Hoofdstuk 4

'In de geestelijke wereld bestaan goede en slechte geesten. '

De stuipen op je lijf: werken aan angsten en fobieën

Jammer genoeg lijkt het erop dat angst in onze huidige samenleving een wijdverbreide emotie is. En het ziet ernaar uit dat mensen zich als gevolg daarvan voor het leven verschuilen in plaats van het te omarmen. Sommige mensen lijden aan faalangst, vliegangst, angst voor confrontaties, angst voor afwijzing, angst voor kritiek, angst om dom te lijken, en zo zou ik nog een poosje door kunnen gaan. Maar zijn deze angsten echt of ingebeeld? Ik ben ervan overtuigd dat de meeste angsten tussen onze oren zitten en geen basis in de realiteit hebben. Wel kunnen we onze angsten tot een realiteit maken door onze manier van denken.

Laten we 'technofobie' eens als voorbeeld nemen -de angst om moderne apparaten te gebruiken, met name computers. Wie hier last van heeft kan het best eerst bepalen waar hij nu precies bang voor is. Verscheidene mensen die ervan overtuigd zijn dat ze deze angst hebben, vertelden mij dat ze bang zijn dat de

dingen waar ze mee bezig zijn - bijvoorbeeld werk dat als informatie in de computer is opgeslagen - zal verdwijnen en voor altijd verloren zal zijn. Een ander veel voorkomende reactie was dat de bediening van een computer zo ingewikkeld is. Om deze angst aan te pakken is de tweede stap die deze mensen moeten zetten: informatie inwinnen.

Om hen te helpen besloot ik voor hen een computerexpert op te bellen. Het was niet moeilijk om er een te vinden, want ze staan bij bosjes in de telefoongids en velen zijn dag en nacht bereikbaar. Ik vroeg hoe vaak het voorkomt dat mensen gegevens op een computer kwijtraken en of ze terug te halen zijn. Een medewerker van The PC Boys (die ik belde omdat hun bedrijfsnaam me vriendelijk in de oren klonk!) vertelde me dat het zelden voorkomt dat de informatie echt verloren gaat. Wat meestal gebeurt is dat mensen een toets op hun computer indrukken waardoor ze het document niet langer kunnen zien. Het kost door de bank genomen enkele minuten om iemand uit te leggen hoe de informatie weer terug te halen is. Verder zei hij dat computers tegenwoordig zo geavanceerd zijn dat zelfs als je harde schijf gecrasht is (en je computer zal je een heleboel waarschuwingen geven voordat dit gebeurt), een groot deel van de informatie nog steeds terug te halen is.

Mensen die bang zijn voor computers vanwege het idee dat de bediening zo ingewikkeld is, raadde de PC Boy aan gewoon een paar lessen te nemen om de beginselen onder de knie te krijgen. Vaak zijn de cur-susleiders jonge, vlotte mensen die de kunst verstaan het leuk te maken. Bovendien maken ze duidelijk dat een van de beste eigenschappen van de computer is dat correcties aanbrengen gemakkelijk is, dus wees niet bang om een fout te maken door het verkeerde icoontje aan te klikken of een verkeerde toets aan te slaan.

Toen ik deze informatie doorgaf aan mijn computerfobische vrienden, waren ze erg opgelucht. Ze beseften nu dat er niets was om bang voor te zijn. Als ze gegevens kwijtraakten, zouden ze die hoogstwaarschijnlijk weer terug kunnen halen. En sinds ze hebben leren omgaan met computers, hebben ze gemerkt dat er zoiets is als de knop 'ongedaan maken', die ze aanklikken om iets wat ze per ongeluk hebben getypt terug te draaien. Nu benaderen ze computers met minder angst. Ze weten dat ze intelligenter zijn dan een machine, omdat ze als mens het vermogen hebben om te leren.

