enthousiasme reageerde. “Lou? Wat is er aan de hand?” Hij liep naar haar toe en keek haar geschrokken aan.

LouLou zuchtte diep en haalde haar schouders op: ze wist niet hoe ze dit moest zeggen zonder totaal zestienjarig en pathetisch over te komen. Ze keek om zich heen en schoot opeens in de lach. Zonder waarschuwing was haar gevoel voor humor teruggekomen. Hier zat ze dan, in een hooischuur met een sexy boer naast zich, op het punt om in tranen uit te barsten omdat diezelfde boer nog niet gezegd had of hij haar leuk vond of niet. Dat verzon je toch niet, dat gebeurde alleen maar in sentimentele romannetjes. Hier zat ze toch echt, met Bas op de baal hooi naast haar, met vlinders in haar gehele lijf en te bang om gewoon te zeggen dat ze hem leuk vond. Ze lachte breed naar Bas en schudde haar hoofd; de hele situatie was gewoon te vreemd. Als dit echt een roman was, zou ze een lange, witte jurk dragen met een korset en dan zou ze hem aankijken en zou de vonk overspringen en zouden ze elkaar de kleren van het lijf scheuren en door het hooi gaan rollebollen om vervolgens lang en gelukkig te leven. Maar dit was geen roman, dit was haar echte leven!

“Wat ben jij een vreselijk vervelende en frustrerende man, zeg,” zuchtte ze opeens heftig.

Bas keek haar verbaasd aan. Wat had hij gedaan? “Ik? Waarom dan?”

LouLou´s ogen schoten vuur en geërgerd riep ze: “Omdat ik al vijf weken aan het wachten ben of en wanneer je me nu eindelijk eens gaat kussen en nu is er nog steeds niks gebeurd. Je behandelt me nog steeds als je nichtje of je zus of zoiets. Ik wil eigenlijk dat je me woest aantrekkelijk vindt en begeert en al dat soort onzin. Niet dat je me wel een grappig kind vindt waar je het goed mee kan vinden, maar dat je dezelfde vlinders voelt die ik heb. Ik ben een vrouw, Bas, behandel me dan verdorie ook zo! Dus je kunt kiezen of delen: je kunt me of eindelijk fatsoenlijk kussen of ik ga nu naar huis en dan praten we morgen nergens meer over.”

Bas´ mond viel open en hij staarde LouLou dommig aan. Hij kon bijna niet geloven dat ze echt zei wat hij dacht dat ze zei. Ze wilde dat hij haar kuste? Ze wílde dat hij haar kuste! Zenuwen schoten door zijn lijf en hij wist zich even geen houding te geven. Hij wilde niks liever dan aan dat verzoek gehoor geven, voor altijd en eeuwig, maar het was alsof zijn hoofd en lijf bevroren waren. Hij kon zich niet bewegen en het leek alsof zijn hoofd vol watten zat en haar woorden nog niet helemaal doordrongen. Hij kon alleen maar dommig naar haar staren en deed niks. 

LouLou knikte even kort en stond op. “Dag, Basje, ik spreek je wel weer. Sorry voor deze scène, ik… Nou ja, laat maar. Ik zie je wel weer.” Ze liep langs hem op de schuur uit en verdween toen uit zicht.

Bas zat op de baal hooi en staarde voor zich uit. LouLou vond hem leuk. Ze wilde dat hij haar kuste. Zijn geweldige, mooie, fantastische LouLou vond hem ook leuk, tegen al zijn verwachtingen in. Hoe geweldig was dat!? Opeens was het alsof de wereld weer op zijn plek viel en begon te bewegen en geschokt sprong Bas op: LouLou vond hem leuk en was dapper genoeg geweest om dat te zeggen en hij had haar zonder iets te zeggen laten weglopen! Ze had haar hart blootgelegd en hij had als een soort dronken idioot naar haar zitten staren om haar vervolgens te laten vertrekken met het idee dat hij haar niet wilde en haar afwees.

Bas vloekte hardop en rende de deur uit. Hij holde zo hard hij kon de bomenlaan af en zag na vijf minuten rennen LouLou´s rode jas in de verte. Ze liep op het bospad en was ongetwijfeld onderweg naar haar favoriete stukje van zijn land. Bas voelde zijn longen branden, maar rende toch door. Hij had geen lucht om te roepen. Pas toen ze zijn voetstappen heel dichtbij hoorde dreunen, draaide LouLou zich om. Ze had tranen in haar ogen en Bas wachtte geen seconde langer. Hij had al te veel tijd verspild. Hij rende op haar af en tilde haar in een vloeiende beweging van de grond. Ze slaakte een gilletje, maar hij drukte voor ze iets kon zeggen zijn lippen op de hare.

Even verstijfde ze in zijn armen, maar toen kuste ze terug. Hij sloeg zijn armen heel stevig om haar lichaam heen en voelde hoe zij haar armen om zijn nek sloeg. Hun tongen vonden elkaar en ze kusten heftig, alles om zich heen vergetend. Haar lijf brandde tegen het zijne en Bas kon niet meer helder nadenken. Het enige wat hij nog wist was LouLou. Al zijn zintuigen stonden op scherp. Hij voelde haar zachte huid en lange haren, voelde de druk van haar lijf tegen het zijne, proefde haar, rook haar, voelde haar. De hele wereld was alleen nog maar LouLou en dat was hoe het moest zijn.

Opeens drong er een scherp geluid door tot hun roes en geschrokken lieten ze elkaar los. Ze stonden midden op het pad en er had zich inmiddels een kleine file gevormd van knechten die naar huis gingen en buren die van het veld kwamen.

Jan keek verontschuldigend van zijn trekker naar zijn buurman en zei: “Sorry, maat, maar Jenta moet kalveren, ik moet er echt langs.”

LouLou barstte in lachen uit, pakte Bas´ hand en samen stapten ze blozend van het pad af: ze gingen naar huis!

LouLou glimlachte loom terwijl Bas met één vinger figuurtjes tekende op haar naakte buik. Het was ochtend en ze lagen samen in zijn bed op de boerderij en ze kon niet ophouden met glimlachen. De afgelopen nacht was spectaculair geweest en nu waren ze net in elkaars armen wakker geworden. Het was nog heel erg vroeg en de hele wereld was stil.

