Hoofdstuk 13

Ze reisden de rest van de dag en stopten alleen om de paarden te laten drinken en even te rusten. Grace voelde zich verantwoordelijk voor hun late start, dus protesteerde ze niet toen het tempo flink werd opgedreven. Haar spieren deden pijn en haar oogleden werden zwaar van vermoeidheid.

Grace trok haar mantel zo dicht mogelijk om zich heen om warm te blijven, maar ze keek met een jaloerse blik naar de drinkzak waaruit Ewan af en toe een paar slokken nam, ze vermoedde dat er whisky in zat.

Toen het begon te schemeren, zetten ze hun kamp op. De avondmaaltijd was heerlijk warm en de conversatie genoeglijk. Ewan zat zoals gebruikelijk bij zijn mannen, maar hij keek af en toe met een smeulende blik naar Grace, die aan de andere kant van het kampvuur zat.

Zodra ze kon, trok Grace zich terug in haar tent. Het leek een eeuwigheid te duren voordat Ewan zich bij haar voegde. Uit de blik in zijn ogen kon ze opmaken hoe graag hij bij haar wilde zijn.

Ze smolt weg op het moment dat hun lippen elkaar raakten. Ewan was niet voorzichtig deze keer, maar dat maakte haar niet uit. Ze voelde zich begeerlijk, wanhopig, wild. Hun vrijpartij was kort en hevig, maar ook teder en bevredigend.

Voor Grace was het een bevestiging van het feit dat ze nu getrouwd waren.

Na de vrijpartij ging Ewan dicht tegen haar aan liggen en masseerde zachtjes haar rug. Het voelde heerlijk.

“Heb je pijn van het rijden?” vroeg hij.

Grace glimlachte in het donker. “Ja, mijn paard en mijn man doen me pijn.”

Ewan lachte. “Ontspan je, lass. Ik maak het beter.”

Zijn handen waren warm toen hij voorzichtig haar stijve spieren onder handen nam. Knedend, drukkend en wrijvend masseerde hij haar totdat ze zo ontspannen was dat ze in slaap viel, met Ewan aan haar zijde.

De volgende dagen verliepen volgens hetzelfde patroon. De dagen bracht ze door in het zadel, de nachten in Ewans armen. Wat Grace betrof was ze in de hemel beland, ze genoot van elke mijl die ze aflegden.

Naarmate ze dichter bij de eindbestemming kwamen, werden de mannen opgewekter. Ze reden langs bergketens en dichte wouden en klommen nog hoger de bergen in. De hellingen waren rotsachtig en bekleed met mos, de lucht rook naar heide en een dikke mist benam het uitzicht op de bergtoppen.

“We zijn er bijna”, verklaarde Ewan.

Grace probeerde door de mist een glimp op te vangen van haar nieuwe thuis, maar het enige wat ze zag was een stenen toren en een vestingmuur. De mist werd wat minder toen ze afdaalden en ze zag dat het kasteel op het hoogste punt van een kale vallei stond.

Een kleine schaapskudde stond bij de rivier en werd in de gaten gehouden door een groepje oude mannen. De lucht rook naar natte aarde en de vochtige grond was niet modderig, maar stevig.

“Het is niet zo groots als de andere plekken waar je gewoond hebt”, zei Ewan.

Het raakte haar om Ewan zo aarzelend te horen praten. “Ik weet niet waar je het idee vandaan haalt dat ik verwacht om in weelde te leven”, zei ze bitter. “Ik ben opgegroeid in een klooster en was van plan om de rest van mijn leven door te brengen tussen kale muren.”

“Volgens mij is de grote hal van de Fergusons allesbehalve klein of nietig. En ik weet dat het kasteel van McKenna groots is.”

Grace voelde een lichte teleurstelling bij die opmerking. Kende haar man haar dan zo slecht? Dacht hij echt dat ze zich zorgen maakte over de afmeting van zijn kasteel en de waarde van zijn bezittingen?

“Zelfs van deze afstand kan ik zien dat je kasteel een prima vesting is”, zei Grace met vlakke stem. “Het ziet er degelijk en stevig uit, en dat is beter dan opgeblazen grandeur.”

“Vind je het kasteel van je broer opgeblazen grandeur?” Ewan glimlachte. “Herinner me eraan dat ik dat tegen hem zeg als we hem weer zien.”

Grace kon een glimlach niet onderdrukken en in een betere stemming reden ze verder de vallei in. De herders zwaaiden naar hen, net als de boeren op het veld.

