Hoofdstuk 5

 

 

 

De volgende avond was Aneesa uitgeput. Ze had de hele dag met Sebastian en zijn assistente doorgebracht om een ziekenhuis en verloskundige te kiezen. Voor haar werd de zwangerschap steeds meer realiteit, terwijl Sebastian zich alleen maar meer terug leek te trekken.

Aan het eind van de middag was hij naar zijn werkkamer gegaan. Toen Aneesa afscheid van de vriendelijke assistente van middelbare leeftijd nam, had de vrouw zich omgedraaid.

‘Ik ben heel blij voor jullie beiden,’ had ze Aneesa toevertrouwd. ‘Ik hoopte al zolang dat Sebastian…’ Ze had gebloosd. ‘Ach, je hebt geen behoefte aan mijn geklets. Tot ziens.’

Daarna was ze vertrokken, en had Aneesa zich afgevraagd wat ze had willen zeggen. Met een schuldige blos op haar gezicht draaide ze zich om alsof ze ergens op werd betrapt, toen ze de stem van Sebastian hoorde.

‘Laten we vanavond thuis eten. Ik ben bekaf.’

Ze bekeek hem nauwlettend. Hij zag er inderdaad moe uit, en haar hart kneep samen. Ze knikte. ‘Dat is prima. Ik ben ook moe.’

Hij knikte. ‘Goed. Als je wilt kun je nog wat uitrusten, want het eten is over een uurtje klaar.’

Zo attent, zo beleefd. De perfecte gastheer. En de vader van haar baby, ook al wilde hij het niet onder ogen zien. Met een zucht keek ze hem na toen hij terug naar zijn werkkamer liep. Daarna trok ze zich terug op haar kamer waar ze op bed ging liggen om naar het plafond te staren.

Weerspannig vroeg ze zich af of Sebastian vanavond een vrouw in de kou liet staan. Of hij een afspraakje af had moeten zeggen met de vrouw die hij van de week had gezien. Ze werd bang van de sterke bittere emotie die ze voelde. Ze draaide zich op haar zij en probeerde te slapen. Uiteindelijk gaf ze het op, en besloot ze een douche te nemen. Ze kon zich niet ontspannen in de wetenschap dat Sebastian zo dichtbij was.

Nadat ze had gedoucht trok ze een losse harembroek en een mouwloos hemdje aan. Ze liet haar haren los hangen. Toen ze de eetkamer binnen kwam waar Daniel net het voorgerecht opdiende, stond Sebastian op, en Aneesa voelde zich vreemd verlegen. Hij had duidelijk ook gedoucht, en zijn haar was nat. Hij droeg een schone spijkerbroek en een T-shirt. Hij zag er zo knap uit dat ze wankelde.

Inwendig vervloekte ze zichzelf, terwijl ze ging zitten; ze leek wel een verliefde groupie.

Sebastian was blij dat Daniel erbij was op het moment dat Aneesa in de eetkamer verscheen. Anders had hij zich waarschijnlijk niet in kunnen houden en haar als een holbewoner naar zijn slaapkamer gesleurd.

Ze was de verleiding zelve. Weelderig gevormd en toch slank, zijdeachtige olijfkleurige huid en een opwindende glimp van haar decolleté onder het topje. Haar loszittende broek bedekten haar soepele benen en hij moest onmiddellijk denken aan die benen om zijn rug, die hem steeds strakker omhelsden, net als de spieren van haar –

‘Wijn?’

Met een wilde blik in zijn ogen keek hij Daniel aan. ‘Ja. Rood, alsjeblieft,’ wist hij uiteindelijk verstikt uit te brengen. En hij slaagde er ook in om weer te gaan zitten.

Aneesa glimlachte naar Daniel in de hoop dat haar innerlijke onrust niet van haar gezicht was af te lezen. ‘Voor mij niet, dank je. Ik wil alleen water.’

En toen waren ze alleen. Aneesa keek overal naar, behalve naar Sebastian, en de spanning steeg. Plotseling hoorde ze zichzelf tot haar eigen afschuw zeggen: ‘Ik hoop dat ik je niet van je verplichtingen afhoud, vanavond.’

Sebastian zat links van haar aan het hoofd van de tafel. Een van zijn benen raakte haar been aan, waarop ze bloosde en schielijk het hare terugtrok.

‘Nee,’ zei hij langzaam. ‘Geen verplichtingen. Ik sta helemaal tot je beschikking.’

Scherp keek ze hem aan. Zat hij nou met haar te flirten? Maar hij zag er koel en streng uit. Ze ademde langzaam uit en probeerde rustig te worden. ‘Dan is het goed. Ik zou het verschrikkelijk vinden als je het idee hebt dat je mij moet bezighouden.’

Hij moest zich inhouden om haar niet precies te vertellen wat hij wilde, en gelukkig kwam Daniel op dat moment terug met hun drankjes. De gedachte dat ze zich wellicht zorgen maakte over het feit dat hij andere vrouwen zag, gaf hem een gevoel dat hij liever niet wilde analyseren.

Aneesa was opgelucht dat ze zich met iets anders kon bezighouden. Ze richtte zich op haar voorgerecht en daarna op haar hoofdgerecht alsof ze nog nooit zoiets belangwekkends had gezien. Op dat moment kon ze zich niet voorstellen dat ze nog een dag langer in het appartement van Sebastian kon wonen, laat staan nog een paar maanden.

‘Hoe ben je in de filmindustrie terechtgekomen?’

Zijn vraag verraste haar. Toen ze opkeek, zag ze dat hij achterover in zijn stoel geleund naar haar zat te kijken. Plotseling was haar eetlust verdwenen. Ze legde haar mes en vork neer.

Omdat haar mond droog werd, nam ze een slokje water. Ze had deze vraag al miljoenen keren beantwoord, dacht ze. Wat was er toch met haar aan de hand? Ze vond het vreselijk dat ze zich zo lang door dat oppervlakkige wereldje had laten beetnemen…

‘Toen ik zeventien was, was ik met een paar schoolvriendinnen in een winkelcentrum. Een scout van een modellenbureau sprak me aan.’ Opgelaten haalde ze haar schouders op. ‘Voordat ik het wist deed ik mee aan de Miss India wedstrijd, en ik won. Daarna stroomde de een na de andere filmaanbieding binnen.’