LouLou giechelde terwijl hij haar kietelde en trok zijn hoofd naar zich toe. Ze liet haar vingers door zijn haren glijden en keek van heel dichtbij naar zijn ogen die liefdevol naar haar keken. “Jouw ogen zijn een beetje groen,” zei ze verbaasd. “En als je lacht, krijg je hier lachrimpeltjes.”

Bas grijnsde en liet zich braaf onderzoeken. LouLou liet haar vingers over zijn gezicht glijden en lachte stralend naar hem. Oh, wat was deze man leuk! Ze vond hem heel erg aantrekkelijk met zijn stralende ogen, vierkante kaken, dikke haar en jongensachtige uitstraling. Als hij lachte, voelde ze de vlinders in haar maag een duikvlucht nemen en ze vond het heerlijk dat ze het gevoel had dat zij de enige was die hem zo ontspannen en als zichzelf meemaakte. Bas was verlegen, nog altijd, maar iets in hun interactie maakte dat hij loskwam en ze had het gevoel dat ze steeds meer van de echte Bas te zien kreeg. Waar hij in het begin een beetje op afstand was gebleven, kwam hij steeds dichterbij en kreeg hij steeds meer zelfvertrouwen, wat ze heel erg leuk vond.

“Hmmm, noem je me oud, jongedame?” plaagde Bas terwijl hij haar zachtjes op haar neus kuste. 

LouLou grinnikte en knikte. “Yep. Maar maak je geen zorgen, ik vind het wel leuk om door oude mannen gekust te worden.”

Bas lachte hardop en schudde zijn hoofd. Hij kon zich nog steeds niet voorstellen dat ze hier waren, dat ze samen in zijn bed lagen en dat dit beeldschone, grappige, waanzinnig aantrekkelijke meisje hem leuk vond en wilde. Ze lachte stralend naar hem en zijn hart deed bijna pijn van liefde. Hij nam haar hoofd voorzichtig tussen twee handen en kuste haar heel zacht op haar lippen.

LouLou kuste terug en sloeg haar armen strak om zijn nek. Bas drukte kusjes in haar nek en liet zijn hand langzaam van haar buik verder naar beneden glijden. Hij grijnsde breed toen LouLou naar adem hapte en haar nagels in zijn schouders boorde. Ze kreunde zachtjes en rolde haar hoofd in haar nek. Bas´ handen gleden over haar lichaam en maakten haar langzaam gek. Ze lachte opeens en trok zijn hoofd naar zich toe en kuste hem wild terwijl ze zijn lichaam bovenop haar trok. Bas kon zijn zelfbeheersing niet langer beheersen en kuste haar heftig terug. Ze sloeg haar benen om zijn heupen en hun lichamen vonden elkaar. Hij voerde het ritme op en LouLou klemde zich aan zijn schouders vast terwijl de lust hen meevoerde. Ze had geen idee meer waar zijn lichaam begon en dat van haar eindigde en ze wilde dat dit voor eeuwig zou blijven duren. Bas kreunde heftig in haar oor en ze klemden zich aan elkaar vast terwijl ze een hoogtepunt bereikten.

LouLou voelde zijn hart dreunen terwijl hij zich langzaam op zijn rug rolde en haar in zijn armen meetrok. Ze rustte met haar hoofd op zijn borst en wist niet of ze moest lachen of huilen. Ze had nog nooit een man in haar leven gehad die zo snel al zoveel emotie in haar losmaakte. Ze voelde zich fantastisch en heel kwetsbaar tegelijk en wilde zowel zingen en dansen en kussen en vrijen en huilen en heel hard wegrennen naar een veilig hoekje waar geen man was die haar in verwarring bracht. Ze was een beetje bang voor de heftigheid van haar gevoelens, aangezien de kans erg groot was dat er niks van kon komen, van wat er dan ook was tussen Bas en haar. Ze leidden zulke verschillende levens die waarschijnlijk niet samen konden komen, maar toch… Nu voelde het zo vreselijk goed en wilde ze niet dat dit zou eindigen!

Bas streelde zachtjes over haar rug en drukte kusjes op haar haren. LouLou richtte zich op op haar ellebogen en bekeek hem van heel dichtbij. Opeens lachte ze: kome wat komen ging, nú waren ze samen en dat was alles wat telde. Over een paar maanden zagen ze dan wel weer verder. Ze kuste hem en genoot van het gevoel van intimiteit en angst die dat oproep.

Ze grijnsde breed en zei: “Als jij ontbijt maakt, zet ik het bad aan, deal?”

“Hele goede deal,” knikte Bas en hij keek op zijn wekker. “Maar ik zal eerst moeten melken en voeren. Er hoeft niet veel te gebeuren vandaag, de jongens komen vanmiddag melken en we doen niks aan de tuin op zaterdag, maar melken moet wel gebeuren en de kippen en de varkens moeten eten en de koeien moeten weer terug naar de wei, zo meteen. Blijf jij maar lekker liggen, dan ga ik even een uurtje of twee aan het werk en dan kom ik je wel weer wakker maken met ontbijt, is dat goed?”

LouLou schudde haar hoofd. “Nee, ik ga mee om te helpen. Ik blijf toch niet in bed liggen als jij aan het werk moet. Als ik je help, zijn we zo klaar. Zal ik beginnen met de beesten voeren en dat ik dan kom helpen melken zodra de koeien in de melkschuur zijn? En dan wil ik daarna ontbijt in bad.”

Bas trok haar in zijn armen. “Graag. En wat lief van je om te willen helpen, maar het hoeft echt niet, hoor.”

“Weet ik, maar ik doe het toch,” grijnsde LouLou terwijl ze uit bed stapte en haar kleren van de grond viste. “Kom op, luiwammes, we gaan!”

Bas grinnikte en vijf minuten later liepen ze op het erf in de prachtige, nog koele ochtend. Het was half zeven en hij had voor zijn doen uitgeslapen. Behalve het melken en het zorgen voor de andere dieren hoefde er in het weekend niet zo heel veel op de boerderij te gebeuren. De biologische moestuin werd vijf dagen per week door een heel team verzorgd en buiten een aantal oogstmomenten hoefde daar op zaterdag niet veel aan gedaan worden. Wat maar goed ook was; want Bas was van plan om zijn meisje zo snel mogelijk weer mee naar zijn bed te sleuren en daar voorlopig niet meer uit te komen!