Ze reden achter elkaar door de poort en kwamen aan op de binnenplaats. Grace besefte dat iedereen naar haar keek, en ze deed de kap van haar wollen mantel omlaag, zodat de mensen haar beter konden zien. Ze huiverde even toen de menigte begon te juichen.

Er stonden zo’n honderd mensen op de binnenplaats, mannen, vrouwen en kinderen. Iedereen was nieuwsgierig en probeerde een glimp op te vangen van Ewan en zijn mannen. Sommigen staarden haar aan, en Grace realiseerde zich dat ze niet wisten wie ze was. Het was bekend dat sir Ewan naar het zuiden was gereisd om een bruid te zoeken, maar door hun overhaaste huwelijk was er geen tijd geweest om het nieuws over te brengen.

Het geroezemoes stokte toen een oudere vrouw naar voren liep. Ze was lang en elegant en droeg een jurk van goudkleurig fluweel. Ze droeg een leren riem waaraan sleutels hingen. Haar blik was scherp en indringend. Grace keek naar haar vastberaden gezicht en wist onmiddellijk dat dit lady Moira was, Ewans moeder.

In tegenstelling tot de lachende, zwaaiende menigte keek lady Moira niet blij. Helemaal niet blij zelfs.

Ewan stapte van zijn paard en omhelsde zijn moeder. Hij wisselde een paar woorden met haar en kwam toen naar Grace toe. Hij hielp haar met afstijgen en begeleidde haar naar zijn moeder om haar voor te stellen.

Zo dichtbij zag Grace de gelijkenis. Ewan had de ogen en neus van zijn moeder, maar haar formele houding stond in sterk contrast met zijn nonchalante manier van doen.

Lady Moira bekeek haar van top tot teen en slaakte toen een diepe zucht. Grace was even van slag en verstijfde. Ewan schraapte luidruchtig zijn keel.

“Welkom.” Lady Moira’s groet klonk vriendelijk, maar het was duidelijk niet gemeend.

Grace was licht ontdaan door deze onverwachte begroeting en maakte een reverence. Toen tilde ze haar hoofd op en keek haar recht aan. “Het is een eer u te ontmoeten.”

De uitdrukking op lady Moira’s gezicht werd nog strakker. Het was duidelijk dat ze haar zoons keuze afkeurde. Maar waarom?

“Ewan zegt dat je een McKenna bent”, zei lady Moira misprijzend.

“Ja.”

“En een weduwe.”

Grace knikte.

“Hoelang was je getrouwd?”

“Zeven jaar.”

“En in al die tijd heb je geen kinderen gekregen?” antwoordde lady Moira bits.

“Mijn man vocht gedurende een groot deel van ons huwelijk voor koning Robert. Hij was bijna nooit thuis”, antwoordde Grace langzaam, ze voelde haar wangen rood worden van schaamte.

“Je broer heeft toch ook gevochten voor The Bruce?”

“Ja, dat klopt.”

“Heeft hij kinderen?”

“Ja, drie, en er is er eentje op komst.” Meteen toen de woorden haar mond uit waren, realiseerde Grace zich wat ze impliceerden, maar het was al te laat.

“Hm.”

Grace zei niets meer toen de vrouw haar met priemende ogen van top tot teen bekeek. Ze liet zich niet uit de tent lokken door deze onbeschofte manier van doen.

“Je hebt een lange reis achter de boeg. Je zult wel moe zijn.” Lady Moira wees naar de zware eiken deur. “Deirdre zal je naar je kamer brengen zodat je kunt rusten.”

Nadat ze de bevelen had gegeven, liet lady Moira Grace links liggen en liep naar haar zoon toe. Mijn hemel, wat een ongemanierdheid! Onverwachte reizigers kregen nog een hartelijker welkom.

Grace draaide zich verontwaardigd naar haar man toe en verwachtte een confrontatie tussen moeder en zoon over de manier waarop zijn moeder zijn nieuwe vrouw bejegende, maar Ewan leek zich van geen kwaad bewust te zijn. Hij legde zijn armen op de schouders van zijn moeder, boog zijn hoofd en sprak met haar op zachte toon.

“Deze kant op, milady.”

Grace draaide zich naar de jonge vrouw die tegen haar gesproken had en ging ervan uit dat dit Deirdre was. Ze keek even van de meid naar haar man, en voelde bijna letterlijk de wig die tussen hen werd gedreven.