Sebastian keek haar oplettend aan. ‘Het klinkt alsof je het jammer vindt dat het is gebeurd.’

Opnieuw haalde ze haar schouders op. Ze ontweek zijn blik en speelde met het linnen servet op haar schoot. ‘Ik was jong en verwend. Ik werd heel makkelijk verleid door een wereld die heel erg onecht is.’ Haar mond vertrok. ‘Helaas heb ik heel lang geloofd dat alles wat mensen tegen me zeiden, waar was. Ik geloofde in een sprookje…’

‘Je geloofde dat je verloofde van je hield.’

Ze keek op in Sebastians glinsterende blauwe ogen. Hij klonk zo… meelevend. Ze knikte. ‘Ja, dat ook. Maar het was mijn eigen schuld. Als ik niet zo verblind en egocentrisch was geweest, had ik meteen geweten dat hij niet te vertrouwen was.’

‘Was het maar zo,’ zei hij met een grimas. ‘Achteraf gezien lijkt het altijd eenvoudig.’

Ze glimlachte en zag zijn blik naar haar mond gaan, waardoor die begon te tintelen. Opnieuw bloosde ze.

Zijn blik ging weer omhoog. ‘En… Heb je er spijt van? Mis je het?’

‘Ik vind het jammer dat ik zo onvolwassen was, maar nee,’ ze schudde haar hoofd. ‘Ik mis het niet. En dat is eigenlijk een verrassing. Ik wist niet dat ik eigenlijk helemaal niet zo ben.’

‘Voordat ik zo door mijn eigen spiegelbeeld werd betoverd, wilde ik medicijnen studeren en haalde ik heel goede cijfers.’ Haar glimlachje verdween. ‘En toch steunden mijn ouders me. En als beloning heb ik ze in het bijzijn van iedereen die ze kennen vernederd.’

Tot haar verwondering pakte Sebastian haar hand vast, die nog steeds met het servet zat te spelen. Zijn hand was warm, en er gingen tintelingen door haar arm naar haar borsten. Ze voelde dat haar tepels hard werden.

‘Je kunt jezelf niet eeuwig blijven straffen. Je hebt zelf gezegd dat je ze terug hebt betaald.’

Ze was heel erg geroerd omdat ze een glimp opving van de man die ze op die eerste avond had ontmoet, en ze was doodsbang dat hij het zou merken. Snel trok ze haar hand weg. ‘Misschien heb je gelijk.’

Ze zag niet dat hij zijn kaken op elkaar klemde.

Tot haar opluchting kwam Daniel binnen om thee en koffie te brengen en de borden weg te halen. Sebastian schonk voor hen beiden in, waarna hij voorstelde in de woonkamer te gaan zitten.

Aneesa ging met haar benen onder zich gevouwen in een grote stoel zitten, ver weg van de bank waar Sebastian zich nonchalant op had uitgestrekt. Ze kon haar ogen nauwelijks van zijn lange krachtige lichaam afhouden. Hij had op een paar knopjes van een afstandsbediening gedrukt, zodat er nu zachte jazzmuziek in de kamer klonk. Om zichzelf af te leiden, vroeg ze: ‘En jij? Hoe ben jij in het hotelwezen verzeild geraakt?’

Uit de blik die hij haar toewierp kon ze duidelijk opmaken dat hij geen zin had om iets over zichzelf te onthullen. Maar ze bleef hem rustig aankijken.

Sebastian voelde dat hij gespannen werd. Dat gebeurde altijd als iemand iets over zijn leven wilde weten. En toch… Zojuist had hij Aneesa vragen over haar leven gesteld, en hij was verbaasd dat ze zoveel voor hem en de wereld verborgen had gehouden.

In een onbewust gebaar haalde hij een hand door zijn haren. ‘Toen ik heel klein was zijn we een keer naar een hotel gegaan voor een van onze verjaardagen. Het was een van de beste hotels in Londen, en ik had nog nooit zoiets gezien.’

Hij was niet van plan om aan Aneesa te vertellen dat het zo’n indruk op hem had gemaakt omdat alles zo ordelijk en probleemloos verliep. Het was een enorm verschil met het chaotische leven dat ze thuis in het grote Wolfe Manor leidden. Hij wilde haar ook niet vertellen dat zijn vader stomdronken was geworden en discreet door het personeel naar een andere suite was gebracht waar hij zijn roes kon uitslapen. En dat het de eerste keer was dat Sebastian had gezien dat iemand zijn vader en zijn beschamende gedrag had laten verdwijnen.

Vanaf toen wilde hij zelf situaties op een dergelijke manier de baas kunnen zijn. Ironisch genoeg had hij zich nog nooit minder de baas gevoeld over een situatie als nu.

‘Ik ben naar de universiteit gegaan en heb handel en economie gestudeerd. Zodra ik mijn deel van het geld van mijn vader erfde, heb ik in een hotel in Londen geïnvesteerd dat helemaal vervallen was. Het stond naast een oude kerk, dus het leek mij een perfecte plek waar mensen hun bruiloft konden vieren. Ik had een heel goed team met een architect en ontwerpers. Toen dat hotel eenmaal begon te lopen, volgden de andere hotels over de hele wereld.’

‘Je moet nog heel jong zijn geweest. Dat is een ongelooflijke prestatie.’

Hij keek Aneesa aan en werd een moment verblind door haar enorme chocoladebruine ogen. Hij vervloekte zichzelf. Wat was er toch met hem aan de hand? Hij haatte de trots die hij voelde.

De waarheid was dat hij altijd complimentjes had afgewimpeld omdat er altijd voorwaarden aan waren verbonden. Maar Aneesa had het gezegd alsof ze het echt meende. Al zijn broers en zijn zus hadden veel bereikt, en hij had nooit het gevoel gehad dat hij meer had bereikt dan de anderen.

Hij wendde zijn blik af. ‘Ja, ik was jong, maar niet jonger dan jij toen je succesvol werd.’

Aneesa werd door zijn bijtende toon geraakt. Hij vond het vreselijk om over zichzelf te praten, en zijn bescheidenheid maakte iets in haar los omdat ze eraan gewend was om met grote ego’s om te gaan.

‘Je hebt een heleboel broers en… een zus?’

Zijn ogen gleden weer in haar richting, en ze kreeg de indruk dat hij elk moment dicht kon klappen en haar zou vertellen dat ze zich met haar eigen zaken moest bezighouden.