LouLou liep vrolijk zingend de schuur binnen en Bas keek geamuseerd toe hoe ze als kind aan huis zelf het kippenvoer in emmers deed en in een dikke, oude trui van hem, die tot aan haar knieën kwam, het erf op wandelde om de dieren eten te gaan geven. Hij lachte breed en besefte dat ze de eerste vrouw was die hem tot in zijn tenen vertederde. Hij zuchtte en draaide zich om: de koeien moesten de stal in en hij moest zich concentreren. 

Een uur later stond de eerste groep aan de melkmachine en kwam LouLou de stal binnenlopen. Bas was met één van zijn knechten hard aan het werk, maar ze zag zijn gezicht oplichten toen ze binnenkwam.

Boris keek even van de een naar de ander en grijnsde tevreden. Hij was blij dat Bas eindelijk het lef had weten op te brengen om te zeggen wat iedereen allang wist: dat hij behoorlijk onder de indruk was van LouLou. Aan hun stralende hoofden te zien was dat wederzijds. Boris vond het heel erg leuk voor zijn vriend. Bas was lang genoeg alleen geweest en de jongen verdiende een leuke vrouw. Hij hoopte maar dat alles goed zou uitpakken voor het stel, want hij wist zelf uit eigen ervaring dat liefde alleen soms niet genoeg was. Hij was nu alweer jaren gelukkig getrouwd, maar voor zijn vrouw had hij een vriendinnetje gehad uit de stad. Ze was voor hem naar het platteland gekomen en ze hadden samengewoond op de boerderij van zijn ouders toen nog. Ze had te veel heimwee gekregen. Ze miste de stad en het leven dat ze daar gehad had. In eerste instantie had ze het heerlijk gevonden, in de natuur en met de beesten en de ruimte om hen heen, maar na verloop van tijd was het nieuwtje eraf gegaan, had het niet meer als een soort vakantie gevoeld en had ze heimwee gekregen. Ze wilde vaker weg en uit en weekendjes weg en hij had haar gewoon niet kunnen geven wat ze wilde. Het romantische leven op een boerderij bleek toch niet zo romantisch te zijn en ze was weer vertrokken, terug naar de stad. Het had destijds zijn hart gebroken maar als hij nu, jaren later, terugkeek, zag hij ook dat het nooit had kunnen werken. Ze waren te anders, wilden te andere dingen in hun leven. Boris aaide geruststellend over de flank van een koe en hoopte maar dat het voor Bas anders zou verlopen.

“Alle dieren hebben ontbijt gehad, kan ik jou ergens mee helpen?” bracht LouLou verslag uit.

Bas schudde zijn hoofd. “Nee, we hebben het wel onder controle. Er moeten nog twee groepen aan de machine en Boris drijft ze terug, dus over een half uurtje ben ik wel klaar. Het enige wat ik nog moest doen voor we kunnen ontbijten, is het brood in de oven zetten en koffie zetten. Dus mocht je zin hebben om dat te doen…”

“En welk deel daarvan klinkt als jij die het ontbijt maakt?” pestte LouLou. “Het is me wel weer duidelijk, we hebben nu al een traditioneel rollenpatroon. Moeders de vrouw die in de keuken ontbijt maakt, terwijl de machoboer aan het melken is. Gut, en dat na één dag.”

Bas keek even een beetje beteuterd: hij had inderdaad beloofd ontbijt te maken en hij wilde helemaal niet dat ze dingen moest doen, hij wilde haar juist verwennen. Hij had gewoon niks te doen in de stal voor haar en dit moest nog gebeuren…

LouLou ging op haar tenen staan en kuste hem lang genoeg om hem verlegen te maken. “Grapje, lief, maak jij hier je werk maar af, dan maak ik wel ontbijt. Boris, kom je zo nog koffie drinken?”

Boris schudde zijn hoofd en zei nonchalant: “Nee, de volgende keer graag, maar mijn zoon komt zo helpen drijven en we gaan daarna even naar zijn oma om te ontbijten. Job is er nog steeds van overtuigd dat hij boer wil worden en komt iedere zaterdag helpen. Maar dank je wel voor het aanbod.”

LouLou knikte en liep de schuur uit.

Bas keek even opzij en zei subtiel: “Je gaat helemaal naar Vlissingen om te ontbijten? Daar woont je moeder toch? Goh, wat een eind.”

Boris lachte en sloeg zijn vriend op zijn schouder. “Er zijn momenten waarop je moet weten wanneer je wel en niet welkom bent en wanneer twee mensen zo verliefd naar elkaar kijken, is dat waarschijnlijk niet de beste dag voor een gezellig bakkie koffie. Geniet nou eerst maar even van elkaar, de hele boerderijfamilie komt later wel. Oh en trouwens, de jongens en ik redden het morgen ook wel zonder jou. Ik ritsel wel even iemand om mee te melken morgenvroeg. Het wordt eens tijd voor een vrije dag, baas en het lijkt me een perfect weekend om het werk even aan ons over te laten, niet?”

Bas knikte dankbaar. “Graag! Dank je, Boris.”

De andere man knikte even en ging toen weer aan het werk. Soms hadden die jonge jongens gewoon even hulp nodig en Bas kon deze kans niet laten lopen door altijd alleen maar aan het werk te zijn.

De boeren rondden het werk af en Bas haastte zich naar huis. LouLou stond in de keuken en zong mee met de radio, terwijl ze eieren bakte. De tafel was gedekt en het rook naar eten en koffie. Bas grijnsde breed en sloeg zijn armen van achteren om haar heen en kuste haar schouder. Zo wilde hij elke dag wel thuiskomen van het melken! 

Tjitske liep een beetje onzeker op haar nieuwe laarsjes het erf van de buren op. Het was half negen en het feestje was al begonnen. Ze had thuis gegeten en haar vader en moeder verteld wat er die dag gebeurd was. Dat ze LouLou was tegengekomen en dat ze haar als model gevraagd had. Haar vader was meteen enthousiast geweest. Haar moeder had er wel behoorlijk sceptisch tegenover gestaan. Zij was al meteen bang geweest dat Tjitske haar school zou verwaarlozen en dat ze dan op allerlei reizen moest en echt model wilde worden. Dat was toch niks voor zo´n meisje uit een dorp en hoe moest dat dan… Maar gelukkig had haar vader gelachen en gezegd dat het zo ver nog lang niet was en dat als Tjits het leuk vond die opdracht met LouLou te doen, ze dat van hem mocht. Helemaal als die mevrouw eerst even langskwam om kennis te maken en het allemaal vertrouwd leek.