Grace wilde iets zeggen, maar slikte de woorden in. Dit was niet de plek of het moment om een scène te schoppen, vooral omdat ze niet wist aan welke kant haar man stond. Grace liep achter de meid aan het kasteel in.

De binnenkant van het kasteel was donker en kaal. Er hingen geen wandtapijten aan de muur, er brandde geen vuur, er waren helemaal geen decoraties, zelfs geen vaasje met bloemen. Het kasteel leek dus erg op het karakter van Ewans moeder, onverbiddelijk en ongastvrij.

“Lady Moira is helemaal niet zoals ik had verwacht”, mompelde Grace.

Deirdre boog verlegen haar hoofd. Ze was een mooi meisje, met een goed figuur en dik zwart haar dat tot halverwege haar rug viel. Haar ogen waren rond en eerlijk en prachtig blauw van kleur.

“Ik weet dat het bijna niet te geloven is, maar lady Moira kan ook aardig zijn”, zei de meid.

Grace knikte. Het was belangrijk en ook een kwestie van trots dat ze zich correct zou gedragen, dat ze zich de rol moest toe-eigenen van de vrouw des huizes, dat ze alles onder controle had. Ook haar gevoelens.

Nadat ze een aantal trappen op waren gelopen, kwamen ze in de slaapvertrekken.

Haar slaapkamer was een onverwachte verrassing, met luxe en comfort die ze niet in de grote hal had gezien, inclusief een tapijt aan de muur. In het midden stond een groot bed met een zacht matras. Fluwelen gordijnen rond het bed werden bij elkaar gebonden door dikke koorden.

Er werd zacht op de deur geklopt en twee mannen kwamen binnen met een badkuip. Ze werden snel gevolgd door een hele rij vrouwen met emmers heet water. Grace keek Deirdre vragend aan, maar de meid haalde haar schouders op ten teken dat zij het ook niet wist.

“Sir Ewan heeft ons gezegd dat we een bad voor u moesten klaarmaken, lady Grace”, legde een van de vrouwen uit.

Grace’ hart maakte een sprongetje bij dit attente gebaar van haar man.

Deirdre maakte een snelle reverence voordat zij en de andere vrouwen de kamer uit liepen en Grace werd getroffen door de vriendelijke, gastvrije blik in de ogen van de meid. Ze had tenminste iemand gevonden die het fijn vond dat ze er was. Hopelijk waren er meer.

Edna was ondertussen ook in de slaapkamer aangekomen, samen met alle koffers. Ze hielp Grace met baden en met het kiezen van een jurk. Daarna hielp ze Grace met haar kapsel en met het dichtrijgen van de jurk. Tot slot legde Edna een witte sluier over haar hoofd en zette deze vast met een gouden diadeem.

Edna knikte goedkeurend toen ze een stap terug deed en haar werk bewonderde. “Nu ziet u eruit als een echte vrouw des huizes.”

Grace stuurde Edna de kamer uit, zodat ze even tijd had om zich voor te bereiden op het diner. Hoe onbeleefd lady Moira zich ook zou gedragen vanavond, ze zou gewoon rustig antwoord geven met een vriendelijke blik. Ze zou haar hoofd fier rechtop houden en zich niet verlagen tot vervelende opmerkingen, maar ze zou het ook niet toestaan dat er over haar heen werd gelopen.

Grace haalde even diep adem en liep toen de gang door. Het leek niemand op te vallen dat ze de grote hal in was gelopen, want iedereen was druk bezig met de voorbereidingen voor het avondmaal. Twee jonge knullen probeerden het vuur in de haard aan te krijgen, terwijl een groepje stevige vrouwen met tafels en banken sjouwde.

Grace keek toe terwijl twee hoge stoelen in het midden van de grote tafel werden neergezet. Het verbaasde haar niet dat er geen verhoging was voor de belangrijkere leden van het huishouden.

Terwijl de dienstboden de laatste hand legden aan de grote hal, kwamen mannen en vrouwen binnendruppelen en zochten een plekje aan de tafels. Grace zag dat lady Moira aan de andere kant van de grote hal binnenkwam. Uit de ontevreden uitdrukking op haar gezicht maakte Grace op dat dit geen gemakkelijke avond zou worden, maar ze nam zich voor er het beste van te maken.

Grace liep naar een van de hoge stoelen toe, ze wist dat ze meteen haar positie in het huishouden duidelijk moest maken. Lady Moira zag wat ze van plan was en versnelde haar pas.