Waarom zou je met al die angsten leven? Het verhindert je om een rijk en bevredigend leven te leiden. Als je bang bent om je aan iemand te binden en besluit om een leven te leiden waarin je romantische liefde vermijdt, ontzeg je jezelf een van de rijkste en leerzaamste ervaringen die het leven te bieden heeft. Anderen je liefde tonen biedt je de kans om jezelf, inclusief je persoonlijke behoeften en verlangens, beter te leren kennen. Gezonde liefde geeft je ook de kans om je geborgen te voelen en je geaccepteerd te weten wie je bent. Je laat deze voordelen en gelegenheden voor persoonlijke groei toch niet liggen alleen omdat je bang bent dat de relatie niet de duurzame liefde is die je voor ogen staat? We moeten veel oefenen met liefhebben om de liefde van ons leven te vinden. Bedenk dat oefening kunst baart, ook als het om liefde gaat.

Bedenk ook dat niet elke angst slecht is. Angst kan zowel vriend als vijand zijn. Het kan een aanwijzing zijn dat er iets akeligs staat te gebeuren en je waarschuwen dat je weg moet wezen. Maar als je voordurend vanuit een kramp leeft, zul je de waarschuwingssignalen van je intuïtie niet herkennen. Als je leeft vanuit geloof en vertrouwen, zullen de waarschuwingen duidelijk zijn en zul je de gelegenheid hebben om het probleem te voorkomen.

Wanneer we erkennen dat we menselijke wezens zijn, hier op aarde neergezet om fouten te maken, plaatst dat de omgang met angst in het juiste perspectief. Er is niets om bang voor te zijn wanneer we accepteren dat er een hogere macht is die ons leidt, en bereid zijn om van onze fouten te leren. Dit inzicht zal verhinderen dat onze angsten zich manifesteren in de vorm van agressie en zorgen. Angst is een vorm van straf. Wanneer we bang zijn om nieuwe mensen te ontmoeten, beroven we onszelf van de kans om verrijking en vreugde in ons leven te brengen, omdat we dan nooit zullen weten wat anderen te bieden hebben. Geef je leven elke dag een warme ontvangst. Laat je leven niet beheersen door angst voor afwijzing, angst voor confrontatie en angst voor eenzaamheid.

Het soort angst dat ik tot dusver heb besproken is gemakkelijk te identificeren en uit de weg te ruimen. Maar dit was bepaald niet het geval met de fobie die in het volgende verhaal wordt gepresenteerd.

Patricia

Voordat ze weer in staat waren om zelfs maar te praten over wat hun zoon Henry was overkomen, waren Patricia en Gary jaren verder. In het begin vertelden ze het alleen aan enkele goede vrienden. Mensen van wie ze dachten dat ze het zouden begrijpen. Nee, meer dan dat, mensen van wie ze dachten dat ze het ook echt zouden geloven. Later, toen het nieuws langzaam bekend werd, begon de afdeling integrale geneeskunde van de universiteit van Michigan hen op te bellen. Ze wilden dat het echtpaar hun verhaal publiekelijk deelde in het kader van een programmaonderdeel dat over geestelijke gezondheid ging. Het vergde heel wat overreding, maar ten slotte stemde het echtpaar toe, in de hoop dat anderen iets aan het verhaal van hun zoon zouden hebben.

Patricia is diëtiste, haar man een koele, nuchtere wetenschapper die farmaceutische medicijnen ontwikkelt. Ze hebben drie kinderen. Naar eigen zeggen zijn ze een gewoon, normaal gezin waarin iedereen echt van elkaar houdt.

Destijds, in 1992, was Henry, hun oudste zoon, negen jaar oud. Hij was een normaal kind dat aan sport deed, vrienden had en het goed deed op school. Op een dag bleef hij slapen bij een vriendje. De volgende morgen belde de moeder van het vriendje op met de boodschap dat Henry na het ontbijt had overgegeven en dat ze hem naar huis zou brengen. Henry klaagde over pijn in zijn maag. Patricia hield hem een paar dagen thuis. De maagpijn werd erger, maar de dokter kon niets vinden en raadde Patricia en Gary aan met Henry naar een gastro-enteroloog te gaan.

Intussen leek het soms goed te gaan met Henry, maar dan weer sloeg hij dubbel van de pijn. Een maand lang was het op en neer naar de maagspecialist. Er trad geen verandering op in Henry's toestand. De arts opperde diagnoses als een virus, maagzweren, terugvloeiend maagzuur en uiteindelijk constipatie. Geen van deze conclusies was accuraat. De uiteindelijke diagnose was dat het niet lichamelijk maar psychisch was. Ze kregen de raad om met Henry naar een psychiater te gaan.