Tjitske was dolblij geweest en had zich alle complimentjes van haar gezin dankbaar laten aanleunen over haar nieuwe jurkje en losse haren. Haar moeder vond het allemaal wat te veel en te volwassen en was niet zo blij geweest met de metamorfose.

Haar vader had er snel een stokje voor gestoken dat ze weer vlechten zou maken. Hij had allang gezien dat zijn dochter helemaal niet gelukkig was de laatste tijd. Hij wilde dat ze een zo goed mogelijke opleiding kreeg, maar vond het wel erg dat ze niet graag naar school ging. Hij had ook best gezien op de dagen dat hij haar met de auto kwam ophalen, omdat de bus niet reed op vrijdag, dat de meiden uit haar klas er heel anders uitzagen dan de meiden uit het dorp. Hij wilde graag dat ze gelukkig was, dat ze het gevoel had dat ze erbij hoorde, dat ze dingen leuk vond en als een beetje make-up en een volwassen jurkje in plaats van de truitjes die zijn vrouw voor haar kocht, daarmee konden helpen, dan mocht dat wat hem betreft best. Ze moest toch met haar tijd mee en zijn vrouw wilde haar natuurlijk als jongste dochter dolgraag beschermen en haar onschuld bewaren en haar klein houden, maar hij had meer dan genoeg vertrouwen in Tjitske om te weten dat deze uiterlijke verandering niks aan haar innerlijk veranderde. Ze had er veel meer aan om mee te kunnen met haar leeftijdsgenoten dan elke dag met buikpijn naar school te moeten omdat ze te kinderlijk gekleed was en daar commentaar op kreeg. Daarom had hij zijn dochter gesteund, tegen de wil van zijn vrouw in.

Tjitske voelde haar hart heftig kloppen. Ze had niet verwacht dat haar vader zo aan haar kant zou staan, maar hij had gezegd dat ze er prachtig uitzag en LouLou had dat ook gezegd. Maar ja, wat vond Erwin? En wat vond de rest? Zou iedereen het raar vinden wat ze aanhad en dat ze er opeens zo anders uitzag? Wat nou als iedereen het stom vond of dachten dat ze zich aanstelde, omdat ze nu in de stad naar school ging?

Ze stond op het punt om om te keren en niet te gaan, toen de deur van de hooischuur openging en Erwin naar buiten kwam. Hij liep richting boerderij, maar bleef opeens staan: “Tjitske?” zei hij verbaasd.

Tjitske knikte en zei verlegen; “Hai. Gefeliciteerd met je verjaardag.”

“Wow, wat zie jij er mooi uit,” zei hij onder de indruk. “Heb je nieuwe kleren?”

Tjitske knikte nog steeds een beetje stilletjes. “Ja, die kreeg ik van LouLou, weet je wel, die nieuwe vrouw die hier is komen wonen. Ze wilde foto´s van me maken, zei ze, en we hebben vandaag geoefend. Het was wel een beetje eng, maar ook wel leuk. Ik mocht de kleren houden. Ik heb dit normaal niet aan en ik weet niet of dit wel leuk is. Denk je dat dit kan?”

Erwin knikte serieus. “Je ziet er supermooi uit. Ik ging net even binnen meer drinken halen, loop je even mee? Er zijn al best veel mensen.”

Tjitske knikte en liep samen met hem de keuken van de boerderij in. Ze had hier vroeger heel vaak gespeeld, maar nu was ze al best lang niet meer bij Erwin thuis geweest.

Hij keek even opzij: ze zag er echt heel anders uit. Helemaal niet zoals de oude Tjitske. Tjits liep altijd gewoon in spijkerbroek met een trui en nu had ze een jurkje aan en haar haren los en zag ze er opeens uit als een vrouw in plaats van als zijn buurmeisje. Hij werd er een beetje verlegen van. Hij vond Tjitske al heel lang leuk, ze waren vrienden, waren samen opgegroeid en ze was het enige meisje waar hij echt goed mee kon praten en altijd lol mee had, maar de laatste tijd was alles gewoon raar tussen hen. Ze zagen elkaar niet veel meer en als ze elkaar zagen, was er een rare spanning en konden ze zich allebei geen houding geven. Nu ging ze opeens in de stad naar school en kende ze andere mensen en zag ze er ook opeens zo ontzettend mooi uit. Nou wist hij niet meer zo goed hoe hij tegen haar moest doen. Ze vond hem vast een boer vergeleken bij alle jongens die ze op school kende…

“Oh! Heb je die nog?” zei Tjitske opeens. Ze wees op een foto die aan de muur in de keuken hing. Het was een foto van het veld achter hun huizen waar Erwin en zij een jaar of vier en zes waren en allebei van top tot teen onder de modder zaten.

Hij kwam naast haar staan en grinnikte. “Ja, dat was echt een topdag. Alleen jammer dat ik de schuld kreeg, omdat ik de oudste was. Jij was degene die in die sloot gesprongen was en ik heb een week lang niet buiten mogen spelen. Het was altijd hetzelfde met jou. Jij verzon het kattenkwaad en ik kreeg op mijn donder.”

Tjitske schaterde het uit. “Oh, dat is zo niet waar! Weet je nog toen jij die planken van Barend had gestolen, omdat we een boomhut wilden bouwen? Toen zei jij dat dat van mij moest en kreeg ik straf! En toen jij de pony van de buren had vrijgelaten, omdat ik bij de dierenbescherming wilde, ook!”

Hij lachte hardop en keek zijn buurmeisje aan. Ze mocht er dan anders uitzien, ze was gewoon nog het meisje met wie hij zijn hele jeugd gespeeld had en waarmee hij vanaf zijn tiende had willen trouwen. “Hé Tjits,” zei hij zachtjes. “Waarom is het de laatste tijd zo raar tussen ons? We hebben elkaar al echt heel lang niet normaal gesproken en het lijkt alsof we helemaal geen vrienden meer zijn. We deden vroeger alles samen en nu zien we elkaar bijna nooit meer. Vind je me misschien niet meer aardig? Of is het omdat je nu in de stad op school zit? Heb je geen zin meer in vrienden uit het dorp?” Hij keek haar een beetje hulpeloos aan.