Ze kwamen tegelijkertijd aan bij de hoge stoelen. Lady Moira keek haar aan met een vernietigende blik in haar ogen. Grace voelde het zweet in haar handpalmen. Er viel een ongemakkelijke stilte in de grote hal toen iedereen zijn bezigheden staakte en het tafereeltje met onverholen nieuwsgierigheid aanschouwde.

“Neemt u alstublieft plaats”, zei Grace beleefd, en ze wees naar de bank naast de stoelen. “Ik weet zeker dat Ewan het fijn zou vinden als zijn moeder bij hem in de buurt zit tijdens de maaltijd.”

“Ik zit altijd naast mijn zoon”, verklaarde lady Moira met een donkere uitdrukking op haar gezicht. “Dat zal nooit veranderen.”

Grace keek haar recht in de ogen. “Sir Ewan heeft gelukkig twee zijden, milady.”

“Maar slechts twee stoelen”, zei lady Moira. Haar woorden waren kil en Grace was onder de indruk van haar zelfbeheersing.

“Ja, een voor de lord en een voor de lady van het kasteel. Ik vraag of er een derde stoel bij geplaatst kan worden, dan kunt u comfortabel aan míjn tafel zitten.”

Lady Moira trok haar wenkbrauwen op. Het vuur knapte en de vonken schoten uit de haard. Er klonken ergens stemmen buiten de grote hal. Maar geen van beide vrouwen gaf toe.

“Ik ben bang dat mijn zoon in een opwelling is getrouwd”, merkte lady Moira op.

“Ik breng een behoorlijke bruidsschat mee en een sterke clanverbintenis. Ik deins er niet voor terug om hard te werken en ik zweer dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om van dit kasteel een vredig, gastvrij thuis te maken.”

Lady Moira pakte een beker en schonk zichzelf wijn in. Ze keek Grace indringend aan terwijl ze een slokje nam. “Gedurfde uitspraken. We zullen over een paar weken zien of ze bewaarheid worden.” Lady Moira nam nog een slokje. “Als je er dan nog bent.”

Grace balde haar vuisten en probeerde zich in te houden. Haar gezicht werd warm en ze wist dat ze bloosde, maar ze zwoer dat ze zich er niet onder zou laten krijgen door lady Moira.

Op dat moment kwam Ewan de grote hal binnen met een paar van zijn mannen. Hij liep tussen de tafels door en noemde iedereen bij naam, zijn tred was vastberaden en zelfverzekerd. Grace’ hart ging sneller kloppen.

Hij kwam dicht bij haar staan en legde zijn arm bezitterig om haar middel. Lady Moira keek met onverholen minachting naar hen.

“Je ziet er schitterend uit”, fluisterde hij. “Heb je genoten van je bad?”

“Ja, daar wil ik je nog voor bedanken.”

“Volgende keer kom ik bij je zitten.” Hij leunde voorover en keek haar aan met een zwoele blik die haar terugvoerde naar de nachten van vervoering en verlangen. Ze hunkerde naar zijn lichaam, naar hun samenzijn.

“Het eten wordt koud”, onderbrak lady Moira hen.

“Laat dan het eten maar komen”, antwoordde Ewan zonder zijn ogen van Grace af te halen. “Ik ben uitgehongerd.”

Lady Moira gromde. Terwijl hij zijn arm om Grace’ middel liet liggen, bood hij haar de stoel aan. Grace voelde enorme opluchting bij dit gebaar. Ze probeerde niet openlijk te sneren en ging zitten. Lady Moira keek ontevreden en ging snel op een bank zitten aan de andere zijde van Ewan.

Op een teken van lady Moira werden schalen warm eten eerst ter inspectie aan haar gepresenteerd en daarna op de tafels gezet. Grace’ maag knorde toen ze de heerlijke geuren opsnoof. Het eten was eenvoudig maar overdadig en ze proefde van alles wat.

De gesprekken om haar heen waren uitbundig en vrolijk. Iedereen leek in een goed humeur te zijn. Behalve lady Moira. Ewan leek perfect op zijn gemak en negeerde de spanning tussen zijn vrouw en zijn moeder.

“Ben je blij weer thuis te zijn, Ewan?” vroeg Grace.

“Ja, het voelt goed. Maar er is veel werk te verrichten. De warmere dagen gaan snel voorbij, we moeten er goed gebruik van maken.”

“Ik wil graag beginnen”, zei Grace.

Ewan schudde zijn hoofd. “Nee, ik verwacht niet dat mijn vrouw zich uitslooft als een bediende.”