‘Ik heb vijf halfbroers en een volle broer, Nathaniel, de acteur.’ Er flitste iets in zijn ogen. ‘En ja, ik heb een zus. Annabelle. Zij is fotografe.’

‘Zie je hen vaak?’

Nu keek hij haar met een waarschuwende blik in zijn ogen recht aan. ‘We wonen ver uit elkaar en zien elkaar niet vaak. Maar als we in dezelfde stad zijn, zoeken we elkaar op.’

‘Je vader…’

Met een vloeiende beweging stond Sebastian op. De spanning straalde van hem af. ‘Als je het niet erg vindt, ik heb nog wat dingen te doen in mijn werkkamer. Goedenacht.’

Nadat ze hem goedenacht had gewenst, keek ze hem na. Hij had net zo goed kunnen zeggen dat hij niet wilde dat ze nog eens haar neus in zijn privéleven zou steken.

Ze zette haar kop thee neer en leunde achterover. Sebastian was een groter mysterie dan ooit. Het feit dat ze zijn kind droeg, was duidelijk geen reden om haar de familiegeschiedenis te vertellen. Waarom was hij zo gesloten? Het enige wat ze zelf over de familie te weten was gekomen, was dat er een of ander schandaal was geweest en dat zijn vader dood was.

Vastberaden dwong ze alle vragen die ze had naar de achtergrond. Toen ze zeker wist dat Sebastian zijn werkkamer voorlopig niet meer uit zou komen, besloot ze naar bed te gaan.

 

Een paar avonden later kon Aneesa niet slapen. Vanuit haar slaapkamerraam keek ze naar de schitterende skyline van Londen tegen de inktzwarte lucht. Nog steeds had ze allerlei vragen. Sebastian had echter maar al te duidelijk gemaakt dat ze een grens had overschreden. Ze hadden samen gegeten, maar hij had behendig alle vragen over zichzelf ontweken. Hij was zo koppig als een muilezel.

En al die tijd voelde ze die doordringende seksuele spanning, terwijl ze geen enkele indicatie van Sebastian kreeg dat hij hetzelfde voelde.

Af en toe ving ze een blik op, maar dat keek hij weer weg, en had ze het gevoel dat ze het zich had ingebeeld. En dat was ook zo, dacht ze. Sebastian verdroeg haar slechts. Ze hadden een nacht samen gehad, en dat was het. De enige reden dat ze nu samen waren, was omdat die nacht consequenties had gehad.

Ze zuchtte diep. Ze moest toegeven dat ze zich ondanks alles nogal thuis was gaan voelen in het sobere modern ingerichte appartement. In het weekend had ze gemerkt dat hij slaapproblemen had. Ze had gehoord dat hij opstond en door het appartement dwaalde, of naar buiten ging om een uur later terug te komen, want zij was ook wakker. Haar lichaam voelde te warm aan om te slapen. Warm van de veranderingen die door de zwangerschap werden veroorzaakt. En warm omdat ze heftige erotische dromen over hem had.

Daarnaast had ze zijn slopende sportregime opgemerkt. Als hij niet buiten aan het joggen was, was hij beneden in de privésportschool baantjes aan het zwemmen of aan het boksten met een stootzak.

Hij mocht dan een grote familie hebben, in het appartement stond geen enkele foto van hen. Vol heimwee dacht Aneesa aan het chaotische huis van haar ouders, waar je je nauwelijks kon bewegen zonder een hele rij foto’s van haar familie om te stoten.

Als Daniel er niet was geweest, zou ze zich heel erg eenzaam hebben gevoeld. Aneesa had Sebastian haar boek over zwangerschap laten zien en hem gevraagd of hij het wilde lezen. Toen ze zag dat hij bleek wegtrok, had ze het snel teruggenomen. Ze wist dat de baby niet gepland was en dat dit niet bepaald een normale situatie was, maar hij reageerde zo negatief dat ze zich afvroeg waarom dat was. En ze wist dat er niet veel kans was dat hij dat aan haar zou vertellen.

 

Daniel was al lang naar zijn eigen appartement gegaan dat zich onder dat van Sebastian bevond. Aneesa lag in bed en Sebastian zat in zijn werkkamer en keek uit over nachtelijk Londen.

De afgelopen dagen waren een marteling voor hem geweest. Het feit dat Aneesa zich in zijn appartement bevond – hem vragen stelde, hem voortdurend voor de voeten liep, haar parfum dat in de lucht hing, het geluid van haar hese lach als ze met Daniel aan het praten was – gaf hem het gevoel dat hij gek aan het worden was. Haar stortvloed aan vragen over zijn familie had hem in een hoek gedreven. Ze had zoveel pijnlijke punten geraakt, dat het hem al zijn zelfbeheersing had gekost om gewoon op te staan en de kamer uit te lopen.

Vreemd genoeg wilde hij haar niet zien vertrekken. Die tegenstrijdige gevoelens zaten hem niet lekker. Als vanzelf waren er allerlei dingen in zijn huis verschenen – een vaas met bloemen in de hal waarover Daniel verdedigend had gezegd dat die voor Aneesa was; een kasjmieren sjaal die nonchalant over de bank in de woonkamer was gedrapeerd; een paar trainingsschoenen bij de voordeur die zo klein waren dat ze van een kind hadden kunnen zijn. En daarna had hij moeten denken aan die avond toen hij haar trouwschoenen had uitgetrokken en haar met henna versierde voeten had gekust. En dan was er nog haar parfum. Overal de geur van haar parfum.

Het idee dat hij een nieuwe minnares zou nemen, terwijl zij hier was, was… onmogelijk. Net zo onmogelijk als het waarschijnlijk zonder haar aanwezigheid zou zijn. Ze nam elk moment van de dag en nacht zijn gedachten in beslag. Als hij in het zwembad baantjes aan het trekken was, zag hij haar gezicht voor zich. Als hij zijn onnoemlijke agressie eruit bokste in de sportzaal, en het zweet in zijn ogen droop, kon hij alleen aan haar denken. En het vreemde was dat zijn agressie moeilijker op te roepen was. De stootzak gaf hem weinig voldoening, terwijl hij er het hele weekend naar uit had gekeken.