Op de dag dat Henry hoorde dat zijn klachten geen lichamelijke oorzaak hadden, begon hij hevige paniekaanvallen te krijgen. Hij raakte verlamd van angst. Hij wilde niet naar buiten. Hij was bang dat hij buitenshuis over zou geven, zoals hem een keer bij de kruidenier was overkomen.

Wanhopig maar vastbesloten om de bron van Henry's angsten op te sporen, vonden de bezorgde ouders een therapeut voor Henry. Het was een aardige vent, maar de Coopers zagen geen vooruitgang. Henry liep zes maanden bij de therapeut, die een methode van psychodynamische therapie toepaste. Henry kreeg de gelegenheid om vrijuit te praten, zonder beoordeeld te worden, maar het gaf hem geen enkele oplossing voor zijn angst. Het enige wat eruit kwam was de onthulling dat Henry geen klachten had over iemand in het gezin. Al met al ging Henry nauwelijks naar school in zijn vierde leerjaar. Hij ging alleen als een van zijn ouders er in de klas bij kwam zitten. Omdat ze allebei een volledige baan hadden, was het niet doenlijk om op die voet verder te gaan.

In een poging de wortel van Henry's gedragsverandering te begrijpen, namen de Coopers elk aspect van hun leven onder de loep. Was Henry op zomerdagkamp misbruikt? Had hij bij een vriendje thuis iets gezien wat niet voor zijn ogen bestemd was? Lag het aan hén? Hadden zij iets gezegd of gedaan? Wat kon een kind ineens zo fobisch maken?

Schoolpsychologen raadden de ouders aan om met Henry naar een andere psychiater te gaan, aangezien de Coopers niet de resultaten kregen die ze zochten. De man die ze vonden was autoritair. Hij was iemand van wie Patricia dacht dat hij Henry in een diagnostisch hokje zou stoppen en dan een protocol afwerken. Iets aan de arts deed onmenselijk aan. Patricia had van het begin af aan geen vertrouwen in hem, maar ze wilde haar zoon wanhopig graag helpen. Ze had het gevoel dat ze de behandeling niet kon uitstellen door naar iemand anders te zoeken. Hoe verder Henry's toestand achteruitging, hoe minder hij naar school ging.

Bij één gelegenheid sloeg Henry's angst keihard toe. Hij zei dat hij de angst niet meer kon verdragen. Hij rende de trap op naar het raam op de eerste verdieping. Hij wilde naar buiten springen, maar het stormluik viel op zijn vingers voordat hij naar buiten kon. Henry huilde achteraf en verklaarde door zijn tranen heen dat hij niet dood had gewild, hij wilde alleen pijn voelen, iets anders dan angst.

De angst was hartverscheurend. Terwijl Henry door het gevoel werd verteerd, begon hij dwangmatige trekken te ontwikkelen. Hij verrichtte irrationele rituelen, zoals tien keer huppen op één been of wild met zijn hoofd heen en weer schudden. Hij had uitgebreide rituelen om zijn tanden te poetsen. Hij ontwikkelde zelfs een tic. Henry's dwangmatige gedrag was niet in iets logisch geworteld. Hij was fobisch over het eten dat hij binnenkreeg, bang dat als hij iets bepaalds aanraakte het hem zou vergiftigen.

Op een keer toen het gezin in het vliegtuig zat, bleef Henry maar zeggen dat het toestel zou neerstorten. Hij lokaliseerde een plek op de elektronische kaart in het display aan de stoel voor de zijne en wees naar de bestemming waar het vliegtuig zou neerstorten. Hij was er zo van over zijn toeren dat hij bleef gillen dat ze de piloot moesten waarschuwen.