“Uiteraard ga ik net als iedereen aan de slag.” Ze wilde niet dat iedereen hun discussie kon horen, vooral zijn moeder niet, dus sprak ze op fluistertoon. “Ik sta erop.”

Ewan schonk haar een brede glimlach en gaf haar een klopje op haar hand. “Ik weet zeker dat we iets voor je kunnen vinden.”

Ewan werd even afgeleid door het gejoel van zijn mannen die een weddenschap met hem wilden afsluiten. Gekrenkt draaide Grace zich van hem af en nam een slokje wijn. Haar wangen waren rood van opwinding, een combinatie van schaamte en woede. Niet werken… Wat dacht Ewan dan dat ze de hele dag zou doen? Rondhangen en zich gedragen als een dame?

De weddenschap was geregeld en Ewan richtte zijn aandacht weer op Grace. “Heb je de hertenpastei al geprobeerd?” vroeg hij. “Het is een specialiteit van de kok.” Hij wachtte niet op antwoord en prikte met zijn mes in een stuk vlees en hield het voor Grace’ mond. Het stuk droop van het vet en was veel te groot, maar iedereen keek haar aan, dus deed ze aarzelend haar mond open.

“Ik stel voor dat je haar niet als een baby voert”, merkte lady Moira pinnig op. “Iedereen zal denken dat ze simpel is, en niet zelf kan eten.”

“Het is romantisch”, zei Ewan.

“Het is afstotelijk”, zei zijn moeder terug.

Grace had moeite met slikken. Lieve help, hield die vrouw dan nooit op? Ze probeerde zo elegant mogelijk te kauwen en het vlees door te slikken, maar het was net alsof ze een hap zand in haar mond had. Ze hoopte dat haar niet nog meer onwelkome verrassingen te wachten stonden.

Haar gedachten werden verstoord door het gekletter van de borden, die werden weggehaald. Er werden extra karaffen wijn neergezet, waarna het vermaak kon beginnen. Het begon met een verhaal van Deirdre over ridders en draken en verloren liefdes, gevolgd door Alec die jongleerde met drie eieren. Er klonk gejoel toen de kok uit de keuken kwam en Alec een tik gaf om hem te berispen omdat hij eten had verspild.

Daarna was het tijd voor gezang en tijdens het vierde lied zag Grace haar kans schoon om zich terug te trekken. Het was duidelijk dat het feest tot diep in de nacht zou duren en ze was gewoon te moe om te blijven. Ze leunde naar haar man toe en moest bijna schreeuwen om boven het gezang uit te komen.

“Ik ga naar boven. Welterusten.”

Ewan fronste even zijn wenkbrauwen, maar knikte toen. Grace wist niet of hij haar achterna zou komen en nam de tijd om op te staan. Ewan leek ook op te staan, maar werd toen beetgepakt door zijn moeder en zijn aandacht werd afgeleid.

Grace had geen zin in een ruzie met lady Moira en liep weg. Terwijl ze de trappen op liep, hoorde ze voetstappen achter zich. Hij komt me achterna! Glimlachend draaide ze zich om. Edna gilde en botste bijna tegen haar op.

“Ach, milady, wees voorzichtig. Deze treden zijn ongelijk en nog moeilijker te beklimmen in de duisternis.”

Grace verborg haar teleurstelling en wuifde haar dienstmeid weg. “Ga maar terug naar de grote hal en maak plezier. Ik red me wel alleen.”

Edna aarzelde even, maar toen Grace knikte, deed de meid wat ze vroeg.

Toen ze in haar slaapkamer was, stak ze een paar kaarsen aan. Ze maakte zich klaar om naar bed te gaan, toen Ewan de kamer binnenkwam.

Ze was verbaasd dat hij een karaf wijn bij zich had en twee bekers, en nog verbaasder over de vrolijke grijns op zijn gezicht. Ze keek hem berispend aan toen hij langs haar liep.

Ewan negeerde haar blik en bleef naar haar kijken met zijn charmantste glimlach. Hij boog zijn hoofd om haar te kussen, maar voordat zijn mond de hare beroerde, trok ze zich terug. Hij zuchtte. “Dit heeft te maken met mijn moeder, nietwaar?”

“Hoe heb je dat zo geraden?” Grace keek hem recht in de ogen en wendde toen haar blik af.

Ewan pakte haar kin beet en dwong haar hem aan te kijken. “Ik weet dat ze je op de zenuwen kan werken, maar je moet haar opmerkingen niet persoonlijk opvatten.”