En dan de baby – al dat geklets over artsen en dingen die geregeld moesten worden om dit kleine wezen dat nog niet af was, gaf hem een onwezenlijk gevoel. Telkens wanneer hij erover na probeerde te denken, was het alsof er een loden gewicht op hem drukte. Hij benijdde Aneesa’s duidelijke band met het kind; hij zag dat ze haar hand steeds weer onbewust op haar buik legde. Dan werd haar gezichtsuitdrukking zacht en gloeide er een mysterieus licht in haar ogen.

De waarheid was dat het idee dat hij vader werd, hem doodsbang maakte. Er was zoveel om bang voor te zijn; dat hij net zo wreed en onvoorspelbaar zou worden als zijn vader was geweest. Hoe irrationeel het ook was, hij had het gevoel dat het in zijn genen kon zitten. En wie weet zou Aneesa na de geboorte van de baby net als zijn eigen moeder in een depressie wegzinken. Het was zo erg geworden dat zijn moeder toen hij en zijn broer nog klein waren permanent in een inrichting was opgenomen. Die gebeurtenis had een vernietigend effect gehad, dat nu nog steeds merkbaar was.

Hij wilde niet dezelfde verschrikkelijke fouten maken als zijn ouders hadden gedaan. En hij kon niet afgaan op zijn broers en zus, want geen van hen had kinderen.

Sebastian had slechts weinig rustige momenten in zijn leven gekend. Daarom kon hij het zich onmogelijk voorstellen. En hij wilde het zich niet voorstellen, want de herinneringen waren te pijnlijk. Hij had die dromen weer en hij wist dat de komst van de baby ze had opgeroepen. Omdat hij doodsbang was dat zijn kind zou moeten meemaken wat hij zelf had meegemaakt.

Wat echter alles overstemde, was zijn vurige hartstocht voor Aneesa. Elk cel in zijn lichaam verlangde naar haar – naar haar aanraking, haar geur. Hij wilde dat ze hem net zoals die nacht omringde met haar oprechte aangeboren sensualiteit. Instinctief was hij daar nu naar op zoek alsof hij wist dat zij de macht had om de demonen in zijn hoofd tot rust te brengen. Ook al was ze ook de oorzaak van sommige van die demonen.

Hij zei tegen zichzelf dat ze een gevaar voor hem vormde. Hij vocht tegen de dierlijke driften die hij voelde als hij bij haar in de buurt was. Hij wees haar sociale gedrag af en haar wens om alles over alles te weten en alles over hem.

Op dat moment brak er iets in hem. Het laatste restje zelfbeheersing waaraan hij zich had vastgeklampt, verdween. Ze was hier, in zijn leven, ze verwachtte zijn kind, en voorlopig ging ze nergens heen. En als hij deze afstand nog langer in stand hield, zou hij exploderen.

Vastbesloten stond hij op en liep rechtstreeks naar de slaapkamer van Aneesa. Toen hij de deur opende zag hij dat het bed leeg was. Onmiddellijk voelde hij zijn hart pijnlijk samenknijpen, maar toen zag hij bij het raam iets bewegen. Ze zat op de brede vensterbank, met haar kin op haar optrokken knieën, starend naar het uitzicht, precies zoals hij net nog had gedaan.

Maar nu keek ze naar hem, en hij zag haar grote ogen nog groter worden. Ze droeg een lang T-shirt, en hij werd onmiddellijk hard. Hij liep naar haar toe, waarop ze haar benen op de grond zette en opstond.

‘Sebastian? Heb je iets nodig?’

Haar stem klonk hees en raakte iets diep in hem.

Hij liep naar haar toe en trok haar in zijn armen. Meteen voelde hij zijn gedachten rustig worden, terwijl zijn hart wild begon te kloppen en zijn lichaam pijn deed.

‘Jou, Aneesa. Ik heb jou nodig.’

Aneesa had nauwelijks de tijd om te begrijpen wat er gebeurde. Zijn mond nam bezit van haar lippen, en ze kreunde smekend. Hij was rechtstreeks vanuit haar fantasie haar slaapkamer in gelopen, en even dacht ze dat ze droomde. Maar het was geen droom, want ze kon zijn lange lichaam tegen het hare voelen, en zijn armen lagen zo strak om haar heen dat ze nauwelijks adem kon halen. De knetterende spanning die ze had gevoeld was niet alleen van haar kant gekomen – ze was duizelig van opluchting.

Ongeduldig trok hij aan haar T-shirt, zodat ze haar armen omhoog deed, en hij het uit kon trekken. Hij bleef even staan. Bijna koortsachtig bekeek hij haar lichaam, en ze voelde even iets van angst bij het zien van de heftige begeerte in zijn ogen, alsof hij haar wilde verslinden.

Hij trok zijn eigen kleren uit en rukte zijn overhemd en broek bijna van zich af, totdat hij naakt voor haar stond. Ze spraken niet. Ze hijgden beiden, ze gingen volledig op in hun hartstocht voor elkaar.

Met bevende hand raakte Aneesa Sebastians borstkas aan. Even later drukte ze een kus op zijn warme zijdeachtige huid. Zijn handen gleden door haar haren en pakten haar hoofd vast, waarop hij haar gezicht naar hem ophief.

‘Je bent zo mooi.’ Hij schudde zijn hoofd alsof hij ontzag voor haar had, en Aneesa was diep ontroerd. Zijn handen gleden over haar schouders om haar borsten te omvatten die groter waren geworden, en ze hield hoorbaar haar adem in.

Hij liet haar los. ‘Doen ze pijn?’

Aneesa probeerde te glimlachen, maar ze voelde zich verhit en wanhopig. ‘Ze zijn een beetje overgevoelig, maar het is niet erg…’

Met handen die zo teder waren dat ze bijna moest huilen, omvatte Sebastian de volle rondingen, en toen boog hij zijn hoofd en likte om de harde tepel voordat hij die zachtjes in zijn mond zoog. Het was een heerlijk gevoel dat op het randje van genot en pijn balanceerde. Haar hoofd viel achterover, haar handen hielden zijn hoofd vast, terwijl hij eerst de ene borst buitensporig liefkoosde en daarna de andere.

En op het moment dat het vuur hoog oplaaide, herinnerde ze zich plotseling het moment dat hij weg was gegaan op weg naar zijn afspraakje, en alle foto’s die ze op internet van hem met mooie blonde vrouwen had gezien.