Tjitske keek hem op haar beurt geschrokken aan. “Nee! Helemaal niet, hoe kun je dat nou denken? Ik heb helemaal geen goede vrienden op school, ik ben nog steeds hier thuis en ik vind het juist zo erg dat iedereen samen naar school kan en ik alleen moet. Dat ik er helemaal niet meer echt bij hoor daardoor. Ik vind jou wel aardig, ik vind je heel erg leuk zelfs, maar ja, dat vindt iedereen. Alle meisjes vinden jou leuk, zoals Lisanne, die veel mooier is dan ik, en al die andere meiden die allemaal je vriendinnetje willen zijn, dus wat moet je dan met mij? Ik ben jonger en veel te saai en braaf en helemaal niet knap en interessant en zo!”

Erwin trok een gezicht. “Lisánne? Die vind ik helemaal niet aardig! En ik vind jou wel knap en interessant, ik vind je heel erg mooi zelfs en slim en lief en grappig. Ik vind de meeste van die meiden die achter me aanlopen helemaal niet leuk. Sommigen vind ik wel oké, maar gewoon als vrienden. Jij bent nog steeds mijn beste vriendin, hoor en ik vind jou het leukste van hen allemaal. Ik heb toen ik acht was gevraagd of je met me ging trouwen als we later groot waren en toen zei je ja, dus dat heb je allang beloofd.” Hij grijnsde naar haar en zei: “Ik wilde je al heel lang vragen of je verkering met me wilde. Toen werd alles opeens raar en toen ging je weg en zag ik je nooit meer en wist ik het ook niet meer.”

Tjitske zette grote ogen op. “Wat? Met mij? Maar al die andere meisjes dan?”

Erwin rolde met zijn ogen en zei een beetje wanhopig: “Wil je ophouden over al die andere meiden, ik ben helemaal niet in hen geïnteresseerd! Ik wil jou gewoon weer terug als mijn beste vriendin en als je wilt als mijn vriendinnetje. Tjits, houd eens op met dat gezeur, ik vind jóu leuk!”

Tjitske keek hem opeens heel erg verlegen aan en fluisterde: “Oké.” Ze haalde haar schouders op en keek verlegen naar haar voeten.

Erwin stond een beetje schutterig tegenover haar, tilde haar kin op en gaf haar opeens een kus op haar lippen, heel even maar. Tjitske voelde vlinders in haar buik en begon te giechelen. Toen hield ze geschrokken op en keek hem aan: “Meende je dat echt?”

Hij knikte en bleef verlegen voor haar staan. Tjitske zette een stapje dichterbij en zag met kloppend hart hoe hij zich naar haar toe boog. Hij drukte zijn lippen zachtjes op de hare en kuste haar heel lief.

Tjitske kuste terug tot opeens de deur van de keuken openvloog en Lisanne binnenkwam. “Erwin, ben jij nou nog… Oh, Tjitske. Wat doe jij nou met Erwin? Ik bedoel, uh, nou, sorry, laat maar. Ik bedoelde gewoon dat ik niet echt verwacht had dat hij en jij… Laat maar zitten, ik wilde helpen met spullen dragen, maar ik ga weer terug naar binnen.” Ze liep weer naar buiten en sloeg de deur iets te hard achter zich dicht.

Tjitske keek even naar Erwin en toen barstten ze allebei in lachen uit.

“Oh nee, ze vertelt het nu natuurlijk meteen aan iedereen,” zei Tjitske toen ineens benauwd.

Erwin haalde zijn schouders op. “Dat mag best wat mij betreft. Ik ben hier namelijk heel erg blij mee, dus ze mogen er best over kletsen. Kom op, Tjits, help je me nog met drinken sjouwen?”

Tjitske knikte en Erwin nam haar hand en kuste haar weer. Ze keek hem stralend aan en liep nog altijd geschokt maar heel erg blij met hem mee: ze had een vriendje!

LouLou keek een beetje nerveus naar de vrouwen tegenover haar. Ze zat in de grote, nu nog lege ruimte, waar over iets minder dan een maand haar expositie zou hangen, en wachtte op het verdict.

Ellie, de directrice van de stichting en de conservator van de expositie zaten alle drie over haar foto´s gebogen en klikten langzaam door de bestanden heen. LouLou had in de afgelopen weken honderden foto´s gemaakt en had nu een serie van honderd beelden geselecteerd, waarvan ze er vandaag in overleg 42 zouden moeten overhouden. Als ze ze tenminste goed vonden…

Zelf was ze tevreden. Ze had fantastische maanden gehad tot nu toe en een grote liefde ontwikkeld voor het prachtige Groningse landschap en ze had geprobeerd dat in haar foto´s uit te drukken. Ze had geëxperimenteerd met verschillende camera´s en technieken en uiteindelijk besloten om voor een serie pinholefoto´s te gaan. Hierbij werd fotopapier door een minuscuul klein gaatje heel lang belicht en daardoor kreeg je een soort verstilling in het werk. De camera moest soms wel drie uur op één plek staan voordat het beeld op het papier getransporteerd was en kleine bewegingen zag je daardoor niet. Een vogel die een half uur op een paaltje zat en daarna wegvloog, was een vager beeld dan de boom die de volle tijd in beeld was. Van iemand die alleen even langsliep, zag je zelfs helemaal niks. Het vluchtige registreerde niet, alleen het vaste, het blijvende en ze vond het de perfecte manier om het robuuste landschap van het hoge Noorden vast te leggen en het karakter van de streek. Dingen hadden hier tijd nodig en kregen ook tijd. Men ging niet mee in trends en hypes en ook het landschap, met brede, langzame vaarten en de eindeloze vergezichten van velden en akkers leek een soort rust uit te stralen. Dit was geen hip, jong, trendy land waar glossy foto´s bij pasten, dit was oud boerenland met een onwrikbare kalmte en een stille trots. Dat had ze willen vangen in haar foto´s. Door de tijd te nemen om de beelden te laten ontstaan, wilde ze dat ongrijpbare deeltje van die rust vastleggen. Maar ja, ze had natuurlijk geen idee wat de rest er van vond.

Ze had haar werken nog aan niemand laten zien, zelfs niet aan Bas, en dit was de vuurdoop. Wat nou als ze het niks vonden en ze hen heel erg teleurgesteld had? Wat nou als ze hier gewoon niks in zagen en gehoopt hadden op strakke, glanzende reclameachtige foto´s? Dan waren ze hier natuurlijk niet blij mee!