“Ha! Hoor eens wat je zegt. Haar opmerkingen zijn scherp, direct en bedoeld om me te kwetsen. Ze vindt het heerlijk om een zwakte uit te buiten, of die nu echt is of verzonnen. Ze heeft me beledigd en ik had me niet minder welkom kunnen voelen.” Grace haalde even diep adem en probeerde haar tranen binnen te houden. “Waarom heeft ze zo’n hekel aan me?”

Ewan keek weg met een beschaamde uitdrukking op zijn gezicht. “Mijn moeder is eerder boos op mij dan dat ze van slag is vanwege jou. Ze wilde niet dat ik met een dame zou trouwen. Ze wilde een eenvoudig boerenmeisje als schoondochter.”

“Iemand die ze kon vormen zoals zij dat wilde?”

Ewan haalde zijn schouders op. “Misschien wel.”

“Wil je een vrouw die op je moeder lijkt?”

“Nee!” protesteerde Ewan luidkeels. “Lieve help, ik kan me niets vreselijkers voorstellen.”

“Nou, dat is een opluchting.”

Ewan zette de karaf en de bekers op een tafeltje. “Het spijt me dat mijn moeder zich zo slecht gedraagt. Waarschijnlijk ben ik zo gewend aan haar scherpe tong dat ik niet meer hoor wat ze zegt. Ik beloof je dat ik morgenochtend met haar zal praten.”

Grace schudde langzaam haar hoofd. Dit was iets tussen haar en lady Moira. Ewans tussenkomst zou het alleen maar erger maken. “Ze is een volwassen vrouw; ze kan zelf wel haar verontschuldigingen aanbieden voor haar gedrag.”

Ewan keek Grace recht in de ogen. “Je gaat toch niet wachten tot ze dat doet, hoop ik.”

Grace moest bijna glimlachen om de bezorgde blik in zijn ogen. “Ik weet dat het karakter van je moeder niet snel zal veranderen, noch dat haar neiging om over anderen te oordelen zal verdwijnen, alleen omdat ik dat wil.”

“Goed. Dat is goed.” Ewan boog zich voorover.

Ze voelde zijn adem tegen haar hals, maar Grace duwde hem van zich af. “Ik heb me niet alleen aan je moeder geërgerd, ook aan jou.”

“Ik weet dat ik je verwaarloosd heb, maa-”

“Nee! Ik begrijp dat je taken hebt die je moet vervullen, vooral omdat je zo lang weg bent geweest. Wat ik niet fijn vond, was dat je zei dat ik niet mag werken, net als de anderen. Wat verwacht je van me, Ewan?”

“Ik verwacht dat je gelukkig wordt. Dat is het enige wat ik wil.” Hij verborg zijn gezicht in haar hals en beet zachtjes in haar oorlel. “Maar daar heb ik tot nu toe een rommeltje van gemaakt. Ik zweer dat ik een goede echtgenoot zal zijn.”

Zijn stem was verleidelijk en oprecht. Grace smolt door de innemende woorden en het liefdevolle gebaar. Ze glimlachte zelfs naar hem toen hij haar haren losmaakte en haar op bed legde.

Ewan kuste haar en kleedde zich toen langzaam uit. Met elk kledingstuk dat hij uittrok, voelde Grace de opwinding in haar lichaam toenemen. Het zachte matras veerde mee toen hij op haar ging liggen en ze deed met een diepe zucht haar ogen dicht.

Geen enkele man intrigeerde haar zo en wond haar zo op. Ja, zijn vaardige vingers en ondeugende mond konden haar lichaam snel in vuur en vlam zetten, maar het was niet alleen haar lichaam dat op hem reageerde.

Het was haar hart. Het was haar ziel.

Ze kusten elkaar hartstochtelijk. Toen kwam hij in een vloeiende beweging bij haar naar binnen en ze gilde het uit, kreunde zijn naam. Het was wild en onbeteugeld en ze genoot van elke krachtige beweging, ze verwelkomde hem in haar lichaam, in haar hart.

Hij viel op haar neer, hijgend en uitgeput. Grace hield hem stevig vast, en genoot van zijn gewicht, van zijn solide lichaam. Het gaf haar troost en het was een bevestiging van hun band.

Even later rolde Ewan op zijn rug en trok haar met zich mee. Ze kroop tegen zijn brede borst en luisterde naar zijn regelmatige hartslag, terwijl hij over haar haren streek.

Het komt goed, zei ze tegen zichzelf. We zullen deze problemen te boven komen en het geluk vinden.

Met deze gedachte viel Grace in een diepe slaap.