Ze trok aan zijn haar en rukte zijn hoofd omhoog. ‘Ik wil niet met je naar bed, terwijl je nog maar zo kort geleden bij een andere vrouw in bed hebt gelegen.’

Verontwaardigd ging hij rechtop staan. Zijn ogen glinsterden en zijn gezicht zag er verhit uit. ‘Waar heb je het over?’ vroeg hij fronsend.

Ondanks het feit dat haar hele lichaam protesteerde, bukte ze zich om haar T-shirt op te rapen. Ze trok het aan. Binnenstebuiten en achterstevoren. Plotseling had ze het koud.

‘Je hebt van de week bij een andere vrouw geslapen…’ En toen flapte ze alles eruit. ‘En ik weet wat voor reputatie je hebt. Dus ik ga niet met je naar bed alleen omdat jij je verveelt of omdat je de tijd tussen twee minnaressen wilt vullen. Want dat is duidelijk wat er in Mumbai is gebeurd.’

Ze sloeg haar ogen neer, maar draaide zich om omdat ze alleen Sebastians prachtige naakte opgewonden lichaam zag. Ze hoorde dat hij zijn broek aantrok.

‘Aneesa…’

Toen ze zich niet omdraaide, hoorde ze hem zuchten. Ze voelde een hand op haar schouder, en hij draaide haar zachtjes om. Met een vinger duwde hij haar kin omhoog. Koppig ontweek ze zijn blik.

‘Wat er die avond is gebeurd, had niets met verveling te maken. En het was ook geen tussendoortje om de tijd tussen twee geliefden te overbruggen. Weet je nog wat ik tegen je zei? Dat ik dat normaal nooit deed?’

Ze keek hem nog steeds niet aan, en haalde haar schouders op.

‘Het was de waarheid. Ik was al weken niet met iemand naar bed geweest. En toen kwam jij binnen en ik had nog nooit zo’n diep verlangen gevoeld.’

Nog steeds zei ze niets, wilde ze hem niet aankijken. Opnieuw zuchtte hij.

‘Ik heb van de week niet met die vrouw geslapen, en om eerlijk te zijn, zelfs als jij die dag niet op was komen dagen, zou ik niet met haar hebben kunnen vrijen.’ Zijn mond vertrok. ‘De enige reden dat ik die afspraak had, was juist omdat ik jou niet uit mijn hoofd kon krijgen. En de enige reden dat ik dat afspraakje nakwam, is omdat ik niet wilde toegeven hoe ik me voelde toen ik je weer zag.’

Nu gingen haar ogen naar zijn gezicht, en ze kon ze niet meer afwenden. Hij hield haar kin stevig vast.

‘Na die nacht in Mumbai ben ik met niemand meer naar bed geweest. Het hele idee om met iemand anders dan jij te vrijen stuit me eerlijk gezegd tegen de borst.’

‘Waarom wilde je me niet meer zien?’ vroeg ze plotseling. Ze aarzelde en haatte zichzelf omdat ze zo onzeker was. ‘Ik bedoel, het lijkt alsof je het geen probleem vindt om minnaressen te nemen, dus waarom nam je geen contact met me op?’

Zijn instinct tot zelfbescherming stak de kop op. Daarom gaf hij haar het enige antwoord dat hij nu kon geven. En het was maar de halve waarheid.

‘Omdat ik wist dat jij anders was. Je verdiende meer dan ik je kon geven. Maar nu ben je hier… En sinds die avond en nacht heb ik elke dag naar je verlangd. Ik ben niet sterk genoeg om je te weerstaan. Om dit te weerstaan.’

Al haar vechtlust verdween, terwijl ze in zijn ogen staarde. Ze geloofde hem. Hoewel ze vermoedde dat hij haar niet alles vertelde, was het op dit moment voldoende. Ook al had ze het gevoel dat hij haar nog steeds waarschuwde om niets meer te verwachten dan kortstondig genot, baby of geen baby. Ze verlangde te sterk naar hem. Ze had zo naar hem gehunkerd, ze voelde zoveel pijnlijke begeerte voor hem. Waarschijnlijk had hij nog nooit een vrouw zo geprobeerd gerust te stellen. En ze droeg zijn baby.

Omdat ze wist dat hij op een reactie van haar wachtte, trok ze haar T-shirt weer uit en liet het op de grond vallen. Zonder aarzeling stapte ze op hem af, sloeg haar armen om zijn hals en kuste hem met alle hartstocht die ze al die weken had onderdrukt.

Binnen een paar minuten lagen ze naakt op het bed. Hun ledematen met elkaar verstrengeld, verhit en bezweet, gedreven door het verlangen om die duizelingwekkend heerlijke gevoelens opnieuw te beleven. En pas toen Sebastian diep in haar stootte en haar lichaam hem gepassioneerd verwelkomde, besefte ze hoe groot het gevaar was dat ze voor deze man zou vallen.

 

Als Aneesa had verwacht dat hun vrijpartij een omwenteling in hun relatie betekende, dan was ze wel heel naïef geweest. Voor haar was het een moment van inzicht geweest dat ze verliefd op hem aan het worden was. Voor Sebastian leek het slechts om het vervullen van een lichamelijke behoefte te gaan.

Al bijna twee weken sliepen ze elke nacht samen, altijd in haar bed. En telkens weer stond Sebastian op om naar zijn eigen kamer te gaan. De ene avond dat ze in zijn bed waren geëindigd, had hij Aneesa, uitgeput en voldaan, naar haar eigen bed terug gedragen. Toen ze had geprotesteerd, had hij een vurige kus op haar mond gedrukt en gezegd: ‘Ik houd je alleen maar wakker…’

Sebastian was zelfs nog koeler en afstandelijker geworden. Het leek alsof hun lichamelijke relatie een direct negatief effect op elke emotionele band had. En toch wist Aneesa instinctief dat als ze met de lichamelijke kant zou stoppen, Sebastian zich nog meer zou terugtrekken.

Hij was de vader van haar kind. Hoewel ze wist dat het gevaarlijk idealistisch was, bleef ze dromen van een toekomst voor hen samen. Als ze hem ooit wilde bereiken, en de geheimen wilde ontdekken die hij verborgen hield, zou ze geduld moeten hebben.