Janna, de directrice, keek op en schraapte haar keel. Ze tikte tegen het scherm en zei zonder glimlach: “Ik vind ze fantastisch! Ik had al eerder werk van je gezien en ik vond je goed, maar wat te gelikt voor deze streek. Deze dames hier hebben me overtuigd je een kans te geven en ik ben blij dat ik dat gedaan heb, want dit is echt heel erg goed! Ik vind de onscherpte hier en daar, de afgeronde randen en de stilte van de beelden echt prachtig. Ik hoopte op kunstfoto´s met een echte artistieke gedachte erachter die onze regio eer zouden aandoen en je hebt mijn verwachtingen overtroffen. Ik vind ze schitterend. Het zal nog een hele kluif worden hier de beste 42 uit te kiezen, maar ik heb het volste vertrouwen in deze dames hier. Dank je wel, LouLou, voor al je harde werk en je inzet, maar vooral voor je begrip. Deze foto´s laten zien dat je hart hebt voor wat we hier aan het doen zijn en dat is fijn om te zien, helemaal gezien je achtergrond. Ellie vertelde me dat je hiervoor nog nooit op het platteland was geweest, maar uit deze beelden spreekt een liefde voor het land die ik mooi vind om te zien.”

Ze knikte LouLou serieus toe en de fotografe voelde een last van haar schouders vallen. Ze vonden het goed! 

“Wat mij betreft, laat ik de keuze van de beelden graag aan jou over,” zei Ellie. “Het is nu zaterdag, als het zou lukken om tegen volgende week zondagavond de selectie die je wil tonen aan ons door te geven, nemen wij het daar van je over. Wij zullen de prints laten maken en alle publiciteit regelen en dan kunnen we volgende maand open. Geweldig gedaan, LouLou. Nog even praktisch: we hebben in principe tot en met de week na de opening ‘t Zwaluwnest voor je gereserveerd, maar het staat je natuurlijk vrij om te gaan waar je wil zolang je de beelden maar hier aanlevert. Heb je enig idee of je nog wil blijven of sta je te springen om naar Amsterdam terug te gaan? Ik kan me voorstellen dat je de stad en je thuis heel erg gemist hebt.”

LouLou keek haar aan en voelde opeens haar hart zinken. Ze voelde tranen achter haar ogen branden en deed haar best om er doorheen te lachen. “Nou, als het mag, blijf ik tot de opening hier. Het is nog maar drie weken zodra ik de beelden aangeleverd heb en ik wil de expositie sowieso een beetje volgen en me even oriënteren op volgende opdrachten. Goed, dames, dank je wel voor de positieve reacties, ik zal voor zondag de selectie aanleveren.”

Ze nam een beetje gehaast afscheid en liep de deur uit. Ze voelde haar hart bonken en deed haar best haar tranen terug te dringen. De opdracht zat er zo goed als op. Het was voorbij. Ze kon het nog wel drie weken rekken, maar na zondag had ze eigenlijk geen reden meer om hier te zijn. Dan moest ze weer terug naar de stad, dan moest ze weer verder met andere opdrachten en dan begon het echte leven weer.

Quinten hing nu al vijf keer per week aan de telefoon om opdrachten in te plannen en ze had nu al drie reisjes op het programma staan om shoots op verschillende plekken te doen. De opdrachten begonnen zich weer op te stapelen en als ze wilde, zou ze de komende maanden fulltime aan de slag kunnen. Hoe ze het ook probeerde te wenden of keren: er was geen werk meer voor haar hier en ze zou dus wel weer terug moeten. Terug naar de stad en haar werk en haar leven van hiervoor… haar leven zonder Bas.

LouLou voelde opeens de tranen over haar wangen lopen en veegde ze geschrokken weg. Ze kon hier toch niet gaan lopen huilen! Het vooruitzicht hier weg te gaan, weg uit dit dorp, weg van de boerderij en weg van Bas, vond ze wel zo´n verschrikkelijk vooruitzicht. 

Bas en zij hadden het er al wel voorzichtig zo nu en dan over gehad. Over hoe het nu verder moest, maar waren steeds weer tot de conclusie gekomen dat ze nu van elkaar wilden genieten en dat ze dat gevecht wel aan zouden gaan zodra het zich zou aandienen. Daarom hadden ze allebei de laatste maanden hun kop in het zand gestoken en waren ze samen geweest alsof het nooit zou eindigen.

Ze was heel veel op de boerderij geweest en ze sliepen elke nacht samen, of bij hem of bij haar. Overdag had Bas zijn werk op de boerderij en was LouLou er veel op uit getrokken om te fotograferen en dan kwam ze ´s avonds weer thuis, aten ze samen, hielp ze met melken en brachten ze de avond samen door. In de weekenden trokken ze eropuit. Ze wisten allebei dat het moment eraan kwam, het moment waarop de opdracht erop zat en LouLou weer terug naar huis zou moeten gaan.

Opeens kon ze haar kop niet langer in het zand steken en ontkennen dat het er bijna op zat. Ze liep in tranen naar buiten en stapte op haar fiets. Ze fietste zo hard als ze kon naar de boerderij terwijl het stormde in haar hoofd. Ze hield van hem! Ze wilde helemaal niet dat het voorbij was! Ze was nog nooit zo verliefd geweest op een man en ze wilde helemaal niet dat die relatie voorbij was. Ze zag zichzelf oud worden met deze man en kindjes krijgen en lang en gelukkig leven, maar ja, waar dan? Zij kon haar beroep hier niet uitoefenen, ze moest reizen, ze moest in grote steden zijn, ze moest blijven netwerken, en Bas zou natuurlijk nooit de boerderij opgeven. Dus lag de keuze bij haar: wat wilde ze? Haar droombaan of de man van haar leven? Als ze voor hem koos, wat ging ze hier dan doen? Ze wilde geen boerin zijn. Als ze voor haar ambities koos, was ze alleen, zonder de leukste en liefste man die ze ooit ontmoet had.

LouLou gooide haar fiets neer en rende naar de stal. Geen Bas. Ze keek in paniek om zich heen. Ze voelde zich fysiek ziek van de gedachte dat het bijna voorbij was, dat ze hier weg moest, dat ze hier niet langer soort van woonde. Dat ze Bas niet elke dag zou zien. Ze rende de stal uit en via de moestuin naar de hooischuur en daar was hij.