Vastbesloten haar zoon te helpen, herinnerde Patricia zich dat een vriendin een paar jaar terug advies over de aankoop van een huis nodig had gehad en naar een helderziende was gegaan. Patricia besloot naar dezelfde vrouw te gaan. Ze zag er normaal uit, te normaal voor Patricia, die een oude vrouw met een kristallen bol had verwacht. Wat ze kreeg was iemand die meer op de gemiddelde buurvrouw leek. Nadat ze erbij waren gaan zitten, vroeg het medium of er iemand aan de andere kant was van wie ze wilde horen? Patricia aarzelde even. 'De andere kant van wat?'

Patricia en de helderziende lieten dit ongemakkelijke moment maar passeren, toen het medium ongevraagd verkondigde dat Patricia's zoon nachtmerries had. Vervolgens zei ze dat zijn angsten iets te maken hadden met hun huis.

Toen Patricia uit de reading kwam, voelde ze zich beduusd en gefrustreerd. Ze was beduusd omdat ze diep van binnen niet in het paranormale geloofde, maar deze vrouw had leden van haar familie bij naam genoemd en kwesties in haar leven waar niemand anders weet van kon hebben. Daarom geloofde ze dat de dingen die de helderziende over Henry had gezegd ook waar moesten zijn. Terwijl ze in de auto haar volgende stap om Henry te helpen overwoog, verschenen er twee puistjes aan weerskanten van haar gezicht. Ze zaten exact op gelijke hoogte, alsof ze op Patricia's gezicht waren getekend. Het opkomen van de acne overviel Patricia, want ze had haar leven lang een gave huid gehad, zelfs in haar puberteit. Ze vatte de ontsieringen op als een teken dat ze de helderziende serieus moest nemen.

Toen Patricia thuiskwam, vertelde ze haar man wat de helderziende had gezegd. Samen begonnen ze zich het hoofd te breken over hun huis en wat de oorzaak van Henry's angsten kon zijn. Het huis was gebouwd en ontworpen door een voormalig werknemer van General Motors. Toen hij verhuisde, verkocht hij het aan een echtpaar, dat er een jaar in woonde voordat ze het aan de Coopers verkochten. Na de verkoop vertelden zij de Coopers dat de vorige eigenaar bizarre spullen in de zoldering van de kelder had bewaard. De Coopers dachten er aanvankelijk niet of nauwelijks over door, maar op een dag ging Patricia uit nieuwsgierigheid met een zaklamp hun onafgemaakte kelder in en zocht in de zoldering naar iets wat daar moest zijn. Wat ze vonden was een leren koffertje met gouden initialen aan de voorkant. In het koffertje vonden ze een verzameling pornobladen, harde kinderporno - van de akeligste soort. De Coopers waren zo geschokt en walgden zo van het materiaal dat Gary tot middernacht wachtte om de bladen naar een vuilnisbelt te rijden. Ze wilden die troep niet in hun eigen vuilnisemmer hebben!

In 1992 waren de Coopers net klaar met de verbouwing van hun huis. Het was kort nadat de renovaties voltooid waren dat Henry angstaanvallen begon te krijgen. De Coopers herinnerden zich dat het Henry leek te storen dat er voortdurend aannemers in het huis waren.

In de periode dat de Coopers zich afvroegen wat er met hun huis aan de hand zou kunnen zijn dat Henry problemen bezorgde, liep hun kind nog steeds bij de autoritaire psychiater. Elke keer dat hij naar de man toe moest, verzette Henry zich hevig tegen zijn ouders. De inschatting van de psychiater was dat Patricia en Gary hun kroost meer in het gareel moesten brengen. Hij zei dat ze Henry moesten dwingen om naar school te gaan en met beloning en straf moesten gaan werken. Ze moesten regels voor Henry opstellen en die handhaven.

Op een dag was Henry voor een sessie bij de psychiater toen hij een paniekaanval kreeg. Henry huilde en krijste. De psychiater probeerde Henry's emoties verder aan te wakkeren door naar hem te schreeuwen. Ze waren allebei naar elkaar aan het schreeuwen. Patricia stond er perplex bij. De psychiater begon Henry door elkaar te schudden. Patricia gilde dat hij moest ophouden. De arts zei nee: Henry zat tegen een doorbraak aan. De therapeut schudde Henry opnieuw door elkaar en zei: 'Dat je je ouders wilt vermoorden wil niet zeggen dat dat oké is. '

Patricia ging door het lint: 'Wat bent u hem nu voor ideeën aan het aanpraten?' Ze greep haar zoon en trok hem dichter naar zich toe.