Toch had ze het gevoel alsof alles voor niets was toen ze alleen op weg was naar haar doktersafspraak. Als het op de baby aankwam, klapte Sebastian nog meer dicht. Nooit vroeg hij hoe ze zich voelde, en hij toonde geen enkele belangstelling voor zijn kind of voor haar zwangerschap. Zelfs als ze de liefde bedreven, merkte ze dat hij zich van haar groeiende buik bewust was. Hij had niet laten blijken dat hij mee naar de dokter wilde waar ze haar eerste echo zou krijgen.

Toen ze later weer buiten stond, scheen de zon. Ze was voornamelijk opgelucht – ze was gezond en de baby zag er goed en normaal uit.

In haar tas zat een foto van de baby, maar ze had niemand met wie ze het nieuws kon delen. Mensen haastten zich langs haar heen op straat, en ze voelde zich plotseling verschrikkelijk eenzaam. Opeens leefde ze mee met alle Indiase vrouwen die elk jaar naar Engeland kwamen om een nieuw leven op te bouwen, vaak met een echtgenoot die ze nog nooit hadden ontmoet.

Er kwam een idee bij haar op. Ze zocht een telefooncel en belde Daniel op om hem te vertellen wat ze ging doen, zodat hij zich niet ongerust zou maken. Vervolgens voegde ze zich, opgewekter dan ze in dagen was geweest, in de menigte met een plattegrond van de metro en aanwijzingen van Daniel.

 

Sebastian stond voor het raam in zijn kantoor, zijn handen in zijn broekzakken. Zijn maag was overstuur en hij voelde zich onrustig. Als hij zich zo voelde, trok hij zich altijd terug in zichzelf. Dat was wat hij had gedaan vanaf het moment dat hij weer met Aneesa naar bed was geweest.

In het verleden had het altijd gewerkt. In tijden van spanning of een crisis had hij zich in zichzelf teruggetrokken en was hij juist heel erg productief. Of hij stortte zichzelf in de zwaarste lichamelijke activiteit die hij kon bedenken. Als kind ging hij dan met een van de paarden van zijn vader rijden totdat hij en het dier trilden van vermoeidheid. Dan waren zijn gedachten verdoofd voor de pijn. Dan was het gevoel van eenzaamheid even verdwenen.

Dit keer werkte het echter niet. Om te beginnen lagen al zijn gevoelens gevaarlijk dicht aan de oppervlakte. En wat nog zorgelijker was, hij verlangde niet naar het verdovende gevoel van lichamelijke inspanning zoals hij altijd had gedaan. Zijn werk kon hem niet echt boeien. En het verwarrendste was dat hij de laatste weken uren achter elkaar kon slapen. Dan werd hij bij zonsopgang wakker, in plaats dat hij bij zonsopgang vermoeid van het hardlopen thuiskwam.

Hij bood bewust weerstand aan de intimiteit na de seks met Aneesa, door zich terug te trekken en afstand te houden.

Opeens voelde hij zich schuldig. Ze had vandaag een afspraak met de dokter – de eerste afspraak. Natuurlijk wist hij ervan, en toen ze hem aarzelend had gevraagd of hij mee wilde gaan, had hij kortaf gezegd dat hij moest werken. Bij de gedachte dat hij een baby op een zwart-wit scherm zou zien, was hij bevroren van angst.

Zijn gezicht betrok. Het werk dat hij als excuus had gebruikt om niet mee te hoeven, kon zijn aandacht niet vasthouden omdat Aneesa ergens in de stad meer over haar baby, hún baby, te weten kwam. Plotseling kwam hij in actie. Hij belde naar het appartement, maar fronste toen Daniel hem vertelde dat ze niet thuis was. Hij keek op zijn horloge. ‘Die afspraak is zeker al een uur geleden afgelopen,’ zei hij bezorgd.

‘Ze belde me om te vragen hoe ze bij Brick Lane moest komen – ze zei dat ze er in een boek over had gelezen – dus ik heb haar aanwijzingen gegeven…’

Meer hoorde Sebastian niet. Hij herinnerde zich hoeveel ontzag zijn bewaker voor Aneesa had gehad toen hij haar die eerste dag had ontmoet. Ze was een van Bollywoods grootste sterren, en ze was op weg naar een van de drukste Indiase wijken in Londen.

Onvervalste angst veroorzaakte een knoop in zijn maag. Hij smeet de telefoon neer en schreeuwde naar zijn secretaresse dat ze zijn auto voor moest laten rijden. Met wild bonzend hart vervloekte hij het feit dat hij Aneesa geen mobiele telefoon had gegeven. Hij hoopte maar dat ze een zonnebril en een pet ophad.

 

Aneesa was uit de metro gestapt en liep nu door de hoofdstraat van Bethnal Green, op zoek naar Brick Lane. Op haar gemak bekeek ze de uitgestalde waren op de kramen, en ze genoot van de levendige kleurrijke sfeer. Ze had een winkel gezien waar ze dvd’s verkochten en waar een poster van een van haar films op de deur hing. Alleen al het geluid van haar moedertaal die hier werd gesproken, bezorgde een glimlach op haar gezicht. Ze was blij dat ze hiernaartoe was gegaan.

Plotseling werd ze door een vrouw bij de arm gegrepen.

‘Aneesa Adani?’ riep de vrouw ongelovig uit.

Even was Aneesa geschrokken. Ze was bijna vergeten dat mensen haar zouden kunnen herkennen. Vriendelijk glimlachte ze naar de vrouw die opgewonden een paar vriendinnen naar zich toe riep. Binnen een paar seconden had zich een kleine menigte gevormd, en werd Aneesa met de groep vrouwen op de foto gezet.

Er bleven steeds meer mensen staan die zich afvroegen wat er aan de hand was, en die haar vervolgens herkenden. Ze konden niet geloven dat er een echte Bollywoodster bij hen in de straat stond. Aneesa werd heen en weer geduwd omdat nieuwkomers bij haar probeerden te komen, met haar op de foto wilden en haar handtekening wilden hebben. Pas toen ze bijna omver werd gelopen, voelde ze een eerste rilling van angst. Ze keek op en zag een zee van gezichten om zich heen.

Omdat ze merkte dat de menigte haar bijna verpletterde, probeerde ze zich om te draaien en weg te lopen, terwijl ze ondertussen verontschuldigend glimlachte. Zoiets had ze nog nooit meegemaakt. In Mumbai was ze altijd door lijfwachten omringd. Nu was ze echter duizenden kilometers van Mumbai verwijderd en omringd door een groeiende menigte vreemden.