LouLou bleef in de deuropening staan en keek naar zijn vertrouwde gestalte. Hij stond in een wit T-shirt en een spijkerbroek een open gewaaid luik dicht te timmeren en haar hart liep over van liefde voor hem.

Bas keek op en zag haar staan terwijl de tranen over haar wangen rolden. “Hé, liefje, wat is er?” zei hij geschrokken, terwijl hij zijn hamer neerlegde en naar haar toe liep. “Ging het niet goed? Vonden ze het niet mooi? Hoe kan dat nou? Oh, liefje, toch.”

LouLou schudde haar hoofd en snikte: “Nee, ze vonden het heel goed. Ik mag zelf kiezen welke foto´s ik wil en ze zijn heel erg tevreden.”

“Waarom moet je dan zo huilen?” vroeg hij troostend. 

LouLou klemde zich aan hem vast. “Omdat het er nu echt bijna op zit. En dan moet ik terug en weer reizen en weg en druk en zo. Dan ben ik jou kwijt. Dan zie ik je nooit meer en dan zijn we niet meer samen en dan is dit voorbij. Dat wil ik niet. Ik hou van je en ik wil niet dat dit voorbij is!” Ze huilde nu hardop en hield hem heel erg stevig vast.

Bas deed zijn best om haar te troosten, maar voelde intussen zijn hart breken. Hij had zichzelf al die tijd getroost met het idee dat ze er wel iets op zouden vinden, maar nu wist hij dat niet meer zeker. Hij troonde haar mee naar een hooibaal en zei dringend: “Maar lief, moet het nou per se helemaal voorbij zijn zodra je hier weggaat? Kunnen we niet proberen dit te laten werken? Kunnen we elkaar niet in de weekenden zien? Als ik regel dat ik de boerderij in het weekend uitbesteed wanneer jij in Nederland bent en dat jij naar mij komt als je tussen opdrachten door tijd hebt. Het is natuurlijk niet ideaal met die afstand, maar het is toch veel erger als het hier stopt, niet? Kunnen we elkaar niet gewoon blijven zien wanneer we maar kunnen? Ik hou namelijk ook van jou en ik wil je niet verliezen. Lief, alsjeblieft, kunnen we het niet gewoon proberen?”

LouLou snikte nog steeds en knikte toen heftig. Ze wierp zich weer in zijn armen. “Oké. Maar dan wil ik je wel vaak zien, goed?”

Bas knikte en kuste haar heftig. “Zo vaak we maar kunnen. Ik wil je nooit meer verliezen lief, nooit meer!”

LouLou rende door de bomenlaan richting boerderij. De koude herfstwind verkoelde haar gloeiende wangen en ze genoot van de frisse lucht en de prachtige kleuren van de bomen rondom haar. Ze had net een uur hardgelopen en voelde zich energiek en levendig. Ze zong zachtjes mee met haar iPod en verheugde zich op thuiskomen. Bas was nog aan het melken geweest toen ze wegging en hij zou nu wel bijna klaar zijn. Als ze mazzel had, had hij misschien zelfs al wel gekookt en ze verheugde zich op een lange avond lekker op de bank.

Er was storm voorspeld vanavond en ze keek ernaar uit om een haardvuur te maken en met glazen wijn en lekkere hapjes samen op de bank te nestelen. Ze had hard gewerkt de afgelopen maand en het voelde op ieder vlak als thuiskomen om weer hier te zijn. Het was nu drie maanden geleden dat haar expositie geopend was en het was een groot succes geweest. Ze was nu bezig aan een boek van die serie en werd steeds vaker voor andere vormen van fotografie gevraagd, wat ze eigenlijk heel erg leuk vond en wat ze ook steeds meer hoopte aan te nemen naast haar modeklussen. Het zou namelijk stiekem toch wel heel erg lekker zijn als ze iets meer hier kon zijn en minder weg hoefde.

LouLou glimlachte. Het was geen makkelijk proces om hun levens in te plannen rond twee drukke banen, maar ze was zo blij dat ze die gok gewaagd hadden. Het werd tussen Bas en haar namelijk alleen maar leuker en leuker. Ze groeiden steeds dichter naar elkaar toe en ze ging nog elke dag een beetje meer van hem houden. Ze had inmiddels de meeste van haar spullen van Amsterdam naar hier verhuisd en ze had een doka ingericht in één van de kamers.

Als ze in Nederland was, was de boerderij dus wel echt haar thuis en ze was nog maar zelden in haar eigen appartement. Het was even een omschakeling geweest. Aangezien ze een heel goed netwerk aan klanten had, die haar toch eigenlijk niet meer hoefden te zien voordat ze haar wegstuurden voor een klus, was het haar meegevallen hoeveel ze echt in haar oude stad hoefde te zijn. Ze had bijna dagelijks contact met haar agent via de telefoon en eens per maand reed ze naar Amsterdam om dingen met hem te bespreken en ze kwam er sowieso geregeld om vrienden en familie te zien. Dus eigenlijk waren al die dingen, die zulke bezwaren leken in het begin, in de praktijk heel goed te regelen.

Ze had besloten om iets minder te werken en nam niet meer elke klus in het verre buitenland aan, maar probeerde ook wat meer in eigen land te werken en dat ging eigenlijk heel erg goed. Ze was voor verschillende projecten gevraagd, gebaseerd op haar expositie en was nu gemiddeld twee van de vier weken in Nederland. Die weken bracht ze door bij Bas op de boerderij.

Hij had een extra knecht aangenomen, zodat hij niet alle weekenden meer hoefde te werken. Wanneer ze niet werkte, hielp LouLou op de boerderij of ging ze lekker door het prachtige Groningse land struinen. Ze had inmiddels vrienden gemaakt in het dorp en had een hele bijzondere band opgebouwd met Tjitske. Het meisje begon het langzamerhand heel erg goed te doen in de modellenwereld en Erwin, haar vriendje, en haar vader waren haar grootste fans.

Over een paar weken moest LouLou een shoot doen waar Tjitske voor was gevraagd als model en ze zouden daarvoor samen naar St. Bart mogen, tot grote jaloezie van Bas, die daar heel graag heen wilde. Hij mopperde soms wel over de prachtige bestemmingen waar ze naartoe mocht, maar besefte wel heel goed dat ze daar keihard aan het werk was en hij vertrouwde haar volkomen. Het kwam ook niet in LouLou op om interesse te hebben in een mannelijk model of medefotograaf. Ze was zo verliefd op Bas, dat hij echt de enige voor haar was. Ze zag andere mannen niet eens staan, iets wat Bas extreem vertederend en geruststellend vond.

