21

Terwijl Jamie lag toe te kijken hoe Anne sliep, kon hij de warmte van haar lichaam voelen. Haar vingers lagen op zijn hart alsof ze hem wilde beschermen of wilde vasthouden wat hij voelde zodat de vlam niet flakkerde en zou doven. Eerder die ochtend was hij door de emotie en de kou van het zand bevangen geraakt, maar het was een kleine prijs voor wat hij aan het strand had kunnen doen. Ze werd wakker en kuste hem en beiden hoorden de regen tegen het raam. Het golfde, waardoor de warmte van het bed nog warmer leek en de duisternis van de dag een verkeerde indruk van het uur gaf alsof tijd niet belangrijk was.

'Hoe voel je je nu?' vroeg ze hem.

'Prima, dank je.'

'Je hebt kougevat. Je kunt maar beter blijven liggen.'

Hij keek opgelucht, alsof ze hem een wijkplaats had geboden die hem nog nooit door iemand was geboden.

Beneden liet de vraag waarom haar man uitgerekend nu was gekomen haar niet los en hij legde een ijslaagje over haar humeur. Londen kwam erdoor hiernaartoe en viel ongevraagd en ongewenst haar heiligdom binnen. Waar was Alan mee bezig? Het was midden in de week en hij kon het niet maken om niet op het departement te zijn. De concurrentie was zo groot dat 'uit het oog' inderdaad 'uit het hart' betekende en Alan zou dat risico niet willen lopen, zelfs niet voor een dag.

Ze kon hem vleien door te geloven dat hij de omvang van de milieuramp die hun te wachten stond met eigen ogen wilde aanschouwen, maar ze had zo haar twijfels. Het lag meer voor de hand dat het iets met haar te maken had. Misschien drong het eindelijk tot hem door dat er nog maar weinig hoefde te gebeuren of hij zou de steunpilaar verliezen op wie hij jarenlang had vertrouwd. Ze wist niet waarom hij was gekomen, maar wat de reden ook mocht zijn, ze had medelijden met hem. Alan was echt zielig, een deel van haar had dat altijd gevonden. Zijn gevoel voor waarden klopte niet, hij hechtte belang aan dingen die niets voorstelden. Zijn politieke gedachten waren geen idealen, maar slechts standpunten over een relatieve waarheid. Zelfs de jongens waren hem voorbijgegaan.

Het feit dat ze hem nü zou verlaten, zou hem nog het meest verrassen. Waarom nu? zou hij denken. Waarom zou ze besluiten om nu te gaan terwijl ze er de hele tijd was geweest? Ze is vijftig, mijn hemel.

Het zou hem iets doen. Misschien wist hij wel niet waarom, maar Anne troostte zich met de gedachte dat het hem tenminste toch iets zou doen.

Terwijl haar vragen nog steeds niet waren beantwoord, nam ze een theeblad mee naar boven en zette kussens achter Jamies hoofd. Ze stond net op het punt om de gordijnen open te schuiven toen ze een auto op de oprit hoorde stoppen.