Opeens sloeg de stemming om. Een oude vrouw drong naar voren, spuwde op de grond en beet haar een belediging toe die Aneesa deed blozen. Het was duidelijk dat het nieuws over haar zwangerschap via de roddelbladen in Mumbai naar Engeland was overgewaaid.

Er verscheen een andere vrouw die haar handen naar Aneesa’s hoofd uitstak alsof ze aan haar haren wilde trekken. Nu voelde ze een wilde paniek opkomen, en angst dat haar en de baby misschien iets zou overkomen. Ze legde een beschermende hand op haar buik. Het enige wat ze kon zien was de menigte, en ze wist dat ze omver gelopen zou worden als ze niet snel ontsnapte. Juist op het moment dat ze zich dat realiseerde, werd de drom mensen dichter en ontstonden er vechtpartijtjes tussen mensen die haar wilden verdedigen en die haar wilden aanvallen.

Met samengeknepen keel keek ze om zich heen of ze kon ontsnappen. Ze kon slechts dom met haar ogen knipperen toen ze een auto met piepende remmen langs de weg zag stoppen waaruit een grimmig kijkende Sebastian tevoorschijn kwam. Vastbesloten baande hij zich een weg tussen de mensen door naar haar toe. Moeiteloos tilde hij haar in zijn armen, en onmiddellijk klampte ze zich aan zijn nek vast en krulde ze zich zo klein mogelijk op tegen zijn borstkas. En pas op dat moment, toen ze zijn sterke lichaam tegen haar aan voelde, geloofde ze dat hij echt was en voelde ze een golf van opluchting door zich heen gaan.

Tegen de tijd dat ze veilig in de auto zaten, zat ze op zijn schoot hevig te trillen. Sebastian troostte haar met sussende woorden en wreef zachtjes over haar rug alsof ze een kind was. Na een tijdje was ze eindelijk genoeg gekalmeerd om naar hem op te kijken.

‘Hoe… Hoe wist je waar ik was?’ stamelde ze.

Hij duwde een haarlok achter een van haar oren. ‘Van Daniel.’

Hij klemde zijn kaken op elkaar, en toen pas merkte Aneesa de spanning in zijn lichaam op.

‘En goddank heb je hem verteld waar je naartoe ging! Ik zag de menigte net voordat we Brick Lane in wilden rijden.’

Aneesa schudde haar hoofd. ‘Ik ben er niet eens geweest. Ik had geen idee – ik had nooit gedacht dat er iets als dit zou kunnen gebeuren.’ Opnieuw begon ze te beven toen ze dacht aan de menigte die binnen enkele minuten om haar heen was gegroeid en haar bijna had verpletterd. En toen dat van woede vervormde gezicht van die vrouw.

‘In het begin waren ze vriendelijk, maar toen was er een oude vrouw die afschuwelijke dingen over mij en mijn baby riep.’ Ze barstte bijna in tranen uit.

Sebastian kuste haar. Hij legde zijn hand op haar buik, raakte haar daar voor het eerst bewust aan.

‘Het is een nogal traditionele gemeenschap. Kijk maar waarom je uit Mumbai weg moest. Iedereen die hun traditie bedreigt, wordt als een bedreiging beschouwd. En mensen die hier zijn komen wonen, houden zich juist nog meer aan die wereld vast.’

Ze knikte en beet op haar lip. Ze probeerde rustig te worden, maar door zijn hand op haar buik voelde ze zich nog kwetsbaarder. Ze had het gevoel alsof ze bij hem altijd zat te huilen. ‘Ik weet het… Maar het was een schok om het van zo dichtbij mee te maken…’

Zijn hand duwde iets harder op haar buik. ‘En het is ook míjn baby,’ zei hij bars. ‘Onze baby.’

Ze keek hem aan. Het viel haar op dat hij heel erg bleek was.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Toen ik je in die menigte zag staan…’ Hij kon zijn zin niet afmaken. ‘Het spijt me dat ik vandaag niet met je naar de dokter mee ben gegaan. Het zal niet meer gebeuren.’

Nu voelde ze nog meer stomme tranen opkomen. ‘Het was prima, heus. Ik vind het niet erg. Ik weet dat het niet makkelijk voor je is om dit te accepteren.’

‘Evengoed ga ik de volgende keer mee.’

Eindelijk ontspande Aneesa haar dodelijke greep om Sebastians nek, en hij bewoog zich een beetje zodat ze iets beter op zijn schoot zat. De situatie was zo intiem dat ze bloosde. Ze wilde van hem af glijden, maar hij trok haar met een grauw terug.

‘Blijf waar je bent. Je gaat helemaal nergens meer heen zonder een ploeg van mijn lijfwachten.’

Ze voelde dat hij diep ademhaalde.

‘Ik weet dat ik een paar onderwerpen uit de weg ben gegaan, vooral als het om de baby gaat, en van nu af aan zal ik er voor je zijn.’

Er kwam een enorme tederheid in haar op. In zijn blauwe ogen zag ze een kwetsbaarheid waarvan ze wist dat hij het verschrikkelijk zou vinden als ze het zag. Dus streelde ze slechts zijn kaak en zei zachtjes: ‘Dank je wel.’

Daarna drukte ze een kus op zijn mond en gaf zich zwakjes aan hem over toen zijn tong de hare zocht en het vuur van hun onophoudelijke verlangen opstookte.

De rest van de dag behandelde Sebastian haar alsof ze van porselein was, tot op het punt dat ze haar ergernis moest onderdrukken toen hij erop stond haar na het avondeten naar de slaapkamer te dragen. Het was al erg genoeg dat Daniel de hele avond schuldbewust handenwringend om haar heen had gehangen. De man was volkomen overstuur geraakt toen hij hoorde dat hij Aneesa in gevaar had gebracht, en niets wat zij tegen hem zei kon hem opbeuren.

Maar nu verdween al haar ongeduld toen Sebastian haar voorzichtig op het bed legde en vroeg: ‘Heb je vandaag bij de dokter een uitdraai van de scan gekregen?’