'Nee, ik wil het afmaken, ' zei de psychiater. 'Uw zoon is moordlustig, en dat heeft hij van u geërfd omdat u uw vader wilt vermoorden. '

Patricia had het helemaal gehad. Zij en Henry vertrokken, om nooit naar de praktijk van de man terug te keren. De therapeut belde ongeveer een maand lang elke week om hen over te halen naar hem terug te keren.

Henry liep de tweede helft van zijn vierde leerjaar en de eerste helft van zijn vijfde mis. De mensen op zijn school bekeken het gezin met scheve ogen en er gingen geruchten van mishandeling. Een meelevende hoofdonderwijzer deed Patricia het idee aan de hand om met Henry naar dr. Tisdale te gaan.

Sinds haar terugkeer van het spirituele medium las Patricia alles over het bovennatuurlijke waar ze haar hand op kon leggen. Toen de onderwijzer Alicia als mogelijkheid opperde, was Patricia vooral geïnteresseerd omdat ze wist dat mijn zuster aan vorige levensregressies deed. Ze dacht dat deze methodiek zou helpen om de wortel van Henry's angsten op te sporen. Henry reageerde meteen op Alicia. Ze hadden een ontspannen gesprekje waarin Henry Alicia over de engelenorde vertelde en hoe de dingen in de hemel werken. Informatie die hij met niemand anders had gedeeld. De inhoud van zijn conversatie maakte Alicia en Patricia duidelijk dat Henry het concept van vorige levens grif accepteerde. Toen Alicia de oude ziel in regressie bracht, had Henry uiteenlopende ervaringen. Eén keer was hij een buitenaards wezen op een andere planeet, een andere keer bevond hij zich in een of andere veldslag, en weer een andere keer was hij een dinosaurus. Hoewel Henry altijd dolgraag bij dr. Tisdale kwam, hadden de dingen die in zijn vorige-levensregressies naar boven waren gekomen volgens Patricia niets met zijn angsten te maken. Het ging wel beter met hem, maar inmiddels was het zomer en dan leken zijn angsten altijd wat minder te hevig worden. Pas toen Henry aan het begin van zijn zesde leerjaar weer naar school ging, beseften ze dat zijn toestand niet was verbeterd. Zijn angsten waren teruggekeerd.

Als hun laatste hoop kwamen de Coopers bij mij. In de eerste paar minuten van de reading noemde ik namen van drie overleden verwanten van de Coopers die er bij waren om te helpen. Eén grootmoeder was een gemene vrouw geweest, maar mensen kunnen veranderen wanneer ze naar gene zijde gaan. Zij was degene die dingen over Henry en het gezin te berde bracht. Ze legde uit dat Henry's angsten met het huis te maken hadden. Patricia keek ervan op dat ik hetzelfde zei als de andere helderziende had gezegd, en vroeg of het met de verbouwing te maken had. Nee, zei ik, het heeft te maken met de geest van iemand die vroeger in het huis woonde. Hij was een slecht mens die afschuwelijke dingen met kinderen deed.

Patricia sloeg steil achterover, want ze wist meteen over wie ik het had, de oorspronkelijke eigenaar van haar huis. Toen Patricia het huis betrok, was ze zwanger van haar tweede kind en Henry was toen twee jaar oud. Pakweg een jaar nadat ze erin getrokken waren, was de oorspronkelijke eigenaar langsgekomen. Omdat ze soms nog post voor hem kregen, wisten ze dat hij na zijn pensionering naar een plaats ergens in het zuiden was verhuisd. De Coopers dachten dat ze van de vent af waren toen ze zijn porno op de vuilnisbelt hadden gedumpt, maar daar stond hij voor hun deur. Ze waren zo verstandig geweest hem niet binnen te laten. Verscheidene jaren na dat verrassingsbezoek kregen ze nog een poststuk van de eigenaar door de brievenbus. Het postkantoor had 'overleden' op de brief gestempeld.