Zo ging het eigenlijk dus heel erg goed. LouLou hoopte tot het punt te komen dat ze nog maar maximaal tien dagen per maand weg was en ze verder in de omgeving zou werken en Bas en zij elkaar dus het grootste deel van de tijd gewoon zouden kunnen zien.

“LouLou!” Ze hoorde hem vaag door haar muziek heen en trok haar oortje uit.

Bas stond in de wei en zwaaide druk naar zijn geliefde.

LouLou liep van het pad af en de wei in. “Oh, wat schattig! Is ze net geboren?” wilde ze weten toen ze naar het piepkleine veulentje keek dat op hoge, wankele benen door het gras liep en weer omviel. Bas knikte. “Ja, een half uurtje geleden. Ze kan nog niet echt lopen, maar haar moeder duwt haar steeds met haar neus omhoog op haar benen. Kijk nou wat lief.”

LouLou knikte en trok zijn armen om haar heen. Het begon koud te worden als je stilstond en Bas knuffelde haar met liefde en plezier. In elkaars armen keken ze naar het veulentje dat steeds brutaler werd en steeds langer op haar benen kon blijven staan. “Moeten ze niet naar binnen voor de storm?” wilde LouLou weten. Bas knikte en wees naar het schuurtje dat in de wei stond: “Dat doen ze automatisch wel. Er ligt hooi in het schuurtje voor ze, dus ik neem aan dat ze zelf de beschutting wel opzoeken. Dieren weten eerder dan wij wat het weer gaat doen. Zo, ik ben klaar hier. Was jij al uitgerend? Zullen we naar huis gaan?”

Zijn geliefde nestelde zich tevreden in zijn armen en knikte. Samen liepen ze gezellig kletsend naar huis, waar LouLou meteen de haard aanstak. Ze had alles voor ze ging hardlopen klaargelegd en had binnen no time een beginnend vuurtje.

Bas trok intussen de koelkast open. “We hebben pompoensoep en Annie kwam vanmiddag een hele gebraden kip brengen. Zullen we die in de oven doen met wat uit de moestuin?”

LouLou knikte, maar duwde toch de deur van de koelkast dicht. “Goed plan, maar ik wil eerst douchen en jij moet met me mee.” Ze nam de hand van haar boer en voerde hem mee de trap op en rechtstreeks de badkamer in.

Bas liet zich het verzoek geen twee keer zeggen, zette de douche aan en ontdeed LouLou zo snel mogelijk van haar hardloopkleren. Hij keek vol bewondering naar haar prachtige lijf, haar slanke taille en de welving van haar heupen. Het leek wel alsof hij alleen maar verliefder op haar werd naarmate hij haar langer kende. Hij trok zijn eigen kleren uit en ging bij zijn vriendin onder de douche staan.

Ze sloeg haar armen om hem heen en zuchtte tevreden. Ze was pas deze ochtend heel erg vroeg weer aangekomen en had het grootste deel van de dag geslapen. De hele afgelopen week was druk en stressvol geweest en ze voelde dat haar lijf zich nu pas begon te ontspannen. Nu ze weer in hun eigen bed geslapen had, lekker was wezen rennen en nu in de armen van haar man was, onder een warme douche.

“Ik heb je heel erg gemist, schatje,” flirtte ze en genoot van de verwachte reactie.

“Ik jou ook. Ik ben blij dat je weer thuis bent en een hele week blijft. De volgende is maar een paar daagjes, toch?”

LouLou knikte en kreunde tevreden toen Bas zachtjes haar haar waste en met zijn sterke vingers haar hoofdhuid masseerde. “Ja, drie dagen maar en daarna heb ik twee weken een opdracht dicht bij huis, dus dan ben ik er gewoon elke avond. Hmmm, dit is prettig.” Bas lachte en begon haar schouders en nek te masseren. LouLou maakte kleine geluidjes van genot en draaide zich toen om en drukte haar lichaam dicht tegen het zijne. Ze kuste haar geliefde lang en teder en slaakte een gilletje toen hij haar met een soepele beweging optilde, met één hand de douche uitzette en haar meevoerde naar hun slaapkamer. 

Tijden later lagen ze dicht tegen elkaar aan in bed en keken naar het noodweer dat buiten losgebarsten was. Bas was net heel even snel opgestaan om eten in de oven te gooien en was daarna weer dicht tegen haar aan in bed gekropen, waar het warm en knus was. Ze hadden allebei honger, maar geen zin om hun omhelzing te verlaten en stelden dat moment nog een beetje uit.

Bas kuste haar schouders terwijl zij zich dicht tegen hem aan nestelde. Een enorme bliksemschicht flitste door de lucht en de regen kwam met bakken naar beneden.

“Denk je dat alle dieren oké zijn?” vroeg LouLou een beetje benauwd.

Vertederd kuste Bas haar weer. “Ja, ze hebben allemaal een plek om naar binnen te gaan. Zij zitten net zo knus binnen als wij, dus maak je daar maar geen zorgen over.”

Ze rolde zich op haar rug zodat ze hem aan kon kijken en glimlachte. Ze streelde met de toppen van haar vingers over zijn gezicht en er sprak zoveel liefde uit haar blik dat Bas zich niet meer kon voorstellen hoe zijn leven zonder haar zou zijn. Hij wilde haar nooit meer kwijt en hij was zo blij dat ze een manier hadden gevonden om hun levens samen te brengen. Hij glimlachte breed en trok LouLou toen in een omhelzing: deze boer had zijn grote liefde gevonden en hij liet haar nooit meer gaan!

Over VIER WEKEN verschijnt er alweer een nieuwe aflevering in deze romantische Favoriet-serie. Ook voor BOER & LIEFDE nr. 9 hebben we weer twee complete romans geselecteerd.

Die verhalen houden we nog even voor u geheim, maar één ding is zeker: de liefde op het platteland viert hoogtij! U kunt zich weer helemaal laten meeslepen door de romantische en emotionele gebeurtenissen, die u tot de laatste pagina in hun greep houden. U mag ze dus zeker niet missen! Over VIER WEKEN is BOER & LIEFDE nr. 9 verkrijgbaar bij uw tijdschriftenhandelaar, de kiosk, het warenhuis of uw supermarkt.