Ze knikte, waarna ze opstond om haar tas te pakken. Haar hart bonsde. Sebastians stem had zenuwachtig geklonken. Ze haalde het stuk papier tevoorschijn met de zwart-witte afbeelding. ‘Het ziet er nu nog niet echt uit als een baby,’ zei ze met een scheef glimlachje, terwijl ze hem de uitdraai overhandigde. In kleermakerszit ging ze naast hem op het bed zitten. Ze wees hem het hoofdje aan en de ruggengraat. Toen legde ze een hand op haar buik. ‘Ik kan gewoon niet geloven dat het in mijn lichaam zit. Vooral ook omdat ik nog niets voel bewegen.’

Onbeweeglijk, met een gespannen gezicht, keek Sebastian naar de afbeelding. Aangemoedigd door zijn merkbaar mildere stemming en door zijn tedere en zachtaardige gedrag van de avond, vroeg ze aarzelend: ‘Ik zag in de krant iets over je broer Nathaniel die over een paar dagen gaat trouwen. Ga je erheen?’

Onmiddellijk werd zijn houding gespannen, en Aneesa was bang dat hij zou opstaan en weglopen. Er trok een spiertje in zijn kaak, maar hij bewoog zich niet.

‘Nee, ik ga niet naar de bruiloft. En ik wil er niet over praten,’ zei hij uiteindelijk stijfjes.

Hoewel ze bang was, wist ze dat het belangrijk was. ‘En als ik er wel over wil praten?’ vroeg ze.

Hij ontweek haar blik. ‘Alsjeblieft, Aneesa, ga er niet over door.’

Voordat ze nog meer vragen kon stellen, of met haar veel te opmerkzame ogen zou zien welk effect de foto van zijn baby op hem had, gaf hij de uitdraai terug. Daarna stond hij abrupt op en mompelde iets over dat hij het bad voor haar zou laten vollopen.

Met het gevoel alsof hij een ongelooflijke lafaard was, ontsnapte hij naar de badkamer. De waarheid was dat het leek alsof zijn hele wereld ondersteboven stond. Haar vragen hadden hem emotioneel geraakt, vooral nu hij wist dat zijn broer Jacob erop gebrand was om iedereen weer bij elkaar te brengen. Opnieuw werd hij getroffen door het feit dat de korrelige foto die hij zojuist in zijn handen had gehouden, zijn zoon of dochter was. En voor het eerst werd hij niet door angst overvallen, maar door iets dat verdacht veel op blijdschap leek.

Nadat ze in bad was geweest, stelde Aneesa tot zijn opluchting geen vragen meer. Sebastian deed geen poging om de liefde met haar te bedrijven, ofschoon zijn lichaam erom schreeuwde, en hij een primitieve drang voelde om haar te brandmerken. Nog steeds voelde hij de nasleep van de angst die hij eerder die dag had ervaren. Ze lag op haar zij, tegen zijn lichaam aan, zijn armen om haar heen. Hij voelde zich rauw, alsof er een laagje van zijn huid was geschaafd. Haar ademhaling was diep en regelmatig, en hij zei tegen zichzelf dat hij over een minuutje naar zijn eigen kamer zou gaan. Maar als vanzelf gingen zijn ogen dicht, en hij kon de tentakels van de slaap die hem in zijn greep kregen, niet tegenhouden.

 

De enige reden dat Sebastian wist dat hij de droom weer had gehad, was omdat hij naar adem snakte en iets of iemand hem naar beneden drukte. Hij probeerde zichzelf te bevrijden en slingerde zijn lichaam van het bed af, en besefte toen pas waar hij was.

Aneesa keek hem met grote ogen aan. Haar haren hingen verward om haar schouders. ‘Je was aan het dromen. Je riep om hulp.’

Op benen die aanvoelden als pudding liep hij naar het raam. Zijn hart hamerde razendsnel en zijn huid voelde klam aan. Hij zei iets omdat hij niet kon zwijgen. Hij had dit al veel te lang binnengehouden.

‘Ik riep om mijn moeder.’

‘Ja,’ zei Aneesa zacht.

Hij sliep nog half. Bijna zonder dat hij het echt besefte, vertelde hij over de droom.

‘Ik ben thuis, in het huis waar ik ben opgegroeid, Wolfe Manor, en ik ben heel klein. Ik ben helemaal alleen in een donkere gang, en ik weet dat er iets verschrikkelijks is gebeurd. Ik ben bang, en ik moet huilen, maar er komt niemand. En dan zijn er opeens een heleboel mensen – mijn halfbroers en halfzus, onze huishoudster… mijn vader. Maar ze kunnen me niet zien, en ze blijven maar langs me heen rennen, ook al huil ik nog steeds.’

Hij merkte dat Aneesa op de rand van het bed was gaan zitten. In stilte smeekte hij haar niet naar hem toe te komen, omdat hij dan misschien helemaal zou instorten.

‘Sebastian, het was maar een droom…’ Haar hart ging uit naar die lange trotse man die daar met zijn rug naar haar toe stond.

Op dat moment draaide hij zich om, en ze schrok van de sombere blik op zijn gezicht.

‘Dat is het nou juist. Het is geen droom. Het is een herinnering. Toen ik nog maar een jaar oud was, liep mijn moeder het meer in dat op ons landgoed ligt. Ze wilde zichzelf en mijn broertje Nathaniel om het leven brengen. Mijn vader was woedend omdat ze zo dom was geweest om nog een kind te krijgen. Ze hebben het alleen overleefd omdat twee van mijn oudere broers haar zagen.’

‘Wat afschuwelijk…’

Grimmig glimlachte hij. ‘Ja. En er is nog veel meer te vertellen, zoals het feit dat mijn oudste broer Jacob ruzie met mijn vader had, waarbij mijn vader is omgekomen.’

Aneesa probeerde iets te zeggen. ‘Sebastian –’

Hij maakte een afwerend gebaar met zijn hand. ‘Nee. Ik wil het er niet meer over hebben. Je moet weer gaan slapen. Het spijt me dat ik je heb gestoord.’

Daarna beende hij de slaapkamer uit.

Aneesa bleef even zitten voordat ze weer ging liggen. Ze sloeg haar armen om haar bovenlichaam heen. Ze wilde vannacht niet alleen zijn – ze voelde zich nog steeds kwetsbaar door wat er eerder die dag was gebeurd. Maar ze wist dat Sebastian nu niet terug zou komen. Ze had hem tot het uiterste gedreven.