De Coopers herinnerden zich dat ze tijdens de verbouwing hadden gegrapt dat het een goede manier was om de geest van de oude man uit het huis te krijgen. Maar ik vertelde hun op de dag van de reading dat de geest van de pedofiel zich aan Henry had gehecht. Hij was niet volledig naar gene zijde vertrokken.

CHAR EN DR. TISDALE OVER GEESTEN

Hoe hechten geesten zich aan andere mensen? Wanneer iemand overlijdt, beseft deze, uit onwetendheid of angst, niet altijd dat hij naar het hoogste niveau van goedheid kan gaan. Wat er in zo'n geval kan gebeuren is dat zo'n verdwaalde ziel zich aan iemand anders hecht. Kwetsbare mensen, zoals kinderen, drugsverslaafden, geesteszieken of iemand anders die emotioneel ontvankelijk is, zijn voor zo'n geest het aantrekkelijkst. Geesten hangen rond in ziekenhuizen, rouwcentra en op kerkhoven. Op dat soort plekken is het belangrijk om jezelf te beschermen door je lichaam met wit licht te omringen. Om een geest uit je lichaam te krijgen kun je een loslaatsessie laten uitvoeren. Sommige geesten zijn koppig en bang om te vertrekken; anderen gaan weg, maar komen weer terug. Een mens kan ook meerdere geesten tegelijk meedragen.

De bezorgde ouders wisten dat ze Alicia een loslaatsessie zouden moeten laten uitvoeren om hun kind te redden. Alicia nodigde de geest in de ruimte uit. Ze legde hem uit dat hij een beschadigde ziel was en dat hij het leven van anderen schaadde. Ze vertelde de geest dat hij om vergeving van zijn zonden moest vragen en naar gene zijde moest gaan om genezing te zoeken. Vervolgens begeleidde ze de koppige geest door een doorgang naar het licht. Ze sloot af met de vraag: 'Zijn er nog meer?'

Ten tijde van deze sessie was Henry elf jaar oud. Hij had twee jaar onder de kwalijke invloed van de geest geleden. In de auto, op weg naar huis na de loslaatsessie, besefte Gary dat de energie rondom Henry was verschoven. Voor het eerst in een paar jaar tijd hadden vader en zoon een gesprek. Na de loslaatsessie kreeg Henry geen paniekaanvallen meer. Inmiddels is hij drieëntwintig jaar.

De energie rondom Henry was inderdaad veranderd. Een week later vertelde Henry zijn moeder dat er nog een jongen met angsten als de zijne was die ze moest helpen. 'Hij is elf. Hij zit in de zesde klas. Mam, je moet hem vinden, ' huilde Henry. Patricia stond paf, maar aangezien Henry niet meer wist te vertellen dan dat, stond ze met lege handen.

Een maand later kreeg Patricia een telefoontje van een kinderarts wiens zoon anorexiaverschijnselen had. Hij was sterk vermagerd en dat veroorzaakte hartklachten. De moeder wilde Patricia's voedingsexpertise inroepen om haar zoon te helpen. Toen Patricia de jongen ontmoette en erachter kwam dat hij elf jaar oud was en in de zesde klas zat, wist ze dat het de jongen was die Henry haar had gesmeekt te helpen. Patricia vertelde Henry over haar nieuwe patiënt.

'Hij is bang dat zijn familie doodgaat, daarom krijgt hij niets door zijn keel. Zit hem niet op zijn huid over eten, want dat doet iedereen. Praat met hem over wat hij belangrijk vindt en over de dingen die hij fijn vindt aan het gezin, ' waren Henry's instructies aan zijn moeder na een lange meditatie.

Voordat de geest zich aan Henry hechtte, waren zijn ouders, een wetenschapster en een atheïst, zo groen als gras waar het bovennatuurlijke zaken betrof. Nu stonden ze volledig open voor wat niet elk menselijk oog kan zien. Ze zijn in God gaan geloven en bezien het leven met nieuwe verwondering, doel en betekenis. Ze beschouwen zichzelf als leerlingen van het leven en oordelen niet over anderen. Ze hebben de dood omarmd en bekijken het leven als een gelegenheid om te onderrichten en te leren.